PL204810B1

PL204810B1 - Kompozycja zmiękczająca tkaniny

Info

Publication number: PL204810B1
Application number: PL386012A
Authority: PL
Inventors: Daniel Smith; Isabelle Salesses; Jacques Dewez; Ericka Breuer; Guy Broze; Marija Heibel; Amjad Farooq
Original assignee: Colgate Palmolive Co
Priority date: 2000-12-27
Filing date: 2001-12-19
Publication date: 2010-02-26
Also published as: PL365647A1; DE60132832D1; NO332440B1; MX266373B; EP1607469B1; DE60128594D1; CN1518589A; AR032058A1; NO331095B1; EP1399533A2; US20070032399A1; DK1399533T3; US20040229769A1; DE60128594T2; US7585832B2; ATE386098T1; WO2002057400A3; WO2002057400A2; MXPA03005895A; EP1607469A1

Description

Techniczny zakres wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest kompozycja zmiękczająca tkaniny. Kompozycje według niniejszego wynalazku znacząco polepszają odkładanie środka zapachowego na tkaninach, zwłaszcza w twardej wodzie (warunki prania w Europie).

Tło wynalazku

Zwykle, większość domowych ciekłych detergentów i ciekłych kompozycji do kondycjonowania lub zmiękczania tkanin wykorzystuje zagęszczające właściwości składników surfaktantowych lub dodanych soli dla uzyskania żądanej reologii. Jednakże w ostatniej dekadzie pojawiło się rosnące zapotrzebowanie na preparaty, które są fizycznie i reologicznie trwałe w warunkach otoczenia przez co najmniej miesiąc. Takie preparaty ogólnie zawierają specyficzne zagęszczacze w ilościach prowadzących do żądanych lepkości i dających odpowiednie trwałości.

Publikacja patentowa WO 90/12862 (BP Chemicals Ltd.) ujawnia oparte na wodzie preparaty do kondycjonowania tkanin zawierające dyspergujący w wodzie kationowy środek zmiękczający i jako zagęszczacz sieciowany kationowy polimer, który pochodzi od rozpuszczalnego w wodzie kationowego etylenowo nienasyconego monomeru lub mieszanki monomerów, który jest sieciowany 5 do 45 ppm sieciującego środka zawierającego funkcje polietylenowe. Konkretniej, te kationowe polimery tworzą się z monoetylenowo nienasyconego monomeru, który jest rozpuszczalnym w wodzie kationowym monomerem lub jest mieszanką kationowych monomerów, która może składać się z samych kationowych monomerów lub może składać się z mieszaniny kationowych i niejonowych monomerów w obecnoś ci ś rodka sieciują cego. Polimeryczne zagę szczacze zgodne z dotychczasowymi publikacjami są wspominane w opisie i przykładach dla celów porównawczych; zwykle są określane jako polimer BP.

Korzystna ilość środka sieciującego użytego w polimeryzacji jest, jak stwierdzono, dobierana w taki sposób, aby odzysk jonowy osiągał pik lub plateau i korzystnie wynosi od 10 d 25 ppm.

Handlowy produkt obejmowany wymienioną publikacją patentową WO 90/12862 jest sieciowanym kationowym kopolimerem zawierającym około 20% akrylamidu i około 80% soli tri-metyloamonioetylometakrylanowej sieciowanej 5-45 ppm metyleno-bis-akrylamidem (MBA). Sieciowany polimer jest dostarczany w postaci ciekłej jako odwrotna emulsja w oleju mineralnym. Jest on określany w niniejszym opisie jako polimer BP.

W europejskim zgł oszeniu patentowym nr EP-A-0 799 887 opisano ciekł e kompozycje do zmiękczania tkanin, które mają wykazywać doskonałą lepkość i stabilność fazową, jak też zdolność zmiękczania, które to kompozycje zawierają: (a) 1,01-10% wagowych środka zmiękczającego tkaniny, (b) co najmniej 0,001% środka zagęszczającego wybranego z grupy (i) asocjacyjnych polimerów mających hydrofilowy rdzeń i co najmniej dwie hydrofobowe grupy na cząsteczkę związane z hydrofilowym rdzeniem, (ii) sieciowanych kationowych polimerów opisanych w powyżej wspomnianej publikacji WO 90/12862, sieciowanych 5-45 ppm środka sieciującego zawierającego funkcje polietylenowe oraz (iii) mieszaniny (i) i (ii), i (c) składnik zdolny do maskowania jonów metali.

W Research Disclosure, str. 136, nr 429116 ze stycznia 2000, SNF Floerger opisuje kationowe polimeryczne zagęszczacze, które są przydatne w środkach zmiękczających tkaniny. Opisane zagęszczacze są rozgałęzionymi i/lub sieciowanymi kationowymi polimerami tworzonymi z monoetylenowo nienasyconych monomerów będących rozpuszczalnymi w wodzie kationowymi monomerami lub mieszankami kationowych monomerów, która może składać się z samych kationowych monomerów lub może zawierać mieszaninę od 50-100% kationowego monomeru lub ich mieszanki i od 0-50% niejonowych monomerów w obecności środka sieciującego w ilości od 60 do 3000 ppm i środka przenoszenia łańcucha w ilości od 10 do 2000 ppm. Kationowe monomery wybiera się z grupy obejmującej dimetyloaminopropylometakrylamid, dimetyloaminopropyloakrylamid, dialliloaminę, metylodialliloaminę, dialkiloaminoalkiloakrylan i metakrylan, dialkiloaminoalkiloakrylamid lub metakrylamid, pochodne wspomnianych wyżej monomerów lub ich soli czwartorzędowych lub kwasów. Odpowiednie niejonowe monomery wybiera się z grupy obejmującej akrylamid, metakrylamid, N-alkiloakrylamid, N-winylopirolidon, octan winylu, alkohol winylowy, estry akrylanowe, alkohol allilowy, oraz ich pochodne. Sieciującymi środkami są metylenobisakrylamid i wszystkie dietylenowo nienasycone związki.

Opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4806345 opisuje kompozycje do higieny osobistej, które mają jako środek zagęszczający sieciowany kationowy addycyjny polimer winylowy. Kompozycje higieny osobistej zawierają wodę, co najmniej jeden kosmetycznie czynny środek i taki

PL 204 810 B1 środek zagęszczający, który pochodzi korzystnie z polimeryzacji kationowego addycyjnego winylowego monomeru, akrylamidu, i 50-500 ppm dwufunkcyjnego addycyjnego monomeru winylowego dla celów sieciowania. Korzystne odmiany opisane w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4806345 różnią się tylko od korzystnych produktów z publikacji WO 90/12862 tym, że więcej (tego samego) środka sieciującego stosuje się w reakcji polimeryzacji.

Przedmiot wynalazku

Celem niniejszego wynalazku są kompozycje do kondycjonowania lub zmiękczania tkanin, które są bardziej trwałe niż kompozycje do zmiękczania opisane w publikacji patentowej WO 90/12862 i europejskim zgł oszeniu patentowym nr EP-A-0 799 887.

Inne cele i korzyści z kompozycji według niniejszego wynalazku znajdują się w szczegółowym opisie poniżej.

Streszczenie wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest kompozycja zmiękczająca tkaniny zawierająca:

(a) od 0,01% do 35% wagowych kationowego środka zmiękczającego zawierającego biodegradujący tłuszczowy ester czwartorzędowego związku amoniowego o wzorze:

w którym R1 oznacza C1-C4-alkil;

R₂ i R₃ oznaczają e-C₈-C₂₂-acyloksyetyl lub β-hydroksyetyl;

R4 oznacza alifatyczną grupę węglowodorową mającą od 8 do 22 atomów węgla;

q oznacza liczbę całkowitą od 1 do 3; i

X^- oznacza zgodny ze środkiem zmiękczającym anion;

(b) co najmniej 0,001% wagowo rozpuszczalnego w wodzie sieciowanego kationowego kopolimeru pochodzącego z polimeryzacji 5 do 100% molowych kationowego addycyjnego monomeru winylowego i 0 do 95% molowych akrylamidu, i od 70 do 300 ppm dwufunkcyjnego addycyjnego monomeru winylowego jako środka sieciującego;

(c) co najmniej 0,001% związku chelatującego zdolnego do chelatowania jonów metali i wybranego z grupy obejmującej związki kwasu aminokarboksylowego, związki kwasu organoaminofosfonowego i ich mieszaniny; i (d) wodę.

Korzystnie, kationowy polimer pochodzi z polimeryzacji z użyciem 75 do 200 ppm środka sieciującego, szczególnie korzystnie z użyciem 80 do 150 ppm środka sieciującego.

Korzystnie, kationowy polimer jest sieciowany kationowym polimerem winylowym.

Polimer winylowy korzystnie obejmuje czwartorzędową sól amoniową akrylanu lub metakrylanu, szczególnie korzystnie polimer obejmuje czwartorzędową sól amoniową dimetyloaminoetylometakrylanu.

Korzystnie chelatujący związek obejmuje związek kwasu aminokarboksylowego.

Chelatujący związek korzystnie obejmuje związek kwasu organoaminofosfonowego.

Kompozycja według wynalazku korzystnie obejmuje ponadto środek zapachowy.

Niniejszy wynalazek jest oparty na kilku odkryciach towarzyszących stosowaniu powyżej opisanego sieciowanego kationowego polimeru w kompozycjach do zmiękczania tkanin:

(1) znacząco polepszonej trwałości kompozycji zmiękczającej tkaniny, jak opisano wyżej, zawierającej zdefiniowany czwartorzędowy estrowy środek zmiękczający i zdefiniowany sieciowany kationowy polimer w obecności związku chelatującego w porównaniu z identyczną zmiękczającą kompozycją z chelatującym związkiem, lecz zawierającą sieciowany kationowy polimeryczny zagęszczacz według dotychczasowej wiedzy, który jest różny od stosowanego i opisanego w kompozycji według wynalazku.

Szczegółowy opis wynalazku Zagęszczający polimer użyty w kompozycjach według niniejszego wynalazku jest sieciowanym kationowym polimerem winylowym, który jest usieciowany z użyciem

PL 204 810 B1 środka sieciującego, dwufunkcyjnego addycyjnego monomeru winylowego w ilości od 70 do 300 ppm, korzystnie od około 75 do 200 ppm, i najkorzystniej od około 80 do 150 ppm. Te polimery opisano ponadto w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4806345 i powyżej wspomnianym Research Disclosure, które to dokumenty dołącza się niniejszym jako odnośniki.

Ogólnie, takie polimery wytwarza się jako emulsje woda w oleju, w których sieciowane polimery są zdyspergowane w oleju mineralnym, który może zawierać surfaktanty. Podczas wytwarzania produktu końcowego, w kontakcie z fazą wodną, emulsja odwraca się, pozwalając na pęcznienie rozpuszczalnego w wodzie polimeru.

