PL166907B1 - Sposób oznaczania analitu przez wytwarzanie heteropoliblekitu i srodek do oznaczaniaanalitu przez wytwarzanie heteropoliblekitu PL PL - Google Patents

Sposób oznaczania analitu przez wytwarzanie heteropoliblekitu i srodek do oznaczaniaanalitu przez wytwarzanie heteropoliblekitu PL PL

Info

Publication number
PL166907B1
PL166907B1 PL90287991A PL28799190A PL166907B1 PL 166907 B1 PL166907 B1 PL 166907B1 PL 90287991 A PL90287991 A PL 90287991A PL 28799190 A PL28799190 A PL 28799190A PL 166907 B1 PL166907 B1 PL 166907B1
Authority
PL
Poland
Prior art keywords
heteropolyacid
sparingly soluble
salt
molybdenum
soluble salt
Prior art date
Application number
PL90287991A
Other languages
English (en)
Inventor
Joachim Hoenes
Hans Wielinger
Volker Unkrig
Original Assignee
Boehringer Mannheim Gmbh
Priority date (The priority date is an assumption and is not a legal conclusion. Google has not performed a legal analysis and makes no representation as to the accuracy of the date listed.)
Filing date
Publication date
Application filed by Boehringer Mannheim Gmbh filed Critical Boehringer Mannheim Gmbh
Publication of PL166907B1 publication Critical patent/PL166907B1/pl

Links

Classifications

    • G—PHYSICS
    • G01—MEASURING; TESTING
    • G01N—INVESTIGATING OR ANALYSING MATERIALS BY DETERMINING THEIR CHEMICAL OR PHYSICAL PROPERTIES
    • G01N33/00—Investigating or analysing materials by specific methods not covered by groups G01N1/00 - G01N31/00
    • G01N33/48—Biological material, e.g. blood, urine; Haemocytometers
    • G01N33/50—Chemical analysis of biological material, e.g. blood, urine; Testing involving biospecific ligand binding methods; Immunological testing
    • G—PHYSICS
    • G01—MEASURING; TESTING
    • G01N—INVESTIGATING OR ANALYSING MATERIALS BY DETERMINING THEIR CHEMICAL OR PHYSICAL PROPERTIES
    • G01N33/00—Investigating or analysing materials by specific methods not covered by groups G01N1/00 - G01N31/00
    • G01N33/48—Biological material, e.g. blood, urine; Haemocytometers
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C12—BIOCHEMISTRY; BEER; SPIRITS; WINE; VINEGAR; MICROBIOLOGY; ENZYMOLOGY; MUTATION OR GENETIC ENGINEERING
    • C12Q—MEASURING OR TESTING PROCESSES INVOLVING ENZYMES, NUCLEIC ACIDS OR MICROORGANISMS; COMPOSITIONS OR TEST PAPERS THEREFOR; PROCESSES OF PREPARING SUCH COMPOSITIONS; CONDITION-RESPONSIVE CONTROL IN MICROBIOLOGICAL OR ENZYMOLOGICAL PROCESSES
    • C12Q1/00—Measuring or testing processes involving enzymes, nucleic acids or microorganisms; Compositions therefor; Processes of preparing such compositions
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C12—BIOCHEMISTRY; BEER; SPIRITS; WINE; VINEGAR; MICROBIOLOGY; ENZYMOLOGY; MUTATION OR GENETIC ENGINEERING
    • C12Q—MEASURING OR TESTING PROCESSES INVOLVING ENZYMES, NUCLEIC ACIDS OR MICROORGANISMS; COMPOSITIONS OR TEST PAPERS THEREFOR; PROCESSES OF PREPARING SUCH COMPOSITIONS; CONDITION-RESPONSIVE CONTROL IN MICROBIOLOGICAL OR ENZYMOLOGICAL PROCESSES
    • C12Q1/00—Measuring or testing processes involving enzymes, nucleic acids or microorganisms; Compositions therefor; Processes of preparing such compositions
    • C12Q1/26—Measuring or testing processes involving enzymes, nucleic acids or microorganisms; Compositions therefor; Processes of preparing such compositions involving oxidoreductase
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C12—BIOCHEMISTRY; BEER; SPIRITS; WINE; VINEGAR; MICROBIOLOGY; ENZYMOLOGY; MUTATION OR GENETIC ENGINEERING
    • C12Q—MEASURING OR TESTING PROCESSES INVOLVING ENZYMES, NUCLEIC ACIDS OR MICROORGANISMS; COMPOSITIONS OR TEST PAPERS THEREFOR; PROCESSES OF PREPARING SUCH COMPOSITIONS; CONDITION-RESPONSIVE CONTROL IN MICROBIOLOGICAL OR ENZYMOLOGICAL PROCESSES
    • C12Q1/00—Measuring or testing processes involving enzymes, nucleic acids or microorganisms; Compositions therefor; Processes of preparing such compositions
    • C12Q1/34—Measuring or testing processes involving enzymes, nucleic acids or microorganisms; Compositions therefor; Processes of preparing such compositions involving hydrolase
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C12—BIOCHEMISTRY; BEER; SPIRITS; WINE; VINEGAR; MICROBIOLOGY; ENZYMOLOGY; MUTATION OR GENETIC ENGINEERING
    • C12Q—MEASURING OR TESTING PROCESSES INVOLVING ENZYMES, NUCLEIC ACIDS OR MICROORGANISMS; COMPOSITIONS OR TEST PAPERS THEREFOR; PROCESSES OF PREPARING SUCH COMPOSITIONS; CONDITION-RESPONSIVE CONTROL IN MICROBIOLOGICAL OR ENZYMOLOGICAL PROCESSES
    • C12Q1/00—Measuring or testing processes involving enzymes, nucleic acids or microorganisms; Compositions therefor; Processes of preparing such compositions
    • C12Q1/48—Measuring or testing processes involving enzymes, nucleic acids or microorganisms; Compositions therefor; Processes of preparing such compositions involving transferase
    • G—PHYSICS
    • G01—MEASURING; TESTING
    • G01N—INVESTIGATING OR ANALYSING MATERIALS BY DETERMINING THEIR CHEMICAL OR PHYSICAL PROPERTIES
    • G01N33/00—Investigating or analysing materials by specific methods not covered by groups G01N1/00 - G01N31/00
    • G01N33/48—Biological material, e.g. blood, urine; Haemocytometers
    • G01N33/50—Chemical analysis of biological material, e.g. blood, urine; Testing involving biospecific ligand binding methods; Immunological testing
    • G01N33/52—Use of compounds or compositions for colorimetric, spectrophotometric or fluorometric investigation, e.g. use of reagent paper and including single- and multilayer analytical elements
    • G01N33/525—Multi-layer analytical elements
    • Y—GENERAL TAGGING OF NEW TECHNOLOGICAL DEVELOPMENTS; GENERAL TAGGING OF CROSS-SECTIONAL TECHNOLOGIES SPANNING OVER SEVERAL SECTIONS OF THE IPC; TECHNICAL SUBJECTS COVERED BY FORMER USPC CROSS-REFERENCE ART COLLECTIONS [XRACs] AND DIGESTS
    • Y10—TECHNICAL SUBJECTS COVERED BY FORMER USPC
    • Y10T—TECHNICAL SUBJECTS COVERED BY FORMER US CLASSIFICATION
    • Y10T436/00—Chemistry: analytical and immunological testing
    • Y10T436/17—Nitrogen containing
    • Y10T436/173845—Amine and quaternary ammonium
    • Y—GENERAL TAGGING OF NEW TECHNOLOGICAL DEVELOPMENTS; GENERAL TAGGING OF CROSS-SECTIONAL TECHNOLOGIES SPANNING OVER SEVERAL SECTIONS OF THE IPC; TECHNICAL SUBJECTS COVERED BY FORMER USPC CROSS-REFERENCE ART COLLECTIONS [XRACs] AND DIGESTS
    • Y10—TECHNICAL SUBJECTS COVERED BY FORMER USPC
    • Y10T—TECHNICAL SUBJECTS COVERED BY FORMER US CLASSIFICATION
    • Y10T436/00—Chemistry: analytical and immunological testing
    • Y10T436/17—Nitrogen containing
    • Y10T436/173845—Amine and quaternary ammonium
    • Y10T436/174614—Tertiary amine
    • Y—GENERAL TAGGING OF NEW TECHNOLOGICAL DEVELOPMENTS; GENERAL TAGGING OF CROSS-SECTIONAL TECHNOLOGIES SPANNING OVER SEVERAL SECTIONS OF THE IPC; TECHNICAL SUBJECTS COVERED BY FORMER USPC CROSS-REFERENCE ART COLLECTIONS [XRACs] AND DIGESTS
    • Y10—TECHNICAL SUBJECTS COVERED BY FORMER USPC
    • Y10T—TECHNICAL SUBJECTS COVERED BY FORMER US CLASSIFICATION
    • Y10T436/00—Chemistry: analytical and immunological testing
    • Y10T436/17—Nitrogen containing
    • Y10T436/173845—Amine and quaternary ammonium
    • Y10T436/175383—Ammonia

Landscapes

  • Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Life Sciences & Earth Sciences (AREA)
  • Health & Medical Sciences (AREA)
  • Engineering & Computer Science (AREA)
  • Organic Chemistry (AREA)
  • Immunology (AREA)
  • Zoology (AREA)
  • Wood Science & Technology (AREA)
  • Proteomics, Peptides & Aminoacids (AREA)
  • Molecular Biology (AREA)
  • Biochemistry (AREA)
  • General Health & Medical Sciences (AREA)
  • Physics & Mathematics (AREA)
  • Analytical Chemistry (AREA)
  • Biotechnology (AREA)
  • Microbiology (AREA)
  • Hematology (AREA)
  • General Engineering & Computer Science (AREA)
  • Biomedical Technology (AREA)
  • Genetics & Genomics (AREA)
  • Biophysics (AREA)
  • Urology & Nephrology (AREA)
  • Bioinformatics & Cheminformatics (AREA)
  • Food Science & Technology (AREA)
  • General Physics & Mathematics (AREA)
  • Medicinal Chemistry (AREA)
  • Pathology (AREA)
  • Cell Biology (AREA)
  • Investigating Or Analysing Biological Materials (AREA)
  • Investigating Or Analyzing Non-Biological Materials By The Use Of Chemical Means (AREA)
  • Measuring Or Testing Involving Enzymes Or Micro-Organisms (AREA)
  • Saccharide Compounds (AREA)
  • Other Investigation Or Analysis Of Materials By Electrical Means (AREA)

