PL205957B1

PL205957B1 - Podstawione pirydyny i pirydazyny z aktywnością hamowania angiogenezy, kompozycje farmaceutyczne je zawierające i ich zastosowanie do wytwarzania leków

Info

Publication number: PL205957B1
Application number: PL366342A
Authority: PL
Inventors: Jacques P. Dumas; Teddy Kite Joe; Harold C.E. Kluender; Wendy Lee; Dhanapalan Nagarathnam; Robert N. Sibley; Ning Su; Stephen James Boyer; Julie A. Dixon
Original assignee: Bayer Corp
Priority date: 1999-09-28
Filing date: 2000-09-26
Publication date: 2010-06-30
Also published as: MY135058A; MY143580A; MXPA02003156A; IL148880A0; IL193368A0; HUP0202704A2; CA2385817A1; HK1091818A1; DE60041548D1; CZ304767B6; ES2320525T3; KR20080086547A; PA8503201A1; EE200200161A; NO20021520D0; GT200000158A; CN100422172C; KR100895572B1; MA25563A1; EP1228063A2

Description

Opis wynalazku

Niniejsze zgłoszenie dotyczy podstawionych pirydyn i pirydazyn posiadających aktywność hamowanie angiogenezy (rozwoju naczyń), kompozycji farmaceutycznych je zawierających i ich zastosowania do wytwarzania leków do leczenia ssaka wykazującego stan chorobowy charakteryzujący się nieprawidłową angiogenezą albo nadmierną przepuszczalnością.

Waskulogeneza obejmuje powstawanie de novo naczyń krwionośnych z prekursorów komórek śródbłonka lub angioblastów. Pierwsze struktury naczyniowe embrionu są utworzone drogą waskulogenezy. Angiogenezą obejmuje rozwój naczyń włosowatych z istniejących naczyń krwionośnych, i jest głównym mechanizmem, przez który narządy, takie jak mózg i nerka podlegają waskularyzacji. Podczas gdy waskulogeneza jest ograniczona do rozwoju embrionalnego, angiogenezą może wystąpić u dorosłego, np. podczas ciąży, cyklu miesiączkowego lub gojenia ran.

Głównym regulatorem angiogenezy i waskulogenezy zarówno w rozwoju embrionalnym jak i w pewnych chorobach zależnych od naczyń jest naczyniowy czynnik wzrostu śródbłonka (VEGF; nazywany także naczyniowym czynnikiem przepuszczalności, VPF). VEGF oznacza rodzinę izoform mitogenów pochodzących z alternatywnego splatania mRNA i występujących w formach homodimerycznych. Receptor VEGF KDR jest wysoko specyficzny dla komórek śródbłonka naczyń (artykuły przeglądowe, patrz: Farrara i in., Endocr. Rev., 1992, 13, 18; Neufield i in., FASEB J., 1999, 13, 9)

Ekspresja VEGF jest wywołana przez niedotlenienie (Shweiki i in. Nature 1992, 359, 843), jak również przez rozmaite cytokiny i czynniki wzrostu, takie jak interleukina-1, interleukina-6, naskórkowy czynnik wzrostu i transformujący czynnik wzrostu -α i -β.

Jak dotąd doniesiono, że VEGF i członkowie rodziny VEGF łączą się z jedną lub więcej z trzech przezbłonowych receptorowych kinaz tyrozynowych (Mustonen i in. J. Cell Biol., 1995, 129, 895), receptorem VEGF-1 (także znanym jako flt-1 (podobna do fms kinaza tyrozynowa-1)); VEGFR-2 (także znanym jako domena wstawiona kinazy zawierająca receptor (KDR), mysim analogiem KDR znanym jako kinaza wątroby płodowej-1 (flk-1)); i VEGFR-3 (także znanym jako flt-4). Wykazano, że KDR i flt-1 mają różne właściwości transdukcji sygnału (Waltenberger i in. J. Biol. Chem., 1994, 269, 26988); Park i in., Oncogene, 1995, 10, 135). Tak więc, KDR ulega silnej zależnej od liganda fosforylacji tyrozyny w nienaruszonych komórkach, podczas gdy flt-1 przejawia słabszą odpowiedź. Tak więc, wiązanie do KDR jest krytycznym wymaganiem dla indukcji pełnego zakresu odpowiedzi biologicznej, w której poś redniczy VEGF.

In vivo, VEGF odgrywa centralną rolę w waskulogenezie, i indukuje angiogenezę i przepuszczalność naczyń krwionośnych. Rozregulowana ekspresja VEGF przyczynia się do rozwoju licznych chorób, które charakteryzują się nieprawidłową angiogenezą i/lub nadmierną przepuszczalnością. Regulacja kaskady transdukcji sygnału, w której pośredniczy VEGF dostarczy więc przydatnego sposobu kontrolowania procesów nieprawidłowej nagiogenezy i/lub nadmiernej przepuszczalności.

Rozwój naczyń uważa się za bezwzględny warunek wstępny wzrostu guzów o rozmiarze ponad około 1-2 mm. Tlen i składniki odżywcze mogą być dostarczane do komórek w guzach mniejszych od podanego limitu poprzez dyfuzję. Jednakże, każdy guz po osiągnięciu pewnego wymiaru jest zależny od rozwoju naczyń aby kontynuował swój wzrost. Komórki onkogenne w niedotlenionych obszarach guzów odpowiadają stymulacją produkcji VEGF, który wyzwala aktywację nieaktywnych komórek śródbłonka w celu stymulacji powstawania nowych naczyń krwionośnych. (Shweiki i in., Proc. Natl. Acad. Sci., 1995, 92, 768). Ponadto, produkcja VEGF w obszarach guza, gdzie nie ma rozwoju naczyń może przebiegać poprzez szlak sygnału transdukcji ras (Grugel i in., J. Biol. Chem., 1995, 270, 25915; Rak i in., Cancer Res., 1995, 55, 4575). Badania hybrydyzacji in situ wykazały, że mRNA VEGF jest silnie regulowany w górę w rozmaitych ludzkich guzach, w tym w rakach płuca (Mattern i in., Br. J. Cancer 1996, 73, 931), tarczycy (Viglietto i in., Oncogene 1995, 11, 1569), sutka (Brown i in., Human Pathol., 1995, 26, 86), przewodu pokarmowego (Brown i in., Cancer Res., 1993, 53, 4727; Suzuki i in., Cancer Res., 1996, 56, 3004), nerki i pęcherza moczowego (Brown i in., Am. J. Pathol., 1993, 1431, 1255), jajnika (Olson i in., Cancer Res., 1994, 54, 1255), i szyi (Guidi i in., J. Natl. Cancer Inst., 1995, 87, 12137), jak również naczyniakomięsaku (Hashimoto i in., Lab. Invest., 1995, 73, 859) i kilku guzach wewnątrzczaszkowych (Plate i in., Nature, 1992, 359, 845; Phillips i in., Int. J. Oncol., 1993, 2, 913; Berkman i in., J. Clin. Invest., 1993, 91, 153). Wykazano, że neutralizujące przeciwciała monoklonalne dla KDR są skuteczne w blokowaniu angiogenezy guza (Kim i in., Nature, 1993, 362, 841; Rockwell i in., Mol. Cell. Differ., 1995, 3, 315).

PL 205 957 B1

Nadmierna ekspresja VEGF, np. w warunkach skrajnego niedotlenienia, może prowadzić do rozwoju naczyń wewnątrzgałkowych, czego wynikiem jest hiperproliferacja naczyń krwionośnych, prowadząca w końcu do ślepoty. Taką kaskadę zdarzeń obserwowano w wielu retinopatiach, obejmujących retinopatię cukrzycową, niedokrwienne zatkanie żyły siatkówki, fibroplazję pozasoczewkową (Aiello i in., New Engl. J. Med., 1994, 331, 1480; Peer i in., Lab. Invest., 1995, 72, 638), i zwyrodnienie plamki żółtej związane z wiekiem (AMD; patrz, Lopez i in., Invest. Opththalmol. Vis. Sei., 1996, 37, 855).

W reumatoidalnym zapaleniu stawów (RA), moż e wystę pować przyrost ł uszczki naczyniowej do wewnątrz, w którym pośredniczy produkcja czynników naczyniowych. Poziomy immunoreaktywnego VEGF są wysokie w płynie maziowym pacjentów z RA, podczas gdy poziomy VEGF były niskie w pł ynie maziowym pacjentów z innymi formami zapalenia stawów lub ze zwyrodnieniową chorobą stawów (Koch i in., J. Immunol., 1994, 152, 4149). Wykazano, że inhibitor angiogenezy AGM-170 zapobiega neowaskularyzacji stawu w szczurzym modelu kolagenowego zapalenia stawów (Peacock i in., J. Exper. Med., 1992, 175, 1135).

Wykazano także zwiększoną ekspresję VEGF w skórze łuszczycowej, jak również zaburzeniach pęcherzowych związanych z powstawaniem pęcherzy podnaskórkowych, takich jak pemfigoid, rumień wielopostaciowy i opryszczkowe zapalenie skóry (Brown i in., J. Invest. Dermatol., 1995, 104, 744).

Ponieważ hamowanie transdukcji sygnału KDR prowadzi do hamowania angiogenezy i przepuszczalności, w których pośredniczy VEGF, inhibitory KDR będ ą przydatne w leczeniu chorób charakteryzujących się nieprawidłową angiogenezą i/lub nadmierną przepuszczalnością, obejmujących wyżej wyszczególnione choroby.

Przykłady ftalazyn i innych skondensowanych pirydazyn, które są podobne w budowie do tych z niniejszego zgł oszenia ujawniono w nastę pujących opisach patentowych lub zgł oszeniach patentowych: zgłoszenie WO 9835958 (firmy Novartis), US 5849741, US 3753988, US 3478028 i JP 03106875. Inne odsyłacze literaturowe do ftalazyn to El-Feky, S.A., Bayoumy, B.E., i Abd El-Sami, Z.K., Egypt. J. Chem. (1991), Volume Date 1990, 33(2), 189-197; Duhault, J., Gonnard, P., i Fenard, S., Bull. Soc. Chim. Biol., (1967), 49 (2), 177-190; i Holava, H.M. i Jr, Partyka, R.A., J. Med. Chem., (1969), 12, 555-556. Związki według niniejszego wynalazku są odmienne od opisanych w każdym z powyższych odsyłaczy literaturowych, i tylko publikacja firmy Novartis opisuje takie związki jako inhibitory rozwoju naczyń.

Jak wyjaśniono powyżej związki hamujące rozwój naczyń mają zastosowanie w leczeniu rozmaitych stanów medycznych, są więc związkami potrzebnymi. Takie substancje są przedmiotem niniejszego zgłoszenia.

W najszerszym aspekcie przedmiotem niniejszego wynalazku są wszystkie zwią zki chemiczne mieszczące się w trzech zestawach związków, lub ich farmaceutycznie dopuszczalne sole lub proleki, przy czym zakres związków w każdym zestawie nakłada się na związki innych zestawów. Uogólniony wzór strukturalny związków w każdym z trzech zestawów związków jest taki sam, należy jednak zwrócić uwagę, że definicje szeregu grup zawierających ogólną strukturę w każdym zestawie nieco się różnią. Tak więc, zdefiniowane zestawy związków chemicznych różnią się od siebie, lecz ich zakresy nakładają się.

Pierwszym przedmiotem wynalazku jest związek posiadający uogólniony wzór strukturalny

w którym _R ¹ _{i R} ² tworzą razem mostek, który wraz z pierścieniem, do którego jest przyłączony tworzy układ bicykliczny o budowie

PL 205 957 B1

₁

G¹ oznacza wodór lub • -CON(R⁶)2;

R³ oznacza H;

R⁶ jest niezależnie wybrany z grupy obejmującej • H i • C1-C5-alkil;

R⁴ oznacza H, atom fluorowca albo C1-C5-alkil;

p oznacza 0;

X oznacza NR³;

Y jest wybrany z grupy obejmuj ą cej • C1-C5-alkilen;

• -S-;

• -NH- i • -O-CH2-;

Z oznacza N lub CR⁴;

q oznacza 1 albo 2;

G³ oznacza jednowartościową albo dwuwartościową grupę wybraną spośród takich grup jak: • -CON(R⁶)2;

• CON(R⁶)-(C1-C5) alkil-N(R³)2 • CON (R⁶)-cyklopropyl • CON(R⁶)-(C1-C5)-alkil-OH i • dwuwartościowy mostek przyłączony do pierścienia tworzącego pierścień bicykliczny o budowie

A i D niezależnie oznaczają N albo CH;

B i E niezależ nie oznaczają N albo CH;

L oznacza N albo CH; i z takimi ograniczeniami, ż e

a) całkowita liczba atomów N w pierścieniu zawierającym A, B, D, E i L wynosi 0 albo 1 i

b) jeśli L oznacza CH i każdy G³ oznacza jednowartościowy podstawnik, to co najmniej jeden spośród A i D jest atomem N J jest pierś cieniem wybranym z grupy obejmują cej • fenyl, • pirydyl albo ukł ad bicykliczny o wzorze

PL 205 957 B1

q' oznacza liczbę podstawników G⁴ w pierścieniu J i wynosi 0, 1, 2, 3 albo 4 i

G⁴ oznacza jednowartościową grupę wybraną spośród takich grup jak • -N(R⁶)2;

• -NR³COR⁶;

• atom fluorowca;

• C1-C5-alkil;

• C1-C5-alkil podstawiony fluorowcem;

• -OR⁶;

• fluorowcowany C1-C5-alkoksy;

gdy G⁴ oznacza grupę alkilową umieszczoną w pierścieniu J w sąsiedztwie wiązania -(CR⁴2)p-, i X oznacza NR³, w którym R³ oznacza podstawnik alkilowy, wówczas G⁴ i podstawnik alkilowy R³ na X mogą łączyć się tworząc mostek o budowie -(CH2)p,- w którym p' oznacza 2 albo 3, z takim ograniczeniem, że suma p i p' wynosi 2 albo 3, prowadząc do utworzenia 5 albo 6-członowego pierścienia zawierającego azot;

i z dalszymi ograniczeniami, ż e:

- jeśli w G¹, G³ i G⁴ gdy dwie grupy R⁶ oznaczają każda alkil i umieszczone są na tym samym atomie N to mogą być one połączone wiązaniem, przez O, S albo NR³ tworząc 5-7 członowy pierścień heterocykliczny zawierający N i, gdy dowolna grupa alkilowa przyłączona jest do O, S albo N, i zawiera podstawnik hydroksylowy, wówczas wymieniony podstawnik hydroksylowy oddzielony jest przez co najmniej dwa atomy węgla od O, S albo N, do których przyłączona jest grupa alkilowa;

lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól.

Następnym przedmiotem wynalazku jest związek posiadający uogólniony wzór strukturalny

w którym R¹ i R²:

tworzą razem mostek, który wraz z pierścieniem, do którego jest przyłączony tworzy układ bicykliczny o budowie

PL 205 957 B1

₁

G¹ oznacza wodór lub • -CON(R⁶)2;

R³ oznacza H;

R⁶ jest niezależnie wybrany z grupy obejmującej • H i • C1-C5-alkil;

R^{4 *} oznacza H, atom fluorowca albo C1-C5-alkil; p oznacza 0;

X oznacza NR³;

Y jest wybrany z grupy obejmuj ą cej • C1-C5-alkilen;

• -S-;

• -NH- i • -O-CH2-;

Z oznacza N lub CR⁴;

q oznacza 1 albo 2;

A i D oznaczają CH;

B i E oznaczają CH;

L oznacza CH;

₃ jedna grupa G³ jest przyłączona do utworzonego pierścienia fenylowego, tworząc pierścień bicykliczny

₃ a druga grupa G³, jeżeli jest obecna, stanowi jednowartościowe ugrupowanie wybrane z grupy obejmującej • -CON(R⁶)2;

• CON(R⁶)-(C1-C5) alkil-N(R³)2 • CON (R⁶)-cyklopropyl i • CON(R⁶)-(C1-C5)-alkil-OH J jest pierś cieniem wybranym z grupy obejmują cej • fenyl, • pirydyl albo ukł ad bicykliczny o wzorze

PL 205 957 B1

• -NR³COR⁶;

• atom fluorowca;

• C1-C5-alkil;

• C1-C5-alkil podstawiony fluorowcem;

• -OR⁶;

• fluorowcowany C1-C5-alkoksy;

gdy G⁴ oznacza grupę alkilową umieszczoną w pierścieniu J w sąsiedztwie wiązania -(CR⁴2)p-, i X oznacza NR³, w którym R³ oznacza podstawnik alkilowy, to wówczas G⁴ i podstawnik alkilowy R³ na X mogą łączyć się tworząc mostek o budowie -(CH2)p'-, w którym p' oznacza 2 albo 3, z takim ograniczeniem, że suma p i p' wynosi 2 albo 3, prowadząc do utworzenia 5 albo 6-członowego pierścienia zawierającego azot;

i z dalszymi ograniczeniami, ż e:

- jeśli w G¹, G², G³ i G⁴, dwie grupy R⁶ oznaczają każda alkil i umieszczone są na tym samym atomie N to mogą być one połączone wiązaniem, poprzez O, S albo NR³ tworząc 5-7 członowy pierścień heterocykliczny zawierający N;

- gdy dowolna grupa alkilowa przyłączona jest do O, S albo N, i zawiera podstawnik hydroksylowy, to wówczas wymieniony podstawnik hydroksylowy oddzielony jest przez co najmniej dwa atomy węgla od O, S albo N, do których przyłączona jest grupa alkilowa;

lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól.

w którym R¹ i R²:

PL 205 957 B1

w którym

G¹ oznacza wodór lub • -CON(R⁶)2;

R³ oznacza H;

R⁶ jest niezależnie wybrany z grupy obejmującej • H i • C1-C5.alkil;

R⁴ oznacza H, atom fluorowca albo C1-C5-alkil;

p oznacza 0;

X oznacza NR³;

Y jest wybrany z grupy obejmuj ą cej • C1-C5-alkilen;

• -S-;

• -NH- i • -O-CH2-;

Z oznacza N lub CR⁴;

q oznacza 1 albo 2;

G³ oznacza jednowartościową albo dwuwartościową grupę wybraną spośród takich grup jak:

A i D niezależnie oznaczają N albo CH;

B i E niezależ nie oznaczają N albo CH;

L oznacza N albo CH;

z takimi ograniczeniami, ż e

a) całkowita liczba atomów N w pierścieniu zawierającym A, B, D, E i L wynosi 0 albo 1; i

b) jeśli L oznacza CH i każdy G³ oznacza jednowartościowy podstawnik, to co najmniej jeden spośród A i D jest atomem N; i

c) jeśli L oznacza CH i G³ oznacza dwuwartościowy mostek, wówczas A, B, D, i E oznaczają także CH;

PL 205 957 B1

J jest pierś cieniem wybranym z grupy obejmują cej • fenyl, • pirydyl albo układ bicykliczny o wzorze

q' oznacza liczbę podstawników G⁴ w pierścieniu J i wynosi 0, 1, 2, 3 albo 4, i

G⁴ oznacza jednowartościową albo dwuwartościową grupę wybraną spośród takich grup jak • -N(R⁶)2;

• -NR³COR⁶;

• atom fluorowca;

• C1-C5-alkil;

• C1-C5-alkil podstawiony fluorowcem;

• -OR⁶;

• fluorowcowany C1-C5-alkoksy;

gdy G⁴ oznacza grupę alkilową umieszczoną w pierścieniu J w sąsiedztwie wiązania -(CR⁴2)p-, i X oznacza NR³, w którym R³ oznacza podstawnik alkilowy, następnie G⁴ i podstawnik alkilowy R³ na X mogą łączyć się tworzą c mostek o budowie -(CH2)p'- w którym p' wynosi 2 albo 3, z takim ograniczeniem, że suma p i p' wynosi 2 albo 3, prowadząc do utworzenia 5 albo 6-członowego pierścienia zawierającego azot;

i z dalszymi ograniczeniami, ż e:

- jeś li w G¹, G³ i G⁴, dwie grupy R⁶ oznaczają alkil i umieszczone są na tym samym atomie N to mogą być one połączone wiązaniem, przez O, S albo NR³ tworząc 5-7 członowy pierścień heterocykliczny zawierający N i

- gdy dowolna grupa alkilowa przyłączona jest do O, S albo N, i zawiera podstawnik hydroksylowy, wówczas wymieniony podstawnik hydroksylowy oddzielony jest przez co najmniej dwa atomy węgla od O, S albo N, do których przyłączona jest grupa alkilowa;

lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól.

Następnym przedmiotem wynalazku są kompozycje farmaceutyczne zawierające powyżej określone związki i farmaceutycznie dopuszczalne nośniki.

Następnym przedmiotem wynalazku jest zastosowanie powyżej określonych związków do wytwarzania leków leczenia ssaka wykazującego stan chorobowy charakteryzujący się nieprawidłową angiogenezą albo nadmierną przepuszczalnością, a zwłaszcza takich stanów chorobowych jak rozrost guza; retinopatia obejmująca retinopatię cukrzycową, niedokrwienne zamknięcie żyły siatkówki, fibroplazję pozasoczewkową i związane z wiekiem zwyrodnienie plamki żółtej; reumatoidalne zapalenie stawów; łuszczyca; albo zaburzenia pęcherza związane z powstawaniem pęcherzyków podnaskórkowych, obejmujące pemfimoidy pęcherza, rumień wielopostaciową i opryszczkowate zapalenie skóry.

