PL177195B1

PL177195B1 - Wymienna płytka skrawająca

Info

Publication number: PL177195B1
Application number: PL95311664A
Authority: PL
Inventors: Gideon Boianjiu; Jacob Harpaz
Original assignee: Iscar Ltd
Priority date: 1994-03-21
Filing date: 1995-03-20
Publication date: 1999-10-29
Also published as: WO1995025618A1; US5695303A; EP0699119A1; EP0699119B1; BG61994B1; CN1044874C; DE69503442T2; DE69503442D1; ZA952336B; EP0699119A4; CA2163362A1; ATE168298T1; DE699119T1; BG100122A; BR9505675A; PL311664A1; AU2188895A; SG28229A1; CN1124474A; IL109054A0

Abstract

1 . Wymienna plytka skrawajaca, stosowana w narzedziach do obróbki wiórowej ograniczona górna, dolna i boczna powierzchnia obwodowa, zaopatrzona przynajmniej w jedna krawedz tnaca utworzona w przecieciu powierzchni górnej i bocznej, przy czym obszar powierzchni górnej oraz ewentualnie dolnej, sasiadujacy z krawedzia tnaca, tworzy powierzchnie natarcia, zas sasiadujacy z nia obszar powierzchni bocznej - powierzchnie przylozenia, przy czym po- wierzchnia natarcia jest zaopatrzona w znajdujacy sie wzdluz krawedzi tnacej wklesly, korzystnie falisty, rowek wiórowy, którego powierzchnia jest zlozona z polaczonych ze soba stycznie czesci nachylonych 1 wkleslych, znamienna tym, ze nachylona c z e s c (21) powierzchni rowka wiórowego (15) jest zakonczona od strony krawedzi tnacej (10) scieta, górna czescia (22) o szerokosci (a) mniejszej od odleglosci (T) mie- dzy dwoma sasiadujacymi, scietymi, górnymi czescia- mi (22) powierzchni ostrza. F i g .1 PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jesł wymienna płytka sdszwzjacz, stosowana w narzędziach do obsóbdi wiósowej, ograniczona gósna, dolna i boczna powierzchnia obwodowa, zaopatrzona przynajmniej w jedna dszwędź łnaca, utworzona w przecięciu powierzchni górnej i bocznej, pszy czym obszar powierzchni górnej oraz ewenłuzlnie dolnej, sasiadujacy z krawędzia łnaca, tworzy powierzchnię nałzrciz, zaś sasizdujacy z nia obszar powierzchni bocznej - powierzchnię przyłożenia. Powierzchnia natarcia ostrza płytki jesł zzopzłrzonz w znajdujacy się wzdłuż krawędzi łnacej wklęsły, korzystnie falisty, rowek wiórowy, którego powierzchnia jest złożona z połaczonych ze soba stycznie części nachylonych i wklęsłych.

Projektowanie wymiennych płytek skrawajacych i ich zamocowanie w narzędziu winno być oparte nz zasadzie słosowznia łzkich kałów natarcia i przyłożenia, które z jednej strony zzpewniaja wydajna obróbkę przy minimzlnym zużyciu energii, z drugiej zaś wystarczajaca wytrzymałość ostrza w pobliżu krawędzi łnacej. Równocześnie należy stosować takie kształty ostrza, które umożliwizja skuteczne usuwanie wiórów powstajacych w czasie obróbki, co jest szczególnie ważne w przypadku, gdy narzędzie pracuje w ograniczonej przestrzeni, nz przykład podczas wiercenia.

Skuteczne usuwanie powstajacych wiórów jest zależne zarówno od sposobu prowadzenia powstzjacej wsłęgi wióra, jak i od odkształcania go, łamania na odpowiednio małe części oraz usuwania z rejonu obróbki, przy czym powinno ło nzstapić z minimalnym zużyciem energii, a równocześnie umożliwić odprowadzanie ciepła.

Znane sa płytki zaopatrzone w pobliżu krawędzi łnacej w odpowiednie zagłębienia, rowki lub występy, których zadaniem jest odkształcenie, odchylenie i połamanie wióra.

