PL171909B1 - Forma do formowania opon PL PL - Google Patents

Abstract

. Forma do formowania opon, zawieraja- ca dwie skorupy do formowania obrzezy oraz wieniec do formowania zewnetrznej czesci bieznika, znamienna tym, ze wieniec (D,G) sklada sie z usytuowanych w kierunku obwo- dowym licznych sasiadujacych ze soba seg- m entów (1) o niew ielkiej grubosci, ustawionych promieniowo.Forma do formowania opon PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest forma do formowania opon przy czym forma jest typu dwudzielnego.

Formowanie opon, w szczególności ich bieżnika, powinno jednocześnie spełniać kilka warunków.

Jeden z warunków ściśle dotyczy operacji wyjmowania z formy rzeźby bieżnika, która to operacja powinna powodować jak najmniej ograniczeń nałożonych na oponę, których niespełnienie mogłoby spowodować zakłócenia, w szczególności w strukturze wzmacniającej oponę. Prowadzi to do preferowania form nazywanych sektorowymi, przedstawionych np. w zgłoszeniu US 3 779 677, bardziej niż form nazywanych dwuczęściowe (patrz zgłoszenie US 2 874 405).

Oprócz tego, pożądane jest by, przede wszystkim na powierzchni bieżnika, nie było wypływek kauczuku, mogących przeciekać na styku dwóch segmentów formujących, np. pomiędzy dwoma sektorami. Z tego powodu, generalnie rzecz biorąc, zamyka się formę (łączy wszystkie sektory) przed naniesieniem na nieprzetworzoną oponę wzoru, a następnie zwiększa ciśnienie doprowadzone do powłoki wulkanizowanej, co powoduje wnikanie kauczuku w rzeźbę bieżnika w elementach formujących bieżnik.

Zgłoszenie EP 0 242 840 opisuje formę całkowicie sztywną, zawierającą wieniec brzegowych sektorów do formowania bieżnika, dwie boczne skorupy do formowania obrzeży (powierzchni zewnętrznych opony) oraz sztywny rdzeń do formowania powierzchni wewnętrznej opony. Założenie całkowitej sztywności takiej formy prowadzi do uzyskania wielu korzyści dotyczących jakości uformowanej opony ponieważ uzyskane kształty geometryczne mają wysoką jakość (postać idealnie okrągła, we wszystkich przekrojach poprzecznych). Jednakże, formowanie przy ściśle określonej objętości zmusza do surowego przestrzegania tolerancji objętości surowego półwyrobu.

Jednym z celów niniejszego wynalazku jest wykorzystanie zalet jakimi charakteryzują się formy sztywne, z punktu widzenia precyzji i jakości struktury geometrycznej opony, produkowanej przy użyciu formy tego typu, zapewniając przy tym, by formowanie było mniej wrażliwe na wahania objętości surowych półwyrobów przeznaczonych do formowania i wulkanizowania.

Uproszczenie kinematyki otwierania i zamykania form, a w konsekwencji uproszczenie konstrukcji prasy wulkanizacyjnej jest kolejnym celem niniejszego wynalazku.

Forma według niniejszego wynalazku nie tylko umożliwia osiągnięcie powyższych celów, ale również oferuje ulepszenia w operacji formowania i wyjmowania opony z formy, którą dokonuje się bez wykorzystania sztywnego rdzenia formującego wnękę wewnątrz opony.

Forma do formowania opon, według wynalazku, zawierająca dwie skorupy do formowania obrzeży, oraz wieniec do formowania zewnętrznej części bieżnika, charakteryzuje się tym, że wieniec składa się z usytuowanych w kierunku obwodowym licznych sąsiadujących ze sobą segmentów o niewielkiej grubości, ustawionych promieniowo.

Korzystnym jest, że forma ma zespół sterujący położeniem i promieniowym ruchem segmentów za pośrednictwem stożkowatych pierścieni ściskających usytuowanych na zewnątrz segmentów i że każdy segment styka się z dwoma sąsiednimi segmentami, przy czym wszystkie te segmenty pozostają w stanie ściśniętym.

Korzystnym jest także, że zespół sterujący promieniowym ruchem segmentów, zawiera co najmniej stożkowe ściskające pierścienie, i że każdy segment ma postać blaszki.

