PL185994B1

PL185994B1 - But

Info

Publication number: PL185994B1
Application number: PL97332645A
Authority: PL
Inventors: Howard J. Dananberg
Original assignee: Hbn Shoe
Priority date: 1996-10-02
Filing date: 1997-09-30
Publication date: 2003-09-30
Also published as: PL332645A1; RO118559B1; EP1433396A1; KR100380261B1; WO1998014083A1; CN1232370A; JP2001523981A; AU732593B2; BG103304A; TR200003757T2; BG63449B1; IL129277A0; CN1520761A; ID21233A; BG105934A; IL129277A; EP0991333A4; CN1163166C; EP0991333A1; BR9711834A

Abstract

1 1. B ut zaw ierajacy elasty czn a zasad n icza sro d k o w a podeszw e n alo zo n a na zew n etrzn a podeszw e i obcas, znam ienny tym, ze gniazdo obcasu (20) je st nachylone zgodnie ze w sk a- zów kam i zegara w zgledem trzonu (24) pod katem (H) m ierzonym w zgledem plaszczyzny po d lo za (18) i ustalanym zgodnie z ponizszym w zorem : H = 5° + (a x 1,25°), gdzie a oznacza w ysokosc obcasa w y n o - szaca o d 12,7 m m do p o n ad 25,4 m m , przy czym trzon (24) je st nachylony pod k atem (M ) p rostopadle do plaszczyzny podloza zgodnie z ponizszym w zorem : M = 18° + (a x 3,5°), gdzie a oznacza w ysokosc obcasa w y n o - szaca od 12,7 m m do ponad 25,4 m m . FIG 1 PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest but zawierający elastyczną zasadniczą środkową podeszwę nałożoną na zewnętrzną podeszwę i obcas, w którym gniazdo obcasu jest nachylone zgodnie ze wskazówkami zegara względem trzonu pod kątem mierzonym względem płaszczyzny podłoża i ustalanym zgodnie z poniższym wzorem:

H = 5° + (a x 1,25°), gdzie a oznacza wysokość obcasa wynoszącą od 12,7 mm do ponad 25,4 mm, przy czym trzon jest nachylony pod kątem prostopadle do płaszczyzny podłoża zgodnie z poniższym wzorem:

M = 18° + (a x 3,5°), gdzie a oznacza wysokość obcasa wynoszącą od 12,7 mm do ponad 25,4 mm.

Gniazdo obcasu jest nachylone względem płaszczyzny podłoża pod kątem około 3° ± 1°, a trzon jest nachylony względem płaszczyzny podłoża pod kątem 3° ± 3°.

185 994

Obszar palcowy buta jest nachylony pod kątem około 2-3° ± 1° względem płaszczyzny podłoża.

Wysokość obcasu buta wynosi około 25,4 mm, nachylenie gniazda obcasu wynosi 5-6°, kąt części kości śródstopia wynosi 18-22°, a kąt odchylenia palców wynosi 1-2°. Korzystnie wysokość obcasu wynosi około 38,1 mm, nachylenie gniazda obcasu wynosi 6-7°, kąt części kości śródstopia wynosi 20-23°, a kąt odchylenia palców wynosi 2-3°.

Według wynalazku wysokość obcasu wynosi również około 50,8 mm, nachylenie gniazda obcasu wynosi 7-8°, kąt części kości śródstopia wynosi 24-28°, a kąt odchylenia palców wynosi 2-3°.

Korzystnie wysokość obcasu wynosi około 63,5 mm, nachylenie gniazda obcasu wynosi 8-9°, kąt części kości śródstopia wynosi 30-33°, a kąt odchylenia palców wynosi 2-3°.

Zgodnie z wynalazkiem wysokość obcasu wynosi około 76,2 mm, nachylenie gniazda obcasu wynosi 9-10°, kąt części kości śródstopia wynosi 33-36°, a kąt odchylenia palców wynosi 3-4°.

Przedmiotem wynalazku jest również but zawierający elastyczną zasadniczą środkową podeszwę nałożoną na zewnętrzną podeszwę i obcas, wyposażony w usztywnienie zawierające oparcie pięty i anatomicznie uformowany przyrząd do podpierania sklepienia rozciągający się do przodu od oparcia pięty w pobliże głów kości śródstopia, przy czym usztywnienie jest trwale zamocowane do podeszwy zasadniczej, jako integralną część buta, a ponadto przyrząd jest strukturalnie integralną częścią buta usztywniającą but od obcasa do końca obszaru główki śródstopia użytkownika.

Przyrząd jest wykonany z tworzywa ABS opartego na bazie kopolimerów akrylonitrylu butadienu i styrenu.

