PL185382B1 - Zawór medyczny - Google Patents

Abstract

1. Zawór medyczny zawierajacy korpus posiadajacy konstrukcje sciany okreslajacej wewnetrzna komore posiadajaca czesc we- wnetrzna i zewnetrzna, przy czym korpus posiada zakonczenie blizsze i dalsze, a za- konczenie blizsze ma otwór do wprowadza- nia koncówki zakonczenia zasilajacego in- strument medyczny, a ostrze znajdujace sie w wewnetrznej komorze posiada koncówke z co najmniej jednym otworem usytuowanym w poblizu tej koncówki, zas kanal przelotowy polaczony jest z otworem, a sprezynujace uszczelnienie znajduje sie w komorze ota- czajacej ostrze, znamienny tym, ze korpus (20) posiada przestrzen dla odplywu plynu znaj- dujaca sie w konstrukcji sciany, która to przestrzen dla odplywu plynu stanowi kanal dla polaczenia plynowego zewnetrznej czesci korpusu (20) oraz przestrzeni pomiedzy kon- strukcja sciany a uszczelnieniem (36h). FIG. 1 PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest zawór medyczny, który stanowi zamknięty układ dostępny dla pacjenta, i który uszczelnia się automatycznie po zaaplikowaniu leku poprzez standardowe urządzenie medyczne połączone bezpośrednio z układem bez potrzeby użycia igły, nakładek lub adaptorów. Stosuje się zawór zwrotny eliminujący martwą przestrzeń zawierający uszczelkę, która przy sprężeniu urządzenia medycznego zostaje przebita w celu otwarcia zaworu i uszczelnia się przy dekompresji utrzymując płyn nawet przy wysokim istnieniu i po wielokrotnym użyciu.

Aplikowanie płynów dostarczanych bezpośrednio w szpitalach i placówkach medycznych rutynowo wymaga zastosowania połączeń i adaptorów ułatwiających przepływ płynów pomiędzy dwoma punktami. Większość połączeń i adaptorów do płynów wymaga użycia igły do przekłucia błony pokrywającej sterylną tubkę lub przekłucia błony pojemnika medycznego z płynem. Następnie płyn przepływa z pojemnika łub tubki wypełnionej płynem do strzykawki lub następnego urządzenie zawierającego tubkę. Połączenia te lub adaptory mają często mechaniczne lub ruchome części. Ponieważ szybki przepływ płynu poprzez połączenia i adaptory jest często krytyczny, dla przeżycia pacjenta jest konieczne by połączenia i adaptory działały niezawodnie i wielokrotnie. Adaptory i połączenia, które zawiodą podczas użycia mogą stanowić niebezpieczeństwo dla życia. Im więcej mechanicznych łub ruchomych części takich jak sprężyny lub diairagmy, tym większe prawdopodobieństwo niedoskonałości. Niedoskonałe funkcjonowanie może spowodować wprowadzenie bańki powietrza do ciała pacjenta. Tak więc im mniej mechanicznych części tym połączenia bardziej niezawodne i tym lepiej akceptowane przez świat lekarski.

Wiele połączeń i zaworów, specjalnie te, zawierające kilka mechanicznych elementów, ma dużą pojemność płynu. Ta martwa przestrzeń w urządzeniu, uniemożliwia dokładne wprowadzenie określonej objętości płynu i stanowi możliwość zanieczyszczenia po odłączeniu urządzenia. Połączenia i adaptory często zawierają zawory, które umożliwiają lub przerywają przepływ płynu. Wiele z tych szeroko używanych urządzeń ma metalowe igły do przekłuwania sterylnych uszczelek. Połączenia te są ogólnie projektowane do powodowania przepływu płynu w jednym kierunku. Oznacza to, że linia przepływu musi mieć połączenia i rurki orientowane również w uzupełniających kierunkach. Połączenia te często wymagają dalszych manipulacji, jeśli na przykład zawór został ustawiony w kierunku, który nie umożliwi przepływu. Manipulacje te zwiększają potrzebę dotykania, więc zwiększają ryzyko zakażenia i czas potrzebny do zainstalowania połączenia płynu.

Metalowe igły stosowane jako części urządzeń podłączeniowych mają często otwory umiejscowione na końcu igły. Podłączenie zaworu z linią przepływu wymaga przebicia igłą przez błonę zabezpieczającą. Otwory umiejscowione na końcu igły mogą odszczelnić błonę i uwolnić wolne cząsteczki do linii przepływu. Może to okazać się fatalne dla pacjenta. Otwory w igle mogą się z łatwością zablokować materiałem z błony. Co więcej, użycie igły z ostrym końcem może spowodować zniszczenie błony.

Połączenia i adaptory wielokrotnego użycia są preferowane jako urządzenia medyczne ponieważ różne składniki muszą często być dodawane lub usuwane z linii przepływu płynów podłączonej do pacjenta. Wielokrotne połączenia, jednakże, są trudne do utrzymania w stanie sterylnym. Czasami pokrywki są używane do przykrycia połączeń, żeby utrzymać je w stanie sterylnym. Często te pokrywki się gubią lub nie są zwyczajnie używane, ponieważ nie można ich znaleźć, gdy potrzebne.

Znany jest zawór medyczny ze zgłoszenia międzynarodowego WO 93/11828, który został przedstawiony na załączonych rysunkach, na któiych pos. I przedstawia perspektywiczny widok zaworu, pos. Π przedstawia rozłożony na części perspektywiczny widok zaworu z pos. I, ilustrujący ostrze, uszczelkę i korpus lub obudowę, pos. III - przekrój podłużny zmontowanego zaworu z pos. I, pos. IV - schematyczny przekrój podłużny zmontowanego zaworu z pos. I przed ściśnięciem uszczelki, pos. V stanowi schematyczny przekrój podłużny podobny do pos. IV, pokazujący zawór podczas ściskania uszczelki, pos. VI stanowi perspektywiczny widok drugiego rozwiązania znanego zaworu, pos. VH stanowi przekrój podłużny zaworu z pos. VI, pos. VIII stanowi schematyczną ilustrację końcówki dostarczającej ANSI przyrządu medycznego ściskającego uszczelkę zaworu, pos. IX stanowi widok z boku częściowo w przekroju

185 382 rozwiązania uszczelki, pos. X stanowi przekrój podłużny zmontowanego zaworu z pos. I stosującego uszczelkę z pos. IX, pos. XI stanowi przekrój podłużny zmontowanego zaworu z pos. I, stosującego następne znane rozwiązanie uszczelki, pos. XII stanowi przekrój podłużny zmontowanego zaworu z pos. I, stosującego jeszcze inne znane rozwiązanie uszczelki, pos. ΧΠΙ stanowi przekrój podłużny dodatkowego znanego rozwiązania uszczelki, pos. XIV stanowi przekrój podłużny uszczelki pokazanej na pos. XIII stosowanej w połączeniu z ostrzem pokazanym na pos. II, pos. XV stanowi częściowy przekrój podłużny jeszcze innego znanego rozwiązania uszczelki, pos. XVI stanowi przekrój podłużny zaworu po zmontowaniu, w którym zastosowano uszczelkę z pos. XV, pos. XVII stanowi przekrój podłużny po zmontowaniu zaworu stosującego jeszcze inne znane rozwiązanie uszczelki, pos. XVIII stanowi przekrój podłużny po zmontowaniu zaworu stosującego jeszcze inne znane rozwiązanie uszczelki, pos. XIX stanowi widok z boku po zmontowaniu uszczelki i ostrza z pos. XIV, połączonych do korpusu lub obudowy pokazanej na pos. XX i XXI, przy czym pos. XX stanowi przekrój wzdłuż linii 20-20 z pos. XIX, pos. XXI stanowi widok perspektywiczny obudowy pokazanej na pos. XIX, z sekcjami wyrwanymi dla ukazania struktury ściany wnęki zawierającej uszczelkę pokazaną na pos. XII i XIV, pos. ΧΧΠ stanowi przekrój w znacznym powiększeniu wzdłuż linii 22-22 z pos. XIV, pos. XXIII stanowi przekrój następnego zalecanego rozwiązania uszczelki, zaś pos. XXIV stanowi przekrój częściowy po zmontowaniu zaworu stosującego uszczelkę z pos. XXIII ze znanym rozwiązaniem ostrza.

Określenie „bliski” ma oznaczać ten koniec zaworu i inne elementy składowe, które znajdują się przy lub blisko końcówki 32 ostrza 24 na pos. II do V, X do ΧΠ, XIV, XVI, XXTV, i przy lub blisko końcówki 60 ostrza na pos. VI i przy lub blisko pokrywy 92 uszczelki na pos. VIII, IX, ΧΠΙ do XIX, XXIII, XXIV. Określenie „dalszy” ma oznaczać przeciwległy koniec zaworu lub końcówki ostrza lub uszczelki.

Określenie „przyrząd medyczny” ma oznaczać dowolne narzędzie medyczne stosowane przez fachowców z tej dziedziny, które może ułatwiać przechodzenie płynów, zwłaszcza cieczy.

Przykłady przyrządów medycznych, które są tu rozważane obejmują ale nie wyłącznie rurki, przewody, strzykawki, zestawy IV (zarówno układ obwodowy jak i centralny), linie obejściowe, zawory medyczne i inne elementy składowe. Przyrządy medyczne są dostępne w handlu w wymiarach znormalizowanych. Tak więc jeden lub obydwa końce zaworu mogą być wyposażone w obsady dostosowane do takich przyrządów medycznych o wymiarach znormalizowanych.

Jak pokazano na załączonych pos. I i II, znane rozwiązanie zaworu 10 zawiera korpus zaworowy lub obudowę 12, ostrze 24 i uszczelkę 36. Uszczelka 36 jest wykonana z materiału sprężystego, który jest giętki, obojętny, nieprzepuszczalny dla płynu i łatwo przebijalny przez ostrze 26. W rozwiązaniu zaworu pokazanym na pos. ΧΠΙ, ujawniającym alternatywnie ukształtowaną uszczelkę 36d, która posiada w swym bliskim końcu wstępnie naciętą szczelinę 11. Tworzy ona wąski otwór przez który może łatwo przejść końcówka ostrza 24, stale tworząc płynoszczelne uszczelnienie przy wyciąganiu ostrza. Te trzy elementy składowe są zmontowane jak pokazano na pos. ΠΙ, przy czym ostrze 24 jest zamknięte dla uniknięcia przypadkowych zatkań. Na pos. II przedstawiono w jaki sposób obudowa 12, uszczelka 36 i ostrze 24 są przyłączone bez potrzeby stosowania kleju lub innego czynnika wiążącego lub procesu. Uzyskano połączenie mechaniczne zapewniające zamknięcie płynoszczelne jak omówiono poniżej. Jak pokazano na pos. IV i V, uszczelka 36 porusza się wewnątrz obudowy 12, przebijana przez ostrze 24, odsłaniając końcówkę 32 ostrza 24 dla umożliwienia przepływu płynu przez zawór 10.

