PL169888B1 - Sztuczny nos zwierajacy tchawice ze skóra chorego poddanego tracheotomii z otworem chirurgicznym PL PL PL PL PL - Google Patents

Abstract

1. Sztuczny nos zwierajacy tchawice ze skóra chorego poddanego tracheotomii z otwo- rem chirurgicznym, zawierajacy dziurkowana obudowe, umieszczona na zewnetrznej czesci otworu chirurgicznego na podstawce pierscie- niowej, przylegajacej do skóry, w której znaj- duje sie hydrofitowa masa przesaczalna spel- niajaca role wymiennika, w którym na przemian krazy cieple i wilgotne powietrze, miedzy wydzielanym i wdychanym powietrzem oraz siatka zainstalowana miedzy masa przesaczal- na a otworem chirurgicznym, znamienny tym, ze siatka (30), umieszczona w obudowie (20), ma dwie, oddalone od siebie w ich centralnej aktywnej czesci, powierzchnie: przednia powierz- chnie (32) i tylna powierzchnie (31), które sa obrócone odpowiednio w strone masy przesa- czalnej (40) i otworu chirurgicznego (3), przy czym tylna powierzchnia (31) ma kalibrowane otwory i jest oddalona wraz z kalibrowanymi otworami od przedniej powierzchni (32) o taka odleglosc by wydalany z tchawicy sluz nie przedostawal sie do masy przesaczalnej (40). FIG. 1 PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sztuczny nos zwierający tchawicę ze skórą chorego poddanego tracheotomii z otworem chirurgicznym składającym się z dziurkowanej obudowy umieszczonej po zewnętrznej części otworu chirurgicznego na podstawce pierścieniowej przylegającej do skóry, z masy przesączalnej hydrofilowej, spełniającej rolę wymiennika, w ktory^n krąży na prze^aian Civ^>iv i wilgotne powietrze między powietrzem wydzielanym i wdychanym, z siatki zainstalowanej między masą przesączalną a otworem chirurgicznym.

Zważywszy, że u chorych poddawanych tracheotomii, wdychane powietrze przechodzi bezpośrednio do tchawicy, istotne jest by, dla komfortu oddechowego i zdrowia chorego, wdychane powietrze miało mniej więcej tę samą temperaturę, tę samą wilgotność i zawartość pyłów co powietrze dochodzące do tchawicy po przejściu dróg oddechowych, przez nozdrza, jamę nosową, gardło i krtań tj. temperaturę zbliżoną do 32°C, wilgotność bliską nasycenia przy temperaturze tego powietrza i prawie wolne od pyłów.

Poniższe dyspozycje umożliwiają zbliżenie się do takiego rozwiązania, masa przesączalna zatrzamuje znaczną część pyłów znajdujących się w powietrzu, para wodna zawarta w wydzielanym powietrzu, nasycona do temperatury organizmu, skrapla się do masy przesączalnej, która w ten sposób ogrzewa się mniej więcej do temperatury ciała, wdychane powietrze dochodzące do temperatury otoczenia ogrzewa się i w zetknięciu z masą filtrującą o wyższej temperaturze nasyca się wilgocią z zawartych w niej skroplin.

Te, znane zwłaszcza z dokumentu WO-A-91/05579, dyspozycje nie chronią w wystarczający sposób przed zamulaniem porów masy przesączalnej przez śluz wydzielany z tchawicy. Powstaje on w wyniku samoobrony organizmu przed obcymi ciałami takimi, jak pyły, mikroorganizmy i martwe komórki, które powinny zatrzymać się na siatce zainstalowanej między otworem chirurgicznym a masą przesączalną, prąd powietrza powstały przy wydychaniu unosi śluz złożony na tylnej powierzchni, do przedniej powierzchni, stąd jest rozkładany na powierzchni masy przesączalnej po zetknięciu się z przednią powierzchnią siatki. Kolejne osuszanie się śluzu prowadzi do tworzenia się stwardniałej skorupy zamulającej masę przesączalną. Należy wtedy wymienić sztuczny nos.

Zasadniczym celem niniejszego wynalazku jest sztuczny, ulepszony nos, w którym zamulanie masy przesączalnej jest znacznie wolniejsze lub nie występuje w ogóle.

