PL194111B1 - Przyrząd do jednostronnego nitowania bezudarowego nitami rurkowymi z rdzeniem - Google Patents

Abstract

1. Przyrzad do jednostronnego nitowania bezudarowego nitami rurkowymi z rdzeniem, wyposazony w zespól rozrywajacy rdzen nitu, umieszczony w korpusie glowicy przyrzadu, wyposazony wuruchamiany hydraulicznie tlok rozrywajacy i w zaciskajace rdzen nitu szczeki, dociskane do tulei zaciskowej uruchamianym pneumatycznie tlokiem dociskowym, za po- srednictwem tulei naciskowej, znamienny tym, ze miedzy tlokiem dociskowym (34) i tlokiem rozrywajacym (14) jest usytuowana komora cisnieniowa (44), polaczona z przylaczem (2) sprezonego powietrza za posrednictwem ze- spolu sterujacego (3, 4). PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest przyrząd do jednostronnego nitowania bezudarowego nitami rurkowymi z rdzeniem, wyposażony w zespół rozrywający rdzeń nitu, umieszczony w korpusie głowicy przyrządu, wyposażony w uruchamiany hydraulicznie tłok rozrywający i w zaciskające rdzeń nitu szczeki, dociskane do tulei zaciskowej uruchamianym pneumatycznie tłokiem dociskowym, za pośrednictwem tulei naciskowej.

Z niemieckiego opisu patentowego nr DE 31 53 057 znany jest tego typu przyrząd do jednostronnego nitowania bezudarowego nitami rurkowymi z rdzeniem. Przyrząd jest uruchamiany za pomocą sprężonego powietrza o ciśnieniu wynoszącym 6 bar. Sprężone powietrze uruchamia tłok zespołu pneumatycznego. Tłok zespołu pneumatycznego jest połączony sztywno z tłokiem zespołu hydraulicznego o znacznie mniejszej powierzchni czynnej. Tłok zespołu hydraulicznego powoduje powstanie znacznie większego ciśnienia cieczy w zespole hydraulicznym, naciskającej na tłok rozrywający rdzeń nitu. Tłok rozrywający rdzeń nitu jest połączony z tuleją zaciskową szczęk mocujących rdzeń nitu. Tuleja zaciskowa szczęk jest zaopatrzona w wewnętrzną powierzchnię stożkową, przylegającą do szczęk, które w stanie gotowości przyrządu do pracy stykają się z końcówką dociskającą kołnierz trzonu nitu do powierzchni nitowanych elementów konstrukcyjnych. Wsunięte do wnętrza przyrządu szczęki są rozchylone, umożliwiając wsunięcie do otworu końcówki rdzenia nitu. Przemieszczenie tulei zaciskowej w kierunku rozrywania rdzenia nitu, za pomocą tłoka rozrywającego, powoduje promieniowe zaciśnięcie szczęk, a następnie pociągnięcie rdzenia nitu, uformowanie przez główkę zakuwki, a ostatecznie rozerwanie rdzenia nitu.

Po rozerwaniu rdzenia nitu cylinder pneumatyczny zostaje odciążony, powodując zmniejszenie ciśnienia cieczy w zespole hydraulicznym, naciskającej na tłok rozrywający. Na tłok dociskowy działa już tylko ciśnienie równe ciśnieniu sprężonego powietrza. Tłok dociskowy przemieszcza tłok rozrywający i tuleję zaciskową do położenia początkowego. Tuleja naciskowa jest w swej części środkowej wyposażona w sprężynę powodującą, że tłok dociskowy przemieszcza jeszcze nieco dalej tuleję zaciskową, po zetknięciu się szczęk z końcówką. Szczęki odrywają się od tulei zaciskowej i rozchylają się. Rozerwany rdzeń nitu jest usuwany na zewnątrz. W przyrządzie może być wówczas umieszczony nowy rdzeń nitu. Podczas otwierania szczęk zostaje napięta sprężyna, która podczas następnej operacji nitowania powoduje zaciśnięcie szczęk na rdzeniu nitu.

