PL244071B1 - Pochodne (2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)(fenylo)-acetamidu i ich zastosowanie do leczenia chorób o podłożu neurologicznym - Google Patents

Pochodne (2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)(fenylo)-acetamidu i ich zastosowanie do leczenia chorób o podłożu neurologicznym Download PDF

Info

Publication number
PL244071B1
PL244071B1 PL428485A PL42848519A PL244071B1 PL 244071 B1 PL244071 B1 PL 244071B1 PL 428485 A PL428485 A PL 428485A PL 42848519 A PL42848519 A PL 42848519A PL 244071 B1 PL244071 B1 PL 244071B1
Authority
PL
Poland
Prior art keywords
phenyl
dione
oxo
pyrrolidine
substituent
Prior art date
Application number
PL428485A
Other languages
English (en)
Other versions
PL428485A1 (pl
Inventor
Krzysztof KAMIŃSKI
Krzysztof Kamiński
Michał ABRAM
Michał Abram
Anna RAPACZ
Anna Rapacz
Szczepan MOGILSKI
Szczepan Mogilski
Gniewomir LATACZ
Gniewomir Latacz
Bartłomiej SZULCZYK
Bartłomiej Szulczyk
Original Assignee
Univ Jagiellonski
Univ Warszawski Medyczny
Priority date (The priority date is an assumption and is not a legal conclusion. Google has not performed a legal analysis and makes no representation as to the accuracy of the date listed.)
Filing date
Publication date
Application filed by Univ Jagiellonski, Univ Warszawski Medyczny filed Critical Univ Jagiellonski
Priority to PL428485A priority Critical patent/PL244071B1/pl
Priority to MX2021008213A priority patent/MX2021008213A/es
Priority to AU2020207162A priority patent/AU2020207162A1/en
Priority to US17/309,956 priority patent/US20220073461A1/en
Priority to CA3125321A priority patent/CA3125321A1/en
Priority to PCT/PL2020/050001 priority patent/WO2020145831A1/en
Priority to BR112021013406-9A priority patent/BR112021013406A2/pt
Priority to JP2021539610A priority patent/JP2022522949A/ja
Priority to EP20709353.5A priority patent/EP3908580A1/en
Priority to CN202080008108.9A priority patent/CN113272292B/zh
Publication of PL428485A1 publication Critical patent/PL428485A1/pl
Publication of PL244071B1 publication Critical patent/PL244071B1/pl

Links

Classifications

    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D207/00—Heterocyclic compounds containing five-membered rings not condensed with other rings, with one nitrogen atom as the only ring hetero atom
    • C07D207/02—Heterocyclic compounds containing five-membered rings not condensed with other rings, with one nitrogen atom as the only ring hetero atom with only hydrogen or carbon atoms directly attached to the ring nitrogen atom
    • C07D207/30—Heterocyclic compounds containing five-membered rings not condensed with other rings, with one nitrogen atom as the only ring hetero atom with only hydrogen or carbon atoms directly attached to the ring nitrogen atom having two double bonds between ring members or between ring members and non-ring members
    • C07D207/34—Heterocyclic compounds containing five-membered rings not condensed with other rings, with one nitrogen atom as the only ring hetero atom with only hydrogen or carbon atoms directly attached to the ring nitrogen atom having two double bonds between ring members or between ring members and non-ring members with hetero atoms or with carbon atoms having three bonds to hetero atoms with at the most one bond to halogen, e.g. ester or nitrile radicals, directly attached to ring carbon atoms
    • C07D207/36—Oxygen or sulfur atoms
    • C07D207/40—2,5-Pyrrolidine-diones
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P25/00—Drugs for disorders of the nervous system
    • A61P25/04—Centrally acting analgesics, e.g. opioids
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P25/00—Drugs for disorders of the nervous system
    • A61P25/06—Antimigraine agents
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P25/00—Drugs for disorders of the nervous system
    • A61P25/08—Antiepileptics; Anticonvulsants
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D207/00—Heterocyclic compounds containing five-membered rings not condensed with other rings, with one nitrogen atom as the only ring hetero atom
    • C07D207/02—Heterocyclic compounds containing five-membered rings not condensed with other rings, with one nitrogen atom as the only ring hetero atom with only hydrogen or carbon atoms directly attached to the ring nitrogen atom
    • C07D207/30—Heterocyclic compounds containing five-membered rings not condensed with other rings, with one nitrogen atom as the only ring hetero atom with only hydrogen or carbon atoms directly attached to the ring nitrogen atom having two double bonds between ring members or between ring members and non-ring members
    • C07D207/34—Heterocyclic compounds containing five-membered rings not condensed with other rings, with one nitrogen atom as the only ring hetero atom with only hydrogen or carbon atoms directly attached to the ring nitrogen atom having two double bonds between ring members or between ring members and non-ring members with hetero atoms or with carbon atoms having three bonds to hetero atoms with at the most one bond to halogen, e.g. ester or nitrile radicals, directly attached to ring carbon atoms
    • C07D207/36—Oxygen or sulfur atoms
    • C07D207/40—2,5-Pyrrolidine-diones
    • C07D207/416—2,5-Pyrrolidine-diones with hetero atoms or with carbon atoms having three bonds to hetero atoms with at the most one bond to halogen, e.g. ester or nitrile radicals, directly attached to other ring carbon atoms
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D401/00—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, having nitrogen atoms as the only ring hetero atoms, at least one ring being a six-membered ring with only one nitrogen atom
    • C07D401/02—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, having nitrogen atoms as the only ring hetero atoms, at least one ring being a six-membered ring with only one nitrogen atom containing two hetero rings
    • C07D401/06—Heterocyclic compounds containing two or more hetero rings, having nitrogen atoms as the only ring hetero atoms, at least one ring being a six-membered ring with only one nitrogen atom containing two hetero rings linked by a carbon chain containing only aliphatic carbon atoms

Landscapes

  • Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Organic Chemistry (AREA)
  • Health & Medical Sciences (AREA)
  • Pain & Pain Management (AREA)
  • Engineering & Computer Science (AREA)
  • Bioinformatics & Cheminformatics (AREA)
  • Biomedical Technology (AREA)
  • Neurology (AREA)
  • Neurosurgery (AREA)
  • Chemical Kinetics & Catalysis (AREA)
  • General Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Medicinal Chemistry (AREA)
  • Nuclear Medicine, Radiotherapy & Molecular Imaging (AREA)
  • Pharmacology & Pharmacy (AREA)
  • Life Sciences & Earth Sciences (AREA)
  • Animal Behavior & Ethology (AREA)
  • General Health & Medical Sciences (AREA)
  • Public Health (AREA)
  • Veterinary Medicine (AREA)
  • Pharmaceuticals Containing Other Organic And Inorganic Compounds (AREA)
  • Heterocyclic Carbon Compounds Containing A Hetero Ring Having Nitrogen And Oxygen As The Only Ring Hetero Atoms (AREA)
  • Plural Heterocyclic Compounds (AREA)
  • Pyrrole Compounds (AREA)

Abstract

Przedmiotem zgłoszenia jest związek o wzorze ogólnym (I) lub jego farmaceutycznie akceptowalne sole oraz ich zastosowanie do leczenia chorób o podłożu neurologicznym. We wzorze wyżej wymienionego związku x - oznacza N lub C, k - jest liczbą równą 0 lub 1, A oznacza podstawnik wybrany z grupy zawierającej: podstawnik fenylowy; podstawnik fenylowy podstawiony jednym albo dwoma albo trzema albo czterema podstawnikami bocznymi wybranymi z grupy zawierającej: atomy fluorowców, -SCF3, -CF3, -CHF2, -CN, -OCF3, -NO2, -OCH3, -OC2H5, ugrupowanie alkilowe o ilości atomów węgla szkielecie węglowym od 1 do 4, przy czym ugrupowanie alkilowe ma łańcuch prosty albo rozgałęziony; podstawnik fenylowy podstawiony przynajmniej jednym podstawnikiem aromatycznym albo heteroaromatycznym; podstawnik benzhydrylowy; podstawnik 1-naftalenylowy albo 2-naftalenylowy; podstawnik benzotiofenylowy wybrany z grupy zawierającej podstawniki: 2-benzotiofenylowy, 3-benzotiofenylowy, 4-benzotiofenylowy albo 5-benzotiofenylowy, korzystnie podstawnik 5-benzotiofenylowy; podstawnik benzoizoksazolowy wybrany z grupy zawierającej podstawniki: 3-benzoizoksazolowy, 4-benzoizoksazolowy, 5-benzoizoksazolowy, 6-benzoizoksazolowy, 7-benzoizoksazolowy, korzystnie podstawnik 5-benzoizoksazolowy; ugrupowanie alkilowe o ilości atomów węgla szkielecie węglowym od 1 do 4, przy czym ugrupowanie alkilowe ma łańcuch prosty albo rozgałęziony albo cykliczny, korzystnie ugrupowanie alkilowe jest podstawione przynajmniej jednym atomem fluorowca; B oznacza: podstawnik fenylowy; podstawnik fenylowy podstawiony jednym lub dwoma podstawnikami bocznymi wybranymi z grupy zawierającej: atomy fluorowców, -SCF3, -CF3, -CHF2, -CN, -OCF3, -NO2, -OCH3, -OC2H5, ugrupowanie alkilowe o ilości atomów węgla szkielecie węglowym od 1 do 4, przy czym ugrupowanie alkilowe ma łańcuch prosty albo rozgałęziony.

