PL194683B1 - Sposób łączenia członów rozpylacza poddawanych wibracji i rozpylacz do cieczy - Google Patents

Abstract

1. Sposób laczenia poddawanych wibracji czlo- nów rozpylacza, przez przygotowanie powierzchni ceramicznego elementu piezoelektrycznego, przylu- towanie tego elementu do plytki otworowej, majacej ksztalt kopuly z obwodowym kolnierzem, przy czym lutowanie przeprowadza sie pomiedzy ceramicznym elementem piezoelektrycznym a obwodowym kolnie- rzem, znamienny tym, ze po lutowaniu ceramiczny element piezoelektryczny (2) poddaje sie ponownej polaryzacji. 3. Rozpylacz do cieczy zawierajacy kapilarny mechanizm doprowadzajacy ciecz do plytki otworo- wej, która ma ksztalt kopuly z obwodowym kolnie- rzem i która jest polaczona mechanicznie z cera- micznym elementem piezoelektrycznym przez lut wprowadzony pomiedzy obwodowy kolnierz a ele- ment piezoelektryczny oraz zawierajacy plytke z obwodem drukowanym, sterujacym dozowaniem cieczy, polaczona z ceramicznym elementem piezo- elektrycznym, znamienny tym, ze ma ceramiczny element piezoelektryczny (2) ponownie polaryzowany. PL PL PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest sposób łączenia poddawanych wibracji członów rozpylacza i rozpylacz do cieczy.

Rozprowadzanie cieczy poprzez tworzenie bardzo drobnego sprayu lub rozpylanie jest znane.

Z opisu patentowego US 4.702.418 (Carter) jest znane rozpylanie cieczy za pośrednictwem wibracji akustycznych wytwarzanych przez ultradźwiękowy wibrator piezoelektryczny. Opis ten ujawnia dozownik aerozolowy do przechowywania płynu do dozowania, zawierający komorę dyszy i błonę tworzącą co najmniej część tej komory. Ze zbiornika do dyszy dozującej aerozol, zawężonym kanałem, jest doprowadzana rozpylana ciecz. Generator impulsów w połączeniu ze źródłem zasilania o niskim napięciu stanowi napęd piezoelektrycznego elementu uginającego się, który przenosi płyn ze zbiornika przez dyszę aż do wytworzenia aerozolowego sprayu.

Inną konstrukcję rozpylacza ujawniono w opisie patentowym US 5.518.179 (Humberstone i wsp.). Dokument ten przedstawia urządzenie wytwarzające kropelki cieczy i zawiera membranę, która jest wprawiana w wibracje przez urządzenie uruchamiające, mające złożoną z cienkich ścianek strukturę, działającą w trakcie zginania. Ciecz jest dostarczana bezpośrednio do powierzchni membrany i rozpryskiwana z niej w postaci drobnych kropelek na skutek wibrowania membrany.

W opisie patentowym US 5.297.734 (Toda), przedstawione jest ultradźwiękowe urządzenie rozpylające, zawierające piezoelektryczne wibratory z płytką wibrującą. Elementy te są połączone za pomocą przewodzącego kleju. Płytka wibrująca ma znaczną liczbę małych otworów, przez które przechodzi ciecz.

W opisie patentowym US 5.586.550 (lvri i współpracownicy) przedstawiono urządzenie do dostarczania cieczy terapeutycznych. Urządzenie to, zawiera człon nie-planarny ze stożkowatymi otworami, mający zdolność wibrowania. Do otworów człona dostarczana jest ciecz poprzez ściskanie zbiornika cieczy i ciecz ta osadzana jest bezpośrednio na jego powierzchni tak, że w całości, na skutek napięcia powierzchniowego, przywiera do członu wibrującego. Do zdolnej do wchodzenia w wibrację belki wspornikowej jest przyłączony element piezoelektryczny, który powoduje powstawanie drgań płytki nośnej będącej w kontakcie z nie-planarnym członem o cienkich ściankach i w efekcie pozwala na rozpylanie w mgłę cieczy znajdującej się w kontakcie z tym członem.

