PL203757B1 - Urządzenie typu strzykawki, służące do odtwarzania w płynie preparatu w postaci roztworu, zawiesiny lub dyspersji i sposób kondycjonowania próżniowego - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest urządzenie typu strzykawki, służące do odtwarzania w płynie preparatu w postaci roztworu, zawiesiny lub dyspersji, w szczególności preparatów do wstrzykiwania, najkorzystniej według sposobu odtwarzania próżni zwanego VAC („Vacuum Automatic Control”) stanowiącego przedmiot wcześniejszego francuskiego zgłoszenia patentowego n° 96/06886.

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest także sposób kondycjonowania próżniowego, zwłaszcza sposób przygotowania i kondycjonowania wyżej wspomnianych preparatów w urządzeniach, w którym zamyka się zbiornik danego urzą dzenia, przy czym w zbiorniku tym część stał a preparatu znajduje się od strony tłoka, to znaczy naprzeciw strony, od której następuje iniekcja, czyli uwolnienie preparatu po jego odtworzeniu.

Według wynalazku, urządzenie jest korzystnie stosowane w taki sposób, że jedna część preparatu jest kondycjonowana w próżni, a drugą część stanowi część płynna preparatu końcowego, przy czym każda z nich jest kondycjonowana w oddzielnym zbiorniku stanowiącym część wspomnianego urządzenia.

W preparatach terapeutycznych i przykł adowo, w szczególnoś ci w przypadku ich postaci nadających się do wstrzyknięcia, jest czasami użyteczne, korzystne a nawet konieczne oddzielanie składników. Urządzenie i sposób stanowiące przedmiot niniejszego wynalazku dotyczą zwłaszcza przypadków, w których jedna część składników jest w postaci niepłynnej, a druga część w postaci płynnej. W szczególności mogą one być zastosowane do każdego liofilizatu roztworów nadających się do wstrzyknięcia, do proszku lub wszystkich innych postaci ciał stałych, kondycjonowanych w próżni takich, że mogą one utworzyć, po odtworzeniu, płyn, żel lub postać papkowatą, nadającą się do wstrzykiwania.

Jako przykład struktury obrazującej korzyści z tego wynalazku, bez ograniczania innych możliwych zastosowań, można uwzględnić formy nadające się do wstrzyknięcia, w których jedna część jest w postaci suchej lub ciał a stał ego, a druga stanowi podł o ż e pł ynne zastrzyku.

Dokładniej, część stała zawiera zwykle składnik aktywny i może być postacią zliofilizowaną, a podłoże iniekcji może być preparatem zawierającym wodę przeznaczonym do uwodnienia postaci suchej przed wstrzyknięciem. Celem jest zatem odtworzenie roztworu lub zawiesiny a nawet dyspersji nadającej się do wstrzyknięcia.

Ten typ postaci nadającej się do wstrzykiwania jest szeroko rozpowszechniony i powody, które skłaniają do stosowania raczej tej formy niż postaci płynnej zmieszanej są dobrze znane.

Można przytoczyć w szczególności problemy stabilności lub kompatybilności składników w mieszaninie płynnej. O ile takie oddzielne kondycjonowanie ciała stałego - cieczy umożliwia ulepszenie niektórych punktów, jak na przykład konserwacji preparatu w czasie w temperaturze kompatybilnej z jego transportem i jego przechowywaniem, pozostaje niemniej faktem, ż e jest to rozwią zanie, które powoduje liczne specyficzne problemy związane z istnieniem dwóch podzespołów.

Rozwiązaniem tradycyjnym dla tego typu środków jest kondycjonowanie we flakonie postaci stałej lub zliofilizowanej, która jest uwadniana w momencie stosowania przez przenoszenie strzykawką wstrzykującą środowiska płynnego za pomocą igły wkłutej przez korek flakonu. Raz nawodniony, preparat jest zwykle odzyskiwany tą samą igłą w strzykawce. Ta strzykawka może być uprzednio napełniona płynem z ampułki lub z pierwszego flakonu lub też może to dotyczyć strzykawki wstępnie napełnionej fazą płynną mieszaniny.

Ta stosunkowo skomplikowana czynność uruchamia wielokrotnie elementy składowe preparatu i zawiera ryzyko zakażenia (lub ukłucia) zarówno ze strony użytkującego jak i pacjenta. Zmienność rezultatów zaaplikowanego leczenia pozostaje w stopniu nie do pominięcia zależna od parametrów trudnych do określenia, takich jak zręczność lub doświadczenie osoby obsługującej.

Znane są pewne rozwiązania techniczne związane z urządzeniem, podjęte w celu uproszczenia przygotowania i/lub zmniejszenia ryzyka.

Niektóre z tych rozwiązań są dosyć zbliżone do sposobu standardowego i polegają na kondycjonowaniu w postaci kilku elementów. Wymagają one wyłącznie ograniczenia części ryzyka. W szczególności dotyczy to rozwiązań technicznych, w których dodawany jest element pośredni między flakonem i strzykawką, aby uprościć wstrzykiwanie i odzyskiwanie płynu. Można na przykład przytoczyć urządzenie Monovial® firmy Becton Dickinson lub Vial-Mate® firmy Baxter.

O ile to przybliżenie nie upraszcza wcale przygotowania na poczekaniu i nie należy do kategorii opakowań lub strzykawek uprzednio napełnianych, to jego zaletą z punktu widzenia przemysłu

PL 203 757 B1 farmaceutycznego jest przede wszystkim to, że nie zmienia podstawowego sposobu kondycjonowania części stałej we flakonie, odpowiadającego sposobowi napełniania i obróbki, który jest znany i ceniony oraz że opiera się na zastosowaniu istniejącego sprzętu.

Istnieją oczywiście inne odmiany urządzenia bardziej radykalnie nowatorskie w dążeniu do uproszczenia tego problemu, w których stosuje się zwykle opakowania lub strzykawki wstępnie napełnione. Można, na przykład, przytoczyć stosowanie strzykawek dwukomorowych zwykle wyposażonych w odchylenia lub obejścia, na poziomie których mogą się dezaktywować ruchome przegrody istniejące między dwiema częściami tego samego zbiornika. Przykładowo, można przytoczyć strzykawki Hypack ligui-dry® firmy Becton Dickinson lub strzykawkę firmy Lyoject® firmy Vetter. W tym przypadku, ruchoma przegroda jest tłokiem, który w momencie ponownego uwodnienia przemieszcza się naprzeciw odchylenia wykonanego w ściance strzykawki.

To eleganckie rozwiązanie wykazuje zaletę ograniczenia elementów wstrzykujących do urządzenia jednostkowego. W swojej wersji podstawowej, rozwiązanie to może zawierać ryzyko błędu lub fałszywych manipulacji podczas czynności odtwarzania; jednakże pewne dokonane ulepszenia mogą umożliwić znaczące ograniczenie tego ryzyka.

Z punktu widzenia przemysłu farmaceutycznego główna wada takiego urządzenia zwią zana jest z kondycjonowaniem w jednym i tym samym zbiorniku dwóch skł adników, z których jeden jest pł ynem a drugi ciałem stałym i które zwykle nie są preparowane i/lub sterylizowane tym samym sposobem obróbki, zwłaszcza w przypadku, gdy ciało stałe przygotowywane jest przez liofilizację. Inna wada w tym przypadku związana jest z rozmiarem lub objętością zajmowaną przez dwukomorową strzykawkę w liofilizatorze, która, z uwagi na część zbiornika przewidzianą następnie dla części płynnej, może być dwa razy większa niż przy oddzielnych zbiornikach.

Do tego dochodzi ryzyko zakłócenia stabilności związane z bliskością i możliwością kontaktu między dwiema częściami zbiornika poprzez ruchomą przegrodę lub tłok.

W zwią zku z tym problemem, próbowano innych podejść do kondycjonowania w jednym urzą dzeniu, przy których kondycjonowanie jest tym razem wykonywane w dwóch całkiem oddzielnych zbiornikach.

Tytułem przykładu można tu przytoczyć publikację zgłoszenia patentowego PCT, WO 94/13344 (Meyer), przedstawiającą urządzenie, w którym rozpuszczalnik lub płyn jest kondycjonowany w ampułce, która może być standardowa, a druga część preparatu (który może być liofilizatem) zawarta jest w specjalnej prostej tubce z zamknię tym dnem.

Można również przytoczyć zgłoszenie patentowe EP 298 585, które przedstawia strzykawkę złożoną z kilku elementów, które mogą wchodzić jeden w drugi, zawierającą dwa zbiorniki zamknięte przed użytkowaniem i które mogą być połączone przez igłę o podwójnym ostrzu.

Tłoki zwane „zawieradłami-tłokami-zaworami” są specjalne, a zwłaszcza tłok rurki, który zawiera rowki do wstępnego ustawienia przy liofilizacji, odpowiadające również martwej objętości.

Urządzenie jest przewidziane jako całkowicie zmontowane, w związku z czym montaż wykonywany jest w warunkach aseptycznych, ewentualnie sterylizację płyn - ciało stałe przeprowadza się później wspólnie, stwarza ryzyko niekompatybilności z jedną z faz lub z obecnymi zaleceniami, tego powodu, urządzenie to nie rozwiązuje problemu jednolitego kondycjonowania, a więc i obróbki, strzykawek dwukomorowych.

