PL204000B1 - Sposób wykonania złącza stykowego pomiędzy dwoma odcinkami rury z blachy i złącze stykowe pomiędzy dwoma odcinkami rury z blachy - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest sposób wykonania złącza stykowego pomiędzy dwoma odcinkami rury z blachy o przekroju kołowym lub owalnym. Przedmiot wynalazku dotyczy także samego takiego złącza stykowego.

Z opisu patentowego DE 3537504 znane jest złącze stykowe pomiędzy dwoma odcinkami rury z blachy o przekroju koł owym. Każ dy z odcinków rur posiada pierś cieniowe obrzeż e, na którym oparty jest kołnierz stanowiący zamknięty i pusty w środku profil o przekroju trójkątnym. Kołnierze są połączone ze sobą za pomocą pierścienia ściągającego, który może być zaciskany.

Z amerykań skiego opisu patentowego US 4 446 641 znany jest ukł ad łączą cy koń ce przewodów z blachy metalowej, w którym każdy z końców przewodów jest zaopatrzony w ramę. Z każdą ramą związane są narożnikowe łączniki tworzące prostopadle rozciągające się ramiona. Do łączenia ze sobą ram i narożnikowych łączników wykorzystuje się śruby lub inne elementy łączące. Odpowiednie ramy stanowią integralne walcowane części końców przewodów. Części te zawierają pierwszą część rozciągającą się prostopadle na zewnątrz od ściany przewodu i drugą część zagiętą do tyłu od zewnętrznego zakończenia pierwszej części. W ten sposób ukształtowana rama jest przystosowana do przyjęcia bocznych krawędzi odpowiednich ramion narożnikowych łączników, przy czym przewody łączy się przez umiejscowienie narożnikowych łączników, a następnie zastosowanie elementów łączących.

Złącze stykowe tego rodzaju znane jest też z dokumentu EP 868 624 B1. W znanym złączu stykowym tego typu, kołnierz łączący uformowany jest integralnie z materiału końca rury, odpowiednio na każdym z jej końców. W porównaniu do kołnierzy łączących osadzanych oddzielnie na końcach rury, rozwiązanie to ma znaczne zalety, takie jak zerowe przecieki, małe opory przepływu oraz niski poziom hałasu generowanego przy przepływie, jak również ma polepszoną zdolność samooczyszczania i odpowiada wyższym wymogom higienicznym, zapewnionym dzięki gładkiej powierzchni wewnętrznej. Pomimo wskazanych zalet, rozwiązanie takie posiada także wady. Z powodu jednoczęściowego formowania kołnierza łączącego, grubość jego ścianki, a więc także stabilność kołnierza łączącego, jest, z konieczności, taka, jak grubość ścianki samej rury. Przy wyższych wymaganiach odnośnie stabilności połączenia kołnierzowego, nie można spełnić tych wymagań bez zwiększenia grubości ścianki odcinka rury na całej jego długości, nawet jeśli pogrubienie samej rury nie jest konieczne. W przypadku kołnierzy łączących osadzonych na końcach rury, grubość ich ścianek zawsze stanowi wielokrotność grubości ścianki samej rury.

Zwiększenie grubości ścianki na całej długości rury pociąga za sobą, niewątpliwie, wielką niedogodność w sensie ekonomicznym, ponieważ koszty materiałowe stanowią znaczną część kosztów wytwarzania rury. Jest to także wada techniczna, ponieważ większa grubość ścianki rury oznacza większy ciężar rury i związane z tym większe obciążenia wywierane na elementy zawieszenia i połączenie kołnierzowe. Integralnie uformowane kołnierze poddane są często silnym poosiowym siłom rozciągającym. Najczęściej zjawisko to występuje przy rurociągach, które biegną pionowo, jednakże może występować także przy rurociągach poziomych, w wyniku dużych odległości między kolejnym podporami i dużych swobodnych długości rur. W przypadku dużych sił rozciągających działających na złącze stykowe, z kołnierzami łączącymi ukształtowanymi integralnie na rurach, często najsłabszym punktem jest wierzchołek krzywizny (obszar przejścia kołnierza łączącego w prostą rurę). Przy przeciążeniu powstaje w tym miejscu stożkowa przerwa pomiędzy stykającymi się kołnierzami łączącymi. Przerwa taka niweluje wszelkie zalety integralnie uformowanych kołnierzy łączących. W miejscu powstania tej przerwy wewnętrzna powierzchnia rurociągu przestaje być ciągła i gładka, a nadto w miejscu powstania przerwy mogą także zbierać się brud i włókna. Również pogarszają się opory przepływu, zwiększa się natężenie hałasu oraz zdolność samooczyszczania się. Ponadto większym wyciekom można zapobiegać tylko poprzez zastosowanie uszczelnienia na zewnętrznej krawędzi kołnierza. Wstępne naprężenie kołnierza łączącego, wskutek silniejszego wygięcia pierścieniowo ukształtowanej wystającej z niego części kołnierza, o kąt powyżej 90°, daje tylko ograniczoną poprawę stabilności kołnierza.