Pokazane na pos. I znane rozwiązanie obudowy 12 posiada dzwonowo ukształtowaną osłonę 16 i górny cylindryczny korpus 20. Osłona 16 jest integralna z górnym korpusem 20, z którym jest połączona za pomocą pierścienia 14. Osłona 16 tworzy ekran dla wewnętrznego przewodu 18 ostrza 24. Ten wewnętrzny przewód 18 ma kształt cylindryczny i lekko zukosowany. Wewnętrzny przewód 18 i górny korpus 20 zawierają ustawione wjednej linii wydrążone rury tak, że wewnętrzny przewód 18 i górny korpus 20 są połączone hydraulicznie ze sobą gdy ostrze 24 przebija uszczelkę 36. W szczycie korpusu 20 znajduje się okrągły otwór 25ą otoczony przez pierścieniową wargę 25 (pos. II).

185 382

W pierwszym rozwiązaniu znanego zaworu, górny korpus 20 jest przystosowany do pomieszczenia obsady 48 znormalizowanej strzykawki 46 ANSI (pos. IV i V). Jednakże zewnętrzna średnica korpusu 20 może mieć dowolną wielkość dla dostosowania do przyłączania również innych urządzeń łącznikowych. Bliski koniec korpusu 20 może być wyposażony w mechanizm blokujący dla ułatwiania blokowania zaworu 10 do rozmaitych przyrządów medycznych. Pos. I, przedstawia ucha blokujące 22 w pobliżu bliskiej wargi 25 obudowy 12, tak, że obudowa 12 może być blokowana w dowolnym urządzeniu kompatybilnym do urządzenia z blokadą luer, znanego w tej dziedzinie. Przykładowo, na zewnętrznej średnicy korpusu 20 można zastosować konwencjonalne gwinty 180 blokady luer, jak pokazano na pos. XIX.

Na pos. Π ostrze 24 posiada przy swym dalszym końcu wewnętrzny przewód 18, a przy swym bliskim końcu wydrążone ostrze 26, integralny z wewnętrznym przewodem. Ten wewnętrzny przewód 18 i ostrze 26 wyznaczają ciągły kanał przepływowy płynu podczas stosowania. Pierścień uszczelniający 28 na pośredniej części ostrza jest integralny i łączy zewnętrzny przewód 18 i ostrze 26. Jak pokazano na pos. III, wieniec 28a pierścienia uszczelniającego 28 przylega do strony spodniej wewnętrznego pierścienia 14 i posiada pierścieniowy wypust 28b, który zatrzaskuje się z pierścieniowym rowkiem 14b w stronie spodniej pierścienia. Pierścień uszczelniający 28 spełnia dwie funkcje. Po pierwsze służy jako przyłączenie do strony spodniej pierścienia 14. Po drugie służy jako podpora i obsada przyłączająca dla uszczelki 36.

Wydrążone ostrze 26 ma zukosowany kształt stożkowy zakończony ostrą końcówką 32. Wzdłuż długości ostrza przebiegają wypiętrzone, wystające grzbiety 30. Te wypiętrzone grzbiety 30 wystają z powierzchni ostrza pomiędzy 0,2 - 2,0 mm. Grzbiety 30 są ustawione w jednej linii wzdłuż długości ostrza jak przedstawiono na pos. II. Te grzbiety 30 służą do przerywania jakiegokolwiek powstającego podciśnienia podczas uszczelnienia ostrza 26 jak opisano poniżej. Poniżej omówiono modyfikacje ustawienia i ukierunkowania tych znanych grzbietów 30 w połączeniu z ich funkcją. Dalej względem końcówki 32 ostrza umieszczono przynajmniej jeden podłużny przelotowy otwór 34 umożliwiający komunikację hydrauliczną pomiędzy wewnętrznym przewodem 18 i górnym korpusem 20. Zastosowano trzy przelotowe otwory 34 w obrębie około 10 mm, a w obrębie około 5 mm od końcówki 32 ostrza. Te przelotowe otwory 34 mogą mieć dowolną wielkość, jednakże im większa wielkość, przelotowych otworów tym większa jest szybkość przepływu płynu przez zawór 10. W stosowanym rozwiązaniu zaworu, wielkość przelotowych otworów 34 ma numer 18, dając wielkość przepływu stanowiącą trzykrotność wielkości przepływu przy standardowej igle nr 18.

Uszczelka 36 posiada pokrywę 40 o płaskiej powierzchni górnej 40b, zewnętrznie zukosowanej ścianie bocznej 38 i dolnej wardze 42. Jej wnętrze jest wydrążone dla utworzenia ukształtowanej wnęki 37 (pos. ΙΠ). Tak więc uszczelka 36 prześlizguje się łatwo ponad ostrzem 24 dla suwliwego dopasowania wewnątrz wnęki 37. Warga 42 uszczelki 36 jest osadzona wewnątrz pierścienia uszczelniającego 28 i zaklinowana pomiędzy tym pierścieniem uszczelniającym 28 i stroną spodnią pierścienia 14. Wzdłuż długości uszczelki 36 zastosowano podłużne rowki 43 (pos. Π), tworzące kieszenie powietrzno ułatwiające ściskanie uszczelki 36 podczas stosowania. Rowki 43 mają różny kształt i wielkość dla ułatwiania ściskania uszczelki. W jednym rozwiązaniu zaworu występuje pojedynczy rowek 43, który całkowicie otacza uszczelkę 36 pomiędzy pokrywą 40 a wargą 42.

Podstawa uszczelki 36 ma taką szerokość, że warga 42 jest dopasowana suwliwie w pierścieniu uszczelniającym 28. Wydrążona wnęka 37 (pos. III) uszczelki 36 jest zukosowana dla dostosowania wewnętrznie do kształtu ostrza 24, posiadając ścianę 44 kontaktującą się z odległą pokrywą 40 uszczelki ostrza 24. Zewnętrze uszczelki 36 ma wielkość i kształt dla dopasowania do wnętrza górnego korpusu 20 obudowy 12. Pokrywa 40 uszczelnia ponownie zawór 10, gdy górna powierzchnia 40b znajduje się blisko przelotowych otworów 34. Pokrywa 40 wypełnia otwór 25a w szczycie korpusu 20. Tak więc po zmontowaniu górna powierzchnia 40b pokrywy 40 jest na jednym poziomie z wargą 25, tak, że warga 25 i pokrywa 40 mogą być przecierane tamponem z alkoholem lub innym środkiem dezynfekującym bez przeciekania środka dezynfekującego do zaworu 10. Ważne jest, aby powierzchnia 40b była odsłonięta tak, aby mogła być przecierana tamponem ze środkiem dezynfekującym.

185 382

Jak pokazano na pos. ΙΠ, ostrze 24 z przylegającym wewnętrznym kanałem 18 jest przytwierdzone do obudowy 12 przez połączenie zewnętrznej części pierścienia uszczelniającego 28 i wewnętrznej części pierścienia 14. Jakkolwiek nie jest to konieczne, to dwie części są przymocowane dowolnym ze znanych w tej dziedzinie sposobów obejmujących, ale bez ograniczenia, uszczelnianie cieplne, klejenie, blokowanie na wcisk, zespajanie lub temu podobne. Uszczelka 36 jest dopasowana w pierścieniu uszczelniającym 28 i jest utrzymywana na miejscu przez wewnętrzną wargę 27 wzdłuż wewnętrznej części pierścienia 14 obudowy 12. Długość ostrza 24 jest taka, że po zmontowaniu końcówka ostrza spoczywa poniżej płaszczyzny wyznaczonej przez wargę 25 obudowy 12. Końcówka 32 ostrza znajduje się około od 1,334 cm do 0,254 cm poniżej wargi 25 obudowy 12. Uszczelka 36 jest dopasowana suwliwie względem ostrza 24 i jest w jednej płaszczyźnie z wargą 25 obudowy 12. Końcówka 32 ostrza jest więc osadzona wewnątrz pokrywy 40 przed zastosowaniem lub może się znajdować o około 0,0635 cm dalej od pokrywy 40, gdy zawór 10 jest w położeniu zamkniętym. Wewnętrzny przewód 18 jest częściowo osłonięty przez dzwonowe ukształtowaną osłonę 16 obudowy 12 (pos. I-III). Wewnętrzna powierzchnia osłony 16 posiada wystające gwinty 44 jako mechanizm blokujący do przyłączania przyrządu medycznego. Ponadto na zewnętrzną część wewnętrznego przewodu 18 mogą być wciśnięte inne urządzenia medyczne bez bezpośredniego połączenia z wystającymi gwintami 44.

Podczas stosowania zawór jest przystosowany do pracy jako zawór dwudrogowy. Ukierunkowanie zaworu jest niezależne od przepływu płynu i uzależnione od zalecanego ukierunkowania wstępnie przygotowanych połączeń. Tak więc zawór może być stosowany jako łącznik zaworowy do dożylnego układu centralnego lub obwodowego łącznika obejściowego w każdym ukierunkowaniu. Płyn pozajelitowy jest dostarczany do pacjentów poprzez układ rurek tak, że płyn przepływa z pojemnika do pacjenta przez element przebijający. Pojemniki są często zmieniane lub też dodawane są dodatkowe butelki z płynem. Ujawniony tu zawór jest zaprojektowany do wzajemnego łączenia przyrządów medycznych wzdłuż toru dostarczania płynu do pacjenta. Jednakże zawór jest również przydatny do stosowania w każdym środowisku, w którym potrzebny jest zawór płynu o zdolności do ponownego uszczelniania. Podczas stosowania na wewnętrzny przewód 18 jest nakładany łącznik o odpowiedniej wielkości. Blokowanie może być realizowane poprzez mechanizm blokujący typu luer, pasowanie na wcisk lub dowolne inne mechanizmy blokujące znane w tej dziedzinie jak opisano powyżej. Tak więc w jednym z przykładów, płyn przechodzi zewnętrznego przewodu 18 do ostrza 26. Jednakże przepływ płynu jest blokowany poprzez uszczelkę 36.