Udzielony na rzecz Maeda i współpracowników patent US 4.479.609 dotyczy rozpylacza cieczy, który zawiera ultradźwiękowy wibrator, komorę doprowadzania cieczy oraz pochłaniacz cieczy do przenoszenia tej cieczy z komory do wibratora. Element elektrostrykcyjny jest przyłączony do metalowej tuby za pomocą przewodzącego spoiwa.

W opisie patentowym US 4.533.082, udzielonym na rzecz Machara i współpracowników ujawniony jest układ do wyrzucania kropelek cieczy, w którym przetwornik piezoelektryczny jest przymocowany do członu wibrującego, by powodować przemieszczanie się cieczy przez otwór dyszy. Osiowo wibrujący dysk jest przymocowany do ukształtowanego w pierścień przetwornika piezoelektrycznego z polaryzowanego materiału ceramicznego.

Pomimo, że szereg konstrukcji rozpylaczy i/lub dozowników jest znany nie są znane systemy, w których mechanizmy zapewniające wibrację lub miejsca połączenia elementu piezoelektrycznego i płytki otworowej byłyby zabezpieczone przed korodującym lub rozpuszczającym działaniem dozowanej cieczy zwłaszcza, że cieczami tymi są ciecze chemicznie czynne, jak środki zapachowe czy owadobójcze, które mają wysoki współczynnik aktywności przy stosowanych wysokich częstotliwościach wibracji. W szczególności, przy rozpylaniu olejków zapachowych i preparatów owadobójczych znane połączenia pomiędzy płytką z otworami a ceramicznym członem piezoelektrycznym często zawodzą.

W konwencjonalnych rozpylaczach często stosuje się mechanizm rozpylający w postaci belki wspornikowej pomiędzy wibrującym ceramicznym elementem piezoelektrycznym a płytką otworową lub membraną. Alternatywnie, płytka otworowa może zawierać kołnierz, który jest mechanicznie połączony z takimi środkami przenoszenia jak metalowa płytka wzmacniająca. Łączenie takich członów zazwyczaj odbywa się poprzez użycie klejów, takich jak żywice epoksydowe czy cyjanoakrylowe preparaty klejące. Niemniej jednak, takie połączenia klejone ulegają bardzo szybkiemu niszczeniu przez agresywne środki takie jak olejki zapachowe i preparaty zawierające rozpuszczalniki organiczne, zwłaszcza, że ta degradacja jest przyspieszana przez siły zginające powodowane przez wibracje piezoelektryka o wysokiej częstotliwości. Stwierdzono też, że po rozpyleniu pewnej liczby środków zapachowych, przykładowo przy połączeniu spoiwem epoksydowym, połączenie płytki otworowej z piezoelektrycznym elementem wibracyjnym ulegało gwałtownemu zniszczeniu.

PL 194 683 B1

Celem zaradzenia tym problemom, nieoczekiwanie stwierdzono, że do wytwarzania omawianych wyżej połączeń niezwykle korzystne jest zastosowanie lutu ołowiowo-cynowego. Połączenia takie nie były jednak stosowane, ponieważ panowało powszechne przekonanie, że połączenia wytwarzane z użyciem ciepła są niekorzystne, z powodu depolaryzacji elementu piezoelektrycznego podczas ich wytwarzania.

Należy też podkreślić, że ze stanu techniki nie jest znana konstrukcja łatwo przenośnego, zasilanego baterią, charakteryzującego się ciągłym działaniem dozownika wykorzystującego płytkę otworową w połączeniu z mechanicznym z elementem piezoelektrycznym, zdolnego do długotrwałej pracy z niewielkimi zmianami prędkości podawania cieczy lub też całkowicie bez tych zmian. Istnieje zatem, zapotrzebowanie na usprawniony sposób mocowania piezoelektrycznych przetworników do płytek otworowych lub do innych elementów piezoelektrycznego rozpylacza.

