PL167429B1

PL167429B1 - Inhalator PL

Info

Publication number: PL167429B1
Application number: PL91297194A
Authority: PL
Inventors: John R Calvert; Robert S Cook; Michael A Hobbs; Ann-Marie Leighton; Gordon T Simpkin; Roy Trunley; Anthony D West
Original assignee: Rhone Poulenc Rorer Ltd
Priority date: 1990-06-14
Filing date: 1991-06-14
Publication date: 1995-09-30
Also published as: JP2001309978A; AU8065591A; ES2113377T3; JPH05507637A; FI925651A0; CA2363047A1; AU662686B2; CA2363047C; US6092522A; EP0804935A2; IL98441A; NO924810D0; FI105530B; RU2106881C1; JP3381221B2; DK0533747T3; CA2084400C; AU652163B2; FI925651A; EP0804935A3

Abstract

1. Inhalator zawierajacy komore utworzona pomiedzy równoleglymi scianami dolna i górna oraz sciana boczna, w której jest osadzona podlu- zna kapsula zawierajaca lekarstwo, przy czym w scianie bocznej komory jest uksztaltowany co naj- mniej jeden otwór wlotu powietrza, a od góry komora jest polaczona z dysza ustnika, zas wew- natrz ma zespól podpierajacy do podtrzymywania kapsuly oraz wspólpracujacy z nim zespól otwiera- jacy kapsule, przy czym kapsula ma dlugosc wiek- sza od minimalnej odleglosci pomiedzy scianami dolna i górna i mniejsza od minimalnego wymiaru poprzecznego komory, zas srednica kapsuly jest mniejsza od minimalnej odleglosci pomiedzy scia- nami dolna i górna, znamienny tym, ze wspólpracu- jacy z zespolem otwierajacym zespól podpierajacy zawiera uchwyty (12, 13, 25, 69, 82, 85), na których jest podparta kapsula (5), ulozona swoja wzdluzna osia równolegle do sciany górnej (7, 30, 79) i dolnej (4,29, 80) komory (3, 24, 77), w polowie odleglosci pomiedzy nimi. Fig. 3 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest inhalator. Tego typu inhalatory są używane do wdychania leków, zazwyczaj w postaci proszku, z kapsuły umieszczonej w komorze inhalatora.

W znanych inhalatorach kapsułę z lekarstwem przebija się na jej końcach, lub też oddziela się kapturek kapsuły od jej korpusu po to, żeby wydobyć lekarstwo.

Opróżnienie kapsuły z leku odbywa się wskutek przepuszczenia przez nią, albo wokół niej, strumienia powietrza wywołanego wdychaniem.

W obu wspomnianych powyżej znanych inhalatorach należy nadać przepływającemu przez nie strumieniowi powietrza ruch wirowy, dzięki czemu znajdująca się w nim przedziurawiona kapsuła, albo jej oddzielne części kapturek i korpus muszą wirować w strumieniu powietrza.

Ujawniony w opisie patentowym EP-A-0333334 inhalator zawiera kapsułę umieszczoną w komorze inhalatora, w odpowiednim zagłębieniu, którą przed inhalacją przebija się w celu opróżnienia z lekarstwa. Chociaż wgłębienie utrzymuje kapsułę w pozycji, w której jej oś pozioma jest równoległa, lub też pokrywa się z osią środkową, wokół której wiruje powietrze w komorze podczas inhalacji, to koniecznym jest, w tym rozwiązaniu, otworzenie komory po przebiciu kapsuły i umieszczenie jej w komorze w innej pozycji, w celu opróżnienia z lekarstwa. Po tej zmianie położenia kapsuły komorę zamyka się ponownie i inhalacja przebiega dalej. To znane urządzenie ma wadę polegającą na tym, że istnieje ryzyko wysypania zawartości lekarstwa podczas zmieniania położenia kapsuły w komorze oraz skażenia leku zarazkami.

Wadą innych znanych inhalatorów jest to, że nie cały lek zostaje wyciągnięty z kapsuły albo z oddzielnych części, kapturka i korpusu. Kapsuła albo poszczególne jej części mogą zajmować położenie w inhalatorze, w którym nie może powstawać skutecznie zjawisko wyciągania wdychanego powietrza albo też kapsuła lub kapturek kapsuły i korpus mogą nie uderzać o ściany komory inhalatora.

Inhalator według wynalazku, zawierający komorę utworzoną pomiędzy równoległymi ścianami dolną i górną oraz ścianą boczną, w której jest osadzona podłużna kapsuła zawierająca lekarstwo, przy czym w ścianie bocznej komory jest ukształtowany co najmniej jeden otwór wlotu powietrza, a od góry komora jest połączona z dyszą ustnika, zaś wewnątrz ma zespół podpierający do podtrzymywania kapsuły oraz współpracujący z nim zespół otwierający kapsułę, przy czym kapsuła ma długość większą od minimalnej odległości pomiędzy ścianami dolną i górną i mniejszą od minimalnego wymiaru poprzecznego komory, zaś średnica kapsułyjest mniejsza od minimalnej odległości pomiędzy ścianami dolną i górną, charakteryzuje się tym, że współpracujący z zespołem otwierającym zespół podpierający zawiera uchwyty, na których jest podparta kapsuła, ułożona swoją wzdłużną osią równolegle do ściany górnej i dolnej komory w połowie odległości pomiędzy nimi.

Korzystnie kapsuła składa się z korpusu i przytwierdzonego do niego kapturka, a zespół otwierający zawiera nóż otwierający i element prowadzący do oddzielania korpusu od kapturka.

Korzystnie osiowe długości korpusu i kapturka kapsuły są większe od minimalnej odległości pomiędzy ścianami dolną i górną komory.

Korzystnie kapsuła ma środkową cylindryczną część zakończoną po obu stronach półkulistymi częściami końcowymi, których promień jest taki sam jak środkowej, cylindrycznej części, przy czym osiowa długość cylindrycznej, środkowej części kapsuły jest większa niż minimalna odległość pomiędzy ścianami dolną i górną.

Korzystnie zespół otwierający zawiera elementy przebijające, zaś uchwyt stanowi gniazdo, którego kształt jest dopasowany do kształtu kapsuły, i w którym jest ona umieszczona.

Korzystnie kapsuła jest ułożona w uchwycie w położeniu, w którym jej wzdłużna oś jest w przybliżeniu styczna do komory przy otwieraniu kapsuły, przy czym jest ona osadzona w uchwycie z możliwością uwolnienia przez zawirowany strumień wdychanego powietrza.

Korzystnie uchwyt jest usytuowany wzdłuż średnicy komory, zaś element przebijający stanowi przebijak, który zamocowany jest na przeciw końców kapsuły osadzonej w uchwycie z jej osią wzdłużną ułożoną wzdłuż średnicy komory, przy czym w styku z kapsułą jest umieszczony ślizgowy wyrzutnik, do wyrzucania przebitej kapsuły uchwytu do komory.

Korzystnie ślizgowy wyrzutnik ma prowadzącą powierzchnię, której kształt jest dopasowany do ściany komory i stanowi zamknięcie bocznej ściany komory w wysuniętym położeniu ślizgowego wyrzutnika.

167 429 5

Korzystnie w komorze są umieszczone przesłony zamykające otwory wlotu powietrza, które są powiązane z zespołem otwierającym kapsułę.

Korzystnie otwory wlotu powietrza są usytuowane mimośrodowo w komorze.

Korzystnie komora jest połączona z uchwytem, który jest ułożony stycznie do komory, przy czym kształt komory z uchwytem jest nieokrągły.

Korzystnie zespół otwierający stanowi wgłębienie ułożone wzdłuż średnicy komory i elementy przebijające ustuowane w pobliżu końców kapsuły osadzonej we wgłębieniu, przy czym oś wzdłużna kapsuły jest skierowana wzdłuż średnicy komory, a w styku z kapsułą jest umieszczony wyrzutnik.