Abstract

1. Sposób oznaczania analitu przez wytwarzanie heteropoliblekitu, znamienny tym, ze analit poddaje sie reakcji z amidem, estrem albo glikozydem bogatej w elektrony aroma-- tycznej aminy, które przez hydrolize prowadza do bogatej w elektrony aromatycznej aminy albo aromatycznego zwiazku nitrozowego, który przez redukcje prowadzi do bogatej w elektrony aromatycznej aminy, która to amine kontaktuje sie z trudno rozpuszczalna sola heteropolikwasu. 7. Srodek do oznaczania analitu przez wytwarzanie heteropoliblekitu, znamienny tym, ze zawiera amid, ester albo glukozyd bogatej w elektrony aromatycznej aminy, który przy hydrolizie przez analit prowadzi do powstania bogatej w elektrony aromatycznej aminy, albo aromatyczny zwiazek nitrozowy, który przy redukcji przez analit prowadzi do powstania bogatej w elektrony aromatycznej aminy oraz zawiera trudno rozpuszczalna sól heteropoli- kwasu lub substancje potrzebne do jej wytworzenia. 12. Srodek do oznaczania analitu przez wytwarzanie heteropoliblekitu, znamienny tym, ze zawiera trudno rozpuszczalna sól heteropolikwasu albo substancje potrzebne do jej wytworzenia w srodowisku plynnym albo w postaci zwiazanej na podlozu (nosniku). PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób oznaczania analitu przez wytwarzanie heteropolibłękitu oraz środek do oznaczania analitu przez wytwarzanie heteropolibłękitu.
Heteropolikwasy są to polikwasy nieorganiczne z co najmniej dwoma różnymi atomami centralnymi. Powstają one z wielozasadowych oksykwasów metalu, jak molibden, wolfram, wanad, albo jako częściowo zmieszane bezwodniki z niemetali lub metali jak fosfor, krzem, arsen, jod, żelazo, mangan, kobalt. Jako przykłady można wymienić kwas fosforomolibdenowy lub kwas fosforowowolframowy. Heteropolikwasy są rozpuszczalne w wodzie jednak trwałe są tylko w roztworze kwaśnym.
Heteropolikwasy molibdenu i wolframu są od dawna znane jako odczynniki. Znajdują one zastosowanie analityczne w oznaczaniu fosforanu a także w wykrywaniu arsenianu lub krzemianu, przez tworzenie się odpowiedniego heteropolikwasu. Z molibdenianianem lub wolframianem i następnie redukcję heropolikwasu do niebieskiego barwnika, tak zwanego heteropolibłękitu. Zabarwnienie polega na absorpcji światła przez przenoszenie elektronów między pięcio- i sześciowartościowym molibdenem lub wolframem. Heteropolibłękit z heteropolikwasów jest w danym przypadku barwnikiem o wysokiej ekstynkcji, który zależnie od długości fali wykazuje bardzo szerokie maksimum absorpcji. Jest to typowe dla pasm absorpcji zależnych od transferu ładunku.
Heteropolikwasy są znane w wykrywaniu związków redukujących przez tworzenie się heteropolibłękitu. W Spot Tests in Organic Analysis, E.Feigl, Elsevier Publishing Company, wyd. 5 1956, str. 128 i 129 podano, że kwas 12-mollbdenofosforowy jest redukowany do błękitu molibdenowego przez wiele substancji redukujących. Ponieważ reakcja ta jest nieswoista, dla osiągnięcia określonej selektywności poleca się zalkalizować badaną próbę i następnie ekstrahować eterem. Wyciąg eterowy zawiera wtedy przede wszystkim aromatyczne zasady azotowe i substancje obojętne rozpuszczalne w eterze. Substancje kwaśne pozostają rozpuszczone w fazie wodnej.
Z pracy P.B. Issopoulos, Pharm. Acta Helv. 64,82, (1989) wiadomo, że określone środki lecznicze zawierające strukturę o-hydrochinonu, na przykład metylodopa, w roztworze kwasu siarkowego działają redukująco na kwas molibdenofosforowy, co prowadzi do tworzenia się błękitu molibdenowego.
M.L. Matheke i wsp., Clin. Chem. 33, 2109-2110 (1987) opisali zastosowanie kwasu fosforowowolframowego do badania kwasu moczowego. Redukcyjne tworzenie błękitu wolframowego służy jako wskaźnik na obecność kwasu moczowego. Reakcję tę zakłóca obecność środków leczniczych działających redukująco.
Z pracy B.Klein i wsp,. Clin.Chem. 12, 816-823 (1966) znane jest oznaczanie glukozy w surowicy lub osoczu, polegające na następującym ciągu reakcji:
Glukoza jest utleniana przez żelazicyjanek potasu (III), przy czym powstały żelazicyjanek potasu (II) działa redukująco na kwas fosforomolibdenowy i prowadzi do tworzenia się błękitu molibdenowego. Ponieważ surowica i osocze mogą zawierać różne ilości kwasu moczowego, środki lecznicze lub inne substancje działające redukująco, jak na przykład bilirubina i glutation, ich działanie zakłócające jest w tym oznaczeniu uwzględnione.
Wadą wszystkich dotychczas znanych metod analitycznych, w których wykorzystuje się tworzenie heteropolibłękitu przez redukcję heteropolikwasów, jest przede wszystkim nieswoistość każdego oznaczenia. Bardzo wiele substancji redukujących może działać zakłócająco, ponieważ one także prowadzą do wytworzenia heteropolibłękitu. Ponadto heteropolikwasy są stabilne tylko w warunkach kwaśnych. Ogranicza to znacznie zakres zastosowań. Nieznane jest dotychczas zwłaszcza łączenie tworzenia się heteropolibłękitu z etapami reakcji enzymatycznych dla swoistego badania i swoistego oznaczania substancji. Właśnie metody enzymatyczne są często niezbędne w oznaczaniu składników płynów ustrojowych jak krew, surowica, osocze, mocz itd.
Zadaniem omawianego wynalazku było wykorzystanie tworzenia heteropolibłękitu jako reakcji do badania i oznaczania substancji, zwłaszcza substancji w płynach ustrojowych i zwłaszcza w połączeniu z enzymatycznymi etapami reakcji. Substancji towarzyszące o działaniu redukującym nie mogą przy tym przeszkadzać, a reakcji badania i oznaczenia powinny prze4
166 907 biegać przy wartościach pH odpowiednich dla reakcji enzymatycznych. Ponadto reakcje badania i oznaczenia powinny być możliwe do wykonania szybko.
Zadanie to rozwiązano środkami, które są opisane w zastrzeniach.
Stwierdzono, że trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu można z korzyścią zastosować do oznaczania analitu, szczególnie wtedy gdy analit jest aromatyczną aminą bogatą w elektrony albo może on powstać z analitu przy współudziale innej substancji.
Sposób według wynalazku oznaczania analitu przez wytworzenie heteropolibłękitu polega na tym, że analit poddaje się reakcji z amidem, estrem albo glikozydem, bogatej w elektrony aromatycznej aminy, które przez hydrolizę prowadzą do bogatej w elektrony aromatycznej aminy, albo aromatycznego związku nitrozowego, który przez redukcję prowadzi do bogatej w elektrony aromatycznej aminy i którą to aminę kontaktuje się z trudno rozpuszczalną solą heteropolikwasu. Oczywiście sposób według wynalazku można także zastosować do oznaczania bogatej w elektrony aromatycznej aminy jako takiej, przy czym roztwór aminy kontaktuje się z trudno rozpuszczalną solą heteropolikwasu.
Cel wynalazku został osiągnięty ponadto przez zastosowanie trudno rozpuszczalnej soli heteropolikwasu do przygotowania środka oznaczania analitu przez tworzenie heteropolibłękitu.
Zgodnie z wynalazkiem przygotowano środek do oznaczania analitu przez tworzenie się heteropolibłękitu, który zawiera substancję dającą z analitem bogatą w elektrony aromatyczną aminę, a ponadto zawiera trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu lub substancje, które przy kontakcie dają taką sól. Jeśli środek według wynalazku ma służyć bezpośrednio do oznaczania bogatej w elektrony aromatycznej aminy, wystarczy, że zawiera on trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu albo substancję dającą taką sól przy kontakcie w środowisku płynnym albo w formie związanej na podłożu (nośniku).
Według omawianego wynalazku trudno rozpuszczalna sól heteropolikwasu może być zastosowana do oznaczania analitu.
W rozumieniu wynalazku trudno rozpuszczalna sól heteropolikwasu jest to przede wszystkim taka sól heteropolikwasu która w wodzie lub środowiskach wodnych, jak bufor albo płyny ustrojowe takie jak krew, osocze, surowica, mocz lub ślina, jest zupełnie nierozpuszczalna lub bardzo mało rozpuszczalna i pozostaje taka również w warunkach testu i tworzenia się barwnika. W szczególności sól heteropolikwasu powinna być tak źle rozpuszczalna żeby maksymalna ilość która może się rozpuścić w płynnej próbie nie wystarczyła sama do oznaczenia analitu zawartego w tej próbie.
Nieoczekiwanie okazało się, że taka trudno rozpuszczalna sól heteropolikwasu jest stabilna nie tylko w kwaśnym, ale także w obojętnym i zasadowym zakresie pH, w szczególności do około pH
10. Zatem możnn użyć ttO.ą sól w Kdkesie pH w których większoiś enzymów jest i zastosować do tworzenia heteropolibłękitu w połączeniu z reakcjami enzymatycznymi. Przede wszystkim w stanie nierozpuszczonym trudno rozpuszczalna sól heteropolikwasu według wynalazku jest trwała także w podwyższonej temperaturze. Mimo trudnej rozpuszczalności stwierdzono że z solą heteropolikwasu według wynalzku analit, przez wytworzenie heteropolibłękitu, może być badany i oznaczany bardzo szybko to jest w ciągu niewielu sekund do kilku minut. Możliwe jest przy tym oznaczenie wybiórcze, bez zakłócającego wpływu innych substancji redukujących. Pozwala to opracować czułą metodę pomiaru, która nie stawia szczególnych wymagań aparaturze pomiarowej może być odczytana gołym okiem, zwłaszcza dzięki szerokiemu maksimum absorpcji wytworzonego heteropolibłękitu od około 550 do ponad 1100 nm.
Sole heteropolikwasów które nadają się według wynalazku są to sole heteropolikwasów molibdenu, molibdenu i wolframu, wanadu i molibdenu, lub wanadu i molibdenu i wolframu z fosforem, arsenem, krzemem lub germanem jako heteroatomami. Wyróżniają się zwłaszcza heteropolikwasy molibdenu z fosforem lub arsenem. Jako atom niemetaliczny szczególnie wyróżnia się fosfor, a jako atom metalu molibden. Wybitnie odpowiednie są trudno rozpuszczalne sole kwasu 12-molibdenofotforowego, kwasu 18-molibdenodifosforowego, kwasu ^-molibdenoarsenowego, kwasu lS-mollMencodiarsenowe.go, kwasu ll-moliibleno-l-wanadofosforowego, kwasu 10-molibdeno-2-wanadofosforowego i kwasu 9-molibdeno-3-wanadofosforowego, przy czym kwas 18-molibdenodifotforowy jest szczególnie odpowiedni ze względu na wysoką wydajność barwnika przy redukcji do błękitu molibdenowego.
166 907
Trudno rozpuszczalne sole heteropolikwasów są to takie sole których kationy są większe
aryloalkilową, albo oznaczają wodórjeśli nie wszystkie grupy są takie same, albo gdy dwie grupy razem tworzą resztę alkilenową, a X oznacza atom fosforu lub azotu.
W grupach alkilowych i aryloalkilowych alkil oznacza resztę o łańcuchu prostym rozgałęzionym, zawierającym 1-22 atomów węgla, zwłaszcza 1-6 atomów węgla. Aryl w grupach arylowych lub aryloalkilowych oznacza resztę aromatyczną o 6 do 12 atomów węgla. Zwłaszcza wyróżniają się fenyl lub naftyl.
Jako reszta aryloalkilowa szczególnie wyróżnia się grupa benzylowa.
Reszta alkilenowa jest nasyconym lub nienasyconym łańcuchem węglowodorowym o 4 - 6, zwłaszcza 4-5 atomach węgla, który obu końcami jest przyłączony do X. Kationy o powyższym wzorze ogólnym mogą zawierać dwie takie reszty alkilenowe. Korzystna jest jednak obecność zaledwie jednej reszty alkilenowej.