Szczególnie korzystnym związkiem według wynalazku jest związek wybrany z grupy obejmującej następujące związki:

PL 205 957 B1

Przykład:	Nazwa związku (IUPAC):
1	2
10	4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-2-pirydynokarboksamid
11	4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid
14	4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid
16	4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-2-pirydynokarboksamid
17	N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-{4-[(4-chlorofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}amina
18	N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-[4-(2,3-dihydro-1H-inden-5-yloamino)tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]amina
20	4-[({4-[(4-metoksyfenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid
22	4-[({4-[(4-metoksyfenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-2-pirydynokarboksamid
23	N⁷-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N⁴-(4-chlorofenylo)tieno[2,3-d]pirydazyno-4,7-diamina
24	N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-[4-(2,3-dihydro-1H-inden-5-yloamino)tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]amina
27	N-(1H-indazol-5-ilo)-N-[4-(1H-indazol-5-iloamino)tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]amina
28	N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-[4-(1,3-benzotiazol-6-iloamino)furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]amina
34	4-[({4-[(4-metoksyfenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid
35	4-[({4-[(3-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid
36	4-[({4-[(3-chloro-4-fluorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarbo- ksamid
37	4-[({4-[(4-fluorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid
38	4-[({4-[(4-bromofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid
39	N-metylo-4-[({4-[(4-metylofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-2-pirydynokarboksamid
40	N-metylo-4-[({4-[(3-metylofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-2-pirydynokarboksamid
42	N-metylo-4-{[(4-{[4-(trifluorometylo)fenylo]amino}furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo)oksy]metylo}-2-pirydy- nokarbosamid
43	N-metylo-4-{[(4-{[4-(trifluorometoksy)fenylo]amino}furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo)oksy]metylo}-2-pirydy- nokaroksamid
44	4-[({4-[(3-chloro-4-metoksyfenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydy- nokarboksamid
45	4-({[4-({4-[acetylo(metylo)amino]fenylo}amino)furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-pi- rydynokarboksamid
46	N-metylo-4-{[(4-{[4-(4-morfolinylo)fenylo]amino}furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo)oksy]metylo}-2-pirydyno- karboksamid
47	4-[({4-[(3,4-difluorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokar- boksamid
48	N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-{4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}amina
49	4-({[4-(2,3-dihydro-1H-inden-5-yloamino)furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-pirydy- nokarboksamid
50	4-[({4-[(2-metoksyfenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarbok- samid
51	4-[({4-[(3-metoksyfenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarbok- samid
52	4-({[4-(1,3-benzodioksol-5-iloamino)furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-pirydyno- karboksamid

PL 205 957 B1 cd. tabeli

1	2
53	4-[({4-[(3,4-dichlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokar-boksamid
54	4-[({4-[(3,5-dimetylofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokar- boksamid
55	4-({[4-(1H-indazol-5-iloamino)furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-pirydynokarboksamid
57	4-[({4-[(4-hydroksyfenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid
59	4-{[(4-anilinofuro[2,3-d]pirydazyn-7-ylo)oksy]metylo}-N-metylo-2-pirydynokarboksamid
60	4-[({4-[(3-metoksy-4-metylofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydy- nokarboksamid
61	N-(4-chlorofenylo)-7-{[2-(4-morfolinylokarbonylo)-4-pirydynylo]metoksy}furo[2,3-d]pirydazyn-4-amina
62	N-metylo-4-[({4-[(2-metylo-1,3-benzotiazol-5-ilo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-2-piry- dynokarboksamid
63	trifluorooctan4-({[4-(1,3-benzotiazol-6-iloamino)furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-pi- rydynokarboksamidu
64	{4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-2-pirydynylo}metanol
65	4-({[4-(2,3-dihydro-1-benzofuran-5-yloamino)furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-piry- dynokarboksamid
66	4-({[4-(2,3-dihydro-1-benzofuran-5-yloamino)tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-pi- rydynokarboksamid
67	4-[({4-[(4-fluorofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid
68	N-metylo-4-[({4-[(3-metylofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-2-pirydynokarboksamid
69	4-[({4-[(4-metoksyfenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid
70	N-metylo-4-{[(4-{[4-(trifluorometoksy)fenylo]amino}tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo)oksy]metylo}-2-pirydy- nokarboksamid
71	N-metylo-4-{[(4-{[4-(trifluorometylo)fenylo]amino}tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo)oksy]metylo}-2-pirydy- nokarboksamid
72	4-[({4-[(4-bromofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid
73	4-({[4-(2,3-dihydro-1H-inden-5-yloamino)tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-pirydy- nokarboksamid
74	4-({[4-(1,3-benzodioksol-5-iloamino)tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-pirydyno- karboksamid
75	N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-[4-(1,3-benzotiazol-6-iloamino)tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]amina
76	N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-{4-[(4-bromofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}amina
78	N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-{4-[(2,4-dimetylofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}amina
79	N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-{4-[(3-fluoro-4-metylofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}amina
82A	4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-[2-(dimetyloamino)etylo]-2- -pirydynokarboksamid
82B	4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-cyklopropylo-2-pirydynokar- boksamid
82C	4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-(2-hydroksyetylo)-2-pirydyno- karboksamid
82D	4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-etylo-2-pirydynokarboksamid
106	4-metylobenzenosulfonian4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-me- tylo-2-pirydynokarboksamidu

PL 205 957 B1 cd. tabeli

1	2
107	4-chlorobenzenosulfonian4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-me- tylo-2-pirydynokarboksamidu
108	metanosulfonian4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pi- rydynokarboksamidu
109	etanosulfoniansulfonian4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-me- tylo-2-pirydynokarboksamidu
110	dichlorowodorek4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-piry- dynokarboksamidu
111	bromowodorek4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-piry- dynokarboksamidu
112	siarczan4-[((4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydyno- karboksamidu
113	azotan4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylojoksy)metylo]-N-metylo-2-pirydyno- karboksamidu
114	2-hydroksyetanosulfonian4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-me- tylo-2-pirydynokarboksamidu
115	benzenosulfonian4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2- -pirydynokarboksamidu

Związki i kompozycje według wynalazku wynalazku stosuje się do leczenia ssaków wykazujących stan chorobowy charakteryzujący się nieprawidłową angiogenezą i/lub nadmierną przepuszczalnością, które polega na podawaniu ssakowi pewnej ilości związku według wynalazku, lub jego soli, skutecznej do leczenia stanu chorobowego.

Szczegółowy opis użytych definicji:

Gdy dla dla związków, soli, itp. stosuje się liczbę mnogą uważa się, że oznacza to również pojedynczy związek, sól, lub tym podobne.

Konfiguracja dowolnych asymetrycznych atomów węgla może być (R)-, (S)- lub (R,S), korzystne są konfiguracje (R)- lub (S). Podstawniki przy wiązaniu podwójnym lub przy pierścieniu mogą występować w formie cis- (= Z-) lub trans (= E-). Związki mogą więc występować jako mieszaniny izomerów lub jako czyste izomery, korzystnie jako enancjomerycznie czyste diastereomery i posiadać czyste cislub trans- wiązania podwójne.

C1-C5-alkilen Y może być rozgałęziony lub liniowy lecz korzystny jest układ liniowy, szczególnie metylen (-CH2-), etylen (-CH2-CH2-), trimetylen (-CH2-CH2-CH2-) lub tetrametylen (-CH2CH2CH2CH2). Jeśli Y oznacza C1-C5-alkilen, najkorzystniej oznacza to metylen.

„Atom fluorowca oznacza fluor, chlor, brom, lub jod lecz szczególnie fluor, chlor lub brom.

„Pirydyl oznacza 1-, 2- lub 3-pirydyl lecz szczególnie oznacza 2- lub 3-pirydyl.

Solami są zwłaszcza farmaceutycznie dopuszczalne sole związków o wzorze I takie jak np. sole addycyjne z kwasami, korzystnie sole związków o wzorze I zawierające zasadowe atomy azotu z kwasami organicznymi lub kwasami nieorganicznymi. Odpowiednimi kwasami nieorganicznymi są np. halogenokwasy takie jak kwas chlorowodorowy, kwas siarkowy lub kwas fosforowy. Odpowiednimi kwasami organicznymi są np. kwasy karboksylowe, fosfonowe, sulfonowe lub midosulfonowe, np. kwas octowy, kwas propionowy, kwas oktanowy, kwas dekanowy, kwas dodekanowy, kwas glikolowy, kwas mlekowy, kwas -hydroksymasłowy, kwas glukonowy, kwas glukozomonokarboksylowy, kwas fumarowy, kwas bursztynowy, kwas adypinowy, kwas pimelinowy, kwas suberynowy, kwas azelainowy, kwas jabłkowy, kwas winowy, kwas cytrynowy, kwas glukarowy, kwas galaktarowy, aminokwasy, takie jak kwas glutaminowy, kwas asparaginowy, N-metyloglicyna, kwas acetylominooctowy, N-acetylasparagina lub N-acetylocysteina, kwas pirogronowy, kwas acetooctowy, fosfoseryna, kwas 2- lub 3-glicerofosforowy.

W pierś cieniu przyłączonym do Y, elementy pierś cienia A, B, D, E i L mogą oznaczać N lub CH; należy rozumieć, że ewentualne podstawniki G³ muszą być przyłączone do węgla a nie do azotu, i jeśli dany węgiel ma przyłączony podstawnik G³, to grupa G³ zajmuje miejsce atomu H przy wę glu, który to atom wodoru znajdowałby się na atomie węgla w przypadku nieobecności grupy G³.

Najkorzystniej, dolny indeks q, który oznacza liczbę podstawników G³, wynosi 1.

Pierścień J oznacza korzystnie pierścień fenylowy, i dolny indeks q' oznaczający liczbę podstawników G⁴ w pierścieniu fenylowym wynosi korzystnie 0, 1, 2 lub 3. Indeks q' wynosi najkorzystniej 1 lub 2.

PL 205 957 B1

Sposób według wynalazku ma służyć leczeniu stanów chorobowych u ludzi i u innych ssaków, w przebiegu których pośredniczy receptor VEGF.

Związki można podawać doustnie, na skórę, pozajelitowo, w zastrzykach, na drodze inhalacji lub w spraju, lub podjęzykowo, doodbytniczo lub dopochwowo w jednostkowych postaciach dawkowania. Termin 'podawany w zastrzykach' obejmuje iniekcje dożylne, dostawowe, domięśniowe, podskórne i pozajelitowe, jak również użycie techniki wlewu. Podawanie na skórę obejmuje nakładanie miejscowe lub podawanie przezskórne. W preparacie może znajdować się jeden lub więcej związek wraz z jednym lub większą ilością nietoksycznych farmaceutycznie dopuszczalnych nośników i jeśli jest to wskazane, wraz z innymi aktywnymi składnikami.

Kompozycje przeznaczone do stosowania doustnego wytwarza się dowolną właściwą metodą znaną w dziedzinie wytwarzania kompozycji farmaceutycznych. Takie kompozycje, aby posiadały apetyczny wygląd i smak, mogą zawierać jeden lub więcej środków wybranych z grupy obejmującej rozcieńczalniki, środki słodzące, środki smakowe, środki barwiące i środki konserwujące.

Tabletki zawierają składnik aktywny zmieszany z nietoksycznymi farmaceutycznie dopuszczalnymi rozczynnikami odpowiednimi do sporządzania tabletek. Takimi rozczynnikami są np. rozcieńczalniki obojętne takie jak węglan wapnia, węglan sodu, laktoza, fosforan wapnia lub fosforan sodu; środki granulujące i rozdrabniające, np. skrobia kukurydziana lub kwas alginowy; i środki wiążące, np. stearynian magnezu, kwas stearynowy lub talk. Tabletki mogą być tabletkami niepowlekanymi lub mogą być powlekane znanymi technikami tak aby opóźniać rozdrabniania i adsorpcję w przewodzie pokarmowym i tym samym aby uzyskać opóźnione działanie w dłuższym czasie. Przykładowo, można stosować takie substancje opóźniające jak mono-stearynian glicerylu lub distearynian glicerylu. Związki te można także zastosować do wytwarzać szybko uwalnianych stałych postaci leku.

Preparatami do stosowania doustnego mogą być także kapsułki z twardej żelatyny, w których składnik aktywny miesza się z obojętnym stałym rozcieńczalnikiem, np. z węglanem wapnia, fosforanem wapnia lub kaolinem, lub kapsułki z miękkiej żelatyny, w których składnik aktywny miesza się z wodą lub olejem, np. olejem arachidowym, ciekłą parafiną lub oliwą z oliwek.

Można także stosować wodne zawiesiny zawierające substancje aktywne zmieszane z rozczynnikami odpowiednimi do wytwarzania wodnych zawiesin. Rozczynnikami takimi są emulgatory, np. sól sodowa karboksymetylocelulozy, metyloceluloza, hydroksypropylo-metyloceluloza, alginian sodu, poliwinylopirolidon, guma tragankowa i guma arabska; środkami dyspergującymi lub zwilżającymi mogą być występujące naturalnie fosfatydy, np. lecytyna, lub produkty kondensacji tlenku alkilenu z kwasami tłuszczowymi, np. stearynian polioksyetylenu, lub produkty kondensacji tlenku etylenu z alifatycznymi alkoholami o długim łańcuchu, np. heptadekaetylenooksycetanol, lub produkty kondensacji tlenku etylenu z częściowymi estrami wywodzącymi się z kwasów tłuszczowych i heksitolu takie jak monooleinian polioksyetyleno sorbitolu, lub produkty kondensacji tlenku etylenu z częściowymi estrami wywodzącymi się z kwasów tłuszczowych i bezwodnikami heksitolu, np. monooleinian polietyleno sorbitolu. Zawiesiny wodne mogą także zawierać jeden lub więcej środków konserwującch, np. p-hydroksybenzoesan etylu lub n-propylu, jeden lub więcej środków barwiących, jeden lub więcej środków smakowych, i jeden lub więcej środków słodzących takich jak sacharoza lub sacharyna.

Proszki i granulki dające się dyspergować odpowiednie do wytwarzania wodnych zawiesin przez dodanie wody wprowadzają składnik aktywny zmieszany ze środkiem dyspergującym lub środkiem zwilżającym, środkiem zawieszającym i jednym lub więcej środkiem konserwującym. Odpowiednimi środkami dyspergującymi lub zwilżającymi i środkami zawieszającymi są środki wymienione powyżej. Można także dodawać dodatkowe rozczynniki, np. środki słodzące, smakowe i barwiące.

Związki mogą także znajdować się w niewodnych ciekłych postaciach leku, np. w formie zawiesin w oleju, które można sporządzać zawieszając składniki aktywne w oleju roślinnym, np. oleju z orzeszków ziemnych, oliwie z oliwek, oleju sezamowym lub oleju arachidowym, lub w oleju mineralnym takim jak ciekła parafina. Zawiesiny w oleju mogą zawierać środek zagęszczający, np. wosk pszczeli, twardą parafinę lub alkohol cetylowy. Aby uzyskać apetyczne preparaty doustne można dodać środki słodzące takie jak przedstawiono powyżej i środki smakowe. Kompozycje takie można konserwować dodając przeciwutleniacz taki jak kwas askorbinowy.

Kompozycje farmaceutyczne według wynalazku mogą mieć także postać emulsji typu olej-w-wodzie. Fazę olejową może stanowić olej roślinny np. oliwa z oliwek lub olej z orzeszków ziemnych, lub olej mineralny np. ciekła parafina, lub ich mieszaniny. Odpowiednimi środkami emulgującymi mogą być gumy naturalne, np. guma arabska lub guma tragakantowa, naturalnie występujące fosfatydy, np. soja, lecytyna, i estry lub częściowe estry wywodzące się z kwasów tłuszczowych i bezwodników heksitolu, np. monooleinian sorbitolu,

PL 205 957 B1 i produkty kondensacji wymienionych częściowych estrów z tlenkiem etylenu, np. monooleinian polioksyetyleno sorbitolu. Emulsje także mogą zawierać środki słodzące i smakowe.

Syropy i eliksiry można komponować ze środkami słodzącymi np. glicerolem, glikolem propylenowym, sorbitolem lub sacharozą. Preparaty takie mogą także zawierać środki uśmierzające (łagodzące), środki konserwujące i środki smakowe oraz barwiące.

Związki można także podawać w postaci czopków nadających się do doodbytniczego lub dopochwowego podawanie leku. Takie kompozycje wytwarza się mieszając lek z odpowiednim niedrażniącym rozczynnikiem, który jest stały w zwykłych temperaturach lecz cieczą w temperaturze odbytu lub pochwy i wskutek tego topi się w odbycie lub pochwie uwalniając lek. Takimi rozczynnikami są masło kakaowe i glikole polietylenowe.

Związki według wynalazku można także podawać przezskórnie stosując metody znane fachowcom w dziedzinie (patrz, np.: Chien; Transdermal Controlled Systemie Medication; Marcel Dekker, Inc.; 1987. Lipp i in., zgłoszenie WO 94/04157 z 3 marca 1994). Przykładowo, roztwór lub zawiesinę związku o wzorze I w odpowiednim lotnym rozpuszczalniku ewentualnie zawierającym środki wzmagające penetrację miesza się z innymi dodatkami znanymi specjalistom w dziedzinie, takimi jak materiały matrycowe i środki bakteriobójcze. Po sterylizacji z uzyskanej mieszaniny sporządza się znanymi metodami postacie dawkowania. Ponadto, po zadaniu środkami emulgującymi i wodą, z roztworu lub zawiesiny związku o wzorze I można przygotowywać płyny lub maście.

Odpowiednie rozpuszczalniki do przygotowywania układów przezskórnego dostarczania leku znane są specjalistom w dziedzinie i obejmują niższe alkohole takie jak etanol lub alkohol izopropylowy, niższe ketony takie jak aceton, niższe estry kwasu karboksylowego takie jak octan etylu, etery polarne takie jak tetrahydrofuran, niższe węglowodory takie jak heksan, cykloheksan lub benzen, lub chlorowcowane węglowodory takie jak dichlorometan, chloroform, trichlorotrifluoroetan lub trichlorofluoroetan. Do odpowiednich rozpuszczalników należą także mieszaniny jednej lub większej liczby substancji wybranych spośród takich substancji jak niższe alkohole, niższe ketony, niższe estry kwasu karboksylowego, etery polarne, niższe węglowodory, chlorowcowane węglowodory.

Odpowiednie wzmagające penetrację substancje stosowane w układach przezskórnego dostarczania leku znane są specjalistom w dziedzinie i obejmują, np. alkohole monohydroksylowe lub polihydroksylowe takie jak etanol, glikol propylenowy lub alkohol benzylowy, nasycone lub nienasycone alkohole tłuszczowe C8-C18 takie jak alkohol laurylowy lub alkohol cetylowy, nasycone lub nienasycone kwasy tłuszczowe C8-C18 takie jak kwas stearynowy, nasycone lub nienasycone estry tłuszczowe zawierające do 24 atomów węgla takie jak estry metylowe, etylowe, propylowe, izopropylowe, n-butylowe, sec-butylowe, izo-butylowe, tert-butylowe lub monoestry gliceryny i kwasu octowego, kwasu kapronowego, kwasu laurynowego, kwasu mirystynowego, kwasu stearynowego lub kwasu palmitynowego, lub diestry nasyconych lub nienasyconch kwasów dikarboksylowych zawierające razem do 24 atomów węgla takie jak adypinian diizopropylu, adypinian diizobutylu, sebacynian diizopropylu, maleinian diizopropylu lub fumaran diizopropylu. Dodatkowymi substancjami wzmagającymi penetrację są pochodne fosfatydylowe takie jak lecytyna lub kefalina, terpeny, amidy, ketony, moczniki i ich pochodne oraz etery takie jak dimetylo-izosorbid i eter monoetylowy glikolu dietylenowego. Odpowiednimi wzmagającymi penetrację preparatami mogą być także mieszaniny jednej lub większej liczby substancji wybranych spośród takich substancji jak alkohole monohydroksylowe lub polihydroksylowe, nasycone lub nienasycone alkohole tłuszczowe C8-C18, nasycone lub nienasycone kwasy tłuszczowe C8-C18, nasycone lub nienasycone estry tłuszczowe zawierające do 24 atomów węgla, diestry nasyconym lub nienasyconych kwasów dikarboksylowych zawierające w sumie do 24 atomów węgla, pochodne fosfatydylowe, terpeny, amidy, ketony, moczniki i ich pochodne oraz etery.

Odpowiednie substancje wiążące stosowane w układach przezskórnego dostarczania leku znane są specjalistom w dziedzinie i obejmują poliakrylany, silikony, poliuretany, polimery blokowe, kopolimery styrenu i butadienu oraz naturalne i syntetyczne gumy. Jako składniki matrycowe można także stosować etery celulozy, pochodne polietylenów i krzemiany. Aby zwiększyć lepkość matrycy można dodawać jeszcze inne dodatki takie jak lepkie żywice lub oleje.

Dla wszystkich ujawnionych tutaj przedziałów dawkowania związków o wzorze I, dzienny przedział dawkowania przy podawaniu doustnym wynosi korzystnie od 0,01 do 200 mg/Kg całkowitej wagi ciała. Dzienna dawka przy podawaniu w zastrzyku, obejmująca iniekcje dożylne, domięśniowe, podskórne i pozajelitowe oraz zastosowanie techniki wlewu wynosi korzystnie od 0,01 do 200 mg/Kg całkowitej wagi ciała. Dzienny przedział dawkowania przy podawaniu doodbytniczym korzystnie wynosi od 0,01 do 200 mg/Kg całkowitej wagi ciała. Dzienny przedział dawkowania przy podawaniu dopoPL 205 957 B1 chwowym korzystnie wynosi od 0,01 do 200 mg/Kg całkowitej wagi ciała. Dzienny przedział dawkowania przy podawaniu miejscowym korzystnie wynosi od 0,1 do 200 mg i stosowany jest od jeden raz do sześciu razy dziennie. Korzystne wymagane stężenie przy podawaniu przez-skórnym będzie utrzymane przez dzienną dawkę od 0,01 do 200 mg/Kg. Dzienny przedział dawkowania przy inhalacjach korzystnie wynosi od 0,01 do 10 mg/Kg całkowitej wagi ciała.

Specjaliści w dziedzinie zdają sobie sprawę, że wybór konkretnej drogi podawanie zależy od różnych czynników, przy czym wszystkie te czynniki rozważa się rutynowo podając terapeutyki. Zrozumiałe jest także, że specyficzny poziom dawkowania dla każdego pojedynczego pacjenta zależy od rozmaitych czynników, obejmujących, choć nie stanowi to ograniczenia, aktywność specyficznego zastosowanego związku, wieku pacjenta, wagi pacjenta, ogólnego stanu zdrowia pacjenta, płci pacjenta, diety pacjenta, czasu (okresu) podawania, sposobu podawania, szybkości wydalania, kombinacji stosowanych leków i stanu zaawansowania leczonej choroby. Jest także zrozumiałe dla specjalisty w dziedzinie, że optymalny przebieg leczenia, tj. sposób leczenia i dzienna liczba dawek związku o wzorze I lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli podawana przez określoną liczbę dni, powinien być sprawdzony i ustalony przez tych specjalistów przy użyciu typowych testów.

Ogólne metody preparatywne

Związki wynalazku wytwarza się stosując znane reakcje chemiczne i znane procedury. Niemniej jednak, aby pomóc czytelnikowi w syntetyzowaniu inhibitorów kdr, przedstawiono następujący ogólny opis metod preparatywnych, a dalej w części eksperymentalnej przedstawiono bardziej szczegółowe konkretne przykłady robocze.

Znaczenia wszystkich zmiennych grup w opisywanych metodach są takie same jak podano w opisie ogólnym, o ile ich nie zdefiniowano inaczej i nie podano tego poniż ej. Jeś li zmienna grupa lub podstawnik o danym symbolu (tj. R³, R⁴, R⁶,G1, G², G³ lub G⁴) jest użyta więcej niż raz w danej strukturze, to należy rozumieć, że każda z tych grup lub podstawników może się niezależnie zmieniać i być różna w ramach definicji danego symbolu.

Tak jak zdefiniowano powyżej, związki wynalazku zawierają jednostki pierścieniowe, i każdy pierścień może niezależnie posiadać od 0 do 5 podstawników G¹, G³ lub G⁴, które nie są zdefiniowane jako H. W przeciwieństwie do tego, należy odnotować, że w ogólnych schematach metod syntezy podanych poniżej, podstawniki G¹, G³ lub G⁴ stosuje się tak jakby ich definicja obejmowała H, po to aby wskazać gdzie te podstawniki G¹, G³ lub G⁴ mogą wystąpić w strukturach, i dla prostoty rysowania. Niemniej jednak, nie jest intencją zmienianie definicji podstawników G¹, G³ lub G⁴ w tym niestandardowym sposobie stosowania oznaczeń. Tak więc, tylko w celu przedstawienia poniżej ogólnych schematów metod syntezy, G¹, G³ lub G⁴ mogą oznaczać H oprócz znaczeń zawartych w definicjach G¹, G³ lub G⁴. Końcowe związki zawierają od 0 do 5 grup G¹, G³ lub G⁴ nie będących atomami wodoru.

