PL176226B1

PL176226B1 - Strzykawka jednorazowa

Info

Publication number: PL176226B1
Application number: PL94313590A
Authority: PL
Inventors: Thomas J. Shaw
Original assignee: Shaw Thomas J
Priority date: 1993-09-22
Filing date: 1994-09-07
Publication date: 1999-05-31
Also published as: RO115848B1; AU7832994A; TJ265B; PL313590A1; EP0720491A4; FI961311A; UA45323C2; CN1131914A; GEP20012513B; CA2172074C; ES2204923T3; WO1995008358A1; CA2172074A1; AP599A; RU2136321C1; EP0720491B1; US5385551A; DE69433059T2; OA10273A; DE69433059D1

Abstract

1. Strzykawka jednorazowa, zawierajaca podluzny wydrazony korpus majacy pierwsza i druga czesc koncowa, w której jest suwliwie umie- szczony zespól trzonu nurnikowego, zas w pier- wszej czesci koncowej jest umocowana obsada z igla majaca czesc trzonowa z nalozona na nia sprezyna, znamienna tym, ze obsada (84, 84a) igly (34, 34a) jest umocowana rozlacznie w elemencie ustalaja- cym (102, 102a) na powierzchni posredniczacej (104, 104a) równoleglej do osi wzdluznej strzykawki (10, 10a), a element ustalajacy (102,102a) jest zamo- cowany rozlacznie slizgowo w pierwszej czesci koncowej (14,14a) korpusu (12,12a), zas zespól (24, 24a) trzonu nurnikowego od strony igly (38,38a). FIG 1 PL PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazkujest strzykawka jednorazowa.

Strzykawka jednorazowa powinna spełniać takie podstawowe warunki jak posiadanie pojemności takiej samej jak strzykawki standardowe, umożliwienie dokładnego odmierzania płynu, jak strzykawki standardowe, możliwość operowania jedną ręką oraz powinny umożliwiać całkowite schowanie igły, eliminując w ten sposób niebezpieczeństwo ukłucia się nią, a ponadto wykorzystanie jej powinno być sygnalizowane w sposób wyraźny, a także powinna być niezawodna w dużym zakresie temperatur, łatwa w montażu i tania w produkcji.

Z opisu patentowego USA nr 4747831 znana jest strzykawka z wycofywaną igłą. Ręcznie zwalniany zatrzask wymaga przy zwalnianiu igły działania dwiema rękami. Osoba stosująca strzykawkę może po prostu zwalniania ręcznego nie uruchamiać.

Z opisu patentowego USA nr 4 874 382 znana jest strzykawka z ręcznie zwalnianą igłą. W tym rozwiązaniu jest stosowany pojemnik do pomieszczenia wycofującej się igły. Pojemnik zapobiega stykaniu się płynu ze sprężyną, lecz zajmuje pewną objętość, co powoduje zwiększenie wielkości strzykawki.

Z opisu patentowego USA nr 5 064 419 znana jest strzykawka mająca umieszczoną od przodu sprężynę wycofującą przytrzymywaną podatną ścianką, która jest odginana na zewnątrz końcem tłoka, umożliwiając wycofanie igły. Niezgodności w grubości lub podatności elastycznej ścianki mogą prowadzić do wystąpienia różnych trudności przy zwalnianiu. Może wystąpić zawieszenie, jeżeli sprężyna wycofująca podczas zwalniania zaczepi o krawędź podatnej ścianki. Urządzenie niejest zaopatrzone w element uszczelniający zapobiegający stykowi płynu ze sprężyną. Szczelność zależy od nacisku sprężyny wycofującej i jakości powierzchni przy otworze podatnej ścianki.

Z opisu patentowego USA nr 4 838 869 znana jest strzykawka zaopatrzona w uginające się, wyłamywane zaciski, które wykonane są w strzykawce przez odlewanie i wyłamywane, bądź ścinane w celu wycofania igły przez przednią część tłoka.

Z opisu patentowego USA nr 4 994 034 znana jest strzykawka mająca obsadę igły przytrzymywaną hakami z przodu strzykawki, i odłamywany element kształtowany w po4

176 226 przek przedniego otworu trzonu nurnikowego, który ma ustawione pod kątem krawędzie służące do rozchylania haków. Haki są kształtowane wtryskowo jako części osłony przedniej, przez którą przechodzi igła. Osłona uszczelniona jest względem korpusu strzykawki za pomocą pierścienia O-ring, między obudową i korpusem strzykawki. Płynny lek nie ma styku ze sprężyną i uchwytem sprężyny. Rozchylanie na zewnątrz występów hakowych potrzebne jest do zwolnienia obsady igły. Wymagane ugięcie sprężystych występów palcowych i haków ogranicza dobór materiału i proces kształtowania wtryskowego do osiągnięcia prawidłowego stopnia elastyczności, bez nadmiernej siły potrzebnej do rozpoczęcia wycofywania. Nierównomierne uginanie lub wyłamywanie może prowadzić do zawieszeń. Stwierdzono, że odlewanie wtryskowe obudowy hakowej wymagałoby odlewania z wyjmowanymi trzpieniami rdzeniowymi. Technika z usuwaniem rdzenia zwiększa bardzo czas cyklu kształtowania, co podnosi koszty. Odłamywane elementy mogą zaczepiać o sprężynę i powodować zacięcia. Stopień kruchości materiału trzpienia i kontrola wymiarów powodują, że trudno osiągnąć odpowiednią niezawodność. Potrzebna jest specjalna uszczelka dla igły przy wierzchołku, w celu zapobieżenia przenikaniu powietrza do komory płynowej i zapobieżenia wyciekom.

Z opisu patentowego USA nr 5 084 029 znane jest zastosowanie wyłamywanej przepony na trzonie nurnikowym i obsady igły, która może być chwytana przez wystającą zapadkę hakową, która jest utrzymywana w cylindrze przez niewielkie ścinane trzpienie. Ścinanie trzpieni musi odbywać się z przyłożeniem dostatecznej siły po zaczepieniu haków, w celu umożliwienia zespołowi igły wycofanie go z końca strzykawki.

Z opisu patentowego USA nr 5 053 010 znane jest instalowane z przodu wycofywane urządzenie, którego działanie opiera się na kształtowanej (w formie) konstrukcji, która jest odłamywana lub ścinana przy wyzwalaniu. Przód trzonu nurnikowego tłokiem ścina lub odłamuje części korpusu strzykawki dociskanego sprężyną obsady igły. Kształtowanie w formie korpusu utrzymującego naprężoną sprężynę, przy zapewnianiu odłamywania jest skomplikowane. Urządzenie to stwarza problem, polegający na tym, że uszkodzenie strzykawki przy pełnym przejściu głowicy trzonu nurnikowego, jeszcze bez wyłamania części przytrzymujących igłę może być przyczyną wprowadzenia igły do przodu, w głąb ciała pacjenta, w momencie zamierzonego wycofania igły.

Z opisu patentowego USA nr 5 114 410 znana jest strzykawka zawierająca wydrążony korpus, w którym umieszczony jest suwliwie tłok. Igła, od strony wewnętrznej zakończona jest głowicą umocowaną rozłącznie w uchwycie umocowanym na stałe w dnie korpusu i jest podparta igłą. Dno tłoka jest wyposażone w element sprzęgający się z otworem w głowicy. Nacisk tłoka na uchwyt igły powoduje wyzwolenie jej i schowanie się w wydrążeniu w tłoku.