W podanym wyżej wzorze ogólnym X oznacza najczęściej atom azotu. Podobnie poszczególne korzystne kationy w trudno rozpuszczalnych solach heteropolikwasów mogą być kationami z grupy heteroaromatów azotowych zwierających czwartorzędowy atom N. Jako przykłady można wymienić pirydynę lub chinolinę, które mają grupę alkilową, arylową lub aryloalkilową przyłączoną do atomu azotu, przy czym określenie tych grup w każdym przypadku odpowiada definicji grup R*, R2, R3, R4 w ogólnym wzorze.
Trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu można otrzymać na przykład przez reakcję heteropolikwasu w odpowiednią substancję zasadową. Przy tym z regułyjedną substancję używa się w roztworze, zwłaszcza w roztworze wodnym. Jednak można również oba składniki soli w postaci stałej dodać do płynu, w szczególności do roztworu wodnego, lub odwrotnie.
Jako analit określa się substancję, która ma być oznaczona. Szczególnie przydatny okazał się wynalazek w odniesieniu do substancji rozpuszczonych w płynie, zwłaszcza w roztworze wodnym. Szczególnie wskazane jest zastosowanie trudno rozpuszczalnej soli heteropolikwasu do oznaczania substancji w płynach ustrojowych jak na przykład krew, osocze, surowica, mocz lub ślina. W tym sensie jako możliwe anality można wymienić glukozę, cholesterol, mleczan, NADH lub etanol. W zasadzie według wynalazku można oznaczać wszystkie te związki, które razem z jednym lub kilku innymi związkami mogą być przetworzone w substancje, lub same są takimi substancjami, które ze względu na ich potencjał oksydoredukcyjny i kinetykę są w stanie trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu zredukować do heteropolibłękitu w ciągu kilku sekund lub kilku minut, zwłaszcza w czasie krótszym niż trzy minuty. Nieoczekiwanie okazało się, że zdolność tę wykazują bogate w elektrony aromatyczne aminy. Niespodziewanejest przede wszystkim to, że możliwejest oznaczanie wybiórcze bez szkodliwego wpływu innych związków które jako takie działają redukująco.
Jako bogatą w elektrony aminę aromatyczną rozumie się związek który jest bogatszy w elektrony niż anilina i dlatego przedstawia silniejszy niż anilina, środek redukujący. Bogate w elektrony aminy aromatyczne mają potencjał oksydoredukcyjny mniejszy niż 0,6V, w szczególności mniejszy niż 0,45V, wobec normalnej elektrody wodorowej. Wielkość samego potencjału oksydoredukcyjnego niejestjednak decydująca. Ważnejest ponadto, że odpowiednia substancja jest w stanie trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu zredukować do heteropolibłękitu szybko, to znaczy w czasie krótszym niż około trzech minut. W grę wchodzą na przykład wszystkie pochodne aniliny, które zawierają jeden lub więcej podstawników +1 i/lub +M jak grupy hydroksy, alkil, alkoksy, aryloksy, alkilotio, arylotio, amino, monoalkiloamino i dialkiloamino.
Grupy alkilo, alkoksy, alkilotio, monoalkiloamino, dialkiloamino są to grupy w których alkil stanowi resztę węglowodorową o 1 - 6 atomach węgla, która ze swej strony może być podstawiona przez grupę hydroksy, ewentualnie podstawioną jedno- lub wielokrotnie przez alkil o 1 - 6 atomach węgla grupę aminową PO3H2, SO3H lub CO2H. Reszty kwasowe PO3H2, SO3H i CO2H mogą występować jako takie albo w postaci soli amonowych, metali alkalicznych lub ziem alkalicznych.
Grupy aryloksy i arylotio są grupami o 6 - 10 atomach węgla, przy czym zwłaszcza wyróżniają się grupy fenoksy i fenylotio.
166 907
Jako pochodne aniliny rozumie się także związki posiadające grupę aminową nie podstawioną albo jedno- lub wielokrotnie podstawioną przez alkil; grupa ta jest przyłączona do aromatycznego układu pierścieniowego który jest skondensowany z jednym lub kilku pierścieniami aromatycznymi i/lub alicyklicznymi. Jako pierścienie aromatyczne wchodzą tu w rachubę zarówno układy węglowe aromatyczne jak i heteroaromaty. Przykładem są skondensowane pierścienie benzenu lub naftalenu albo skondensowany pierścień pirydyny.
Przez pierścienie alicykliczne rozumie się nasycone lub nienasycone związki cykloalifatyczne o 5 - 7 atomach węgla, w szczególności o 5 lub 6 atomach węgla.
Podstawnikami alkilowymi grupy aminowej mogą być reszty węglowodorowe o 1 - 6 atomach węgla, które ze swej strony mogą być podstawione przez grupę hydroksy, grupę aminową ewentualnie podstawioną jedno- lub wielokrotnie przez alkilo o 1 - 6 atomach węgla PO3H2, SO3H i CO2H. Reszty kwasowe PO3H2, SO3H i CO2H mogą występować jako takie albo w postaci soli amonowych, metali alkalicznych lub ziem alkalicznych.
Jako bogate w elektrony aminy aromatyczne szczególnie przydatne są związki o ogólnym wzorze 1, w którym R5 oznacza grupę hydroksy lub amino, przy czym grupa aminowa jest ewentualnie jedno- lub dwukrotnie podstawiona przez alkil, zaś grupa alkilowa ze swej strony jest ewentualnie podstawiona przez grupę hydroksy, grupę aminową ewentualnie podstawioną jedno- lub wielokrotnie przez alkil, PO3H2, SO3H lub CO2H.
R6 i R7 są takie same lub różne, oznaczają wodór lub alkil, przy czym grupa alkilowa ewentualnie jest podstawiona przez grupę hydroksy, ewentualnie jedno- lub wielokrotnie podstawioną przez alkil grupę aminową PO3H2. SO3H lub CO2H, oraz
R8, R9, Ri0 i Rh są takie same lub różne i oznaczają wodór, alkil, alkoksy, alkilotio, aryloksy, arylotio, chlorowiec, karboksy, karboksyalkil lub alkoksykarbonyl.
Grupy alkilowe i alkil w alkilotio, karboksyalkilu i alkoksykarbonylu są resztami węglowodororowymi o 1 - 6 atomach węgla. Zwłaszcza wyróżniają się reszty o 1 - 3 atomach węgla.
Grupy alkoksy są również resztami węglowodorowymi z 1- 6 atomami węgla. Wyróżniają się zwłaszcza reszty z 1- 3 atomami węgla. Grupy aryloksy i arylotio są resztami o 6 -10 atomach węgla, przy czym szczególnie wyróżniają się grupy fenoksy i fenylotio. Chlorowiec oznacza fluor, chlor, brom lub jod. Podstawnikami chlorowcowymi są zwłaszcza chlor i brom.
Reszty kwasowe PO3H2, SO3H lub CO2H mogą występować jako takie albo w postaci soli, jako sól amonowa, metalu alkalicznego ziem alkalicznych.
Sole amonowe są to sole zawierające jon amonowy NH4, lub sole zawierające kationy amonowe jedno- lub wielokrotnie podstawione przez alkil, aryl lub aryloalkil. Alkil w grupach alkilowych i aryloalkilowych oznacza resztę węglowodorową o 1- 6 atomach węgla. Aryl w grupach arylowych i aryloalkilowych jest aromatycznym układem pierścieniowym liczącym 6-10 atomów węgla, przy czym wyróżnia się fenyl. Jeszcze bardziej wyróżniającą się grupą aryloalkilową jest benzyl.
Sole metali alkalicznych są to w szczególności sole litu, sodu lub potasu. Sole ziem alkalicznych są to w szczególności sole magnezu lub wapnia.
Bogate w elektrony aminy aromatyczne można oznaczać bezpośrednio przy pomocy trudno rozpuszczalnej soli heteropolikwasu, przez tworzenie się heteropolibłękitu. Możnajednak oznaczać także substancje, które drogą reakcji chemicznej lub enzymatycznej z inną substancją przetwarzającą tę ostatnią w sposób stechiometryczny w bogatą w elektrony aminę aromatyczną. Na przykład jako partner reakcji mogą być użyte substancje które już zawierają w sobie zasadniczą strukturę bogatej w elektrony aromatycznej aminy, i z których może ona być uwolniona przez chemiczną lub enzymatyczną reakcję z oznaczanym analitem. Należą tu zwłaszcza związki których hydroliza prowadzi do bogatej w elektrony aminy aromatycznej. Jako przykłady można wymienić amidy, estry lub glikozy bogatych w elektrony amin aromatycznych. Analitami które można oznaczać w ten sposób są zwłaszcza enzymy katalizujące przemianę odpowiednich substratów w bogate w elektrony aminy aromatyczne, a w szczególności hydrolazy takie jak enzymy rozszczepiające wiązania amidowe i/lub peptydowe, enzymy rozszczepiające wiązania estrowe na przykład kwasu karbonowego, kwasu fosforowego lub kwasu
166 907 siarkowego, oraz enzymy rozszczepiające wiązania glikozydowe, a prócz tego także transferazy katalizujące przenoszenie grup jak na przykład transferaza y - glumatylowa.
Dalej można oznaczać także na przykład substancje, które mogą ulegać utlenianiu enzymatycznemu, przy czym jako akceptory elektronów wchodzą w grę związki których redukcja prowadzi do bogatych w elektrony amin aromatycznych. Zwłaszcza dla substancji występujących w płynach ustrojowych, jak krew, osocze, surowica, mocz lub ślina, znane są liczne oksydoreduktazy które w każdym przypadku rozpoznają swoiste oznaczane substancje i w obecności aktywnych akceptorów elektronów utleniają te substancje.
Przykładami mogą być flawino-zależne oksydazy, jak oksydaza L- i D-aminokwasowa, oksydaza cholesterolowa, oksydaza glukozowa, oksydaza gliceryno-3-fosforanowa, oksydaza mleczanowa, oksydaza pirogronianowa, a także dehydrogenazy niezależne od NAD(P) jak dehydrogenaza glukozowa zależna od pirolochinolinochinonu, albo również diaforaza (NADH: oksydoreduktaza dye).
W przypadku oksydoreduktaz, szczególnie oksydaz i niezależnych od NAD(P) dehydrogenaz, jako akceptory elektronów dla utleniania enzymatycznego wchodzą w rachubę związki, które przy enzymatycznym utlenianiu substratu enzymu ulegają redukcji do bogatych w elektrony amin aromatycznych. Zatem takie substancje utleniane enzymatycznie mogą być badane i oznaczane przez skontaktowanie powstającej bogatej w elektrony aminy aromatycznej z trudno rozpuszczalną solą heteropolikwasu i wytworzenie heteropolibłękitu.
Jako korzystne akceptory elektronów w sensie omawianego wynalazku należy wymienić w związku z tym zwłaszcza aromatyczne związki nitrozowe, aksyny i hydroksyloaminę. Wyróżniają się zwłaszcza aromatyczne związki nitrozowe i oksymy, szczególnie te które zostały opisane w europejskim zgłoszeniu patentowym EP-A-0354 441.
Dla oznaczenia analitu sposobem według wynalazku przez wytworzenie heteropolibłękitu wystarczy, jak opisano wyżej, wprowadzić analit w reakcję z substancją, przetworzyć w bogatą w elektrony aromatyczną aminę i skontaktować z trudno rozpuszczalną solą heteropolikwasu. Jeśli analitem oznaczanym jest bezpośrednio sama bogata w elektrony aromatyczna amina, kontaktuje się z trudno rozpuszczalną solą heteropolikwasu bez uprzednich reakcji chemicznych lub enzymatycznych.
Z reguły przynajmniej bogata w elektrony aromatyczna amina, oddziaływująca w końcowym etapie na trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu, jest używana w postaci rozpuszczonej, zwłaszcza w roztworze wodnym na przykład w wodzie, buforze lub płynie ustrojowym. Jeśli oznaczany analit nie jest jako taki bogatą w elektrony aromatyczną aminą, jest korzystne aby związek potrzebny do wytworzenia razem z analitem bogatej w elektrony aromatycznej aminy był również rozpuszczalny w roztworze wodnym. Można go dodać do próby przed jej skontaktowaniem z trudno rozpuszczalną solą heteropolikwasu. Można go jednak również dodać do próby badanej razem z trudno rozpuszczalną solą heteropolikwasu lub nawet dopiero na końcu. Wybór kolejności zależy od pojedynczego przypadku; może o tym zadecydować fachowiec dla każdego poszczególnego oznaczenia analitu, na podstawie swojej wiedzy fachowej albo po wykonaniu kilku doświadczeń optymalizujących. Substancja potrzebna do wytworzenia bogatej w elektrony aminy aromatycznej może zostać dodana do wodnej próby w postaci stałej lub rozpuszczonej.