Pięta użytkownika jest podparta względem podłoża pod kątem 5 - 10°. But zawiera but zaklinowany, przy czym obszar usztywnienia leżący pod środkiem wzdłużnego sklepienia stopy użytkownika jest ku dołowi coraz cieńszy względem pozostałych obszarów tego usztywnienia, umożliwiając podnoszenie i opuszczanie sklepienia stopy w czasie chodzenia.

Usztywnienie zawiera jednoczęściowo ukształtowaną konstrukcję.

Usztywnienie jest jednoczęściową mechanicznie obrobioną konstrukcję i jest mocowane do podeszwy zasadniczej za pomocą lepiszcza, lub też jest mechanicznie mocowane do podeszwy zasadniczej.

But ma obszar wycięcia w przyrządzie znajdujący się pod obszarem odległym od końca pierwszej głowy kości śródstopia użytkownika.

But według wynalazku jest wygodny do noszenia i utrzymuje przy tym stopę użytkownika w bucie w anatomicznie prawidłowej pozycji.

Poza tym rozwiązanie według wynalazku umożliwia zmianę kąta nachylenia pięty względem płaszczyzny podłoża. Rozwiązanie to może znaleźć zastosowanie w butach o różnych wysokościach obcasu i umożliwi utrzymywanie pięty w położeniu zbliżonym do równoległego względem płaszczyzny podłoża, nawet przy dużych wysokościach obcasu, jak ma to miejsce w przypadku eleganckich damskich butów na wysokim obcasie.

Konstrukcja buta, według wynalazku podtrzymuje oś wzdłużną stopy, oraz pozwala na elastyczność wzdłuż osi ukośnej. To rozwiązanie może być stosowane w projektowaniu butów do golfa, w którym to przypadku powinna być umożliwiona elastyczność w czasie ruchu zamachowego, lecz powinno się przy tym zapobiegać zapadaniu wzdłużnego sklepienia stopy w czasie chodzenia. W takim zastosowaniu, obszar ułożony pod środkowym wzdłużnym sklepieniem stopy powinien być albo cieńszy albo kompletnie usunięty w celu umożliwienia podnoszenia i opuszczania sklepienia stopy w czasie ruchu zamachowego, podczas gdy środkowa część powinna zachowywać swą sztywną strukturę w celu zapobiegania złamaniu osi wzdłużnej.

W skrócie, wynalazek dotyczy konstrukcji buta, w której sztywno zamocowany przyrząd ortopedyczny, zawierający oparcie pięty oraz anatomicznie ukształtowany element biegnący w okolice głów kości śródstopia, jest sztywno zamocowany jako element strukturalny do górnej powierzchni zasadniczej/środkowej podeszwy. Ten odpowiednio uformowany element zawiera wgłębione oparcie pięty oraz przebiega od obcasu buta do punktu tuż za obszarem głów kości śródstopia, przy czym jest on tak uformowany i/lub poddany takiej obróbce,

185 994 by dopasowywać się do spodniej części stopy, dzięki czemu stopa może przyjmować anatomicznie poprawną pozycję w bucie. Jak to zostało opisane, uformowany przyrząd według niniejszego wynalazku jest podobny do klasycznego przyrządu ortopedycznego dla stopy, jednakże dla odróżnienia stanowi on strukturalnie integralną część buta, dzięki czemu zapewniona jest lepsza stabilność stopy użytkownika w bucie, przy czym możliwe jest wyeliminowanie konieczności zastosowania oddzielnego trzonu, co sprawia, że przyrząd ten może spełniać podwójną funkcję.

Przedmiot wynalazku został uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schematyczny przekrój poprzeczny klasycznego buta na wysokim obcasie wykonanego zgodnie ze stanem techniki, fig. 2 - schematyczny przekrój poprzeczny buta na wysokim obcasie wykonanego według niniejszego wynalazku, fig. 3 - schematyczną prezentację ukazującą porównanie odpowiednich kątów względem płaszczyzny podłoża występujących w bucie według niniejszego wynalazku zgodnie z fig. 2, oraz w klasycznym bucie na wysokim obcasie o podobnej wysokości obcasa, na przykład takim jak pokazano na fig. 1, fig. 4 do 7 - widoki butów na wysokim na obcasie, podobnych do tego z fig. 2, pokazujące zastosowanie niniejszego wynalazku do butów o różnych wysokościach obcasów, fig.8 widok z boku, częściowo w przekroju poprzecznym, buta wykonanego zgodnie z jednym z przykładów wykonania niniejszego wynalazku, fig. 9 - widok rozłożonego na części buta z fig. 8, fig. 10 - widok perspektywiczny, częściowo w przekroju poprzecznym, buta z fig. 8, fig. 11 - widok perspektywiczny elementu buta z fig. 8, fig. 12 - widok podobny do tego z fig. 8, ukazujący alternatywny przykład wykonania niniejszego wynalazku, fig. 13 - widok przekroju poprzecznego wzdłuż linii 13-13 z fig. 12, fig. 14 - widok z boku ukazujący umieszczenie i podtrzymywanie lewej stopy zgodne z niniejszym wynalazkiem.