Nz przykład z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych AP nr US 4215957 znana jest płytka z płaska powierzchnia natarcia, zaopatrzona w pobliżu krawędzi łnacej w szereg oddzielonych od siebie wypukłości i zagłębień, nie powodujacych zbytniego osłabienia ostrza.

Z opisu patentowego europejskiego nr EP 0307563 znana jest płytka o falistej powierzchni nztzrciz, przy czym fale te występuja zarówno wzdłuż krawędzi łnacej, jak i wzdłuż linii prostopadłej do niej, tworzac gładki, falisty rowek kształtujacy wiór, z gładkimi przejściami pomiędzy jego różnymi rejonami.

Jednakże ten szczególny kształt rowka kształtujacego wiór powoduje, że jego zdolność skutecznego sterowania ruchem powstzjacego wióra jest w poważnym stopniu uzależniona od usytuowania płytki w narzędziu. Wskutek tego, zwłaszcza w przypadku płytek z ujemnymi katami natarcia, często zdarza się, że wiór powstajacy nz krawędzi łnacej zostaje odchylony w kierunku przedmiotu obrabianego, z nie od niego, w wyniku czego następuje uszkodzenie powierzchni obrabianej oraz powstaja drgania narzędzia.

Z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych AP nr US 3963365 oraz z niemieckiego opisu patentowego nr DE 1602795 znane sa dwustronne płytki z ujemnymi katami przyłożenia, które w celu skutecznego wykorzystania obydwu stron płytki i znajdujacych się na nich krawędzi tnacych maja identyczne, naprzeciwległe względem siebie powierzchnie natarcia i powierzchnie przyłożenia. Obwodowe powierzchnie boczne płytki tworza sasizdujace ze soba i nachylone do wewnatrz płytki powierzchnie przyłożenia, przy czym boczne powierzchnie przyłożenia, odpowiadzjace krawędziom tnacym po jednej stronie płytki, stykzja się wzdłuż poprzecznej powierzchni środkowej z odpowiednimi, nachylonymi do wewnatrz, obwodowymi powierzchniami przyłożenia, odpowiadajacymi krawędziom tnacym po drugiej stronie płytki. W celu zapewnienia odpowiedniego prześwitu między powierzchnia obrabiana a powierzchnia przyłożenia płytki na jej całym obwodzie, musi ona zostać ustawiona w gnieździe narzędzia pod ujemnym katem nztzrciz. Jednakże przy wykonywaniu takich operacji, w których przestrzeń do odprowadzania wióra jest wyjatkowo mała, na przykład przy wierceniu, użycie tych płytek powoduje powstanie

1^*7 195 tak poważnych problemów z odprowadzaniem wióra, że praktycznie nie znalazły one zastosowania do tych rodzajów obróbki.

Celem wynalazku jest skonstruowanie wymiennej płytki skrawającej, korzystnie dwustronnej, zaopatrzonej w rowek wiórowy o takiej geometrii, który umożliwi prawidłowe odprowadzanie wióra nawet wtedy, gdy dysponowana przestrzeń do odprowadzania go jest bardzo mała, a tym samym pozwoli na zastosowanie płytki dwustronnej również w narzędziach do wiercenia, frezowania itp.

Cel ten został zrealizowany w konstrukcji wymiennej płytki skrawającej według wynalazku, zaopatrzonej w rowek wiórowy, która charakteryzuje się tym, że nachylona część powierzchni rowka wiórowego jest zakończona od strony krawędzi tnącej ściętą, górną częścią o szerokości mniejszej od odległości między dwiema sąsiadującymi, ściętymi, górnymi częściami powierzchni ostrza.

Płytka posiada nachylone i wklęsłe części powierzchni rowka wiórowego, które są, w przekroju prostopadłym do krawędzi tnącej, usytuowane wzdłuż całej szerokości rowka wiórowego, przy czym zarówno szerokość ściętych górnych części powierzchni ostrza, jak i odległość między nimi, zmienia się w kolejnych przekrojach wzdłuż szerokości rowka wiórowego.

Natomiast w odmiennym rozwiązaniu konstrukcyjnym płytki skrawającej, według wynalazku, zarówno szerokość ściętych górnych części powierzchni ostrza, jak i odległość między nimi są, w kolejnych przekrojach wzdłuż szerokości rowka wiórowego, stałe.