Z opisu patentowego USA nr 5 180 369 znana jest strzykawka mająca wydrążony korpus z umieszczonym w nim ślizgowo tłokiem. Igła jest podparta sprężyną i opiera się o elementy, które są, po użyciu strzykawki, niszczone boczną ścianą tłoka. Równocześnie ulega zniszczeniu dno tłoka i igła zostaje wepchnięta w wydrążenie tłoka.

Z opisu patentowego USA nr 5 211 629 znana jest strzykawka mająca wydrążony korpus z umieszczonym w nim ślizgowo tłokiem. Tłokjest wydrążony i ma wewnątrz zaczep, a jego ścianka czołowa ma w środku część ścianki osłabionej.

Igła jest podparta sprężyną i jest utrzymywana w szczękach podpartych z obu stron. Po wykonaniu injekcji tłok popycha szczęki aż do zniszczenia ich podpór, a igła pchana sprężyną przebija ściankę czołową i zostaje wepchnięta do środka tłoka.

Celem wynalazku jest opracowanie strzykawki jednorazowej pewnej w działaniu i taniej w produkcji.

Według wynalazku, strzykawkajednorazowa zawierająca podłużny wydrążony korpus mający pierwszą i drugą część końcową, w której jest suwliwie umieszczony zespół trzonu nurnikowego, zaś w pierwszej części końcowej jest umocowana obsada z igłą mającą część trzonową z nałożoną na nią sprężyną, charakteryzuje się tym, że obsada igłyjest umocowana rozłącznie w elemencie ustalającym na powierzchni pośredniczącej równoległej do osi wzdłużnej strzykawki, a element ustalający jest zamocowany rozłącznie ślizgowo w pier176 226 wszej części końcowej korpusu, zaś zespół trzonu nurnikowego od strony igłyjest zamknięty zatyczką umocowaną rozłącznie w jego ściance.

Korzystnie, pomiędzy wydrążoną pierwszą częścią końcową a wydrążoną drugą częścią końcową jest usytuowana strefa przejściowa.

Korzystnie, strefa przejściowa zawiera ogranicznik oporowy, do którego jest dociśnięty sprężyną ściskaną element ustalający.

Korzystnie, element ustalający i obsada igły stanowią uszczelnienie pomiędzy pierwszą częścią końcową i drugą częścią końcową.

Korzystnie, obsada igły posiada część głowicową zamocowaną ciernie rozłącznie w elemencie ustalającym na powierzchni pośredniczącej.

Korzystnie, pierwsza część końcowa posiada element zamykający umieszczony naprzeciw strefy przejściowej i wyposażony w otwór prowadzenia igły.

Korzystnie, strefa przejściowa ma wewnętrzny otwór łączący wydrążoną pierwszą część końcową i wydrążoną drugą część końcową, i przy którym w pierwszej części końcowej jest utrzymywana w położeniu centralnym elementem ustalającym obsada igły a zespół trzonu nurnikowego posiada głowicę umieszczoną od strony pierwszej części końcowej o średnicy zewnętrznej mniejszej od średnicy otworu wewnętrznego strefy przejściowej i wewnętrznej mniejszej od średnicy obsady igły.

Korzystnie, średnica obsady igły jest mniejsza od średnicy wewnętrznego otworu, a średnica elementu ustalającego jest większa od średnicy wewnętrznego otworu, przy czym element ustalający jest usytuowany wokół obsady igły pomiędzy wewnętrzną powierzchnią ściany pierwszej części końcowej a powierzchnią pośredniczącą z obsadą igły i posiada poprzeczną górną powierzchnię, a głowica zespołu trzonu nurnikowego posiada ścianę obrzeża współosiową z poprzeczną górną powierzchnią elementu ustalającego i stykającą się z nią w położeniu końcowym.

Korzystnie, ścianka zespołu trzonu nurnikowego posiada hakowe występy współosiowe z wewnętrznym otworem strefy przejściowej i sprzęgające się z dolną powierzchnią strefy przejściowej.

Korzystnie, zespół trzonu nurnikowego zawiera głowicę i koniec i jest umocowany w drugiej części końcowej a jego głowica jest współosiowa z elementem ustalającym.

Korzystnie zespół trzonu nurnikowego jest umocowany w drugiej części końcowej ślizgowo pomiędzy pierwszym położeniem i drugim położeniem.

Korzystnie, koniec zespołu trzonu nurnikowego zawiera dwupozycyjny kołpak zamocowany przesuwnie pomiędzy pierwszym i drugim położeniem zespołu trzonu nurnikowego.

Korzystnie, głowica zespołu trzonu nurnikowego posiada przestrzeń wewnętrzną i otwór zamknięty zatyczką w przestrzeni wewnętrznej.

Korzystnie, zespół trzonu nurnikowego zawiera głowicę z obrzeżem, przestrzenią wewnętrzną i otworem w przestrzeni wewnętrznej ograniczonej obrzeżem i jest suwliwie umocowany w drugiej części końcowej, a obrzeże jest współosiowe z elementem ustalającym. Korzystniej otwór przestrzeni wewnętrznej jest uszczelniony zatyczką umocowaną rozłącznie.

Korzystnie, otwór w podłużnym korpusie zawiera wzdłużnie usytuowaną ścianę zwężoną w strefie przejściowej tworząc komorę płynową pomiędzy pierwszą częścią końcową i drugą częścią końcową, przy czym obsada igły jest utrzymywana w położeniu środkowym elementem ustalającym w pierwszej części końcowej.

Strzykawka według wynalazku posiada szereg zalet.

W formie do jej produkcji stosowany jest tylko jeden rdzeń wewnętrzny, przy kształtowaniu cylindra, przy stosowaniu trzpienia rdzeniowego w miejscu połączenia dwóch części formy. Nie wymaga stosowania formy z wyjmowanymi trzpieniami rdzeniowymi.

Posiada mechanizm zapobiegający przypadkowemu wycofaniu przy naciśnięciu trzonu nurnikowego ku przodowi, przed wprowadzeniem leku. Pomaga to w zapobieżeniu przypadkowemu wyzwoleniu mechanizmu wycofującego.

176 226

Po wycofaniu igłyjest niemożliwe ponowne wykorzystanie strzykawki lub jej przemontowania w celu ponownego wykorzystania.

Mechanizm zwalniający nie wymaga zaginania, odginania lub wyłamywania jakichkolwiek elementów zwalniających, dlatego siła wywerana kciukiem w celu zinicjowania wycofania jest stała w różnych warunkach klimatycznych.

Igła w momencie wycofania, nawet nieznacznie nie przesuwa się · ku przodowi i nie stwarza możliwości ukłucia pacjenta.

Strzykawka zapewnia łatwy montaż, nie wymagający prowadzenia igły przez małe otwory, ponieważ igły wytwarzane obecnie, po ich osadzeniu w piastach nie są idealnie proste, nie wymaga także stosowania bardzo drobnych części, które są delikatne i podnoszą koszty montażu, pogarszając niezawodność przez zwiększenie ryzyka zawieszenia przy wycofaniu.

Uszczelnienie jest wystarczające i zapobiega wyciekom płynu, jak również utracie próżni. Sprężyna naciskowa jest skutecznie uszczelniona względem komory zawierającej płyny.

Wielkość siły potrzebnej do inicjalizacji wycofania jest możliwa do określenia z góry, i nie zależy od pełzania tworzywa sztucznego, ani nie wymaga stosowania specjalnych kompozycji tworzyw.

Strzykawka nie nadaje się do ponownego wykorzystania, gdy trzon nurnikowy przy poprzednim wykorzystaniu został wsunięty dostatecznie, aby spowodować wycofanie.