Na pos. IV i V przedstawiono aktywowanie zaworu. Na pos. IV pokazano strzykawkę 46 jako przyrząd medyczny przyłączany do bliskiego końca zaworu 10. Jednakże ten przyrząd łączący może stanowić dowolny z licznych znanych przyrządów medycznych. Obsada 48 strzykawki 46 jest umieszczona na pokrywie 40 wewnątrz wargi 25 obudowy 12. Zastosowanie ciśnienia na strzykawkę 46 w kierunku strzałek pokazanych na pos. IV powoduje wywarcie nacisku na pokrywę 40. Powstające w wyniku ciśnienie skierowane w dół powoduje ściśnięcie uszczelki 36. Popycha to końcówkę 32 ostrza 26 przez pokrywę 40 dla odsłonięcia przelotowych otworów 34. Ściśnięcie jest ułatwione przez rowki 38. Płyn ma teraz możliwość przepłynięcia do strzykawki 46 lub na odwrót w zależności do tego, czy płyn ma być pobierany od pacjenta czy też lek ma być wstrzykiwany pacjentowi. Na pos. V pokazano zawór 10 otwarty przez włożenie obsady 48 strzykawki 46 do otworu 25a. Tłoczek 49 strzykawki jest przez to cofnięty wytwarzając podciśnienie wciągające płyn poprzez zawór 10 do strzykawki. Dla zastosowań dożylnych zawór 10 może być ukierunkowany w położeniu pokazanym na pos. IV i V lub może być obrócony o 180° tak, że płyn przepływa w kierunku przeciwnym.

Po zdjęciu strzykawki 46 z ostrza 26 jak pokazano na ροζ. IV, uszczelka 36 ma swobodę powrotu do swego kształtu oryginalnego i przykrycia przelotowych otworów 34. Zdolność uszczelki 36 do powrotu do swego ksztabu początkowego jest i określona poprzez sprężystość materiału użytego do wytworzenia uszczelki. Ponadto, zdolność uszczelki 36 do powrotu do kształtu początkowego jest ułatwiona przez wystające grzbiety 30 utworzone na zewnętrznej powierzchni ostrza. Podczas ściskania może powstawać podciśnienie w obszarze pomiędzy ostrzem 26 a uszczelką 36, chroniąc tym samym uszczelkę 36 przed powrotem do jej położę185 382 nia początkowego. Wystające grzbiety 30 umożliwiają przechodzenie powietrza wzdłuż powierzchni pośredniej ostrze/uszczelka dla uniknięcia powstawania podciśnienia i umożliwienia swobodnego powrotu uszczelki 36. Zdolność uszczelki 36 do odwracalnego odkształcania i powrotu do jej położenia początkowego jest szczególnie przydatna ponieważ bezpośrednio zatrzymuje przepływ płynu przez zawór 10, przykrywa wgłębione ostrze 26 utrzymując jego sterylność oraz zmniejsza niebezpieczeństwo przypadkowego przebicia przez ostrze innego przedmiotu lub osoby. Ponadto, ponieważ zawór 10 nie ma części ruchomych z wyjątkiem uszczelki zatem, gdy uszczelka 36 jest popychana w dół nie ma prawdopodobieństwa wadliwego zadziałania zaworu 10.

Przelotowe otwory 34 są umieszczone stosunkowo nisko dla ostrza 26. Tak więc, przelotowe otwory 34 są uszczelnione stosunkowe wcześnie, gdy uszczelka 36 powraca do swej konfiguracji początkowej, gdy zawór 10 jest zamknięty. W zaworze przelotowe otwory 34 są umieszczone 0,191 cm poniżej końcówki 32 ostrza (pos. II). Ponadto przelotowe otwory 34 są uszczelnione nawet jeżeli uszczelka 36 nie powraca całkowicie do swej konfiguracji początkowej pokazanej na pos. IV. Ponadto zdolność uszczelki 36 do odwracalnego powracania do położenia początkowego umożliwia ponowne stosowanie zaworu 10. Po rozłączeniu i przed ponownym zastosowaniem powierzchnia przebitej pokrywy 40 znajduje się w jednej płaszczyźnie z obudową 12. Tak więc ta wypoziomowana powierzchnia może być wysterylizowana alkoholem lub innymi substancjami odkażającymi powierzchnię. Osłona 16 i górny korpus 20 osłaniają obydwa połączenia względem otaczającego środowiska, dla ochrony sterylności połączenia. Ponadto, zarówno osłona 16 jak i górny korpus 20 służą jako zbiorniki gromadzące dla ochrony płynu przed ściekaniem z zaworu 10 podczas manipulowania.

Na górny korpus 20 może być nałożona pokrywa (nie pokazana) jako dodatkowa ochrona powierzchni uszczelki 36 pomiędzy stosowaniami. Jednakże tego rodzaju pokrywa nie jest konieczna do utrzymania sterylności ponieważ uszczelka 36 może być przetarta po każdym zastosowaniu tamponem ze środkiem dezynfekującym. Odwracalność uszczelki 36 powoduje, że zawór 10 jest szczególnie przydatny jako zawór łącznikowy ustanawiający połączenie hydrauliczne pomiędzy dwoma przewodami z płynem. Tak więc zawór umożliwia połączenie pierwszego przewodu z płynem z drugim przewodem z płynem. Odwracalność zaworu 10 umożliwia kolejne dodawanie licznych przewodów z płynem, przykładowo do przewodu z płynem bezpośrednio przyłączonego do żyły pacjenta. Ponieważ zawór jest łatwo sterylizowany i uszczelniany, zatem można dodawać i usuwać przewody z płynem bez odłączania łącznika dożylnego.

Zawór 10 jest wykonany z twardego tworzywa sztucznego, takiego jak tworzywo ABS, jednakże należy uwzględnić, że można go wykonać również z innych znanych w tej dziedzinie materiałów obojętnych medycznie. Ostrze 24 jest wykonane z tego samego materiału co obudowa 12. Jednakże można zastosować na ostrze 24 materiał o większej wytrzymałości, tak jak poliwęglan, dla umożliwiania przebijania rozmaitych łączących przegród i uszczelek. W zaworze tym nie jest wymagane stosowanie metalowych igieł. Redukuje to niebezpieczeństwo przebicia skóry podczas stosowania i wytwarzania. Ponadto, górny korpus 20 służy jako osłona ostrza 26, tak że dodatkowo redukuje się kontakt skóry z ostrzem 26. Ostrze 26 powinno mieć wytrzymałość wystarczającą jedynie do penetracji pokrywy 40 lub w razie potrzeby do przebicia łączącego łączącej przegrody.

W rozwiązaniu zaworu przedstawionym na pos. II-IV, przelotowe otwory 34 są umieszczone dalej od końcówki 32 ostrza. To umieszczenie zapewnia dwie ważne korzyści. Po pierwsze, umieszczenie przelotowych otworów 34 ułatwia ponowne uszczelnienie zaworu 10 po użyciu. Po drugie jeżeli przelotowe otwory byłyby umieszczone przy końcówce 32, to mogłyby te otwory 34 znajdować się w środku pokrywy 40, tym samym wprowadzając cząsteczki uszczelki do przepływu płynu i ewentualnie otwory 34 mogłyby ulec zatkaniu. Tak więc, podłużne umieszczenie przelotowych otworów dalej od końcówki 32 zapobiega wprowadzaniu cząsteczek do toru przepływu płynu i/lub zatykaniu przelotowych otworów 34. Dodatkowo można regulować liczbę i średnicę przelotowych otworów 34 dla dostosowania do rozmaitych prędkości płynu. W zaworze zalecana prędkość płynu przechodzącego przez przelotowe

185 382 otwory 34 jest równa lub większa niż szybkość przepływu przez igłę nr 18. Przelotowe otwory większe niż nr 18 będą oczywiście ułatwiały przepływy z większą szybkością.

Zawór 10 ma bardzo niewielką przestrzeń martwą, tak że objętość płynu wchodzącego do zaworu 10 jest równoważna objętości płynu opuszczającego zawór 10. Ponadto całkowita równoważna objętość płynu w zaworze jest bardzo mała tak, że objętość płynu płynącego przez układ dla umieszczenia zaworu 10 w połączeniu hydraulicznym z przyrządem medycznym takim jak strzykawka 46 wynosi zero.

W innym znanym rozwiązaniu zaworu według powołanego WO 93/11828, jak pokazano na pos. VI i VII sterylny adapterowy zawór 50 jednorazowego użytku, służący jako zdejmowalne wieko pojemnika (nie pokazanego) na płyn. Płyn może zatem być wydobywany z pojemnika lub może przepływać z pojemnika do przyrządu medycznego w sposób sterylny. Tak jak to stosuje się konwencjonalnie, otwarty wylot pojemnika jest zwykle uszczelniony członem pokrywowym (nie pokazanym).

Na pos. VI pokazano adapterowy zawór 50 mający korpus zawierający osłonę 52. Osłona 52 jest dopasowana suwliwie na otwarty wylot pojemnika. Osłona 52 może mieć dowolną wielkość dostosowaną do szerokiego zakresu wielkości pojemników. Wzdłuż długości osłony, w przynajmniej jednym miejscu zastosowano podłużną szczelinę 54 dla zapewnienia ślizgowego dopasowania pomiędzy osłoną 52 i pojemnikiem. W górę od osłony 52 odchodzi komora 56 o konfiguracji rurowej, która ma konstrukcję podobną do górnego korpusu 20 pierwszego przedstawionego zaworu. Podobnie do pierwszego rozwiązania zaworu, bliska część zaworu może zawierać mechanizm blokujący 59, który stanowi urządzenie blokujące typu luer lub inne urządzenie blokujące znane w tej dziedzinie.