Rowek wiórowy ma w przekroju poprzecznym, prostopadłym do krawędzi tnącej, kształt zasadniczo wklęsły, złożony z nachylonej do krawędzi tnącej części powierzchni, połączonej ze styczną do niej, wklęsłą, krzywoliniową częścią powierzchni, stanowiącej dno rowka oraz z nachylonej w kierunku płaskiej, górnej powierzchni płytki - części powierzchni odchylającej wiór, przy czym korzystnie ten rowek wiórowy jest oddzielony od krawędzi tnącej płytki płaską powierzchnią.

Wartość kąta β zawartego w przekroju prostopadłym do krawędzi tnącej między sąsiadującą z krawędzią tnącą, płaską powierzchnią ostrza a płaską, górną powierzchnią płytki, stanowiącego kąt natarcia ostrza, zmienia się w miarę przesuwania przekroju wzdłuż krawędzi tnącej, osiągając wartość maksymalną w środkowym obszarze między ściętymi górnymi częściami powierzchni rowka.

W zależności od zastosowań płytki skrawającej, według wynalazku, krawędź tnąca ostrza, jak i rowek wiórowy mają postać linii falistej albo też są prostoliniowe, względnie krzywoliniowe, wklęsłe.

Płytka skrawająca według wynalazku ma korzystnie w widoku z góry kształt wieloboku, przy czym każdy bok tego wieloboku stanowi linia przecięcia bocznej powierzchni płytki z jej górną, względnie dolną powierzchnią, która jest krawędzią tnącą, przy czym powierzchnie przyłożenia ostrza płytki są prostopadłe do górnej powierzchni i dolnej powierzchni płytki, zaś kąt ostrza płytki utworzony między powierzchnią przyłożenia a powierzchnią natarcia jest kątem ostrym.

Płytka skrawająca według wynalazku ma korzystnie osiowy kąt natarcia ostrza płytki zamocowanej do narzędzia od 3,5° do 6,5°.

Dzięki opisanemu rozwiązaniu i zastosowaniu rowka wiórowego o szczególnym kształcie, płytka skrawająca według wynalazku może być płytką dwustronną, przy czym może ona mieć zarówno ujemną geometrię powierzchni przyłożenia (w której powierzchnie przyłożenia są prostopadłe do górnej i dolnej powierzchni płytki), jak i geometrię z obydwu stron dodatnią, szczególnie korzystną, dlatego że umożliwia stosowanie większych wartości kątów natarcia. Ponadto w tym ostatnim przypadku prześwity utworzone między powierzchnią obrabianą a powierzchnią przyłożenia w przekrojach osiowych i promieniowych są znacznie większe niż w przypadku zwykłej płytki o ujemnej geometrii przyłożenia, co umożliwia dogodniejsze warunki mocowania płytki w gnieździe narzędzia i zapewnia skuteczniejsze odprowadzanie wióra, bez konieczności osłabienia ostrza płytki w pobliżu krawędzi tnącej.

Wynalazek jest w przykładowym rozwiązaniu konstrukcyjnym uwidoczniony na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia wymienną płytkę skrawającą w widoku perspektywicznym, fig. 2 m 195

- płytkę według fig. 1 w widoku z boku z kierunku II; fig. 2a i 2b - dwie różne odmiany kształtu krawędzi tnącej płytki według fig. 2 w widoku z boku z kierunku II (fig. 1); fig. 3 - płytkę skrawającą według fig. 1 w częściowym przekroju wzdłuż linii 1Π-Π1; fig. 4 - wiertło z płytkami skrawającymi według fig. 1 w widoku perspektywicznym; fig. 5 - wiertło według fig. 4 w widoku z przodu; fig. 6 - wiertło według fig. 5 w częściowym przekroju wzdłuż linii VI-VI; fig. 7 - płytkę skrawającą według fig. 1, w otworze wykonanym w obrabianym przedmiocie, w położeniu skrawania w widoku z boku; fig. 8 - część krawędzi tnącej płytki według fig. 7 w przekroju prostopadłym do tej krawędzi tnącej; fig. 9 - płytkę skrawającą w położeniu roboczym w przekroju promieniowym; fig. 10 - płytkę według fig. 9 w przekroju osiowym; fig. 11 - płytkę skrawającą w otworze wykonanym w obrabianym przedmiocie w położeniu skrawania w widoku z boku.