Przedmiot wynalazku w przykładzie wykonania jest przedstawiony na rysunku, na którym, fig-1 przedstawia strzykawkę, w położeniu transportowym, z wyciągniętym trzonem nurnikowym, w przekroju podłużnym, fig. 2 przedstawia strzykawkę z fig. 1, z trzonem nurnikowym w położeniu wciśnięcia, przy końcu suwu iniekcji, fig. 3 przedstawia kołpak końcowy trzonu nurnikowego po przemieszczeniu od położenia pierwszego do położenia drugiego, przy przygotowaniu do samoczynnego wycofania igły po dalszym przesunięciu ku przodowi trzonu nurnikowego, fig. 4 przedstawia strzykawkę z fig. 1 do 3, z zespołem igły wycofanym do pustego wnętrza trzonu nurnikowego ze względu na przemieszczenie trzonu nurnikowego od położenia z fig. 3 do położenia z fig. 4, fig. 5 przedstawia strzykawkę z fig. 1 do 4, w której przód trzonu nurnikowego wprowadzany jest w kontakt z zespołem igły w celu rozpoczęcia suwu wycofywania, w powiększeniu, fig. 6 przedstawia drugi przykład wykonania strzykawki, z ukazaniem przodu trzonu nurnikowego pod koniec suwu iniekcji, gotowego do zetknięcia się z zespołem igły w celu zainicjowania wycofania igły, w przekroju podłużnym, fig. 7 przedstawia strzykawkę z fig. 6, z ukazaniem kołpaka końcowego trzonu nurnikowego, wycofanego wstecz do położenia drugiego, fig. 8 przedstawia strzykawkę z fig. 6-7 po wycofaniu, fig. 9 przedstawia strzykawkę z fig. 6-8, w powiększeniu i przekroju, fig. 10 przedstawia przekrój wzdłuż linii 10-10 z fig. 1, fig.,11 przedstawia przekrój wzdłuż linii 11-11 z fig. 1, fig. 12 przedstawia przekrój wzdłuż linii 12-12 z fig. 9, fig. 13 przedstawia przekrój wzdłuż linii 13-13 z fig. 9.

Na fig. 1 odnośnikiem 10 oznaczono pierwszy przykład wykonania strzykawki według wynalazku. Strzykawka 10 ma podłużny wydrążony korpus 12 zaopatrzony w ściankę wyznaczającą puste wnętrze z pierwszą częścią końcową 14 i przeciwległą drugą częścią końcową 16. W drugiej części 16 korpusu 12 jest usytuowany otwór 18, w którym jest umieszczony zespół 24 podłużnego trzonu nurnikowego. W bok od korpusu 12 odchodzą występy języczkowe 19. Pierwsza część końcowa 14 korpusu 12 ma otwór 20 oraz wyznacza przestrzeń 112, w której jest umieszczony zespół 22 igły 34.

Ścianka korpusu 12 jest prosta i przechodzi ku dołowi od otworu 18 do strefy przejściowej 26, gdzie jest zwężona szyjkowo tworząc pierwszą część końcową 14, o średnicy mniejszej od średnicy głównej części korpusu 12. Strefa przejściowa 26 kończy się ogranicznikiem oporowym 36 w górnym końcu pierwszej części końcowej. 14. Ogranicznik oporowy 36 stanowi odchodzącą ku środkowi pierścieniową ściankę 37. Koniec przedni 28 pierwszej części końcowej 14 korpusu 12 zaopatrzony jest w zamocowany na nim rozłącznie, za pomocą gwintu, element zamykający 30 do zamknięcia otworu 20. Element zamykający 30 ma występ stożkowy, do zamocowania na nim kołpaka 32 igły 34 w celu jej zabezpieczenia.

176 226

Kołpak 32 igły 34 ma otwarty koniec, ciernie sprzężony z powierzchnią elementu zamykającego 30. ,

Zespół 24 podłużnego trzonu nurnikowego ma ściankę 38 ograniczającą pustą przestrzeń wewnętrzną 40, głowicę 42 oraz przeciwległy koniec 54. Głowica 42 zespołu 24 trzonu nurnikowego jest zaopatrzona w tłok 44 z pierścieniowymi powierzchniami uszczelniającymi 46 umieszczonymi ślizgowo i szczelnie wewnątrz wydrążonego korpusu 12. Głowica 42 kończy się obrzeżem 50 otaczającym otwór 48. Korzystne jest, jeżeli korpus 12 strzykawki, zespół 24 trzonu nurnikowego i wykonane w nim otwory są okrągłe. Korzystne jest, jeżeli ścianka 38 zespołu 24 trzonu nurnikowego ma odstające promieniowo występy 52, najlepiej widoczne na fig. 10. Te występy 52 odchodzą wzdłużnie ku górze od głowicy 42, kończąc się w niewielkiej odległości od końca 54 tylnego. Występy 52 stanowią ślizgową prowadnicę dla zespołu 24 trzonu nurnikowego i utrzymują go w osi środkowej korpusu 12 strzykawki. Z tyłu zespołu 24 trzonu nurnikowego ukształtowany jest koniec 54 zawierający elementy pozycjonujące dla dwupozycyjnego kołpaka końcowego 56, który nasadzony jest na tylny koniec 54 zespołu 24 trzonu nurnikowego. Dwa do czterech występów elastycznych 58 ukształtowanych w ściance 38 otoczonych jest przez otwartą szczelinę w ściance 38. Występy 58 dociskane są do wewnątrz przez łagodnie zbieżne promieniowo do wewnątrz występy 60 ukształtowane w odchodzącej ku dołowi od poziomej płytki 64 kołpaka końcowego 56, ściance 62. Ścianka 62 stanowi ścinkę pierścieniową z występami 60 rozmieszczonymi tak, że współdziałają z elastycznymi występami 58. W uzupełnieniu tej konstrukcji, od płytki 64 elementu końcowego 56 odchodzi ku dołowi pierścieniowa ścianka 68 odsunięta na zewnątrz od ścianki 62. Pierścieniowa półka oporowa 66 ukształtowana na ściance korpusu 12 służy za ogranicznik dla końca ścianki 68.

Ogólna zasada działania ruchomego kołpaka końcowego 56 polega na tym, że stanowi on środek pozycjonowania zespołu 24 trzonu nurnikowego w dwóch położeniach wewnątrz korpusu 12 strzykawki 10. Kiedy kołpak końcowy 56 znajduje się w pierwszym położeniu przedstawionym na fig. 1, droga zespołu 24 trzonu nurnikowego jest ograniczona ze względu na zetknięcie się ścianki 68 z półką 66 ukształtowaną w drugiej części końcowej 16 korpusu 12 strzykawki 10. Kiedy kołpak końcowy 56 zostaje przemieszczony do drugiego położenia, przedstawionego na fig. 3, głowica 42 zespołu 24 trzonu nurnikowego może przemieścić się bliżej ku przodowi strzykawki 10, dostatecznie dla dojścia do mechanizmu wycofującego, zanim nastąpi odłączenie końca kołpaka .56. Położenia, pierwsze i drugie, kołpaka końcowego 56 odpowiadają położeniom zespołu 24 trzonu nurnikowego, pierwszemu i drugiemu.