Korzystnym jest, że każdy segment ma grubość z przedziału od 0,1 mm do 5 mm i że każdy segment ma grubość stanowiącą od 1 % do 5% jego długości mierzonej równolegle do osi formy.

Korzystnym jest również, że w otwartym położeniu formy, każdy segment usytuowany jest pomiędzy dwiema równoległymi płaszczyznami odległymi od siebie na odległość E, a w zamkniętym położeniu każdy segment usytuowany jest pomiędzy dwiema równoległymi płaszczyznami odległymi od siebie na odległość e, przy czym e < E; gdzie: E oznacza wymiar zewnętrzny odkształconego segmentu, e oznacza grubość segmentu.

Korzystnym jest, że odkształcenia sąsiednich segmentów są względem siebie przeciwne.

Ponadto korzystnym jest, że wieniec jest podzielony na dwie części, przy czym wieniec zawiera, dwa rozróżnialne segmenty sąsiadujące ze sobą i przynależące do jednej z części, gdzie

171 909 każdy z segmentów posiada brzeg jako element kontaktowy z odpowiednim sąsiednim segmentem z drugiej części.

Korzystnym jest, że forma ma zespół sterujący i kontrolujący ruchem elementów wieńca, przy czym zespół tej jest kinematycznie powiązany ze skorupą i że zespoły sterujące i kontrolujące ruchem elementów wieńca zawierają stożkowaty ściskający pierścień posiadający powierzchnię w kształcie ściętego stożka, skierowaną promieniowo w stronę wnętrza, przy czym każdy segment opiera się na powierzchni swą promieniowo skrajną krawędzią oraz, że zespół sterujący i kontrolujący ruchem segmentów zawiera co najmniej jedną powierzchnię nośną, o kształcie ściętego stożka, skierowaną promieniowo na zewnątrz, przy czym każdy segment zawiera krawędź pozostającą w stanie wzajemnego oddziaływania z powierzchnią nośną.

Korzystnym jest także, że każdy segment posiada co najmniej jeden rowek, przy czym rowki sąsiednich segmentów są uformowane, na każdej części wieńca, w postaci obwodowych wycięć na spinający pierścień.

Korzystnym jest również, że forma zawiera ponadto sztywny rdzeń, z powierzchnią nośną, do formowania powierzchni wewnętrznej opony.

W celu zaznajomienia się ze wszystkimi zaletami wynalazku, przedmiot wynalazku został przedstawiony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia przekrój pionowy formy według wynalazku; fig. 2 - odwrócony przekrój poprzeczny wzdłuż Π-Π na fig. 1; fig. 3 - widok w kierunku promieniowym, tak jak wskazuje strzałka III z fig. 2, podkreślający strukturę, jaką może mieć forma według wynalazku; fig. 4 - widok w kierunku promieniowym - strzałka IV na fig. 2; fig. 5 - drugi wariant wykonania wynalazku; fig. 6 - spinający pierścień stosowany w drugim wariancie; fig. 7 i 8 - wariant wykonania segmentów o niewielkiej grubości.

W jednym z wariantów wykonania wynalazku, wieniec (D, G) brzegowy formowania bieżnika jest złożony z dużej ilości sąsiadujących ze sobą segmentów 1, w postaci blaszek rozmieszczonych w taki sposób, by ruch zbliżania się (formowanie) i ruch oddalania się (wyjmowanie z formy), odbywający się w płaszczyźnie segmentu, miał kierunek ściśle promieniowy w każdym punkcie opony. Ruch ten ma kierunek dokładnie promieniowy, a grubość segmentu odpowiada rozdzielczości formy, niezbędnej w celu ukształtowania rzeźby bieżnika. Wykorzystuje się na przykład segmenty stalowe, które są przycięte zgodnie ze wzorem w rzeźbie 5 bieżnika, który mają wytworzyć.

