PL191426B1

PL191426B1 - Maszyna do wytwarzania włókninowej tkaniny tekstylnej

Info

Publication number: PL191426B1
Application number: PL350364A
Authority: PL
Inventors: Rosario Maggio; Laurent Schmit
Original assignee: Rieter Perfojet
Priority date: 1999-04-23
Filing date: 2000-04-20
Publication date: 2006-05-31
Also published as: EP1177336B2; DE60004660T2; CN1348513A; JP4549541B2; EP1177336A1; IL146029A; CN1168855C; DE60004660D1; ATE247728T1; EP1177336B1; JP2002543299A; FR2792656B1; TR200103043T2; WO2000065134A1; IL146029A0; AU4301300A; DE60004660T3; FR2792656A1; US6966762B1; PL350364A1

Abstract

1. Maszyna do wytwarzania wlókninowej tkaniny tek- stylnej, znamienna tym, ze zawiera kolejno od góry do dolu zestaw chlodzacy (4) do chlodzenia i formowania wytloczonych wlókien, oddzielony od niego zespól ciagnacy (5) z plynnymi urzadzeniami strumieniowymi zapewniajacymi przeplyw powietrza do ciagnienia ochlodzonych wlókien, przy czym zespól ciagnacy (5) zawiera pionowa szczeline ciagnaca (F) z otworem wlotowym, otworem wylotowym i stalym przekrojem poziomym przez który przechodza wlókna z powietrzem do formowania poprzecznie rozsze- rzajacej sie zaslony przeciagnietych wlókien, przy czym szczelina ciagnaca (F) jest uformowana przez poprzecznie rozciagajace sie, rozmieszczone w odstepach na boki scianki (15) konczace sie przy otworze wylotowym, dyfu- zor (10) ze strefa wlotowa (13) zawierajaca otwór wlotowy dyfuzora do otrzymywania kurtyny (3) przeciagnietych wlókien i polaczony ze strefa wylotowa dyfuzora (10) zawie- rajaca otwór wylotowy dyfuzora, przy czym dyfuzor (10) zawiera dysze rozbiezna i elektrostatycznie ladowana szyne (11) do rozluzniania przeciagnietych wlókien, które przechodza przez nia, aby formowac rozluznione wlókna, przy czym dysza rozbiezna jest uformowana przez umoco- wanie rozbieznie konczacych sie scianek (15) przy wyloto- wym otworze dyfuzora i pas odbierajacy (7) do odbierania .. PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest maszyna do wytwarzania włókninowej tkaniny tekstylnej. Wynalazek dotyczy udoskonalenia dokonanego w urządzeniach służących do produkcji włókninowej tkaniny tekstylnej, które to urządzenia zwykle zalicza się do urządzeń produkujących tkaniny o nazwie rodzajowej „spunbond, stosowanych do formowania włóknin z ciągłych włókien syntetycznych.

Wynalazek odnosi się w szczególności do udoskonalenia dokonanego w układzie służącym do rozkładania wytłoczonych włókien, po ich wyciągnięciu, na ruchomym pasie transportującym, na którym one się tak rozkładają w sposób przypadkowy, że formują regularną tkaninę o ciężarze i grubości, które mogą być regulowane zgodnie z zastosowaniami.

Produkcja tkanin włókninowych typu spunbond jest znana od dziesiątków lat i obejmuje w ogólności: przetłaczanie roztopionego polimeru organicznego przez perforowaną dyszę przędzalniczą z otworami, po to żeby formować wiązkę lub kurtynę z włókien, ukierunkowanie wyciśniętych włókien poprzez ciągnienie ich za pomocą urządzenia strumieniowego, jednego lub więcej, wyrzucającego strumień czynnika płynnego, w szczególności strumień sprężonego powietrza, odbieranie wiązki włókien, w postaci tkaniny umieszczonej na ruchomym pasie transportującym, która jest ogólnie poddawana działaniu źródła podciśnienia i posiada szybkość regulowaną zgodnie z wymaganymi do uzyskania właściwościami tkaniny, w szczególności zgodnie z wymaganą grubością.