Korzystnie zespół otwierający zawiera wirnik z umieszczoną w nim kapsułą, który jest zamontowany obrotowo w płaszczyźnie równoległej do ścian górnej i dolnej komory, przy czym wirnik ma ukształtowany uchwyt kapsuły, która jest ułożona wzdłużną osią równolegle do osi obrotu wirnika oraz osadzony jest na nim przebijak.

Korzystnie przebijak stanowią zagięte części końcowe, wygiętego łukowo wokół osi obrotu wirnika, drutu, przy czym zagięte częci końcowe są usytuowane po przeciwnych stronach wirnika i leżą w osi uchwytu kapsuły, a w styku z łukowymi częściami drutów na zewnątrz względem kapsuły są umieszczone, dociskające krzywki wywołujące przemieszczenie zagiętych części końcowych w kierunku kapsuły.

Korzystnie dolne ściany, górne i boczne komory są antystatyczne o powierzchniowej oporności właściwie mniejszej niż l0¹²omów.

Inhalator według wynalazku zawierający komorę na pojemnik z lekarstwem połączoną z dyszą ustnika charakteryzuje się tym, że komora na pojemnik z lekarstwem jest usytuowana pomiędzy dyszą ustnika i co najmniej jednym otworem wlotu powietrza i jest połączona z nim przepływowo, przy czym ściany dolne i górne oraz boczne komory są ukształtowane wtryskowo z materiału o powierzchniowej oporności właściwej mniejszej niż l0¹²omów.

Korzystnie komora stanowi integralną część z dyszą ustnika.

Korzystnie wewnętrzne i zewnętrzne powierzchnie ścian dolnych i górnych komory mają taką samą powierzchniową oporność właściwą.

Korzystnie dysza ustnika jest zamocowana do ściany górnej, przy czym wewnętrzna powierzchnia ściany górnej ma powierzchniową oporność właściwą poniżej 10^ omów.

Korzystnie pomiędzy komorą a dyszą ustnika jest umieszczona siatka przewodząca elektryczność, przepuszczalna dla wdychanego powietrza wraz z zawartym w nim lekarstwem.

Korzystnie ściany dolne i górne komory oraz dzysza ustnika zawierają polimer o powierzchniowej oporności właściwej poniżej 10¹²omów.

Korzystnie polimer zawiera co najmniej jeden dodatek obniżający jego powierzchniową oporność właściwą.

Korzystnie dodatek stanowi wypełniacz z cząstek węgla albo metali.

Korzystnie wewnętrzne powierzchnie ścian dolnych i górnych komory oraz dyszy ustnika są pokryte powłoką o powierzchniowej oporności właściwej poniżej 10i²omów.

Korzystnie ściany dolne i górne komory i dyszy ustnika są ukształtowane wtryskowo z polimeru o powierzchniowej oporności właściwej poniżej Udomów.

Korzystnie ściany dolne i górne komory i dyszy ustnika mają powierzchniową oporność właściwą wynoszącą poniżej 10 omów.

Korzystnie przekrój poprzeczny komory, prostopadły do osi dyszy ustnika jest nieokrągły.

Inhalator według wynalazku zapewnia opróżnienie kapsuły z całej zawartości lekarstwa. Odpowiedni dobór wymiarów kapsuły w porównaniu do wymiarów komory zapewnia niezawodność działania całego urządzenia, bowiem wyeliminowane jest ryzyko zakleszczenia kapsuły w inhalatorze. Przekrój poprzeczny komory, w której następuje inhalacja jest nieokrągły. Przerwana kapsuła wirując w komorze inhalatora uderza o boczne jej ściany, a więc jest dodatkowo opróżniana z lekarstwa.

Bardzo istotnym jest wykorzystanie do wykonania inhalatora materiału o obniżonej powierzchownej oporności właściwej. Przy zastosowaniu takiego tworzywa lek nie ma możliwości gromadzenia się w różnych częściach urządzenia. Inhalator według wynalazku może być używany nawet przez osoby o niesprawnym układzie oddechowym. Jest łatwy w obsłudze i niezawodny w działaniu.

167 429

Przedmiot wynalazku jest przedstawiony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia rzut pionowy inhalatora według obecnego wynalazku, fig. 2 - przekrój pionowy inhalatora z fig. 1, fig. 3 - przekrój przeprowadzony wzdłuż linii 3-3 z fig. 2 z kapsułą w położeniu przystosowanym do otwarcia, fig. 4 - przekrój inhalatora wzdłuż linii 3-3 z fig. 2 z kapsułą w początkowym położeniu, tuż po otwarciu, fig. 5 przedstawia przekrój inhalatora wzdłuż linii 3-3 z fig. 2 z kapsułą podzieloną na dwie części i przemieszczoną z położenia początkowego, fig. 6 - rzut poziomy w widoku od dołu inhalatora z otwartą pokrywą, ułatwiającą wkładanie kapsuły, fig. 7 - przekrój alternatywnego przykładu wykonania inhalatora z przebijakiem, fig. 8 - przekrój inhaltora z fig. 7 wzdłuż linii 8-8, fig. 9 - przekrój poprzeczny inhalatora wzdłuż linii 9-9 z fig. 7, fig. 10 - przekrój trzeciego przykładu wykonania inhalatora, fig. 11 - przekrój wzdłuż linii 11-11 z fig. 10, fig. 12 - przekrój wzdłuż linii 12-12 z fig. 10, fig. 13 - przekrój kolejnego przykładu wykonania inhalatora, fig. 14 - inhalator z fig. 13 w widoku z góry, fig. 15 - inhalator z fig. 13 w przekroju wzdłuż linii 15-15zfig. 13, po włożeniu kapsuły, fig. 16-inhalator w przekroju z fig. 15,przy czym kapsuła właśnie została przerwana, fig. 17 - przekrój inhalatora wzdłuż linii 17-17 z fig. 13, a umieszczona w nim kapsuła została wyrzucona do komory inhalacyjnej, fig. 18 - przekrój inhalatora wzdłuż linii 18-18 z fig. 15, fig. 19 - przekrój inhalatora wzdłuż linii 19-19 z fig. 16 a fig. 20 -przekrój inhalatora wzdłuż linii 20-20 z fig. 17.

Przedstawiony na fig. 1 inhalator zawiera dyszę ustnika 1 umieszczoną na płycie 2 stanowiącej górną, zewnętrzną s'cianę inhalatora, oraz komorę 3, w której jest opróżniana kapsuła 5. Przeciwległa dolna, zewnętrzna płyta inhalatora stanowi jednocześnie dolną ścianę 4 komory 3. Płyta ta jest zdejmowana przed włożeniem kapsuły 5 do środka komory 3. Obie te części inhalatora są połączone złączem bagnetowym, które zostanie opisane poniżej.

W kanale przepływowym 6 dyszy ustnika 1 jest ułożona siatka, korzystnie antystatyczna, która stanowi ścianę górną 7 komory 3 inhalatora, jak to przedstawiono na fig. 2.

Siatka charakteryzuje się wysoką przewodnością elektryczną i/lub niską opornością powierzchniową i/lub wysokiego współczynnika powierzchniowego rozpraszania ładunków elektrostatycznych. Przez siatkę przepływa wdychane powietrze, zaś części obudowy kapsuły 5 są zatrzymywane i nie mają możliwości przedostania się do układu oddechowego użytkownika.

Przedstawiona na fig. 2 kapsuła 5 ma przekrój poprzeczny nieco mniejszy od minimalnej odległości pomiędzy ścianą górną 7 komory 3 utworzoną przez siatkę antystatyczną oraz ścianą dolną 4 utworzoną przez płytę tylną obudowy inhalatora. Zarówno korpus 5a kapsuły 5 jak i kapturek 5b tej kapsuły 5, nie mogą przyjąć żadnego innego położenia niż to, w którym ich osie symterii są ułożone równolegle do płaszczyzn ścian górnej 7 i dolnej 4 komory 3.