Z drugiej strony, przy zastosowaniu znanej technologii, również dla form sektorowych, ruch przy wyjmowaniu z formy nie może mieć kierunku idealnie promieniowego: obserwując ruch oddalania się sektorów zauważa się, że wyjmowanie z formy jest promieniowe jedynie na poziomie płaszczyzny środkowej każdego sektora. Wyjmowanie z formy wykonuje się w kierunku tworzącym kąt, względem kierunku promieniowego, tym większy, im bardziej jest się oddalonym w kierunku obwodowym od wspomnianego położenia środkowego, aż do połączenia brzegów sektorów. Wielkość maksymalna tego kąta odpowiada połowie szerokości kątowej sektora.

W celu ukształtowania wieńca brzegowego formowania, segmenty 1 są rozmieszczone w sposób promieniowy. Mówiąc inaczej, biorąc pod uwagę jedynie przekrój wieńca (D, G) wzdłuż płaszczyzny prostopadłej do osi formy, jak pokazano na fig. 2, blaszki są rozmieszczone wzdłuż promienia. Ewentualnie, można dopuścić, by segmenty były nieznacznie odchylone od położenia promieniowego, o odchyleniu nie przekraczającym jednak na przykład 10-15 stopni.

Każdy segment jest przycięty w taki sposób, że jej krawędź 10 zapewnia formowanie rzeźby 5 bieżnika. Wszystkie typowe elementy rzeźby 5, wliczając w to żebra, mogą być w ten sposób uzyskane.

Zgodnie z podstawową właściwością preferowanego wariantu wykonania, każdy z sąsiadujących segmentów 1 tworzących wieniec (D, G) wywiera nacisk na dwa segmenty sąsiednie w taki sposób, że trwały nacisk prowadzi do odpychania segmentów, jeden od drugiego. Jak widać, każdy segment 1 jest odkształcany w sposób zwiększający jego wymiary zewnętrzne E w kierunku obwodowym w stosunku do jego grubości e, oraz w sposób nieograniczający rozkładu krzywizny.

Figura 3 pozwala dobrze zrozumieć w jaki sposób segmenty 1 są odkształcone, na przykład eoprzez gięcie lub wytłaczanie tworząc rozłożenie wieńca (D, G) brzegowego, widzianego od

171 909 strony zewnętrznej, w położeniu otwartym. Każdy segment 1 ma grubość korzystnie stanowiącą od 1% do 5% jego długości mierzonej równolegle do osi formy. Standardowo, dla formy do opon dla pojazdów turystycznych, grubość stosowanego segmentu będzie się zmieniać od 0,1 mm do 5 mm. Grubość ta jest w każdym przypadku mniejsza niż szerokość zagłębienia rzeźby 5 bieżnika. Odkształcenia sąsiadujących segmentów są przesunięte w fazie tak, aby zagięcia segmentów jednych i drugich osiągając łączną długość L, były zbliżone lub równe wymiarowi zewnętrznemu E. Można również stopniowo składać konstrukcję z segmentów odkształconych, dodając za każdym razem jeden segment nieodkształcony. Odkształcenia sąsiadujących segmentów mogą być przeciwnie do siebie skierowane, jak pokazuje fig. 3, gdzie są rozmieszczone prostopadle względem siebie, lub w jakikolwiek inny sposób nie prowadzący do ich przywarcia do siebie całymi ich powierzchniami.

Wszystkie segmenty 1 są nawleczone na pas 4, mający taki kształt, że jego brzegi mogą zachodzić na siebie tworząc pierścień o swobodnie zmiennej średnicy. Pas odgrywa jedynie rolę trzymaka i nie odgrywa żadnej roli w kinematyce otwierania i zamykania formy. Taki pas nie powinien wprowadzać tarcia zdolnego do pobudzania segmentów 1 do ruchu w kierunku stycznym. Zamykanie formy jest powodowane przez ruch stożkowatych pierścieni ściskających 3, poruszających się równolegle do osi formy. Kąt jaki tworzy powierzchnia stożka jest oczywiście tak dobrany, by nie powodował zakleszczania. Otwieranie formy jest umożliwiane przez odsuwanie się pierścieni ściskających i powodowane przez same segmenty, poprzez ich elastyczne rozprężanie się do konfiguracji pokazanej na fig. 3, podczas, gdy w położeniu zamkniętym, wszystkie segmenty są zetknięte przynajmniej od strony wewnętrznej, co schematycznie pokazano na fig. 4.

