PL208083B1

PL208083B1 - Tiofeno- i tiazolosulfonamidy, preparat farmaceutyczny je zawierający oraz zastosowanie jako środki przeciwnowotworowe

Info

Publication number: PL208083B1
Application number: PL368234A
Authority: PL
Inventors: Dios Alfonso De; Cora Sue Grossman; Philip Arthur Hipskind; Ho-Shen Lin; Karen Lynn Lobb; De Uralde Garmendia Beatriz Lopez; Jose Eduardo Lopez; Mary Margaret Mader; Michael Enrico Richett; Chaun Shih
Original assignee: Lilly Co Eli
Priority date: 2001-10-25
Filing date: 2002-10-15
Publication date: 2011-03-31
Also published as: TWI281916B; KR20040062583A; HRP20040371B1; DE60214413T2; ES2269816T3; US20060223871A1; AU2002334817B2; EG26021A; US7250430B2; DE60214413D1; EP1442030A1; KR100913471B1; PT1442030E; EP1442030B1; BR0212386A; SI1442030T1; IL160851A; UA75716C2; EA200400582A1; DK1442030T3

Description

Opis wynalazku

W ostatnich latach osiągnięto fundamentalny postęp w rozwoju środków chemicznych i trybach postępowania w leczeniu zwalczającym choroby nowotworowe. Pomimo ciągłego postępu raki ciągle wyzwalają nie dające się tolerować poziomy ludzkiego bólu i cierpienia. Potrzeba nowych i lepszych sposobów leczenia złośliwych nowotworów i białaczek ciągle wzmaga wysiłki wytworzenia nowej klasy związków, szczególnie w dziedzinie nie operacyjnych lub przerzutowych guzów litych. Ostatnie wiadomości dotyczące podstawowych procesów biologicznych, zaangażowanych w nowotworach doprowadziły do głębszego zrozumienia różnorodnych guzów. Ze względu na wyjątkową różnorodność wśród populacji komórek nowotworowych nowe środki chemoterapeutyczne powinny posiadać szerokie spektrum aktywności i dający się zaakceptować indeks terapeutyczny. Dodatkowo takie środki muszą być chemicznie trwałe i kompatybilne z innymi środkami. Jest również ważne, aby każdy tryb postępowania chemoterapeutycznego był dla pacjenta tak dogodny i bezbolesny jak to możliwe.

Chemoterapia i naświetlanie są często stosowane w leczeniu raka i chociaż same wywołują pewne reakcje w chorobie złośliwej, to rzadko prowadzą do wyleczenia. Większość litych guzów zwiększa swoją masę poprzez proliferację komórek złośliwych i komórek zrębowych, obejmujących komórki śródbłonka. Guz, aby urósł większy niż 2-3 milimetry średnicy, musi utworzyć układ naczyniowy, proces znany jako rozwój naczyń (angiogeneza). Doniesiono o zahamowaniu rozwoju naczyń wywołanego guzem przez angiostatynę i endostatynę, prowadzącym do czynności przeciwrakowej (O'Reilly, i inni. Cell, 88, 277-285 (1997)). Ze względu na to, że rozwój naczyń (angiogeneza) stanowi kluczowy składnik wzrostu masy większości guzów litych, opracowanie nowych środków hamowania tego procesu przedstawia obiecujące podejście do terapii przeciwnowotworowej. Takie podejście do terapii przeciwnowotworowej może być pozbawione toksycznych działań ubocznych lub właściwości wywoływania leko-oporności typowej chemoterapii (Judah Folkman, Endogenous Inhibitors of Angiogenesis, The Harvey Lectures, seria 92, strony 65-82, Wiley-Liss Inc., (1998)).

Niniejszy wynalazek dostarcza nowe związki N-[benzoilo]-heteroarylosulfonamidowe, użyteczne w leczeniu podatnych nowotworów.

Przedmiotem wynalazku jest tiofeno- lub tiazolosulfonamid o wzorze I:

R¹ jest wybrany z grupy obejmującej chlorowiec, C1-C6 alkil i CF3;

₂

R² jest wybrany z grupy obejmującej chlorowiec, -NO2, C1-C6 alkil i CF3;

₃

R³ oznacza wodór, C1-C6 alkil, C1-C4 alkoksyl, C1-C6 alkilotio lub chlorowiec;

R4 jest wybrany z grupy obejmującej wodór, chlorowiec, C1-C4 alkoksyl, C1-C6 alkil, -COO(C1-C6 alkil), C1-C6 alkil ewentualnie podstawiony C1-C4 alkoksylem, grupą cyjanową, C1-C6 alkilotio, CF3, S-fenylem, i pirydynylem;

R⁵ oznacza chlorowiec, C1-C6 alkil lub C1-C4 alkoksyl; lub jego dopuszczalna farmaceutycznie zasadowa sól addycyjna.

Korzystny jest związek, w którym R¹ i R² niezależnie oznaczają chlorowiec lub C1-C6 alkil.

2 1

Korzystny jest związek, w którym R¹ i R² oznaczają obydwa chlor lub brom, lub R¹ oznacza me₂ tyl i R oznacza chlor.

R⁴ R³

Korzystny jest związek, w którym -X=Y- oznacza .

PL 208 083 B1

Korzystny jest związek, w którym R³ jest wybrany spośród H, chloru, bromu, metylu, metoksylu i metylotio.

Korzystny jest związek, w którym R⁴ jest wybrany spośród H, chloru, bromu, metylu, etylu, propylu, metylotio, CH2OCH3, metoksylu, grupy cyjanowej, S-fenylu, lub pirydynylu.

Korzystny jest związek, który stanowi N-[2,4-dichlorobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfonamid lub jego dopuszczalną farmaceutycznie zasadową sól addycyjną.

Korzystny jest związek, który stanowi N-[4-chloro-2-metylo-benzoilo]-5-chlorotiofeno-2-sulfonamid lub jego dopuszczalną farmaceutycznie zasadową sól addycyjną.

Korzystny jest związek, w którym dopuszczalna farmaceutycznie zasadowa sól addycyjna jest solą sodową.

Korzystny jest związek, który stanowi sól sodowa N-[2,4-dichlorobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfonamidu.

Przedmiotem wynalazku jest preparat farmaceutyczny, który zawiera związek o wzorze I w którym:

R⁴ R³

R⁵ l I i

-X=Y- oznacza-C—C— lub-c—K— ;

R¹ jest wybrany z grupy obejmującej chlorowiec, C1-C6 alkil i CF3;

₂

R² jest wybrany z grupy obejmującej chlorowiec, -NO2, C1-C6 alkil i CF3;

₃

R⁴ jest wybrany z grupy obejmującej wodór, chlorowiec, C1-C4 alkoksyl, C1-C6 alkil, -COO(C1-C6 alkil), C1-C6 alkil ewentualnie podstawiony C1-C4 alkoksylem, grupą cyjanową, C1-C6 alkilotio, CF3, S-fenylem, i pirydynylem;

R⁵ oznacza chlorowiec, C1-C6 alkil lub C1-C4 alkoksyl; lub jego dopuszczalną farmaceutycznie zasadową sól addycyjną, w mieszaninie z dopuszczalnym farmaceutycznie nośnikiem lub zaróbką.

Korzystnie preparat farmaceutyczny zawiera N-[2,4-dichlorobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfonamid lub jego dopuszczalną farmaceutycznie zasadową sól addycyjną.

Korzystnie preparat farmaceutyczny zawiera sól sodową N-[2,4-dichlorobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfonamidu.

Przedmiotem wynalazku jest związek o wzorze I do stosowania jako farmaceutyk.

Przedmiotem wynalazku jest zastosowanie związku o wzorze I do wytwarzania leku do leczenia podatnych nowotworów.

Korzystnie podatnym nowotworem jest nowotwór okrężnicy lub odbytu.

Związki według wynalazku hamują angiogenezę guza u ssaków.

Ogólne terminy chemiczne stosowane we wzorach powyżej mają swoje zwykłe znaczenia. Na przykład, termin „C1-C6 alkil” obejmuje ugrupowania metylowe, etylowe, propylowe, izopropylowe, butylowe, izobutylowe, sec-butylowe, tertbutylowe, pentylowe i heksylowe. Termin „C1-C4 alkoksyl” oznacza grupę C1-C4 alkilową związaną z macierzystą cząsteczką poprzez atom tlenu, i obejmuje grupy metoksylową, etoksylową, izopropoksylową i podobne. Termin „chlorowiec” oznacza chlor, brom, fluor lub jod.

Związki o wzorze I stanowią środki przeciwnowotworowe. Uważa się, że niniejsze związki są użyteczne w leczeniu podatnych nowotworów, obejmujących guzy i raki, takie jak nowotwory centralnego układu nerwowego: glejak wielopostaciowy, gwiaździak, guzy glejowe skąpowypustkowe, guzy wyściółkowe i splotu naczyniówkowego, guzy szyszynki, guzy neuronowe, cewiak nerwowy, nerwiak osłonkowy, oponiak, mięsak oponowy; nowotwory oka: rak podstawnokomórkowy, rak płaskokomórkowy, czerniak, mięśniakomięsak prążkowany, glejak siatkówki; nowotwory gruczołów wewnątrzwydzielniczych: nowotwory tarczycy, nowotwory kory nadnercza, nowotwory układu neuronowowewnątrzwydzielniczego, nowotwory głowy i szyi, jamy ustnej, gardła, krtani, guzy zębopochodne; nowotwory klatki

PL 208 083 B1 piersiowej; rak płuc wielkokomórkowy, rak płuc drobnokomórkowy, rak płuc nie-drobnokomórkowy, międzybłoniak złośliwy, grasiczak, pierwotne guzy drobnoustrojowo-komórkowe; nowotwory przewodu pokarmowego: nowotwory przełyku, nowotwory żołądka, nowotwory wątroby, nowotwory pęcherza, nowotwory zewnątrz-wydzielnicze trzustki, nowotwory jelita małego, wyrostka robaczkowego i otrzewnej, gruczolakorak okrężnicy i odbytnicy, nowotwory odbytu; nowotwory układu moczowo-płciowego: rak komórek nerkowych, nowotwory miedniczek nerkowych i moczowodu, nowotwory gruczołu krokowego, nowotwory penisa, nowotwory jąder; nowotwory żeńskich narządów rozrodczych; nowotwory sromu i pochwy, nowotwory szyjki macicy, gruczolakorak trzonu macicy, rak jajników, mię saki ginekologiczne; nowotwory piersi; nowotwory skóry: rak podstawnokomórkowy, rak płaskokomórkowy, włókniakomięsak skóry, guz komórek Merkela; czerniak złośliwy; nowotwory kości i tkanek miękkich: mięsak kościotwórczy, złośliwy włóknisty chrzęstiakomięsak, mięsak Ewinga, pierwotny guz neuroektodermalny, mięsak naczyniopochodny; nowotwory układu krwiotwórczego: zespoły mielodysplastyczne, złośliwa białaczka szpikowa, przewlekła białaczka szpikowa, złośliwa białaczka limfocytowa, HTLV-1 i białaczka komórek T, przewlekła białaczka limfocytowa, białaczka kosmatokomórkowa, choroba Hodgkina, chłoniaki nie ziarnicze, białaczka komórek tucznych; i nowotwory dziecięce: złośliwa białaczka limfoblastyczna, złośliwe białaczki mielocytowe, nerwiak niedojrzały, guzy kości, mięśniako-mięsak prążkowany, chłoniaki, guzy nerek. Niniejsze związki są szczególnie uważane za użyteczne w leczeniu guzów litych, szczególnie guzów okrężnicy i odbytu. Jest korzystne, aby ssakiem leczonym dzięki podawaniu związków o wzorze I był człowiek.

Związki według wynalazku mają charakter kwasowy i zgodnie z tym mogą reagować z każdą z szeregu zasad nieorganicznych i organicznych, na przykład amin i czwartorzędowych zasad amonowych, z utworzeniem dopuszczalnych farmaceutycznie zasadowych soli addycyjnych. Jest korzystne przekształcanie związków o wzorze I do ich dopuszczalnych farmaceutycznie soli z powodu łatwości ich podawania, jeśli wymagane są wodne roztwory związku tytułowego. Związki o wzorze I mogą reagować z materiałami zasadowymi, takimi jak wodorotlenki, węglany i wodorowęglany metali alkalicznych i ziem alkalicznych, obejmujące bez ograniczeń, wodorotlenek sodowy, węglan sodowy, wodorotlenek potasowy, wodorotlenek wapniowy, wodorotlenek litowy z utworzeniem soli dopuszczalnych farmaceutycznie, takich jak odpowiednia sól sodowa, potasowa, litowa lub wapniowa. Szczególnie korzystne są sole sodowa i potasowa.