Jak pokazano na pos. VII, ostrze 58 wystaje w górę przez rurową komorę 56. Końcówka 60 ostrza jest wgłębiona na wysokość wargi 62 rurowej komory 56. W położeniu zamkniętym ta końcówka 60 jest przykryta uszczelką 64, taką samą jak uszczelka 36. Wystające grzbiety 66 i rowki uszczelniające 68 ułatwiają ściskanie uszczelki i wspomagają zamknięcie po użyciu. Tak więc w położeniu zamkniętym jak pokazano na pos. VII, uszczelka 64 przykrywa przelotowe otwory 70, chroniąc płyn przed wypływaniem z pojemnika. Adapterowy zawór 50 zawiera drugie ostrze 72, które jest zaostrzone w kierunku przeciwnym niż ostrze 58. Ostrza 52 i 72 są połączone hydraulicznie ze sobą. Ostrze 72 wystaje w dół wewnątrz osłony 52. Te dwa ostrza tworzą jeden element składowy zaworu 50, zaś osłona 52 i górna komora tworzą drugi element składowy. Te dwa elementy składowe mogą być zmontowane podobnie jak elementy zaworu 10. Ostrze 72 podobnie jak ostrze 58 posiada podłużne przelotowe otwory 74 i końcówkę 76. Przelotowe otwory 74 są umieszczone wewnętrznie względem końcówki 76. Adapterowy zawór 50 jest tym samym przydatny do stosowania do pojemników przechowujących sterylne leki, mających uszczelnienie pokrywowe lub przegrodowe na ich otwartym wylocie. Przykłady pojemników z takimi uszczelkami, przydatnymi do stosowania z tego rodzaju zaworem obejmują butle dozujące do pojemników do wstrzykiwania domięśniowo antybiotyków lub temu podobnych. Jednakże zawór 50 może być wyposażony w swoją własną uszczelkę i mechanizm blokujący dla umożliwienia stosowania zaworu do rozmaitych pojemników na leki lub inne płyny. Leki w takich rodzajach pojemników są przetrzymywane w warunkach sterylnych, przy czym objętość i charakter leku są tego rodzaju, że w przeciągu dłuższego okresu czasu są usuwane w sposób przerywany wielokrotne dawki. Jeżeli lek jest przetworzony, wówczas podczas stosowania zdejmuje się pokrywę otworu pojemnika dla odsłonięcia gumowej przegrody. Zawór 50 jest nakładany na przegrodę i przykłada się bezpośredni nacisk dla przebicia odległym ostrzem 72 przegrody do pojemnika. Następnie można nałożyć strzykawkę lub temu podobnie jak pokazano na pos. IV w związku z piątym znanym rozwiązaniem zaworu, dla pobrania płynu z pojemnika. Nacisk obsady 48 na ostrze 58 przepycha końcówkę 60 ostrza przez uszczelkę 64. Jednocześnie uszczelka 64 zostaje ściśnięta. Ściśnięcie zostaje przejęte przez rowki 68. Płyn zostaje pobrany z pojemnika i strzykawka jest zdjęta z ostrza 58. Zwolnienie ciśnienia przyłożonego do uszczelki 64 umożliwia powrót uszczelki 64 do konfiguracji początkowej. Grzbiety 66 ułatwiają ruch uszczelki 64.

Częstokroć składniki zawarte w pojemnikach stanowią takie, które mogą być liofilizowane przy zakupie. Składniki liofilizowane wymagają przetworzenia przed użyciem. Jeżeli

185 382 lekarstwo wymaga przed użyciem przetworzenia, to do pojemnika przed odciągnięciem płynu może być wprowadzona sterylna woda, solanka lub inny płyn. Dwudrogowy charakter zaworu umożliwia dokonanie tego bez szczególnego przystosowania. Po zdjęciu strzykawki zawór 50 automatycznie się uszczelnia. Następnie z pojemnika można pobierać dawki za pomocą strzykawki lub temu podobnych. Dla przetarcia wargi 62 i uszczelki 64 przed każdym zastosowaniem można użyć alkoholu lub innych podobnych powierzchniowych środków sterylizujących. Podobnie do pierwszego powołanego znanego rozwiązania zaworu, w którym pokrywa może być dopasowana nad wargą 62 górnej komory pomiędzy stosowaniami.

Adapterowy zawór 50 może służyć jako adapter leku do pojemnika dożylnego. W tym przypadku, zawór 50 jest umieszczony na pojemniku z lekarstwem do dostarczania dożylnego i przełączany poprzez rurki do zasilania dożylnego. Tak więc zawór 50 może być połączony hydraulicznie z zaworem łącznikowym z pos. I dla ułatwiania przepływu lekarstwa z butelek do ściekania dożylnego.

Na pos. IX jest pokazane inne znane z powołanego opisu WO 93/11828 rozwiązanie uszczelki 36a. Uszczelka 36a posiada pokrywę 92 na bliskim końcu i wargę 36 na dalszym końcu. Blisko pokrywy 92 znajduje się miseczko wy pierścieniowy kołnierz 95. Pokrywa 92 i warga 96 są połączone ścianą składającą się z wielu pierścieniowych ściennych części 94, które rozkładają się i składają na wzór harmonii. Podczas ściskania uszczelki 36a średnica pierścieniowych ściennych części 94 rozszerza się na zewnątrz w kierunku promieniowym. Pomiędzy częściami 94 i obudową znajdują się kieszenie powietrzne 13a (pos. X) a pomiędzy ostrzem 24 i uszczelką 36a znajdują się kieszenie powietrzne 13b. Uszczelka 36a zawiera wnękę 98 dalej od pokrywy 92 i sąsiedztwie pierścieniowych części 94. Uszczelka 36a współpracuje z ostrzem 26 (pos. II) i innymi elementami zaworu w sposób podobny do uszczelki 36 z pos. II.

Na pos. X miseczkowy pierścieniowy kołnierz 95 może być rozciągnięty dookoła górnego korpusu 20 i utrzymywany na miejscu za pomocą pierścienia 97. Daje to efekt trampoliny, który wspomaga powrót uszczelki 36a do stanu dekompresji po usunięciu strzykawki (nie pokazanej). Rozwiązanie to daje dwie korzyści. Po pierwsze bliski koniec zaworu 10 może być przecierany tamponem z alkoholem lub innym środkiem dezynfekującym bez jego przeciekania do zaworu 10. Po drugie przez przymocowanie miseczkowatego pierścieniowego kołnierza 95 do górnego korpusu 20 przy jego bliskim końcu za pomocą pierścienia 97 wspomaga się powtarzalne odkształcanie uszczelki 36.

Uszczelka 36b jest połączona z zaworem 10 z pos. XI. Uszczelka 36b jest podobna do uszczelki 36a pokazanej na pos. IX i X, ponieważ uszczelka 36a posiada pokrywę 92, ścianę boczną składającą się z pierścieniowych części 94 i wargę 96. Uszczelka 36a posiada wystający na zewnątrz pierścień 99, usytuowany pod kątem prostym względem podłużnej osi zaworu 10. Pierścień 99 łączy uszczelkę 36b z korpusem 20. Pierścieniowy korek 20' górnego korpusu jest wetknięty w górny korpus 20 dla ścisłego dopasowania pomiędzy prostopadłym pierścieniem 99, występem 101 w górnym korpusie 20 i korkiem 20'. Pierścień 99 wspiera reformację uszczelki 36b dla objęcia ostrza 26 po usunięciu strzykawki (nie pokazano).

Jak pokazano na pos. XII, zarówno miseczkowy pierścieniowy kołnierz 95 jak i pierścień 99 mogąbyć stosowane w połączeniu z zaworem 10, dla zabezpieczenia uszczelki 36c. Uszczelka 36c zapewnia szybką reformację po usunięciu strzykawki (nie pokazano) i posiada zalety obu uszczelek 36a i 36b.

Na pos. XIII jest pokazane następne znane z powołanego opisu rozwiązanie uszczelki, uszczelka 36d. W tym rozwiązaniu uszczelka 36d składa się z pokrywy 92, wargi 96 oraz ściany bocznej 150 składającej się z okrągłych wypukłości 100 ustawione osiowo w stos o zmniejszającej się ku górze średnicy. Okrągłe wypukłości 100 są lite poprzez ich średnice przekroju. Te okrągłe wypukłości 100 odkształcają się odpowiednio pod wpływem ściskania i dekompresji uszczelki 36d, tym samym odsłaniając lub przykrywając ostrze (nie pokazane).

Jak wyżej wspomniano, uszczelka 36d posiada wstępnie naciętą szczelinę 11 w pokrywie 92 leżącą wzdłuż podłużnej osi zaworu 10. Pokrywa 92 posiada wyjątkową konfigurację, która zapewnia, że szczelina 11 zamyka się i jest uszczelniona po usunięciu strzykawki (nie pokazanej) i reformacji uszczelki 36d. Zawiera ona powiększony, wewnętrzny, czuły na

185 382 ciśnienie element 200, który jest integralnie złączony z pokrywą 92. Pomiędzy proksymalnym końcem ściany bocznej 150 a elementem 200 zawiera się pierścieniowa przestrzeń 102, która we wnęce 98 wypełniona jest płynem. Płyn ten jest pod ciśnieniem, jak na przykład krew pod ciśnieniem u pacjenta, do którego przyłączono zawór 10. Nawiązując do pos. XIV, płyn, na przykład krew pacjenta, przepływa przez otwory 34 w ostrzu 26, wypełniając wnękę 102. Płyn ten napiera na stronę zewnętrzną elementu 200 zamykając szczelinę 11, gdy uszczelka jest rozprężona jak pokazano na pos. XIV i XIX. Ciśnienie tego płynu tworzy wysokie ciśnienie na uszczelce, co zapobiega wyciekaniu płynu z zaworu 10 przez szczelinę 11. Na końcu elementu 200, który przedłuża okres trwałości uszczelki 36d, znajduje się pół-cylindryczny pierścieniowy kołnierzowy rozdzierający pierścień 104.