Zgodnie z wynalazkiem sposób łączenia poddawanych wibracji członów rozpylacza polega na przygotowaniu powierzchni ceramicznego elementu piezoelektrycznego, przylutowaniu tego elementu do płytki otworowej mającej kształt kopuły z obwodowym kołnierzem, przy czym lutowanie przeprowadza się pomiędzy ceramicznym elementem piezoelektrycznym a obwodowym kołnierzem płytki otworowej i charakteryzuje się tym, że po lutowaniu ceramiczny element piezoelektryczny poddaje się ponownej polaryzacji. Korzystnie przed lutowaniem, na powierzchnię ceramicznego elementu piezoelektrycznego, stanowiącego element czynny w rozpylaczu, nakłada się pastę materiału topikowego.

Zgodnie z wynalazkiem rozpylacz do dozowania cieczy zawiera kapilarny mechanizm doprowadzający ciecz do płytki z otworami, która ma kształt kopuły z obwodowym kołnierzem i która jest połączona z ceramicznym elementem piezoelektrycznym przez lut wprowadzony pomiędzy obwodowy kołnierz płytki otworowej a element piezoelektryczny, przy czym płytka otworowa jest połączona mechanicznie z ceramicznym elementem piezoelektrycznym oraz zawiera połączoną z elementem piezoelektrycznym płytkę z obwodem drukowanym, sterującym dozowaniem cieczy i rozpylacz ten charakteryzuje się tym, że ma ceramiczny element piezoelektryczny ponownie polaryzowalny.

A zatem po zlutowaniu członów rozpylacza, które mają być połączone, według wynalazku dokonuje się ponownego spolaryzowania ceramicznego elementu piezoelektrycznego. Stwierdzono, że dzięki zastosowaniu lutu ołowiowo-cynowego do połączenia ceramicznego elementu piezoelektrycznego bezpośrednio do metalowego kołnierza płytki otworowej, można wyeliminować potrzebę takich środków przenoszenia wibracji jak belka wspornikowa czy płytka wzmacniająca. Również substancje zapachowe, nawet po długotrwałym użytkowaniu, mają nieznaczny wpływ na lutowane połączenie płytki otworowej z elementem piezoelektrycznym.

Przedmiotowy wynalazek jest to w istocie zasilany baterią dozownik piezoelektryczny, łatwy do przenoszenia i dogodnie posiadający możliwość ponownego napełniania tą samą lub inną cieczą czynną.

Wykorzystuje on konstrukcję, w której płytka otworowa znajduje się w bezpośredniej komunikacji z elementem piezoelektrycznym. Stwierdzono, że poprzez połączenie płytki otworowej do wibrującego elementu piezoelektrycznego poprzez lutowanie zamiast klejenia za pomocą konwencjonalnego kleju lub zamiast innych stosowanych technik spajania, unika się upośledzenia działania piezoelektrycznego rozpylacza, to jest spadku prędkości uwalniania cieczy. Ma to szczególne znaczenie przy rozpylaniu środków zapachowych oraz olejków zapachowych, które atakują zwykłe kleje.

Pomimo, że w rozpylaczu według wynalazku wykorzystuje się płytkę otworową w połączeniu z ceramicznym elementem piezoelektrycznym, mogą być w nim stosowane też inne materiały piezoelektryczne o odpowiednich właściwościach zwłaszcza odporności na podwyższone temperatury.

Rozpylanymi cieczami są takie ciecze jak: substancje zapachowe, odświeżacze powietrza, domowe środki czystości, środki dezynfekujące, odstraszające, owadobójcze, aromatyczne preparaty terapeutyczne, leki, ciecze terapeutyczne, czy też inne ciecze czy zawiesiny cieczy, które korzystnie powinny być używane w postaci rozpylonej. Mogą to być roztwory wodne lub kompozycje z udziałem różnych rozpuszczalników.

Jak wyżej stwierdzono piezoelektryczny rozpylacz jest zasilany baterią o niskim napięciu. Mogą być stosowane baterie 9V, konwencjonalne ogniwa suche jak baterie typu A, AA, AAA, C i D, baterie guzikowe, baterie zegarkowe czy baterie słoneczne lub energia słoneczna. Preferowanymi źródłami energii do wykorzystania w połączeniu z przedmiotowym wynalazkiem są baterie typu AA i AAA.