Najkorzystniejszym zagęszczaczem do stosowania w niniejszym wynalazku jest sieciowany kopolimer czwartorzędowego amoniowego akrylanu lub metakrylanu w kombinacji z komonomerem akrylamidowym.

W porównaniu z odpowiednim zagęszczaczem (taki sam stosunek tych samych komonomerów; taki sam środek sieciujący), który wytwarza się stosując 5-45 ppm środka sieciującego w polimeryzacji, zagęszczacz wymagany w niniejszym wynalazku dostarcza - w podobnych warunkach - końcowy produkt, który ma przedłużoną fizyczną trwałość (brak separacji, ograniczona zmiana lepkości), i który dysperguje lepiej w wodzie. Konkretniej stwierdzono, że zagęszczacz oparty na 5-45 ppm środka sieciującego wykazuje niestabilność przy długotrwałym przechowywaniu przy różnych procesach i składach, które to problemy co najmniej częściowo pokonuje się stosując ilość środka sieciującego wymaganą w niniejszym wynalazku. Ponadto, w porównaniu z kompozycjami według niniejszego wynalazku, kompozycje zawierające kopolimer sieciowany 5-45 ppm środka sieciującego okazały się bardziej wrażliwe na ścinanie i nietrwałe w obecności dużych ilości elektrolitu.

Zagęszczacz wymagany według niniejszego wynalazku daje kompozycje do zmiękczania tkanin wykazujące długotrwałą stabilność przy przechowywaniu i pozwala na obecność względnie dużych ilości elektrolitów bez wpływania na trwałość kompozycji. Ponadto kompozycje do zmiękczania tkanin pozostają stabilne, gdy poddaje się je ścinaniu.

Chelatujące związki według wynalazku są zdolne do chelatowania jonów metali i są obecne w ilości co najmniej 0,001% wagowych zmiękczającej tkaniny kompozycji, korzystnie od około 0,001% (10 ppm) do 0,5%, i korzystniej od około 0,005% do 0,25% wagowych. Chelatujące związki, które są kwasowe z natury, mogą być obecne w postaci kwasowej lub jako kompleks/sól z odpowiednim przeciwkationem, takim jak jon metalu alkalicznego lub ziem alkalicznych, jonu amonowego lub podstawionego amoniowego lub dowolnej ich mieszaniny.

Chelatujące związki wybiera się pośród związków kwasu aminokarboksylowego i związków kwasu organoaminofosfonowego, i ich mieszaniny. Odpowiednie związki kwasu aminokarboksylowego obejmują: kwas etylenodiaminotetraoctowy (EDTA); kwas N-hydroksyetylenodiaminotrioctowy; kwas nitrylotrioctowy (NTA); i kwas dietylenotriaminopentaoctowy (DEPTA).

Odpowiednie związki kwasu organoaminofosfonowego obejmują: kwas etylenodiaminotetrakis(metylenofosfonowy); kwas 1-hydroksyetano-1,1-difosfonowy (HEDP); i kwas amino-tri(metylenofosfonowy).

Kompozycje środka zmiękczającego z zagęszczaczem są ponadto mniej ciągnące się niż podobne kompozycje, w których jest obecny zagęszczacz jak opisano w publikacji WO 90/12862.

Ponadto pojawiają się również korzyści przy wytwarzaniu związane z zagęszczaczem otrzymanym w reakcji polimeryzacji z użyciem 70-300 ppm, korzystnie 75-200 ppm, najkorzystniej 80-150 ppm środka sieciującego, które obejmują znacznie szybsze tworzenie struktury kompozycji środka zmiękczającego; pojawianie się lepkości kompozycji środka zmiękczającego według wynalazku natychmiast po wytworzeniu. Ponadto zmiękczające kompozycje dyspergują łatwiej w wodzie.

Zastosowanie zagęszczacza otrzymanego w reakcji polimeryzacji z użyciem 70-250 ppm, i korzystnie 80-150 ppm środka sieciującego, zapewnia ważną korzyść przy wytwarzaniu ponieważ czas wymagany do zbudowania struktury polimeru jest znacznie krótszy niż przy polimerycznym zagęszczaczu opartym na 5-45 ppm środka sieciującego. Oznacza to również dodatkowe korzyści dla klienta, ponieważ polepsza łatwość nalewania środka zmiękczającego, lecz również fizyczną energię konieczną do zdyspergowania końcowego produktu w wodzie podczas prania ręcznego.

Konkretniej, polimeryczne zagęszczacze użyte według niniejszego wynalazku mają lepszą kinetykę pęcznienia w wodzie (3 minuty zamiast 15 minut dla polimerycznych zagęszczaczy opisanych w publikacji patentowej BP WO 90/12862) jak też w opartej na wodzie kompozycji zmiękczającej tkaniny (0 minut po wytworzeniu zamiast 30 do 60 minut dla produktu BP) polepszając kontrolę jakości procesu wytwarzania i produktów.

PL 204 810 B1

Kinetyka pęcznienia jest ponadto niezależna od kompozycji zmiękczającej tkaniny (poziom środków czynnych, poziom emulgatora) i od warunków procesu (sprzęt, ścinanie).