W związku z bardzo szerokim rozpowszechnieniem przemysłowym pewnych sposobów napełniania zbiorników lub ich zawartości standardowych i ze znaną koniecznością przygotowania preparatów w warunkach aseptycznych lub późniejszej ich sterylizacji, byłoby wysoce pożądane, w przypadku preparatu składającego się z dwóch jednostek składowych, dysponowanie urządzeniem upraszczającym i zabezpieczającym przygotowanie preparatu na poczekaniu, umożliwiające równocześnie stosowanie standardowych sposobów obróbki podzespołów istniejących zbiorników. Ta potrzeba najczęściej pociąga za sobą stosowanie urządzenia wstępnie napełnionego z uniknięciem problematycznych przenoszeń. Dla niektórych produktów, które są bardzo delikatne lub skomplikowane, ważne jest unikanie wstrząsów i przemieszczeń powodowanych przez te przenoszenia.

Inny aspekt problemu związany z czynnościami mieszania dwóch części preparatu i następnie odgazowania (z ryzykiem zakażenia w zależności od intensywności i czasu kontaktu z otaczającym środowiskiem) powoduje, że poszukuje się urządzeń, w których to mieszanie jest uproszczone i, jeśli to możliwe, wykonywane bez uprzedniego otwierania na zewnątrz, a nawet urządzeń, w których odgazowania można by uniknąć.

PL 203 757 B1

Sposób, w jaki odtwarzanie jest wykonywane, a zwłaszcza prędkość realizacji i straty związane z przenoszeniem i z odgazowaniem pozostają, jakiekolwiek byłoby to urządzenie, parametrami przypadkowymi mogącymi spowodować odmienne wyniki.

Francuskie zgłoszenie patentowe n° 96/06886 przedstawia sposób, według którego odtworzenie zachodzi automatycznie po aktywacji w próżni i w którym czynność odgazowania jest wyeliminowana.

Według wynalazku opracowano więc obecnie urządzenia, które spełniają wyżej wymienione wymagania, na przykład w postaci układu „w strzykawce bardzo zbliżonego do układu powszechnie znanego, który umożliwia zachowanie tych samych czynności terapeutycznych i stosowanie zbiorników jak najbardziej klasycznych.

Urządzenie typu strzykawki, służące do odtwarzania w płynie preparatu w postaci roztworu, zawiesiny lub dyspersji wewnątrz zbiornika zamkniętego na jednym końcu przez element stały, a na drugim końcu przez tłok i tworzącego część korpusu strzykawki, uruchamiane przez tłok, według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera wkład stanowiący zbiornik zawierający część niepłynną, w szczególności liofilizat preparatu kondycjonowany w próżni wewnątrz tego zbiornika, ponadto zawiera wkład stanowiący zbiornik zawierający część płynną preparatu, oddzielony przed odtworzeniem od zbiornika i od urządzenia, przy czym tłok zawiera wewnętrzny gwint, ewentualnie inny środek umożliwiający mocowanie tłoka do zamka stanowiącego mechanizm blokowania na zbiorniku, natomiast zamek zawiera na swym jednym końcu ramiona oporowe spoczywające na podstawie końcowej zbiornika w położeniu zablokowania przed odtworzeniem preparatu lub podczas jego odtwarzania, ponadto zawiera wydrążony element przenoszący znajdujący się w tłoku zbiornika i umożliwiający odtwarzanie preparatu poprzez transfer części płynnej.

Korzystnie, zamek stanowiący mechanizm blokowania jest wydrążony i zawiera wydrążony element przenoszący.

Korzystnie, zbiornik stanowi środek zwalniający zamek.

Korzystnie, dolny klucz stanowi element odblokowujący zamek.

Zwolniony zamek korzystnie stanowi środek blokujący element przenoszący w położeniu gotowym do wykonania iniekcji.

Korzystnie, element przenoszący jest igłą.

Wkład stanowiący zbiornik korzystnie zawiera część płynną przenoszoną do zbiornika strzykawki poprzez zamek.

Część płynna i część niepłynna korzystnie znajdują się wewnątrz standardowych zbiorników do iniekcji, przy czym urządzenie jest strzykawką jedno lub wielo - dawkową typu pen.

Korzystnie, część płynna w drugim zbiorniku ma objętość równą objętości odtwarzanego preparatu.

Środkiem uruchamiającym automatyczne odtwarzanie preparatu korzystnie jest drugi zbiornik w położeniu naciśniętym.

Korzystnie, igła wstrzykująca urządzenia jest wstępnie zamocowana, a jej nakrywka jest, przed odtworzeniem preparatu, zablokowana przez mechanizm blokowania.

Sposób według wynalazku, dotyczący kondycjonowania próżniowego wewnątrz wkładu stanowiącego zbiornik zamknięty szczelnie na jednym końcu przez tłok wstrzykujący, charakteryzuje się tym, że niepłynny element do kondycjonowania wprowadza się do wnętrza zbiornika od strony tłoka wstrzykującego, który jest blokowany w swoim przemieszczaniu w zbiorniku, i przed szczelnym zamknięciem zbiornika tłokiem, przeprowadza się liofilizację elementu, przy czym zbiornik zamyka się uprzednio szczelnie na drugim końcu.

Korzystnie, tłok ustawia się następnie ostatecznie w zbiorniku pod wpływem ciśnienia atmosferycznego i umożliwia się w ten sposób kontrolę kondycjonowania.

Korzystnie, niepłynne elementy do kondycjonowania wprowadza się i zamraża oddzielnie warstwami w zbiorniku przed liofilizacją.

Zbiornik korzystnie wprowadza się wstępnie do osłony, na której uprzednio ustawiono tłok i umożliwia się w ten sposób otwarcie na zewnątrz zbiornika poprzez osłonę, a nastę pnie wprowadza się tłok do zbiornika stosując nacisk i przemieszcza się go w osłonie, która stanowi prowadnicę.

Korzystnie, zbiornik wprowadza się wstępnie do osłony, a tłok blokuje się w innej osłonie i umoż liwia się w ten sposób otwarcie na zewną trz zbiornika mię dzy dwiema osł onami, a nastę pnie tłok wprowadza się do zbiornika stosując nacisk i zbliżając do siebie obie osłony.

PL 203 757 B1

Korzystnie, stosuje się osłony, które stanowią część urządzenia do wstrzykiwania i jego opakowania.

Korzystnie, niepłynne elementy do kondycjonowania wstępnie wstrząsa się energicznie w zbiorniku.

Korzystnie, cylindryczny zbiornik wprowadza się wstępnie do osłony, a tłok blokuje się w innej osłonie, umożliwiając w ten sposób otwarcie na zewnątrz zbiornika między dwiema osłonami, a następnie tłok wprowadza się do zbiornika stosując nacisk i zbliżając do siebie obie osłony.

Osłony korzystnie zamyka się hermetycznie po dosunięciu i stanowią one opakowanie zbiornika.

Jak wynika z powyższego, urządzenia według wynalazku charakteryzują się tym, że część niepłynna preparatu do wstrzyknięcia jest kondycjonowana w korpusie strzykawki, a część płynna środka odtwarzającego jest kondycjonowana oddzielnie w zbiorniku, który może stanowić trzon wstrzykujący tłoka strzykawki. Układy te wykonuje się, w szczególności, ze zbiorników klasycznych, z zastosowaniem sposobu przygotowania i kondycjonowania, który stanowi inny aspekt wynalazku i który polega na napełnianiu i zamykaniu od tyłu na wysokości tłoka.

Podobnie, system przenoszenia między dwiema częściami jest zapewniony za pomocą igły, rurki lub trzpienia, które mają właściwość przenikania do zbiornika z nie płynem poprzez tłok, który posłuży do wstrzykiwania odtworzonej postaci.

Urządzenia te zawierają ponadto środek blokujący tłok wstrzykujący, który umożliwia umieszczenie systemu przenoszenia we wspomnianym tłoku; środek blokujący może być następnie dezaktywowany, uwalniając w ten sposób tłok wstrzykujący.

Wreszcie, urządzenie może zawierać mechanizm, który sprawia, że system przenoszenia po wejściu do tłoka, jest wyciągany przed wstrzyknięciem, aby przywrócić szczelność zbiornika zawierającego preparat do wstrzyknięcia.

Wyciągnięcie systemu przenoszenia będzie, na przykład, w urządzeniu opisanym poniżej szczegółowo, połączone z odblokowaniem tłoka wstrzykującego.

Inne zastosowania, pochodne lub wynikające z urządzeń według wynalazku, zostaną przedstawione w dalszych bardziej szczegółowych opisach.

Urządzenia i sposoby stanowiące przedmiot niniejszego wynalazku mogą korzystnie funkcjonować z zastosowaniem sposobu odtwarzania, który umożliwia bezpośrednio wstrzykiwanie bez uprzedniego odgazowania. Po odtworzeniu preparat nadaje się natychmiast do wykorzystania przy ciśnieniu atmosferycznym bez ryzyka nadciśnienia (lub podciśnienia); nie ma zatem żadnego ryzyka rozpylania lub przypadkowego wytryśnięcia produktu w momencie jego połączenia z igłą wstrzykującą. To, w połączeniu z brakiem odgazowania, eliminuje ważne problemy takie jak zakażenie przy kontakcie ze środowiskiem zewnętrznym i ryzyko przypadkowych ukłuć, ponieważ nie ma już konieczności manipulowania igłą na zewnątrz przed jej wkłóciem. Można nawet korzystnie połączyć tę igłę z odtworzonym preparatem dopiero po jej wprowadzeniu do ciał a, co umoż liwi wykonanie testu ż ył y przez zwykłą wizualizację drugiej końcówki igły po wkłóciu.