W rozpylaczu mogą też być stosowane elementy elektroniczne, programujące precyzyjnie prędkość dostarczania cieczy (np. w miligramach na godzinę) lub regulujące intensywność lub wydajność do pożądanego poziomu zgodnie z preferencjami indywidualnymi, czy też rozmiarem pomieszczenia.

PL 194 683 B1

Mogą też one zapewniać dostarczanie cieczy, np. olejku zapachowego lub kompozycji środka owadobójczego liniowo w czasie, przy zachowaniu tej samej charakterystyki kompozycji w ostatnim dniu podawania takiej jak w pierwszym dniu, to jest bez zmiany czy oddzielenia składnika w miarę upływu czasu.

Stosowane elementy elektroniczne mogą służyć do ustalania i dostarczania odpowiednio małych kropelek czystego preparatu zapachowego lub owadobójczego, które są rozpraszane w sposób nie ciągły z urządzenia w postaci niewielkiej „chmury” czy „podmuchu”, które to kropelki szybko rozpraszają się i rozchodzą się po większym obszarze z prądami powietrza występującymi na tym obszarze. Stwierdzono, że niewielki rozmiar takich cząstek, a co za tym idzie wysoki stosunek pola powierzchni do masy, skutkuje tym, że kropelki te parują szybko i jednolicie. W preferowanych przykładach wykonania, układ dostarczania działa z liniową prędkością dostarczania przez wiele miesięcy, zasilany pojedynczą baterią 1,5V typu AA, dostarczając jednolite objętości mających zasadniczo równy rozmiar kropelek cieczy w całym okresie działania urządzenia.

Rozpylana ciecz, tj. preparat zapachowy lub owadobójczy jest dostarczany z tyłu płytki otworowej przez kapilarny system doprowadzający. Następuje kontakt cieczy do płytki, wywołany napięciem powierzchniowym, bez tłumienia częstotliwości wibracji, którym ta płytka jest poddawana przez element piezoelektryczny. Element piezoelektryczny jest zasilany przez małą baterię, zdolną do pobudzania tego elementu i powodowania, że wymusza on przechodzenie cieczy przez płytkę otworową mającą wiele małych stożkowych otworów prostopadłych do jej powierzchni, przy czym wylot wymienionych otworów ma średnicę rzędu 6 mikronów. Celem zapewnienia nie ciągłego pobudzania elementu piezoelektrycznego stosuje się obwód czasowy, aby dozować małe kropelki wymienionej cieczy w sposób zależny od czasu.

Przedmioty wynalazku są bliżej objaśnione na podstawie przykładów realizacji przedstawionych na rysunku, na którym fig. 1 jest widokiem izomerycznym płytki z obwodem drukowanym, fig. 2 - widokiem izomerycznym pojemnika na ciecz oraz środków do przenoszenia cieczy na powierzchnię płytki z otworami, fig. 3 - pokazuje usytuowanie względne pojemnika na ciecz, środków doprowadzających tę ciecz oraz elementu piezoelektrycznego w przekroju poprzecznym, fig. 4 przedstawia fragment przekroju z fig. 3 w powiększeniu, fig. 5 - pokazuje widok z góry elementu piezoelektrycznego z płytką z obwodem drukowanym, zamontowaną na płycie korpusu rozpylacza, fig. 6 ilustruje uproszczony układ piezoelektrycznej pompy w przekroju poprzecznym, fig. 7 - pokazuje fragment układu z fig. 6, ze szczególnym wskazaniem na kształt kopuły płytki otworowej z obwodowym kołnierzem w komunikacji, poprzez lutowane spojenie, z ceramicznym elementem piezoelektrycznym, a fig. 8 pokazuje widok z boku zespołu piezoelektrycznego dozownika typu belki wspornikowej.