Description

Opis wynalazku
Wynalazek dotyczy pochodnych (2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)(fenylo)-acetamidu oraz ich farmaceutycznie akceptowalnych soli, które nadają się do leczenia chorób o podłożu neurologicznym. Ujawnione związki wykazują szeroką aktywność protekcyjną w zwierzęcych modelach drgawek padaczkowych oraz modelach bólu i z tego względu mogą znaleźć zastosowanie w leczeniu chorób o podłożu neurologicznym, w szczególności padaczki, bólu neuropatycznego oraz migreny. Z uwagi na szeroki zakres wskazań terapeutycznych leków przeciwpadaczkowych, związki te mogą być również użyteczne m.in. do terapii zespołu abstynencyjnego, schizofrenii, zaburzeń schizoafektywnych, osobowości i odżywiania, a także lęku oraz stresu pourazowego.
Padaczka należy do najczęstszych chorób neurologicznych związanych z zaburzeniami pobudliwości i przewodnictwa neuronalnego. Schorzenie to dotyka 1-2% populacji ludzkiej i w istotnym stopniu obniża jakość życia chorych i możliwości ich codziennego funkcjonowania (Nadkarni, S.; LaJoie, J.; Devinsky, O. Neurology 2005, 64, S2-S11). Z uwagi na złożoną patofizjologię, padaczka jest chorobą heterogenną, chrakteryzującą się występowaniem różnych typów napadów (m.in. toniczno-klonicznych, nieświadomości, częściowych, itp.) oraz znaczną lekoopornością, sięgającą 30-40% diagnozowanych przypadków (Kwan, >.; Schachter, S.C.; Brodie,MJ. N. Engl. J. Med. 2011, 365, 919-926). Kolejną, poważną i trudną z punktu widzenia terapii chorobą neurologiczną jest ból neuropatyczny. Aktualne dane wskazują, że tylko u 50% chorych udaje się uzyskać zmniejszenie bólu neuropatycznego o 30-50%, natomiast u pozostałych pacjentów nie udaje się uzyskać poprawy za pomocą żadnego ze stosowanych leków (Butera, J.A. J. Med. Chem. 2007,11, 2543-2546). Istnieje zatem duże zapotrzebowanie na nowe substancje lecznicze umożliwiające kontrolę różnych typów napadów padaczkowych, korzystnie działających dodatkowo skutecznie w bólu o podłożu neurologicznym. Większość z aktualnie stosowanych leków przeciwpadaczkowych posiada wąski zakres wskazań terapeutycznych i dlatego znajdują one zastosowanie jedynie w określonym typie napadów padaczkowych. Do leków tych należą m.in. najnowsze preparaty lewetyracetam i lakozamid. Prace badawcze prowadzone w ostatnich latach wskazują, iż do terapii chorób o złożonym patomechanizmie (tzw. choroby wieloczynnikowe) szczególnie korzystne mogą okazać się związki wielocelowe (ang. multitargeted compounds) określane również terminem wielofunkcyjne (ang. multifunctional compounds), tj. chrakteryzujące się złożonym mechanizmem działania molekularnego. Łączenie różnych i synergistycznych mechanizmów umożliwia kompleksowe podejście do procesu leczniczego, co w efekcie zwiększa skuteczność terapeutyczną preparatu w stosunku do substancji działających na pojedynczy cel biologiczny (Bansal, Y.; Silakari, O. Eur. J. Med. Chem. 2014, 76, 31-42). Kolejną zaletą leków wielocelowych może być ograniczenie ilości przyjmowanych leków, co skutkować może zmniejszeniem działań niepożądanych, obniżeniem ryzyka interakcji lekowych oraz lepszą współpracą na linii lekarz-pacjent (tzw. compliance). Postuluje się również, iż związki wielocelowe mogą być użyteczne w leczeniu chorób chrakteryzujących się wysoką lekooporności (m.in. padaczki) (Talevi, A. Front. Pharmacol. 2015, 6, 205). Substancje wielocelowe projektowane są zwykle jako hybrydy lub chimery łączące na jednej matrycy chemicznej fragmenty strukturalne odpowiadające za określony efekt farmakologiczny (Morphy, R.; Rankovic, Z. J. Med. Chem. 2005, 48, 6523-6543). Szczególnie intensywne prace nad rozwojem związków wielocelowych jako kandydatów na nowe leki prowadzone są w obszarze chorób nowotworowych, neurodegeneracyjnych oraz zapalnych. Koncepcja hybrydyzacji molekularnej jako metody pozwalającej na projektowanie i rozwój nowych leków przeciwpadaczkowych o szerokim zakresie wskazań terapeutycznych została zaproponowana ostatnio przez nasz zespół (Abram, M.; Zagaja, M.; Mogilski, S.; Andres-Mach, M.; Latacz, G.; Baś, S.; Łuszczki, J. J.; Kieć-Kononowicz, K.; Kamiński, K. J. Med. Chem. 2017, 60, 8565-8579; Kamiński, K.; Zagaja, M.; Rapacz, A.; Łuszczki, J. J.; Andres-Mach, M.; Abram, M.; Obniska, J. Bioorg. Med. Chem. 2016, 24, 606-618; Kamiński, K.; Rapacz, A.; Filipek, B.; Obniska, J. Bioorg. Med. Chem. 2016, 24, 2938-2946; Kamiński, K.; Zagaja, M.; Łuszczki, J.J.; Rapacz, A.; Andres-Mach, M.; Latacz, G.; Kieć-Kononowicz, K. J. Med. Chem. 2015, 58, 5274-5286; Kamiński, K.; Rapacz, A.; Łuszczki, J. J.; Latacz, G.; Obniska, J.; Kieć-Kononowicz, K.; Filipek, B. Bioorg. Med. Chem. 2015, 23, 2548-2561).
Aktywność przeciwdrgawkowa lub/i przeciwbólowa nowych substancji chemicznych oceniana jest rutynowo w modelach zwierzęcych (głównie na myszach i szczurach). Z klinicznego punktu widzenia szczególnie obiecującymi kandydatami na nowe leki przeciwpadaczkowe o szerokim spektrum skuteczność w różnych typach napadów padaczkowych u ludzi, są substancje aktywne w teście maksymalnego elektroszoku (MES, maximal electroshock seizure test), teście drgawek indukowanych podskórnym po
PL 244071 Β1 daniem pentetrazolu (scPTZ, subsutaneous pentylenetetrazole sizure test) oraz modelu drgawek indukowanych prądem o niskiej częstotliwości 6 Hz (32 mA lub/i 44 mA). Związki o takim profilu w badaniach przedklinicznych in vivo mogą działać efektywnie w ludzkich napadach toniczno-klonicznych przebiegających bez lub z wtórnym uogólnieniem, uogólnionych napadach nieświadomości (absence), napadach mioklonicznych, napadach częściowych oraz napadach lekoopornych. Wartością dodaną ww. połączeń jest aktywność w ważniejszych zwierzęcych testach oceniających działanie antynocyceptywne, tj. teście formalinowym, modelu bólu indukowanego kapsaicyną oraz modelu bólu neuropatycznego indukowanego oksaliplatyną.
Problemem technicznym stawianym przed wynalazkiem jest dostarczenie takich związków chemicznych, które byłyby proste w otrzymywaniu, nie wykazywałyby efektu hepatoksycznego oraz możliwe byłoby ich zastosowanie, jako substancji aktywnych w kompozycjach farmaceutycznych, albo ich farmaceutycznie akceptowanych soli, do kontroli napadów padaczkowych różnego typu (toniczno-klonicznych przebiegających bez lub z wtórnym uogólnieniem, uogólnionych napadach nieświadomości, napadach mioklonicznych, napadach częściowych oraz napadach lekoopornych), przy czym związki takie powinny wykazywać także aktywność przeciwbólową względem bólu o podłożu neurologicznym czy migreny.
Pierwszym przedmiotem wynalazku jest zawiązek o wzorze ogólnym (I) albo jego farmaceutycznie akceptowalne sole, (I) w którym:
X - oznacza N lub C, k - jest liczbą równą 0 A oznacza podstawnik wybrany z grupy zawierającej: podstawnik fenylowy;
podstawnik fenylowy podstawiony jednym albo dwoma podstawnikami bocznymi wybranymi z grupy zawierającej: atomy fluorowców, -SCF3, -CF3, -CHF2, -OCF3, -CH3;
podstawnik bifenylowy;
podstawnik 2-naftalenylowy;
podstawnik 5-benzotiofenylowy;
podstawnik 5-benzoksazolowy;
B oznacza:
podstawnik fenylowy;
podstawnik fenylowy podstawiony jednym atomem fluoru.
Związek o wzorze (I) posiada centrum chiralne, stąd może on występować w postaci izomerów optycznych i ich mieszanin. Poszczególne izomery można otrzymać, stosując odpowiednie formy izomeryczne substancji wyjściowej (pochodne aminokwasowe) lub można je rozdzielać po wytworzeniu związku końcowego według znanych metod rozdzielania.
W następnej korzystnej realizacji wynalazku atom fluorowca stanowi atom fluoru albo chloru, korzystnie atom chloru.
W kolejnej korzystnej realizacji wynalazku związek o wzorze ogólnym (I) jest wybrany z grupy zawierającej:
1) 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-fenylopiperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion,
2) 1-(2-(4-(3-chlorofenylo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion,
3) 1-(2-(4-(3,5-dichlorofenylo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion,
4) 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(m-tolilo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion,
5) 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(3-(trifluorometylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion,
PL 244071 Β1
6) 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(4-(trifluorometylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion, 7) 1-(2-(4-(3,5-bis(trifluorometylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion, 8) 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(3-(difluorometylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion, 9) 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(3-(trifluorometoksy)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion, 10) 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(4-(trifluorometoksy)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion, 11) 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(3-(trifluorometylo(sulfanylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion,
12) 1 -(2-(4-((1,1 '-bifenylo]-3-ylo)piperazyn-1 -ylo)-2-okso-1 -fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion,
13) 1-(1-(4-fluorofenylo)-2-okso-2-(4-(3-(trifluorometylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion,
14) 1 -(2-(4-(naftalen-2-ylo)piperazyn-1 -ylo)-2-okso-1 -fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion,
15) 1-(2-(4-(benzo[b]tiofen-5-ylo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion,
16) 1-(2-(4-(1,2-benzoksazol-5-ilo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion,
17) 1-(2-(4-(3-chlorofenylo)piperydyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion,
18) 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(3-(trifluorometylo)fenylo)piperydyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion,
19) 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(3-(trifluorometoksy)fenylo)piperydyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion.
Drugim przedmiotem wynalazku jest związek według wynalazku, który został zdefiniowany powyżej, przeznaczony do stosowania w leczeniu lub zapobieganiu napadom padaczkowym, bólowi o podłożu neurologicznym, migrenie, bólowi neuropatycznemu lub bólowi o podłożu zapalnym. Związek według wynalazku jest stosowany jako substancja aktywna (jedyna lub jedna z wielu) zawarta w kompozycji farmaceutycznej służącej do leczenia lub zapobiegania co najmniej jednego z powyższych wskazań medycznych.
Związki według wynalazku posiadają aktywność przeciwdrgawkową i przeciwbólową w szerokim panelu modeli zwierzęcych i mogą znaleźć zastosowanie, jako substancje czynne różnych postaci leku do leczenia padaczki i bólu o podłożu neurologicznym.
Związki o wzorze (I) według wynalazku można otrzymać wychodząc ze związku o wzorze (II):
(II) w którym B i k mają znaczenie takie jak zdefiniowano dla wzoru (I). Związek o wzorze (II) można otrzymać w dwuetapowym postępowaniu stosując, jako substraty dostępne w handlu bezwodnik bursztynowy i odpowiednie pochodne aminokwasowe. W etapie pierwszym w wyniku reakcji kondensacji bezwodnika bursztynowego z właściwym aminokwasem uzyskuje się produkt pośredni o strukturze amidokwasu, który następnie w wyniku reakcji cyklizacji tworzy żądany związek o wzorze (II). Alternatywnie, związek o wzorze (II) można wytwarzać stosując w tym celu jednoetapową reakcję cyklokondensacji termicznej, która zachodzi między bezwodnikiem bursztynowym bądź kwasem bursztynowym i odpowiednim aminokwasem.
Żądane związki wg wzoru (I) według wynalazku można otrzymać stosując w tym celu reakcję amidowania zachodzącą pomiędzy związkiem opisanym wzorem (II) i właściwą, dostępną w handlu drugorzędową aminą alifatyczną. Reakcja ta prowadzona może być w obecności znanych czynników sprzęgających m.in. CDI, EDCI, DCC, itp. Alternatywnie związki według wzoru (I) można otrzymać w wyniku reakcji zachodzącej pomiędzy chlorkiem kwasowym powstałym w wyniku przekształcenia kwasu karboksylowego opisanego wzorem (II) i odpowiednią dostępną komercyjnie drugorzędową aminą alifatyczną. Związki opisane wzorem (I) wg wynalazku mogą zostać również wytworzone w reak cji pomiędzy kwasem karboksylowym i odpowiednią aminą alifatyczną wykorzystując czynniki aktywujące wybrane z pośród BOP, HBTU, HATU, w obecności zasady organicznej, zwłaszcza trietyloaminy (TEA), N-metylomorfoliny (NMM) lub N,N-diizopropyloetyloaminy (DIEA).
Postępowanie syntetyczne oraz warunki reakcji ilustruje Fig. 2, gdzie X, A, B i k mają znaczenie podane wyżej.
Rozwiązanie według wynalazku posiada szereg zalet. Ujawnione związki o wzorze (I) charakteryzują się silną i szeroką aktywnością przeciwdrgawkową w różnych zwierzęcych modelach padaczki tj. w teście maksymalnego elektroszoku (MES, maximal electroshock seizure test), teście drgawek indukowanych podskórnym podaniem pentetrazolu (scPTZ, subsutaneous pentylenetetrazole sizure test) oraz modelu drgawek indukowanych prądem o niskiej częstotliwości 6 Hz (32 mA lub/i 44 mA). Związki o takim profilu w badaniach przedklinicznych in vivo mogą działać efektywnie w różnych typach padaczki u człowieka w tym napadach toniczno-klonicznych przebiegających bez lub z wtórnym uogólnieniem, uogólnionych napadach nieświadomości (absence), napadach mioklonicznych, napadach częściowych oraz, co istotne, napadach lekoopornych. Inną zaletą związków o wzorze (I) jest silna aktywność nocyceptywna w zwierzęcych testach oceniających działanie antynocyceptywne, tj. teście formalinowym, modelu bólu indukowanego kapsaicyną oraz modelu bólu neuropatycznego indukowanego oksaliplatyną. Z tego względu związki o wzorze (I) mogą zaleźć zastosowanie do terapii bólu zarówno o podłożu neurogennym jak i zapalnym, co jest cechą niespotykaną wśród dostępnych w lecznictwie leków przeciwpadaczkowych. Związki wg wzoru (I) posiadają złożony mechanizm działania molekularnego oddziałując z napięciowo-zależnymi kanałami sodowymi, wapniowymi oraz receptorem/kanałem TRPV1. Korzystne działanie antagonistyczne wobec TRPV1 nie zostało aktualnie dowiedzione dla znanych i stosownych w lecznictwie leków przeciwpadaczkowych. Co istotne, dane literaturowe sugerują możliwe zaangażowanie TRPV1 w indukcję napadów padaczkowych (Naziroglu, M. Curr. Neuropharmacol. 2015, 13, 239-247; Naziroglu, M.; Óvey, I.S. Neuroscience 2015, 293, 55-66), natomiast jego rola, jako cel molekularny dla substancji o działaniu antynocyceptywnym, jest dobrze udokumentowana w literaturze (Szallasi, A.; Cortright, D.N.; Blum, C.A.; Eid, S.R. Nat. Rev. Drug. Discov. 2007, 6, 357-372). Związki wg wzoru (I) mogą być również potencjalnie użyteczne m.in. do terapii zespołu abstynencyjnego, schizofrenii, zaburzeń schizoafektywnych, osobowości i odżywiania, a także lęku oraz stresu pourazowego. Niniejszy wynalazek zapewnia, zatem związki do zastosowania jako leki. Ponadto ujawnia się możliwość zastosowania antagonistów receptora TRPV1 do leczenia różnych typów napadów padaczkowych.