Zgodnie z wynalazkiem proponuje się sztuczny nos dla chorego poddawanego tracheotomii z otworem chirurgicznym, zawierający tchawicę ze skórą. Składa się on z dziurkowanej obudowy umieszczonej na zewnętrznej części otworu chirurgicznego, na podstawce pierścieniowej przylegającej do skóry, w obudowie znajduje się masa przesączalna hydrofilowa, spełniająca rolę wymiennika, w którym krąży na przemian ciepłe i wilgotne powietrze między wydzielanym a wdychanym powietrzem, z siatki zainstalowanej między masą przesączalną a otworem chirurgicznym i charakteryzuje się tym, że siatka umieszczona jest w obudowie, mającej oddalone od siebie w ich centralnej, aktywnej części powierzchnie, przednią i tylną obrócone odpowiednio w stronę masy przesączalnej i otworu chirurgicznego, tylna powierzchnia ma otwory wymiarowe i jest oddalona wraz z otworami wymiarowymi od przedniej powierzchni, w takiej odległości by wydalany z tchawicy śluz nie przedostawał się do masy przesączalnej.

Wnioskodawca odkrył, że właściwości reologiczne śluzu, lepkość i napięcie powierzchniowe są takie, że po przyklejeniu się do siatki wyjściowej, przystosowanej do zatrzymywania go, śluz jest podatny na wydłużenie się w kierunku wydalanego prądu powietrza, nie odrywając się od siatki i nie urywając się na znacznej odległości, w zależności od wymiarów przejścia przez siatkę; w konsekwencji, stosując siatkę składającą się z dwóch powierzchni: przedniej stykającej się z masą przesączalną i tylnej, wystawianej na uderzenia wydalnego śluzu z tchawicy, odsuwając je na odległość wyższą od możliwego wydłużenia śluzu, unika się tego, że zatrzymany na zewnętrznej powierzchni śluz nie przedostaje się do masy przesączalnej nie zamulając jej.

W dokumencie US-A-2491647 opisany jest sztuczny nos, zawierający siatkę filtracyjną, mającą na celu zapobieganie zjawisku wyrzucania do otoczenia śluzu wydzielanego przez pacjenta podczas kaszlnięcia. Ten sztuczny nos nie zawiera jednak masy przesączalnej mającej na celu ogrzanie i nawilżanie powietrza wydychanego.

Masa przesączalna jest wykonana z gąbki poliuretanowej o otwartych porach, a łączące tworzywo ma właściwości hydrofilowe, łatwe w kształtowaniu i trwałe, jest tanie i łatwe w czyszczeniu.

169 888

Podstawka składa się z pierścienia giętkiego otaczającego przednie obrzeże pierścieniowe, na który jest naprowadzany dodatkowy otwór obudowy. Takie rozmieszczenie ułatwia dostęp do masy przesączalnej i siatki, po odłączeniu sztucznego nosa od otoczenia otworu chirurgicznego dla wymiany masy przesączalnej i oczyszczenia siatki.

Ponadto, obrzeże puostawki może zawierać zabezpieczający pierścień sprężynujący, wprowadzany w dodatkowy rowek wycięty w otworze obudowy.

W celu zapewnienia ścisłej odpowiedniości sztucznego nosa z otworem chirurgicznym, dobrze jest jeśli podstawka ma jeszcze tylną prostkę na przedłużeniu obrzeża pierścieniowego, którą wprowadza się do otworu chirurgicznego. Uzyskuje się wtedy dokładne środkowanie otworu obudowy z otworem chirurgicznym, chroniąc jednocześnie ściankę otworu przed niepożądanym zetknięciem się tylną powierzchnią siatki.

W preferowanym układzie, podstawka jest wyłożona taśmą dwustronnie przylepną, którą można wymieniać w celu skutecznego przymocowania podstawki do skóry, bez konieczności wymiany całej podstawki.

Przednia powierzchnia siatki jest płaska, a tylna jest wypukła w kształcie kopuły, jest wykonana z siatki o kwadratowych oczkach, dzięki temu jest łatwa do wykonania i mocna.

Zgodnie z wybranym układem, obudowa w kształcie pierścieniowym z przednim osiatkowanym dnem, składa się z pokrywy osłaniającej przednie dno, równolegle i w pewnej odległości od niego i ma boczne otwory.

