PL192729B1 - Sposób przekształcania słów informacj na sygnał modulowany - Google Patents

Abstract

1. Sposób przeksztalcania slów informacji na sygnal modulo- wany, w którym przeksztalca sie szereg m-bitowych slów informacji w szereg n-bitowych slów kodowych wedlug regul konwersji, gdzie n i m sa liczbami calkowitymi, przy czym liczba n jest wieksza od m, a szereg slów kodowych przeksztalca sie na sygnal modulowany, przy czym reguly konwersji sa takie, ze modulowany sygnal spelnia ustalone wczesniej kryterium, w którym to sposobie dla jednego odebranego slowa informacji dostarcza sie jedno n-bitowe slowo kodowe, wybrane jednego ze zbioru zestawów slów kodowych, który to zestaw jest skojarzony ze stanem kodowania, wprowadzo- nym przy dostarczaniu poprzedniego slowa kodowego, znamienny tym, ze slowa kodowe (4) rozklada sie na przynajmniej jedna grupe pierwszego typu (G11, G12) i przynajmniej jedna grupe drugiego typu (G2), a dostarczajac kazde ze slów kodowych nalezacych do grupy pierwszego typu (G11, G12) wprowadza sie stan kodowania pierwszego typu (S1, S4), wyznaczony przez odnosna grupe pierw- szego typu, dostarczajac kazde ze slów kodowych nalezacych do grupy drugiego typu (G2) wprowadza sie stan kodowania drugiego typu (S2, S3), wyznaczony przez odnosna grupe drugiego typu i przez slowo informacji (1), przy czym zaden z zestawów slów kodowych (V2, V3), skojarzonych ze stanem kodowania drugiego typu (S2, S3), nie zawiera slów kodowych wspólnych z jakimkolwiek innym zestawem slów kodowych (V2, V3), skojarzonych z jakimkol- wiek innym stanem kodowania drugiego typu (S2, S3), natomiast przynajmniej jeden zestaw slów kodowych (V1, V2, V3, V4) zawiera slowo kodowe z grupy drugiego typu skojarzonej ze zbiorem slów informacji, w którym kazde slowo informacji wprowadza rózny stan kodowania drugiego typu, a odpowiednie slowa informacji odróznia sie ze zbioru za pomoca detekcji nastepujacego slowa kodowego. PL PL PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest sposób do przekształcania słów informacji na sygnał modulowany.

Wynalazek dotyczy sposobu przekształcania szeregu m-bitowych słów informacji na sygnał modulowany, gdzie m jest liczbą całkowitą, w którym to sposobie n-bitowe słowo kodowe dostarcza się dla każdego otrzymanego słowa informacji, przy czym n jest liczbą całkowitą przekraczającą m, a dostarczone słowa kodowe przekształca się na sygnał modulowany, oraz w którym szereg słów informacji przekształca się na szereg słów kodowych według reguł konwersji, tak że odpowiedni zmodulowany sygnał spełnia ustalone wcześniej kryterium.

Takie sposoby są opublikowane przez K. A. Schouhamera Imminka w książce zatytułowanej Coding Techniques for Digital Recorders (Techniki kodowania dla cyfrowych urządzeń zapisujących) (ISBN -13-140047-9). Na przykład, pod wspomnianym tytułem opisany jest system modulujący EFM, używany do zapisu informacji na tak zwanych dyskach kompaktowych. Sygnał zmodulowany EFM uzyskuje się przez przekształcenie szeregu 8-bitowych słów informacyjnych na szereg 14-bitowych słów kodowych, przy czym do słów kodowych wstawia się trzy bity scalające. Słowa kodowe wybiera się tak, że minimalna liczba bitów 0 umiejscowionych między bitami 1 wynosi d (2), a maksymalna liczba k (10). Ograniczenie to zwane jest także ograniczeniem dk. Szereg słów kodowych przekształca się, poprzez operację całkowania modulo-2, na odpowiadający sygnał utworzony przez komórki bitów mające wysoką albo niską wartość sygnału, przy czym bit 1 jest reprezentowany w sygnale modulowanym przez zmianę z wysokiej wartości sygnału na niską albo odwrotnie. Bit 0 jest reprezentowany przez brak zmiany wartości sygnału przy przejściu pomiędzy dwiema komórkami bitowymi. Bity scalające wybiera się tak, że nawet w obszarach przejścia pomiędzy dwoma słowami kodowymi spełnione jest ograniczenie dk i że w odpowiadającym sygnale tak zwana bieżąca wartość sumy cyfrowej pozostaje w zasadzie stała. Bieżącą wartość sumy cyfrowej w określonej chwili należy rozumieć jako różnicę między liczbą komórek bitowych mających wysoką wartość sygnału, a liczbą komórek bitowych mających niską wartość sygnału, policzoną na części modulowanego sygnału usytuowaną przed tą chwilą. W zasadzie stała bieżąca wartość sumy cyfrowej oznacza, że widmo częstotliwości sygnału nie zawiera składników częstotliwościowych w obszarze niskiej częstotliwości. Taki sygnał określa się również jako sygnał pozbawiony DC. Brak składników niskiej częstotliwości w sygnale jest wysoce korzystny, gdy sygnał odczytuje się z nośnika zapisu, na którym sygnał jest zapisany w ścieżce, ponieważ możliwa jest ciągła kontrola ścieżki, na którą nie ma wpływu zapisywany sygnał. W zapisie informacji istnieje niezmienna potrzeba zwiększenia gęstości informacji na nośniku zapisu.

Możliwym tego rozwiązaniem jest zmniejszenie liczby komórek bitowych na słowo informacji w modulowanym sygnale. Jednak występującym wówczas problemem jest to, że w wyniku redukcji tej liczby komórek bitowych na słowo informacji, zmniejszy się liczba unikalnych kombinacji bitów mogących reprezentować słowa informacji, z powodu czego na modulowany sygnał można nałożyć mniej ścisłe ograniczenia, na przykład ograniczenia dotyczące zawartości w niskiej częstotliwości sygnału modulowanego.

Należy wspomnieć, że EP-A-392506 ujawnia sposób konwersji z m bitów na n bitów. Dla każdego możliwego słowa informacji dostępnych jest kilka n-bitowych słów kodowych. Dla bieżącego m-bitowego słowa informacji wybiera się jedno z dostępnych n-bitowych słów kodowych, zależne od końcowego wzorca bitowego poprzedniego słowa kodowego przy zgodności z ograniczeniem długości przebiegu i kontrolą bieżącej wartości sumy cyfrowej. Dla każdego z możliwych końcowych wzorców podaje się zestaw dopuszczalnych części przednich, aby umożliwić wybór. W następnej konwersji trzeba wybrać słowo kodowe mające jedną z dopuszczalnych części przednich. Sposób ten jest inny niż w rozwiązaniu według wynalazku.

Istotą wynalazku jest sposób przekształcania słów informacji na sygnał modulowany, w którym przekształca się szereg m-bitowych słów informacji w szereg n-bitowych słów kodowych według reguł konwersji, gdzie n i m są liczbami całkowitymi, przy czym liczba n jest większa od m, a szereg słów kodowych przekształca się na sygnał modulowany. Reguły konwersji są takie, że modulowany sygnał spełnia ustalone wcześniej kryterium. Dla jednego odebranego słowa informacji dostarcza się jedno n-bitowe słowo kodowe, wybrane z jednego ze zbioru zestawów słów kodowych, który to zestaw jest skojarzony ze stanem kodowania, wprowadzonym przy dostarczaniu poprzedniego słowa kodowego. Sposób charakteryzuje się tym, że słowa kodowe rozkłada się na przynajmniej jedną grupę pierwszego typu i przynajmniej jedną grupę drugiego typu. Dostarczając każde ze słów kodowych należących do grupy pierwszego typu wprowadza się stan kodowania pierwszego typu, wyznaczony przez odnoPL 192 729 B1 śną grupę pierwszego typu, a dostarczając każde ze słów kodowych należących do grupy drugiego typu wprowadza się stan kodowania drugiego typu, wyznaczony przez odnośną grupę drugiego typu i przez słowo informacji. Żaden z zestawów słów kodowych, skojarzonych ze stanem kodowania drugiego typu, nie zawiera słów kodowych wspólnych z jakimkolwiek innym zestawem słów kodowych, skojarzonych z jakimkolwiek innym stanem kodowania drugiego typu, natomiast przynajmniej jeden zestaw słów kodowych zawiera słowo kodowe z grupy drugiego typu skojarzonej ze zbiorem słów informacji, w którym każde słowo informacji wprowadza różny stan kodowania drugiego typu, a odpowiednie słowa informacji odróżnia się ze zbioru za pomocą detekcji następującego słowa kodowego.

Ponadto sposób według wynalazku charakteryzuje się tym, że szereg słów informacji korzystnie przekształca się na szereg słów kodowych według takich reguł konwersji, że odpowiadający sygnał modulowany nie ma w zasadzie składników częstotliwościowych w obszarze niskiej częstotliwości w widmie częstotliwości, a każda liczba kolejnych komórek bitowych mających tę samą wartość sygnału w sygnale modulowanym wynosi przynajmniej d+1 i najwyżej k+1. Zestawy słów kodowych dla każdego z przynajmniej kilku słów informacji zawierają przynajmniej parę słów kodowych, zaś składników niskiej częstotliwości w sygnale modulowanym unika się przy przekształcaniu słów informacji przez wybrane słowa kodowe z par słów kodowych.

Ponadto sposób według wynalazku charakteryzuje się tym, że bieżąca wartość sumy cyfrowej korzystnie stanowi miarę bieżącej zawartości DC, którą to wartość wyznacza się dla poprzedniej części sygnału modulowanego i która oznacza dla tej części bieżącą wartość różnicy pomiędzy liczbą komórek bitowych mających pierwszą wartość i liczbą komórek bitowych mających drugą wartość. Pary zawierające dwa słowa kodowe mają przeciwne działanie na wartość sumy cyfrowej i słowa kodowe wybiera się z par w odpowiedzi na pewne wartości sumy cyfrowej, tak że wartość sumy cyfrowej jest nadal ograniczona.