Figura 1 przedstawia wymienną płytkę skrawającą 1 według wynalazku, ograniczoną równoległymi do siebie górną powierzchnią 2 i dolną powierzchnią 3 oraz obwodową powierzchnią boczną 4, przy czym kształt płytki jest wieloboczny. Płytka ma prostopadłą do górnej i dolnej powierzchni 2 i 3 oś symetrii Y i jest również symetryczna względem nie pokazanej na rysunku środkowej płaszczyzny, prostopadłej do tej osi Y i dzielącej poziomo płytkę w połowie jej wysokości na dwie identyczne części: górną i dolną. Płytka jest również zaopatrzona w środkowy otwór przelotowy 5 do osadzenia śruby mocującej ją do korpusu narzędzia.

Z każdej strony płytka ma trzy krawędzie tnące 10, utworzone w przecięciu górnej powierzchni 2 lub dolnej powierzchni 3 z boczną powierzchnią 4 płytki oraz trzy główne wierzchołki 11 ostrza - w przecięciu się dwóch sąsiednich krawędzi tnących 10. Dzięki takiemu kształtowi płytki, każda z jej krawędzi tnących, zarówno na górnej, jak i na dolnej powierzchni, może zostać ustawiona w narzędziu w położeniu roboczym. Ponadto każda krawędź tnąca 10 jest załamana i przez to podzielona na dwie identyczne krawędzie tnące składowe 10a i 10b, oddzielone od siebie wierzchołkiem pośrednim 12 i dlatego w widoku z góry płytka ma kształt sześciokątny, a każda z powierzchni: górna 2 i dolna 3 składa się z sześciu identycznych części, ograniczonych dwusiecznymi kątów utworzonych przez krawędzie tnące 10a i 10b w środku wierzchołków 11 i pośrednich wierzchołków 12, przechodzących przez jej oś symetrii Y.

Górna powierzchnia 2 i dolna powierzchnia 3 płytki składają się ze środkowych płaskich powierzchni 9, usytuowanych powyżej głównych wierzchołków 11 ostrza, korzystnie w odległości pionowej od 0,05 mm do 0,4 mm nad tymi wierzchołkami. Powierzchnie 9 stanowią powierzchnię oporową dla mocowania płytki w narzędziu.

Te części górnej powierzchni 2 i dolnej powierzchni 3 oraz bocznej (obwodowej) powierzchni 4, które sąsiadują z każdą krawędzią tnącą 10, tworzą odpowiednio: powierzchnie natarcia 13 i powierzchnie przyłożenia 1-4. Kąt nachylenia powierzchni przyłożenia 14 do stycznej względem powierzchni obrabianej ma wartość dodatnią, przy czym powierzchnia przyłożenia 14 jest zasadniczo płaska. Kąty ostrza utworzone między powierzchnią przyłożenia 14 i powierzchnią natarcia 13 są kątami ostrymi (fig. 9 i 10). Obwodowa powierzchnia boczna 4 płytki obejmuje powierzchnie przyłożenia 14 zarówno górnej, jak i dolnej części płytki, które łączą się w środkowej, wklęsłej części 14' tej powierzchni 14.

Każda powierzchnia natarcia 13 płytki 1 jest wklęsła, tworząc rowek wiórowy 15, równoległy do krawędzi tnącej 10 i służący do kształtowania wióra. Szerokość rowka 15 zmienia się wzdłuż krawędzi tnącej 10 w zakresie od 1,0 do 2,5 mm.

