PL187516B1

PL187516B1 - Nowe podstawione pochodne imidazolu, sposób ich wytwarzania oraz kompozycja farmaceutyczna zawierająca te związki

Info

Publication number: PL187516B1
Application number: PL97327735A
Authority: PL
Inventors: Jerry L. Adams; Jeffrey C. Boehm; Dennis Lee
Original assignee: Smithkline Beecham Corp
Priority date: 1996-01-11
Filing date: 1997-01-10
Publication date: 2004-07-30
Also published as: TR199801361T2; HUP9902460A2; DE69724246T2; JP2000503302A; CN1213306A; ATE247470T1; CA2242327A1; BR9706973A; TW505637B; DE69724246D1; IL125223A0; CZ216498A3; PL327735A1; US5977103A; AU715900B2; EP0900083A1; US5864036A; US5756499A; MX9805631A; WO1997025045A1

Abstract

1. Nowe podstawione pochodne imidazolu o wzorze (I): w którym R 1 oznacza 4-piiydyl lub 4-pirymidynyl, który jest podstawiony przez Y-Ra; Y oznacza tlen lub siarke; R a oznacza ewentualnie podstawiony fenyl lub tetrazol i nizszy alkilotetrazol; R4 oznacza fenyl ewentualnie podstawiony jednym lub dwoma halogenami; R2 oznacza grupe heterocykliczna taka jak grupa piperydynylowa, N-morfolinopropy- lowa Iub grupe hydroksycykloheksylowa, lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól. PL PL PL PL

Description

Podstawy wynalazku

Interleukina-1 (IL-1) oraz czynnik martwicy nowotworów (TNF) są substancjami biologicznymi wytwarzanymi przez różne komórki, takie jak monocyty i makrofagi. Zostało wykazane, ze IL-1 pośredniczy w różnych biologicznych aktywnościach i stąd uważano, ze jest ważna w immunoregulacji i innych stanach fizjologicznych, takich jak zapalenie [patrz np. Dinarello i inni, Rev. Infect. Disease, 6, 51 (1984)]. Mnóstwo znanych biologicznych aktywności IL-1 obejmuje aktywację komórek T-helper, wywoływanie gorączki, stymulację wytwarzania prostaglandyny lub klostrydiopeptydazy A, chemotaksję krwinek białych obojętnochłonnych, wzbudzanie białka ostrej fazy oraz obniżenie poziomu żelaza osoczowego.

Istnieje wiele stanów chorobowych, w których nadmierne Iub nieuregulowane wytwarzanie 11.-1 przejawia się zaostrzeniem i/lub wywołaniem choroby. Obejmuje to reumatoidalne zapalenie stawów, zapalenie kości i stawów, endotoksemię i/lub zespół wstrząsu toksycznego, inne ostre Iub chroniczne chorobowe stany zapalne, takie jak stany zapalne wywoływane przez endotoksynę Iub zapalenie jelit; gruźlicę, miażdżycę tętnic, zwyrodnienie mięśni, kacheksję, artropatię łuszczycową, zespół Reiter'a, reumoidalne zapalenia stawów, skazę moczanową, urazowe zapalenie stawów, różyczkowe zapalenie stawów oraz ostre zapalenie błony maziowej. Ostatnie doniesienia wiążą również aktywność IL-1 z cukrzycą i trzustkowymi β komórkami.

Dinarello w J. Clinical Immunology, 5 (5), 287-297 (1985) dokonuje przeglądu biologicznych aktywności, które zostały przypisane IL-1. Należy zauważyć, ze niektóre spośród tych skutków zostały opisane przez innych badaczy jako skutki pośrednie IL-1.

Nadmierne Iub nieuregulowane wytwarzanie TNF pociąga za sobą wywołanie Iub zaostrzenie wielkiej ilości chorób, w tym reumatoidalnego zapalenia stawów, zeszywniającego zapalenia stawów kręgosłupa, zapalenie kości i stawów, ostrego dnawego zapalenia stawów oraz innych stanów zapalnych stawów; posocznicy, wstrząsu posocznicowego, wstrząsu endotoksynowego, posocznicy gramoujemnej, zespołu wstrząsu toksycznego, zespołu ostrej niewydolności oddechowej dorosłych, powikłań mózgowych w malarii, przewlekłej choroby oskrzelowo-płucnej, pylicy krzemowej, sarkoidozy płucnej, choroby resorpcji kości, urazu reperfuzyjnego, reakcję przeszczepu przeciwko gospodarzowi, odrzucenie przeszczepu, gorączki i bóli mięśniowych wywołanych infekcją, taką jak grypa, kacheksję w przebiegu infekcji Iub procesu nowotworowego, kacheksję w przebiegu zespołu nabytego niedoboru odporności (AIDS), AIDS, ARC (zespół związany z AIDS), tworzenie bliznowca, tworzenie blizny tkankowej, chorobę Crohn'a, wrzodziejące zapalenie okrężnicy Iub gorączkę.

AIDS powstaje wskutek zakażenia limfocytów T ludzkim wirusem niedoboru odpornościowego (HIV). Zostały zidentyfikowane co najmniej trzy rodzaje szczepów wirusa HIV, tzn. HIV-1, HIV-2, HIV-3. W konsekwencji zakażenia HIV, zostaje osłabiona odporność zależna od limfocytów T i zakazeni osobnicy przejawiają ciężkie zakazenia drobnoustrojami oportunistycznymi i/lub rzadkie postaci nowotworów. Wejście HIV do limfocytu T wymaga aktywacji limfocytu T. Inne wirusy, takie jak HIV-1, HIV-2 infekują limfocyty T po aktywacji limfocytu T i taka ekspresja białka wirusa i/lub replikacja jest wywoływana Iub podtrzymywana przez taką aktywację komórek T. Jak tylko zaktywowany limfocyt zostanie zakażony wirusem HIV, to limfocyt T musi w sposób ciągły podtrzymywać stan zaktywowany, aby pozwolić na ekspresję genu HIV i/lub replikację HIV. Monokiny, a zwłaszcza TNF, mają znaczenie w ekspresji białka HIV w zaktywowanej komórce T i Iub w replikacji wirusa, poprzez odgrywanie roli w podtrzymywaniu aktywacji limfocytu T. A zatem, zakłócenie aktywności monokiny, takie jak zahamowanie wytwarzania monokiny, a zwłaszcza TNF, w przypadku osobnika zakazonego HIV, pomaga w ograniczeniu podtrzymywania aktywacji komórki T i stąd zmniejszenia progresji infekowania HIV uprzednio niezainfekowanych komórek, co powoduje zwolnienie Iub eliminację postępu zaburzenia odporności wywołanej przez zakażenie wirusem HIV. Monocyty, makrofagi i komórki pokrewne, takie jak komórki glejowe i komórki Kupffera, są także uwikłane w podtrzymywanie infekcji HIV. Komórki te, tak jak limfocyty T, są także celem dla wirusowej replikacji, a poziom replikacji wirusowej zależy od stanu aktywacji tych komórek. Wykazano, ze monokiny takie jak TNF, aktywują replikację HIV w monocytach i/lub makrofagach [patrz Poli i inni, Proc. Natl. Acad. Sei., 87, 782-784 (1990)] i stąd zahamowanie ich

187 516 wytwarzania lub aktywności, pomaga w ograniczeniu progresji HIV, jak stwierdzono to wyżej w przypadku T-komorek.

Z tych samych względów, jak przedstawione, TNF odgrywa różne role w przypadku innych infekcji wirusowych, takich jak wirus cytomegalii (CMV), wirus grypy oraz wirus opryszczki.

Interleukina-8 (IL-8) jest czynnikiem chemotaktycznym po raz pierwszy zidentyfikowanym i scharakteryzowanym w 1987 roku. IL-8 jest wytwarzana przez kilka rodzajów komórek, w tym przez komórki jednojądrowe, fibroblasty, komórki śródbłonka i keratynocyty. Jej wytwarzanie przez komórki śródbłonka jest indukowane przez IL-1, TNF Iub lipopolisacharydy (LPS). Wykazano, ze ludzka IL-8 oddziaływuje na neutrofile myszy, świnki morskiej, szczura i królika. IL-8 była nazywana wieloma różnymi terminami, takimi jak przyciągająca/aktywująca neutrofile proteina-1 (NAP-1), czynnik chemotaktyczny monocytu pochodzącego z krwinki białej obojętnochłonnej (MDNCF), czynnik aktywujący krwinkę białą obojętnochłonną (NAF) oraz czynnik chemotaktyczny limfocytów T.

IL-8 stymuluje wiele funkcji in vitro. Wykazano, że ma własności chemoatraktanta w stosunku do krwinek białych obojętnochłonnych, limfocytów T oraz leukocytów zasadochłonnych. Ponadto, indukuje ona uwalnianie histaminy z leukocytów zasadochłonnych, zarówno z normalnych jak i atopowych, a także uwalnianie enzymów lizosomalnych z krwinek białych obojętnochłonnych. Wykazano również, ze, lL-8 zwiększa powierzchniową ekspresję Mac-1 (CD llb/CD 18) na krwinkach białych obojętnochłonnych bez syntezy białka de novo, co może przyczyniać się do zwiększenia adhezji krwinek białych obojętnochłonnych do komórek śródbłonka naczyniowego. Wiele chorób charakteryzuje się znacznym naciekiem krwinek białych obojętnochłonnych. Stany związane ze zwiększonym wytwarzaniem lL-8, która jest odpowiedzialna za chemotaksję krwinek białych obojętnochłonnych do ogniska zapalnego, poprawią się poprzez stosowanie związków, które działają hamująco na wytwarzanie lL-8.

IL-1 oraz TNF oddziaływują na wiele różnych komórek i tkanek i te cytokiny, jak również inne cytokiny pochodzące z leukocytów są ważnymi i krytycznymi czynnikami pośredniczącymi w bardzo wielu stanach chorobowych. Zahamowanie tych cytokin jest korzystne w kontrolowaniu, zmniejszaniu i łagodzeniu wielu tych stanów chorobowych.

W tej dziedzinie, jest konieczność leczenia związkami, które są lekami przeciwzapalnymi tłumiącymi cytokiny, tzn. związkami zdolnymi do zahamowania cytokin, takich jak IL-1, IL-6, IL-8 oraz TNF.

W międzynarodowym zgłoszeniu patentowym WO 95/02591 ujawniono trójpodstawione imidazole stosowane jako inhibitory cytokin.

Nieoczekiwanie okazało się, że nowe, podstawione pochodne imidazolu według wynalazku są nie tylko zdolne do hamowania prozapalnych cytokin, takich jak IL-1, IL-6, IL-8 oraz TNF ale są również zdolne do hamowania wzbudzających, prozapalnych protein, takich jak COX-2 np. endoperoksydowej syntazy prostaglandyny-2 (PGHS-2).

Streszczenie wynalazku

Wynalazek niniejszy dotyczy nowych związków o wzorze (I), nowych, podstawionych pochodnych imidazolu oraz kompozycji farmaceutycznych zawierających jako substancję aktywną te nowe związki o wzorze (I) i farmaceutycznie dopuszczalny rozcieńczalnik Iub nośnik.

Wynalazek niniejszy dotyczy również sposobu wytwarzania tych nowych pochodnych imidazolu. Związki według wynalazku są stosowane do leczenia choroby, w której patomechanizmie uczestniczy CSBP/RK/p38 kinaza, u ssaka wymagającego takiego leczenia przez podawanie wymienionemu ssakowi skutecznej ilości związku o wzorze (I) oraz hamowania cytokin oraz leczenia choroby, w której patomechanizmie uczestniczą cyrokiny, u ssaka wymagającego takiego leczenia, w szczególności zahamowania wytwarzania IL-1, oraz zahamowania wytwarzania IL-8 u ssaka który tego wymaga. Związki według wynalazku stosuje się w szczególności do zahamowania wytwarzania TNF, u ssaka który tego wymaga.

187 516

Zgodnie z wynalazkiem otrzymuje się nowe pochodne imidazolu o wzorze (I):

^Ri (I) w którym R1 oznacza 4-pirydyl lub 4-pirymidynyl, który jest podstawiony przez -Y-Ra;

Y oznacza tlen lub siarkę;

Ra oznacza ewentualnie podstawiony fenyl lub tetrazol i nizszy alkilotetrazol;

R4 oznacza fenyl ewentualnie podstawiony jednym lub dwoma halogenami;

R2 oznacza grupę heterocykliczną takąjak grupa piperydynylowa lub N-mzrfzlinopropylowa lub grupę hydaokeycyklzheksylową;

lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól.

Szczegółowy opis wynalazku

We wzorze (I), odpowiednie ugrupowania R1 obejmują pierścienie 4-pirydylu, 4-pirymidynylu, a najkorzystniejszy jest pierścień 4-pirymidynylu.

Ugrupowanie R1 jest podstawione grupą -Y-Ra, w której Y oznacza tlen lub siarkę,

Ra oznacza fenyl, fenyloCi^alkil, grupę heterocykliczną taką jak tetrazol lub grupę tetrazzloCl.6alkilzwą; i w której każdy z fragmentów Ra może być ewentualnie podstawiony, jak zdefiniowano poniżej

Jeśli Ra oznacza korzystnie fenyl. Ra oznacza korzystnie benzyl lub metylonaftyl. Jeśli Rg oznacza grupę heterocykliczną to korzystnie jest to pierścień tgtrazolzwy lub niższy alkilotetrazolowy.

Pierścienie Ra fenylowe mogą być ewentualnie podstawione jedno- Iub wielokrotnie, korzystnie jedno- do trzykrotnie, niezależnie, przez halogen; podstawiony halogen; C^aUdl, taki jak metyl, etyl, propyl, izopropyl lub t-butyl; grupę hydroksylową; grupę Ci lalkoksy, jak metoksy łub etoksy; aryloksy; arylnalkilnk.sy; S(O)_malkil; S(O)_maryl; -O-(CH2) s-O; C(O)NRlzR2z; cyjano;

gdzie m oznacza 0, 1 lub 2; s oznacza 1, 2 lub 3;

R10 oznacza atom wodoru lub Ciialkil;

R20 oznacza atom wodoru lub CiMalkil.

Odpowiednie grupy Ra obejmują ale nie ograniczają się do nich, benzyl, benzyl podstawiony halogenem, naftylometyl, fenyl, fenyl podstawiony halogenem, aminokarbonylofenyl, alkilofenyl, cyjnofenyl, alkilotiofenyl, hydroksyfenyl, alkoksyfenyl, fenoksyfenyl, benzyloksyfenyl, fenylofenyl, metylgnodioksyfenyl, trifluorometylofgnyl, metylosulfonylofenyl, tetrazol, metylotetrazolil.

Stwierdzono, ze podstawnik może być R1 jedno- lub wielokrotnie podstawiony przez Ciialkil, halogen, OH, Ci lalkoksy, aryloksy, alkilotio, alkiloeulfinylz, MntnokahOoyylo , ayylzalkilzkey, NHRa lub pierścieniem N-heterocyklicznym, który to i^ir^śśi^ień może być 5-7 członowy i ewentualnie zawiera dodatkowy heteroatom.

Korzystnym położeniem w pierścieniu na podstawniku R1 dla YRa, w przypadku pochodnej 4-pirydylu, jest pozycja 2, a korzystnym położeniem w pierścieniu, w przypadku pierścienia 4-pirymidynylzwegn jest również pozycja 2.

Odpowiedni r4 oznacza fenyl, który jest ewentualnie podstawiony jednym lub dwoma halogenami Korzystniej, R4 oznacza pierścień fenylowy. Odpowiednim podstawnikiem dla R4, jeśli oznacza on ugrupowanie typu 4-fenyl jest jeden lub dwa podstawniki, z których każdy wybiera się niezaleznie spośród halogenu, a w szczególności fluor i chlor, a zwłaszcza fluor. Korzystne podstawniki są w pozycji 3 pierścienia fenylowego i nhejmująhalz)gen, a w szczególności fluoro i chloro.

Jeśli pierścień fenylowy jest dipodstawiony, to korzystnie są to dwa niezalezne ugrupowania halogenowe, takie jak fluoro i chloro, korzystnie di-chloro, a zwłaszcza w pozycji 3, 4.

Korzystnie, ugrupowanie R4 oznacza niepodstawioną lub podstawioną cześć fenylową. Korzystniej, R4 oznacza fenyl lub fenyl podstawiony w pozycji 4 przez fluor i/lub podstawio187 516 ny w pozycji 3 przez fluor, chlor lub R4 oznacza di-podstawiony fenyl w 3,4-pozycji, niezależnie, przez chlor lub fluor, korzystniej chlor. Najkorzystniej, R4 oznacza 4-fluorofenyl.

We wzorze nowych podstawionych imidazoli o wzorze (I), Y oznacza tlen lub siarkę, korzystniej tlen.

Odpowiednio Ri oznacza grupę heterocykliczną, taką jak piperydynylowa lub N-morfolinopropylowa lub grupę hydroksycykloalkilową, takąjak hydroksycykloheksylową.

Jeśli R₂ oznacza grupę heterocykliczną, to jest nią grupa morfolinową lub piperydynylowa. Korzystnie, pierścień jest piperydynowy.

Korzystnie, jeśli pierścień oznacza piperydynę, to jest on przyłączony do imidazolu w pozycji 4, a podstawniki są przyłączone bezpośrednio do dostępnego azotu, jak w l-formylo-4-piperydynie, 1-benzylo-4-piperydynie, l-metylo-4-piperydynie, l-etoksykiłrbonyk)-4-piperydynie\ Jeśli pierścień jest podstawiony grupą alkilową 1 przyłączony w pozycji 4, to korzystnie jest on podstawiony w pozycji 2 lub 6 lub w obu pozycjach, tak jak w 2,2,6,6-tetra-metylo-4-piperydynie. Podobnie, jeśli pierścień jest pierścieniem pirolowym, to jest on przyłączony do imidazolu w pozycji 3, a podstawniki są przyłączone bezpośrednio do dostępnego atomu azotu.

Jeśli R2 oznacza, ewentualnie podstawioną grupę heterocyklicznoCj.ioalkilową, to pierścieniem korzystnie jest grupa morfolinową. Korzystnie, ta część alkilowa składa się z 1-4 atomów, korzystniej 3 lub 4, a zwłaszcza z 3 atomów, tak jak w grupie propylowej. Korzystnie grupą heterocyklicznooalkilową jest morfolinopropyl.

Jeśli R2 oznacza ewentualnie podstawiony C3.7cykloalkil to grupa cykloalkilową oznacza grupę hydroksycykloheksylową.

Odpowiednimi podstawnikami jest CiMalkil; podstawiony halogen; hydroksy; aryl lub heteroaryl ewentualnie podstawiony halogenem. C26alkilem, C^alkilem podstawionym halo, hydroksy lub grupą Ci-6alkoksyoową.

Odpowiednie Rio oznacza wodór lub Ci^alkil.

Odpowiednie R20 oznacza wodór, C^alkil.

Odpowiedni podstawnik może być wybrany spośród grupy obejmującej halogen, cyjano, alkil, CMalkoksy, halo podstawiony Ceaalkil, tioalkil, alkilosulfonyl lub alkilokulfmyl; C(0.i))NRioR2o, a korzystniej gdy zarówno Rio jak i R20 oznaczają wodór.

Korzystnym umiejscowieniem pierścienia w części cy0lkal0ilowej jest pozycja 4, tak jak w pierścieniu Cć- Jeśli pierścień cyklkalkilkwy jest di-podstawiony, to korzystnie jest di-podstawiony w pozycji 4, tak jak poniżej:

gdzie R¹, i R² niezaleznie oznaczają ewentualne podstawniki wskazane powyżej dla R2. Korzystme, R¹ i R2 oznaczają wodór, hydroksy, alkil, podstawimy all^il, ewentualirie podstaKiony, aryf RyloalkU, ^ζ0Τ¹^-7Ι1.^ο7 i NdRio)Ć(OoR^s°.

Odpowiedmm alk^m j7 st Ci-4alkil, taRioak metyl, etyl lub izopropyl; podstawiony alkil, tak ypt w cyOanomotylu, eyjanoetylu_i ptaoli jynylu; aryl, yaki jak fnnod, ιρ,'Ό0.1Π, I^oOI tak kenza^ hib R¹ i R² oazMi wziaje mąta.a^ΓUίi^e fitdkoyjną ketomwą.

Statuowane ο1η)1.εηίϋ „eweadjatnia podstawtoya”, o de nie zdefiniowano inaczej, będzie oznaczwło grukę talciijak Ιϋίοροη, iskń iak atoor, yhlor, brom lub jtoi; wydroko! pjds jawiono hydrokoy C_kioaikoksy, takj ja metoksy ll^or βΟΛη, 1 UjO0_ma1kiS_i gdzia m oznawza ΟιζΙκ 0, 1 hib 2_o oak meCyiono, matyίo.lyitπta2 lub metylosuHónyl; Ci-wakal_t Ci^synloalkU lub grupę C3^l7sy^bl2aⁱki^loC;taⁱk^llkwa1 tak^k ja^k meityl1 dyń propoO izopropyk l^-btιtyl., itd. lub c^ndlop)opyiome^tyli haik ^ηodalowioηy CMoahdA takj ak CFoCF^pH tob CTY owebtoaln^le pódl rtawiono ι^Ι, 1ak:i jak fenyd Iow kwen^1aiato^le podsSawioby arykla1kΠ^, Cak3 jewt bunzyi lup» d. lfeRyioeS^pl, g^akie tj czf Soⁱ ió^tuⁱo\s'a mogą. b^kć iajvnⁱeo yodławione jednotoohota lot; djoh^kroimk halogenem; hydroksy atofi ^Roasiawⁱoyyh^aRro^as^k; kill^saⁱkoksyj S(Ol^lnklk¹l.

187 516

Odpowiednie farmaceutycznie dopuszczalne sole są dobrze znane specjalistom i obejmują sole zasadowe organicznych i nieorganicznych kwasów, takich jak kwas chlorowodorowy, kwas bromowodoeowy, kwas siarkowy, kwas fosforowy, kwas metanosulfonowy, kwas etanosulfonowy, kwas octowy, kwas jabłkowy, kwas winowy, kwas cytrynowy, kwas mlekowy, kwas szczawiowy, kwas bursztynowy, kwas fumarowy, kwas maleinowy, kwas benzoesowy, kwas salicylowy, kwas fenylooctowy oraz kwas migdałowy. Ponadto, farmaceutycznie dopuszczalne sole nowych podstawionych pochodnych imidazolu o wzorze (I) mogą być również tworzone z farmaceutycznie dopuszczalnym kationem, na przykład, jeśli grupa podstawnika zawiera fragment karboksy. Odpowiednie farmaceutycznie dopuszczalne kationy są dobrze znane specjalistom i obejmują kationy metali alkalicznych, metali ziem alkalicznych, amoniowe i czwartorzędowe kationy amoniowe.