Zgodnie z fig. 1, przerywaną linią zaznaczono ułożenie kości stopy w klasycznym bucie na wysokim obcasie. Struktura kości stopy obejmuje kości piętowe 10 (znane również jako stęp), zawierające kość skokową i kość piętową, sklepienie zawierające część klinową 11 i śródstopie 12, oraz kości palców i paliczki 13. Kości piętowe 10 są utrzymywane przez gniazdo obcasu 19, a sklepienie rozciąga się na wzmocnionej trzonem środkowej części podeszwy 15 buta aż do kłębu palców 16, w miejscu gdzie śródstopie łączy się z podstawą paliczków. Kłąb palców, znajdujący się pod głowami kości śródstopia tworzących śródstopie, oraz paliczki są utrzymywane w obszarze palcowym buta 9.

But pokazany na fig. 1 posiada obcas o wysokości około 50,8 mm. Przykład pokazany na fig. 1 reprezentuje damski but o rozmiarze 7 zgodnie z numeracją USA. But jest pokazany na płaszczyźnie podłoża 18, od którego mierzona jest wysokość obcasu a gniazda obcasu 19. Gniazdo obcasu 19 jest odchylone do góry pod kątem 12-15° względem płaszczyzny podłoża. Kąt ten jest oznaczony jako x na fig. 1 i 3. Wzmocniony trzonem obszar środkowy 15 jest nachylony do dołu i do przodu buta z gniazda obcasu pod kątem około 30° względem płaszczyzny podłoża. Kąt ten jest określony jako y na fig. 1 i 3. W obszarze palcowym buta duży palec jest ułożony zasadniczo równolegle do płaszczyzny podłoża, aczkolwiek może być on odchylony do góry i do przodu przez odchylenie do góry i do przodu obszaru palcowego pod kątem 2-3° względem płaszczyzny podłoża 18. Kąt ten jest określany jako z na fig. 1 i 3.

Jak można zauważyć, klasyczny but na wysokim obcasie, taki jak pokazany na fig. 1, ustawia stopę użytkownika w płaszczyźnie nachylonej, w wyniku czego stopa jest dociskana do przodu do wnęki palcowej, w czasie chodzenia lub stania. Wynikiem tego jest nacisk na kłąb palców lub przedni obszar stopy, oraz klinowanie palców, co często powoduje wrażenie pieczenia w tych obszarach stopy, jak również zmęczenie i dyskomfort.

Na figurze 2, przedstawiono pewien korzystny przykład wykonania niniejszego wynalazku. Tak jak w przypadku buta pokazanego na fig. 1, but pokazany na fig. 2 posiada wysokość obcasu około 50,8 mm. Jednakże, w przeciwieństwie do klasycznego buta pokazanego na fig. 1, w bucie z fig. 2 gniazdo obcasu 20 jest obrócone zgodnie z kierunkiem wskazówek zegara, to znaczy w kierunku strzałki CL, względem płaszczyzny trzonu pod kątem H, względem płaszczyzny 18, zgodnie z poniższym wzorem:

H = 5° + (a x 1,25°), gdzie a oznacza wysokość obcasa wynoszącą od 12,7 mm do ponad 25, 4 mm.

185 994

Wspornik sklepienia 22 rozciąga się w kierunku do przodu od przedniej krawędzi gniazda obcasu 20 utrzymując sklepienie stopy, przynajmniej w jego części. Wspornik sklepienia 22 posiada kontur z najwyższym punktem 23, który stanowi przeszkodę zapobiegającą ślizganiu się kości piętowej w bucie w kierunku do przodu. Wspornik sklepienia 22 zakrzywia się następnie do dołu z górnego punktu 23 aż do miejsca połączenia z trzonem 24, po czym biegnie do obszaru palcowego 26 buta.

Trzon 24 jest nachylony pod kątem M prostopadłym do płaszczyzny podłoża, zgodnie z poniższym wzorem:

M = 18° + (ax 3,5°), gdzie a oznacza wysokość obcasa wynoszącą od 12,7 mm do ponad 25,4 mm.

Zachowanie powyższych zależności M i H, w stosunku do wysokości obcasu jest decydujące z punktu widzenia niniejszego wynalazku dla zapobiegania nadmiernej wysokości górnego punktu 23, która mogłaby być niewygodna dla użytkownika. Zmiana stosunku M/H przy wzroście wysokości obcasu a powoduje przesunięcie ciężaru użytkownika na gniazdo obcasu, dzięki czemu zapobiega się zsuwaniu do przodu w bucie, bez powstawania przy tym bolesnych naprężeń pod sklepieniem stopy użytkownika.