Ponadto uzyskuje się korzyści w ogólnym działaniu dla kompozycji zmiękczającej tkaniny według niniejszego wynalazku w porównaniu z podobną kompozycją obejmującą polimer BP. Dokładniej, otrzymuje się wyższą ogólną trwałość faz przy starzeniu; występuje niższa wrażliwość na elektrolity; występuje niższa wrażliwość na ścinanie; i występuje wyższa dyspersyjność końcowego produktu w wodzie.

W bardzo waż nym aspekcie niniejszego wynalazku stwierdzono, ż e kompozycje wedł ug niniejszego wynalazku znacząco polepszają odkładanie środka zapachowego na tkaninach, zwłaszcza w twardej wodzie (warunki prania w Europie). W świetle tego należy zauważ yć, że wynalazcy stwierdzili ostatnio, że w warunkach prania w Stanach Zjednoczonych Ameryki (względnie niska twardość wody) polimeryczny zagęszczacz opisany w publikacji WO 90/12862 polepsza dostarczanie środka zapachowego; jednak kompozycja zawierająca ten zagęszczacz nie zachowuje się dobrze przy dostarczaniu środka zapachowego w warunkach prania w Europie (wyższe twardości wody).

Korzystne odmiany

W kompozycji według niniejszego wynalazku można stosować kationowe środki zmiękczające, a zwłaszcza korzystne są środki zmiękczające takie jak estry czwartorzędowe, czwartorzędowe związki imidazoliniowe, metylosiarczan dwutłuszczowo-diamidoamoniowy, oraz chlorek dwułojowo-dimetyloamoniowy. Odpowiednie kationowe środki zmiękczające opisano w opisach patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5939377, 6020304, 4830771, 5501806 i 4767547, wszystkich dołączanych niniejszym jako odnośniki.

Najkorzystniejszym środkiem zmiękczającym w wynalazku jest środek zmiękczający wytwarzany w reakcji dwu moli estru metylowego kwasu tłuszczowego z jednym molem trietanoloaminy, a następnie czwartorzędowanie siarczanem dimetylu (dalsze szczegóły tego wytwarzania ujawniono w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 3915867). Produktami reakcji są 50% diestru czwartorzędowego (a), 20% monoestru (b) i 30% triestru (c):

Synteza trietanolaminowego estru czwartorzędowego

PL 204 810 B1

W niniejszym opisie, powyż sza mieszanina produktów reakcji, trietanoloaminowy ester czwartorzędowy, jest często określana po prostu jako esterquat. Jest on dostępny w handlu, np., z Kao Corp. jako Tetranyl AT1-75™.

W układach środków zmiękczających z estrem czwartorzędowym, po rozcień czeniu w płynie myjącym, tworzą się dwa typy cząstek, hydrofobowe wielowarstewkowe pęcherzyki i bardziej hydrofilowe jednowarstewkowe micele. Oba rodzaje tych cząstek działają jako nośniki aromatu lub środka zapachowego, przy czym pęcherzyki mają skłonność do osiadania na tkaninie, podczas gdy micele mają skłonność do pozostawania w płuczącej wodzie, a więc spływają do ścieków. Wynalazcy niniejszego stwierdzili, że z dodawaniem pęczniejącego w wodzie polimeru, takiego jak polimer BP 7050™, polimerycznego zagęszczacza w zakresu publikacji patentowej WO 90/12862, lub dowolnego innego pęczniejącego w wodzie polimeru, zachodzi przesunięcie równowagi powodujące występowanie większej ilości większych i bardziej trwałych pęcherzyków, i mniejszej ilości miceli i wolnego monomeru w pł ynie pł uczą cym, co powoduje lepsze dostarczanie ś rodka zapachowego do powierzchni tkaniny.

Kationowe polimeryczne zagęszczacze są rozpuszczalne w wodzie i, jeśli ich masa cząsteczkowa jest dość wysoka, mogą zagęszczać wodne kompozycje.

Na ile stopień sieciowania wpływa na reologiczne właściwości końcowego produktu, jest pytaniem złożonym. Pomimo niechęci do wiązania się z jakąkolwiek teorią należy zauważyć poniższe.

Bez środka sieciującego zdolność zagęszczająca tego typu polimeru zależy od oddziaływań polimer-woda, temperatury, stężenia i masy cząsteczkowej.

Dla danej masy cząsteczkowej lepkość roztworu wodnego wzrasta ze stężeniem polimeru. Przy niskich stężeniach lepkość wzrasta liniowo ze stężeniem. W przypadku korzystnych oddziaływań polimer-woda, zauważa się pozytywne odchylenie od liniowości; jest ono związane z drugim współczynnikiem wirialnym. Przy danym stężeniu określanym jako C*, lepkość skacze do bardzo wysokich wartości i obserwuje się znaczący komponent elastyczny. Ta elastyczność wynika ze splątania łańcuchów polimeru, które zaczynają nakładać się w roztworze.

C* jest funkcją masy cząsteczkowej. Promień skrętu zwojów polimeru wzrasta z potęgą masy cząsteczkowej pomiędzy 0,5 (w słabym rozpuszczalniku (w warunkach teta)) i 0,8 (w bardzo dobrym rozpuszczalniku) (teoria Flory'ego). Oznacza to, że objętość zwoju polimeru rośnie szybciej niż masa cząsteczkowa. W wyniku tego stężenie, powyżej którego łańcuchy nakładają się (C*) spada ze wzrostem masy cząsteczkowej.