Sposób według wynalazku charakteryzuje się również tym, że słowa informacji korzystnie przekształca się na sekwencję słów kodowych, która stanowi łańcuch bitowy mający bity o pierwszej wartości logicznej i bity o drugiej wartości logicznej, przy czym liczba kolejnych bitów mających pierwszą wartość logiczną i umieszczonych pomiędzy bitami mającymi drugą wartość logiczną wynosi przynajmniej d i najwyżej k. Łańcuch bitowy przekształca się na sygnał modulowany, w którym przejścia z komórek logicznych mających pierwszą wartość sygnału na komórki logiczne mające drugą wartość sygnału lub odwrotnie odpowiadają bitom mającym drugą wartość logiczną w łańcuchu bitowym.

Ponadto sposób według wynalazku charakteryzuje się tym, że zestawy słów kodowych, należących do stanów kodowania drugiego typu korzystnie wzajemnie odróżnia się na podstawie wartości logicznych bitów na p ustalonych wcześniej pozycjach w słowach kodowych, gdzie p jest liczbą całkowitą mniejszą niż n.

Ponadto sposób według wynalazku charakteryzuje się tym, że do szeregu słów kodowych korzystnie wstawia się słowa synchronizacyjne (sync), przy czym słowa synchronizacyjne pokazują wzorce bitowe, które nie mogą wystąpić w łańcuchu bitowym utworzonym przez słowa kodowe, oraz stosuje się słowa synchronizacyjne o różnych wzorcach bitowych i stosowane słowo synchronizacyjne zależy od stanu kodowania. Ustalony wcześniej stan kodowania wprowadza się dla konwersji następnego słowa informacji po wstawieniu słowa synchronizacyjnego, zaś słowa synchronizacyjne są wzajemnie odróżnialne na podstawie logicznych wartości bitów na ustalonych wcześniej pozycjach w sposób odpowiadający sposobowi wzajemnego odróżniania zestawów słów kodowych należących do stanów kodowania drugiego typu.

Ponadto sposób według wynalazku charakteryzuje się tym, że liczba d korzystnie jest równa 2 ik jest korzystnie równa 10 oraz stosunek n do m wynosi 2 do 1.

Ponadto sposób według wynalazku charakteryzuje się tym, że liczba m jest korzystnie równa 8, a n jest korzystnie równa 16, natomiast p jest korzystnie równe 2.

Ponadto sposób według wynalazku charakteryzuje się tym, że pierwszą grupę pierwszego typu słów kodowych korzystnie tworzy się przez słowa kodowe kończące się a bitami mającymi pierwszą wartość logiczną, gdzie a jest równe 0lub 1. Drugą grupę pierwszego typu słów kodowych korzystnie tworzy się przez słowa kodowe kończące się b bitami mającymi pierwszą wartość logiczną, gdzie b jest liczbą całkowitą większą niż lub równą 6 i mniejszą niż lub równą 9. Grupę drugiego typu tworzy się przez słowa kodowe kończące się c bitami mającymi pierwszą wartość logiczną, gdzie c jest liczbą całkowitą większą niż lub równą 2 i mniejszą niż lub równą 5, a zestawy słów kodowych zależne od stanu kodowania, z których wybiera się słowa kodowe przypisywane słowom informacji, korzystnie tworzy się przez słowa kodowe zaczynające się od pewnej liczby bitów o pierwszej wartości logicznej,

PL 192 729 B1 która to liczba bitów zależy od stanu kodowania zależnego od zestawu, tak że liczba kolejnych bitów mających pierwszą wartość logiczną w łańcuchu bitowym utworzonym przez dwa kolejne słowa kodowe wynosi przynajmniej d i najwyżej k.

Rozwiązanie według wynalazku umożliwia dostarczenie środków do zmniejszania liczby komórek bitowych na słowa informacji i przeciwdziałanie zmniejszeniu liczby unikalnych kombinacji bitów.

W sposobie kodującym według wynalazku kombinacja tego samego słowa kodowego ze słowami kodowymi z rozłącznych zestawów słów kodowych (= zestawy bez wspólnych słów kodowych) stanowi różne unikalne kombinacje bitów, tak że więcej niż jedno słowo informacji można jednoznacznie reprezentować przez to samo słowo kodowe w kombinacji z następnym słowem kodowym. Za słowem kodowym z grupy drugiego typu zawsze w tym celu następuje słowo kodowe, z którego zawsze można jednoznacznie ustalić, do którego zestawu to słowo należy. Ze słowami kodowymi z każdego z rozłącznych zestawów można więc zawsze utworzyć wystarczającą liczbę unikalnych kombinacji bitów do reprezentowania wszystkich słów informacji.

Środki te zapewniają więc możliwość tworzenia dużej liczby unikalnych kombinacji bitów ze słowami kodowymi mającymi względnie małą liczbę bitów na słowo kodowe. W przypadku, gdy słowa kodowe wybiera się do rozłożenia po zestawach i grupach, tak żeby liczba unikalnych kombinacji bitowych przekraczała liczbę różnych słów informacji, możliwe jest stosowanie pozostałych kombinacji bitowych do wpływania na wyznaczone wcześniej własności sygnału modulowanego.

Alternatywnie, możliwe jest stosowanie tylko tylu kombinacji bitowych, ile jest słów informacji. W tym przypadku pozostałe kombinacje bitowe umożliwiają szczególne dodatkowe wymagania co do słów kodowych.

Jednak dla jednego lub więcej zestawów korzystne jest przypisywanie pary słów kodowych z odnośnego zestawu do każdego z pewnej liczby słów informacji, a następnie przy konwersji wybieranie jednego z dostępnych słów kodowych z pary według szczególnego kryterium, aby wpływać na szczególną własność sygnału modulowanego.

Mimo zmniejszenia liczby komórek bitowych na słowo informacji, można w dużym stopniu uniknąć obecności składników niskiej częstotliwości w sygnale modulowanym.

W przypadku, gdy za słowem kodowym z grupy drugiego typu następuje słowo synchronizacyjne, słowo informacji tworzy się z kombinacji bitów utworzonej przez słowo kodowe i słowo synchronizacyjne, podobnie do przypadku, gdy za słowem kodowym z grupy drugiego typu następowałoby słowo kodowe.

Drugi przykład wykonania jest jeszcze bardziej korzystny dzięki temu, że stan kodowania wprowadza się za każdym razem, gdy dostarczane jest słowo synchronizacyjne, tak że ograniczenia nałożone na łańcuch bitowy przy przejściu ze słowa synchronizacyjnego na następne słowo kodowe mogą być zawsze spełnione.

Wynalazek jest wyjaśniony bliżej w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia szereg słów informacji, odpowiadający szereg słów kodowych i sygnał modulowany, fig. 2 i 3 przedstawiają tabele, w których ustanawia się zależność między słowami informacji i słowami kodowymi, fig. 4 przedstawia wartości różnych parametrów, gdy szereg słów informacyjnych jest przekształcany na szereg słów kodowych, fig. 5a i 5b przedstawiają części niskoczęstotliwościowe widm częstotliwości różnych sygnałów, fig. 6 i 8 - różne przykłady wykonania urządzeń kodujących, fig. 7 - przykład wykonania obwodu wybierającego do zastosowania w urządzeniu kodującym z fig. 6, fig. 9 - możliwe wzorce bitowe odpowiednich słów synchronizacyjnych, fig. 10 - dostosowanie urządzenia kodującego z fig. 6 do wstawiania słów synchronizacyjnych, fig. 11 - urządzenie dekodujące, fig. 12- nośnik zapisu, fig. 13 - znacznie powiększoną część nośnika zapisu z fig. 12, fig. 14 - urządzenie zapisujące, fig. 15 - urządzenie odczytujące, fig. 16 - części sygnału modulowanego i odpowiadające mu słowa kodowe, a fig. 17 przedstawia wykres rozłożenia słów kodowych na grupy i zestawy.

Figura 1 pokazuje trzy kolejne m-bitowe słowa informacji, w tym przypadku 8-bitowe słowa informacji oznaczone przez 1. Trzy słowa informacji 1 mają odpowiednio wartości 24, 121 oraz 34. Ten szereg 3 słów informacji 1 przekształcany jest na trzy kolejne n-bitowe słowa kodowe, w tym przypadku 16-bitowe słowa kodowe oznaczane przez 4. Słowa kodowe 4 tworzą łańcuch bitowy o bitach mających wartość logiczną 0 i bitach mających wartość logiczną 1. Konwersja słów informacji jest taka, że w łańcuchu bitowym minimalna liczba bitów mających wartość logiczną 0, umieszczonych między dwoma bitami mającymi wartość logiczną 1 wynosi d, a maksymalna k, gdzie d jest równe 2, a k równe 10. Taki łańcuch bitowy często nazywa się łańcuchem RLL (RLL = Run Length Limited, ograniczona długość przebiegu) z ograniczeniem dk. Poszczególne bity słów kodowych będą dalej

PL 192 729 B1 oznaczane jako x1, ..., x16, gdzie x1 oznacza pierwszy bit (od lewej) słowa kodowego, a x16 oznacza ostatni bit słowa kodowego.

Łańcuch bitowy utworzony przez słowa kodowe 4 jest przekształcany na sygnał modulowany 7 za pomocą operacji całkowania modulo-2. Sygnał modulowany zawiera trzy informacyjne części sygnału 8 reprezentujące słowa kodowe 4. Informacyjne części sygnału zawierają komórki bitowe 11, które mogą mieć wysoką wartość sygnału H albo niską wartość sygnału L. Liczba komórek bitowych na informacyjną część sygnału jest równa liczbie bitów odnośnego słowa kodowego. Każde słowo kodowe mające wartość logiczną 1 jest wskazywane w sygnale modulowanym 7 przez przejście z komórki bitowej mającej wysoką wartość sygnału do komórki bitowej mającej niską wartość sygnału albo odwrotnie. Każde słowo kodowe mające wartość logiczną 0 jest wskazywane w sygnale modulowanym 7 przez brak zmiany wartości sygnału przy przejściu komórki bitowej.

