PL177542B1 - Tarcza szalunkowa ze wspornikami o przekroju w kształcie litery "U" - Google Patents

Abstract

od strony przeciwnej niz beton, i posiadajacymi ramio- na polaczone zebrem, przy czym na wolnych koncach ramion znajduja sie, wystajace na zewnatrz kolnierze mocujace, znamienna tym, ze wspornik (4) sklada sie z dwóch, zamocowanych przesuwnie wzgledem siebie w kierunku wzdluznym, elementów (4a, 4b), nalozonych na siebie przynajmniej w obszarze zacho- dzenia na siebie, i majacych ksztalt litery U, przy czym kat pomiedzy pokryciem (2) a ramionami (5), lezacego przynajmniej czesciowo wewnatrz, elementu (4b) jest bardziej rozwarty niz odpowiedni kat pomiedzy po- kryciem (2) a ramionami (5) otaczajacego go, lezacego na zewnatrz, elementu (4a), zas przeswit na pokryciu (2) miedzy, majacymi ksztalt litery U, ramionami (5) lezacego wewnatrz elementu (4b) jest mniejszy, przy- najmniej o calkowita szerokosc skierowanych w prze- ciwne strony kolnierzy mocujacych (7), niz odpowiedni przeswit miedzy ramionami (5) lezacego na zewnatrz elementu (4a), przy czym kolnierze mocujace (7) obu elementów (4a, 4b) leza w przypadku plaskiego po- krycia (2) obok siebie w tej samej plaszczyznie. Fig. 1 PL PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest tarcza szalunkowa ze wspornikami o przekroju w kształcie litery U.

Znana jest tarcza szalunkowa z przynajmniej jednym wspornikiem, podtrzymującym pokrycie od strony przeciwnej niż beton. Wspornik ma przekrój w kształcie litery U i ramiona połączone żebrem w kształcie litery U, znajdującym się po stronie przeciwnej niż pokrycie. Ramiona mające w przekroju kształt litery U - rozchodzą się 'z żebra poprzecznego ukośnie w przeciwnych kierunkach, a na ich wolnych końcach znajdują się wystające na zewnątrz i skierowane w przeciwne strony kołnierze mocujące do mocowania na pokryciu.

Tego rodzaju tarcza szalunkowa jest znana przykładowo z opisu DE-PS 24 26 708. Opisane w tej publikacji tarcze szalunkowe stanowią części dużych oszalowań o różnych krzywiznach i mają pokrycia o regulowanej krzywiźnie. Jest to możliwe dzięki temu, że mające kształt litery U ramiona są przy zmianie krzywizny przemieszczane na boki bez trwałej deformacji, a z mającymi kształt litery U żebrami poprzecznymi współpracują odcinki pasów o zmiennej długości. Ten rodzaj oszalowania uległ rozpowszechnieniu.

Przedłużanie takiego oszalowania w przypadku, gdy powyżej lub poniżej należy wykonać roboty szalunkowe, wychodzące poza wysokość oszalowania, napotyka jednak na duże trudności. Ma to miejsce zwłaszcza przy szalowaniu bocznej ściany ukośnej rampy lub podjazdu o prostym lub zakrzywionym kształcie.

Celem wynalazku jest opracowanie tarczy szalunkowej, w której możliwe będzie bardzo łatwe przedłużanie wsporników o trapezowym przekroju mimo wystających z nich kołnierzy mocujących.

Tarcza szalunkowa ze wspornikami o przekroju w kształcie litery „U”, podtrzymującymi pokrycie od strony przeciwnej niż beton, i posiadającymi ramiona połączone żebrem, przy czym na wolnych końcach ramion znajdują się, wystające ma zewnątrz kołnierze mocujące, według wynalazku charakteryzuje się tym, że wspornik składa się z dwóch, zamocowanych przesuwnie względem siebie w kierunku wzdłużnym, elementów, nałożonych na siebie przynajmniej w obszarze zachodzenia na siebie, i mających kształt litery u, przy czym kąt pomiędzy pokryciem a ramionami, leżącego przynajmniej częściowo wewnątrz, elementu jest bardziej rozwarty niż odpowiedni kąt pomiędzy pokryciem a ramionami otaczającego go, leżącego na zewnątrz, elementu, zaś prześwit na pokryciu między, mającymi kształt litery U, ramionami leżącego wewnątrz elementu jest mniejszy, przynajmniej o całkowitą szerokość skierowanych w przeciwne strony kołnierzy mocujących, niż odpowiedni prześwit między ramionami leżącego na zewnątrz elementu, przy czym kołnierze mocujące obu elementów leżą w przypadku płaskiego pokrycia obok siebie w tej samej płaszczyźnie.