Jednym z najbardziej klasycznych zbiorników, odpowiadających istniejącym wymogom standaryzacji, jest ampułka lub wkład do wstrzykiwania, zakończona na jednym końcu klasycznym tłokiem, a na drugim szyjką, zamkniętą pokrywką lub przegrodą lub korkiem i obciśnięta metalową kapsułką.

Podobnie, w urządzeniach według wynalazku można stosować takie standardowe ampułki dla ich dwóch zbiorników, jak również istniejące tłoki i korki. Warunki napełniania i obróbki sterylizacyjnej dla ich dwóch zbiorników mogą być dokładnie takie same jak warunki zwykle stosowane dla tego typu pojemników.

W ten sposób urzą dzenie według wynalazku wnosi rozwią zanie nowe i proste, które odpowiada między innymi na pytania, problemy i potrzeby uprzednio poruszone.

Ponadto, stosowanie automatycznego systemu ponownego nawodnienia przez próżnię stanowi samo w sobie bezpośrednią kontrolę nienaruszalności pierwotnego opakowania, zawierającego składnik aktywny, to znaczy zbiornika lub ampułki. Jego działanie VAC jest unikalnym dowodem, że aseptyka zbiornika została zachowana podczas magazynowania. Ta kontrola może być połączona ze stosowaniem próżniowego opakowania pomocniczego, które zapewni taką samą kontrolę zestawu urządzenia i umożliwi ewentualnie zastąpienie kontroli próżni w czasie składowania.

Opisy następujące niżej (ogólne, lub bardziej szczegółowe dotyczące rysunków) są tylko kilkoma korzystnymi przykładami realizacji urządzenia według wynalazku, które może być zrealizowane zgodnie z innymi cechami, również wchodzącymi w zakres wynalazku. Poza możliwym do wykonania urządzeniem opisanym szczegółowo, będą również przedstawione niektóre inne alternatywy.

PL 203 757 B1

Urządzenie według wynalazku może być stosowane, po wprowadzeniu kilku drobnych zmian, ale zawsze zgodnie z takimi samymi zasadami mechanicznymi, w różnych sposobach wstrzykiwania, jak również i w innych czynnościach terapeutycznych. Pewne uściślenia dotyczące tych innych możliwych zastosowań, takich jak na przykład użycie w postaci iniektora typu pen, będą podane w zależności od ich powiązania z przedmiotem wynalazku.

W opisanym przykładzie i według korzystnego wariantu wynalazku, urzą dzenie jest przedstawione z całkowitym oddzieleniem dwóch zbiorników, to znaczy tego zawierającego w sobie elementy niepłynne (tu liofilizat) i tego zawierającego elementy płynne (tu środowisko zawierające wodę do przywrócenia do postaci zawiesiny). Inaczej mówiąc, nie istnieje żadne połączenie przez element fizyczny między dwoma zbiornikami przed użyciem. Zbiorniki mogą zresztą korzystnie być opakowane w sposób oddzielny i indywidualny. Jednakż e, tak jak to zostanie bliż ej przedstawione, moż na rozważać urządzenie w układzie wstępnie przygotowanym, w którym oba podzespoły są skojarzone, a nawet zawarte w tym samym opakowaniu.

Aspekt sposobu według wynalazku dotyczy specyfiki przygotowania i kondycjonowania związanej ze stosowaniem zbiorników standardowych i tego, co umożliwia stosowanie urządzenia, w szczególności w zakresie liofilizacji.

Nawet jeżeli urządzenie według wynalazku może być wykonane z zastosowaniem innych typów zbiorników, a w szczególności szklanych rurek, w korzystnej postaci wykonania urządzenia opisanego szczegółowo, zastosowane będą, jako zbiorniki, dwie ampułki standardowe, na przykład o objętościach 2,25 i 3,15 ml.

Ampułka zawierająca część niepłynną, tutaj liofilizat, stanowi zbiornik bliższy, tzn. umieszczony wewnątrz urządzenia i w bezpośrednim kontakcie ze strefą wyjścia igły wstrzykującej. To w tym bliższym zbiorniku, który zwykle zawiera aktywny składnik preparatu, odtwarza się preparat do wstrzyknięcia, który pod względem rozmieszczenia, znajduje się w stanie równoważnym do stanu przy tradycyjnym stosowaniu ampułek do wstrzykiwania, a więc dokładnie naprzeciwko igły o podwójnym ostrzu.

Ampułka zawierająca część płynną lub środowisko zawierające wodę do wstrzykiwania stanowi górny zbiornik urządzenia. Jest ona umieszczona na drugim końcu urządzenia do wstrzykiwania i sł u ż y również jako trzpień tł oka podczas wstrzykiwania preparatu przez strzykawkę , którą ona tworzy z zestawem. Wnika ona zatem mniej lub bardziej głęboko wewną trz korpusu urzą dzenia strzykawki i wewną trz dolnej ampu łki.

Między tymi dwiema ampułkami znajdują się różne części lub mechaniczne elementy połączeniowe, które mogą być zamocowane na tłoku ampułki dolnej. Zestaw jest wstępnie ustawiony wewnątrz plastikowego korpusu, który prowadzi lub kontroluje niektóre funkcje i który chroni szklane zbiorniki.

Ten zewnętrzny element, stanowiący korpus strzykawki do wstrzykiwania, którą tworzy urządzenie, ma zwykle kształt cylindryczny w części dolnej i zawiera oparcie palca strzykawki w jej części górnej. Każda część może być oddzielnym elementem składowym, łączonym z drugim elementem składowym w momencie montażu. Część dolna tego cylindrycznego korpusu może też pełnić funkcję osłony i prowadnicy ampułki i tłoka wstrzykującego podczas liofilizacji i kondycjonowania w próżni.

Dolna końcówka części dolnej podtrzymuje igłę do wstrzykiwania, która może być wstępnie zamocowana tak jak przedstawiono to dalej lub też, w sposób bardziej klasyczny, zamontowana na wieńcu, który zostanie zamocowany na wspomnianej dolnej końcówce. Korzystnie, końcówka ta może zatem stanowić trzeci element zewnętrzny zamocowany na części dolnej.

Urządzenie jest następnie przedstawione ze specyficznym rozwiązaniem igły wstępnie zamontowanej i z nakrywką zamknięciem, która pozwala uniknąć ryzyka aktywacji przed odtworzeniem preparatu. Można oczywiście stosować to urządzenie z każdą inną igłą i w szczególności z igłami nie zmontowanymi wstępnie, na przykład igłami typu klasycznego stosowanymi na przyrządach do wstrzykiwania lub strzykawkach typu pen z ampułkami.

Tak samo, w zależności od innych zastosowań (wlew, okulistyka itd.), urządzenie może być skojarzone ze złączem lub igłą do przenoszenia, kroplomierzem lub rozpylaczem.

Od strony górnej, w szczegółowo przedstawionym rozwiązaniu zachowano ampułkę z cieczą jako trzpień tłoka. W tym przypadku, na przykład w strzykawce typu pen, zespół korpusu urządzenia może stanowić górną część strzykawki i można rozważyć wyciągnięcie górnej ampułki po odtworzeniu i zastąpienie jej mechanizmem dozującym strzykawki, który zamknie korpus urządzenia.

To rozwiązanie jest szczególnie korzystne biorąc pod uwagę dokładność odtworzonej dawki całkowitej i małą objętość strzykawki typu pen, bez górnej ampułki i bez ampułki dwukomorowej,

PL 203 757 B1 co umożliwia stosowanie urządzenia według sposobu VAC, umożliwiając w ten sposób sprowadzenie przypadku liofilizatu do prostego i klasycznego przypadku roztworu.

Dla jasności i logicznego powiązania czynności w porządku chronologicznym, po figurze 1, przedstawiającej szczegółowy widok ogólny urządzenia, na następnych figurach zostaną przedstawione w pierwszej kolejności, sposoby napełniania i kondycjonowania (w tym niektóre aspekty stanowiące drugą część, to znaczy sposób przygotowania według wynalazku), przed szczegółowym omówieniem urządzenia według wynalazku, które się z nich wywodzi. Sposoby te dotyczą montażu urządzenia według wynalazku i umożliwiają szczegółowe przedstawienie urządzenia i funkcji jego elementów składowych. Na zakończenie, przy pomocy figur rysunku, zostanie opisane stosowanie wspomnianego urządzenia.

Przedstawione na rysunku urządzenie stanowi tylko jedno z możliwych przykładów realizacji urządzenia i sposobu według wynalazku, które nie ogranicza jego zakresu.

Na przykład, elementy blokujące przedstawione dalej można zastąpić przez system klucza lub bocznego kołka, który może blokować tłok ampułki kondycjonowanej w próżni nie tylko na jej szklanym wieńcu, ale również na otaczającej ją plastikowej osłonie. klucz może być odryglowany (lub odkołkowany) po odtworzeniu według procesu VAC. Dla wygody i większej przestrzeni w liofilizatorze, system klucza może być wyposażony w uchwyt lub rączkę aktywowania zdejmowalną lub niezależną.

Podobnie, chociaż jedną z zalet urządzenia według wynalazku, pod względem napełniania, sterylizacji i kondycjonowania, może być fizyczne rozdzielenie obu zbiorników, możliwe jest ich uprzednie połączenie po sterylizacji (w warunkach aseptycznych), bądź przed sterylizacją (z późniejszą sterylizacją zestawu). W przypadku rozwiązania z połączeniem, ampułka z płynem może być wyposażona w urzą dzenie blokowania/odblokowywania w korpusie strzykawki, które uniemoż liwia przypadkowe manipulowanie. Może ona również zapewnić (na przykład za pomocą uszczelki) aseptyczne zamknięcie korpusu strzykawki.