Po wyprodukowaniu, tkanina jest zestalana, na przykład przez obróbkę zaklejaniem lub przez kalandrowanie, najlepiej kalandrowanie gorące, tak żeby włókna elementarne zostały połączone wzajemnie ze sobą.

Tam gdzie jest to właściwe, mogą być wykonywane inne obróbki umacniające, takie jak na przykład obróbka igłowaniem (tradycyjna lub przy pomocy strumieni czynnika płynnego), i/lub polegająca na wytrącaniu się substancji wiążącej na powierzchni lub we wnętrzu tkaniny.

Ogólnie, urządzenie stosowane do produkcji takich wyrobów zawiera przynajmniej jedną wytłaczarkę do roztopionego organicznego polimeru zasilającą dyszę przędzalniczą wytwarzającą kurtynę włókien, strefę chłodzenia do powodowania przynajmniej powierzchniowego zestalania się wytłoczonych włókien, urządzenie zasysające w postaci wąskiej komory o prostokątnym przekroju poprzecznym, wewnątrz którego kurtyna włókien jest poddawana oddziaływaniu strumieni powietrza o wysokiej prędkości przepływu, powodującego ciągnienie włókien, który to zespół będzie tutaj w poniższym opisie określany terminem „szczelina ciągnąca, układ do odchylania i spowalniania przepływu powietrza u wylotu ze szczeliny ciągnącej, i do rozkładania włókien w sposób przypadkowy na pasie odbierającym.

W takim urządzeniu włókna wyłaniają się z wylotu szczeliny ciągnącej, w postaci wiązki włókien razem zgrupowanych w płaszczyźnie środkowej szczeliny.

Włókna te są wyrzucane z bardzo dużą szybkością ze szczeliny ciągnącej, ich prędkość może osiągać 3000 m/min (50 m/s), lub więcej, w zależności od ustalenia.

W celu uzyskania, na pasie odbierającym, tkaniny włókninowej tak jednorodnej jak jest to tylko możliwe, kiedy włókna opuszczające szczelinę ciągnącą są na ten pas rzucane, konieczne jest oddzielanie włókien od siebie, ale również konieczne jest zmniejszanie ich szybkości, przedtem zanim one uderzają w pas, w celu ograniczenia nie dającego się kontrolować zjawiska odskakiwania, które powoduje tworzenie się arkusza o formacji niejednorodnej.

Dla zapewnienia takiego rozpadania się i takiego rozkładu kurtyny z wytłoczonych włókien, dotychczas były proponowane różne techniki.

Najstarsza technika, która pojawia się w szczególności w opisach patentowych: brytyjskim opisie patentowym numer GB-A-932 482 i opisie patentowym USA numer US-A-3 967 118, polega na ładowaniu elektrostatycznym włókien, które wtedy dążą do wzajemnego odpychania się (efekt koronowy).

Ta technologia umożliwia ulepszenie formowania arkusza kiedy włókna są wyrzucane ze szczeliny ciągnącej ze stosunkowo niską prędkością i w konsekwencji, na pasie, zjawiska nazywane grupowaniem się razem włókien dominują nad zjawiskami odskakiwania włókien.

Ten przypadek występuje w szczególności wtedy, kiedy arkusz składa się ze stosunkowo grubych włókien, to jest o numerze przędzy większym niż lub równym 2,2 dtex w odniesieniu do jednego włókna, które to włókna są na ogół produkowane przy szybkościach u wylotu ze szczeliny ciągnącej mniejszej niż 3000 m/min.

W celu obniżenia prędkości bez dodawania dodatkowego elementu, konieczne jest, w tym przypadku umieszczenie końca szczeliny ciągnącej, do którego jest przymocowane urządzenie elekPL 191 426 B1 trostatyczne, z zachowaniem stosunkowo dużego odstępu od pasa odbierającego, rzędu 500 mm lub więcej, aby siły cząstkowe działające na włókna w powietrzu spowalniały ich szybkość, a przez to ograniczały zjawiska odskakiwań polepszając w ten sposób formowanie się arkusza.