Powyższemu zjawisku można częściowo zaradzić za pomocą względnie nowej techniki, znanej pod nazwą „dopasowanych wstawek” („Tailored Blanks”). Przy zastosowaniu tej techniki krótkie odcinki rury z grubszego materiału łączy się za pomocą spawania z końcami odcinka rury, a następnie formuje z nich kołnierze. Wykonanie takie jest jednak nieekonomiczne, bowiem dużo prostsze jest dołączanie - za pomocą spawania - kompletnie wykonanych, wygiętych kołnierzy łączących.

PL 204 000 B1

Według przedmiotowego wynalazku, złącze stykowe zostało ulepszone w ten sposób, że grubość kołnierza i grubość ścianki rury mogą być od siebie niezależne i dzięki temu zachowane zostają zalety integralnego formowania kołnierza łączącego.

Zadanie to zostało rozwiązane zgodnie z przedmiotowym wynalazkiem poprzez taki sposób wykonania złącza stykowego pomiędzy dwoma odcinkami rury z blachy o przekroju kołowym lub owalnym, zgodnie z którym wykonuje się łączący kołnierz, i który to sposób zgodnie z wynalazkiem charakteryzuje się tym, że na zewnętrzną powierzchnię odcinka rury nasuwa się element rurowy, przez co wykonuje się po zewnętrznej stronie jednego końca odcinka rury przylegający do niej pierścień wzmacniający tak, że pozostawia się wolne zakończenie odcinka rury, które stanowi wystające pierścieniowe obrzeże, a następnie wygina się na zewnątrz ze ścianki rury wystające pierścieniowe obrzeże jednocześnie z segmentem pierścienia wzmacniającego.

Korzystnie, przed formowaniem pierścieniowego obrzeża formuje się na jego zakończeniu ściankę oporową, przy czym ściankę oporową można formować ze wzmacniającym segmentem ścianki oporowej pierścienia wzmacniającego. Zasadniczo obróbkę realizuje się za pomocą gięcia kołowo-wychylnego.

Przedmiotem wynalazku jest także złącze stykowe między dwoma odcinkami rury z blachy o przekroju koł owym lub owalnym, które ma, odpowiednio, na jednym koń cu łączący koł nierz, uformowany integralnie z przyległą ścianką rury, dla utworzenia złącza stykowego z przyległym odcinkiem rury, w którym każdy z łączących kołnierzy posiada co najmniej jedno pierścieniowe obrzeże, wystające na zewnątrz ze ścianki rury, przy czym łączące kołnierze są utrzymywane razem za pomocą urządzenia napinającego takiego jak na przykład, pierścień zaciskowy, utrzymującego odcinki rury razem w kierunku osiowym, które to złącze, które to złącze stykowe, zgodnie z wynalazkiem charakteryzuje się tym, że jednoczęściowy pierścień wzmacniający z blachy metalowej przylega do zewnętrznej powierzchni zakończenia każdego z odcinków rury i co najmniej do wewnętrznej promieniowej części pierścieniowego obrzeża.

Korzystnie, urządzenie napinające stanowią łączniki śrubowe przechodzące przez otwory w przyległych pierścieniowych obrzeżach i, opcjonalnie, we wzmacniających kołnierzowych segmentach przyległych do pierścieniowych obrzeży.

W korzystnym wykonaniu każ dy z łączą cych koł nierzy zawiera stoż kową ś ciankę oporową odchyloną od zewnętrznej krawędzi pierścieniowego obrzeża w kierunku ścianki rury, przy czym urządzenie napinające stanowi pierścień zaciskowy osadzony na łączących kołnierzach ze stożkowymi bocznymi ścianami przylegającymi do ścianek oporowych łączących kołnierzy. Korzystnie, pierścień wzmacniający przylega do całego pierścieniowego obrzeża, pożądane jest, aby pierścień wzmacniający przylegał do przyległej ścianki oporowej. Zaleca się, aby grubość blachy metalowej pierścienia wzmacniającego była większa niż grubości blachy metalowej związanego z nim odcinka rury.