Obszar palcowy buta jest odchylony do góry i do przodu pod kątem T równym w przybliżeniu 2-3° ± 1° względem płaszczyzny podłoża.

Połączenie odchylenia do dołu gniazda obcasu, konturu wspornika sklepienia 22 będącego przedłużeniem gniazda obcasu, odchylenia trzonu i odchylenia do góry obszaru palcowego buta, zgodnych z niniejszym wynalazkiem, powoduje, że większy procent ciężaru użytkownika jest przenoszony i podpierany przez gniazdo obcasu niż w przypadku klasycznego buta na wysokim obcasie. Pomiary nacisku w bucie wywieranego odpowiednio na piętę użytkownika i kłęby palców w bucie według niniejszego wynalazku, oraz w klasycznym bucie na wysokim obcasie o tej samej wysokości obcasu, pokazują, że but wykonany zgodnie z niniejszym wynalazkiem zapewnia wzrost ciężaru przenoszonego przez obcas użytkownika o około 16-18% przy jednoczesnym odpowiednim spadku ciężaru przenoszonego przez kłęby palców użytkownika, w czasie chodzenia. Dzięki rozwiązaniu według niniejszego wynalazku, większa część ciężaru użytkownika jest przejmowana przez gniazdo obcasu, zamiast być przenoszoną przez pochyły trzon buta do kłębów palców, w wyniku czego zapewniony jest komfort i zapobiega się klinowaniu palców.

Na figurze 3, przerywana linia przedstawia kąt gniazda obcasu H, nachylenie M pierwszej kości śródstopia i dużego palca T w obszarze palcowym, względem płaszczyzny podłoża 18 buta na wysokim obcasie wykonanego zgodnie z niniejszym wynalazkiem. Wymiar a oznacza wysokość obcasu. Ciągła linia na fig. 3 przedstawia analogiczny zestaw kątów dla obecnie dostępnych butów na wysokim obcasie, takich jak pokazano na fig. 1, o podobnych wysokościach obcasu jak but według niniejszego wynalazku. W obecnie znanych butach, nachylenie gniazda obcasu jest skierowane do góry w stronę tylnej części buta pod kątem x równym około 8°, nachylenie pierwszej części śródstopia do dołu i do przodu stanowi kąt y równy około 27°, a duży palec jest odchylony do góry i do przodu pod kątem około 1,5°. Wszystkie te kąty są liczone względem płaszczyzny podłoża 18 i dotyczą buta o podobnym rozmiarze.

Krótkie wyjaśnienie własności mechanicznych stopy może być przydatne dla ułatwienia zrozumienia funkcjonowania buta według niniejszego wynalazku. Stopa może pracować na dwa równe mechaniczne sposoby, tak by podtrzymywać ciężar użytkownika. Przede wszystkim stopa działa jak belka podtrzymując korpus dzięki odporności na zginanie. Ten sposób podparcia jest efektywny, gdy siła działająca na sklepienie (siła spłaszczania sklepienia) jest względnie mała. Występuje ona w takich chwilach w czasie chodzenia, gdy środek ciężaru ciała jest przeniesiony za staw skokowy. Gdy środek ciężkości przesunie się przed staw skokowy, jak to zazwyczaj ma miejsce w czasie zwykłego kroku w przód, istniejące siły rozpoczynają spłaszczanie sklepienia. W celu zapobiegania temu, stopa rozpoczyna zasadniczą zmianę w mechanizmie podpierania i pracując na zasadzie kratownicy wsporczej jest w stanie podpierać dzięki odporności na ściskanie. Ponieważ kości stopy mają bardzo dużą wytrzymałość na ściskanie, im większa będzie odporność na ściskanie, tym większa będzie zdolność

185 994 podpierania sklepienia. Aby stopa dokonała zmiany w mechanizmie podpierania, kości śródstopia muszą być wspierane przez zgięcie palców. To wspieranie zapobiega ześlizgiwaniu się śródstopia do przodu i pozwala na przejście z podparcia odpornego na zginanie do podparcia odpornego na ściskanie.

Połączenie powyższego efektu i kształtu oraz nachylenia gniazda obcasu, jak również podpierania sklepienia w bucie według niniejszego wynalazku, zapewnia spodziewane korzyści według niniejszego wynalazku. Dzięki utworzeniu specjalnej powierzchni platformy dla stopy, efekt wspierania jest inicjowany w bardziej efektywny sposób poprzez zapobiegnięcie zsuwaniu się do przodu kości śródstopia i, w efekcie, zapobiegnięcie blokowaniu się palców w spiczastym czubku butów.