Na fig. 1 pokazano usytuowanie względne płytki 1 z obwodem drukowanym, na której umieszczony jest piezoelektryczny element 2. Dla lepszej przejrzystości rysunków nie pokazano na nich układu elektronicznego oraz połączonej z nim baterii. Płytka 1 z obwodem drukowanym jest zamocowana na płycie korpusu 11 rozpylacza (pokazanej w widoku z góry na fig. 5), przy czym ten korpus może być umieszczony w dekoracyjnej obudowie lub oprawce (nie pokazane na rysunku). Dekoracyjna obudowa lub oprawka może mieć dowolną postać czy kształt, pod warunkiem tylko, że będą obejmować i zabezpieczać elementy rozpylacza przy jednoczesnym zapewnieniu przyjemnego wyglądu dla użytkownika oraz pozwolą na przenikanie cieczy w postaci sprayu z dozownika do atmosfery.

Piezoelektryczny element 2 jest zamontowany w płytce 1 obwodu drukowanego i jest przytrzymywany na miejscu przez pierścień mocujący 4, nie wykazujący wibracji. Piezoelektryczny element 2, w postaci pierścienia, jest usytuowany koncentrycznie względem płytki otworowej 3 i jest przyłączony do obwodowego kołnierza płytki otworowej 3, by znajdował się z nią w komunikacji wibracyjnej.

Piezoelektryczny element może być wytworzony z dowolnego materiału wykazującego właściwości piezoelektryczne, ale korzystnie jest wytworzony z piezoelektrycznego materiału ceramicznego, takiego jak cyrkoniano-tytanian ołowiu (PZT) lub metaniobian ołowiu (PN).

Płytka otworowa 3 może być wytworzona z dowolnego konwencjonalnego materiału, nadającego się do tego celu, o odpowiednim rozmiarze drobin oraz odpowiednich właściwościach zwilżania. Stosowany jest nikiel, stop magnezu i cyrkonu, różne inne metale, stopy metali, kompozyty lub tworzywa sztuczne a także ich kombinacje. Korzystnie płytka otworowa 3 jest wytwarzana z elektrolitycznie powlekanej kompozycji niklowo-kobaltowej, utworzonej na podłożu fotorezystora, które jest następnie usuwane w konwencjonalny sposób. Po usunięciu podłoża pozostaje jednolita porowata struktura niklowo-kobaltowa, mającą kształt podłoża fotorezystora. Ma ona grubość wynoszącą od około 10 do około 100 mikronów, korzystnie od około 20 do 80 mikronów, a najkorzystniej około 50 mikronów.

PL 194 683 B1

W strukturze tej uzyskuje się przepuszczalność poprzez wykonanie stożkowatych otworów mających średnicę wynoszącą 6 mikronów po stronie wylotu, a większą średnicę po stronie wlotu.

Płytka otworowa może być planarna, ale korzystnie ma kształt kopuły, to jest nieco uniesiona po środku, ale też może być płaska po paraboliczną, łukowatą, półkulistą. Płytka powinna mieć stosunkową wysoką sztywność przy zginaniu, celem uzyskania pewności, że otwory w niej będą poddawane zasadniczo tej samej amplitudzie drgań, by jednocześnie wyrzucać kropelki cieczy o jednakowej średnicy. Płytka otworowa może też być powlekana takimi materiałami jak złoto, srebro i platyna celem uzyskania ochrony przeciwkorozyjnej, jeżeli jest to pożądane.

Na fig. 2 pokazano pojemnik 5 z zamknięciem 8, korzystnie zaciskane lub nakręcane. Mogą być w nim stosowane zaciski bagnetowe 6, do przytrzymywania zdejmowanego zamknięcia górnego lub czy wieczka. W otworze 9 pokazany jest wystający ponad zamknięcie 8 środek do doprowadzania cieczy, którym może być twardy układ kapilarny ale zazwyczaj jest to knot 7, mający kształt pętli lub kopuły. Knoty mogą być wytworzone z różnych materiałów i mieć różne kształty. Funkcją knota jest przenoszenie cieczy z pojemnika 5 w bezpośrednie sąsiedztwo z płytką otworową. Jest preferowane, by knot zawierał wysoce porowaty materiał, mający porowatość i miękkość podobne do filtru papierowego czy bibułkowego. Korzystne jest stosowanie do wytwarzania knota takich materiałów jak papier do filtrowania, tkanina bawełniana, nylonowa, polipropylenowa, z włókna szklanego itd. Najbardziej korzystnym materiałem są włókna 100% bawełny.