W opisie tych ogólnych metod syntezy zmienna M jest równoważ na grupie

w której każ da zmienna grupa lub podstawnik moż e zmieniać się niezależ nie w ramach wcześniej zdefiniowanego zakresu dla danego symbolu.

₁

W opisie tych ogólnych metod syntezy zmienna Q¹ jest równoważ na grupie

w której L oznacza N i każda inna zmienna grupa lub podstawnik może zmieniać się niezależnie w ramach wcześniej zdefiniowanego zakresu dla danego symbolu.

W opisie tych ogólnych metod syntezy zmienna Q² jest równoważna grupie

w której każda zmienna grupa lub podstawnik może zmieniać się niezależnie w ramach wcześniej zdefiniowanego zakresu dla danego symbolu.

PL 205 957 B1

Stwierdzono, że związki wynalazku z każdą zastrzeżoną ewentualną grupą funkcyjną nie mogą być wytworzone każdą z poniżej wymienionych metod. Tak więc w każdej metodzie stosuje się te ewentualne podstawniki, które są trwałe w warunkach reakcji, lub jeśli trzeba, stosuje się grupy funkcyjne, które mogą uczestniczyć w reakcjach w formie zabezpieczonej, i w odpowiednich etapach syntezy usuwa się te grupy zabezpieczające metodami dobrze znanymi specjalistom w dziedzinie.

Metoda ogólna A. Związki o wzorze I-A, w których X, M i Q² mają powyżej zdefiniowane znaczenia, 12

Y oznacza -CH2-O-, -CH2-S-, -CH2-NH-, -O-, -S- lub -NH-, i R¹ i R² razem z atomami węgla, do których są przyłączone tworzą skondensowany 5-członowy aromatyczny pierścień heterocykliczny, Hal oznacza atom fluorowca (Cl, Br, F, lub I lecz korzystnie Cl, Br lub F) wytwarza się dogodnie w sekwencji reakcji tak jak pokazano na schemacie - Metoda A. Tak więc, heterocykl o wzorze II, w którym R oznacza niższy alkil, specjalista w dziedzinie może otrzymać stosując odpowiednie opublikowane metody podane w tabeli odnośników. W przypadkach kwasu tiofeno-2,3-dikarboksylowy (tabela odnośników - pozycja 1) i kwasu pirazolo-3,4-dikarboksylowego (tabela odnośników - pozycja 10), kwasy karboksylowe przekształca się w estry metylowe lub estry etylowe działając na nie w temperaturze wrzenia odpowiednim alkoholem z katalityczną ilością kwasu mineralego (typowo kwasu siarkowego). Diester o wzorze II zadaje się hydratem hydrazyny aby uzyskać związek pośredni III (szczegółowe warunki reakcji - patrz Robba, M.; Le Guen, Y. Bull. Soc. Chem. Fr., 1970, 12, 4317). Związek III zadaje się środkiem halogenującym takim jak tlenochlorek fosforu, tlenobromek fosforu, pentabromek fosforu lub pentachlorek fosforu otrzymując dichlorowco związek pośredni IV. Pośrednie dichloro lub dibromo związki można przekształcić, jeśli zachodzi taka potrzeba, w pośredni difluoro związek w reakcji z fluorowodorem. Stosując w późniejszych etapach odczynniki jodujące takie jak jodek potasu lub jodek tetrabutylamoniowy w mieszaninach reakcyjnych powstaje pośredni jodo związek, który wydziela się jako czystą substancję. Pośredni dichlorowco związek IV zadaje się odczynnikiem nukleofilowym o wzorze V we wrzącym alkoholu lub w innym odpowiednim rozpuszczalniku takim jak tetrahydrofuran (THF), dimetoksyetan (DME), dimetyloformamid (DMF), dimetylosulfotlenek (DMSO) lub tym podobne uzyskując związek pośredni o wzorze VI. Takie kondensacje można także przeprowadzić w stanie stopionym bez rozpuszczalnika i stosując jako katalizatory kwasy takie jak HCl lub zasady takie jak trietyloamina lub 1,8-diazobicyklo[5,4, 0]undek-7-en (DBU). Związek o wzorze VI poddaje się reakcji ze związkami o wzorze VII w odpowiednim rozpuszczalniku aprotonowym takim jak DMSO, DMF lub bez rozpuszczalnika często z zasadowym katalizatorem takim jak DBU lub CsCO4, lub eterem koronowym takim jak 18-crown-6 w temperaturach zazwyczaj pomiędzy temperaturą pokojową a temperaturą wrzenia uzyskując związek według wynalazku o wzorze I-A. Zrozumiałe jest, że własności wyjściowych substancji wskazują specjaliście w dziedzinie jak dobrać odpowiednie rozpuszczalniki, katalizator (jeśli się go używa) i temperaturę reakcji. Związki pośrednie o wzorze V i VII są często dostępne w handlu lub wytwarza się je dogodnie metodami dobrze znanymi specjalistom w dziedzinie. Jeśli chodzi o otrzymywanie VII, w którym Y oznacza -CH2-O- i Q² oznacza 4-pirydyl podstawiony grupą 2-aminokarbonylową (2-CONH2), patrz np. Martin, I., i in. Acta. Chem. Scand., 1995, 49, 230.

Metoda A

PL 205 957 B1

Tabela odnośników otrzymywania substancji wyjściowej II

^C°;^CHS ^s>^CO₂CH₃	Dikwas: Heffner, R.; Joullio, M. Synth. Commun., 1991 21(8&9) 1055. Dikwas prze- kształca się w ester dimetylowy przez ogrzewanie do wrzenia w metanolu z katalityczną ilością kwasu siarkowego.
N_J3O₂Me ^s CO₂Me	Erlenmeyer, H.; von Meyenburg, H., Helv. Chim. Acta., 1937 20 204.
_N CO₂Et <^zT ^^COjEt	Dostępny w handlu
,CO₂Me ^υ CO₂Me	Bickel, H.; Schmid, H., Helv. Chim. Acta.. 1953 36 664.
_ .CO,Me £J CO₂Me	Nicolaus, Mangoni., Gazz. Chim. Ital.. 1956 86 757.
EtO₂C i/⁰' O	Alder, Rickert., Chem. Ber., 1937 70 1354.
EtO₂C N- H	Nicolaus, Mangoni., Gazz. Chim. Ital., 1956 86 757.
EtO₂C bf^iE' s	Sice, J., J. Org. Chem., 1954 19 70.
N .CO₂Et ^N? T PjOO₂Et	Tanaka, Y. Tetrahedron. 1973 29 3271.
_.CO₂CH₃ XX N CO₂CH₃	Dikwas: Tyupalo, N.; Semenyuk, T.; Kolbasi- na, 0., Russ. J. Phys. Chem. 1992 66 463. Dikwas przekształca się w ester dimetylowy przez ogrzewanie do wrzenia w metanolu z katalityczna ilością kwasu siarkowego. Alternatywnie, diester wytwarza się w reakcji acetylenodikarboksylanu dimetylu z diazome- tanem.

PL 205 957 B1

Metoda ogólna B. Związki o wzorze I-B, w których M, X i Q² mają powyżej zdefiniowane znaczenia i Y oznacza -CH2-O-, -CH2-S-, -CH2-NH-, -O-, -S- lub -NH- wytwarza się dogodnie tak jak pokazano na schemacie - Metoda B. Według procedury opisanej w literaturze (Tomisawa i Wang, Chem. Pharm. Bull., 21, 1973, 2607, 2612), 1-hydroksy izochinolinę (izokarbostyryl) VIII poddaje się reakcji z PBr5 poprzez stopienie otrzymując 1,4-dibromoizochinolinę IX. Związek pośredni IX zadaje się odczynnikiem nukleofilowym o wzorze V we wrzącym alkoholu uzyskując związek pośredni o wzorze X. Takie kondensacje można także przeprowadzić w stanie stopionym bez rozpuszczalnika i stosując jako katalizatory kwasy takie jak HCl lub zasady takie jak trietyloamina lub 1,8-diazobicyklo[5,4,0]undek-7-en (DBU). Związek o wzorze X poddaje się reakcji ze związkami o wzorze VII w odpowiednim rozpuszczalniku aprotonowym takim jak DMSO, DMF lub bez rozpuszczalnika często z zasadowym katalizatorem takim jak DBU lub CsCO4, w podwyższonych temperaturach celem otrzymania związku o wzorze I-B. Metoda ta jest najbardziej przydatna wówczas gdy Y oznacza -CH2-S- lub -S-.

Metoda Β

l-B

2 2

Metoda ogólna C. Związki o wzorze I-C, w których M, x, R¹, R², m i Q² mają powyżej zdefiniowane znaczenia wytwarza się dogodnie w sekwencji reakcji pokazanej na schemacie - Metoda C. W metodie tej m korzystnie oznacza 0, i R¹ oraz R² razem z atomami węgla, do których są przyłączone tworzą skondensowany benzen lub skondensowany 5-członowy aromatyczny pierścień heterocykliczny. Substancja wyjściowa XI jest albo dostępna w handlu albo wytwarzana przez specjalistów w dziedzinie sposobem według odnośników podanych w poniższej tabeli odnośników. Substancję wyjściową XI poddaje się reakcji z mocznikiem lub amoniakiem, zazwyczaj w podwyższonej temperaturze i ciśnieniu (w przypadku amoniaku), otrzymując imid XII. Imid poddaje się reakcji z aldehydem XII w kwasie octowym i piperydynie w temperaturze wrzenia otrzymując związek pośredni XIV. W reakcji związku XIV z borowodorkiem sodu w metanolu lub w innych odpowiednich rozpuszczalnikach przeprowadzonej według ogólnej procedury opisanej metodą I.W. Elliotta i Y. Takekoshi (J. Heterocyclic Chem., 1976 13, 597) otrzymuje się związek pośredni XV. Zadanie związku XV odpowiednim środkiem halogenującym takim jak POCI3, POBr3, PCI5, PBr5 lub chlorkiem tionylu prowadzi do pośredniego halogeno związku XVI, który poddaje się reakcji z odczynnikiem nukleofilowym o wzorze V we wrzącym alkoholu otrzymując związek według wynalazku o wzorze I-C. Takie kondensacje można także przeprowadzić w stanie stopionym bez rozpuszczalnika i stosując jako katalizatory kwasy takie jak HCl lub zasady takie jak trietyloamina lub 1,8-diazobicyklo[5,4,0]undek-7-en (DBU). Alternatywnie, reagent V można kondensować ze związkiem pośrednim XV ogrzewając oba składniki z P2O5 w stanie stopionym otrzymując związek według wynalazku o budowie I-C. Ta druga metoda jest szczególnie skuteczna gdy X oznacza aminową grupę łączącą.

PL 205 957 B1

Tabela odnośników do otrzymywania substancji wyjściowych

At	O A	NH		W handlu
AA
	0 A	OH		W handlu
°A		OH
		Ό
α	o A	OH -OH		D.E. Ames i 0. Ribeiro, J.Chem.Soc., Perkin Trans., 1 1975, 1390.
		A
At nA /	0	OH -OH O		J.R. Carson i S. Wong, J. Med. Chem. , 1973, 16, 172.
O	0 N-A'	ΌΗ ^OH	K. Yasuyuki, i in., J. Org. Chem., 1986, 51, 4150.
			Ά
u	o A	NH -o		Schneller, i in., J. Med. Chem., 1978, 21, 990.
	0 A	OMe		R.K. Robins i in., J. Org. Chem. 1963, 28,
u	-	.OMe		3041.
o na H	0	OMe		P. Gupta, i in., J. Heterocycl. Chem., 1986,
	-OMe		23, 59.
	Ό
N-... -	p	'OMe		R. B. Meyer, i in., J. HeLerocyc 1 . Chem.,
N/ H N'\ H		-OMe Ό		1980 17, 159.

2 6 3

Metoda ogólna D. Związki o wzorze I-D-l, w których R¹, R², R⁶, M, X, Y, G^{3 * *} i Z mają powyżej zdefiniowane znaczenia i q oznacza 0 lub 1 wytwarza się dogodnie w sekwencji reakcji tak jak pokazano na schemacie - Metoda D. Tak więc, pirydazyny lub pirydyny (I-D-1) podstawione pirydyną funkcjona-lizuje się w podstawione 2-aminokarbonylo pirydyny o wzorze (I-D-2) stosując formamidy (XVII) w obecności nadtlenku wodoru i soli żelaza według procedury opisanej w literaturze (Minisci i in.,

PL 205 957 B1

Tetrahedron, 1985, 41, 4157). Metoda ta jest najkorzystniejsza w sytuacji gdy R¹ i R² tworzą razem skondensowany aromatyczny heterocykl lub skondensowany aromatyczny układ karbocykliczny. W tych przypadkach gdy Z oznacza CH i R¹ i R² nie tworzą skondensowanego ukł adu aromatycznego może powstawać izomeryczny produkt uboczny, w którym Z oznacza CCONHR⁶ i, gdy on powstaje, można go usunąć od żądanego produktu metodą chromatografii.

Metoda D

Metoda ogólna E. Związki o wzorze I-E-1 i I-E-2, w których R¹, R², R, M, X, Y, G³ i Z mają powyżej zdefiniowane znaczenia, q oznacza 0 lub 1, i R³ oznacza niższy alkil wytwarza się dogodnie w sekwencji reakcji tak jak pokazano na schemacie - Metoda E. Tak wię c, pirydazyny lub pirydyny (I-D-1) podstawione pirydyną funkcjonalizuje się w podstawione 2-alkoksykarbonylo pirydyny o wzorze (I-E-1) stosując szczawiany monoalkilowe (XVIII) w obecności S2O8^-2, kwasu i katalitycznej ilości AgNO3, według procedury opisanej w literaturze (Coppa, F. i in., Tetrahedron Letters, 1992, 33 (21), 3057). Związki o wzorze I-E-1, w których R³ oznacza h otrzymuje się następnie przez hydrolizę estru zasadą taką jak wodorotlenek sodu w metanolu i wodzie. Związki o wzorze I-E-2, w których grupy R⁶ są niezależnie zdefiniowane jak powyżej, lecz szczególnie te związki, w których żaden R⁶ nie oznacza H wytwarza się dogodnie z kwasu (I-E-1, R³=H) działając aminą XIX w obecności środka sprzęgającego takiego jak DCC (dicykloheksylokarbodiimid). Metoda ta jest najkorzystniejsza w sytuacji gdy R¹i R² tworzą razem skondensoway aromatyczny heterocykl lub skondensowany aromatyczny ukł ad karbocykliczny. W tych przypadkach gdy Z oznacza CH i R¹ i R² nie tworzą skondensowanego układu aromatycznego, może powstawać w pierwszym etapie izomeryczny produkt uboczny, w którym Z oznacza CCO2R³ i, jeśli powstaje, to usuwa się go od żądanego produktu metodą chromatografii.

₂

Metoda ogólna F. Związki o wzorze I-F, w których M, Q² i X mają powyżej zdefiniowane zna12 czenia, m oznacza liczbę całkowitą z przedziału 1-5, i R¹ i R² razem z atomami węgla, do których są

PL 205 957 B1 przyłączone tworzą skondensowany 5-członowy aromatyczny pierścień heterocykliczny wytwarza się w sekwencji reakcji tak jak pokazano na schemacie - metoda F. Łatwo dostępną substancję wyjściową kwas heterocyklilokarboksylowy XX poddaje się reakcji z butylolitem, następnie z dimetyloformamidem otrzymując aldehyd o budowie XXI. W reakcji XXI z hydrazyną powstaje pirydazynon XXII. Zadanie związku XXII odpowiednim środkiem halogenującym takim jak POCl3, POBr3, PCI5, PBr5 lub chlorek tionylu prowadzi do pośredniego fluorowco związku, który poddaje się reakcji z nukleofilem o wzorze V we wrzącym alkoholu uzyskując związek pośredni o wzorze XXIII. Takie kondensacje można także przeprowadzić w stanie stopionym bez rozpuszczalnika i stosując jako katalizatory kwasy takie jak HCl lub zasady takie jak trietyloamina lub 1,8-diazobicyklo[5,4,0]undek-7-en (DBU). Alternatywnie, reagent V można kondensować ze związkiem pośrednim XXII ogrzewając oba składniki z P2O5 w stanie stopionym otrzymując związek XXII. Ta druga metoda jest szczególnie skuteczna gdy X oznacza aminową grupę łączącą. Wytwarzanie i alkilowanie związku Reisserta XXIII halogenkiem XXIV przeprowadzono tak jak opisano w metodzie ogólnej F.D. Popp'a, Heterocycles, 1980, 14, 1033, otrzymując związek pośredni o budowie XXV. W reakcji XXV z zasadą otrzymuje się następnie związek według wynalazku I-F.

₂

Metoda ogólna G. Związki o wzorze I-G, w których M, Q i X mają powyżej zdefiniowane zna12 czenia, m oznacza liczbę całkowitą z przedziału 1-4, i R i R razem z atomami węgla, do których są przyłączone tworzą skondensowany 5-członowy aromatyczny pierścień heterocykliczny wytwarza się w sekwencji reakcji tak jak pokazano na schemacie - metoda G. Aldehyd XXI, z metody F, redukuje się borowodorkiem sodu otrzymując hyroksykwas, który przeprowadza się w lakton XXVI stosując metody dobrze znane specjalistom w dziedzinie takie jak reakcja z chlorkiem toluenosulfonylu. W kondensacji zwią zku poś redniego XXVI z aldehydem XIII przeprowadzanej w obecnoś ci zasady takiej jak metanolan sodu zazwyczaj w takim rozpuszczalniku jak metanol w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną otrzymuje się związek pośredni o budowie XXVII. Reakcja związku XXVII z hydrazyną lub korzystnie z hydratem hydrazyny w temperaturze 100 - 150°C prowadzi do otrzymania związku pośredniego o budowie XXVIII. Przekształcenie związku pośredniego XXVIII w związek według wynalazku o budowie I-G przeprowadza się metodami opisanymi w metodzie C stosując związek XXVIII zamiast związku XV.

PL 205 957 B1

2 6 3

Metoda ogólna H. Związki o wzorze I-H, w których R¹, R², M, X, R⁶, q i G³ mają powyżej zdefiniowane znaczenia wytwarza się dogodnie w sekwencji reakcji tak jak pokazano na schemacie - Metoda H. Tak więc, do przekształcenia XXX w XXXI wykorzystuje się metody opisane w pracach Martin, I.; Anvelt, J.; Vares, L.; Kuehn, I.; Claesson, A. Acta Chem. Scand., 1995, 49, 230-232, lub powyżej opisane metody D lub E, w których zamiast związku I-D-l bierze się do reakcji łatwo dostępny ester kwasu pirydyno-4-karboksylowego XXX. Następnie przeprowadza się redukcję estru sposobem opisanym przez Martina, i in. (powyżej) stosując łagodny czynnik redukujący taki jak NaBH4 tak, aby podstawnik amidowy pozostawał niezmieniony, otrzymując alkohol XXXII. Następnie alkohol ten ogrzewa się w bezwodnych warunkach z taką zasadą jak DBU lub CsCO4 z chlorowcopirydazyną VI z metody A otrzymując związek według wynalazek o wzorze I-H.

PL 205 957 B1

Metoda ogólna I. Związki wynalazku o wzorze I-I, w którym R¹, R², M, X, R⁶, q i G³ mają powyżej zdefiniowane znaczenia i W oznacza wiązanie lub -CH2- wytwarza się dogodnie w sekwencji reakcji tak jak pokazano na schemacie - Metoda I. Metoda ta jest szczególnie przydatna w sytuacji gdy q oznacza 1 i XXXIII oznacza 4-chloropirydynę. Alternatywnie, można w tej metodzie stosować inne 4-chlorowcopirydyny takie jak 4-fluoropirydyna lub 4-bromopirydyna. W ten sposób łatwo dostępne 4-chlorowcopirydyny XXXIII przekształca się w związki pośrednie o wzorze XXXIV stosując ogólne procedury z powyższych metod D lub E biorąc do reakcji 4-chlorowcopirydynę zamiast I-D-1, w reakcji XXXIV z wodorosiarczkiem potasu lub sodu otrzymuje się tiol o wzorze XXXV. Alternatywnie, funkcję alkoholową w związku pośrednim XXXII z metody H przekształca się w grupę opuszczającą w reakcji z chlorkiem metanosulfonylu i odpowiednią zasadą taką jak trietyloamina prowadzonej w niskiej temperaturze tak, aby zminimalizować powstawanie polimerycznego materiału, i uzyskany związek pośredni poddaje się reakcji z wodorosiarczkiem potasu lub sodu otrzymując tiol o wzorze XXXVI. Tiol o wzorze XXXV lub tiol o wzorze XXXVI poddaje się reakcji ze związkiem pośrednim VI z metody A i odpowiednią zasadą taką jak diizopropyloetyloamina lub CsCO4 w DMF lub w innym odpowiednim bezwodnym rozpuszczalniku lub bez rozpuszczalnika otrzymując I-D-9.

2 3

Metoda ogólna J. Związki wynalazku o wzorze I-J-1 lub I-J-2, w których R¹, R², M, X, W i G³ mają powyżej zdefiniowane znaczenia i zawierające w strukturze ugrupowanie sulfo-tlenku lub sulfonu wytwarza się dogodnie w sekwencji reakcji tak jak pokazano na schemacie - Metoda J. Związki wyna1 3 4 lazku, które zawierają grupę tioeterową, albo jako fragment podstawnika G¹, G³ lub G^{4 *}, albo w części Y jak pokazano w reprezentatywnej strukturze I-I z Metody I, można przekształcić w związki wynalazku z grupą sulfotlenkową, np. takie jak I-J-1, w reakcji z jednym równoważnikiem kwasu m-chloronadbenzoesowego w chlorku metylenu lub w chloroformie (MCPBA, Synth. Commun., 26, 10, 1913-1920, 1996) lub działając na nie nadjodanem sodu w mieszaninie metanol/woda w temperaturze od 0°C do temperatury pokojowej (J. Org. Chem., 58, 25, 6996-7000, 1993). Oczekiwane produkty uboczne stanowiące mieszaniny różnych N-tlenków i sulfonu I-J-2 można usunąć metodą chromatografii. Sulfon I-J-2 otrzymuje się stosując dodatkowy równoważnik nadkwasu MCPBA,

PL 205 957 B1 lub korzystnie stosując nadmanganian potasu w kwasie octowym/wodzie (Eur. J. Med. Chem. Ther., 21, 1, 5-8, 1986), lub stosując nadtlenek wodoru w kwasie octowym (Chem. Heterocycl. Compd., 15, 1085-1088, 1979). W tych przypadkach gdy niepożądane N-tlenki stanowią produkty znaczące, można je przeprowadzić spowrotem w żądane sulfotlenki lub sulfony przez uwodornienie w etanolu/kwasie octowym wobec katalizatora palladu na węglu (Yakugaku Zasshi, 69, 545-548, 1949, Chem. Abstr. 1950, 4474).