Przykłady amin odpowiednich do utworzenia soli stanowią: pierwszorzędowe, drugorzędowe i trzeciorzędowe alifatyczne i aromatyczne aminy, takie jak metyloamina, etyloamina, propyloamina, izo-propyloamina, cztery izomeryczne butyloaminy, dimetyloamina, dietyloamina, dietanoloamina, dipropyloamina, diizopropyloamina, di-n-butyloamina, pirolidyna, piperydyna, morfolina, trimetyloamina, trietyloamina, tripropyloamina, chinuklidyna, pirydyna, chinolina i izochinolina, szczególnie etylo-, propylo-, dietylo- lub trietyloamina, lecz szczególnie izopropyloamina i dietanoloamina.

Przykłady zasad czwartorzędowych stanowią na ogół kationy soli hydroksyamonowych, na przykład kation tetrametyloamonowy, kation trimetylobenzyloamonowy, kation trietylobenzyloamonowy, kation tetraetyloamonowy lub kation trimetyloetyloamonowy, lecz również kation amonowy.

Specjalista w tej dziedzinie doceni, że wprowadzenie pewnych podstawników wytwarza asymetrię w związkach o wzorze I. Niniejszy wynalazek rozważa wszystkie enancjomery i mieszaniny enancjomerów, obejmujące racematy. Jest korzystne, aby związki według wynalazku, zawierające centra chiralne były pojedynczymi enancjomerami. Niniejszy wynalazek ponadto rozważa wszystkie diastereoizomery.

Związki według wynalazku można otrzymać według szeregu procedur, niektóre z nich przedstawiono na schematach poniżej. Specjalista w tej dziedzinie uzna, że poszczególne etapy w poniższych schematach można zmieniać, celem dostarczenia związków o wzorze I. Przedyskutowano niektóre z tych zmian.

Szczególny porządek etapów, wymaganych do wytworzenia związków o wzorze I zależy od konkretnego związku, który jest syntezowany, związku wyjściowego i względnej nietrwałości podstawionych ugrupowań.

Związki według wynalazku można otrzymać sposobami dobrze znanymi specjalistom w tej dziedzinie. Ogólnie związki o wzorze I można otrzymać na drodze sprzęgania odpowiednio podstawionego tienylo- lub tiazolilo-sulfonamidu z odpowiednio podstawionym kwasem benzoesowym jak przedstawiono na poniższych schematach. Podstawniki R¹, R², X, i Y są jak zdefiniowano poprzednio.

PL 208 083 B1

Kwas benzoesowy, ewentualnie podstawiony, poddaje się reakcji sprzęgania z odpowiednim sulfonamidem w standardowych warunkach sprzęgania peptydowego, dobrze znanych specjalistom w tej dziedzinie. Konkretnie, tienylo- i tiazolilo-sulfonamidy i kwas benzoesowy poddaje się sprzęganiu w obecności peptydowego odczynnika sprzęgającego, ewentualnie w obecności katalizatora. Odpowiednie peptydowe odczynniki sprzęgające obejmują N,N'-karbonylodiimidazol (CDI), N,N'-dicykloheksylokarbodiimid (DCC), chlorowodorek 1-(3-dimetyloaminopropylo)-3-etylokarbodiimid (EDC), i 1-(3-(1-pirolidynylo)propylo)-3-etylokarbodiimid (PEPC). Opisano postacie na nośniku polimerowym EDC (Tetrahedron Letters, 34(48), 7685 (1993)) i PEPC (amerykański opis patentowy nr 5 792 763) i są one bardzo użyteczne do otrzymywania związków według wynalazku. Odpowiednie katalizatory do reakcji sprzęgania obejmują N,N-[dimetylo]-4-aminopirydynę (DMAP). Wszystkie odczynniki łączy się razem w odpowiednim rozpuszczalniku, typowo w dichlorometanie, chloroformie, tetrahydrofuranie, dioksanie, lub eterze dietylowym i miesza się od 1 do 72 godzin w temperaturze od pokojowej do temperatury wrzenia rozpuszczalnika. Jeśli w mieszaninie reakcyjnej pozostaje nadmiar lub nie przereagowany sulfonamid lub kwas benzoesowy, można go usunąć przez dodanie odpowiedniej żywicy kwaśnej lub zasadowej, a następnie przesączenie. Alternatywnie, te odczynniki można usunąć na drodze ekstrakcji. Pożądany produkt można wydzielić stosując typowe sposoby ekstrakcji i krystalizacji, i oczyszczenie na drodze chromatografii lub krystalizacji, jeśli to niezbędne lub pożądane. Jeśli stosuje się odczynniki osadzone na polimerach, można je dogodnie usunąć z mieszaniny reakcyjnej przez odsączenie.

Wymagane kwasy benzoesowe i sulfonamidy są albo dostępne w handlu albo można je otrzymać sposobami dobrze znanymi specjalistom w tej dziedzinie, takimi jak na poniższych schematach syntezy. Podstawniki R¹, R², X, i Y są jak zdefiniowano poprzednio i Z oznacza grupę cyjanową lub chlorowiec.

Schemat syntezy II opisuje reakcję sulfonylowania tiofenów i tiazoli o wzorze (3) w tworzeniu sulfonamidów o wzorze (1). Warunki syntetyczne reakcji sulfonylowania zależą od grup funkcyjnych substratu tiofenowego. Na przykład, w (etapie a) stosuje się zasadę litową, taką jak n-butylolit, celem wytworzenia anionu o wzorze (4) in situ, w zakresie temperatury od -78°C do temperatury pokojowej. Anion poddaje się reakcji z odczynnikiem sulfonującym, takim jak dwutlenek siarki, (etap b) aby uzyskać związki o wzorze (5). Związek o wzorze (5) można dalej poddać reakcji z N-chlorosukcynimidem, (etap c), aby uzyskać chlorki sulfonylu o wzorze (6). Alternatywnie, związek o wzorze (4) można poddać działaniu chlorku sulfurylu (etap e) uzyskując bezpośrednio chlorki sulfonylowe o wzorze (6) (Howbert, J. J.; Mohamadi, F.; Spees, M. M. Europejski opis patentowy 0 467 613 A1). Specjaliści w tej dziedzinie docenią również, że chlorek sulfonylowy o wzorze (6) można również otrzymać w reakcji

PL 208 083 B1 związku o wzorze (3) z kwasem chlorosulfonowym (etap g). Chlorki sulfonylowe o wzorze (6) można poddać reakcji z wodorotlenkiem amonowym, (etap d), celem otrzymania sulfonamidów o wzorze (1) (Cremlyn, R. J.; Bassin, J. P. Farouk, S.; Potterton, M.; Mattu, T. Phosphorous, Sulfur Silicon Relat. Elem. 1992, 73 (1-4), 107-120); Besterman, J.M.; Delorme, D.; Rahil, J. WO 01 02411, 2001). Alternatywnie, związek o wzorze (5) można poddać działaniu kwasu hydroksyloamino-O-sulfonowego, (etap f), aby uzyskać bezpośrednio sulfonamidy o wzorze (1) (Mohamadi, F.; Spees, M. M. Amerykański opis patentowy 5 169 860). Warunki syntezy o schemacie II są dobrze znane i docenione w tej dziedzinie (J. Med. Chem., Graham, S.L., i inni, 1989, 32, 2548-2554; J. Med. Chem., Barnish, I. T. i inni., 1981, 24, 959; J. Chem. Soc, Cymerman-Craig, J., i inni, 1956, 4115).

Schemat syntezy III

R²

Z

Wymagane kwasy benzoesowe (2) można uzyskać na drodze przekształceń funkcyjnych dobrze znanym specjalistom w tej dziedzinie, jak przedstawiono na schemacie syntezy III. Na przykład, jeśli Z oznacza grupę cyjanową, to konwersję do kwasu karboksylowego można zrealizować w warunkach kwasowych (Larock, R. C, Comprehensive Organic Transformations, wydanie 2, prawo autorskie 1999, John Wiley & Sons, str. 1986-1987). Jeśli Z oznacza chlorowiec, wtedy wprowadzenie grupy karbonylowej wspomagane metalem można zrealizować z octanem palladu i tlenkiem węgla w metanolu uzyskując benzoesan metylowy (Id. 1685-1687), a następująca potem hydroliza prowadzi do uzyskania kwasów benzoesowych o wzorze (2) (Id. 1959-1968). Specjalista w tej dziedzinie doceni dalsze manipulowanie grupami R substratów o wzorze (3) i (8), zrealizowane znanymi, syntetycznymi wzajemnymi przekształceniami, takimi jak aminowa pochodna do odpowiedniego halogenku (Id. 677-679), wymiana halogenku z alkoksylanem metalu (Id. 893-894) lub addycja nukleofilowa odpowiednich nukleofili siarkowych lub azotowych (Id. 779-780).

Specjalista w tej dziedzinie doceni, że nie wszystkie z podstawników w związkach o wzorze I będą tolerować pewne warunki reakcji stosowane do syntezy związków. Te ugrupowania można wprowadzić w dogodnym momencie syntezy, lub moż na je zabezpieczać i następnie odbezpieczać, jeśli to niezbędne lub pożądane. Ponadto specjalista w tej dziedzinie doceni, że w wielu okolicznościach nie jest ściśle określona kolejność wprowadzania ugrupowań.

Terminy i skróty, stosowane w poniższych preparatykach i przykładach posiadają swoje normalne znaczenia, jeśli inaczej nie określono. Na przykład „°C”, „N”, „mmol”, „g”, „ml”, „M”, „HPLC”, „IR”, „MS(FD)”, „MS(IS)”, „MS(FIA)”, „MS(FAB)”, „MS(El)”, „MS(ES)”, „UV”, „TLC” i „¹H NMR”, odpowiednio oznaczają stopnie Celsjusza, normalny lub stężenie normalne, milimol lub milimole, gram lub gramy, mililitr lub mililitry, molowy lub stężenie molowe, wysokosprawna chromatografia cieczowa, spektrometria w podczerwieni, spektrometria masowa z desorpcją pola, spektrometria masowa jonowa typu spray, spektrometria masowa z wstrzykową analizą przepływową, spektrometria masowa z bombardowaniem szybkimi atomami, spektrometria masowa z jonizacją elektronami, spektrometria masowa z jonizacją elektrospray, spektrometria w nadfiolecie, chromatografia cienkowarstwowa i spektrometria protonowego magnetycznego rezonansu jądrowego. Dodatkowo, maksimum absorpcji przedstawione dla widm IR stanowią tylko te nas interesujące, a nie wszystkie zaobserwowane.

Preparatyka 1

5-(Metylotio)tiofeno-2-sulfonamid

1,3 M n-Butylolit w tetrahydrofuranie (10 ml, 12,5 mmol; Aldrich) dodaje się do ochłodzonego roztworu (-78°C) 2-(metylotio)tiofenu (10,0 mmoli; Aldrich) w bezwodnym tetrahydrofuranie (5,0 ml/mmol).

PL 208 083 B1

Mieszaninę pozostawiono do przereagowania przez 90 minut w atmosferze azotu. Przez roztwór przepuszczano (bąbelkowanie) dwutlenek siarki przez 30 minut w -78°C. Mieszaninę ogrzano do temperatury pokojowej i zatężono przez odparowanie. Na pozostałość podziałano roztworem octanu sodowego (8 równoważników) i kwasem hydroksyloamino-O-sulfonowym (2,5 równoważnika) w wodzie (4 ml/mol) i mieszano w 25°C przez 1 godzinę. Mieszaninę alkalizowano dodając 1,0 N wodorotlenek sodowy do pH 10 i wyekstrahowano z eterem dietylowym (2 x 50 ml). Warstwę wodną zakwaszano do pH 2 stężonym kwasem solnym i wyekstrahowano z chlorkiem metylenu (2 x 50 ml). Połączone fazy organiczne przemyto nasyconym wodorowęglanem sodowym (3 x 25 ml) i solanką (50 ml), wysuszono (siarczan sodowy), przesączono, i zatężono odparowując. Surowy osad oczyszczono za pomocą chromatografii kolumnowej z mieszaniną heksan/octan etylu (2:1) jako eluentem.

¹H NMR (300 MHz, CDCI3) δ: 7,52 (d, 1H), 6,94 (d, 1H), 5,10 (br s, 2H), 2,58 (s, 3H). Preparatyka 2

5-(Etylo)tiofeno-2-sulfonamid

Roztwór 2-etylotiofenu (1,78 mmola) rozpuszczonego w chloroformie (1 ml/mmol) dodano do ochłodzonego roztworu (0°C) kwasu chlorosulfonowego (0,35 ml, 5,35 mmola) w chloroformie (1,3 ml/mmol). Mieszaninę mieszano przez 3 godziny w temperaturze pokojowej, z dołączoną rurką ze środkiem suszącym.