Komora 3 zawiera również ściany działowe poprzeczne 8 przedstawione na fig. 2. W ścianie bocznej komory 3 jest ukształtowany co najmniej jeden otwór wlotowy 9 powietrza. Pozostałe otwory wlotu powietrza 10, 11 przedstawiono na fig. 3.

Przedstawiona na fig. 3 kapsuła 5 zajmuje położenie gotowe do otwarcia, w którym jej kapturek 5b jest przytrzymywany między uchwytami 12 i 13. Uchwyt 12 stanowi zakrzywiona przegroda, a uchwyt 13 kowadełko. Alternatywnie, kapsuła 5 zajmuje podobne położenie, przy czym pomiędzy uchwytami 12 i 13 jest wciśnięty korpus 5a, natomiast kapturek 5b jest usunięty za pomocą noża otwierającego 14.

W takim położeniu kapsuła 5 ma swą wzdłużną oŚ ułożoną równolegle do ścian górnej 7 i dolnej 4, i jest ułożona w połowie odległości pomiędzy nimi. Kapsuła 5 jest umieszczona w komorze 3 poprzez wsunięcie jej w kierunku prostopadłym do płaszczyzny kartki papieru, na której znajduje się fig. 2, albo po zdjęciu zewnętrznej dolnej płytki inhalatora stanowiącej Ścianę dolną 4 komory 3 lub poprzez specjalny otwór 20 wprowadzający pokazany na fig. 6.

Przedstawione na fig. 3 uchwyty 12 i 13 stanowiące zespół podpierający kapsułę 5, są uformowane integralnie z płytką 2 inhalatora.

Zespół otwierający kapsułę 5 zawiera nóż otwierający 14, który jest osadzony obrotowo względem uchwytu 12 i 13 i obraca się w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara w czasie działania inhalatora. Zespół otwierający zawiera również element prowadzący 15 do oddzielania kapturka 5b od korpusu 5a kapsuły 5 (fig. 4).

Ślizgowy wyrzutnik 16 podtrzymywany przez tylną płytkę obudowy inhalatora wyrzuca korpus 5a kapsuły 5 z uchwytów 12 i 13, jak to pokazano na fig. 5, i współdziałając z uchwytem 13, tworzy kanał, przez który przechodzi do komory 3 ta część kapsuły 5, która została właśnie

167 429 wyrzucona z uchwytów 12 i 13. W ten sposób zapobiega się zakleszczaniu wyrzuconej części kapsuły 5. Należy również zwrócić uwagę, że rowek 19, na której uformowany jest element prowadzący 15 połączony z nożem otwierającym 14, styka się prawie szczelnie z uchwytem 12, dzięki czemu główna część strumienia wdychanego powietrza odchyla się stycznie do komory 3, wchodząc otworami wlotu powietrza 9 i 10, ukszałtowanymi w bocznej ścianie komory 3 i otworem wlotu powietrza 11, dodatkowym, umożliwa oczyszczającemu strumieniowi przejście zagiętym korytarzem 17, pomiędzy uchwytem 12 a zewnętrzną ścianą 18 inhalatora. Ma to na celu oczyszczenie przestrzeni pomiędzy uchwytami 12 i 13 z ewentualnego leku, jaki mógłby tam pozostać po otwarciu kapsuły 5. Obecność tego oczyszczającego strumienia we wlocie powietrza 11 zwiększa tym samym stopień opróżniania inhalatora z leku.

Otwory wlotu powietrza 9, 10 i 11 ukształtowane w ścianie bocznej komory 3 powodują wytworzenie wirowego ruchu powietrza w komorze 3.

Urządzenie według wynalazku zapewnia możliwie mały spadek ciśnienia w załadowanym inhalatorze, pomiędzy otworami wlotu powietrza 9 lub 10 a dyszą ustnika 1 oraz dokładne opróżnienie kapsuły z leku, jednocześnie umożliwiając jego wprowadzenie do strumienia wdychanego powietrza.

Ponieważ skuteczność podawania leku zależy nie tylko od stopnia opróżnienia kapsuły 5, ale również od ilości leku jaka przedostanie się do układu oddechowego użytkownika podczas inhalacji, konieczne jest dokładne opróżnienie inhalatora z leku.

Przedstawione na fig. 5 końcowe położenia kapsuły 5, po jej otwarciu i przesunięciu do komory 3, w celu opróżnienia z leku, jest jedynym położeniem, w którym otwory wlotu powietrza 9, 10 i 11 nie są ustawione na jednej linii, a więc są zamknięte dopóki kapsuła 5 nie zostanie otwarta.

Figura 6 przedstawia alternatywny przykład wykonania inhalatora, w którym w płytce 4a tylnej obudowy inhalatora znajduje się otwór, przez który wkłada się kapsułę 5 zawierającą osadzoną ruchomo pokrywę 20, otwieraną dla ułatwienia wkładania kapsuły 5 do inhalatora. Umożliwia to napełnienie inhalatora bez konieczności odłączania dyszy ustnika 1 i jego płytki 2 od tylnej płytki 4 obudowy inhalatora. W celu umożliwienia użytkownikowi usunięcie niepotrzebnych części korpusu i kapturka kapsuły oraz umożliwienia oczyszczenia urządzenia, dysza ustnika 1 z płytką 2, jest połączona rozłącznie z tylną płytką 4 obudowy inhalatora. Łącznik bagnetowy, do łączenia tych dwóch części inhalatora zawiera trzpień 17 zamocowany na zewnętrznej powierzchni osłony dyszy ustnika 1, który wchodzi w osiową szczelinę 18 (fig. 1) w osłonie płytki tylnej. Szczelina ta przechodzi w rowek 19 biegnący wokół osłony tylnej płytki na długości 80°C tuby tylnej płytki, co umożliwia obrót tylnej płytki względem dyszy ustnika 1 bez możliwości rozłączenia obu tych części względem siebie w kierunku osiowym.

Dla zmniejszenia obszaru, na którym uwolniony sproszkowany lek mógłby się gromadzić na powierzchni kanału przepływowego 6 powietrza dyszy ustnika 1, ściana górna 7 i dolna 4 oraz ściana działowa poprzeczna 8, tworzące komorę 8, są wykonane z polimeru o niskiej powierzchniowej oporności właściwej, czyli mającego własności antystatyczne. Materiał, z którego wykonana jest wewnętrzna powierzchnia ściany górnej 7 komory 3 jest polimerem mającym powierzchniową oporność właściwą poniżej W^omów, korzystnie poniżej 10⁸omów. W niniejszym przykładzie wykonania cały inhalator jest wykonany z tego samego polimeru o niskiej powierzchniowej oporności właściwej, ale w razie konieczności ściany tworzące komorę 3 są powleczone od wewnątrz polimerem o niskiej powierzchniowej oporności właściwej.

Znane są różne dodatki zwiększające antystatyczne własności polimerów, na przykład poprzez zwiększanie przewodności elektrycznej albo zmniejszanie powierzchniowej oporności właściwej lub też intensyfikację własności rozpraszających ładunki elektrostatyczne. Jedną z tych możliwości jest wprowadzanie do polimerów używanych do wyrobu takich elementów, wypełniaczy węglowych lub stalowych, w postaci włókien,co intensyfikuje ich własności antystatyczne. Zwiększa to ich przewodność elektryczną i/lub obniża powierzchiową oporność właściwą. Alternatywnym rozwiązaniem jest stosowanie dodatków chemicznych o innej strukturze niż włóknista, często stawoowiących domieszkę do polimerów postaci wiórków dodawanych przed procesem odlewania. Powoduje to obniżenie powierzchniowej oporności właściwej gotowego wyrobu. Produkt Pebax wytwarzany przez firmę Atochem z Francji jest polimerem blokowym poliamidoeteru, który

167 429 może być uzyskany w klasie antystatycznej przez użycie takich dodatków. Alternatywnymi materiałami do zastosowań tego typu są polipropyleny serii Atmer z dodatkami antystatycznymi, produkowane przez firmę ICI.