Stosowane tutaj następujące terminy oznaczają:

„Halo” lub „halogeny”: obejmują halogeny: chloro, fluoro, bromo orazjodo.

„Ci-ioalkil” lub „alkil”- oznacza zarówno rodniki o rozgałęzionym jak i prostym łańcuchu, zawierające 1-10 atomów węgla, o ile długość łańcucha nie jest w inny sposób ograniczona, obejmując, ale nie ograniczają się do nich, metyl, etyl, n-propyl, izo-propyl, «-butyl, sec-butyl, zźo-butyl, fórt-butyl, «-pentyl i im podobne.

Termin „cykloalkil” stosowany jest tutaj dla oznaczenia rodników cyklicznych, korzystnie zawieeająayah 3-8 atomów węgla, obejmując, ale nie ograniczając się do nich, cyk^ropyl, cyklopentyl, cykloheksyl i im podobne.

„Aryl”, oznacza fenyl lub naftyl.

„Heteroaryl” (w dosłownym znaczeniu lub w jakiejkolwiek kombinacji, takiej jak „heteroaryloksy” lub „heteroa^o^kU”) oznacza 5-10 członowy system pierścienia aromatycznego, w którym jeden lub kilka pierścieni zawiera jeden lub kilka heteroatomów, wybranych spośród grupy obejmującej N, O lub S, takich jak, bez ograniczenia do nich, pirol, pirazol, furan, tiofen, chinolina, izochinolina, chinazalinyl, pirydyna, pirymidyna, oksazol, tiazol, tiadiazol, tetrazol, leiazol, imidazol lub beneimidazol.

„Grupa heterocykliczna” (w dosłownym znaczeniu lub w jakiejkolwiek kombinacji, takiej jak „grupa heteroaykloalkilowa”), oznacza nasycony lub częściowo nienasycony 4-10 członowy system pierścieniowy, w którym jeden lub kilka pierścieni zawiera jeden Iub kilka heteroatomów, wybranych spośród grupy obejmującej N, O Iub S, takich jak, bez ograniczenia do nich, cirolidynα, piperydyna, piperazyna, morfolina, tetrahydeociran lub imidazolidyna.

Termin „ceyloa^kil” lub „heterocryloalkil” lub „heteeacykloalkil”, stosuje się na oznaczenie CMalkilu, jak zdefiniowany powyżej, połączonego z arylem, heteroceylem lub ugrupowaniem heterocyklicznym, jak tutaj zdefiniowane, o ile nie zaznaczono inaczej.

„Sulfinyl”, oznacza tlenek S(O) odpowiedniego siarczku, termin „tio” odnosi się do siarczku, a termin „sulfonyl” odnosi się do utlenionego całkowicie ugrupowania S(O)2„Aroil” oznacza C(O)Ar, gdzie Ar oznacza fenyl, naftyl lub pochodną aryloalkilową, jak zdefiniowana powyżej, grupa taka obejmuje, ale bez ograniczenia do nich, benzyl i 2-fenyloetyl.

„Alkanoil” oznacza C(0)Cnloalkil, gdzie alkil oznacza jak zostało to wyżej zdefiniowane.

Stosowane w niniejszym opracowaniu określenie ugrupowania 4-pieymidy«ylowega dla R1 lub R2, odnosi się do wzoru jak poniżej:

NZwiązki według niniejszego wynalazku mogą zawierać jeden lub kilka asymetrycznych atomów węgla i mogą występować w racemicznych i optycznie czynnych postaciach. Wszystkie te związki objęte są zakresem niniejszego wynalazku.

Przykłady związków o wzorze (I) obejmują:

1-(4-picerydyrn^^;ll^))-^-4-(4-fluoeofenyloI-5-(2-fcInaksycirymidy«-4-yloIimidαzol;

1-(4-piperydynylo)-4-(4-fluorofe«yloI-5-(2-fenoksy-4-cirydy«yla)imidazol;

1-(4-piperydynylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(4-metoksyfenoksyI-4-cirydy«ylo]imidazol;

187 516

I-I4-piperydynylo)-4-I4-fluorofenylo)-5-[2- I4-fluorofenoksy)-4-pirydynylo]imidazol; i-(piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(4-metoksyfenoksy)pirymidyn-4-ylo]imidazol; I-Ipiper^'dyn-4-ylo)-4-I4-fluorofenylo)-5-[2-(‘4-ffi^(or^:^'enoks^^')pir^'midyn-4-y]o]imidazol; 1-Ipiperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(4-aminokarbonylofenoksy)pirymidyn-4-ylo]imidazol;

I-(piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(4-etylofenoksy)pirymidyn-4-ylo]imidazol;

1-(ppeiydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(4-belzyloksyfenoksy)piIymidyn·4-ylo]imidazol;

i-fciperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(4-cyjiaiofenoksy)piryrnidyn-4-ylo]imidazol;

i-(pipeiydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(4-hychok!syfenoksy)piiymidyn-4-ylo]imidazol;

1-(4-hydroksycykloheksylo)-4-(4-fluorofelylo)-5-[2-(fenoksy)pirymidyn-4-ylo]imidazol;

1-Ipiperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofeny]o)-5-[2-(2,6-dimetylofenoksy)pirydyn-4-ylo]imidazol;

I-(piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(4-metylofenoksy)pirydyn-4-ylo]imidazol;

i-(piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(4-chlorofenoksy)pirydyn-4-ylo]imidazol;

1-[3-(N-morfo]ino)propylo]-4-(4-fluorofenylo)-5-[2--(enoksy)piumid)yn4-ylo]imidazol;

i-(piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(3-metoksyfenoksy)pirymidyn-4-ylo]imidazol;

i-(piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(4-fenylofenoksy)pirymidyn-4ylojimidazol;

i-(pipeiydyn-4-ylo)-4-(4-fluoiOfenylo)-5-[2-(4-fenoksyfenoksy)pirymidyn-4-ylo]imidazol; i -(piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5 - [2-(3 -hydroksyfenoksy)pirymidyn-4-ylo] imidazol; i-(3-N-morfolino)propylo)-4-(4-fluorofelylo)-5-[2-(4-fluorofenoksy)pirymidyn-4-ylo]-imidazol;

1-(pίpelydynA-yk))-4-(4-Πuorofenykή-5-[2-(2-hydrok5yfenoksy)piQmidyn-4-y]o]imidazol;

i-Ipiperydyn-4-yło)-4-(4-fluorofeny]o)-5-[2-(3,4-metylenodioksy)fenoksy)pirymidyn-4-ylojimidazol;

i-(piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(3-fluorofenoksy)pirymidyn-4-ylo]imidazol; i-(piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(2-fluorofenoksy)pirymidyn-4-ylo]imidazol; i -(piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5 - [2-(2-metoksyfenoksy)pirymidyn-4-ylo] imidazol; 1-(piperydyn-4-y]o)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(3-lrifluorometylofenoksy)pirymidyn-4ylo]- imidazol;

i-(piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(3,4-difluorofenoksy)pirymidyn-4-ylo]imidazol; i-(piperydyn-4-ylc)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(4-metylosulfonylofenoksy)piiymidyn-4-ylo] imidazol;

i-(piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[(2-tiofenylopirymidyn-4-ylo]imidazol;

1-Ipiperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(1-melylotetrazo1-5-ilotio)piiydyn-4-ylo]-imidazol.

Nowe podstawione pochodne imidazolu o wzorze (I) mogą być wytwarzane na drodze syntezy, z których niektóre zostały przedstawione na schematach I-IX. Syntezy przedstawione na tych Schematach nadają się do wytwarzania związków o wzorze (I), mających wiele różnych grup Ri, R2 i R4, które poddawane są reakcji, z zastosowaniem ewentualnie podstawników, które są odpowiednio zabezpieczone, w celu uzyskania kompatybilności z przedstawionymi reakcjami. W tych przypadkach, późniejsze usuwanie grupy zabezpieczającej, prowadzi do związków o ogólnej naturze tu prezentowanej. Kiedy schematy opisują związki o wzorze (I) z tlenem jako Y, to specjalista z łatwością będzie w stanie wytworzyć związki o wzorze (I), w których Y oznacza siarkę, z zastosowaniem podobnych reakcji jak podane przykładowo.

Po ustaleniu pierścienia imidazolowego, kolejne związki o wzorze (I) mogą być wytwarzane z zastosowaniem, dobrze znanych ze stanu techniki, standardowych technik wzajemnej przemiany grup funkcyjnych. Na przykład: -C(0)NRi3Ri4 z -CO2CH3 poprzez ogrzewanie bez Iub z katalitycznym cyjankiem metalu, np. NaCN i -HNRbRm w CH3OH; -OC(O)R3 z -OH z np. ClC(O)R3 w pirydynie; -NRioC(S)NRi3Ri4 z -NHRio z alkrlorzotiocyjanianu lub kwasu tiocyjanowego; NRóC(O)OR6 z -NI1R<, z chloromrówczanu alkilu; NRioC(O)NRi3Ri4 z -NHRio poprzez działanie izocyjanianem, np. NH=C=O lub RioN=C=O; -NRioC(O)R₈z -NHRio poprzez działanie Cl-C(O)R3 w pirydynie; -C(=NRio)NRi3Ri4 z -C(NRi3Ri4)SR3 z H3NR3⁺OAc' poprzez ogrzewanie w alkoholu, -C(NRi3Ri4)SR3 z -C(S)NRi3Ri4 z RJ w obojętnym rozpuszczalniku, np. acetonie; -C(S)NRi3Ri4 (gdzie Ri3 i Ri4 nie są wodorami) z -C(S)NH2 z HNRi3Ri4C(=NCN)-NRi3Ri4 z -C(=NRi3Ri4)-SR.3 z NH2CN poprzez ogrzewanie w bezwod12

187 516 nym alkoholu, alternatywnie z -C(=NH)-NR13R|4 poprzez działanie BrCN i NaOEt w EtOH; -NR.ioC(=NCN)SR.8 z -NHR10 poprzez działanie (RsSECMNCN: -NR10SO2R3 z -NHR10 poprzez działanie CISO2R3 i ogrzewanie w pirydynie; -NR.1oC(S)R3 z -NRioC(0)Rg poprzez działanie odczynnikiem Lawesson'a [2,4-óis(4-metoksyfenylo)-1,3,2,4-ditiadifoshetano-2,4-disiarczek); -NR10SO2CF3 z -NHRć z bezwodnikiem kwasu trifluorometanosulfonowego i zasadą, gdzie R3, Rć, R1o,R13 i R|4 oznaczają, jak zostało zdefiniowane we wzorze (I).

Prekursorami grup R1, R 2 i R4 mogą być inne grupy R1, R2 i R4, które mogą być wzajemnie w siebie przekształcone z zastosowaniem standardowych technik konwersji grup funkcyjnych. Na przykład, związek o wzorze (I), w którym R2 oznacza podstawiony halo Cnoalkil, może być przeprowadzony w odpowiednią pochodną CuoalkiloN;; poprzez reakcję z odpowiednim azydkiem, a następnie, jeśli jest to wskazane, może być zredukowany do odpowiedniego związku C1.ioalkiloNH2, który z kolei może reagować z R^S(O^X, gdzie X oznacza halo (np. chloro), prowadząc do odpowiedniego związku CMoalkiloNHS(O)2 R18.

Alternatywnie, związek o wzorze (I), gdzie R2 oznacza podstawiony halo Cuoalkil, może reagować z caminą R13R14NH, prowadząc do odpowiedniego związku CnoalkiloNRiaRH lub może reagować z solą metalu alkalicznego R18SH, prowadząc do odpowiedniego związku CMoalkiloSR^-

&

Schemat I

187 516

Jeśli chodzi o związki o wzorze (I) na schemacie I, to odpowiednio są one wytwarzane poprzez reakcję związku o wzorze (II) ze związkiem o wzorze (III), gdzie p wynosi 0 lub 2, R1, R2 i R4, oznaczają jak zostało zdefiniowane powyżej dla wzoru (I) Iub są prekursorami grup R1, R21 R4, a Ar oznacza ewentualnie podstawioną grupę fenylową, a następnie, o ile jest to wymagane, konwersję prekursora R1, R2 i R4 do grup R1, R2 i R4. Stwierdzono, ze kiedy R2NH2 reaguje z RjCHO tworząc iminę, to jeśli fragement R2 we wzorze (III) zawiera reaktywną grupę funkcyjną, taką jak pierwszorzędowa lub drugorzędową amina, alkohol lub tiol, to grupa ta musi być odpowiednio zabezpieczona. Odpowiednie grupy zabezpieczające można znaleźć w Protecting Groups in Organie Synthesis, Greene T.W., Wiley-Interscience, Nowy Jork, 1981, który jest dołączony do niniejszego w postaci referencji. Na przykład, jeśli R2 oznacza pierścień heterocykliczny, taki jak pierścień piperydynowy, to azot zabezpiecza się grupami, takimi jak t-Boc, CO2R18 Iub podstawionym ugrupowaniem aryloalkilowym.

Odpowiednie jest prowadzenie reakcji w temperaturze otoczenia lub obniżonej (np. -50°C do 10°C) lub ogrzewanie w obojętnym rozpuszczalniku, takim jak, chlorek metylenu, DMF, tetrahydrofuran, toluen, acetonitryl lub dimetoksyetan, w obecności odpowiedniej zasady, takiej jak K2CO3, t-butNFb, i,8-diazabicyklo[5.4.0]undec-7-en (DBU) lub zasada guanidynowa, taka jak 1,5,7-triaza-bicyklo[4.4.0]dec-5-en (TBD). Stwierdzono, że związki pośrednie o wzorze (II) są bardzo stabilne i mogą być przechowywane przez długi okres czasu. Korzystnie, p wynosi 2. PCT jest zdefiniowany w tym przypadku jako katalizator transferu fazy

Związki o wzorze (II) mają strukturę jak poniżej:

Ar-S(O^

Rj 'NC (II) gdzie p wynosi 0 lub 2; R4 oznacza jak zdefiniowano dla wzoru (I), a Ar oznacza ewentualnie podstawiony aryl, jak tutaj definiowany. Odpowiednie Ar oznacza fenyl, ewentualnie podstawiony Cn4alkilem, C^alkoksy lub halo. Korzystnie, Ar oznacza fenyl lub 4-metylofenyl, tzn. pochodną tosylową.

Reakcja związku o wzorze (II). kiedy p=2, ze związkiem o wzorze (III)-schemat I, prowadzi konsekwentnie do większej wydajności związków o wzorze (I), niz w przypadku kiedy p=0. Ponadto, reakcja związków o wzorze (II), kiedy p=2, jest bardziej atrakcyjna zarówno z ekonomicznego punktu widzenia, jak i ze względu na ochronę środowiska. W przypadku, kiedy p=0, jako korzystny rozpuszczalnik stosowany jest chlorek metylenu, który jest, w przypadku dużej skali procesu, nieatrakcyjny ze względu na ochronę środowiska, a korzystną zasadą jest TBD, która jest również kosztowna i wytwarza trochę produktów ubocznych i zanieczyszczeń, w porównaniu ze stosowaniem, atrakcyjnej na skalę przemysłową, syntezy (p=2), jak opisana w dalszej części.

Na schemacie I stosuje się 1,3-dipolame cykloaddycję anionu podstawionego arylem tiometylo-izocyjanku (kiedy p=0) do iminy. W szczególności, reakcja ta wymaga mocnej zasady, takiej jak zasada aminowa, do stosowania na etapie deprotonowania. Dostępna handlowo TBD jest preferowana, chociaż może być również stosowany t-butanolan, Li+ lub Na+ lub K⁺heksametylodisilazydek. Chociaż preferowanym rozpuszczalnikiem jest chlorek metylenu, mogą być stosowane inne halogenowane rozpuszczalniki, takie jak chloroform lub tetrachlorek węgla; etery, takie jak THF, DME, DMF, eter dietylowy, eter t-butylowometylowy, jak również acetonitryl, toluen lub ich mieszaniny. W przypadku reakcji związanych z grupą. R1 pirymidyny, mogą one przebiegać w zakresie temperatur od około -20°C do około 40°C, korzystnie od około 0°C do około 23°C, korzystniej od około 0°C do około 10°C, a zwłaszcza w temperaturze około 4°C. Dla związków w których R1 oznacza pirydynę, stwierdzono, ze może być konieczna zmiana parametrów reakcji, zarówno temperatury jak i rozpuszczalnika, tego rodzaju, ze temperaturę obniża się do około -50°C lub zmienia się rozpuszczalnik na THF.

W kolejnym sposobie, związki o wzorze (I) mogą być wytwarzane poprzez sprzęganie odpowiedniej pochodnej związku o wzorze (IX):

187 516 ?2

gdzie Tj oznacda wodór, o T4 oznoczo R4 lrb olternotywnie T1 oznoczo R1, o T4 odeoczo H, oznoczo H, w którym R1, Rr i R4 odnaczoją, jok zSefiniowano powyżej;

(i) jeśli T1 oznoczo wodór, z odpowiednią pochodną pierścianio heteroorylowego RjH, w worrnkoch sprzęgonio pierścianio, oby rzyskoć sprzęzenio piarścianio, hstsroaeylowego R1 z pierścieniem imidozolowym w pozycji 5;

(ii) jeśli T4 oznacza wodór, z odpowiednią pochodną pierścianio orylowego R4H, w worrnkoch sprzęgonio pierścienio, oby rzyskoć sprzęzenio pierścianio orylowego R4 z pierścieniem imidozolowym w pozycji 4.

Tego rodzojr reokcje sprzęgonio or^b/heteroor^b, są dobrze zeoes specjolistom. No ogól, zsyetetwdowoey równowożny onion matolooroganiczny jednego s^odniko, sprzęgo się z reoktywną pochodną drrgiego s^odniko, w obecności odpowiedniego katolizatoro. Równowożny onion może być rtworzony, bądź z imidozolr o wzorze (IX), w którym to przypodkr związek aryl/hsteroaryl zopewnio rektywną pochodną, bądź związkr oryl/hetarooryl, w którym to przypodkr rektywną pochodną zopewnio imidozol. I zgodnie z tym, odpowiednie pochodne związkr o wzorza (IX) lrb pierściania orwl/heteroaeyl, obsjmpje pochodna metaloorganiczne, tokie jok pochodne mognezoorgoniczne, cynkoorgoniczne, orgoniczne pochodna wodorkr cyny oroz pochodna kwosr borowego, o odpowiednie reoktywna pochodna obejmrją pochodne bromowe, jodowa flrorosrlfonianows i triflroromstaeosrlfoeiaeowe. Odpowiednia sposoby są opisone w WO 91/19497, który jest dołączony do niniejszego joko referencjo.

Odpowiednie pochodne magns’zoorganiczns i cwekoorgoniczes związku o wzorze (IX) mogą być poddawaes reokcji z hologenem, pochodną flrorosulfonianową lrb triίlrorometanosrlfomonową pierścieni hstsroaeylowego lrb arylowego, w obecności katalizatoro sprzęgonio pierścienio, tokiego jok pollod (0) lrb pollod (II), zgodnie ze sposobem Krmodo i innych, Tetrahedron Letters, rr, 5319 (1981). Tego rodzojr odpowiednia kotolizotory obejmrją tetrakis-(trifeny\ofosfmo)pallaS i PdClr[ί,4-bis-(difenylofosfino)-bptae], swentrolnie w obecności chlorkr litr i zosody, tokiej jok testyloomine. Ponodto, katolizator niklr (II), toki jok Νϊ(Π)Ο2(1,2-Β^eylofosfieo)etae, może być również stosowony do sprzęgonio pierścienio orylowego, zgodnie ze sposobem PeSgee'a i innych, J. Org. Chem., 198r, 47, 4319. Odpowiednim rozprszczolmkiem reakcji jest heksomstylofosforamid. W przypodkr, kiedy pierścieniem hetsroaeylowym jest 4-pirydyl, odpowiednie pochodne obejmrją 4-bromo- i 4-jodo-pirydynę oroz estry flrorosrlfonionowe i triflrorometaeosplfoniaeowe 4-hySpoksypir^’Syny. Podobnie, w przypodkr kiedy pierścieniem orylowym jest fenyl, odpowiednie pochodne obejmrją pochodne bromowe, flrorosrlfonionowe, triflporomstanosrlfonianowe, o korzystnie pochodne jodowe. Odpowiednie pochodne mognezoorganrczns i cynkoorgoniczne mogą być wytworzone, poprzez ddiałanre no związek o wzorze (IX) lrb jego bromopochodną zo pomocą olkilolitr, w wynikr czego otrzympjs się odpowiedni reogent litowy, odpowiednio, poprzez deprotonacjó lrb traesmetalacJó. Ten pośredni związek litr może być nos^nie poddony dziataeir noSmiaeowsJ ilości halogeekp mageszp lrb cynkr, co prowodzi do odpowiedniego reogsnta metoloorgaercdesgo.

Pochodno triolkilocynowo zwiądkp o wzorze (IX) może być poddono dziotonir bromkr, flrorosrlfonionr, trifluorometanosrlfoniaer lrb korzystnie, pochodnej jodkowej pierścienio orylowego lrb heteroorylowego, w obojętnym rozprszczolnikr, tokim jok tetrahydrofrrae, korzystnie zawisrajecym 10% heksometylofosforomidr, w obecności odpowiedniego katalizatora sprzęgonio, tokiego jok pollod (0), no przy^d tetrakis-(trifsnylofosfino)pallod, sposobem opisonym przez Stille'o w J. Amer. Chem. Soc. 1987, 109, 5478, opisie potentowym US 4 719 Π8 i 5 CC— 94r lrb z zostosowoniem pollodr (II) joko katalizatora, w obecności chlorkr litr, ewsntraleis z dodot-kiem zosody, tokiej jok dietyloominą, w obojętnym rozprszczolnikr, tokim jok dimetyloformomid. Pochodne trialkilocynows, dogodnie, mogą być wytwo^'zone przez meto^j odpowiedniego zwiedkr o wzorze (IX) zo pomo187 516 cą czynnika litującego, takiego jak s-butylolit lub n-butylolit, w rozpuszczalniku eterowym, takim jak tetrahydrofuran lub działanie na odpowiednią bromopochodną związku o wzorze (IX) za pomocą alkilolitu, a następnie, w każdym z przypadków, działanie za pomocą halogenku trialkilocyny. Alternatywnie, bromopochodną związku o wzorze (IX) może być poddana działaniu odpowiedniego związku heteroarylowego lub arylowego trialkilocyny, w obecności katalizatora, takiego jak tetrakis^trifenylofosfmo^allad, w warunkach podobnych do opisanych powyżej.