Ponadto, widmo częstotliwości sygnału modulowanego 7 w zasadzie nie może zawierać żadnych składników niskoczęstotliwościowych. Mówiąc inaczej, sygnał modulowany 7 musi być pozbawiony DC.

Poniżej zostanie wyjaśniony szczegółowo przykład sposobu według wynalazku, za pomocą którego można uzyskać sygnał modulowany.

Po pierwsze, istnieje wymaganie względem słów kodowych, aby wewnątrz słów kodowych było spełnione ograniczenie dk. Fig. 17 przedstawia schematycznie zestaw wszystkich możliwych słów kodowych spełniających wspomniane ograniczenie dk w strefie zamkniętej ramką 170. Słowa kodowe dzieli się na przynajmniej jedną grupę pierwszego typu i przynajmniej jedną grupę drugiego typu. Gdy słowo kodowe dostarcza się z jednej z grup pierwszego typu, wprowadza się stan kodowania, który zależy wyłącznie od grupy pierwszego typu, do której należy dostarczone słowo kodowe. Gdy dostarczane jest słowo kodowe grupy drugiego typu, wprowadza się stan kodowania, który zależy zarówno od grupy drugiego typu i od słowa informacji reprezentowanego przez dostarczone słowo kodowe. W opisanym tutaj przykładzie wykonania, można odróżnić dwie grupy pierwszego typu, tj. pierwszą grupę G11, która zawiera słowa kodowe kończące się a bitami mającymi wartość logiczną 0, gdzie a jest liczbą całkowitą równą 0 lub 1, oraz drugą grupę G12 słów kodowych, kończących się b bitami mającymi wartość logiczną 0, gdzie b jest liczbą całkowitą mniejszą niż lub równą 9 i większą niż lub równą 6.

Na fig. 17 słowa kodowe należące do grupy G11 leżą w ramce 171. Słowa kodowe należące do grupy G12 leżą w ramce 172.

Stan kodowania wprowadzony przez pierwszą grupę G11 pierwszego typu będzie odtąd oznaczany przez S1. Stan kodowania wprowadzony przez drugą grupę G12 pierwszego typu będzie odtąd oznaczany przez S4. W opisanym tutaj przykładzie wykonania, znana jest tylko jedna grupa drugiego typu. Grupa ta zawiera słowa kodowe kończące się c bitami mającymi wartość logiczną 0, gdzie c jest liczbą całkowitą większą niż albo równą 2 i mniejszą niż albo równą 5. Grupa ta będzie odtąd nazywana grupą G2. Na fig. 17 słowa kodowe grupy G2 leżą w ramce 173. W przykładzie opisywanym tutaj, dwa stany kodowe, tj. S2 i S3, mogą być wprowadzone przez kombinację słowa kodowego i związanego z nim słowa informacji.

Gdy słowa informacji przekształca się na słowa kodowe, słowo kodowe należące do zestawu słów kodowych zależnego od stanu kodowania przypisuje się słowu informacji do przekształcenia. Zestawy słów kodowych należących do stanów kodowania S1, S2, S3, S4 będą odtąd oznaczane odpowiednio przez V1, V2, V3, V4. Słowa kodowe zestawów V1, V2, V3 i V4 leżą w ramkach 174, 175, 176 i 177. Słowa kodowe w zestawach wybiera się tak, że każdy łańcuch bitowy, który można utworzyć przez słowo kodowe z grupy, która wprowadziła stan kodowania i dowolne słowo kodowe z zestawu wprowadzonego przez ten stan kodowy, spełnia ograniczenie dk. W przypadku, gdy stan kodowania S4 jest wprowadzony przez dostarczenie słowa kodowego dostarczonego poprzednio i stan kodowania oznacza, że poprzednie słowo kodowe kończy się łańcuchem bitów mających wartość logiczną 0 większą niż lub równą 6 i mniejszą niż lub równą 9, zestaw słów kodowych V4 wprowadzony przez stan kodowania S4 jest jedynym dozwolonym do tworzenia słów kodowych zaczynających się od maksymalnie 1 bitu mającego wartość logiczną 0. Z tego powodu, słowa kodowe zaczynające się od większej liczby bitów mających wartość logiczną 0, będą miały obszary przejściowe pomiędzy poprzednio dostarczonym słowem kodowym i słowem kodowym do dostarczenia, w których to obszarach liczba kolejnych bitów mających wartość logiczną 0 nie będzie zawsze mniejsza od lub równa 10, nie będzie więc spełniać ograniczenia dk. Z podobnych powodów, zestaw S1 zawiera tylko

PL 192 729 B1 słowa kodowe zaczynające się od liczby bitów mających wartość logiczną 0 większej niż lub równej 2 i mniejszej niż lub równej 9.

Zestawy V2 i V3 słów kodowych, należące do stanów kodowania S2 i S3, zawierają tylko słowa kodowe zaczynające się od liczby bitów mających wartość logiczną 0 większej niż lub równej 0 i mniejszej niż lub równej 5. Słowa kodowe spełniające ten warunek są rozłożone na dwa zestawy V2 i V3, tak że zestawy V2 i V3 nie zawierają w ogóle wspólnych słów kodowych. Zestawy V2 i V3 będą w dalszej części nazywane rozłącznymi. Rozłożenie słów kodowych na zestawy V2 i V3 korzystnie jest takie, aby na podstawie wartości logicznych ograniczonej liczby p bitów można było wyznaczyć, do którego zestawu należy słowo kodowe. W opisanym wyżej przykładzie, stosuje się w tym celu kombinację bitów x1.x13. Słowa kodowe z zestawu V2 można rozpoznać z kombinacji bitów x1.x13 = 0.0. Słowa kodowe z zestawu V3 można wtedy rozpoznać z kombinacji x1.x13, która jest nierówna 0.0. Dokonuje się rozróżnienia między słowami kodowymi wprowadzającymi stan kodowania S1 (grupa G11) przy dostarczeniu, słowami kodowymi wprowadzającymi stan kodowania S2 albo S3 (grupa G2) przy dostarczeniu oraz słowami kodowymi wprowadzającymi stan kodowania S4 (grupa G12) przy dostarczeniu. Zestaw V1 zawiera 138 słów kodowych z grupy G11, 96 słów kodowych z grupy G2 i 22 słowa kodowe z grupy G12. Jest oczywiste, że liczba różnych słów kodowych w zestawie V1 jest mniejsza niż liczba różnych 8-bitowych słów informacji.

Ponieważ za słowami kodowymi z grupy G2 zawsze następuje słowo kodowe z zestawu V2 albo słowo kodowe z zestawu V3, i w dodatku na podstawie słowa kodowego następującego po słowie kodowym z grupy G2 można ustalić, do którego zestawu należy ten kod, słowo kodowe z grupy G2, za którym następuje słowo kodowe z zestawu V2, może być jednoznacznie odróżnione od tego samego słowa kodowego z grupy G2, za którym następuje jednak słowo kodowe z zestawu V3. Inaczej mówiąc, gdy słowa kodowe przypisuje się słowu informacji, każde słowo kodowe z grupy G2 może być użyte dwa razy. Każde słowo kodowe z grupy G2 wraz z przypadkowym słowem kodowym z zestawu V2 tworzy unikalną kombinację bitów, której nie można oddzielić od kombinacji bitów utworzonej przez to samo słowo kodowe i przypadkowe słowo kodowe z tego samego zestawu V3. Znaczy to, że można użyć 138 unikalnych kombinacji bitowych (słów kodowych) z grupy G11 dla zestawu V1, 22 kombinacji bitowych (słów kodowych) z grupy G12 i 2*96 unikalnych kombinacji bitowych (słów kodowych z grupy G2 połączonych z kolejnymi słowami kodowymi) z grupy G2. Uzyskuje się więc łączną liczbę użytecznych unikalnych kombinacji bitowych równą 352. Liczba unikalnych kombinacji bitowych utworzonych ze słowami kodowymi z zestawów V2, V3 i V4 wynosi odpowiednio 352, 351 i 415.

Dla celów ilustracji fig. 17 pokazuje słowo kodowe 178 należące do grupy G2. Znaczy to, że następne słowo kodowe należy albo do zestawu V2 albo zestawu V3. Słowo kodowe 178 i następne słowo kodowe mogą więc jednoznacznie ustanowić dwa różne słowa informacji. Na fig. 17 słowo kodowe 178, za którym następuje słowo kodowe z zestawu V2, na przykład słowo kodowe 179, ustanawia słowo informacji różne od słowa informacji ustanowionego przez słowo kodowe 178, za którym następuje słowo kodowe z zestawu V3, na przykład słowo kodowe 180. Słowo kodowe 179 należy do grupy G11, w wyniku czego za słowem kodowym 179 następuje zawsze słowo kodowe z zestawu V1, bez względu na słowo informacji do zakodowania następnie, tak że słowo kodowe 179 może ustanowić nie więcej niż jedno słowo informacji. To samo obowiązuje dla słowa kodowego 180. Konwersja słów informacji odbywa się następująco:

Zakładając, że słowem kodowym dostarczonym ostatnio jest słowo kodowe 178 z grupy G2, następne słowo kodowe będzie wtedy należeć albo do zestawu V2, albo zestawu V3, zależnie od słowa informacji do przekształcenia. Zakładając również, że słowo informacji ustanawia słowo kodowe 179, znaczy to, że następne słowo kodowe będzie należeć do zestawu V1. Słowo informacji do przekształcenia wyznacza, które słowo kodowe z zestawu V1 jest stosowane. Wtym przykładzie jest to słowo kodowe 181. Słowo kodowe 181 należy do grupy G12, tak że następne słowo kodowe będzie należeć do zestawu V4. Słowo informacji do przekształcenia ponownie wyznaczy, które słowo kodowe nim będzie. W tym przykładzie jest to słowo kodowe 182. Słowo kodowe 182 należy do grupy G2. Znaczy to, że zależnie od słowa informacji odpowiadającego słowu kodowemu 182, następne słowo kodowe pochodzi albo z zestawu V2 albo zestawu V3. Od słowa informacji do przekształcenia zależy, które słowo kodowe z zestawu V2 albo V3 jest stosowane. W tym przykładzie za słowem kodowym 182 następuje słowo kodowe 183. Słowo kodowe 183 również należy do grupy G2, tak więc zależnie od słowa informacji odpowiadającego słowu kodowemu 183, następne słowo kodowe będzie pochodzić albo z zestawu V2 albo V3. Znowu od słowa informacji do przekształcenia zależy, które słowo kodowe w zestawie jest

PL 192 729 B1 stosowane. W sposób opisany wyżej każdy przypadkowy szereg słów informacji można jednoznacznie przekształcić na szereg słów kodowych.