Wszystkie szczegóły projektu formy zawartego w niniejszym wynalazku, staną się jasne dzięki opisowi jednego ze szczególnych wariantów wynalazku, wraz z podaniem wymiarów, dotyczącym opon do pojazdów turystycznych.

Niech forma zawiera 1500 segmentów. Każdy segment 1 jest odkształcony i odkształcenia segmentów 1 są ułożone przeciwnie jedne względem drugich, co przedstawiono na fig. 3, w taki sposób, że wszystkie segmenty 1 pozostają w kontakcie w swych wszystkich położeniach promieniowych w wieńcu segmentów 1.

Zakłada się, że luz elastyczny j ma wartość maksymalną 0,2 mm w położeniu otwartym. Luz j jest przedstawiony na fig. 3.

Suma wszystkich luzów wynosi:

0,2 mm x 1500 = 300 mm, co umożliwia zmianę średnicy wieńca o:

3)0pmi _ iQQ_mm (w przybliżeniu średnicy, bądź promienia o 50mm).

Różnica pomiędzy położeniem zamkniętym i położeniem otwartym wieńca brzegowego takiej formy, jeżeli luz zmienia się od zera do 0,2 mm pomiędzy segmentami, powoduje zróżnicowanie wielkości promienia o 50 mm, co umożliwia łatwe otwieranie formy i wyjmowanie opony.

W praktyce, wystarczający luz j można uzyskać po prostu dlatego, że stosowane segmenty 1 nie są idealnie płaskie, co sprawia, że również nie jest konieczne odkształcanie segmentów 1 w zaprezentowany sposób. Nierówności są losowo rozłożone na powierzchniach segmentów 1. Ich odkształcanie bez jakiejś specjalnej ostrożności może spowodować uzyskanie funkcjonalnego luzu, koniecznego dla elastycznego powrotu w stronę położenia rozsuniętego.

Dążenie do promieniowego powrotu segmentów jest więc automatycznie uzyskiwane; położenie jakie w stanie swobodnym przyjmuje forma według wynalazku, bez obciążeń zewnętrznych powodowanych oddziaływaniem pierścieni ściskających 3, jest położeniem otwartym, umożliwiającym wyjęcie opony z formy po wulkanizacji.

Charakterystycznym warunkiem formowania na sztywnym rdzeniu w tym przypadku jest to, że każdy segment będzie się zagłębiać w kauczuku bieżnika zanim znajdzie się w położeniu

171 909 zamkniętym. To zagłębianie zaczyna się zazwyczaj 7 mm przed końcem przesuwu, w rzeźbie bieżnika stosowanej w oponach do pojazdów turystycznych. Wówczas przesuw promieniowy wyniesie 7 mm, a całkowity lub obwodowy w przybliżeniu wyniesie 7 mm x 2π = 45 mm, zaś luz między segmentami wyniesie 45 mm/1500 blaszek = 0,03.

Uważa się, ze cechy fizyczne i Teologiczne mieszanek kauczukowych używanych do wytwarzania bieżnika są takie, ze kauczuk nie zagłębia się w tak małe szpary wieńca (D, G) brzegowego. Jest więc możliwe formowanie na sztywnym rdzeniu, bez możliwości pojawienia się na oponie wypływek, jak i bez możliwości zakleszczenia się formy spowodowanego wpływaniem kauczuku, będącego efektem zaciśnięcia kauczuku pomiędzy wieńcem brzegowym i sztywnym rdzeniem.

Krzywizna poprzeczna bieżnika opony może czasami mieć duże znaczenie. Luz pomiędzy sąsiadującymi ze sobą segmentami 1 może być usunięty po każdej ze stron bieżnika we wskazanych miejscach 11 na fig. 1, podczas gdy istnieje luz w części środkowej.

W takim przypadku, na poziomie płaszczyzny środkowej powinien być również spełniony warunek, by luz był wystarczająco niewielki w momencie gdy segmenty mają zagłębić się w kauczuku tzn. wystarczająco wcześnie przed zamknięciem formy. Jeśli w tym stadium stwierdzi się, że luz pomiędzy segmentami 1 jest zbyt duży, trzeba zwiększyć liczbę segmentów w celu zmniejszenia wielkości pojedynczego luzu i/lub używać, segmentów 1, których przynajmniej obrzeże bocznej formującej krawędzi 10 ma grubość stopniowo malejącą, dla uformowania lekkiego naroża. W tym przypadku, możliwe jest istnienie zasadniczo takiego samego luzu między blaszkami na całej długości formującej krawędzi 10.