Korzystnym jest, że mające kształt litery U żebra poprzeczne obu elementów wspornika przylegają w położeniu roboczym do siebie, zwłaszcza odpowiadają sobie szerokością, oraz są połączone ze sobą w sposób rozłączny.

Korzystnym jest, że na żebrach poprzecznych przynajmniej jednego elementu wspornika usytuowana jest prowadnica wzdłużna, zwłaszcza przynajmniej jedna szczelina wzdłużna.

Korzystnym jest, że element leżący w położeniu roboczym na zewnątrz, posiada otwory, w których usytuowane są elementy mocujące posiadające wystający promieniowo występ lub łeb, przy czym występ lub łeb jest usytuowany wewnątrz elementu, i stanowi przeciwelement prowadzący o krawędzie prowadnicy, zwłaszcza szczeliny wzdłużnej leżącego wewnątrz elementu, a ponadto element mocujący jest zamocowany na leżącym wewnątrz elemencie wspornika.

Korzystnym jest, że element mocujący ma po zewnętrznej stronie wspornika gwint i nakrętkę.

Korzystnym jest, że element mocujący jest wykonany w postaci śruby z łbem młoteczkowym.

177 542

Korzystnym jest, że leżący wewnątrz element wspornika składa się z dwóch profili nośnych, mających kształt litery Z, i tworzących miedzy sobą szczelinę w obszarze poprzecznego żebra, przy czym profile nośne są ustawione symetrycznie względem płaszczyzny symetrii wzdłużnej, i są połączone łącznikami poprzecznymi lub blachami poprzecznymi znajdującymi się wewnątrz przekroju w kształcie litery U.

Korzystnym jest, że łączniki poprzeczne lub blachy poprzeczne leżącego wewnątrz elementu wspornika mają w obszarze szczeliny prowadzącej wybranie, którego prześwit jest większy niż wymiar przeciwelementu prowadzącego lub łba elementu mocującego.

Korzystnym jest, że łączniki poprzeczne lub blachy poprzeczne leżącego wewnątrz elementu wspornika stykają się z żebrem poprzecznym.

Korzystnym jest, że łączniki poprzeczne lub blachy poprzeczne są rozmieszczone wzdłuż elementu wspornika w odstępie, który jest w przybliżeniu równy długości elementu wspornika, a korzystnie jest nieco mniejszy niż połowa tej długości, i na całej długości elementu rozmieszczone są dwa lub trzy takie łączniki poprzeczne lub blachy poprzeczne przy czym po jednym takim łączniku lub blasze poprzecznej usytuowanych jest w pobliżu czołowych końców, a korzystnie jeden znajduje się w środku elementu.

A zatem mimo wymogu umieszczenia na mających kształt litery U ramionach wystających na zewnątrz kołnierzy mocujących w celu połączenia z pokryciem, umożliwiających mocowanie elementów wspornika na pokryciu, a w razie potrzeby jego znaczne odkształcenie w celu dopasowania krzywizny, wystarcza, by wsporniki można było w łatwy sposób przedłużać w kierunku ich długości. W zgodnej z wynalazkiem tarczy szalunkowej oba elementy wspornika odchylają się w przekroju od siebie dla uwzględnienia kołnierzy mocujących na tej zasadzie, że kąt utworzony przez, mające kształt litery U, ramiona jest w przypadku leżącego wewnątrz elementu wspornika bardziej ostry niż w przypadku otaczającego go elementu wspornika, w związku z czym kołnierze mocujące obu elementów wspornika są umieszczone względem siebie w odstępach, a leżący na zewnątrz element wspornika może schować w sobie wewnętrzny element wspornika wraz z wystającymi zeń kołnierzami. Dzięki temu, że również wewnętrzny element wspornika - patrząc w przekroju - ma rozchodzące się ukośnie ramiona, które przy zmianie krzywizny tarczy szalunkowej można przemieszczać wraz z ich kołnierzami mocującymi beż trwałego odkształcenia, jednocześnie uzyskuje się odpowiednio mocne usztywnienie także w obszarze przedłużenia. Takie przedłużenie można w przypadku wsporników ustawionych pionowo wykonać zarówno w dół, jak też w górę.

Mające kształt litery U żebra poprzeczne obu wchodzących w siebie częściowo elementów wspornika mogą w położeniu roboczym przylegać do siebie, przy czym istnieje możliwość połączenia ich ze sobą w sposób rozłączny. Na, mających kształt litery u, żebrach poprzecznych można w prosty sposób zrealizować połączenie obu elementów wspornika, których ramiona w kształcie litery U są wzajemnie rozbieżne na skutek różnicy kątów. Dodatkowo osiąga się dalsze usztywnienie w wyniku zamocowania kołnierzy mocujących na pokryciu.