Związki według wynalazku mogą być podawane różnymi drogami m.in. dojelitowo, miejscowo lub pozajelitowo przy zastosowaniu odpowiedniego preparatu farmaceutycznego przydatnego do wymienionego podawania i zawierającego co najmniej jeden aktywny związek wg wzoru (I) w farmaceutycznie dopuszczalnych i skutecznych ilościach razem z farmaceutycznie dopuszczalnymi rozcieńczalnikami, nośnikami i/lub substancjami pomocniczymi znanymi w dziedzinie. Wytwarzanie takich preparatów farmaceutycznych jest znane w dziedzinie. Dawka terapeutyczna będzie zmienna i uzależniona od substancji, gatunku, płci, wieku, leczonej jednostki chorobowej, drogi i sposobu podania, co wymaga wyznaczenia przez specjalistę w dziedzinie. Proponowana dawka związków według wynalazku wynosi od 0,1 do około 1000 mg na dzień, w dawce pojedynczej lub w dawkach podzielonych. Związki według wynalazku podaje się pacjentowi, jako takie lub w połączeniu z jedną inną substancją czynną lub więcej, każdą w swej własnej kompozycji lub niektórymi bądź wszystkimi substancjami czynnymi połączonymi w pojedynczej kompozycji, i/lub odpowiednimi farmaceutycznymi substancjami pomocniczymi. Odpowiednie farmaceutyczne substancje pomocnicze obejmują typowo stosowane substancje pomocnicze i środki ułatwiające formulację, takie jak wypełniacze, środki wiążące, środki rozsadzające, środki poślizgowe, rozpuszczalniki, środki żelotwórcze, emulgatory, stabilizatory, barwniki i/lub środki konserwujące. Związki według wynalazku komponuje się w postacie dawkowania, stosując powszechnie znane farmaceutyczne metody wytwarzania. Postaciami dawkowania mogą być np. tabletki, kapsułki, granulki, czopki, emulsje, zawiesiny lub roztwory. Zależnie od sposobu podawania i formy galenowej, ilość substancji czynnej w preparacie może typowo wahać się w zakresie od 0,01% i 100% (wagowo).
Przykłady realizacji wynalazku zostały zobrazowane na rysunku, gdzie przedstawiono: na Fig. 1. wzór ogólny związku (I); Fig. 2 syntezy pochodnych wg wzoru (I); Fig. 3 aktywność analgetyczną związku 6 oraz kwasu walproinowego (VPA) w I i II fazie bólu testu formalinowego, gdzie wyniki przedstawiono jako czas lizania łapy w fazie pierwszej testu (0-5 minut po iniekcji formaliny) i w fazie II testu (15-30 minut po iniekcji formaliny), i wartości przedstawiają średnie ± SEM dla grupy 8-10 zwierząt. Różnica statystycznie znamienna w porównaniu do grupy kontrolnej, której podano sam nośnik (Tween), analiza statystyczna-jednoczynnikowa analiza wariancji ANOVA, test post hoc Dunnett'a: *p <0,05, **p<0,01, ***p<0,001, ****p<0,0001. C - grupa kontrolna; VPA - kwas walproinowy; Fig. 4 aktywność analgetyczną związku 6 oraz kwasu walproinowego (VPA) w teście kapsaicynowym, gdzie wyniki przedstawiono jako czas lizania łapy 0-5 minut po wstrzyknięciu kapsaicyny i wartości przedstawiają średnie ± SEM. Różnica statystycznie znamienna w porównaniu do grupy kontrolnej, której podano sam nośnik (Tween), analiza statystyczna-jednoczynnikowa analiza wariancji ANOVA, test post hoc Dunnett'a: *p <0,05, **p<0,01, ***p<0,001, ****p<0,0001. C - grupa kontrolna; VPA - kwas walproinowy; Fig. 5 aktywność analgetyczną związku 6 oraz kwasu walproinowego (VPA) w neuropatii obwodowej indukowanej oksaliplatyną, gdzie: A - wpływ związku 6 na allodynię mechaniczną w teście von Frey'a. B - wpływ kwasu walproinowego (VPA) na allodynię mechaniczną w teście von Frey'a. C wpływ związku 6 na allodynię termiczną w teście Cold Plate i wyniki przedstawiono jako średnią wartość siły nacisku powodującą uniesienie łapy (test von Frey'a) lub czas latencji do wystąpienia reakcji nocyceptywnej (test Cold Plate) ± SEM dla grupy 8-10 zwierząt. Różnica statystycznie znamienna w porównaniu do grupy kontrolnej (myszy po podaniu OXPT, a przed podaniem związków badanych, analiza statystyczna-jednoczynnikowa analiza wariancji ANOVA, test post hoc Dunnett'a: *p <0,05, **p<0,01, ***p<0,001, ****p<0,0001. Veh - nośnik (1% Tween 80); Fig. 6 wpływ związku 6 (w stężeniu 100 μM) na szybkie potencjałozależne prądy sodowe, gdzie: A - przykładowe rejestracje maksymalnych, potencjałozależnych prądów sodowych w kontroli, w obecności związku 6 i po odpłukaniu substancji. B uśrednione, znormalizowane, maksymalne amplitudy prądów sodowych w kontroli, w obecności związku 6 (*p< 0.001, ANOVA z testem Tukey'a) i po odpłukaniu substancji. l/lmax (na osi pionowej) oznacza, że prądy były normalizowane do wartości kontrolnych; Fig. 7 wpływ werapamilu, Na3VO4 oraz związku 6 na aktywność bazową Pgp i istotność statystyczną obliczono jednoczynnikową analizą wariancji ANOVA oraz metodą Bonferroniego (**p<0,01, ***p<0,001, związki testowane w tryplikatach), Fig. 8A - wpływ referencyjnego inhibitora - ketokonazolu (KE) oraz związku 6 na aktywność CYP3A4. B - wpływ referencyjnego inhibitora - chinidyny (QD) oraz 6 na aktywność CYP2D6. Wartość IC50 dla KE i QD wyliczono przy użyciu oprogramowania GraphPad Prism 5. Związk i testowane w tryplikatach; Fig. 9 wpływ referencyjnego cytostatyku doksorubicyny (DX), toksyny mitochondrialnej CCCP (karbonylocyjanek m -chlorofenylohydrazonu) oraz związku 6 na żywotność komórek linii HepG2 po 72 h inkubacji. Istotność statystyczną obliczono jednoczynnikową analizą wariancji ANOVA oraz metodą Bonferroniego (*p<0,05, ***p<0,001, związki testowane w czterech powtórzeniach); Fig. 10 Poziom ATP w komórkach linii komórek HepG2 po 3 godzinnej inkubacji. DX - doksorubicyna, CCCP (karbonylocyjanek m-chlorofenylohydrazonu). Istotność statystyczną obliczono jednoczynnikową analizą wariancji ANOVA oraz metodą Bonferroniego (*p<0,05, ***p<0,001, związki testowane w czterech powtórzeniach).
Metody analityczne:
Widma protonowego rezonansu magnetycznego (1H NMR) oraz magnetycznego rezonansu jądrowego węgla (13C NMR) rejestrowano używając spektrometru Mercury-300 „Varian” (Varian Inc., Palo Alto, CA, USA), przy odpowiednio 300 MHz i 75 MHz. Przesunięcia chemiczne podano w wartościach δ (ppm) w stosunku do TMS δ = 0 (1H), jako wzorca wewnętrznego. Wartości J wyrażono w hercach (Hz). Jako rozpuszczalnik stosowano deuterowany chloroform (CDCh) lub deuterowany dimetylosulfotlenek (DMSO-D6). W opisie widm użyto następujące skróty sygnałów: s (singlet), br. s (szeroki singlet), d (dublet), dd (dublet dubletów), t (triplet), td (triplet dubletów), q (kwartet), m (multiplet). System do analiz UPLC/MS składał się z aparatu Waters ACQUITY® UPLC® (Waters Corporation, Milford, MA, USA) sprzężonego ze spektrometrem masowym Waters TQD, pracującym w trybie jonizacji elektrosprejem (ESI). Rozdziały chromatograficzne zostały przeprowadzone z wykorzystaniem kolumny Acquity UPLCBEH C18 o wymiarach 2,1 x 100 mm i średnicy ziaren 1,7 μm. Kolumna była utrzymywana w temperaturze 40°C i eluowana w gradiencie od 95% do 0% eluentu A w czasie 10 min, przy przepływie 0,3 ml/min. Eluent A: woda/kwas mrówkowy (0,1%, v/v); eluent B: acetonitryl/kwas mrówkowy (0,1%, v/v). Chromatogramy zostały zarejestrowane przy użyciu detektora PDA Waters eλ. Widma były analizowane w zakresie 200-700 nm z rozdzielczością 1,2 nm i częstością próbkowania 20 pkt/s. Chromatografia cienkowarstwowa (TLC) została wykonana na płytkach aluminiowych powlekanych żelem krzemionkowym 60 F254 (Macherey-Nagel, Duren, Niemcy), przy użyciu układów rozwijających o następującym składzie: DCM : MeOH (9 : 0,2; v/v), DCM : MeOH (9 : 0,3; v/v), DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v), Dcm‘: MeOH (9 :1, v/v). Detekcja plam - światło UV (λ = 254 nm). Temperatury topnienia (t.t.) oznaczono z użyciem kapilar otwartych w aparacie Buchi 353 (Buchi Labortechnik, Flawil, Szwajcaria).
Wytwarzanie związków według wynalazku zilustrowano w poniżej zamieszczonych przykładach. Przedstawione w poniższych przykładach syntezy nie były optymalizowane pod kątem wydajności, ilości zastosowanych reagentów jak i finalnej postaci otrzymanych związków.
Zastosowane skróty:
CDI DCM DMF Et2O HCI HMDS MeOH NaCI Na2SO4 ZnCl2 - karbonylodiimidazol - dichlorometan - dimetyloformamid - eter dietylowy - kwas solny - heksametylodisilazan - metanol - chlorek sodu - siarczan sodu - chlorek cynku
Przykład 1. Synteza oraz dane fizykochemiczne i spektralne produktów pośrednich (II i III wg schematu na Fig. 2):
Produkt pośredni III: Kwas 4-((karboksy(fenylo)metylo)amino)-4-oksobutanowy
Bezwodnik bursztynowy (3,0 g, 30 mmol, 1 eq) rozpuszczono w 15 ml lodowatego kwasu octowego, a następnie dodano równomolową ilość DL-fenyloglicyny (4,53 g). Mieszaninę podgrzano do 70°C, a następnie mieszano przez 12 godzin. Po tym czasie kwas octowy oddestylowano do sucha. Produkt pośredni III otrzymano w postaci stałej po przemyciu Et2O.
Biały stały. Wydajność: 87% (6,55 g); t.t. 199,4-200,6°C; TLC: Rf = 0,25 (DCM : MeOH (9 : 1; v/v)); C12H13NO5 (251,24), Masa monoizotopowa: 251,08. UPLC (czystość 100%): tr = 2,77 min. (M+H)+ 252,1.
Produkt pośredni II: Kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy
Do zawiesiny kwasu 4-((karboksy(fenylo)metylo)amino)-4-oksobutanowego (5,0 g, 20 mmol, 1 eq) w suchym benzenie (100 ml) dodano ZnCl2 (2,73 g, 20 mmol, 1 eq), całość ogrzano do 80°C. Następnie przez 30 minut wkraplano roztwór HMDS (4,84 g, 6,25 ml, 30 mmol, 1,5 eq) w suchym benzenie (15 ml). Reakcję kontynuowano mieszając całość w temperaturze wrzenia przez ok. 12 godzin, po czym zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem. Po oddestylowaniu rozpuszczalnika oleistą pozostałość rozpuszczono w DCM i ekstrahowano 0,1 M HCI (3 x 50 ml), wodą (3 x 50 ml) i nasyconym roztworem NaCI (3 x 50 ml). Warstwę organiczną suszono nad bezwodnym Na2SO4, a następnie odparowano do sucha. Kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy otrzymano jako substancję stałą po przemyciu Et2O.
Biały stały. Wydajność: 90% (4,20 g); t.t. 195,5-198,2°C; TLC: Rf = 0,45 (DCM : MeOH (9 : 1; v/v));, C12H11NO4 (233,22), Masa monoizotopowa: 233,07. UPLC (czystość 100%): t r = 3,41 min. (M+H)+ 234,1. 1H NMR (300 MHz, DMSO-Ds) δ 2,73 (s, 4H), 5,76 (s, 1H), 7,26-7,35 (m, 3H), 7,36-7,45 (m, 2H), 13,22 (br. s, 1H).
Przykład 2. 1-(2-Okso-1-fenylo-2-(4-fenylopiperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion
Karbonylodiimidazol (1,17 g, 7,2 mmol, 1,2 eq) rozpuszczono w 5 ml suchego DMF, a następnie dodano do roztworu kwasu 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowego (1,40 g, 6 mmol, 1 eq) rozpuszczonego w 10 ml bezwodnego DMF. Całość mieszano przez 0,5 godziny, po czym wkroplono roztwór 1-fenylopiperazyny (0,97 g, 6 mmol, 1 eq) w 5 ml bezwodnego DMF. Reakcję kontynuowano mieszając całość w temperaturze pokojowej przez 24 godziny. Po tym czasie DMF oddestylowano pod zmniejszonym ciśnieniem. Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie DCM : MeOH (9 : 0,3; v/v). Związek otrzymano w postaci stałej, po przemyciu eterem Et2O.
Biały stały. Wydajność: 84% (1,90 g); t.t. 156,7-157,4°C; TLC: Rf = 0,35 (DCM : MeOH (9 : 0,3; v/v)); C22H23N3O3 (377,44), Masa monoizotopowa: 377,17. UPLC (czystość 100%): tR = 5,88 min. (M+H)+ 378,1.
1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 2,58-2,81 (m, 5H), 2,95-3,15 (m, 2H), 3,17-3,42 (m, 3H), 3,63-3,76 (m, 1H), 3,92-4,05 (m, 1H), 6,12 (s, 1H), 6,80-6,91 (m, 3H), 7,19-7,28 (m, 2H), 7,29-7,47 (m, 5H);
13C NMR (75 MHz, CDCI3) δ 28,1,42,4, 45,8, 48,9, 49,2, 56,8, 116,5, 116,6, 120,6, 128,6, 128,6, 128,9, 129,1, 129,2, 129,8, 129,9, 133,0, 150,7, 165,0, 176,3.
Przykład 3. 1-(2-(4-(3-Chlorofenylo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substrat y użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 6 mmol, 1eq) oraz 1,(3-chlorofenylo)piperazynę (1,40 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,2 v/v).
Biały stały. Wydajność: 81% (2,00 g); t.t. 128,1-129°C; TLC: Rf = 0,51 (DCM : MeOH (9 : 0,2; v/v)); C22H22CIN3O3 (411,89), Masa monoizotopowa: 411,13. UPLC (czystość 100%): t r = 6,69 min, (M+H)+ 412,1.
1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 2,58-2,73 (m, 4H), 3,00 (br. s, 1H), 3,27-3,53 (m, 3H), 3,54-3,86 (m, 2H), 4,17 (br. s, 2H), 6,02 (s, 1H), 7,27-7,40 (m, 7H), 7,51-7,63 (m, 2H);
13C NMR (75 MHz, CDCI3) δ 28,0, 40,0, 43,3, 53,3, 53,7, 56,5, 118,9, 120,8, 128,9, 129,1, 129,3, 129,6, 131,4, 132,1, 135,9, 143,8, 165,5, 176,7.
Przykład 4. 1-(2-(4-(3,5-Dichlorofenylo)piperazyn- 1-ylo)-2-okso- 1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 6 mmol, 1 eq) oraz 1-(3,5-dichlorofenylo)piperazynę (1,20 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,3; v/v).
Biały stały. Wydajność: 77% (2,06 g); t.t. 213,1-214,7°C; TLC: Rf = 0,35 (DCM : MeOH (9 : 0,3; v/v)); C22H21CI2N3O3 (446,33), Masa monoizotopowa: 446,10. UPLC (czystość 99%): t r = 6,39 min, (M+H)+ 447,1.
1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 2,50-2,74 (m, 4H), 2,84-3,12 (m, 4H), 3,18-3,97 (m, 4H), 6,12 (s, 1H), 6,71-6,87 (m, 1H), 6,99-7,12 (m, 2H), 7,29-7,57 (m, 5H).
Przykład 5. 1-(2-Okso-1-fenylo-2-(4-(m-tolilo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 6 mmol, 1 eq) oraz 1-(3-metylofenylo)piperazynę (1,18 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,3; v/v).
Biały stały. Wydajność: 86% (2,02 g); t.t. 188,7-192,1°C; TLC: Rf = 0,45 (DCM : MeOH (9 : 0,3; v/v)); C23H25N3O3 (391,47), Masa monoizotopowa: 391,19. UPLC (czystość 98,9%): tr = 6,35 min, (M+H)+ 392,2.
1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 2,36 (s, 3H), 2,57-2,78 (m, 5H), 2,91-3,54 (m, 3H), 3,63-4,55 (m, 4H), 6,06 (s, 1H), 7,22 (d, 1H, J = 7,5 Hz), 7,27-7,62 (m, 8H);
13C NMR (75 MHz, CDCI3) δ 21,4, 28,1,39,7, 43,0, 54,1,54,6, 56,5, 117,9, 121,7, 128,9, 129,3, 129,7, 130,2, 130,8, 132,3, 141,0, 141,8, 165,4, 176,3.
Przykład 6. 1-(2-Okso-1-fenylo-2-(4-(3-(trifluorometylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 6 mmol, 1 eq) oraz 1-[3-(trifluorometylo)fenylo]piperazynę (1,38 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,2; v/v).
Biały stały. Wydajność: 82% (2,19 g); t.t. 150,3-151,4°C; TLC: Rf = 0,34 (DCM : MeOH (9 : 0,2; v/v)); C23H22F3N3O3 (445,44), Masa monoizotopowa: 445,16. UPLC (czystość 100%): tr = 6,94 min, (M+H)+ 446,2. 1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 2,60-2,86 (m, 5H), 3,00-3,20 (m, 2H), 3,23-3,44 (m, 3H), 3,62-3,76 (m, 1H), 3,93-4,06 (m, 1H), 6,12 (s, 1H), 6,94-7,04 (m, 2H), 7,09 (d, 1H, J = 7,7 Hz), 7,287,51 (m, 6H);