Urządzenie to niezupełnie jest satysfakcjonujące, ponieważ nie ma możliwości kontrolowania szybkości, a włókna są również poddawane działaniu wszystkich zewnętrznych prądów powietrznych, co powoduje rozrywanie arkusza i tworzy defekty.

Wreszcie, zwykłe tarcie włókien w powietrzu, nie umożliwia dostatecznego spowolnienia ich szybkości na tak krótkiej odległości, aby wystarczająco tłumić zjawiska odskakiwania włókien znajdujących się na pasie.

Wskutek tego, jak wynika to z opisu patentowego USA numer US 3 286 896 zaproponowano, żeby spasować koniec szczeliny ciągnącej (patrz figury 7 i 8) z układem odchylającym po to, by zapewnić lepsze rozkładanie i lepsze rozluźnianie wiązek produkowanych włókien.

Jednakże, ponieważ to rozwiązanie nie jest całkowicie zadowalające, jak wynika to z opisu patentowego USA numer US-A-3 325 906, zaproponowano dołączenie do dyszy odchylającej znajdującej się u wylotu szczeliny ciągnącej, do każdej strony tej dyszy odchylającej, zestawu służącego do dmuchania powietrzem, co tworzy podciśnienie w okolicy ścianek i tym samym przyciąga włókna w kierunku ku ściankom, przez co występuje tendencja do rozluźniania się wiązki włókien i również tendencja do spowalniania prędkości włókien.

Niemniej jednak takie urządzenie, które jest teoretycznie zadowalające, też ma ograniczoną skuteczność, jako że te włókna, które są usytuowane głównie na każdej ze stron wiązki, są w ten sposób „rozpościerane, natomiast tamte zgrupowane razem, które są w środku wiązki, są nadzwyczaj trudne do ich oddzielania, jednego od drugiego.

Teraz założono, i to stanowi przedmiot wynalazku, że jest możliwe osiąganie nie tylko zupełnego rozluźnienia wiązki wytłoczonych włókien u wylotu ze szczeliny ciągnącej, ale także uzyskiwanie bardzo jednorodnego ich rozkładania na pasie odbierającym, z jednej strony poprzez oddzielenie zestawu do rozluźniania wiązki włókien od faktycznej szczeliny ciągnącej, a z drugiej strony i przede wszystkim, przez takie zaprojektowanie tego zestawu rozluźniającego, żeby on łączył w sobie zarówno zalety technik elektrostatycznego ładowania włókien, jak i technik rozluźniania wiązki, przez spowalnianie szybkości przepływu powietrza u wylotu ze szczeliny wyciągającej, i tym samym przez zmniejszanie szybkości włókien przed ich przyjmowaniem na pas odbierający.

Maszyna do wytwarzania włókninowej tkaniny tekstylnej według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera kolejno od góry do dołu zestaw chłodzący do chłodzenia i formowania wytłoczonych włókien, oddzielony od niego zespół ciągnący z płynnymi urządzeniami strumieniowymi zapewniającymi przepływ powietrza do ciągnienia ochłodzonych włókien, przy czym zespół ciągnący zawiera pionową szczelinę ciągnącą z otworem wlotowym, otworem wylotowym i stałym przekrojem poziomym przez który przechodzą włókna z powietrzem do formowania poprzecznie rozszerzającej się zasłony przeciągniętych włókien, przy czym szczelina ciągnąca jest uformowana przez poprzecznie rozciągające się, rozmieszczone w odstępach na boki ścianki kończące się przy otworze wylotowym, dyfuzor ze strefą wlotową zawierającą otwór wlotowy dyfuzora do otrzymywania kurtyny przeciągniętych włókien i połączony ze strefą wylotową dyfuzora zawierającą otwór wylotowy dyfuzora, przy czym dyfuzor zawiera dyszę rozbieżną i elektrostatycznie ładowaną szynę do rozluźniania przeciągniętych włókien, które przechodzą przez nią, aby formować rozluźnione włókna, przy czym dysza rozbieżna jest uformowana przez umocowanie rozbieżnie kończących się ścianek przy wylotowym otworze dyfuzora i pas odbierający do odbierania odsłoniętych włókien, przy czym wylotowy otwór dyfuzora jest odległy od pasa, tworząc obszar odbiorczy pasa, w którym szczelina przepływu powietrza jest utworzona pomiędzy otworem wyjściowym zespołu ciągnącego a otworem wejściowym dyfuzora dla dostarczania przepływu powietrza na włókna wzdłuż całkowitych bocznych rozszerzeń otworów, przy czym szczelina przepływu powietrza dla otaczającego powietrza do wlotu powietrza na zasadzie efektu Venturiego wytworzonego w dyszy rozbieżnej przez powietrze przechodzące przez przeciągnięte włókna i przestrzeń pasa odbierającego jest otwarta dla otaczającego powietrza.