Przedłużenie włożonych jeden w drugi elementów wspornika można wykonać w ten sposób, że najpierw się je rozłącza, a następnie ponownie mocuje względem siebie w innym ustawieniu.

Szybciej i prościej jednak można tego dokonać, jeżeli elementy wspornika można przesuwać względem siebie wzdłuż wspornika, a na mających kształt litery U żebrach poprzecznych przynajmniej jednego elementu wspornika przewidziana jest prowadnica wzdłużna zwłaszcza szczelina wzdłużna. Umożliwia to nie tylko szybką zmianę całkowitej długości wspornika w wyniku wzajemnego przesuwu jego elementów, lecz również ustawianie różnych długości wspornika w sposób ciągły.

Korzystny układ, zwłaszcza od względem wzajemnego przesuwu elementów wspornika, może polegać na tym, że z otworami Jeżącego w położeniu roboczym na zewnątrz elementu wspornika współpracują, posiadające wystający promieniowo występ lub łeb, elementy mocujące, przy czym występ lub łeb leży wewnątrz elementu wspornika i zaczepia od dołu jako przeciwelement prowadzący o krawędzie szczeliny wzdłużnej lub innej prowadnicy leżącego wewnątrz elementu wspornika, zaś element mocujący jest mocowany na leżącym wewnątrz elemencie wspornika lub dociągany do niego. Przez oba elementy wspornika można zatem w

177 542 obszarze ich zachodzenia na siebie przełożyć takie elementy mocujące, które z jednej strony zaczepiają występem lub łbem o leżący wewnątrz element wspornika, który można przesuwać dzięki szczelinie wzdłużnej względem tego łba, a także unieruchomić i zamocować w ustalonym położeniu poprzez dokręcenie elementu mocującego.

Szczególnie korzystne jest rozwiązanie, w którym element mocujący ma po zewnętrznej stronie wspornika gwint i nakręcaną nań nakrętkę. Praktycznie zatem jako element mocujący może służyć śruba o dowolnym w zasadzie łbie, który zaczepia wewnątrz jako przeciwelement prowadzący o krawędzie szczeliny wzdłużnej leżącego wewnątrz elementu wspornika, podczas gdy po stronie zewnętrznej typowa nakrętka gwintowana umożliwia w stanie poluzowanym wzajemny przesuw podczas ustawiania długości, a w stanie dokręconym blokuje wzajemnie części wspornika.

Stosując odpowiednie środki można zadbać o to, by występ lub łeb elementu mocującego nie mógł się obracać podczas dociągania nakrętki. Łeb ten może mieć np. odpowiednie spłaszczenia i leżeć w wybraniu w taki sposób, by jego obrót był niemożliwy.

Leżąca wewnątrz część wspornika może się składać z dwóch profili nośnych, mających kształt litery Z, tworzących między sobą w obszarze poprzecznego żebra w kształcie litery U szczelinę, które to profile są połączone znajdującymi się wewnątrz przekroju w kształcie litery U łącznikami poprzecznymi lub blachami poprzecznymi. W ten sposób na całej długości leżącej wewnątrz części wspornika powstaje przelotowa szczelina prowadząca. Poza tym mające kształt litery Z profile nośne mogą po ich połączeniu blachami poprzecznymi wykazywać wspólnie tak wysoką sztywność, że zapewnia ona przejmowanie sił, powstających w obszarze przedłużenia takich tarcz szalunkowych. Można ponadto uniknąć późniejszego frezowania szczeliny prowadzącej.

Łączniki poprzeczne lub blachy poprzeczne wewnętrznego elementu wspornika mogą mieć w obszarze szczeliny prowadzącej elementów wspornika wybranie, którego prześwit jest większy niż wymiar przeciwelementu prowadzącego lub łba elementu mocującego. W ten sposób blachy poprzeczne nie stanowią przeszkody przy zmianach całkowitej długości wspornika. Element mocujący może stanowić śruba z łbem młoteczkowym, którego przy dokręcaniu nie trzeba przytrzymywać, ponieważ łeb młoteczkowy może dzięki swemu kształtowi przylegać do wewnętrznej powierzchni w taki sposób, że nie będzie się obracał wraz z nakrętką.