Powyżej podano wyjaśnienie dla liczby dostępnych słów kodowych rozszerzonej przez podział słów kodowych na grupy pierwszego i drugiego typu, które wprowadzają stan kodowania, które to stany jako takie ustanawiają zestaw słów kodowych, z którego słowo kodowe ma być wybrane do konwersji następnego słowa informacji. Jest wówczas istotne, że zestawy słów kodowych, spośród których trzeba dokonać wyboru, nie mają wspólnych słów kodowych w przypadku, gdy stany kodowe są ustalane przez słowa kodowe z grupy drugiego typu. W rezultacie, możliwe jest przypisanie tego samego słowa kodowego z zestawu słów kodowych różnym słowom informacji pod warunkiem, że zadba się o to, aby słowa kodowe następujące po tym samym słowie kodowym należały do różnych zestawów, które nie mają wspólnych słów kodowych. Jest oczywiste dla znawcy, że wspomniany podział słów kodowych na zestawy i grupy w celu uzyskania słów kodowych, którym można przypisać więcej niż jedno słowo informacji, mogą być zastosowane dla słów kodowych mających różną przypadkową liczbę bitów. Nie jest także potrzebne, aby szeregi słów kodowych spełniały określone ograniczenie dk. Możliwe są inne ograniczenia, na przykład opisane w EP-A 0.319.101 (PHN 12.339).

Jak wyjaśniono dotychczas, większa liczba dostępnych unikalnych kombinacji bitowych wynika z faktu, że więcej niż jedną unikalną kombinację bitową można ustanowić ze słowami kodowymi z grupy lub grup drugiego typu (G2). Ogólnie, podział słów kodowych na grupy i zestawy wybiera się tak, aby liczba dostępnych unikalnych kombinacji bitów była większa niż liczba różnych słów informacji. Ta nadwyżka unikalnych kombinacji bitowych zapewnia możliwość nałożenia dodatkowych ograniczeń na konwersję.

Jedną z możliwości jest wykorzystanie tylko tylu dostępnych unikalnych kombinacji bitowych, ile jest różnych słów informacji. W tym przypadku nadwyżka unikalnych kombinacji bitowych umożliwia nałożenie określonych dodatkowych ograniczeń na słowa kodowe.

Jednak korzystne jest przypisanie dla jednego lub więcej zestawów, pary utworzonej przez dwa słowa kodowe z odnośnego zestawu do każdego z pewnej liczby słów informacji, a potem wybieranie jednego z dostępnych słów kodowych z pary według pewnego kryterium przy konwersji, aby wpłynąć na określoną własność modulowanego sygnału.

Bardzo korzystna możliwość polega na wpływaniu na składnik niskoczęstotliwościowy w sygnale modulowanym. Wpływ ten polega korzystnie na zminimalizowaniu składnika DC. Można to wykonać wyznaczając wartość sumy cyfrowej na końcu każdej informacyjnej części sygnału i wybierając takie słowa kodowe przy przekształcaniu informacji, aby wartość sumy cyfrowej wyznaczona na końcu każdej części informacyjnej była nadal w sąsiedztwie pewnej wartości odniesienia. Można to wykonać przypisując do pewnej ilości słów informacji parę słów kodowych, które powodują różne zmiany wartości sumy cyfrowej. Korzystnie, każda para słów kodowych nie zawiera więcej niż dwóch słów kodowych, dla których zmiany wartości sumy cyfrowej mają przeciwne znaki. Dla danego poziomu sygnału na końcu ostatniej informacyjnej części sygnału, można wtedy wybrać słowo kodowe, dla którego wartość sumy cyfrowej będzie najbliższa wartości odniesienia, gdy zostanie już dostarczone słowo kodowe.

Inną możliwością wyboru słów kodowych jest wybranie słowa kodowego, dla którego, przy danym poziomie sygnału na końcu słowa kodowego dostarczonego ostatnio, znak zmiany wartości sumy cyfrowej spowodowanej przez odnośne słowo kodowe będzie przeciwny do znaku różnicy między wartością sumy cyfrowej przed dostarczeniem kodu i wartością odniesienia. Wybór słowa kodowego do dostarczenia, gdy możliwy jest wybór spośród dwóch słów kodowych wpływających przeciwnie na wartość sumy cyfrowej, może być wtedy dokonany po prostu na podstawie wartości sygnału na końcu każdej informacyjnej części sygnału i znaku różnicy pomiędzy wartością sumy cyfrowej związaną z tym końcem i wartością odniesienia.

Figura 2 pokazuje dla celów ilustracji dla każdego z zestawów V1, V2, V3 i V4 słowo kodowe przypisane każdemu z możliwych słów informacji. Na tej figurze pierwsza (lewa) kolumna pokazuje wartości słów wszystkich możliwych słów informacji. Druga, czwarta, szósta i ósma kolumna pokazują słowa kodowe przypisane słowom informacji z zestawów odpowiednio V1, V2, V3 i V4. Trzecia, piąta, siódma i dziewiąta kolumna pokazują za pomocą odpowiednich cyfr 1, 2, 3 i 4, który stan kodowania S1, S2, S3, S4 jest wprowadzany przez odnośne słowo kodowe. Na fig. 2 nie więcej niż 256 dostępnych słów kodowych używa się dla każdego z zestawów V1, V2, V3 i V4.

Figura 3 pokazuje, podobnie do fig. 2, słowa kodowe zestawów nie pokazanych w tabeli z fig. 2 dla 88 słów informacji, do których przypisuje się parę dwóch słów kodowych. Słowa kodowe reprezen8

PL 192 729 B1 towane na fig. 3 będą odtąd nazywane alternatywnymi słowami kodowymi. Przypisanie słów kodowych słowom informacji jest takie, aby zmiana wartości sumy cyfrowej spowodowana przez alternatywne słowa kodowe była przeciwna do zmiany wartości sumy cyfrowej spowodowanej przez słowa kodowe z fig. 2, które są przypisane do wartości słów od 0 do 87 włącznie.

Należy zauważyć, że wszystkie zestawy z fig. 3 zawierają jednakowo dużo słów kodowych. Dla znawcy będzie oczywiste, że nie jest to konieczne. Jest również możliwe, aby zestawy te nie były jednakowo duże.

Co więcej, należy zauważyć, że przypisanie słów kodowych do słów informacji jest dobrane tak, aby zależność pomiędzy, z jednej strony, kombinacją słowa kodowego i bitów x1i x13 następnego słowa kodowego oraz, z drugiej strony, słowami informacji, była unikalna, tak że dekodowanie można przeprowadzić wyłącznie na podstawie otrzymanego słowa kodowego i bitów x1 i x13 następnego słowa kodowego. Dla przypisywania słowa kodowego znaczy to, że jeśli słowo kodowe występuje w różnych zestawach, te same słowa kodowe w różnych zestawach reprezentują te same słowa informacji. Na przykład, słowo informacji mające wartość słowa 2 jest reprezentowane przez 0010000000100100 w zestawach V0 i V2 pokazanych na fig. 2 i przez 1000000000010010 w zestawach V2 i V3.

Widać wyraźnie, że nie ma potrzeby, aby słowa kodowe z różnych zestawów reprezentowały te same słowa informacji. Znaczy to jednak, że stan kodowania trzeba odtworzyć przy dekodowaniu, aby przywrócić początkowe słowo informacji.

Konwersja szeregu słów informacji na szereg słów kodowych zostanie wyjaśniona bliżej w odniesieniu do fig. 4.

Kolumna IW pokazuje od góry do dołu wartości słów szeregu kolejnych m-bitowych słów informacji. Dla każdego ze słów informacji, dla którego wartość słowa jest zawarta w kolumnie IW, pokazana jest pewna liczba danych. Kolumna SW reprezentuje stan kodowania, ustanawiany gdy dostarczone zostaje słowo kodowe, które to słowo kodowe zostało uzyskane w wyniku konwersji poprzedniego słowa informacji. To słowo kodowe będzie odtąd nazywane poprzedzającym słowem kodowym. Stan kodowania w kolumnie SW oznacza, który z zestawów V1, V2, V3 i V4 słów kodowych ma być zastosowany do konwersji słowa informacji. Kolumna LB pokazuje wartość sygnału modulowanego na końcu informacyjnej części sygnału, która to część odpowiada słowu kodowemu otrzymanemu przy przekształceniu poprzedzającego słowa informacji. Ta wartość sygnału będzie odtąd nazywana bieżącą wartością sygnału informacji. W kolumnie DSV pokazana jest wartość sumy cyfrowej, która należy do bieżącej wartości sygnałowej dla sygnału modulowanego, bieżącej wartości sygnału modulowanego.

Kolumna CW pokazuje słowa kodowe przypisane słowom informacji kolumny IW według kolumn z fig. 2 i 3. W przypadku, gdy para słów kodowych jest przypisana słowu informacji, pokazane są dwa słowa kodowe pary, przy czym górne słowo kodowe pary odpowiada tabeli z fig. 2, a dolne słowo kodowe pary odpowiada tabeli z fig. 3. Kolumna dDSV pokazuje zmianę wartości sumy cyfrowej spowodowaną przez słowo kodowe, zakładając, że bieżąca wartość sygnału modulowanego miałaby wartość H.