2 1

Metoda ogólna K. Związki wynalazku o wzorze I-K, w którym R¹, R², M, X i Q¹ mają powyżej zdefiniowane znaczenia wytwarza się dogodnie w sekwencji reakcji tak jak pokazano na schemacie Metoda K. Specjalista w dziedzinie otrzyma substancje wyjściowe o budowie XXXVII metodami zna12 nymi w literaturze. Np. związek XXXVII, w którym R¹ i R² razem z atomami węgla, do których są przyłączone tworzą 2,3-podstawiony tiofen, furan, pirol, cyklopentadienyl, oksazol lub tiazol wytwarzą się stosując metody ogólnie znane w chemii opisane w J. Org. Chem., 1981, 46, 211 i hydrolizując początkowo utworzony ester tert-butylowy kwasem trifluorooctowym. Pirazolową substancję wyjściową wytwarza się w reakcji kwasu 2-okso-3-pentyn-1,5-diowego (J. Chem. Phys. 1974, 60, 1597) z diazome-tanem. Substancję wyjściową, w której R¹ i R² razem z atomami węgla, do których są przyłączone tworzą fenyl wytwarza się metodami Cymermana-Craiga i in., Aust. J. Chem. 1956, 9, 222, 225. 12

Związki o wzorze XXXVII, w którym R¹ i R² oznaczają niższy alkil wytwarza się dogodnie według metody podanej w opisie patentowym CH 482415 (Chem. Abstr. 120261u, 1970). Surowy dikwas o wzorze XXXVII jest następnie poddany reakcji z hydrazyną w celu otrzymania pirydazynonu XXXVIII (szczegółowe warunki reakcji, patrz Vaughn, W. r.; Baird, S. L., J. Am. Chem. Soc. 1946 68 1314). Pirydazynon XXXVIII zadaje się środkiem halogenującym takim jak tlenochlorek fosforu otrzymując pośredni dichloro związek, który ulega hydrolizie podczas obróbki z wodą dając chloropirydazynę XXXIX. Chloro kwas XXXIX poddaje się reakcji z nukleofilem o wzorze V w obecności zasady takiej jak wodorek sodu w rozpuszczalniku takim jak DMF lub bez rozpuszczalnika. Uzyskany kwas XXXX redukuje się stosując taki czynnik redukujący jak BH₃-THF według procedury: Tilley, J. W.; Coffen D. L. Schaer, B. H.; Lind, J., J. Org. Chem. 1987 52 2469. Produkt reakcji, alkohol XXXXI poddaje się reakcji z zasadą i ewentualnie podstawionym 4-halogenopirydylem, ewentualnie podstawionym 4-halogenopyrimidylem lub ewentualnie podstawionym 4-halogeno-pirydazylem (XXXXII) otrzymując związek wynalazku o wzorze I-K (szczegółowe warunki reakcji, patrz Barlow, J. J.; Blok, M. H.; Hudson, J. A.; Leach, A.; Longridge, J. L.; Main, B. G.; Nicholson, S. J. Org. Chem. 1992 57 5158).

PL 205 957 B1

Metoda ogólna L. Związki wynalazku o wzorze I-L, w którym R¹ i R², M, X i Q¹ mają powyżej zdefiniowane znaczenia wytwarza się dogodnie w sekwencji reakcji tak jak pokazano na schemacie Metoda L. Tak więc alkohol o wzorze XXXXI z metody K poddaje się reakcji z chlorkiem metanosulfonylu w obecności odpowiedniej zasady, a następnie reakcji z wodorosiarczkiem potasu lub sodu otrzymując tiol XXXXIII. Następnie tiol poddaje się reakcji z 4-chlorowcopirydyną XXXXII z metody K w obecnoś ci odpowiedniej zasady takiej jak trietyloamina otrzymują c zwią zek wynalazku I-K. Alternatywnie, XXXXI przekształcą się w pośredni halogeno-związek o wzorze XXXXIV metodami dobrze znanymi specjalistom w dziedzinie i halogenek poddaje się reakcji z tiolem XXXXV otrzymując I-K. Związek pośredni XXXXIV można także poddać przekształceniu w związek pośredni XXXXIII w reakcji z KHS lub NaHS. Reagenty XXXXV są dostępne w handlu jak np. 4-merkaptopirydyna, lub specjalista w dziedzinie może je otrzymać powyższą metodą I.

PL 205 957 B1

Metoda L ,M 1) MeSCbCl

ΧΧΧΧΙΙ q1 zasada u lub użycie XXXIV

2) KHS lub NaHS R

ΧΧΧΧΙΙΙ zasada rn^SOCU dla hal=Cl

ΧΧΧΧΙ lubCHBri, P{PhN dla nas = Br

XXXXV χχχχιν

Część eksperymentalna:

P r z y k ł a d 1: Wytwarzanie 1-(4-chlorofenyloamino)-4-(4-pirydylotio)izochinoliny

Etap 1: Wytwarzanie związku pośredniego A: Mieszaninę 2,90 g, 19,07 mmoli izokarbostyrylu (1-hydroksyizochinoliny) i 14,40 g, 33,68 mmoli pentabromku fosforu wspólnie stopiono w temperaturze 140°C. Stopiona masa przekształciła się w czerwoną ciecz, a po około 10 minutach mieszanina reakcyjna zestaliła się. Po oziębieniu mieszaninę reakcyjną rozkruszono i dodano do wody z lodem. Uzyskane osad przesączono i wysuszono na powietrzu. Masa 5,50 g, wydajność 96%, temperatura topnienia = 94-96°. Rf = 0,66 w 40% octanie etylu w heksanach.

Etap 2: Mieszaninę 1,00 g, 3,49 mmoli 1,4-dibromoizochinoliny (Związek pośredni A) z etapu 1 i 4-chloroaniliny stapia się razem w temperaturze 140°C. Mieszanina reakcyjna przekształca się w ciemno czerwoną ciecz, a po około 10 minutach mieszanina reakcyjna zestala się. Mieszaninę reakcyjną rozkruszono i roztarto z mieszaniną 50/50 metanol/THF, następnie przesączono i suszono na powietrzu bez dalszego oczyszczania. Masa 0,75 g, 64,4%, temperatura topnienia = 260-263°C. Rf = 0,58 w 40% octanie etylu w heksanach.

PL 205 957 B1

Etap 3: Mieszaninę 0,05 g, 0,1498 mmola 1-(4-chloroanilino)-4-bromoizochinoliny i 0,02 g, 0,18 mmola 4-merkaptopirydyny połączono i stopiano razem w temperaturze 140°C przez około 10 minut. Uzyskaną mieszaninę reakcyjną oczyszczono na 1000 mikronowej płytce prepratywnej stosując 5% metanol heksanach jako rozpuszczalnik. Masa 0,0103 g, wydajność 19%, temperatura topnienia:192-195°C. f = 0,50 w 40% octanie etylu w heksanach.

P r z y k ł a d 2: Wytwarzanie 1-(indan-5-yloamino)-4-(4-pirydylotio)izochinoliny

Do wytworzenia tytułowego związku zastosowano procedurę użytą do otrzymywania związku z przykładu 1, biorą c do reakcji w etapie 2, 5-aminoindan zamiast 4-chloroaniliny; topnienia: 100103°C, TLC Rf 0,40 (40% octan etylu w heksanach).

P r z y k ł a d 3: Wytwarzanie 1-(benzotiazol-6-iloamino)-4-(4-pirydylotio)izochinoliny

Do wytworzenia tytułowego związku zastosowano procedurę użytą do otrzymywania związku z Przykładu 1, biorąc do reakcji w etapie 2, 6-aminobenzotiazol zamiast 4-chloroaniliny.

TLC Rf 0,36 (5% metanol/chlorek metylenu); MS=387 P r z y k ł ad 4: Wytwarzanie 1-(4-chlorofenyloamino)-4-(4-pirydylometylo)izochinoliny

PL 205 957 B1

Etap 1: Mieszaninę homoftalimidu (770 mg, 4,78 mmola), 4-pirydynakarboaldehydu (0,469 mL, 4,78 mmola) i piperydyny (0,5 mL) w kwasie octowym (25 mL) ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 1 godzinę. Uzyskany roztwór ochłodzono do temperatury pokojowej. Stały produkt oddzielono przez filtrację, przemyto wodą (4 x 10 mL) i suszono pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując 920 mg (3,67 mmoli, wydajność 77%) mieszaniny Z i E izomerów powyższego związku. Złożony układ sygnałów od protonów w widmie ¹H-NMR (DMSO-d6) w rejonie aromatycznym wskazuje na występowanie obu E i Z izomerów. MS ES 251 (M+H)⁺, 252 (M+2H)⁺.

Etap 2: Do zawiesiny substancji wyjściowej (1,70 g, 6,8 mmoli) w metanolu (250 mL) dodano powoli w temperaturze 0°C borwodorek sodu (3,0 g, 79 mmoli). Mieszaninę pozostawiono do ogrzania do temperatury pokojowej i kontynuowano mieszanie przez 1 godzinę. Reakcję zatrzymano dodając wodę (10 mL) i całość mieszano przez 10 minut. Uzyskaną mieszaninę zatężono w celu usunięcia rozpuszczalnika. Do pozosstałości dodano wodę z lodem (100 mL), i dodając 2 N HCl doprowadzono do pH=2. Mieszano przez 10 minut, dodano 2 N NaOH aż do uzyskania pH roztworu około 11. Uzyskany roztwór ekstrahowano CH2CI2 (4 x 100 mL). Warstwy organiczne połączono, wysuszono nad MgSO4 i zatężono. Pozostałość oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej (1:10 obj./obj., metanoldichlorometan) otrzymując 400 mg tytułowego związku w postaci osadu (1,70 mmoli, wydajność 25%). ¹H-NMR (MeOH-d4) 8,33 do 8,39 (m,4H), 7,50 do 7,68 (m,3H), 7,30-7,31 (m,2H), 7,14 (s,1H), 4,15 (s,2H); MS ES 237 (M+H)⁺, 238 (M+2H); TLC (1:10 obj./obj., metanol-dichlorometan) Rf = 0,40.

Etap 3: Mieszaninę 4-chloroaniliny (178 mg, 1,40 mmola), pentatlenku fosforu (396 mg, 1,40 mmoli) i chlorowodorku trietyloaminy (193 mg, 1,40 mmoli) ogrzewano i mieszano w atmosferze argonu w temperaturze 200°C przez 1,5 godziny lub do uzyskania homogenicznej stopionej masy. Do tej masy dodano substancję wyjściową (82 mg, 0,35 mmoli). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 200°C przez 2 godziny. Uzyskaną stałą czarną masę ochłodzono do temperatury 100°C. Dodano metanol (5 mL) i wodę (10 mL) i mieszaninę reakcyjną poddano działania ultradźwięków aż czarna masa przeszła do roztworu. Dodano dichlorometan (40 mL) i następnie stężony amoniak (~2 mL) aby doprowadzić pH mieszaniny do 10. Warstwę organiczną oddzielono i warstwę wodną ekstraho30

PL 205 957 B1 wano dichlorometanem (3 x 20 mL). Połączone warstwy organiczne wysuszono nad MgSO4, przesączono i zatężono. Po oczyszczaniu metodą preparatywnej TLC na płytce (1:10 obj./obj., metanoldichlorometan) otrzymano 26 mg (0,08 mmoli, wydajność 22%) tytułowego związku w postaci żółtego osad. ¹H-NMR (MeOH-d4) 8,37 (d, J=7,8 Hz, 3H), 7,86 (s,1H), 7,55 do 7,77 (m, 5H), 7,27 do 7,33 (m,4H), 4,31 (s,2H); MS ES 346 (M+H)⁺; TLC (1:10 obj. /obj., metanol-dichlorometan) Rf = 0,45.

P r z y k ł a d 5: Wytwarzanie 1-(benzotiazol-6-iloamino)-4-(4-pirydylometylo)-izochinoliny

Do wytworzenia tytułowego związku zastosowano procedurę otrzymywania związku z przykładu 4 biorą c do reakcji w etapie 3 6-aminobenzotiazol zamiast 4-chloroaniliny. ¹H-NMR (MeOH-d4) 9,08 (s,1H), 8,37 do 8,59 (m,4H), 7,79 do 8,01 (m,2H), 7,60 do 7,78 (m,4H), 7,30 (d, 2H), 4,34 (s,2H); MS ES 369 (M+H)⁺; TLC (1:4 obj./obj., heksan-octan etylu) Rf = 0,20.

P r z y k ł a d 6: Wytwarzanie 1-(indan-5-yloamino)-4 -(4-pirydylometylo)-izochinolina

Do wytworzenia tytułowego związku zastosowano procedurę otrzymywania związku z przykładu 4 biorąc do reakcji w etapie 3 5-aminoindan zamiast 4-chloroaniliny. ¹H-NMR (MeOH-d4) 8,35 (m,3H), 7,46 do 7,77 (m,5H), 7,15 do 7,27 (m,4H), 4,26 (s,2H), 2,87 do 2,90 (m,4H), 2,05 do 2,10 (m,2H); MS ES 352 (M+H)⁺; TLC (1:4 obj./obj., heksan-octan etylu) Rf = 0,25.

P r z y k ł a d 7

Wytwarzanie 1-(3-fluoro-4-metylofenyloamino)-4-(4-pirydylometylo)-izochinoliny

Do wytworzenia tytułowego związku zastosowano procedurę otrzymywania związku z przykładu 4 biorąc do reakcji w etapie 3 3-fluoro-4-metyloanilinę zamiast 4-chloroaniliny. ¹H-NMR (MeOH-d4) 8,34 (d, 3H), 7,87 (s,1H), 7,54 do 7,69 (m,4H), 7,10 do 7,31 (m,4H), 2,22 (s, 3H); MS ES 344 (M+2H)⁺; TLC (1:4 obj./ obj., heksan-octan etylu) Rf = 0,20.

PL 205 957 B1

P r z y k ł a d 8: Wytwarzanie 4-(4-chlorofenyloamino)-7-(4-pirydylometoksy)tieno-[2,3-d]pirydazyna

Etap 1: Suchą, trójszyjną, kolbę okrągłodenną o pojemności 2 L zaopatrzono w mechaniczne mieszadło i wkraplacz. Do kolba dodano w atmosferze argonu kwas 2-tiofenokarboksylowy (25 g, 195 mmoli) w bezwodnym THF (500 mL). Mieszaninę oziębiono do temperatury -78°C w ł a ź ni suchy lód-izopropanol i mieszano przez 30 minut. W cią gu 30 minut wkroplono n-butylolit w heksanach (2,5 M, 172 mL). Temperaturę reakcji (-78°C) utrzymywano mieszają c jeszcze przez godzinę, a następnie umieszczono w atmosferze suchego ditlenku węgla. Po dodaniu ditlenku węgla mieszanina reakcyjna stała się gęsta. Mieszaninę reakcyjną pozostawwiono w temperaturze -78°C jeszcze na godzinę, po czym ogrzano ją do -10°C. Reakcję przerwano dodając 2 N HCl (213 mL) i pozostawiono do osiągnięcia temperatury pokojowej. Warstwy oddzielono i warstwę wodną ekstrahowano EtOAc (3 x 200 mL). Warstwy organiczne połączono, osuszono (Na2SO4) i zatężono odparowując na wyparce obrotowej. Brunatny osad krystalizowano z gorącego izopropanolu i suszono przez noc pod zmniejszonym ciśnieniem. Otrzymano żądany kwas tiofeno-2,3-dikarboksylowy (27,3 g, 159 mmoli; wydajność 82%); ¹H-NMR (DMSO-d6) 7,69 (d, J=1,5, 1), 7,38 (d, J=4,8, 1); ES MS (M+H)⁺= 173; TLC (chloroform-MeOH-woda, 6:4:1); Rf = 0,74.

Etap 1A: Alternatywnie, do otrzymania tego samego produktu w etapie 1 stosować można kwas 3-tiofenokarboksylowy zamiast kwasu 2-tiofenokarboksylowego.

Etap 2: Kolbę okrągłodenną o pojemności 1L wyposażono w mieszadło magnetyczne i chłodnicę zwrotną. Do kolba dodano produkt z etapu 1 (62 g, 360 mmoli) w MeOH (500 mL) z katalityczną ilością H2SO4 (~5 mL). Mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze wrzenia i mieszano przez 24 godziny. Mieszaninę reakcyjną oziębiono do temperatury pokojowej i zatężono na wyparce obrotowej. Brunatną mieszaninę oczyszczono chroomatograficznnie na żelu krzemionkowym (heksanetoAc 80:20 gradient do 60:40). Otrzymano żądany tiofeno-2,3-dikarboksylan dimetylu (21,2 g, 106 mmoli; wydajność 31%); ¹H-NMR (DMSO-d6) 7,93 (d, J=4,8, 1), 7,35 (d, J=4,8, 1), 3,8 (d, J=1, 6); ES MS (M+H)⁺= 201; TLC (Heksan-EtOAc, 70:30); Rf= 0,48.

Etap 3: Kolbę okrągłodenną pojemności 250 mL wyposażono w mieszadło magnetyczne i chł odnicę zwrotną . Do kolby dodano produkt z etapu 2 (16 g, 80 mmoli), hydrat hydrazyny (6,6 mL, 213 mmoli) i EtOH (77 mL) i ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 2,5 godziny. Mieszaninę reakcyjną oziębiono do temperatury pokojowej i zatężono odparowując na wyparce obrotowej. Dodano wodę (50 mL) i przesącz oddzielono od nierozpuszczalnych osadów. Warstwę wodną zatężono odparowując na wyparce obrotowej otrzymując jasnożółte osad. Ciało stałe wysuszono w suszarce próżniowej przez noc w temperaturze 50°C. Otrzymano żądany tieno[2,3-d]pirydazyn-4,7-dion (12 g, 71 mmoli; wydajność 89%); ¹H-NMR (DMSO-d6) 7,85 (d, J=5,1, 1), 7,42 (d, J=5,1, 1); ES MS (M+H)⁺= 169; TLC (dichlorometan-MeOH, 60:40); Rf = 0,58.

PL 205 957 B1

Etap 4: Wytwarzanie związku pośredniego B: Kolbę okrągłodenną o pojemności 250 mL wyposażono w mieszadło magnetyczne i chłodnicę zwrotną. Do kolby dodano produkt z etapu 3 (2,5 g, 14,8 mmoli), tlenochlorek fosforu (45 mL, 481 mmoli) i pirydynę (4,57 mL, 55 mmoli) i całość ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 2,5 godziny. Mieszaninę reakcyjną oziębiono do temperatury pokojowej i wylano na lód. Mieszaninę rozdzielono i warstwę wodną ekstrahowano chloroform (4 x 75 mL). Warstwy organiczne połączono, osuszono (Na2SO4) i zatężono przez odparowanie na wyparce obrotowej otrzymując ciemno żółty osad. Otrzymano żądaną 4,7-dichlorotieno[2,3-d]pirydazyny (Związek pośredni B; 1,5 g, 7,3 mmoli; wydajność 49%); temperatura topnienia = 260-263°C; ¹H-NMR (DMSO-d6) 8,55 (d, J=5,7, 1), 7,80 (d, J=5,7, 1); ES MS (M+H)⁺=206; TLC (heksan - EtOAc, 70:30); Rf = 0,56. Patrz także, Robba, M.; Bull. Soc. Chim. Fr.; 1967, 4220-4235.

Cl

Etap 5: Kolbę okrągłodenną o pojemności 250 mL wyposażono w mieszadło magnetyczne i chłodnicę zwrotną. Do kolby dodano produkt z etapu 4 (7,65 g, 37,3 mmoli), 4-chloroanilinę (4,76, 37,3 mmoli) w EtOH (75 mL). Mieszaninę ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną przez 3 godziny. Pomarańczowy osad wypadł z mieszaniny reakcyjnej po 3 godzinach. Mieszaninę reakcyjną oziębiono do temperatury pokojowej, osad odsączono i przemyto heksanem. Otrzymano żądaną 7-chioro-4-(4-chlorofenyloamino)tieno[2,3-d]pirydazynę (6,5 g, 21,9 mmoli; wydajność 60%); temperatura topnienia = 139-142°C; ES MS (M+H)⁺= 297; TLC (heksan - EtOAc, 60:40); Rf = 0,48.

Etap 6: Kolbę okrągłodenną o pojemności 150 mL wyposażono w mieszadło magnetyczne i chł odnicę zwrotną . Do kolby dodano produkt z etapu 5 (0,33 g, 1,1 mmoli), 4-pirydylokarbinol (1,2 g, 11,2 mmoli) w DBU (2,5 mL, 16,7 mmoli) i mieszaninę ogrzewano w temperaturze 125°C przez 24 godziny. Do mieszaniny reakcyjnej dodano na gorąco EtOAc (10 mL) i następnie mieszaninę reakcyjną wylano do wody (10 mL). Warstwy rozdzielono i warstwę wodną ekstrahowano EtOAc (3 x 10 mL). Warstwy organiczne połączono, wysuszono (MgSO4) i zatężono odparowując na wyparce obrotowej. Uzyskaną mieszaninę oczyszczono chromatograficznie na żelu krzemionkowym (dichlorometanmetanol-aceton, 90:5:5) otrzymując jasnożółty osad. Otrzymano żądany tytułowy związek (0,03 g, 0,08 mmoli; wydajność 7,3%); temperatura topnienia = 203-205°C dec; ES MS (M+H)⁺= 369; TLC (dichlorometan-metanol-aceton, 95:2,5:2,5); Rf = 0,56.

PL 205 957 B1

P r z y k ł a d 9: Wytwarzanie 4-(4-chlorofenyloamino)-7-(4-pirydylometoksy)furo[2,3-d]pirydazyny

Etap 1: n-butylolit (2,5 M w heksanach, 196 mL, 491 moli) wprowadzono do suchej 3 L kolby trójszyjnej zaopatrzonej we wkraplacz, wlot argonu i mieszadło mechaniczne. Mieszaninę rozcieńczono suchym THF (500 mL) i oziębiono do -78°C. Wkroplono roztwór kwasu 3-pirośluzowego (25 g, 223 mmoli) w THF (500 mL). Mieszaninę mieszano przez 1,5 godziny, a później przez mieszaninę reakcyjną przepuszczano w ciągu i godziny strumień suchego ditlenku węgla. Po stopniowym ogrzaniu do temperatury -10°C uzyskaną gęstą białą papkę zadano wodnym roztworem HCl (2 N -446 mL). Oddzielono dwie warstwy i warstwę wodną ekstrahowano EtOAc (3 x 300 mL). Połączone fazy organiczne wysuszono (Na2SO4), przesączono i zatężono uzyskując surowy kwas furano-2,3-dikarboksylowy w postaci pomarańczowego osadu (44 g), który użyto bez dalszego oczyszczania. ¹H-NMR (300 MHz, d6-aceton) δ 7,06 (d, J=1,7, 1), 7,97 (d, J=1,7, 1), 10,7 (bs,2H); TLC (CHCl3/ MeOH/H2O 6:4:1) Rf = 0,56.