Druga szczelina przepływu powietrza odległa od najpierw wymienionej szczeliny przepływu powietrza rozciąga się przez dyfuzor i otwory w dyszy rozbieżnej dla wtrysku powietrza na zasadzie efektu Venturiego powstałego w dyszy rozbieżnej przez przepływające powietrze z przeciągniętych włókien.

Szczeliny przepływu powietrza są funkcjonalnie połączone z elementami doprowadzającymi powietrze tylko na zasadzie efektu Venturiego.

PL 191 426 B1

Szyna jest usytuowana pomiędzy dyszą rozbieżną a pasem odbierającym.

W innej wersji szyna jest usytuowana wyżej od dyszy rozbieżnej.

Dysze zbieżna i rozbieżna są połączone przez szczelinę prostoliniową.

Jeszcze w innej wersji szyna jest usytuowana w szczelinie prostoliniowej.

Według jednego z wariantów wynalazku, strefa rozbieżna dyfuzora zawiera dwie ścianki i dwie szczeliny boczne, usytuowane u góry dyfuzora po każdej jego stronie, i pozwalające albo na wciąganie powietrza z zewnątrz wywołując efekt Venturiego, albo, tam gdzie jest to właściwe, na wtryskiwanie powietrza pod mniejszym ciśnieniem niż 10⁵ Pa, a korzystnie pomiędzy 0,4 x 10⁵ Pa i 0,8 x 10⁵ Pa, powodując kierowanie przepływu powietrza na ścianki wymienionego dyfuzora.

Powyższy dyfuzor umożliwia precyzyjną regulację szerokości wiązki włókien, a także szybkości udarowej włókien na pasie odbierającym, zespół ładowania elektrostatycznego ma możliwość być zainstalowany po stronie odpływu od zespołu dyfuzora, tam gdzie jest to właściwe, ale korzystnie jest gdy jest on wbudowany do wewnątrz zespołu dyfuzora, uwydatniając przez to efekt rozluźniania wiązki włókien.

Korzystne i praktyczne są następujące cechy urządzenia według wynalazku: dyfuzor zawiera strefę wlotową w formie dyszy zbieżnej, połączonej z dwiema ściankami strefy rozbieżnej prostoliniową szczeliną, szyna elektrostatycznego ładowania włókien jest montowana na poziomie prostoliniowej szczeliny, bezpośrednio po stronie dopływu do strefy rozbieżnej odległość dyfuzora od pasa odbierającego może być regulowana w celu zminimalizowania wpływu zewnętrznych prądów powietrznych na wiązkę włókien, ciśnienie powietrza, które płynie w dyfuzorze w kierunku na jego ścianki, i regulacja napięcia elektrycznego szyny elektrostatycznej, umożliwiają bardzo precyzyjne dostosowanie warunków formowania arkusza, zgodnie z prędkością włókien u wylotu ze szczeliny wyciągającej, czyniąc takie urządzenie szczególnie nadającym się do formowania arkuszy zawierających „niskodenierowe włókna, jak również nadającym się do prowadzenia produkcji przy wysokiej prędkości roboczej, wreszcie, oddzielenie faktycznego układu wyciągającego od tamtego układu służącego do rozkładania kurtyny włókien, pozwala na możliwość regulacji numeru przędzy wymienionych włókien bez zmieniania wyglądu zewnętrznego arkusza i na odwrót.