Poprzez zwiększenie kąta zginania, odkształcenie grzbietów palców w butach może być osiągnięte na dwa sposoby. Wierzchołki butów mogą być unoszone do góry, w wyniku czego powstaje but o „zadartym czubku” („genie” typu but). Chociaż takie rozwiązanie jest efektywne, nie jest ono jednakże specjalnie stylowe. Bardziej efektywny mechanizm wymaga zwiększenia kąta pod jakim kości śródstopia zbliżają się do podeszwy buta. W efekcie następuje zwiększenie zgięcia palców bez powstania buta o „zadartym czubku”. Ten wzrost kąta ułożenia kości śródstopia względem płaszczyzny podłoża jest zapewniany poprzez zmianę struktury tyłu buta, a zwłaszcza kąta gniazda obcasu, poprzez rozciągnięcie wspornika sklepienia pod kość łódkowatą użytkownika, jak to zostało wcześniej opisane. Ponieważ stopa posiada wiele różnych złącz, płaszczyzna w jakiej kość piętowa układa się względem podłoża będzie wyrównywana przez odstęp kości śródstopia, gdy zbliżają się one do kłębu palców. Ta kątowa zależność jest odwrotnie proporcjonalna. Im bardziej kość piętowa zbliża się do płaszczyzny równoległej do podłoża (przy założeniu, że obcas ma odpowiednią wysokość), tym bardziej płaszczyzna części śródstopia zbliża się do płaszczyzny prostopadłej. Zapewnienie, że gniazdo obcasu z niewielkim nachyleniem będzie zwiększać kąt spadku śródstopia, umożliwia uzyskanie wspomnianego efektu wspierania.

Zgodnie z niniejszym wynalazkiem, gniazdo obcasu jest nachylone do dołu względem trzonu niezależnie od wysokości obcasu, a kość łódkowata użytkownika jest podtrzymywana przez podparcie sklepienia rozciągające się do przodu od gniazda obcasu. W rozwiązaniach zgodnych ze stanem techniki, im większa była wysokość obcasu buta, tym bardziej wielkość kąta gniazda obcasu zbliżała się do wielkości kąta trzonu. Ta wzajemna zależność w rozwiązaniach według stanu techniki powodowała istnienie nachylonej platformy dla stopy. Ten zwiększony kąt z kolei wymuszał ześlizgiwanie się stopy do przodu i klinowanie się jej w części palcowej butów. Niniejszy wynalazek zapewnia but, w którym gniazdo obcasu jest nachylone do dołu względem trzonu niezależnie od wysokości obcasu, oraz zapewnia podparcie sklepienia, które podtrzymuje łódkowaty kształt śródstopia użytkownika, zapewniając powierzchnię, która powoduje, że większy procent ciężaru użytkownika jest przenoszony przez gniazdo obcasu. Kąt kości śródstopia (odpowiadający kątowi trzonu buta) zwiększa się proporcjonalnie do wysokości obcasu, to znaczy im wyższy obcas, tym większy kąt kości śródstopia względem podłoża. W bucie o wysokości obcasu ponad 50,8 mm, korzyści osiągane są nie dzięki zwiększeniu nachylenia śródstopia, lecz dzięki biomechanicznej zmianie w nachyleniu kości śródstopia spowodowanej tym, że płaszczyzna gniazda obcasu jest bardziej zbliżona do płaszczyzny równoległej do płaszczyzny podłoża.

Powyższy efekt jest dodatkowo wzmacniany, gdy obszar palcowy zostanie ustawiony pod kątem, jak to opisano powyżej, w celu zwiększenia kąta ugięcia palców. W wyniku tego szczególnego rozwiązania, występuje efektywne rozłożenie obciążeń pomiędzy stopą i butem, dzięki czemu, gdy użytkownik jest w spoczynku, większa część jego ciężaru jest przejmowana przez gniazdo obcasu, zamiast być przenoszoną przez pochyłą powierzchnię w butach według stanu techniki do kłębu, w wyniku czego powstały wyżej wspomniane problemy. Dzięki rozwiązaniu według niniejszego wynalazku, zapobiega się klinowaniu palców i zapewnia komfort.

Chociaż powyższy opis odnosił się do damskiego buta o rozmiarze 7 według numeracji USA, posiadającego obcas o wysokości 50,8 mm, wynalazek może być stosowany do całego użytkowego zakresu rozmiaru butów damskich według numeracji USA, a zwłaszcza do tych o rozmiarze od 5 do 10, oraz posiadających różne wysokości obcasu, a szczególnie z zakresu

185 994

25,4 do 76,2 mm. Przy różnych rozmiarach butów i różnych wysokościach obcasu, nachylenie części śródstopia będzie się wahać od około 18-22° w przypadku obcasu o wysokości 25,4 mm do około 33-36° w przypadku obcasa o wysokości 76,2 mm. Figura 2 i fig. 4-7 oraz poniższa tabela przedstawiają buty na wysokim obcasie wykonane zgodnie z niniejszym wynalazkiem, oraz posiadające obcas o wysokości 25,4 mm (fig. 4), 38,1 mm (fig. 5), 50,8 mm (fig. 2), 63,5 mm (fig. 6) oraz 76,2 mm (fig. 7).