' Korzystne jest, jeżeli pierścieniowa ścianka 68 jest nieprzezroczysta, w pierwszym położeniu przedstawionym na fig. 1 otaczając i zasłaniając zabarwioną powierzchnię górnego końca 54. Jaskrawo zabarwiony obszar zasłaniany przez pierścieniową ściankę 68 zostaje odsłonięty, kiedy następuje przemieszczenie kołpaka końcowego 56 osiowo i ku tyłowi, do drugiego położenia względem końca 54 zespołu 24 trzonu nurnikowego. Kiedy kołpak końcowy 56 jest' odciągnięty ku tyłowi względem zespołu 24 trzonu numi kowego, z położenia pierwszego do drugiego, to występy 60 zatrzaskują się w szczelinach 70 powyżej występów elastycznych 58. Na fig. 3, występy elastyczne 58 odginają się na zewnątrz, opierając się pod występami 60 i zapobiegając przemieszczeniu kołpaka końcowego 56 względem zespołu 24 trzonu nurnikowego. Kołpak końcowy 56 w wyniku tego zablokowany zostaje w drugim położeniu i nie może powrócić do położenia pierwszego. Biegnąca wzdłużnie prowadnica 57 i odpowiednia szczelina ustalają kołpak końcowy 56 w poprawnym położeniu. Po wykorzystaniu strzykawki, jaskrawo zabarwiony pas na szczycie końca 54 staje się widoczny, sygnalizując uprzednie wykorzystanie strzykawki.

Otwór przy końcu zespołu 24 trzonu nurnikowego jest zamknięty za pomocą wypychanej zatyczki 72. Głowica 42 zawiera zatyczkę 72, której dolny koniec 74 wystaje nieco poza obrzeże 50 i ma szerszą część głowicową 76 oraz powierzchnię stykową 78, bezpośrednio poniżej części głowicowej 76. Ta powierzchnia stykowa 78 ma średnicę mniejszą od części głowicowej 76, lecz większą od średnicy części 80 korpusu zatyczki 72. Powierzchnia stykowa 78 szczelnie przylega do współpracującej z nią powierzchni uszczelniającej 82 we

176 226 wnętrzu zespołu 24 trzonu nurnikowego 24. Zatyczka 72 przytrzymywana jest ciernie, współdziałając z powierzchnią uszczelniającą 82 we wnętrzu głowicy 42 zespołu 24 trzonu nurnikowego, i uszczelnia otwór kończący przestrzeń wewnętrzną 40 przy powierzchni stykowej 78. Z wyjątkiem niewielkiej szczeliny między otworem 48 i zatyczką 72 płyn nie ma żadnej innej drogi przenikania z komory płynowej 45 o zmiennej objętości do wnętrza zespołu 24 trzonu nurnikowego.

Zespół 22 igły najlepiej jest widoczny na fig. 5 i w przekroju na fig. 11. Na fig. 5' wydrążona igła 34 utrzymywana jest nieruchomo w obsadzie 84 igły 34 mającej część trzonową 86 i część głowicową 88. Obsada 84 ma koniec dolny 90 i ma kształt wydłużonej litery T. Koniec 90 obsady 84 igły 34 znajduje się we wnęce 92 elementu zamykającego 30, przy czym igła 34 wystaje centralnie przez otwór 94. Przeciwległy, drugi koniec igły 34 wystaje zachowując połączenie hydrauliczne z komorą płynową 45, powyżej części głowicowej 88.

Sprężyna ściskana 96 otacza obsadę 84. Przedni koniec sprężyny 96 znajduje się w kontakcie ze spodem wnęki 92. Tylny koniec 98 naciska na dolną powierzchnię 100 części głowicowej 88. Siła wytwarzana w ten sposób działa w kierunku przemieszczenia obsady 84 igły 34 do komory płynowej 45 o zmiennej objętości.

Oddzielany element ustalający 102, czyli pierścień ustalający, podtrzymywany jest przez część głowicową 88 obsady 84 igły 34. Element ustalający 102 i część głowicowa 88 zamontowane są razem i stykają się na powierzchni pośredniczącej 104, dzięki czemu obsada 84 igły 34 może być indywidualnie zwalniana przez stopniowe zmniejszanie wielkości powierzchni ślizgowej, wskutek osiowego przemieszczenia elementu ustalającego 102 względem obsady 84 igły 34. Element ustalający 102 jest sprzężony ciernie z częścią głowicową 88 obsady 84 igły 34 za pośrednictwem powierzchni ślizgowej 104.

Element ustalający 102 otacza część głowicową 88 obsady 84 igły 34 pozostając w szczelnym kontakcie ślizgowym z wewnętrzną powierzchnią 106 ścianki przy górnym końcu pierwszej części końcowej 14, albo bezpośrednio, albo za pomocą elementu uszczelniającego 108 zainstalowanego na pierścieniowej górnej powierzchni 110 elementu ustalającego 102.

Element ustalający 102 albo bezpośrednio, albo za pomocą elementu uszczelniającego 108, utrzymywany jest w styku z ogranicznikiem oporowym 36 pod działaniem elementu napinającego, sprężyny 96, oddziałując na obsadę 84 igły 34. Element ustalający 102 wraz z elementem uszczelniającym 108 lub bez niego skutecznie zapobiega przenikaniu płynu zawartego w komorze płynowej 45 o zmiennej objętości do sprężyny 96 i do dowolnej innej części przestrzeni 112 w dolnej części pierwszej części końcowej 14. W konsekwencji nie jest potrzebne żadne uszczelnienie przy wierzchołku strzykawki 10, gdzie przechodzi igła 34 iniekcyjna.

Montaż jest niezwykle łatwy z tego względu, że igła 34 może być łatwo unieruchamiana w obsadzie 84. jak to przedstawiono na fig. 5, element ustalający 102 może być sprzężony ciernie z częścią głowicową 88, sprężyna 96 ślizga się po trzonie 86, a cały zespół 22 igły 34 dociskany jest ku górze i pozycjonowany ogranicznikiem 36. Element zamykający 30 przy tym utrzymuje cały zespół 22 igły 34 w odpowiednim położeniu. Nie jest potrzebne również uszczelnienie przy dolnym końcu pierwszej części końcowej 14.

N a figurze 2 przedstawiono zespół 24 trzonu nurnikowego w pierwszym położeniu, z kołpakiem końcowym 56 również znajdującym się w pierwszym położeniu. Igła 34 może przechodzić przez przeponę do korpusu 12 z płynem iniekcyjnym, który został wprowadzony do komory 45 o zmiennej objętości przez pociągnięcie kołpaka końcowego 56. Powoduje ono przemieszczenie kołpaka końcowego 56 do drugiego położenia przedstawionego na fig. 3. Po napełnieniu płynem, strzykawka 10 jest gotowa do cyklu iniekcji i cyklu wycofania. Jeżeli igła 34 jest założona, to następuje wciśniecie zespołu 24 trzonu nurnikowego. Cała lub prawie cała ilość płynu przepływa z komory 45 przez igłę 34. Pod koniec suwu iniekcyjnego i po rozpoczęciu suwu wycofywania, zespół 24 trzonu nurnikowego znajduje się w położeniu przedstawionym na fig. 2, z tą różnicą, że kołpak końcowy 56 znajduje się

176 226 w drugim położeniu z fig. 3. Obecnie może nastąpić wciśnięcie zespołu 24 trzonu nurnikowego jeszcze dalej poza pierwsze położenie.