Ponadto możliwa jest inna konfiguracja segmentów 1, która przedstawiona jest na fig. 4. W takim przypadku ukształtowanie segmentów byłoby jednakowe, a fazy odkształceń byłyby zgodne.

Dopuszczalne usytuowanie segmentów 1 względem środkowej płaszczyzny formy powinno wynosić 90 stopni z odchyleniem od kąta prostego nie większym niż 10-15 stopni.

Nie wolno jednak umieszczać segmentów prostopadle do osi formy, lub pod niewielkim kątem względem płaszczyzny prostopadłej do osi formy, gdyż, jak wcześniej opisano, może to spowodować brak elastycznej reakcji w stronę położenia rozsuniętego. Segmenty powinny być rozmieszczone poprzecznie, tzn. począwszy od jednej ze stron wieńca i być skierowane w stronę przeciwległej strony wieńca formowanej opony.

Przy realizacji wzoru rzeźby 5, jest również możliwe, jak pokazano na fig. 7 i 8, wybranie segmentów, których grubość osiąga kilka milimetrów, oraz wycinanie rzeźby 5 pod dokładnie określonym kątem formowania nie tylko prostopadle do płaszczyzny segmentu. Wykonanie segmentów narzuca wówczas użycie technik wycinania bardziej złożonych, ale rzeźba uformowana i zwulkanizowana będzie miała postać bliższą projektowi, podczas gdy w przypadku wycinania całkowicie prostopadłego do płaszczyzny segmentu, można jedynie zbliżyć się do formy idealnej o rozdzielczości tym lepszej, im mniejsza jest grubość stosowanych segmentów.

Opisany pierwszy wariant wykonania, w którym każdy segment rozciąga się poprzecznie na całej długości wspomnianego wieńca (D, G), tzn. od jednej ze stron wieńca do przeciwległej strony wieńca. Fig. 5 przedstawia inny wariant wykonania wynalazku, w którym podzielono wieniec brzegowy na dwie części G i D. Zawierają one poprzecznie dwa oddzielne segmenty 1D i sąsiadujący 1G, należące każdy do jednej części, każdy posiadający brzeg 18 przeznaczony do wchodzenia w kontakt z drugą częścią z odpowiadającym brzegiem 18 sąsiedniego segmentu wspomnianej drugiej części. .

Umożliwia to wykonanie formy spełniającej warunek dwuczęściowości, dzielącej się na dwie połowy zasadniczo identyczne podczas otwierania niezbędnego w czasie wyjmowania z formy.

Ten typ formy, który był powszechnie stosowany do formowania opon diagonalnych, został zaniechany na rzecz form sektorowych po przejściu na produkcję opon promieniowych, ponieważ w tym przypadku preferowana jest możliwość promieniowego rozsuwania sektorów w czasie wyjmowania z formy.

Tymczasem, forma prezentowana przez niniejszy wynalazek w swym wariancie dwuczęściowym umożliwia połączenie dużej prostoty formy dwuczęściowej z możliwością otwierania

171 909

Ί poprzez promieniowe cofanie elementów, które promieniowo odsuwają się od osi formy. W preferowanym wariancie wykonania formy, forma posiada zespoły umożliwiające sterowanie i kontrolowanie ruchu zsuwania i rozsuwania się segmentów jednej z części wieńca poprzez zukosowanie, podczas ruchu w kierunku osiowym przylegającej skorupy 2.

Poprzez skorupę 2 rozumie się tutaj zarówno część formującą, jak i wspornik mechaniczny, na którym ten element spoczywa, skorupa ta może również zawierać stożkowate pierścienie ściskające 3, jak przedstawiono na fig. 5. Zrozumiałe jest, że takie rozmieszczenie nie jest ograniczające, że te części w różnych realizacjach mogłyby poruszać się względem siebie w różny sposób.