13C NMR (75 MHz, CDCI3) δ 28,0, 42,2, 45,6, 48,4, 48,6, 56,8, 112,7 (q, J = 4,6 Hz), 116,7 (q, J = 4,6 Hz), 119,2, 123,4 (q, J = 271,8 Hz), 128,7, 128,9, 129,7, 129,8, 131,5 (q, J = 31,8 Hz), 132,9, 150,8, 165,1, 176,3.
Przykład 7. 1-(2-Okso-1-fenylo-2-(4-(4-(trifluorometylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 6 mmol, 1 eq) oraz 1-[4-(trifluorometylo)fenylo]piperazynę (1,38 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,3; v/v).
Biały stały. Wydajność: 62% (1,66 g); t.t. 173,2-174,3°C; TLC: Rf = 0,49 (DCM : MeOH (9 : 0,3; v/v)); C23H22F3N3O3 (445,44), Masa monoizotopowa: 445,16. UPLC (czystość 100%): t r = 6,89 min, (M+H)+ 446,2.
1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 2,61-2,85 (m, 5H), 3,04-3,43 (m, 5H), 3,63-3,77 (m, 1H), 3,91-4,05 (m, 1H), 6,12 (s, 1H), 6,83 (d, 2H, J = 8,6 Hz), 7,30-7,40 (m, 3H), 7,40-7,50 (m, 4H);
13C NMR (75 MHz, CDCI3) δ 28,0, 42,1, 45,4, 47,6, 47,9, 56,8, 115,0, 124,5 (q, J = 270,6 Hz),
126,5 (q, J = 4,6 Hz), 128,7, 128,8, 128,9, 129,8, 132,8, 152,7, 165,1, 176,3.
Przykład 8. 1-(2-(4-(3,5-Bis(trifluorometylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 56 mmol, 1 eq) oraz 1-[3,5-bis(trifluorometylo)fenylo]piperazynę (1,18 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v).
Biały stały. Wydajność: 69% (2,12 g); t.t. 228,1-229,4°C; TLC: Rf = 0,47 (DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v)); C24H21F6N3O3 (513,44), Masa monoizotopowa: 513,13. UPLC (czystość 100%): tr = 6,58 min, (M+H)+ 514,1.
1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 2,52-2,75 (m, 4H), 2,82-3,07 (m, 4H), 3,123,86 (m, 4H), 6,11 (s, 1H), 6,97-7,05 (m, 3H), 7,22-7,61 (m, 5H).
Przykład 9. 1-(2-Okso-1-fenylo-2-(4-(3-(difluorometylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 6 mmol, 1 eq) oraz 1-(3-difluorometylofenylo)piperazynę (1,27 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,2; v/v).
Biały stały. Wydajność: 83% (2,13 g); t.t. 156,4-157,6°C; TLC: Rf = 0,55 (DCM : MeOH (9 : 0,2; v/v)); C23H23F2N3O3 (427,45), Masa monoizotopowa: 427,17. UPLC (czystość 100%): t r = 6,36 min, (M+H)+ 428,2.
1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 2,58-2,78 (m, 5H), 3,02-3,18 (m, 2H), 3,24-3,46 (m, 3H), 3,62-4,08 (m, 2H), 6,12 (s, 1H), 6,44-7,62 (m, 1H), 6,94-7,04 (m, 2H), 7,28-7,51 (m, 7H).
Przykład 10. 1-(2-Okso-1-fenylo-2-(4-(3-(trifluorometoksy)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 6 mmol, 1 eq) oraz 1-[3-(trifluorometoksy)fenylo]piperazynę (1,48 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,3; v/v).
Biały stały. Wydajność: 89% (2,46 g); t.t. 100,3-101,6°C; TLC: Rf = 0,42 (DCM : MeOH (9 : 0,3; v/v)); C23H22F3N3O4 (461,44), Masa monoizotopowa: 461,16. UPLC (czystość 100%): t r = 7,15 min, (M+H)+ 462,2.
1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 2,63-2,79 (m, 5H), 3,00-3,16 (m, 2H), 3,22-3,39 (m, 3H), 3,93-4,05 (m, 1H), 3,63-3,75 (m, 1H), 6,12 (s, 1H), 6,62 (s, 1H), 6,66-6,78 (m, 2H), 7,16-7,28 (m, 1H), 7,32-7,48 (m, 5H);
13C NMR (75 MHz, CDCI3) δ 28,0, 42,2, 45,5, 48,3, 48,5, 56,8, 108,8, 112,1, 114,2, 120,4 (q, J = 256,8 Hz), 128,7, 128,9, 129,8, 130,2, 132,8, 150,2, 151,9, 165,1, 176,3.
Przykład 11. 1-(2-Okso-1-fenylo-2-(4-(4-(trifluorometoksy)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 6 mmol, 1 eq) oraz 1-[4-(trifluorometoksy)fenylo]piperazynę (1,48 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,3; v/v).
Biały stały. Wydajność: 83% (2,29 g); t.t. 102,3-103,5°C; TLC: Rf = 0,43 (DCM : MeOH (9 : 0,3; v/v)); C23H22F3N3O4 (461,44), Masa monoizotopowa: 461,16. UPLC (czystość 100%): t r = 7,17 min, (M+H)+ 462,2.
1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 2,61-2,73(m, 5H), 2,98-3,13 (m, 2H), 3,20-3,37 (m, 3H), 3,91-4,08 (m, 1H), 3,63-3,75 (m, 1H), 6,13 (s, 1H), 6,60 (s, 1H), 6,63-6,79 (m, 2H), 7,14-7,28 (m, 1H), 7,29-7,51 (m, 5H).
Przykład 12. 1-(2-Okso-1-fenylo-2-(4-(3-(trifluorometylo(sulfanylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 6 mmol, 1 eq) oraz 1-[3-(trifluorometylotio)fenylo]piperazynę (1,57 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v).
Biały stały. Wydajność: 64% (1,83 g); t.t. 153,8-155,1°C; TLC: Rf = 0,54 (DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v)); C23H22F3N3O3S (423,53), Masa monoizotopowa: 423,16. UPLC (czystość 99%): tr = 6,92 min, (M+H)+ 424,1.
1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 2,54-2,73 (m, 4H), 3,21-3,48 (m, 4H), 3,55-3,79 (m, 4H), 6,12 (s, 1H), 7,13-7,34 (m, 2H), 7,51-7,65 (m, 7H).
Przykład 13. 1-(2-(4-([1,1'-Bifenylo]-3-ylo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 6 mmol, 1 eq) oraz 1-(bifenylo-3-ylo)piperazynę (1,43 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v).
Biały stały. Wydajność: 82% (2,23 g); t.t. 114,1-115,4°C ; TLC: Rf = 0,4 (DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v)); C28H27N3O3 (453,54) Masa monoizotopowa: 453,20. UPLC (czystość 100%): tr = 7,43 min, (M+H)+ 454,2.
1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 2,56-2,81 (m, 5H), 3,00-3,21 (m, 2H), 3,23-3,56 (m, 3H), 3,65-3,79 (m, 1H,), 3,94-4,11 (m, 1H), 6,14 (s, 1H), 6,83 (dd, 1H, J = 8,1, 2,0 Hz), 7,00-7,17 (m, 2H), 7,27-7,62 (m, 11H);
13C NMR (75 MHz, CDCI3) δ 28,1,42,5, 45,8, 49,0, 49,2, 56,8, 115,4, 115,6, 119,7, 127,2, 127,4, 128,7,128,8, 129,6, 129,9, 132,9, 141,4, 142,5, 151,1, 165,0, 176,4.
Przykład 14. 1-(1-(4-Fluorofenylo)-2-okso-2-(4-(3-(trifluorometylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-(4-fluorofenylo)octowy (1,51 g, 6 mmol, 1 eq) oraz 1-[3-(trifluorometoksy)fenylo]piperazynę (1,38 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v).
Biały stały. Wydajność: 73% (2,03 g); t.t. 88,8-90,7°C; TLC: Rf = 0,63 (DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v)); C23H21F4N3O3 (463,43), Masa monoizotopowa: 463,15. UPLC (czystość 100%): t r = 7,05 min, (M+H)+ 464,2.
1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 2,61-2,89 (m, 5H), 3,02-3,46 (m, 5H), 3,67-3,80 (m, 1H), 3,88-4,04 (m, 1H), 6,09 (s, 1H), 6,94-7,27 (m, 6H), 7,29-7,40 (m, 2H), 13C NMR (75 MHz, CDCI3) δ 28,0, 42,3, 45,6, 48,5, 48,6, 56,0, 112,7 (q, J = 3,4 Hz), 115,9, 116,2, 116,7 (q, J = 3,4 Hz), 117,0, 119,3, 124,1 (q, J = 272,9 Hz), 125,5 (d, J = 3,4 Hz), 129,7, 130,2, 130,3, 131,5 (q, J = 31,1 Hz), 135,1 (d, J = 6,9 Hz), 150,7, 160,9, 164,2, 164,5, 176,23.
Przykład 15. 1-(2-(4-(Naftalen-2-ylo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 6 mmol, 1 eq) oraz 1-(naftalen-2-ylo)piperazynę (1,27 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v).
Biały stały. Wydajność: 79% (2,02 g); t.t. 197,1-198,5°C; TLC: Rf = 0,71 ((DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v)); C26H25N3O3 (427,50), Masa monoizotopowa: 427,19. UPLC (czystość 100%): t r = 6,97 min (M+H)+ 428,2.
1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 2,58-2,87 (m, 5H), 3,03-3,25 (m, 2H), 3,29-3,60 (m, 3H), 3,69-3,89 (m, 1H), 3,96-4,17 (m, 1H), 6,12-6,18 (m, 1H), 7,00-7,24 (m, 2H), 7,28-7,54 (m, 7H), 7,61-7,80 (m, 3H).
Przykład 16. 1-(2-(4-(Benzo[b]tiofen-5-ylo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 6 mmol, 1 eq) oraz 1-(benzo[b]tiofen-5-ylo)piperazynę (1,30 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v).
Biały stały. Wydajność: 79% (2,05 g); t.t. 164,1 -165,3°C; TLC: Rf = 0,66 ((DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v)); C24H23N3O3S (433,53), Masa monoizotopowa: 433,15. UPLC (czystość 100%): tr = 6,62 min (M+H)+ 434,1.
1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 2,56-2,85 (m, 5H), 2,96-3,17 (m, 2H), 3,20-3,54 (m, 3H), 3,66-3,87 (m, 1H), 3,96-4,12 (m, 1H), 6,14 (s, 1H), 6,99 (dd, J = 8,7, 1,9 Hz, 1H), 7,15-7,25 (m, 1H), 7,30-7,55 (m, 7H), 7,72 (d, J = 8,8 Hz, 1H).
Przykład 17. 1-(2-(4-(1,2-Benzoksazol-5-ilo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 6 mmol, 1 eq) oraz 5-(piperazyn-1-ylo)benzo[d]izoksazol (1,22 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v).
Biały stały. Wydajność: 57% (1,43 g); t.t. 186,4-187,8°C; TLC: Rf = 0,58 (DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v)); C23H22N4O4 (418,45), Masa monoizotopowa: 418,16. UPLC (czystość 98%): tr = 7,25 min, (M+H)+ 419,1.
1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 2,57-2,86 (m, 5H), 2,95-3,19 (m, 3H), 3,22-3,53 (m, 2H), 3,62-3,84 (m, 2H), 3,94-4,11 (m, 1H), 6,14 (s, 1H), 7,05-7,32 (m, 1H), 7,29-7,54 (m, 6H), 7,98 (d, J = 8,8 Hz, 1H).
Przykład 18. 1-(2-(4-(3-Chlorofenylo)piperydyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 6 mmol, 1 eq) oraz 4-(3-chlorofenylo)piperydynę (1,17 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v).
Biały stały. Wydajność: 74% (1,83 g); t.t. 111,8-113,4°C; TLC: Rf = 0,43 (DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v)); C23H23CIN2O3 (410,90), Masa monoizotopowa: 410,14. UPLC (czystość 100%): t r = 7,05 min, (M+H)+ 411,1, 1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 1,52-2,05 (m, 4H), 2,33-2,84 (m, 8H), 2,96-3,34 (m, 1H), 6,15 (s, 1H), 7,05-7,28 (m, 6H), 7,32-7,66 (m, 3H).
Przykład 19. 1-(2-Okso-1-fenylo-2-(4-(3-(trifluorometylo)fenylo)piperydyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 6 mmol, 1 eq) oraz 1-[3-(trifluorometylo)fenylo]piperydynę (1,37 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v).
Biały stały. Wydajność: 85% (2,26 g); t.t. 100,1-101,5°C; TLC: Rf = 0,45 (DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v)); C24H23F3N2O3 (444,45), Masa monoizotopowa: 444,17. UPLC (czystość 100%): t r = 7,26 min (M+H)+ 445,1.
1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 1,49-2,00 (m, 3H), 2,54-2,83 (m, 8H), 2,94-3,77 (m, 2H), 6,14 (s, 1H), 7,09-7,60 (m, 9H).
Przykład 20. 1-(2-Okso-1-fenylo-2-(4-(3-(trifluorometoksy)fenylo)piperydyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion
Związek otrzymano wykorzystując analogiczną procedurę jak w przykładzie 2. Jako substraty użyto kwas 2-(2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)-2-fenylooctowy (1,40 g, 6 mmol, 1 eq) oraz 4-[3-(trifluorometoksy)fenylo]piperydynę (1,45 g, 6 mmol, 1 eq). Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej w układzie eluentów DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v).
Biały stały. Wydajność: 79% (2,18 g); t.t. 112,1-113,2°C; TLC: Rf = 0,47 (DCM : MeOH (9 : 0,5; v/v)); C24H23F3N2O4 (460,45), Masa monoizotopowa: 460,16. UPLC (czystość 100%): t r = 7,12 min, (M+H)+ 461,1, 1H NMR (300 MHz, CDCI3) δ 1,38-2,15 (m, 3H), 2,49-2,92 (m, 8H), 2,99-3,85 (m, 2H), 6,15 (s, 1H), 7,11-7,64 (m, 9H).
Przykład 21. Oznaczenie aktywności przeciwdrgawkowej w badaniach in vivo na myszach
Badania zostały przeprowadzone na osobnikach męskich myszy białych typu Swiss (CD-1) o wadze 22-26 g. Wszystkie procedury wykonano zgodnie z obowiązującymi polskimi i międzynarodowymi wytycznymi dotyczącymi etyki badań na zwierzętach, po uzyskaniu stosownej zgody instytucjonalnej. Substancje podawane były dootrzewnowo (i.p.) po uprzednim zawieszeniu w 1% wodnym roztworze Tweenu, jako pojedyncze wstrzyknięcia o objętości 10 ml/kg, 30 minut przed danym testem. Badania przesiewowe wykonano na grupach złożonych z 4 myszy. Średnią dawkę efektywną (ED50) w danym teście oraz toksyczną w teście obracającego się pręta (TD50) oszacowano na podstawie wyników uzyskanych na 4 grupach zwierząt złożonych z co najmniej 6 osobników. Wszystkie testy zostały przeprowadzone w oparciu o procedury opisane w literaturze specjalistycznej.
Przykład 22. Test maksymalnego wstrząsu elektrycznego
W teście maksymalnego wstrząsu elektrycznego (MES) drgawki wywołano bodźcem elektrycznym o czasie trwania 0,2 s, napięciu 500 V i natężeniu 25 mA. Impuls elektryczny wytwarzano przy użyciu generatora elektrowstrząsów (Rodent shocker, Typ 221, Hugo Sachs Elektronik, Niemcy) i doprowadzano do zwierzęcia za pomocą elektrod zakładanych na małżowiny uszne. Badanie przeprowadzano 30 minut po dootrzewnowym podaniu związków w różnych dawkach. Podczas eksperymentu zliczano ilość zwierząt, u których wystąpił epizod drgawkowy w postaci tonicznego wyprostu tylnych kończyn (Kamiński, K.; Rapacz, A.; Łuszczki, J. J.; Latacz, G.; Obniska, J.; Kieć-Kononowicz, K.; Filipek, B. Bioorg. Med. Chem. 2015,23, 2548-2561; Castel-Branco, M. M.; Alves, G. L.; Figueiredo, I. V.; Falcao, A. C.; Caramona, M. M. Methods Find. Exp. Clin. Pharmacol. 2009, 31, 101-106).
Przykład 23. Test drgawek psychomotorycznych (test 6 Hz)
W teście drgawek psychomotorycznych (test 6 Hz), drgawki wywoływano bodźcem elektrycznym o natężeniu 32 mA lub/i 44 mA oraz częstotliwości 6 pulsów na sekundę. Impuls elektryczny wytwarzano przy użyciu generatora elektrowstrząsów (ECT Unit 57800; Ugo Basile, Gemonio, Italy) i doprowadzano do zwierzęcia za pomocą elektrod ocznych. Przed rozpoczęciem testu elektrody delikatnie zwilżano roztworem środka miejscowego znieczulającego (1% rozt. lidokainy). Badanie przeprowadzano 30 minut po dootrzewnowym podaniu związków w różnych dawkach. Impuls elektryczny dostarczano nieprzerwanie przez okres 3 sekund, a następnie prowadzono obserwację zwierzęcia przez okres 10 sekund. W tym czasie obserwowano zahamowanie ruchowe u myszy, oszołomienie, utrzymywanie postawy siedzącej na tylnych łapach, automatyczne ruchy przednich łap, drganie nozdrzy oraz ogon Strauba. Objawy te utrzymujące się przez cały okres obserwacji świadczyły o wystąpieniu drgawek psychomotorycznych u myszy (Barton, M. E.; Klein, B. D.; Wolf, H. H.; White, H. S. Epilepsy Res. 2001,47, 217-227; Wojda, E.; Właź, A.; Patsalos, P. N.; Łuszczki, J. J. Epilepsy Res. 2009, 86, 163-174).
Przykład 24. Test drgawek wywołanych podskórnym podaniem pentetrazolu (scPTZ)
W teście wywołania drgawek podskórnym podaniem pentetrazolu zwierzęta otrzymywały pentetrazol w dawce 100 mg/kg. Jest to dawka, która powodowała u zwierząt wystąpienie drgawek klonicznych z utratą równowagi i upadkiem. Badane związki podawano 30 minut przed eksperymentem. Po podaniu PTZ zwierzęta umieszczano indywidualnie w przezroczystych pojemnikach i obserwowano przez okres 30 minut. W tym czasie mierzono latencję wystąpienia pierwszego napadu drgawek klonicznych z utratą równowagi oraz notowano ilość napadów drgawkowych podczas testu (Ferreri, G.; Chimirri, A.; Russo, E.; Gitto, R.; Gareri, P.; De Sarro, A.; De Sarro, G. Pharmacol. Biochem. Behav. 2004, 77, 85-94).
Przykład 25. Ocena wpływu na koordynację ruchową myszy w teście pręta obrotowego (rotarod)