Wpływ na C* poziomu sieciowania jest nieliniowy. Wpływem niskiego poziomu środka sieciującego jest głównie wydłużenie łańcucha. Tak jest, gdy występuje najwyżej jedna cząsteczka środka sieciującego na łańcuch polimeru. W takim przypadku, wpływ zwiększania stężenia środka sieciującego jest taki sam jak zwiększania masy cząsteczkowej, więc większa ilość środka sieciującego spowoduje bardziej skuteczne zagęszczanie. Jednakże wyższe poziomy doprowadzą ostatecznie do ograniczenia pęcznienia, wskutek zmniejszenia średniej odległości pomiędzy węzłami sieciowania.

Korzystny polimeryczny zagęszczacz według niniejszego wynalazku ma stężenie środka sieciującego od 80 do 150 ppm w reakcji polimeryzacji. Przy tej wartości, znacznie wyższej niż dla zagęszczacza opisanego w publikacji patentowej WO 90/12862, uzyskuje się gotowy produkt, który jest znacznie trwalszy przy starzeniu i silniejszy niż podobny produkt wytworzony z polimerycznym zagęszczaczem w zakresie publikacji patentowej WO 90/12862, produkt BP.

Inną różnicą jest niższa ciągliwość produktu według wynalazku w porównaniu z produktem BP. Niższa ciągliwość oznacza większą korzyść dla klienta, ponieważ im niższa jest ciągliwość, tym mniejsza szansa na brudzące wycieki. Ciągliwość można ocenić przez pierwszą różnicę normalnych naprężeń w pomiarze w eksperymencie reologicznym stałego ścinania. Roztwór wodny zawierający polimeryczny zagęszczacz według niniejszego wynalazku ma niższą różnicę normalnych naprężeń niż kompozycja zawierająca polimer BP w tych samych warunkach. Jest to zgodne z obserwowaną niższą ciągliwością końcowego produktu. W świetle tego należy odnieść się do fig. 1, na której ciągliwość wykreślono w funkcji naprężenia ścinającego dla polimeru BP i polimeru według niniejszego wynalazku (polimer SNF).

Inną zaletą polimerycznego zagęszczacza stosowanego według niniejszego wynalazku jest znacznie wyższy odzysk jonowy, który wynosi około 45-60% w porównaniu z około 15-30% dla polimeru BP (odzysk jonowy mierzy się porównując dostępność ładunków kationowych przed i po poddaniu roztworu wodnego polimeru silnemu ścinaniu). Wysoki odzysk jonowy oznacza więcej kationowych ładunków, które nie są łatwo dostępne. Ta cecha może wyjaśnić lepszą odporność na elektrolity wykazywaną przez polimer SNF.

PL 204 810 B1

Z cząsteczkowego punktu widzenia, niższe normalne siły i wyższy odzysk jonowy można wyjaśnić wyższym stopniem rozgałęzienia w polimerycznym zagęszczaczu stosowanym według niniejszego wynalazku. Ładunki kationowe umieszczone w pobliżu rozgałęzienia mają mniej stopni swobody i są wskutek tego trudniej dostępne. Zwiększone rozgałęzienie może również wyjaśnić lepszą fizyczną trwałość końcowego produktu (nawet przy małej ilości elektrolitu).

Fig. 2 ilustruje zalety działania środka zapachowego lub aromatu opisane powyżej i dalej opisane w przykładzie III, porównując trzy zmiękczające kompozycje: pierwszą (kontrolną) bez polimeru; drugą zawierającą polimer BP, i trzecią zawierającą polimeryczny zagęszczacz konieczny w niniejszym wynalazku (polimer SNF). Jak zauważono w przykładzie III, wpływ środka zapachowego z produktu według niniejszego wynalazku jest o 26% wyższy niż tego samego produkty skomponowanego z polimerem BP.

Podczas wytwarzania środka zmiękczającego tkaniny, dyspersje polimerycznego zagęszczacza według niniejszego wynalazku dyspergują gwałtowniej niż polimerycznego zagęszczacza BP, i jak pokazano na fig. 3, struktura osiąga wartość równowagową znacznie szybciej. Jest to bardzo cenna korzyść przy wytwarzaniu, ponieważ czas konieczny dla zbudowania struktury polimeru jest znacznie krótszy niż dla polimeru BP.

Niniejszy wynalazek przedstawiono dokładniej za pomocą poniższych nie ograniczających przykładów. Przykład XI pokazuje zwiększoną stabilność kompozycji według wynalazku w stosunku do kompozycji standardowych znanych ze stanu techniki. W przykładach procenty są procentami wagowymi środka czynnego, jeśli nie podano inaczej.

P r z y k ł a d I

W tym przykładzie próbuje się pokazać różnice pomiędzy polimerycznym zagęszczaczem w zakresie publikacji patentowej WO 90/12862 (BP 7050; polimer BP) i polimerycznym zagęszczaczem według niniejszego wynalazku (SNF DP/EP 2037B z SNF, Francja; polimer SNF). Oba polimery są sieciowanymi kationowymi kopolimerami z około 20% akrylamidu i około 80% soli trimetyloamonioetylometakrylanowej; różnica występuje w ilości środka sieciującego (MBA).

Przygotowanie próbki: Oba polimery ekstrahowano wytrząsając 1 g polimeru w 2 g octanu etylu, a następnie odwirowując. Grudkę zawieszono następnie w acetonie, wytrząśnięto i ponownie odwirowano. Grudkę polimeru przeniesiono następnie do fiolki, gdzie przemyto ją jeszcze 3 razy acetonem, pozwalając na osiadanie polimeru i dekantując aceton za każdym razem. Każdy polimer osuszono następnie pod azotem dla usunięcia całego acetonu.