Zaleca się, aby pierścień wzmacniający zawierał co najmniej dwie warstwy blachy metalowej. Korzystnie, pierścień wzmacniający jest wykonany tylko jako częściowo dwu- lub wielowarstwowy.

W preferowanym wykonaniu złącza wedł ug przedmiotowego wynalazku, każ dy z łączą cych koł nierzy zawiera napinającą ściankę oporową odchyloną na zewnątrz od zewnętrznej krawędzi pierścieniowego obrzeża, równoległą do ścianki rury i skierowaną na zewnątrz od złącza stykowego.

Pożądane jest, aby pierścień wzmacniający rozciągał się wzdłuż całej długości odcinka rury, a nadto aby pierścień wzmacniający był oddzielony promieniowo od ścianki rury na większej części jej długości, przy czym utworzona jest wtedy pośrednia przestrzeń. W zalecanym wykonaniu pośrednia przestrzeń pomiędzy pierścieniem wzmacniającym i ścianką rury jest wypełniona dźwiękochłonnym materiałem lub izolacyjnym materiałem. Pośrednia przestrzeń może być oddzielona od ścianki rury blachą metalową z otworami.

Korzystne jest także takie wykonanie, aby pierścień wzmacniający był pofalowany tak, aby odległość pomiędzy segmentem pierścienia wzmacniającego i ścianką rury była zmienna wzdłuż długości odcinka rury. W zalecanym wykonaniu drugi pierścień wzmacniający rozciąga się wzdłuż całej długości odcinka rury, a jego najdłuższy segment jest oddzielony promieniowo od najdłuższego segmentu pierścienia wzmacniającego, przy czym utworzona jest wtedy pośrednia przestrzeń.

Tak więc, według przedmiotowego wynalazku, kołnierz łączący, uformowany bezpośrednio, integralnie, na końcu rury może być pogrubiony w bardzo prosty sposób bez zwiększania grubości blachy stanowiącej materiał całego odcinka rury, zasadniczo poprzez nasunięcie na zewnętrzną powierzchnię rury elementu rurowego stanowiącego pierścień wzmacniający. Dopiero po nasunięciu elementu rurowego, kołnierz łączący wykonywany jest jednocześnie z zakończenia rury oraz nasuniętego

PL 204 000 B1 na nią pierścienia wzmacniającego. W rezultacie otrzymuje się kołnierz dwuwarstwowy. Ponieważ grubość pierścienia wzmacniającego może być dobrana odrębnie dla każdego przypadku tak, że zapewniona jest wymagana wytrzymałość, osiąga się olbrzymie oszczędności materiałowe w porównaniu z pogrubianiem ścianki rury na całej długości. W następstwie formowania kołnierza łączącego z pierś cieniem wzmacniają cym, warstwa koł nierza uformowana ze ś cianki rury zawsze leż y na zewnątrz tak, że uzyskuje się zerowe przecieki, gładką wewnętrzną powierzchnię rury i gładką powierzchnię kołnierza. Grubość pierścienia wzmacniającego należy dobierać tak, aby w przypadku zwiększonych sił rozciągających nie powstawała żadna przerwa pomiędzy stykającymi się kołnierzami.

Efekty ekonomiczne, przy zastosowaniu przedmiotowego wynalazku, wynikają zasadniczo z wielkich oszczę dności materiał owych, gdyż nie trzeba zwię kszać grubości ś cianki rury. Przy względnie małym dodatkowym wysiłku, można wykonać z blachy metalowej pierścień wzmacniający i nasunąć go na, jeszcze nie obrabiane, zakończenie rury. Integralne formowanie kołnierza łączącego obejmujące osadzony pierścień wzmacniający może być realizowane bez problemów, korzystnie za pomocą tzw. procesu gięcia kołowo-wychylnego, przeprowadzanego jak opisano w DE 100 47 310.5, nawet w przypadku najsztywniejszego pierścienia wzmacniającego.