Etap 2: Suchą kolbę okragłodenną o pojemności 500 mL zaopatrzono w mieszdło magnetyczne i wloy argonu. W kolbie umieszczono surowy di-kwas wytworzony w etapie 1 (44 g) rozpuszczony w MeOH (250 mL). Do mieszaniny reakcyjnej dodano porcjami chlorotrimetylosilan (80 mL, 630 mmoli). Po mieszaniu w temperaturze pokojowej przez 15,5 godziny roztwór zatężono do oleju i dodano krzemionkę (5 g). Mieszaninę zawieszono w MeOH (100 mL) i usunięto części lotne. Zawieszenie w Me-OH (100 mL) i usunięcie części lotnych powtórzono dodatkowo dwa razy. Pozostałość podano bezpośrednio na szczyt kolumny i przeprowadzono szybką (flash) chromatografię kolumnową z eluowaniem mieszaniną heksany/EtOAc 60:40; otrzymano furano-2,3-dikarboksyan dimetylu w postaci pomarańczowego oleju (38 g, 93% łącznie dla obu etapów 1 i 2). ¹H-NMR (300 MHz, CDCl3) δ 3,81 (s,3), 3,86 (s,3), 6,71 (d, J=2,8, 1), 7,46 (d, J=2,8, 1); TLC (heksany/EtOAc 60:40) Rf = 0,46.

Etap 3: W kolbie okrągłodennej o pojemności 500 mL wyposażonej w wlot argonu, chłodnicą zwrotną i mieszadło magnetyczne umieszczono furano-2,3-dikarboksylan dimetylu (44 g, 236 mmoli) rozpuszczony w EtOH (250 mL). Do roztworu dodano hydrat hydrazyny (55% N2H4, 40 mL, 3,0 mmoli) i mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną. Powoli, w czasie 5,5 godzin wytrącił się żółty osad, po czym mieszaninę oziębiono do temperatury pokojowej. Części lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem uzyskując żółtą pastę, którą zawieszono w wodzie i przesączono. Żółty osad przemyto wodą i przeniesiono do 500 mL kolby okrągłodennej zaopatrzonej we wlot argonu, chłodnicę zwrotną i mieszadło magnetyczne. Osad zawieszono w wodnym roztworze HCl (2N, 200 mL), i mieszaninę ogrzano do temperatury wrzenia pod chłodnicą zwrotną. Po ogrzewaniu przez 4 godziny pomarańczową papkę oziębiono do temperatury pokojowej i przesączono. Osad przemyto starannie wodą i suszono pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując 4,7-diokso[2,3-d]furopirydazynę w postaci pomarańczowego osadu (21,5 g, 60%). ¹H-NMR (300 MHz, d6-DMSO) δ 7,00 (d, J=2,1, 1), 8,19 (d, J=2,1, 1H), 11,7 (bs, 2H).

PL 205 957 B1

Etap 4: Wytwarzanie związku pośredniego C: Kolbę okrągłodenną o pojemności 1 L zaopatrzono w chłodnicę zwrotną, mieszadło magnetyczne i wlot argonu. Do mieszaniny tlenochlorku fosoforu (300 mL) i pirydyny (30 mL) dodano furan uzyskany według etapu 3 (15,5 g, 102 mmoli) i otrzymaną pomarańczową zawiesinę ogrzano do temperatury wrzenia pod chłodnicą zwrotną. Po ogrzewaniu mieszaniny reakcyjnej przez 4 godziny części lotne usunięto odparowując całość na wyparce obrotowej. Pozostałość wylano na lód, i wodną mieszaninę ekstrahowano CHCI3 (4 x 250 mL). Połączone fazy organiczne przemyto solanką, wysuszono (MgSO4) i zatężono uzyskując 4,7-dichloro[2,3-d]furopirydazynę (Związek pośredni C - 11,3 g, 59%) jako pomarańczowo-czerwony osad, który użyto bez dalszego oczyszczania. TLC (heksany/EtOAc) Rf = 0,352; ¹H-NMR (300 MHz, d6-DMSO) δ 7,40 (d, J=2,0, 1), 8,63 (d, J=2,0, 1).

Etap 5: Kolbę okrągłodenną o pojemności 100 mL zaopatrzono w mieszadło magnetyczne, wlot argonu i chłodnicą zwrotną i wprowadzono do niej produkt z etapu 4 (1,50 g, 7,98 mmoli) rozpuszczony w etanolu (40 mL). Do tej mieszaniny dodano chloroanilinę (1,02 g, 7,98 mmoli) i uzyskaną zawiesinę ogrzano do temperatury wrzenia pod chłodnicą zwrotną. Po ogrzewaniu przez 4 godziny, mieszaninę zatężono odparowując na wyparce obrotowej. Surowy pomarańczowy osad nałożono na szczyt kolumny i przeprowadzono szybką (flash) chromatografię eluując produkt mieszaniną CH2Cl2/MeOH 97:3; otrzymano mieszaninę 4-chloro-7-[N-(4-chlorofenylo)amino][2,3-d]furopirydazyny i 7-chloro-4-[N-(4-chlorofenylo)amino]-[2,3-d]furopirydazyny w postaci ż ó ł tego proszku (1,2 g, 55%). TLC (CH2Cl2/MeOH 97:3); Rf = 0,7; ¹H-NMR (300 MHz, d6-DMSO) δ dla głównego izomeru (A) 7,40 ( d, J=8,9, 2), 7,45 (d, J=2,0, 1), 7,87 (d, J=9,2, 2), 8,34 (d, J=2,0, 1) 9,62 (s,1); dla drugiego izomeru (B) 7,28 (d, J=2,0, 1), 7,40 (d, J=8,9, 2), 7,87 (d, J=9,2, 2), 8,48 (d, J=2,1, 1), 9,88 (s,1).

Etap 6: Kolbę okrągłodenną o pojemności 25 mL zaopatrzono we wlot argonu, mieszadło magnetyczne i chłodnicę zwrotną. Produkt z etapu 5 (400 mg, 1,4 mmoli) połączono z 4-pirydylokarbinolem (782 mg, 7,17 mmoli) i 1,8-diazabicyklo [5,4,0] undek-7-enem (2,5 mL 16,7 mmoli), i papkę ogrzano w temperatury 125°C. Po mieszaniu przez 24 godziny mieszaninę reakcyjną oziębiono

PL 205 957 B1 i nał o ż ono bezpoś rednio na szczyt kolumny do szybkiej (flash) chromatografii, i produkt eluowano CH2CI2/ MeOH 95:5. Uzyskany żółty olej chromatografowano ponownie w tych samych warunkach otrzymując tytułowy związkiem jako składnik mieszaniny trzech związków. Po rozdziale HPLC (kolumna C18, CH3CN/H2O, gradient 10:90 do 100:0) uzyskano tytułowy związek jako białawy osad (13,7 mg, 3%). TLC (CH2CI2/ MeOH 95:5) = 0,19; temperatura topnienia = 198°C;

¹H-NMR (300 MHz, CDCI3) δ 5,60 (s, 2), 6,6 (d, J =2,1, 1), 7,18 - 7,20 (m,2), 7,35 - 7,43 (m, 6), 7,66 (d, J=2,1, 1) 8,54 ( d, J=5,6, 2).

Etapy 5A i 6A: Alternatywnie, 4,7-dibromo[2,3-d]furopirydazynę (Związek pośredni G, poniżej) stosuje się do wytwarzania tytułowego związku postępując według etapu 5 lecz zastępując pośredni dichloro związek odpowiednim pośrednim dibromo związkiem. Etap 6A przeprowadzono stapiając oba składniki razem w obecności CsCO4 zamiast stosowania 1,8-diazabicyklo [5,4, 0]undek-7-enu. Surowy produkt oczyszczano jak powyżej.

Związki pośrednie D do G: Wytwarzanie innych bicyklicznych 4,5-skondensowanych-3,6-dihalopirydazyn

Stosując ogólne metody z przykładu 9, z etapów 2 do 4, i zastępując kwas furano-2,3-dikarboksylowy odpowiednim kwasem heterocyklodikarboksylowym otrzymano podstawione dichloropirydazyny D do G zebrane w poniższej tabeli. Dibromofuropirydazynę G wytworzono według procedur z etapów 2-3 z przykładu 9 i następnie przeprowadzając etap 4' w sposób następujący: do 0,50 g (3,287 mmoli) produktu z etapu 3 dodano 2,83 g (6,57 mmoli) pentabromku fosforu. Mieszaninę ogrzano do temperatury 125°C. W temperaturze około 115°C mieszanina reakcyjna uległa stopieniu i następnie ponownie zestaliła się przed osiągbięciem temperatury 125°C. Mieszaninę reakcyjną oziębiono i stałą pozostałość rozkruszono i dodano do wody z lodem. Następnie uzyskany osad przesączono i wysuszono pod silnie zmniejszonym ciśnieniem. Masa = 0,75 g (wydajność 82%). W kilka przypadkach dichloropirydazyny są związkami znanymi, jak to wskazano podając odnoś niki. Wszystkie te di-haloheterocykle można użyć do wytwarzania zastrzeżonych w wynalazku związków.

PL 205 957 B1

Tabela

		Cl
	N-_ // 1		Wytworzono według metody: Robb	-a, M . ;
D	\ J S	1	Buli.Soc.Chim.Fr.; 263, 1966,	1385-
		Cl	1387; 1h-NMR(DMSO-d6) 9,94 (s,l	) ; ES
			MS (M+H)⁺= 207
		Cl	Wytworzono: A-NMR (DMSO-d6):
	Λ		8, 85
E	< J	Lń	(s, 1) ; ES MS (M+H)⁺= 189
	H	Ł
		Cl
F		A	Wytworzono według metody: Robba i inn.; Buli.Soc.Chim.Fr.; 1967,	r M., 4220
		1 Cl	-4235
		Br
		1	TLC: Rf 0,76 (5% MeOH/chlorek me	:tyle-
		k^^N	nu)
		Br

Związek pośredni H: Wytwarzanie (2-metyloaminokarbonylo-4-pirydylo)metanolu

Etap 1: Mieszany roztwór izonikotynianu etylu (250 mL, 1,64 mola) i stężonego kwasu siarkowego (92 mL, 1,64 mole) w N-metyloformamidzie (2,0 L) oziębiono do 6°C w łaźni z lodem. Dodano heptahydrat siarczanu żelaza (II) (22,8 g, 0,0812 mola, roztartego pistlem w moździerzu), a następnie wkroplono 30% wodny roztwór nadtlenku wodoru (56 mL, 0,492 mola). Dodawanie siarczanu żelaza (II) i nadtlenku wodoru powtórzono jeszcze cztery razy utrzymując temperaturę reakcji poniż ej 22°C. Po trzydziestominutowym mieszaniu dodano roztwór cytrynianu sodu (2 L, 1 m) (pH uzyskanej mieszaniny wynosiło około 5). Mieszaninę ekstrahowano dichlorometanem (1 L, 2 x 500 mL). Połączone ekstrakty organiczne przemyto wodą (2 x 500 mL), 5% wodnym roztworem wodorowęglanu sodu (3 x 100 mL) i solanką (500 mL). Nastę pnie uzyskany roztwór organiczny wysuszono nad siarczanem sodu, przesączono i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem uzyskując osad. Surowy osad roztarto z heksanami, przesączono, przemyto heksanami i suszono pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymując 270,35 g (79,2%) pastelowo żółtego osadu. ¹H-NMR (DMSO-d6, 300 MHz): δδ 8,9 (d,1H), 8,3 (m,1H), 8,0 (dd,1H), 4,4 (q,2H), 2,8 (d,3H), 1,3 (t,3H).

Etap 2: Do mieszanej mechanicznie papki produktu z etapu 1 (51,60 g, 0,248 mola) w EtOH (1,3 L) dodano borowodorek sodu (18,7 g, 0,495 mola). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 18 godzin. Reakcję ostrożnie przerwano dodając nasycony, wodny roztwór chlorku amonu (2 L). W trakcie prerywania reakcji zaobserwowano wydzielanie się gazu. Uzyskaną mieszaninę zalkalizowano stęż. roztworem wodorotlenku amonu (200 ml) doprowadzając do pH=9. Następnie produkt ekstrahowano EtOAc (8 x 400 mL). Połączone warstwy organiczne wysuszono

PL 205 957 B1 (MgSO4), przesączono i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem uzyskując związku pośredni H jako klarowny jasno żółty olej (36,6 g, wydajność 89%). ¹H-NMR (DMSO-d6, 300 MHz): δ 8,74 (q,1H), 8,53 (dd,1H), 7,99 (m,1H), 7,48 (m,1H), 5,53 (t,1H), 4,60 (d,2H), 2,81 (d,3H); MS m/z 167 [M+H]⁺.

Związki pośrednie I to N: Ogólna metoda wytwarzania związków pośrednich [2-(N-podstawionych)aminokarbonylo-4-pirydylo]metanoli

Do oziębioneego do 0°C roztworu aminy 2 (3 równoważniki) w benzenie dodano trimetyloglin (3 równoważniki). Obserwowano wydzielanie gazu; następnie mieszaninę reakcyjną pozostawiono do ogrzania do temperatury pokojowej i mieszano przez 1 godzinę. (Lipton, M.F. i in., Org. Synth. Coll., tom 6, 1988, 492 lub Levin, J.I. i in., Synth. Comm., 1982, 12, 989). Znany karbinol 1 (1 równoważnik, Hadri, A. E.; Leclerc, G., Heteroclic Chem., 1993, 30, 631) dodano do oddczynnika glinowego i mieszanin ę ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chł odnicą zwrotną przez 1 godzinę . Reakcję przerwano dodając wodę i zatężono. Surowy produkt zazwyczaj oczyszczano metodą chromatografii kolumnowej na żelu krzemionkowym (20/1 EtOAc/MeOH) otrzymując tytułowy związek 3. Budowę końcowych produktów zwykle potwierdzano metodą LC/MS i metodą spektroskopii NMR.

Przykład	Zastosowana amina 2	Charakteryzowanie związku 3
I	H—N\ /0	(M+H)⁺ 223 R_f = 0,17, (100% EtOAc)
J	/ H-N \	(M+H)⁺ 181 R_f = 0,2, (9:1 EtOAc/MeOH)
K	H—NH yli·^ *	(M+H)⁺ 224 R_f =0,14 (1:1 EtO- Ac/CH₂C1₂)
L	H-N~<\|	(M+H)⁺ 193 R_f=(0,58 100% EtOAc)
M	_h__n^otbs H	(M+H)⁺ 311 R_f = 0,34 (3/2 EtO- Ac/heksan)
N	h-n^ch₃ H	(M+H)⁺ 181 R_f = 0,46 (100% EtOAc)

* jako rozpuszczalnik zastosowano nie benzen lecz CH2CI2

PL 205 957 B1

P r z y k ł a d 10: Wytwarzanie 4-(4-chlorofenyloamino)-1-(2-aminokarbonylo-4-pirydylometoksy)tieno-[2,3-d]pirydazyny

Kolbę trójszyjną okrągłodenną o pojemności 25 mL wyposażono w mieszadło magnetyczne i termometr. Do kolby wprowadzono produkt uzyskany w przykładzie 8 (0,475 g, 1,29 mmoli), heptahydrat siarczanu żelaza (0,179 g, 0,64 mmolo), formamid (11,15 mL, 281 mmoli) i stęż. H2SO4 (0,14 mL). Mieszaninę mieszano przez 30 minut w temperaturze pokojowej po czym do mieszaniny wkroplono H2O2 (0,2 mL, 6,44 mmoli). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej jeszcze przez godzinę i następnie ogrzewano w temperaturze 55°C w ciągu 30 minut. Mieszaninę reakcyjną utrzymywano w tej temperaturze przez 3 godziny i następnie oziębiono do temperatury pokojowej. Do mieszaniny reakcyjnej dodano wodny roztwór cytrynianu sodu (0,27 M, 1 mL) i następnie warstwy rozdzielono i warstwę wodną ekstrahowano EtOAc (4 x 5 mL). Warstwy organiczne połączono, wysuszono (MgSO4) i zatężono odparowując na wyparce obrotowej. Uzyskany osad zadano gorącym acetonem i odsą czono od pozostał ych osadów. Nastę pnie przesącz zatężono odparowują c na wyparce obrotowej i uzyskaną pozostałość zadano gorącym MeOH i odsączono biały osad. Otrzymano żądany związek (,014 g, 0,034 mmola; wydajność 2,7%); temperatura topnienia 233°C; ES MS (M+H)⁺= 412; TLC (dichlorometan-metanol-aceton, 95:2,5:2,5); Rf = 0,20.

P r z y k ł a d 11: Wytwarzanie 4-(4-chlorofenyloamino)-7-(2-metyloaminokarbonylo-4-pirydylometoksy)tieno-[2,3-d]pirydazyny

Do wytworzenia tytułowego związku zastosowano procedurę otrzymywania związku z przykładu 10 biorąc do reakcji formamid zamiast metyloformamidu: ¹H-NMR (DMSO-d6) 8,80 (d,1), 8,62 (d,1), 8,31 (d,1), 8,09 (d,2), 7,86 (d,2), 7,65 (d,1), 7,35 (d,2), 5,74 (s,2), 2,84 (d,3); ES MS (M+H)⁺= 426 (ES); Rf (95/2,5/2,5 DCM/ MeOH/ aceton)= 0,469.

P r z y k ł a d 12: Wytwarzanie 1-(4-chlorofenyloamino)-4-(2-aminokarbonylo-4-pirydylometylo)izochinoliny

PL 205 957 B1

Do wytworzenia tytułowego związku zastosowano procedurę otrzymywania związku z przykładu 10 biorąc do reakcji produkt z przykładu 4 zamiast produktu z przykładu 8. Surowy produkt oczyszczono metodą preparatywnej TLC na płytce (1:4 obj./obj, heksan-octan etylu). Otrzymano tytułowy związek w postaci żółtego osadu (wydajność 19%). ¹H-NMR (MeOH-d4) 8,42 (d,1H), 8,34 (d,1H), 7,94 (s,1H),

7,88 (s,1H), 7,55 do 7,76 (m,5H), 7,26 do 7,36 (m,3H), 4,34 (s,2H); MS ES 389 (M+H)⁺;

TLC (1:4 obj./obj., heksan-octan etylu) Rf = 0,44.

P r z y k ł a d 13: Wytwarzanie 1-(4-chlorofenyloamino)-4-(2-metyloaminokarbonylo-4-pirydylometylo)izochinoliny

Do wytworzenia tytułowego związku zastosowano procedurę otrzymywania związku z przykładu 11 biorąc do reakcji produkt z przykładu 4 zamist produktu uzyskanego według przykładu 8.

Surowy produkt oczyszczono metodą chromatografii kolumnowej (2:3 obj./obj., heksan-octan etylu, wydajność 20%) otrzymując tytułowy związek w postaci żółtego osadu. ¹NMR (MeOH-d4) 8,42 (d,1H), 8,33(d,1H), 7,88(d,2H), 7,55 do 7,77 (m,5H), 7,28 do 7,36 (m,3H), 4,34 (s,2H), 2,89 (s,3H); MS ES 403 (M+H)⁺; TLC (2:3 obj./obj., heksan-octan etylu) Rf = 0,30.

P r z y k ł a d 14 i 15: Wytwarzanie 4-(4-chlorofenyloamino)-7-(2-metyloaminokarbonylo-4-pirydylometoksy)furo-[2,3-d]pirydazyny i 4-(4-chlorofenyloamino)-2-metyloaminokarbonylo-7-(2-metyloaminokarbonylo-4-pirydylometoksy)furo-[2,3-d]pirydazyny

PL 205 957 B1

Do zawiesiny końcowego produktu z przykładu 9 (19,20 g, 54,4 mmoli) w N-metyloformamidzie (200 mL) i wodzie destylowanej (20 mL) wkroplono w temperaturze pokojowej stężony H2SO4 (2,9 mL, 54,4 mmoli). Mieszaninę mieszano aż do uzyskania klarownego roztworu. Do tego roztworu dodano jednorazowo FeSO4 · 7H2O (1,51 g, 5,43 mmoli), a następnie kwas hydroksyloamino-O-sulfonowy (HOSA, 1,84 g, 16,3 mmoli). Dodawanie Fe-SO4 · 7H2O i HOSA powtarzano co 10 minut 11 razy. Testy wykonane metodą HPLC wykazały prawie całkowite zużycie substancji wyjściowej. Mieszaninę reakcyjną oziębiono w łaźni z lodem. Dodano, energicznie mieszając, roztwór cytrynianu sodu (600 mL, 1M, 600 mmoli). Uzyskaną zawiesinę mieszano energicznie dodatkowo przez 10 minut, osad odsączono, przemyto wodą (3x100 mL) i suszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 50°C przez 16 godzin. Surowy produkt (21 g) oczyszczono sącząc przez warstwę żelu krzemionkowego i eluując 5% CH3OH/CH2CI2. Uzyskano 3,7 g produktu, który krystalizowano w CH3CN (ogrzewanie do wrzenia w 125 mL przez 1,5 godziny); osad odsączono, przemyto CH3CN (2x15 mL) i suszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 50°C przez 16 godzin. Końcowy produkt, (4-(4-chlorofenyloamino)-7-(2-metyloaminokarbonylo-4-pirydylometoksy)furo-[2,3-d]pirydazyna jest jasnożółtym osadem (3,38 g, 15,2%) o temperaturze topnienia = 223-224°C.

Główny produkt uboczny wydzielono z powyższej warstwy żelu krzemionkowego przez filtrację. Budowę produktu ubocznego jako (4-(4-chlorofenyloamino)-2-metyloaminokarbonylo-7-(2-metyloaminokarbonylo-4-pirydylometoksy)furo-[2,3-d]pirydazyna ustalono stosując metody ¹H-NMR, 2D NMR, analizę elementarną i MS. ¹H-NMR (DMSO-d6, 300 MHz) : δ 9,32 (br s,1H), 8,93 (q,1H), 8,79 (q,1H), 8,63 (dd,1H), 8,12 (m,1H), 7,91 (m,3H), 7,70 (dd,1H), 7,35 (m,2H), 5,76 (br s,2H), 2,81 (d, 6H). MS m/z 467 [M+H]⁺.

P r z y k ł a d 14A: Wytwarzanie 4-(4-chlorofenyloamino)-7-(2-metyloaminokarbonylo-4-pirydylometoksy)furo-[2,3-d]pirydazyny - Metoda 2

Do mieszaniny związku pośredniego z przykładu 9, z etapu 5 (10,0 g, 35,7 mmoli), związku pośredniego H (12,4 g, 74,6 mmoli), i eteru koronowego 18-crown-6 (0,42 g, 1,59 mmoli) w toluenie (100 mL) dodano jednorazowo w temperaturze pokojowej sproszkowany KOH (4,4 g, 85%, 66,7 mmoli). Następnie mieszaninę reakcyjną ogrzano energicznie mieszając do temperatury 85 ± 2°C. Mieszaninę reakcyjną mieszano energicznie w tej temperaturze przez noc. Po oziębieniu do temperatury pokojowej, zdekantowano toluen i do gumowatej pozostałości dodano wodę (100 mL). Uzyskaną mieszaninę mieszano energicznie aż przeszła w rzadką zawiesinę. Osad odsączono, przemyto wodą (2 x 10 mL) i suszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 45°C przez 16 godzin. Żółto-brunatny osad zawieszono w acetonitrylu (70 mL) i zawiesinę mieszano w temperaturze wrzenia przez 2 godziny. Po oziębieniu do temperatury pokojowej osad odsączono, przemyto małą ilością acetonitrylu i suszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 45°C przez noc. Tytułowy produkt wydzielono z wydajnością 46% (6,73 g) jako jasnożółty osad.