Polimery poddano różniczkowej skaningowej chromatografii. Otrzymane wykresy pokazano na fig. 4 (polimer BP) i 5 (polimer SNF).

Polimer BP wykazuje endotermę przy 124,16°C (woda) i 238,41°C (topnienie), oraz egzotermę przy 405,93°C (rozkład). Oś Y na obu wykresach pokazują przepływ ciepła (W/g; waty/gram).

Polimer SNF wykazuje endotermę przy 94,46°C (woda) i 240,73°C (topnienie), oraz egzotermę przy 404,18°C (rozkład).

Jedyną znaczącą różnicą obserwowaną pomiędzy dwoma polimerami jest punkt rozpoczęcia endotermy wody. Jest to wskaźnik, że polimer BP trzyma wodę silniej niż polimer SNF, co wskazuje na słabiej trzymaną lub wolną wodę.

P r z y k ł a d II: Szybkość dyspersji ekstrahowanych polimerów

Ten przykład przeprowadza się dla określenia, czy szybsze dyspergowanie polimeru SNF jest spowodowane obecnością współsurfaktantu, czy różnicami między polimerem z BP.

Procedura: każdy polimer zawieszono w heksanie dla uzyskania równych i jednorodnych rozmiarów cząstek w 10% roztworze. 1 ml tej zawiesiny przeniesiono do fiolki zawierającej 10 ml wody. Fiolki wymieszano odwracając je 3 razy i obserwowano szybkość żelowania.

Wyniki: polimer SNF był całkowicie żelowany na koniec operacji odwracania. Polimer BP wciąż wykazywał wielkie bryły polimeru. Próbkę pozostawiono na noc i żel otrzymano rano.

Dane pokazują, że polimer SNF dysperguje łatwiej niż polimer BP w nieobecności współsurfaktantu. Wskazuje to, że istnieje wrodzona różnica pomiędzy dwoma polimerami inna niż obecność lub typ współsurfaktantu lub oleju.

P r z y k ł a d III

Wytworzono jak opisano poniżej trzy kompozycje, które różniły się zagęszczającym polimerem: pierwsza (kontrolna) nie zawierała polimeru; druga zawierała BP 7050; i trzecia zawierała polimer SNF.

PL 204 810 B1

Skład opisano w poniższej tablicy:

Skład:

Ester czwartorzędowy Środek zapachowy

Dequest 2000 ⁽¹⁾

Bufor kwas mlekowy/mleczan CaCl2 (10% roztwór)

Polimer*

Zdejonizowana H2O

Procent czynnego

8,0%

0,75%

0,10%

0,063%

0,050% lub 0,15% do 100% * = BP 7050 lub SNF (1)

Dequest 2000 jest handlowym chelatującym związkiem zawierającym kwas aminotri(metylenofosfonowy). Jest określany jako Dequest w pozostałych przykładach.

Dane analityczne: Analiza środka zapachowego odłożonego na tkaninie metodą GC/MS SPME (mikroekstrakcja w fazie stałej). Wyniki pokazano na fig. 2.

Fig. 2 pokazuje, że przy 100 ppm twardości wody, kompozycja zmiękczająca z polimerem SNF dostarczała znacznie więcej środka zapachowego (wzrost 73%) na powierzchni tkaniny (suchej) w porównaniu z kontrolną nie zawierającą polimeru.

Fig. 2 wykazuje również, że obecność polimeru SNF spowodowała znacznie wyższe dostarczanie środka zapachowego na powierzchnię tkaniny przy 100 i 500 częściach na milion twardości wody w porównaniu ze środkiem zapachowym dostarczanym z tej samej zmiękczającej kompozycji, lecz z polimerem BP w miejsce polimeru SNF. Działanie środka zapachowego przy stosowaniu kompozycji opartej na polimerze SNF było o 26% silniejsze przy twardości 500 ppm niż dla kompozycji skomponowanej z polimerem BP.

P r z y k ł a d IV

W tym przykładzie porównano kinetykę pęcznienia polimerów BP i SNF. Sieciowany polimer, po umieszczeniu w odpowiednim rozpuszczalniku, wchłania rozpuszczalnik i podlega pęcznieniu w stopniu określonym naturą polimeru i rozpuszczalnika. Przez pęcznienie rozumie się zdolność polimeru do zagęszczania rozpuszczalnika, wody lub zmiękczającej tkaninę kompozycji.

Zdejonizowaną (DI) wodę zagęszczono 0,5% (% środka czynnego w emulsji) polimeru BP 7050 lub SNF. Polimer w postaci emulsji szybko dodano do wody DI strzykawką. Szybkość mieszania ustalono na 250 obrotów na minutę i czas dyspergowania na 3 minuty. Kinetykę pęcznienia śledzono następnie stosując lepkościomierz Brookfield RVT (10 obrotów na minutę, wrzeciono 2). Wyniki pokazano na fig. 6.

Jak pokazano na fig. 6, końcową lepkość (24 godziny) zdejonizowanej wody zagęszczonej polimerem SNF otrzymuje się natychmiast po wytworzeniu, podczas gdy dla BP potrzeba 15 minut.

P r z y k ł a d V

W tym przykładzie pokazano wpływ poziomu środka sieciującego.