Możliwość zróżnicowania stopnia wzmocnienia kołnierza łączącego, bez jednoczesnego zwiększania grubości ścianki, stwarza wiele nowych możliwości zastosowania złącza stykowego według wynalazku. Istotną zaletą wynalazku jest możliwość uzyskania różnych konstrukcji kołnierzy łączących, na przykład, poprzez wykonywanie ścianki oporowej, równoległej do ścianki rury lub stożkowej, z jednym, lub większą liczbą, pierścieni wzmacniających, które mogą przylegać do różnych części kołnierza łączącego lub do całego kołnierza łączącego. W zasadzie, możliwe jest także wykonanie rury i pierścieni wzmacniających z różnych materiałów, na przykład rury z blachy aluminiowej, a pierścienia wzmacniającego ze stali ocynkowanej itp.

Przedmiot wynalazku, zarówno w kategorii sposobu jak i złącza stykowego, został uwidoczniony w korzystnym przykładzie wykonania na rysunku, na którym Fig. 1 przedstawia częściowy osiowy przekrój wzdłużny przez złącze stykowe według wynalazku, po zaciśnięciu pierścienia zaciskowego osadzonego na stykających się kołnierzach, Fig. 2 przedstawia widok ukośny jednego końca odcinka rury oraz element rurowy stanowiący pierścień wzmacniający przed jego nasunięciem na koniec rury, Fig. 3 przedstawia widok ukośny rury z Fig. 2 po nasunięciu na jej koniec pierścienia wzmacniającego, Fig. 4 przedstawia osiowy przekrój wzdłużny końca rury i pierścienia wzmacniającego po utworzeniu ścianki oporowej zagiętej stożkowo w kierunku ścianki rury, Fig. 5 przedstawia osiowy przekrój wzdłużny końca rury z Fig. 4 po wykonaniu wystającego na zewnątrz, pierścieniowego, obrzeża kołnierza łączącego, Fig. 6 do 13 przedstawiają w przekroju osiowym różne wykonania kołnierza łączącego uformowanego integralnie ze ścianki rury, a Fig. 14 do 17 przedstawiają osiowe przekroje wzdłużne przez odcinki rury o podwójnych ściankach, z kołnierzami łączącymi uformowanymi integralnie na końcach rur z wewnętrznej ścianki rury lub, w niektórych przypadkach, z zewnętrznym kołnierzem wzmacniającym uformowanym ze ścianki rurowego pierścienia wzmacniającego.

Na wszystkich figurach rysunku jednakowe części oznaczono tymi samymi numerami odnośników.

Jak pokazano na Fig. 1, złącze stykowe 2 składa się w zasadzie z dwóch odcinków rury 10 z blachy metalowej, która ma ścianki 12. Na stykających się zakończeniach, obie ścianki 12 rury 10 przechodzą, z możliwie ostrą krawędzią, w wystające na zewnątrz, pierścieniowe obrzeża 14, które tworzą ze ścianką 12 kąt nieznacznie poniżej 90°, korzystnie 87° do 89°. Jeżeli wewnętrzne krawędzie pierścieniowego obrzeża 14 ściśle do siebie przylegają w wąskim obszarze styku 16, wówczas między czołami 18 pierścieniowych obrzeży 14 tworzy się klinowa szczelina 20 rozszerzająca się promieniowo na zewnątrz.

Zewnętrzne zakończenia pierścieniowych obrzeży 14 przechodzą poprzez obszary pierwszego zaokrąglenia 22 w stożkową zaciskową ściankę oporową 24 wygiętą do tyłu i skierowaną w stronę odpowiedniej ścianki 12 rury 10. Wewnętrzny koniec każdej ścianki oporowej 24 położony w pobliżu ścianki 12 przechodzi poprzez drugie zaokrąglenie 26 we wsporczy element 28 pierścieniowego obrzeża 14 , usytuowany równolegle do ścianki 12 rury 10, w określonym odstępie od niej, skierowany w stronę pierś cieniowego obrzeż a 14. Po zewnę trznej stronie każ dego pierścieniowego obrzeż a 14, a w niektórych przypadkach także po zewnętrznej stronie ścianki 12, znajduje się odnośny segment 44 odgiętego pierścienia wzmacniającego 47, wykonanego z blachy metalowej grubszej, niż grubość ścianki 12 rury 10.