Łączniki poprzeczne lub blachy poprzeczne wewnętrznego elementu wspornika mogą również stykać się - od wewnątrz - z mającym kształt litery U żebrem poprzecznym i przenosić pochodzące od niego siły tylko na część długości przekroju, mających kształt litery U, ramion tego elementu wspornika, dzięki temu osiąga się z jednej strony wystarczająco mocne połączenie, mających kształt litery Z, profili nośnych, z drugiej zaś strony zachowuje się możliwość sprężystego odkształcenia ramion w kształcie litery U. Mające kształt litery U ramiona części wspornika można zatem przemieszczać na boki bez ich trwałego odkształcenia, a krzywiznę tarczy szalunkowej można zmieniać względem jednej lub kilku osi, ustawionych równolegle do wspornika lub wsporników. W ten sposób w garażu, w którym podjazd tworzy biegnącą ukośnie do góry krzywą, można bez problemu oszalować ścianę boczną z zachowaniem krzywizn odpowiadających kształtowi tej krzywej, przy czym zróżnicowane przedłużenia wsporników tarczy szalunkowej umożliwiają jednocześnie uwzględnienie wzniosu podjazdu.

Aby z leżącego wewnątrz elementu wspornika móc wyprowadzić jak najmniej łączników poprzecznych lub blach poprzecznych, łączniki lub blachy poprzeczne mogą być rozmieszczone względem siebie w odstępie, który jest przynajmniej w przybliżeniu równy długości wspornika lub jest korzystnie nieco mniejszy niż połowa tej długości, i na całej długości wspornika można rozmieścić dwa lub trzy taicie łączniki lub blachy poprzeczne w taki sposób, że po jednym takim łączniku lub blasze poprzecznej znajdzie się w pobliżu czołowych końców, a zwłaszcza w środku elementu wspornika. Zależnie od długości tego, leżącego w położeniu roboczym częściowo wewnątrz, elementu wspornika można takie łączniki poprzeczne umieścić albo na jego końcach, albo też w celu zwiększenia sztywności mających kształt litery Z profili nośnych można dodatkowo taki łącznik poprzeczny umieścić

177 542 w środku. Ułatwia to odpowiednio wytwarzanie tego, służącego do przedłużania, elementu wspornika.

W sumie powstaje tarcza szalunkowa, która może być stosowana przede wszystkim w zaokrągleniach i umożliwia przedłużanie do góry i/lub do dołu wzdłuż wsporników usztywniających. Części przedłużane mają przy tym korzystnie również trapezowy kształt, odpowiadający geometrii istniejących już na tarczy szalunkowej elementów wsporników lub wsporników trapezowych, mają zatem tak dobrany przekrój, że można je w sposób ciągły przesuwać względem tych części wspornika, chociaż na ich ramionach w kształcie litery U, służących do łączenia z pokryciem, przewidziane zostały wystające na zewnątrz kołnierze. Ponieważ szczeliny prowadzące znajdują się na przesuwnych elementach wsporników możliwe jest uzupełniające wyposażenie istniejących już tarcz szalunkowych, mających wsporniki usztywniające o trapezowym przekroju.

Przedmiot wynalazku został uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym: fig. 1 przedstawia zakrzywioną tarczę szalunkową z kształtownikiem zewnętrznym i dwoma, umieszczonymi po stronie odwrotnej względem betonu, równoległymi wspornikami w widoku z góry, przy czym nie zostały tu pokazane środki, zastosowane do ustalania i ewentualnej regulacji krzywizny, fig. 2 - zgodny z wynalazkiem wspornik, składający się z dwóch, przestawianych względem siebie w kierunku wzdłużnym, obejmujących się w obszarze zachodzenia na siebie, elementów wspornika w widoku z przodu, fig. 3 - częściowy widok fig. 2 ze zmienionym elementem mocującym do łączenia obu elementów wspornika w obszarze ich wzajemnego zachodzenia na siebie, fig. 4 ujęcie odpowiadające fig. 3 - z ponownie zmienionym elementem mocującym, fig. 5 - element wspornika, pasujący do wnętrza drugiego elementu wspornika, w widoku z przodu, fig. 6 - element wspornika według fig. 5 przed jego włożeniem w drugi element wspornika w widoku od tyłu, znajdującego się w położeniu roboczym po stronie odwrotnej niż beton, fig. 7 - tarczę szalunkową z czterema wspornikami, przedłużonymi w górę o jednakowe długości, w widoku z tyłu, fig. 8 - tarczę szalunkową ze wspornikami, które zostały przedłużone na dole w sposób rosnący w celu utworzenia ukośnego zakończenia dołu, w widoku, fig. 9 - tarczę szalunkową z przedłużeniem od góry w widoku bocznym oraz fig. 10 tarczę szalunkowa z przedłużeniem w dół w widoku bocznym.