Wzdłuż obwodu wewnętrznej powierzchni elementu 200 umieszczony jest rozdzierający pierścień 104 integralnie złączony z elementem 200, a na zewnętrznej powierzchni uszczelki znajduje się nieznaczne wgłębienie w kształcie spodka. Element czuły na ciśnienie w stanie rozprężenia zamyka każdy otwór w uszczelce 36d, aby zapewnić szczelne na płyn uszczelnienie w stanie rozprężenia. Czuły na ciśnienie element 200 uzdatnia zawór 10 do zachowania szczelnego na płyn uszczelnienia nawet przy bardzo dużym ciśnieniu często występującym w medycznych zastosowaniach, w szczególności, gdy zawór 10 jest przyłączony do tętnicy pacjenta. Centrum elementu 200 i pierścieniowa przestrzeń 102 są współosiowe z wlotem 1 la do otworu 11. Ciśnieniowy płyn wypełnia pierścieniową przestrzeń 102, aby przyłożyć ciśnienie, które ściska element 200 w celu szczelnego zamknięcia wlotu 1 la do otworu 11. W tym rozwiązaniu zaworu odległość między wlotem 1 la a proksymalnym końcem pokrywy 92 wynosi od 1,27 do 0,19 cm, a korzystniej około 0,254 cm.

Jak przedstawiono na pos. XXII, końcówka 32 jest przeznaczona do tego, aby zapobiec rozdzieraniu uszczelki. Końcówka 32 posiada trzy ścianki 210, 212 i 214 połączone ze sobą wzdłuż linii oddzielających a, b i c. To połączenie ścianek fasetek 210, 212 i 214 często jest poszarpane i rozedrze uszczelkę 36d. W obrębie a, b i c lub połączeń, umieszczonych w obrębie wgłębień 220, 222 i odpowiednio 224 jest włożony pierścieniowy korek 20' górnego korpusu, tworząc „zagłębione linie przegrodowe”.

Na pos. VII i ΧΙΧ-ΧΧΙ jest pokazane następne znane z powołanego opisu rozwiązanie zaworu 10 z zastosowaną uszczelką 3 6d. W tym rozwiązaniu wewnętrzna ściana 160 górnego końca korpusu 20 posiada liczne promieniowe wgłębienia 107. Wgłębienia 107 są wydłużone i umieszczone równolegle do podłużnej osi zaworu 10 w symetrycznej konfiguracji podobnej do gwiazdy. Każde wgłębienie ma przeciwległe krawędzie boczne 162, które łączą się z uszczelką 36d po ściśnięciu uszczelki 36d. Wgłębienia tworzą przestrzeń w którą rozszerza się uszczelka 36d po ściśnięciu.

Na pos. XXIII i XXTV jest pokazane następne rozwiązanie uszczelki 36h. W tym rozwiązaniu uszczelka 36h zawiera pokrywę 92 mającą podobne do spodka wgłębienie 204 (pos. XXIII). Uszczelka 36h zawiera szczelinę 11 mającą bliski koniec przy wgłębieniu 204 i odległy koniec 1 la przy odległym końcu pokrywy 92. Na fig. 23 pokazano okrągłe wypukłości 100 podobne do pokazanych na pos. XIIL Uszczelka 36h posiada wewnętrzne wgłębienie 98. Ponadto uszczelka 36h posiada wargę 96 omówioną szczegółowo powyżej.

Jak pokazano na pos. VIII, ściana 181 bliskiego końca górnego korpusu 20 jest zukosowana wewnętrznie pod tym samym kątem jak obsada 48 strzykawki 46. Zgodnie z normami ANSI, zukosowanie wynosi 0,015 cm na cm długości. Ściana 182 obsady 48 opiera się o ścianę 181, gdy obsada wślizguje się do otworu 25a popychając uszczelkę 36d wewnętrznie ściskając ją i wtłaczając końcówkę 32 ostrza 36 do wejścia do szczeliny 11. Uszczelka 36d rozszerza się pod wpływem ściśnięcia, wypełniając całkowicie górne części wgłębień 107. Niektóre sekcie uszczelki 36d są zaklinowane pomiędzy krawędziami 162 a inne sekcje wypełniają wgłębienia 107. Gdy płyn przepływa przez obsadę 48 przez otwory 34, to powietrze w obsadzie 48 jest wypychane poza nią i wypuszczane z zaworu 10 pomiędzy ścianami 181 i 182. Tak więc pacjent otrzymuje poprzez zawór 10 całą przepisaną dawkę. Płyn przepływa przelotowymi otworami 34 ale nie przecieka pomiędzy uszczelką 36d i ścianą 181 lub pomiędzy przylegającymi ścianami 181 i 182.

185 382

Na pos. XV-XVIII pokazano rozwiązania uszczelek 36e, 36f i 36g, które są takie same jak uszczelki 36a (pos. X) uszczelka 36b (pos. XI) i uszczelka 36e (pos. XII) z wyjątkiem zastosowania ściany bocznej 150 mającej okrągłe wypukłości 100 zamiast harmonijkowej części ściennej 94.

Inne elementy składowe zaworu współpracują z rozmaitymi rozwiązaniami uszczelki w sposób podobny do ich współpracy z uszczelką 36 z pos. II. Przed zastosowaniem zaworu 10 pokrywy 40 lub 92 powinny być przekłute centralnie stalową igłą w kierunku osiowym, wstępnie nacinając uszczelkę dla utworzenia szczeliny 11 dla umożliwienia szybszej dekompresji i ponownego odkształcenia uszczelki po przekłuciu ostrzem 26. Uszczelki są wykonane z materiału, który może powtarzalnie podlegać ponownemu uszczelnieniu i zapobiegać przepływowi płynu dookoła materiału uszczelki. Uszczelka 36 powinna również mieć zdolność do popychania w dół i następnie sprężystego powracania do położenia dla ponownego uszczelnienia zaworu. Zbyt miękki materiał nie będzie powodował skutecznego ponownego uszczelnienia, jednakże nie będzie zdolny do sprężystego powrotu po otworzeniu zaworu. Materiał zbyt twardy będzie dawał wystarczającą siłę sprężystą, jednakże nie będzie skutecznie uszczelniał. Tak więc uszczelka jest wytworzona z silikonu o twardości w zakresie 30 - 70 jednostek twardościomierza Shore, a korzystniej w zakresie 40 - 50 jednostek Shore. W tym zakresie twardości mieści się utwardzony polimer silikonowy, dostępny z Wacker Silicone Corp. Adrian, Michigan. W niektórych rozwiązaniach zaworu pożądane jest stosowanie dodatkowego smarowania uszczelki 36 dla skuteczniejszego jej sprężystego powrotu i ponownego uszczelnienia. Ten dodatkowy smar jest otrzymywany z mieszanki silikonowej z wbudowanym olejem silikonowym z Dow Chemical Co.

Ogólnie, zamykanie zaworu 10 uzyskuje się nie przez ścianę boczną 38 uszczelki 36, która bezpośrednio przykrywa przelotowe otwory 34, ale przez pokrywę 40 lub pokrywę 92 wypełniającą bliski koniec wnęki 98 i otwór 25a. Tak więc, pokrywy 40 i 92 są wystarczająco grube, aby skutecznie ponownie uszczelnić otwór 25a po zamknięciu zaworu. Jednakże pokrywy 40, 92 powinny również być wystarczająco cienkie, aby mogły łatwo powrócić do położenia zamkniętego. Grubość pokryw 40 i 92 jest w zakresie pomiędzy 0,191 i 1,27 cm a korzystniej powinna wynosić około 0,254 cm.

Zawór jest dostarczany w postaci sterylnej i nadającej się do wyrzucenia, tak że po zakończeniu jego stosowania w danej instalacji urządzenie może być wyrzucone. Jednakże jak opisano powyżej, w dowolnej instalacji zawór może być stosowany wielokrotnie. Ponieważ w zaworze nie stosuje się igieł, zatem występuje niewielkie niebezpieczeństwo przypadkowego przebicia skóry. Unika się przez to nadzwyczajnych środków ostrożności potrzebnych do obsługiwania i wyrzucania igieł. Jak wynika z opisu zawór pozwala na wyeliminowanie w zasadzie wszystkich igieł stosowanych w środowisku medycznym. Przez stosowanie opisanego powyżej zaworu jest wyeliminowana potrzeba stosowania wszystkich igieł z wyjątkiem tych, które są bezpośrednio wprowadzane do pacjenta.

Zawór 10 daje zamknięty układ dostępu do pacjenta do przenoszenia wstępnie określonej ilości lekarstwa z odległego źródła do pacjenta. Zawór 10 jest połączony odległym końcem do pacjenta, przykładowo do żyły lub tętnicy w połączeniu hydraulicznym z zaworem. Krew wypełnia zawór, jednakże uszczelka 36d zapobiega wyciekaniu krwi z zaworu. Do zaworu jest włożona końcówka dostarczająca lub obsadę 48 przyrządu medycznego jak pokazano na pos. VII, popychając obsadę do uszczelki dla wystarczającego jej ściśnięcia, aby umożliwić przebicie uszczelki końcówką 32 ostrza 24 i wejście końcówki dostarczającej. Wstępnie określona ilość leku może w całości być przeniesiona poprzez obsadę 48 do zaworu 10 i do pacjenta. Ponieważ obsada 48 i uszczelka 36d łączą się w taki sposób, że końcówka 32 ostrza 24 po przebiciu uszczelki spotyka się z uszczelką unikając powstawania jakiejkolwiek martwej przestrzeni przy powierzchni pośredniej pomiędzy obsadą 48 i powierzchnią uszczelniającą 40b. Realizuje się bezpośrednie przeniesienie poprzez zawór 10 całej przepisanej ilości leku ze strzykawki 46 do pacjenta, tak że w jakiejkolwiek przestrzeni martwej zaworu nie gromadzi się żadna ilość tego leku. Po zdjęciu obsady 48 z zaworu 10 uszczelka 36d powraca do stanu dekompresji zamykając zawór i utrzymując w tym stanie uszczelnienie względem płynu nawet przy wysokich ciśnieniach i po powtarzalnym użyciu.

185 382

Na pos. XXIII jest pokazane następne alternatywne rozwiązanie uszczelki 36h. W tym rozwiązaniu uszczelka 36h jest podobna do uszczelki 36d i składa się z pokrywy 92 wargi 96 i ściany bocznej 150 mającej okrągłe wypukłości 100 ustawione w stos w szereg jedna na szczycie sąsiedniej dolnej wypukłości o większej średnicy. Ściana boczna 150 wyznacza wnękę 98. Okrągłe wypukłości są lite poprzez ich średnice przekroju. Te okrągłe wypukłości odkształcają się odpowiednio pod wpływem ściskania uszczelki 36h, tym samym odsłaniając lub przykrywając ostrze (nie pokazane).