Kiedy zespół 24 trzonu nurnikowego przemieszcza się ku przodowi, dolny koniec 74 zatyczki 72 znajduje się w kontakcie z górną powierzchnią końcową części głowicowej 88 obsady 84 igły 34. Ponieważ dolny koniec 90 obsady 84 igły 34 jest dociskany do elementu zamykającego 30, to obsada 84 igły 34 nie może się przemieszczać. Ruch ku przodowi zespołu 24 trzonu nurnikowego powoduje wypchnięcie zatyczki 72 przez przemieszczenie powierzchni stykowej 78 względem powierzchni uszczelniającej 82. Powoduje to, że zatyczka 72 zaczyna ruch ku tyłowi wewnątrz przestrzeni wewnętrznej 40, w stronę kołpaka końcowego 56. Równocześnie, obrzeże 50 zespołu 24 trzonu nurnikowego wchodzi w kontakt z poprzeczną górną powierzchnią 114 elementu ustalającego 102. Dalsze wciskanie zespołu 24 trzonu nurnikowego powoduje, że element ustalający 102 zaczyna oddzielać się od części głowicowej 88 obsady 84 igły 34 przez osiowe ześlizgiwanie się po ślizgowej powierzchni pośredniczącej 104. Obrzeże 50 dociskane do górnej powierzchni 114 przesuwa element ustalający 102 względem obsady 84 igły 34 aż do oddzielenia się obsady 84 igły 34 od elementu ustalającego 102, w wyniku czego obsada 84 igły 34 wraz z igłą 34 zostaje wsunięta do wydrążonego wnętrza zespołu 24 trzonu nurnikowego pod działaniem sprężyny ściskanej 96 popychającej obsadę 84 igły 34. Zatyczka 72 przemieszczana jest w głąb przestrzeni wewnętrznej 40.

Figura 4 przedstawia położenie wycofania obsady 84 igły 34 wraz z igłą 34 po przemieszczeniu się obsady 84 igły 34 w odpowiedzi na omówioną powyżej operację wycofania. Przedstawia ona położenie elementu ustalającego 102 bezpośrednio po jego przemieszczeniu osiowym i bezpośrednio po tym, kiedy element ustalający 102 w wyniku wciśnięcia zespołu 24 trzonu nurnikowego zwalnia obsadę 84 igły 34 przez stopniowe zmniejszanie pośredniczącej powierzchni ślizgowej między obsadą 84 igły 34 a elementem ustalającym 102. Analiza fig. 4 wskazuje, że dalszy ruch zespołu 24 trzonu nurnikowego w dowolnym kierunku nie może oddziaływać na ruch igły 34. Obsada 84 igły 34 i element ustalający stanowią dwie oddzielne części, które rozdzielone umożliwiają wycofanie. Po rozdzieleniu, igła 34 jest w sposób trwały wycofana do przestrzeni wewnętrznej zespołu 24 trzonu nurnikowego. Po wycofaniu, jest trudne, jeśli nie niemożliwe, ponowne zestawienie strzykawki 10, nawet jeśli zespół 24 trzonu nurnikowego zostanie wyjęty z korpusu 12, ponieważ element ustalający 102 jest uwięziony w przedniej pierwszej części końcowej 14 korpusu 12, a kołpak końcowy 56 jest zablokowany w sposób trwały w otwartym poza tym końcu zespołu 24 trzonu nurnikowego, a element zamykający 30 jest zablokowany na stałe.

Na figurach 6 do 9,12 i 13 przedstawiono drugi przykład wykonania. Dla oznaczenia części podobnych wykorzystano indeksy a. Strzykawka 10a zaopatrzona jest w wydłużony korpus 12a strzykawki 10a ze ścianką ograniczającą pustą przestrzeń wewnętrzną, pierwszą część końcową 14a i przeciwległą drugą część końcową 16a. Tylny koniec drugiej części końcowej 16a zaopatrzony jest w otwór 18a dla zespołu 24a podłużnego trzonu nurnikowego. Cylindryczny korpus 12a ma strefę przejściową 26a, która oddziela komorę 45 o zmiennej objętości od pierwszej części końcowej 14a na przodzie korpusu 12a. Przedni koniec 28a części 14a ma otwór 20a prowadzący do wewnętrznej przestrzeni 112. W otworze 20a zainstalowany jest element zamykający 30a, podtrzymujący zespół 22a igły 34a. Strefa przejściowa 26a z tyłu części przedniej 14a zaopatrzona jest w wystający do wnętrza ogranicznik oporowy 36a, ukształtowany w ścianie górnego końca pierwszej części końcowej 14a.

Zespół 22a igły 34a zaopatrzony jest w, mającą kształt ogólnie biorąc litery T, obsadę 84a igły 34a z końcem dolnym 90a pozostającym w styku z wnęką 92a w elemencie zamykającym 30a. Obsada 84a igły 34a w sposób trwały i współśrodkowo, utrzymuje igłę 34a w połączeniu hydraulicznym z komorą płynową 45 o zmiennej objętości. Obsada 84a igły 34a ma długą trzonową część 86a, wokół której znajdują się środki naprężające ze sprężyną ściskaną 96a. Część trzonowa 86a ma część głowicową 88a ukształtowaną z dolną powierzchnią 100a pozostającą w kontakcie z górnym końcem

176 226 sprężyny 96a. Siła wytwarzana przez sprężynę 96a działającą na powierzchnię lOOa naciska w kierunku przemieszczenia się obsady 84a igły 34a do komory płynowej 45 o zmiennej objętości.

Zespół 22a igły 34a jest dwuczęściowy. Ukształtowana w postaci litery T obsada 84a igły 34a stanowi podtrzymującą igłę 34a część centralną, natomiast druga część jest oddzielnym, unieruchomionym ciernie elementem ustalającym 102a, który otacza część głowicową 88a i sprzężony jest z nią ciernie przez ślizgową powierzchnię pośredniczącą 104a, która stanowi pierścieniową powierzchnię zewnętrzną części głowicowej 88a i wewnętrzną powierzchnię elementu ustalającego 102a. Element ustalający 102a przechodzi poprzecznie i zaopatrzony jest w ślizgową powierzchnię uszczelniającą pozostającą w styku z wewnętrzną powierzchnią 106a korpusu 12a strzykawki 10a, albo bezpośrednio, albo przez element uszczelniający 108a, pozostający w kontakcie z wewnętrzną powierzchnią 116a elementu ustalającego 102a. Element ustalający 102a albo bezpośrednio, albo pośrednio przez nałożenie elementu uszczelniającego 108a, jest dociskany do dolnej powierzchni 120 odchodzących do wnętrza ograniczników oporowych 36a. Element ustalający 102a może mieć górną część 118 wystającą poza ograniczniki oporowe 36a, do spodu komory płynowej 45 o zmiennej objętości. Ograniczniki oporowe 36a wystają promieniowo do wnętrza i mają dolną powierzchnię 120, do której dociskany jest element ustalający 102a pod działaniem sprężyny dociskowej 96a umieszczonej na centralnej części obsady 84a igły 34a.

Zespół 24a trzonu nurnikowego na fig. 6 do 9 zaopatrzony jest w ściankę 38a otaczającą pustą przestrzeń wewnętrzną 40a, głowicę 42a oraz przeciwległy koniec 54a. Głowica 42a podtrzymuje tłok 44a będący w ślizgowym szczelnym kontakcie ze ścianką wewnątrz wydrążonego korpusu 12a. Głowica 42a zespołu 24a trzonu nurnikowego ma zmniejszoną średnicę i tworzy otwór 48a oraz ma powierzchnię uszczelniającą 82a, przy górnym końcu i jest ślizgowo i z uszczelnieniem połączona z powierzchnią stykową 78a ukształtowaną pod częścią głowicową 76a wypychanej zatyczki 72a. Jest ona podobna do zatyczki 72 z pierwszego wykonania, z tym wyjątkiem, że zaopatrzona jest w dłuższą część 80a korpusu i odpowiednią średnicę, tak że stanowi możliwy do wypchnięcia element uszczelniający, uniemożliwiający wnikanie płynu do przestrzeni wewnętrznej 40a.