Substancja, która razem wraz z oznaczanym analitem daje bogatą w elektrony aromatyczną aminę musi być dodana do próby co najmniej w takiej ilości aby całkowita ilość analitu weszła w reakcję. Przeważnie stosuje się 2 - 10-krotny nadmiar.
Trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu można w postaci stałej skontaktować z badaną próbą. Można ją jednak użyć także jako zawiesinę w płynie, zwłaszcza w roztworze wodnym, i wtedy dla przeprowadzenia oznaczenia należy zawiesinę zmieszać z badaną próbą. W obecności oznaczanego analitu tworzy się trudno rozpuszczalny w wodzie heteropolibłękit, widoczny dzięki intensywnemu zabarwnieniu. W celu oznaczenia ilościowego można trudno rozpuszczalny w wodzie heteropolibłękit wraz z nieprzetworzoną solą heteropolikwasu oddzielić od płynu, na przykład przez odwirowanie, rozpuścić w odpowiednim rozpuszczalniku, na przykład dimetylosulfotlenku, i mierzyć fotometrycznie stężenie heteropolibłękitu jako barwnika posłu8
166 907 gując się w danym przypadku roztworami standardowymi lub krzywymi standardowymi, i na koniec z tego pomiaru wyznaczyć stężenie badanego analitu.
Trudno rozpuszczalna sól heteropolikwasu musi być obecna w takiej ilości aby znajdująca się w próbie lub wytworzona bogata w elektrony aromatyczna amina dawała tworzenie się heteropolibłękitu w ilościowej zależności od zawartości oznaczanej analitu względnie bogatej w elektrony aminy aromatycznej. Dlatego też w zasadzie musi się dodać tyle trudno rozpuszczalnej soli heteropolikwasu aby do najwyższej granicznej wartości stężenia bogatej w elektrony aromatycznej aminy zwiększenie ilości tej aminy powodowało przyrost ilości heteropolibłękitu.
Środek według wynalazku do oznaczania analitu przez tworzenie się heteropolibłękitu zawiera trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu oraz substancję która wraz analitem daje bogatą w elektrony aminę aromatyczną. Środek ten może być użyty na przykład jako zawiesina, liofilizat, sproszkowana mieszanina lub sprasowana tabletka. Składniki mogą być przygotowane razem obok siebie lub oddzielnie, przy czym każdy z nich może być sporządzony w odpowiedniej dla niego postaci. Jest także całkiem możliwe, aby środek według wynalazku nie zawierał gotowej do użytku trudno rozpuszczalnej soli heteropolikwasu, a tylko składniki niezbędne do wytworzenia takiej soli, mianowicie na przykład heteropolikwas i związek kationowy albo zasadowy, które zostają skontaktowane bezpośrednio przed reakcją oznaczania według wynalazku i dopiero wtedy powstaje odpowiednia sól. Korzystne jest zwłaszcza gdy środek według wynalazku zawiera trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu w postaci bardzo rozdrobnionej która wykazuje dużą powierzchnię aktywną. Środek według wynalazku może ewentualnie zawierać także inne odczynniki, jak bufor, oraz substancje pomocnicze jak na przykład środek zwilżający, aktywne wypełniacze stabilizatory, itd. Jeśli oznaczany analit sam jest bogatą w elektrony aromatyczną aminą, środek według wynalazku nie potrzebuje oczywiście substancji która dopiero z analitem daje bogatą w elektrony aminę aromatyczną.
Szczególnie korzystnie przedstawia się przeprowadzenie według wynalazku oznaczanie analitu tak zwanym suchym testem. Przygotowania do przeprowadzenia suchego testu znane są specjaliście na przykład z europejskich opisów patentowych EP-A-0016 387 opisu RP, DE-A-32 47 608, EP-A-0 262 445 lub Ep-A- 256 806. Można je określić jako podłoże (nośnik) testu. W tym przypadku odczynniki potrzebne do wykonania testu są umieszczone w postaci stałej, tojest nierozpuszczone w płynie, w albo na materiale wsiąkliwym jak na przykład bibuła, otwartej błonie według europejskiego opisu patentowego EP-A-0016 387, podłożu z włókna sz^k.łar^tig^o, porowatej błonie ze sztucznego tworzywa, żeby wymienić tylko niektóre z możliwych materiałów, albo na materiale pęczniejącym jak na przykład odpowiedniej błonie z tworzywa sztucznego, żelatynie lub celulozie.
Po nałożeniu płynnej próby na podłoże (nośnik) testu, albo po zanurzeniu podłoża (nośnika) w płynnej próbie tworzy się w podłożu płynne środowisko wewnątrz którego przebiega reakcja badana. Powstające podczas reakcji zabarwienie można oceniać gołym okiem albo mierzyć fotometrycznie, na przykład fotometrem refleksyjnym.
Dla sporządzenia środka według wynalazku w postaci związanej na nośniku (podłożu) odpowiedni materiał podłoża, jak bibuła filtracyjna, celuloza lub podłoże z włókna szklanego impregnuje się roztworami i/lub zawiesinami odczynników potrzebnych do przygotowania suchego testu w lotnych rozpuszczalnikach jak na przykład woda, metanol, etanol lub aceton. Można to wykonać w jednym etapie impregnacji. Często jest celowe wykonanie impregnacji w kilku etapach, przy czym stosuje się roztwory i/lub zawiesiny zawierające każdorazowo jeden ze składników gotowego środka. Tak więc można na przykład w pierwszym etapie nanieść na podłoże (nośnik) z zawiesiny trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu, w drugim z roztworu substancję która z oznaczanym analitem tworzy bogatą w elektrony aromatyczną aminę, oraz ewentualnie bufor i inne substancje dodatkowe. Tak opracowane podłoże można używać jako takie albo w znany sposób umieścić na statywie lub sztywnej folii z tworzywa sztucznego dla łatwiejszej manipulacji.
Zamiast wielokrotnej impregnacji tego samego podłoża można odczynniki zawarte w środku według wynalazku nanieść oddzielnie na różne podłoża, a przy wykonaniu oznaczania analitu skontaktować je razem w warunkach umożliwiających wymianę płynów.
166 907
Dla przygotowania zestawów testowych związanych na podłożach (nośnikach) można zamiast impregnacji zastosować roztwory środków tworzących błony molekularne (powierzchniowo czynne), to jest polimerów lub zawiesin polimerów, których lepkość pozwala na sporządzenie błon znanymi sposobami jak rozciąganie odpowiednim narzędziem, rollcoating (nakładanie wałkiem obrotowym) itd. W tych roztworach przygotowuje się odczynniki i ewentualnie substancje buforowe i pomocnicze. Warstwę tworzącą błonę nakłada się na podłoże z folii, suszy i gotowe błony przygotowuje się w postaci na przykład pasków testowych.
Przykłady wyróżniających się podłoży testów przedstawiają fig. 1 i 6. Pozostałe fig. 2-5 i fig. 7 przedstawiają wykresy zależności refleksji jako procentu czasu, długości fali lub stężenia analitu, otrzymane przy pomocy podłoży testów przedstawionych na fig. 1 względnie fig. 6.
W szczególności przedstawiają:
fig. 1: przekrój poprzeczny wyróżniającego się zestawu testowego fig. 2: wykres zależności refleksji w procentach od czasu w sekundach od nałożenia próby na podłoże testowe według fig. 1 dla prób a) - f) każdorazowo różniących się stężeniami glukozy.
fig. 3: wykres zależności refleksji w procentach od długości fali pomiaru w manometrach dla prób a) - f) o różnych zawartościach glukozy przy użyciu podłoża testowego według fig. 1. fig. 4: wykres zależności refleksji w procentach od stężenia glukozy przy pomiarze podłożem testowym według fig. 1.
fig. 5: wykres zależności refleksji w procentach od stężenia NADH przy pomiarze podłożem testowym według fig. 1.
fig. 6: przekrój poprzeczny innego wyróżniającego się podłoża testowego.
fig. 7: wykres zależności refleksji w procentach od stężenia etanolu przy pomiarze podłożem testowym według fig. 6.
Przedstawione niżej przykłady pokazują kilka z możliwych odmian sposobu oznaczania analitu przez wytworzenie heteropolibłękitu. Jednak nie ograniczają one wynalazku tylko do tych sposobów wykonania. Ryciny są objaśnione bliżej w przykładach.
Przykład I. Badanie glukozy z użyciem 18-molibdenodifosforanu. Sporządzono podłoże testowe jak na fig. 1. Składa się ono z folii poliestrowej o grubości 350 μm (Melinex, ICI, Frankfurt, Niemiecka Republika Federalna) jako podstawy 1 o wymiarach 2x3 cm. W środku folii znajduje się otwór o średnicy 6 mm. Przy pomocy kleju transferowego 2 mocuje się nad tym otworem nośnik odczynników 6 złożony z przezroczystej folii polikarbonianowej 5 o grubości 200 gm (5) (Pokalon, Lonza, Rheinfelden, Niemiecka Republika Federalna), pierwszej warstwy odczynnikowej (4) i drugiej warstwy odczynnikowej (3); nośnik odczynników umieszcza się nad otworem w ten sposób, że płynna próba podana przez ten otwór wchodzi w kontakt najpierw z drugą warstwą odczynników. Nośnik odczynników ma wymiary 2 x 1 cm. Nośnik odczynników przygotowuje się jak następuje:
Pierwsza warstwa odczynnikowa:
113g wody bidestylowanej
36,3g wagowo-procentowo Ksantanu (Keltrol R, Kelco, Oklahoma USA) w 0,2M buforze cytrynianowym, pH 7,0
69g propiofanu 70D (BASF, Ludwigshafen, Niemiecka Republika Federalna) ml 15 wagowo-procentowo nonylosiarczanu sodu w wodzie
6g Poliwinylopirolidonu (Kollidon 25, BASF, Ludwigshafen, Republika Federalna Niemiec)
3,9g chlorku tetrabutyloamonowego
12g kwasu 18-moHbdenodifosforowego (przygotowanego według G. Brauer, Handbuch der praparativen anorganischen Chemie, Enke Verlag, Stuttgart, 1954) w 15g wody 63g Celatom MW 25 (Eagle Picher, Cincinnati, Ohio, USA) mieszano do otrzymania jednorodnej masy i rozprowadzano w wygładzonej warstwie grubości 150 gm na przezroczystą folię (5), a następnie suszono przez godzinę w temperaturze 60°C.
Druga warstwa odczynnikowa:
20gwody bidestylowanej
16g tlenku tytanu RN 56 (Kronos-Titan GmbH, Leverkusen, Niemiecka Republika Federalna)
36,3g 2 wagowo-procentowo Keltrol F (Kelco, Oklahoma,USA) w 0,2M bufo rze cytrynianowym, PH 6,0
166 907
69g propiofan 70D (BASF, Ludwigshafen, Niemiecka Republika Federalna) ml 15 wagowo-procentowo nonylosiarczanu sodu w wodzie
6g Kollidon 25 (BASF, Ludwigshafen, Niemiecka Republika Federalna)
188g wody
63g Celatom MW 25 (Eagle-Picher, Cincinnati, Ohio, USA)
400 mg N,N-bis-(2-hydroksyetylo)-p-nitrozoaniliny x HCl w 20g wody
2g oksydazy glukozowej (200j)/mg) w 12g wody mieszano do otrzymania jednorodnej masy i rozprowadzono w wygładzonej warstwie grubości 400 μm na pierwszej warstwie odczynnikowej. Pęcherzyki powietrza usuwano lekkim przedmuchiwaniem i warstwę suszono przez godzinę w temperaturze 60°C.
W czasie t = O nakładano na podłoża testowe osocze ludzkie o zawartości a) O mg glukozy/dl, b) 47,5 mg glukozy/dl, c) 108,7 mg glukozy/dl. d) 200,8 mg glukozy/dl, e) 392,3 mg glukozy/dl, i f) 766 mg glukozy/dl, pojednym podłożu dla każdego stężenia glukozy. Remisję mierzono w % przy 950 μm . Pierwszy pomiar wykonano po ośmiu sekundach, następne w odstępach co cztery sekundy. Po naniesieniu remisji (R) w procentach wobec czasu (t) w sekundach otrzymano wykres jak na fig. 2. Wytwarzanie się zabarwienia i spadek remisji były całkowite od razu przy pierwszym pomiarze. Powstała stała wartość końcowa, którą można było mierzyć w czasie niemal dowolnym po rozpoczęciu reakcji.