Wynalazek i korzyści, które z niego wynikają, będą bardziej zrozumiałe dzięki następującej dalej przykładowej postaci wynalazku, która jest podana w formie pomocy ale bez zamiaru ograniczania się do niej, i która jest zilustrowana załączonym rysunkiem.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia widok ogólny maszyny do produkcji włókninowej tkaniny tekstylnej typu spunbond, fig. 2 - schematyczny widok szczegółu przedstawiający budowę i działanie zespołu, służącego do rozluźnienia uformowanej wiązki włókien i do odkładania jej na pasie odbierającym, fig. 3 - odmianę postaci według wynalazku, w której jest uzyskiwane elektrostatyczne ładowanie włókien za pomocą szyny wbudowanej do wewnątrz dyfuzora, co jest możliwe przy przepływie powietrza wewnątrz dyfuzora skierowanym na ścianki, po to by wywoływać albo naturalne wciąganie powietrza zewnętrznego, albo przez układ wtryskiwania powietrza doprowadzać powietrze pod niskim ciśnieniem, mniejszym niż 10 Pa.

Maszyna do wytwarzania włókninowej tkaniny tekstylnej według wynalazku jest przystosowana do stosowania w linii produkcyjnej, służącej do wytwarzania włókninowej tkaniny tekstylnej składającej się z ciągłych włókien syntetycznych.

Jak widać na fig. 1, maszyna jest więc złożona z przynajmniej jednej wytłaczarki 1, która podaje polimer syntetyczny, taki jak poliamid, polietylen, poliester, i tak dalej, do dyszy przędzalniczej 2, przy formowaniu kurtyny włókien 3.

Z praktycznego punktu widzenia, co się podaje w formie porady, dysza przędzalnicza składa się z płytki zawierającej mnóstwo otworów, na przykład 5000 otworów przypadających na metr szerokości, posiadających średnicę zależną od wytłaczanych włókien, na przykład 0,5 mm. Te otwory są rozłożone w licznych równoległych rzędach, na przykład w osiemnastu rzędach, i na całej szerokości wylotu dyszy przędzalniczej o wymiarze 140 mm.

U wylotu tej dyszy przędzalniczej jest zainstalowany zestaw chłodzenia 4, służący do regulowania temperatury włókien w zależności od polimeru, złożony na przykład z licznych kolejno następujących po sobie stref 4a, 4b, 4c, służący do poddawania kurtyny włókien 3 działaniom poprzecznych przepływów powietrza, których prędkości przepływu i temperatury mogą być regulowane.

PL 191 426 B1

Podaje się w formie porady, że długość tej strefy chłodzącej jest rzędu 1200 mm, a temperatura i prędkość przepływu w każdej ze stref obniża się idąc w kierunku od pierwszej strefy 4a do trzeciej strefy 4c.

Po stronie odpływu z tej strefy chłodzenia, jest zainstalowany zespół ciągnący 5, który jest w postaci zamkniętej obudowy posiadającej szczelinę F, w którą jest wtryskiwane powietrze pod ciśnieniem, na przykład rzędu 0,5 x10⁵ Pa.

Taki układ ciągnący umożliwia powodowanie zasysania kurtyny włókien i ich porywania przez strumienie powietrza o wysokiej szybkości przepływu, dokonując ich wyciągania.

U wylotu z zespołu ciągnącego 5 wiązka włókien 3 jest kierowana na pas odbierający 7 poprzez zestaw 6, który to zestaw stanowi przedmiot wynalazku, a dwa jego przykłady są przedstawione na figurach 2 i 3. Zestaw 6 przyczynia się do odchylania i spowalniania przepływu powietrza opuszczającego szczelinę 5, powodując tym samym rozluźnianie wiązki włókien.