Obudowa, sama w sobie, ma kształt prosty, łatwo daje się oczyszczać i stanowi dzięki osiatkowaniu przedniego dna, powierzchnię wlotu powietrza o wymiarach stosunkowo dużych, umożliwiającą rozpylanie roztworów leczniczych. Pokrywa osłania przednie dno przez co unika się hermetycznego przykrycia osiatkowanego dna zbyt wysokim kołnierzem.

Ponadto, boczny brzeg pokrywy może rozciągać się do przedniego dna na półokręgu, podczas gdy drugi półokręg wysuwa się w płaskiej osłonie nastawnej. Takie rozmieszczenie umożliwia pionowe nastawienie osłony ku dołowi, wziąć prysznic nie zatapiając przedniego dna obudowy, ponieważ pełni ona rolę parasola.

Pokrywa może również składać się z komory zaworowej, przykrywającej obudowę wokół przedniego dna, między nią a przewodem odprowadzającym znajduje się zawór ssący, który przykłada się do klatki piersiowej chorego by uzyskać mniej więcej temperaturę ciała oraz z zaworu wydechowego wychodzącego bezpośrednio na zewnątrz. W ten sposób uzyskuje się skuteczne ogrzewanie wdychanego powietrza, a jego przedłużona droga jest wolna od zanieczyszczeń przez wydzielane powietrze, w którym zawarty jest dwutlenek węgla i inne zanieczyszczenia gazowe.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym: fig. 1 - sztuczny nos w widoku przekroju z boku, fig. 2 - sztuczny nos w widoku z przodu z pokrywą, fig. 3 - sztuczny nos w widoku z boku, z pokrywą, fig. 4A i 4B - sztuczny nos z pokrywą chroniącą przed wyciekaniem cieczy, w widokach z przodu i z boku, fig. 5 - sztuczny nos z pokrywą zapewniającą lepsze ogrzewanie wdychanego powietrza, w widoku przekroju poprzecznego.

Według wybranego kształtu wykonania przedstawionego na fig. 1 i 2, sztuczny nos 1 składa się z elastomerowej, okrągłej podstawki 10 i z obudowy 20 ze sztywnego surowca, metalu lub ukształtowanego polimeru. Podstawka 10 składa się z pierścienia 11, otaczającego obrzeże pierścieniowe 12. Pierścień 11 jest przymocowany do skóry u podstawy szyi 2 chorego poddawanego tracheotomii, wokół otworu chirurgicznego 3 zespalając tchawicę ze skórą, za pomocą taśmy samoprzylepnej, dwustronnej 15 zapewniającej szczelne połączenie. Mniej więcej, na przedłużeniu obrzeża 12 wystaje prostka 14 wokół wycięcia środkowego pierścienia 11, którą wprowadza się do otworu chirurgicznego 3 zapewniając środkowanie sztucznego nosa 1 z otworem chirurgicznym.

W odniesieniu do chorego poddawanego tracheotomii, to obrzeże 12 znajduje się na przodzie a prostka 14 na tyle w stosunku do pierścienia 11. W dalszym opisie, słowa „przedni i „tylny będą używane w odniesieniu do chorego wyposażonego w sztuczny nos.

Obrzeże 12 jest wykonane z odcinka rury. Na przednim końcu ma zabezpieczający pierścień sprężynujący 13, wystający z boku odcinka rury.

Obudowa 20, na ogół o okrągłym kształcie ma krawędź rurową 21, a wjej otworze dodatkowy rowek 22 pierścienia 13 do zamocowywania w sposób ruchomy obudowę 20 na podstawie 10.

169 888 5

Płaszczyzna przednia obudowy 20 jest dziurkowana i ma okrągłe okienko 23, na przedłużeniu środkowego wycięcia podstawki 10. Okienko jest osiatkowane siatką 24.

W obudowie 20 mieści się masa przesączalna 40, w kształcie koła, wykonana z gąbki poliuretanowej o otwartych porach, o właściwościach hydrofilowych.

Między masą przesączalną 401 otworem chirurgicznym 3 jest zainstalowana siatka zatrzymująca 30. Siatka 30 składa się z tylnej, wypukłej powierzchni 31 i z przedniej, płaskiej powierzchni 32, połączone ze sobą okrągłym obrzeżem tworząc wieniec oparty o zewnętrzną część środkowego wycięcia podstawki 10. Tylna, wypukła powierzchnia 31, a w tym przypadku, przednia płaszczyzna 32 są wykonane z siatki o kwadratowych oczkach o boku około 4 mm.