Mieszaninę wylano następnie do ochłodzonej mieszaniny chloroform/woda i mieszano 10 minut. Warstwę organiczną przemyto wodą, wysuszono siarczanem sodowym i zatężono pod próżnią. Dwa ml wodnego roztworu wodorotlenku amonowego dodano do surowego oleju i mieszaninę mieszano przez 30 minut. Rozpuszczalnik zatężono pod próżnią. Pozostałość wykorzystano bez dalszego oczyszczania.

¹H NMR (200 MHz, CDCI3) δ: 7,48 (d, 1H, J=3,6 Hz), 6,74 (dd, 1H, J=3,7 Hz, 0,8 Hz), 5,2 (br s, 2H), 2,9 (q, 2H, J=7,5 Hz), 1,32 (t, 3H, J=7,5 Hz).

Preparatyka 3

5-(Propylo)tiofeno-2-sulfonamid

Zastosowano sposób podobny do Preparatyki 2, z wyjątkiem dla 2-n-propylotiofenu.

¹H NMR (200 MHz, CDCl3) δ: 7,46 (d, 1H, J= 3,8 Hz), 6,72 (dd, 1H, J=3,8 Hz, 0,8 Hz), 5,30 (bs,

2H), 2,79 (t, 2H, J=7,4 Hz), 1,69 (q, 2H, J=7,4 Hz), 0,97 (t, 3H, J=7,4 Hz).

Preparatyka 4

1,6 M n-Butylolit (1 ml, 1,75 mmola) dodano do ochłodzonego roztworu (-78°C) 2-metoksytiofenu (1,75 mmola) w bezwodnym tetrahydrofuranie (2,6 ml/mmol). Mieszaninę pozostawiono do przereagowania przez 45 minut w atmosferze azotu. Roztwór następnie ogrzano do 0°C i przez roztwór przepuszczano (bąbelkowanie) dwutlenek siarki przez 15 minut i następnie mieszaninę przedmuchano azotem. Rozpuszczalnik usunięto pod próżnią i surowy olej rozpuszczono w bezwodnym chlorku metylenu (1 ml/mmol) i dodano N-chlorosukcynimid (1,75 mmola). Mieszaninę mieszano przez 2 godziny w temperaturze pokojowej w atmosferze azotu. Przesączono i następnie zatężono pod próżnią. Surowy olej rozpuszczono w acetonie (3 ml/mmol) i dodano 2 ml wodnego roztworu wodorotlenku

PL 208 083 B1 amonowego. Roztwór mieszano przez noc. Rozpuszczalnik zatężono pod próżnią. Pozostałość rozpuszczono w octanie etylu i przemyto wodą i solanką, wysuszono siarczanem sodowym, i zatężono pod próżnią. Pozostałość oczyszczono za pomocą chromatografii kolumnowej z mieszaniną heksan/octan etylu (7:3) jako eluentem.

¹H NMR (200 MHz, CDCI3) δ: 7,37 (d, 1H, J=4,3 Hz), 6,17 (d, 1H, J=4,3 Hz), 4,9 (br s, 2H), 3,94 (s, 3H).

Preparatyka 5

5-(Metylo)tiofeno-2-sulfonamid

Zastosowano sposób podobny do Preparatyki 2, z wyjątkiem dla 2-(metylo)tiofenu.

¹H NMR (200 MHz, CDCI3) δ: 7,44 (d, 1H, J=3,7 Hz), 6,71 (br d, 1H, J=3,7 Hz), 4,92 (br s, 2H),

2,51 (d, 3H, J=0,9 Hz).

Preparatyka 6

5-(Metoksymetylo)tiofeno-2-sulfonamid

2-(Hydroksymetylo)tiofen (4,4 mmola; Aldrich), tlenek srebra (I) (6,6 mmola, 1,5 równoważnika; Aldrich) i jodek metylowy (2,2 mmola, 5 równoważników; Aldrich) rozpuszczono w chlorku metylenu (2 ml/mmol) i mieszano w temperaturze pokojowej przez 48 godzin. Mieszaninę przesączono przez celit i rozpuszczalnik odparowano pod próżnią. Pozostałość oczyszczono za pomocą chromatografii kolumnowej z mieszaniną heksan/octan etylu (75:25) jako eluentem.

1,6 M N-Butylolit w tetrahydrofuranie (0,6 ml, 0,9 mmol; Aldrich) dodano do ochłodzonego roztworu (-78°C) powyższego produktu, 2-(metoksymetylo)tiofenu (0,87 mmol) w bezwodnym tetrahydrofuranie (1,3 ml/mmol). Mieszaninę pozostawiono do przereagowania przez 30 minut w atmosferze azotu i przeniesiono za pomocą kaniuli do roztworu chlorku sulfurylu (0,1 ml, 1,7 mmola; Aldrich) w heksanie (2,5 ml/mmol). Roztwór mieszano w atmosferze azotu przez 2 godziny i ogrzano do temperatury pokojowej. Mieszaninę rozcieńczono octanem etylu i przemyto wodą i solanką, wysuszono siarczanem sodowym, i zatężono pod próżnią. Pozostałość rozpuszczono w acetonie (3 ml/mmol) i dodano 2 ml wodnego roztworu wodorotlenku amonowego i roztwór mieszano przez noc. Rozpuszczalnik zatężono pod próżnią. Pozostałość rozpuszczono w octanie etylu i przemyto wodą i solanką, wysuszono siarczanem sodowym, i zatężono pod próżnią. Pozostałość oczyszczono za pomocą chromatografii kolumnowej z mieszaniną heksan/octan etylu (7:3) jako eluentem.

¹H NMR (200 MHz, CDCl3) δ: 7,52 (d, 1H, J=3,7 Hz), 6,92 (d, 1H, J=3,7 Hz), 5,23 (br s, 2H), 4,60 (s, 2H), 3,41 (s, 3H).

Preparatyka 7

4,5-Dibromotiofeno-2-sulfonamid

Pięciochlorek fosforu (0,16 g, 0,8 mmola) dodano porcjami, mieszając do kwasu chlorosulfonowego (0,14 g, 1,2 mmola) i uzyskany roztwór ochłodzono do 0°C, w atmosferze azotu. 2,3-DibromotioPL 208 083 B1 fen (0,24 g, 0,8 mmola) dodano z mieszaniem i uzyskaną mieszaninę ogrzewano do 50°C przez 1 godzinę . Do mieszaniny reakcyjnej dodano lód z wodą i następnie ekstrahowano octanem etylu (20 ml). Warstwę organiczną zatężono i ponownie rozpuszczono w acetonie (5 ml). Dodano wodorotlenek amonowy (5 ml, stężony) i uzyskaną mieszaninę mieszano przez 30 minut w temperaturze pokojowej. Dodano solankę (10 ml) i octan etylu (20 ml), warstwę organiczną oddzielono, i warstwę wodną wyekstrahowano ponownie z octanem etylu (10 ml). Połączone warstwy organiczne wysuszono siarczanem sodowym, zatężono pod próżnią, i następnie poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (0,5% alkoholu metylowego w chlorku metylenu), otrzymując związek tytułowy (58% wydajności) w postaci brązowego osadu.

ES (-) MS m/z 318, (M-H)^- zgodne z 2 Br.

Preparatyka 8

5-(Cyjano)tiofeno-2-sulfonamid

Mieszaninę 5-bromotiofeno-2-sulfonamidu (0,50 g, 2,1 mmola), cyjanku cynku (0,25 g, 2,1 mmola), tetrakis-(trifenylofosfino)-palladu (0) (0,072 g, 0,06 mmol) w dimetyloformamidzie (5 ml, bezwodny) poddano działaniu promieniowania mikrofalowego (w atmosferze azotu, 160°C) przez 15 minut. Chromatografia cienkowarstwowa (5% alkoholu metylowego w chlorku metylenu) wykazała, że reakcja nie zaszła do końca. Do mieszaniny reakcyjnej dodano dodatkowo tetrakis-(trifenylofosfino)-palladu (0) (0,24 g, 0,2 mmola) i dimetyloformamidu (10 ml) i poddano działaniu promieniowania mikrofalowego (w atmosferze azotu, 160°C) przez 37 minut. Do mieszaniny reakcyjnej dodano 10 ml wody i 20 ml octanu etylu. Warstwę organiczną oddzielono i wodną wyekstrahowano z 20 ml octanu etylu. Połączone warstwy organiczne wysuszono siarczanem sodowym, zatężono pod próżnią, i następnie poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (0-5% alkoholu metylowego w chlorku metylenu) otrzymując związek tytułowy, w postaci białego osadu (0,22 g, 57% wydajności),

ES (-) MS m/z 187, (M-H)'.

Preparatyka 9

5-(Metoksykarbonylo)tiofeno-2-sulfonamid

Mieszaninę 5-bromotiofeno-2-sulfonamidu (0,50 g, 2,1 mmola), trietyloaminy (1 ml), metanolu (1 ml), octanu palladu (0,046 g, 2,1 mmola) i 1,3-bis(difenylofosfino)propanu (0,085 g, 2,1 mmola) (dodawane w tej kolejności) w dimetyloformamidzie (5 ml, bezwodny) nasycono gazowym tlenkiem węgla, w temperaturze pokojowej. Tę mieszaninę reakcyjną ogrzewano do 100°C i mieszano przez noc, w atmosferze tlenku węgla. Dodano 10 ml solanki i 10 ml octanu etylu do mieszaniny reakcyjnej. Warstwę organiczną oddzielono i warstwę wodną wyekstrahowano z 10 ml octanu etylu. Połączone warstwy organiczne wysuszono siarczanem sodowym, zatężono pod próżnią, i następnie poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (0-1% alkoholu metylowego w chlorku metylenu) otrzymując związek tytułowy w postaci żółtego osadu (0,15 g, 34% wydajności).

ES (-) MS m/z 220, (M-H)^'.

Preparatyka 10

2-Chlorotiazol-5-sulfonamid

Zastosowano sposób podobny do Preparatyki 4, z wyjątkiem dla 2-chlorotiazolu.

PL 208 083 B1

Preparatyka 11

Zastosowano sposób podobny do Preparatyki 1, z wyjątkiem dla 2-metoksy-tiazolu.

Preparatyka 12

2-Izopropylo-2,5-dihydrotiazol

Roztwór 1,4-ditiano-2,5-diolu (20 g, 131 mmoli) przeprowadzono w zawiesinę w Et2O (80 ml) w okrągłodennej kolbie, wyposaż onej w chłodnicę zwrotną i rurkę wprowadzającą gaz. Dodano aldehyd izomasłowy (40 ml) i Na2SO4 (12 g) i przepuszczano (bąbelkowanie) amoniak przez mieszaninę reakcyjną przez 20 minut w temperaturze pokojowej i 10 minut w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną. Reakcję ochłodzono następnie do temperatury pokojowej i odsączono Na2SO4, a rozpuszczalnik oddestylowano pod ciśnieniem atmosferycznym. Pozostałość przedestylowano przez kolumnę vigreaux w 130°C przy 237,05 hPa uzyskując związek tytułowy (13,4 g, 40%).

ES (+) MS m/z 130, (M+H)⁺.

Preparatyka 13

2-Izopropylotiazol

Roztwór 2-izopropylo-2,5-dihydrotiazolu (12,4 g, 95,9 mmoli) w benzenie (125 ml) dodano do roztworu p-chloroanilu (23,6 g, 95,6 mmoli). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 2 godziny i ochłodzono do temperatury pokojowej. Dodano roztwór 2 M NaOH (200 ml) i reakcję mieszano przez 5 minut, następnie wylano do rozdzielacza. Warstwę organiczną oddzielono i przemyto z 2 M NaOH (200 ml) i H2O (2 x 100 ml). Warstwy wodne ponownie ekstrahowano z benzenem i warstwy organiczne połączono. Benzen oddestylowano pod ciśnieniem atmosferycznym, oleistą pozostałość przedestylowano przez kolumnę vigreaux w 110°C przy 270,91 hPa uzyskując związek tytułowy (6,13 g, 48%) w postaci bezbarwnego oleju.

ES (+) MS m/z 128, (M+H)⁺.

Preparatyka 14

2-Izopropylotiazolo-5-sulfonamid

Do roztworu 2-izopropylotiazolu (2 g, 15,7 mmoli) w Et2O (75 ml) w -78°C wkroplono n-BuLi (12,8 ml 1,6 M w heksanie, 20,4 mmoli) (obserwuje się różowy osad). Po 40 minutach, mieszaninę reakcyjną ogrzano do 0°C przez 10 minut, następnie ponownie ochłodzono do -78°C. Przez powierzchnię mieszaniny reakcyjnej przepuszcza się (bąbelkowanie) dwutlenek siarki przez 5 minut. Mieszaninę reakcyjną ogrzano do temperatury pokojowej i mieszano przez dodatkowe 2,5 godziny. Mieszaninę ochłodzono do 0°C i dodano N-chlorosukcynimid (4,20 g, 32,4 mmoli) i reakcję mieszano przez

1,5 godziny. Mieszaninę reakcyjną następnie przesączono i osad przemyto Et2O. Przesącz zatężono pod próżnią otrzymując surowy chlorek sulfonylu, który rozpuszczono w acetonie (20 ml) i dodano do mieszanego roztworu stężonego NH4OH (20 ml) w acetonie (50 ml) w 0°C. Mieszaninę reakcyjną mieszano przez 5 minut i następnie rozdzielono pomiędzy EtOAc i H2O. Warstwę wodną oddzielono i wyekstrahowano z EtOAc (2x). Warstwy organiczne połączono, wysuszono (MgSO4), przesączono i odPL 208 083 B1 parowano pod zmniejszonym ciśnieniem. Surowy produkt krystalizuje się z CH2Cl2/acetonu/heksanu otrzymując związek tytułowy (1,89 g, 58%).