Oznaczona w całości jako 1 tarcza szalunkowa ma w przykładzie wykonania według fig. 1 po stronie odwrotnej względem betonu, poza dwoma żebrami zewnętrznymi 3 do przyłączenia sąsiednich tarcz szalunkowych, oznaczone w całości jako 4, wsporniki nośne, z których każdy ma przekrój w kształcie litery U. Widać przy tym również na fig. 2, że mające kształt litery U ramiona 5 tegoż wspornika 4, podtrzymującego pokrycie 2 po stronie odwrotnej względem betonu, są połączone pośrednio lub bezpośrednio żebrem poprzecznym 6 w kształcie litery U, które znajduje się po stronie odwrotnej względem pokrycia 2. Ramiona 5 w kształcie litery U rozchodzą się przy tym - patrząc w przekroju - ukośnie z mającego kształt litery U żebra poprzecznego 6, symetrycznie do płaszczyzny symetrii wzdłużnej, ustawionej prostopadle do pokrycia 2. Są one zatem ustawione w stosunku do pokrycia 2 pod takim samym katem w odniesieniu do tej płaszczyzny symetrii wzdłużnej.

Na swych wolnych końcach lub krawędziach ramiona 5 mają - znowu patrząc w przekroju - wystające z ramion 5 w kształcie litery U i skierowane w przeciwne strony kołnierze mocujące 7 do zaczepienia pokrycia 2, a zatem do zamocowania go np. przy pomocy śrub.

Jak to pokazano na fig. 2 oraz fig. 7 do 10, każdy wspornik 4 składa się z dwóch, przemieszczanych względem siebie w kierunku wzdłużnym, obejmujących się przynajmniej w - analogicznie regulowanym - obszarze wzajemnego nakładania, elementów 4a i 4b wspornika, przy czym kąt nachylenia ramion 5, leżącego przynajmniej częściowo wewnątrz elementu 4b wspornika do pokrycia 2 jest wewnątrz przekroju wspornika bardziej rozwarty lub większy niż kąt nachylenia obejmującego go, leżącego na zewnątrz, elementu 4a wspornika. Mówiąc inaczej, kąt miedzy ramionami elementu 4b jest mniejszy lub bardziej ostry niż kąt między ramionami elementu 4a. W ten sposób tworzy się widoczna wyraźnie na fig. 2, ostrokątna przestrzeń WR między ramionami 5 elementu 4a i ramionami elementu 4b.

177 542

Prześwit między ramionami 5 w miejscu, w którym są one łączone z pokryciem 2, jest w przypadku leżącego wewnątrz elementu 4b wspornika mniejszy przynajmniej o całkowitą szerokość skierowanych w przeciwne strony kołnierzy mocujących 7 niż prześwit miedzy ramionami elementu 4a wspornika. Kołnierze mocujące 7 obu elementów 4a i 4b wspornika leżą mianowicie w pozycji roboczej obok siebie w tej samej płaszczyźnie, o ile pokrycie 2 nie jest zakrzywione, lecz płaskie zgodnie z fig. 2. Jednak również w przypadku zakrzywionego pokrycia 2 sąsiadujące bezpośrednio ze sobą kołnierze mocujące 7 elementów 4a i 4b wspornika leżą w przybliżeniu w tej samej płaszczyźnie stycznej.

Istotne jest to, że w wyniku zróżnicowania kątów nachylenia mających kształt litery U ramion 5 oba elementy 4a i 4b wspornika wchodzą jeden w drugi mimo skierowanych w przeciwne strony kołnierzy mocujących 7, mając zarazem możliwość ruchów na boki bez trwałych odkształceń, jeżeli tarcza szalunkowa 1 ma być zakrzywiona lub też jej krzywizna ma ulec zmianie. Przestawiona na fig. 1 tarcza szalunkowa ma przy tym na pokryciu 2 dwa wsporniki 4, z których każdy składa się z elementów 4a i 4b wspornika, przy czym mające kształt litery U ramiona elementów 4a i 4b - jak wspomniano - można odchylać na boki bez trwałego odkształcenia, a tarczę szalunkową 1 można zakrzywiać względem jednej lub kilku biegnących równolegle do wsporników 4 osi lub zmieniać jej krzywiznę. Elementy mocujące, współpracujące w tym celu ze stykającymi się z pokryciem 2 obszarami wsporników 4, np. śruby zaciskowe, służące do zmiany i ustalenia krzywizny pokrycia 2 nie zostały zaznaczone, ponieważ nie chodzi o ich wykonanie.