Stykające się łączące kołnierze 32, przylegające do siebie nawzajem, są ściągnięte ze sobą i naprężone za pomocą ukształ towanego, w zasadzie pierścieniowo, zaciskowego pierś cienia 34

PL 204 000 B1 o przekroju kanałowym tak, że po zaciśnięciu zaciskowego pierścienia 34 ścianki 12 rury 10 dociskane są do siebie osiowo w obszarze styku 16. Zaciśnięcie pierścienia zaciskowego 34 może być zrealizowane w znany sposób, na przykład przez dokręcanie pojedynczej śruby. Pierścień zaciskowy 34, pokazany na Fig. 1, posiada dno 36 przekroju kanałowego, jak również dwie stożkowe boczne ściany 38, których nachylenie odpowiada nachyleniu ścianek oporowych 24, i które naciskają ścianki oporowe 24 przy zaciskaniu pierścienia zaciskowego 34.

W przedstawionym przykładzie wykonania kołowa, pasmowa, elastyczna uszczelka 40 przymocowana jest do wewnętrznej strony dna 36 przekroju kanałowego tak, że przy zaciśniętym pierścieniu zaciskowym 34 jest ona dociskana uszczelniająco do zewnętrznych stron obszarów pierwszych zaokrągleń 22 oraz do zewnętrznych krawędzi klinowej szczeliny 20 pomiędzy czołami 18. Zapewnia to dostateczne, we wszystkich przypadkach, uszczelnienie, dodatkowe do uszczelnienia, uzyskanego przez silny docisk do siebie wewnętrznych krawędzi pierścieniowych obrzeży 14 w obszarze styku 16.

Na Fig. 2 przedstawiono zakończenie odcinka rury 10 z krótkim elementem rurowym, który ma stanowić pierścień wzmacniający 47, umieszczonym osiowo na zewnątrz zakończenia odcinka rury 10. Fig. 3 uwidacznia wykonanie zakończenia odcinka rury 10 po nasunięciu pierścienia wzmacniającego 47, który przylega w sposób ciągły do zewnętrznej powierzchni odcinka rury 10. Podczas nasuwania pierścienia wzmacniającego 47, korzystnie tworzy się obszar pierścieniowy w postaci wystającego dodatkowego segmentu 48, który wystaje osiowo poza pierścień wzmacniający 47, i nie jest zakryty pierścieniem wzmacniającym 47. Jest on następnie, jak pokazano na Fig. 4 odginany do tyłu stożkowo, wokół osiowego zakończenia pierścienia wzmacniającego 47, dla utworzenia ścianki oporowej 24. Po osiągnięciu stanu odkształcenia pokazanego na Fig. 4, wykonuje się dalsze gięcie, korzystnie za pomocą znanego procesu gięcia kołowo-wychylnego, w wyniku którego formowane jest wystające na zewnątrz pierścieniowe obrzeże 14, jak również na wystający segment 44 pierścienia wzmacniającego 47. Wykonanie pokazane na Fig. 4 i 5 różni się od pokazanego na Fig. 1 zasadniczo tym, że segment 46 pierścienia wzmacniającego 47 przylegający do ścianki 12 rury 10, pokazany na Fig. 4 i 5 jest znacznie dłuższy w kierunku osiowym niż odpowiadający mu segment 16 w wykonaniu złącza, pokazanym na fig. 1.

Długość obu wystających segmentów: wystającego 44 i segmentu 46 może być, zasadniczo, dowolnie dobrana zależnie od zastosowania i wymagań wytrzymałościowych. To samo dotyczy odpowiednio zastosowanego kształtu formowanego łączącego kołnierza 32. Tak więc, na przykład, w przypadku wykonania złącza, pokazanego na Fig. 6 wystający na zewnątrz wystający segment 44 pierścienia wzmacniającego 47 ma tak dobraną długość, że całkowicie przylega do zewnętrznej strony pierścieniowego obrzeża 14 i ścianka oporowa 24 kołnierza łączącego 32 jest lekko zagięta wokół zewnętrznej krawędzi wystającego segmentu 44. Dodatkowy, wsporczy dodatkowy element 28 , pokazany w wykonaniu złącza na Fig. 1 został pominięty w wykonaniach, które przedstawiono na Fig. 4 do 7.

Figura 7 przedstawia szczególnie proste wykonanie, zgodnie z którym grubość blachy metalowej pierścienia wzmacniającego 47 jest mniejsza lub równa grubości blachy metalowej odcinka rury 10. W wykonaniu tym istnieje dodatkowy segment 48 pierś cienia wzmacniają cego 47, który przylega stożkowo do zagiętej do wewnątrz ścianki oporowej 24, i jest formowany łącznie ze ścianką oporową 24.