PL 205 957 B1

P r z y k ł a d 16: Wytwarzanie 4-(4-chlorofenyloamino)-7-(2-aminokarbonylo-4-pirydylometoksy)furo-[2,3-d]pirydazyny

Do wytworzenia tytułowego związku zastosowano procedurę otrzymywania związku z przykładu 14 biorąc do reakcji formamid zamiast N-metyloformamidu. Reakcję przeprowadzono z 500 mg końcowego produktu uzyskanego w przykładzie 9 biorąc proporcjonalne ilości rozpuszczalników i reagentów. Surowy produkt oczyszczono metodą HPLC na C18 kolumnie o rozmiarach 75x30 mm i stosują c do elucji liniowy gradient od 10 do 100% acetonitrylu w wodzie z 0,1% kwasu trifluorooctowego z szybkością przepływu 10 ml/min. W ciągu 10 minut. Otrzymano 18 mg tytułowego związku w postaci ż ó ł tego osad: HPLC (C18 kolumna YMC CombiScreen®, 50x4,6 mm, liniowy gradient 10 do 100% acetonitrylu w wodzie z 0,1% kwasu trifluorooctowego przy szybkości przepływu 3 ml/min w ciągu 5 min, wykrywanie UV przy 254 nm) pik przy 2,35 min; MS ES 396 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d 17: Wytwarzanie 4-(4-chlorofenyloamino)-7-(benzotiazol-6-iloamino)tieno[2,3-d]pirydzyny

Do dichlorku z przykładu 8, z etapu 4 (1,00 g, 4,90 mmoli) dodano p-chloroanilinę (622 mg, 4,90 mmoli) i bezwodny alkohol etylowy (10,0 mL). Mieszaninę ogrzewano w temperaturze wrzenia 95°C pod chłodnicą zwrotną przez 2 godziny, i następnie oziębiono ją do temperatury pokojowej. Tak utworzony żółty osad (2) odsączono i przemyto alkoholem izopropylowym, 4,0 N KOH, H2O, i następnie heksanem. Następnie przesącz (2) zmieszano z 6-aminobenzotiazolem (883 mg, 5,88 mmoli) w 10 mL n-butanolu, i ogrzewano w temperaturze 150°C przez noc. Mieszaninę reakcyjną pozostawiono do ochłodzenia do temperatury pokojowej po czym rozpuszczalnik usunięto odparowując na wyparce obrotowej. Pozostałość zadano kolejno wodnym 4,0 N roztworem KOH i ekstrahowano dichlorometanem (50 mL); po wysuszeniu (MgSO4), rozpuszczalnik odparowano. Surowy produkt oczyszczono metodą szybkiej chromatografii na żelu krzemionkowym stosując jako eluent 95% dichlorometan/metanol. Budowę czystego tytułowego związku potwierdzono metodą LC/MS i NMR: TLC (30% EtOAc/ heksany) Rf (3) = 0,20; ¹H-NMR (DMSO) δ 7,2 (dd,3H), 7,38 (dd,3H), 7,65 (d,1H), 8,0 (d,1H), 8,45 (d,1H), 8,8 (s,1H); LC/MS m/z 410 czas retencji = 4,21 min.

PL 205 957 B1

P r z y k ł a d 18: Wytwarzanie 4-(indan-5-yloamino)-7-(benzotiazol-6-iloamino)tieno-[2,3-d]pirydazyny

Do wytworzenia tytułowego związku zastosowano procedurę otrzymywania związku z przykładu 17 biorąc do reakcji 5-aminoindan zamiast 4-chloroaniliny. Surowy produkt oczyszczono metodą szybkiej chromatografii na żelu krzemionkowym stosując jako eluent 30% octan etylu/heksan. Budowę czystego tytułowego związku potwierdzono metodą LC/MS i NMR: TLC (30% EtOAc/ heksany) Rf (3) = 0,20; (3) ¹H-NMR (DMSO) δ 2,0 (m,2H), 2,85 (m,4H), 7,18 (d,1H), 7,8(d,1H), 7,95 (d,1H), 8,10 (d,1H), 8,18 (d,1H), 8,7 (d,2H), 9,1(d,2H), LC/MS m/z 414 czas retencji = 4,43 min.

P r z y k ł a d 19: Wytwarzanie 4-(5-bromoindolin-1-ylo)-7-(4-pirydylometoksy)furo[2,3-d]pirydazyny

4,7-dichloro[2,3-d]furopirydazynę uzyskaną według etapu 4 z przykładu 9 (95 mg, 0,50 mmoli) i 5-bromoindolinę (100 mg, 0,50 mmoli) ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w 60 mL absolutnego etanolu w temperaturze 95°C przez 2 godziny. Mieszanin ę reakcyjną pozostawiono do ochłodzenia do temperatury pokojowej i tak utworzony osad odsączono i przemyto alkoholem izopropylowym, 4,0 N KOH, H2O i heksanem, i następnie wysuszono. Związek pośredni o czystości około 95% (czas retencji = 4,72, (M+H)⁺ 350) użyto w następnym etapie bez dalszego oczyszczania. 4-Pirydylokarbinol (28 mg, 0,26 mmoli) i wodorek sodu (60%, 50 mg, 1,25 mmoli) mieszano w 20 mL bezwodnego tetrahydrofuranu w temperaturze 0°C w atmosferze argonu przez 20 minut, i następnie dodano 44 mg powyższego związku pośredniego (0,13 mmoli). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze 0°C przez 2 godziny po czym cał o ść pozostawiono do ogrzania do temperatury pokojowej. Mieszaninę mieszano przez dalsze 12 godzin i rozpuszczalnik odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem. Tak otrzymany osad rozpuszczono w 50 mL dichlorometanu i przemyto roztworem K2CO3 i H2O. Warstwę organiczn ą oddzielono, wysuszono (MgSO4), i odparowano pod zmniejszonym ciś nieniem. Surowy produkt oczyszczono metodą preparatywnej TLC (Rf = 0,3) na żelu krzemionkowym stosując jako eluent układ dichlorometan/metanol (95:5). Budowę czystego tytułowego związku potwierdzono metodą LC/MS i NMR: ¹H-NMR (CDCI3) δ 3,20 (m,2h), 4,30-4,50 (m,2H), 5,60( s,2H), 6,9~8,0 (m, 7H), 8,60 (m,2H); LC/MS (M+H)⁺ 423 czas retencji = 4,49 minut.

PL 205 957 B1

P r z y k ł a d 20: Wytwarzanie 4-(4-metoksyfenyloamino)-7-(2-metyloaminokarbonylo-4-piryddylometoksy)furo-[2,3-d]pirydazyny

Do zawiesiny 4,7-dichloro[2,3-d]furopirydazyny uzyskanej według etapu 4 z przykładu 9 (400 mg, 2,12 mmola, 1 równoważnik) i p-anizydyna (p-MeOC6H4NH2) (260 mg, 2,12 mmola, 1 równoważnik) w DME (5 mL) dodano wodę (1 mL). Uzyskany roztwór ogrzewano w temperaturze 50°C przez 48 godzin. Po oziębieniu do temperatury pokojowej odsączono brunatny osad i przesącz zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem uzyskując surowy produkt jako brunatne osad. Po roztarciu tego osadu z CH2CI2 otrzymano 292 mg (50%) związku pośredniego 4-(4-metoksyfenyloamino)-7-chlorofuro-[2,3-d]pirydazyny, której budowę potwierdzono metodą LC/MS i NMR. Zawiesinę tego związku pośredniego (292 mg, 1,06 mmola, 1 równoważnik), (2-metyloaminokarbonylo-4-pirydylo)metanolu (Związek pośredni H-529 mg, 3,18 mmoli, 3 równoważniki) i eteru koronowego 18-crown-6 (42 mg, 0,16 mmoli, 15% molowo) w toluenie (4 mL) mieszano w temperaturze pokojowej przez 20 minut. Następnie dodano KOH (178 mg, 3,18 mmola, 3 równoważniki) i mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze 80°C przez 36 godzin. Po oziębieniu do temperatury pokojowej, dodano wodę (10 mL) i mieszaninę mieszano energicznie aż do powstania drobnej białej zawiesiny. Zawiesinę odsączono i przemyto wodą oraz eterem dietylowym otrzymując 125 mg (29%) żądanego produktu w postaci jasnożółtego osadu: (M+H)⁺ 406; Rf = 0,50 (100% EtOAc).

P r z y k ł a d 21: Wytwarzanie 4-(4-metoksyfenyloamino)-7-(4-pirydylometoksy)furo-[2,3-d]pirydazyny

Do wytworzenia tytułowego związku zastosowano procedurę otrzymywania związku z przykładu 20 biorąc do reakcji 4-pirydylometanol zamiast (2-metyloaminokarbonylo-4-pirydylo) metanolu. Czysty produkt wydzielono metodą szybkiej kolumnowej (flash) chromatografii: (M+H)⁺ 349; Rf = 0,3 (95:5

CH2Cl2/CH3OH).

P r z y k ł a d 22: Wytwarzanie 4-(4-metoksyfenyloamino)-7-(2-aminokarbonylo-4-pirydylometoksy)furo-[2,3-d]pirydazyny

PL 205 957 B1

Do wytworzenia tytułowego związku zastosowano procedurę otrzymywania związku z przykładu 16 biorąc do reakcji produkt uzyskany w przykładzie 21 zamiast produktu z przykładu 9. Reakcję prowadzono z 250 mg substancji wyjściowej stosując proporcjonalne ilości rozpuszczalników i reagentów. Surowy produkt oczyszczono metodą HPLC na C18 kolumna o rozmiarach 75x30 mm, prowadząc elucję liniowym gradientem od 10 do 100% acetonitrylu w wodzie z 0,1% kwasem trifluorooctowym z szybkością 10 ml/min w ciągu 10 minut. Otrzymano 16 mg tytułowego związku w postaci żółtego osad: HPLG (kolumna C18 YMC CombiScreen®, rozmiar 50x4,6 mm, liniowy gradient 10 do 100% acetonitrylu w wodzie z 0,1% kwasem trifluorooctowym z szybkością przepływu 3 ml/min w ciągu 5 min; detekcja UV, przy 254 nm; pik po 1,98 minuty; MS ES 392 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d y 23 - 80: Wytwarzanie związków wynalazku metodami A-1, A-2 i A-3

Metoda A-1: Jednakową ilość równoważników dichlorku (1) i M-NH2 ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w odpowiedniej ilości absolutnego etanolu w temperaturze 95°C przez 2 godziny. Mieszaninę reakcyjną pozostawiono do ochłodzenia do temperatury pokojowej i wytworzony osad (2) odsączono i przemyto kolejno alkoholem izopropylowym, 4,0 N KOH, H2O i heksanem, a następnie wysuszono. Następnie przesącz (2) poddano reakcji z 1,2 równoważnikami Q-NH2 w odpowiedniej ilości alkoholu n-butylowego w temperaturze 150°C przez 10 godzin. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury pokojowej po czym rozpuszczalnik odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość zadano wodnym 4,0 N roztworem KOH i ekstrahowano dichlorometanem. Warstwę organiczną wysuszono (MgSO4) i odparowano. Surowy produkt (3) oczyszczano metodą preparatywnej chromatografii cienkowarstwowej (TLC) lub metodą szybkiej chromatografii na żelu krzemionkowym stosując jako eluent mieszaninę dichlorometan/metanol (95:5). Budowę końcowego produktu potwierdzono metodą LC/MS i/lub NMR. Związki wynalazku z przykładów 23 - 25, 48 i 76-80 wytworzono metodą A-1, co pokazano w poniżej tabeli.

PL 205 957 B1

Metoda A-2: Jeden równoważnik dichlorku (1) i 2,2 równoważniki M-NH2 ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w odpowiedniej ilości n-butanolu w temperaturze 150°C przez 10 godzin. Mieszaninę reakcyjną pozostawiono do ochłodzenia do temperatury pokojowej i utworzony osad (4) odsączono i przemyto kolejno alkoholem izopropylowym, 4,0 N KOH, H2O i heksanem, i następnie wysuszono. Surowy produkt (4) oczyszczano metodą preparatywnej TLC lub metodą szybkiej chromatografii na żelu krzemionkowym stosując jako eluent układ dichlorometan/metanol (95:5). Budowę końcowego produktu potwierdzono metodą LC/MS i/lub NMR. Związki wynalazku z przykładów 26 - 33 i 75 wytworzono metodą A-2, co pokazano w poniżej tabeli.

Metoda A-3: Jeden równoważnik dichlorku (1) i jeden równoważnik M-NH2 zawieszono w DME (0,3 M) i dodano wodę aż do otrzymania roztworu. Mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperatury 65°C przez 48 godzin. Po oziębieniu do temperatury pokojowej, uzyskany osad odsączono i przemyto DME otrzymując produkt pośredni (2), którego budowę potwierdzono metodą LC/MS i NMR. W pewnych przypadkach związek pośredni (2) oczyszczano metodą preparatywnej TLC lub przemywano innymi rozpuszczalnikami. Zawiesinę (2) (1 równoważnik), karbinolu (3) (3 równoważniki) i eteru koronowego 18-crown-6 (10% molowo) w toluenie (0,3 M) mieszano w temperaturze pokojowej przez 10 minut. Następnie dodano KOH (3 równoważniki) i mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze 80°C przez 24 godziny. Po oziębieniu do temperatury pokojowej, dodano wodę i mieszaninę mieszano energicznie aż do powstania zawiesiny. Zawiesinę odsączono i przemyto wodą otrzymując żądany produktu (4). W pewnych przypadkach do dalszego oczyszczania końcowych produktów stosowano metodę preparatywnej TLC i/lub przemywania innymi rozpuszczalnikami. Przyporządkowania końcowych produktów dokonano metodami LC/MS i spektroskopii NMR. Budowę końcowego produktu potwierdzono metodą LC/MS i/lub NMR. Związki wynalazku z przykładów 34 - 47, 49-74, i 81 - 82D wytworzono metodą A-3, co pokazano w poniżej tabeli.

Związki wytworzone równoległymi metodami A-1, A-2 lub A-3

PL 205 957 B1

Przy-	X	¥	MNH	NH(2	Me-	C h a r a k t e r y z _c c ή a *
kład				lub OQ	to-
Nr					da
23	i)	CH		,s Ί I θ' N	A-l	m/ z = 4 i0 t.r. - 4,21 min ,^d
24	s	CE	,/x>	_s CC-N	A-l	rr./z = ż I 4 t.r. = 4,43 min.^a
25	0	CH	Xo	A)	A- T	(M+H)⁺ 423 t.r. = 4,49 min. ^a
26	s	CH	n-nh 00.	hn-n	A-2	(M+H)' 401 t.r. = 2,01 min.^a
27	s	CH	%	HńT^ '0'''NH 'N	A-2	(M+H)⁺ 399 t.r. = 2,27 min. ^a
28	0	CH	<XT,	TG	A-2	(M+H)⁺ 417 t.r. = 2,47 min.^J
29	0	CH	,n-nh 0.	^HV hn-n	A-2	(M+H)⁺ 385; t.r. = 1,75 min.^a
30	0	CH	% I	V»	A-2	(M+H)⁺ 383; t.r. = 1,83 min.^a
31	N	N	,n-nh •'0..	^HV HN-N	A-2	(M+H)⁺ 385; t.r. = 1,62 min.^a
32	N	N	% NH	Ύλ \ ,^NH ^=N	A-2	(M+H)⁺ 383; t.r. = 1,88 min.^a
33	N	N	<tOl r-W' _M1	^HNry> N	A-2	(M+H}⁺ 417; t.r. = 2,47 min.^a

PL 205 957 B1

34	0	CH	NH 1	<O 0 L Λ ΥΎ > CH₃	A-3	(M+H)⁴ 406; Rf = 0,50 (100¾ EtOAc)
35		CH	CI^X^^'NH	/'0 0 W. L..z.N CH₃	A-3	(MtH)⁴ 410; R_f = 0,51 (100% EtOAc)
36	0	CH	^fxx	S'0 0 SV~H CH₃	A-3	(M+H)⁴ 428; Rf= 0,55 (100% EtOAc)
37	0	CH	^FO 1	'/'O 0 Y^pNH X>N ĆH₃	A-3	(M+H)⁴ 394; Rf= 0,57 (100% EtOAc)
38	0	CH	X 1	/o 0 X>N CH₃	A-3	(M+H)⁴ 455; Rf= 0,56 (100% EtOAc)
39	0	CH	ΎΧ	X 0 XX CH₃	A-3	(M+H)⁴ 390; Rf= 0,53 (100% EtOAc)
40	0	CH	Η3(<θ>ΙΗ	/o 0 γν^ΑΝ„ X>N CH₃	A-3	(M+H)⁴ 390; R_f= 0,68 (100% EtOAc)
41	0	Cii	^NQ	/o O ifTr'^NH X>N CH₃	A-3	(M+H)⁴ 419; R_f= 0,12 (3:2 CH₂Cl₂/ EtOAc)
42	0	CH	^FlCO nh “T*	/'O 0 VyS^h X>« CH₃	A-3	(M+H)⁴ 444; R_f= 0,60 (100% EtOAc)

PL 205 957 B1

43	0	CH	^,ZĄ-	i'O	o X hlUI	A-3	(M + H) 0,57	‘ 460; R_f= (100% EtOAc)
	ch₃
44	0	CH	^H3C°X5l ωΟ'-^'νη	i'O	0 fp	'NH	A-3	(M+H)	⁴ 440; Rf=
					kY	ĆH₃		0,43	(100% EtOAc)
45	0	CH	V H₃C YY	Y L			A-3	(M + H)	⁴ 447; R_f=
			p	ί T	NH
			'''''NH		^lP>N	CH₃		0,07	(100% EtOAc)
46	0	CH	o k^fp^	Y L	0 „o		A-3	(M+H)	⁺ 461; R_f=
			Tl		ipr	NH
						CH₃		0,38	(100% EtOAc)
47	0	CH	Xt.	Y k	pk	NH	A-3	(M+H)	⁴ 412; R_f=
					T-N	CH₃		0, 43	(100% EtOAc)
48	0	CH	“IX	HŃ T	Y		A-l	(M+H)	⁺ 394; R_f=
			NH
			¹					0, 37	(100% EtOAc)
49	0	CH		Y k	pP	NH	A-3	(M+H)	⁺ 416; R_f =
					'Y^N	ch₃		0,64	(100% EtOAc)
50	0	CH	Ύ	Y k	o	NH	A-3	(M+H)	⁺ 406; R_f=
					CT	ch₃		0, 55	(100% EtOAc)
51	0	CH	iT hn^cY¹'³ I	Y k	pk	NH	A-3	(M+H)	’ 406; R_f=
					k^N	ch₃		0, 52	(100% EtOAc)

PL 205 957 B1

52	0	CH		/'O k	ck	NH ch₃	A-3	(M+H)' 420; Rf= 0,37 (4:1 EtOAc/ heksan)
53	0	CH	„/X	/o s	ck	NH Óh₃	A-3	(M+H)' 444; R_f= 0,47 (100% EtOAc)
54	0	CH	CH,		pk k^N	NH CH₃	A-3	(M+H)^ł 404; R_f= 0,49 (100% EtOAc)
55	0	CH		7*O s	^J k<^N	NH ch₃	A-3	(M+H)⁺ 416; R_f= 0,23 (100% EtOAc)
14	0	CH	Xl - NH	^0	iV	NH ch₃	A-3	(M+H)^ł 410; t.r. = 2,38 min.
56	0	CH	^H3C'°YX	^0 s	rk		A-3	(M+H)⁺ 349; R_f=0,3
			1	l	O			(95:5, CH₂C1₂/
								CHjOH)
57	0	CH	^hXl 1	/o s	αΛ	NH ch₃	A-3	(M+H)⁺ 392; Rf= 0,43 (4:1 EtOAc/ CH₂C1₂)
58	0	CH	XX	A s	^ι		A-3	(M+H)^ł 335; Rf=
			¹	I	^.N			0,37 (4/1 EtOAc/
								ch₂ci₂)
59	0	CH	a.	s	O X^N	NH Ćh₃	A-3	(M+H)⁺ 376; R_f= 0,32 (4/1 EtOAc/ heksan)

PL 205 957 B1

60	0	CH	„Γο	+0 0 Ύ>Ν ch₃	A-3	(M+H)^ł 420; Rf 0,43 (100% EtOAc)
61	0	CH	^cix> ^NH	7-0 o W	A-3	(M+H)' 466; Rf= 0,25 (100% EtOAc)
62	0	CH		τ’ο 0 ch₃	A-3	(M+H)⁺ 447; R_f= 0,11 (4:1 EtOAc/ heksan)
63 ^c	0	CH		7*0 o CH₃	A-3	(M+H)⁺ 435; R_f= 0,35 (100% EtOAc)
64	0	CH		/o ^kcr°	A-3	(M+H)⁺ 383; t.r. = 1,77 min.^b
65	0	CH	)	Ao 0 Υί Y>n <	A- IKe' ;h₃	(M+H)⁺ 418; R_f= 0,50 (100% EtOAc)
66	s	CH	vWv 1	CH₃	a- 3*	(M+H)⁺ 434; R_f= 0,50 (100% EtOAc)
67	s	CH	O 1	/'O 0 Yv%^h CH₃	A-3	(M+H)⁺ 410; t.r. = 2,04 min.^b
68	s	CH	H₃C'^^'NH	7*0 0 Ϋν^ΝΗ N CH₃	A-3	(M+H)* 406; t.r. = 2,36 min.^b

PL 205 957 B1

69	£	CH		τ'ό ο υ ~t ^Ι!χ>Ν CHj	A-3	(M + H)’ 422; t.r. = 2,31 min.^b
70	S	CH	^F3C<KO. '''NH	2q Ο SfV%^H CH₃	A-3	(M+H)⁺ 476; t.r. = 2,72 min.^b
71	S	CH	^WO. •Anh I	/'Ο ο 'νη Ά^ν Ćh₃	A-3	(M+H)^ł 460; t.r. = 2,39 min.^b
72	s	CH		ζ’ό 0 CHj	A-3	(M+H)⁺ 472; t.r. = 2,53 min.^b
73	s	CH	CQ,„	τ’ό 0 ΥΑ CH_a	A-3	(M+H)^ł 432; t.r. =2,63 min.^b
74	s	CH	coa	Ι'Ο 0 Ϋύ\η CH₃	A-3	(M+H)⁺ 436; t.r. = 2,26 min.^b
75	s	CH	NH «Λ«\Λ, 1	ΑΛΛΑ HŃ U S-A	A-2	(M+H)^ł 433; t.r. = 2,61 min.^a
76	s	CH	^BrYA ^NH νΛΛΛ,	1 ΑΛΑΛ HŃ Υ s^/	A-l	(M+H)* 455; t.r. = 3,43 min.^a
77	s	CH	Ά„ ΛΑΛ.	HŃ A.	A-l	(M+H)* 432; t.r. = 4,05 min.^a