W pozycji roboczej ukazanej na fig. 2 mające kształt litery U żebra poprzeczne 6 obu wchodzących częściowo w siebie elementów 4a i 4b przylegają w do siebie i są w tym miejscu połączone ze sobą w sposób rozłączny. Dzięki temu można odpowiednio ustalić raz ustawione wydłużenie, osiągnięte przez wzajemny przesuw obu elementów 4a i 4b względem siebie w kierunku wzdłużnym.

Elementy wsporników można wprawdzie łączyć również w innych pozycjach względem siebie, jednak z uwagi na prostotę obsługi w przykładach wykonania przewidziano, że elementy 4a i 4b są przesuwane względem siebie wzdłuż wspornika 4, a na żebrach poprzecznych 6 jednego elementu wspornika przewidziana została prowadnica do przesuwania lub prowadnica wzdłużna, zwłaszcza przynajmniej szczelina wzdłużna.

Na figurach 7 i 8 , 5 i 6 oraz fig. 2 do 4 widać wyraźnie, że z otworem 8 żebra poprzecznego 6 leżącego w pozycji roboczej na zewnątrz elementu 4a wspornika współpracują elementy mocujące 10, posiadające wystający promieniowo występ lub łeb 9, przy czym występ lub łeb 9 leży wewnątrz przekroju wspornika i jako przeciwelement prowadzący zachodzi od dołu za krawędzie szczeliny wzdłużnej 11, tj. prowadnicy leżącego wewnątrz elementu 4b. Te elementy mocujące wspornika do leżącego wewnątrz elementu 4b wspornika. W przykładzie wykonania mają one w tym celu gwint umieszczony na zewnętrznej stronie wspornika 4 oraz nakręcaną nań i dociąganą nakrętkę. Dociąganie to można zrealizować przy pomocy klina, przechodzącego przez szczelinę wystającej części elementu mocującego 10.

Służąca jako prowadnica szczelina wzdłużna 11 jest zgodnie z fig. 5 i 6 utworzona na leżącym wewnątrz elemencie 4b wspornika w ten sposób, że ten element 4b wspornika składa się z dwóch, mających kształt litery Z, oddzielonych od siebie w obszarze żebra poprzecznego szczeliną, ustawionych na zasadzie symetrii lustrzanej względem płaszczyzny symetrii wzdłużnej, profili nośnych, przytrzymywanych razem przy pomocy znajdującego się w wewnętrznej przestrzeni przekroju w kształcie litery U, łącznika poprzecznego lub blachy poprzecznej 13. Zamiast wygiętego z blachy, mającego w przybliżeniu trapezowy kształt elementu 4b wspornika, który następnie należałoby wyposażyć w szczeliny wzdłużne na żebrze poprzecznym 6, zaproponowano dwa oddzielne elementy, miedzy którymi tworzy się szczelina wzdłużna 11.

Łącznik poprzeczny lub blacha poprzeczna 13 mają przy tym zgodnie z fig. 5 oraz fig. 2 do 4 umieszczone w obszarze szczeliny prowadzącej 11 wybranie 14, którego prześwit jest większy niż prześwit przeciwelementu, a zatem w niniejszym przykładzie łba 9 elementu mocującego 10. W ten sposób, dopóki połączenie jest poluzowane, element 4b wspornika można przesuwać względem elementu mocującego 10 i jego łba 9, a blacha poprzeczna 13 nie sta8

172 542 nowi wówczas przeszkody. Przy odpowiednio dużej ilości otworów 8 na żebrze poprzeczny 6 leżącego na zewnątrz elementu 4a wspornika widoczny na fig. 7 i 8 obszar zachodzenia na siebie elementów wspornika można ustalić np. przy pomocy dwóch elementów mocujących 10.

Figury 2 do 4 pokazują różne wykonania łba 9. Zgodnie z fig. 2 element mocujący może być śrubą ze łbem młoteczkowym, mającą odpowiednio uformowany łeb, który podczas obracania nakrętki 12 nie obraca się wraz z nią, jeżeli jest zablokowany w odpowiednim wybraniu. Możliwe jest również rozwiązanie, w którym łącząca się bezpośrednio z łbem 9 część trzpienia ma kształt takiego wielokąta, że nie może się obracać względem wzdłużnej szczeliny 11. W celu polepszenia przenoszenia sił zaciskających z nakrętki 12 na żebra poprzeczne 6 pod nakrętką 12 i podkładką 15 umieszczona jest dodatkowo płytka oporowa 16, której szerokość odpowiada w przybliżeniu szerokości żeber poprzecznych 6.