Tabela

Wysokość obcasu (a)	Nachylenie gniazda obcasu (H)	Kąt nachylenia części śródstopia (M)	Kąt odchylenia palców (T)
25,4 mm	5-6°	18-22°	1-2°
38,1 mm	6-7°	20-23°	2-3°
50,8 mm	7-8°	24-28°	2-3°
63,5 mm	8-9°	30-33°	2-3°
76,2 mm	9-10°	33-36°	3-4°

Na figurach od 8 do 11, przedstawiono główne elementy buta wykonanego zgodnie z niniejszym wynalazkiem. But zawiera podeszwę zasadniczą. 10θ uformowaną z elastycznego materiału o stabilnych wymiarach, takiego jak skóra, płyta pilśniowa, włóknina lub tym podobny materiał. Pod podeszwą zasadniczą znajduje się zewnętrzna podeszwa 112 i obcas 114. Ponad podeszwą zasadniczą znajduje się usztywnienie 116 zawierające oparcie pięty 118 i anatomicznie ukształtowany element podpierający sklepienie 120 rozciągający się w kierunku do przodu od oparcia pięty 118, tuż za obszar obszaru głowy części śródstopia 122. Usztywnienie 116 jest tak uformowane i/lub poddane takiej obróbce, by dopasowywać się do spodu stopy, przyjmując i stabilizując piętę użytkownika w bucie, przy czym jest ono nachylone do dołu od oparcia pięty 16 pod kątem około 5-10°, zależnie od wysokości obcasu, tak by zapewniać, że stopa będzie zajmować anatomicznie poprawną pozycję w bucie, przy czym pięta użytkownika jest utrzymywana niemal równolegle względem płaszczyzny podłoża, przez co następuje wspieranie paliczków użytkownika zapobiegające przesuwaniu stopy do przodu względem buta, jak to zostało szczegółowo opisane powyżej. Usztywnienie 116 jest mechanicznie (na przykład przy pomocy nitów) lub za pomocą lepiszcza mocowane do podeszwy zasadniczej/środkowej 110.

Usztywnienie 116 może być formowane z lekkiego sztywnego materiału, odpowiedniego dla konstrukcji buta. Usztywnienie 116 jest z korzyścią formowane z tworzywa sztucznego ABS, opartego na bazie kopolimerów akrylonitrylu butadienu i styrenu aczkolwiek usztywnienie 116 może być formowane z innych sztywnych formowalnych tworzyw sztucznych lub z materiału złożonego, takiego jak wzmocnione włóknami tworzywo sztuczne lub metal taki jak spienione aluminium. Usztywnienie 116 ma za zadanie odpowiednie pozycjonowanie i stabilizację stopy użytkownika w bucie, tak by podpierać stopę w anatomicznie prawidłowej pozycji i zapewniać stabilność skręcania, oraz służy do usztywniania buta od obcasu do końca obszaru głów części śródstopia i do utrzymywania ciężaru użytkownika. Tak więc nie jest konieczne występowanie oddzielnego trzonu wzmacniającego. Tym niemniej but może także zawierać trzon wzmacniający, jeżeli jest to pożądane. Ponieważ usztywnienie 116 jest integralną częścią buta, zapewnione jest jego precyzyjne usytuowanie w bucie, a w związku z tym odpowiednie ustawienie stopy w bucie.

W bucie występuje ponadto podeszwa wewnętrzna lub wkładka 124, która jest umieszczana na uformowanym usztywnieniu 116, oraz górna część buta oznaczona ogólnie jako 126. Obcas 114 jest w znany sposób mocowany do zewnętrznej podeszwy 112 za pomocą lepiszcza i/lub mechanicznych elementów mocujących, natomiast górna część 126 jest mocowana do zasadniczej/środkowej podeszwy 110 i zewnętrznej podeszwy 112 poprzez przyszycie,

185 994 przyklejenie, zastosowanie zszywek, nitów, albo połączenie tych metod przy zastosowaniu jednej z kilku dobrze znanych sposobów tworzenia buta.