Prostka 14, poza tym, że ułatwia środkowanie sztucznego nosa z otworem chirurgicznym, uniemożliwia również przesuwanie się tylnej powierzchni 31 siatki 30 do brzegu otworu chirurgicznego 3, choć jej wypukły kształt niejako wymusza unikanie otworu.

W edług znanego sposobu wykonania, tarcza filtrująca 40 ochładzana przez otaczające powietrze, powoduje skraplanie się części wilgoci zawartej w wydalanym powietrzu, wilgotność ulega nasyceniu w temperaturze płuc. Skraplana wilgotność pozostaje w zasadzie w masie przesączalnej z uwagi na swe właściwości hydrofilowe. Skraplanie powoduje wzrost temperatury masy przesączalnej, na skutek wydzielania się utajonego ciepła parowania. Podczas kolejnego wdychania, powietrze wdychane nasącza się wilgotnością pochodzącą z wilgotności zatrzymanej przez masę przesączalną, ogrzewając się jednocześnie w zetknięciu z zatrzymaną wilgotnością. Po kilku cyklach oddechowych, wydech i wdech, ustala się stan analogiczny do naturalnego oddychania górnymi drogami oddechowymi

Według wynalazku czynność siatki zatrzymującej polega na zatrzymywaniu wydzielanego z tchawicy śluzu. Jest on wytwarzany w wyniku samoobrony organizmu przed pyłami, mikroorganizmami i martwymi komórkami, utworzonymi z żelów wodnistych, często o znacznej lepkości i napięciu powierzchniowym, wystarczającej by przy tej gęstości stawały się niezależnymi ciałkami.

Z chwilą zetknięcia się śluzu z wilgotną masą przesączalną 40, ma on tendencję do osiadania na niej i wysuszania się w kontakcie z wdychanym powietrzem, oddając wodę w postaci żelu. Następuje wówczas zamulanie masy przesączalnej.

Cząsteczki śluzu o stosunkowo dużej objętości, odpowiedzialne za zamulanie masy przesączalnej, uderzają o tylną, wypukłą powierzchnię 31 siatki 30 przyklejając się do niej. Ich lepkość i napięcie powierzchniowe uniemożliwiają ich rozrywanie przez wydalane powietrze, rozciągają się tylko pod. wpływem prądu powietrza w przestrzeni między tylną powierzchnią 31 i przednią powierzchnią 32, nie przedostają się jednak do masy przesączalnej 40.

Jeśli oczka na tylnej powierzchni 31 siatki 30 są za małe, to śluz zamuli siatkę. Przeciwnie, jeśli oczka są za duże to prawdopodobieństwo zatrzymania śluzu na tylnej powierzchni 31 siatki 30 jest nikłe, a siatka nie spełnia swego zadania. W ramach eksperymentu ustalono, że jeśli kwadratowe oczko będzie miało bok 4 mm, a średnica sąsiedniej nitki 1 milimetr.

Dzięki temu stało się jasne, że jedynym celem płaskiej, przedniej powierzchni 32 siatki 30 jest przytrzymywanie masy przesączalnej 40 tak, by nie przesuwała się ku tylnej powierzchni przy wdechu.

Taśma samoprzylepna, dwustronna 15, fizjologicznie akceptowana przez organizm, umożliwia ponowne wykorzystanie sztucznego nosa, po usunięciu go i wymianie taśmy samoprzylepnej, dwustronnej 15 po utraceniu właściwości przylepnych. Ułatwione otwieranie obudowy umożliwia ponadto, wymianę zużytej masy przesączalnej 40 i oczyszczenie siatki 30.

Należy zauważyć, że stosunkowo duże rozmiary okienka 23 umożliwiają stosowanie roztworów o charakterze lecznicznym, rozpylanych na masie przesączalnej 40 przez siatkę 24.

Ale w codziennym życiu, okienko 23 otwarte od przodu ma tę wadę, że jest wystawiane na bezpośrednie stykanie się z odzieżą i nie jest zbyt estetyczne.