Wpływ badanych związków na koordynację ruchową, oceniano w teście rotarod (wykorzystano aparat - May Commat, RR 0711 Rota Rod, Turcja). Myszy trenowano dzień przed właściwym eksperymentem. Umieszczano je indywidualnie na pręcie o średnicy 2 cm obracającym się z prędkością 10 obrotów na minutę (rpm). Podczas każdej sesji treningowej zwierzęta pozostawały na pręcie przez 3 minuty. Eksperyment przeprowadzono 30 minut po podaniu związków. Koordynację ruchową badano przy prędkości obracającego się pręta: 10 rpm w czasie 60 sekund. Rejestrowano czas utrzymywania się przez myszy na pręcie (Dunham, N. W.; Miya, T. A.; Edwards, L. D. J. Am. Pharm. Assoc. 1957, 46, 64-66).
Przykład 26. Analiza statystyczna
Wartości ED50 (dawka efektywna) i TD50 (dawka toksyczna) wraz z odpowiadającymi im 95% przedziałami ufności obliczono w oparciu o metodę Litchfield'a i Wilcoxona'. W celu przeprowadzenia oceny statystycznej wyników, wykorzystano jednoczynnikową analizę wariancji ANOVA oraz test post hoc Dunnett'a (test porównań wielokrotnych). Wartość przy poziomie istotności p < 0,05 uznawano za istotną statystycznie.
Przykład 27. Wyniki badań w kierunku aktywności przeciwdrgawkowej
Związki według wynalazku (I) wykazały szeroką aktywność przeciwdrgawkową działając skutecznie w teście MES, 6 Hz (32 mA lub/i 44 mA) oraz sc PTZ. W punkcie czasowym 30 min. chroniły od 50-100% badanych zwierząt. Najsilniejsze działanie ochronne ujawniły związki zawierające w pozycji 3 pierścienia aromatycznego połączonego z piperazyną elektrono-akceptorowe podstawniki, korzystnie
PL 244071 Β1
Cl, CF3, OCF3, SCF3, CHF2 lub podstawnik fenylowy. W Tabeli 1 przedstawiono przesiewowe dane farmakologiczne dla wybranych substancji (przykłady 2-20).
Tabela 1. Dane z badań przesiewowych dla wybranych związków wg wzoru ogólnego (I).
Przykład związku Test*
MES 6 Hz (32 mA) 6 Hz (44 mA) scPTZ
2 4/4 3/4 2/4 3/4
3 4/4 4/4 3/4 3/4
4 3/4 4/4 - 3/4
5 3/4 4/4 2/4 3/4
6 4/4 4/4 4/4 4/4
7 3/4 3/4 - 3/4
8 4/4 3/4 - 4/4
19 4/4 4/4 2/4 4/4
10 4/4 4/4 3/4 2/4
11 3/4 3/4 - 2/4
12 4/4 4/4 3/4 4/4
13 4/4 4/4 4/4 2/4
14 4/4 3/4 - 2/4
15 2/4 3/4 - 3/4
16 3/4 3/4 - 3/4
17 3/4 3/4 - 3/4
18 3/4 3/4 - 3/4
19 3/4 4/4 2/4 3/4
20 4/4 3/4 - 2/4
* Badania przeprowadzone w punkcie czasowym 0,5 h na myszach po podaniu dootrzewnowym; MES — test maksymalnego elektrowstrząsu, 6 Hz (32 mA) i 6 Hz (44 mA) — testy drgawek wywołanych prądem o niskim natężeniu odpowiednio 32 mA lub 44 mA, scPTZ - test drgawek indukowanych podskórnym podaniem pentetrazolu. - substancja nie badana.
W Tabeli 2 przedstawiono ilościowe dane farmakologiczne dla wybranego, aktywnego związku - 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(3-(trifluorometylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dionu (6), który chronił 100% myszy w teście MES, 6 Hz (32 mA i 44 mA) i scPTZ w badaniach przesiewowych (punkt czasowy 0,5 h).
PL 244071 Β1
Tabela 2. Wartości parametrów EDso i TDso dla związku 6 i kwasu walproinowego (VPA) po dootrzewnowym podaniu myszom
Testa Parametry EDso i TD50 Pl (TDso/ED5o)b
Związek 6 VPA
MES 23,7 (18,4-31,2) 252,7 (220,1-290,2) 8,2 (6) 1,7 (VPA)
6 Hz (32 mA) 22,4(17,4-28,8) 130,6 (117,6-145,2) 8.7 (6) 3,3 (VPA)
6 Hz (44 mA) 73,2 (57,4-93,4) 183,1 (143,5-233,7) 2,7 (6) 2,3 (VPA)
scPTZ 59,4 (37,5-94,1) 239,4 (209,2-274,1) 3,3 (6) 1,8 (VPA)
Test rotarod 195,7 (132,7-288,6) 430,7 (407,9-454,9)
a Zw. 6 i kwas walproinowy (VPA) badano 0,5 h po podaniu dootrzewnowym; MES - test maksymalnego elektrowstrząsy, 6 Hz (32 mA) i 6 Hz (44 mA) - testy drgawek wywołanych prądem o niskim natężeniu odpowiednio 32 mA i 44 mA, scPTZ—test drgawek indukowanych podskórnym podaniem pentetrazolu, test rotarod - test obracającego się pręta;b PI - indeks ochronny (TD50/ED50)·
Otrzymane wyniki potwierdziły, iż związek 6 posiadał silniejsze działanie ochronne oraz korzystniejsze indeksy ochronne w porównaniu do szeroko-zakresowego, modelowego leku przeciwpadaczkowego - kwasu walproinowego.
Przykład 28. Oznaczenie aktywności antynocyceptywnej w badaniach in vivo na myszach
Badania zostały przeprowadzone na osobnikach męskich myszy białych typu Swiss (CD-1) o wadze 18-25 g. Wszystkie procedury wykonano zgodnie z obowiązującymi polskimi i międzynarodowymi wytycznymi dotyczącymi etyki badań na zwierzętach, po uzyskaniu stosownej zgody instytucjonalnej. Grupa badana składała się z 8-10 zwierząt. Substancje badane i referencyjne podawane były 30 minut przed danym testem w formie wstrzyknięć dootrzewnowych jako zawiesiny w 1% wodnym roztworze Tweenu. Wszystkie testy/modele zostały przeprowadzone w oparciu o procedury opisane w literaturze specjalistycznej: testformalinowy (Beirith, A.; Santos, A. R.; Calixto, J. B.; Rodrigues, A. L.; Creczynski-Pasa, T. B. Eur. J. Pharmacol. 1998, 345, 233-245), model bólu wywołanego kapsaicyną (Mogilski, S.; Kubacka, M.; Redzicka, A.; Kazek, G.; Dudek, M.; Malinka, W.; Filipek, B. Pharmacol. Biochem. Behav. 2015, 133, 99-110), modelu bólu neuropatycznego indukowanego oksaliplatyną - test von Frey'a (Sałat, K.; Cios, A.; Wyska, E.; Sałat, R.; Mogilski, S.; Filipek, B.; Więckowski, K.; Malawska, B. Pharmacol. Biochem. Behav. 2014, 122, 173-181).
Przykład 29. Oznaczenie aktywności przeciwbólowej w teście formalinowym
Ból indukowano czynnikiem chemicznym wstrzykując myszom podpowięziowo 2,5% roztwór formaliny w stałej objętości 20 μΙ. Zwierzęta umieszczano w oddzielnych, przezroczystych komorach obserwacyjnych na okres 30 minut. Wartością mierzoną był całkowity czas lizania i gryzienia łapy, do której podano roztwór formaliny. Czas reakcji nocyceptywnej liczono przez pierwsze 5 minut od wstrzyknięcia formaliny (I faza testu - ból ostry) oraz w przedziałach czasowych 15-20, 20-25 i 25-30 minut od momentu jej podania (II faza testu - ból zapalny). Obserwowane hamowanie reakcji nocyceptywnej - skrócenie czasu lizania i gryzienia łapy, interpretowano jako efekt analgetyczny badanego związku. Badane związki podawano drogą dootrzewnową. Na podstawie uzyskanych wyników obliczono dawkę
ED5o(dawka powodująca skrócenie czasu reakcji nocyceptywnej o 50%). Związkiem odniesienia w teście był kwas walproinowy, który podawano dootrzewnowo w dawkach 100 mg/kg, 150 mg/kg oraz 200 mg/kg. Związek 6 podawano w dawkach 10 mg/kg, 20 mg/kg oraz 30 mg/kg.
Związek 6 wykazał wyraźną aktywność przeciwbólową w obu fazach testu. Średni czas reakcji nocyceptywnej w grupie kontrolnej wynosił 90,0 ± 4,97 sekund i 212,70 ± 10,16 sekund, odpowiednio w pierwszej i drugiej fazie testu. Związek 6 we wszystkich badanych dawkach zmniejszał czas reakcji nocyceptywnej w I fazie testu formalinowego, odpowiadającej bólowi ostremu przy czym efekt znamienny statystycznie zaobserwowano dla dwóch najwyższych dawek. Wartość ED50 dla związku 6 w pierwszej fazie testu wyniosła 28,50 mg/kg. W przypadku drugiej fazy testu odpowiadającej tonicznemu bólowi zapalnemu związek 6 we wszystkich zastosowanych dawkach w sposób znamienny statystycznie skracał czas reakcji nocyceptywnej. Wartość ED50 w drugiej fazie testu dla tego związku wyniosła 12,40 mg/kg (Fig. 3).
Kwas walproinowy (VPA) nie wykazywał aktywności przeciwbólowej w pierwszej fazie testu w żadnej z badanych dawek. W drugiej fazie testu VPA skracał czas reakcji nocyceptywnej we wszystkich zastosowanych dawkach, a wartość ED50 w tej fazie testu wyniosła 132,90 mg/kg (Fig. 3).
Przykład 30. Oznaczenie aktywności przeciwbólowej w kapsaicynowym modelu bólu (Fig. 4)
W teście tym oceniano czas lizania i/lub gryzienia tylnej łapy, do której myszom wstrzykiwano podpowięziowo kapsaicynę w ilości 1,6 μg, w stałej objętości 20 μl. Obserwację prowadzono przez 5 minut od podania kapsaicyny. Związki badane podawano dootrzewnowo 30 minut przed podaniem kapsaicyny. Hamowanie reakcji nocyceptywnej - skrócenie czasu lizania i gryzienia łapy, stanowiło miarę aktywności antynocyceptywnej badanego związku.
Związkiem odniesienia w teście był kwas walproinowy, który podawano dootrzewnowo w dawkach 100 mg/kg, 150 mg/kg i 200 mg/kg. Związek 6 podawano w dawkach 20 mg/kg, 30 mg/kg oraz 40 mg/kg. Badane związki podawano w postaci zawiesiny w 1,0% roztworze Tween 80. Grupę kontrolną stanowiły myszy, którym podano sam nośnik (1% roztwór Tweenu 80). Czas reakcji nocyceptywnej w tej grupie wynosił 43,29 ± 3,21 sekund.
Związek 6 w sposób znamienny statystycznie obniżał czas reakcji nocyceptywnej w dawkach 20 mg/kg i 30 mg/kg, a wartość ED50 wyniosła dla niego 17,9 mg/kg.
Związek odniesienia (kwas walproinowy) w sposób znamienny statystycznie obniżał czas reakcji nocyceptywnej do wartości 25,00 ± 4,57 sekund (co odpowiada aktywności analgetycznej o wysokości 42,25%), jedynie po podaniu dawki 200 mg/kg.
Przykład 31. Oznaczenie aktywności przeciwbólowej w modelu bólu neuropatycznego indukowanego oksaliplatyną - test von Frey'a
Oksaliplatynę (OXPT) rozpuszczono w 5% roztworze glukozy, a następnie podano myszom dootrzewnowo. Zastosowano jednokrotną dawkę 10 mg/kg. Zaburzenia czucia o charakterze allodyni dotykowej i termicznej na niską temperaturę towarzyszące neuropatii indukowanej oksaliplatyną charakteryzuje się występowaniem dwóch faz. Faza wczesna ma charakter ostry i rozwija się wkrótce po podaniu cytostatyku, natomiast objawy fazy później (związanej z uszkodzeniem neuronów) - chronicznej, rozwijają się po upływie kilku dni. Testy behawioralne na myszach z neuropatią indukowaną OXPT były prowadzone po 7 dniach od jego podania, czyli w fazie późnej neuropatii.
Oznaczano wpływ badanych związków na allodynię dotykową w teście von Frey'a. Zwierzęta umieszczano pojedynczo w klatkach z siatkowanym dnem, już na 60 minut przed rozpoczęciem eksperymentu w celu adaptacji do nowego otoczenia. Do oceny progu bólu na bodźce mechaniczne użyto elektroniczny aparat von Frey'a (Electronic Fov Frey, Bioseb, Francja). Tzw. włókno von Frey'a przykładano do spodniej powierzchni prawej łapy myszy z narastającą siłą nacisku. Nocyceptywna odpowiedź zwierzęcia w postaci cofnięcia łapy powodowała automatyczną rejestrację wartości siły, która tą reakcję wywołała. Pomiar wykonywano 3-krotnie u każdej myszy, z przynajmniej 30-sekundowym odstępem czasowym pomiędzy kolejnymi pomiarami, następnie otrzymane wyniki uśredniono. Całość badania wykonywano 3-krotnie: przed podaniem OXPT w celu ustalenia wyjściowego progu reakcji bólowej; po 7 dniach od podania OXPT, a przed podaniem badanych związków celem oceny rozwijającej się neuropatii poprzez ustalenie nowego progu bólowego; po 30 minutach od podania związków celem oznaczenia i wpływu na powstałą neuropatię.
Wpływ badanego związku na allodynię termiczną oceniono w teście zimnej płytki (Cold Plate) z wykorzystaniem specjalistycznego sprzętu (Cold/Hot Plate; Bioseb, Francja). Zwierzęta umiesz czano pojedynczo na metalowej płytce chłodzonej do temperatury 2°C z zastosowaniem wmontowanego do urządzenia termostatu. Obserwowano reakcje nocyceptywne zwierząt, za które uznano lizanie i/lub charakterystyczne unoszenie tylnych łap lub podskok. Maksymalny czas obserwacji ustalono na 60 s aby wyeliminować potencjalne ryzyko uszkodzenia tkanek oraz zminimalizować dyskomfort zwierząt. Podobnie jak w przypadku testu Von Frey'a, pomiar wykonywano 3-krotnie. Badany związek 6 oraz kwas walproinowy jako związek odniesienia podawano dootrze wnowo w postaci zawiesiny w 1% roztworu Tweenu 80. Związek 6 podawano w dawkach 10, 20 i 30 mg/kg. Związek odniesienia (kwas walproinowy) podano w dawkach 50,100 i 150 mg/kg.
Podanie OXPT u myszy doprowadziło do rozwoju neuropatii, czego skutkiem było znaczące, znamienne statystycznie obniżenie progu bólowego mierzonego metodą von Freya. Próg wrażliwości bólowej uległ zmniejszeniu z poziomu 3,18±0,06 - 3,36±0,10 g u zdrowych myszy do poziomu mieszczącego się w zakresie 1,89±0,04 -1,94±0,14 g u myszy, którym podano OXPT. Otrzymane wyniki wskazują na istotne statystycznie działanie analgetyczne badanego związku 6. Średni próg wrażliwości bólowej w grupie kontrolnej wynosił 3,36±0,10 g, natomiast po podaniu OXPT zmniejszył się do 1,89±0,04 g (56,25% wartości wyjściowej). Podanie związku 6 w dawce 10 mg/kg spowodowało wzrost progu bólowego do 2,87±0,12 g (85,41% wartości wyjściowej), co świadczy o wpływie hamującym na rozwój allodyni mechanicznej już w niskich dawkach. Dawka 20 mg/kg prowadziła do wzrostu progu wrażliwości bólowej do 3,83±0,13 g, co stanowi 113,98% wartości wyjściowej. Dawka 30 mg/kg skutkowała wzrostem progu bólowego do 4,17±0,17 g, co stanowi 124,10% wartości wyjściowej. Uzyskane wyniki wskazują, że związek 6 jest wysoce skuteczny w znoszeniu allodyni mechanicznej rozwijającej się na skutek uszkodzenia układu nerwowego przez chemioterapeutyk jakim jest OXPT (Fig. 5A).
Średni próg wrażliwości bólowej w grupie kontrolnej dla związku odniesienia (VPA) wynosił 2,62±0,06 g, a po podaniu OXPT zmniejszył się do 1,78±0,04 g. Podanie VPA w dawce 150 mg/kg spowodowało wzrost progu bólowego do 3,97±0,30 g, podczas gdy dawki 100 mg/kg oraz 50 mg/kg masy ciała pozwoliły na uzyskanie wzrostu średniego progu bólowego do odpowiednio 3,18±0,14 g oraz 2,75±0,06 g (Fig. 5B).
Związek 6 podnosił również istotnie wrażliwość na allodynię termiczną w teście zimnej płytki (Fig. 5C).
Przykład 32. Badania in vitro powinowactwa i funkcji
Przeprowadzone badania powinowactwa i testy funkcjonalne w warunkach in vitro dla najaktywniejszej substancji 6, reprezentujących związki wg wzoru (I) pokazały, iż ich mechanizm działania związany jest z wpływem na przewodnictwo neuronalne poprzez oddziaływanie z napięciowozależnymi kanałami sodowymi (miejsce 2) i kanałami wapniowymi (miejsca wiązania dla dihydropirydyny, diltiazemu i werapamilu). Unikalną cechą 6 reprezentującego związki wg wzoru (I) wynalazku, nieopisaną dotychczas dla leków przeciwpadaczkowych, jest hamowanie prądów wapniowych poprzez blokowanie receptora wanilidowego przejściowego potencjału typu 1 (TRPV1). Zaangażowanie receptora TRPV1 decydować może o działaniu antynocyceptywnym związków wg wynalazku. Udział receptora TRPV1 w przewodzeniu bodźców bólowych został dobrze udokumentowany w piśmiennictwie specjalistycznym (Szallasi, A.; Cortright, D.N.; Blum, C.A.; Eid, S.R. Nat. Rev. Drug. Discov. 2007, 6, 357-372). Związki wg wynalazku, charakteryzują się złożonym machanizmem działania i nie opisanym do tej pory dla substancji przeciwdrgawkowych. Należy jednak podkreślić, iż dalsze badania in vitro ujawnić mogą kolejne cele molekularne odpowiedzialne za działanie farmakologiczne substancji będących przedmiotem niniejszego zastrzeżenia. Wyniki badań wiązania (kanał sodowy, kanał wapniowy) oraz testów funkcjonalnych (receptor TRPV1) dla związku 6 przedstawiono w Tabeli 3.
PL 244071 Β1
Tabela 3. Wyniki badań in vitro powinowactwa/testów funkcjonalnych dla związku 6