Figura 8 przedstawia wykonanie podobne do wykonania z Fig. 7, przy czym grubość blachy metalowej pierścienia wzmacniającego 47 jest nieco zwiększona w porównaniu z grubością blachy metalowej odcinka rury 10. Ponadto, w tym przypadku, ścianka oporowa 24 łączącego kołnierza 32 wraz z przylegają cym do niej wystającym dodatkowym segmentem 48 pierś cienia wzmacniają cego 47, dociągnięte są tak daleko do wewnątrz w kierunku ścianki 12 rury 10, że dotykają zewnętrznej powierzchni segmentu 46 pierścienia wzmacniającego 47. W wyniku powyższego otrzymuje się szczególnie stabilne wykonanie kołnierza wzmacniającego.

W wykonaniu pokazanym na Fig. 9, wystaj ą cy segment 44 pier ś cienia wzmacniają cego 47 jest formowany w ten sam sposób jak w wykonaniu z Fig. 6, podczas gdy ścianka oporowa 24 zawiera zagięty fragment 50, którego wewnętrzne zakończenie opiera się o obszar zgięcia 52 pomiędzy wystającym segmentem 44 i segmentem 46 pierścienia wzmacniającego 47.

W kolejnym wykonaniu złącza, pokazanym na Fig. 10, zagię ty fragment 50 ś cianki oporowej 24 jest położony równolegle do ścianki odcinka rury 10 tak, że opiera się w środku wystającego segmentu 44 pierścienia wzmacniającego 47.

Prostsze wykonania kołnierza łączącego z pierścieniem wzmacniającym 47 pokazano na Fig. 11 do 13. W wykonaniach tych połączenie ze sobą dwóch kołnierzy łączących nie następuje za pomocą pierścienia zaciskowego, jak pokazano na Fig. 1, lecz za pomocą (niepokazanych) łączników śrubowych,

PL 204 000 B1 które w znany sposób przechodzą przez współosiowo usytuowane otwory 54 i 56 odpowiednio wykonane w pierścieniowym obrzeżu 14 i w wystającym segmencie 44 pierścienia wzmacniającego 47. Oporowa ścianka 24 i przylegający do niej dodatkowy segment 48 pierścienia wzmacniającego 47 są usytuowane, w tym wykonaniu, równolegle do ścianki 12 odcinka rury 10. Poprzez eliminację pierścienia zaciskowego otrzymuje się dalszą redukcję ciężaru złącza w porównaniu z uprzednio opisanymi jego wykonaniami.

Wykonanie według Fig. 12 jest nieco cięższe, lecz bardziej solidne, przy czym nieco zwiększona jest wytrzymałość blachy metalowej pierścienia wzmacniającego 47. Pierścień wzmacniający 47 składa się zasadniczo ze skierowanego na zewnątrz wystającego segmentu 44 i nie posiada wygiętego do tyłu dodatkowego segmentu 48.

Figura 13 przedstawia szczególnie proste wykonanie złącza kołnierzowego śrubowego, przy czym kołnierz łączący posiada tylko pierścieniowe obrzeże 14 z pierścieniem wzmacniającym 47, który ma jedynie wystający segment 44 przylegający do pierścieniowego obrzeża 14. Dla wielu zastosowań takie proste, a więc także lekkie wykonanie, jest wystarczające. Pierścień wzmacniający 47 może być oczywiście wykonany w szerokim zakresie dowolnie dobranych wytrzymałości.

Wykonania, w których pierścień wzmacniający rozciąga się poza całkowitą długość odpowiedniego odcinka rury, lub w których na końcu rury nałożone są na siebie dwa lub więcej pierścienie wzmacniające, nie zostały pokazane na rysunku, jednakże, w przypadkach skrajnych, takie konstrukcje mogą być zastosowane i są one objęte zakresem przedmiotowych zastrzeżeń patentowych. Przypadki takie mogą wystąpić przy szczególnych wymaganiach wytrzymałościowych, lub wtedy, kiedy ciężar odcinka rury nie ma znaczenia.

Szczególnie korzystne wykonania otrzymuje się wtedy, kiedy odcinek rury 10 posiada podwójną ściankę uformowaną przez przedłużenie pierścienia wzmacniającego 47 na całą długość odcinka rury 10, w szczególnoś ci, kiedy, jak pokazano na Fig. 14 do 17, pierś cień wzmacniają cy 47 jest usytuowany w pewnej odległ o ś ci od ś cianki 12 rury 10 wzdł u ż wię kszej części dł ugoś ci odcinka rury 10. Powstaje wtedy pośrednia przestrzeń 58 pomiędzy ścianką 12 rury 10 i odpowiednim segmentem 60 pierścienia wzmacniającego 47. Pośrednia przestrzeń 58 może być wypełniona dźwiękochłonnym materiałem 62, dla utworzenia tłumika rurowego (Fig. 14). W zastosowaniu złącza w charakterze tłumika, ścianka 12 rury 10 posiada otwory. Materiał 62 może stanowić wata szklana itp.