Uszczelka 36h posiada również wstępnie naciętą szczelinę 11 w pokrywie 92 leżącą wzdłuż podłużnej osi uszczelki 36h. Szczelina 11 pozostaje uszczelniona gdy uszczelka 36h jest w stanie dekompresji. Jak wyjaśnione powyżej, wstępne nacięcie uszczelki dla utworzenia szczeliny 11 umożliwia szybszą dekompresję i reformację uszczelki po nakłuciu przez ostrze. Jednakże odmiennie od uszczelki 36d, pokrywa 92 uszczelki 36h jest lita bez posiadania jakiegokolwiek reagującego na ciśnienie członu, jak zastosowano w pokrywie 92 uszczelki 36d. Na pos. XXIV jest pokazane; kolejne znane rozwiązanie wynalazku z zastosowaniem uszczelki 36h. Ostrze 26a, umieszczone w obrębie wnęki 98 i ma bliski koniec z końcówką 32 osadzoną w pokrywie 92 jest bardziej rurowe i mniej w kształcie stożka ściętego niż ostrze 26 przedstawione w innych rozwiązaniach. Ponadto końcówka 32 ostrza 26a ma tępe, zaokrąglone zakończenie, odmiennie od zaostrzonej końcówki ostrza 26. Ponieważ zakończenie jest zaokrąglone, zatem pokrywa nie podlega uszkodzeniu przez przerwanie końcówką 32. Tak więc dla tego rozwiązania nie jest potrzebny pierścień zrywający dla uszczelki, jak pokazano przykładowo na pos. XTV.

Inną cechą tego znanego rozwiązania jest wyposażenie ostrza 26a z uszczelką 36h w stanie dekompresji. W tym stanie zaokrąglona końcówka 32 jest osadzona we wprowadzeniu 1 la do szczeliny 11, która pozostaje zamknięta dla jakiegokolwiek przepływu płynu. Na pos. XXTV pokazano całą zaokrągloną końcówkę 32 kontaktującą się z dalszym końcem pokrywy 92. Dodatkowo okrągła wypukłość ściany bocznej najbliższa bliskiego końca uszczelki, wypukłość 100a, kontaktuje się ze ścianą boczną ostrza 26a. Pożądane jest, aby przynajmniej następna pośrednia dalsza kolista wypukłość, wypukłość 100b, również kontaktowała się z ostrzem 26a blisko przelotowego otworu 34. Liczne wypukłości kontaktujące się z ostrzem 26a blisko przelotowego otworu 34 zapobiegają przepływowi płynu z wnęki 98 przez bliski koniec zaworu 10. W przeciwnym przypadku płyn przeciekałby przez przelotowy otwór 34, przez co przykładane byłoby wystarczające ciśnienie płynu do szczeliny 11 dla jej rozwarcia, gdy uszczelka znajduje się stale w stanie dekompresji. Przelotowy otwór 34 powinien znajdować się dalej od wypukłości 100a, 100b, które kontaktują się z ostrzem 26a, tak że płyn płynący przez przelotowy otwór 34 nie będzie wybierał ciśnienia na szczelinę 11 natomiast będzie blokowany przez okrągłe wypukłości 100a i 100b tworzące uszczelnienie pomiędzy ostrzem 26a i uszczelką 36h.

Przy zastosowaniach medycznych, przykładowo gdy zawór 10 jest podłączony do tętnicy pacjenta, krew przepływa przez otwory 34 w ostrzu 26a, wypełniając przestrzeń we wnęce 98 dalej od drugiej wypukłości 100b. Ponieważ płyn pomiędzy pierwszymi dwiema wypukłościami 100a i 100b i pomiędzy pokrywą 92 i wypukłością 100a zajmuje bardzo małą objętość, zatem płyn ten nie może wywierać wystarczającego nacisku na pokrywę dla rozwarcia szczeliny 11. Wstępnie nacięta pokrywa 92 pozostaje zamknięta do ciśnienia płynu rzędu 0,138 MPa. Dlatego ciśnienie krwi nie otworzy zaworu 10.

Po połączeniu odległego końca zaworu 10 z tętnicą pacjenta, gdy krew popycha uszczelkę 36h, to płyn może popchnąć pokrywę 92a bliżej, popychając tym samym wypukłości 100 w bliskim kierunku. To ciśnienie może umożliwić przepływ krwi poza wypukłości 100a i 100b nakładając nacisk na szczelinę 11. Jednakże w wyniku zwiększonego ciśnienia płynu, wypukłości bezpośrednio dalej od pierwszej i drugiej wypukłości 100a i 100b przesuwają się bliżej i kontaktują z ostrzem 26a przybierając początkowe położenia wypukłości 100a i 100b tak, aby zapewnić, że w kontakcie z ostrzem 26a zawsze pozostają liczne wypukłości. Ponieważ wypukłości 100 pokrywy 36h wystają na zewnątrz od bliskiego do odległego końca, zatem wypukłości bezpośrednio dalej od wypukłości 100a i 100b mogą nie kontaktować się z ostrzem 26a w ich położeniu początkowym. Jednakże jeżeli płyn przepływa przez

185 382 ostrze 26a, przelotowy otwór 34 i do wnęki 38 uszczelki 36h, popychając ją w kierunku bliskim, to wypukłości dalej od pierwszej wypukłości lOOa i drugiej wypukłości lOOb będą również przesuwały się w kierunku bliskim i kontaktowały z ostrzem 26a blisko przelotowego otworu 34, wzmacniając uszczelnienie pomiędzy ostrzem 26a i uszczelką 36h. Tak więc gdy płyn nie jest zawarty wewnątrz wnęki 98 zaworu 10, to z ostrzem 26a kontaktuje się tylko pierwsza wypukłość lOOa i druga wypukłość lOOb. Jednakże gdy tylko płyn jest wprowadzony do wnęki 98 zaworu 10, to uszczelka 36h może przemieszczać się w bliskim kierunku. Jeśli to nastąpi, to wypukłości bezpośrednio dalej od drugiej wypukłości lOOb kontaktują się z uszczelką 26a dodatkowo do pierwszej wypukłości lOOa i drugiej wypukłości lOOb wzmacniając uszczelnienie pomiędzy uszczelką 36h i ostrzem 26a i zapobiegając przepływowi płynu przez ostrze 26a, i przepływowy otwór 34 do wnęki 38 i przez wypukłości 100 dla wywarcia nacisku na szczelinę 11 w pokrywie uszczelki 36h.

Rozwiązanie to stanowi zamknięty, dostępny dla pacjenta układ łatwy do użycia i składający się jedynie z urządzenia zaworowego połączonego z pacjentem, bez potrzeby przykrywania i bez połączeń poprzez jakieś urządzenie medyczne przez igłę lub adapterów, jest łatwy do przetarcia gazikiem i dostatecznie wytrzymały do utrzymywania swych funkcji po wielokrotnych manipulacjach, utrzymujący szczelność przy wysokich ciśnieniach i jest pożądany przez społeczność medyczną.

Zawór medyczny zawierający korpus posiadający konstrukcję ściany określającej wewnętrzną komorę posiadającą część wewnętrzną i zewnętrzną, przy czym korpus posiada zakończenie bliższe i dalsze, a zakończenie bliższe ma otwór do wprowadzania końcówki zakończenia zasilającego instrument medyczny, a ostrze znajdujące się w wewnętrznej komorze posiada końcówkę z co najmniej jednym otworem usytuowanym w pobliżu tej końcówki, zaś kanał przelotowy połączony jest z otworem, a sprężynujące uszczelnienie znajduje się w komorze otaczającej ostrze, według wynalazku charakteryzuje się tym, że korpus posiada przestrzeń dla odpływu płynu znajdującą się w konstrukcji ściany, która to przestrzeń dla odpływu płynu stanowi kanał dla połączenia płynowego zewnętrznej części korpusu oraz przestrzeni pomiędzy konstrukcją ściany a uszczelnieniem.

Korzystnie przestrzeń dla odpływu płynu zawiera co najmniej jeden rowek, który korzystnie jest usytuowany w konstrukcji ściany korpusu i określa bliższe zakończenie tego korpusu.

Przestrzeń dla odpływu płynu obejmuje kanał przechodzący przez korpus, a kanał usytuowany jest obwodowo w stosunku do otworu znajdującego się w bliższym zakończeniu korpusu.

Przestrzeń dla odpływu płynu znajduje się w konstrukcji ściany korpusu do uwalniania płynu z przestrzeni pomiędzy uszczelnieniem a korpusem, przy czym przestrzeń dla odpływu płynu zawiera rowek usytuowany w konstrukcji ściany korpusu i rozpościera się do bliższego zakończenia tego korpusu.

Przestrzeń dla odpływu płynu zawiera przestrzeń dla odpływu cieczy do uwalniania cieczy z przestrzeni pomiędzy uszczelnieniem a korpusem.

Przestrzeń dla odpływu cieczy zawiera co najmniej jeden rowek.

Rowek jest usytuowany w konstrukcji ściany korpusu i rozpościera się do bliższego zakończenia tego korpusu.

Przestrzeń dla odpływu cieczy zawiera kanał przechodzący przez korpus, a kanał usytuowany jest obwodowo w stosunku do otworu znajdującego się w bliższym zakończeniu korpusu.

Przestrzeń dla odpływu płynu umieszczona jest w konstrukcji ściany korpusu do uwalniania płynu z przestrzeni pomiędzy uszczelnieniem a korpusem znajdującym się w komorze, przy czym przestrzeń dla odpływu płynu zawiera co najmniej jeden rowek.

Rowek jest usytuowany w konstrukcji ściany korpusu i określa bliższe zakończenie tego korpusu.

Przestrzeń dla odpływu płynu umieszczona jest w konstrukcji ściany korpusu do uwalniania płynu z przestrzeni pomiędzy uszczelnieniem a korpusem znajdującym się w komorze, przy czym przestrzeń dla odpływu płynu zawiera kanał przechodzący przez korpus, a kanał

185 382 usytuowany jest obwodowo w stosunku do otworu znajdującego się w bliższym zakończeniu korpusu.