Wysokość pętli knota zależy od kształtu pojemnika na ciecz, nastawiacza knota i rodzaju rozpylacza. Knot może korzystnie mieć kształt dostosowany do powierzchni płytki otworowej i jest utrzymywany we właściwej pozycji przez nastawiacz 10 knota, usytuowany w otworze 9 zamknięcia 8 pojemnika 5 na ciecz. Ciecz jest przenoszona z knota na płytkę otworową w wyniku działania sił lepkości oraz napięcia powierzchniowego cieczy. Należy zauważyć, że knot jest integralną częścią zespołu uzupełniającego ciecz, zawierającego pojemnik, zamknięcie pojemnika, knot, a także nastawiacz knota, jak również zamknięcie górne do uszczelniania zespołu podczas przechowywania i transportu. Pojemnik 5 może być wkładem wymiennym i w takim przypadku może mieć środki mocujące 16 na zamknięciu 8.

Knot może również stanowić integralną część płytki z otworami, korpusu czy też innej części zespołu rozpylacza, z dołączonymi środkami, takimi jak końce knota, do przenoszenia cieczy ze zbiornika.

Na fig. 3 pokazano usytuowanie względne pojemnika 5 na ciecz, knota 7, elementu piezoelektrycznego 2, a także płytki otworowej 3. Element piezoelektryczny 2 jest usytuowany w płytce 1 z obwodem drukowanym, za pomocą pierścienia mocującego 4, lub też za pomocą dowolnych stosownych środków, które nie ograniczają wibrowania elementu piezoelektrycznego. Pierścieniowy element piezoelektryczny 2 otacza płytkę otworową 3, pozostając z nią w połączeniu mechanicznym. Z kolei płytka otworowa 3, znajduje się blisko knota 7, co pozwala na przenoszenie na nią cieczy z pojemnika 5, przy czym w przenoszeniu tym biorą udział siły napięcia powierzchniowego. Knot 7 jest utrzymywany w otworze 9 zamknięcia 8 przez nastawiacz 10, przez co umożliwia się zachowanie pewnej swobody dla elastycznego knota 7, pozwalającej na jego regulację.

Swoboda ta umożliwia samo-ustawienie knota względem powierzchni płytki otworowej, celem skompensowania odchyleń położenia wynikających z perturbacji podczas produkcji i transportu. Wysokość knota, jak pokazano na figurach 3, 4 i 6 może być regulowana, aby zapewnić odpowiedni stopień kontaktu pomiędzy knotem a płytką.

Usytuowanie wzajemne knota i płytki otworowej jest bardzo szczegółowo pokazane na fig. 4, która przedstawia ułożony w pętlę knot 7, w zestawieniu z mającą kształt kopuły płytką otworową 3. Przenoszona ciecz znajduje się, w powodowanym przez napięcie powierzchniowe, kontakcie z płytką otworową 3. Choć na fig. 4 pokazano knot 7 oraz płytkę otworową 3 będące w kontakcie na pełnym łuku kopuły płytki otworowej, ma to jedynie charakter ilustracyjny, ponieważ płytka otworowa 3 może w rzeczywistości kontaktować się z knotem 7 jedynie na ograniczonym łuku (jak pokazano na fig. 6), w zależności od lepkości, napięcia powierzchniowego oraz temperatury tej cieczy, jak również porowatości właściwej i elastyczności knota, a także zasięgu luki 14 cieczy. Przechodzenie knota 7 przez otwór 9 w zamknięciu 8 jest regulowane przez nastawiacz 10 knota.

Na fig. 4 pokazano pierścień mocujący 4 dla elementu piezoelektrycznego 2, płytkę otworową 3, a także obwodowy kołnierz 12, jak również zaciski 6 przytrzymujące zdejmowane wieczko (nie pokazane na rysunku) oraz zamknięcie 8.