Możliwe jest otrzymanie wszystkich ruchów koniecznych do operacji formowania i wyjmowania z formy oddziałując jedynie w kierunku osiowym na skorupę. Na fig. 5 prawa część przedstawia formę otwartą, a część lewa przedstawia formę zamkniętą . Wspomniane zespoły umożliwiające sterowanie i kontrolowanie ruchu segmentów zawierają pierścień ściskający 3, mający powierzchnię 21 w kształcie ściętego stożka, skierowaną promieniowo w stronę wnętrza, każdy segment 1G lub 1D naciska na wspomnianą powierzchnię 21 o kształcie ściętego stożka swoją promieniową skrajną krawędzią 16.

Każda skorupa 2 posiada rowek 20, z którym współpracuje boczny występ 13 każdego z segmentów 1D i 1G. Powierzchnia promieniowo najdalsza 21 rowka 20 ma kształt ściętego stożka, boczny występ 13 każdego z segmentów 1D i 1G jest wycięty w kształt umożliwiający każdemu z segmentów 1G i 1D naciskanie na powierzchnię 21 o kształcie ściętego stożka.

Tak jak w pierwszym wariancie wynalazku, segmenty 1D naciskają jedne na drugie w kierunku obwodowym i część D wieńca zdradza w wyniku tego naturalną tendencję do przyjścia położenia rozszerzonego, przyjętego przez prawą część na fig. 5. Jest to uzyskiwane we wcześniej wyjaśniony sposób, bądź dzięki nierównościom płaszczyzn, które naturalnie posiada każdy z segmentów 1D, które różnią się dla różnych segmentów, bądź odkształcając segmenty i właściwie je rozmieszczając. To samo dotyczy segmentów 1G.

Skrajna powierzchnia 21 o kształcie ściętego stożka napiera na promieniowo skrajną krawędź 16 każdego segmentu 1G (lub 1D). Podczas gdy odpowiadająca skorupa 2 zbliża się osiowo i gdy wszystkie segmenty 1G (lub 1D) naciskają w kierunku osiowym na wieniec (D, G) sąsiadujących segmentów D (lub odpowiednio G) brzegami 18, jedynym możliwym ruchem segmentów 1G (lub 1D), w odpowiedzi na osiowe zbliżanie się skorupy 2, jest promieniowe przesuwanie się w kierunku położenia zamkniętego formy. Ruch wszystkich segmentów 1G (lub 1D) jest oczywiście jednoczesny. W ten sposób dokonywane jest zamykanie formy. Najlepiej, gdy ruch prawej i lewej skorupy jest symetryczny, w celu uniknięcia tarcia brzegów 18 jednych o drugie.

Począwszy od położenia zamkniętego, jeśli osiowo rozsuwa się skorupy 2, czyli w sposób neutralny zwiększa średnicę, każda z części G i D wieńca D, G w dalszym ciągu napiera na najdalszą powierzchnię 21 o kształcie ściętego stożka. W ten sposób dokonywane jest otwieranie formy.

W jednym z wariantów wykonania wynalazku, każdy segment 1 zawiera wycięcie 14. Wycięcia 14 sąsiednich segmentów 1 tworzą układ w celu uformowania na każdej części D, G wieńca D, G, rowka obwodowego zawierającego spinający pierścień 15, odkształcalny w stronę obrzeży w celu towarzyszenia ruchowi rozszerzania i/lub zwężania średnicy wieńca D, G. Rolą spinającego pierścienia 15 jest utrzymanie segmentów 1D i 1G w prawidłowym wzajemnym układzie w ich wieńcu. Fig. 6 pokazuje, że spinający pierścień 15 jest pierścieniem rozciętym, którego każda końcówka 150 może ślizgać się w drugiej w celu swobodnej zmiany średnicy pierścienia bez przerywania jego ciągłości.

Jak widać, każdy segment 1 zawiera dwa wycięcia 19. W czasie składania formy, po zagięciu segmentów 1D lub 1G, można uzyskać wieniec D, G częściowy wkładając nieodkształcalną obręcz do wycięć 19 w celu umożliwienia operacji wyrównywania, mającej na celu uzyskanie ciągłej powierzchni nośnej 21, na tyle mającej kształt ściętego stożka, na ile jest to możliwe dla zestawu promieniowo skrajnych krawędzi 16 (i w razie potrzeby zestawu krawędzi 17) pakietu segmentów 1D i 1G. Pożądane jest, dla dobrego funkcjonowania formy według niniej8 szego wynalazku, utrzymywanie tarcia pomiędzy powierzchniami o kształcie ściętego stożka 21, 22 a elementami 1G i 1D, o jak najmniejszym współczynniku.