Uszczelkę stanowi szereg elementów typu O-ring, ustawionych razem w stos i połączonych dla utworzenia jednolitej struktury. Elementy O-ring mają wzrastające średnice, przy czym element o najmniejszej średnicy znajduje się w sąsiedztwie bliższego końca wnęki. Element O-ring najbliższy względem bliskiego końca uszczelki kontaktuje się ze ścianą ostrza bliskiego przelotowym otworom, gdy uszczelka znajduje się w stanie dekompresji, tym samym chroniąc płyn przed przeciekaniem z wnętrza ostrza przez bliski otwór w obudowie. Pośredni element O-ring powinien również znajdować się w kontakcie z ostrzem blisko otworów przelotowych. Tego rodzaju rozwiązanie zapobiega przed wywieraniem przez płyn wystarczającego ciśnienia na szczelinę dla jej rozwarcia, gdy uszczelka jest w stanie dekompresji. Płyn może mieścić się w ostrzu i pomiędzy ostrzem i uszczelką z dala od przelotowych otworów bez otwierania szczeliny w pokrywie uszczelki. Uszczelka jest tak zaprojektowana, że jeżeli płyn popchnie ją nieznacznie w górę, podnosząc pierwszy i drugi element O-ring w górę i poza ostrze, to elementy O-ring bezpośrednio dalej od pierwszego i drugiego elementu przesuwają się w górę i kontaktują z ostrzem tak, aby płyn nie mógł przepływać przez pokrywę uszczelki i poza zawór. Utrzymanie tego kontaktu dookoła ostrza powoduje, że ciśnienie płynu na szczelinę nie roztłacza jej do otwarcia, co spowodowałoby przeciekanie zaworu.

Obudowa jest wyposażona w przestrzeń ucieczki płynu, taką jak rowek lub kanał dla umożliwienia ucieczki płynu zawartego pomiędzy zewnętrzem uszczelki i obudową podczas ściskania uszczelki. Bliski koniec obudowy jest wyposażony w przynajmniej jeden rowek przechodzący od bliskiego końca obudowy do występów zawartych wewnątrz obudowy. Podczas ściskania uszczelki, płyn znajdujący się pomiędzy zewnętrzem uszczelki i obudową przechodzi w bliskim kierunku przez rowki i na zewnątrz zaworu przez bliski koniec obudowy. Zastosowano również kanał w przestrzeni ucieczki płynu, przechodzący przez ścianę boczną obudowy. Podczas ściskania uszczelki, płyn pomiędzy zewnętrzem uszczelki a obudową przechodzi przez kanał na zewnątrz zaworu. Jak rozważono szczegółowo poniżej, zastosowanie rowka łub kanału umożliwiającego ucieczkę płynu znajdującego się pomiędzy zewnętrzem uszczelki a ścianą boczną obudowy z zaworu podczas ściskania uszczelki daje liczne korzyści.

Przedmiot wynalazku przedstawiony jest na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia częściowy przekrój zaworu ze stanu techniki z pos. XXIV, ilustrujący rowki w obudowie będące nowymi cechami wynalazku, fig. 2a stanowi widok z góry zaworu z fig. 1, ilustrujący zgodnie z wynalazkiem rowki w obudowie, fig. 2b stanowi widok z góry następnego zalecanego rozwiązania z kanałem pokazanym przerywana linią, przechodzącym przez ścianę boczną zaworu, fig. 3 stanowi częściowy przekrój rozwiązania według wynalazku z fig. 2b, ilustrujący kanał, fig. 4 stanowi widok perspektywiczny obudowy z sekcjami wyrwanymi dla ukazania struktury ściany wnęki zawierającej uszczelkę, włącznie z rowkiem w obudowie, fig. 5 stanowi widok z boku zalecanego rozwiązania obudowy z kanałem przechodzącym przez ścianę obudowy, pokazanym linią przerywaną.

Na rysunkach są jednakowe odnośniki liczbowe dotyczące jednakowych elementów przedstawionych na rysunkach powołanych w stanie techniki i wskazują one podobne części.

Podobnie, jak w stanie techniki stosowane określenie „bliski” ma oznaczać ten koniec zaworu i inne elementy składowe, które znajdują się przy lub blisko końcówki 32 ostrza 24 na fig. 1 i 3 i przy lub blisko pokrywy 92 uszczelki na fig. 1 i 3. Określenie „dalszy” ma oznaczać przeciwległy koniec zaworu lub końcówki ostrza lub uszczelki. Określenie „przyrząd medyczny” ma oznaczać dowolne narzędziu medyczne stosowane przez fachowców z tej dziedziny, które może ułatwiać przechodzenie płynów, zwłaszcza cieczy. Przykłady przyrządów medycznych, które są tu rozważane obejmują ale nie wyłącznie rurki, przewody, strzykawki, zestawy (zarówno układ obwodowy jak i centralny), linie obejściowe, zawory medyczne i inne elementy składowe. Przyrządy medyczne są dostępne w handlu w wymiarach znormalizowanych. Tak więc jeden lub obydwa końce zaworu mogą być wyposażone w obsady dostosowane do takich przyrządów medycznych o wymiarach znormalizowanych.

Stosowany w wynalazku zawór stanowi zamknięty układ dostępu do pacjenta, który automatycznie uszczelnia się po podaniu leku z zastosowaniem przyrządu medycznego, który

185 382 bezpośrednio łączy się z układem bez potrzeby stosowania jakichkolwiek pośrednich igieł, pokryw lub adapterów. Zastosowano zawór dwudrogowy stosujący uszczelkę wielokrotnego użytku, która może być powtarzalnie przebijana przez zamknięty, chronione ostrze, a nie przez odsłoniętą metalową igłę. Zawór ułatwia przenoszenie płynu, zwłaszcza cieczy, przy utrzymaniu sterylności. Zawór jest łatwy do stosowania i nadaje się do blokowania w miejscu. Po zastosowaniu zawór zostaje przetarty tamponem z odpowiednią substancją w sposób konwencjonalny dla utrzymania sterylności. Rozwiązanie zaworu pozwala na unilaiięcie przypadkowych zatkań igły. Jak będzie omówione poniżej, zawór jest przydatny jako łącznik medyczny lub adaptor umożliwiający przepływ płynu z uszczelnionego pojemnika.

Stosowany zawór ma korpus o strukturze ściany tworzącej wewnętrzną wnękę, mającą bliski koniec i dalszy koniec. Wnęka ma otwartą przestrzeń do której jest wpychana uszczelka i ma liczne promieniowe wgłębienia w konstrukcji ściany, które znajdują się w sąsiedztwie uszczelki, dla przyjęcia ekspansji uszczelki pod wpływem ściskania. Bliski koniec posiada otwór wystarczająco duży dla pomieszczenia końcówki dostarczającej przyrządu medycznego, która przenosi płyn przez końcówkę dostarczającą. W większości zastosowań, dostarczająca końcówka przyrządu jest zukosowana wewnętrznie tak, że konstrukcja ściany i zukosowana końcówka dostarczająca są dopasowane suwliwie do siebie po włożeniu końcówki dostarczającej do otworu. Bliski koniec wnęki jest przystosowany do dopasowania suwliwego do znormalizowanej końcówki ANSI (American National Standards Institute, Washington, D.C.) przyrządu medycznego. Przyrząd ten zwykle stanowi strzykawkę, łącznik lub wlot/wylot zestawu IV, lub dowolny z szerokiej gamy przewodów stosowanych w zastosowaniach medycznych.

Ostrze posiada końcówkę z przynajmniej jednym otworem umieszczonym przy lub w pobliżu końcówki oraz kanał połączony z otworem, który umożliwia przepływ płynu przez ten otwór. Otwór znajduje się z boku ostrza w sąsiedztwie końcówki, jest podłużny i ma wielkość nr 18 lub większą. Dla wielu zastosowań pożądany jest więcej niż jeden otwór, przy czym zalecane są trzy rozmieszczone symetrycznie otwory wewnątrz bliskiego końca. Ostrze jest osadzone wewnątrz wnęki a końcówka jest osadzona w pokrywie uszczelki umieszczonej przy bliskim końcu uszczelki. Końcówka ostrza jest tępa i zaokrąglona tak aby uniknąć uszkodzenia uszczelki przy powtarzalnym penetrowaniu przez ostrze. Ostrze może zawierać przynajmniej jedno żebro, które umożliwia wchodzenie powietrza do przestrzeni pomiędzy uszczelką i ostrzem, co ułatwia uszczelnienie otworu po usunięciu przyrządu. Ostrze może mieć kształt stożkowy, zaś uszczelka posiada dopełniającą stożkową wnękę w swym obrębie dostosowaną do kształtu ostrza.

Sprężysta uszczelka jest przystosowana do przesuwania do stanu ściśniętego po włożeniu końcówki przyrządu medycznego do otworu i powraca do stanu dekompresji po wyjęciu końcówki. Uszczelka w stanie dekompresji posiada przekrój, który całkowicie wypełnia część wnęki w sąsiedztwie otworu. W stanie ściśniętym, sekcja uszczelki jest popychana przez końcówkę dostarczającą przyrządu medycznego od otworu do wnęki. Ta sekcja uszczelki znana jako pokrywa uszczelki może mieć wstępnie naciętą szczelinę, w której jest osadzona bliska końcówka ostrza. Końcówka dostarczająca przyrządu i uszczelka są przystosowane do łączenia tak, że gdy końcówka ostrza przebija uszczelkę, to nie ma żadnej przestrzeni martwej pomiędzy tą końcówką dostarczającą i uszczelką. W konsekwencji według wynalazku całość wstępnie określonej dawki leku jest przekazywana pacjentowi bez gromadzenia określonej ilości w przestrzeni martwej zaworu. Dostarczanie dokładnej ilości leku w niektórych przypadkach może mieć znaczenie krytyczne przy podawaniu środków do chemioterapii lub przy leczeniu małych dzieci.

W rozwiązaniu według wynalazku obudowa 12a pokazana na fig. 1, jest podobna do obudowy 12, znanej z powołanego stanu techniki z wyjątkiem rowków 303, 304, które są umieszczone wzdłuż podłużnej osi wewnętrznej ściany górnego korpusu 20. Rowki 303, 304 stanowią przestrzenie ucieczki płynu zapewniające, że nie powstaje doskonałe uszczelnienie pomiędzy pokrywą 92 i wewnętrzną ścianą 305 górnego korpusu 20. Rowki 303, 304 korzystnie biegną od bliskiego końca górnego korpusu 20 dalej poza jego część w kontakcie z pokrywą 92. Jak pokazano na fig. 4, rowek 303 korzystnie przechodzi od bliskiego końca górnego korpusu 20 obudowy 12a dalej do bliskiego końca promieniowych wgłębień 107.