Na podłożu testowym według fig. 1, przygotowanym jak opisano wyżej, badano próby o stężeniach glukozy a) O mg/dl, b) 100 mg/dl c) 240 mg/dl, i d) 800 mg/dl. Pomiary wykonywano przy różnych długościach fali i remisję (R) w procentach naniesiono na wykres wobec długości fall (λ), otrzymując fig. 3. Jak uwidoczniają wyraźnie przestawione widma, do pomiaru stężenia glukozy można stosować dowolne długości fali między 550 nm i ponad 1100 nm. Ze względu na bardzo płaskie widmo, tolerancja na odchylenia długości fali jest bardzo wysoka.
Przykład II. Swoistość oznaczania glukozy z użyciem 18-molibdenodifosforanu Podane w tabeli I substancje zakłócające dodano we wskazanych stężeniach do osocza ludzkiego zawierającego a) O mg glukozy/dl (Cgluc = O) i b 110 mg glukozy/dl (Cguc = 110 mg/dl). Te próby osocza ludzkiego badano na podłożu testowym według fig. 1, przygotowanymjak opisano w przykładzie I. Pomiary przy 660 nm wykazały wartości remisji w procentach (%R) podane w tabeli I.
Tabela I
Substancja zakłócająca Stężenie końcowe Cgluc — 0 %R Cgiuc =110 mg/dl %R
Brak (próba porównawcza) 0 60,3 43,0
NaOH 1 mM 59,9 42,5
Kwas moczowy 10 mg/dl 59,5 42,4
20 mg/dl 60,1 42,4
Mleczan 100 mg/dl 59,7 43,2
300 mg/dl 60,2 42,8
Bilirubina 10 mg/dl 60,0 42,7
20 mg/dl 61,5 43,0
Glutation 1 mM 59,3 43,0
5 mM 59,4 43,8
Metylodopa 10 mg/dl 59,5 43,1
100 mg/dl 59,0 42,1
Dobezylan 20 mg/dl 59,4 41,8
Kwas gentyzynowy 50 mg/dl 59,6 43,0
Aspiryna 5 mg/dl 59,9 42,1
60 mg/dl 60,0 42,0
Niezależnie od stężenia glukozy w osoczu ludzkim (0 i 110 mg/dl) nie stwierdzono znamiennych zakłóceń.
Przy użyciu podłoża testowego według fig. 1, sporządzonego analogicznie jak w przykładzie I, które jest identyczne z opisanym tam podłożem testowym z wyjątkiem chlorku tetra166 907 butyloamonowego który został usunięty dla celów porównawczych, otrzymano wyniki bardzo źle powtarzalne i rozrzucone, ponieważ obecny w podłożu testowym kwas 18-molibdenodifosforowy rozkłada się w pH wyższym niż 5,5. Ponadto substancje redukujące działają wtedy zakłócająco przez tworzenie dodatkowego zabarwnienia.
Przykład III. Podłoże testowe do badania glukozy na bazie 12-molibdenofosforanu Jeśli w recepturze z przykładu I zastąpić kwas 18-molibdenodifosforowy taką samą ilością kwasu 12-molibdenofosforowego (Fluka, Buchs, Szwajcaria), otrzyma się podłoże testowe w którym w obecności glukozy występuje słabsze zabarwienie, zatem nadaje się ono szczególnie dobrze do oznaczania wyższych stężeń glukozy. Stosując próby o różnym ale znanym stężeniu glukozy i mierząc każdorazowo remisję (R) w procentach, przy 650 nm otrzymuje się krzywą jak na fig. 4, a pomiary przy 950 nm dają krzywą identyczną. Podobne wyniki otrzymano z 12-molibdenoarsenianem (V), 18-molibdenoarsenianem (V), 11-molibdeno-1-wanadofotforanem, 10-mollbdeno-2-wanadofotforanem i 9-molibdeno-3-wanadofosforanem. Wszystkie te związki przygotowano według G. Brauer, Handbuch der praparativen anorganischen Chemie, Enke Verlag, Stuttgart (1954).
W tabeli II podano nazwę i wzór heteropolikwasu oraz maksimum absorpcji odpowiedniego heteropolibłękitu.
Tabela II
Heteropolibłękit z różnych heteropolikwasów
Substancja wyjściowa Wzór Maksimum absorpcji heteropolibłękitu
Kwas 12-molibdenofosforowy 18-molibdenodifosforan sodu 12-mollbdenoarsenian potasu (V) 18-imiliix^^n^iarsenian sodu (V) Kwas 11-molibdeno-l-wanadofosforowy Kwas 10-molibdeno-2-wanadofosforowy Kwas 9-molibdeno-3-wanadofosforowy H3(PMo12O40) x n H2O Na6(P2Mo18O62) x 42H2O K3(AsMo 12O40) x n H2O Na6(As2Mo18O62) x 23 H2O H4(PMouVO40) x n H2O H5(PMo 10V2O4^) x n H2O H6(PMo9V301o) x n H2O 725 nm 693 nm 840a wzgl. 652 nmb 672 nm 665 nm 620 nm 780 nm
a: mało środka redukującego (glukozy) b: dużo środka redukującego (glukozy)
Przykład IV. Podłoże testowe do oznaczania NAD(P)H
Jeśli w recepturze z przykładu I zastąpić oksydazę glukozową równą ilością diaforazy, otrzymuje się podłoże testowe do badania NAD(P)H. Badając próby o znanej zawartości NADH i mierząc Γ^ι^ΐί^ϊ^ w pr^emach przy 660 nm, Dotrzymuje sśękrzywą jak fig. 5. Może ona s^^yc jako krzywa wzorcowa do oznaczania nieznanych stężeń NADH.
Metody otrzymywania NAD(P)H z NAD(P)-zależnej hydrogenazy, odpowiedniego substratu, oraz NAD(P) są znane. Według odpowiedniej reakcji wstępnej można więc przygotować podłoże testowe NADH do badania substratów dehydrogenazy lub samych dehydrogenaz.
Przykład V. Podłoże testowe do oznaczania etanolu przy pomocy dehydrogenazy alkoholowej i diaforazy oraz 18-mohbdenodifosforanu
a) przygotowanie podłoża testowego
Przygotowuje sięje według fig. 1. Jest ono tak skonstruowane, żejestjednorodną zawiesiną o składzie:
ml 0,2M buforu cytrynianowego pH 6,0 ml 10 wagowo-procentowo nonylosiarczanu sodu w wodzie mg tartraziny
0,lgN,N-bis-(2-hydroktyetylo)-p-nitrozoaniliny x HCl
6,8 ml 20 wagowo-procentowo kwasu 18-milibdenodifosforowego w wodzie lg 25 wagowo-procentowo chlorku tetraetyloamonowego w wodzie
72g 5 wagowo-procentowo kollidon 25 (BASF, Ludwigshafen, Republika Federalna
Niemiec) w 50 mM buforze cytrynianowym pH 6,0 nasącza się bibułę (Langfaser, Schoeller, Germsbach, Niemiecka Republika Federalna), po czym suszy się przez 30 minut w 40°C. Jest to układ indykatorowy.
Enzymy stanowią odrębny układ na bibule (Langfaser, Schoeller, Germsbach, Republika Federalna Niemiec) którą nasącza się roztworem o składzie
50g 0,2M bufor fosforanowy pH 7,0
48g wody ml 110 wagowo-ptwntowononylosiaaczanu sodu w wodzie
6g diaforazy (15 J/mg liofilizatu)
2g dehydrogenazy alkoholowej (250 J/mg lioflilizatu) po czym suszy się przez 20 minut w 40°C. Tak przygotowaną bibułę indykatorową (13) i bibułę zawierającą enzymy (12) tnie się na paski o wymiarach 1x6 mm.
Gąbkę z włókna szklanego o grubości 0,25 mm, gęstość 25 g/m2 i wymiarach 16x6 mm jako warstwę transportową, (14), gąbkę z włókna szklanego o grubości 700 μm, gęstości 60g/m2 i wymiarach 6 x 6 mm jako warstwę usuwającą erytrocyty (15), oraz siateczkę ochronną (16) o wymiarach 6 x 8 mm i wielkości oczek 280 (im, (Scrynel PE2ŚOHC rotR Zuricher Beuteltuchfabrik AG, Ruschlikon, Szwajcaria) mocuje się jak na fig. 6 przy pomocy przezroczystej taśmy klejącej (18) na folii poliestrowej (Melinex, iCl Frankfurt, Republika Federalna Niemiec) o grubości 350 μm i wymiarach 9,8 x 0,6 cm. Bibułę zawierającą enzymy (12) i bibułę indykatorową (13) wraz przezroczystą folią polikarbonianową (Pokalon, Lonza, Rheinfelden, Republika Federalna Niemiec) o grubości 200 pm i wymiarach 1x6 mm (11) mocuje się razem przy pomocy kropli przezroczystego kleju (19) na folii stanowiącej podkładki (17) w ten sposób że (11) , (12) i (13) nie stykają się; dopiero po naciśnięciu kontaktują się ze sobą oraz z płynem zawartym w warstwie transportowej (14).
b) oznaczenie etanolu
Na podłożu testowym według fig. 1, przygotowanym jak opisano pod a), na siateczkę ochronną (16) nakłada się 32 μm krwi.
Po 60 sekundach przez naciśnięcie przezroczystej folii (11) bibuła zawierająca enzymy (12) i bibuła indykatorowa (13) zostają dociśnięte do warstwy transportowej (14) i znajdującej się w niej surowicy. Po 120 sekundach remisję w procentach przy 642 nm mierzy się poprzez przezroczystą folię (11). Przy wprowadzeniu znanych ale różnych stężeń etanolu we krwi otrzymuje się krzywą jak na fig. 7. Może ona służyć jako krzywa wzorcowa do oznaczania w próbie nieznanego stężenia etanolu.
Przykład VI. Oznaczanie β-galaktozydazy (EC 3.2.1.23)
Używane są następujące roztwory:
bufor: 0,1 M HEPES, 210 mM chlorek magnezu, pH 6,8 substrat: 50 mM p-aminofenylo - β- galaktozyt w wodzie (orrzymany z p-nitrofenylo- β-D-galaktozydu przez działanie wodoru na węglu aktywnym według Organikum, VEB Deutscher Verlag der Wissenschaften, wyd. 15, Berlin 1976) neutralizator: 1 N ług «^<^ov^y indykator: 1(0) mg/m 1 kwasu U^-m^ołit^c^e^r^c^c^^^c^iffcrK^^^j^o i 50 mg/ml ^hkrrku fenylo-trimetylo-amfnowego enzym: 180 J/ml w buforze (podana aktywność enzymu odnosi się do zastosowania ornitrofenflogalaktozydu jako substratu)
Do testu zmieszano w naczyniu reakcyjnym:
bufor 780 μΐ indykator 1(0 μΐ neutralizator 20 pl substrar 1(0 pl enzym a) 0, b) 1 pl, c) 2 pl, d) 3 pl, e) 4 pl, f) 5 pl,
Po inkubacji przez 4 1/2 minuty wiruje się 12 minuty, nadsącz usuwa się, osad rozpuszcza w 1 ml dimetylosulfotlenku i natychmiast mierzy się ekstynkcję (E). Wyniki podano w tabeli III.
166 907
Tabela III
μΙ enzymu J/ml enzymu E (800 nm)
0 0 0,065
1 0,18 0,571
2 0,36 1,245
3 0,54 1,697
4 0,72 2,350
5 0,90 2,907
Krzywą wzorcową wynikającą z tych wartości można użyć do ustalenia zawartości p-galaktozydazy w nieznanych próbach.
Przykład VII. Oznaczanie fosfatazy zasadowej (FC 3.1.3.1)
Jeśli w recepturze z przykładu VI zastosuje sięjako substrat 50 mM p-aminofenylofosforan (otrzymany według L.H. De Riemer, C.F. Meares, Biochemistry 20, 1606, 1981) a jako bufor 1M dietanoloaminę, 1 mM chlorek magnezu 0,1 mM chlorek cynku, pH 9,8 można w ten sposób oznaczać enzym fosfatazę zasadową. Stosując znane stężenia enzymu można, podobnie jak w przykładzie VI, znaleźć liniową zależność między stężeniem enzymu i ekstynkcją przy 800 nm.
Przykład VIII. Podłoże testowe do badania transferazy y- glutamylowej (EC 2.3.2.2)
Analogicznie jak w przykładzie I przygotowuje się podłoże testowe, jednak z następującymi zmianami:
W drugiej warstwie odczynnikowej stosuje się 2 wagowo- procentowo Ketrol F w wodzie zamiast buforu (2 wagowo-procentowo Keltrol F w 0,2 M buforze cytrynianowym pH 6,0) i usuwa się N,N-bis-(2-hydroksyetylo)-p-nitrozoanilinę x HCl oraz oksydazę glukozową. Między klejem (2) i drugą warstwą odczynnikową (3) umieszcza się bibułę nasączoną substratem, którą sporządzą się następująco:
Bibułkę używaną na torebki do parzenia herbaty (12 g/m2) nasącza się roztworem 250 mM glicyloglicyny i 20 mM y-L-glutamylo-3-karboksylo-1,4-fenylenodiaminy (przygotowanej według EP-A-0103 823) w 250 mM buforze Tris, pH 7,6, poczem suszy się przez 20 minut w 50°C.
Nastawia się szereg rozcieńczeń transferazy γ-glutamylowej w 0,1 M buforze Tris zawierającym 10 mg/ml albuminy z surowicy bydlęcej. 10 gl tego roztworu nakłada się na podłoże testowe opisane wyżej. Po minucie mierzy się w 37°C wartości remisji w procentach przy długości fali 950 nm, otrzymując wyniki jak w Tabeli IV.
Tabela IV
Stężenie enzymu J/ml Remisja przy 950 nm w%
0 59,0
0,245 57,0
0,471 55,5
1,31 52,7
2,77 49,7
4,93 54,8
7,39 42,2
9,85 39,0
Tak otrzymaną krzywą można używać do oznaczania nieznanych zawartości transferazy γ-glutamylowej w płynach.
Przykład IX. Podłoże testowe do badania fosfatazy kwaśnej (EC 3.1.3.2). Podłoże testowe do badania fosfatazy kwaśnej otrzymuje się analogicznie jak w przykładzie VIII, zasączając bibułkę używaną na torebki do parzenia herbaty roztworem 10 mM p-aminofenylofosforanu (przygotowanego według L.H. De Riemer, C.F. Meares, Biochemistry 20,1606,1981) w 0,1 M buforze cytrynianowym pH 5,0.
Fig. 7
u »» f
b
*..... lll‘ '................ . ...........................................................,.,...,1 < v i ) < l t ? ι ι ϋ
C>M]
166 907
Fig. S
Fig. 6
166 907
Fig. 3
λ [nm]
Fig. 4
RB4] iO *»0 iO
λ0
O fCO
ΛΟΟΟ <500
Fig. 1
E *· S
Fig- 2
RfrJT »0JO -------UO . · ----— ________ io ·_____ xo
I
O ---M c i io **o bO
Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.
Cena i,00 zł.