Figura 3 przedstawia w zmniejszonej skali sztuczny nos 1, z pokrywą 50, głównie po to by chroniła okienko 23 obudowy 20 przed przykryciem przez ubranie. Pokrywa 50 składa się z pierścienia 51 ślizgającego się o brzeg 21 obudowy 20, z płyty czołowej 52 o średnicy równej średnicy pierścienia 51 oraz z łączników odległościowych 53 między pierścieniem i płytą czołową 52. Pokrywa 50 poza tym, że pełni rolę ochraniacza okienka 23 obudowy, osłania również otwór osiatkowany i może stanowić pewną ozdobę tuszującą funkcjonalny aspekt obudowy.

169 888

Pokrywa 50, według fig. 3 może być stosowana przez pacjentów mających tzw. wszczepiony aparat dźwiękowy służący do odtwarzania słowa wypowiadanego przez usta, funkcjonowanie tego aparatu wymaga by otwór chirurgiczny bywał okresami zatkany. W tym celu, skok przesuwu pierścienia 51 na zewnętrznej części lub brzegu 21 obudow^ry 20 jest ustalony tak aby wystarczał na zagłębienie płyty czołowej 52, oddalonej zazwyczaj od okienka 23, do zetknięcia się z przednim dnem obudowy i zasłonił okienko 23.

Figura 4A i 4B przedstawia pokrywę przeznaczoną raczej do ochraniania sztucznego nosa 1 przed wodą np. podczas prysznicu lub pływania. Pokrywa 60 jest naprowadzana na otwory 21 obudowy sztucznego nosa 1 za pomocą okrągłego pierścienia 61. Na półokręgu, pierścień 61 jest przedłużony o obrzeże 63 rozciągające się do płyty czołowej 64. Na drugim półokręgu, pierścień 61 łączy się z płytą 65 równoległą do płyty czołowej 64. Płyty 64 i 65 łączy się bocznie tworząc płaską osłonę 62.

Jest rzeczą oczywistą, ze kierując otwór płaskiej osłony 52 ku dołowi uzyskuje się tzw. „pai’asol“ osłaniający sztuczny nos 1, umożliwiając dzięki temu wzięcie prysznica, nie ryzykując utopnienia się.

Pokrywa przedstawiona na fig. 5 została zaprojektowana w trosce o lepsze ogrzewanie wdychanego powietrza, zwłaszcza gdy jest zimno. Jak widać, pokrywa 70 w swej całości składa się z dwóch podłużnych komór, jedna komora 72 zawiera obrzeże w kształcie pierścienia 71 wprowadzane przez tarcie do otworu 21 pokrywy sztucznego nosa 1, druga komora 73 jest umieszczona pod pierścieniem 71. Komory 72 i 73 mają wspólną przegrodę, by umożliwić ponowne, częściowe przykrycie komór. Komora 72 ma zaworek 75 znajdujący się na przeciw siatki 24 pokrywy sztucznego nosa, jest tak zainstalowany by otwierał się od wewnątrz do zewnątrz, na wypadek nadmiaru ciśnienia wydychanego powietrza oraz zaworek 74 zamykający otwór we wspólnej przegrodzie komór 72 i 73, tak zamontowany by otwierał się od strony komory 73 do komory 72, na wypadek podciśnienia wdychanego powietrza w komorze 72.

Komora 73 zawiera przewody odprowadzające, a w jej dolnej części, w przegrodzie znajdującej się przy ciele chorego jest okienko zabezpieczone siatką 76 o wypukłym kształcie opierające się o klatkę piersiową chorego, pod otworem chirurgicznym.

Wdychane powietrze jest czerpane przy klatce piersiowej pod odzieżą, przechodzi przez komorę 73, której ścianki mają mniej więcej temperaturę ciała, następnie po przejściu przez zawór 74 dochodzi do komory 72 by dalej dotrzeć do sztucznego nosa 1. Wydalane powietrze zaś uchodzi bezpośrednio przez komorę 72, zawór 75 i na zewnątrz. W ten sposób unika się tworzenia w przewodach odprowadzających 73 niewykorzystanej przestrzeni zawierającej zanieczyszczone, wydalane powietrze zawierające dwutlenek węgla.

Wynalazek nie ogranicza się tylko do opisanych w ramach zastrzeżeń patentowych przykładów, ale obejmuje wszystkie warianty wykonania sztucznego nosa.

Należy zauważyć, że wariant według fig. 5 jest dostosowany do oddychania z przewodu zasilanego powietrzem np. pod wodą z fajki do nurkowania lub butli.