W pierwszym przykładzie, przedstawionym na fig. 2, zestaw taki zawiera, znajdujące się w pobliżu szczeliny ciągnącej F zespół ciągnący 5, z jednej strony dyfuzor 10, składający się z rozbieżnej dyszy, rozciągającej się na całej szerokości wytwarzanej tkaniny, a z drugiej strony, od strony wypływu z tego zestawu rozluźniającego wiązkę, szynę 11 do elektrostatycznego ładowania włókien u wylotu zestawu dyfuzora 10 powodującą rozluźnianie się centralnej strefy wiązki włókien, przedtem zanim ona zostanie odłożona na pasie odbierającym 7.

W tym przykładzie dyfuzor 10 jest złożony z komory 12 posiadającej szczelinę wewnętrzną 13 o kształcie dyszy zbieżno-rozbieżnej, rozciągającej się na całkowitej szerokości urządzenia, znajdującej się na przeciw wylotu ze szczeliny ciągnącej F zespołu ciągnącego 5.

W pobliżu dolnej części strefy rozbieżnej są dwie szczeliny 14, umieszczone symetrycznie po bokach i otwierające się do tej szczeliny 13. Symetryczne szczeliny 14 mogą być albo podłączone do źródła sprężonego powietrza wtryskiwanego pod ciśnieniem mniejszym niż 10⁵ Pa, a korzystnie pod ciśnieniem rzędu 0,4 x 10⁵ Pa, albo zwyczajnie otwarte na zewnętrzne powietrze.

Strefa rozbieżna, w tym przykładzie, jest przedłużona przez ścianki 15, które są tak samo rozbieżne.

Tradycyjna szyna 11 do elektrostatycznego ładowania włókien jest zainstalowana bezpośrednio po stronie odpływu tego zespołu dyfuzora, albo jest wbudowana do wewnątrz tego zespołu dyfuzora, tam gdzie jest to właściwe, umożliwiając przez to intensyfikację rozluźniania wiązki. Taka szyna 11 jest szyną konwencjonalną, typu opisanego na przykład w dokumencie US-A-3 967 118.

Figura 3 ilustruje drugi przykład zestawu do rozluźniania i do rozkładania wiązki włókien w formę tkaniny wytwarzanej według wynalazku.

W tym wariancie, gdzie zastosowano te same odnośniki liczbowe, które są wykorzystywane do opisu przykładu zilustrowanego na fig. 2, urządzenie 6 do rozluźniania i do rozkładania wiązki włókien jest, tak jak poprzednio, oddzielone od zespołu wyciągającego 5.

Przykład ten także zawiera strefę wlotową 13 w formie zbieżnej dyszy rozciągającej się na przeciw wylotu ze szczeliny wyciągającej F. To strefa wlotowa 13, w formie dyszy zbieżnej, jest połączona prostoliniową szczeliną 20z dwiema ściankami 15 strefy rozbieżnej.

Szyna 11 do elektrostatycznego ładowania włókien jest wbudowana, w tym przykładzie, do wewnątrz dyfuzora przy końcu prostoliniowej szczeliny 20 i bezpośrednio po stronie dopływu do strefy rozbieżnej 15.

Zasysanie powietrza pochodzącego z zewnątrz, powodowane przez efekt Venturiego, dokonuje się przez dwie sąsiadujące ze sobą boczne szczeliny uformowane przez dolną powierzchnię czołową zespołu wyciągającego 5 i górną powierzchnię czołową zestawu rozluźniającego i rozkładającego 6.

Pojawia się więc przepływ powietrza wzdłuż ścianek 20, 15, przechodzący przez cały zestaw rozluźniający i rozkładający 6.

Tam gdzie jest to właściwe, tak jak w przykładzie opisywanym w powiązaniu z fig. 2, wtryskiwanie powietrza pod niskim ciśnieniem, mniejszym niż 10⁵ Pa, mogłoby być dokonywane z dwóch bocznych szczelin uformowanych pomiędzy zespołem wyciągającym 5 i zestawem rozluźniającym i rozkładającym 6.