Inną możliwością dla formowanych komponentów jest powlekanie gotowych wyrobów warstwami przewodzącymi prąd elektryczny, co tym samym powoduje zmniejszenie powierzchniowej oporności właściwej.

Powierzchniowa oporność właściwa jest mniejsza niż 10¹²omów, korzystnie poniżej 10⁸ omów. Dysza ustnika 1, w każdym przykładzie wykonania, ma co najmniej jedną wewnętrzną ścianę wykonaną z polimeru, o niskiej powierzchniowej oporności właściwej.

We wyszystkich przykładach, inhalator jest wykonany techniką wtrysku. Wyżej wymieniony materiał polimerowy o niskiej powierzchniowej oporności właściwej jest sam zdolny do formowania wtryskowego.

Na figurze 7 przedstawiono alternatywny przykład wykonania inhalatora według niniejszego wynalazku, w którym kapsuła 5 nie jest otwierana poprzez oddzielenie kapturka 5b od korpusu 5a, ale jest przebijana za pomocą przebijaka 21, dla umożliwienia jej opróżnienia z zawartości lekarstwa pod wpływem oddziaływania pneumatycznego, zarówno sił odśrodkowych i sił udarowych na przedziurawioną kapsułę 5 jak i pod wpływem uderzeń o ściany boczne komory 3.

Przedstawiony na fig. 7 przebijak 21 jest umieszczony po dwóch stronach kapsuły 5 i jest uruchamiany za pomocą przycisków 22, które są pochylone na zewnątrz i połączone ze spiralnymi sprężynami 23 ściskającymi.

Komora 24 zawiera ścianę dolną 29 oraz ścianę górną 30, którą stanowi siatka i płytka zatyczki zamykająca otwór, przez który wprowadza się kapsułę 5. W ścianie dolnej 29 komory 24 jest ukształtowane gniazdo 25 stanowiące uchwyt, w które wchodzi kapsuła 5 w chwili, gdy jest ona umieszczona w połowie odległości pomiędzy ścianą górną 30 i dolną 29.

W komorze 24 są ukształtowane dwa wloty powietrza 26. Podczas wdychania powietrza przez użytkownika przez dyszę ustnika 1, powietrze porusza się ruchem wirowym wokół osi prostopadłej do płaszczyzny papieru, na którym znajduje się fig. 7.

Sposób działania inhalatora przedstawiono na fig. 7, 8 i 9.

Po otwarciu inhalatora poprzez oddzielenie od siebie prawej części 28 korpusu od lewej części 28' korpusu inhalatora (fig. 8) wkłada się kapsułę 5 do gniazda 25 komory 24. Uchwyty do podtrzymywania kapsuły 5 odchyla się do ich zewnętrznych pozycji a elementy przebijające 21, które stanowią dwie igły wycofuje się z gniazda 25, do którego wkłada się kapsułę 5.

Inhalator zamyka się poprzez złączenie części 28 i 28' korpusu (fig. 8) kilkoma elementami zaczepowymi (nie pokazanymi).

Kapsuła 5 jest cały czas zamknięta w inhalatorze i użytkownik nie musi martwić się co zrobić z przebitą kapsułą 5 lub z jej poszczególnymi, oddzielonymi od siebie częściami.

Następnie użytkownik naciska do środka dwa przyciski 22, przebijając igłami 21 końce kapsuły 5, która jest ułożona w gnieździe 25. Przyciski 22 po zwolnieniu cofają się na zewnątrz pod działaniem ściskaryj^^ sprężyn 23. Jednocześnie kapsuła 5 uwalnia się z gniazda 25 i jest gotowa do wirowania z chwilą rozpoczęcia inhalacji.

Użytkownik wciąga powietrze pokazaną na fig. 8 i 9 dyszą ustnika 27, zaś w komorze 24 wytwarza się niezbędny przepływ wirowy powietrza, wpadającego wlotami powietrza 26, które odrywa spoczywającą luźno kapsułę 5 od gniazda 25 i wprawiają w szybki ruch wirowy wokół osi obrotu wirującego strumienia powietrza w komorze 24.

Ponieważ długość kapsuły 5 jest mniejsza od średnicy komory 24, obraca się ona w wirującym strumieniu powietrza wokół swojej osi poprzecznej, a jednocześnie ze względu na swoją długość, prawie równą tej średnicy, styka się ze ścianami górną 30 i dolną 29 komory 24 jednocześnie uderzając w nie. Powoduje to wyrzucanie z kapsuły 5 znajdującego się w niej leku w proszku. Ze względu na niesymetryczny lub mimośrodowy kształt gniazda 25, uderzenia kapsuły 5 są bezładne i szybkie, co wzmacnia opróżnianie wirującej kapsuły 5.

Po zakończeniu inhalacji zarówno kapsuła 5 jak i komora 24 są prawie całkowicie opróżnione z leku, który został wyssany przez przepuszczalną dla powietrza siatkę stanowiącą ścianę górną 30 komory 24, ścianę dolną 29 stanowi zatyczka.

Inhalator jest otwierany albo natychmiast, w celu wyjęcia zużytej kapsuły 5, albo tylko przed następną inhalacją.

167 429

Jeżeli hanalator jest utrzymywany w stanie suchym oraz jeśli materiał wybrany dla wszystkich przykładów wykonania inhalatora według wynalazku jest jednym z materiałów stosunkowo słabo przyciągających elektrostatycznie proszek znajdujący się w kapsule, to nie wymaga on regularnego czyszczenia pod warunkiem, że jest używany przez tego samego pacjenta (to jest nie wymaga czyszczenia z innych powodów niż higieniczne).

Inny przykład wykonania przedstawiony na fig. 10, 11 i 12 jest podobny pod wieloma względami do tego z fig. 7, 8 i 9, ale różni się sposobem otwierania kapsuły. Części inhalatora przedstawione na fig. 10,11 i 12 pełniące identyczne funkcje jak części z fig. 7,8 i 9 oznaczono tymi samymi odnośniakmi liczbowymi i zostaną opisane tyko w skrócie.

Przedstawiona na fig. 10, kapsuła 5, w położeniu przygotowanym do otwierania, leży w komorze 24 i jest ułożona swoją wzdłużną osią róźwnoległą do ściany górnej 30 i dolnej 29, w połowie odległości pomiędzy nimi. Podobnie jak w poprzednim przykładzie wykonania ścianę dolną 29 stanowi oddzielna zatyczka natomiast ścianę górną 30 siatka zapobiegająca przedostaniu się kapsuły 5 i/lub jakichkolwiek odłamków, powstających przy otwieraniu kapsuły 5 przebijakami 31 do dróg oddechowych użytkownika podczas inhalacji. W przedstawionym przykładzie wykonania siatka jest wykonana z materiału przewodzącego elektryczność albo z innego materiału antystatycznego. Korzystnie, materiałem tym jest polimer przewodzący prąd elektrczny. Siatka może być również wykonana z metalu, na przykład stali nierdzewnej.

W przedstawionym przykładzie wykonania przebijaki 31 do otwierania kapsuły 5 są osadzone w jednym zespole otwierającym 32, który stanowią przyciski prowadzone na kołku prowadzącym 33 i przedłużonym kołku prowadzącym 34, którego koniec 35 działa jako zwalniacz zaczepu, co będzie opisane pokrótce.