Rowek wiórowy 15 (fig. 1, 2 i 8) ma postać wklęsłej powierzchni ciągłej, rozciągającej się w pobliżu krawędzi tnącej, przy czym dolna, denna część 20 powierzchni rowka 15 jest styczna do górnej powierzchni 21, bezpośrednio stykającej się z krawędzią tnącą 10. Rowki wiórowe 15 tworzą wzdłuż krawędzi tnącej rodzaj linii falowej o okresie T i amplitudzie A (fig. 8). Górna część 21 powierzchni rowka sąsiaduje bezpośrednio z poziomą, ściętą częścią 22 powierzchni o szerokości a (fig. 8), znacznie mniejszej od odległości T między środkami dwóch sąsiednich ściętych części 22 powierzchni. Wklęsła powierzchnia 23 rowka wiórowego 15 między parą sąsiednich ściętych, górnych części 22 tej powierzchni (fig. 8) tworzy ścieżkę, którą spływa wiór, przy czym korzystnie szerokość a ściętych, górnych części 22 powierzchni oraz odległość T między sąsiednimi częściami 22 powierzchni winny być niezmienne wzdłuż rowka

17*7195 wiórowego 15, przy czym odległość T winna być zawarta w granicach: od 1,0 mm do 2,5 mm, zaś amplituda A, czyli głębokość rowka 15 - w granicach od 0,07 mm do 0,5 mm, zaś szerokość a tej części 22 powierzchni - w granicach od 0,12 mm do 0,5 mm.

Krawędź tnąca 10 płytki 1 (fig. 2) ma również korzystnie kształt linii falowej, podobny do kształtu rowka wiórowego 15, przy czym zarówno okres T', jak i amplituda A' tej fali są takie same jak odpowiednie wymiary T i A rowka wiórowego 15. Jednakże w odmianach rozwiązań konstrukcyjnych płytki skrawającej 1 (fig. 2a) krawędź tnąca może być również prostoliniowa albo wklęsła (fig. 2b).

Przekrój rowka wiórowego 15 płaszczyzną prostopadłą do krawędzi tnącej 10, przedstawiony na fig. 3, wskazuje, że jego powierzchnia 22, 21, 20, 24, 25, 26 jest krzywoliniowa i wklęsła, przy czym część 24 tej powierzchni jest nachylona do dołu, część 25 powierzchni stanowi dno rowka 15, ograniczając jego głębokość, zaś wznosząca się w kierunku powierzchni 9 część 26 tej powierzchni rowka 15 spełnia rolę odchylania wióra, przy czym przejścia między poszczególnymi częściami 22, 21, 20, 24, 25 i 26 powierzchni mają charakter ciągły i są pozbawione występów i rowków. Podobny kształt ma rowek wiórowy 15 w przekrojach równoległych do przedstawionego na fig. 3, przechodzących przez różne punkty krawędzi tnącej 10 płytki 1. Głębokość rowka wiórowego 15 w pobliżu głównych wierzchołków 11 ostrza wynosi korzystnie od 0,05 mm do 0,25 mm. W celu zapewnienia prawidłowego odkształcenia i zwijania wióra część 25 powierzchni, odpowiadająca dnu rowka wiórowego 15, jest zaopatrzona w wypukłość 27, natomiast górna część 22 powierzchni rowka 15 jest podniesiona i nachylona pod ujemnym kątem β (a więc w kierunku krawędzi tnącej 10), tworząc wąską, płaską powierzchnię 28, jak to uwidoczniono cienką linią na fig. 3. Szerokość tej części 22 powierzchni rowka 15 korzystnie zmienia się w miarę przesuwania rozpatrywanego przekroju wzdłuż krawędzi tnącej 10 albo też może być wklęsła.

Kąt β nachylenia wąskiej powierzchni 28 wynosi korzystnie od -5° do -9°. Wartość kąta β zmienia się przy tym w miarę przesuwania przekroju wzdłuż krawędzi tnącej 10, osiągając wartość maksymalną w środkowym obszarze między sąsiednimi ściętymi, górnymi częściami 22 powierzchni rowka. Natomiast kąt nachylenia części 20 powierzchni rowkajest dodatni i wynosi od 0° do 3°. Wartości kąta β winny być dostosowane do rodzaju materiału obrabianego.