W przypadku zespołu 24a trzonu nurnikowego, głowica 42a zaopatrzona jest w szereg zagiętych kątowo hakowych występów 122a, widocznych również na fig. 12. Występy 122a są usytuowane poza dolną powierzchnią dolnego końca 74a wypychanej zatyczki 72a. Występy 122a stanowią płaskie (łukowe) przedłużenia ściany głowicy 42a z wystającym na zewnątrz hakiem bądź kolcem, przeznaczonym do zaczepienia o blokującą powierzchnię dolną 120 pod zwróconymi do wewnątrz ogranicznikami oporowymi 36a, kiedy następuje wciśnięcie trzonu nurnikowego w celu wycofania. Haki zapobiegają następnemu wyciągnięciu trzonu nurnikowego. Ponieważ trzon nurnikowy w drugim przykładzie wykonania ma średnicę znacznie bliższą średnicy wewnętrznej korpusu strzykawki, to nie są potrzebne żadne prowadnice wzdłuż ściany 38a. Zespół 24a trzonu nurnikowego zawiera poza tym dwupozycyjny kołpak końcowy 56a, przedstawiony schematycznie na fig. 6 do 8, okrągły z płaskodennymi rowkami kątowymi, które niezależnie sprzęgane są z odpowiednimi zębami po zewnętrznej stronie górnego końca 54a zespołu 24a trzonu nurnikowego. Może to być dowolny kołpak, który niezależnie przemieszczany jest miedzy położeniem pierwszym i drugim, podobnie jak zespół 24a trzonu nurnikowego.

Działanie wynalazku w drugim przykładzie wykonania najlepiej widać na fig. 6-8 i 9. Na fig. 6, zespół 24 trzonu nurnikowego przedstawiono prawie pod koniec cyklu iniekcji. Zewnętrzne końce hakowych występów 22a ustawione są na wprost, i prawie w kontakcie z górną powierzchnią elementu ustalającego 102a. Średnica otworu między hakowymi występami 122a jest taka, że występy 122a nie mogą zetknąć się z częścią głowicową 88a obsady 84a igły 34a. Zespół 24a trzonu nurnikowego obecnie przemieszcza się osiowo pod działaniem nacisku palca na kołpak końcowy 56a, w stronę położenia drugiego, czyli położenia wycofania. Zatyczka 72a wchodzi w kontakt z górną powierzchnią części głowicowej 88a obsady 84a igły 34a, która pozostaje nieruchoma. Zatyczka 72a zostaje

176 226 wypchnięta z powierzchni uszczlniającej 82a zsuwając się z powierzchni stykowej 78a, aż do zwolnienia.

Podczas ruchu zespołu 24a trzonu nurnikowego w dół, na fig. 7, zatyczka 72a zostaje wypchnięta, i następuje ześliźnięcie się elementu ustalającego 102a z obsady 84a igły 34a, wzdłuż ślizgowej powierzchni pośredniczącej 104a. Przedstawiono częściowe ześliźnięcie się elementu ustalającego 102a przed wejściem w kontakt z zatyczką 72a i wypchnięciem do części głowicowej 88a obsady 84a igły 34a. Z łatwością można zauważyć, że przez regulację położenia, czyli długości zatyczki 72a, można spowodować, że jest ona wypychana jako pierwsza, jak w pierwszym przykładzie wykonania. W położeniu przedstawionym na fig. 7, obszar ślizgowej powierzchni pośredniczącej 104a przedstawiono jako zmniejszony do stanu, w którym pozostało bardzo niewiele powierzchni sprzężenia ciernego między elementem ustalającym 102a a obsadą 84a igły 34a. Resztkowe sprzężenie cierne jest niewystarczające do zrównoważenia działania siły wycofującej wywieranej na dolną powierzchnię lOOa części głowicowej 88a obsady 84a igły 34a przez sprężynę ściskaną 96a. Ta siła wycofująca obecnie przekracza przytrzymującą siłę tarcia, i na fig. 8 powoduje przemieszczenie obsady 84a igły 34a wraz z igłą 34a oraz zatyczką 72a do przestrzeni wewnętrznej 40a zespołu 24a trzonu nurnikowego 24a.

W położeniu całkowitego rozprężenia sprężyny 96a igła 34a jest całkowicie zamknięta wewnątrz korpusu 12a strzykawki lOa i nie może być ponownie wysunięta. Wymiary części dobrano tak, aby hakowe występy 122a były odginane nieco do wewnątrz w wyniku styku ich odchodzących na zewnątrz powierzchni z odchodzącymi promieniowo do wewnątrz powierzchniami ograniczników oporowych 36a, tak aby pozostawał dostateczny luz względem części głowicowej 88a, umożliwiający odginanie do wewnątrz, bez zakleszczania się na części głowicowej 88a obsady 84a igły 34a. Korzystne jest, jeżeli hakowe występy 122a blokują się pod ogranicznikiem oporowym 36a na krótko przed rozpoczęciem wycofywania. Zespół 24a trzonu nurnikowego obecnie zostaje zablokowany nieruchomo w wyniku współdziałania hakowych występów 122a i blokującej powierzchni dolnej 120, co udaremnia próby wysunięcia zespołu 24a trzonu nurnikowego z korpusu 12a strzykawki lOa. W wyniku tego, nawet gdyby został otwarty siłą kołpak końcowy 56a, to zespół 24a trzonu nurnikowego nie może być wysunięty w celu ponownego użycia strzykawki lOa.

Montaż, zarówno w pierwszym, jak i w drugim przykładzie wykonania jest szybki i łatwy, i nadaje się do mechanizacji. Należy zwrócić uwagę na to, że współczesne igły podczas montażu ich obsad, czyli piast, rzadko są dokładnie proste i osiowe. Tak więc każdy sposób montażu wymagający przepuszczania igieł przez niewielkie otwory jest skazany na niepowodzenie, ponieważ niezwykłe ostry wierzchołek igły powoduje zaczepienie na ściance i zakleszczenie urządzenia. Ponieważ według wynalazku nie jest potrzebne uszczelnienie wierzchołka, to możliwe jest zastosowanie dużego otworu w elemencie zamykającym 30, 30a, ograniczonego jedynie wymaganiem, aby nadawał się do podparcia u dołu obsady 80, 84a igły 34, 34a.

Część głowicowa 88, 88a obsady 84, 84a igły 34, 34a i wewnętrzna średnica elementu ustalającego 102,102a są sprzężone ciernie, i wsuwają się w otwarty koniec przedniej części 14a. W wyniku kontaktu ze ścianką wewnętrzną przestrzeni 112, element ustalający 102, 102a samoczynnie naprowadza obsadę 84,84a igły 34, 34a i igłę 34,34a na centralną oś strzykawki 10, lOa. Samonaprowadzanie odbywa się za pomocą odchodzących w dół części elementu ustalającego 102,102a, biegnących poniżej części głowicowej 88,88a obsady 84,84a igły 34,34a. Nie mają one znaczenia zasadniczego. Sprężyna 96,96a przy tym osadzana jest na części trzonowej 86 obsady 84, 84a igły 34, 34a, a następnie odbywa się umieszczenie igły 34,34a na części trzonowej 86 obsady 84,84a igły 34,34a, i na końcu następuje założenie osłony wierzchołkowej. Igła 34, 34a jest dostępna z boku, dla jej przytrzymywania przy nakładaniu osłony wierzchołkowej.