185 382

Zastosowanie przestrzeni ucieczki płynu daje korzyść umożliwiania wychodzenia z obudowy jakiegokolwiek płynu znajdującego się w przestrzeni pomiędzy uszczelką 36h i górnym korpusem 20 w wyniku ściśnięcia uszczelki 36h. Jak pokazano na fig. 1 podczas rutynowego stosowania zaworu 10 do przenoszenia płynu, płyn ten może ściekać do sekcji obudowy 12a pomiędzy uszczelką 36h i ścianami 305 górnego korpusu 20. Gdy obszar ten zostanie wypełniony płynem i pokrywa 92 będzie ściśnięta dalej przez przyrząd medyczny (nie pokazany), to użytkownik może doświadczać trudności w popychaniu pokrywy 92 dalej poza przelotowy otwór 34 ostrza 26a, ponieważ wypukłości 100 nie mają już miejsca w obrębie korpusu 20 do ściskania w wyniku obecności płynu. Jest niepożądane, aby użytkownik wywierał nadmierną siłę dla ściśnięcia uszczelki, ponieważ, czasami użytkownik może skręcić przyrząd medyczny w dół na uszczelkę, powodując uszkodzenie i ewentualne przerwanie uszczelki. Ponadto, płyn pomiędzy uszczelką 36h i wewnętrzną ścianą 305 korpusu 20 obudowy 12a może chronić uszczelkę 36h przed ściśnięciem dalej od przelotowego otworu 34 ostrza 26a. W rezultacie zawór 10 nie będzie pracował prawidłowo.

Przez zastosowanie rowków 303, 304 jako przestrzeni ucieczki płynu, płyn obecny pomiędzy uszczelką 36h i wewnętrzną ścianą 305 górnego korpusu 20 obudowy-' 12a może przechodzić blisko przez rowki 303, 304 po ściśnięciu uszczelki 36h przez przyrząd medyczny (nie pokazany). Gdy płyn jest wydalony z zaworu 10 przez rowki 303, 304 przy bliskim końcu obudowy 12a, to uszczelka 36h może ulegać ściskaniu normalnie bez stosowania nadmiernej siły użytkownika zaworu 10.

Na fig. 2a pokazano widok z góry zaworu z fig. 2a pokazano rowki 303, 304 w górnym korpusie 20 obudowy 12a zaworu 10. Gdy uszczelka 36h jest ściśnięta dalej przez przyrząd medyczny (nie pokazany), to uszczelka 36h nie rozszerza się do rowków 303, 304, tym samym zapobiegając przepływowi płynu.

Na fig. 5 jest pokazane następne alternatywne rozwiązanie obudowy 12b. Obudowa 12b zawiera kanał 307 jako przestrzeń ucieczki płynu, który jest prostopadły do podłużnej osi zaworu 10. Kanał 307 biegnie poprzecznie przez bok ściany górnego korpusu 20, i jest umieszczony dalej od jakichkolwiek gwintów blokujących 309 typu luer lub innego mechanizmu blokującego, który może otaczać korpus 20 w pobliżu jego bliskiego końca. Podobnie do rowków 303, 304, kanał 307 tworzy przewód dla płynu w obszarze pomiędzy uszczelką 36 a wewnętrzną ścianą 305 korpusu 20 dla wychodzenia gdy wypukłości 100 są ściskane i rozszerzają sio do promieniowych wgłębień 107. Ponieważ istnieje tor dla płynu do wychodzenia z tego obszaru, zatem użytkownik nie musi przykładać nadmiernej siły dla popchnięcia przyrządu medycznego (nie pokazanego) dalej do zaworu 10.

Na fig. 2b pokazano widok z góry zaworu 10 pokazanego na fig. 5. Kanał 305 pokazanej przerwaną linią, jako korzystnie umieszczony w górnym korpusu 20 obudowy 12b zaworu 10. Po ściśnięciu uszczelki 36h przyrządem medycznym (nie pokazanym), płyn pomiędzy korpusem 20 i uszczelką 36h jest wypychany z zaworu 10 przez kanał 307 poza ścianę boczną górnego korpusu 20. Tak więc kanał 307 może być wyładowany z rowka przez jego wstrzykiwanie płynu przez ścianę boczną a nie bliski koniec obudowy 12a, jak dla rowka 303.

Kanał i rowek mogą być wprowadzone w połączeniu dla wspomagania w wyprowadzaniu płynu z zaworu po ściśnięciu uszczelki przyrządem medycznym. Przykładowo, po ściśnięciu uszczelki płyn może przechodzić przez rowek i następnie przez kanał komunikujący się z rowkiem. Kanał może być umieszczony dalej od bliskiego końca zaworu. Ponadto można zastosować pojedynczy rowek lub kanał względnie liczne rowki lub kanały w zaworze według wynalazku.

Brak kanału lub rowka omówionego powyżej może powodować uszkodzenie uszczelki 36 i zapobieganie przed całkowitym popchnięciem pokrywy 92 poniżej przelotowego otworu 34. Jeżeli przelotowy otwór nie jest całkowicie otwarty, to lek nie będzie miał stałej szybkości przepływu. W niektórych sytuacjach dla leczenia może mieć znaczenie krytyczne dostarczanie dokładnej ilości lekarstwa ze wstępnie określoną szybkością i dlatego przelotowy otwór 34 musi być całkowicie otwarty dla przepuszczenia lekarstwa z przyrządu medycznego. Rowek i/lub kanał zapewnia, że pokrywa może być popchnięta dalej od przelotowego otworu i, że uszczelka może być ściśnięta bez jakiejkolwiek nadmiernej siły, która może spowodować uszkodzenie uszczelki.

185 382

185 382

FIG. 3

185 382

FIG. 4

303

185 382

185 382

25σ

185 382

185 382

185 382

185 382

185 382

3ĆO

os, IX

185 382

os. X

185 382

185 382

185 382

C-S.

XIII

185 382

185 382

XV

185 382

pos. XVI

185 382

pos, Χν/ί

185 382

185 382

185 382

Ό. XX

185 382

185 382

185 382

185 382

185 382

FIG. 1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz. Cena 6,00 zł.

Claims (12)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Zawór medyczny zawierający korpus posiadający konstrukcję ściany określającej wewnętrzną komorę posiadającą część wewnętrzną i zewnętrzną, przy czym korpus posiada zakończenie bliższe i dalsze, a zakończenie bliższe ma otwór do wprowadzania końcówki zakończenia zasilającego instrument medyczny, a ostrze znajdujące się w wewnętrznej komorze posiada końcówkę z co najmniej jednym otworem usytuowanym w pobliżu tej końcówki, zaś kanał przelotowy połączony jest z otworem, a sprężynujące uszczelnienie znajduje się w komorze otaczającej ostrze, znamienny tym, że korpus (20) posiada przestrzeń dla odpływu płynu znajdującą się w konstrukcji ściany, która to przestrzeń dla odpływu płynu stanowi kanał dla połączenia płynowego zewnętrznej części korpusu (20) oraz przestrzeni pomiędzy konstrukcją ściany a uszczelnieniem (36h).
2. 2. Zawór według zastrz. 1, znamienny tym, że przestrzeń dla odpływu płynu zawiera co najmniej jeden rowek (30.3.304).
3. 3. Zawór według zastrz. 2, znamienny tym, że rowek (303, 304) jest usytuowany w konstrukcji ściany korpusu (20) i określa bliższe zakończenie tego korpusu (20).
4. 4. Zawór według zastrz. 1, znamienny tym, że przestrzeń dla odpływu płynu obejmuje kanał (307) przechodzący przez korpus (20), a kanał (307) usytuowany jest obwodowo w stosunku do otworu (25a) znajdującego się w bliższym zakończeniu korpusu (20).
5. 5. Zawór według zastrz. 1, znamienny tym, że przestrzeń dla odpływu płynu znajduje się w konstrukcji ściany korpusu (20) do uwalniania płynu z przestrzeni pomiędzy uszczelnieniem (36h) a korpusem (20), przy czym przestrzeń dla odpływu płynu zawiera rowek (303, 304) usytuowany w konstrukcji ściany korpusu (20) i rozpościera się do bliższego zakończenia tego korpusu (20).
6. 6. Zawór według zastrz. 1, znamienny tym, że przestrzeń dla odpływu płynu zawiera przestrzeń dla odpływu cieczy do uwalniania cieczy z przestrzeni pomiędzy uszczelnieniem (36h) a korpusem (20).
7. 7. Zawór według zastrz. 6, znamienny tym, że przestrzeń dla odpływu cieczy zawiera co najmniej jeden rowek (303, 304).
8. 8. Zawór według zastrz. 7, znamienny tym, że rowek (303, 304) jest usytuowany w konstrukcji ściany korpusu (20) i rozpościera się do bliższego zakończenia tego korpusu (20).
9. 9. Zawór według zastrz. 6, znamienny tym, że przestrzeń dla odpływu cieczy zawiera kanał (307) przechodzący przez korpus (20), a kanał (307) usytuowany jest obwodowo w stosunku do otworu znajdującego się w bliższym zakończeniu korpusu (20).
10. 10. Zawór według zastrz. 1, znamienny tym, że przestrzeń dla odpływu płynu umieszczona jest w konstrukcji ściany korpusu (20) do uwalniania płynu z przestrzeni pomiędzy uszczelnieniem (36h) a korpusem (20) znajdującym się w komorze (98), przy czym przestrzeń dla odpływu płynu zawiera co najmniej jeden rowek (303,304).
11. 11. Zawór według zastrz. 10, znamienny tym, że rowek (303, 304) jest usytuowany w konstrukcji ściany korpusu (20) i określa bliższe zakończenie tego korpusu (20).
12. 12. Zawór według zastrz. 1, znamienny tym, że przestrzeń dla odpływu płynu umieszczona jest w konstrukcji ściany korpusu (20) do uwalniania płynu z przestrzeni pomiędzy uszczelnieniem (36h) a korpusem (20) znajdującym się w komorze (98), przy czym przestrzeń dla odpływu płynu zawiera kanał (307) przechodzący przez korpus (20), a kanał (307) usytuowany jest obwodowo w stosunku do otworu znajdującego się w bliższym zakończeniu korpusu (20).

    185 382