ES (+) MS m/z 207, (M+H)⁺.

Preparatyka 15 2-Metylotiazol

Do mieszanego roztworu 2-bromotiazolu (5,0 g, 30,5 mmola) w Et2O (60 ml) w -78°C w atmosferze azotu wkroplono n-BuLi (14,6 ml 1,6 M w heksanie, 36,6 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano przez 40 minut, następnie wkroplono siarczan dimetylowy (4,75 ml, 50,3 mmola) i mieszaninę reakcyjną ogrzano do -10°C (umieszczono w lodówce) i pozostawiono przez noc. Reakcję ogrzano do 0°C i ostrożnie zakończono z 2 M HCl (40 ml). Warstwę organiczną oddzielono i ekstrahowano z 2 M HCl (2x). Ekstrakty kwasowe połączono i alkalizowano 2 M NaOH i ekstrahowano Et2O (4x). Połączone ekstrakty organiczne wysuszono KOH i rozpuszczalnik oddestylowano pod ciśnieniem atmosferycznym, następnie oddestylowano związek tytułowy w 128-130°C (1,5 g, 49%).

ES (+) MS m/z 100, (M+H)⁺.

Preparatyka 16

2-Metylotiazolo-5-sulfonamid

Do mieszanego roztworu n-BuLi (12,1 ml 1,6 M w heksanie, 19,4 mmola) w Et2O (70 ml) w -78°C w atmosferze azotu wkroplono roztwór 2-metylo-tiazolu (1,48 g, 14,9 mmoli) w Et2O (70 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano w -78°C przez 40 minut, następnie ogrzano do -20°C. Przez roztwór przepuszczano (bąbelkowanie) dwutlenek siarki przez 5 minut, następnie mieszaninie pozwolono na ogrzanie do temperatury pokojowej przez noc. Dodano N-chlorosukcynimid (3,99 g, 29,9 mmola) i mieszaninę reakcyjną mieszano przez 1 godzinę. Mieszaninę reakcyjną przesączono i przesącz zatężono pod próżnią otrzymując surowy produkt. Surowy produkt rozpuszczono w acetonie (30 ml) i dodano stężonego NH4OH (20 ml) i mieszaninę reakcyjną mieszano przez 15 minut. Mieszaninę reakcyjną rozdzielono pomiędzy EtOAc i H2O. Warstwę wodną oddzielono i wyekstrahowano z EtOAc (2x) i warstwy organiczne połączono, wysuszono (MgSO4), przesączono i odparowano pod próżnią. Chromatografia rzutowa na żelu krzemionkowym, wymywanie z gradientem [heksan do heksan:EtOAc (1:1)] dostarcza związek tytułowy (282 mg, 11%) w postaci beżowego osadu.

ES (-) MS m/z 177, [M-H]'.

Preparatyka 17

2-Bromo-3-chlorotiofen

Do roztworu 3-chlorotiofenu (5,0 g, 42 mmole) w mieszaninie CHCI3 (50 ml) i AcOH (50 ml) dodano N-bromosukcynimid (8,3 g, 46 mmoli). Roztwór ogrzano do 50°C. Po 1,5 godziny, mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury pokojowej. Dodano solankę (100 ml) i Et2O (200 ml) do mieszaniny reakcyjnej i warstwę wodną wyekstrahowano z Et2O (100 ml). Połączone ekstrakty organiczne przemyto nasyconym NaHCO3, następnie wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono pod próżnią otrzymując związek tytułowy (5,4 g, 65%).

¹H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 6,94 (d, J=5,8 Hz, 1H), 7,50 (d, J=5,8 Hz, 1H).

PL 208 083 B1

Preparatyka 18

5-Bromo-4-chlorotiofeno-2-sulfonamid

Do roztworu pięciochlorku fosforu (4,6 g, 22,2 mmola) dodano kwas chlorosulfonowy (2,2 ml,

33,3 mmola) w atmosferze azotu. Roztwór ochłodzono do 0°C i dodano 2-bromo-3-chlorotiofen (1,0 g, 5,0 mmoli). Mieszaninę ogrzewano do 50°C przez 1 godzinę. Reakcję ochłodzono, następnie zakończono dodając lód z wodą i roztwór wyekstrahowano z CH2CI2 (200 ml), i następnie CH2CI2 usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość rozpuszczono w acetonie (30 ml) i dodano do roztworu 29% NH4OH (40 ml) w acetonie (100 ml) w 0°C. Mieszaninę reakcyjną mieszano przez 0,5 godziny i następnie aceton usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość wyekstrahowano z EtOAc (200 ml). Warstwę organiczną przemyto solanką, następnie wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono pod próżnią uzyskując związek tytułowy (8,1 g, >100%), który używa się bez dalszego oczyszczania.

ES (-) MS m/z 274, [M-H]' zgodne z 1 Br i 1 Cl.

Preparatyka 19

4-Chlorotiofeno-2-sulfonamid

Do mieszanego roztworu 5-bromo-4-chlorotiofeno-2-sulfonamidu (2,4 g, 8,7 mmola) w AcOH (20 ml) dodano pył cynkowy (1,7 g, 26,0 mmoli). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano do 120°C przez 6 godzin. Po 6 godzinach mieszaninę przesączono i zobojętniono z 1M NaOH. Warstwę wodną wyekstrahowano z EtOAc (2 x 100 ml). Połączone ekstrakty organiczne wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono pod próżnią. Surowy produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym, wymywając z CH2CI2 uzyskano związek tytułowy (0,88 g, 52%).

¹H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 7,48 (s, 1H), 7,58 (s, 1H).

Preparatyka 20

2-Bromo-3-metylotiofen

3-Metylotiofen (5,0 g, 50,9 mmola) rozpuszczono w roztworze CHCI3 (50 ml) i AcOH (50 ml). Do roztworu dodano N-bromosukcynimid (9,5 g, 53,5 mmola) i mieszaninę ogrzewano do 50°C. Po 1,5 godziny, mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury pokojowej. Do mieszaniny reakcyjnej dodano solankę (100 ml) i Et2O (200 ml). Warstwę organiczną oddzielono i przemyto z 1M NaOH i solanką, następnie wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono pod próżnią otrzymując związek tytułowy (6,4 g, 71%) w postaci bezbarwnego oleju.

¹H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 2,14 (s, 3H), 6,81 (d, J=5,6 Hz, 1H), 7,28 (d, J= 5,6 Hz, 1H).

PL 208 083 B1

Preparatyka 21

5-Bromo-4-metylotiofeno-2-sulfonamid

Br

O

Do pięciochlorku fosforu (6,5 g, 31 mmoli) dodano kwas chlorosulfonowy (3,1 ml, 46,4 mmola). Mieszaninę ochłodzono do 0°C i dodano 2-bromo-3-metylotiofen (5,4 g, 31 mmoli). Mieszaninę reakcyjną ogrzano do 50°C przez 1 godzinę. Reakcję ochłodzono/zakończono dodając lód/wodę i roztwór wyekstrahowano z CH2CI2 (200 ml). Warstwę organiczną przemyto solanką, następnie wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono pod próżnią. Pozostałość rozpuszczono w acetonie (20 ml) i dodano do roztworu 29% NH4OH (54 ml) w acetonie (250 ml). Mieszaninę reakcyjną mieszano przez 0,5 godziny, następnie aceton usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość wyekstrahowano z EtOAc (2 x 100 ml). Połączone ekstrakty organiczne przemyto solanką, wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono pod próżnią. Surowy produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym, wymyto z CH2CI2uzyskując związek tytułowy (5,3 g, 58%).

¹H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 2,20 (s, 3H), 7,32 (s, 1H).

Preparatyka 22

4-Metylotiofeno-2-sulfonamid

Do mieszanego roztworu 5-bromo-4-metylotiofeno-2-sulfonamidu (3,1 g, 12,1 mmola) w AcOH (30 ml) dodano pył cynkowy (2,4 g, 36,2 mmola). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 8 godzin. Po 8 godzinach mieszaninę reakcyjną ochłodzono i przesączono. Przesącz zobojętniono z 1 M NaOH. Warstwę wodną wyekstrahowano z EtOAc (300 ml). Warstwy organiczne wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono pod próżnią. Surowy produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym, wymyto z CH2CI2 uzyskując związek tytułowy (0,90 g, 43%).

¹H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 2,26 (s, 3H), 7,27 (s, 1H), 7,41 (s, 1H).

Preparatyka 23

2-Trimetylosililo-3-metoksytiofen

Roztwór n-BuLi (19,7 ml 1,6 M w heksanie, 31,5 mmola) wkroplono do roztworu 3-metoksytiofenu (3,0 g, 26,3 mmola) w bezwodnym Et2O (20 ml) w atmosferze azotu w -70°C. Mieszaninę mieszano w -70°C przez 2 godziny. Do roztworu powoli dodano chlorotrimetylosilan (4,5 ml, 35,4 mmola). Mieszaninę ogrzano do temperatury pokojowej i mieszano przez 3 godziny. Reakcję zakończono dodając wodę (50 ml) i heksan (100 ml). Warstwę wodną wyekstrahowano z heksanem (50 ml). Połączone ekstrakty organiczne wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono. Surowy produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym, wymywając heksanem celem uzyskania związku tytułowego (4,0 g, 82%) w postaci bezbarwnej cieczy.

¹H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 0,29 (s, 9H), 3,81 (s, 3H), 6,92 (d, J=4,9 Hz, 1H), 7,40 (d, J=4,9 Hz, 1H).

PL 208 083 B1

Preparatyka 24

5-Trimetylosililo-4-metoksytiofeno-2-sulfonamid

Roztwór n-BuLi (11,8 ml 2,5 M w heksanie, 29,4 mmola) wkroplono do roztworu 2-trimetylosililo-3-metoksytiofenu (2,19 g, 11,8 mmol) w bezwodnym THF (40 ml) w atmosferze azotu w -70°C. Mieszaninę mieszano w -70°C przez 4 godziny, następnie przez roztwór przepuszczono (bąbelkowanie) dwutlenek siarki przez 5 minut. Mieszano przez 2,5 godziny i dodano do zawiesiny N-chlorosukcynimid (3,15 g, 23,6 mmola). Mieszaninę ogrzano do temperatury pokojowej i mieszano przez 1 godzinę, następnie mieszaninę reakcyjną przesączono i osady przemyto CH2CI2. Przesącz zatężono i pozostałość rozpuszczono w CH2CI2 (200 ml). Warstwę organiczną przemyto solanką, następnie wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono. Pozostałość rozpuszczono w acetonie (20 ml) i dodano do roztworu 29% NH4OH (20 ml) w acetonie (30 ml) w 0°C. Mieszaninę mieszano w 0°C przez 30 minut, następnie usunięto aceton pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość wyekstrahowano z EtOAc (2 x 100 ml). Ekstrakty organiczne przemyto solanką, następnie wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono. Surowy produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym, wymywając z heksanem: -EtoAc (3:1) uzyskując związek tytułowy (0,77 g, 25%).

¹H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 0,29 (s, 9H), 3,31 (s, 3H), 7,49 (s, 1H).

Preparatyka 25

Do roztworu 5-trimetylosililo-4-metoksytiofeno-2-sulfonamidu (770 mg, 2,90 mmola) w THF (10 ml) dodano roztwór fluorku tetra-butyloamonowego (17,4 ml 1 M w THF, 17,4 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 2 godziny. THF usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość rozpuszczono w EtOAc (200 ml). Warstwę organiczną przemyto solanką, następnie wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono pod próżnią. Surowy produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym, wymywając z heksanem:EtOAc (3:1) uzyskując związek tytułowy (480 mg, 86%).

¹H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 3,81 (s, 3H), 6,73 (s, 1H), 7,22 (s, 1H).