Figura 15 przedstawia wykonanie odcinka rury 10 szczególnie nadające się do zastosowań podziemnych. Odnośny zewnętrzny segment 60 pierścienia wzmacniającego 47, który przebiega w pewnej odległ o ś ci od ś cianki 12 rury 10, jest pofalowany w poosiowym kierunku odcinka rury 10. Ze względu na konieczność zabezpieczenia przed rdzą, odcinek rury 10 i/lub pierścień wzmacniający 47 wykonane są ze stali ocynkowanej lub podobnego materiału. Falista rura, w szczególności, służy do przejmowania występujących nacisków.

W wykonaniu złącza pokazanym na Fig. 16 pośrednia przestrzeń 58, która rozciąga się, praktycznie, wzdłuż całej długości odcinka rury 10, jest wypełniona izolacyjnym materiałem 65. Segment 46 pierścienia wzmacniającego 47, usytuowany wzdłuż ścianki 12 rury 10, w tym wykonaniu, nie jest przewidziany. W tym wykonaniu złącza, przestrzeń pośrednia 58 jest oddzielona od ścianki 12 rury 10 perforowaną blachą z otworami 64.

Ostatnie, pokazane na Fig. 17 wykonanie złącza według wynalazku, ma dwa pierścienie wzmacniające: wewnętrzny i zewnętrzny, umieszczone współosiowo tak, że zewnętrzny segment 60 i wewnętrzny segment 68 rozciągają się wzdłuż większej części odcinka rury 10. Są one oddalone zarówno od ścianki 12 rury 10 jak i od siebie nawzajem. Tworzą się wtedy dwie pośrednie przestrzenie 58, 70. Segmenty 46, wystający 44 i dodatkowy 48 pierścieni wzmacniających: 47 i dodatkowego pierścienia wzmacniającego 66, uformowane dwuwarstwowo, przylegają do zewnętrznej strony łączących kołnierzy 32. Wielościenne odcinki rur, w wykonaniu z Fig. 17, mogą być stosowane, na przykład, w instalacjach chemicznych, przy czym poszczególne rury lub pierścienie wzmacniające mogą być wykonane z różnych materiałów, zależnie od wymagań.

Ponadto, wielościenne rury są niezbędne wtedy, kiedy, na przykład, pusta przestrzeń powinna być wypełniona płynem kontrolnym. Wyciek płynu kontrolnego może być wykorzystany jako wskaźnik utraty szczelności.

Wielościenne rury tego typu mogą być także korzystnie zastosowane w chłodnictwie lub klimatyzacji.

Claims (19)

1. Sposób wykonania złącza stykowego pomiędzy dwoma odcinkami rury z blachy o przekroju kołowym lub owalnym, poprzez wykonanie łączącego kołnierza, znamienny tym, że na zewnętrzną powierzchnię odcinka rury (10) nasuwa się element rurowy, przez co wykonuje się po zewnętrznej stronie jednego końca odcinka rury (10) przylegający do niej pierścień wzmacniający (47) tak, że pozostawia się wolne zakończenie odcinka rury (10), które stanowi wystające pierścieniowe obrzeże (14), a nastę pnie wystają ce pierś cieniowe obrzeż e (14) jednocześ nie z segmentem (44) pierścienia wzmacniającego (47) wygina się na zewnątrz ze ścianki (12) rury (10).

2. Sposób wedł ug zastrz. 1, znamienny tym, że przed formowaniem pierś cieniowego obrzeża (14), formuje się na jego zakończeniu ściankę oporową (24).

3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że ściankę oporową (24) formuje się ze wzmacniającym segmentem (48) ścianki oporowej (24) pierścienia wzmacniającego (47).

4. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że obróbkę realizuje się za pomocą gięcia kołowo-wychylnego.