Podobnie jak poprzednio, zespół otwierający 32 stanowi przycisk i sprężyna 36 odciągająca przycisk do położenia zewnętrznego, w którym oba przebijaki 31 są schowane w odpowiednich kanałach prowadzących 37.

W centralnym położeniu względem korpusu inhalatora znajduje się ślizgowy wyrzutnik 38, który prrzesuwa się w kierunku osiowym i zawiera rączkę 39 (fig. 11). Jego zadaniem jest przesuwanie kapsuły 5 do okazanego na fig. 10 położenia w gnieździe, w którym jest ona otwierana. Wyrzutnik 38 jest przytrzymywany w położeniu schowanym (pokazanym nafig. 10), zatrzaskiem 40 wchodzącym w otwór 41, w którym pozostaje do chwili wybicia go za pomocą końca 35 kołka prowadzącego 34, zamocowanego na przycisku zespołu otwierającego 32. Po zwolnieniu zatrzasku 40 ściskana sprężyna 36 popycha ślizgowy wyrzutnik 38 w kierunku osiowym wzdłuż korpusu inhalatra, zaś ślizgowy wyrzutnik 38 wyrzuca kapsułę 5 do głównej komory 24. Długość drogi ślizgowego wyrzutnika 38 jest tak dobrana, że wklęsła, w kształcie łuku, prowadząca powierzchnia 43 wyrzutnika 38 jest dokładnie dopasowana do ściany komory 24, dzięki czemu kapsuła 5 nie ma możliwości wydostania się z komory 24 podczas następującego potem wirowania, w rotującym strumieniu, wdychanego powietrza. Jednakże kapsuła 5 ma możliwość uderzania o krawędzie gniazda 25, które w tym przykładzie wykonania nadaje nieregularny kształt ścianom komory 24 i powoduje wyrzucanie leku w proszku z kapsuły 5 dzięki powtarzającym się uderzeniom.

Na figurze 10 pokazano linią przerywaną, położenie szczeliny 44 (patrz również fig. 11) w przedniej ścianie obudowy 45 inhalatora, umożliwiającej przesuwanie rączki 39 ślizgowego wyrzutnika 38, na odległość wystarczającą do jej przemieszczenia z położenia, w którym można wkładać do inhalatora kapsułę 5 (pokazanego na fig. 10) do położenia, w którym kapsuła 5 jest wyrzucona (nie pokazanego na rysunkach). Należy zwrócić uwagę, że płaszczyzna przekroju z fig. 11 jest poprowadzona centralnie przez szczelinę 44.

Obecnie zostanie opisane działanie inhalatora pokazanego na fig. 10, 11 i 12.

Po odciągnięciu rączki 39 ślizgowego wyrzutnika 38 do położenia pokazanego na fig. 10 i 11, odsłania się zagłębienie uchwytu 82, w którym zostanie umieszczona kapsuła 5 w chwili jej otwierania.

Następnie przednia część 45 korpusu inhalatora odłącza się od jego tylnej części 46, a kapsułę 5 wkłada się do zagłębienia uchwytu 82.

Następnie obie części przednią 45 i tylną 46 korpusu inhalatora łączy się, a tak zamknięta komora 24 jest gotowa do otwarcia kapsuły 5.

167 429

Ściskany sprężyną 36 przycisk stanowiący element zespołu otwierającego 32 jest w położeniu pokazanym na fig. 10. Po zwolnieniu przycisku zespołu otwierającego 32 oba przebijaki 31 wprowadza się do końcówki kapsuły 5. Koniec 35 kołka prowadzącgo 34 styka się z zatrzaskiem 40 zwalniając go, zaś ślizgowy wyrzutnik 38 przesuwa się do przodu pod działaniem sprężyny 42 i wyrzuca kapsułę 5 do komory 24.

Użytkownik albo użytkowniczka obejmuje wargami dyszę ustnika 27 wciągając powietrze, wskutek czego w komorze 24 wytwarza się zawirowany strumień powietrza, a kapsuła 5 opróżnia się z leku dzięki równoczesnemu działaniu trzech rodzajów sił ssących, związanych z przepływem powietrza odśrodkowych i udarowych, które powstają na skutek uderzenia kapsuły 5 o ściany komory 24. Przycisk zespołu otwierającego 32 zajmuje położenie, w którym końcówki kapsuły 5 zostaną przebite przebijakami 31 a następnie po uwolnieniu i wysunięciu się kołka prowadzącego 34, jego końcówka 35 uderza w zatrzask 40 otworu 41, a ślizgowy wyrzutnik 38 uwalnia się.

Gdy kapsuła 5 nie otworzy się, rączka 39 ślizgowego wyrzutnika 38, będąca jednocześnie wskaźnikiem, nie przesunie się z położenia pokazanego na fig. 10 i 11. Użytkownik może rozpocząć inhalację tylko pod warunkiem, że rączka 39 zajmuje właściwe położenie, sygnalizujące wyrzucenie kapsuły 5.

Z przedstawionego opisu i rysunków przykładów wykonania z fig. 7 do 9 i 10 do 12, wynika, że inhalator jest wykonany z dwóch oddzielających się części, przedniej i tylnej, co umożliwia wkładanie do niego nowej kapsuły i podobnie, usuwanie zużytej kapsuły z poprzedniej inhalacji.

Na figurze 10 do 12 część 46 koprusu inhalatora stanowi tylko część inhalatora, pomiędzy końcem komory 24 inhalacyjnej, a miejscem, w którym jest osadzony zespół otwierający 32.

Alternatywnie, w obu przykładach wykonania przebijak 31 zespołu otwierającego 32 (fig. 7 do 9 i fig. 10 do 12), zatyczka stanowiąca ścianę dolną 29 lub dysza ustnika 27 i siatka stanowiąca jedną część ściany górnej 30 są połączone ze sobą rozłącznie dla zapewnienia łatwego dostępu do komory 24, co z kolei umożliwia wyjmowanie zużytej kapsuły oraz wkładanie nowej albo do gniazda 25, w którym jest otwierana, jak to przedstawiono na fig. 7, albo do zagłębienia uchwytu 82 służącego do tego samego celu, w którym pokazano kapsułę na fig. 10. Zatyczka ściany dolnej 29, dysza ustnika 27 i siatka ściany górnej 30 mogą mieć zamocowane dodatkowe elementy do usuwania kapsuły, a konstrukcja takiego elementu nie przekracza możliwości projektantów znających to zagadnienie. Jako jedno z możliwych rozwiązań można zastosować tu nagwintowanie zatyczki albo zastosowanie zawiasy, na przykład z cienkiej folii, mocującej zatyczkę do korpusu inhalatora.

Wszystkie trzy przykłady wykonania opisane w niniejszym zgłoszeniu zawierają zespół otwierający kapsułę 5 w inhalatorze, przy czym kapsuła 5 jest ustawiona w takim położeniu, że wzdłużna oś jest równoległa do ścian komory i jest ułożona w połowie odległości między ścianami komory, w której wywołany wdechem wirowy przepływ powietrza wprawiają w ruch, a tym samym opróżnia z zawartości. W przykładzie wykonania przedstawionym na fig. 1 do 6, otwieranie kapsuły 5 polega na oddzielaniu korpusu 5a od kaptura 5b kapsuły 5 leżącej po jednej stronie komory 24 w położeniu prawie stycznym do kierunku przepływu powietrza indukowanego inhalacją. W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 7 do 9, kapsuła 5 podczas otwierania, jest ułożona w położeniu prawie równoległym do kierunku przepływu powietrza w komorze 24 i jest otwierana za pomocą przebijaków 21 poruszających się równolegle do jej osi i przebijających oba jej końce. W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 10 do 12, kapsuła 5 spoczywa wzdłuż średnicy komory 24, a jej otwieranie odbywa się za pomocą przebijaków 31 poruszających się poprzecznie (to jest promieniowo), ale przebijających również dwa jej końce.