Kolumna DSVN pokazuje nową wartość sumy cyfrowej dla odnośnego słowa informacji, dla przypadku gdy dostarczone jest odnośne słowo kodowe. Kolumna LBN reprezentuje poprzez logiczne 1, że wartości sygnału na początku i końcu informacyjnej części sygnału należącej do słowa kodowego są różne. Wartość logiczna 0 wskazuje, że wartości sygnału na początku i końcu odnośnej części informacyjnej sygnału są równe. Wartości sygnału na początku i końcu informacyjnej części sygnału są różne, jeśli odnośne słowo kodowe zawiera nieparzystą liczbę bitów 1, co odpowiada nieparzystej liczbie zmian poziomów sygnału w informacyjnej części sygnału. Przy parzystej liczbie bitów 1 w słowie kodowym, wartość sygnału na początku i końcu informacyjnej części sygnału jest taka sama. W kolumnie SWN pokazany jest stan kodowania, który byłby wprowadzony w przypadku dostarczenia odnośnego słowa kodowego.

Ponadto kolumna CS pokazuje za pomocą gwiazdki *, które słowo kodowe jest rzeczywiście dostarczane dla odnośnego słowa informacji.

Pierwsze (górne) słowo z szeregu słów kodowych pokazanego w kolumnie IW ma wartość słowa 2. Załóżmy, że stan kodowania (kolumna SW) to S1, gdy inicjalizowana jest konwersja szeregu słów informacji, oraz że sygnał modulowany zaczyna się od poziomu sygnału H i że wartość sumy cyfrowej DSV jest równa 0. Wtym przypadku odnośna wartość DSVN jest równa -6 dla górnego słowa kodowego, zaś dla dolnego słowa kodowego pary wartość DSVN wynosi +10. Gdy stosowane jest kryterium, że dostarczane jest słowo kodowe, dla którego wartość DSVN jest możliwie najbliższa warPL 192 729 B1 tości odniesienia 0, górne z dwóch słów kodowych pary dostarcza się dla słowa informacji mającego wartość 2. Znaczy to, że stan kodowania dla następnego słowa informacji (wartość słowa 8) staje się S2. Na końcu informacyjnej części sygnału odpowiadającej dostarczonemu słowu kodowemu, wartość sygnału wynosi L, tak więc wartość sygnału na początku następnej części informacyjnej to L, jak pokazano w kolumnie LB. Wartość dDSV dla górnego słowa kodowego pary należącej do słowa informacji mającego wartość 8 jest równa -6. Wartość -6 odnosi się do przypadku, gdy wartość sygnału na początku odnośnej części informacji wynosiłaby H. Ponieważ w pokazanej sytuacji wartość ta wynosi L, zmiana wartości sumy cyfrowej spowodowana przez słowo kodowe nie jest równa -6, ale +6. Znaczy to, że DSVN staje się równe 0. Dla dolnego słowa kodowego pary DSVN jest równe -18. Wartość DSVN dla górnego słowa kodowego jest najbliższa 0, więc dostarcza się górne słowo kodowe. Następnie trzeba przekształcić słowo informacji mające wartość 100. Temu słowu informacji przypisuje się nie więcej niż jedno słowo kodowe, więc dla tego słowa informacji wybór zależny od DSVN nie jest możliwy. Podobnie do sposobu opisanego wyżej, przekształca się słowa informacji mające wartości 230, 0, 61 i 255. Za każdym razem, gdy następuje konwersja słowa informacji, do którego przypisana jest para słów kodowych, wybiera się to określone słowo kodowe z pary, dla którego wartość DSVN jest najbliższa zeru. W ten sposób utrzymuje się w zasadzie stały poziom napięcia prądu stałego sygnału modulowanego, a widmo częstotliwości sygnału modulowanego nie będzie wykazywać żadnych składników niskoczęstotliwościowych. Chociaż zestaw słów kodowych nie jest dostępny dla każdego słowa informacji, wpływanie na wartość sumy cyfrowej będzie tym niemniej możliwe przeciętnie dla 88 z 256 wszystkich słów informacji do przekształcenia. W praktyce okazuje się to w pełni wystarczające do spowodowania, aby w sygnale modulowanym nie występował składnik niskoczęstotliwościowy. Korzystne jest umieszczanie w parach słów kodowych tych słów kodowych, dla których zmiana spowodowana w wartości sumy cyfrowej jest największa. Z jednej strony jest to korzystne pod tym względem, że wartość sumy cyfrowej można zmienić do maksimum. Z drugiej strony, znaczy to, że zmiana spowodowana w wartości sumy cyfrowej jest względnie mała dla słów kodowych nie należących do pary i że wpływ tych słów kodowych na wartość sumy cyfrowej jest względnie mały.

W celu ilustracji fig. 5a pokazuje niskoczęstotliwościową część widma częstotliwości sygnału modulowanego uzyskanego przez realizację sposobu według wynalazku. Na fig. 5b narysowana jest odpowiadająca część niskoczęstotliwościowa widma częstotliwości sygnału modulowanego EFM. Jak wynika z fig. 5a i 5b, widma częstotliwości dla obu sygnałów są w zasadzie takie same. Ograniczenie dk dla sygnału modulowanego EFM i sygnału modulowanego uzyskanego przez realizację sposobu według wynalazku są również w zasadzie takie same. Liczba komórek bitowych na słowo informacji w sygnale modulowanym EFM jest równa 17, zaś w sygnale modulowanym według wynalazku jest równa 16. Znaczy to, że jeśli realizuje się sposób według wynalazku, uzyskuje się wzrost w gęstości informacji o około 7% względem sygnału modulowanego EFM, przy czym nie ponosi się kosztu wzrostu zawartości niskiej częstotliwości i bez żadnych ustępstw co do ograniczenia dk.

Figura 6 pokazuje przykład wykonania urządzenia kodującego 140 według wynalazku, w którym można przeprowadzić sposób opisany wyżej. Urządzenie kodujące jest przystosowane do konwersji m-bitowych słów informacji na 1 n-bitowe słowa kodowe 4, a liczba różnych stanów kodowych może być wskazana przez s bitów. Urządzenie kodujące zawiera przetwornik 60 do przekształcania (m+s+1) binarnych sygnałów wejściowych na (n+s+t) binarnych sygnałów wyjściowych. Spośród wejść przetwornika m wejść jest podłączonych do szyny 61 do otrzymywania m-bitowych słów informacji. Spośród wyjść przetwornika n wyjść jest podłączonych do szyny 62 do dostarczania n-bitowych słów kodowych. Ponadto, s wejść jest podłączonych do s-bitowej szyny 63 do otrzymywania słowa stanu oznaczającego bieżący stan kodowania. Słowo stanu jest dostarczane przez pamięć buforową 64, na przykład w postaci s przerzutników. Pamięć buforowa 64 ma s wejść podłączonych do szyny 58 do otrzymywania słowa stanu do przechowania w pamięci buforowej. Do dostarczania słów stanu do przechowania w pamięci buforowej, używa się s wyjść przetwornika 60, które są podłączone do szyny 58.

Szyna 62 jest podłączona do równoległych wejść przetwornika równoległo-szeregowego 66, który przekształca słowa kodowe 4 otrzymane po szynie 62 na szeregowy łańcuch bitów do dostarczenia po linii sygnałowej 67 do obwodu modulatora 68, który przekształca łańcuch bitowy na sygnał modulowany 7do dostarczenia po linii sygnałowej 70. Obwód modulatora 68 może być zwykłego typu, na przykład tak zwanym integratorem modulo-2.

Poza słowami kodowymi i słowami stanu, przetwornik doprowadza do szyny 75 dla każdej otrzymanej kombinacji słowa informacji i słowa stanu informację, która:

PL 192 729 B1

- wskazuje, czy dla odnośnego słowa stanu, słowo kodowe pary słów kodowych jest przypisane do odnośnego słowa informacji,

- wskazuje dla każdego z tych przypisanych słów kodowych zmianę dDSV wartości sumy cyfrowej spowodowaną przez słowo kodowe, jaka byłaby dla wysokiej wartości sygnału na początku informacyjnej części sygnału odpowiadającej temu słowu kodowemu,

- wskazuje, czy liczba bitów 1 w słowie kodowym jest nieparzysta, czy parzysta.

W celu przesyłania informacji do obwodu wybierającego 76, szyna 75 jest podłączona do wejść obwodu wybierającego 76.

Na podstawie tej informacji, obwód wybierający 76 dostarcza sygnał wybierający, który wskazuje, czy słowo kodowe do doprowadzenia do szyny 62 z przedstawionym słowem informacji ma być przekształcony zgodnie z zależnościami pokazanymi w tabelach z fig. 2, czy zgodnie z zależnościami pokazanymi w tabelach z fig. 3. Sygnał wybierający jest doprowadzany do przetwornika 60 linią sygnałową 77.

Przetwornik 60 może zawierać pamięć ROM, w której tabele słów kodowych pokazane na fig. 2 i 3 są przechowywane pod adresami wyznaczonymi przez słowo stanu i słowo informacji doprowadzone do wejść przetwornika. W odpowiedzi na sygnał detekcji, wybiera się adresy miejsc w pamięci ze słowami kodowymi odpowiadającymi tabeli pokazanej na fig. 2 albo adresy miejsc w pamięci ze słowami kodowymi odpowiadającymi tabeli pokazanej na fig. 3.

W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 6, słowa stanu są przechowywane w pamięci 60. Alternatywnie, można wyprowadzić, przez obwód bramki, tylko słowa stanu ze słów kodowych dostarczonych do szyny 62.