Zespół 24,24a trzonu nurnikowego może być składany jako jedna całość, a następnie po prostu wprowadzany do otworu 18, 18a. Zatyczkę 72, 72a wstawia się w otwór z tyłu zespołu 24,24a trzonu nurnikowego i wprowadza się w odpowiednie miejsce uszczelnienia. Następnie zakłada się kołpak końcowy 56, 56a, i zamyka się tylny koniec 54, 54a

176 226 zespołu 24, 24a trzonu nurnikowego, z umożliwieniem mu pracy dwupołożeniowej. Może okazać się konieczne zastosowanie środków do rozchylania odchodzących w dół części kołpaka końcowego 56, 56a, w celu ich wprowadzenia na koniec 54, 54a zespołu 24, 24a trzonu nurnikowego. Do tego celu można wykorzystać wzdłużne rozdzielacze.

W optymalnym wykonaniu części mają kształt okrągły, jak to przedstawiono na przekrojach, jednakowoż według wynalazku przewiduje się również możliwość stosowania przekroju wielokątnego. Korzystne jest, jeżeli części są kształtowane wtryskowo z odpowiedniego tworzywa sztucznego, z wyjątkiem tłoka 44, 44a, elementu uszczelniającego 108,108a i metalowej sprężyny 96, 96a. Korzystne jest, jeżeli tłok 44, 44a jest wykonany z mieszanki kauczukowej. Korzystne jest, jeżeli zatyczka 72, 72a wykonana jest również z tworzywa sztucznego, lecz może być kształtowana również z odpowiedniej mieszanki kauczukowej.

Rozwiązanie według wynalazku nadaje się dobrze do wytwarzania strzykawek o pojemności 3 cm³, przy średnicy i długości dobranych dla zapewnienia odpowiednich odstępów między kreskami mierniczymi na korpusie służącymi do określania dawek. Z przodu strzykawki uszczelnienie nie jest potrzebne. Korzystne jest, jeżeli element zamykający 30, 30a jest zgrzewany ultradźwiękowo w celu uniemożliwienia demontażu dla ponownego wykorzystania, może on być również nie stożkowy, lecz płaski.

Strzykawka 10, 10a nie wymaga różnych długości cylindra do zakładania igieł 34,34a o różnej długości. Długość obsady 84,84a igły 34,34a i sprężyny 96,96a są dobrane tak, aby umożliwić wycofywanie na odpowiednią odległość najdłuższej igły 34,34a. Konstrukcja jest tego rodzaju, że możliwe jest również wycofywanie każdej igły 34, 34a o potrzebnej mniejszej długości.

Element ustalający 102,102a może być wykonany z twardego kauczuku lub z tłoczonego tworzywa sztucznego, lecz korzystne jest, jeżelijest wykonany z tego samego materiału, co obsada 84,84a igły 34,34a. Jeżeli jest używany bez elementu uszczelniającego 108,108a, element ustalający 102,102a jest większy, tak że zapewnia uszczelnienie względem wewnętrznych ścianek przestrzeni 112. Zastosowanie tego samego materiału zmniejsza niebezpieczeństwo różnego rozszerzania się i kurczenia elementu ustalającego 102,102a względem obsady 84, 84a igły 34, 34a i korpusu 12, 12a strzykawki 10, 10a w szerokim zakresie temperatury. Prototypy bez elementu uszczelniającego 102, 102a odpalały prawidłowo bezpośrednio po wyjęciu z lodówki, w temperaturze -4°C (24°F) i z pieca, w temperaturze 65°C (150°F). Wycofanie, które można uważać za odpalenie, czyli wyzwolenie, następuje automatycznie po wsunięciu w dół zespołu 24, 24a trzonu nurnikowego czyli wciśnięciu do położenia drugiego.

Część głowicowa 76a zespołu 24a trzonu nurnikowego w drugim przykładzie wykonania przeznaczona jest do blokowania bezpośrednio przed wycofaniem, przez zsunięcie elementu ustalającego 102a. Zwiększa to pewność wystąpienia blokowania. Gdyby wycofywanie było wyzwalane wcześniej, to występowałaby tendencja do natychmiastowego usunięcia nacisku z zespołu 24a trzonu nurnikowego, który mógłby pozostać niecałkowicie zablokowany, bez sprzężenia hakowych występów 122a z ogranicznikami oporowymi 36a.

Ciasne połączenie cierne między elementem ustalającym 102,102a a częścią głowicową 88, 88a obsady 84, 84a igły 34, 34a jest takie, że powstaje połączenie szczelne, które oddziela sprężynę 96, 96a od komory płynowej o zmiennej objętości. Wewnętrzna ścianka otaczająca przestrzeń 112, której element ustalający 102, 102a pozostaje w kontakcie ślizgowym ze ścianką, lub też element uszczelniający 108, 108a, otaczający powierzchnię zewnętrzną elementu ustalającego 102,102a, są szczelne. Zapobiega to skutecznie przenikaniu płynu z komory przestrzeni 112, również podczas samego wycofywania, ponieważ ślizgowa powierzchnia pośrednicząca 104,104a zachowuje szczelność aż do momentu, kiedy siła napędowa sprężyny 96, 96a powoduje oddzielenie obsady 84, 84a igły 34, 34a od elementu ustalającego 102,102a.

Ta konstrukcja zapewnia wyątkowo łatwe wyznaczanie wielkości nacisku palca potrzebnego do inicjalizacji wycofywania. Ścianka zewnętrzna części głowicowej 88, 88a i odpowiednia ścianka wewnętrzna elementu ustalającego 102,102a, które tworzą ślizgową

176 226 powierzchnię pośredniczącą 104,104a są, korzystnie, nieco zbieżne, tak że ślizgowa powierzchnia pośrednicząca 104, 104a jest nieco nachylona do wewnątrz ku przodowi, czyli ku wierzchołkowi strzykawki 10, 10a. Korzystne jest, jeżeli element ustalający 102, 102a zmontowany jest wspólnie z obsadą 84, 84a igły 34, 34a przed założeniem tego zespołu w przedniej części korpusu 12, 12a strzykawki 10, 10a. Umożliwia to wstępne napięcie łączonych części z siłą określoną z góry i odpowiednią. Jest również oczywiste, że niewielkie różnice średnic łączonych części i niewielkie nieosiowości elementu ustalającego 102,102a w odniesieniu do obsady 84, 84a igły 34, 34a nie są krytyczne. Ponieważ obsada 84, 84a igły 34, 34a dociskana jest sprężyną 96, 96a, i element ustalający 10S^, 102a zawsze opiera się o ograniczniki oporowe 36, 36a, to nie ma znaczenia, w którym miejscu na części głowicowej 88, 88a obsady 84, 84a igły 34, 34a się on znajduje. Jedyna różnica polega na tym, że element obsady 84, 84a igły 34, 34a może wystawać nieco bardziej lub nieco mniej w głąb komory o zmiennej objętości. Regulowane położenie elementu osłaniającego zapewnia, że obsada 84, 84a igły 34, 34a jest utrzymywana niezawodnie. Ta konstrukcja umożliwia stosowanie siły wycofującej w szerokim zakresie, w celu dostosowania do pożądanych warunków roboczych.