Określono wpływ poziomu środka sieciującego na kinetykę pęcznienia 0,5% dyspersji SNF w wodzie. W tym celu testowano cztery poziomy środka sieciującego, mianowicie 30, 80, 150 i 200 ppm. Wyniki pokazano na fig. 7. Jest jasne, że im wyższy jest poziom środka sieciującego, tym wyższa jest lepkość powstałego żelu. Wzrost lepkości w funkcji poziomu środka sieciującego nie jest jednakże liniowy. Kinetyka pęcznienia jest niezależna od poziomu środka sieciującego.

P r z y k ł a d VI

Ten przykład pokazuje kinetykę pęcznienia w kompozycjach do zmiękczania tkanin.

Kinetykę pęcznienia polimerów SNF i BP dodanych do zwykłych środków zmiękczających tkaniny zbadano stosując europejską kompozycję 5EQ jako model:

Europejska kompozycja	(% nominalnej)
Ester czwartorzędowy:	3,3%
Tłuszczowy alkohol	0,825%
Środek zapachowy: Douscent	0,32%
Synperonic SA20:	0,2%
Zagęszczacz	0,115%
Dequest:	0,1%
Barwnik:	0,004%
KKM/bufor mleczanowy	0,1225%
Woda DI	reszta

PL 204 810 B1

Synperonic SA20-środek zmiękczający jest C13-15alkoholem tłuszczowym EO 20:1

KKM-środek konserwujący jest izotiazolinonem.

Proces: Wsad 20 l, czterołopatkowa płaska turbina, mieszanie z 500 obrotami na minutę jednej części wody (60°C), środka zapachowego w Al, zagęszczacz na koniec (30°C), 15 minut mieszania. Wyniki przedstawiono na fig. 8.

Jak widać z tej fig. 8, końcową lepkość uzyska się zaraz po wytworzeniu dla środka zmiękczającego tkaniny w cyklu płukania zagęszczonego polimerem SNF, podczas gdy dla polimeru BP potrzeba 1 do 2 godzin. Skuteczność zagęszczania polimeru SNF okazuje się być optymalna w zakresie 80-150 ppm środka sieciującego. Lepkość spada poza tym zakresem.

P r z y k ł a d VII

Powtórzono poprzedni przykład, lecz teraz stosując sprzęt dla ciągłej i wsadowej pilotażowej skali. W procesie wsadowym kinetykę pęcznienia polimerów SNF i BP sprawdzono w 5 kompozycjach odniesienia:

Kompozycja A	(% nominalnej)
Ester czwartorzędowy-90%:	3,3
Tłuszczowy alkohol C16-C18	0,825
Środek zapachowy: Douscent 653 NMR	0,32
Synperonic C13-15 tłuszczowy alkohol EO 20:1	0,2
Zagęszczacz	0,115
Dequest	0,1
Barwnik Royal blue	0,004
KKM 446	0,06
Roztwór buforu mleczanowego	0,0625
Demineralizowana woda	reszta do 100
Kompozycja B	(% nominalnej)
Ester czwartorzędowy-90%:	4
Tłuszczowy alkohol C16-C18	0,6
Środek zapachowy: Douscent 653 NMR	0,32
Synperonic C13-15 tłuszczowy alkohol EO 20:1	0,2
Zagęszczacz	0,125
Dequest	0,1
Barwnik Royal blue	0,004
KKM 446	0,06
Roztwór buforu mleczanowego	0,0625
Demineralizowana woda	reszta do 100
Kompozycja C	(% nominalnej)
Ester czwartorzędowy-90%: Środek zapachowy: Douscent 653 NMR 0,32	4,5
Synperonic C13-15 tłuszczowy alkohol EO 20:1	0,2
Zagęszczacz	0,175
Dequest	0,1
Barwnik Royal blue	0,004
KKM 446	0,06
Roztwór buforu mleczanowego	0,0625
Demineralizowana woda	reszta do 100
Kompozycja D	(% nominalnej)
Ester czwartorzędowy-90%:	7,8
Środek zapachowy: Douscent 653 NMR	0,32
Synperonic C13-15 tłuszczowy alkohol EO 20:1	0,2
Zagęszczacz	0,15
Dequest	0, 1
Barwnik Royal blue	0,004
KKM 446	0,06
Roztwór buforu mleczanowego	0,0625
Demineralizowana woda	reszta do 100

PL 204 810 B1

Kompozycja E	(% nominalnej)
Ester czwartorzędowy-90%:	3,6
Środek zapachowy: Larian M	0,2
Synperonic C13-15 tłuszczowy alkohol EO 20:1	0,1
Zagęszczacz	0,14
Dequest	0,1
Barwnik Royal blue	0,004
KKM 446	0,06
Roztwór buforu mleczanowego	0,0625
Demineralizowana woda	reszta do 100
Wyniki dla kompozycji A-E przedstawiono odpowiednio na fig. 9a-9e. Niezależnie od kompozy-

cji, to jest poziomu środków czynnych (ester czwartorzędowy i tłuszczowy alkohol), kinetyka pęcznienia polimeru SNF jest szybsza niż polimeru BP. Końcową lepkość osiąga się zaraz po wytworzeniu dla SNF, podczas gdy dla BP konieczne jest opóźnienie.