Zamiast zawierać pamięć ROM, przetwornik może zawierać również kombinatoryczny obwód logiczny utworzony przez obwody bramek. Synchronizację operacji wykonywanych w układzie można uzyskać w zwykły sposób z synchronizowanymi sygnałami zegarowymi, które mogą być wyprowadzane przez zwykły (nie pokazany) obwód generujący sygnał zegarowe. Fig. 7 pokazuje możliwość wykonania obwodu wybierającego 76. Linie sygnałowe tworzące szynę 75 są rozdzielone na podszynę 80 i podszynę 81. Wartość dDSV jest przesyłana po podszynie 80 dla słowa kodowego z tabeli pokazanej na fig. 2, które jest przypisywane w odpowiedzi na otrzymaną kombinację słowa stanu i słowa informacji. Po podszynie 81 przesyła się wartość dDSV dla słowa kodowego z tabeli pokazanej na fig. 3 w przypadku, gdy tabela ta zawiera słowo kodowe dla odnośnej kombinacji słowa stanu i słowa informacji. Podszyna 80 jest podłączona do pierwszego wejścia obwodu arytmetycznego 82. Drugie wejście obwodu arytmetycznego 82 odbiera po szynie 85 wartość DSV przechowywaną w pamięci buforowej 83. Ponadto wejście sterujące obwodu arytmetycznego odbiera sygnał sterujący po linii sygnałowej 84, który to sygnał wskazuje, czy wartość sygnału na początku informacyjnej części sygnału odpowiadającej odnośnemu słowu kodowemu ma wartość wysoką H czy wartość niską L. Sygnał na linii sygnałowej 84 uzyskuje się na przykład za pomocą przerzutnika, którego stan jest stale dostosowywany, gdy dostarczane jest słowo kodowe, które to dostosowanie odbywa się w odpowiedzi na sygnał wskazujący, czy liczba bitów mających wartość logiczną 1 w dostarczonym słowie kodowym jest nieparzysta czy parzysta. Sygnał jest dostarczany przez przetwornik 60 i doprowadzany po jednej z linii sygnałowych tworzących szynę 75. Obwód arytmetyczny 82 jest zwykłego typu, odejmując lub dodając wartości dDSV otrzymane po szynie 80, odpowiednio od lub do wartości DSV otrzymanej po szynie 85 w odpowiedzi na sygnał sterujący.

Obwód wybierający 76 zawiera kolejny obwód arytmetyczny 86, który, podobnie do obwodu arytmetycznego 82, dodaje wartość dDSV otrzymaną po szynie 81 do wartości DSV otrzymanej po szynie 85 albo odejmuje ją od niej w odpowiedzi na sygnał sterujący na linii sygnałowej 84. Wyniki działań wykonanych przez obwody arytmetyczne 82 i 86 są doprowadzane odpowiednio po szynie 87, 88 do obwodu decyzyjnego 89 i obwodu multipleksowania 90. Wyniki te przedstawiają, jeśli parę słów kodowych przypisano do przedstawionego słowa stanu, zmiany nowej wartości sumy cyfrowej DSVN, która byłaby uzyskana przy dostarczeniu dwóch różnych słów kodowych pary. Obwód decyzyjny 89 jest zwykłego typu, określając, w odpowiedzi na wartości DSVN otrzymane na szynach 87 i 88, która z dwóch otrzymanych wartości jest najbliższa wartości odniesienia, i który obwód 89 doprowadza sygnał decyzyjny odpowiadający temu wynikowi do linii sygnałowej 91. W przypadku wyboru spośród dwóch słów kodowych z pary słów kodowych, sygnał decyzyjny wskazuje, które z dwóch słów kodowych ma zostać dostarczone. Sygnał decyzyjny doprowadza się do linii sygnałowej 77 poprzez bramkę AND 92. W przypadku, gdy nie para słów kodowych, ale tylko jedno słowo kodowe jest dostępne, sygnał na linii sygnałowej 77 ma wskazywać, że dostarczone słowo informacji ma być przekształcone

PL 192 729 B1 zgodnie z tabelami pokazanymi na fig. 2. Aby to zrealizować, drugie wejście bramki AND 92 jest dostarczane z sygnałem dochodzącym z szyny 75, który to sygnał wskazuje, że nie więcej niż jedno słowo kodowe albo para słów kodowych jest dostępna dla przedstawionej kombinacji słowa stanu i słowa informacji.

Linia sygnałowa 77 jest podłączona również do wejścia sterującego obwodu multipleksowania 90. Zależnie od sygnału na swoim wejściu sterującym, obwód multipleksowania 90 przekazuje wartości DSVN otrzymane po szynach 87 i 88 do wyjścia należącego do dostarczonego słowa kodowego. Wyjście obwodu multipleksowania 90 jest połączone z wejściem pamięci buforowej 83. Ładowaniem pamięci buforowej steruje się w zwykły sposób, tak że wartość DSVN przekazana przez obwód multipleksowania jest przechowywana w pamięci buforowej 83, gdy dostarczone zostaje wybrane słowo kodowe.

W przypadku, gdy zestaw słów kodowych jest dostępny dla przedstawionego słowa informacji we wspomnianym przykładzie wykonania urządzenia kodującego, z pary wybiera się słowo kodowe, dla którego wartość sumy cyfrowej jest najbliższa ustalonej wcześniej wartości odniesienia, gdy dostarczane jest odnośne słowo kodowe. Inną możliwością wyboru słów kodowych z pary słów kodowych jest wybranie tego słowa kodowego, dla którego zmiana znaku wartości sumy cyfrowej, która to zmiana jest spowodowana przez dostarczenie słowa kodowego, jest przeciwna do znaku wartości sumy cyfrowej na początku dostarczania słowa kodowego.

Figura 8 pokazuje przykład wykonania urządzenia kodującego według wynalazku, w którym słowa kodowe wybiera się na podstawie wspomnianego kryterium. Urządzenie kodujące jest znowu dostosowane do przekształcania m-bitowych słów informacji na n-bitowe słowa kodowe 4, zaś liczba różnych stanów kodowania może być reprezentowana przez s bitów. Urządzenie kodujące zawiera przetwornik 50 do przekształcania (m+s+1) binarnych sygnałów wejściowych na (n+s) binarnych sygnałów wyjściowych. Spośród wejść przetwornika, m wejść jest podłączonych do szyny 51do otrzymywania m-bitowych słów informacji. Spośród wyjść przetwornika, n wyjść jest podłączonych do szyny 52 do dostarczania n-bitowych słów kodowych. Ponadto, s wejść jest podłączonych do szyny s-bitowej 53 do otrzymywania słowa stanu, które wskazuje chwilowy stan kodowania. Słowo stanu jest dostarczane przez pamięć buforową, która zawiera na przykład s przerzutników. Pamięć buforowa 54 ma s wejść podłączonych do szyny do otrzymywania słowa stanu do załadowania do pamięci buforowej. Do dostarczania słów stanu do załadowania do pamięci buforowej, stosuje się s wyjść przetwornika 50.

Szyna 52 jest podłączona do wejść równoległych przetwornika równoległo-szeregowego 56, który przekształca słowa kodowe dostarczone po szynie 52 na szeregowy łańcuch bitowy do doprowadzenia, po linii sygnałowej 57, do obwodu modulatora 58, który przekształca łańcuch bitowy na sygnał modulowany 7 do dostarczenia po linii sygnałowej 40. Obwód modulatora 58 może być zwykłego typu, na przykład tak zwanym integratorem modulo 2. Sygnał modulowany doprowadza się do obwodu zwykłego typu do wyprowadzania bieżącej wartości sumy cyfrowej sygnału modulowanego 7. Obwód 59 dostarcza sygnał Sdsv, który zależy od wyznaczonej wartości sumy cyfrowej, który to sygnał Sdsv wyznacza, czy słowo kodowe ma być przekształcone według zależności podanych w tabeli 2, czy przedstawione słowo informacji ma być przekształcone według zależności podanych na fig. 3. Przetwornik 50 może być typu podobnego do przetwornika 60 z tym wyjątkiem, że w przetworniku 50 trzeba przechowywać tylko słowa kodowe i odnośne słowa stanu. Informacja dostarczona do obwodu decyzyjnego 76 przez przetwornik 60 po szynie 75 jest nadmiarowa w przykładzie wykonania pokazanym na fig. 8.

Dla celów synchronizacji działań do wykonania, urządzenie zawiera obwód generujący impulsy zegarowe 41 zwykłego typu, do generowania sygnałów zegarowych do sterowania przetwornikiem równoległo-szeregowym 58 i do sterowania ładowaniem pamięci buforowej 54.

Sygnał modulowany 7 zawiera korzystnie części synchronizacyjne sygnału, które mają wzorzec sygnału, który nie może wystąpić w przypadkowej sekwencji informacyjnych części sygnału. Dołączenie można wykonać wstawiając słowa synchronizacyjne do sekwencji n-bitowych słów kodowych. Fig. 9 pokazuje dwa 26-bitowe słowa synchronizacyjne 100 i 101, które są wyjątkowo odpowiednie do zastosowania w kombinacji ze słowami kodowymi pokazanymi na fig. 2 i 3. Każde słowo synchronizacyjne zawiera dwa szeregi 10 bitów mających wartość logiczną 0, oddzielone bitem mającym wartość logiczną 1. Tylko wartość logiczna bitu na pierwszym miejscu w słowie kodowym (x1) jest różna dla dwóch słów synchronizacyjnych 100 i 101. To, które z dwóch słów kodowych jest wstawiane, zależy od stanu kodowania wyznaczonego przez słowo kodowe umieszczone bezpośrednio przed wstawionym słowem synchronizacyjnym. W przypadku, gdy wyznaczony jest stan kodowania S1, wstawiane

PL 192 729 B1 jest słowo synchronizacyjne 101, zaczynające się do 3 bitów mających wartość logiczną 0. Ponieważ słowa kodowe wyznaczające stan kodowania S1 kończą się najwyżej 1 bitem mającym wartość logiczną 0, ograniczenie dk z d = 2 i k = 10 jest spełnione, gdy wykonuje się przejście ze słowa kodowego do słowa synchronizacyjnego.

W przypadku, gdy wprowadzony jest stan kodowania S4, wstawia się słowo synchronizacyjne 100. Ponieważ słowa kodowe wprowadzające stan kodowania S4 kończą się co najmniej 6, a maksymalnie 9 bitami mającymi wartość logiczną 0, ograniczenie dkz d = 2 i k = 10 jest znowu spełnione przy przejściu ze słowa kodowego do słowa synchronizacyjnego.