Badania powinowactwa Materiał % Hamowania wiązania specyficznego kontroli (badane stężenie [pM])g
Kanał Na+ (miejsce 2)a Kora mózgowa szczura 82,5 (100) 33,4(10)
Kanał Ca2+typ L (miejsce dihydropirydynowe)b Kora mózgowa szczura 82,3 (100) 30,8(10)
Kanał Ca2+typ L (miejsce diltiazemu)c Kora mózgowa szczura 69,6 (100)
Kanał Ca2+typ L (miejsce werapamilu)d Kora mózgowa szczura 58,2 (100)
Kanał potasowy (hERG)e Ludzkie rekombinowane komórki (HEK-293) 25,8 (100)
Badania funkcjonalne % Hamowania odpowiedzi agonistycznej kontroli (badane stężenie [pM])a
Receptor TRPV1 (VR1)(h) (efekt antagonistyczny)f Ludzkie rekombinowane komórki (CHO) 71,7 (100)
* Badania zostały przeprowadzone w laboratoriach CEREP (Francja) zgodnie z procedurami opisanymi w literaturze: a Brown, G. B. J. Neurosci. 1986, 6, 2064-2070; b Gould, R. J.; Murphy, K. M.; Snyder, S. H. Proc. Natl. Acod. Sci. U.S.A. 1982, 79, 3656-3660;c Schoemaker, H.; Langer, SZ. Eur. 1. Pharmacol. 1985, 111, 273-277; d Reynolds, I. J.; Snowman, A. M.; Snyder, S. H. J. Pharmacol. Exp. Ther. 1986, 237, 731-738; e Huang, X. P.; Mangano, T.; Hufeisen, S.; Setola, V.; Roth, B. L. Assay Drug Dev. Technol. 2010, 8, 727-742;f Phelps, P. T.; Anthes, J.C.; Correll, C.C. Eur. J. Pharmacol. 2005, 513, 57-66; 9% hamownia > 50% uważany jest za istotny efekt wywierany przez związek.
Przykład 33. Badania elektrofizjologiczne in vitro
Eksperymenty przeprowadzono zgodnie z instytucjonalnymi i międzynarodowymi wytycznymi dotyczącymi etyki badań na zwierzętach. Szczury (wiek 3 tygodnie) znieczulono chlorkiem etylu i dekapitowano. Następnie mózgowie wyjęto i umieszczano w zmrożonym płynie zewnątrzkomórkowym. Metodyka przygotowywania skrawków i ich preinkubacji została opisana wcześniej (Szulczyk, B.; Nurowska, E. Biochem. Biophys. Res. Commun. 2017, 491, 291-295). Części skrawków zawierające korę przedczołową były rozpraszane enzymatycznie i mechanicznie. Pojedyncze neurony piramidowe kory przedczołowej uwidaczniano przy pomocy mikroskopu odwróconego (Nikon). Prądy sodowe były wywoływane przy pomocy prostokątnych bodźców depolaryzujących. Potencjał między bodźcami depolaryzującymi był utrzymywany na poziomie -65 mV.
Płyn wewnątrzkomórkowy w pipecie zawierał (w mM): CsF (110), NaCI (7), EGTA (3), HEPES-CI (10), MgCb (2), Na2ATP (4), (pH 7,4 i osmolarność 290 mOsm).
Płyn zewnątrzkomórkowy omywający neurony zawierał (w mM): NaCI (30), chlorek choliny (90), TEA-CI (30), CaCb (2), MgCb (2), glukoza (15), HEPES (10), LaCI3 (0.001) i CdCI2 (0.4), (pH 7,4). Prądy były rejestrowane przy pomocy wzmacniacza Axopatch 1D i analizowane przy użyciu oprogramowania pCIamp (Axon Instruments and Molecular Devices, USA). Oporność pipet wynosiła pomiędzy
PL 244071 Β1 a 5 ΜΩ. Po utworzeniu tzw. gigaseala, pojemność ładowania kondensatora pipety była kompensowana przy pomocy wzmacniacza.
Błona pod pipetą była przerywana przy zastosowaniu podciśnienia, a następnie pojemność ładowania kondensatora błony komórkowej była kompensowana. Opór dostępu wahał się pomiędzy 5 a 7 ΜΩ. Stosowano kompensację oporu szeregowego wynoszącą 80%. Od rejestrowanych prądów odejmowano prąd upływu. Rejestracje prowadzono w temperaturze pokojowej. Potencjałozależne prądy potasowe były blokowane przez TEA-CI w płynie zewnątrzkomórkowym. Potencjałozależne prądy wapniowe były blokowane przez jony kadmu i lantanu w płynie zewnątrzkomórkowym. Potencjał neuronu utrzymywano na poziomie -65 mV. Substancję 6 podawano od strony zewnątrzkomórkowej.
Otrzymane wyniki potwierdziły inhibicyjny wpływ zawiązku 6 na szybko aktywujące się, potencjałozależne kanały sodowe w neuronach piramidowych kory przedczołowej (badania wykonano w stężeniu 100 μΜ). Maksymalne prądy były wywoływane przy pomocy prostokątnych bodźców depolaryzujących trwających 20 msec. Potencjał między bodźcami depolaryzującymi utrzymywano na poziomie -65 mV. Rejestracje kontrolne prowadzono przez 2 minuty, badaną substancję podawano przez 3 minuty a prądy po odpłukaniu substancji rejestrowano przez 5 minut. Rejestrowane prądy normalizowano do wartości prądów kontrolnych. Substancja 6 blokowała maksymalną amplitudę prądów sodowych do 0,59±0,08 w porównaniu do kontroli (1.0, p< 0,001). Po odpłukaniu amplituda prądów częściowo wracała do wartości kontrolnych (0,79±0,07, n=5). Przykładowe rejestracje prądów sodowych oraz uśrednione wyniki przedstawiono na Fig. 6.
Przykład 34. Ocena parametrów ADMETox w badaniach in vitro
Parametry ADME-Τοχ związku 6 oszacowane zostały metodami in vitro przy zastosowaniu rekombinowanych enzymów, ludzkich i mysich mikrosomów wątrobowych oraz eukariotycznych linii komórkowych.
Stabilność metaboliczna. Stabilność metaboliczną związku 6 oszacowano za pomocą ludzkich (HLMs) mikrosomów wątrobowych. Wartości klirensu wewnętrznego CLint zostały obliczone dzięki monitorowaniu zmian stężenia związku w obecności mikrosomów w jednostce czasu, wg procedury zaproponowanej przez Obach R.S (Obach, R. S. Drug Metab. Dispos. 1999, 27, 1350-1359). Na podstawie otrzymanych danych stwierdzono niezwykle niską wartość klirensu związku 6 po inkubacji z HLMs, wynoszącą CLint = 5,8 ml/min/kg, świadczącą o jego przewidywanej wysokiej stabilności w organizmie ludzkim.
Badania stabilności metabolicznej - metodyka. Badania stabilności metabolicznej 6 wykonano przy użyciu HLMs (Promega, Madison, Wl, USA).W tym celu 10 pl zw. 6 o stężeniu 100 μΜ rozcieńczono 132 μΙ buforem tris-HCI (100 mM, pH 7,4), a następnie dodano 8 μΙ odpowiednich mikrosomów. Mieszaninę reakcyjną poddano preinkubacji w temperaturze 37°C przez 5 minut, a następnie dodano 50 μΙ NADPH Regeneration System, dostarczonego przez firmę Promega (Madison, Wl, USA). Po wymieszaniu, całość inkubowano w temperaturze 37°C przez 120 minut. Aby zakończyć reakcję, do probówek dodano po 200 μΙ zimnego metanolu i odwirowano. Supernatant poddano analizie UPLC/MS, w tym analizie fragmentacyjnej. Celem wyznaczenia klirensu wewnętrznego CLint przygotowano cztery mieszaniny związku 6 z HLMs. Każda z tych reakcji była zakończona w różnym punkcie czasowym, po 5, 15, 30 oraz 45 min, przez dodanie zimnego metanolu zawierającego 50 μΜ standardu wewnętrznego. Następnie, zgodnie z wytycznymi literaturowymi (Obach, R. S. Drug Metab. Dispos. 1999, 27, 1350-1359), na podstawie wykresu zależności stosunku wysokości piku pochodzącego od 6 do wysokości piku standardu wewnętrznego, wyznaczono równanie regresji i obliczono stałą szybkości reakcji k. Następnie stałą k podstawiono do równania (1).
In 2 {'>2=^k
Obliczoną wartość ti/2 podstawiono następnie do równania (2):
(ludzki )
0.693 ml mieszaniny in vitro ti/2 W rnikros .
mg rnikros . g wątroby
Og wątroby kg b.w.
(2)
Wpływ na aktywność Pgp. Glikoproteina-P (Pgp) to integralne białko błony plazmatycznej, które jako zależna od ATP pompa wyrzutu aktywnie usuwa ksenobiotyki i może być przyczyną interakcji międzylekowych. Pgp odgrywa ważną rolę w absorbcji leków w przewodzie pokarmowym a także poprzez barierę krew-mózg. Do badania wpływu związku 6 na aktywność Pgp zastosowano komercyjny, bioluminescencyjny test Pgp-Glo™ Assay System (Promega, Madison, Wl, USA). Działanie testu opiera się na pomiarze zmian w poziomie ATP, konsumowanego przez membrany zawierające rekombinowane białko Pgp w obecności badanych związków. Wyniki zostały przedstawione jako % aktywności bazowej i porównane do związków referencyjnych: selektywnego inhibitora Pgp Na3VO4 oraz stymulatora werapamilu. Związek 6 wykazał istotny statystycznie (p<0.01) efekt hamujący działanie Pgp do wartości 38% aktywności bazowej w stężeniu 100 μΜ, natomiast odnotowano brak efektu na aktywność Pgp w stężeniu 50 μM (Fig. 7).
Wpływ na aktywność Pgp - metodyka. Badania wykonano według dostarczonego przez producenta protokołu bioluminescencyjnego testu Pgp-Glo™ Assay System firmy Promega (Madison, Wl, USA). Reakcje enzymatyczne prowadzono w białych płytkach 96-dołkowych Nunc™ MicroWell™ 96-well firmy Thermo Scientific (Waltham, MA, USA). Bioluminescencja mierzona była wielofunkcyjnym czytnikiem płytek EnSpire firmy PerkinElmer (Waltham, MA USA). Po zastosowaniu inhibitora Pgp Na3VO4 (wywołuje 100% inhibicji), nastąpił wzrost sygnału w stosunku do próbki kontrolnej, świadczący o zahamowaniu konsumpcji ATP przez Pgp, tzw. aktywności bazowej. Wyliczona różnica pomiędzy wartościami luminescencji próbki traktowanej inhibitorem i próbki kontrolnej została przyjęta jako 100% aktywności bazowej Pgp i potraktowana w teście jako kontrola negatywna. Związki referencyjne Na3VO4 oraz werapamil użyto odpowiednio w stężeniach 100 μM i 200 μM, wg zaleceń producenta. Związek 6 był badany w stężeniach 50 oraz 100 μM, otrzymanych po rozcieńczeniu w buforze reakcyjnym stężonego roztworu wyjściowego (10 mM) w DMSO. Inkubację związków z membranami zawierającymi Pgp prowadzono przez 40 minut w temperaturze 37°C, następnie wykonywano pomiar bioluminescencji celem określenia stopnia konsumpcji ATP przez Pgp. Istotność statystyczną obliczono jednoczynnikową analizą wariancji ANOVA oraz metodą Bonferroniego przy użyciu oprogramowania GraphPad Prism 5. Związki były testowane w tryplikatach.
Wpływ na aktywność izoform CYP3A4 i CYP2D6 cytochromu P-450. Badania zostały przeprowadzone wykorzystując komercyjne testy luminescencyjne CYP3A4 P450-Glo™ oraz CYP2D6 P450-Glo™ firmy Promega (Madison, Wl, USA) w oparciu o metodykę opisaną w literaturze (Socała, K.; Mogilski, S.; Pieróg, M.; Nieoczym, D.; Abram, M.; Szulczyk, B.; Lubelska, A.; Latacz, G.; Doboszewska, U.; Wlaź, P.; Kamiński, K. ACS Chem. Neurosci. 2018, doi: 10.1021/acschemneuro.8b00476; Latacz, G.; Lubelska, A.; Jastrzębska-Więsek, M.; Partyka, A.; Sobiło, A.; Olejarz, A.; Kucwaj-Brysz, K.; Satała, G.; Bojarski, A. J.; Wesołowska, A.; Kieć-Kononowicz, K.; Handzlik, J. Chem. Biol. Drug. Des. 2017, 90, 1295-1306).Wybrane do badań izoformy CYP odpowiadają za metabolizm około
40-50% dostępnych na rynku leków, a ich pobudzenie lub hamowanie decyduje o większość metabolicznych interakcji lekowych. Otrzymane wyniki wskazują na brak wpływu związku 6 na aktywność CYP3A4 (Fig. 8A) i bardzo słaby wpływ stymulujący na CYP2D6 (Fig. 8B) w wysokim stężeniu 100 μM. Podsumowując, otrzymane wyniki wskazują na niskie prawdopodobieństwo potencjalnych metabolicznych interakcji wywołanych przez 6.
Ocena hepatotoksyczności in vitro. Badania zostały przeprowadzone przy użyciu linii komórkowej nowotworu wątroby hepatoma HepG2, która wykorzystywana jest do oceny hepatotoksyczności substancji w warunkach in vitro. Do zbadania wpływu 6 na żywotność i proliferację komórek HepG2 zastosowano klasyczny kolorymetryczny test MTS firmy Promega (Madison, Wl, USA). Związek był testowany w czterech stężeniach w zakresie (0,1-100 μM). Doksorubicyna w stężeniu 1μM została użyta jako referencyjny cytostatyk. Dodatkowo, zastosowano również referencyjną toksynę mitochondrialną karbonylocyjanek m -chlorofenylohydrazonu (CCCP) w stężeniu 10 μM (Fig. 9). Badania hepatotoksyczności po 72 h inkubacji linii HepG2 ze związkiem 6 wykazały istotne statystycznie (p<0,05) obniżenie żywotności komórek jedynie dla najwyższego użytego w badaniu stężenia związku 100 μM (Fig. 9). Ponadto, żywotność komórek została obniżona do zaledwie 84% kontroli, wskazując na śladowy toksyczny wpływ tego związku na komórki linii HepG2. Ze względu na szczególne narażenie komórek wątroby na potencjalne toksyczne działanie ksenobiotyku, z udziałem linii HepG2 przeprowadzono dodatkowy test, w postaci luminescencyjnego pomiaru poziomu ATP w komórkach, po krótkiej, 3 -godzinnej ekspozycji na związek 6, w stężeniach w zakresie 1-100 μM. W tym celu zastosowano komercyjny test CellTiter-Glo Luminescent Cell Viability Assay firmy Promega (Madison, Wl, USA). Celem badania było sprawdzenie wpływu związku na oddychanie mitochondrialne komórek hepatoma. Punktem odniesienia była referencyjna toksyna mitochondrialna CCCP w stężeniu 10 μM. Wykazano brak istotnie statystycznego wpływu związku 6 na poziom ATP w komórkach HepG2, nawet w najwyższym użytym stężeniu 100 μM. Wskazuje to na bardzo niewielkie ryzyko efektu hepatotoksycznego związku 6 (Fig. 10).
PL 244071 Β1
Ocena hepatotoksyczności in vitro - metodyka. Do badań użyto linii komórkowej hepatoma HepG2 (ATCC HB-8065). Linię HepG2 inkubowano w medium hodowlanym Modified Eagle's Medium (MEM) z dodatkiem 2 mM glutaminy oraz 10% FBS firmy Gibco (Carlsbad, CA, USA). Komórki inkubowano w temperaturze 37°C w atmosferze zawierającej 5% CO2. Do badania żywotności komórek zastosowano CellTiter 96® AQueous Non-Radioactive Celi Proliferation Assay (MTS) dostarczony przez firmę Promega (Madison, Wl, USA). Przed przystąpieniem do testu komórki wysiewano na transparentne 96-dołkowe płytki hodowlane Nunc™ firmy Thermo Scientific (Waltham, MA, USA) w stężeniu 1,5 x 104 komórek na dołek i inkubowano przez 24 h. Następnie 10 mM roztwór wyjściowy związku 6 był rozcieńczany w odpowiednim medium hodowlanym i dodawany do komórek w stężeniach końcowych w zakresie 0,1-100 μΜ (stężenie DMSO we wszystkich dołkach wynosiło 1%). Związki referencyjne CCCP oraz DX były nakładane w finalnych stężeniach odpowiednio 10 μΜ i 1 μΜ. Po 72 h inkubacji w temperaturze 37°C w atmosferze zawierającej 5% CO2 medium ze związkiem usuwano, a następnie dodawano świeżą pożywkę z rozcieńczonym odczynnikiem MTS. Płytki ponownie inkubowano przez 2-3 godziny, a następnie prowadzono pomiar absorbancji przy długości fali 490 nm czytnikiem EnSpire. Istotność statystyczną obliczono jednoczynnikową analizą wariancji ANOVA oraz metodą Bonferroniego. Związki testowane były w czterech powtórzeniach.
Do badania poziomu ATP w komórkach HepG2 zastosowano CellTiter-Glo Luminescent Celi Viability Assay firmy Promega (Madison, Wl, USA). Przed przystąpieniem do testu, komórki wysiewano na białe, 96-dołkowe płytki hodowlane z transparentnym dnem, przystosowane do pomiaru luminescencji firmy Corning, (Tewksbury, MA, USA) w stężeniu 1,5 x 104 komórek na dołek. Następnie, komórki inkubowano w temperaturze 37°C w atmosferze zawierającej 5% CO2. Związek 6 nałożono na płytkę w trzech stężeniach finalnych 1, 10 i 100 pM, CCCP w stężeniu 10 pM oraz DX w stężeniu 1 pM oraz ilości 100 pi. Płytkę inkubowano przez 3 h w temperaturze 37°C i atmosferze 5% CO2. Pomiar luminescencji prowadzono czytnikiem EnSpire po dodaniu do hodowli odczynnika CellTiter-Glo Luminescent Celi Viability Assay w ilości 100 pi. Istotność statystyczną obliczono jednoczynnikową analizą wariancji ANOVA oraz metodą Bonferroniego przy użyciu oprogramowania GraphPad Prism 5. Wszystkie substancje były testowane w czterech powtórzeniach.