Wynalazek może być poddawany modyfikacjom. Na przykład, zewnętrzna podeszwa 112 i obcas 114 mogą być uformowane jako pojedyncza jednostka, jak to pokazano na fig. 9. Jak pokazano na fig. 12, usztywnienie 116 może być wykorzystane w bucie o niskim obcasie 130. W takim przypadku, usztywnienie 116 będzie tylko nieznacznie nachylone do dołu od oparcia pięty 116, tak aby dostosowywać się do mniejszej wysokości obcasu, przy czym gniazdo obcasu jest utrzymywane niemal równolegle do płaszczyzny podłoża. Usztywnienie 116 może być ponadto przystosowywane do różnych aktywności użytkownika, jak na przykład w butach do gry w golfa, tak by zapewniać żądany stopień stabilności skręcania wraz z utrzymywaniem stopy w anatomicznie prawidłowej pozycji, przy zachowaniu integralności strukturalnej buta. Na przykład, w przypadku butów do golfa, obszar 132 umieszczony pod środkową częścią sklepienia wzdłużnego stopy może być cieńszy, tak by umożliwić podnoszenie i obniżanie sklepienia stopy w czasie ruchu zamachowego, podczas gdy środkowa część będzie utrzymywać swą sztywną strukturę, w celu zapobiegania złamaniu osi wzdłużnej. Usztywnienie 116 może być również z korzyścią wykorzystane w przeznaczonych dla mężczyzn, kobiet i dzieci butach do chodzenia i biegania, butach tenisowych, butach turystycznych, treningowych, sandałach i innych butach, w których wymagana jest stabilność skręcania.

Niniejszy wynalazek został przedstawiony w nawiązaniu do korzystnego przykładu realizacji, tym niemniej możliwe są różne modyfikacje nie wychodzące poza zakres niniejszego wynalazku. Na przykład, jak to pokazano przerywaną linią na fig. 11, obszar wycięcia 140, znajdujący się w odległości około 1/3 od pierwszej głowy części śródstopia, może być usunięty z usztywnienia 116. Niniejszy wynalazek jest ograniczony jedynie przez załączone zastrzeżenia.

FIG.2

185 994

FIG. 4

185 994

FIG. 8

185 994

FIG. 10

185 994

FIG. 11

FIG. 12

110

185 994

120

FIG. 14

185 994

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 60 egz. Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. But zawierający elastyczną zasadniczą środkową podeszwę nałożoną na zewnętrzną podeszwę i obcas, znamienny tym, że gniazdo obcasu (20) jest nachylone zgodnie ze wskazówkami zegara względem trzonu (24) pod kątem (H) mierzonym względem płaszczyzny podłoża (18) i ustalanym zgodnie z poniższym wzorem:

H = 5° + (a x 1,25°), gdzie a oznacza wysokość obcasa wynoszącą od 12,7 mm do ponad 25,4 mm, przy czym trzon (24) jest nachylony pod kątem (M) prostopadle do płaszczyzny podłoża zgodnie z poniższym wzorem:

M = 18° + (a x 3,5°), gdzie a oznacza wysokość obcasa wynoszącą od 12,7 mm do ponad 25,4 mm.
2. But według zastrz. 1, znamienny tym, że gniazdo obcasu (20) jest nachylone względem płaszczyzny podłoża (18) pod kątem około 3° ± 1°.
3. But według zastrz. 1, znamienny tym, że trzon (24) jest nachylony względem płaszczyzny podłoża (18) pod kątem 3° ± 3°.
4. But według zastrz. 1, znamienny tym, że obszar palcowy (26) buta jest nachylony pod kątem około 2-3° ±1° względem płaszczyzny podłoża (18).
5. But według zastrz. 1, znamienny tym, że wysokość obcasu (a) wynosi około 25,4 mm, nachylenie gniazda obcasu (H) wynosi 5-6°, kąt części kości śródstopia (M) wynosi 18-22°, a kąt odchylenia palców (T) wynosi 1-2°.
6. But według zastrz. 1, znamienny tym, że wysokość obcasu (a) wynosi około 38,1 mm, nachylenie gniazda obcasu (H) wynosi 6-7°, kąt części kości śródstopia (M) wynosi 20-23°, a kąt odchylenia palców (T) wynosi 2-3°.
7. But według zastrz. 1, znamienny tym, że wysokość obcasu (a) wynosi około 50,8 mm, nachylenie gniazda obcasu (H) wynosi 7-8°, kąt części kości śródstopia (M) wynosi 24-28°, a kąt odchylenia palców (T) wynosi 2-3°.
8. But według zastrz. 1, znamienny tym, że wysokość obcasu (a) wynosi około 63,5 mm, nachylenie gniazda obcasu (H) wynosi 8-9°, kąt części kości śródstopia (M) wynosi 30-33°, a kąt odchylenia palców (T) wynosi 2-3°.
9. But według zastrz. 1, znamienny tym, że wysokość obcasu (a) wynosi około 76,2 mm, nachylenie gniazda obcasu (H) wynosi 9-10°, kąt części kości śródstopia (M) wynosi 33-36°, a kąt odchylenia palców (T) wynosi 3-4°.
10. But zawierający elastyczną zasadniczą środkową podeszwę nałożoną na zewnętrzną podeszwę i obcas, znamienny tym, że zawiera usztywnienie (116) zawierające oparcie pięty (118) i anatomicznie uformowany przyrząd do podpierania sklepienia (120) rozciągający się do przodu od oparcia pięty (118) w pobliże głów kości śródstopia (122), przy czym usztywnienie (116) jest trwale zamocowane do podeszwy zasadniczej (110), jako integralną część buta, a ponadto przyrząd jest strukturalnie integralną częścią buta usztywniająca but od obcasa do końca obszaru główki śródstopia użytkownika.
11. But według zastrz. 10, znamienny tym, że przyrząd jest wykonany z tworzywa sztucznego ABS opartego na bazie kopolimerów akrylonitrylu butadienu i styrenu.
12. But według zastrz. 10, znamienny tym, że pięta (118) użytkownika jest podparta względem podłoża pod kątem 5-10°.
13. But według zastrz. 10, znamienny tym, że but zawiera but zaklinowany, przy czym obszar usztywnienia (116) leżący pod środkiem wzdłużnego sklepienia stopy użytkownika jest ku dołowi coraz cieńszy względem pozostałych obszarów tego usztywnienia, umożliwiając podnoszenie i opuszczanie sklepienia stopy w czasie chodzenia.