Przydatne są również pochodne kwasu borowego. I tak, odpowiednia pochodna związku o wzorze (IX), taka jak pochodna bromowa, jodowa, fluorosulfonianowa lub trifluorometanosulfonianowa, może być poddana reakcji z kwasem heteroarylo- lub arylo-borowym, w obecności palladu jako katalizatora, takiego jak etrakis-(trifenylofosfino)pallad Iub PdCb[1,4-óis-(difenylofosfmo)butan], w obecności zasady, takiej jak wodorowęglan sodu, w warunkach ogrzewania pod chłodnicą zwrotną, w rozpuszczalniku, takim jak dimetoksyetan (zobacz Fischer i Haviniga, Rec. Trav. Chim. Pays Bas, 84, 439, 1965, Snieckus, V., Tetrahedron Lett., 29, 2135, 1988 iTerashimia, M., Chem. Pharm. Buli., 11, 4755, 1985).

Mogą być również stosowane warunki bezwodne, na przykład, rozpuszczalnik taki jak DMF, w temperaturze około 1OO°C, w obecności katalizatora Pd(H) (zobacz Thompson W. J. i inni J. Org, Chem., 49, 5237, 1984). Odpowiednie pochodne kwasu borowego mogą być wytwarzane poprzez działanie na pochodną magnezu lub litu za pomocą estru trialkiloboranowego, takiego jak trietylo-, tri-/zo-propylo- lub tributyloboran, zgodnie ze standardowymi procedurami.

W tego typu reakcjach sprzęgania, co można z łatwością ocenić, należy zwrócić uwagę na grupy funkcyjne występujące w związku o wzorze (IX). I tak, na ogół, podstawniki aminowe i siarkowe powinny być nie utlenione lub zabezpieczone.

Związki o wzorze (IX) są imidazolami i mogą być otrzymane z zastosowaniem któregokolwiek ze sposobów, opisanych poprzednio dla wytwarzania związków o wzorze (I). W szczególności, “-halo-keton lub inne odpowiednio zaktywowane ketony RłCOCbHal (dla związków o wzorze (IX), w których T1 oznacza wodór) lub R1COCH2Hal (dla związków o wzorze (IX), w których T4 oznacza wodór) mogą być poddane reakcji amidyny o wzorze R2NH-C=NH, gdzie R2 oznacza, jak zdefiniowano we wzorze (I), lub jej soli, w obojętnym rozpuszczalniku, takim jak halogenowany rozpuszczalnik węglowodorowy, na przykład chloroform, w umiarkowanie podwyższonej temperaturze oraz, jeśli jest to wskazane, w obecności odpowiedniego środka kondensującego, takiego jak zasada. Wytwarzanie odpowiednich “-halo-ketonów jest opisane w WO 91/19497. Odpowiednie reaktywne estry obejmują estry silnych kwasów organicznych, takich jak kwas alkanosulfonowy (z niższym alkanem) lub kwas arylosulfonowy, na przykład, kwas metanosulfonowy lub p>-toluenosulfonowy. Korzystne jest stosowanie amidyny w postaci soli, odpowiednio, chlorowodorku, który może być następnie skonwertowany do wolnej amidyny in situ, przez zastosowanie dwufazowego systemu, w którym reaktywny ester występuje w obojętnym rozpuszczalniku organicznym, takim jak chloroform, a sól występuje w fazie wodnej, do której dodaje się powoli, mieszając intensywnie, wodny roztwór zasady w ilości dimolowej. Odpowiednie amidyny mogą być wytworzone za pomocą standardowych metod, zobacz na przykład, Garigipati R., Tetrahedron Letters, 190,31,1989.

Związki o wzorze (T) mogą być również wytworzone sposobem, który polega na tym, ze przeprowadza się reakcję związku o wzorze (IX), gdzie T1 oznacza wodór, z solą N-acyloheteroarylową, zgodnie ze sposobem ujawnionym w opisach patentowych US 4 8O3 279, US 4 719 218 oraz US 5 OO2 942, w wyniku czego otrzymuje się związek pośredni, a którym pierścień heteroarylowy jest przyłączony do pierścienia imidazolowego i występuje jako pochodna 1,4-dihydro, który to związek pośredni może być następnie poddany warunkom utleniaj ącodeacylującym (schemat II). Sól heteroaiylowa, na przykład sól pirydyniowa, może być, bądź Wstępnie utworzona, bądź korzystniej, wytworzona in situ poprzez dodanie podstawionego nalidku karbonylu (takiego jak halidek acylu, halidek aroilu, ester aryloalkilowy halomrówczanu lub korzystnie ester alkilowy halomrówczanu, taki jak bromek acetylu, chlorek benzoilu, chloromrówczan benzylu lub korzystnie chloromrówczan etylu) do roztworu związku o wzorze (IX) w związku heteroarylowym R1H lub w obojętnym rozpuszczalniku, takim jak chlorek metylenu, do którego dodano związek heteroarylowy. Odpowiednie warunki deacylujące i utleniające są przedstawione w opisach patentowych Us 4 8O3 279, 4 719 218 oraz 5 OO2 942, które są

187 516 dołączone do niniejszego w całości jako referencja. Odpowiednie systemy utleniające obejmują siarkę w obojętnym rozpuszczalniku lub mieszaninie rozpuszczalników, takich jak dekalina, dekalina i diglim, p-cymen, ksylen lub, mezytylen, w warunkach ogrzewania pod chłodnicą zwrotną lub korzystnie t-butanolan potasu w t-butanolu z suchym powietrzem lub tlenem.

x.

NH

-►

Pirydyna/RaCOCl —->.

R4

S/dekalina,delta lub

-►

K⁺t-butanolan/powietrze

Rh

N //

N

Schemat II

W kolejnym sposobie, zilustrownym poniżej na schemacie III, związki o wzorze (I) mogą być wytwarzane poprzez działanie na związek o wzorze (X) termicznie lub za pomocą środka cyklizującego, takiego jak tRchlorek tlenek fosforu lub pentachlorek fosforu (zobacz Engel i Steglich, Liebigs Ann. Chem., 1978, 1916 oraz Strzybny i inni, J. Org. Chem., 1963, 28, 3381). Związki o wzorze (X) mogą być wytwarzane, na przykład poprzez acylowanie odpowiedniej “-ketoaminy za pomocą zaktywowanej pochodnej mrówczanowej, takiej jak odpowiedni bezwodnik, w standardowych warunkach acylowania, a następnie tworzenie iminy z zastosowaniem R2NH2. Aminoketon może pochodzić z macierzystego ketonu poprzez oksaminację i redukcję, a poszukiwany keton może z kolei być wytworzony poprzez dekarboksylacja' heta-ketzgetau, otrzymanego poprzez kondensację estru arylowego (heteazaaylowey go) kwasu octowego ze składnikiem R]COX.

o

X

1) NaOMe

2) HCl

Ri

1) NaNO^HCUąo

-► +

O

R4

2) redukcja ^R4

1.) O o

2.) Nąąz-ąo

Ri.

POClj

/)

N wzór (X)

Schemat III

187 516

Na schemacie IV, poniżej, przedstawiono dwie różne drogi z zastosowaniem ketonu (wzór XI) do wytwarzania związku o wzorze (I). Heterocykliczny keton (XI) wytwarza się przez dodanie anionu alkiloheterocyklu, takiego jak 4-metylo-chinolina (wytworzonej poprzez działanie na nią alkilolitem, takim jak «-butylolit) do N-alkilo-O-alkaksybenzamidu, estru lub jakiejkolwiek innej, zaktywowanej pochodnej o tym samym stopniu utlenienia. Alternatywnie, anion może być kondensowany z benzaldehydem, w wyniku czego otrzymuje się alkohol, który następnie jest utleniany do ketonu (XI).

Schemat IV

W kolejnym sposobie, N-podstawione związki o wzorze (I), mogą być wytwarzane poprzez działanie na anion amidu o wzorze (XII):

R1CH2NR2COH (XII) gdzie R1 i R2 za pomocą:

(a) nitrylem o wzorze (XIII)

R4CN (XfflI gdzie R4 oznacza jak zdefiniowano powyżej, lub (b) halidkiem acylu w ilości nadmiarowej, na przykład chlorkiem acylu, o wzorze (XIV):

R4COHal QOV) gdzie R4 oznacza jak zdefiniowano powyżej, a Hal oznacza halogen lub odpowiednim bezwodnikiem, w wyniku czego otrzymuje się bis-caylowc«y związek pośredni, który następnie poddaje się działaniu źródła amoniaku, takiego jak octan amonu.

zasada —------

(XII)

1.) Li+-N(i-Pr₂) --—►

R-

N

Rf .CN

Schemat V

Jedna z odmian takiego podejścia jest przedstawiona na Schemacie V, powyżej. Pierwszorzędową aminę (R2NH2) podaje się działaniu halometyloheteeaayklu o wzorze RtCH2X, w wyniku czego otrzymuje się drugorzędową aminę, którą następnie konweruje się do amidu standardową techniką. Alternatywnie, amid może być wγlwarza).ny, jak przedstawiono na schemacie V, poprzez alkilowanie formamidu za pomocą R1CH2X. Deprotonacja tego amidu za pomocą mocnej zasady amidowej, takiej jak dikzopropylocmidek litu Iub óiy-(trimetylosililo)amidek sodu, c następnie dodanie nadmiaru chlorku aroilu, prowadzi do bis-aaylowanego związku, który jest następnie zamykany do związku imidazolowego o wzorze (Γ), poprzez ogrzewanie w kwasie

187 516 octowym zawierającym octan amonu. Alternatywnie, anion amidku może reagować z podstawionym arylonitrylem, w celu bezpośredniego wytworzenia imidazolu o wzorze (I).

Kolejne opisy i schematy stanowią dalsze przykłady sposobu, jak opisany poprzednio na schemacie I. Różne pirymidynowe pochodne aldehydu 6, jak przedstawione na schemacie VI poniżej, mogą być wytwarzane poprzez modyfikację procedur, opisanych przez Bredereck'a i innych w Chem. Ber., 1964, 97, 3407, który jest dołączony jako referencja. Te pirymidynowe aldehydy są następnie stosowane jako związki pośrednie w syntezie, jak dalej opisana.

Reakcja imin z tosylometyloizonitrylami została po raz pierwszy opisana przez van Leusen'a (van Leusen i inni, J. Org. Chem., 1977, 42, 1153). Podane zostały, następujące warunki: tert-butyloamina (/BuNH₂) w dimetoksyetanie (DME), K₂CO₃ w MeOH oraz NaH w DME. Podczas ponownego badania tych warunków, w każdym przypadku stwierdzano niską wydajność. Została sprawdzona również druga droga, polegająca na wymianie aminy, w celu wytworzenia t-butyloiminy, a następnie reakcję z izocyjankiem, w celu wytworzenia 1-fBu-imidazolu. Będzie to prawdopodobnie zachodziło z zastosowaniem jakiejkolwiek aminy pierwszorzędowej jako zasady. Drugorzędowe aminy, chociaż nie są preferowane, mogą być stosowane, ale mogą również rozkładać powoli izonitryl. Aby reakcje dobiegły końca, będzie to prawdopodobnie wymagało zastosowania 3 równoważników aminy, prowadząc do około 50% wydajności po wyodrębnieniu. Drugorzędowe aminy z przeszkodą przestrzenną (diizopropyloamina), chociaż nadają się do stosowania, są bardzo wolne i na ogół niezbyt efektywne. Stosowanie trzeciorzędowych amin oraz amin aromatycznych, takich jak pirydyna oraz trietyloaminą, w pewnych warunkach nie prowadzi do przebiegu reakcji, ale bardziej zasadowy typ, taki jak DBU oraz 4-dimetyloaminopirydyna (DMAP), chociaż wolne, dają niewielką wydajność i zatem mogą być odpowiednie do stosowania.

Jak zostało to pokazane, na niżej przedstawionych schematach VII i VIII, pirymidynowe aldehydy ze schematu VI, mogą być kondensowane z aminą pierwszorzędową, z utworzeniem iminy, która może być odpowiednio wyodrębniona Iub ulegać reakcji in situ z pożądanym izonitrylem, w obecności wielu odpowiednich zasad i rozpuszczalników, jak opisywane tutaj, w wyniku czego otrzymuje się 5-(4-pirymidynylo)-podstawione imidazole, w których R₂ i R₄oznaczają jak zostało to zdefiniowane dla związków o wzorze (I).

Jeden z korzystnych sposobów wytwarzania związków o wzorze (I) jest przedstawiony poniżej, na schemacie VII. Iminy, wytworzone i wyodrębnione w oddzielnym etapie, często są smołami, którymi się trudno operuje. Czarny kolor przenosi się również często na końcowy

187 516 prodrkt. Wydojność wytworzo-o imin byto zmienno, o środowiskowo mniej okceptowolne rodppszczalniki, tokie jok CHrCIr, byty często stosowone do ich wytworzonio.

Reokcjo to, kiedy p=2, wymogo dlo swego przebiegr odpowiedniej zosody. Κϋ—φι to wymogo zosody wwstarczająco mocnej, oby zSsprotonować izonitryl. Odpowiednie zosody obsjmpje ominę, węglon, wodorek lrb reogento olkilo- lrb orylolitowego lrb ich mieszoniny. Zosody obejmnią, ole nie ogrom^oją się do nich, węglon potosr, węglon sodr, pierwszorzędowe i Srpgorzędowe ominy, tokie jok t-brtyloomino, diizopropyloomino, morfolino, piperydyno, pirolidyno i inne nisnpklsofilows zosody, tokie jok DBU, DMAP oroz 1,4-diazabicyklo-[2.2.2]oktan (DABCO).

Odpowiednie do stosowonio rozprszczolniki obejmrją, ole nie ograniczoje się do nich, N,N-dimetyloformomid (DMF), MsCN, halogsnowane rozppszczalniki, tokie jok chlorek metylenr lrb chloroform, tstrahySrofpran (THF), dimstylosrlfotlenek (DMSO), olkohole, tokie jok metonol lrb etonol, benzen lrb tolren, DME lrb EtOAc. Korzystnie, rozppszczalnikiem jest DMF, DME, THF lrb MeCN, o zwtaszcza DMF. Wyodrębnioma prodrktr no ogót możno prdeprowaSzać, poprzez dodonie wody i prodrktr joko czystego zwiezkr.

Schemot VII

Chocioż nieodpowiednie no drżą skolę, przy Sodawanir NoH do idonitrwlr nolsżaloby rtrzymoć temperotrrę poniżej 25°C (w THF). Ponodto, BrLi zostot również opisony joko, skrteczno zasada do deprotonocji toswlobsnzwloizonitryli w temperaturze -50°C (DiSonto i inni, Synth. Commrn. 1995, 25, 795).

W zolezności od preferowonej zosody mogą być stosowone różne worrnki temperatrrowe. No przyktod, w przypodkr tBrNHr/DME, K₂CO3/MeOH, KrCO3 w DMF, w tempsratprze powyżej 40°C, wydojność może spodoć do okoto 20%, ole niewielko różnico jest ode^wono w dokresie temperatrr od 0°C do 25°C. I konsekwencji, zokresy temperatrr poniżej 0°C i powyżej 80°C, są również objęte dakrssem niniejszego wynolozkr. Korzystnie, zokres temperatrry wynosi od okoto 0°C do okoto 25°C. Dlo celów niniejszego wwnaladkp, temperatrró pokojową określo się joko temperotrrę 25°C, ole stwierdzono, ze to może się zmienioć w zokresie od 20°C do 30°C.

Jok zostoto to pokozone poniżej no schemocie VII, imino tworzy się korzystnie in situ w rozprsdczalnikp. To korzystno syntezo jest procesem, który przebiego w jednym noczynir. Odpowiednio, jeśli stosrje się ominę pierwszorzędową w postoci soli, tokiej jok dichlorowodorek w przy^odoch, reokcjo może ponodto wymogoć zosoSw, tokiej jok węglon potosr, przed dodoniem izonitrwlp. Alternoty^rwnis, ozot piperydynowy może wymogoć zobezpieczenio (PG), jok pokozono poniżej, wtedy odpowiednie PG oznoczo BOC Irb C(O)rR, gdzie R oznoczo korzystnie olkil, oryl, orwloaikil, dobrze znone specjolistom. Warniki reokcji, tokie jok rozprszczolniki, zosody, tsmpsratrpy, itd., są podobne do przedstowionych i omówionych powyżej dlo wyodrębnionej iminy, jok pokozono no schemocie VII. Specjolisto z totwością zoeentpje się, że w pewnych okolicznościoch, tworzenie iminy in situ może wymogoć worrnkńw odwodniojących Irb kwosowej katalizy.

187 516

YRa

Schemat VIII

Na schemacie IX przedstawiono alternatywny sposób wytwarzania związków o wzorze (I). W tym szczególnym przypadku, ugrupowanie alkilotio jest utleniane do ugrupowania mgtyloeulflnylowegz Iub sulfonylowego, które reaguje z odpowiednim ugrupowaniem YRa.

n=l,2 X=CH,N; Y=O,S,

Schemat IX

Innym wykonaniem niniejszego wynalazku jest nowa hydroliza acetalu 2-tiometylopiaymidyny do aldehydu 2ytinmetylzpiaymidynowego, co zostało przedstawione na schemacie X, poniżej. Hydroliza acetalu do aldehydu, z zastosowaniem różnych znanych warunków reakcji, takich jak kwas mrówkowy, nie prowadzi do satysfakcjonującej wydajności aldehydu (<13%). Korzystna synteza obejmuje zastosowanie AcOH (świeży) jako rozpuszczalnika i stężonego H2SO4, ogrzewania, korzystnie katalitycznych ilości kwasu siarkowego. Ogrzewanie prowadzi się w temperaturze 60-85°C, korzystnie w temperaturze 70-80°C, ponieważ w wyzszych temperaturach obserwuje się ciemnienie mieszaniny reakcyjnej. Po zakończeniu reakcji, mieszaninę reakcyjną schładza się do temperatury pokojowej i usuwa kwas octowy. Kzazyetnigdez.y,

187 516 alternatywny sposób, obejmuje ogrzewanie acetalu w 3N HCl, w temperaturze 40°C, w ciągu 18 godzin, schłodzenie i ekstrakcję, zneutralizowanego wodorowęglanem, roztworu do EtOAc.

SMe SMe

Schemat X

Końcowe związki 2-(R_aY)pirymidyn-4-yloimidazolowe o wzorze (I), jak również podobne związki zawierające pirydynę, mogą być wytwarzane jednym z trzech sposobów: 1) w bezpośredniej reakcji 2-(RaY)pirymidynoiminy z izonitrylem; 2) poprzez utlenianie pochodnej 2-alkilotiopirymidyny do odpowiedniego sulfotlenku, a następnie przemieszczenie z pożądanym HYRa, w środowisku zasadowym, na przykład z zastosowaniem soli HYRa z metalem Iub w obecności nienukleofilowej aminy Iub zasady metalu alkalicznego; Iub 3) poprzez reakcję 2-halopirymidyny Iub pirydynoiminy z izonitrylem, a następnie przemieszczenie z HYRa, w środowisku zasadowym, opisane dla drugiego sposobu, zobacz Adams i inni, USSN 08/695 102, złozony 3 czerwca 1996, schemat XI, który jest dołączony w całości jako referencja.

Chociaż przedstawiono tutaj schematy, na przykład, z ewentualnie podstawionym ugrupowaniem piperydynowym dla otrzymywanej R2 pozycji Iub ugrupowaniem 4-fluorofenylowym dla R4, to jakiekolwiek odpowiednie ugrupowanie R2 Iub R4 może być dodane w ten sposób, jeśli może być ono wytworzone na pierwszorzędowej aminie. Podobnie, jakikolwiek odpowiedni R4 może być dodany via droga izonitrylu.

Związki o wzorze (II) ze schematu I mogą być wytwarzane sposobami opisanymi przez Leusen'a i innych. Na przykład, związek o wzorze (II) może być wytworzony poprzez odwodnienie związku o wzorze (IV)-schemat I, w którym Ar, R4 oraz p, oznaczają jak to zostało tutaj zdefiniowane.

Odpowiednie środki odwadniające obejmują trichlorek tlenek fosforu, chlorek oksalilu, chlorek tionylu, fosgen Iub chlorek tosylu, w obecności odpowiedniej zasady, takiej jak Metyloaminą Iub diizopropyloamina Iub podobne zasady, takie jak pirydyna, itd. Odpowiednimi rozpuszczalnikami są dimetoksyeter, tetrahydrofuran Iub rozpuszczalniki halogenowane, korzystnie THF. Reakcja przebiega z większą wydajnością, jeśli temperaturę reakcji utrzymuje się pomiędzy -10°C a 0°C. W niższej temperaturze reakcja nie przebiega do końca, a w wyższej temperaturze, roztwór ciemnieje i wydajność produktu spada.

Związki o wzorze (IV)-schemat I, mogą być wytwarzane w reakcji związku o wzorze (V)-schemat I, R4CHO, gdzie R4 oznacza jak to zostało tutaj zdefiniowane, z ArS(O)pH i formamidem, z usuwaniem Iub bez usuwania wody, korzystnie w środowisku odwadniającym, w normalnej Iub podwyższonej temperaturze, np. 30°C-150°C, dogodnie pod chłodnicą zwrotną, ewentualnie w obecności kwasowego katalizatora. Alternatywnie, może być stosowany chlorek trimetylosililu zamiast kwasowego katalizatora. Przykłady kwasowych katalizatorów obejmują kwas kamforo-10-sulfonowy, kwas mrówkowy, kwas p-toluenosulfonowy', kwas chlorowodorowy Iub kwas siarkowy.

Optymalny sposób wytwarzania izonitrylu o wzorze (II) jest przedstawiony poniżej na schemacie XI.

187 516

Schemat XI

Konwersję podstawionego aldehydu do tosyl(abe«/.ylofoπuamidu można prowadzić, ogrzewając aldehyd ^schemat XI, z kwasem, takim jak kwas p-toluenosulfonowy, kwas mrówkowy łub kwas kcmforosulfo«owy; z formamidem i kwasem c-tolue«osulfinowym, (w temperaturze około 60°C, w ciągu 24 godzin). Korzystnie nie stosuje się rozpuszczalnika. Jeśli stosuje się rozpuszczalniki takie jak DMF, DMSO, toluen, cceto«itrye lub nadmiar formamidu, reakcja może zachodzić z małą wydajnością (<30%). Temperatura poniżej 60°C nie jest na ogół korzystna w wytwarzaniu pożądanego produktu, a prowadzona w temperaturze powyżej 60°C może prowadzić do produktu, który rozkłada się lub otrzymania bis-formamidu benzylowego 2-sahemat XI.