Claims (4)

  1. Zastrzeżenia patentowe
    1. Związek o wzorze ogólnym (I) albo jego farmaceutycznie akceptowalne sole
    w którym:
    X - oznacza N lub C, k - jest liczbą równą 0 A oznacza podstawnik wybrany z grupy zawierającej: - podstawnik fenylowy;
    - podstawnik fenylowy podstawiony jednym albo dwoma podstawnikami bocznymi wybranymi z grupy zawierającej: atomy fluorowców, -SCF3, -CF3, -CHF2, -OCF3, -CH3;
    - podstawnik bifenylowy;
    - podstawnik 2-naftalenylowy;
    - podstawnik 5-benzotiofenylowy;
    - podstawnik 5-benzoksazolowy;
    B oznacza:
    - podstawnik fenylowy;
    - podstawnik fenylowy podstawiony jednym atomem fluoru.
  2. 2. Związek według zastrz. 1, znamienny tym, że atom fluorowca stanowi atom fluoru albo chloru, korzystnie atom chloru
  3. 3. Związek według dowolnego z poprzedzających, znamienny tym, że jest wybrany z grupy zawierającej:
    1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-fenylopiperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion,
    1-(2-(4-(3-chlorofenylo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion,
    1-(2-(4-(3,5-dichlorofenylo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion, 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-( m -tolilo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion, 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(3-(trifluorometylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion, 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(4-(trifluorometylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion, 1-(2-(4-(3,5-bis(trifluorometylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion, 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(3-(difluorometylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion, 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(3-(trifluorometoksy)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion, 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(4-(trifluorometoksy)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion, 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(3-(trifluorometylo(sulfanylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion,
    1-(2-(4-([1,1'-bifenylo]-3-ylo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion, 1-(1-(4-fluorofenylo)-2-okso-2-(4-(3-(trifluorometylo)fenylo)piperazyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion,
    1-(2-(4-(naftalen-2-ylo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion,
    1-(2-(4-(benzo[b]tiofen-5-ylo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion, 1-(2-(4-(1,2-benzoksazol-5-ilo)piperazyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion, 1-(2-(4-(3-chlorofenylo)piperydyn-1-ylo)-2-okso-1-fenyloetylo)pirolidyno-2,5-dion, 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(3-(trifluorometylo)fenylo)piperydyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion, 1-(2-okso-1-fenylo-2-(4-(3-(trifluorometoksy)fenylo)piperydyn-1-ylo)etylo)pirolidyno-2,5-dion.
  4. 4. Związek określony w jakimkolwiek zastrz. od 1 do 3 do stosowania w leczeniu lub zapobieganiu napadom padaczkowym, bólowi o podłożu neurologicznym, migrenie, bólowi neuropatycznemu lub bólowi o podłożu zapalnym.
PL428485A 2019-01-07 2019-01-07 Pochodne (2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)(fenylo)-acetamidu i ich zastosowanie do leczenia chorób o podłożu neurologicznym PL244071B1 (pl)