W rozwiązaniu przedstawionym na figurach rysunku, można również przewidzieć urządzenie, w którym element osłaniający membranę lub przegrodę jest typu flip-off, bądź jeszcze inny system, na przykład element wciągany na rurkę, który chronić będzie przegrodę aż do wprowadzenia szyjki do korpusu strzykawki. Tak samo, od strony tego korpusu i na przykład na wysokości oparcia palca, można przewidzieć osłonę na przykład zdejmowalną lub przewiercaną, która zabezpiecza aseptykę igły przenoszącej.

Wreszcie, urządzenie jest przedstawione z rozwiązaniem igły wstępnie zamontowanej. Można przewidzieć urządzenie, według wynalazku, wyposażone jedynie w korek od strony bliższej wierzchu ampułki; korek ten będzie wyciągnięty po odtworzeniu mieszaniny i zastąpiony igłą, której montaż przez podstawę może zapewnić przewiercenie membrany lub korka ampułki. To przewiercenie może być wykonane bądź przez igłę o podwójnym ostrzu, bądź przez ostrze plastikowe, element podstawy, której kanalik połączony jest z igłą. W celu uściślenia części ogólnej wynalazku odnoszącej się do urządzenia i sposobu przygotowania i kondycjonowania, po szczegółowym przykładzie przedstawione zostaną inne możliwości i zostanie skrótowo opisany odpowiadający im sposób obróbki.

Wspomniane więc będzie rozwiązanie, przystosowane do obróbki w warunkach aseptycznych i do drobnych obję toś ci. Przedstawione bę dzie również rozwią zanie uproszczone i przystosowane do małych objętości i strzykawek typu pen. Wreszcie, rozwiązanie alternatywne do rozwiązania opisanego szczegółowo, w którym zaniechano pewnych automatyzmów mechanicznych na rzecz ogólnego uproszczenia. Za każdym razem, określony będzie właściwy dla wynalazku sposób.

Przedmiot wynalazku zostanie objaśniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia widok ogólny urządzenia według wynalazku po zainstalowaniu trzpienia tłoka utworzonego przez ampułkę z płynem i przed aktywacją, fig. 2 i 3 schematycznie sposób klasycznego napełniania ampułki standardowej zawierającej fazę ciekłą, następnie właściwy dla niej montaż umożliwiający późniejsze zastosowanie w urządzeniu według wynalazku, fig. 4 do 6 - etapy kondycjonowania fazy stałej preparatu w standardowej ampułce i w szczególnym przypadku postaci dyspersyjnej w liofilizacie, fig. 7 - etapy montowania części dolnej urzą dzenia dla postaci stał ej lub zliofilizowanej, fig. 8 i 9 - po połączeniu obu podzespołów urządzenia (to znaczy korpusu strzykawki zawierającego ampułkę z ciałem stałym i trzpienia strzykawki, który jest ampułką z płynem), automatyczne odtworzenie VAC i mechanizm działania urządzenia według wynalazku, fig. 10 - wstrzykiwanie do organizmu preparatu odtworzonego w urządzeniu według wynalazku, fig. 11 alternatywne rozwiązanie urządzenia dotyczące innego mechanizmu przenoszącego możliwego do stosowania w warunkach aseptycznych, fig. 12 - urządzenie uproszczone do małych objętości i do strzykawek typu pen, wreszcie fig. 13

PL 203 757 B1 zastosowanie uproszczonego urządzenia w przypadku preparatów i objętości uprzednio wyszczególnionych.

Szczegółowy opis figur

Figura 1 przedstawia szczególną postać urządzenia umożliwiającego sporządzanie roztworu lub zawiesiny leczniczej, na przykład roztworu peptydów lub protein, lub zawiesiny nadającej się do wstrzyknięcia mikrosfer PLGA umożliwiających przedłużone uwalnianie składnika aktywnego (postać opóźniona), według sposobu VAC, począwszy od 2 podstawowych elementów, zbiorników, tutaj ampułek. W szczególności, fig. 1 przedstawia to urządzenie przed odtworzeniem, przy czym po zainstalowaniu ampułka górna spełnia funkcję trzpienia tłoka tworząc urządzenie w postaci bardzo zbliżonej do klasycznej strzykawki. Ta wersja odpowiada rozwiązaniu dla maksymalnie 2 ml objętości do wstrzyknięcia; zbiornik górny może być mniej lub bardziej napełniony i określać odtwarzaną objętość.

Urządzenie wstrzykujące zawiera pierwszy zbiornik 11, będący ampułką, w której przechowywany jest rozpuszczalnik lub środowisko zawierające wodę 12, drugi zbiornik 13, również będący ampułką, w której postać stała lub liofilizat 14 jest kondycjonowany w próżni, cztery elementy przenoszące, to znaczy klucz górny 15, zamek 16, klucz dolny 17 i igłę przenoszącą 18, i wreszcie obudowę 19, w której znajduje się zbiornik 13 i gdzie wsuwa się, na końcówce górnej, zbiornik 11 pełniący funkcję trzonu tłoka i na której zamocowana jest, na końcówce dolnej, igła wstrzykująca 20. Należy zauważyć, że liofilizat 14, który w przykładzie odpowiada zawiesinie mikrosfer (postać opóźniona) może być zastąpiony każdym liofilizatem roztworów, nadających się do wstrzyknięcia, proszkiem lub jakimikolwiek innymi postaciami ciał stałych kondycjonowanych w próżni takich, które mogą utworzyć po odtworzeniu płyn, żel lub postać papkowatą nadającą się do stosowania w urządzeniu.

Pierwszy zbiornik 11, stanowiący ampułkę górną i trzpień tłoka strzykawki, jest najkorzystniej przechowywany i kondycjonowany oddzielnie od reszty strzykawki, na przykład w osobnym opakowaniu. Cała reszta urządzenia korzystnie może być kondycjonowana razem w drugim opakowaniu.

Pierwszy zbiornik, w postaci ampułki 11, która zawiera środek płynny 12 zamknięta jest na obu swoich końcach w sposób standardowy. Na jego końcówce dolnej, środkiem zamykającym jest na przykład membrana lub płytka zamykająca 21 umocowana do szyjki ampułki przez obciśnięcie kapsułki 22 przebitej w środku i która może na przykład być metalowa. To rozwiązanie równoważne z rozwiązaniem stosowanym między innymi w ampułkach dentystycznych, umożliwia w szczególności napełnianie przez przelanie z uniknięciem wszelkich pęcherzyków powietrza wewnątrz płynu. Na swojej górnej końcówce, ampułka 11 zamknięta jest tłokiem 23, który może być klasycznym tłokiem stosowanym w strzykawkach, na przykład z kauczuku lub z polibromobutylu. Ten tłok zawiera wewnętrzny gwint 24, w którym zwykle mocuje się trzon tłoka.

W przypadku opisywanego urządzenia, gwint 24 służy do wkręcenia krótkiego trzpienia odpowietrznika 25, które aktywizuje ponowne uwodnienie przez „odklejenie tłoka 23 i odpowietrza igłę przenoszącą 18, przez jej napełnienie, po przebiciu membrany 21. Długość trzpienia zależna jest od objętości płynu w ampułce 11. Wystaje on z ampułki na długość umożliwiającą przesunięcie tłoka 23 na odległość co najmniej wystarczającą do przemieszczeniu ilości płynu koniecznej do odpowietrzenia.

Pierwszy zbiornik 11 zawiera ponadto, zamocowane na szklanej końcówce górnej ampułki oparcie palca 26. To oparcie palca jest strefą gdzie opiera się kciuk podczas czynności aktywacji lub odtwarzania na poczekaniu. Może ono mieć różne następujące funkcje: jako zakończenie ampułki 11 jak w każdej strzykawce; jako trzon tłoka urządzenia pozwala uniknąć, podczas nacisku kciuka, powstawania pustek przy przemieszczaniu tłoka 23, na przykład za pomocą małych otworów lub rowków umieszczonych pod strefą nacisku i połączonych z wnętrzem ampułki 11 z tyłu tłoka 23. Zapewnia ono uchwyt podczas otwierania drugiego pojemnika 13, po odtworzeniu dzięki ruchowi do tyłu ampułki 11. Wreszcie oparcie palca 26 może służyć do zaryglowania lub zablokowania tłoka 23 i jego odpowietrznika 25 do tyłu, aby uniemożliwić ich wyciągnięcie z ampułki 11 lub odkręcenie odpowietrznika 25.

Drugi element urządzenia, tworzący korpus strzykawki, otacza ampułkę 13, zawierającą część stałą lub zliofilizowaną 14 preparatu kondycjonowanego w próżni. Ta ampułka 13 może również być szczelnie zamknięta na dwóch końcach w sposób standardowy. Końcówka dolna, od strony igły wstrzykującej, może być zatkana membraną lub zaślepką. Według korzystnego sposobu wykonania umożliwiającego standardową obróbkę przy liofilizacji, jest ona szczelnie zamknięta korkiem 27 wchodzącym do szyjki ampułki. Ten korek 27 może zapewnić lepszą szczelność zamknięcia i utrzymanie próżni w ampułce 13; umożliwi on ewentualnie zmniejszenie objętości martwych w ampułce wstrzykiwania; może wreszcie być stosowany jak klasyczne korki flakonów postaci zliofilizowanych, to znaczy być wstępnie ustawiony po napełnieniu podłożem uwalniając wówczas szczeliny lub nieszczelności do

PL 203 757 B1 usuwania płynu, przez sublimację podczas liofilizacji i może następnie zakorkować ampułkę w warunkach próżniowych w liofilizatorze według zwykłego procesu. Ta standardowa możliwość nie jest jednakże tą, która przedstawiona jest w opisywanym przykładzie realizacji wynalazku.