Innym wykonaniem niniejszego wynalazku jest synteza pochodnej tasylobenzyloformamidu, otrzymywanej poprzez reakcję pośredniego bisformamidu 2-sahemct XI, z kwasem C-lolue«asulfi«owym. Tym korzystnym sposobem, wytwarzanie bis-formamidu z aldehydu przeprowadza się poprzez ogrzewanie aldehydu z formamidem w odpowiednim rozpuszczalniku, stosując katalizę kwasową. Odpowiednim rozpuszczalnikiem jest toluen, caelonitryl, DMF oraz DMSO lub ich mieszaniny. Katalizatory kwasowe są dobrze znane ze stanu techniki i obejmują, ale nie ograniczają się do nich, kwas chlorowodorowy, kwas p-tolue«osufaanckvy, kwas kamforosulfonowy oraz inne bezwodne kwasy. Reakcję można prowadzić w temperaturze 25°C-110°C, korzystnie w temperaturze około 50°C, korzystnie w okresie czasu od około 4 do około 5 godzin, przy czym dłuższe czasy reakcji są również do przyjęcia. W wyższej temperaturze (>70°C) i wydłużonym czasie reakcji, można zaobserwować rozkład produktu i niższe wydajności. Całkowita konwersja produktu, na ogół wymaga usuwania wody z mieszaniny reakcyjnej.

Korzystne warunki konwersji pochodnej bis-formamidu do tosylobenzyloformamidu, stanowi ogrzewanie bis-formamidu w odpowiednim rozpuszczalniku, z katalizatorem kwasowym i kwasem p-tołue«osułfmowym. Rozpuszczalniki do stosowania w tej reakcji obejmują, ale me ograniczają się do nich, toluen i caetonitryl lub ich mieszaniny. Ponadto, mogą być stosowane mieszaniny tych rozpuszczalników z DMF lub DMSO, ale może to prowadzić do niższych wydajności. Temperatura może zmieniać się w zakresie od około 30°C do około 100°C. Temperatury poniżej 40°C i powyżej 60°C nie są korzystne, ze względu na zmniejszenie wydajności i szybkości. Korzystny zakres temperatur wynosi 40°C-60°C, przy czym korzystniejsza jest temperatura około 50°C. Optymalny czas wynosi około 4-5 godzin, chociaż może być dłuższy. Korzystnie, stosowane kwasy obejmują, ale nie ograniczają się do nich,

187 516 kwas toluenoeulfonnwy, kwas kamfoazeulfznzwy i kwas chlorowodorowy oraz inne bezwodne kwasy. Najkorzystniej, bis-formamid ogrzewa się w mieszaninie toluemacetonitryl, w stosunku 1:1, z kwasem p-tnlugnzeulfmowym i kwasem chlorowodorowym.

Innym wykonaniem niniejszego wynalazku jest korzystna droga syntezy tosylobenzyloformamidu, która polega na zastosowaniu procedury jednego naczynia. Zgodnie z tym sposobem, najpierw konwertuje się aldehyd do pochodnej bis-formamidu, a następnie przeprowadza się reakcję pochodnej bis-formamidu z kwasem p-toluenzeulfmowym. Sposób ten łączy zoptymalizowane warunki do jednego, wydajnego procesu. W ten sposób można uzyskać wysoką wydajność >90% aaylohenzyloformamidu.

Korzystne warunki obejmują stosowanie katalizatora, takiego jak chlorek tRmetylosililu (TMSCl), w korzystnym rozpuszczalniku, tzlugn:aśgtznitIyl, korzystnie w stosunku 1:1. Reagent taki jak TMSCl jest korzystny, ponieważ reaguje z tworzącą się wodą z jednoczesnym wytwarzaniem chlorowodoru, aby katalizować reakcję. Korzystne jest również stosowanie chlorowodoru i kwasu p-toluenzsulfonowggz. A zatem, trzy odpowiednie do stosowania, warunki reakcyjne obejmują: 1) stosowanie środka odwadniającego, który również dostarcza chlorowodoru, takiego jak TMSC1; Iub 2) stosowanie odpowiedniego środka odwadniającego i odpowiedniego źródła kwasu, takiego jak, ale bez ograniczenia do nich, kwas kamforosulfonowy, kwas chlorowodorowy Iub kwas tzluenzsulfonzwy; oraz 3) alternatywne warunki odwadniające, takie jak azeotropowe usuwanie wody i stosowanie katalizatora kwasowego oraz kwasu p-toluenosulfinnwego.

Związki o wzorze (II), kiedy p=2, mogą być również wytwarzane poprzez reakcję, w obecności mocnej zasady, związku o wzorze (VI)-schemat I, R4CH2NC ze związkiem o wzorze (Yll-schemat I, ArS(OLi1 gdzie R i Ar oznaczają, jak to zostało tutaj zdefiniowane, a Li oznacza grupę opuszczającą, taką jak halo, np. fluoro. Odpowiednie mocne zasady obejmują ale nie ograniczają się do nich, alkilolit, taki jak butylolit Iub amidek diizopropytolitu (Van Leusen i inni, Tetrahedron Letters, Nr 23, 2367-68 (1972)).

Związki o wzorze (Y^-schemat I, mogą być wytwarzane poprzez reakcję związku o wzorze (yn^-schemat I, RCRNH? z mrówczanem alkilu (r^p>. mrówczanem eTylu), co prowadzi do pośredniego amidu, który może być następnie konwertowany do poszukiwanego izonitrylu poprzez reakcję z dobrze znanym środkiem odwadniającym, takim jak, ale bez ograniczenia do nich, chlorek oksalilu, taiśhlorgk tlenek fosforu Iub chlorek tosylu, w obecności odpowiedniej zasady, takiej jak trietyloaminy.

Alternatywnie, związek o wzorze (Υ'ΠΟ^όκ'ηκπ I, może być konwertowany do związku o wzorze (VI)-schemat I, poprzez reakcję z chloroformem i wodorotlenkiem sodu w wodnym dichlorometanie w warunkach katalizy transferu fazy.

Związki o wzorze (Ill)-schemat I mogą być wytwarzane poprzez reakcję związku o wzorze RjCHO z pierwszorzędową aminą R2NH2

Aminozwiązki o wzorze (ynty-schemat I, są znane Iub mogą być wytwarzane z odpowiednich alkoholi, oksymów Iub amidów, z zastosowaniem standardowych wzajemnych przekształceń grup funkcyjnych.

Odpowiednie do stosowania grupy zabezpieczające dla grup hydroksylowych oraz azotu imidazzlowego, są dobrze znane ze stanu techniki i opisane w wielu publikacjach, na przykład, w Protecting Groups in Organie Synthgeie, Gr^ne T. W., Wiley-Interscience, Nowy Jork, 1981. Odpowiednie przykłady grup zabezpieczających hydroksyl, obejmują etery sililowe, takie jak t-butylodimetylowy Iub t-butylzdifgnylowy oraz etery alkilowe, takie jak, metylowy połączony przez łańcuch alkilowy o różnej ilości wiązań, (CR.10R20)n Przykładem odpowiedniej grupy zabezpieczającej azot imidazzlzwy jest tgtaahydropiranyl.

Farmaceutycznie dopuszczalne, addycyjne sole kwasowe związków o wzorze (I), mogą być wytwarzane w znany sposób, na przykład, poprzez działanie na nie odpowiednią ilością kwasu, w obecności odpowiedniego rozpuszczalnika.

Sposoby leczenia

Związki o wzorze (I) Iub ich faamaśgutyśznie dopuszczalne sole mogą być stosowane do wytwarzania leku, zarówno dla profilaktyśznggz jak i terapeutycznego leczenia, jakiegokolwiek stanu chorobowego człowieka Iub innego ssaka, który jest zaostrzony Iub wywołany

187 516 nadmiernym IuO rknregalkRaoym RntRarzaoiem cytokiny prnen komórki ssaka, takie jak, alk Osz kgreyirnknia do nich, mkooryty i/lub ^Ο^Ρι,,.

Związki o wzorze (I) są zdolne do hamowania pronanalnnrh cntkkm, takich jak IL-1, IL-6, I1-8 oran TNd i stąd do jtojowaoia w terapii. IL-1, IL-6, IL-8 oran TNd oddziałnRają na wisls różnych komórek oran tkaoek i ts cs'toOiyy, jak również inoe cntokion pochodzące z leukocytów, są Rażonmi i krnaycnnymi οι^ϊΟι,, pośredniczącymi w bardzo wielu stanach cakroboRnra. Zahamowanie tych pronapaloyca ratoOiy jest korzystak w kontrolowaniu, zmniejszaniu i łekkhneniu wielu n tych stanów cakrobkRnrh.

I zgodnie z tym, niniejszy Ryoaldzek zapewnia sposób lecneoia chorób w których pośredniczy rytokioa, który to sposób obejmuje podawanie skutscnnej, do hamowania ryaoOiyy, ilości związku o wzorze (I) lub Pαrmαreutnczois dopuszczalnej jego soli.

Związki o wzorze (I) są zhkloe do hamowania RnOaazającyca, pronαpalnnch protsin, takich jak COX-2, mających również wiele innych nazw, takich jak enakpkroOjydkwe syotana projaakleoanon-2 (PGHZ-2) i stąd do stkjORαoia w terapii. Te pronapaloe lipihkwe mediatory drogi rnClooksnkknazy (CO) są wnaRarnaoe przez wzbudzający eonym COX-2. Zatem regulacja COX-2 jest kdpkwieazialna za te produkty porakazące z kwasu aracaihknkwego, takie jak projtaklayayny, które działają oa snerokie spektrum komórek oran tkaoek i są ważnymi i krytymnymi zapalnymi rnnnoikami pośredniczącymi w dużej ilości stanów chkroOkRara. Związki o wzorze (I) nis mają RnłnRU oa ekspresję COX-1. To ^ΙιΟΙι^ι hamowanie COX-2 możs pozwolić oa złagodzenis IuO uoikoięcie ryzyka powstawania Rrnoau, nwiazansso z hamowaniem COX-1, tym jamnm hamując prkjtdklananny, co stanowi zajαanirny efekt w ochronie Oomórki. A zatem, hamowanie tych prozapalnyca cnnooikÓR pośredniczących przynosi dobre skutki w kontroloRayia, zmniejszaniu i łagodzeniu wielu n tych stanów rhkroboRyra. Tk zapalos ^ηοΐΟΐ pośredniczące, a zwłaszcza projtαglαydyny, mają swój udział w bólu, poprzez uRrażliRiaoie receptorów Oólu Iub obrzęk. I stąd, ten aspekt traktowania bólu obejmujs leczenie Oólu nerRowk-mięśoikwkkO, bólu głowy, Oólu nowotworowego i Oólu stawów. Związki o wzorze (I) Iub ich Parmaceutyrznik dopuszczalne sole stosuje się w profilaktyce Iub terapii u człowieka Iub inoego ssaka, poprzez hamowanie syntezy eonymu COX-2.

I zgodnie z tym, niniejszy wynalazek napiwnia sposób hamowania kyntenn COX-2, który obejmuje podawanie skutecznej ilości nwiąnku o wzorze (I) IuO Parmaceutacznik dkpujnμι^ jego soli. Wynalazek niyiejjnn napeRyia również sposób profilaktycznego leczenia οΙ^ιιΟι Iub inoego naCa, poprzez, hamowanie syntezy eonymu COX-2.

W jzcnególykśri, związki o wnorze (I) Iub ich Pαrmareutycznik dopusncnalne jkle, jtosujs się w prkfilαktare Iub terapii jakiekokklwikk stanu choroORkgo u człowieka Iub inoego ssaka, który jest nasilony Iub RnRołany poprzez nadmierne Iub rozregulowani wytRαrzαyie IL-1, IL-8 IuO TNd, prnen komórki tegoż ssaka, takie jak, ale nie ograniczając się do nich, mookrytn i/lub makrofagi.

zgodnie z tym, w iooym aspekcie, wyyalenkk yiniejszn dotyczy sposobu hamkRaoia produkcji I1-1, u ^ιΟι, Ctóry tego wymaga, który polega na podawaniu takiemu ssakowi, jkutkcnysj ilości związku o wzorze (I) Iub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli.

Jest wieli stanów rhoroOoRnch, w których nadmierni Iub ronrkkuloRane wytwarzanie IL-1 jsst związane n nasilkoiim i/luO RnRkłaniem choroby. Obejmują ooi reumatoidalni zapalsoik jtaRÓR, napalenie kości i jtaRÓR, udar, lydotkkjlmię i/lub zespół wstrząsu tkkjyczoigo, ions ostre IuO chroniczne chorobowe jtdyy zapalni, takis jak jtaon napaloe wyRkływaoe przsn endktkkjyyę Iub napalimi jklit, gruźlicę, miażdżnrę tętnic, nRyrodnieyis mięśni, jtwardnisyie γ^ϊιοι, kacheksję, rsjorpcję kości, artropatię łuszczycową, zespół Reiter'a, τ^ι^ιΙοι zapalinia stawów, skazę moczanową, urazowe napaleoik stdRÓw, rózycnkkRe zapalenis stawów oraz ostre zapalenie błony maziowej. Ostatnie dkniesieoie wiążą również akt:nRykść IL-1 z rukrnncą i trzujtkoRnmi β komórkami oran chorobą Alzheimera.

W kolejnym ejpekcie, Rnoαlαzek niniejsny dotyczy sposobu hamowania RntRarnania TNd u naCa, który tego wymaga, który to sposób polega na nkdaRoiu wymiernonemu ssakowi jkutsrzyej ilości związku o wzorze (I) Iub jsgo Parmareutnrzoie dopuszczalnej jkli.

Neamikrns IuO rozrekulkReoe RnaRαrnαyis TNd pkriaka na sobą nkśrsayirnsyis w wywołaniu Iub naostrzinie wielkiej ilości chorób, w tym reumatoidalnego zapalenia sta187 516 wów, zssztwwniającsgo zopolenio stowów k^gos-po, zopolenio kości i stowów, ostrego dnowego zapalsnio stowów oroz innych stonów zapalnwch stowów, posocznicy, wstrząsu posocznicowego, wstrząsr endotoksynowego, posocznicy geomopJemnsj, zespotr wstrząsi-r toksycznego, zespotr ostrej niewydolności oddechowej dorostych, rdorr, powiktoń mózgowych w molorn, przewlektej choroby oskrzslowΌ-plucnsj, pylicy krzemowej, sarkoidozw ptrcnej, choroby resorpcji kości, chorób resorpcji kości, tokich jok osteoporozo, rrozr reperfpdwJnego, reakcjó przsszczspp przeciwko gospodorzowi, oSrzrcenre przeszczepr, gorączki i bóli mięśniowych wywo^nych infekcją, toką jok grypo, kocheksję w przebiegr infekcji Irb procesr nowotworowego, kocheksję’ w przebiegr zespoki nobytego niedoboru odporności (AIDS), AIDS, ARC (zespót związony z AIDS), tworzenie bliznowco, tworzenie blizny tkonkowej, chorobę Crohn'o, wrzodziejece zopolenie okrężnicy Irb „pyresis”.

Związki o wzorze (I) są również przySatns w leczenir infekcji wirrsowwch, w których wamsy są wrożliwe no podwyższenie progr mschanizmr fizjologicznego przez TNF Irb wywolpją wytworzoma TNF in vivo. Wimsy, brane pod rwogę wed-g niniejszego wwnaladkr, są to te wirrsy, które wytworzoją TNF w wynikr infekcji lrb tokie, które są wrożliwe no homowonis, przez bezpośrednie Irb pośrednie zmniejszenie replikocji, zo pomocą związków o wzorze (I) hampjecych TNF. Wirusy tokie obsjmrJą, ole nie ogroniczoje się do nich, HIV-1, HIV-2 oroz HIV-3, wirrs cylome-golii, (CMF), grypy, adenowirps oroz grrpę wamsów Herpes, tokich jok, ole nie ogroniczaJec się do nich, Herpes Zoster i Herpes Simplex. I zgodnie z tym, w kolejnym ospe^ie niniejszy wwnoladek dotyczy sposobr leczenio ssoko zokożonego wirusem lrdzkiego niedoboru odporności (HIV), który obsjmrJs podowonie takiemr ssokowi skrtecznej, do homowonio TNF, ilości związkr o wzorze (I) Irb jego farmacertwcznie doprszczolnaj soli.

Związki o wzorze (I) mogą być tokże stosowone w polączsnir z leczeniem weterynaryJnym ssoków', innych niż czlowisk, wymogojących hamowonio prodrkcji TNF. Leczenie, teropeptwczns Irb profilaktwcdne, chorób w których pośredniczy TNF, w przypodkr zwierząt obsJmpje stony chorobowe, jok wyżej wymienione, ole w szczególności infekcje wirusowe. Przy^dy tokich zokozeń wirrsowych obejmrją, ole nie ogronicdoją się do nich, powolne infekcje wirrsowe, tokie jok wimsowo ansmio koni, wirrsowe kozie zapolenis stowów, wirrsowo chorobo owiec islondzkich, jok również iniekcja retrowirrsowe, tokie jok, ole bez ogroniczenia do nich, zespót rpośledzenio odporności kotów (wirrs FIV), krów i psów Irb inne infekcje retrowirrsowe.

Związki o wzorze (I) mogą być również stosowone w leczsnip miejscowym Irb profitaktyce miejscowych zmion chorobowych, w których pośredniczy Irb je nosilo nodmior wytworzonej cytokiny, takiej jok, odpowiednio IL-1 Irb TNF, tokich jok stony zopoIis stowów, egzemo, trszczyco i inne stony zopolne skóry, tokie jok oporzenie stonecdne; stony zapalne oko, w tym zopolenie spojówek; „pyresis”, ból oroz inne stony związone z zopalsniem.

Stwierdzono, ze związki o wzorze (I) homrją wytworzo-e IL-8 (Interlerkino-8, NAP). 1 zgodnie z tym, w kolejnym ospekcie, wyno^ek niniejszy dotyczy sposobr homowonio prodrkcji IL-8 r ssoko, który tego wymogo, który to sposób polego no podowanip takiemr ssokowi skutecznej ilości związkr o wzorze (I) Irb jego farmaceptwcznie doprszczolnej soli.

Jest wiele stanów chorobowych, w których naSmisrne Irb rozregrlowone wytworzoma I1.-8 jest mo swój rSdial w zoostrzanir i/lrb wywotanir choroby. Choroby ta chaeaktsryzpją się znocznym nociakiem naptrofilowwm i obejmną choroby tokie jok ^szczyco, zapalanie jelit, ostmo, sercowy i nerkowy rraz repsrfrdwjny, zasp— ostrej niewydolności oddechowej dorosfych, zakezepica oroz zopolenie k^rszków nerkowych. Wszystkie te choroby związona są ze zwiększonym w^worzoniem I1.-8, któro jest odpowiedziolno zo chemotaksję nertrofili do miejsco zopolnego. W przeciwieństwie do innych dapolnwch cytokin (IL-1, TNF, oraz IL-6), IL-8 mo nikolną wtasność pobrdzonio chemoteksji nsrtrofiloweJ i oktywocji. I stąd, zohomowoma prodrkcji IL-8 będzie prowodzito do bezpośredniego zmniejszenta nociekr nertrofilowego.

Związki o wzorze (I) podoje się w ilości wystarczojącej do zohomowonio prodrkcji cytokiny, o zwtaszcza IL-1, IL-6, IL-8 Irb TNF, tokiego, za obniżo się ono do poziomów normolnych Irb nowet w pewnych przypodkoch do poziomów poniżej normolnego, tok oby po26

187 516 lepszyć Iub zapobiegać stanom chorobowym. Nieprawidłowe poziomy IL-1, IL-6, IL-8 Iub TNF, na przykład, w kontekście niniejszego wynalazku, stanowią: (i) poziomy wolnych (nie związanych w komórce) IL-1, IL-6, IL-8 Iub TNF, większe Iub równe 1 pikogram na ml; (ii) jakąkolwiek komórkę związaną z IL-1, IL-6, IL-8 Iub TNF; Iub (iii) występowanie IL-1, IL-6, IL-8 Iub TNF mRNA powyżej poziomów podstawowych w komórkach Iub tkankach, w których IL-1, IL-6, IL-8 Iub TNF, odpowiednio, wytwarza się.

Odkrycie, ze związki o wzorze (I) są inhibitorami cytokin, specyficznie IL-1, IL-6, IL-8 Iub TNF, jest oparte na skutkach, jakie związki o wzorze (I) wywierają na produkcję IL-1, IL-6, IL-8 Iub TNF, w próbach in vitro, które są tutaj opisane.

Stosowane tutaj określenia „hamowanie wytwarzania IL-1, IL-6, IL-8 Iub TNF” odnosi się do:

a) zmniejszenie nadmiernych in vivo poziomów cytokin (IL-1, IL-6, IL-8 Iub TNF) u człowieka do poziomów normalnych Iub poniżej ich, poprzez zahamowanie uwalniania in vivo cytokin przez wszystkie komórki, w tym, bez ograniczenia do nich, przez monocyty Iub makrofagi;

b) obniżenia progu mechanizmu fizjologicznego, na poziomie genomowym, nadmiernych in vivo poziomów cytokin (IL-1, IL-6, IL-8 Iub TNF) u człowieka do poziomów normalnych Iub poniżej normalnych poziomów;

c) obniżenia progu mechanizmu fizjologicznego, poprzez zahamowanie bezpośredniej syntezy cytokin (IL-1, IL-6, IL-8 Iub TNF) jako wyniku posttranslacyjnego; Iub

d) obniżenia progu mechanizmu fizjologicznego, na poziomie translacyjnym, nadmiernych in vivo poziomów cytokin (IL-1, IL-6, IL-8 Iub TNF) u człowieka do poziomów normalnych Iub poniżej normalnych poziomów.

Stosowane tutaj określenia „choroba Iub stan chorobowy w której pośredniczy TNF”, odnosi się do jakiegokolwiek i wszystkich stanów chorobowych, w których odgrywa rolę TNF, bądź przez wytwarzanie samego TNF, bądź kiedy wywołuje uwalnianie się innej monokiny, takiej jak, ale bez ograniczenia do niej, IL-1, IL-6 Iub IL-8. Stan chorobowy, w którym, na przykład H-1 jest głównym składnikiem i której wytwarzanie Iub aktywność jest nasilana Iub wydzielana w odpowiedzi na TNF, będzie zatem uważany za stan chorobowy w którym pośredniczy TNF.

Stosowane w niniejszym opracowaniu określenie „cytokina”, odnosi się do jakiegokolwiek wydzielanego polipeptydu, który wpływa na funkcje komórek i jest cząsteczką, która moduluje wzajemne oddziaływania międzykomórkowe w odpornościowej, zapalnej i krwiotwórczej odpowiedzi. Określenie cytokina obejmuje, bez ograniczenia do nich, monokiny i limfokiny, niezależnie od tego jakie komórki je wytwarzają. Na przykład, monokina jest na ogół wytwarzana i wydzielana przez komórkę jednojądrzastą, taką jak makrofag i/lub monocyt. Jednakże, monokiny są wytwarzane również przez wiele innych komórek, takich jak naturalne krwinki białe o działaniu cytotoksycznym, fibroblasty, limfocyty zasadochłonne, krwinki białe obojętnochłonne, komórki śródbłonka, astrocyty mózgu, zrębowe komórki szpiku kostnego, keratynocyty skórne oraz limfocyty B. Limfokiny są na ogół wytwarzane przez komórki limfocytowe. Przykłady cytokin obejm ja. ale nie ograniczają się do nich, Intcrleukinę-1 (IL-1), Interleukinę-6 (IL-6), Interleukinę-8 (IL-8), czynnik martwicy nowotworów-alfa (TNF-α) oraz czynnik martwicy nowotworów-beta (TNF-β).