Claims (12)

  1. Zastrzeżenia patentowe
    1. Sposób oznaczania analitu przez wytwarzanie heteropolibłękitu, znamienny tym, że analit poddaje się reakcji z amidem, estrem albo glikozydem bogatej w elektrony aromatycznej aminy, które przez hydrolizę prowadzą do bogatej w elektrony aromatycznej aminy albo aromatycznego związku nitrozowego, który przez redukcję prowadzi do bogatej w elektrony aromatycznej aminy, którą to aminę kontaktuje się z trudno rozpuszczalną solą heteropolikwasu.
  2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu molibdenu, molibdenu i wolframu, wanadu i molibdenu lub wanadu, molibdenu i wolframu z fosforem, arsenem, krzemem lub germanem jako heteroatomem.
  3. 3. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że jako trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu stosuje się sól, której kation jest większy niż jon amoniowy.
  4. 4. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że jako trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu stosuje się sól, której kation ma ogólny wzór R 'R^R^R*, w którym R1, R2, R3, R; są takie same lub różne i oznaczają resztę alkilową, arylową lub aryloalkilową, albo wodór, gdy nie wszystkie reszty są takie same, albo gdy dwie reszty razem tworzą grupę alkilenową, a X oznacza atom fosforu lub azotu.
  5. 5. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że jako trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu stosuje się sól zawierającą kation z grupy czwartorzędowych azotowych grup heteroaromatycznych.
  6. 6. Sposób oznaczania analitu przez wytwarzanie heteropolibłękitu, znamienny tym, że roztwór oznaczanej bogatej w elektrony aromatycznej aminy kontaktuje się z trudno rozpuszczalną solą heteropolikwasu.
  7. 7. Środek do oznaczania analitu przez wytwarzanie heteropolibłekitu, znamienny tym, że zawiera amid, ester albo glukozyd bogatej w elektrony aromatycznej aminy, który przy hydrolizie przez analit prowadzi do powstania bogatej w elektrony aromatycznej aminy, albo aromatyczny związek nitrozowy, który przy redukcji przez analit prowadzi do powstania bogatej w elektrony aromatycznej aminy oraz zawiera trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu lub substancje potrzebne do jej wytworzenia. '
  8. 8. Środek według zastrz. 7, znamienny tym, że zawiera trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu molibdenu, molibdenu i wolframu, wanadu i molibdenu lub wanadu, molibdenu i wolframu z fosforem, arsenem, krzemem lub germanem jako heteroatomem.
  9. 9. Środek według zastrz. 7 albo 8, znamienny tym, że jako trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu zawiera sól, której kation jest większy niż jon amoniowy.
  10. 10. Środek według zastrz. 7 albo 8, znamienny tym, że jako trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu zawiera sól z kationem o ogólnym wzorze R*r2r3R4X+, w którym R1 r2, r3, R4 są takie same lub różne i oznaczają resztę alkilową, arylową lub aryloalkilową, albo wodór gdy nie wszystkie reszty są takie same, albo gdy dwie reszty tworzą razem grupę alkilenową, a X oznaczą atom fosforu lub azotu.
  11. 11. Środek według jednego z zastrz. 7 do 9, znamienny tym, żejako trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu zawiera sól z kationem z grupy czwartorzędowych azotowych grup heteroaromatycznych.
  12. 12. Środek do oznaczania analitu przez wytwarzanie heteropolibłękitu, znamienny tym, że zawiera trudno rozpuszczalną sól heteropolikwasu albo substancje potrzebne do jej wytworzenia w środowisku płynnym albo w postaci związanej na podłożu (nośniku).
    * * *
    166 907
PL90287991A 1989-12-02 1990-11-28 Sposób oznaczania analitu przez wytwarzanie heteropoliblekitu i srodek do oznaczaniaanalitu przez wytwarzanie heteropoliblekitu PL PL PL166907B1 (pl)