W przykładach wykonania pokazanych na fig. 7 do 9 oraz 10 do 12, pomimo że kapsuła 5 jest otwierana z obu końców, to nie ma problemu ze skierowaniem przepływu powietrza bezpośrednio przez jej środek i wykorzystnie go jako jedynego czynnika opróżniającego ją z zawartości. Stwierdzono, że w takim przypadku następuje zbyt duży spadek ciśnienia w inhalatorze podczas inhalacji dokonywanych przez osoby z niesprawnym układem oddechowym, uniemożliwiający odpowiednie zażywanie leków. Mając na uwadze to, że inhalacje tego typu są stosowane przez ososby z pewnymi niespawnościami dróg oddechowych, istotnym czynnikiem jest utrzymanie tego spadku ciśnienia na możliwie małym poziomie, przy jednoczesnym możliwie maksymalnym opróżnieniu

167 429 kapsuły 5 z zawartości. Osiągany w inhalatorze, według wynalazku, wysoki wskaźnik opróżniania kapsuły 5 z leku wynika nie tylko z samej budowy kapsuły 5, ale z własności całego urządzenia inhalacyjnego, które umożliwia bezładne uderzenie końców kapsuły 5 w ścianki komory oraz zapewnia, podczas wirowania kapsuły 5, równoległość jej osi symetrii, albo jej korpusu 5a i kapturka 5b, do płaszczyzny środkowej komory, dzięki czemu uzyskuje się możliwie korzystne działanie w jej wnętrzu sił odśrodkowych oraz optymalne działanie przepływowych sił ssących podczas inhalacji. W razie gdyby kapsuła 5 miała możliwość wirowania w różnych kierunkach, podczas którego jej oś symetrii przyjmowałaby względem ścian górnych i dolnych inne położenie niż równoległe, następowałoby tłumienie sił ssących, albo co najmniej zmniejszenie niezawodności.

Istotną cechą inhalatora ujawnionego w niniejszym zgłoszeniu wynalazku stanowi możliwość skutecznego wyciągania zawarości lekarstwa z kapsuły w strumieniu wdychanego powietrza, nawet w przypadku, gdy korzystają z inhalatora osoby z niesprawnym układem oddechowym.

Istnieją różne alternatywne rozwiązania konstrukcyjne komory. Korzystne jest zastosowanie komory o kształcie różnym od okrągłego (jaki pokazano na fig. 10). Zaletą takiego rozwiązania jest zapewnienie możliwości uderzania kapsuły 5 albo jej korpusu 5a i kapturka 5b o ścianki gniazda 25, co powoduje jej lub ich całkowite opróżnienie.

W przypadku przykładów wykonania przedstawionych na fig. 7-9 i 10-12 korzystne jest, żeby długość osiowa komory 24 (minimalna odległość pomiędzy ścianami górną 30 i dolną 29) była mniejsza od długości osiowej kapsuły 5, a korzystnie, mniejsza od niej o wielkość wystarczającą do uniemożliwienia zakleszczenia kapsuły 5 w położeniu skośnym. W przypadku przykładu wykonania pokazanego na fig. 1 do 6, z tych samych powodów długość osiowa komory 3 jest korzystnie, mniejsza od długości osiowej kapturka 5b, który jest krótszy od korpusu 5a. Płaskość ścian komory, górnej i dolnej bez żadnych karbów, zmniejsza prawdopodobieństwo zakleszczenia kapsuły 5 podczas inhalacji.

Z tego samego powodu powierzchnia prowadząca 43 ślizgowego wyrzutnika 38, jest wklęsła, co eliminuje możliwość uchwycenia zaokrąglonych krawędzi kapsuły 5 przez ostre krawędzie zespołu otwierającego a tym samym prawdopodobieństwo jej zakleszczenia podczas inhalacji.

Jak wspomniano powyżej, do wyrobu ścian stanowiących komorę 3, 24, 77 wszystkich przykładowych inhalatorów według wynalazku, a korzystnie, również dyszy ustników 1, 27, 61, można zastosować jeden z materiałów o małym prawdopodobieństwie generowania dużych ładunków elektrostatycznych, powodujących przywieranie leków w proszku do powierzchni korpusu inhalatora i umożliwiających swobodny ich przepływ przez dyszę ustnika 1, 27, 61.

Na figurze 13 przedstawiono kolejny przykład wykonania inhalatora według wynalazku, w którym kapsuła jest otwierana przebijakami. Inhalator 60 zawiera dyszę ustnika 61, połączoną zawiasem 62 z częścią dolną 63 korpusu inhalatora 60. W korpusie jest umieszczona komora 77 inhalacyjna i zespół otwierający kapsułę. Istnieją również inne sposoby ruchomego mocowania dyszy ustnika 61 do korpusu inhalatora: na przykład gwintowy albo skręcany za pomocą kołka bagnetowego lub na kołki i wycięcie w kształcie łuku.

Przedstawiony na fig. 15 zespół otwierający kapsułę 5 jest osadzony obrotowo i zawiera wirnik 71 oraz zagłębienie stanowiące uchwyt 69 kapsuły 5, wyrzutnik 76 wyrzucający przedziurawioną kapsułę z uchwytu 69. Wirnik 71 jest poruszany ręcznie tarczowym pokrętłem 64. W położeniu, kiedy kapsułę 5 wkłada się do uchwytu 69 osadzonego w wirniku 71 (fig. 15), uchwyt 69 umieszcza się naprzeciwko otworu 65 ukształtowanego w korpusie 63.

Komora inhalacyjna jest zamocowana z prawej strony korpusu 53, w pobliżu punktu połączenia korpusu 53 z dyszą ustnika 61. Na fig. 14 pokazano jeden z otworów wlotu powietrza 66 do komory inhalacyjnej.

Nafigurze 15 przedstawiono przekrój poprzeczny wzdłuż linii 15-15zfig. 13. Dysza ustnika 61 jest w położeniu użytkowym, to znaczy jest ona zatrzaśnięta zatrzaskiem, który stanowi występ 67 ukształtowany w korpusie i współpracujący z nim występ 68 uksztłatowany na dyszy ustnika 61. Przedstawiona na fig. 15 kapsuła 5 jest umieszczona w uchwycie 69, który jest zamocowny naprzeciwko otworu 65, przez który wkłada się kapsułę 5 do inhalatora.

Wirnik 71 ma ukształtowane na swoim końcu występy 72, do których jest zamocowany drut 70 w kształcie łuku z ostro zagiętym końcem, współosiowym z kapsułą 5. Dzięki takiemu mocowaniu drut 70 obraca się wraz z wirnikiem 71.

167 429

Z drutem 70 współpracuje krzywka 73 a sposób jej działania przedstawiono na fig. 18 i 19. Krzywką 73 naciska się na zagiętą część końcową uchwytu 69 w kierunku osiowym i przesuwa się ją ku kapsule 5, która jest umieszczona w zagłębieniu stanowiącym uchwyt 69, a następnie kapsułę 5 przebija się przebijakiem 74.

Oczywiście można przyjąć, że w rzeczywistości istnieją dwa takie druty 70, po jednym na każdym końcu wirnika 71.

Na figurze 16 przedstawiono wirnik 71 po wykonaniu obrotu w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara o kąt 180°. Spowodowało to przesunięcie kapsuły 5 do położenia, w którym jej oś przechodzi przez krzywkę 73.

Jak widać na fig. 19, w tym położeniu ostra krawędź 71 stanowiąca zagiętą część końcową 75 uchwytu 69 ukształtowanego z drutu 70 w miarę obrotu wirnika 71, dociska się do kapsuły 5 pod wpływem działania krzywki 73 osadzonej w korpusie 63 inhalatora.