Sposób kondycjonowania według wynalazku ma tę zaletę, że umożliwia wstępne szczelne zamknięcie ampułki na wysokości jej szyjki, na przykład membraną lub standardową zaślepką, obciśniętą metalowym pierścieniem, następnie jej napełnienie i liofilizowanie przez tylną część przed zakorkowaniem zwykle stosowanym tłokiem wstrzykującym. W ten sposób, elementy zamknięcia są całkowicie standardowe; manipulacji dokonuje się z łatwością od strony większego otworu i unika się powstawania jakiejkolwiek objętości martwej.

Membrana lub korek 27 są szczelnie obciśnięte na szyjce kapsułką 28, która może być metalowa. Wewnętrzne ukośne ścięcie igły wstrzykującej 20 łączy preparat z igłą, poprzez tę membranę lub ten korek, w momencie wstrzykiwania.

Na swojej drugiej końcówce, pojemnik 13 zakorkowany jest przez tłok 29, który może być standardowym tłokiem do ampułek z kauczuku lub z polibromobutylu. Tłok 29 zawiera gwint wewnętrzny 30 lub jakikolwiek inny typ mocowania, który może go połączyć sztywno z częścią zamka 16, tworzącego z kluczami 15 i 17 mechanizm blokowania - odblokowania.

Tutaj na przykład, podstawa zamka 16 jest wkręcona w gwint tłoka 29. Zamek 16 podobnie, jak klucze górny i dolny są wydrążone tak, aby pomieścić, umożliwić ruch i kontrolować przemieszczanie igły przenoszącej 18 podczas aktywacji przez przeniesienie płynu. To właśnie ampułka 11 przez swoją funkcję tłoka aktywuje zespół mechanizmu przenoszącego przez część swojej szyjki, która będzie z nim połączona. Zamek 16 zawiera, na swoim drugim końcu, ramiona podparcia, które spoczną na szklanej podstawie górnej końcówki ampułki 13 w pozycji zablokowania. Te podstawy nie pozwalają, aby ciśnienie wytwarzane przez próżnię w ampułce pociągnęło tłok w stronę dna.

Dolny klucz 17 otacza ramiona podparcia zamka. Klucz ten jest uwolniony w położeniu zablokowania. Podczas aktywacji, przez zagłębianie klucza górnego 15, klucz dolny znajduje się sztywno połączony z częścią dolną klucza górnego. W tym momencie ramiona podparcia zamka 16 blokują ruch zagłębiania, pozwalając już tylko na wycofanie zespołu ampułki 11 wraz z elementami przenoszącymi do tyłu.

Podczas ruchu cofania, klucz dolny 17 uwalnia zamek 16 przez ściśnięcie jego ramion i blokadę mechanizmu przenoszącego umożliwiając następnie wstrzyknięcie.

Igła przenosząca 18 wewnątrz mechanizmu przenoszącego, a dokładniej klucza górnego 15 zawiera wieniec 31, którego zadaniem jest zaciśnięcie igły 18 w kluczu 15 dopiero po napełnieniu igły płynem 12 i przed przebiciem tłoka 29.

Dla całkowicie pewnego działania aktywacji, długość, średnica i typ ukośnego ścięcia, od strony ampułki i od strony tłoka, mogą być zoptymalizowane w taki sposób, że igła przenosząca przenika w sposób systematyczny, najpierw poprzez membranę 21 ampułki 11 i dopiero potem poprzez tłok 29. Na przykład igła może być cieńsza od strony ampułki 11 z ukośnym ścięciem długim, bardziej ostrym.

Podobnie i w tym samym celu, jak również aby zapewnić większą szczelność podczas przenikania do komory próżniowej, membrana 21 może być cieńsza niż dno tłoka 29. Ten ostatni ma grubość wystarczającą do zapewnienia szczelności podczas przenikania igły 18 i w szczególności grubość większą od długości ukośnego ścięcia tej igły od strony tłoka 29.

Mechanizm odblokowania do tyłu umożliwia również, po ponownym nawodnieniu VAC, wyciągnięcie igły 18 z tłoka 29. Podczas wstrzykiwania, igła 18 pozostaje zablokowana w kluczu górnym 15 i zablokowanie mechanizmu przez wycofanie lub ściśnięcie ramion zamka 16, uniemożliwia igle 18 ponowne przebicie tłoka 29.

Zestaw ampułka plus elementy przenoszące zawarty jest w obudowie lub osłonie 19, która tworzy korpus strzykawki. Według korzystnego sposobu wykonania układu osłony, jest ona utworzona z trzech podzespołów blokowanych lub zaciskanych jedne w drugich w momencie montażu.

Część główna lub środkowa osłony 19 zawiera ampułkę 13. Na jej górnej końcówce zamocowana jest końcówka osłony 32, która może zawierać część oparcia palca strzykawki lub uchwyt 33. Ta końcówka może, ponadto, zawierać mechanizm ryglowania i blokowania do tyłu ampułki 13 i mechanizmu przenoszącego, uniemożliwiając w ten sposób jakiekolwiek cofnięcie po zamontowaniu.

Na dolnej końcówce części środkowej 19 mocuje się końcówkę lub korek osłony 34. To właśnie do tej końcówki mocuje się, w wariancie z fig. 1, igłę wstrzykującą 20 na wysokości jej wieńca 35. Również na wysokości końcówki 34 można zamocować korek lub nakrywkę ochronną igły 36.

PL 203 757 B1

Rozwiązanie to umożliwia wykonanie urządzenia całkowicie wyposażonego w szczególności z igłą wstrzykując ą wstępnie zamontowaną bez problemów z długością i ustawieniem igły podczas kondycjonowania preparatu.

W przedstawionym wariancie, nakrywka blokowana jest przez rygiel 37, który zatrzymuje czoło ampułki 13. Dzięki temu, nakrywka 36 nie może być wyciągnięta, zaś ampułka 13 nie może być połączona z igłą wstrzykującą 20 zanim proces przenoszenia nie jest całkowicie zakończony to znaczy aż do cofnięcia, po nawodnieniu VAC.

Inne specjalne funkcje niektórych elementów zestawu będą przedstawione szczegółowo w opisie figur, które im odpowiadają.

Podstawowym wariantem fig. 1, w przypadku stosowania systemu wielodawkowego wstrzykiwacza typu pen, może być zamocowanie igieł wymiennych na wysokości końcówki korka osłony 34, który zamyka wówczas końcówkę wstrzykiwacza typu pen.

W tym wariancie, podczas wycofywania po reaktywacji, ampułkę 11 można wyjąć i zastąpić klasycznym mechanizmem dozowania i wstrzykiwania, zamocowanym za pośrednictwem swojego pojemnika, na osłonie 19 lub na jej końcówce 32, na przykład, przez przykręcenie. Ten zbiornik mechanizmu dozowania i wstrzykiwania zamknie w ten sposób iniektor typu pen w jego górnej części.

Podobnie, jak próżnia w ampułkach zapewnia kontrolę nienaruszalności, można zapakować próżniowo zestaw części korpusu strzykawki urządzenia, uzyskując w ten sposób taką samą kontrolę, jak również izolację cieplną i lepszą stabilność lub bezwładność. Podciśnienie w opakowaniu może, na przykład, być większe od podciśnienia w ampułce 13, co zapewnia zapas, lub podwójne bezpieczeństwo, w czasie trwania przechowywania.

Figura 2 przedstawia schematycznie klasyczny sposób napełniania ampułki 11, zawierającej część płynną preparatu. Tłok 23 jest wstępnie zainstalowany i jego ustawienie w rurce ampułki 11 określa dokładnie objętość płynu odtwarzającego. Ta płynna objętość 12 jest dodawana, według klasycznego sposobu, który może być realizowany na urządzeniach automatycznych. Ampułka 11, raz napełniona aż do brzegu szyjki, jest następnie szczelnie zamykana kapsułką 22 zawierającą na przykład membranę 21, również według sposobu klasycznego i możliwego do zautomatyzowania. Ten sposób, który może być wykonany przez przelanie, pozwala uniknąć obecności gazu wewnątrz szczelnie zamkniętej ampułki.

Figura 3 przedstawia umieszczenie na ampułce 11 trzpienia odpowietrzenia 25 na przykład przez wkręcenie w tłok 23. Oparcie palca 26 jest następnie zamocowane lub zapięte na zaciski na szklanej podstawie rurki ampułki. Może ono, w ten sposób, uniemożliwić jakiekolwiek cofnięcie tłoka 23 i trzpienia 25 i uniemożliwia demontaż trzpienia 25. Połączony w ten sposób zestaw może być sterylizowany w klasyczny sposób na przykład w autoklawie.