Tego rodzaju przyrządy zasadniczo sprawdziły się w eksploatacji. Jednakże po wykonaniu większej ilości operacji nitowania zaobserwowano, że szczęki nie zaciskają skutecznie i z wystarczającą siłą rdzenia nitu. Coraz częściej występuje wówczas ślizganie się szczęk po rdzeniu nitu, a formowanie się zakuwki nie dokonuje się właściwie. Wynika to ze zużywania się ząbków szczęk i z niepożądanej zmiany ich kształtu. Szczęki muszą zostać wówczas wymienione.

Celem wynalazku jest opracowanie konstrukcji takiego przyrządu do jednostronnego nitowania bezudarowego nitami rurkowymi z rdzeniem, który wyeliminuje niedogodności znanych dotychczas przyrządów, zwłaszcza przyrządu o skuteczniejszym i sprawniejszym przebiegu operacji nitowania.

Cel ten zrealizowano według wynalazku przez opracowanie konstrukcji przyrządu, w którym między tłokiem dociskowym i tłokiem rozrywającym jest usytuowana komora ciśnieniowa, połączona z przyłączem sprężonego powietrza za pośrednictwem zespołu sterującego.

W rozwiązaniu konstrukcyjnym według wynalazku siłę zaciskającą szczęki można regulować dokładniej. Możliwe jest przede wszystkim, dzięki regulacji ciśnienia, skuteczniejsze rozwieranie szczęk podczas wywierania nacisku na tuleję zaciskową, jak również podczas wywierania na szczęki skuteczniejszej siły, która jest znacznie większa od siły powodowanej sprężyną. Po doprowadzeniu ciśnienia do komory ciśnieniowej tłok rozrywający rdzeń przemieszcza się do położenia w kierunku końcówki, w którym szczęki rozwierają się. Szczęki, po ich dojściu do końcówki nie mogą się już przemieszczać dalej czołowo. Po obniżeniu ciśnienia w komorze ciśnieniowej i następnie po poddaniu tłoka rozrywającego ciśnieniu cieczy w kierunku rozrywania rdzenia, na tuleję zaciskową działa, w kierunku rozrywania rdzenia nitu, bardzo duża siła. Na szczękach pojawia się również bardzo duża siła, która powoduje znacznie lepsze zaciśnięcie rdzenia nitu, a równocześnie znaczne zmniejszenie stopnia zużycia i znaczne przedłużenie żywotności szczęk. Równocześnie w znacznie dłuższym okresie zapewniona jest dostateczna skuteczność nitowania.

Korzystnym rozwiązaniem wynalazku jest, że tuleja naciskowa jest jako zespół sztywna w kierunku nacisku między tłokiem dociskowym i szczękami. Zbędna jest wówczas sprężyna umieszczona między tłokiem dociskowym i szczekami, a tłok dociskowy może stale naciskać na szczęki w kierunku

PL 194 111 B1 końcówki. Równocześnie siła, z jaką tłok dociskowy naciska na szczęki za pośrednictwem tulei naciskowej, jest miarą siły zaciskającej, z jaką tuleja zaciskowa dociska szczęki do rdzenia nitu. Siła sprężyny została zastąpiona siłą spowodowaną ciśnieniem cieczy w zespole hydraulicznym.

W korzystnym rozwiązaniu konstrukcyjnym według wynalazku tuleja naciskowa ma postać podzielonej w kierunku podłużnym na dwie części tulei, której skierowana w stronę szczęk część czołowa ma postać tulei o gładkiej powierzchni zewnętrznej. Część ta, która jest częścią zużywającą się, może być łatwo wymieniona. Podczas zwierania szczęk występuje duża siła i niewielkie przemieszczenie miedzy powierzchnią przylegania czołowej części tulei naciskowej i szczękami, powodujące zużycie tych części. Jeżeli można potraktować, jako część zużywającą się, tylko czołową część tulei naciskowej, to nie ma potrzeby wymieniać jej całej.