Figury 4 do 6 przedstawiają parę płytek skrawających 1' i 1 według wynalazku, zamocowanych w gniazdach 30 w końcówce 31 korpusu 32 wiertła. Obydwie płytki 1' ił są zamocowane w gniazdach 30 w ten sposób, że ich ostrza tworzą dodatnie kąty przyłożenia oraz ujemne kąty natarcia (na rysunku jest widoczny tylko kąt az płytki 1') oraz dodatnie osiowe kąty natarcia (kąt a2 płytki 1' wynosi od 3,5° do 6,5°).

Figury 7, 8 i 9 przedstawiają schematycznie usytuowane płytki 1', zamocowanej na obwodzie końcówki 31 korpusu 30 wiertła, względem obrabianej powierzchni W podczas wiercenia otworu H o czołowej powierzchni W' i walcowej bocznej powierzchni W, współosiowej z nie pokazaną na rysunku osią obrotu wiertła.

Jak to przedstawiają przekroje ostrza: osiowy (fig. 9) i promieniowy (fig. 10), osiowy kąt przyłożenia ai i promieniowy kąt przyłożenia afi mają wartości większe od odpowiednich osiowych i promieniowych kątów ai i Ct2 zamocowania płytki w narzędziu, dzięki czemu powiększone są prześwity między ostrzem i powierzchnią obrabianą, jak również powiększone są wartości promieniowego i osiowego kąta natarcia, bez konieczności osłabiania przekroju ostrza, przyczyniając się w ten sposób do zmniejszenia promieniowego zużycia powierzchni przyłożenia, a tym samym do przedłużenia żywotności płytki.

Proces skrawania płytką według wynalazku, przedstawiony schematycznie na fig. 7 i 8, wskazuje, że w trakcie zagłębiania się płytki w obrabiany przedmiot, naprzód styka się z nim ścięta górna część 22 powierzchni rowka 15, po czym utworzone w wyniku skrawania pasmo S wiórajest prowadzone wzdłuż wklęsłej powierzchni 23 rowka wiórowego w kierunku obrabianej powierzchni W (fig. 7), czyli w kierunku odwrotnym niż w przypadku konwencjonalnej obróbki przy użyciu zwykłej płytki skrawającej (fig. 11). Ponieważ płytka skrawająca 1 styka się z pasmem S gorącego wióra wzdłuż ściętej górnej części 22 swej powierzchni (fig. 8), następuje znacznie mniejsze obciążenie termiczne płytki. Ponadto opisany kształt ostrza pozwala na

177 195

Ί uzyskanie odpowiedniej wytrzymałości płytki w jej przekrojach, w których działają siły skrawania, umożliwiając ukształtowanie tych ostrzy po obydwu stronach płytki, a więc zastosowanie płytek dwustronnych. Natomiast opisana konstrukcja rowka wiórowego 15 zapewnia w procesie skrawania płytką - prawidłowe odkształcanie wióra, kruszenie i odprowadzanie wióra.

Oczywiście płytki skrawające według wynalazku mogą mieć również kształt inny niż trójkątny, na przykład kwadratowy, a także być wyposażone tylko w jednostronne ostrza o innych parametrach. Ponadto geometria powierzchni przyłożenia płytki oraz jej wymiary mogą być zmieniane, zależnie od obrabianego materiału. Na przykład falistą krawędź tnącą (fig. 1) zaleca się w przypadku obróbki stali, prostoliniową krawędź tnącą (fig. 2) w przypadku obróbki żeliwa, a dodatni kąt natarcia w przypadku obróbki stali austenitycznej i aluminium lub jego stopów.

Również parametry T, A i a rowka wiórowego 15 mogą być odpowiednio dostosowywane do optymalnych warunków obróbki.