Figura 4 schematycznie przedstawia porównanie pomiędzy klasycznym flakonem do liofilizacji i urządzeniem według wynalazku, w odniesieniu do tego, co stanowi część wynalazku dotyczącą sposobu liofilizacji i kondycjonowania od tyłu lub przez część górną położoną naprzeciw części dolnej wstrzykiwania i szyjki ampułki. We flakonie klasycznym A, korek 40 jest przekłuty dziurkami i rowkami umożliwiającymi jego ustawienie na szyjce przed liofilizacją i j ego zamknięcie przez docisk półek w liofilizatorze. Celem urządzenia, według wynalazku, jest umożliwienie takiej liofilizacji już nie z klasycznym flakonem typu A ale z ampułką standardową 13 przedstawioną jako B. Aby to zrobić, tak jak wyjaśniono uprzednio, można zastosować korek na szyjce ampułki 13 równoważny, w pomniejszeniu, korkowi 40 z flakonu A. W tym przypadku, mechanizm przenoszący lub co najmniej jeden element rygla zamocowanego do tłoka 29 jest wstępnie ustawiony na końcówce górnej rurki ampułki 13 i liofilizacja następuje przez otwarcie szyjki. To rozwiązanie oddala liofilizat od półek wymiany ciepła i izoluje go częściowo przez tłok 29 stwarzając przez to utrudnienia w sposobie. Ponadto, komplikuje ono napełnianie przez wąską szyjkę i nie pozwala na napełnienie w 100%.

W przedstawionym tu rozwiązaniu sposobu według wynalazku, w szczególności, aby zoptymalizować i aby ułatwić napełnianie ampułki 13 i aby ułatwić wszystkie czynności przygotowania liofilizatu, postępuje się w inny sposób. Ampułka jest wstępnie szczelnie zamykana ze swoim korkiem 27 kapsułką 28 (patrz fig. 1); jest napełniana preparatem do liofilizowania przez swój duży otwór górny aż do spodu szyjki. Tak więc, można stosować wszystkie standardowe ampułki do kondycjonowania w nich postaci liofilizowanej, nawet najmniejsze, i również wykonać wszystkie możliwe układy przyszłego liofilizatu, takie jak na przykład, kolejne napełnianie dwiema warstwami bądź dlatego, że są one niekompatybilne, bądź też ponieważ druga służy do uniknięcia martwej przestrzeni we wstrzykiwaczu. Tłok wstrzykujący 29 zamyka kapsułkę na zakończenie liofilizacji; w przeciwieństwie do korka 40

PL 203 757 B1 nie jest on zaopatrzony w szczeliny odpowiadające martwej objętości i nie jest wstępnie umieszczany na szklanej podstawie ampułki 13, ale na osłonie 19 ampułki w tym położeniu odwróconej, która służy mu jako prowadnica. Ten wspornik ampułki może korzystnie być częścią środkową osłony 19 lub korpusu strzykawki. Zaletą tego układu jest kształt dokładnie cylindryczny, który umożliwia maksymalne zaoszczędzenie przestrzeni w liofilizatorze, podobnie jak całkowite wypełnienie objętości użytecznej ampułki 13. Osłona 19 w swojej górnej części ma strefy zacisków z elementem 32 korpusu strzykawki, które służą tu równocześnie do podtrzymania tłoka 29 i otwierania ampułki podczas liofilizacji. Tłok 29 jest wstępnie montowany w górnej części osłony 19 z co najmniej jedną częścią mechanizmu przenoszącego, to znaczy tutaj zamkiem 16 i kluczem dolnym 17. Prowadzenie osłony 19, po zmontowaniu urządzenia, służy tu do blokowania lub ograniczania ruchu ampułki 13 w korpusie strzykawki.

Liofilizacja odwrotna ma zatem wiele zalet umożliwiając równocześnie stosowanie sposobu standardowego i dobry kontakt ze źródłem zimna.

Figura 5 przedstawia wykonanie specyficznej operacji kondycjonowania preparatu do zliofilizowania, prowadzonej w ampułce według sposobu równoważnego sposobowi tradycyjnie stosowanemu z użyciem flakonu. W A, ampułka 13 jest myta i silikonowana, w B, jest ona obciskana przez swoją kapsułkę i membranę, w C, może być zainstalowana na osłonie przyjmującej kształt flakonu 40, w D i E, składniki mieszaniny są łatwo wprowadzane przez podstawę, w F i G, można przeprowadzić wszystkie obróbki odpowiadające obróbkom z użyciem flakonu z tą samą gwarancją wysokości aż do zewnątrz. Tu przedstawiono schematycznie obróbkę ultradźwiękami. Podobnie, można by potrząsać energicznie mieszaniną (wir) lub zawiesiną przed zamrożeniem.

Figura 6 przedstawia ampułkę 13 wypełnioną mieszaniną do liofilizowania uprzednio zamrożoną lub nie. W A, ampułka 13 wprowadzana jest do osłony 19, która służy jej jako wspornik. W B, całość etapów cyklu liofilizacji jest normalnie wykonywana w liofilizatorze. W C, pod koniec liofilizacji, i ciągle w próżni, tłok 29 jest wprowadzany wewnątrz rurki ampułki 13 przez klasyczny nacisk w liofilizatorze na zamek 16. W tym momencie, liofilizat jest całkowicie oddzielony od zewnątrz przez krawędzie tłoka 29 w szczelnym styku ze ścianką rurki ampułki. W D, przerywa się próżnię wewnątrz liofilizatora, zapewniając w ten sposób powrót do ciśnienia atmosferycznego. Pod działaniem tego ciśnienia, tłok 29 i zamek 16 kontynuują schodzenie w rurce osłony 19 zapewniając kontrolę wizualną istnienia i jakości próżni w ampułce. Przesuwanie tłoka zostaje zatrzymane przez oparcie ramienia zamka 16 na ampułce 13. Element szczelnie zamknięty, utworzony w ten sposób, stanowi następnie integralną część urządzenia według wynalazku.

Figura 7 przedstawia dalszy ciąg czynności montażu urządzenia. W A, na podstawie elementu D z fig. 6, łączone są inne części mechanizmu przenoszącego. To znaczy klucz górny 15, w którym wstępnie zamontowana jest igła przenosząca 18. Ten klucz górny może mieć wieniec z zaciskami dla czoła ampułki 11, wyższy wokół igły, aby chronić ją podczas manipulowania nią. W B, mocuje się, na przykład na zaciski część dolną lub korek osłony 34, która zawiera wstępnie zmontowaną igłę wstrzykującą 20 i nakrywkę 36. W C mocuje się wreszcie, trzecią część korpusu strzykawki to znaczy górną część osłony 32. Ta część korpusu strzykawki może, następnie, być zapakowana oddzielnie i być później sterylizowana, na przykład przez promieniowanie gamma.

Figura 8 przedstawia etapy odtwarzania preparatu zawartego w urządzeniu według wynalazku. W A, wprowadza się ampułkę 11 do korpusu strzykawki, w B aktywuje się odtwarzanie przez nacisk na trzpień odpowietrzenia 25. Pierwszą czynnością jest zatem przebicie płytki 21 a następnie napełnienie igły. W C i zgodnie z tym samym ruchem nacisku na trzpień, wykonuje się wreszcie przebicie tłoka 29. W tym momencie ruch jest zablokowany i preparat odtwarza się automatycznie z zejściem tłoka 23 w rurkę ampułki 11.

Figura 9 przedstawia najpierw, począwszy od etapu C z fig. 8, w A odblokowanie przez wycofanie trzpienia tłoka utworzonego przez ampułkę 11. Ta czynność została uprzednio przedstawiona w opisie działania mechanizmu przenoszącego. Przy jej wykonywaniu ampułka 13 jest trochę odciągana do tyłu aż do jej ogranicznika na osłonie. W B, wykonuje się zdjęcie nakrywki, które stało się możliwe przez uwolnienie nakrywki 36 na wysokości jej blokady 37, wykonanej przez lekkie cofnięcie czoła ampułki 13. Dopiero w tym momencie, ampułka 13, może być połączona z igłą wstrzykująca 20.

Figura 10 przedstawia schematycznie wstrzykiwanie w sposób całkowicie standardowy. Ze względu na to, że urządzenie, według wynalazku, umożliwia przygotowanie, które nie wymaga uprzedniego odpowietrzania przed wstrzykiwaniem, możliwe jest wykonanie, przed A, wstrzyknięcia igły 20 przed jej połączeniem z ampułką 13. Ten etap może również służyć jako bezpośredni test żyły, na przykład, w przypadku wstrzykiwania IV (dożylnego) lub IM (domięśniowego) przez wizualizację

PL 203 757 B1 ewentualnego powrotu krwi od strony wewnętrznego skośnego ścięcia igły przed połączeniem z preparatem. W B, na końcu wstrzykiwania, mechanizm może być zablokowany, aby uniknąć wszelkich późniejszych manipulacji.

Figura 11 przedstawia inne możliwe wykonanie urządzenia według wynalazku, przystosowane do obróbki w warunkach aseptycznych (zwłaszcza przy napełnianiu) i do mniejszych objętości. Uruchomienie tego urządzenia nie wymaga żadnego aseptycznego montażu po zamknięciu w liofilizatorze, ponieważ urządzenie i jego elementy składowe są wówczas odizolowane od środowiska zewnętrznego.

Podczas procesu liofilizacji, według wynalazku, ampułka liofilizatu 13 jest zainstalowana wewnątrz osłony 19, która jest w części dolnej umieszczona wokół szyjki ampułki, dla której stanowi ona podparcie i która ma na swojej górnej końcówce zamek 16 zamknięty na jednym końcu tłokiem 29 a na drugim końcu błoną 15 z igłą przenoszącą 18 wewnątrz.

Na zakończenie procesu liofilizacji, zbiornik jest zamykany tłokiem 29 przez naciśnięcie na zamek 16 i dzięki strefom prowadzenia osłony 19 (nieprzedstawionym). Urządzenie jest wówczas definitywnie zamknięte przez czoło osłony 27 i oparcie palca 33.