Korzystnym rozwiązaniem wynalazku jest, że zespół sterujący powoduje obniżenie ciśnienia powietrza w komorze ciśnieniowej, a równocześnie powoduje wzrost ciśnienia cieczy na tłoku rozrywającym w kierunku rozrywania rdzenia nitu. Może się to odbywać równocześnie, względnie z pewnym, bardzo niewielkim opóźnieniem. Dzięki temu sterowanie może się odbywać jednym ruchem ręki, względnie ruchem palca operatora. Po obniżeniu ciśnienia powietrza w komorze ciśnieniowej tłok rozrywający nie napotyka na opór i może się przemieszczać powodując zwieranie szczęk, ciągniecie i ostatecznie zerwanie rdzenia nitu.

W korzystnym rozwiązaniu konstrukcyjnym według wynalazku z obu stron tłoka dociskowego panuje takie samo ciśnienie. Tłok dociskowy po swej stronie zwróconej w kierunku od tłoka rozrywającego ma powierzchnię czynną większą od powierzchni czynnej zwróconej w kierunku do tłoka rozrywającego. Wyrównanie ciśnienia z obu stron tłoka dociskowego jest proste. Wystarczy do tego jedno tylko źródło sprężonego powietrza. Natomiast zróżnicowanie wielkości powierzchni po obu stronach tłoka dociskowego powoduje, że tłok dociskowy jest poddany sumarycznej sile, działającej zawsze w kierunku końcówki. Gdy szczęki przylegają już do końcówki, to tylko ta siła działa na końcówkę, dzięki czemu część czołowa korpusu głowicy przyrządu nie musi być zbyt silna.

Tłok dociskowy jest korzystnie połączony z tuleją dociskową, usytuowaną we wnętrzu tulei ciągnącej. Ponieważ tuleja dociskowa ma większą średnicę niż tuleja wyrzutnika, po powierzchni której jest prowadzony tłok dociskowy, to automatycznie następuje zróżnicowanie powierzchni czynnych tłoka dociskowego po obu jego stronach.

Korzystnym rozwiązaniem wynalazku jest, że na zwróconej w kierunku tłoka rozrywającego stronie tłoka dociskowego panuje stałe ciśnienie. Jest to ciśnienie równe ciśnieniu doprowadzonego sprężonego powietrza, czyli wynoszące około 6 bar. Ponieważ ciśnienie po stronie tłoka rozrywającego, skierowanej w kierunku tłoka dociskowego, nie musi być i nie jest regulowane, to konstrukcja przyrządu znacznie się upraszcza. Ciśnienie panujące na tylnej stronie tłoka dociskowego musi tylko zapewnić powrót zespołu do jego położenia początkowego.

Tłok dociskowy jest korzystnie prowadzony przez tuleję wyrzutnika. Takie rozwiązanie ma wiele zalet. Po stronie tłoka dociskowego zwróconej w kierunku tłoka rozrywającego utworzona jest komora ciśnieniowa zamknięta od tyłu, a równocześnie zaopatrzona w kanał wylotowy dla zerwanych części rdzeni nitów. Dodatkowe prowadzenie tłoka dociskowego zapewnia, że praktycznie wykluczone są boczne przemieszczenia tłoka dociskowego, zapewniając proste i dobre uszczelnianie tego tłoka względem korpusu głowicy przyrządu.

W korzystnym rozwiązaniu konstrukcyjnym według wynalazku tuleja wyrzutnika jest wyposażona w uruchamianą pojemnikiem zerwanych rdzeni nitów blokadę, pozostawiającą w przekroju tulei wyrzutnika szczelinę, umożliwiającą przepływ powietrza, uniemożliwiającą jednak silny wyrzut z przyrządu zerwanych rdzeni nitów. W wielu przyrządach zerwane trzpienie nitów są wyrzucane za pomocą sprężonego powietrza i trafiają do pojemnika. W pojemniku gromadzone są trzpienie nitów w ograniczonym tylko czasie. Pojemnik służy również do tego, by zabezpieczyć operatora przed trzpieniami nitów, które są wystrzeliwane przez mechanizm zrywający je. Zabezpieczenie polega na zamknięciu otworu tulei wyrzutnika. W takim przypadku następuje jednak wzrost ciśnienia, powodujący odrzut trzpieni nitów znów w kierunku końcówki. Rozwiązanie konstrukcyjne według wynalazku umożliwia spełnienie obu wymagań, czyli wychwytywanie trzpieni nitów z wyrzutnika, a równocześnie wypływ powietrza przez pozostawioną szczelinę. W czasie gdy pojemnik jest zdjęty z przyrządu celem jego opróżnienia, rdzeń nitu pozostaje w tulei wyrzutnika.