5. Złącze stykowe pomię dzy dwoma odcinkami rury z blachy o przekroju koł owym lub owalnym, posiadającymi, odpowiednio, na jednym końcu łączący kołnierz, uformowany integralnie z przyległą ścianką rury, dla utworzenia złącza stykowego z przyległym odcinkiem rury, w którym każdy z łączących kołnierzy posiada co najmniej jedno pierścieniowe obrzeż e, wystające na zewnątrz ze ścianki rury, przy czym łączące kołnierze są utrzymywane razem za pomocą urządzenia napinającego przykładowo takiego, jak pierścień zaciskowy, utrzymującego odcinki rury razem w kierunku osiowym, znamienne tym, że jednoczęściowy pierścień wzmacniający (47) z blachy metalowej przylega do zewnętrznej powierzchni zakończenia każdego z odcinków rury (10) i co najmniej do wewnętrznej promieniowej części pierścieniowego obrzeża (14).

6. Złącze stykowe według zastrz. 5, znamienne tym, że urządzenie napinające stanowią łączniki śrubowe przechodzące przez otwory (54, 56) w przyległych pierścieniowych obrzeżach (14) i, opcjonalnie, we wzmacniających kołnierzowych segmentach (44) przyległych do pierścieniowych obrzeży (14).

7. Złącze stykowe według zastrz. 5 albo 6, znamienne tym, że każdy z łączących kołnierzy (32) zawiera stożkową ściankę oporową (24) odchyloną od zewnętrznej krawędzi pierścieniowego obrzeża (14) w kierunku ścianki (12) rury (10), i że urządzenie napinające stanowi pierścień zaciskowy (34) osadzony na łączących kołnierzach (32) ze stożkowymi bocznymi ścianami (38) przylegającymi do ścianek oporowych (24) łączących kołnierzy (32).

8. Złącze stykowe według zastrz. 5, znamienne tym, że pierścień wzmacniający (47) przylega do całego pierścieniowego obrzeża (14).

9. Złącze stykowe według zastrz. 5, znamienne tym, że pierścień wzmacniający (47) przylega do przyległej ścianki oporowej (24).

10. Złącze stykowe według zastrz. 5, znamienne tym, że grubość blachy metalowej pierścienia wzmacniającego (47) jest większa niż grubości blachy metalowej związanego z nim odcinka rury (10).

11. Złącze stykowe według zastrz. 5, znamienne tym, że pierścień wzmacniający (47) zawiera co najmniej dwie warstwy blachy metalowej.

12. Złącze stykowe według zastrz. 5, znamienne tym, że pierścień wzmacniający (47) jest tylko częściowo dwu- lub wielowarstwowy.

13. Złącze stykowe według zastrz. 5, znamienne tym, że każdy z łączących kołnierzy (32) zawiera napinającą ściankę oporową (24) odchyloną na zewnątrz od zewnętrznej krawędzi pierścieniowego obrzeża (14), równoległą do ścianki (12) rury (10) i skierowaną na zewnątrz od złącza stykowego.

14. Złącze stykowe według zastrz. 5, znamienne tym, że pierścień wzmacniający (47) rozciąga się wzdłuż całej długości odcinka rury (10).

15. Złącze stykowe według zastrz. 14, znamienne tym, że pierścień wzmacniający (47) jest oddzielony promieniowo od ścianki (12) rury (10) na większej części jej długości, przy czym utworzona jest pośrednia przestrzeń (58, 70).

16. Złącze stykowe według zastrz. 15, znamienne tym, że pośrednia przestrzeń (58) pomiędzy pierścieniem wzmacniającym (47) i ścianką (12) rury (10) jest wypełniona dźwiękochłonnym materiałem (62) lub izolacyjnym materiałem (65).

17. Złącze stykowe według zastrz. 16, znamienne tym, że pośrednia przestrzeń (64) jest oddzielona od ścianki (12) rury (10) blachą metalową z otworami (64).

PL 204 000 B1

18. Złącze stykowe według zastrz. 15, znamienne tym, że pierścień wzmacniający (47) jest pofalowany tak, że odległość pomiędzy segmentem (60) pierścienia wzmacniającego (47) i ścianką (12) rury (10) jest zmienna wzdłuż długości odcinka rury (10).

19. Złącze stykowe według zastrz. 15, znamienne tym, że wzdłuż całej długości odcinka rury (10) rozciąga się dodatkowy pierścień wzmacniający (66), którego najdłuższy segment (68) jest oddzielony promieniowo od najdłuższego segmentu (60) pierścienia wzmacniającego (47), a między nimi utworzona jest pośrednia przestrzeń (70).