Stosowane w niniejszym opracowaniu określenie „zakłócanie cytokiny” Iub „ilość tłumiąca cytokinę”, odnosi się do skutecznej ilości związku o wzorze (I), która będzie powodowała zmniejszenie poziomów cytokiny in vivo do poziomów normalnych Iub poniżej ich, podczas profilaktycznego podawania pacjentowi Iub leczeniu stanu chorobowego, który jest zaostrzony Iub wywołany nadmiernym Iub rozregulowanym wytwarzaniem cytokiny'.

Stosowane w niniejszym opracowaniu, określenie cytokina w wyrażeniu „zahamowanie cytokiny w leczeniu zakazonego HIV człowieka”, oznacza cytokinę, która ma swój udział w (a) zainicjowanie i/lub podtrzymywanie aktywacji komórki T i/lub zaktywowanej T komórki pośredniczącej w ekspresji genu HIV i/lub replikacji i/lub (b) jakąkolwiek cytokinę, która pośredniczy w chorobie, takiej jak kacheksja Iub degeneracja mięśni.

187 516

Jako ze TNF-β (znany również jako limfotoksyna) ma zblizoną homologicznie strukturę do TNF-α (znanego również jako kachektyna) i ponieważ każdy z nich wywołuje podobne biologiczne odpowiedzi i wiąże się z tym samym receptorem komórkowym, to zarówno TNF-α jak TNF-β są hamowane przez związki według niniejszego wynalazku i stąd są tu określane łącznie jako „TNF”, o ile specyficznie nie zaznaczono inaczej.

Nowy członek z rodziny MAP kinaz, alternatywnie określany CSBP, p38 Iub RK, został ostatnio niezaleznie zidentyfikowany przez kilka laboratoriów. Aktywację tej nowej kinazy proteinowej via podwójne fosforylowanie, obserwowano w różnych systemach komórkowych po stymulacji szerokim spektrum bodźców, takich jak stres fizykochemiczny i leczenie liposacharydem Iub prozapalne cytokiny, takie jak interleukina-i i czynnik martwicy nowotworów. Wykazano, że inhibiotory biosyntezy cytokiny, według niniejszego wynalazku związki o wzorze (I), (II) oraz (A), są skutecznymi i selektywnymi inhibitorami aktywności kinazy CSBp/p38/RK. Inhibitory te są pomocne w oznaczaniu sygnalizowanych dróg zaangażowanych w odpowiedzi zapalne. W szczególności, po raz pierwszy określona droga przekazywania sygnału może być przypisana działaniu lipopolisacharydu w wytwarzaniu cytokiny w makrofagach. Poza wymienionymi juz chorobami, leczenie obejmuje także udar, neurouraz, sercowy i nerkowy uraz reperfuzyjny, zakrzepicę, zapalenie kłębuszków nerkowych, cukrzycę i trzustkowe komórki P, stwardnienie rozsiane, degenerację mięśni, egzemę, łuszczycę, oparzenie słoneczne i zapalenie spojówek.

Inhibitory cytokiny były następnie testowane na wielu modelach zwierzęcych na aktywność przeciwzapalną. Systemy modelowe zostały tak dobrane, ze były stosunkowo niewrażliwe na inhibitory cyklooksygenazy, w celu ujawnienia wyłącznie aktywności środków tłumiących cytokinę. Inhibitory wykazywały znaczną aktywność w wielu takich badaniach in vivo. Najbardziej godna odnotowania była ich skuteczność w wywoływanym przez kolagen modelu zapalenia stawów i zahamowaniu wytwarzania TNF w modelu wstrząsu endotoksycznego. W ostatnim badaniu, zmniejszenie poziomu osoczowego TNF było związane z przeżyciem i ochroną przez śmiertelnością, wynikającą z wstrząsu endotoksycznego. Wielkie znaczenie ma również skuteczność związków w hamowaniu resorpcji kości w systemie hodowli tkankowej komórek kości długich płodów szczurzych, Griswold i inni, (1988) Arthritis Rheuum. 31:1406-1412; Badger i inni (1989) Circ. Shock 27, 51-61; Votta i inni, (1994) in vitro. Bone 15, 533-538; Lee i inni (1993) B. Ann. N.Y. Acad. Sci., 696, 149-170.

W celu zastosowanie związku o wzorze (I) Iub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli w terapii, zazwyczaj będzie on preparowany w postaci kompozycji farmaceutycznej, zgodnie ze standardową praktyką farmaceutyczną. A zatem, niniejszy wynalazek dotyczy również kompozycji farmaceutycznej zawierającej skuteczną, nietoksyczną ilość związku o wzorze (I) i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik Iub rozcieńczalnik.

Związki o wzorze (I), farmaceutycznie dopuszczalne ich sole oraz zawierające je kompozycje farmaceutyczne, mogą być, dogodnie, podawane dowolną z konwencjonalnie stosowanych dróg podawania leku, na przykład, doustnie, domiejscowo, pozajelitowe Iub poprzez inhalację. Związki o wzorze (I) mogą być podawane w postaci konwencjonalnych postaci dawek, wytworzonych przez połączenie związku o wzorze (I) ze standardowymi nośnikami farmaceutycznymi, zgodnie z typowymi procedurami. Związki o wzorze (I) mogą być podawane również w konwencjonalnych dawkach w połączeniu ze znanym drugim, terapeutycznie aktywnym związkiem. Procedury te mogą obejmować mieszanie, granulowanie i prasowanie Iub rozpuszczanie składników, w zalezności od tego, co jest właściwe dla pożądanego preparatu. Zostanie ocenione, ze postać i charakter farmaceutycznie dopuszczalnego rodzaju rozpuszczalnika Iub rozcieńczalnika jest podyktowana ilością składnika aktywnego z którym ma być połączony, sposobem podawania, oraz innymi, dobrze znanymi zmiennymi. Nośnik (nośniki) musi być „dopuszczalny”, w znaczeniu kompatybilności z innymi składnikami preparatu i nieszkodliwy dla jego biorcy.

Stosowany nośnik farmaceutyczny może być, np. albo stały albo ciekły. Przykłady nośników stałych stanowią laktoza, siarczan wapniowy, sacharoza, talk, żelatyna, agar, pektyna, guma arabska, stearynian magnezu, kwas stearynowy i im podobne. Przykład nośnika ciekłego stanowi syrop, olej arachidowy, olej z oliwek, woda i im podobne. Podobnie, nośnik Iub

187 516 rozcieńczalnik może czasami obejmować materiał opóźniający, dobrze znany ze stanu techniki, taki jak manostecrynian gliceryny lub distearynian gliceryny, jako pojedyncze lub z woskiem.

Moza stosować wielką różnorodność farmaceutycznych form. I tak, jeśli stosuje się stały nośnik, preparat może być tabletkowany, umieszczony w postaci proszku w twardej żelatynowej kapsułce lub w postaci tabletki lub w postaci kołaczyka lub pastylki do ssania. Ilość stałego nośnika będzie się zmieniała w szerokim zakresie, ale korzystnie będzie wynosiła od 25 mg do około 1 grama. Jeśli stosuje się ciekły nośnik, to preparat będzie miał postać syropu, emulsji, miękkiej kapsułki żelatynowej, sterylnego płynu do iniekcji, w takiej postaci jak ampułka lub niewodnej ciekłej zawiesiny.

Związki o wzorze (I) mogą być podawane domiejscowo, co oznacza nieogólnoustrojowe podawanie. Obejmuje to stosowanie związku o wzorze (I) zewnętrzne, na naskórek lub jamę ustną oraz stosowanie takiego związku do ucha, oka i nosa, także związek nie wchodzi w sposób znaczący do krwioobiegu. W przeciwieństwie to tego, podawanie agól«ousteojowe odnosi się do podawania doustnego, dożylnego, wewnątrzotrzewnowego i domięśniowego.

Odpowiednie preparaty do podawania domiejscowego obejmują ciekłe lub semi-ciekłe preparaty, odpowiednie do penetracji poprzez skórę do ogniska zapalnego, takie jak płyny do wcierania, płyny do przemywania, kremy, maści lub pasty i krople, odpowiednie do wprowadzania do oka, ucha lub nosa. Aktywny składnik może stanowić, w przypadku codaw«ic domiejscowego, 0,001%-10% wagowych, na przykład 1%o-2% wagowych preparatu. Może on jednakże stanowić aż 10% wagowych, ale korzystnie będzie stanowił mniej niż 5% wagowych, a zwłaszcza 0,1%-1% wagowego preparatu.

Płyny do przemywania według niniejszego wynalazku, obejmują takie, które są odpowiednie do stosowania na skórę lub oko. Roztwór do przemywania oka może stanowić sterylny wodny roztwór, ewentualnie zawierający środek bakeriobójczy i może być wytworzony sposobami podobnymi do stosowanych w wytwarzaniu kropli. Płyny do przemywania Iub płyny do wcierania w skórę mogą także zawierać środek przyspieszający suszenie i chłodzenie skóry, taki jak alkohol, aceton i/lub nawilżacz, taki jak gliceryna lub olej, taki jak olej kasztanowy lub olej arachidowy.

Kremy, maści lub pasty według niniejszego wynalazku są semi-stałymi preparatami składnika aktywnego do stosowania zewnętrznego. Mogą być one wytworzone poprzez zmieszanie składnika aktywnego, w postaci bardzo, rozdrobnionej lub sproszkowanej, samego lub w roztworze lub zawiesinie w wodnym lub niewodnym płynie, za pomocą odpowiedniej aparatury, z tłuszczowym lub beztłuszczowym podłożem. Podłoże mogą stanowić węglowodory, takie jak twarde, miękkie lub ciekłe parafmy, gliceryna, wosk pszczeli, mydło metaliczne, klej roślinny; olej naturalnego pochodzenia, taki jak olej migdałowy, olej kukurydziany, arachidowy, kasztanową' lub olej z oliwek; tluzcz z z wetoy wwzzej lbb jeoo ot^onne lub Wws s tluzzczowy, taki jak kwas stearynowy lub kwas oleinowy łącznie z alkoholem, takim jak glikol propylenowy lub makeaznl. Preparat może zawierać jakikolwiek odpowiedni środek powierzchniowo czynny, taki jak anionowy, kationowy lub niejonowy środek powierzchniowo czynny, taki jak ester sorbitanowy lub jego polietylenowe pochodne. Mogą być również wprowadzone środki roztwarzające, takie jak naturalne gumy, pochodne celulozy lub materiały nieorganiczne, takie jak krzemionki lub inne składniki, takie jak lanolina.

Krople według niniejszego wynalazku mogą stanowić sterylne, wodne lub olejowe roztwory lub zawiesiny i mogą być wytwarzane poprzez rozpuszczanie składnika aktywnego w odpowiednim roztworze wodnym środka bakteriobójczego i/lub grzybobójczego i/lub innego odpowiedniego środka konserwującego, a korzystnie zawierają środek powierzchniowo czynny. Otrzymany roztwór może być następnie klarowany poprzez filtrację, przeniesiony do odpowiedniego pojemnika, który następnie jest szczelnie zamykany i sterylizowany w autoklawie lub utrzymywany w temperaturze 90-100°C w ciągu pół godziny. Alternatywnie, roztwór może być sterylizowany poprzez filtrację i przenoszony do pojemnika w sposób csiptyczny. Przykładami środków bakteriobójczych i grzybobójczych, odpowiednich do dodania do kropli są azotan lub octan fenylortęciowy (0,002%), chlorek Unnealeaniowy (0,01%) oraz

187 516 octan chloroheksydyny (0,01%). Odpowiednie rozpuszczalniki do wytwarzania roztworu olejowego obejmują glicerynę, rozcieńczony alkohol i glikol propylenowy.

Związki o wzorze (I) mogą być podawane pozajelitowe, to znaczy dożylnie, domięśniowo, podskórnie, wewnątrznoszwz, doodbytniczo, dopochwowo Iub wewnątrzotrzewnowe. Generalnie, preferowane są podskórne i domięśniowe formy podawania pozajelitowego. Właściwe postaci dawek dla takiego podawania mogą być wytwarzane za pomocą standardowych technik. Związki o wzorze (I) mogą być również podawane na drodze inhalacji, to znaczy inhalacji wewnątrznosowych Iub ustnych. Właściwe postaci dawek dla takiego podawania, takie jak preparaty w aerozolu Iub inhalatora o odmierzonej dawce, mogą być wytwarzane za pomocą standardowych technik.

W przypadku wszystkich, przedstawionych w niniejszym opracowaniu sposobów stosowania związków o wzorze (I), zakres dziennej doustnej dawki będzie, korzystnie, wynosił od około 0,1 do około 80 mg/kg całkowitej wagi ciała, korzystnie od około 0,2 do około 30 mg/kg, a zwłaszcza od około 0,5 do około 15 mg/kg. Zakres dziennej pozajelitowej dawki będzie, korzystnie, będzie wynosił od około 0,1 do około 80 mg/kg całkowitej wagi ciała, korzystnie od około 0,2 do około 30 mg/kg, a zwłaszcza od około 0,5 do około 15 mg/kg. Zakres dziennej domiejscowej dawki będzie, korzystnie, wynosił od około 0,1 do około 150 mg, stosowanej jeden do czterech, korzystnie jeden do trzech razy dziennie. Zakres dziennej inhalacyjnej dawki będzie, korzystnie, wynosił od około 0,01 mg/kg do około 1 mg/kg na dzień. Specjalista rozpozna również, ze optymalna ilość i sposób dawkowania w czasie, poszczególnych dawek związku o wzorze (I) Iub farmaceutycznie dopuszczalnej jego soli, będą określone poprzez rodzaj i rozległość stanu chorobowego poddawango leczeniu, formy, sposobu i miejsca podawania oraz indywidualnego pacjenta poddawanego leczeniu i ze takie optimum może być określone za pomocą konwencjonalnych technik. Specjalista rozpozna, ze przebieg leczenia w czasie, tzn. liczba dawek związku o wzorze (I) Iub farmaceutycznie dopuszczalnej jego soli, podawana dziennie przez określoną ilość dni, może być ustalona przez specjalistów z zastosowaniem konwencjonalnych testów określających przebieg leczenia w czasie.

Nowe związki o wzorze (I) mogą także być stosowane w połączeniu z leczeniem weterynaryjnym u ssaków innych niz człowiek, w razie potrzeby hamowania działania Iub wytwarzania cytokiny. W szczególności, do chorób zwierząt, w których pośredniczą cytokiny, wymagających leczenia Iub profilaktyki, należą stany wymienione tutaj w części „Sposoby leczenia”, ale przede wszystkim infekcje wirusowe. Do zakazeń wirusowych, o których mowa, należą między innymi powolne infekcje, takie jak wirusowa anemia koni, wirusowe kozie zapalenie stawów, wirusowa choroba owiec islandzkich, jak również infekcje aetaowiaueowe, w tym, ale bez ograniczenia do nich, zespół upośledzenia odporności kotów (wirus FIV), krów i psów i inne infekcje retaowiyusowe.

Poniżej, wynalazek zostanie opisany w odniesieniu do przykładów biologicznych, które mają charakter jedynie ilustracyjny i nie stanowią ograniczenia zakresu niniejszego wynalazku.

Przykłady biologiczne

Hamujące cytokinę działanie związków, stanowiących przedmiot niniejszego wynalazku, zostało określone w następujących próbach in vitro:

Interleukina-1 (IL-1)

Ludzkie monocyty krwi obwodowej izoluje się i oczyszcza, bądź z preparatów świeżej krwi pobranej od ochotników, bądź z wierzchniej warstwy skrzepów z zasobów banku krwi, zgodnie z procedurą opisaną przez Colotta i wsp. w J. Immunol., 132, 936 (1984). Monocyty te (w liczbie 1x10⁶) umieszcza się na płytkach z 24 dołkami w stężeniu 1-2 milionów/ml/dołek. Płytki odstawia się na dwie godziny, aby komórki mogły związać się z podłożem, po czym niezwiązane komórki są następnie delikatnie wypłukiwane. Następnie, do dołków dodaje się testowane związki, a po 1 godzinie lipopolisacharydy w stężeniu 50 ng/ml i całość inkubuje się w temperaturze 37°C przez następne 24 godziny. Po upływie tego czasu znad hodowli usuwa się supernatant i oczyszcza go z komórek i innych stałych elementów. Tak oczyszczony supematant poddaje się natychmiast testowaniu na aktywność biologiczną

10- 1, bądź metodą Simona i wsp., J. Immunol. Methods, 84, 85, (1985) (opartej na zdolności

11- 1 do pobudzania wydzielania Interleukiny-2, przez zdolną do jej produkcji linię komórko30

187 516 wąEL-4 we współdziałaniu z jonoforem A23187), bądź metodą Lee i wsp., J. Immunol. Therapy, 6 (1), 1-12 (1990) (test ELISA).

Czynnik martwicy nowotworów (TNF)

Ludzkie monocyty krwi obwodowej izoluje się i oczyszcza, bądź z próbek z wierzchniej warstwy skrzepów z zasobów banku krwi, bądź z pozostałości, zgodnie z procedurą opisaną przez Colotta i wsp. w J. Immunol., 132, 936 (1984) . Monocyty te umieszcza się na płytkach z 24 dołkami w stężeniu 1x10⁶ komórek/ml/dołek. Płytki odstawia się na dwie godziny, aby komórki mogły związać się z podłożem, a następnie aspiruje się supernatant i dodaje świeży nośnik (1 ml, RPMI-1640, Whitaker Biomedical Products, Whitaker, CA), zawierający 1% cielęcej surowicy płodowej z dodatkiem penicyliny i streptomycyny (10 jednostek/ml). Komórki inkubuje się przez 45 minut bez Iub w obecności testowanego związku, w zakresie dawek od 1 nM do 10 nM (rozpuszczonego w dimetylosulfotlenku z etanolem tak, by ostateczne stężenie rozpuszczalnika w hodowli wynosiło 0,5% dimetylosulfotlenku i 0,5% etanolu). Następnie dodaje się bakteryjne lipopoli-sacharydy (E coli 055:B5 [LPS] produkcji Sigma Chemicals Co.) w stężeniu 100 ng/ml w 10 ml soli fizjologicznej buforowanej fosforanami, i inkubuje się hodowle przez 16-18 godzin w temperaturze 37°C, w inkubatorze zawierającym 5% CO2 Po tym okresie pobiera się supernatant i odwirowuje z prędkością 3000 obr/min., aby usunąć resztki komórek. Tak oczyszczony supernatant poddaje się testowaniu na aktywność TNF, metodą radioimmunologiczną Iub testem ELISA, opisanym w WO 92/10190 i przez Beckera i wsp., w J. Immunol., 1991,147,4(307.

Wydaje się, ze aktywność hamująca IL-1 i TNF nie koreluje z własnością związków o wzorze (I) związaną z pośredniczeniem w hamowaniu metabolizmu kwasu arachidonowego. W dodatku, zdolność do hamowania produkcji prostaglandyny i/lub syntezy leukotrienów przez niesterydowe leki przeciwzapalne, wykazujące hamowanie szlaku cyklooksygenazowego i/lub lipooksygenazowego nie oznacza, ze związek będzie także hamował produkcję TNF Iub IL-1, w dawkach nietoksycznych.

Test TNF in vivo:

Powyżej opisane testy są próbami in vitro, jednak związki o wzorze (I) mogą także być testowane w układzie in vivo według metody opisanej w:

(1) “Differentiation In Vivo of Classical Non-Steroidal Antiinflammatory Drugs from Cytokine Suppressive Antiinflammatory Drugs and Other Pharmacological Classes Using Mouse Tumor Necrosis Factor Alpha Production” Griswold i wsp., Drugs Under Exp. and Clinical Res., XIX (6), 243-248 (1993): Iub w (2) Boehm i wsp., 1-substituted 4-ary1-5-pyridinylimidazoles - a new class of cytokine suppressive drugs with low 5-lipoxygenase and cyclooxygenase inhibitory potency. Journal Of Medicinal Chemistry 39, 3929-3937 (1996), które są dołączone do niniejszego opracowania w całości, jako referencja.

Z zastosowaniem wyżej opisanego testu, reprezentatywne związki o wzorze (I) z przykładów 1-6, 11, 12, 16, 17, 20-24, 26 i 31, wykazały w teście działanie hamujące w stężeniu mniejszym < 50 pM.

Interleukina-8 (IL-8) ·

Ludzkie komórki śródbłonka sznura pępowinowego (HUVEC) (Celi Systems, Kirkland, Wa) przetrzmuje się w nośniku hodowlanym z dodatkiem 15% wołowej surowicy i 1% CS-HBGf, złozonego z aFGF i heparyny. Komórki rozcieńcza się 20-krotnie przed umieszczeniem (w porcjach po 250 pl) na opłaszczonych żelatyną płytkach z 96 dołkami. Nośnik zastępuje się 200 pl świeżego nośnika i dodaje do każdego dołka 25 pl buforu Iub testowanego związku w stężeniu od 1 do 10 pM w czterech jednakowych seriach Płytki inkubuje się przez 6 godzin w wilgotnym inkubatorze w temperaturze 37°C i w atmosferze 5% CO2. Po tym okresie usuwa się supernatant i testuje na stężenie IL-8 przy pomocy zestawu IL-8 ELISA, uzyskanego z R&D Systems (Minneapolis, MN). Wszystkie dane przedstawia się w ng/ml jako średnią z wielu próbek w oparciu o standaryzowaną krzywą. Odpowiednie wartości IC50 otrzymuje się w drodze nieliniowej analizy regresji.