PL 194 111B1

Blokada ma korzystnie postać trzpienia, wystającego z płytki, która obraca się dokoła osi, równoległej do osi tulei wyrzutnika. Pozwala to znacznie zaoszczędzić długość głowicy przyrządu. Blokada nie powoduje konieczności wydłużenia głowicy przyrządu, równocześnie zamykając jednak skutecznie tuleję wyrzutnika.

Trzpień jest wprowadzany do tulei wyrzutnika korzystnie promieniowo. Również z tego powodu konstrukcja blokady według wynalazku nie wymaga stosowania dodatkowej przestrzeni.

Korzystnym rozwiązaniem wynalazku jest, że szczęki są prowadzone w tulei zaciskowej za pomocą wpustów, których przekrój jest stały na określonej długości, a kształt szczęk jest dopasowany do tych wpustów. W tym rozwiązaniu konstrukcyjnym szczęki przylegają do tulei zaciskowej ograniczoną powierzchnią, niezależnie od swego położenia osiowego w tulei zaciskowej, czyli w kierunku rozrywania rdzenia nitu. Dzięki temu nacisk jednostkowy pozostaje stały, nie przekraczający nacisku dopuszczalnego dla materiału szczek, oraz niezależny od położenia szczęk w tulei zaciskowej.

Przyrząd według wynalazku do jednostronnego nitowania bezudarowego nitami rurkowymi z rdzeniem jest uwidoczniony w przykładzie rozwiązania konstrukcyjnego na rysunku, na którym fig.1 przedstawia przyrząd według wynalazku, w przekroju, fig.2 - głowicę przyrządu według fig. 1, w przekroju i w powiększeniu, fig.3 - blokadę, w stanie zamkniętym, a fig.4 - blokadę w stanie otwartym.

Figura 1 przedstawia przyrząd 1 do jednostronnego nitowania bezudarowego nitami rurkowymi z rdzeniem, wyposażony w przyłącze 2 sprężonego powietrza o ciśnieniu wynoszącym około 6 bar. Znanego typu obrotowy zawór suwakowy 3, wraz z przyciskiem 4, umieszczonym w części chwytnej 5 rękojeści 6, uruchamianym palcem wskazującym operatora, steruje doprowadzaniem sprężonego powietrza do poszczególnych elementów przyrządu.

Działanie przyrządu jest podobne do działania innych tego rodzaju przyrządów. Po naciśnięciu przycisku 4 zawór suwakowy 3 ustawia się w takim położeniu, że sprężone powietrze dostaje się pod tłok 7 zespołu pneumatycznego i przemieszcza tłok 7 w górę (fig. 1). Z tłokiem 7 zespołu pneumatycznego, za pomocą tulei 8, jest sztywno połączony tłok 9 zespołu hydraulicznego. Przemieszczanie się w górę tłoka 7 zespołu pneumatycznego powoduje równoczesne przemieszczanie się w górę tłoka 9 zespołu hydraulicznego, oraz doprowadzanie pod ciśnieniem cieczy w zespole hydraulicznym z cylindra hydraulicznego 10, przez kanał 11 do przestrzeni roboczej 12. Zespół hydrauliczny napełnia się cieczą przez zamknięty korkiem 13 otwór przestrzeni roboczej 12. Przestrzeń robocza 12 jest ograniczona tłokiem rozrywającym 14, który przemieszcza się pod naciskiem dopływającej do przestrzeni roboczej 12 przez kanał 11 cieczy.