Stwierdzono, że takie urządzenie nie tylko jest doskonałym urządzeniem do rozluźniania uzyskiwanej wiązki włókien, ale ponadto też, przyjmowanie włókien na pasie 7 jest bardzo regularne i prowadzi do uzyskiwania bardzo jednorodnej tkaniny włókninowej.

Oczywiście, wynalazek nie jest ograniczony do takiej postaci, lecz odnosi się do wszystkich jej wariantów realizowanych w tym samym duchu.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Maszyna do wytwarzania włókninowej tkaniny tekstylnej, znamienna tym, że zawiera kolejno od góry do dołu zestaw chłodzący (4) do chłodzenia i formowania wytłoczonych włókien, oddzielony od niego zespół ciągnący (5) z płynnymi urządzeniami strumieniowymi zapewniającymi przepływ powietrza do ciągnienia ochłodzonych włókien, przy czym zespół ciągnący (5) zawiera pionową szczelinę ciągnącą (F) z otworem wlotowym, otworem wylotowym i stałym przekrojem poziomym przez który przechodzą włókna z powietrzem do formowania poprzecznie rozszerzającej się zasłony przeciągniętych włókien, przy czym szczelina ciągnąca (F) jest uformowana przez poprzecznie rozciągające się, rozmieszczone w odstępach na boki ścianki (15) kończące się przy otworze wylotowym, dyfuzor (10) ze strefą wlotową (13) zawierająca otwór wlotowy dyfuzora do otrzymywania kurtyny (3) przeciągniętych włókien i połączony ze strefą wylotową dyfuzora (10) zawierającą otwór wylotowy dyfuzora, przy czym dyfuzor (10) zawiera dyszę rozbieżną i elektrostatycznie ładowaną szynę (11) do rozluźniania przeciągniętych włókien, które przechodzą przez nią, aby formować rozluźnione włókna, przy czym dysza rozbieżna jest uformowana przez umocowanie rozbieżnie kończących się ścianek (15) przy wylotowym otworze dyfuzora i pas odbierający (7) do odbierania odsłoniętych włókien, przy czym wylotowy otwór dyfuzora (10) jest odległy od pasa (7) tworząc obszar odbiorczy pasa, w którym szczelina przepływu powietrza jest utworzona pomiędzy otworem wyjściowym zespołu ciągnącego (5) a otworem wejściowym dyfuzora (10) dla dostarczania przepływu powietrza na włókna wzdłuż całkowitych bocznych rozszerzeń otworów, przy czym szczelina przepływu powietrza dla otaczającego powietrza do wlotu powietrza na zasadzie efektu Venturiego wytworzonego w dyszy rozbieżnej przez powietrze przechodzące przez przeciągnięte włókna i przestrzeń pasa odbierającego jest otwarta dla otaczającego powietrza.
2. Maszyna według zastrz. 1, znamienna tym, że druga szczelina przepływu powietrza odległa od najpierw wymienionej szczeliny przepływu powietrza rozciąga się przez dyfuzor (10) i otwory w dyszy rozbieżnej dla wtrysku powietrza na zasadzie efektu Venturiego powstałego w dyszy rozbieżnej przez przepływające powietrze z przeciągniętych włókien.
3. Maszyna według zastrz. 2, znamienna tym, że szczeliny przepływu powietrza są funkcjonalnie połączone z elementami doprowadzającymi powietrze tylko na zasadzie efektu Venturiego.
4. Maszyna według zastrz. 1 albo 2, znamienne tym, że szyna (11) jest usytuowana pomiędzy dyszą rozbieżną a pasem odbierającym (2).
5. Maszyna według zastrz. 1, znamienna tym, że szyna (11) jest usytuowana wyżej od dyszy rozbieżnej.
6. Maszyna według zastrz. 5, znamienna tym, że dysze zbieżna i rozbieżna są połączone przez szczelinę prostoliniową.
7. Maszyna według zastrz. 6, znamienna tym, że szyna (11) jest usytuowana w szczelinie prostoliniowej.