Z porównania fig. 18 i 19, wynika, że na fig. 18, pokazującej położenie „wkładania kapsuły, płaszczyzna uchwytu z drutu 70 nie jest równoległa do wirnika 71, ale drut biegnie względem części końcowej wirnika 71 po spirali, w związku z czym w miarę obrotu wirnika 71 do położenia pokazanego na fig. 19, punkt, w którym krzywka 73 opiera się o tylną część drutu 70, stopniowo przesuwa się wokół drutu 70 ku jego zagiętej części końcowej 75.

Na figurze 18 i 19 przedstawiono krzywkę 73', współpracującą z uchwytem z drutu 70' umieszczonym na przeciwległym końcu wirnika 71, w podobny sposób jak krzywka 73.

Na figurze 17 przedstawiono przekrój poprzeczny wzdłuż linii 17-17 z fig. 13. Wyrzutnik 76 zamocowany wewnątrz wirnika 71, wyrzuca kapsułę 5 do komory 77 po obrocie wirnika 71 o 90°

Wyrzutnik 76 odciąga się na zewnątrz, w kierunku promieniowym, spiralną, ściskaną sprężyną 78.

Podonie jak w przypadku przykładów wykonania przedstawionych na fig. 1do 6,7 do 9 i 10 do 12, inhalacyjna komora 77 jess utworzona płaską ścianą górną 79, którą stanowi si^tł^c^, przewodząca prąd elektryczny i ścianą dolną 80 z otworem, przez który wystaje część obwodu wirnika 71, ale która w zasadzie jest płaska, zwłaszcza w przypadku, kiedy wyrzutnik 76 kapsuły 5 jest maksymalnie odsunięty w kierunku promieniowym (fig. 17).

Wymiary komory inhalacyjnej pomiędzy ścianami górną 79 i dolną 89 są mniejsze od długości osiowej kapsuły 5, ale większe od średnicy jej przekroju poprzecznego.

Na figurze 20 przedstawiono otwór wlotowy powietrza 81, ukształtowany stycznie do komory 77, oraz otwór wlotowy powietrza 66 (fig. 14) również ukształtowany stycznie do komory 77.

Wyrzutnik 76 wirnika 71 oraz zagłębienia stanowiące uchwyt 85 są umieszczone po przeciwległych stronach komory 77, co zapewnia wyrzucanie leku z kapsuły 5 na skutek jej uderzeń o ściany komory 77.

Sposób działania urządzenia przedstawiono na fig. 13 do 20. Pokrętło tarczowe 64 przekręca się do położenia pokazanego na fig. 15, w którym inhalacyjna komora 77 oczyszcza się z wszelkich pozostałości po ostatniej kapsule 5. Można to zrobić odchylając dyszę ustnika 61 na bok zawiasem 62.

Następnie otworem 65 wciska się kapsułę 5 do zagłębienia stanowiącego uchwyt 69. Ruchowi temu przeciwdziała opór ściskanej sprężyny 78. Następnie obraca się pokrętło tarczowe 64 do położenia, w którym kapsuła 5 przesunie się za ścianę korpusu 63, a następnie dalej, do położenia wirnika 71 pokazanego na fig. 16, w którym zaokrąglone końcówki kapturka 5a i korpusu 5b kapsuły 5 oddzielą się. Dalszy obrót pokrętła 64 powoduje zmianę położenia wirnika 71 do położenia pokazanego na fig. 17. Inhalator przygotowany jest do działania.

W tym położeniu dyszę ustnika 61 wkłada się do ust pacjenta, który wdycha powietrze, wciągając je do komory 77 otworami wlotu powietrza 66 i 81, ukształtowanymi w ścianie bocznej komory 77 i wprawiając je w ruch wirowy. Wirowy ruch powietrza w komorze wprawia w szybkie obroty kapsułę 5 wokółjej osi poprzecznej, a łączne działanie sił odśrodkowych, przepływowych sił ssących oraz sił udarowych, powstających podczas odbijania się kapsuły 5 o ściany komory 77, powoduje wyrzucanie z niej leku w proszku.

Następnym krokiem jest przygotowanie urządzenia do kolejnej inhalacji. Po odchyleniu na bok dyszy ustnika 61 usuwa się z inhalatora zużytą kapsułą 5, a następnie przekręca się tarczę 64 o 90° z położenia pokazanego na fig. 17 do położenia pokazanego na fig. 15 i w zagłębienie stanowiące uchwyt 69 wkłada się nową kapsułę 5.

167 429

W każdym z powyższych przykładów wykonania ściany górne i dolne komory, są ułożone naprzeciwko siebie i ograniczają położenie kapsuły lub każdej z jej oddzielnych części a oś wzdłużna kapsuły 5 jest równoległa do tych ścian. Oczywistymjest, że ściany górne i dolne komory nie muszą być płaskie, istnieje oczywiście możliwość nadania im kształtu różnego od płaskiego, ale na tyle do niego zbliżonego, żeby nadal ograniczały w pożądany sposób możliwości ruchu kapsuły 5. W przypadku innego od płaskiego kształtu ścian ważnym jest minimalny odstęp pomiędzy nimi w stosunku do wymiarów kapsuły.

W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 1 do 6, odległość pomiędzy ścianami górną i dolną, które stanowi tylna płyta obudowy 4 i siatka 7, jest mniejsza od długości osiowej korpusu 5a kapsuły 5 i mniejsza od długości osiowej kapturka 5b kapsuły 5.

W przykładach wykonania pokazanych na fig. 7 do 9 i 10 do 13 odległość pomiędzy ścianami górną i dolną jest mniejsza od całkowitej długości osiowej kapsuły. Takie rozwiązanie eliminuje jakąkolwiek możliwość zakleszczenia się kapsuły w skośnym położeniu, w którym nierówna powierzchnia siatki mogłaby przyczynić się do przytrzymania kapsuły i uniemożliwienia jej wykonywania swobodnych ruchów wirowych w rotującym strumieniu powietrza.