Obróbka ampułki 11 z płynem jest podobna do przykładu omówionego szczegółowo uprzednio. W momencie stosowania, ampułka 11 wprowadzana jest poprzez błonę 41. Po połączeniu odpowietrza ona igłę 18 przed przebiciem tłoka 29 do ponownego uwodnienia VAC.

Po zakończeniu tej czynności, zamek 16 odblokowuje się przez naciśnięcie na strefę strzałek osłony 19, powodując w ten sposób przerwanie cienkich ścianek i spięcie zaciskami 2 ramion, które przytwierdzają zamek i wyginają igłę 18 umożliwiając wówczas jej wyciągnięcie z tłoka 29. Igła wstrzykująca może wówczas być zamontowana na czole 27 i wstrzyknięcie może być wykonane przez ampułkę 11 służącą jako trzpień tłoka 29.

Figura 12 przedstawia inny wariant urządzenia według wynalazku do kondycjonowania od tyłu postaci stałej i jego sposobu ponownego uwadniania poprzez tłok wstrzykujący urządzenia.

W tym przypadku, proces liofilizacji od tyłu, według wynalazku, stosowany jest do ampułek 13 uprzednio zamkniętych wieczkiem i umieszczonych we wsporniku dolnym (nieprzedstawionym) połączonym ze wspornikiem górnym tłoka 29 i j ego zamka 16. Przy końcu procesu liofilizacji tłok 29 i zamek 16 wprowadzone są do ampułki 13. Inne korzystniejsze rozwiązanie, zgodne ze sposobem według wynalazku polega na zastąpieniu osłony dolnej i górnej wprowadzanych przez indywidualne osłony 21 dla każdej ampułki. Osłony indywidualne mogą wówczas pełnić funkcję osłony takiej, jak opisana na fig. 5. Ponadto, osłony te mogą być bezpośrednio stosowane w liofilizatorze i mogą stanowić podstawę opakowania wykonanego z osłoną indywidualną górną 22 tłoka 29 i zamka 16.

Po liofilizacji, indywidualne osłony dolna 21 i górna 22 zamykają się, aby utworzyć w liofilizatorze opakowanie ampułki.

Ampułka 11 z płynem przygotowywana jest jak opisano poprzednio, może ona zawierać trzpień odpowietrzania, ale niekoniecznie oparcie palca. Osłona 43 i trzpień tłoka 42 mogą również stanowić część urządzenia. Dwie igły wstrzykujące 20 (pokazane tutaj w swoich osłonkach) typu igieł jednorazowych dla wstrzykiwacza typu pen (na przykład Micro Fine® firmy Becton Dickinson) są również konieczne przy jego stosowaniu.

W przypadku stosowania tego urządzenia jako strzykawki jednodawkowej, ampułka 11 jest wprowadzana do osłony 19 jak przedstawiono na fig. 12, igła 20 jest mocowana, zaś ponowne uwadnianie wykonywane jest przez przekłucie tłoka 29 przez zamek 16.

Osłona 19 jest następnie oddzielana od ampułki 11, zamek 16 jest odkręcany za pomocą wieńca igły 20 a następnie włożona do nakrywki. Osłona 19 może mieć otwory wzdłużne umożliwiające wydobycie ampułki 11 i jej powtórne użycie do wstrzyknięcia preparatu odtworzonego w ampułce 13 dzięki dodaniu trzpienia tłoka 42 na tłok 29 i drugiej igle 20.

W przypadku stosowania tego urządzenia jako ampułki wielodawkowej strzykawki typu pen, ampułka 11 wprowadzana jest do części dolnej strzykawki, którą może tu symbolizować osłona 19, mocuje się do niej igłę 20 zaś ponowne uwodnienie i cofnięcie zamka 16 na ampułkę 13 wykonuje się tak, jak poprzednio. Ampułka 13 zastępuje więc ampułkę 11 znajdującą się w części dolnej klasycznej strzykawki, tak jak przy ampułkach z produktami w postaci roztworu.

Figura 13 przedstawia uproszczone zastosowanie urządzenia według wynalazku w przypadku preparatu równoważnego (pod względem objętości i składu) preparatowi ze szczegółowego przykładu. Urządzenie może zatem działać z takimi samymi ampułkami 11 dla części płynnej preparatu 12 i ampułkami 13 dla części zliofilizowanej 14 jak ampułki przedstawione na fig. 1.

PL 203 757 B1

Zasadnicza różnica dotyczy łączącego zamka 16, który jest przykręcony do tłoka 29 i utworzony z jednego elementu. Przed sterylizacją nie jest potrzebne żadne działanie związane z montażem. Można również uniknąć pakowania przed naświetlaniem promieniami gamma.

Ampułka 13 jest umieszczona przed liofilizacją w osłonie 19, która służy jako prowadzenie podczas zamknięcia tłoka 29. Czoło strzykawki 34 stanowi podstawę igły 20. Może ona być zamontowana szczelnie z nakrywką 36 na osłonie 19 na przykład za pomocą uszczelki pierścieniowej między ampułką 13 i osłoną 19.

W tym przypadku, nie jest potrzebne żadne opakowanie a urządzenie jest zamknięte między nakrywką 36 a łączącym zamkiem 16. Oparcie palca 33 może być zapięte zaciskiem na górnej części osłony 19.

Stosowanie tego urządzenia, według wynalazku, polega na zamocowaniu standardowej igły 18 typu igieł jednorazowych do iniektorów typu pen (na przykład Micro Fine® firmy Becton Dickinson) na podziałce gwintu osłony zawierającej ampułkę z płynem 11 lub, jak przedstawiono tutaj, na jednej podziałce gwintu 44 zamocowanej w sposób sztywny do ampułki 11. Zestaw jest wówczas wprowadzany do łączącego zamka 16 następnie poprzez tłok 29 przez naciśnięcie na trzpień odpowietrzacza 25. Po ponownym uwodnieniu VAC, ampułka 11 jest wyciągana przez odkręcenie z igłą przenoszącą 18 i zamkiem 16; inne rozwiązanie polega na przedłużeniu ramion podtrzymujących zamka na ampułkę, tak aby zapiąć zaciskami ramiona zamka 16 na jego wysokości dopiero po zniknięciu igły w zamku. Zestaw ampułka - zamek łączący jest wtedy odkręcany od tłoka 29. Trzon tłoka, którym może być nakrywka 36 mocowany jest do tłoka, aby wykonać zastrzyk.

Główne korzystne sposoby wykonania wynalazku

Wynalazek dotyczy w pierwszym rzędzie urządzenia typu strzykawki, uruchamianego przez tłok do odtworzenia preparatu w postaci roztworu, zawiesiny lub dyspersji w płynie wewnątrz zbiornika zamkniętego przez tłok i tworzącego część korpusu strzykawki, charakteryzującego się tym, że część niepłynna preparatu jest uprzednio kondycjonowana wewnątrz zbiornika strzykawki i że część płynna preparatu jest uprzednio oddzielona od zbiornika strzykawki, w którym odtwarzanie preparatu wykonywane jest przez przeniesienie części płynnej poprzez tłok zbiornika.

Według korzystnych wariantów wynalazku, urządzenie może posiadać dodatkowo co najmniej jedną z następujących cech korzystnych:

1) część płynna i część niepłynna są kondycjonowane wewnątrz klasycznych zbiorników do wstrzykiwania takich, jak rurki lub ampułki ze szkła;

2) urządzenie ma cechę 1) i jest ponadto strzykawką jedno lub wielodawkową w rodzaju strzykawki typu pen;

3) przenoszenie podczas odtwarzania wykonywane jest poprzez ostrze, kanalik, rurkę lub wydrążoną igłę przenoszącą wprowadzoną w tłok;

4) tłok zawiera zamek, znajdujący się na zbiorniku, uniemożliwiający jego zagłębianie przed i podczas odtwarzania preparatu, przy czym zamek ten może opcjonalnie być również elementem połączeniowym części płynnej ze zbiornikiem strzykawki;

5) urządzenie ma cechę 4) przedstawioną powyżej, a zamek jest przykręcony na tłoku;

6) urządzenie ma cechy 4) lub 5) i zamek może być dezaktywowany, najczęściej po odtworzeniu roztworu;

7) urządzenie ma cechę 6) i dezaktywacja zamka odpowiada również wycofaniu elementu przenoszącego tłoka;

8) część płynna znajduje się w zbiorniku służącym do aktywowania przenoszenia do zbiornika strzykawki poprzez zamek;

9) urządzenie ma cechę 8), przy czym pojemnik służy następnie ponadto jako trzpień wstrzykujący tłoka;

10) urządzenie ma cechę 9); przy czym klasyczne zbiorniki są ampułkami ze szkła;

11) część płynna jest kondycjonowana w zbiorniku, którego tłok jest uruchamiany przez krótki trzpień umożliwiający rozpoczęcie przemieszczania tłoka i odpowietrzenie elementu przenoszącego przed wstrzyknięciem do zbiornika części niepłynnej;

12) urządzenie ma cechę 11), przy czym zbiornik części płynnej jest ponadto wyposażony w końcówkę pozwalającą uniknąć jego zatkania przez kciuk ręki;

13) część niepłynna w zbiorniku jest kondycjonowana w próżni;

14) urządzenie ma cechę 13), przy czym część płynna w zbiorniku kontroluje ponadto automatycznie, przez swoją objętość, odtworzoną objętość preparatu;

PL 203 757 B1

15) urządzenie ma cechę 13) lub 14), przy czym odtwarzanie preparatu jest wykonywane automatycznie przez naciśnięcie na drugi zbiornik;

16) urządzenie, posiadające ewentualnie jedną lub kilka cech wybranych spośród cech 1) do 15), stanowi strzykawkę jednodawkową;

17) urządzenie, posiadające ewentualnie jedną lub kilka cech wybranych spośród cech 1) do 14), stanowi strzykawkę wielodawkową w rodzaju strzykawki typu pen;

18) urządzenie ma cechę 17), przy czym drugi zbiornik jest wyciągany po odtworzeniu i zastąpiony przez mechanizm dozowania;

19) co najmniej jeden zbiornik urządzenia zawierający część niepłynną jest następnie pakowany próżniowo;

20) igła wstrzykująca jest uprzednio zamocowana i jej nakrywka jest zablokowana przez zamek przed odtworzeniem preparatu.