Jest również do pomyślenia, aby zespół 24, 24a trzonu nurnikowego mógł mieć jednopołożeniowy kołpak końcowy, zamiast kołpaka końcowego 56,56a dwupołożeniowego. Nacisk niezbędny do zakończenia cyklu iniekcji przy wciskaniu zespołu 24, 24a trzonu nurnikowego jest zwykle bardzo duży. Jeżeli wymagana jest siła 1 lub 2 funtów (4,5 lub 9 N) na zespół 24, 24a trzonu nurnikowego w celu spowodowania wycofania, to łatwo jest użytkownikowi określić, kiedy przedni koniec zespołu 24,24a trzonu nurnikowego styka się z elementem ustalającym 102,102a, i zakończyć wstrzykiwanie dawki. Następnie znacznie większa siła na zespole 24,24a trzonu nurnikowego spowoduje wycofanie, które skutecznie i w sposób trwały uniemożliwi ponowne wykorzystanie. Obserwacja strzykawki przez przezroczyste ścianki pozwala w sposób wyraźny zobaczyć wypchniętą zatyczkę 72, 72a i obsadę 84, 84a igły 34, 34a wewnątrz zespołu 24,24a trzonu nurnikowego, co oznacza fakt wycofania.

176 226

FIG. 9

176 226

FIG. 6

FIG. 7

176 226

FIG. 4 34

FIG. 5

176 226

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz.

Cena 4,00 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Strzykawka jednorazowa, zawierająca podłużny wydrążony korpus mający pierwszą i drugą część końcową, w której jest suwliwie umieszczony zespół trzonu nurnikowego, zaś w pierwszej części końcowej jest umocowana obsada z igłą mającą część trzonową z nałożoną na nią sprężyną, znamienna tym, że obsada (84,84a) igły (34,34a) jest umocowana rozłącznie w elemencie ustalającym (102,102a) na powierzchni pośredniczącej (104, 104a) równoległej do osi wzdłużnej strzykawki (10, 10a), a element ustalający (102,102a) jest zamocowany rozłącznie ślizgowo w pierwszej części końcowej (14,1.4a) korpusu (12,12a), zaś zespół (24,24a) trzonu nurnikowego od strony igły (34,34a) jest zamknięty zatyczką (72, 72a) umocowaną rozłącznie w jego ściance (38,38a).
2. Strzykawka według zastrz. 1, znamienna tym, że pomiędzy wydrążoną pierwszą częścią końcową (14, 14a) a wydrążoną drugą częścią końcową (16,16a) jest usytuowana strefa przejściowa (26,26a).
3. Strzykawka według zastrz. 2, znamienna tym, że strefa przejściowa (26, 26a) zawiera ogranicznik oporowy (36,36a), do którego jest dociśnięty sprężyną ściskaną (96,96a) element ustalający (102,102a).
4. Strzykawka według zastrz. 3, znamienna tym, że element ustalający (102,102a) i obsada (84, 84a) igły (34, 34a) stanowią uszczelnienie pomiędzy pierwszą częścią końcową (14,14a) i drugą częścią końcową (16,16a).
5. Strzykawka według zastrz. 4, znamienna tym, że obsada (84, 84a) igły (34, 34a) posiada część głowicową (88, 88a) zamocowaną ciernie rozłącznie w elemencie ustalającym (102,102a) na powierzchni pośredniczącej (104,104a).
6. Strzykawka według zastrz. 5, znamienna tym, że pierwsza część końcowa (14,14a) posiada element zamykający (30,30a) umieszczony naprzeciw strefy przejściowej (26,26a) i wyposażony w otwór (94,94a) prowadzenia igły (34,34a).
7. Strzykawka według zastrz. 2, znamienna tym, że strefa przejściowa (26, 26a) ma wewnętrzny otwór łączący wydrążoną pierwszą część końcową (14,14a) i wydrążoną drugą część końcową (16,16a), i przy którym w pierwszej części końcowej (14, 14a) jest utrzymywana w położeniu centralnym elementem ustalającym (102,102a) obsada (84, 84a) igły (34,34a) a zespół (24,24a) trzonu nurnikowego posiada głowicę (42,42a) umieszczoną od strony pierwszej części końcowej (14,14a) o średnicy zewnętrznej mniejszej od średnicy otworu wewnętrznego strefy przejściowej (26,26a) i wewnętrznej mniejszej od średnicy obsady (8*4,84a) igły (34,34a).
8. Strzykawka według zastrz. 7, znamienna tym, że średnica obsady (84,84a) igły (34, 34a) jest mniejsza od średnicy wewnętrznego otworu, a średnica elementu ustalającego (102,102a) jest większa od średnicy wewnętrznego otworu, przy czym element ustalający (102,102a) jest usytuowany wokół obsady (84, 84a) igły (34, 34a) pomiędzy wewnętrzną powierzchnią (106,106a) ściany pierwszej części końcowej (14,14a) a powierzchnią pośredniczącą (104,104a) z obsadą (8*4,84a) igły (34,34a) i posiada poprzeczną górną powierzchnię (114), a głowica (42, 42a) zespołu (24, 24a) trzonu nurnikowego posiada ścianę obrzeża (50) współosiową z poprzeczną górną powierzchnią (114) elementu ustalającego (102,102a) i stykającą się z nią w położeniu końcowym.
9. Strzykawka według zastrz. 8, znamienna tym, że ścianka (38a) zespołu (24a) trzonu nurnikowego posiada hakowe występy (122a) współosiowe z wewnętrznym otworem strefy przejściowej (26a) i sprzęgające się z dolną powierzchnią (120) strefy przejściowej (26a).
10. Strzykawka według zastrz. 1, znamienna tym, że zespół (24, 24a) trzonu nurnikowego zawiera głowicę (42, 42a) i koniec (54, 54a) i jest umocowany w drugiej części końcowej (16,16a), a jego głowica (4^, 42a) jest współosiowa z elementem ustalającym (102,102a).

176 226
11. Strzykawka według zastrz. 1 albo 10, znamienna tym, że zespół (24, 24a) trzonu nurnikowego jest umocowany w drugiej części końcowej (16, 16a) ślizgowo pomiędzy pierwszym położeniem i drugim położeniem.
12. Strzykawka według zastrz. 10, znamienna tym, że koniec (54,54a) zespołu (24,24a) trzonu nurnikowego zawiera dwupozycyjny kołpak (56, 56a) zamocowany przesuwnie pomiędzy pierwszym i drugim położeniem zespołu (24,24a) trzonu nurnikowego.
13. Strzykawka według zastrz. 10, znamienna tym, że głowica (42,42a) zespołu (24,24a) trzonu nurnikowego posiada przestrzeń wewnętrzną (40, 40a) i otwór zamknięty zatyczką (72, 72a) w przestrzeni wewnętrznej (40,40a).
14. Strzykawka według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że zespół (24, 24a) trzonu nurnikowego zawiera głowicę (42,42a) z obrzeżem (50), przestrzenią wewnętrzną (40,40a) i otworem w przestrzeni wewnętrznej (40,40a) ograniczonej obrzeżem (50), i jest suwliwie umocowany w drugiej części końcowej (16,16a) ,a obrzeże (50) jest współosiowe z elementem ustalającym (102,102a).
15. Strzykawka według zastrz. 13 albo 14, znamienna tym, że otwór przestrzeni wewnętrznej (40,40a) jest uszczelniony zatyczką (72,72a) umocowaną rozłącznie.
16. Strzykawka według zastrz. 1 albo 14, znamienna tym, że otwór (18, 18a) w podłużnym korpusie (12,12a) zawiera wzdłużnie usytuowaną ścianę zwężoną w strefie przejściowej (26,26a) tworząc komorę płynową (45) pomiędzy pierwszą częścią końcową (14,14a) i drugą częścią końcową (16,16a), przy czym obsada (84, 84a) igły (34,34a) jest utrzymywana w położeniu środkowym elementem ustalającym (102, 102a) w pierwszej części końcowej (14,14a).