Fig. 6

4a

Fig.13 rnmw>/

	7^	—/
		/
			-
/	U	\
65		\ □
Fig.K	(Λ 61
⁶i
i » ⁸ ·
	⁶⁶ Vr
XJ!L	hcd Ύ

15

J.J

6β 67 Fig.16 ^^/777777^

_61

ΖΖΖΖΖΖΣΰ ‘62

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 1,50 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Inhalator zawierający komorę utworzoną pomiędzy równoległymi ścianami dolną i górną oraz ścianą boczną, w której jest osadzona podłużna kapsuła zawierająca lekarstwo, przy czym w ścianie bocznej komory jest ukształtowany co najmniej jeden otwór wlotu powietrza, a od góry komora jest połączona z dyszą ustnika, zaś wewnątrz ma zespół podpierający do podtrzymywania kapsuły oraz współpracujący z nim zespół otwierający kapsułę, przy czym kapsuła ma długość większą od minimalnej odległości pomiędzy ścianami dolną i górną i mniejszą od minimalnego wymiaru poprzecznego komory, zaś średnica kapsuły jest mniejsza od minimalnej odległości pomiędzy ścianami dolną i górną, znamienny tym, że współpracujący z zespołem otwierającym zespół podpierający zawiera uchwyty (12,13, 25,69,82,85), na których jest podparta kapsuła (5), ułożona swoją wzdłużną osią równolegle do ściany górnej (7, 30, 79) i dolnej (4, 29, 80) komory (3, 24, 77), w połowie odległości pomiędzy nimi.
2. Inhalator według zastrz. 1, znamienny tym, że kapsuła (5) składa się z korpusu (5a) i przytwierdzonego do niego kapturka (5b), a zespół otwierający zawiera nóż otwierający (14) i element prowadzący (15) do oddzielania korpusu (5a) od kapturka (5b).
3. Inhalator według zastrz. 2, znamienny tym, że osiowe długości korpusu (5a) i kapturka (5b) kapsuły (5) są większe od minimalnej odległości pomiędzy ścianami dolną (4,29,80) i górną (7,30, 79) komory (3, 24, 77).
4. Inhalator według zastrz. 1, znamienny tym, że kapsuła (5) ma środkową cylindryczną część, zakończoną po obu stronach półkulistymi częściami końcowymi, których promień jest taki sam jak środkowej, cylindrycznej części, przy czym osiowa długość cylindrycznej, środkowej części kapsuły (5) jest większa niż minimalna odległość pomiędzy ścianami dolną (4, 29, 80) i górną (7, 30, 79).
5. Inhalator według zastrz. 1, znamienny tym, że zespół otwierający zawiera elementy przebijające (21,31,74), zaś uchwyt (25, 69,82,85) stanowi gniazdo, którego kształt jest dopasowany do kształtu kapsuły (5) i w którym jest ona umieszczona.
6. Inhalator według zastrz. 5, znamienny tym, że kapsuła (5) jest ułożona w uchwycie (25,69, 82,85) w położeniu, w którym jej wzdłużna oś jest w przybliżeniu styczna do komory (4,24,77) przy otwieraniu kapsuły (5), przy czym jest ona osadzona w uchwycie (25, 69, 82, 85) z możliwością uwolnienia przez zawirowany strumień wdychanego powietrza.
7. Inhalator według zastrz. 6, znamienny tym, że uchwyt (25) jest usytuowany wzdłuż średnicy komory (24), zaś element przebijający stanowi przebijak (31), który zamocowany jest na przeciw końców kapsuły (5) osadzonej w uchwycie (25) z jej osią wzdłużną, ułożoną wzdłuż średnicy komory (24), przy czym w styku z kapsułą (5) jest umieszczony ślizgowy wyrzutnik (38), do wyrzucania przebitej kapsuły (5) z uchwytu (25) do komory (24).
8. Inhalator według zastrz. 7, znamienny tym, że ślizgowy wyrzutnik (38) ma prowadzącą powierzchnię (13), której kształt jest dopasowany do bocznej ściany komory (24) i stanowi zamknięcie bocznej ściany komory (24) w wysuniętym położeniu ślizgowego wyrzutnika (38).
9. Inhalator według zastrz. 3 albo 8, znamienny tym, że w komorze (6,24,77) są umieszczone przesłony zamykające otwory wlotu powietrza (9,10,11,26,66,81), które są powiązane z zespołem otwierającym kapsułę (5).
10. Inhalator według zastrz. 9, znamienny tym, że otwory wlotu (9,10,11,26,66,81) powietrza są usytuowane mimośrodowo w komorze (3, 24, 77).
11. Inhalator według zastrz. 8, znamienny tym, że komora (24) jest połączona z uchwytem (25), który jest ułożony stycznie do komory (24), przy czym kształt komory (24) z uchwytem (25) jest nieokrągły.
12. Inhalator według zastrz. 1, znamienny tym, że zespół otwierający stanowi wgłębienie, ułożone wzdłuż średnicy komory (24,77) i elementy przebijające (21,31,74) usytuowane w pobliżu końców kapsuły (5) osadzonej we wgłębieniu, przy czym oś wzdłużna kapsuły (5) jest skierowana wzdłuż średnicy komory (24, 77), a w styku z kapsułą (5) jest umieszczony wyrzutnik (38, 76).

167 429
13. Inhalator według zastrz. 5, znamienny tym, że zespół otwierający zawiera wirnik (71) z umieszczoną w nim kapsułą (5), który jest zamontowany obrotowo w płaszczyźnie równoległej do ścian górnej (79) i dolnej (80) komory (77), przy czym wirnik (71) ma ukształtowany uchwyt (69,85) kapsuły (5), która jest ułożona wzdłużną osią równolegle do osi obrotu wirnika (71) oraz osadzony jest na nim przebijak (74).
14. Inhalator według zastrz. 13, znamienny tym, że przebijak (74) stanowią zagięte części końcowe (75) wygiętego łukowo wokół osi obrotu wirnika (71) druty (70, 70'), przy czym zagięte części końcowe są usytuowane po przeciwnych stronach wirnika (71) i leżą w osi uchwytu (69, 85) kapsuły (5), a w styku z łukowymi częściami drutów (70, 70') na zewnątrz względem kapsuły (5) są umieszczone nieruchome dociskające krzywki (73, 73') wywołujące przemieszczenie zagiętych części końcowych w kierunku kapsuły (5).
15. Inhalator według zastrz. 1, znamienny tym, że dolne ściany (4, 29, 80) i górne (7,30, 79) i boczne komory (3, 24, 77) są antystatyczne o powierzchniowej oporności właściwej mniejszej niż 10¹²omów.
16. Inhalator zawierający komorę na pojemnik z lekarstwem, połączoną z dyszą ustnika, znamienny tym, że komora (3,24,77) na pojemnik z lekarstwem jest usytuowana pomiędzy dyszą ustnika (1, 27, 61) i co najmniej jednym otworem wlotu powietrza (9, 10, 11, 26, 66, 81) i jest połączona z nim przepływowo, przy czym ściany dolne (4,29, 80) i górne (7,30, 79) oraz boczne komory (3,24, 77) są ukształtowane wtryskowo z materiału o powierzchniowej oporności właściwej mniejszej niż łO^omów.
17. Inhalator według zastrz. 16, znamienny tym, że komora (3,24,77) stanowi integralną część z dyszą ustnika (1, 27, 61).
18. Urządzenie według zastrz. 17, znamienne tym, że wewnętrzne i zewnętrzne powierzchnie ścian dolnych (4,29,80) i górnych (7,30, 79) mają taką samą powierzchniową oporność właściwą.
19. Inhalator według zastrz. 17, znamienny tym, że dysza ustnika (1,27,61) jest zamocowana do ściany górnej (7, 30, 79), przy czym wewnętrzna powierzchnia ściany górnej (7, 30, 79) ma powierzchniową oporność właściwą poniżej KT² omów.
20. Inhalator według zastrz. 19, znamienny tym, że pomiędzy komorą (3,24,77) a dyszą ustnika (1, 27, 61) jest umieszczona siatka przewodząca elektryczność, przepuszczalna dla wdychanego powietrza wraz z zawartym w nim lekarstwem.
21. Inhalator według zastrz. 20, znamienny tym, że ściany dolne (4,29,80) i górne (7,30, 79) komory (3, 24, 77) i dysza ustnika (1, 27, 61) zawierają polimer o powierzchniowej oporności właściwej poniżej 101²omów.
22. Inhalator według zastrz. 21, znamienny tym, że polimer zawiera co najmniej jeden dodatek obniżający jego powierzchniową oporność właściwą.
23. Inhalator według zastrz. 22, znamienny tym, że dodatek stanowi wypełniacz z cząstek węgla albo metali.
24. Inhalator według zastrz. 19, znamienny tym, że wewnętrzne powierzchnie ścian dolnych (9,29,80) i górnych (7,30,79) komory (3,24,77) oraz dyszy ustnika (1,27,61) są pokryte powłoką o powierzchniowej oporności właściwej poniżej W^omów.
25. Inhalator według zastrz. 19, znamienny tym, że ściany dolne (4, 29, 80) i górne (7,30, 79) komory (3,24,77) i dyszy ustnika (1,27,61) są ukształtowane wtryskowo z polimeru o powierzchniowej oporności właściwej poniżej 10¹²omów.
26. Inhalator według zastrz. 19, znamienny tym, że ściany dolne (4,29,80) i górne (7, 30, 79) komory (3,24, 77) i dyszy ustnika (1,27,61) mają powierzchniową oporność właściwą wynoszącą poniżej 10⁸ omów.
27. Inhalator według zastrz. 16, znamienny tym, że przekrój poprzeczny komory (3, 24, 77), prostopadły do osi dyszy ustnika (1, 27, 61) jest nieokrągły.

167 429