Test białka wiązącego specyficznie cytokinę

187 516

RaSiokompstwcyjny test wiązonio zostot opracowony w celr nyskonio wysoce powtorzolnej próby przesiewowej dlo bodoń zolezności oktywności od struktury. Test tan posiada wiele zolet w porównonir z konwencjonolnymi testami biologicznymi, postrgrjącymi się świeżo izolowonymi monocytomi ludzkimi, joko źródtem cwtokin i metodą ELISA do ich oznoezonio ilościowego. Pozo większą totwością prdeprowadzenio tego testu, potwierdzono zostato wysoko zgodność jego wyników z wynikomi testów biologicznych. Zostato oprocowono specyficzno i powtorzolno próbo wiązania dlo inhibitorów cytokiny z użyciem rozpuszczolnej frakcji cwtozolowej z komórek THPT i związku znokowonego izotopem rodiooktwwnym. W zgtosdeniach potantowych USSN 08/123175 Lss i wsp., ztozone we wrześniu 1993, USSN; Lss i wsp., PCT 94/10529, zlozone 16 wrześnio 1994 oraz Lee i wsp., w Noturę 300, n(72), 739-746 (Grrdz. 1994), które są douczone do niniejszego oprocowonio w cotości joko referencjo, zostato opisono, wyżej wspomniono metodo, do testowonio leków, strżąco do identyfikowania związków, które wchodzą w interakcję i wiążą się za specyficznym biotkiem wiążącym cwtokinę (dolej zwonym CSBP). JsSnokże, dta celów niniejszego oprocowonio, biotko wiążące może zostać wwizolowone z roztworu, bądź w postoci unieruchomionej, bądź w drodze inżynierii genetycznej może zostoć umieszczona no powierzchni rekombinowonych komórek, takich jok komórki zerne, bądź joko biotko powstote w drodze fuzji. Altarnotywnia, w protokole testowym mogą być stosowone tokże coIs komórki lrb frokcje cw^ozolowe zowierojące CSBP. Niezoleznie od formy, w j^^kisj występuje biotko wiążące, stosuje się wisie związków wchodzących z nim w kontakt, w warpnkach niezbędnych do stworzenta kompleksu związsk/biolko wiążące i wykrywa, się związki zdolne do tworzenio, wzmocnionio lub interakcji z tokimi kompleksomi.

Reprezentatywne finolne związki o wzorze (I) z przwktodów 1-6, 11, 17 i 20-31, wszystkie wykozotw w teścia wiązonio dziotonis homijące oktywność przy stężeniu < 50 pM.

Test kinazy CSBP:

W teście tym mierzy się kotolizowony przez CSBP transfer 32p z [o-32p]ATP do reszty treoninowej w receptorze peptydu T669, pochodnego epidermolnego czynniko wzrostu (EGFR) o nostępującej sekwencji: KRELvEpLTPSGEAPnQaLLR (reszty 661-681). (zobod Gollogher i inni, „Regulotions of Stress InSuesS Cytokine Production by Pyridinyl Imidadolłs: Inhibition of CBSP Kinoss”, BioOrgonic & Msdicinol Chemist^, do publikocji w 1996 r.).

Roztwory do reokcji z kinozą (eolkowita objętość 30 pl) zowieroją: 25 mM buforu Hspes, pH 7,5. 10 mM MgCl₂; 170 pM ATP^; 10 pM orto-wonodonr sodu; 0,4 mM peptydu T669 i 20-80 ng umieszczonsgo no powierzchni drożdży CSBP2 (zobod Lee i wsp, Notrrę 300, n (72), 739-746 (Grrdz. 1994)). Związki (5pl z roztworu [6X]⁽²)) sa preiikmbowane z enzymem i peptydem przez 20 minut no lodzie przed rozpoczęciem reakeji z 3 ²P/MgATP. Reokcjo przebiego w temperaturze 30°C przez 10 minut i jsst zatrzwmwwono przez dodonie 10 pl 0,3M kwosu fosforowego. Peptyd wyznokowony 3²P jest ssporowony no filtroch fosfocelulozowych (Wottmon, p81) przez nokropienie 30 pl mieszoniny. Filtry przeptrkuje się trzykrotnie 75 mM kwosem fosforowym i dwukrotnie wodą, o nostępnis zliczo się zowoetość P.

(1) Km dlo CSBP wobec ATP zostato oznadons no 170 pM. I stod, związki są tsstowons dlo tsj wortości.

(2) Związki są zozwwczoJ rozpuszczone w DMSO i rozcieńczone 25 mM buforu Hepss do ostatecznego stężsnio DMSO równego 0,17%.

Wszystkie reprezentatywne związki o wzorze (I) z przy^odów 1-19, 30 i 31, wykoty w tym teście wiązania Sziotonie homnjące IC50 w stężsnir <50 pM.

Tesl endoperoksydowej syntazy prostaglandyny-2 (PGHS-2)

Nostępująco próbo opisuje metodę oznoczanio sfsktr homującago związków o wzorze (T) no ekspresję ludzkiego biotko PGHS-2 no ludzkich monoc^och stymplowonych LPS.

Metoda:

Ludzkie monocyty krwi obwodowej wyizolowano z wierzchniej worstwy skrzepów przez odwirowanie z grodientomi Ficoll i Percoll. Komórki posiono w liczbie 2x10/dotek w 24-Sotkowwch ptytkoch i pozwolono im przylgnąć do podtożą przez 1 godzinę w RPMI wzbogoconym 1%o ludzkiej surowicy AB, 20 mM L-glutominy, penicyliną, streptomycyną i 10 mM

187 516

HEPES. Następnie, dodaje się testowane związki w różnych stężeniach i inkubuje całość w temperaturze 37°C przez 10 minut. Po dodaniu LPS w ilości 50 ng/dołek (w celu wyindukowania ekspresji enzymu), inkubie się przez noc w temperaturze 37°C. Po usunięciu supernatantu, komórki przepłukuje się jednokrotnie zimnym PBS. Następnie komórki rozpuszcza się w 100 μί zimnego buforu litycznego (50 mM TRs/HCl pH 7,5, 150 mM NaCl, 1% NP40, 0,5% dezoksycholanu sodu, 0,1% SDS, 300 μβ/ml DNAzy, 0,1% TRITON X-100, 1 mM PMSF, 1 mM leupeptyny, 1 mM pepstatyny). Lizat odwirowuje się (10 000 X g przez 10 min w temperaturze 4°C), aby usunąć szczątki stałe, a frakcję rozpuszczalną poddaje się analizie SDS PAGE (12% zelu). Białka oddzielone na żelu przenosi się na błonę nitrocelulozową metodą elektroforetyczną przez 2 godziny pod napięciem 60 woltów. Następnie, błonę poddaje się przez godzinę działaniu PBS/0,1% Tween 20 z dodatkiem 5% odtłuszczonego mleka w proszku. Po trzykrotnym przepłukaniu w buforze PBS/Tween, błonę inkubuje się przez godzinę z rozcieńczoną 1:2000 monospecyficzną surowicą przeciwko PGHS-2 lub z rozcieńczoną 1:1000 surowicą przeciwko PGHS-1 w PBS/Tween z 1% BSA, stale wstrząsając. Następnie, błonę trzykrotnie przepłukuje się w PBS/Tween i inkubuje z rozcieńczoną 1:3000 oślą surowicą przeciwko ^mu^g^^^om króliczym Ig, koniugowaną z peroksydazą chrzanową (Amersham) w PBS/Tween z 1% BSA, stale wstrząsając. Po ponownym trzykrotnym przepłukaniu błony w PBS/Tween oznacza się za pomocą systemu immunodgtekcyjnggz ECL (Amersham) poziom ekspresji endoperoksydzwej syntazy proetaglandy'ny-2.

Wyniki.

Przebadano następujące związki, które wykazały aktywność w tej próbie (tj. hamowały indukowaną przez LPS ekspresję białka PGHS-2 w stopniu podobnym do tego, w jakim hamowały wytwarzanie cytokiny we wskazanych testach): 4y(4-fluzaolcnylo)-2-(4ymetyloeulflnylzfgnylo)-5-(4-pirydynylo)imidaznl; 6-(4-fluorofenyln)-2,3-dihydro-5-(4-pIlydynylo)imidazo[2,1-h]tiazzl i deksametazon.

Niektóre z testowanych związków wykazały w testach brak aktywności (w stężeniu do 10 μM): 2-(4-mgtyloeulflnylofenylo)-3-(4-pirydylo)-6,7-dihydro-(5H)-pirolo[l,2-a]imidazolzerolipram, fenidon i NDGA. Żaden z testowanych związków nie hamował poziomu PGHS-1 lub białka CPLA2 w podobnych eksperymentach.

TNF-α w teście urazowego uszkodzenia mózgu

Następująca próba pozwala na zbadanie ekspresji mRNA czynnika martwicy nowotworów w specyficznych obszarach mózgu, w następstwie doświadczalnie wywołanego uderzeniem płynu, urazowego uszkodzenia mózgu (TBI) u szczurów. Dorosłe szczury rasy Sprague-Dawley (n=42) znieczulono pentobarbitalem sodu (60 mg/kg, i.p.). 18 zwierząt poddano umiarkowanie ciężkiemu bocznemu urazowi mózgu uderzeniem płynu (2,4 atm.), celowanym w lewą okolicę ekronizwo-cigmienizwą. Grupę kontrolną (n=18) poddano znieczuleniu i operacji bez urazu. Zwierzęta uśmiercono przez dekapitację w okresie 1,6 lub 24 godziny od urazu, wyjęto mózgi i pobrano próbki tkanek z poddanej urazowi kory lewej okolicy ciemieniowej (LC), symetrycznego) obszaru kory z prawej kory ciemieniowej (RC), kory sąsiadującej z korą poddaną urazowi (LA), symetrycznie położonej kory strony przeciwnej (RA), lewego hipokampa (LH) oraz prawego hipokampa (RA). Wyizolowano całkowite RNA i dokonano hybrydyzacji „Northern biot”, kwantyfikowanej w stosunku do kontrolnego RNA dodatniego względem czynnika TNF-a (100% makrofagów). Znaczący wzrost ekspresji mRNA TNF-a zaobserwowano w LH (104±17% w stosunku do próby kontrolnej, p<0,05 w porównaniu z kontrolną grupą zwierząt), w LC (105±21%, p<0,05) i w LA (69±8%, p<0,01) w uszkodzonej półkuli w 1 godzinę po urazie. Zwiększony poziom ekspresji mRNA TNF-α zaobserwowano także w LH (46±8%, p<0,05), LC (30±3%, p<0,01) i LA (32±3%, p<0,01) po 6 godzinach, nie zaobserwowano go po 24 godzinach od urazu. W półkuli przeciwnej ekspresja mRNA TNF-α była zwiększona w RH (46±2%, p<0,01), RC (4±3%) i Ra (22±8%) po 1 godzinie oraz w RH (28±11%), RC (7±5%) i RA (26±6%, p<0,05) po 6 godzinach, bez wzrostu po 24 godzinach od urazu. U zwierząt operowanych bez urazu nie stwierdzono istotnych zmian w ekspresji mRNA TNF-α w żadnym z 6 obszarów mózgu, w żadnym czasie. Powyższe wyniki wskazują, ze po bocznym urazie mózgu uderzeniem płynu następuje czasowe zakłócenie ekspresji mRNA TNF-α w wielu obszarach mózgu, w tym w okolicach nie poddanych urazo187 516 wi. Skoro TNF-α jest zdolny do indukowania czynnika wzrostu tkanki nerwowej (NGF) i stymuluje uwalnianie innych cytokin z aktywowanych astrocytów, ta pourazowa zmiana w ekspresji genu TNF-a odgrywa istotną rolę zarówno w ostrej, jak i regeneracyjnej fazie odpowiedzi na uraz ośrodkowego układu nerwowego.

Model urazu CNS dla mRNA inlerleukiny-Iβ

Niniejsza próba charakteryzuje regionalną ekspresję mRNA interleukiny-1 p (Ł-1P) w specyficznych obszarach mózgu, w następstwie doświadczalnie wywołanego uderzeniem płynu, urazowego uszkodzenia mózgu (TBI) u szczurów. Dorosłe szczury rasy Sprague-Dawley (n=42) znieczulono pentobarbitalem sodu (6O mg/kg, i.p.). 18 zwierząt poddano umiarkowanie ciężkiemu bocznemu urazowi mózgu uderzeniem płynu (2,4 atm), celowanym w lewą okolicę skroniowo-ciemieniową. Grupę kontrolną (n=18) poddano znieczuleniu i operacji bez urazu. Zwierzęta uśmiercono przez dekapitację w okresie 1, 6 lub 24 godziny od urazu, wyjęto mózgi i pobrano próbki tkanek z poddanej urazowi kory lewej okolicy ciemieniowej (LC), symetrycznego obszaru kory z prawej kory ciemieniowej (RC), kory sąsiadującej z korą poddaną urazowi (LA), symetrycznie położonej kory strony przeciwnej (RA), lewego hipokampa (LH) oraz prawego hipokampa (RA). Wyizolowano całkowite RNA i dokonano hybrydyzacji „Northern biot” i przedstawiono, ilość zawartego w tkankach mózgu mRNA IL-1p, w postaci procentu radioaktywności dodatniego względem IL-1 β RNA makrofagów posianych na tym samym zelu. Po godzinie od urazu, wyraźny i znaczący wzrost ekspresji mRNA TNF-<a zaobserwowano w LC (2O,O±O,7% w stosunku do próby kontrolnej, n=6, p<O,O5 w porównaniu z kontrolną grupą zwierząt), w LH (24,5±O,9%, p<O,O5) i w LA (21,5± 3,1%, p<O,O5) w poddanej urazowi półkuli, z utrzymywaniem się podwyższonego poziomu po 6 godzinach w LC (4,O±O,4%, n=6, p<O,O5) i w lH (5,O±1,3%, p<O,O5). U zwierząt operowanych bez urazu nie stwierdzono istotnych zmian w ekspresji mRNA IL-1 β w żadnym z odpowiednich obszarów mózgu. Powyzsze wyniki wskazują, ze po TBI następuje czasowe, miejscowe pobudzenie ekspresji mRNA TNF-a w wielu obszarach mózgu. Te regionalne zmiany w produkcji cytokin, takich jak IL-1P mają swój udział w patologicznym lub regeneracyjnym przebiegu następstw urazu mózgu.

Przykłady syntetyczne

Poniżej, wynalazek zostanie opisany w odniesieniu do następujących przykładów·', które mają charakter jedynie ilustracyjny i nie stanowią ograniczenia jego zakresu. Wszystkie temperatury podano w stopniach, wszystkie stosowane rozpuszczalniki są najwyższej dostępnej czystości, a wszystkie reakcje przebiegają w warunkach bezwodnych w atmosferze argonu, o ile nie wskazano inaczej.

W przykładach, wszystkie temperatury podano w stopniach Celsjusza (°C). Widma masowe wykonywano na spektrometrze masowym VG Zab, przy użyciu bombardowania szybkimi atomami lub w mikromasowym, platformowym, elektroaerozolowym, jonizacyjnym spektrometrze masowym w trybie jonów dodatnich przy użyciu 95:5 CH3CN/CH3OH z 1% kwasu mrówkowego jako rozpuszczalnika nośnego, o ile nie wskazano inaczej. ¹ H-NMR (dalej „NMR”) rejestrowano przy częstotliwości 25O MHz przy użyciu spektrometru AM 25O lub AM 4OO Brukera. Podane krotności oznaczają: s=singlet, d=dublet, t=triplet, q=kwartet, m=multiplet, a br oznacza szeroki sygnał. Nat. oznacza roztwór nasycony, równ. oznacza stosunek molowego równoważnika reagenta do głównego reagenta.

Chromatografię kolumnową typu flash, wykonywano na żelu Merck Silica 6O (23O4OO mesh).

Przykład 1

1-(4-piperydynylo)-4-(4-fluoroίenylo)-5-(2-fenok8ypirymidyn-4-ylo)imidazol

a) acetal dimetylowy 2-metylotiopirymidyno-4-karbok8yaldehydu

Acetal dimetylowy aldehydu pirogronowego (6O ml, 459 mmoli) oraz acetal dimetylowy

N,N-dimetyloformamidu (6O ml, 459 mmoli) miesza się razem intensywnie, w temperaturze 1OO°C, w ciągu 18 godzin, po czym mieszaninę schładza się. Następnie, do powyższej mieszaniny, w temperaturze 7O°C, dodaje się metanol (3OO ml), tiomocznik (69,6 g) oraz metanolan sodu (231 ml, 25% wag. w MeOH), po czym miesza się w ciągu 2 godzin. Po schłodzeniu, dodaje się kroplami jodometan (144 ml) i prowadzi mieszanie w temperaturze pokojowej

187 516 w ciągu 3 godzin. Po rozcieńczeniu za pomocą EtOAc i H2O, fazę organiczną oddziela się, suszy (Na2SO4) i zatęża, w wyniku czego otrzymuje się tytułowy związek w postaci brązowego oleju (75,5 g, 82% wydajność).

Ή NMR (CDCh): d 8,17 (d, 1H), 6, 77 (d, 1H) , 5,15 (s, 1H), 3,40 (s, 6H).

b) 2-mety]otiopirymidino-4-karboksyaldehyd

Łączy się produkt z przykładu 1(a) (9,96 g, 50 mmoli) z 3 N HCl (42 ml, 126 mmoli) i miesza się, w temperaturze 48°C, w ciągu 16 godzin, po czym schładza się do temperatury 23°C, łączy z EtOAc (200 ml) i alkalizuje się, dodając stały Na2CO3 (12,6 g, 150 mmoli). Fazę wodną ekstrahuje się za pomocą EtOAc (4x150ml), suszy (Na2SO4), zatęza, a pozostałość filtruje się przez wkład krzemionkowy (ca 150 ml) z CH2CI2, w wyniku czego otrzymuje się 7,49 g (97%) tytułowego związku ‘HNMR (CDCI3): 8 9,96 (s, 1), 8,77 (d, 1), 7,44 (d, 1), 2,62 (s, 3).

c) 1 -t-butoksykarbonylo-4-aminopiperydyna

Rozpuszcza się razem 1-t-butoksykarbonylopiperydyno-4-on (handlowo dostępny z Lancaster Chem) (39,9 g, 0,20 mola), THF (i5o ml), H2O (3θ0 ml) oraz H2NOH HC1 (55,2, 0,80 mola), po czym dodaje się małymi porcjami Na2CO3 (55,2 g, 0,53 mola). Następnie, prowadzi się 14 godzinne mieszanie w temperaturze 23°C, większość THF odparowuje pod zmniejszonym ciśnieniem, koryguje pH > 10, za pomocą 50% wodnego NaOH, ekstrahuje za pomocą EtOAc (5x50 ml) i zatęza do białej piany. Po utarciu z heksanem i filtracji, ciało stałe suszy się pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymuje się 40,31 g.

Powyższą pozostałość rozpuszcza się w EtOH (abs) (11), dodaje Ni Raney'a (50 ml zawiesiny w EtOH) i redukuje pod ciśnieniem H2 (50 psi) w ciągu 3,5 godziny. Następnie, odfiltrowuje się katalizator, a pozostałość przemywa za pomocą EtOH. W wyniku zatężania uzyskuje się 38,44g (96% całkowitej) tytułowego związku w postaci bezbarwnego oleju, który zestala się podczas przetrzymywania w temperaturze -20°C na białe ciało stałe.

d) 2-metylotiopirymidyno-4-karboksyaldehyd[ 1 -t-butoksykarbonylo-4-aminopiperydyno]imina

Łączy się produkt z poprzedniego etapu (6,51 g, 32,6 mmola), MgSO4 (ca 2 g), produkt z przykładu 1(b) (4,84 g, 31,4 mmola) oraz CH2CI2 (100 ml) i prowadzi się 16 godzinne mieszanie w temperaturze 23°C. W wyniku filtracji i zatężania otrzymuje się tytułowy związek w pos taci żółtego oleju.

‘H NMR (CDCI3): δ 8,57 (d, 1), 8,27 (s, 1), 7,58(d, 1), 4,05 (m, 2), 3,55(m, 1), 3,00 (m, 2), 2,60 (s, 3), 1,75 (m, 4), 1,48 (s, 9).

e) 4-fluorofenylo-1 -tolilosulfonometyloformamid

Do zawiesiny soli sodowej kwasu p-toluenosułfmowego (30 g), w H2O (100 ml), dodaje się eter t-butylowometylowy (50 ml), a następnie wkrapla się stęż. HCl (15 ml). Po 5 minutowym mieszaniu, fazę organiczną usuwa się, a fazę wodną ekstrahuje się eterem t-butylowometylowym. Fazę organiczną suszy się (Na2SO4) i zatęża prawie do sucha. Po dodaniu heksanu zbiera się wytrącony osad, w wyniku czego otrzymuje się kwas p-toluenosulfinowy; wydajność 22 g. Następnie, łączy się kwas p-toluenosulfinowy (22 g, 140,6 mmola), p-fluorobenzaldehyd (22 ml, 206 mmoli), formamid (20 ml, 503 mmole) oraz kwas kamforosuifonowy (4 g, 17,3 mmola) i prowadzi się 18 godzinne mieszanie w temperaturze 60°C. Otrzymane ciało stałe rozbija się i miesza z MeOH (35 ml) i heksanem (82 ml), a następnie filtruje. Otrzymane ciało stałe roztwarza się ponownie w MeOH/heksany (1:3, 200 ml) i prowadzi się intensywne mieszanie, aby rozbić pozostałe bryłki. W wyniku filtracji otrzymuje się tytułowy związek (27 g, 62% wydajność):

‘HNMR (400 MHz, CDCI3) d 8,13 (s, 1H), 7,71 (d, 2H), 7,43 (dd, 2H), 7,32 (d, 2H), 7,08 (t, 2H) 6,34 (d, 1H), 2,45 (s, 3H).

f) 4-fluorofenylo-tolilosulfonometylocyjanek

4-fluorofenylo-tolilosulfonometyloformamid (2,01 g, 6,25 mmola) w DME (32 ml) schładza się do temperatury -10°C, po czym dodaje się POCI3 (1,52 ml, 16,3 mmola) i wkrapla Metyloaminę (4,6 ml, 32,6 mmola) w DME (3 ml), utrzymując wewnętrzną temperaturę poniżej -5°C. Następnie, stopniowo ogrzewa się mieszaninę reakcyjną do temperatury otoczenia w ciągu 1 godziny, przelewa do H2O i ekstrahuje za pomocą EtOAc. Fazę organiczną

187 516 przemywa się nasyconym wodnym roztworem NaHCO₃, suszy (NkbSCT) i zatęza. Otrzymaną pozostałość uciera się z eterem naftowym i filtruje, w wyniku czego otrzymuje się tytułowy związek (1,7 g, 90% wydajność):

‘HNMR (CDCb) d 7,63 (d, 2H), 7,33 (m, 4H), 7,10 (t, 2H), 5,60 (s, 1H), 2,50 (s, 3H).

g) 1 -[(1 -t-butoksykarbonylo)piperydyn-4-ylo]-4-(4-fluorofenylo)-5-[(2-metylotio(pirymidyn-4-ylo)imidazol

Łączy się produkt z przykładu 1 (d) oraz produkt z poprzedniego przykładu (9,41g, 32,6 mmola), DMF (64 ml) i K2CO3 (4,43 g, 32,4 mmola), a następnie prowadzi się mieszanie przez 2 dni, po czym rozcieńcza się IT0 i filtruje:. Otrzymane ciało stałe przemywa się ETO. a w wyniku zatężania fitratu uzyskuje się żółte ciało stałe. Ciało stałe uciera się z Et2O, filtruje i przemywa jeszcze jedną porcją Et2O, po czym suszy się pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego, otrzymuje się 9,07 g tytułowego związku w postaci białego ciała stałego (62% z produktu z przykładu 1 (b)).