Po zwolnieniu przycisku 4 i przemieszczeniu go do położenia według fig. 1, zawór suwakowy 3 ustawia się do położenia, w którym zostaje odciążony rejon pod tłokiem 7 zespołu pneumatycznego, tłok rozrywający 14 wraca do położenia wyjściowego i wypiera ciecz z przestrzeni roboczej 12 do cylindra hydraulicznego 10.

Powietrze z przestrzeni pod tłokiem 7 zespołu pneumatycznego jest wypierane przez kanał 15 do przestrzeni nad tłokiem 7 i służy później do wydmuchania zerwanej części rdzenia nitu.

Sprężone powietrze, doprowadzone przez przyłącze 2, dochodzi do przestrzeni 16 wewnątrz części chwytnej rękojeści 6 korpusu przyrządu 1, a stamtąd przez kanał 17 do cylindra 18. W tych przestrzeniach panuje stałe ciśnienie, równe ciśnieniu sprężonego powietrza doprowadzanego do przyrządu 1.

Figura 2 przedstawia w przekroju i w powiększeniu głowicę 19 przyrządu 1. Głowica 19 jest wyposażona w korpus 20, do którego części głównej jest wkręcona część czołowa 21, zaopatrzona we wkręconą w nią końcówkę 22. Końcówka 22 jest zaopatrzona w otwór 23, do którego wprowadza się rdzeń nieuwidocznionego nitu rurkowego. Końcówka 22 sięga swym stożkowym końcem 24 do wnętrza części czołowej 21 korpusu 20.

W korpusie 20 jest umieszczony zespół rozrywający, wyposażony w tłok rozrywający 14 i tuleję ciągnącą 25. Do tulei ciągnącej 25 jest przykręcona tuleja zaciskowa 26, zaopatrzona w część z wewnętrzną powierzchnią stożkową wewnątrz której mieszczą się szczęki 27.

Tuleja zaciskowa 26 jest zaopatrzona we wpusty 28, w których szczęki 27 są prowadzone równolegle do kierunku rozrywania rdzenia nitu. Dna wpustów 28 są w przekroju półkoliste. Ścianki wpustów 28 są usytuowane promieniowo. Czołowa powierzchnia szczęki 27 jest zaopatrzona w zaokrąglenie dopasowane do zaokrąglenia końcówki 22. Zewnętrzna powierzchnia szczęk 27 przylega do wewnętrznej powierzchni tulei zaciskowej 26.

Szczęki 27 są dociskane do końcówki 22 za pomocą tłoka dociskowego 34 i tulei naciskowej, która składa się z części czołowej 30 i z części tylnej 31, przylegających do siebie osiowo, przy czym

PL 194 111 B1 część czołowa 30 i część tylna 31 tulei naciskowej mogą zostać rozsunięte. Jeżeli część tylna 31 tulei naciskowej jest naciskana w kierunku przeciwnym do kierunku 29 rozrywania rdzenia nitu, to część czołowa 30 tulei naciskowej zostaje dociśnięta do szczęk 27. Część czołowa 30 tulei naciskowej jest zaopatrzona w czołową powierzchnię stożkową 32, dzięki której szczęki 27 mogą zostać rozchylone do położenia, w którym przylegają do tulei zaciskowej 26.

Część tylna 31 tulei naciskowej sięga do tulei 33 wyrzutnika i jest prowadzona po jej powierzchni zewnętrznej.

Tłok dociskowy 34 jest prowadzony i uszczelniony w korpusie 20 głowicy przyrządu 1. Tłok dociskowy 34 stanowi ruchome ograniczenie cylindra 18 i jest poddany ciśnieniu panującemu w cylindrze 18.