P r z y k ł a d VIII

W tym przykładzie uż yto kompozycji A. Urządzenia mieszające i poziomy emulgatora zmieniano jak następuje:

Vllla: silne ścinanie (zawór mieszający + pompa wirówkowa), 0,2% emulgatora SA20

Vlllb: słabe ścinanie (zawór mieszający), 0,2% emulgatora SA20

VIIc: słabe ścinanie (zawór mieszający), 0,3% emulgatora SA20

Wyniki pokazano na fig. 10a-c. Tak jak w procesach wsadowych, kinetyka pęcznienia produktu według wynalazku jest znacznie szybsza niż dla produktu opartego na zagęszczaczu BP. Nie trzeba opóźnienia dla uzyskania końcowej lepkości przy SNF, podczas gdy polimer BP potrzebuje 30 minut do 1 godziny. Ponadto kinetyka pęcznienia SNF zdaje się być niezależna od poziomu ścinania i poziomu emulgatora.

P r z y k ł a d IX

Kompozycję A testowano na trwałość. Kompozycja z polimerem BP wykazuje różne oznaki niestabilności po 6 tygodniach starzenia, podczas gdy kompozycja polimeru SNF ma niemal doskonałą trwałość przy wszystkich temperaturach starzenia: 4°C, temperaturze pokojowej, 35°C i 43°C. Przez różne oznaki niestabilności rozumie się: pojawienie ciemnego pierścienia; i możliwe warzenie lub dowody początku kłaczkowania. Patrz tutaj fig. 11.

P r z y k ł a d X

W tym przykładzie badano trwałość elektrolitów. W pewnych kompozycjach zmiękczających tkaniny, konieczne jest dodanie soli dla ustawienia końcowej lepkości końcowego produktu. Tak więc z punktu widzenia wytwarzania, wraż liwość ś rodków zmię kczają cych tkaniny w cyklu pł ukania na elektrolity jest bardzo ważna. W świetle tego wykazano, że kompozycje do zmiękczania tkanin z polimerami SNF są znacznie mniej wrażliwe na elektrolity, niż te z polimerem BP. Zilustrowano to w oparciu o kompozycję D z 0,01 do 0,03% wagowych CaCl2. Elektrolit dodano na koniec do końcowego produktu.

Po 6 tygodniach starzenia zagęszczona kompozycja SNF miała bardzo dobrą trwałość, podczas gdy w kompozycji zawierającej polimer BP zaobserwowano silne niestabilności. Niestabilności cechują się obecnością wielu pierścieni i drobnych kłaczków w temperaturze pokojowej, 35°C i 4°C. W temperaturze 43°C zachodzi oddzielanie faz.

P r z y k ł a d XI

W tym przykł adzie testuje się trwał o ść wobec ścinania. Kompozycje z polimerem SNF są mniej wrażliwe na ścinanie niż kompozycje z polimerem BP.

Wrażliwość na ścinanie środków zmiękczających tkaniny zagęszczonych polimerami SNF i BP zbadano stosując kompozycję A. Kompozycje wytworzono we wsadowym procesie w skali pilotażowej. Polimery SNF i BP dodano przy 0,23% wagowych.

Po wytworzeniu, kompozycje poddano silnemu ścinaniu stosując pompę wirówkową. Następnie porównano trwałości przy starzeniu.

Po 12 tygodniach starzenia zawierająca BP kompozycja wykazuje niestabilności jako pierścienie i kłaczki przy wszystkich temperaturach starzenia; podczas gdy zawierające SNF kompozycje są doskonale stabilne w każdej temperaturze.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Kompozycja zmiękczająca tkaniny, znamienna tym, że zawiera:

(a) od 0,01% do 35% wagowych kationowego środka zmiękczającego zawierającego biodegradujący tłuszczowy ester czwartorzędowego związku amoniowego o wzorze:

w którym R1 oznacza C1-C4-alkil;

R₂ i R₃ oznaczają e-C₈-C₂₂-acyloksyetyl lub β-hydroksyetyl;

R4 oznacza alifatyczną grupę węglowodorową mającą od 8 do 22 atomów węgla;

q oznacza liczbę całkowitą od 1 do 3; i

X^- oznacza zgodny ze środkiem zmiękczającym anion;

(b) co najmniej 0,001% wagowo rozpuszczalnego w wodzie sieciowanego kationowego kopolimeru pochodzącego z polimeryzacji 5 do 100% molowych kationowego addycyjnego monomeru winylowego z 0 do 95% molowych akrylamidu, i od 70 do 300 ppm dwufunkcyjnego addycyjnego monomeru winylowego jako środka sieciującego;

(c) co najmniej 0,001% związku chelatującego zdolnego do chelatowania jonów metali i wybranego z grupy obejmującej związki kwasu aminokarboksylowego, związki kwasu organoaminofosfonowego i ich mieszaniny; i (d) wodę.
2. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że kationowy polimer pochodzi z polimeryzacji z użyciem 75 do 200 ppm środka sieciującego.
3. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że kationowy polimer pochodzi z polimeryzacji z użyciem 80 do 150 ppm środka sieciującego.
4. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że kationowy polimer jest sieciowany kationowym polimerem winylowym.
5. Kompozycja według zastrz. 4, znamienna tym, że polimer winylowy obejmuje czwartorzędową sól amoniową akrylanu lub metakrylanu.
6. Kompozycja według zastrz. 5, znamienna tym, że polimer obejmuje czwartorzędową sól amoniową dimetyloaminoetylometakrylanu.
7. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że chelatujący związek obejmuje związek kwasu aminokarboksylowego.
8. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że chelatujący związek obejmuje związek kwasu organoaminofosfonowego.
9. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że obejmuje ponadto środek zapachowy.