MS ES+ m/z=470 (MH+).

h) 1 -[(1 -t-butoksykarbonylo)pppeyydyn-4-ylo]-4-(4-flubrofenylo)-5-[(2-metylosulfonylo(pirymidyn-4-ylo)] imidazol

Produkt z poprzedniego przykładu (9,07 g, 19,3 mmola), rozpuszcza się w THF i schładza do temperatury -10°C, po czym wkrapla się OXONE (28,5 g, 46,4 mmola) w H₂0 (250 ml). Następnie, prowadzi się 24 godzinne mieszanie w temperaturze 23°C, łączy z lodem (100 ml) i CH₂C1₂ (700 ml), wytrząsa i oddziela warstwę wodną. Fazę organiczną przemywa się solanką (100 ml), suszy (Na2SO4) i zatęża pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymuje się tytułowy związek 8,27 g (85%) w postaci białej piany.

MS ES+m/z = 502 (MH+).

i) 1-[ 1 -t-butoksykarbonylb)piperydyn-4-ylo]-4-(4-fluorofenylo)-5-(2-fenbksypirymidyn-4-ylo)imidazbl

NaH (60% w oleju mineralnym) (1,6 g, 40 mmoli) przemywa się za pomocą suchego THF i dodaję jeszcze jedną porcję THF (75 ml), po czym wprowadza się fenol (4,14 g, 44 mmoli) w postaci ciała stałego. Gwałtowna reakcja ustaje w ciągu 5 minut i wówczas dodaje się porcjami produkt z poprzedniego przykładu (5,01 g, 10 mmoli), po czym prowadzi się 90 minutowe mieszanie. Po zatężeniu pod zmniejszonym ciśnieniem, uzyskaną pozostałość rozpuszcza się w CH2CI2 (300 ml) i przemywa za pomocą 10% wodnego NaOH (2x), suszy (Na₂SO4), filtruje przez wkład z zelu krzemionkowego z MeOH w CiECf i poszukiwaną frakcję zatęża się, a pozostałość krystalizuje się z mieszaniny aceton/heksan, w wyniku czego otrzymuje się 2,79 g (54%).

MS ES+ m/z = 502 (MH+).

j) i-(4-piperydynylb)-4-(4-fluorofenylo)-5-(2-fenoksypirymidyn-4-ylo)imidazol

Produkt z poprzedniego przykładu (3,91 g, 7,59 mmol) łączy się z lodowato zimnym

TFA (75 ml), a następnie ogrzewa się do temperatury 23°C i prowadzi 15 minutowe mieszanie. Po zatężeniu mieszaniny reakcyjnej pod zmniejszonym ciśnieniem, pozostałość rozpuszcza się w EtOAc (200 ml) i przemywa 10% wodnym NaOH (2x100 ml), suszy (Na₂SO4) i zatęza. Po krystalizacji pozostałości, z mieszaniny aceton/heksan, otrzymuje się 2,24 g tytułowego związku (71%) w postaci białych kryształów, 1.1 ,=182-183°C.

Przykład 2

1-(4-piperydynylo)-4-(4-fluorofenylb)-5-(2-fenbksy-4-pirydynylo)imidazol

a) 2-chloro-4-hydroksymetylopiiydyna

Do zawiesiny NaBH (4,66 g 123 mmole) w THF (400 ml), w temperaturze 0°C, dodaje się porcjami kwas 2-chlbrb-4-pirydynokarbbksylowy (12,9 g, 82,1 mmola). Otrzymany roztwór pozostawia się do ogrzania do temperatury pokojowej i prowadzi się 1,5 godzinne mieszanie, po którym dodaje się roztwór BF30(Et)2 (19,2 ml, 156 mmoli) w THF (125 ml) w ciągu ponad 3 godzin. Następnie, prowadzi się mieszanie w temperaturze pokojowej w ciągu dodatkowych 20 godzin, schładza się do temperatury 0°C, po czym dodaje się kroplami 1,5 N HC1 (100 ml). Pozwala się na ogrzanie mieszaniny reakcyjnej db temperatury pokojowej, po czym odparowuje się THF pod zmniejszonym ciśnieniem i dodaje 4 N roztwór NaOH, aby skorygować pH do wartości 10-11. Następnie, roztwór ekstrahuje się trzykrotnie za pomocą EtOAc i warstwy organiczne przemywa się nasyconym roztworem NaCl. Następnie, warstwy

187 516 organiczni łącny się, sujnn nad jiarcnankm magnezu, filtruje i zatęża pod nmnisjszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymuje się tytułowy nwiązek w postaci białego ciała stałego (10,8 g, 92% Rydajnkść). ‘HNMR (CDCh): 8 8,30(d, 1H, J=4,9 Hz), 7,37 (s, H), 7,22 (d, 1H, J=4,9 Hz), 4,76 (s, 2H), 2,50 (br-s, 1H).

O) 2-rhlkro-4-nirndnnkkarbokjyaldehyd

ZaRiejioę 2-chlork-4-hydrokjnmetalopirndnny (8,0 g, 55,9 mmola), NBZ (14,9 g,

83,9 mmola) oran K2CO3 (11,75 g, 97,1 mmola) w kctaoik stylu, ogrzewa się pod chłodnicą zwrotną w ciągu 3 godzin. Po dodaniu kolejnej porcji NBZ (14,9 g, 83,9 mmola) i Na2CO3 (12,0 g, 114 mmoli) prowadzi dalsne ogrzewanie w ciągu 3,5 godziny Następnie, missnaoioę reakcyjną schładza się, filtruje przez wkład relitoRn, zatęża pod nmnikjjzonnm ciśnieniem i prneprkwaaza chromatografię n 0,5-4% CH3OH/CH2CI2. Połączone PraOcje przemaRa się na pomocą Na^Ch (oas.), 10% Na2ZO4 i NaCl (η^.), suszy, filtruje i odparowujs, w Ryniku mego otrzymujs się tytułowy związkO w postaci lekOo żółtego ciała stałego (5,3 g, 67% wydajność).

‘H NMR (CDCh): δ 10,06 (s, 1H), 8,66 (d, 1H, J=5,0 Hz), 7,76 (s, 1H), 7,66 (d, 1H, J=5,0 Hz).

c) 2-rhlkro-4-pirnaynokarbkksnαldkhyal 1 -t-butoksnkarbonylo-4-αminoniperndano)iminα

Postępując zgodnie z procedurą z nrnnkłaau l(d), za wyjątkiem stosowania 2-chlork-4-nirndnnkOarOokjyaldshydu, otrzymuje się tytułowy zwiąnek.

Ή NMR (CDCIa): δ 8,45 (d, 1H, J=5,1 Hz), 8,29 (s, 1H), 7,5 (s, 1H), 7,52 (d, 1H, J=5,1 Hz), 4,05 (br-s, 2H), 3,48 (m, 1H), 3,03 (m, 2H), 1,73 (m, 4H), 1,48 (s, 9H).

d) 1-( 1 -t-Outkkjykerbonylo-4-piperndnnnlo)-4-l4-jlukroPknylk)-5-(2-raloro-4-pirndanylk)imiaazol

Postępując zgodnie z procedurą n przykładu 1 (d), na wyjątkiem jtojORαniα związku n poprzsanikko stapu, uzyskuje się tytułowy związek, który oczyjnczα się raromatokrafią kolumnkwa typu flαjh z 0-5% CH3OH/CH2CI2 i rekrystalizuje n octanu etylu, w wyniku cnego otrzymuje się lekko żółte ciało stałe.

e) 1-( 1 -t-butokjnkarbonnlo-4-pipkrndynylo)-4-(4-fluorkPsnyk>)-5-(2-Psnoksy-4-piryaynylk)imiadnol

Do zαRiejinn NaH (120 mg, 3,0 mmoli) w DMA (1,3 ml), mieszając, dodaje się Psnol (0,40 g, 4,25 mmola). Kiedy ι^ιοι; Rydnielanis się ganu wprowadza się 1-(1-t-butokjykerOonylk-4-pipsrnaynylo)-4-(4-fluorkPsnylk)-5-02-ralkrk-4-pirydynylo)imidαzkl (0,20 g, 0,44 mmola) i otrnnmann roztwór ogrzewa się w temperaturze 120°C do czasu az w kpsktrosOopii masowej nis kbskjRuje się matet1αłu RyjścioRegk (1-3 dni). Do schłodzonego roztworu dodaje się 1 M NaOH, po czym missnaninę reakcyjną ekstrahuje się trzykrotnie na pomocą EtOAc. Połączone warstwy organiczne przemywa się za pomocą NaCl (nas.), suszy nad MgZO4, Piltrujs i kaparoRuje pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku cnego otrzymuje się lekOo żółte ciało stałs. Po chromatografii ciała stałego z 50-80% EtOAr/aekjan, otrnymuje się tytułowy związek w postaci Oiałego ciała stałego (143 mg, 64% wydajność).

EZ (+) MZ m/e = 515 (MH+).

j) 1-(4-niperydynylo)-4-(4-jlukroPeynlo)-5-(2-Penkksy-4-pirydynnlk)imidαnol

Do związku z poprzedniego etapu (143 mg, 0,28 mmola) dodaje się, schłodzony do temperatury -10°C, roztwór TdA (10 ml). Następnie, pozwała się na wzrost temperatury do temperatury poOojoRsj, po czym miesza się w ciągu 30 minut w temperaturze pokojowej i oaparkRujs pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku cnego otrzymuje się pkmdrαńrnowy olej, który rozpuszcza się w wodnik (10 ml) i dkaaje 3 N HC1 (0,5 ml). Warstwę wodną przemywa się dwukrotnie za pomocą EtOAc, alkalizuje za pomocą 50% NaOH, po czym warstwę wodną trzykrotnie ekstrahujs się EtOAc. Połączone warstwy organiczne przemywa się NaCl, jujnn nad MgZO4, Piltrujs i odparowuje pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czskk otrzymuje się białą pianę (80 mg, 70%).

EZ (+) MZ m/s=415 (MH+).

Przykład 3

-(4-piperndyyylk)-4-(4-fiuorkPenylo)-5 - [2-(4-metoksnPenoksn)-4-pirndnyylo)imidanol

187 516

Postępując zgodnie z procedurą przykładów 2e i 2f, za wyjątkiem stosowania 4-metoksyfenolu, uzyskuje się tytułowy związek, w postaci białej piany, z 74% wydajnością dla dwóch etccO)w.

ES (+) MS m/e = 445 (MH+).

Przykład 4

1-(4zcipeey0ynylo)-4-(4-fluorofe«yloI-5-[2-(4-f^uorofenoksy)-4-cieydy«ylo)imi0azol

Postępując zgodnie z procedurą przykładów 2e i 2f, za wyjątkiem stosowania 4-fluoeofnnolu, uzyskuje się tytułowy związek, w postaci białej piany, z 35% wydajnością dla dwóch etapów. ES (+) MS m/e = 433 (MH+).

Przykład 5

1z(pipeeydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylaI-5-[2-(4-metoksyfenoksy)cirymi0yn-4-ylo)imidαzal

Tytułowy związek wytwarza się sposobem jak w przykładach 1 (i) oraz 1 (j), za wyjątkiem stosowania 4-metoksyfe«olu, t.t. = 190-191°C.

Przykład 6

-φiperydcn-nrylo)-Z-Zyeflu4zofeny)oa-5 «2la4-fluoro4enoksa)n«aeuidcr-4-ylo)imidaaol

Tytułowy związek wytwarza się sposobem jak w przykładach 1 (i) oraz 1 (j), za wyjątkiem stosowania 4-fluoeofn«olu, t.t. = 186-187°C.

Przykład 7

1z(cipneydy«-4-yla)-4-(4-fluorofe«ylo)-5-[2-(4-ammokaeUo«ylofe«oesy)cieymidy«-4-yloIimiOazol

Tytułowy związek wytwarza się sposobem jak w przykładach 1 (i) oraz 1 (j), za wyjątkiem stosowania 4-hydeoksybe«zamidu, t.t. = 229-230°C.

Przykład 8

1-(cipneydy«-4-yla)z4-(4-fluarofenylo)-5-[2-(4-ntylofenoksy)cieymi0ynz4-ylo)imi0aeol

Tytułowy związek wytwarza się sposobem jak w przykładach 1 (i) oraz 1 (j), za wyjątkiem stosowania 4-ntylofnnolu, t.t. = 173-174°C.

Przykład 9

1-(cipery0y«-4-ylo)-4-(4-fluorofe«ylo)-5-[2-(4-Un«eyloksyfn«aksy)pieymidyn-4-ylo)imiOαzol

Tytułowy związek wytwarza się sposobem jak w przykładach 1 (i) oraz 1 (j), za wyjątkiem stosowania 4-Uenzyloksyfnnolu, t.t. = 178-179°C.

Przykład 10

1-(picnrydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(4-cyjιnlofenoksy)pirymi0y«-4-ylo)imidαzol

Tytułowy związek wytwarza się sposobem jak w przykładach 1 (i) oraz 1 (j), za wyjątkiem stosowania 4-ayjn«ofenalu, t.t. = 192-193°C.

Przykład 11

1-(piperydyn-4-yło)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(4-hy<0Όksyfenoksy)pirymidy«-4-yloIimi0aeol

Tytułowy związek wytwarza się sposobem jak w przykładach 1 (i) oraz 1 (j), za wyjątkiem stosowania hydrochinonu, t.t. = 225-260°C.

Przykład 12

1-(4-hy0rokuycyklohnksylo)-4-(4-fluorofnnylo)-5-[2-(4-fenoksy)pirymi0ynz4zyla)imi0ceal

a) 1-cmi«o-4-(l k’^o^ke^‘^ya^ye;loc^l^«ttyk^)cyeloheesc.«

Do mieszaniny mo«oetylnnowego ketalu 1,4-aykloheksα«odianu (27,6 g, 177 mmoli) i chlorowodorku hydroksyloaminy (49,2 g, 708 mmoli) w H2O (250 ml), dodaje się porcjami Na2CO3 (49,2 g, 547 mmoli). Po 1 godzinie mieszania, mieszaninę reakcyjną ekstrahuje się za pomocą EtOAc. Fazę organiczną suszy się (Nc2SO4) i zatężn, w wyniku czego otrzymuje się oksym 4-(e,3-dioksycyklocjnltylo)-cyklohnesα«a«u (27,5 g, 90% wydajność).

Oksym (27,5 g, 161 mmoli), Ni Rimey'a (ca 13,5 ml w postaci zawiesiny w EtOH) oraz EtOH (200 ml) łączy się i wytrząsa pod ciśnienim 50 psi H2 w ciągu 4 godzin. Następnie, katalizator o0filtrawujn się, a filtrat zatęża, w wyniku czego otrzymuje się tytułowy związek w postaci bezbarwnego oleju (23,6 g, 93% wydajność) 'H NMR (CDCI3): 5 2,64 (m, 1H), 1,75-1,25 (m, 12 H).

b) 2-mntylotiocirymi0y«Oz4-kαrUoksyαldnhy0(4-ntyleno ketal aykloheksylo)imi«a

187 516

Missdaninó 2-metylotiopirymidyno-4-karboksyolSehydr (9,5 g, 6'9 mmolo), wytworzonego w prdwklaSzis 1 (b) i i-ammo-4-(1,3-dioksycyklopentylo)cykloheksan (10,8 g, 6,9 mmolo) z poprzedniego stopu, mieszo się w DMF (150 ml) w ciągu 18 godzin. Tytrtowy związek stosuje się bez dolszego oczyszczonio.

'HNMR (CDCb): δ 8,51 (d, 1H), 8,21 (s, 1H), 7,53 (d, 1H), 3,93 (s, 4H), 3,40 (m, 1H), 2,55 (s, 3H), 1,94-1,70 (m, 6H), 1,61 (m, 2H).

c) 1-(4-etyleno ketol ewkloheksylo)imidozolo-4-(4-flrorofenwlo)-5-[(2-metwlotio)pirwmidyn-4-ylo] imidozol

Do srrowsgo prodrktr, z poprzedniego przyktodr, w DMF, schtodzonego do temperatury 0°C, dodoje się 4-fluorofenwlotolilosrlfonometwloizocyjansk, wytworzony w przyktodzie 1 (f) (26g, 90 mmoli) i KrCO3 (15,7g, 113,6 mmolo). Nostępnie, prowodzi się 3 godzinne mieszonis w tsmpsroturze 0°C, po czym stopniowo ogrzewo się mieszoninó reokcyjną do temperatury pokojowej i mieszo przez dolsze 18 godzin. Po dodoniu EtOAc, mieszaninę filtruje się, przsmywaJąe cioto stote zo pomocą EtOAc. Po dodoniu HrO do fitrotr, worstwę orgoniczną oddzielo się, suszy (NorSO4) i zotężo. Nostępnie, mieszoninę odporowrje się prowie do sucho i filtruje, przemywając mieszaniną 1:1 EtOAc, w wyniku czego otrzymuje się tytułowy związek w postoci Jasnożóttych krysztotów.

‘H NMR (CDCb): 6 8,33(d, 1H), 7,81(s, 1H), 7,43 (q, 2H), 7,12 (t, 2H), 6,78 (d, 1H), 4,74 (m, 1H), 4,00 (s, 4H), 2,59 (s, 3H), 2,18 (dd, 2H), 2,04 (dq, 2H), 1,89 (dd, 2H), 1,70 (dt, 2H).

d) 1-(4-etyleno ketol cy^;klohskswlo)]-4-(4-.flporofany'lo)-5-[2-matylosplfoks>^,)pirymiS>''n-4-ylo] imidazol

Do roztworu związku z poprzedniego stopr (0,20 g, 48 mmoli) w THF (2 ml) i MeOH (1 ml), w temperaturze 0°C, dodoje się OXONE (0,36 g, 56 mmoli) rozpuszczony w HrO (2 ml). Po 5 godzinnym mieszonir, mieszoninę reokewiną przelewo się do 10% NoOH i ekstrohuje zo pomocą EtOAc. Fozę orgoniczne suszy się (NorSO4) i zotężo. Otrzymoną pozostatość uciero się z EtrO i filtruje, w wynikr czego otrzymuje się tytntow-w związek w postoci biotego cioto stotego (0,089 g, 45% wydojność).

*H NMR (CDCI3): δ 8,36 (d, 1H) , 7,82 (s, 1H), 7,42 (q, 2H), 7,02 (t, 2H), 6,79 (d, 1H), 4,80 (m, 1H), 4,00 (s, 3H), 2,20 (m, 2H), 2,06 (m, 3H), 1,89 (m, 2H), 1,70 (m, 5H).

e) 1-(4-styleno ketol cykloheksylo)]-4-(4-flrorofenwlo)-5-[2-fenoksy)pirymidyn-4-WloJimiSazol

Do zowiesmy wodorku sodu (0,18g, 60%, 4,6 mmolo) w suchym THF (6 ml), dodoje się fenol (0,43g, 4,6 mmolo). Po rstonir wwSdislonio się gozr, dodoje się srlfotlenek z poprzedniego stopr (0,242g, 2,3 mmolo), po czym prowodzi się mieszonie przez cołą noc. Reokcję przery-Wti. się zo pomocą wody i ekstrohujs zo pomocą octonu etylr, EtOAc. Fozę orgoniezną srszy się (N-SCL) i zo^o. Pozostatość uciera się z EtOAc/hekson, w wynikr czego otrzymuje się tytntowy związek w postoci biotsgo cioto stotego (0,628 g, 57% wydojność).

’H NMR (CDCb): δ 8,40 (d, 1H), 7,97(s, 1H), 7,45 (m, 4H), 7,27 (m, 3H), 7,04 (t, 2H),

6,85 (d, 1H), 4,57(m, 1H), 3,99 (t, 4H), 1,89 (m, 4H), 1,72 (d, 2H), 1,43 (m, 2H).

f) 1- (4-oksocykloheksylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[(2-fenoksy)pirwmidwn-4-ylo] imidadol

Prowodzi się 36 godzinna mieszonis związku z poprzedniego etopu (0,628g, 1,3 mmolo) w 3N HCl (6 ml), o nostępnie neutraliznjs się zo pomocą nosyconego, wodnego roztworu NorCO3 i filtruje. Otrzymone cioto stote przemywo się wodą i wodną mieszoninę ekstrahuje się zo pomocą EtOAc. Fozę orgoniczną srszy się (NorSO4) i zotężo, w wyniku czego otrzymuje się tytrtowy zwiedsk w postoci biotych kpysztotów (0,439 g, 79%). IR (czystW) 1717,1570, ‘506.

‘HNMR (CDCb) 8, 41 (d, 1H), 7,72 (s, 1H), 7,46 (m, 4H), 7,29 (m, 3H), 7,08 (t, 2H), 6,90 (d, 1H), 5,09 (m,1H), 2,37 (dd, 2H), 2,24 (m, 2H), 2,15 (dt, 2H), 2,02 (dq, 2H).

g) teαls-1-(4-hydrokswcykloheksylo)-4-(4-flrorofenylo)-5-[(2-fenoksw)pirwmiSyn-4-ylo]imidozol

Do roztworu związkr z przyktodr powyżej (0,439 g, 1,03 mmolo) w MeOH/THF (1 ml, 1:1), dodoje się roztwór NoBH4 [1 ml 1M roztworu, wytworzonego przez polączenie 1,52 g NoBH4, MeOH (30 ml) oroz 25% NoOMs w MeOH (2 ml)] . Po 30 minutowym mieszonir, wprowoSdO się nosycony NorCO₃ i odporowrje rozpnszczolnik. Pozostatość rekrystalizpje się

187 516 z mieszaniny MeOH/TfO, w wyniku czego otrzymuje się tytułowy związek w postaci białych igieł (O,275g, 64% wydajność), t.t.=212-215°C.

‘H NMR (CDC13) 8,4O (d, 1H), 7,7O (s, 1H), 7,4 (m, 4H), 7,28 (m,3H), 7,O5 (t, 2H),

6,85 (d, 1H), 4,51 (m, 1H), 3,63 (m, 1H), 1,96 (d, 4H), 1,62 (q, 2H), 1,17 (q, 2H).

Przykład 13

1-(piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(2,6-dimetylofenok8y)pirydyn-4-ylo)rmidazol Postępując zgodnie z procedurą przykładów 2 (e) i 2 (f), za wyjątkiem stosowania 2,6-dimetylofenolu, uzyskuje się tytułowy związek, w postaci białej piany, z 34% wydajnością dla dwóch etapów.

ES (+) MS m/e - 443 (MH+).

Przykład 14 ‘-(piperydyn^-yloj^-^-fluorofenylo^-P-^-metylofenoksy^irydyn^-ylojmidazol Postępując zgodnie z procedurą przykładów 2 (e) i 2 (f), za wyjątkiem stosowania 4-metylofenolu, uzyskuje się tytułowy związek, w postaci białej piany, z 49% wydajnością dla dwóch etapów.

ES ( +) MS m/e = 429 (MH+).