Tłok dociskowy 34 jest połączony z częścią tylną 31 tulei naciskowej za pomocą stykającą się znią tuleją dociskową 35. Część tylna 31 tulei naciskowej jest zaopatrzona w obwodowe zagłębienie 36, z którym styka się obwodowy wewnętrzny występ 37 tulei dociskowej 35. Tuleja dociskowa 35 może zostać ewentualnie przykręcona do tulei naciskowej. Tuleja ciągnąca 25 jest otoczona tuleją prowadzącą 38, z pozostawieniem między nimi szczelinowego kanału 39, przez który kanał 40 łączy się z otworem 41 tulei ciągnącej 25. Otwór 41 prowadzi do szczeliny pierścieniowej 42, usytuowanej między tuleją dociskową 35 i tuleją ciągnącą 25. Szczelina pierścieniowa 42 jest od czoła uszczelniona przez tuleję dociskową 35 zaopatrzoną w tym miejscu w zewnętrzny występ 43. Z tyłu szczelina pierścieniowa 42 sięga do komory ciśnieniowej 44, ograniczonej tłokiem rozrywającym 14 i tłokiem dociskowym 34.

Działanie przyrządu 1 jest następujące. W stanie gotowości do pracy przycisk 4 znajduje się w położeniu swobodnym, a uruchamiany przez niego zawór suwakowy 45 jest zamknięty. W cylindrze 18 panuje ciśnienie równe ciśnieniu doprowadzanego sprężonego powietrza, wynoszące przykładowo 6 bar. To samo ciśnienie przenosi się przez zawór suwakowy 3, kanał 56, kanał 40, kanał 39, otwór 41 i szczelinę pierścieniową 42 do komory ciśnieniowej 44. Do przestrzeni roboczej 12 nie jest doprowadzone sprężone powietrze. Skuteczna powierzchnia robocza tłoka dociskowego 34 od strony komory ciśnieniowej 44, jest mniejsza od jego skutecznej powierzchni od strony cylindra 18. Wynika to z faktu, że tuleja dociskowa 35 ma większą średnicę niż tuleja 33 wyrzutnika. Z tego powodu tłok dociskowy 34, w warunkach takiego samego ciśnienia po obu jego stronach jest naciskany w kierunku końcówki 22, naciska na szczęki 27 i na końcówkę 22, a zwłaszcza na jej koniec 24. Siła nacisku na szczeki 27 wynika z różnicy sił po obu stronach tłoka dociskowego 34.

Ciśnienie panujące w komorze ciśnieniowej 44 działa na tłok rozrywający 14 i naciska na niego również w kierunku końcówki 22. Ponieważ szczęki 27 nie mogą się dalej przemieszczać, to tuleja zaciskowa 26 zostaje wysunięta poza szczęki 27. Przemieszczenie to powoduje, że tuleja zaciskowa 26 uwalnia szczęki 27, które rozchylają się promieniowo na zewnątrz. W tym stanie przez otwór 23 może zostać łatwo wprowadzony rdzeń nitu.

Wielkość powierzchni tłoka dociskowego 34 jest tak dobrana, że w warunkach doprowadzenia sprężonego powietrza, którego ciśnienie wynosi 6 bar, wielkość siły działającej w kierunku końcówki 22 wynosi około 600 N, a wielkość siły działającej w kierunku przeciwnym wynosi około 570 N. Wobec tego wielkość siły działającej na końcówkę 22 wynosi tylko około 30 N.

Jeżeli ma zostać zaciśnięty nit, to po włożeniu jego rdzenia do otworu 23 końcówki 22 należy nacisnąć na przycisk 4. Spowoduje to odpowietrzenie komory ciśnieniowej 44 za pośrednictwem szczeliny pierścieniowej 42, otworu 41, kanału 39 i kanału 40. Ciśnienie w komorze ciśnieniowej 44 spada wówczas nagle, względnie prawie nagle. Równocześnie zawór suwakowy 3 powoduje wzrost ciśnienia pod tłokiem 7, w wyniku czego wzrasta szybko ciśnienie cieczy w zespole hydraulicznym, w przestrzeni roboczej 12, powodując przemieszczenie tłoka rozrywającego 14 do tyłu, czyli według fig.2 w prawo.