Priority Applications (10)

Application Number Priority Date Filing Date Title
PL428485A PL244071B1 (pl) 2019-01-07 2019-01-07 Pochodne (2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)(fenylo)-acetamidu i ich zastosowanie do leczenia chorób o podłożu neurologicznym
MX2021008213A MX2021008213A (es) 2019-01-07 2020-01-07 Derivados de (2,5-dioxopirrolidina-1-il)(fenil)-acetamida y su uso en el tratamiento de enfermedades neurologicas.
AU2020207162A AU2020207162A1 (en) 2019-01-07 2020-01-07 (2,5-Dioxopyrrolidin-1-yl)(phenyl)-acetamide derivatives and their use in the treatment of neurological diseases
US17/309,956 US20220073461A1 (en) 2019-01-07 2020-01-07 (2,5-dioxopyrrolidin-1-yl)(phenyl)-acetamide derivatives and their use in the treatment of neurological diseases
CA3125321A CA3125321A1 (en) 2019-01-07 2020-01-07 (2,5-dioxopyrrolidin-1-yl)(phenyl)-acetamide derivatives and their use in the treatment of neurological diseases
PCT/PL2020/050001 WO2020145831A1 (en) 2019-01-07 2020-01-07 (2,5-dioxopyrrolidin-l-yl)(phenyl)-acetamide derivatives and their use in the treatment of neurological diseases
BR112021013406-9A BR112021013406A2 (pt) 2019-01-07 2020-01-07 Derivados de (2,5-dioxopirrolidin-1-il)(fenil)-acetamida e seu uso no tratamento de doenças neurológicas
JP2021539610A JP2022522949A (ja) 2019-01-07 2020-01-07 （２，５－ジオキソピロリジン－１－イル）（フェニル）－アセトアミド誘導体、および神経疾患の処置におけるその使用
EP20709353.5A EP3908580A1 (en) 2019-01-07 2020-01-07 (2,5-dioxopyrrolidin-1-yl)(phenyl)-acetamide derivatives and their use in the treatment of neurological diseases
CN202080008108.9A CN113272292B (zh) 2019-01-07 2020-01-07 (2,5-二氧代吡咯烷-1-基)(苯基)-乙酰胺衍生物及其在治疗神经系统疾病中的用途

Applications Claiming Priority (1)

Application Number Priority Date Filing Date Title
PL428485A PL244071B1 (pl) 2019-01-07 2019-01-07 Pochodne (2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)(fenylo)-acetamidu i ich zastosowanie do leczenia chorób o podłożu neurologicznym

Publications (2)

Publication Number Publication Date
PL428485A1 PL428485A1 (pl) 2020-07-13
PL244071B1 true PL244071B1 (pl) 2023-11-27

Family

ID=69743891

Family Applications (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL428485A PL244071B1 (pl) 2019-01-07 2019-01-07 Pochodne (2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)(fenylo)-acetamidu i ich zastosowanie do leczenia chorób o podłożu neurologicznym

Country Status (10)

Country Link
US (1) US20220073461A1 (pl)
EP (1) EP3908580A1 (pl)
JP (1) JP2022522949A (pl)
CN (1) CN113272292B (pl)
AU (1) AU2020207162A1 (pl)
BR (1) BR112021013406A2 (pl)
CA (1) CA3125321A1 (pl)
MX (1) MX2021008213A (pl)
PL (1) PL244071B1 (pl)
WO (1) WO2020145831A1 (pl)

Families Citing this family (2)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
PL244897B1 (pl) * 2021-11-24 2024-03-25 Univ Jagiellonski Deuterowane funkcjonalizowane pochodne α-alaniny, zwłaszcza do leczenia chorób neurologicznych
CN114920790B (zh) * 2022-04-28 2024-06-14 康龙化成(宁波)科技发展有限公司 一种寡聚核酸-二酰亚胺化合物的合成方法

Family Cites Families (4)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
ATE361751T1 (de) * 1999-12-01 2007-06-15 Ucb Sa Ein pyrrolidinacetatderivat zur behandlung von chronischem oder neuropathischem schmerz
US7608636B2 (en) * 2000-12-28 2009-10-27 Hamilton Pharmaceuticals, Inc. Medicines for treatment and prevention of neurogenic pain
AU2003230367A1 (en) * 2002-05-10 2003-11-11 Neurocrine Biosciences, Inc. Substituted piperazine as melanocortin receptors ligands
JP6100883B2 (ja) * 2012-03-19 2017-03-22 アビデ セラピューティクス，インク． カルバマート化合物、及びその製造並びに使用

Also Published As

Publication number Publication date
CA3125321A1 (en) 2020-07-16
WO2020145831A8 (en) 2021-07-15
CN113272292B (zh) 2024-04-12
CN113272292A (zh) 2021-08-17
BR112021013406A2 (pt) 2021-09-14
JP2022522949A (ja) 2022-04-21
WO2020145831A1 (en) 2020-07-16
US20220073461A1 (en) 2022-03-10
MX2021008213A (es) 2021-08-11
EP3908580A1 (en) 2021-11-17
PL428485A1 (pl) 2020-07-13
AU2020207162A1 (en) 2021-07-15

Similar Documents

Publication Publication Date Title
ES2786298T3 (es) Inhibidores de benzimidazol del canal de sodio
KR102012675B1 (ko) 베타-세크레타제(BACE)의 억제제로서 유용한 3,4-디하이드로-피롤로[1,2-a]피라진-1-일아민 유도체
JP2010530736A (ja) タプシガルジンにより誘導される細胞死の阻害剤
JP2017538676A (ja) ミトコンドリア透過性遷移孔（ｍｔＰＴＰ）の小分子阻害剤
Obniska et al. Synthesis and anticonvulsant activity of new N-Mannich bases derived from 3-(2-fluorophenyl)-and 3-(2-bromophenyl)-pyrrolidine-2, 5-diones. Part II
Kamiński et al. Synthesis and biological properties of new N-Mannich bases derived from 3-methyl-3-phenyl-and 3, 3-dimethyl-succinimides. Part V
JP5913651B2 (ja) 疼痛および他の疾患の処置のための化合物および方法
JP6864327B2 (ja) 脂質過酸化誘発性疾患の治療薬およびそのスクリーニング方法
EP2681209B1 (en) Compounds and methods for the treatment of pain and other disorders
PL244071B1 (pl) Pochodne (2,5-dioksopirolidyn-1-ylo)(fenylo)-acetamidu i ich zastosowanie do leczenia chorób o podłożu neurologicznym
Kamiński et al. Synthesis and anticonvulsant activity of new N-phenyl-2-(4-phenylpiperazin-1-yl) acetamide derivatives
EP3204374B1 (en) Isoindoline derivatives
US20100273769A1 (en) Composition and method for the treatment of parkinson&#39;s disease
EP3818046A1 (en) Lactate enhancing compounds and uses thereof
US8530453B2 (en) Compounds and methods for the treatment of pain and other diseases
AU2015308438B2 (en) Novel chromone oxime derivative and its use as allosteric modulator of metabotropic glutamate receptors
DE69402004T2 (de) Beta-mercapto-propanamidderivate verwendbar zur Behandlung kardiovaskularer Krankheiten oder Erkrankungen
CN115477626B (zh) N-取代苯基磺酰胺类化合物及其用途
KR20220041169A (ko) 신경 장애 치료를 위한 칼페인 억제제 및 이의 용도
BR112020009880A2 (pt) derivados de 2-oxo-1-pirrolidinila imidazotiadiazol
Richards et al. Discovery, synthesis and exploration of N-benzylsulfonyl-2-phenylazepanes as inhibitors of Bim expression in a mouse embryonic fibroblast model
CZ298140B6 (cs) Zpusob prípravy cyklických amidu
BR112017004868B1 (pt) Derivados de pirrolopirimidina como antagonistas do receptor nmda nr2b e composição farmacêutica que os compreende
KR20060004747A (ko) 멜라노코틴 수용체의 항진제