Zgodnie z fig. 2 i 5 łączniki poprzeczne lub blachy poprzeczne 13 leżącego wewnątrz elementu 4b wspornika stykają się również od wewnątrz z żebrem poprzecznym 6 i przenoszą pochodzące od niego siły tylko na część długości przekroju ramion 5 tego elementu 4b, dzięki czemu zachowana zostaje w dużym stopniu możliwość poruszania na boki ramion 5 również w obszarze tej blachy poprzecznej 13.

Wystarcza przy tym, by łączniki poprzeczne lub blachy poprzeczne 13 były rozmieszczone zgodnie z fig. 6 wzdłuż elementu 4b wspornika w odstępie, który przynajmniej z grubsza odpowiada długości tego elementu 4b wspornika. W celu zwiększenia stabilności odstęp może być jednak nieco mniejszy niż połowa tej długości elementu 4b. W każdym przypadku takie blachy poprzeczne umieszcza się w pobliżu czołowych zakończeń elementu 4b wspornika. Ma to miejsce również wówczas, gdy na całej długości wspornika rozmieszczone są dwie, trzy lub więcej takich blach poprzecznych 13. W przykładzie wykonania poza obiema, umieszczonymi w pobliżu końców, blachami poprzecznymi 13 jedna taka blacha poprzeczna została ponadto przewidziana w środku elementu 4b wspornika. Na figurze 6 widać poza tym otwory 17 w kołnierzach mocujących 7, przez które w pokrycie 2 wprowadza się elementy mocujące, jak śruby i kołki.

W tarczy szalunkowej według fig. 7 lub 8 przewidziano w przeciwieństwie do fig. 1 cztery wsporniki 4, przy czym fig. 7 pokazuje układ, w którym wsporniki 4 są przedłużone o takim sam wymiar w wyniku wyciągnięcia leżącego wewnątrz elementu 4b wspornika. Tego rodzaju tarcza szalunkowa 1 jest zatem przedłużona ku górze i jednakową szerokość.

Figura 8 pokazuje w takiej tarczy szalunkowej 1 z czterema wspornikami 4, że wsporniki 4 - podobnie jak we wszystkich pozostałych przykładach wykonania - można przedłużyć również ku dołowi, przy czym przedłużenie poszczególnych wsporników 4 może 'być różne. Zgodnie z fig. 8 przedłużenie rośnie z lewej strony do prawej, w związku z czym dolna krawędź umieszczonego na tej konstrukcji pokrycia jest ustawiona ukośnie, aby uwzględnić np. kształt i nachylenie podjazdu na rampę, poza którym należy przy pomocy tarczy szalunkowej 1 zabetonować ścianę ograniczającą.

Jeżeli potraktuje się pokazane częściowo na fig. 7 i 8 tarcze szalunkowe jako całość, wówczas jasne jest, że tarczę szalunkową może przedłużać zarówno do dołu, jak też do góry, przy czym ukośne zakończenie można osiągnąć także na górze, stosując przedłużenia o różnym wymiarze. Zukosowanie to może być przy tym ustawione równolegle lub przeciwnie do dolnego. Istnieje zatem wiele możliwości, w których należy jedynie dopasować dany element pokrycia w obszarze wystających elementów 4b wspornika. Powiększenie tarczy szalunkowej 1 jest jednak bardzo łatwe nawet dla jednego pracownika, ponieważ musi on jedynie włożyć element 4b w element 4a lub odpowiednio wyciągnąć elementy 4b, po czym je zamocować, aby umożliwić nasadzenie tarczy szalunkowej i pokrycia 2. Zachowana jest przy tym możliwość zakrzywiania tarczy szalunkowej 1 lub zmieniania jej krzywizny, nawet gdy cała tarcza szalunkowa zostanie przedłużona w opisany sposób. Takie tarcze szalunkowe można zatem wykorzystać np. przy budowie podziemnych garaży i wyjazdów do nich, gdzie rampy podjazdowe wymagają nierzadko ukośnego zakończenia ścian na dole lub na górze. Ponieważ takie rampy podjazdowe mogą mieć zakręty, szczególnie korzystne jest to, że wsporniki 4 i ich elementy 4a i 4b umożliwiają zakrzywianie lub zmianę krzywizny tarczy szalunkowej 1.