Jeśli w formie stosowany jest sztywny rdzeń formujący wnętrze opony, rdzeń taki korzystnie zawiera powierzchnię nośną 22 o kształcie ściętego stożka, o takim samym kącie co powierzchnia 21 o kształcie ściętego stożka, skierowaną na zewnątrz, każdy segment zawiera krawędź 17 opierającą się na powierzchni nośnej 22 o kształcie ściętego stożka. Boczny występ 13 każdego segmentu 1D i 1G jest wycięty w kształcie odpowiadającym pionowemu promieniowemu przekrojowi rowka 20. Umożliwia to powstawanie efektu tłoka pomiędzy skorupą i wieńcem.

Ponadto, korzystnejest gdy zawiera on powierzchnię nośną 230 o kształcie ściętego stożka, o takim samym kącie co powierzchnia nośna 22 o kształcie stożka, również skierowaną promieniowo na zewnątrz, każdy segment zawierający krawędź 170 naciska na powierzchnię nośną 230 o kształcie stożka. Nacisk segmentów na powierzchnie nośne 230 i 22, o kształcie ściętego stożka, może pomagać w wymuszaniu promieniowego ruchu powrotnego segmentów 1 w czasie otwierania formy. Segmenty 1, lub niektóre z nich mogą w efekcie mieć tendencję do przyklejania się do opony, do pozostawania wtopionym w rzeźbę 5 bieżnika. Wyrywanie więc może odbywać się dzięki naciskowi na powierzchnie nośne 22 i 230, o kształcie stożka, ponadto naturalne dążenie do przyjęcia pozycji otwartej przez wieniec powoduje opuszczenie segmentów 1D i 1G tak, by naciskały na powierzchnię nośną 21 o kształcie stożka.

W celu ograniczenia promieniowego ruchu powrotnego segmentów 1D i 1G, przewidziany jest zderzak 23 w każdej skorupie 2. Chodzi tutaj o wymienną część na pierścieniu ściskającym 3, na jego osiowym skraju, która również posiada powierzchnię nośną 230 o kształcie ściętego stożka, opisaną powyżej. Ten zderzak 23 zatrzymuje elementy 1D i 1G poprzez ich zetknięcie ze grubieniem pierścieniowym 12, znajdującym się na każdym zderzaku. Należy zauważyć, że droga wymaganego ruchu powrotnego odpowiada jedynie, w tym wariancie wykonania, głębokości P rzeźby 5, powiększonej o niewielki naddatek w celach bezpieczeństwa. Ponadto, części lewa i prawa formy mogą zupełnie swobodnie wychodzić z siebie ruchem czysto osiowym. Upraszcza to znacznie prasę wulkanizacyjną wykorzystującą ten typ formy, oraz zmniejsza jej wymiar zewnętrzny w kierunku promieniowym.

Wynalazek obejmuje również, jak to wcześniej zaznaczono, sposób wytwarzania opon przy użyciu opisanej powyżej formy, która może zawierać sztywny rdzeń służący jako podpora zespołu składników, następnie służący jako element formujący wewnętrzną powierzchnię opony w czasie wulkanizacji. W tych wszystkich przypadkach, jedną z zalet takiego sposobu formowania jest zapewnienie bardzo dobrego odpowietrzania w czasie formowania.

Korzyść płynąca z użycia formy tego typu połączonej z zastosowaniem sztywnego rdzenia polega na nadaniu formie pewnej elastyczności, tzn. pewnej zdolności łagodnego zwiększania wielkości wnęki formy, aby nadążać za rozszerzaniem się kauczuku zachodzącym w podwyższonej temperaturze, a wszystko to dzięki luzom znajdującym się między częściami formy. Uzyskuje się to poprzez umożliwienie promieniowego rozsuwania się skorupy 2 lub bardziej ogólnie, stożkowych pierścieni ściskających 3, powyżej pewnego poziomu ciśnienia doprowadzonego do wnęki formowanej opony.