W przypadku, gdy wprowadzony jest stan kodowania S2, wstawia się słowo synchronizacyjne 101. W tym słowie synchronizacyjnym kombinacja bitów x1.x13 jest równa 0.0. W przypadku, gdy wprowadzony jest stan kodowania S3, wstawia się słowo synchronizacyjne 100. W tym słowie synchronizacyjnym kombinacja bitów x1.x13 jest równa 1.0. W słowie synchronizacyjnym następującym po słowie kodowym, które wprowadza stan kodowania S2, ta kombinacja bitów wynosi zawsze 0.0, a dla słowa synchronizacyjnego następującego za słowem kodowym, które wprowadza stan kodowania S3 kombinacja bitów x1.x13 wynosi zawsze 1.0, tak że odnośne słowo informacji jest zawsze wprowadzane jednoznaczne na podstawie słowa kodowego i następnego słowa kodowego.

Słowa synchronizacyjne 100 i 101 obydwa kończą się bitem mającym wartość logiczną 1, co oznacza, że słowo kodowe następujące za jednym z tych słów synchronizacyjnych trzeba wybrać z zestawu V1, aby zapewnić, żeby przy przejściu ze słowa synchronizacyjnego do następnego słowa kodowego ograniczenie dk z d = 2 i k = 10 było zawsze spełnione. Oznacza to, że stan kodowania S1 jest wprowadzany przy każdym dostarczeniu słowa kodowego.

Figura 10 pokazuje modyfikację urządzenia kodującego pokazanego na fig. 6, za pomocą którego można wstawiać słowa synchronizacyjne w opisany wyżej sposób. Na fig. 10 elementy podobne do tych z fig. 6 mają jednakowe oznaczenia liczbowe. Modyfikacja dotyczy pamięci 103, mającej dwa miejsca w pamięci, z których każde przechowuje jedno słowo synchronizacyjne 100 i 101. Pamięć 103 zawiera obwód adresujący do adresowania jednego z dwóch miejsc w pamięci zależnie od słowa stanu doprowadzonego do wejść adresowych pamięci 103 po szynie 63. Słowo synchronizacyjne w zaadresowanym miejscu w pamięci jest doprowadzane do przetwornika równoległo-szeregowego 105 po szynie 104. Wyjście szeregowe przetwornika 105 jest doprowadzane do pierwszego wejścia zespołu przełączającego 106 sterowanego elektronicznie. Linia sygnałowa 67 jest podłączona do drugiego wyjścia zespołu przełączającego 106. Urządzenie kodujące jest sterowane przez obwód sterujący 107 zwykłego typu, który przemiennie wprowadza urządzenie kodujące w stan pierwszy albo drugi. W pierwszym stanie ustalona wcześniej liczba słów informacji jest przekształcana na słowa kodowe, które są doprowadzane w trybie szeregowym do integratora modulo-2 68 poprzez zespół przełączający 106. Przy przejściu z pierwszego do drugiego stanu, konwersja słów informacyjnych jest przerywana, a słowo synchronizacyjne wyznaczone przez słowo stanu jest dostarczane przez pamięć 103 i doprowadzane do integratora modulo-2 68 poprzez przetwornik równoległo-szeregowy 104 i zespół przełączający. W dodatku, przy przejściu z drugiego do pierwszego stanu i pod kontrolą zespołu sterującego 107 do pamięci buforowej ładuje się słowo kodowe, które odpowiada stanowi kodowania S1 i następnie konwersja ze słów informacji na słowa kodowe jest ponawiana, aż urządzenie kodujące znów zostanie wprowadzone w drugi stan przez obwód sterujący 107.

Dla wstawiania słów synchronizacyjnych urządzenie kodujące z fig. 8 można dostosować w podobny sposób, jak w dostosowaniu z fig. 10.

Figura 11 pokazuje przykład wykonania urządzenia dekodującego 150 według wynalazku do ponownego przekształcania modulowanych sygnałów uzyskanych jednym ze sposobów opisanych wyżej na sekwencję słów informacji. Obwód dekodujący zawiera urządzenie różniczkujące modulo-2 110 do przekształcania modulowanego sygnału na łańcuch bitowy, w którym bit mający wartość logiczną 1 reprezentuje przejście z komórki bitowej mającej wartość sygnału L na komórkę bitową mającą wartość sygnału H albo odwrotnie, i w którym każda komórka bitowa mająca wartość logiczną 0 reprezentuje dwie kolejne komórki bitowe mające tę samą wartość sygnału. Otrzymany tak łańcuch bitowy jest doprowadzany do dwóch rejestrów przesuwnych połączonych szeregowo, z których każdy ma długość odpowiadającą długości n-bitowego słowa kodowego. Zawartości rejestrów przesuwnych 111 i 112 są dostarczane do odpowiednich szyn 113 i 114 przez wyjścia równoległe. Urządzenie dekodujące zawiera przetwornik 115 z (n+p) na m bitów. Wszystkie n bitów obecnych w rejestrze przesuwnym 112 doprowadza się do wyjść przetwornika 115 po szynie 114. Z n bitów obecnych w rejestrze przesuwnym 111, p bitów doprowadza się do przetwornika 115, których to p bitów, wraz z n biPL 192 729 B1 tami w rejestrze przesuwnym 114, jednoznacznie stanowi słowo informacji. Przetwornik 115 może zawierać pamięć z tabelą przeglądową, która zawiera m-bitowe słowo informacji dla każdej dozwolonej kombinacji bitów utworzonej przez n-bitów n-bitowego słowa kodowego i ustalone wcześniej p bitów części łańcucha bitowego następującej po tym słowie kodowym. Jednak przetwornik można również zrealizować za pomocą obwodów bramkowych.

Konwersje wykonywane przez przetwornik 115 można zsynchronizować w zwykły sposób za pomocą obwodu synchronizacyjnego 117, tak że za każdym razem, gdy całe słowo kodowe jest ładowane do rejestru przesuwnego 112, słowo, informacji jest podawane na wyjścia przetwornika, które to słowo informacji odpowiada kombinacji bitów doprowadzonej na wejścia przetwornika 115.

Do synchronizacji korzystnie stosuje się detektor słowa synchronizacyjnego 116 podłączony do szyn 113 i 114, który wykrywa wzorzec bitowy odpowiadający słowu synchronizacyjnemu.

Figura 16 pokazuje dla celów ilustracji sygnał, który można uzyskać według opisanego wyżej wynalezionego sposobu. Sygnał zawiera sekwencję q kolejnych informacyjnych części sygnału 160, gdzie q jest liczbą całkowitą, które to części sygnału reprezentują q słów informacji. Pomiędzy informacyjne części sygnału wstawione są synchronizacyjne części sygnału, z których jedna jest oznaczona przez 161 na fig. 16. Pewna liczba informacyjnych części sygnału jest pokazana szczegółowo. Każda z informacyjnych części sygnału 160 zawiera n komórek bitowych, w tym przypadku 16, które mają pierwszą (niską) wartość sygnału L lub drugą (wysoką) wartość sygnału H. Ponieważ łańcuch bitowy utworzony przez słowa kodowe i reprezentowany przez sygnał modulowany spełnia ograniczenie dk, liczba kolejnych komórek bitowych mających tę samą wartość sygnału będzie przynajmniej równa d+1 i najwyżej równa k+1. Z powodu wyboru słów kodowych zależnego od wartości sumy cyfrowej, bieżąca wartość różnicy między liczbą komórek bitowych mających pierwszą wartość sygnału i komórek bitowych mających drugą wartość sygnału w dowolnym punkcie sygnału jest w zasadzie stała, w części sygnału poprzedzającej ten punkt. Każda informacyjna część sygnału odpowiadająca słowu kodowemu z grupy pierwszego typu jednoznacznie stanowi słowo informacji. Na fig. 16 jest to na przykład informacyjna część sygnału 160c, która odpowiada słowu kodowemu 0100000001000010. To słowo kodowe jednoznacznie stanowi słowo informacji mające wartość 121. Każda informacyjna część sygnału reprezentująca słowo kodowe z grupy drugiego typu jednoznacznie reprezentuje, wraz z sąsiednią częścią sygnału, słowo informacji.

Informacyjna część sygnału 160a pokazana na fig. 16 odpowiada słowu kodowemu 00010000000100100. To słowo kodowe może stanowić zarówno słowo informacji mające wartość 24, jak i słowo informacji mające wartość 34. Informacja rzeczywiście stanowiona przez to słowo kodowe jest wyznaczona przez wartości logiczne na pierwszym i trzynastym miejscu bitowym w bezpośrednio następnej części łańcucha bitowego. Jeśli wartości logiczne tych bitów są obie równe 0, wyznaczane jest słowo informacji mające wartość 24. Jeśli bity te nie są równe 0, wyznaczane jest słowo informacji mające wartość 34. Na fig. 16 wartości bitów na pierwszym i trzynastym miejscu za słowem kodowym wyznaczonym przez część informacyjną sygnału 160a są obie równe 0, tak więc wyznaczone zostaje słowo informacji mające wartość 24. Słowo kodowe wyznaczone przez informacyjną część sygnału 160b jest identyczne ze słowem kodowym wyznaczonym przez informacyjną część sygnału 160a. Za słowem kodowym reprezentowanym przez informacyjną część sygnału 160b następuje jednak bezpośrednio słowo synchronizacyjne, którego pierwszy bit ma wartość logiczną 1, tak więc teraz wyznaczone zostanie słowo, informacji mające wartość 34.