PL 205 957 B1

78	S	CH	+2.. 1	A-	N	A-l	(M+H)^ł 404;
ΗΝ_χ	Q S-^A
t.r.	= 3,08 min.¹
			F	k-z-
79	5	CH		HŃ	Q		A-l	(M+H)	^ł 4 08;
							t.r.	= 3,07 min.'*
			1		s^a	N
			och₃	1 -wv
80	s	CH	^H3COyS	HŃ_s	Q		A-l	(M+H)	‘ 466;
			HjCO-^^-N		N		t.r.	= 2,86 min.^a
			1		s^a
81	0	CH	A	t			A-3	(M+H)	⁺ 424; R_f=
			....	f	s			0, 38	(100% EtOAc)
				N y⁵	0
				h₃cⁿ'	ch₃
82A	0	CH	°Ol ^nh		ó		A-3	(M+H)	‘ 467; Rf =
			1		□ N	-,.0		0, 19	(1:1 EtOAc/
				h₃c	^NH		CH₃OH)
					ch₃
82B	0	CH	°Π	A> k		L	A-3	(M + H)	⁺ 436; R_f=
					A		0,78	(100% EtOAc)
82C	0	CH	“Ol ^nh	/o k	τΧΆ	V	Λη	(M+H)	⁺ 440; R_f=
							3^f	0,35	(100% EtOAc)
82D	0	CH	Xl	/o k	AT	IZ k	A-3 CH,	(M+H)	⁺ 424; R_f=
							0, 70	(100% EtOAc)

t.r. = czas retencji

PL 205 957 B1 * Wszystkie związki z tej tabeli charakteryzowano połączoną metodą HPLC z metodą spektroskopii masowej wykonaną techniką dodatniego elektrospraju (HPLC ES-MS, warunki jak poniżej). Ponadto pewne związki charakteryzowano metodą TLC na płytkach z żelem krzemionkowym i podano wartości Rf oraz rozpuszczalniki. Dla innych związków z tej tabeli podano czasy retencji w HPLC;

^a Dane w metodzie HPLC - elektrospraj (HPLC ES-MS) otrzymano stosując przyrząd HewlettPackard 1100 HPLC wyposażony w pompę do sporządzania gradientu czteroskładnikowego, detektor o zmiennej długości fali, kolumnę YMC Pro C18 o rozmiarach 2,0 mm x 23 mm, oraz spektrometr masowy z wyłapywaczem jonów typu Finnigan LCQ do jonizacji techniką elektrospraju. W HPLC zastosowano gradient elucji: od 90% A do 95% B w ciągu 4 minut. Bufor A miał skład 98% wody, 2% acetonitryl i 0,02% TFA. Bufor B miał skład 98% acetonitrylu, 2% wody i 0,018% TFA. Widma rejestrowano w zakresie 140-1200 amu (atomowych jednostek masy) stosując zmienny czas zbierania jonów zgodnie z liczbą jonów w próbce; ^b oprócz eksperymentu HPLC ES-MS prowadzono chromatografię HPLC z detekcją pików w UV stosując warunki: kolumna YMC CombiScreen C18 o rozmiarach 50 x 4,6 mm, liniowa zmiana gradientu od 10 do 100% acetonitrylu w wodzie z 0,1% kwasem trifluorooctowym przy szybkości przepływu 3 ml/min. w ciągu 5 min.; detekcja UV, przy 254 nm; ^c Produkt oczyszczono metodą RP-HPLC na kolumnie C18 stosując gradient woda/acetonitryl z dodatkiem kwasu trifluorooctowego tak, że po odparowaniu czysty produkt izolowano jako sól - trifluorooctan; ^d w etapie 2 w metodzie A-1 zastosowano, jak wskazano, 4-pirydylometanol zamiast aminy; ^e otrzymywania 5-amino-2,3-dihydrobenzofuranu, patrz Mitchell, H.; Leblanc, Y., J. Org. Chem., 1994, 59, 682-687. ^f odnośnikiem na temat wytworzenia znanego TBS zabezpieczonego alkoholowego związku pośredniego jest praca: Parsons, A. F.; Pettifer, R. M., J.Chem. Soc. Perkin Trans. 1, 1998, 651. Odbezpieczenie w związku

przeprowadzono w sposób następujący:

trzy równoważniki 1,0 molowego roztworu TBAF w THF dodano do roztworu zabezpieczonego alkoholu w THF (0,05 mola) w temperaturze pokojowej. Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 1 godzinę i reakcję przerwano dodając wodę, a następnie ekstrahując produkt EtOAc.

P r z y k ł a d y 83 - 92: Wytwarzanie izochinolin Metodą B-1

Metoda B-1: Dibromoizochinolinę (5, 29 mg, 0,1 mmola) przykład 1, etap 1, i M-NH2 (0,2 mmola) ogrzewano w 8-mL fiolce w 1 mL n-butanolu w temperaturze 90°C przez 36 godzin. Mieszanina oziębiono do temperatury pokojowej i rozpuszczalnik odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem. Do fiolki dodano 4-merkaptopirydynę (23 mg, 0,2 mmola) i węglan cezu (67 mg, 0,2 mmola). Mieszanina ogrzewano w temperaturze 180°C przez 1 godzinę i pozostawiono do ochłodzenia do temperatury pokojowej. Do fiolki dodano metanol (2 mL) i mieszaninę poddano działaniu ultradźwięków przez 10 minut i przesączono. Metanolowy roztwór mieszaniny reakcyjnej zebrano i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem. Powstanie produktu potwierdzono metodą LC/MS. Związki wynalazku z przykładów 83 - 92 wytworzono metodą B-1, co pokazano w poniżej tabeli.

PL 205 957 B1

Związki wytworzone Metodą B-1

Przykład Nr	MNH	Charakteryzacja*
83	F T-F ^HNX	(M+H)⁺ 412 t.r. = 3,46 min.
8 4	X ^HNX	(M+H)⁺ 388 t.r. = 2,89 min.
85	CL Q NH 1	(M+H)⁺ 364 t.r. = 3,41 min.
86	HO U NH >ΛΛΛ- 1	(M+H)⁺ 346 t.r. = 1,83 min.

PL 205 957 B1

87	NH	(M+H)* 401 t.r. = 2,52 min.
88	NH VWv 1	(M+H)⁺ 370 t.r. = 3,17 min.
89	ά NH ^wv i	(M+H)⁺ 387 t. r. = 3,02 min.
90	ci h NH «ΛΛΛ. 1	(M+H)⁺ 453 t.r. = 3,39 min.
91	Gr NH ΛΛΛ, 1	(M+H)⁺ 437 t.r. = 3,33 min.
92	% NH -ΛΛΛ,	(M+H)⁺ 401 t.r. = 2,52 min.

t. r. = czas retencji

PL 205 957 B1 ^a Dane w metodzie HPLC - elektrospraj (HPLC ES-MS) otrzymano stosując przyrząd Hewlett-Packard 1100 HPLC wyposażony w pompę do sporządzania gradientu czteroskładnikowego, detektor o zmiennej długości fali, kolumnę YMC Pro C18 o rozmiarach 2,0 mm x 23 mm, oraz spektrometr masowy z wyłapywa-czem jonów typu Finnigan LCQ do jonizacji techniką elektrospraju. W HPLC zastosowano gradient elucji: od 90% A do 95% B w ciągu 4 minut. Bufor A miał skład 98% wody, 2% acetonitryl i 0,02% TFA. Bufor B miał skład 98% acetonitrylu, 2% wody i 0,018% TFA. Widma rejestrowano w zakresie 140-1200 amu (atomowych jednostek masy) stosując zmienny czas zbierania jonów zgodnie z liczbą jonów w próbce.

P r z y k ł a d y 93 - 105: Wytwarzanie nowych ftalazynowych związków wynalazku w równoległej syntezie

Metodę A-1 lub A-2, jak pokazano, zastosowano do wytwarzania nowych ftalimidowych związków wynalazku 93 - 105 wychodząc z 1,4-dichloroftalazyny (otrzymywanie, patrz patent Novartis W098/35958, 11,02,98) a nie z dichloroheterocyklopirydazyn i z odpowiednich bicyklicznych i podstawionych anilin.

n-BuOH; 150°C, 10 godzin

Nowe ftalany wytworzone metodami A-1 lub A-2

PL 205 957 B1

Przykład Nr	MNH	QNH	Metoda	Charakteryzacja
93	X NH \ΛΛΛν	V-Wv HŃ P.	A-2	(M+H)⁺ 427 t.r. = 3,13 min.
94	n-nh o 1	1 \ZSZ\Z^ X. hn-n	A-2	(M+H)⁺ 395 t.r. = 2,52 min.
95	CL o NH */wv 1	I %ΛΛΛ, di	A-l	(M+H)⁺ 387 t.r. = 2,77 min.
96	Ck Q NH I	I ^vw A HN-Ń	A-l	(M+H)⁺ 388 t.r. = 2,51 min.

PL 205 957 B1

97	Ό'ΐ	•V·/·/ HN A s-jA	A-l	(M+H)⁺ 474 t.r. = 3,67 min.
98	'ś NH «ΛΛΛυ 1	'S/KZm'* HŃ A ¹ N	A-l	(ΝΠ-ηΑ 450 t.r. = 3,54 min.
99	Q Q N sSV 1	HŃ A ' ,N H f	A-l	(M+H)⁺ 453 t.r. = 2,70 min.
100	Al ' Q NH ΆΛΛ,	1 ''✓w HŃ A, s-^A	A-l	(M+H)⁺ 455 t.r. = 2,58 min.
101	Br A NH VWv	1 λλλζ HŃ A.	A-l	(M+H)⁺ 448 t.r. = 3,02 min.
102	V»Zv%. 1	-wv HŃ A s-^A	A-l	(M+H}⁺ 412 t.r. = 3,27 min.

PL 205 957 B1

103	^χο ά ΝΗ	1 HŃ U ¹ Ν S-^ż	A-l	(M+H) 400 t.r. = 2,79 min.
104	F ΝΗ t	1 HŃ k	A-l	(M+H)⁺ 402 t.r. = 2,96 min.
105	C! U ΝΗ ,λ/w 1	1 HŃ k	A-l	(M+H)⁺ 404 t.r. = 3,03 min.

* Dane w metodzie HPLC - elektrospraj (HPLC ES-MS) otrzymano stosując przyrząd Hewlett-Packard 1100 HPLC wyposażony w pompę do sporządzania gradientu czteroskładnikowego, detektor o zmiennej długości fali, kolumnę YMC Pro C18 o rozmiarach 2,0 mm x 23 mm, oraz spektrometr masowy z wyłapywaczem jonów typu Finnigan LCQ do jonizacji techniką elektrospraju. W HPLC zastosowano gradient elucji: od 90% ogółem 95% B w ciągu 4 minut HPLC. Bufor A miał skład 98% wody, 2% acetonitryl i 0,02% TFA. Bufor B miał skład 98% acetonitrylu, 2% wody i 0,018% TFA. Widma rejestrowano w zakresie 140-1200 amu (atomowych jednostek masy) stosując zmienny czas zbierania jonów zgodnie z liczbą jonów w próbce.

P r z y k ł a d y 106 - 114: Wytwarzanie soli związku z przykładu 14.

Produkt z przykładu 14 (1,50 g, 3,66 mmola) mieszano jako papkę w metanolu (20 ml) po czym szybko do mieszaniny wkraplano roztwór hydratu kwasu toluenosulfonowego (0,701 g, 3,67 mmoli) w metanolu (5 ml plus 5 ml z przemycia) . Wszystkie składniki uległy rozpuszczeniu w ciągu 5 minut z utworzeniem ż ó ł tego roztworu. Dodano bezwodny eter (30 ml) i mieszanie kontynuowano przez 5 minut aż zaczął wytrącać się stały produkt. Uzyskaną mieszaninę oziębiono mieszając w łaźni lód/woda przez 45 minut i następnie osad tytułowego produktu (przykład 104) odsączono, przemyto eterem i wysuszono w temperaturze 55°C w suszarce próżniowej aż analiza metodą NMR wykazała nieobecność rozpuszczalników (1,5 godziny). Inne związki wytworzono w podobny sposób biorąc do reakcji rozmaity kwasy a nie kwas toluenosulfonowy. Zwiększenie skali i zastosowanie w pierwszym etapie mniejszej ilości metanolu prowadzi na ogół do szybszego wytrącania soli; zastosowano, jak wskazano, różne inne rozpuszczalniki zamiast eteru, co ułatwiało krystalizację pewnych soli. W pewnych przypadkach najpierw usuwano metanol przez odparowanie pod zmniejszonym ciś nieniem. Końcowe suszenie zajmowało od 1,5 godziny do kilku dni, zależnie od ilości materiału i konkretnego użytego kwasu.

PL 205 957 B1

Wytworzono sole związku z przykładu 14

Przy- kład N r	Użyty kwas	Skala: (ilość, związku z Przykładu. 1 A w g)	Dodany rozpuszczalni k	Charaktery- zac j a (temp, topnienia, ^GC)
106	^'^'SOaH W CH3OH	1,5	Eter	167-168 (rozkład)
107	X - SO_aH	0,7	Eter	157-159
109	^HjI''SO₃H	0,6	Eter	180-192 (rozkład)
109	^'SOjH	0,7	Eter	153-154
110	(HCl)2 * w eterze	1,5	Eter	128-131 (rozkład)
111	HBr	0,7	większ. MeOH odparowano; następnie aceton/benzen	137-133 (rozkład)
112	H2SO4	0, 6	większ. MeOH odparowano; następnie aceton/eter	177-179 (rozkład)
113	hno₃	0,5	Eter	135 (rozkład) stopiony 150-152
114 115	HO SCjH	0, 5	Eter, drugi e suszenie, higroskopi jny	123 128
^^so₃h	4,5	Eter	148-149

* Izolowano podwójną sól z HCl, a nie sól 1:1. Miało to miejsce nawet wówczas gdy użyto mniej niż 2 równoważniki kwasu.

PL 205 957 B1

Protokoły biologiczne i dane testowe in vitro

Test KDR:

Cytosolowa domena kinazy KDR uległa ekspresji jako białko fuzyjne 6His w komórkach owadzich Sf9. Białko fuzyjne domeny kinazy KDR oczyszczono na kolumnie chelatującej Ni⁺⁺.

96-studzienkowe płytki ELISA pokryto 5 μg poli(Glu4;Tyr¹) (Sigma Chemical Co., St Louis, MO) w 100 μl buforu HEPES (20 mM HEPES, pH 7,5, 150 mM NaCl, 0,02% Thimerosal) w temperaturze 4° przez noc. Przed użyciem, płytkę przemyto buforem HEPES, NaCl i płytki zablokowano działaniem 1% BSA, 0,1% Tween 20 w buforze HEPES, NaCl.

Badane związki poddano serii rozcieńczeń w 100% DMSO od 4 mM do 0,12 μM (w rozcieńczeniach pół-logarytmicznych). Te rozcieńczenia rozcieńczono z kolei dwudziestokrotnie w H2O otrzymując roztwory związków w 5% DMSO. Po nałożeniu na płytkę testową 85 pl buforu, w którym prowadzi się test (20 mM HEPES, pH 7,5, 100 mM KCl, 10 mM MgCl2, 3 mM MnCl2, 0,05% glicerol, 0,005% Triton X-100, 1 mM -merkaptoetanol, z lub bez 3,3 μM ATP), podano na płytkę po 5 μl rozcieńczonych roztworów związków do uzyskania końcowej testowej objętości równej 100 μ!. Końcowe stężenia wynosiły od 10 μΜ do 0,3 nM w 0,25% DMSO. Test rozpoczęto przez dodanie 10 μl (30 ng) domeny kinazy KDR.

Całość inkubowano ze związkiem testowym, lub tylko z rozczynnikiem, łagodnie mieszając w temperaturze pokojowej przez 60 minut. Studzienki przemyto i fosfotyrozynę (PY) badano przez sondę z antyfosfotyrozyną (PY), mAb klonu 4G¹-0 (Upstate Biotechnology, Lake Placid, NY). Kompleksy PY/anty-PY wykryto stosując przeciwmysi koniugat IgG/HRP (Amersham International pic, Buckinghamshire, England). Zawartość fosfotyrozyny wyznaczono ilościowo metodą inkubacji z 100 μl roztworami 3,3',5,5'-tetrametylobenzydyny - składnik substratu peroksydazy (Kirkegaard i Perry, TMB Microwell 1 Component peroxidase substrate). Wzrost zabarwienia zatrzymano przez dodanie 100 μl 1% roztworu przerywającego barwną reakcję opartego na HCl (Kirkegaard i Perry, TMB 1 Component Stop Solution).

Gęstości optyczne określono spektrofotometrycznie przy 450 nm w czytniku płytek 96-studzienkowych, SpectraMax 250 (Molecular Devices). Wartości gęstości optycznej (OD) tła (bez ATP w teście) odjęto od wszystkich wartości OD i procent hamowania obliczono według równania:

% Hamowania = (OD(rozczynnikkontrolny)- OD(zezwiązkiem)X100)

OD(rozczynnikkontrolny)- OD (bez dodanego ATP)

Wartości IC50 wyznaczono stosując program obliczeniowy metody najmniejszych kwadratów rozpatrując zależność procentu hamowania od stężenie testowego związku. Związkami, które wykazują w tym teście IC₅₀ < 100 nM są związkami z przykładów 1,2, 4, 6, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 16, 17, 18, 19, 20, 22, 23, 24, 34, 37, 38, 39, 40, 42, 43, 44, 47, 49, 51, 52, 53, 54, 56, 57, 59, 60, 62, 63, 65, 66, 68, 69, 70, 71, 72, 73, 74, 75, 78, 82B, 82C, 82D, 85, 88, 93, 96, 97, 98, 101, 102, 103, 104, 105, 106, 107, 108, 109, 110, 111 i 112. Związkami, które wykazują wartości IC50 pomiędzy 100 nM i 1,000 nM są związki z przykładów 3, 5, 7, 21, 27, 28, 35, 36, 45, 46, 48, 50, 55, 58, 61, 64, 67, 76, 79, 82A, 89, 95, 99 i 100. Związkami, dla których wartości IC50 wynoszą > 1,000 nM są związki z przykładów 26, 29, 30, 31, 32, 33, 41, 77, 80, 81 i 94. Można przyjąć, że związki z przykładów o numerach nie wymienionych na tej liście są słabo aktywne, z wartościami IC₅₀ powyżej 1 μM.

Komórkowy test mechanistyczny - hamowanie fosforylacji 3T³ KDR:

₃

Komórki NIH3T³, w których dokonuje się ekspresji pełnej długości receptora KDR hodowano w DMEM (Life Technologies, Inc.,- Grand Island, NY) uzupełnionym 10% surowicą nowonarodzonego cielęcia, nieduża ilością glukozy, 25 mM/L pirogronianu sodu, chlorowodorkiem pirydoksyny i 0,2 mg/ml G⁴18 (Life Technologies Inc., Grand Island, NY). Komórki utrzymywano w kolbach pokrytych kolagenem I-T75 (Becton Dickinson Labware, Bedford, MA) w nawilżonej 5% CO2 atmosferze w temperaturze 37°C.

Piętnaście tysięcy komórek posiano do każdej studzienki na 96-studzienkowej płytce pokrytej kolagenem I w pożywce wzrostowej DMEM. Sześć godzin później, komórki przemyto i pożywkę zastąpiono DMEM bez surowicy. Po całonocnej hodowli w celu zinaktywowania komórek, ośrodek zastąpiono solanką Dul-becco buforowaną fosforanem (Life Technologies Inc., Grand Island, NY) z 0,1% albuminą bydlęcą (Sigma Chemiczn Co., St Louis, MO). Po dodaniu różnych stężeń (0-300 nM) związków testowych do komórek w 1% końcowym stężeniu DMSO, komórki inkubowano w temperaturze pokojowej przez 30 minut. Komórki następnie zadano VEGF (30 ng/ml) przez 10 minut w temperaturze pokojowej. Po stymulacji VEGF, bufor usunięto i komórki poddano lizie w temperaturze 4°C

PL 205 957 B1 przez 30 minut dodając 150 μΐ buforu do ekstrakcji (50 mM Tris, pH 7,8, uzupełniony 10% glicerolem, 50 mM BGP, 2 mM EDTA, 10 mM NaF, 0,5 mM NaVO4, i 0,3% TX-100).

Aby ocenić fosforylację receptora, do studzienek płytek ELISA uprzednio pokrytych 300 ng przeciwciała C20 dodano 100 mikrolitrów każdego lizatu komórkowego (Santa Cruz Biotechnology, Inc., Santa Cruz, CA). Po 60-minutowej inkubacji, płytkę przemyto i związany KDR sondowano na fosfotyrozynę stosując anty-fosfotyrozynowe mAb klonu (Upstate Biotechnology, Lake Placid, NY). Płytkę przemyto i studzienki inkubowano z przeciwmysim koniugatem IgG/HRP (Amersham International pic, Buckinghamshire, England) przez 60 minut. Studzienki przemyto i zawartość fosfotyrozyny wyznaczono dodając 100 μl na studzienkę roztworu 3,3',5,5'-tetrametylobenzydyny składnika substratu peroksydazy (Kirkegaard i Perry, TMB Microwell 1 Component peroxidase substrate). Wzrost zabarwienia zatrzymano dodając 100 μl 1% roztworu przerywającego barwną reakcję opartego na HCl (Kirkegaard i Perry, TMB 1 Component Stop Solution).

Gęstości optyczne określono spektrofotometrycznie przy 450 nm w czytniku płytek 96-studzienkowych, SpectraMax 250 (Molecular Devices). Wartości gęstości optycznej (OD) tła (bez dodanego VEGF) odjęto od wszystkich wartości OD i procent hamowania obliczono według równania:

% Hamowania = (OD(rozczynnikkontrolny)- OD(zezwiązkiem)X100)

OD(rozczynnikkontrolny)-OD (bezdodanegoATP)

Wartości IC50 wyznaczono dla przykładowych substancji stosując program obliczeniowy metody najmniejszych kwadratów rozpatrując zależność procentu hamowania od stężenie testowego związku. Związkami, które wykazują w tym teście IC50 < 20 nM są związki z przykładów 2, 6, 10, 11, 14, 23, 96, 101, 102, 103, 104, 105. Związkamii, które wykazują wartości IC50 pomiędzy 20 nM i 50 nM są związki z przykładów 1, 4, 8, 9, 12, 13, 17, 24, 93, 98. Związkami, które wykazują wartości IC50 pomiędzy 50 nM i 400 nM są związki z przykładów 97, 99 i 100.

Model angiogenezy na Matrigelu®:

Wytwarzanie peletek(czopów) Matrigelu (Matrigel Plugs) i fazy in vivo: Matrigel® (Collaborative Biomedical Products, Bedford, MA) jest ekstraktem błony podstawnej z guza mysiego złożonym zasadniczo z lamininy, kolagenu IV i proteoglikanu siarczanu heparanu. Jest dostarczany jako sterylny płyn w temperaturze 4°C, lecz szybko tworzy stały żel w temperaturze 37°C.