177 195

F i g .9

Fig- 10

177 195

F i g .8

Fig II

177 195

F i g 7

177 195

Fi g . 2α

177 195

Fig.2 m 195

I

Fig.1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz. Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Wymienna płytka skrawająca, stosowana w narzędziach do obróbki wiórowej ograniczona górną, dolną i boczną powierzchnią obwodową, zaopatrzona przynajmniej w jedną krawędź tnącą utworzoną w przecięciu powierzchni górnej i bocznej, przy czym obszar powierzchni górnej oraz ewentualnie dolnej, sąsiadujący z krawędzią tnącą, tworzy powierzchnię natarcia, zaś sąsiadujący z nią obszar powierzchni bocznej - powierzchnię przyłożenia, przy czym powierzchnia natarcia jest zaopatrzona w znajdujący się wzdłuż krawędzi tnącej wklęsły, korzystnie falisty, rowek wiórowy, którego powierzchnia jest złożona z połączonych ze sobą stycznie części nachylonych i wklęsłych, znamienna tym, że nachylona część (21) powierzchni rowka wiórowego (15) jest zakończona od strony krawędzi tnącej (10) ściętą, górną częścią (22) o szerokości (a) mniejszej od odległości (T) między dwoma sąsiadującymi, ściętymi, górnymi częściami (22) powierzchni ostrza.
2. Płytka według zastrz. 1, znamienna tym, że nachylone i wklęsłe części (20, 21, 23) powierzchni rowka wiórowego (15) są, w przekroju prostopadłym do krawędzi tnącej (10), usytuowane wzdłuż całej szerokości rowka wiórowego (15).
3. Płytka według zastrz. 1, znamienna tym, że zarówno szerokość (a) ściętych górnych części (22) powierzchni ostrza, jak i odległość (T) między nimi zmienia się w kolejnych przekrojach wzdłuż szerokości rowka wiórowego (15).
4. Płytka według zastrz. 1, znamienna tym, że zarówno szerokość (a) ściętych górnych części (22) powierzchni ostrza, jak i odległość (T) między nimi są, w kolejnych przekrojach wzdłuż szerokości rowka wiórowego (15), stałe.
5. Płytka według zastrz. 1, znamienna tym, że rowek wiórowy (15) ma w przekroju poprzecznym, prostopadłym do krawędzi tnącej (10), kształt zasadniczo wklęsły, złożony z nachylonej do krawędzi tnącej części (21) powierzchni, połączonej ze styczną do niej, wklęsłą, krzywoliniową częścią (25) powierzchni, stanowiącej dno rowka oraz z nachylonej w kierunku płaskiej, górnej powierzchni (9) płytki - części (26) powierzchni, odchylającej wiór.
6. Płytka według zastrz. 1, znamienna tym, że rowek wiórowy (15) jest oddzielony od krawędzi tnącej (10) płytki płaską powierzchnią (28).
7. Płytka według zastrz. 6, znamienna tym, że wartość kąta (β) zawartego w przekroju prostopadłym do krawędzi tnącej (10) między sąsiadującą z krawędzią tnącą (10), płaską powierzchnią (28) ostrza a płaską, górną powierzchnią (9) płytki, stanowiącego kąt natarcia ostrza, zmienia się w miarę przesuwania przekroju wzdłuż krawędzi tnącej (10), osiągając wartość maksymalną w środkowym obszarze, między ściętymi górnymi częściami (22) powierzchni rowka.
8. Płytka według zastrz. 1, znamienna tym, że zarówno krawędź tnąca (10) ostrza, jak i rowek wiórowy (15), mają postać linii falistej.
9. Płytka według zastrz. 1, znamienna tym, że krawędź tnąca (10) płytki jest prostoliniowa.
10. Płytka według zastrz. 1, znamienna tym, że krawędź tnąca (10) płytki jest krzywoliniowa, wklęsła.
11. Płytka według zastrz. 1, znamienna tym, że w widoku z góry ma kształt wieloboku, przy czym każdy bok tego wieloboku stanowi linia przecięcia bocznej powierzchni płytki z jej górną (2), względnie dolną powierzchnią (3), która jest krawędzią tnącą.
12. Płytka według zastrz. 11, znamienna tym, że powierzchnie przyłożenia (14) ostrza płytki są prostopadłe do górnej powierzchni (2) i dolnej powierzchni (3) płytki.
13. Płytka według zastrz. 11, znamienna tym, że kąt ostrza płytki, utworzony między powierzchnią przyłożenia (14) a powierzchnią natarcia (13), jest kątem ostrym.

177 195
14. Płytka według zastrz. 11, znamienna tym, że osiowy kąt natarcia ostrza płytki, zamocowanej do narzędzia, wynosi od 3,5° do 6,5°.