Figura 12 pokazuje dla przykładu nośnik zapisu 120 według wynalazku. Pokazany nośnik zapisu jest typu wykrywalnego optycznie. Nośnik zapisu może być także innego typu, na przykład typu czytanego magnetycznie. Nośnik zapisu zawiera wzorce informacyjne ułożone w ścieżki 121. Fig. 13 pokazuje w dużym powiększeniu część 122 jednej ze ścieżek 121. Wzorzec informacyjny w części ścieżki 121 pokazanej na figurze 13 zawiera pierwsze odcinki 123, na przykład w postaci znaczników wykrywalnych optycznie i drugie odcinki 124, na przykład obszary środkowe leżące pomiędzy znacznikami. Pierwsze i drugie odcinki zmieniają się w kierunku ścieżki 125. Pierwsze odcinki 123 przedstawiają pierwsze własności wykrywalne, a drugie odcinki 124 przedstawiają drugie własności, które można odróżnić od pierwszych własności wykrywalnych. Pierwsze odcinki 123 reprezentują komórki bitowe 12 zmodulowanego sygnału binarnego 7 mającego jeden poziom sygnału, na przykład niski poziom sygnału L. Drugie odcinki 124 reprezentują komórki bitowe 11 mające inny poziom sygnału, na przykład wysoki poziom sygnału H. Nośnik zapisu 12 można uzyskać generując najpierw sygnał modulowany, a potem umieszczając wzorzec informacyjny na nośniku zapisu. Jeśli nośnik zapisu jest typu

PL 192 729 B1 wykrywalnego optycznie, nośnik zapisu można uzyskać metodą matrycową i replikacji znaną jako taką, na podstawie sygnału modulowanego 7.

Figura 14 pokazuje urządzenie zapisujące do zapisywania informacji, w którym stosowane jest urządzenie kodujące według wynalazku, na przykład urządzenie kodujące 140 pokazane na fig. 6. W urządzeniu zapisującym linia sygnałowa do dostarczania sygnału modulowanego jest podłączona do obwodu sterującego 141 dla głowicy zapisującej 142, wzdłuż której przesuwany jest nośnik zapisu 143 typu zapisywalnego. Głowica zapisująca 142 jest zwykłego typu nadającego się do wprowadzania znaczników mających wykrywalne zmiany, na nośnik zapisu 143. Obwód sterujący 141 może być również zwykłego typu, generując sygnał sterujący dla głowicy zapisującej w odpowiedzi na sygnał modulowany doprowadzany do obwodu sterującego 141, tak że głowica zapisująca 142 wprowadza wzorzec znaczników, który odpowiada sygnałowi modulowanemu.

Figura 15 pokazuje urządzenie odczytujące, w którym stosuje się urządzenie dekodujące według wynalazku, na przykład urządzenie dekodujące 153 pokazane na fig. 11. Urządzenie odczytujące zawiera głowicę odczytującą zwykłego typu do odczytywania nośnika zapisu według wynalazku, który to nośnik zapisu zawiera wzorzec informacyjny odpowiadający sygnałowi modulowanemu. Głowica odczytująca 150 wytwarza więc analogowy odczytywany sygnał modulowany według wzorca informacyjnego odczytanego przez głowicę odczytującą 150. Obwód wykrywający 152 przekształca ten odczytany sygnał w zwykły sposób na sygnał binarny, doprowadzany następnie do obwodu dekodującego 153.

Claims (10)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób przekształcania słów informacji na sygnał modulowany, w którym przekształca się szereg m-bitowych słów informacji w szereg n-bitowych słów kodowych według reguł konwersji, gdzie n i m są liczbami całkowitymi, przy czym liczba n jest większa od m, a szereg słów kodowych przekształca się na sygnał modulowany, przy czym reguły konwersji są takie, że modulowany sygnał spełnia ustalone wcześniej kryterium, w którym to sposobie dla jednego odebranego słowa informacji dostarcza się jedno n-bitowe słowo kodowe, wybrane jednego ze zbioru zestawów słów kodowych, który to zestaw jest skojarzony ze stanem kodowania, wprowadzonym przy dostarczaniu poprzedniego słowa kodowego, znamienny tym, że słowa kodowe (4) rozkłada się na przynajmniej jedną grupę pierwszego typu (G11, G12) i przynajmniej jedną grupę drugiego typu (G2), a dostarczając każde ze słów kodowych należących do grupy pierwszego typu (G11, G12) wprowadza się stan kodowania pierwszego typu (S1, S4), wyznaczony przez odnośną grupę pierwszego typu, dostarczając każde ze słów kodowych należących do grupy drugiego typu (G2) wprowadza się stan kodowania drugiego typu (S2, S3), wyznaczony przez odnośną grupę drugiego typu i przez słowo informacji (1), przy czym żaden z zestawów słów kodowych (V2, V3), skojarzonych ze stanem kodowania drugiego typu (S2, S3), nie zawiera słów kodowych wspólnych z jakimkolwiek innym zestawem słów kodowych (V2, V3), skojarzonych z jakimkolwiek innym stanem kodowania drugiego typu (S2, S3), natomiast przynajmniej jeden zestaw słów kodowych (V1, V2, V3, V4) zawiera słowo kodowe z grupy drugiego typu skojarzonej ze zbiorem słów informacji, w którym każde słowo informacji wprowadza różny stan kodowania drugiego typu, a odpowiednie słowa informacji odróżnia się ze zbioru za pomocą detekcji następującego słowa kodowego.
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że szereg słów informacji przekształca się na szereg słów kodowych według takich reguł konwersji, że odpowiadający sygnał modulowany nie ma w zasadzie składników częstotliwościowych w obszarze niskiej częstotliwości w widmie częstotliwości, a każda liczba kolejnych komórek bitowych mających tę samą wartość sygnału w sygnale modulowanym wynosi przynajmniej d+1 i najwyżej k+1, przy czym zestawy (V1, V2, V3, V4) słów kodowych dla każdego z przynajmniej kilku słów informacji zawierają przy najmniej parę słów kodowych, zaś składników niskiej częstotliwości w sygnale modulowanym (7) unika się przy przekształcaniu słów informacji przez wybrane słowa kodowe z par słów kodowych.
3. 3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że bieżąca wartość sumy cyfrowej stanowi miarę bieżącej zawartości DC, którą to wartość wyznacza się dla poprzedniej części sygnału modulowanego (7) i która oznacza dla tej części bieżącą wartość różnicy pomiędzy liczbą komórek bitowych mających pierwszą wartość i liczbą komórek bitowych mających drugą wartość, a pary zawierające dwa słowa

   PL 192 729 B1 kodowe mają przeciwne działanie na wartość sumy cyfrowej i słowa kodowe wybiera się z par w odpowiedzi na pewne wartości sumy cyfrowej, tak że wartość sumy cyfrowej jest nadal ograniczona.
4. 4. Sposób według zastrz. 2 albo 3, znamienny tym, że słowa informacji przekształca się na sekwencję słów kodowych, która stanowi łańcuch bitowy mający bity o pierwszej wartości logicznej i bity o drugiej wartości logicznej, przy czym liczba kolejnych bitów mających pierwszą wartość logiczną i umieszczonych pomiędzy^: bitami mającymi drugą wartość logiczną wynosi przynajmniej d i najwyżej k, a łańcuch bitowy przekształca się na sygnał modulowany (7), w którym przejścia z komórek logicznych mających pierwszą wartość sygnału na komórki logiczne mające drugą wartość sygnału lub odwrotnie odpowiadają bitom mającym drugą wartość logiczną w łańcuchu bitowym.
5. 5. Sposób według zastrz. 1 albo 2, albo 3, znamienny tym, że zestawy (V2, V3) słów kodowych należących do stanów kodowania (S2, S3) drugiego typu wzajemnie odróżnia się na podstawie wartości logicznych bitów na p ustalonych wcześniej pozycjach w słowach kodowych, gdzie p jest liczbą całkowitą mniejszą niż n.
6. 6. Sposób według zastrz, 5, znamienny tym, że do szeregu słów kodowych wstawia się słowa synchronizacyjne (sync) (100, 101), przy czym słowa synchronizacyjne pokazują wzorce bitowe, które nie mogą wystąpić w łańcuchu bitowym utworzonym przez słowa kodowe, oraz stosuje się słowa synchronizacyjne o różnych wzorcach bitowych i stosowane słowo synchronizacyjne zależy od stanu kodowania, przy czym ustalony wcześniej stan kodowania wprowadza się dla konwersji następnego słowa informacji po wstawieniu słowa synchronizacyjnego, zaś słowa synchronizacyjne są wzajemnie odróżnialne na podstawie logicznych wartości bitów na ustalonych wcześniej pozycjach w sposób odpowiadający sposobowi wzajemnego odróżniania zestawów słów kodowych należących do stanów kodowania drugiego typu.
7. 7. Sposób według zastrz. 1 albo 2, albo 3, znamienny tym, że d jest równe 2 i k jest równe 10 oraz stosunek n dom wynosi 2 do 1.
8. 8. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że m jest równe 8, a n jest równe 16.
9. 9. Sposób według zastrz. 5 albo 6, znamienny tym, że p jest równe 2.
10. 10. Sposób według zastrz. 1 albo 2 albo 3, znamienny tym, że pierwszą grupę (G11) pierwszego typu słów kodowych tworzy się przez słowa kodowe kończące się a bitami mającymi pierwszą wartość logiczną, gdzie a jest równe 0 lub 1, że drugą grupę (G12) pierwszego typu słów kodowych tworzy się przez słowa kodowe kończące się b bitami mającymi pierwszą wartość logiczną, gdzie b jest liczbą całkowitą większą niż lub równą 6 i mniejszą niż lub równą 9, grupę (G2) drugiego typu tworzy się przez słowa kodowe kończące się c bitami mającymi pierwszą wartość logiczną, gdzie c jest liczbą całkowitą większą niż lub równą 2 i mniejszą niż lub równą 5, a zestawy (V1, V2, V3, V4) słów kodowych zależne od stanu kodowania (S1, S2, S3, S4), z których wybiera się słowa kodowe przypisywane słowom informacji tworzy się przez słowa kodowe zaczynające się od pewnej liczby bitów o pierwszej wartości logicznej, która to liczba bitów zależy od stanu kodowania zależnego od zestawu, tak że liczba kolejnych bitów mających pierwszą wartość logiczną w łańcuchu bitowym utworzonym przez dwa kolejne słowa kodowe wynosi przynajmniej d i najwyżej k.