185 994
14. But według zastrz. 10, znamienny tym, że usztywnienie (116) zawiera jednoczęściowo ukształtowaną konstrukcję.
15. But według zastrz. 10, znamienny tym, że usztywnienie (116) jest jednoczęściową mechanicznie obrobioną konstrukcją.
16. But według zastrz. 10, znamienny tym, że usztywnienie (116) jest mocowane do podeszwy zasadniczej (110) za pomocą lepiszcza.
17. But według zastrz. 10, znamienny tym, że usztywnienie (116) jest mechanicznie mocowane do podeszwy zasadniczej.
18. But według zastrz. 10, znamienny tym, że ma obszar wycięcia (140) w przyrządzie znajdujący się pod obszarem odległym od końca pierwszej głowy kości śródstopia użytkownika.

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest but zawierający elastyczną zasadniczą środkową podeszwę, a zwłaszcza konstrukcja buta przeznaczonego do spacerowania lub innych aktywności. Wynalazek może być stosowany przede wszystkim w przypadku butów na wysokim obcasie i w takim właśnie zastosowaniu zostanie przedstawiony w niniejszym opisie, aczkolwiek możliwe jest również inne jego wykorzystanie.

Obecnie używane znane buty na wysokim obcasie są powszechnie uważane za wysoce niewygodne, a badania pokazują, że około 20% użytkowników takich butów doświadcza bólu stopy w czasie chodzenia w takich butach, natomiast większość użytkowników odczuwa ból do czterech godzin po zdjęciu butów. Ten dyskomfort z reguły wynika z zsuwania się stopy do przodu, w wyniku czego palce zakleszczają się w części palcowej buta. Zgodnie z tradycją, buty są wykonywane według jednej z dwóch podstawowych technik formowania szewskiego: ślizgowe („slip”) i wkładowe („board”). W przypadku formowania ślizgowego, górna część buta jest zazwyczaj zszywana, a następnie przyklejana lub przyszywana do środkowej i/lub zewnętrznej części podeszwy. W przypadku formowania wkładowego, górna część jak zszywana lub sklejana na płaskiej lub wstępnie uformowanej podeszwie zasadniczej, która z kolei jest mocowana do podeszwy i/lub zewnętrznej części podeszwy. W celu prawidłowego przenoszenia ciężaru użytkownika bez zapadnięcia się buta, tworzone jest wzmocnienie, znane jako trzon, zazwyczaj wykonany z metalu, drzewa, skóry, płyty pilśniowej lub tworzywa sztucznego, które jest wszywane pomiędzy wewnętrzną i/lub środkową częścią podeszwy i zewnętrzną częścią podeszwy. Niektóre konstrukcje buta wykorzystują wyłożenie w formie uformowanej skarpety albo wyłożenie miękką podkładką wewnętrznej części podeszwy w celu przyjmowania stopy w bucie. Tym niemniej, chociaż miękkie ułożenie stopy w bucie może początkowo dawać wrażenie komfortu, w rzeczywistości takie miękkie wyłożenie neutralizuje biomechaniczne własności buta i nie przyczynia się do stabilizowania stopy w bucie i utrzymywania jej w anatomicznie poprawnej pozycji.