Preparatyka 26

5-Bromo-4-metoksytiofeno-2-sulfonamid

Do roztworu 4-metoksytiofeno-2-sulfonamidu (240 mg, 1,24 mmola) w CH2CI2 (40 ml) dodano N-bromosukcynimid (287 mg, 1,61 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano w 0°C przez 7 godzin. Po 7 godzinach mieszaninę reakcyjną rozcień czono z CH2CI2 (150 ml). Warstwę organiczną przemyto solanką i wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono pod próżnią. Surowy produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym, wymywając z heksanem:EtOAc (2:1) uzyskując związek tytułowy (277 mg, 82%).

¹H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 3,30 (s, 3H), 7,40 (s, 1H).

PL 208 083 B1

Preparatyka 27

2-Trimetylosililo-3-metylosulfanylotiofen

Roztwór n-BuLi (5,3 ml 1,6 M w heksanie, 8,5 mmola) wkroplono do roztworu 3-metylosulfanylotiofenu (1,0 g, 7,7 mmola) w bezwodnym Et2O (8 ml) w atmosferze azotu w -70°C. Mieszaninę mieszano w -70°C przez 2 godziny. Chlorotrimetylosilan (1,5 ml) dodano powoli do mieszaniny reakcyjnej. Mieszaninę ogrzano do temperatury pokojowej i mieszano przez 3 godziny. Reakcję zakończono dodając wodę (50 ml) i Et2O (50 ml). Połączone ekstrakty organiczne wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono. Surowy produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym, wymywając z heksanem, uzyskując związek tytułowy (0,75 g, 48%) w postaci bezbarwnej cieczy.

¹H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 0,38 (s, 9H), 2,42 (s, 3H), 7,17 (d, J=3,7 Hz, 1H), 7,51 (d, J=3,7 Hz,1H).

Preparatyka 28

5-Trimetylosililo-4-metylosulfanylotiofeno-2-sulfonamid

Roztwór n-BuLi (7,4 ml 2,5 M w heksanie, 18,4 mmola) wkroplono do roztworu 2-trimetylosililo-3-metylosulfanylotiofenu (1,5 g, 7,4 mmola) w bezwodnym THF (25 ml) w atmosferze azotu w -70°C. Mieszaninę mieszano w -70°C przez 4 godziny. Przez roztwór przepuszczano (bąbelkowanie) dwutlenek siarki w -70°C przez 5 minut. Po 2,5 godziny dodano do zawiesiny N-chlorosukcynimid (1,98 g, 14,8 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę. Mieszaninę reakcyjną przesączono i osady przemyto CH2CI2. Przesącz zatężono i pozostałość rozpuszczono w CH2CI2 (200 ml). Warstwę organiczną przemyto solanką, następnie wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono. Pozostałość rozpuszczono w acetonie (20 ml) i dodano do roztworu 29% NH4OH (13 ml) w acetonie (30 ml) w 0°C. Mieszaninę mieszano w 0°C przez 30 minut. Aceton usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość wyekstrahowano z EtOAc (2 x 100 ml). Ekstrakty organiczne przemyto solanką, następnie wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono. Surowy produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym, wymywając z heksanem:EtOAc (3:1) uzyskując związek tytułowy (0,65 g, 34%).

¹H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 0,39 (s, 9H), 2,45 (s, 3H), 7,65 (s, 1H).

Preparatyka 29

4-Metylosulfanylotiofeno-2-sulfonamid

Do roztworu 5-trimetylosililo-4-metylosulfanylotiofeno-2-sulfonamidu (660 mg, 2,34 mmola) w THF (10 ml) dodano roztwór fluorku tetra-butyloamonowego (14,0 ml 1 M w THF, 14,0 mmoli). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 3 godziny. Usunięto THF pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość rozpuszczono w EtOAc (200 ml). Warstwę organiczną przemyto solanką, następnie wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono pod próżnią. Surowy produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym, wymyto heksanem:EtOAc (2:1) uzyskując związek tytułowy (400 mg, 82%).

¹H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 2,49 (s, 3H), 7,35 (s, 1H), 7,47 (s, 1H).

PL 208 083 B1

Preparatyka 30

5-Bromo-4-metylosulfanylotiofeno-2-sulfonamid s,

Do roztworu 4-metylosulfanylotiofeno-2-sulfonamidu (210 mg, 1,00 mmol) w CHCI3 (10 ml) i AcOH (10 ml) dodano N-bromosukcynimid (231 mg, 1,30 mmola). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 7 godzin. Po 7 godzinach mieszaninę reakcyjną zobojętniono 1 M NaOH i roztwór wyekstrahowano EtOAc (200 ml). Warstwę organiczną przemyto solanką, następnie wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono pod próżnią. Surowy produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym, wymyto heksanem:EtOAc (3:1) uzyskując związek tytułowy (200 mg, 70%).

¹H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 2,49 (s, 3H), 7,45 (s, 1H).

Preparatyka 31

2,4-Dibromobenzonitryl

Cyjanek miedzi (2,32 g, 25,9 mmola) dodano do mieszanego bezwodnego dimetylosulfotlenku (50 ml) w 60°C z utworzeniem przezroczystego roztworu, następnie dodano azotyn tertbutylowy (7,1 ml, 59,7 mmola) w jednej porcji. Do mieszaniny za pomocą kaniuli wkroplono roztwór 2,4-dibromoaniliny 21 (5,0 g, 19,9 mmola) w bezwodnym dimetylosulfotlenku (30 ml).

Po zakończeniu addycji mieszaninę reakcyjną mieszano przez 1 godzinę. Po ochłodzeniu do 45°C, mieszaninę powoli potraktowano 5 N kwasem solnym (50 ml). Pięć minut później mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury pokojowej, zanim wyekstrahowano ją octanem etylu/heksanem (1:1; 2 x 300 ml). Połączone warstwy organiczne przemyto wodą (100 ml) i solanką (100 ml), wysuszono, zatężono pod próżnią, następnie poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (0-5% octanu etylu w heksanie), uzyskując związek tytułowy (1,61 g, 31% wydajności).

FD (+) MS m/z 259, (M⁺) zgodne z 2 Br.

Preparatyka 32

Kwas 2,4-dibromobenzoesowy

Do mieszanej zawiesiny 2,4-dibromobenzonitrylu (1,57 g, 6,0 mmoli) w kwasie siarkowym (6 M, 150 ml) ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 3 dni. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury pokojowej, zanim wyekstrahowano ją octanem etylu (2 x 75 ml). Połączone warstwy organiczne przemyto wodą (100 ml) i solanką (50 ml), wysuszono, zatężono, i następnie poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (kwas octowy/alkohol metylowy/chloroform, 0,1:0,5:99,4) uzyskując związek tytułowy (0,81 g, 48% wydajności). Tt. 171-172°C; ES (-) MS m/z 277, (M-H) zgodne z 2 Br.

Preparatyka 33

Kwas 2-bromo-4-chlorobenzoesowy co₂h

Br

Cl

Wodny roztwór azotynu sodowego (2,21 g) w wodzie (15 ml) wkroplono do mieszanej, ochłodzonej w lodzie mieszaniny kwasu 2-amino-4-chlorobenzoesowego (5,00 g, 29,1 mmola) i 48% kwasu bromowodorowego (150 ml) w wodzie (150 ml). Uzyskaną mieszaninę mieszano przez 2 godziny w 0°C. Następnie wkroplono wodny roztwór bromku miedzi (7,81 g) w wodzie (20 ml). Po zakończeniu addycji, mieszaninę reakcyjną pozostawiono do ogrzania do temperatury pokojowej i mieszano przez noc. Po ekstrakcji octanem etylu/heksanem (3:1; 2 x 400 ml), połączone warstwy organiczne przemyto solanką (200 ml), wysuszono, zatężono, i poddano chromatografii na żelu krzemionkowym (1% alkoholu metylowego i 0,5% kwasu octowego w chloroformie) otrzymując związek tytułowy (4,04 g, 59% wydajności). Tt. 154-155°C; ES (-) MS m/z 233, (M-H) zgodne z 1 Br i 1 Cl.

PL 208 083 B1

Preparatyka 34

Kwas 2-chloro-4-metylobenzoesowy

Do 4-bromo-3-chlorotoluenu (4,97 g, 24,2 mmola) w dimetyloformamidzie (25 ml) dodano octan palladu (0,54 g, 2,42 mmola), 1,3-bis(difenylofosfino)propan (0,998 g, 2,42 mmola), trietyloaminę (12,5 ml) i metanol (12,5 ml). Naczynie reakcyjne poddano działaniu próżni i trzykrotnie przepłukano (przedmuchano) gazowym tlenkiem węgla. Wykorzystuje się balon, wypełniony gazowym tlenkiem węgla, celem utrzymania atmosfery tlenku węgla. Mieszaninę reakcyjną ogrzewano w 80°C przez 8 godzin. Mieszaninę przemyto wodą, i wyekstrahowano heksanem (2 x 50 ml). Połączone warstwy organiczne wysuszono siarczanem sodowym, przesączono, zatężono, i poddano chromatografii 0-3% octanem etylu w heksanie. Wydzielono 1,24 g (28%) 2-chloro-4-metylobenzoesanu metylowego w postaci bezbarwnego oleju.

ES (+) MS m/z 184, (M+H)⁺ zgodne z 1 Cl.

Do 2-chloro-4-metylobenzoesanu metylowego (1,00 g, 5,42 mmol) w tetrahydrofuranie (10 ml), alkoholu metylowym (5 ml) i wodzie (2,5 ml) dodano 2 N wodorotlenek litowy (8,12 ml, 16,2 mmola). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano w 50°C przez 2,5 godziny, ochłodzono do temperatury pokojowej, i następnie zakończono przez dodanie 5 N kwasu solnego (3,24 ml). Mieszaninę zatężono, celem usunięcia tetrahydrofuranu i alkoholu metylowego. Utworzony biały osad odsącza się. Po wysuszeniu wydzielono 0,922 g (100%) kwasu 2-chloro-4-metylobenzoesowego.

ES (-) MS m/z 169, (M-H)^' zgodne z 1 Cl.

Preparatyka 35

Ester etylowy kwasu 4,4,4-trifluoro-3-metoksy-but-2-enowego

Do roztworu 4,4,4-trifluoroacetooctanu etylowego (12 ml, 82 mmole) w DMF (80 ml) dodano węglan cezowy (26,4 g, 82 mmole). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano do 70°C. Następnie wkroplono roztwór p-toluenosulfonianu metylowego (13,5 ml, 90 mmoli) w DMF (30 ml) w czasie 30 minut i mieszaninę reakcyjną mieszano przez dodatkową 1 godzinę. Po ochłodzeniu do temperatury pokojowej mieszaninę reakcyjną rozcieńczono z H2O (150 ml) i wyekstrahowano Et2O (2 x 150 ml). Ekstrakty organiczne połączono i przemyto H2O i solanką, następnie (Na2SO4), prze sączono i zatężono uzyskując związek tytułowy (9,0 g, 56%) w postaci oleju, używanego bez dalszego oczyszczania.

¹H NMR (300 MHz, CDCI3) δ: 1,28 (t, J=7,1 Hz, 3H), 4,01 (s, 3H), 4,19 (q, J=7,1 Hz, 2H), 5,75 (s, 1H).

Preparatyka 36

Ester metylowy kwasu 3-hydroksy-5-trifluorometylo-tiofeno-2-karboksylowego

Roztwór estru etylowego 4,4,4-trifluoro-3-metoksy-but-2-enowego (9,6 g, 48,5 mmoli) i tioglikolanu metylowego (4,3 ml, 48,5 mmoli) w MeOH (75 ml) ochłodzono do 5°C. Następnie dodano roztwór KOH (3,3 g, 58,2 mmoli) w MeOH (75 ml) w czasie 30 minut. Mieszaninę reakcyjną mieszano przez noc w temperaturze pokojowej. Mieszaninę reakcyjną wylano następnie na mieszaną mieszaninę lodu (75 g), H2O (75 ml) i stężonego H2SO4 (4,5 ml). Mieszaninę wyekstrahowano EtOAc (2 x 250 ml). Połączone ekstrakty przemyto nasyconym NaHCO3. Roztwory z przemycia ponownie wyekstrahowano EtOAc. Połączone warstwy organiczne przemyto solanką, następnie wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono uzyskując związek tytułowy (10 g, 91%) w postaci brązowego oleju, który stosuje się bez dalszego oczyszczania.

¹H NMR (300 MHz, CDCI3) δ: 3,92 (s, 3H), 7,06 (s, 1H), 9,48 (br s, 1H).