Przykład 15

1-(piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(4-chlorofenok8y)pirydyn-4-ylo)imidαzol Postępując zgodnie z procedurą przykładów 2 (e) i 2 (f), za wyjątkiem stosowania 4-chlorofenolu, uzyskuje się tytułowy związek, w postaci białej piany, z 46% wydajnością dla dwóch etapów.

ES (+) MS m/e = 449 (MH+).

Przykład 16

1-[3-(N-morfolino)propylo]-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(fenok8y)pirymidyn-4-ylo]imidαzol

a) d-metylotiopirymidyno-d-karboksyaldehyd 3-(N-morfolino)propyloaminoimina Produkt z przykładu 1 (d) (2,75 g, 17,8 mmola) i N-(aminopropylo)morfolinę (2,87ml,

19,4 mmol), CH2CI2 (75 ml) i niewielką ilość MgSO4, miesza się w ciągu 16 godzin, filtruje i zatęza, w wyniku czego otrzymuje się brązowy olej.

'H NMR (CDCI3): d 8,57 (d, 1), 8,23 (s, 1), 7,55 (d, 1), 3,73 (m, 6), 2,58 3), 2,42 (m, 6), 1,91 (m, 2).

b) 1-[3-(N-morfolino)pi^opy^lo]-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(metylotio)pi^:midyn-4-ylo]imidazol Przeprowadza się reakcję produktu z poprzedniego przykładu z produktem z przykładu 1 (f), sposobem z przykładu 1 (g), w wyniku czego otrzymuje się 5,3g (72% z produktu z przykładu 1 (d)).

'H NMR (CDCI3): d 8,32 (d, 1), 7,67 (s, 1), 7,46 (m, 2), 7,O4 (t, 2), 6,8O (d, 1), 4,42 (t, 2), 3,69 (m, 4), 2,6O (y, 3), 2,38 (m, 4), 2,29 (t, 2), 1,86 (m, 2).

c) 1-[3-(N-morfbliiK))propylo]-4-(4fluor(fenylo)-5-[2-(fenok8y)pirymidyn-4-ylo]imidazol Przeprowadza się reakcję produktu z poprzedniego przykładu, sposobem z przykładów 1(h) oraz 1 (i), w wyniku czego otrzymuje się tytułowy związek w postaci woskowego ciała stałego, t.t. = 95-96°C.

Przykład 17

1-[piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(3-metoksyfenoksy)pirymidyn-4-ylo]imidazol Tytułowy związek wytwarza się sposobem z przykładów 1 (i) oraz 1 (j), z wyjątkiem stosowania 3-metoksyfenolu, t.t.= 117-117°C.

Przykład 18

1-[piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenyio)-5-[2-(4-fenylofenoksy)pirymidyn-4-ylo]imidazol Tytułowy związek wytwarza się sposobem z przykładów 1 (i) oraz 1 (j), z wyjątkiem stosowania 4-fenylofenolu, t.t.= 192-193°C.

Przykład 19

1-[piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(4-fenoksyfenoksy)pirynidyn-4-ylo]imidazol Tytułowy związek wytwarza się sposobem z przykładów 1 (i) oraz 1 (j), z wyjątkiem stosowania 4-fenok8yfenolu, t.t. = 174-175°C.

Przykład 2o

1-[pjerydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(3-hydiOossy'enoosy)pirymidyn-4-ylo]imidazol

187 516

Tytułowy związek wytwarza się sposobem z przykładów 1 (i) oraz 1 (j), z wyjątkiem stosowania rezoaśyny.

MS ES+ m/z = 431 (MH+).

Przykład 21

-[3-N-moyfolmnIo-1 -propoloanł-y4-fluorofeuoIofi5-[2-)4-fl2orofenoksy)pZkey)idynm-ylo]imidazol

Tytułowy związek wytwarza się sposobem z przykładu 16, z wyjątkiem stosowania 4-fluorofenzlu.

MS ES+ m/z=278 (MH+).

Przykład 22

1-[piperydyn-4-ylo)y4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(2-hydrzkeyfenoksy)piIymidyn-4-yln]imidαzzl Tytułowy związek wytwarza się sposobem z przykładów 1 (i) oraz 1 (j), z wyjątkiem stosowania katechiny.

MS ES+ m/z - 431 (MH+).

Przykład 23

1-[pipgrydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(3,4-mgtylenodioksy)fenoksy)pirymidyn-4-ylo] imidazol

Tytułowy związek wytwarza się sposobem z przykładów 1 (i) oraz 1 (j), z wyjątkiem stosowania sezamolu, t.t. = 131-132°C.

Przykład 24

1-[piperyd;yl·y^-ylo)-y4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(3-fluorzfenzksy)pirymidyn-4yylo]imidαzol Tytułowy związek wytwarza się sposobem z przykładów 1 (i) oraz 1 (j), z wyjątkiem stosowania 3-fluzaofenolu, t.t. = 155-156°C.

Przykład 25

1-[piperydyt-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(2-fluolΌfenoksy)pirymidyn-4yylo]imidazzl Tytułowy związek wytwarza się sposobem z przykładów 1 (i) oraz 1 (j), z wyjątkiem stosowania 2-fluzrnfenzlu, t.t. = 154-155°C.

Przykład 26

1-[plperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(2-meΐokeyfenoksy)piaymidyn-4-ylo]imidazzl Tytułowy związek wytwarza się sposobem z przykładów 1 (i) oraz 1 (j), z wyjątkiem stosowania 2-mgtoksyfenzlu.

MS ES+ m/z = 446 (MH+).

Przykład 27

1-[pipgIydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(3-tRfluzaometylofenoksy)pirymidyn-4-ylo]imidazol

Tytułowy związek wytwarza się sposobem z przykładów 1 (i) oraz 1 (j), z wyjątkiem stosowania 3-taifluoromgtylz-fenolu, t.t. = 137-138 °C.

Przykład 28

1-[piperydyt-y^-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(3,4-difluzrofenokey)pirymidyn-4-ylz]imidazzl Tytułowy związek wytwarza się sposobem z przykładów 1 (i) oraz 1 (j), z wyjątkiem stosowania 3,4-difluorzfennlu.

MS ES+ m/z = 452 (MH+).

Przykład 29

1-[pipeIydyn-4-ylo)·y4-(4-fluorofenyln)-5-[2-(4-mgtyloeulfonylofennkey)pirymidyn-4yylo]imidazol

Tytułowy związek wytwarza się sposobem z przykładów 1 (i) oraz 1 (j), z wyjątkiem stosowania 4-mgtyłoeulfonylofenolu.

MS ES+ m/z - 494 (MH+).

Przykład 30

1-[ pipgaydyn-4-ylz)-4-(4-fluzrofgnylz)-5y[(2-(fgnylztio)piaymidyn-4yylo]imidazzl Postępując zgodnie z procedurą z przykładów 2 (e) oraz 2 (f), z wyjątkiem stosowania tiofe^lu, uzyskuje się tytułowy związek, w postaci żółtej piany, z 36% wydajnością dla dwóch etapów.

ES (+) MS m/e = 431 (MH+).

187 516

Przykład 31

1-[piperydyn-4-ylo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[(2-(1-metylotetrazo1-5-ylotio)pirymidyn-4-ylohmidazol

Postępując zgodnie z procedurą z przykładów 2 (e) oraz 2 (f), z wyjątkiem stosowania 5-merkapto-1-metylotetrazolu, uzyskuje się tytułowy związek w postaci lekko żółtej piany. Pianę oczyszcza się następnie z zastosowaniem chromatografii z odwróconą fazą z 60-70% CH3CN/H2O i 0,1% TFA. Stosowne frakcje łączy się i alkalizuje za pomocą IM NaOH, po czym ekstrahuje się trzykrotnie EtOAc. Połączone warstwy organiczne suszy się nad MgSO4, filtruje i odparowuje pod zmniejszonym ciśnieniem, w wyniku czego otrzymuje się białą pianę z % % wydainością dla dwó eh etapów.

ES (+) MS m/e = 437 (MH+)

Wszystkie cytowane publikacje, włączając opisy patentowe i zgłoszenia patentowe, ale bez ograniczenia do nich, są dołączone jako referencje.

Powyżej przedstawiony opis w pełni ujawnia wynalazek, w tym jego korzystne wykonania. Modifikacje i ulepszenia wykonań specyficznie ujawnione tutaj są objęte zakresem mniejszego wynalazku i następujących dalej zastrzezeń. Uważa się, że bez dalszych opracowań, specjlista może, z zastosowaniem przedstawionego opisu, wykorzystać niniejszy wynalazek w najpełniejszym jego zakresie. I stąd przedstawione przykłady są pomyślane jako ilustracja, a nie ograniczenie zakresu niniejszego wynalazku w jakikolwiek sposób. Wykonania wynalazku, w których zastrzega się jakąś szczególną własność lub przywilej są podane poniżej.

Claims

Zastrzeżenia patentowe 1. Noww podstawione pochodne imidazolu o wzorze (I): w którym Ri oznacza 4-pirydyl lub 4-pirymidynyl, który jest podstawiony przez Y-Ra; Y oznacza tlen lub siarkę; Ra oznacza ewentualnie podstawiony fenyl lub tetrazol i niższy alkilotetrazol; R4 oznacza fenyl ewentualnie podstawiony jednym lub dwoma halogenami; R2 oznacza grupę heterocykliczną taką jak grupa piperydynylowa, N-morfolinopropylowa lub grupę hydroksycykloheksylową; lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól.

1 -φίpeiwSyn-4ylo)-4-(4-fluorofenyki}-5-[2-(Φmyłyk)iurffnek^ffn^okkyW)ίrryy idyn-^ylolimidazol; lrb jago foemocartwcznra doprszczolno sól.

1-(pipsrySwe-4-ylo)-4-(4-flrorofseylo)-5-[2-(3,4-difluorofenoksy)piI^,ymidwe-4-wlo]imidazol;

1-φiperySyn-Φylo)-4—4-flrβrofseyk)y5-[2-(3-triflrorometylofenokyypriwm^sym4-ylo]imiS^azol;

1-piperySwe-4-ylo)-4-(4-flrorofenylo)-5-[2-(2-mstoksWenoksy)pirymidyn-4-ylo]imidadol;

1-(piperydyn-4-ylo)-4-(4-flrorofenylo)-5-[2-(2-fluorofenoksy)pirymidwe-4-ylo]imidozol;

1-(piperydwe-4-ylo)-4-(4-flrorofeeylo)-5-[2-(3-fluorofenoksy)pirwyidwe-4-ylo]imidadol;

1-(pipsrydwn-4-ylo)-4-(4-flrorofseylo)-5-[2-(3,4-metylsnodioksy)fenoksy)pirwmidye-4-ylo] imidadol;

1-(piperydwe-4-ylo)-4-(4-flrorofsnylo)-5-[2-(2-hydroksWenoksy)pirwmidyn-4-ylo]imrdazol;

1-[3-N-ny^rfolmo)propy4o]-4-(4-i.lroriifenyk))-5-[244-flrorifeeoLsy)piry'miSynl-4-ylo]iyυSadol;

1-(piperydyn-4-yki)-4-(4-ΠporofsIeyki)-5-[2-(3-hyί.dΌksyfenoksy)pipymidwe-4-yΊo)imiSadol;

1-(pipsrydyn-4-ylo)-4-(4-flrorofsnylo)-5-[2-(4-fenoksyfenoksy)pirymidwe-4-wlo]imidadol;

1-(piperydwe-4-ylo)-4-(4-flrorofeeylo)-5-[2-(4-fenylofenoksy)pirymidyn-4-ylo]imiSadol;

1-(pipepydwe-4-ylo)-4-(4-flporofeeylo)-5-[2-(3-mstoksyfenoksy)pirwmidye-4-wlo]imrdadol·;

1- [3 -(N-morfolino)propylo] -4-(4-flroroienyio)-5-|2-(feeoksw)pirymidye-4-ylo] imidozol;

1-(piperydye-4-ylo)-4-(4-flporofsewlo)-5-[2-(4-chlorofenoksy)pirydwn-4-ylo]imidazol;

1-(piperydye-4-wlo)-4-(4-flrorofeeylo)-5-[2-(4-metylofenoksy)pirySwn-4-ylo]imidazol;

1-(pipsiWdyn-4-ylo)-4-(4-flporofeeylo)-5-[2-(2,6-dimetylofsnoksy)p^wyidwe-4-ylo]imidadol;

1-(4-h\'droksyΌykk4κ4<sy4o)-4-(4-flrκirofee\4o)-5-[2-(feeoksy)pirymidye-4->''lo]πyidazol;

1-(4-piperydynylo)-4-(4-flrorofsnylo)-5-[2-(1-metylotstrazol-5-ilotio)pirydwe-4-wlo]i.miSadol lrb jago farmaceptycdnia doppsdczalna sól.

1-(4-piperydynylo)-4-(4-flporofenwlo)-5-(2-tiofsnokswpipymidwn-4-ylo]imidadol;

1-(4-piperydynwlo)-4-(4-flrorofseylo)-5-(2-feeoksy-4-pirydyeylo)imidozol;

1-(piperydyn-4-ylo)-4-(4-f[rorofenylo)-5-[2-(4-hydroksyfenoksy)pirwmidwe-4-ylo]imidadol lrb jago farmacertyczeie doprszczolno sól.

1-(piperwSyn-4-ylo)-4-(4-flrorofenwlo)-5-[2-(4-cyjίaeofenoksy)pirymidyn-4-ylo]imidadol;

1-(pipsrySym—-yło)-4-(4-ίlrorofsnylo)-5-[2-(4-benzyloksyfeeoksy)pipymidye-4-ylo]imiSadol;

1-(piperydyn-4-wlo)-4-(4-flrorofsnylo)-5-[2-(4-stwlofenoksy)pirymidyn-4-wlo]imidodol;

1-(pipeeySyn-4-wlo)-4-(4-fluorofenylo)-5-[2-(4-ominokarboeylo)feeoksy)pirymidyn-4-ylo] imidozol;

1-(pipsrwdyn-4-ylo)-4-(4-flrorofenwlo)-5-[2-(4-fluorofenoksw)prrymidwe-4-ylo]imidadol;

1-(piperwdyn-4-ylo)-4-(4-flrorofenylo)-5-[2-(4-metoksW^?enoksy)pirymidwe-4-wlo]imidadol;

1-(4-piperydynylo)-4-(4-flrorofsnylo)-5-[2-(4-fluorofenoksy)-4-pirySynylo]imidazol;

1-(4-pipsrydyeylo)-4-(4-fłrorofsnylo)-5-[2-(4-mstoksyfseoksy)-4-pirydynwlo]imidadol;

1-(4-piperydynylo)-4-(4-flporofenylo)-5-(2-fseokswpirymidyn-4-ylo)imidozol;

2. Nowe pc^ds^l^ta^wit.^^ie pochodne ii^ic^ća^o!u o wzorze (I):

R,

I Z.

w którym Ri oznacza 4-pirydyl lub 4-pirymidynyl, który jest podstawiony przez -Y-Ra,

Y oznacza den;

Ra oznacza ewentualnie podstawiony fenyl lub tetrazol i niższy alkilotetrazol;

R4 oznacza fenyl ewentualnie podstawiony jednym lub dwoma halogenami;

R2 oznacza grupę heterocykliczną taką jak grupa piperydynylowa, N-morfolinopropylowa lub grupę hydroksycykloheksylową;

lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól.

3. Związek według zastrz. 1 albo 2, w którym Ri oznacza podstawiony 4-pirydyl lub 4-pirymidynyl.

4. Związek według zastrz. 3, w którym fragment Ra jest ewentualnie podstawiony, jednokrotnie lub wielokrotnie, przez halogen; podstawiony halogen; Ci^alkil; hydroksy; Ci_alkoksy; aryloksy; aryloalkiloksy; SIO)_malkil; S(O)_maryl; -O-(CH2)s-O; CIO)NR-oR.20; cyjano;

gdzie m oznacza 0, 1 lub 2; s oznacza i, 2 lub 3;

Rio oznacza atom wodoru lub Ciijalkil;

R20 oznacza atom wodoru lub Ciijalkil.

5. Związek według zastrz. i albo 2, w którym fenyl jest podstawiony przez halogen, alkil podstawiony halogenem, hydroksy, cyjano, Ci-jalkil, aryl taki jak fenyl lub benzyl, Ci4alkoksy, aryloksy taki jak fenoksy, aryloalkiloksy, alkilotio, alkilosulfonyl, aminokarbonyl.

6 Związek według zastrz. i albo 2, w którym fenyl jest podstawiony przez halogen, alkil podstawiony halogenem, hydroksy, cyjano, Ci-alkil, aryl taki jak fenyl lub benzyl, Ci^alkoksy, aryloksy taki jak fenoksy, aryloalkiloksy, alkilotio, alkilosulfonyl, aminokarbonyl lub metylenodioksy; lub Ra oznacza tetrazol lub metylotetrazol.

7. Związek według zastrz. i albo 2, w którym R4 oznacza ewentualnie podstawiony fenyl.

8. Związek według zastrz. 7, w którym fenyl jest podstawiony jednokrotnie lub wielokrotnie przez fluor.

187 516

9. Związek według zastrz. 1, w którym R₂ wybiera się spośró d ewentualnie podstawionej piperydyny, olkr lopiperydyny lrb cwklohaksylu.

10. Związek wadtrg zostrz. 1 olbo 2, w którym Rr wybiero się spośród ewentualnie podstawionej piperydyny, olkilopiperydiyny, morfolinylr, morfolinyloolkilp lrb cykloheksylr.

11. Związek według zostrz. 9, w którym Rr oznaczo piperydynę, lrb hydroksycykłoheksyl.

12. Związek wadtrg zostrz. 10, którym Rr oznoczo morfolinopropyl.

13. Związek wedtrg zostrz. 2, którym jest:

14. Związek wedtrg zostrz. 1, którym jast:

15. Związek wybrony z grrpy:

16. Kompozycjo formocertyczno zawisraJąco związek oktywny oroz faemocertwcznre Soprszcdalew nośnik lrb rozciańczolnik, znamienna tym, za joko związek oktywny zowiero nowe ρodstowrons pochodne rmidadolr o wzorza (I) (I)

187 516 w którym Ri oznacza 4-pirydyl lub 4-pirymidynyl, który jest podstawiony przez -Y-Ra;

Y oznaacz tlen lub si^rk^k^;

Ra oznacza ewentualnie podstawiony fenyl lub tetrazol i niższy alkilotetrazol;

R4 oznacza fenyl ewentualnie podstawiony jednym lub dwoma halogenami;

lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól.

17. Kompozycja farnsfaeutyczna zawierająea zwaązek aktywny ony farnsfceutyczuiie dopuszczalny nośnik lub rozcieńczalnik, znamienna tym, że jako związek aktywny zawiera nowe podstawione pochodne ^dazo^ o wzorze (I) w którym Ri oznacza 4-piiydyl lub 4-cieymidynyl, który jest podstawiony przez -Y-Ra;

Y oznaa^ tten;

Ra oznacza ewentualnie podstawiony fenyl lub teteceol i niższy alkilotetraeol;

R4 oznacza fenyl ewentualnie podstawiony jednym lub dwoma halogenami;

R2 oznacza grupę heterocykliczną taką jak grupa piperydynylowa, N-morfolinocropylowa lub grupę hydroksycynloheksylową;

lub jego fcemaaeutycznie dopuszczalna sól.

18. wytwarzania nowych {^cdcl^rί^k/a3n2/a^h pochodnych o wzorze (I) w którym Ri oznacza 4-cieydyl lub 4-cirymidynyl, który jest podstawiony przez -Y-Ra,

Y oanacae tkn tul·? ssa^ę;

Ra oznacza ewentualnie podstawiony fenyl lub tetrazol i niższy alnilotetrceol;

R4 oznacza fenyl ewentualnie podstawiony jednym lub dwoma halogenami;

R2 oznacza grupę heterocykliczną taką jak grupa piperydy^low^ N-morfolinoprocylowa lub grupę hydronsyaykloheksylową;

lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli, znamienny tym, że obejmuje reakcję związku o wzorze (II):

Ar-S (0^ w którym R4 ma to samo znaczenie jak we wzorze (I); Ar oznacza ewentualnie podstawioną grupę fenylową a p ma wartość 0 lub 2 ze związkiem o wzorze (IHI:

^Ri ,NR>

(III)

187 516 gdzie Ri i R2 mają znaczenie podane jak we wzorze (I); i z mocną zasadą, by zdeprotonować fragment izonitTylowy związku o wzorze (II), w rozpuszczalniku; a następnie, jeśli jest to wkazane, konwersję prekursorów grup Rj, R2 i R4 do grup Ri, R2 i R4 o znaczeniu podanym we wzorze (I).

19. Sposób według zastrz. 18, znamienny tym, że stosuje się korzystnie iminę o wzorze (HI) wytworzoną in situ i wyizolowaną przed reakcją ze związkiem o wzorze (II).

20. Sposób według zastrz. 19, znamienny tym, że iminę o wzorze (III) wytwarza się in situ w reakcji aldehydu o wzorze RiCHO, korzystnie aldehydu pirydyny lub pirymidyny z pierwszorzędową aminą o wzorze R2NH2 w środowisku odwadniającym.

21. Sposób według zastrz. 20, znamienny tym, że korzystną aminą jest amina wybrana z grupy piperydyny, l-foimiylo-4-piperydyny, l-benzylo-4-piperydyny, 1-metylo-4-piperydyny, l-etoksykarbonylo-4-pipeydyny, 2,2,4,4-tetrametylo-4-piperydyny, etylomorfoliny, propylomorfoliny, propylopirolidynylu, lub propylopiperydynylu.

22. Sposób według zastrz. 18, znamienny tym, że jako zasadę stosuje się aminę, węglan, wodorek lub związek aliklowy lub arylowy litu.

23. Sposób według zastrz. 18 albo 20, znamienny tym, że rozpuszczalnikiem jest N,N-dimetyloformamid (DMF), halogenowane rozpuszczalniki, tetrahydrofuran (THF), dimetylosulfotlenek (DMSO), alkohole, benzen lub toluen lub DME.

24. Sposób według zastrz. 20, znamienny tym, że aldehydem R1CHO jest aldehyd pirymidynowy o wzorze:

X lub aldehyd pirydynowy o wzorze:

*1

O

X gdzie X oznacza YRa, a Xi jest zdefiniowany jak R1 we wzorze (I).

25. SposóS weóhig zdsttz. a8 albo 24, znamienny tym, że korzystnejest g dy Y oznacza tlen, a Ra oznacza ewentualnie podstawiony fenyl.

Wynalazek niniejszy dotyczy nowej grupy podstawionych pochodnych imidazolu, sposobu ich wytwarzania oraz kompozycji farmaceutycznych zawierających te nowe związki, które są stosowane w leczeniu chorób, w których patomechanizmie uczestniczy cytokina.