m 542

Fig.9

Fig.10

ΠΊ 542

Fig. 7

177 542

177 542

177 542

Fig. 1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims (10)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Tarcza szalunkowa ze wspornikami o przekroju w kształcie litery „U”, podtrzymującymi pokrycie od strony przeciwnej niż beton, i posiadającymi ramiona połączone żebrem, przy czym na wolnych końcach ramion znajdują się, wystające na zewnątrz kołnierze mocujące, znamienna tym, że wspornik (4) składa się z dwóch, zamocowanych przesuwnie względem siebie w kierunku wzdłużnym, elementów (4a, 4b), nałożonych na siebie przynajmniej w obszarze zachodzenia na siebie, i mających kształt litery U, przy czym kąt pomiędzy pokryciem (2) a ramionami (5), leżącego przynajmniej częściowo wewnątrz, elementu (4b) jest bardziej rozwarty niż odpowiedni kąt pomiędzy pokryciem (2) a ramionami (5) otaczającego go, leżącego na zewnątrz, elementu (4a), zaś prześwit na pokryciu (2) między, mającymi kształt litery U, ramionami (5) leżącego wewnątrz elementu (4b) jest mniejszy, przynajmniej o całkowitą szerokość skierowanych w przeciwne strony kołnierzy mocujących (7), niż odpowiedni prześwit między ramionami (5) leżącego na zewnątrz elementu (4a), przy czym kołnierze mocujące (7) obu elementów (4a, 4b) leżą w przypadku płaskiego pokrycia (2) obok siebie w tej samej płaszczyźnie.
2. 2. Tarcza szalunkowa według zastrz. 1, znamienna tym, że mające kształt litery U żebra poprzeczne (6) obu elementów (4a, 4b) wspornika przylegają w położeniu roboczym do siebie, zwłaszcza odpowiadają sobie szerokością, oraz są połączone ze sobą w sposób rozłączny.
3. 3. Tarcza szalunkowa według zastrz. 2, znamienna tym, że na żebrach poprzecznych (6) przynajmniej jednego elementu (4a, 4b) wspornika usytuowana jest prowadnica wzdłużna, zwłaszcza przynajmniej jedna szczelina wzdłużna (11).
4. 4. Tarcza szalunkowa według zastrz. 1 albo 3, znamienna tym, że element (4a), leżący w położeniu roboczym na zewnątrz, posiada otwory (8), w których usytuowane są elementy mocujące (10) posiadające wystający promieniowo występ lub łeb (9), przy czym występ lub łeb (9) jest usytuowany wewnątrz elementu (4a), i stanowi przeciwelement prowadzący o krawędzie prowadnicy, zwłaszcza szczeliny wzdłużnej (11). leżącego wewnątrz elementu (4b), a ponadto element mocujący (10) jest zamocowany na leżącym wewnątrz elemencie (4b) wspornika.
5. 5. Tarcza szalunkowa według zastrz. 4, znamienna tym, że element mocujący (10) ma po zewnętrznej stronie wspornika (4) gwint i nakrętkę (12).
6. 6. Tarcza szalunkowa według zastrz. 5, znamienna tym, że element mocujący (10) jest wykonany w postaci śruby z łbem młoteczkowym.
7. 7. Tarcza szalunkowa według zastrz. 1, znamienna tym, że leżący wewnątrz element (4b) wspornika składa się z dwóch profili nośnych, mających kształt litery Z, i tworzących między sobą szczelinę w obszarze poprzecznego żebra (6), przy czym profile nośne są ustawione symetrycznie względem płaszczyzny symetrii wzdłużnej, i są połączone łącznikami poprzecznymi lub blachami poprzecznymi (13) znajdującymi się wewnątrz przekroju w kształcie litery U.
8. 8. Tarcza szalunkowa według zastrz. 7, znamienna tym, że łączniki poprzeczne lub blachy poprzeczne (13) leżącego wewnątrz elementu (4b) wspornika mają w obszarze szczeliny prowadzącej (11) wybranie (14), którego prześwit jest większy niż wymiar przeciwelementu prowadzącego lub łba (9) elementu mocującego (10).
9. 9. Tarcza szalunkowa według zastrz. 7, znamienna tym, że łączniki poprzeczne lub blachy poprzeczne (13) leżącego wewnątrz elementu (4b) wspornika stykają się żebrem poprzecznym (6).
10. 10. Tarcza szalunkowa według zastrz. 7, znamienna tym, że łączniki poprzeczne lub blachy poprzeczne (13) są rozmieszczone wzdłuż elementu (4b) wspornika w odstępie, który jest w przybliżeniu równy długości elementu (4b) wspornika, a korzystnie jest nieco mniejszy niż połowa tej długości, i na całej długości elementu (4b) rozmieszczone są dwa lub trzy takie

    177 542 łączniki poprzeczne lub blachy poprzeczne (13), przy czym po jednym takim łączniku lub blasze poprzecznej (13) usytuowanych jest w pobliżu czołowych końców, a korzystnie jeden znajduje się w środku elementu (4b).