Preparatyka 37

Kwas 3-hydroksy-5-trifluorometylo-tiofeno-2-karboksylowy

Do mieszanego roztworu NaOH (8,0 g, 200 mmoli) w H2O (25 ml) dodano roztwór estru metylowego kwasu 3-hydroksy-5-trifluorometylo-tiofeno-2-karboksylowego (11,4 g, 50 mmoli) w MeOH (25 ml). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano pod chłodnicą zwrotną do wrzenia przez 3 godziny i ochłodzono do temperatury pokojowej. Mieszaninę reakcyjną zatężono do około połowy objętości i ochłodzono do 5°C. Zakwaszenie do pH 1 ze stężonym HCl (17 ml) prowadzi do uzyskania zawiesiny. Zawiesinę miesza18

PL 208 083 B1 no przez 30 minut w 5°C, osady odsączono, przemyto H2O i wysuszono pod próżnią uzyskując związek tytułowy (8,5 g, 79%) w postaci białawego osadu, który stosuje się bez dalszego oczyszczania.

¹H NMR (300 MHz, CDCI3) δ: 7,30 (s, 1H), 11,7 (br s, 2H).

Preparatyka 38

5-Trifluorometylo-tiofen-3-ol

Kwas 3-hydroksy-5-trifluorometylo-tiofeno-2-karboksylowy (8,0 g, 37,8 mmol) umieszczono w kolbie i ogrzewano do 105°C pod argonem. Ogrzewanie kontynuowano przez 2 godziny do zakończenia dekarboksylacji. Po ochłodzeniu otrzymano związek tytułowy (6,8 g, 85%) w postaci brązowego oleju, który stosuje się bez dalszego oczyszczania.

¹H NMR (300 MHz, CDCI3) enol (główny) δ: 5,01 (br s, 1H), 6,52 (d, J= 1,7 Hz), 7,06 (m, 1H).

¹H NMR (300 MHz, CDCI3) keto (uboczny) δ: 3,86 (s, 2H), 6,59 (br s, 1H).

Preparatyka 39

1-Fenylo-5-(5-trifluorometylo-tiofen-3-yloksy)-1H-tetrazol

Roztwór 5-trifluorometylo-tiofen-3-olu (2,0 g, 11,9 mmola) w suchym acetonie (480 ml), zawierający 5-chloro-1-fenylo-1H-tetrazol (2,1 g, 11,9 mmoli) i K2CO3 (3,3 g, 23,8 mmola) utrzymywano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez noc, zapewniając dokładne wykluczenie wilgoci. Aceton usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość rozdzielono pomiędzy CH2CI2 (500 ml) i H2O (50 ml). Ekstrakty organiczne przemyto solanką, następnie wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono. Surowy produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym wymywając z EtOAc:heksan (1:80) uzyskując związek tytułowy (2,5 g, 68%) jako biały osad.

¹H NMR (300 MHz, CDCl3) δ: 7,52-7,61 (m, 4H), 7,73 (d, J=7,7 Hz, 2H), 7,79 (s, 1H).

Preparatyki 40 i 41

3-(1-Fenylo-1H-tetrazol-5-iloksy)-5-trifluorometylo-tiofeno-2-sulfonamid i 3-[1-(4-Sulfamoilo-fenylo)-1H-tetrazol-5-iloksy]-5-trifluorometylo-tiofeno-2-sulfonamid

Roztwór kwasu chlorosulfonowego (2 ml, 30 mmoli) umieszczono w kolbie i do roztworu dodano w atmosferze azotu 1-fenylo-5-(5-trifluorometylo-tiofen-3-yloksy)-1H-tetrazol (100 mg, 0,30 mmola). Roztwór ogrzewano do 100°C przez 2 godziny. Roztwór ochłodzono do 70°C i dodano chlorek tionylu (0,1 ml, 0,33 mmola), następnie reakcję ponownie ogrzewano do 100°C i mieszano dodatkowo przez 2 godziny. Mieszaninę reakcyjną wylano po kropli na lód i roztwór wyekstrahowano CH2Cl2 (100 ml). Warstwę organiczną przemyto solanką, następnie wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono. Pozostałość rozpuszczono w acetonie (5 ml) i dodano do roztworu 29% NH4OH (5 ml) i acetonu (10 ml) w 0°C. Mieszaninę mieszano w 0°C przez 30 minut. Aceton usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość wyekstrahowano EtOAc (2 x 50 ml). Ekstrakty organiczne przemyto solanką, następnie wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono. Surowy produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym wymywając z EtOAc:heksan (1:3) uzyskując mieszaninę związków tytułowych (91 mg, 65%) w postaci białego osadu. W innej reakcji składniki rozdzielono chromatograficznie na żelu krzemionkowym wymywając z EtOAc:heksan (1:5) i scharakteryzowano indywidualnie.

¹H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 7, 57-7,67 (m, 4H), 7,89 (d, J=5,9 Hz, 2H).

¹H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 7,96 (d, J=4,2 Hz, 1H), 8,15 (s, 4H).

Preparatyka 42

5-Trifluorometylo-tiofeno-2-sulfonamid

Do roztworu 3-[1-(4-sulfamoilo-fenylo)-1H-tetrazol-5-iloksy]-5-trifluorometylo-tiofeno-2-sulfonamid (210 mg, 0,47 mmol) w benzenie (50 ml) dodano H2O (2 ml), EtOH (3 ml), kwas mrówkowy (2 ml) i 10% pallad na węglu (350 mg). Mieszaninę ogrzewano do 80°C przez noc. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury pokojowej i rozcieńczono benzenem (50 ml). Mieszaninę reakcyjną przesączono. Warstwę benzenową wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono. Surowy produkt poddano chromatografii na żelu krzemionkowym wymywając z EtOAc:heksan (1:10) uzyskując związek tytułowy (18 mg, 17%) w postaci białego osadu.

Taką samą procedurę zastosowano do amidu kwasu 3-[1-fenylo-1H-tetrazol-5-iloksy]-5-trifluorometylo-tiofeno-2-sulfonowego, celem otrzymania związku tytułowego.

¹H NMR (300 MHz, CD3OD) δ: 7,56 (d, J=4,0 Hz, 1H), 7,60 (d, J=4,0 Hz, 1H).

ES (-) MS m/z 230, (M-H)^'.

Ogólna procedura sprzęgania

Do mieszanego roztworu kwasu benzoesowego (1,25 równoważnika) w suchym dichlorometanie (10 ml/mmol), w jednej porcji dodano sulfonamid (1,0 równoważnika), następnie EDC (1,25-1,5 równoważnika) i w końcu, N, N-[dimetylo]-4-aminopirydynę (1,2 równoważnika). Mieszaninę energicznie

PL 208 083 B1 mieszano w atmosferze azotu przez 16 godzin, zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem, i pozostałość rozdzielono pomiędzy octan etylu i wodę. Warstwę organiczną przemyto 1 N kwasem solnym (4 razy, 20 ml/mmol), następnie połączone warstwy wodne wyekstrahowano z octanem etylu (dwukrotnie, 20 ml/mmol). Połączone warstwy organiczne ostatecznie przemyto wodą i nasyconym, wodnym chlorkiem sodowym, wysuszono siarczanem sodowym, i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość można poddać chromatografii na żelu krzemionkowym, chromatografii o odwróconych fazach lub krystalizacji, jeśli to konieczne lub pożądane.

Związki z przykładów 1-53 otrzymuje się zasadniczo jak opisano w ogólnej procedurze sprzęgania.

Nr przykładu	Produkt	Masowe dane spektralne (m/z)
1	2	3
1	N-[4-bromo-2-chlorobenzoilo]-5-chlorotiofeno-2-sulfo- namid	ES (-) MS m/z 412,(M-H)' zgodny z 1 Br i 1 Cl.
2	N-[4-chloro-2-metylobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfo- namid	ES (-) MS m/z 392, (M-H)' zgodny z 1 Br i 1 Cl
3	N-[4-bromo-2-chlorobenzoilo]-4-bromo-5-chlorotiofe- no-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 490, (M-H)' zgodny z 1 Br i 1 Cl
4	N-[2,4-bis(trifluorometylo)-benzoilo]-5-chlorotiofeno-2- -sulfonamid	ES (-) MS m/z 436, (M-H)' zgodny z 1 Cl
5	N-[2,4-bis(trifluorometylo)-benzoilo]-5-bromotiofeno-2- -sulfonamid	ES (-) MS m/z 480, (M-H)' zgodny z 1 Br
6	N-[2,4-dimetylobenzoilo]-5-chlorotiofeno-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 328 (M-H)' zgodny z 1 Cl
7	N-[2-chloro-4-metylobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfo- namid	ES (+) MS m/z 394 (M+H) zgodny z 1 Br i 1 Cl
8	N-[2-chloro-4-metylobenzoilo]-5-chlorotiofeno-2-sulfo- namid	ES (+) MS m/z 350, (M+H)+ zgodny z 2 Cl
9	N- [4-chloro-2-fluorobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 396, (M-H)' zgodny z 1 Br i 1 Cl
10	N-[2-bromo-4-metylobenzylo]-5-bromotiofeno-2-sulfo- namid	ES (-) MS m/z 438, (M+H)+ zgodny z 2 Br
11	N-[2-bromo-4-metylobenzoilo]-5-chlorotiofeno-2-sulfo- namid	ES (+) MS m/z 394, (M+H+ zgodny z 1 Br i 1 Cl.
12	N-[4-metylo-2-trifluorometylo-benzoilo]-5-chlorotiofe- no-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 382, (M-H) ' zgodny z 1 Cl
13	N-[2, 4-dichlorobenzoilo]-5-(metylotio)tiofeno-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 380, (M-H)' zgodny z 2 Cl
14	N-[4-chloro-2-metylobenzoilo]-5-(metylotio)tiofeno-2- -sulfonamid	ES (-) MS m/z 360, (M-H)' zgodny z 1 Cl
15	N-[4-metylo-2-bromobenzoilo]-5-(metylotio)tiofeno-2- -sulfonamid	ES (-) MS m/z 404, (M-H)' zgodny z 1 Br
16	N- [2,4-dichlorobenzoilo]-5-(metylo)tiofeno-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 348, (M-H)' zgodny z 2 Cl
17	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-5-(etylo)tiofeno-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 362, (M-H)' zgodny z 2 Cl
18	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-5-(propylo)tiofeno-2-sulfona- mid	ES (-) MS m/z 376, (M-H)' zgodny z 2 Cl
19	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-5-metoksytiofeno-2-sulfona- mid	ES (-) MS m/z 364, (M-H)' zgodny z 2 Cl
20	N-[2, 4-dichlorobenzoilo]-5-metoksymetylo-tiofeno-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 378 (M-H)' zgodny z 2 Cl
21	N-[2-metylo-4-bromobenzoilo]-4-bromotiofeno-2-sulfo- namid	ES (-) MS m/z 436, (M-H)' zgodny z 2 Br

PL 208 083 B1 cd. przykładu

1	2	3
22	N-[2-metylo-4-chlorobenzoilo]-2-chlorotiazolo-5-sulfo- namid	ES (-) MS m/z 349, (M-H)' zgodny z 2 Cl
23	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-2-chlorotiazolo-5-sulfonamid	ES (-) MS m/z 369, (M-H)' zgodny z 3 Cl
24	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-2-metoksytiazolo-5-sulfona- mid	ES (-) MS m/z 365, (M-H)' zgodny z 2 Cl
25	N-2-metylo-4-chlorobenzoilo]-2-metoksytiazolo-5-sul- fonamid	ES (-) MS m/z 345, (M-H)' zgodny z 1 Cl
26	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-4,5-dibromotiofeno-2-sulfona- mid	ES (-) MS m/z 490, (M-H)' zgodny z 1 Br i 2 Cl
27	N-[4-bromo-2-metylobenzoilo]-4,5-dibromotiofeno-2- -sulfonamid	ES (-) MS m/z 514, (M-H)' zgodny z 3 Br
28	N-[4-chloro-2-metylobenzoilo]-5-cyjanotiofeno-2-sulfo- namid	ES (-) MS m/z 341, (M+H)+ zgodny z 1 Cl
29	N-[4-bromo-2-metylobenzoilo]-5-cyjanotiofeno-2-sulfo- namid	ES (+) MS m/z 385, (M+H)+' zgodny z 1 Br
30	N-[4-chloro-2-metylobenzoilo]-5-chlorotiofeno-2-sulfo- namid	ES (+) MS m/z 350, (M+H) + zgodny z 2 Cl
31	N-[2-bromo-4-metylobenzoilo]-5-chlorotiofeno-2-sulfo- namid	ES (-) MS m/z 392, (M-H)' zgodny z 1 Br i 1 Cl
32	N-[2,4-dibromobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 500, (M-H)' zgodny z 3 Br
33	N-[2-bromo-4-chlorobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfo- namid	ES (-) MS m/z 456, (M-H)' zgodny z 2 Br i 1 Cl
34	N-[2-metylo-4-bromobenzoilo]-4-chlorotiofeno-2-sulfo- namid	ES (-) MS m/z 392, (M-H)' zgodny z 1 Br i 1 Cl
35	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-4-chlorotiofeno-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 368, (M-H)' zgodny z 3 Cl
36	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-4-chloro-5-bromotiofeno-2- -sulfonamid	ES (-) MS m/z 446, (M-H)' zgodny z 1 Br i 3 Cl
37	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-4-metylo-5-bromotiofeno-2- -sulfonamid	ES (-) MS m/z 426, (M-H)' zgodny z 1 Br i 2 Cl
38	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-4-metylotiofeno-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 348, (M-H)' zgodny z 2 Cl
39	N-[2-metylo-4-bromobenzoilo]-4-metoksytiofeno-2-sul- fonamid	ES (-) MS m/z 388, (M-H)' zgodny z 1 Br
40	N-[2,4-bistrifluorometylobenzoilo]-4-metylotiofeno-2- -sulfonamid	ES (-) MS m/z 416, (M-H)'
41	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-4-metoksytiofeno-2-sulfona- mid	ES (-) MS m/z 364, (M-H)' zgodny z 2 Cl
42	N-[2-metylo-4-bromobenzoilo]-4-metylotio-tiofeno-2- -sulfonamid	ES (-) MS m/z 404, (M-H)' zgodny z 1 Br
43	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-4-metylotio-tiofeno-2-sulfona- mid	ES (-) MS m/z 380, (M-H)' zgodny z 2 Cl
44	N-[2,4-bistrifluorometylobenzoilo]-4-metoksytiofeno-2- -sulfonamid	ES (-) MS m/z 432, (M-H)'
45	N-[2,4-bis(trifluorometylo)benzoilo]-4-metylotio-tiofeno- -2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 448, (M-H)'
46	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-4-metylotio-5-bromotiofeno-2- -sulfonamid	ES (-) MS m/z 458, (M-H)' zgodny z 1 Br i 2 Cl
47	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-4-metoksy-5-bromotiofeno-2- -sulfonamid	ES (-) MS m/z 442, (M-H)' zgodny z 1 Br i 2 Cl