171 909

171 909

.2, Fig .3

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 2,00 zł

Claims (15)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Forma do formowania opon, zawierająca dwie skorupy do formowania obrzeży oraz wieniec do formowania zewnętrznej części bieżnika, znamienna tym, że wieniec (D, G) składa się z usytuowanych w kierunku obwodowym licznych sąsiadujących ze sobą segmentów (1) o niewielkiej grubości, ustawionych promieniowo.
2. 2. Forma według zastrz. 1, znamienna tym, że ma zespół sterujący położeniem i promieniowym ruchem segmentów (1) za pośrednictwem stożkowatych pierścieni ściskających (3) usytuowanych na zewnątrz segmentów (1).
3. 3. Forma według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że każdy segment (1) styka się z dwoma sąsiednimi segmentami (1), przy czym wszystkie te segmenty pozostają w stanie ściśniętym.
4. 4. Forma według zastrz. 2, znamienna tym, że zespół sterujący promieniowym ruchem segmentów (1) zawiera co najmniej stożkowe ściskające pierścienie (3).
5. 5. Forma według zastrz. 1, znamienna tym, że każdy segment (1) ma postać blaszki.
6. 6. Forma według zastrz. 1, znamienna tym, że każdy segment (1) ma grubość z przedziału od 0,1 mm do 5 mm.
7. 7. Forma według zastrz. 1, znamienna tym, że każdy segment (1) ma grubość stanowiącą od 1% do 5% jego długości mierzonej równolegle do osi formy.
8. 8. Forma według zastrz. 1, znamienna tym, że w otwartym położeniu formy każdy segment (1) usytuowany jest pomiędzy dwiema równoległymi płaszczyznami odległymi od siebie na odległość E, a w zamkniętym położeniu każdy segment usytuowany jest pomiędzy dwiema równoległymi płaszczyznami odległymi od siebie na odległość e, przy czym e<E.
9. 9. Forma według zastrz. 8, znamienna tym, że odkształcenia sąsiednich segmentów (1) są względem siebie przeciwne.
10. 10. Forma według zastrz. 1, znamienna tym, że wieniec (G, D) jest podzielony na dwie części (G) i (D), przy czym wieniec (G, D) zawiera dwa rozróżnialne segmenty (1D, 1G) sąsiadujące ze sobą i przynależące do jednej z części, gdzie każdy z segmentów (1D, 1G) posiada brzeg (18) jako element kontaktowy z odpowiednim sąsiednim segmentem z drugiej części.
11. 11. Forma według zastrz. 10, znamienna tym, że ma zespół sterujący i kontrolujący ruchem elementów wieńca (D, G), przy czym zespół ten jest kinematycznie powiązany ze skorupą (2).
12. 12. Forma według zastrz. 11, znamienna tym, że zespół sterujący i kontrolujący ruchem elementów wieńca (D, G) zawiera stożkowaty ściskający pierścień (3) posiadający powierzchnię (21) w kształcie ściętego stożka, skierowaną promieniowo w stronę wnętrza, przy czym każdy segment (1D, 1G) opiera się na powierzchni (21) swą promieniowo skrajną krawędzią (16).
13. 13. Forma według zastrz. 12, znamienna tym, że zespół sterujący i kontrolujący ruchem segmentów (1D, 1G) zawiera co najmniej jedną powierzchnię nośną (22) o kształcie ściętego stożka, skierowaną promieniowo na zewnątrz, przy czym każdy segment (1) zawiera krawędź (17) skierowaną do wewnątrz pozostającą w stanie wzajemnego oddziaływania z powierzchnią nośną (22).
14. 14. Forma według zastrz. 10 albo 11 albo 12 albo 13, znamienna tym, że każdy segment (1D, 1G) posiada co najmniej jeden rowek (14), przy czym rowki (14) sąsiednich segmentów są uformowane na każdej części (D, G) wieńca, w postaci obwodowych wycięć na spinający pierścień (15).
15. 15. Forma według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera ponadto sztywny rdzeń, z powierzchnią nośną (22) do formowania powierzchni wewnętrznej opony.

    171 909