Według szczególnego wariantu wynalazku, tłok zawiera wydrążony element przenoszący i mechanizm blokujący na zbiorniku. Najkorzystniej, mechanizm blokujący jest wydrążony i zawiera element przenoszący.

Elementem przenoszącym może być, na przykład, igła, ostrze, kanalik lub rurka. Najczęściej chodzi o igłę.

Wynalazek dotyczy również sposobu kondycjonowania wewnątrz zbiornika cylindrycznego zamkniętego z co najmniej jednej strony przez tłok wstrzykujący, blokowany w swoim przemieszczaniu w zbiorniku, charakteryzujący się tym, ż e elementy do kondycjonowania są wprowadzane do wewnątrz zbiornika od strony tłoka wstrzykującego zanim zbiornik nie zostanie zamknięty przez tłok.

Według korzystnych wariantów wynalazku, sposób może posiadać dodatkowo co najmniej jedną z następujących cech korzystnych:

a) zbiornik jest rurką lub ampułką uprzednio zamkniętą od strony przeciwnej do tłoka;

b) do liofilizacji przystępuje się przed zamknięciem przez tłok wstrzykujący;

c) zbiornik cylindryczny jest uprzednio wprowadzony do osłony, w której tłok jest wstępnie tak ustawiony, że umożliwia otwarcie na zewnątrz zbiornika poprzez osłonę, przy czym tłok jest następnie wprowadzony do zbiornika przez nacisk i przez przemieszczenie w osłonie, która służy mu jako prowadnica;

d) sposób posiada co najmniej jedną z cech b) lub c), przy czym tłok jest następnie ostatecznie ustawiony w zbiorniku przez ciśnienie atmosferyczne umożliwiając w ten sposób kontrolę kondycjonowania;

e) sposób posiada cechy c) lub d), przy czym osłona stanowi integralną część skończonego urządzenia;

f) elementy do kondycjonowania są mieszaniną uprzednio energicznie wstrząśniętą w zbiorniku;

g) sposób posiada jedną z cech b) do f), przy czym elementy są wprowadzane i zamrażane oddzielnie warstwowo w zbiorniku przed liofilizacją;

h) sposób posiada jedną z cech lub obie cechy a) i b), przy czym zbiornik cylindryczny jest uprzednio wprowadzony do osłony, a tłok jest zablokowany w innej osłonie, umożliwiając w ten sposób otwarcie na zewnątrz zbiornika między dwiema osłonami, przy czym tłok jest następnie wprowadzany do zbiornika przez nacisk i przez zbliżenie dwóch osłon;

i) sposób ma cechę h), przy czym osłony są ponadto hermetycznie zamknięte po zbliżeniu i stanowią opakowanie cylindrycznego zbiornika.

Wszystkie przedstawione wyżej warianty stanowią tylko część możliwości, które fachowiec może wykorzystać na podstawie niniejszego opisu i które nie ograniczają zakresu niniejszego wynalazku.

Claims (20)

1. Urządzenie typu strzykawki, służące do odtwarzania w płynie preparatu w postaci roztworu, zawiesiny lub dyspersji wewnątrz zbiornika zamkniętego na jednym końcu przez element stały, a na drugim końcu przez tłok i tworzącego część korpusu strzykawki, uruchamiane przez tłok, znamienne tym, że zawiera wkład stanowiący zbiornik (13) zawierający część niepłynną (14), w szczególności liofilizat preparatu kondycjonowany w próżni wewnątrz tego zbiornika (13), ponadto zawiera wkład stanowiący zbiornik (11) zawierający część płynną (12) preparatu, oddzielony przed odtworzeniem od zbiornika (13) i od urządzenia, przy czym tłok (29) zawiera wewnętrzny gwint (30), ewentualnie inny

PL 203 757 B1 środek umożliwiający mocowanie tłoka do zamka (16) stanowiącego mechanizm blokowania na zbiorniku (13), natomiast zamek (16) zawiera na swym jednym końcu ramiona oporowe spoczywające na podstawie końcowej zbiornika (13) w położeniu zablokowania przed odtworzeniem preparatu lub podczas jego odtwarzania, ponadto zawiera wydrążony element przenoszący (18) znajdujący się w tłoku (29) zbiornika (13) i umożliwiający odtwarzanie preparatu poprzez transfer części płynnej (12).

2. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że zamek (16) stanowiący mechanizm blokowania jest wydrążony i zawiera wydrążony element przenoszący (18).

3. Urządzenie według zastrz. 1 albo 2, znamienne tym, że zbiornik (11) stanowi środek zwalniający zamek (16).

4. Urządzenie według zastrz. 3, znamienne tym, że dolny klucz (17) stanowi element odblokowujący zamek (16).

5. Urządzenie według zastrz. 3, znamienne tym, że zwolniony zamek (16) stanowi środek blokujący element przenoszący (18) w położeniu gotowym do wykonania iniekcji.

6. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że element przenoszący (18) jest igłą.

7. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że wkład stanowiący zbiornik (11) zawiera część płynną (12) przenoszoną do zbiornika (13) strzykawki poprzez zamek (16).

8. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że część płynna (12) i część niepłynna (14) znajdują się wewnątrz standardowych zbiorników do iniekcji (11, 13), przy czym urządzenie jest strzykawką jedno lub wielo-dawkową typu pen.

9. Urządzenie według zastrz. 8, znamienne tym, że część płynna (12) w drugim zbiorniku (11) ma objętość równą objętości odtwarzanego preparatu.

10. Urządzenie według zastrz. 8 albo 9, znamienne tym, że środkiem uruchamiającym automatyczne odtwarzanie preparatu jest drugi zbiornik (11) w położeniu naciśniętym.

11. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że jego igła wstrzykująca (20) jest wstępnie zamocowana, a jej nakrywka (36) jest, przed odtworzeniem preparatu, zablokowana przez mechanizm blokowania (37).

12. Sposób kondycjonowania próżniowego wewnątrz wkładu stanowiącego zbiornik zamknięty szczelnie na jednym końcu przez tłok wstrzykujący, znamienny tym, że niepłynny element do kondycjonowania (14) wprowadza się do wnętrza zbiornika (13) od strony tłoka wstrzykującego (29), który jest blokowany w swoim przemieszczaniu w zbiorniku (13), i przed szczelnym zamknięciem zbiornika (13) tłokiem (29), przeprowadza się liofilizację elementu (14), przy czym zbiornik (13) zamyka się uprzednio szczelnie na drugim końcu.

13. Sposób według zastrz. 12, znamienny tym, że tłok (29) ustawia się następnie ostatecznie w zbiorniku (13) pod wpływem ciśnienia atmosferycznego i umożliwia się w ten sposób kontrolę kondycjonowania.

14. Sposób według zastrz. 12 albo 13, znamienny tym, że niepłynne elementy do kondycjonowania (14) wprowadza się i zamraża oddzielnie warstwami w zbiorniku (13) przed liofilizacją.

15. Sposób według zastrz. 12 albo 13, znamienny tym, że zbiornik (13) wprowadza się wstępnie do osłony (19), na której uprzednio ustawiono tłok (29) i umożliwia się w ten sposób otwarcie na zewnątrz zbiornika (13) poprzez osłonę (19), a następnie wprowadza się tłok (29) do zbiornika (13) stosując nacisk i przemieszcza się go w osłonie (19), która stanowi prowadnicę.

16. Sposób według zastrz. 12, znamienny tym, że zbiornik (13) wprowadza się wstępnie do osłony (19), a tłok (29) blokuje się w innej osłonie (19) i umożliwia się w ten sposób otwarcie na zewnątrz zbiornika między dwiema osłonami (19), a następnie tłok (29) wprowadza się do zbiornika (13) stosując nacisk i zbliżając do siebie obie osłony (19).

17. Sposób według zastrz. 16, znamienny tym, że stosuje się osłony (19) stanowiące część urządzenia do wstrzykiwania i jego opakowania.

18. Sposób według zastrz. 12, znamienny tym, że niepłynne elementy do kondycjonowania (14) wstępnie wstrząsa się energicznie w zbiorniku.

19. Sposób według zastrz. 12 albo 13, albo 17, albo 18, znamienny tym, że cylindryczny zbiornik wprowadza się wstępnie do osłony (19), a tłok (29) blokuje się w innej osłonie (19), umożliwiając w ten sposób otwarcie na zewnątrz zbiornika między dwiema osłonami (19), a następnie tłok (29) wprowadza się do zbiornika (13) stosując nacisk i zbliżając do siebie obie osłony (19).

20. Sposób według zastrz. 18, znamienny tym, że osłony (19) zamyka się hermetycznie po dosunięciu i stanowią one opakowanie zbiornika (13).