PL 208 083 B1 cd. przykładu

1	2	3
48	N-[2-metylo-4-bromobenzoilo]-4-metoksy-5-bromotio- feno-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 466, (M-H)' zgodny z 2 Br
49	N-[2-metylo-4-bromobenzoilo]-4-metylotio-5-bromotio- feno-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 482, (M-H)' zgodny z 2 Br
50	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-2-izopropylotiazolo-5-sulfona- mid	ES (-) MS m/z 377, (M-H)' zgodny z 2 Cl
51	N-[2-metylo-4-bromobenzoilo]-2-izopropylotiazolo-5-sul- fonamid	ES (-) MS m/z 401, (M-H)' zgodny z 1 Br
52	N-[2-metylo-4-bromobenzoilo]-2-metylotiazolo-5-sulfo- namid	ES (-) MS m/z 373, (M-H)' zgodny z 1 Br
53	N-[2,4-dichloro-benzoilo]-5-trifluorometylotiofeno-2-sul- fonamid	ES (-) MS m/z 402, (M-H)' zgodny z 2 Cl

P r z y k ł a d 54

N-[4-bromo-2-chlorobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfonamid

Fiolkę reakcyjną 8 ml wypełniono kwasem 4-bromo-2-chlorobenzoesowym (0,39 mmola, 1,5 równoważnika) i 2,0 ml dichlorometanu. Dodano roztwór podstawowy (4,0 ml) zawierający 5-bromotiofeno-2-sulfonamid (0,26 mmola, 1 równoważnik) i N,N-[dimetylo]-4-aminopirydynę (48 mg, 0,39 mmol,

1,5 równoważnika) w dichlorometanie, następnie 0,261 g karbodiimidowej żywicy poliestrowej (2,0 mmola/g, 0,52 mmola, 2,0 równoważnika, Novabiochem) i fiolkę zamknięto i wytrząsano. Po 72 godzinach, dodano 0,77 g sulfonowanej żywicy poliestrowej (MP-TsOH) (1,53 mmol/g, 1,17 mmola, Argonaut). Po około 18 godzinach mieszaninę reakcyjną przesączono i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość poddano chromatografii i frakcje zawierające produkt połączono i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując związek tytułowy.

ES (-) MS m/z 456, (M-H)' zgodny z 2 Br i 1 Cl.

Związki z przykładów 55-62 są zasadniczo otrzymywane jak opisano w przykładzie 54.

Nr przykładu	Produkt	Masowe dane spektralne (m/z)
55	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-tiofeno-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 334, (M-H)' zgodny z 2 Cl
56	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-5-(2-pirydylo)-tiofeno-2-sulfo- namid	ES (-) MS w/z 411, (M-H)' zgodny z 2 Cl
57	N-[4-bromo-2-metylobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfo- namid	ES (-) MS m/z 436, (M-H)' zgodny z 2 Br
58	N-[2-chloro-4-nitrobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfona- mid	ES (-) MS m/z 423, (M-H)' zgodny z 1 Br i 1 Cl
59	N-[2,4-dimetylobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 372, (M-H)' zgodny z 1 Br
60	N-[4-chloro-2-metylobenzoilo]-5-chlorotiofeno-2-sulfo- namid	ES (-) MS m/z 348, (M-H)' zgodny z 2 Cl
61	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-5-chlorotiofeno-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 368, (M-H)' zgodny z 3 Cl
62	N-[2,4-dichlorobenzoilo]-5-(fenyltio)tiofeno-2-sulfonamid	ES (-) MS m/z 442, (M-H)' zgodny z 2 Cl

PL 208 083 B1

P r z y k ł a d 63

N-[2,4-dichlorobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfonamid

Do mieszaniny reakcyjnej kwasu dichlorobenzoesowego (28,4 g, 148,7 mmola), 5-bromo-2-sulfonamidu (30,0 g, 123,9 mmola) i EtOAc (200,0 ml) w temperaturze pokojowej dodano gorący roztwór CDI (24,1 g, 148,7 mmola) w THF (100,0 ml) w czasie 13,0 minut. Dodatkowo dodano THF (50,0 ml) celem wymycia pozostałego CDI do naczynia reakcyjnego. Podczas dodawania roztworu/zawiesiny CDI obserwuje się wydzielanie gazu. Można to kontrolować zmieniając szybkość dodawania. Po zakończeniu dodawania CDI jasnożółty roztwór mieszano przez 10 minut i następnie ogrzewano do wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 90 minut lub do momentu ustania wydzielania gazu (produkt pośredni reakcji obserwuje się za pomocą GC i uważa się, że reakcja jest zakończona, jeśli nie obserwuje się piku kwasowego). Następnie pozwala się na równowagowanie reakcji do 40°C, po czym w jednej porcji dodano czysty DBU (22,3 ml, 148,7 mm) (maksymalna temperatura osiągnięta pod koniec dodawania wynosi 45°C) i mieszano przez noc w temperaturze pokojowej dla wygody. Reakcję uważa się za zakończoną za pomocą HPLC, wraz z zanikiem wyjściowego sulfonamidu. Następnie dodano wody dejonizowanej (250,0 ml) i oddzielono górną warstwę organiczną. Warstwę wodną ponownie wyekstrahowano z EtOAc (50 ml). Połączone warstwy organiczne przemyto energicznie roztworem 1 N HCl (500,0 ml), wysuszono MgSO4, przesączono i osad przemyto EtOAc (20,0 ml). Przesącz zatężono następnie pod zmniejszonym ciśnieniem (łaźnia wodna ~ 50°C) otrzymując 70,4 g gęstego roztworu. Do tego roztworu dodano heptan (200,0 ml), energicznie mieszając do utworzenia białawego osadu w czasie około godziny. Osad odsączono i przemyto heptanem (25,0 ml). Następnie osad wysuszono pod próżnią w 55°C przez 18 godzin (45,4 g, 88,2% wagowych wydajności).

ES (-) MS m/z 412, (M-H)' zgodny z 1 Br i 2 Cl.

P r z y k ł a d 64

Sól sodowa N-[2,4-dichlorobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfonamidu

Do roztworu związku z przykładu 63 (25,0 g, 60,2 mmol) i MTBE (208,0 ml) w temperaturze pokojowej dodano metoksylan sodowy (3,3 g, 60,2 mmola) w jednej porcji. Następnie reakcję mieszano przez 24 godziny, po czym dodano heptan (426,0 ml), energicznie mieszając przez 60 minut. Tworzy się biały osad, który następnie odsączono pod nadciśnieniem azotu, a osad przemyto następnie heptanem. Osad doprowadzono do stanu półsuchego, następnie wysuszono w suszarce próżniowej w 100°C przez 18 godzin (masa = 22,1 g, 84% wagowych wydajności;

¹H NMR (DMSO d6): 7,13-7,14 δ (d, J=3,9 Hz, 1H), 7,30-7,35 (m, 2H), 7,47-7,52 (m, 2H)).

Wszystkie z rozważanych związków są dostępne doustnie i są normalnie podawane doustnie, i dlatego jest korzystne podawanie doustne. Podawanie doustne nie jest jednak jedyną drogą lub nawet nie jedynie korzystną. Przezskórne podawanie jest, na przykład, bardzo pożądane dla pacjentów, którzy zapominają lub są kapryśni wobec przyjmowania doustnego leku, a droga dożylna może być korzystna jako sposób dogodny lub unikający ewentualnych komplikacji związanych z podawaniem doustnym. Związki o wzorze I mogą być również podawane drogą przezskórną, domięśniową, donosową lub doodbytniczą w szczególnych okolicznościach. Droga podawania może być zróżnicowana w każdy sposób, ograniczona przez fizyczne własności leków, wygodę pacjenta i troszczącego się o niego, i innych istotnych okoliczności (Remington's Pharmaceutical Sciences, 18 wydanie, Mack Publishing Co. (1990)).

Kompozycje farmaceutyczne przygotowano w sposób dobrze znany w dziedzinie farmaceutycznej. Nośnik lub zaróbka może stanowić materiał stały, pół-stały lub płynny, służący jako podłoże lub środowisko dla substancji czynnej. Odpowiednie nośniki lub zaróbki są dobrze znane w tej dziedzinie. Kompozycja farmaceutyczna może być zaadaptowana do stosowania doustnego, wziewnego, pozajePL 208 083 B1 litowego, lub miejscowego i może być podawana pacjentowi w postaci tabletek kapsułek, aerozoli, inhalatorów, czopków, roztworów, zawiesin lub podobnych.

Związki według wynalazku mogą być podawane doustnie, na przykład, w obojętnym rozcieńczalniku, lub kapsułkach lub sprasowane w tabletki. W celu doustnego podawania leczniczego związki mogą być zawarte wraz z zaróbkami i stosowane w postaci tabletek, kołaczyków, kapsułek, eliksirów, zawiesin, syropów, opłatków do leków, gum do żucia i podobne. Takie preparaty korzystnie zawierają co najmniej 4% związku według wynalazku, substancji czynnej, lecz mogą się różnić w zależności od konkretnej postaci i mogą korzystnie wynosić od 4% do 70% wagi jednostki. Ilość związku obecnego w kompozycjach jest taka, że otrzymuje się odpowiednią dawkę. Korzystne kompozycje i preparaty według wynalazku można określić sposobami dobrze znanymi specjaliście.

Tabletki, pigułki, kapsułki, kołaczyki i podobne mogą zawierać jeden lub więcej z następujących środków pomocniczych: środki wiążące, takie jak powidon, hydroksypropyloceluloza, celuloza mikrokrystaliczna, lub żelatyna; zaróbki lub rozcieńczalniki, takie jak: skrobia, laktoza, celuloza mikrokrystaliczna lub fosforan diwapniowy; środki dezintegrujące takie jak: kroskarmeloza, krospowidon, glikolan sodowy skrobi, skrobia kukurydziana i podobne; środki smarne takie jak stearynian magnezowy, kwas stearynowy, talk lub uwodorniony olej roślinny; środki poślizgowe, takie jak: koloidalny dwutlenek krzemu; środki zwilżające, takie jak: laurylosiarczan sodowy i polisorbat 80; i środki słodzące, takie jak: sacharoza, aspartam lub sacharyna można dodawać lub środki smakowe, takie jak: mięta, salicylan metylowy lub aromat pomarańczowy. Jeśli postać dawki jednostkowej stanowi kapsułka, to może ona zawierać, oprócz materiałów powyższego rodzaju, nośnik płynny, taki jak glikol polietylenowy lub olej tłuszczowy. Inne postacie dawki jednostkowej mogą zawierać różne materiały, które modyfikują postać fizyczną jednostki dawki, na przykład, jako powlekanie. W ten sposób tabletki lub pigułki mogą być powlekane cukrem, hydroksypropylometylocelulozą, polimetakrylanami lub innymi środkami powlekającymi. Syropy mogą zawierać oprócz niniejszych związków, sacharozę jako środek słodzący i niektóre środki konserwujące, barwniki i środki barwiące i smakowe. Materiały stosowane w otrzymywaniu tych różnych kompozycji powinny być farmaceutycznie czyste i nie toksyczne w stosowanych ilościach.