Na tłok dociskowy 34, w kierunku końcówki 22, działa wówczas siła spowodowana ciśnieniem panującym w cylindrze 18. W omawianym przykładzie rozwiązania konstrukcyjnego wielkość tej siły wynosi przykładowo 600 N. Tą siłą szczęki 27 zostają wciśnięte do tulei zaciskowej 26. Siła ta jest znacznie większa, niż siła zastosowanej ewentualnie sprężyny. Dzięki tej sile rdzeń nitu zostaje silnie zaciśnięty przez szczęki 27. Od momentu, gdy z powodu zaciśnięcia rdzenia nitu niemożliwy jest już ruch wsteczny szczęk 27, tłok rozrywający 14 przemieszcza za pomocą tulei zaciskowej 26 dalej w prawo uchwycony przez szczęki 27 rdzeń nitu, dzięki czemu formuje się zakuwka nitu, a następnie rozrywa się rdzeń nitu. Co prawda tłok rozrywający 14 jest poddany ciśnieniu panującemu w cylindrze 18, ale i tak działa z wystarczająca siłą. Ciśnienie panujące w cylindrze 18 jest stosunkowo niewielkie inie zakłóca przebiegu operacji nitowania.

PL 194 111B1

Po zakończeniu operacji nitowania, czego dla operatora odczuwalnym i dźwiękowym świadectwem jest zerwanie rdzenia nitu, operator zwalnia przycisk 4. Ciśnienie cieczy w zespole hydraulicznym i w przestrzeni roboczej 12 spada, po zmniejszeniu się ciśnienia powietrza pod tłokiem 7 zespołu pneumatycznego, w wyniku działania zaworu suwakowego 3. Tłok 7 zespołu pneumatycznego, wraz z tłokiem 9 zespołu hydraulicznego powracają, do początkowego położenia wyjściowego. Równocześnie wzrasta ciśnienie w komorze ciśnieniowej 44. Ponieważ ciśnienie w komorze ciśnieniowej 44 jest tak duże jak w cylindrze 18, natomiast powierzchnie tłoka dociskowego 34 po obu jego stronach są różne, to ciśnienie w cylindrze 18 powoduje przemieszczenie tłoka dociskowego 34 w kierunku końcówki 22 tak długo, aż szczęki 27 zetkną się z końcówką 22. Ciśnienie w komorze ciśnieniowej 44 przemieszcza następnie tuleję zaciskową 26 jeszcze dalej, w kierunku końcówki 22, powodując zluźnienie szczęk 27 i uwolnienie zerwanej części rdzenia nitu.

Uwolniony rdzeń nitu przemieszcza się, przez część czołową 30 i część tylną 31 tulei naciskowej, oraz przez tuleję 33 wyrzutnika, do pojemnika 46, przymocowanego z tyłu do głowicy 19 przyrządu 1. Pojemnik 46 pełni dwie funkcje. Gromadzi on rdzenie nitów, uniemożliwiając równocześnie ich swobodne i silne wyrzucanie do otoczenia.

Celem zabezpieczenia przed takim niebezpieczeństwem, które może się pojawić po zdjęciu pojemnika 46, jest zastosowana, przedstawiona na fig. 3 i 4, blokada 47, współpracująca z tuleją 33 wyrzutnika. Blokada 47 jest wyposażona w obracającą się dokoła osi 50 płytkę 48, zaopatrzoną w wystający z niej, w kierunku osi tulei 33 wyrzutnika, trzpień 49. 0ś 50 obrotu płytki 48 jest równoległa do osi tulei 33 wyrzutnika. Tuleja 33 wyrzutnika jest zaopatrzona w otwór 51 dla trzpienia 49. Jeżeli do głowicy 19 przyrządu 1nie jest przymocowany pojemnik 46, to sprężyna 52 powoduje obrót płytki 48 do położenia przedstawionego na fig. 3 i umieszczenie trzpienia 49 w otworze 51. Pojemnik 46 jest przymocowany do głowicy 19 przyrządu 1 za pomocą połączenia bagnetowego. Do jego przymocowania wystarczy obrót o około 45°. Po wykonaniu takiego obrotu pojemnik 46, naciskający na występ 53 płytki 48, obraca ją do położenia przedstawionego na fig. 4.

W położeniu przedstawionym na fig. 3 trzpień 49 całkowicie zamyka otwór tulei 33 wyrzutnika. Pozostaje jednak zawsze szczelina 54, umożliwiająca odpływ powietrza, potrzebny dla przemieszczenia rdzenia nitu, na tyle jednak mała, by nie mógł się przez nią i obok trzpienia 49 przedostać rdzeń nitu.