Applications Claiming Priority (1)

Application Number Priority Date Filing Date Title
DE3940010A DE3940010A1 (de) 1989-12-02 1989-12-02 Verwendung eines schwer loeslichen salzes einer heteropolysaeure zur bestimmung eines analyts, entsprechendes bestimmungsverfahren sowie hierfuer geeignetes mittel

Publications (1)

Publication Number Publication Date
PL166907B1 true PL166907B1 (pl) 1995-07-31

Family

ID=6394747

Family Applications (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL90287991A PL166907B1 (pl) 1989-12-02 1990-11-28 Sposób oznaczania analitu przez wytwarzanie heteropoliblekitu i srodek do oznaczaniaanalitu przez wytwarzanie heteropoliblekitu PL PL

Country Status (26)

Country Link
US (3) US5240860A (pl)
EP (1) EP0431456B1 (pl)
JP (1) JPH0687790B2 (pl)
KR (1) KR950001124B1 (pl)
CN (1) CN1030735C (pl)
AT (1) ATE118552T1 (pl)
AU (1) AU628688B2 (pl)
CA (1) CA2031238C (pl)
CZ (1) CZ284677B6 (pl)
DE (2) DE3940010A1 (pl)
DK (1) DK0431456T3 (pl)
ES (1) ES2069661T3 (pl)
FI (1) FI98569C (pl)
GR (1) GR3015363T3 (pl)
HU (1) HU212120B (pl)
IE (1) IE65537B1 (pl)
IL (1) IL96473A (pl)
MX (1) MX23524A (pl)
NO (1) NO300244B1 (pl)
NZ (1) NZ236249A (pl)
PL (1) PL166907B1 (pl)
PT (1) PT96029B (pl)
RU (1) RU2052819C1 (pl)
SK (1) SK280136B6 (pl)
YU (1) YU227790A (pl)
ZA (1) ZA909625B (pl)