PL 194 683 B1

Figura 5 pokazuje usytuowanie względne płytki 1 z obwodem drukowanym, elementu piezoelektrycznego 2, płytki otworowej 3, pierścienia mocującego 4, a także płyty 11 korpusu. Element piezoelektryczny 2, usytuowany koncentrycznie względem płytki otworowej 3, jest utrzymywany na miejscu w płytce 1 z obwodem drukowanym przez pierścień mocujący 4. Płytka 1 z obwodem drukowanym jest zamontowana na płycie 11 korpusu w konwencjonalny sposób, jak za pomocą zacisków 17 oraz wsporników ustalających 18.

Figura 6 ilustruje usytuowanie względne różnych elementów. Płytkę otworową 3 pokazano jako zawierającą obwodowy kołnierz 12, przyłączony do elementu piezoelektrycznego 2. Knot 7 jest w częściowym kontakcie z płytką otworową 3, tworząc lukę 14 cieczy, z której ciecz do dozowania jest przenoszona na płytkę otworową 3. Knot pokazano również jako zawierający tekstylne końce 15, przebiegające do wnętrza pojemnika 5.

Figura 7 ilustruje element piezoelektryczny oraz płytkę otworową z fig. 6. Ceramiczny element piezoelektryczny 2 otacza mającą kształt kopuły płytkę otworową 3 i jest przyłączony do tej płytki przez przylutowanie obwodowego kołnierza 12 do ceramicznego elementu piezoelektrycznego 2 w punktach 13 przyłączenia. Celem uzyskania odpowiedniej spoiny lutowanej element ceramiczny poddawany jest metalizacji dla utworzenia podstawy, do której będzie przywierał lut. Do przygotowania tej podstawy, pasta z odpowiedniego materiału topikowego powinna być przesiana na sicie w pożądany wzór, który po rozgrzaniu zostanie równomiernie rozprowadzony.

Choć na poszczególnych figurach pokazano postać koncentrycznego elementu ceramicznego otaczającego płytkę z otworami wynalazek można też stosować z konwencjonalnym elementem piezoelektrycznym zawierającym oscylator i belkę wspornikową znajdujące się w kontakcie z błoną, dyszą lub płytką z otworami, pozwalającą na rozpraszanie kropelek cieczy lub mgły. Taką konstrukcję pokazano na fig. 8.

Na fig. 8 belka wspornikowa 20, mająca środki mocujące 19 do mocowania do korpusu rozpylacza, znajduje się w bezpośrednim kontakcie z elementem piezoelektrycznym 2, za pomocą mocowania w postaci spoiny lutowanej w punkcie 13. Belka znajduje się w mechanicznym kontakcie z płytką otworową 3, mającą kształt kopuły, choć może mieć dowolną postać. Belka wspornikowa 20 jest lutowana do obwodowego kołnierza 12 płytki otworowej 3, w punktach 13 i jest mechanicznie jednolitym elementem wibracyjnym do wykorzystania w rozpylaczu piezoelektrycznym.

Claims (3)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób łączenia poddawanych wibracji członów rozpylacza, przez przygotowanie powierzchni ceramicznego elementu piezoelektrycznego, przylutowanie tego elementu do płytki otworowej, mającej kształt kopuły z obwodowym kołnierzem, przy czym lutowanie przeprowadza się pomiędzy ceramicznym elementem piezoelektrycznym a obwodowym kołnierzem, znamienny tym, że po lutowaniu ceramiczny element piezoelektryczny (2) poddaje się ponownej polaryzacji.
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że przed lutowaniem nakłada się pastę materiału topikowego na powierzchnię ceramicznego elementu piezoelektrycznego (2), stanowiącego element czynny w rozpylaczu.
3. 3. Rozpylacz do cieczy zawierający kapiiarny mechanizm dc^|:^r^c^\^£^c^^£^ł£^c^\r ciecz do ppytki otworowej, która ma kształt kopuły z obwodowym kołnierzem i która jest połączona mechanicznie z ceramicznym elementem piezoelektrycznym przez lut wprowadzony pomiędzy obwodowy kołnierz a element piezoelektryczny oraz zawierający płytkę z obwodem drukowanym, sterującym dozowaniem cieczy, połączoną z ceramicznym elementem piezoelektrycznym, znamienny tym, że ma ceramiczny element piezoelektryczny (2) ponownie polaryzowany.