FIG. 2 FIG. 1

Departament Wydawnictw UP RP Nakład 90 egz. Cena 2,00 zł

Claims (12)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sztuczny nos zwierający tchawicę ze skórą chorego poddanego tracheotomii z otworem chirurgicznym, zawierający dziurkowaną obudowę, umieszczoną na zewnętrznej części otworu chirurgicznego na podstawce pierścieniowej, przylegającej do skóry, w której znajduje się hydrofilowa masa przesączalna spełniająca rolę wymiennika, w którym na przemian krąży ciepłe i wilgotne powietrze, między wydzielanym i wdychanym powietrzem oraz siatka zainstalowana między masą przesączalną a otworem chirurgicznym, znamienny tym, że siatka (30), umieszczona w obudowie (20), ma dwie, oddalone od siebie w ich centralnej aktywnej części, powierzchnie: przednią powierzchnię (32) i tylną powierzchnię (31), które są obrócone odpowiednio w stronę masy przesączalnej (40) i otworu chirurgicznego (3), przy czym tylna powierzchnia (31) ma kalibrowane otwory i jest oddalona wraz z kalibrowanymi otworami od przedniej powierzchni (32) o taką odległość by wydalany z tchawicy śluz nie przedostawał się do masy przesączalnej (40).
2. 2. Sztuczny nos według zastrz. 1, znamienny tym, że masa przesączalna (40) jest wykonana z gąbki poliuretanowej o otwartych porach.
3. 3. Sztuczny nos według zastrz. 1, znamienny tym, że podstawka (10), na której umieszczona jest obudowa (20) zawiera pierścień (11) giętki, otaczający przednie obrzeże pierścieniowe (12), które wchodzi w dodatkowy otwór (21) obudowy (20).
4. 4. Sztuczny nos według zastrz. 3, znamienny tym, ze obrzeże pierścieniowe (12) posiada zabezpieczający pierścień sprężynujący (13), umieszczony w rowku (22) wykonanym w otworze obudowy (20).
5. 5. Sztuczny nos według zastrz. 3, znamienny tym, że podstawka (10) zawiera ponadto tylną prostkę (14), na przedłużeniu obrzeża pierścieniowego (12), którą można wprowadzać do otworu chirurgicznego.
6. 6. Sztuczny nos według zastrz. 3, albo 5, znamienny tym, że podstawka (10) jest wyłożona taśmą dwustronnie przylepną (15), którą można nałożyć na skórę (2).
7. 7. Sztuczny nos według zastrz. 1, znamienny tym, że przednia powierzchnia (32) siatki (30) jest płaska, a tylna powierzchnia (31) jest wypukła, w kształcie kopuły i jest wykonana z siatki o kwadratowych oczkach.
8. 8. Sztuczny nos według zastrz. 1, znamienny tym, że obudowa (20) ma kształt pierścieniowy z przednim dnem osiatkowanym.
9. 9. Sztuczny nos według zastrz. 8, znamienny tym, że obudowa (20) zawiera pokrywę (50,60, 70) przykrywającą przednie dno (52, 64) równolegle i w pewnej odległości od niego z bocznymi otworami.
10. 10. Sztuczny nos według zastrz. 9, znamienny tym, że pokrywa (5) zawiera płytę czołową (52) przymocowaną łącznikami odległościowymi (53) na odległość pierścienia (51), ślizgającego się przez tarcie po obrzeżu obudowy (20), skokiem wystarczającym by płyta czołowa (52) mogła zatkać przednie dno obudowy (20).
11. 11. Sztuczny nos według zastrz. 9, znamienny tym, że boczny brzeg (63) pokrywy (60) rozciąga się aż do przedniego dna (64) na półokręgu, podczas gdy drugi półokrąg wysuwa się w płaskiej osłonie nastawnej (62).
12. 12. Sztuczny nos według zastrz. 8, znamienny tym, ze zawiera przykrywającą obudowę (20) wokół przedniego dna komorę (72) z zaworami: zaworem wdechowym (74) między komorą (72) a przewodem (73), który można umieścić na klatce piersiowej chorego, by uzyskać temperaturę ciała oraz zaworem wydechowym (75), wychodzącym bezpośrednio na zewnątrz.

    * * *

    169 888