Families Citing this family (43)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
DE3940010A1 (de) * 1989-12-02 1991-06-06 Boehringer Mannheim Gmbh Verwendung eines schwer loeslichen salzes einer heteropolysaeure zur bestimmung eines analyts, entsprechendes bestimmungsverfahren sowie hierfuer geeignetes mittel
DE4311460A1 (de) * 1993-04-08 1994-10-13 Boehringer Mannheim Gmbh Verfahren zur kolorimetrischen Bestimmung eines Analyten mittels Benzylalkoholdehydrogenase und einem chromogenen Redoxindikator
DE4311464A1 (de) * 1993-04-08 1994-10-13 Boehringer Mannheim Gmbh Verfahren zur kolorimetrischen Bestimmung eines Analyten mit einer PQQ-abhängigen Dehydrogenase
DE4338811A1 (de) * 1993-11-15 1995-05-18 Boehringer Mannheim Gmbh Verwendung von Teststreifen zur Bestimmung der UV-Intensität oder zur Vorbestimmung der sonnenbrandfreien Aufenthaltsdauer in der Sonne sowie hierfür geeignetes Testsystem und Teststreifenpackung
US5696193A (en) * 1994-04-25 1997-12-09 Clinical Diagnostic Systems, Inc. Immunoassay elements comprising polymers containing vandium IV (V+4) ions
US5601997A (en) 1995-02-03 1997-02-11 Tchao; Ruy Chemotaxis assay procedure
US6719988B2 (en) 1997-02-21 2004-04-13 The Regents Of The University Of California Antiseptic compositions for inactivating prions
US6720355B2 (en) * 1997-02-21 2004-04-13 The Regents Of The University Of California Sodium dodecyl sulfate compositions for inactivating prions
US20060008494A1 (en) * 1997-02-21 2006-01-12 The Regents Of The University Of California Complete inactivation of infectious proteins
US6620629B1 (en) 1997-02-21 2003-09-16 The Regents Of The University Of California Method for detecting prions
US6617119B2 (en) 1997-02-21 2003-09-09 The Regents Of The University Of California Assay for specific strains of multiple disease related conformations of a protein
US6221614B1 (en) * 1997-02-21 2001-04-24 The Regents Of The University Of California Removal of prions from blood, plasma and other liquids
US6121050A (en) * 1997-08-29 2000-09-19 Han; Chi-Neng Arthur Analyte detection systems
KR20010031258A (ko) * 1998-08-21 2001-04-16 요시다 쇼지 콘택트 렌즈용 제제
KR100311854B1 (ko) * 1998-10-29 2001-12-28 신한길 지하수자동관측시스템
DE19945828B4 (de) 1999-09-24 2011-06-01 Roche Diagnostics Gmbh Analysenelement und Verfahren zur Bestimmung eines Analyten in Flüssigkeit
US6645359B1 (en) * 2000-10-06 2003-11-11 Roche Diagnostics Corporation Biosensor
ATE335435T1 (de) 2001-06-08 2006-09-15 Hoffmann La Roche Entnahmevorrichtung für körperflüssigkeiten und testmedienskassette
US6659966B2 (en) 2001-11-15 2003-12-09 Roche Diagnostics Corporation Fluid sampling apparatus
DE10163775A1 (de) 2001-12-22 2003-07-03 Roche Diagnostics Gmbh Analysensystem zur Bestimmung einer Analytkonzentration unter Berücksichtigung von proben- und analytunabhängigen Lichtintensitätsänderungen
US6759190B2 (en) * 2002-06-15 2004-07-06 Acon Laboratories, Inc. Test strip for detection of analyte and methods of use
US7572237B2 (en) * 2002-11-06 2009-08-11 Abbott Diabetes Care Inc. Automatic biological analyte testing meter with integrated lancing device and methods of use
DE10303265A1 (de) 2003-01-28 2004-07-29 Roche Diagnostics Gmbh Fluorimetrische Bestimmung von Analyten durch ein intramolekulares Quencher-Fluorophor-Konjugat
DE10304448A1 (de) 2003-02-04 2004-08-12 Roche Diagnostics Gmbh Fluorimetrische Bestimmung von Analyten durch Amin-N-Oxide als Redoxindikatoren
DE10346863A1 (de) * 2003-10-09 2005-05-04 Roche Diagnostics Gmbh On-Board-Kontrolle für Analyseelemente
ATE553213T1 (de) 2004-12-13 2012-04-15 Bayer Healthcare Llc Zusammensetzungen mit eigener grössenbegrenzung sowie testvorrichtungen zur messung von analyten in biologischen flüssigkeiten
EP1853598B1 (en) 2005-03-01 2012-11-21 Life Technologies Corporation Chemical probe compounds that become fluorescent upon reduction, and methods for their use
WO2006107914A2 (en) * 2005-04-04 2006-10-12 Facet Technologies, Llc Narrow-profile lancing device
US7955484B2 (en) * 2005-12-14 2011-06-07 Nova Biomedical Corporation Glucose biosensor and method
US8008068B2 (en) * 2008-02-29 2011-08-30 Light Pointe Medical, Inc. Nonhemolytic optical sensor with enhanced reflectance
US20090219509A1 (en) * 2008-02-29 2009-09-03 Hiroshi Nomura Optical sensor with enhanced reflectance
PL2936124T3 (pl) 2012-12-20 2017-08-31 F.Hoffmann-La Roche Ag Sposoby oceniania medycznych krzywych pomiarowych
CA2884919C (en) 2012-12-20 2021-05-04 F. Hoffmann-La Roche Ag Method for analyzing a sample of a body fluid
EP2781919A1 (en) 2013-03-19 2014-09-24 Roche Diagniostics GmbH Method / device for generating a corrected value of an analyte concentration in a sample of a body fluid
WO2016003683A1 (en) 2014-06-30 2016-01-07 3M Innovative Properties Company Photochromic articles containing polyoxometalate derivatives and methods of making same
EP3161103A1 (en) 2014-06-30 2017-05-03 3M Innovative Properties Company Photochromic articles containing a polyoxometalate and methods of making same
CN106573910B (zh) 2014-08-22 2020-08-28 豪夫迈·罗氏有限公司 氧化还原指示剂
JP2019529935A (ja) 2016-10-05 2019-10-17 エフ ホフマン−ラ ロッシュ アクチェン ゲゼルシャフト 多検体診断用試験エレメントのための検出試薬および電極配置、ならびにそれらを使用する方法
EP3339431A1 (en) 2016-12-22 2018-06-27 Roche Diabetes Care GmbH Glucose dehydrogenase variants with improved properties
CN111801425B (zh) 2018-02-28 2024-02-23 豪夫迈·罗氏有限公司 用于连续分析物测量的生物相容性涂层
CN108508064B (zh) * 2018-03-22 2020-08-14 中国科学院上海硅酸盐研究所 文物表面可溶盐含量的检测设备
CN109394782B (zh) * 2018-12-03 2020-10-20 中北大学 胆固醇衍生物改性多钼氧簇杂化物及其制备和应用
CN110813339A (zh) * 2019-11-29 2020-02-21 吉林师范大学 一种缺陷杂多蓝/TiO2复合可见光合成氨催化剂的制备方法

Family Cites Families (8)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
IT630626A (pl) * 1959-05-15
JPS5637050A (en) * 1979-09-04 1981-04-10 Ube Ind Ltd Preparation of catalyst for preparing unsaturated acid
JPS5963198A (ja) * 1982-10-01 1984-04-10 Toyo Jozo Co Ltd 酵素を用いる定量法
US4935346A (en) * 1986-08-13 1990-06-19 Lifescan, Inc. Minimum procedure system for the determination of analytes
DE3630999A1 (de) * 1986-09-12 1988-03-17 Boehringer Mannheim Gmbh Mehrschichtiger testtraeger
US4952495A (en) * 1987-06-08 1990-08-28 Eastman Kodak Company Hydrolyzable compounds which release electron transfer agents and analytical use of same
DE3826922A1 (de) * 1988-08-09 1990-02-22 Boehringer Mannheim Gmbh Verfahren zur kolorimetrischen bestimmung eines analyten mittels enzymatischer oxidation
DE3940010A1 (de) * 1989-12-02 1991-06-06 Boehringer Mannheim Gmbh Verwendung eines schwer loeslichen salzes einer heteropolysaeure zur bestimmung eines analyts, entsprechendes bestimmungsverfahren sowie hierfuer geeignetes mittel

Also Published As

Publication number Publication date
IL96473A0 (en) 1991-08-16
NZ236249A (en) 1993-02-25
PT96029B (pt) 1998-02-27
CN1030735C (zh) 1996-01-17
HU908021D0 (en) 1991-06-28
KR910012717A (ko) 1991-08-08
NO905202D0 (no) 1990-11-30
FI905925A0 (fi) 1990-11-30
DE59008475D1 (de) 1995-03-23
ES2069661T3 (es) 1995-05-16
IL96473A (en) 1995-03-15
AU628688B2 (en) 1992-09-17
HUT56631A (en) 1991-09-30
FI98569C (fi) 1997-07-10
NO300244B1 (no) 1997-04-28
IE904317A1 (en) 1991-06-05
CS593690A3 (en) 1992-03-18
US5240860A (en) 1993-08-31
GR3015363T3 (en) 1995-06-30
EP0431456B1 (de) 1995-02-15
RU2052819C1 (ru) 1996-01-20
US5382523A (en) 1995-01-17
CN1052376A (zh) 1991-06-19
HU212120B (en) 1996-02-28
EP0431456A1 (de) 1991-06-12
DE3940010A1 (de) 1991-06-06
MX23524A (es) 1993-10-01
US5521060A (en) 1996-05-28
NO905202L (no) 1991-06-03
CA2031238A1 (en) 1991-06-03
FI905925A (fi) 1991-06-03
SK280136B6 (sk) 1999-08-06
DK0431456T3 (da) 1995-07-17
KR950001124B1 (ko) 1995-02-11
IE65537B1 (en) 1995-11-01
ATE118552T1 (de) 1995-03-15
FI98569B (fi) 1997-03-27
AU6694990A (en) 1991-06-06
ZA909625B (en) 1991-10-30
CZ284677B6 (cs) 1999-01-13
JPH03191799A (ja) 1991-08-21
CA2031238C (en) 1995-10-24
PT96029A (pt) 1991-09-13
YU227790A (sh) 1992-12-21
JPH0687790B2 (ja) 1994-11-09

Similar Documents

Publication Publication Date Title
PL166907B1 (pl) Sposób oznaczania analitu przez wytwarzanie heteropoliblekitu i srodek do oznaczaniaanalitu przez wytwarzanie heteropoliblekitu PL PL
CA1339058C (en) Process and agent for the colorimetric determination of an analyte by means of enzymatic oxidation
US5126247A (en) Method, system and devices for the assay and detection of biochemical molecules
CA1296243C (en) Controlled hue test device
EP0496730B1 (en) Method and reagent for determination of an analyte via enzymatic means using a ferricyanide/ferric compound system
US20050084922A1 (en) Stabilized tetrazolium reagent compositions and methods for using the same
US6214612B1 (en) Cholesterol sensor containing electrodes, cholesterol dehydrogenase, nicotinamide adenine dinucleotide and oxidized electron mediator
JPH0577399B2 (pl)
US20080213808A1 (en) Mediators for photometric tests and means and methods relating to use thereof
JP2005118014A (ja) 分析方法およびそれに用いる試薬
JP3127160B2 (ja) 被検体を測定するための改善された方法および試薬
EP0259133A2 (en) Use of organic buffers to reduce dehydroascorbic acid interference in analytical methods
JP3889834B2 (ja) 還元型ニコチンアミド補酵素の測定用試薬およびそれを用いた測定方法並びに測定用試験片
CA1206077A (en) Sensitive enzymatic creatinine assay
JPH03503121A (ja) テオフィリンの酵素での定量