Blokada może być ewentualnie umieszczona niezależnie od przedstawionego rozwiązania konstrukcyjnego zespołu rozrywającego.

Claims (12)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Przyrząd do jednostronnego nitowania bezudarowego nitami rurkowymi z rdzeniem, wyposażony w zespół rozrywający rdzeń nitu, umieszczony w korpusie głowicy przyrządu, wyposażony w uruchamiany hydraulicznie tłok rozrywający i w zaciskające rdzeń nitu szczęki, dociskane do tulei zaciskowej uruchamianym pneumatycznie tłokiem dociskowym, za pośrednictwem tulei naciskowej, znamienny tym, że między tłokiem dociskowym (34) i tłokiem rozrywającym (14) jest usytuowana komora ciśnieniowa (44), połączona z przyłączem (2) sprężonego powietrza za pośrednictwem zespołu sterującego (3, 4).
2. 2. Przyrząd według zastrz. 1, znamienny tym, że tuleja naciskowa (30, 31) jest jako zespół sztywna w kierunku nacisku na szczęki (27), między tłokiem dociskowym (34) i szczekami (27).
3. 3. Przyrząd według zastrz. 2, znamienny tym, że tuleja naciskowa (30, 31) ma postać podzielonej w kierunku podłużnym na dwie części tulei, której skierowana w stronę szczek (27) część czołowa (30) ma postać tulei o gładkiej powierzchni zewnętrznej.
4. 4. Przyrząd według zastrz. 3, znamienny tym, że zespół sterujący (3, 4) powoduje obniżenie ciśnienia powietrza w komorze ciśnieniowej (44), a równocześnie powoduje wzrost ciśnienia cieczy na tłoku rozrywającym (14) w kierunku (29) rozrywania rdzenia nitu.
5. 5. Przyrząd według zastrz. 4, znamienny tym, że z obu stron tłoka dociskowego (34) panuje takie samo ciśnienie powietrza, a ten tłok dociskowy (34) po swej stronie zwróconej w kierunku od tłoka rozrywającego (14) ma powierzchnię czynną większą od powierzchni czynnej zwróconej w kierunku do tłoka rozrywającego (14).
6. 6. Przyrząd według zastrz. 5, znamienny tym, że tłok dociskowy (34) jest połączony z tuleją dociskową (35), usytuowaną we wnętrzu tulei ciągnącej (25).

   PL 194 111 B1
7. 7. Przyrząd według zastrz. 6, znamienny tym, że na zwróconej w kierunku tłoka rozrywającego (14) stronie tłoka dociskowego (34) panuje stałe ciśnienie powietrza.
8. 8. Przyrząd według zastrz. 7, znamienny tym, że tłok dociskowy (34) jest prowadzony przez tuleję (33) wyrzutnika.
9. 9. Przyrząd według zastrz. 8, znamienny tym, że tuleja (33) wyrzutnika jest wyposażona w uruchamianą pojemnikiem (46) zerwanych rdzeni nitów blokadę (47), pozostawiającą w przekroju tulei (33) wyrzutnika szczelinę (54), umożliwiającą przepływ powietrza, uniemożliwiającą jednak silny wyrzut z przyrządu zerwanych rdzeni nitów.
10. 10. Przyrząd według zastrz. 9, znamienny tym, że blokada (47) ma postać trzpienia (49), wystającego z płytki (48), która obraca się dokoła osi (50), równoległej do osi tulei (33) wyrzutnika.
11. 11. Przyrząd według zastrz. 10, znamienny tym, że trzpień (49) jest wprowadzany do tulei (33) wyrzutnika promieniowo.
12. 12. Przyrząd według zastrz. 11, znamienny tym, że szczęki (27) są prowadzone w tulei zaciskowej (26) za pomocą wpustów (28), których przekrój jest stały na określonej długości, a kształt szczęk (27) jest dopasowany do tych wpustów (28).