Ciekły Matrigel w temperaturze 4°C mieszano z ludzkimi komórkami guza SK-MEL2, które transfekowano plazmidem zawierającym mysi gen VEGF z wybieralnym znacznikiem. Komórki guza hodowano in vitro selektywnie i komórki mieszano z zimnym ciekłym Matrigelem w stosunku 2 X 10⁶na 0,5 ml. Pół mililitra implantowano podskórnie w pobliżu linii pośrodkowej stosując igłę o grubości 25. Związki testowe dawkowano jako roztwory w etanolu/Cremaphor EL/solance (12,5%: 12,5%: 75%) w ilości 30, 100, i 300 mg/kg p.o. raz dziennie zaczynając od dnia implantacji. Myszy zabito 12 dni po implantacji i zebrano peletki Matrigelu do analizy na zawartość hemoglobiny.

Test hemoglobinowy: peletki Matrigelu umieszczono w 4 objętościach (w/v) buforu do lizy o temperaturze 4°C (20mM Tris pH 7,5, ImM EGTA, ImM EDTA, 1% Triton X-100 [EM Science, Gibbstown, N.J.], i pełnego, pozbawionego EDTA koktajlu inhibitora proteazy [Mannheim, Germany]), i homogenizowano w temperaturze 4°C. Homogenaty inkubowano na lodzie przez 30 minut z wytrząsaniem i wirowywano przez 30 minut przy 14K x g w temperaturze 4°C. Supernatanty przeniesiono do chłodzonych rurek mikrowirówki i przechowywano w temperaturze 4°C do badań na hemoglobinę.

Hemoglobinę myszy (Sigma Chemical Co., St. Louis, MO), w ilości 5 mg/ml, zawieszono w wodzie sterylizowanej w autoklawie (bioWhittaker, Inc, Walkersville, MD.). Standardową krzywą uzyskiwano z 500 mikrogramów/ml do 30 mikrogramów/ml w buforze do lizy (patrz powyżej). Hemoglobinę wg. danych z krzywej standardowej i próbki lizatu podano w ilościach 5 mikrolit rów/studzienkę (w dwóch próbach - duplikat) na polistyrenową 96-studzienkową płytkę. Stosując zestaw Sigma Plasma Hemoglobin Kit (Sigma Chemical Co., St. Louis, MO), substrat TMB odtworzono w 50 ml roztworu kwasu octowego o temperaturze pokojowej. Do każdej studzienki dodano w temperaturze pokojowej sto mikrolitrów substratu, a następnie 100 mikrolitrów/studzienkę roztworu nadtlenku wodoru. Płytkę inkubowano w temperaturze pokojowej przez 10 minut.

Gęstości optyczne określono spektrofotometrycznie przy 600 nm w czytniku płytek 96-studzienkowych, SpectraMax 250 (Molecular Devices). Odczyty gęstości optycznej tła buforu do lizy odjęto od gęstości optycznych wyznaczonych dla wszystkich studzienek.

Całkowitą zawartość hemoglobiny w próbkach obliczono według następującego równania

PL 205 957 B1

Całkowita hemoglobina = (objętość próbki lizatu) x (stężenie hemoglobiny)

Średnią całkowitą hemoglobinę z próbek Matrigelu bez komórek odjęto od każdej całkowitej hemoglobiny z próbek Matrigelu z komórkami. Procent hamowania obliczono według następującego równania:

% Hamowania = ₌ (Średnia cakowita hemoglobina w lizatach guzów potraktowanych lekiem)X100

Średnia cakowita hemoglobina w lizatach guzów nie leczonych

Związek z przykładu 8 wykazał znaczącą aktywność w tym teście przy doustnym podawaniu ilości 100 i 300 mg/kg jeden raz dziennie z > 60% hamowaniem całkowitej zawartości hemoglobiny w próbkach Matrigelu pobranych ze zwierząt leczonych względem próbek pobranych ze zwierząt, którym podawano rozczynnik kontrolny. Innych substancji nie badano w tym modelu.

Inne rozwiązania wynalazku staną się oczywiste dla specjalistów w dziedzinie po rozważeniu tego opisu lub sprawdzeniu ujawnionego tutaj wynalazku. Jest intencją aby opis i przykłady traktować jedynie jako ilustrację wynalazku, a prawdziwy zakres i myśl przewodnia wynalazku ujęte są w następujących zastrzeżeniach patentowych.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Związek posiadający uogólniony wzór strukturalny w którym _R ¹ i R² tworzą razem mostek, który wraz z pierścieniem, do którego jest przyłączony tworzy układ bicykliczny o budowie w którym

G¹ oznacza wodór lub • -CON(R⁶)2;

R³ oznacza H;

R⁶ jest niezależnie wybrany z grupy obejmującej • H i

PL 205 957 B1 • C₁-C₅-alkil;

R⁴ oznacza H, atom fluorowca albo C1-C5-alkil;

p oznacza 0;

X oznacza NR³;

Y jest wybrany z grupy obejmuj ą cej • C1-C5-alkilen;

• -S-;

• -NH- i • -O-CH2-;

Z oznacza N lub CR⁴;

q oznacza 1 albo 2;

G³ oznacza jednowartościową albo dwuwartościową grupę wybraną spośród takich grup jak:

• -CON(R⁶)2;

• CON(R⁶)-(C1-C5) alkil-N(R³)2 • CON (R⁶)-cyklopropyl • CON(R⁶)-(C1-C5)-alkil-OH i • dwuwartościowy mostek przyłączony do pierścienia tworzącego pierścień bicykliczny o budowie

A i D niezależ nie oznaczają N albo CH;

B i E niezależnie oznaczają N albo CH;

L oznacza N albo CH; i z takimi ograniczeniami, ż e

a) całkowita liczba atomów N w pierścieniu zawierającym A, B, D, E i L wynosi 0 albo 1 i

b) jeśli L oznacza CH i każdy G³ oznacza jednowartościowy podstawnik, to co najmniej jeden spośród A i D jest atomem N J jest pierś cieniem wybranym z grupy obejmują cej • fenyl, q' oznacza liczbę podstawników G⁴ w pierścieniu J i wynosi 0, 1, 2, 3 albo 4 i G⁴ oznacza jednowartościową grupę wybraną spośród takich grup jak • -N(R⁶)2;

• -NR³COR⁶;

• atom fluorowca;

• C₁-C₅-alkil;

• C1-C5-alkil podstawiony fluorowcem;

• -OR⁶;

PL 205 957 B1 • fluorowcowany C1-C5-alkoksy;

gdy G⁴ oznacza grupę alkilową umieszczoną w pierścieniu J w sąsiedztwie wiązania -(CR⁴2)p-, i X oznacza NR³, w którym R³ oznacza podstawnik alkilowy, wówczas G⁴ i podstawnik alkilowy R³ na X mogą łączyć się tworząc mostek o budowie -(CH2)p. -, w którym p' oznacza 2 albo 3, z takim ograniczeniem, że suma p i p' wynosi 2 albo 3, prowadząc do utworzenia 5 albo 6-członowego pierścienia zawierającego azot;

i z dalszymi ograniczeniami, ż e:

- jeś li w G¹, G³ i G⁴ gdy dwie grupy R⁶ oznaczają każda alkil i umieszczone są na tym samym atomie N to mogą być one połączone wiązaniem, przez O, S albo NR³ tworząc 5-7 członowy pierścień heterocykliczny zawierający N i, gdy dowolna grupa alkilowa przyłączona jest do O, S albo N, i zawiera podstawnik hydroksylowy, wówczas wymieniony podstawnik hydroksylowy oddzielony jest przez co najmniej dwa atomy węgla od O, S albo N, do których przyłączona jest grupa alkilowa;

lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól.
2. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca związek określony w zastrz. 1 i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik.
3. Zastosowanie związku określonego w zastrz. 1 do wytwarzania leków do leczenia ssaka wykazującego stan chorobowy charakteryzujący się nieprawidłową angiogenezą albo nadmierną przepuszczalnością.
4. Zastosowanie według zastrz. 3, znamienne tym, że wymienionym stanem chorobowym jest rozrost guza; retinopatia obejmująca retinopatię cukrzycową, niedokrwienne zamknięcie żyły siatkówki, fibroplazję pozasoczewkową i związane z wiekiem zwyrodnienie plamki żółtej; reumatoidalne zapalenie stawów; łuszczyca; albo zaburzenia pęcherza związane z powstawaniem pęcherzyków podnaskórkowych, obejmujące pemfimoidy pęcherza, rumień wielopostaciową i opryszczkowate zapalenie skóry.
5. Związek posiadający uogólniony wzór strukturalny w którym R¹ i R²:

tworzą razem mostek, który wraz z pierścieniem, do którego jest przyłączony tworzy układ bicy- w którym

PL 205 957 B1

G¹ oznacza wodór lub • -CON(R⁶)2;

R³ oznacza H;

R⁶ jest niezależnie wybrany z grupy obejmującej • H i • C₁-C₅-alkil;

R⁴ oznacza H, atom fluorowca albo C1-C5-alkil;

p oznacza 0;

X oznacza NR³;

Y jest wybrany z grupy obejmuj ą cej • C1-C5-alkilen;

• -S-;

• -NH- i • -O-CH2-;

Z oznacza N lub CR⁴;

q oznacza 1 albo 2;

A i D oznaczają CH;

B i E oznaczają CH;

L oznacza CH;

jedna grupa G³ jest przyłączona do utworzonego pierścienia fenylowego, tworząc pierścień bi- a druga grupa G³, jeżeli jest obecna, stanowi jednowartościowe ugrupowanie wybrane z grupy obejmującej • -CON(R⁶)2;

• CON(R⁶)-(C1-C5) alkil-N(R³)2 • CON (R⁶)-cyklopropyl i • CON(R⁶)-(C1-C5)-alkil-OH

J jest pierścieniem wybranym z grupy obejmującej • fenyl, • pirydyl albo ukł ad bicykliczny o wzorze q' oznacza liczbę podstawników G⁴ w pierścieniu J i wynosi 0, 1, 2, 3 albo 4 i G⁴ oznacza jednowartościową grupę wybraną spośród takich grup jak • -N(R⁶)2;

• -NR³COR⁶;

• atom fluorowca;

• C₁-C₅-alkil;

PL 205 957 B1 • C1-C5-alkil podstawiony fluorowcem;

• -OR⁶;

• fluorowcowany C1-C5-alkoksy;

gdy G⁴ oznacza grupę alkilową umieszczoną w pierścieniu J w sąsiedztwie wiązania -(CR⁴2)p-, i X oznacza NR³, w którym R³ oznacza podstawnik alkilowy, to wówczas G⁴ i podstawnik alkilowy R³ na X mogą łączyć się tworząc mostek o budowie -(CH2)p'-, w którym p' oznacza 2 albo 3, z takim ograniczeniem, że suma p i p' wynosi 2 albo 3, prowadząc do utworzenia 5 albo 6-członowego pierścienia zawierającego azot;

i z dalszymi ograniczeniami, że:

1 2 3 4 6

- jeś li w G¹, G², G³ i G⁴, dwie grupy R⁶ oznaczają każ da alkil i umieszczone są na tym samym atomie N to mogą być one połączone wiązaniem, poprzez O, S albo NR³ tworząc 5-7 członowy pierścień heterocykliczny zawierający N;

- gdy dowolna grupa alkilowa przyłączona jest do O, S albo N, i zawiera podstawnik hydroksylowy, to wówczas wymieniony podstawnik hydroksylowy oddzielony jest przez co najmniej dwa atomy węgla od O, S albo N, do których przyłączona jest grupa alkilowa;

lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól.
6. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca związek określony w zastrz. 5 i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik.
7. Zastosowanie związku określonego w zastrz.5 do wytwarzania leków do leczenia ssaka wykazującego stan chorobowy charakteryzujący się nieprawidłową angiogenezą albo nadmierną przepuszczalnością.
8. Zastosowanie według zastrz. 7, znamienne tym, że wymienionym stanem chorobowym jest rozrost guza; retinopatia obejmująca retinopatię cukrzycową, niedokrwienne zamknięcie żyły siatkówki, fibroplazję pozasoczewkową i związane z wiekiem zwyrodnienie plamki żółtej; reumatoidalne zapalenie stawów; łuszczyca; albo zaburzenia pęcherza związane z powstawaniem pęcherzyków podnaskórkowych, obejmujące pemfimoidy pęcherza, rumień wielopostaciową i opryszczkowate zapalenie skóry.
9. Związek posiadający uogólniony wzór strukturalny w którym R¹ i R²:

tworzą razem mostek, który wraz z pierścieniem, do którego jest przyłączony tworzy układ bicykliczny o budowie

PL 205 957 B1 w którym

G¹ oznacza wodór lub • -CON(R⁶)2;

R³ oznacza H;

R⁶ jest niezależnie wybrany z grupy obejmującej • H i • C1-C5-alkil;

R⁴ oznacza H, atom fluorowca albo C1-C5-alkil;

p oznacza 0;

X oznacza NR³;

Y jest wybrany z grupy obejmuj ą cej • C1-C5-alkilen;

• -S-;

• -NH- i • -O-CH2-;

Z oznacza N lub CR⁴;

q oznacza 1 albo 2;

G³ oznacza jednowartościową albo dwuwartościową grupę wybraną spośród takich grup jak:

• CON(R⁶)-(C1-C5) alkil-N(R³)2 • CON (R⁶)-cyklopropyl • CON(R⁶)-(C1-C5)-alkil-OH i • dwuwartościowy mostek przyłączony do pierścienia tworzącego pierścień bicykliczny o budowie

A i D niezależ nie oznaczają N albo CH;

B i E niezależ nie oznaczają N albo CH;

L oznacza N albo CH; z takimi ograniczeniami, ż e

a) całkowita liczba atomów N w pierścieniu zawierającym A, B, D, E i L wynosi 0 albo 1; i

b) jeśli L oznacza CH i każdy G³ oznacza jednowartościowy podstawnik, to co najmniej jeden spośród A i D jest atomem N; i ₃

c) jeśli L oznacza CH i G oznacza dwuwartościowy mostek, wówczas A, B, D, i E oznaczają także CH;

J jest pierś cieniem wybranym z grupy obejmują cej • fenyl, • pirydyl albo układ bicykliczny o wzorze

PL 205 957 B1 q' oznacza liczbę podstawników G⁴ w pierścieniu J i wynosi 0, 1, 2, 3 albo 4, i

G⁴ oznacza jednowartościową albo dwuwartościową grupę wybraną spośród takich grup jak • -N(R⁶)2;

• -NR³COR⁶;

• atom fluorowca;

• C₁-C₅-alkil;

• C1-C5-alkil podstawiony fluorowcem;

• -OR⁶;

• fluorowcowany C1-C5-alkoksy;

gdy G⁴ oznacza grupę alkilową umieszczoną w pierścieniu J w sąsiedztwie wiązania -(CR⁴2)p-, i x oznacza NR³, w którym R³ oznacza podstawnik alkilowy, następnie G⁴ i podstawnik alkilowy R³ na X mogą łączyć się tworząc mostek o budowie -(CH2)p' - w którym p' wynosi 2 albo 3, z takim ograniczeniem, że suma p i p' wynosi 2 albo 3, prowadząc do utworzenia 5 albo 6-członowego pierścienia zawierającego azot;

i z dalszymi ograniczeniami, że:

- jeś li w G¹, G³ i G⁴, dwie grupy R⁶ oznaczają alkil i umieszczone są na tym samym atomie N to mogą być one połączone wiązaniem, przez O, S albo NR³ tworząc 5-7 członowy pierścień heterocykliczny zawierający N i

- gdy dowolny grupa alkilowa przyłączona jest do O, S albo N, i zawiera podstawnik hydroksylowy, wówczas wymieniony podstawnik hydroksylowy oddzielony jest przez co najmniej dwa atomy węgla od O, S albo N, do których przyłączona jest grupa alkilowa;

lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól.
10. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca związek określony w zastrz. 9 i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik.
11. Zastosowanie związku określonego w zastrz.9 do wytwarzania leków leczenia ssaka wykazującego stan chorobowy charakteryzujący się nieprawidłową angiogenezą albo nadmierną przepuszczalnością.
12. Zastosowanie według zastrz. 11, znamienne tym, że wymienionym stanem chorobowym jest rozrost guza; retinopatia obejmująca retinopatię cukrzycową, niedokrwienne zamknięcie żyły siatkówki, fibroplazję pozasoczewkową i związane z wiekiem zwyrodnienie plamki żółtej; reumatoidalne zapalenie stawów; łuszczyca; albo zaburzenia pęcherza związane z powstawaniem pęcherzyków podnaskórkowych, obejmujące pemfimoidy pęcherza, rumień wielopostaciową i opryszczkowate zapalenie skóry.
13. Związek wybrany z grupy obejmującej następujące związki:

PL 205 957 B1 Przykład: Nazwa związku (IUPAC):

1 2 10 4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-2-pirydynokarboksamid 11 4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid 14 4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid 16 4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-2-pirydynokarboksamid 17 N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-{4-[(4-chlorofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}amina 18 N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-[4-(2,3-dihydro-1H-inden-5-yloamino)tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]amina 20 4-[({4-[(4-metoksyfenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid 22 4-[({4-[(4-metoksyfenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-2-pirydynokarboksamid 23 N⁷-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N⁴-(4-chlorofenylo)tieno[2,3-d]pirydazyno-4,7-diamina 24 N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-[4-(2,3-dihydro-1H-inden-5-yloamino)tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]amina 27 N-(1H-indazol-5-ilo)-N-[4-(1H-indazol-5-iloamino)tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]amina 28 N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-[4-(1,3-benzotiazol-6-iloamino)furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]amina 34 4-[({4-[(4-metoksyfenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid 35 4-[({4-[(3-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid 36 4-[({4-[(3-chloro-4-fluorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarbo- ksamid 37 4-[({4-[(4-fluorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid 38 4-[({4-[(4-bromofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid 39 N-metylo-4-[({4-[(4-metylofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-2-pirydynokarboksamid 40 N-metylo-4-[({4-[(3-metylofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-2-pirydynokarboksamid 42 N-metylo-4-{[(4-{[4-(trifluorometylo)fenylo]amino}furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo)oksy]metylo}-2-pirydy- nokarbosamid 43 N-metylo-4-{[(4-{[4-(trifluorometoksy)fenylo]amino}furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo)oksy]metylo}-2-pirydy- nokaroksamid 44 4-[({4-[(3-chloro-4-metoksyfenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydy- nokarboksamid 45 4-({[4-({4-[acetylo(metylo)amino]fenylo}amino)furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-pi- rydynokarboksamid 46 N-metylo-4-{[(4-{[4-(4-morfolinylo)fenylo]amino}furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo)oksy]metylo}-2-pirydyno- karboksamid 47 4-[({4-[(3,4-difluorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokar- boksamid 48 N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-{4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}amina 49 4-({[4-(2,3-dihydro-1H-inden-5-yloamino)furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-pirydy- nokarboksamid 50 4-[({4-[(2-metoksyfenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarbok- samid 51 4-[({4-[(3-metoksyfenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarbok- samid 52 4-({[4-(1,3-benzodioksol-5-iloamino)furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-pirydyno- karboksamid

PL 205 957 B1 cd. tabeli 1 2 53 4-[({4-[(3,4-dichlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokar-boksamid 54 4-[({4-[(3,5-dimetylofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokar- boksamid 55 4-({[4-(1H-indazol-5-iloamino)furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-pirydynokarboksamid 57 4-[({4-[(4-hydroksyfenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid 59 4-{[(4-anilinofuro[2,3-d]pirydazyn-7-ylo)oksy]metylo}-N-metylo-2-pirydynokarboksamid 60 4-[({4-[(3-metoksy-4-metylofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydy- nokarboksamid 61 N-(4-chlorofenylo)-7-{[2-(4-morfolinylokarbonylo)-4-pirydynylo]metoksy}furo[2,3-d]pirydazyn-4-amina 62 N-metylo-4-[({4-[(2-metylo-1,3-benzotiazol-5-ilo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-2-piry- dynokarboksamid 63 trifluorooctan4-({[4-(1,3-benzotiazol-6-iloamino)furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-pi- rydynokarboksamidu 64 {4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-2-pirydynylo}metanol 65 4-({[4-(2,3-dihydro-1-benzofuran-5-yloamino)furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-piry- dynokarboksamid 66 4-({[4-(2,3-dihydro-1-benzofuran-5-yloamino)tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-pi- rydynokarboksamid 67 4-[({4-[(4-fluorofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid 68 N-metylo-4-[({4-[(3-metylofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-2-pirydynokarboksamid 69 4-[({4-[(4-metoksyfenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid 70 N-metylo-4-{[(4-{[4-(trifluorometoksy)fenylo]amino}tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo)oksy]metylo}-2-pirydy- nokarboksamid 71 N-metylo-4-{[(4-{[4-(trifluorometylo)fenylo]amino}tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo)oksy]metylo}-2-pirydy- nokarboksamid 72 4-[({4-[(4-bromofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydynokarboksamid 73 4-({[4-(2,3-dihydro-1H-inden-5-yloamino)tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-pirydy- nokarboksamid 74 4-({[4-(1,3-benzodioksol-5-iloamino)tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]oksy}metylo)-N-metylo-2-pirydyno- karboksamid 75 N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-[4-(1,3-benzotiazol-6-iloamino)tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo]amina 76 N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-{4-[(4-bromofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}amina 78 N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-{4-[(2,4-dimetylofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}amina 79 N-(1,3-benzotiazol-6-ilo)-N-{4-[(3-fluoro-4-metylofenylo)amino]tieno[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}amina 82A 4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-[2-(dimetyloamino)etylo]-2- pirydynokarboksamid 82B 4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-cyklopropylo-2-pirydynokar boksamid 82C 4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-(2-hydroksyetylo)-2-pirydyno- karboksamid 82D 4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-etylo-2-pirydynokarboksamid 106 4-metylobenzenosulfonian4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-me- tylo-2-pirydynokarboksamidu

PL 205 957 B1 cd. tabeli 1 2 107 4-chlorobenzenosulfonian4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-me- tylo-2-pirydynokarboksamidu 108 metanosulfonian4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pi- rydynokarboksamidu 109 etanosulfoniansulfonian4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-me- tylo-2-pirydynokarboksamidu 110 dichlorowodorek4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-piry- dynokarboksamidu 111 bromowodorek4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-piry- dynokarboksamidu 112 siarczan4-[((4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2-pirydyno- karboksamidu 113 azotan4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylojoksy)metylo]-N-metylo-2-pirydyno- karboksamidu 114 2-hydroksyetanosulfonian4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-me- tylo-2-pirydynokarboksamidu 115 benzenosulfonian4-[({4-[(4-chlorofenylo)amino]furo[2,3-d]pirydazyn-7-ylo}oksy)metylo]-N-metylo-2- -pirydynokarboksamidu

Departament Wydawnictw UP RP