Zastrzyki do podawania pozajelitowego obejmują sterylne wodne i nie wodne roztwory, zawiesiny i emulsje. Wodne roztwory i zawiesiny mogą zawierać destylowaną wodę do iniekcji lub roztwór soli fizjologicznej. Nie wodne roztwory i zawiesiny mogą obejmować glikol propylenowy, glikol polietylenowy, oleje roślinne takie jak oliwa, alkohol, taki jak etanol lub polisorbat 80.

Zastrzyki mogą zawierać dodatkowe składniki inne niż obojętne rozcieńczalniki: np. środki konserwujące, środki zwilżające, środki emulgujące, środki rozpraszające, środki stabilizujące (takie jak laktoza), środki wspomagające takie jak środki wspomagające rozpuszczanie (np. kwas glutaminowy lub asparaginowy). Mogą być one sterylizowane na przykład poprzez sączenie przez filtr zatrzymujący bakterie, poprzez włączenie środków sterylizujących do kompozycji lub przez naświetlanie. Mogą one być również wytwarzane w postaci sterylnych kompozycji stałych, które można rozpuścić w wodzie sterylnej lub innym sterylnym rozcieńczalniku(ach) do iniekcji tuż przed użyciem.

Związki o wzorze I są na ogół skuteczne w szerokim zakresie dawkowania. Na przykład dawki dzienne normalnie wynoszą w zakresie od 10 do 300 mg/kg ciężaru ciała. W niektórych przykładach poziomy dawki poniżej dolnej granicy wspomnianego zakresu mogą być bardziej niż adekwatne, podczas gdy w innych przypadkach wciąż większe dawki można zastosować bez spowodowania żadnego szkodliwego działania ubocznego, i z tego względu powyższy zakres dawki nie jest zamierzony jako ograniczający wynalazek w żaden sposób. Jest zrozumiałe, że ilość związku faktycznie podawanego jest określona przez lekarza, w świetle istotnych okoliczności, obejmujących stan poddany leczeniu, wybraną drogę podawania, rzeczywisty związek lub związki podawane, wiek, ciężar i odpowiedź indywidualnego pacjenta i ciężkość objawów pacjenta.

Hamowanie proliferacji HUVEC

Komórki śródbłonka żyły pępkowej człowieka (HUVEC; BioWhittaker/Clonetics, Walkersville, MD) utrzymywano w pożywce wzrostowej komórek śródbłonka (EGM), zawierającej podstawową pożywkę (EBM) z ekstraktem mózgu bydlęcego, ludzkim naskórkowym czynnikiem wzrostu, hydrokortyzonem, gentamycyną, amfoterycyną B i 2% osocza płodu bydlęcego. W celu oznaczenia dodano HUVEC (5 x 10³) w EBM (200 μΓ> z 0,5% osocza płodu bydlęcego do zagłębień w 96-zagłębieniowej płytce do hodowli bakteryjnej i poddano inkubacji w 37°C przez 24 godziny w nawilżanym 5% dwutlenku węgla/powietrzu. Związki badane seryjnie rozcieńczano w dimetylosulfotlenku (DMSO) w stężeniach 0,0013 do 40 gM i dodano do zagłębień w 20 gl. Następnie dodano do zagłębień ludzki czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF) (20 ng/ml w zagłębieniach; R&D Systems, Minneapolis, MN)

PL 208 083 B1 przygotowany z roztworu podstawowego 100 μg/ml w zwykłej solance buforowanej fosforanem, zawierającej 0,1% albuminy osocza bydlęcego. HUVEC poddano inkubacji w 37°C przez 72 godziny w nawilżanym 5% dwutlenku węgla/powietrzu. WST-1 odczynnik proliferacji komórek (20 Boehringer Mannheim, Indianapolis, IN) dodano do zagłębień i płytki ponownie umieszczono w inkubatorze przez 1 godzinę. Zmierzono absorbancję każdego zagłębienia przy 440 nm. Frakcję wzrostową określono z absorbancji zagłębień potraktowanych i nie potraktowanych VEGF, podzielone przez absorbancję uzyskaną z zagłębień kontrolnych ustawionych na zero i 1,0. W tym oznaczeniu zbadano przykładowe związki i wszystkie wykazały IC₅₀ < 1,0 μM.

Hamowanie wzrostu komórek raka okrężnicy HCT116

Komórki raka okrężnicy HCT116 hodowano w hodowli monowarstwowej w pożywce RPMI 1640, uzupełnionej 10% osocza płodów bydlęcych i 1% penicylina-streptomycyna (GibcoBRL, Grand Island, NY). Komórki HCT116 w gwałtownej fazie wzrostu poddano różnym stężeniom badanych związków w 37°C przez 72 godziny w nawilżanym 5% dwutlenku węgla/powietrzu. Po zadziałaniu czynnika komórki przemyto solanką buforowaną 0,9% fosforanu. Zahamowanie wzrostu określono stosując odczynnik proliferacji komórek WST-1 jak opisano powyżej. Wyniki wyrażono jako frakcję wzrostu komórek poddanych działaniu w porównaniu z hodowlami kontrolnymi. Zbadano reprezentatywne związki według wynalazku pod względem skuteczności wobec ludzkich komórek rakowych okrężnicy HCT116. Dane z tych doświadczeń przedstawiono w tabeli I.

T a b e l a I

Komórki raka okrężnicy HCT116

Przykład	IC50 (rM)	Przykład	IC50 (rM)
1	5,6	28	8,0
2	6,0	29	17,3
3	14,7	30	15,8
4	7,7	31	9,1
6	20,6	32	3,9
7	5,2	54	17,0
9	21,7	55	4,5
16	3,7	56	5,4
17	5,0	57	3,4
18	13,2	58	5,2
19	5,8	61	1,0
20	5,7	63	1,3

Oznaczenia typowych heteroprzeszczepów guzów mysich i guzów ludzkich

Zahamowanie guzów transplantowanych myszom stanowi akceptowaną procedurę badania skuteczności środków przeciwrakowych (Corbett, i inni, In vivo Sposoby badań skriningowych i przedklinicznych: Zastosowanie wrzodów żrących rakowych do odkrywania leku: w: Anticancer Drug Development Guide: Preclinical Screening, Clinical Trials, i Approval, B, Teichert (wyd.), Humana Press Inc., Totowa, NJ, rozdział 5, strony 75-99 (1997); (Corbett, i inni, Int. J. Pharmacog., 33, Supplement, 102-122 (1995)). Heteroprzeszczepy guzów mysich i guzów ludzkich implantowano zasadniczo jak opisano przez Corbetta w: In vivo Sposoby badań skriningowych i przedklinicznych: Zastosowanie wrzodów żrących rakowych do odkrywania leku. Skrótowo, heteroprzeszczepy guzów mysich i guzów ludzkich implantowano przezskórnie stosując albo 12-kaliber trokarowe implanty lub policzoną liczbę komórek. Miejsce do insercji trokaru znajduje się w połowie drogi pomiędzy okolicą pachową i pachwinową wzdłuż boku myszy. Trokar jest przesuwany około 1,91 cm podskórnie do góry w kierunku pachy przed wydaleniem fragmentu guza, i uszczypnięcie skóry po usunięciu trokara. Alternatywnie, ludzkie komórki rakowe uzyskane z hodowli komórkowej (1 x 10⁷ komórek) zmieszane z równą ilością Matrigel (Becton-Dickinson) wszczepiono podskórnie do tylnej łapy męskiego lub żeńskiego osobnika nagiej myszy (Charles River). Podano badany związek w podłożu lub tylko podłoże na drodze dożylnej iniekcji uderzeniowej (iv), iniekcji śródotrzewnowej (ip), lub przez zgłębnik doustny (po). Każda grupa podPL 208 083 B1 dana leczeniu, jak również nie leczona grupa kontrolna zwierząt, składała się z ośmiu do dziesięciu zwierząt na grupę, w każdym doświadczeniu.

Podskórną odpowiedź guza monitorowano przez pomiar objętości guza, realizowany dwa razy w tygodniu w czasie trwania doświadczenia (60-120 dni). Jako główną miarę toksyczności przyjmuje się ciężary ciała. Dane guza podskórnego zanalizowano przez określenie mediany ciężaru guza dla każdej grupy leczonej w trakcie trwania doświadczenia i obliczenie opóźnienia wzrostu guza jako różnicy w dniach do leczenia względem guzów kontrolnych, celem osiągnięcia objętości albo 500 albo 1000 mm³.

Związek z przykładu 64 zbadano w dwóch różnych laboratoriach względem różnorodnych guzów mysich i ludzkich, zasadniczo jak opisano powyżej. Dane z tych badań przedstawiono w tabeli II.

Parametry zmierzone w każdym doświadczeniu przedstawiono w poniższych paragrafach.

Ciężar guza (mg) = (a x b²)/2, gdzie a = długość guza (mm) i b = szerokość guza (mm).

Opóźnienie wzrostu guza = T - C, gdzie T stanowi medianę czasu (dni) wymaganych do osiągnięcia przez guzy grupy leczonej wcześniej określonego wymiaru, i C stanowi medianę czasu (dni) dla guzów grupy kontrolnej osiągnięcia tego samego wymiaru .

T a b e l a II

Ludzki rak okrężnicy HT-29

Przykład 64	Dawka (mg/kg)	Opóźnienie wzrostu guza (d)
Doświadczenie A
30	0+/-2
60	2+/-2
80	2+/-2
Doświadczenie B
30	9+/-4
60	3+/-4
80	8+/-3,6

Po zaobserwowaniu wyczuwalnych dotykiem guzów lek podawano IV przez 5 kolejnych dni, zwierzęta odpoczywały przez 2 dni i związek podawano IV ponownie przez 5 kolejnych dni.

Claims

1. Tiofeno- lub tiazolosulfonamid o wzorze I:

w którym:

Γ Γ f

-X=Y- oznacza lub ;

R¹ jest wybrany z grupy obejmującej chlorowiec, C₁-C₆ alkil i CF₃;

R² jest wybrany z grupy obejmującej chlorowiec, -NO2, C1-C6 alkil i CF3;

PL 208 083 B1

2. Związek według zastrz. 1, w którym R¹ i R² niezależnie oznaczają chlorowiec lub C1-C6 alkil.

3. Związek według zastrz. 1 albo 2, w którym R¹ i R² oznaczają obydwa chlor lub brom, lub R¹oznacza metyl i R² oznacza chlor.

R⁴ R³

4. Związek według zastrz. 1 do 3, w którym -X=Y- oznacza .

5. Związek według zastrz. 4, w którym R³ jest wybrany spośród H, chloru, bromu, metylu, metoksylu i metylotio.

6. Związek według zastrz. 4 albo 5, w którym R⁴ jest wybrany spośród H, chloru, bromu, metylu, etylu, propylu, metylotio, CH2OCH3, metoksylu, grupy cyjanowej, S-fenylu, lub pirydynylu.

7. Związek według zastrz. 1, który stanowi N-[2,4-dichlorobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfonamid lub jego dopuszczalną farmaceutycznie zasadową sól addycyjną.

8. Związek według zastrz. 1, który stanowi N-[4-chloro-2-metylo-benzoilo]-5-chlorotiofeno-2-sulfonamid lub jego dopuszczalną farmaceutycznie zasadową sól addycyjną.

9. Związek według zastrz. 1 do 8, w którym dopuszczalna farmaceutycznie zasadowa sól addycyjna jest solą sodową.

10. Związek według zastrz. 1, który stanowi sól sodowa N-[2,4-dichlorobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfonamidu.

11. Preparat farmaceutyczny, znamienny tym, że zawiera związek o wzorze I:

w którym:

R⁵

I ^lub

-X=Y- oznacza

R¹ jest wybrany z grupy obejmującej chlorowiec, C1-C6 alkil i CF3;

₂

R² jest wybrany z grupy obejmującej chlorowiec, -NO2, C1-C6 alkil i CF3

12. Preparat farmaceutyczny według zastrz. 11, znamienny tym, że zawiera N-[2,4-dichlorobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfonamid lub jego dopuszczalną farmaceutycznie zasadową sól addycyjną.

13. Preparat farmaceutyczny według zastrz. 12, znamienny tym, że zawiera sól sodową N-[2,4-dichlorobenzoilo]-5-bromotiofeno-2-sulfonamidu.

14. Związek o wzorze I określony w zastrz. 1 - 10 do stosowania jako farmaceutyk.

15. Zastosowanie związku o wzorze I jak określono w zastrz. 1 - 10 do wytwarzania leku do leczenia podatnych nowotworów.

16. Zastosowanie według zastrz. 15, w którym podatnym nowotworem jest nowotwór okrężnicy lub odbytu.