PL184497B1

PL184497B1 - Cylindryczna proteza z tkanki podśluzówkowej i sposób wytwarzania cylindrycznej protezy z tkanki podśluzówkowej

Info

Publication number: PL184497B1
Application number: PL97333901A
Authority: PL
Inventors: Hiles@Michael@C; Patel@Umesh@H; Geddes@Leslie@A; Badylak@Stephen@F
Original assignee: Purdue Research Foundation
Priority date: 1996-12-10
Filing date: 1997-12-10
Publication date: 2002-11-29
Also published as: KR20000057496A; JP4084420B2; DE69731553T2; AU5603798A; JP2008029866A; CZ189099A3; WO1998025543A1; AU728848B2; CA2267408C; US6358284B1; AU5791498A; KR100645120B1; US6187039B1; JP2001505466A; BR9712671A; JP2001509701A; ES2208971T3; EP0961595B1; DK0954254T3; CA2273077A1

Abstract

1. Cylindryczna proteza z tkanki podslu-zówkowej, znamienna tym, ze zawiera pierw- szy plat (60) tkanki podsluzówkowej, uformo- wany w ksztalt cylindra tkanki podsluzówko wej i zaopatrzony w pierwszy brzeg (64) i przeciwny drugi brzeg (65), przy czym prze- ciwny drugi brzeg (65) pierwszego plata (60) jest wysuniety nad pierwszym brzegiem (64) pierwszego plata (60), tworzac wielowarstwo- wy obszar nakladania (62) tkanki podsluzów kowej na siebie z zakladka, zas warstwy tkanki podsluzówkowej w obszarze nakladania (62) sa do siebie wzajemnie przytwierdzone, i drugi plat (70) tkanki podsluzówkowej, zaopatrzony w pierwszy brzeg (74) i przeciwny drugi brzeg (76), przy czym drugi plat (70) przylega do cylindra tkanki podsluzówkowej, i pierwszy brzeg (74) i przeciwny drugi brzeg (76) drugie- go plata (70) sa zeszyte razem wzdluz cylindra tkanki podsluzówkowej bez powodowania per- foracji lezacego pod spodem cylindra tkanki podsluzówkowej. F I G . 1 PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest cylindryczna proteza z tkanki podśluzówkowej i sposób wytwarzania cylindrycznej protezy z tkanki podśluzówkowej.

Zastosowanie protez tkankowych obejmuje wszczepy tętnicze i żylne, protezy moczowodu i cewki moczowej i protezy innych przewodów oraz przetoki.

Badacze w dziedzinie chirurgii od wielu lat pracują nad opracowaniem nowych technik i materiałów do zastosowania jako wszczepy, służące do zastąpienia lub naprawy uszkodzonych lub objętych chorobą, struktur tkankowych, zwłaszcza kości i tkanki łącznej, na przykład więzadeł i ścięgien, i do przyśpieszenia gojenia się złamań. Obecnie na przykład ortopedzi często stosują więzadło rzepki pochodzenia autogennego lub allogennego do zastąpienia zerwanego więzadła krzyżowego. Znane są chirurgiczne sposoby przeprowadzenia takiego zabiegu. Ponadto wśród chirurgów upowszechniło się zastosowanie wszczepialnych protez, wykonanych z materiałów plastykowych, metalowych lub ceramicznych, do odtwarzania lub zastępowania struktur fizjologicznych. Jednakże, mimo ich szerokiego zastosowania, dostępne obecnie protezy wszczepiane chirurgicznie niosą za sobą istotne ryzyko dla pacjenta. Chirurdzy potrzebują zatem nieimmunogennego materiału do wszczepów o dużej wytrzymałości na rozciąganie do zastosowania do chirurgicznej naprawy kości, ścięgien, więzadeł i innych funkcjonalnych struktur tkankowych.

Ostatnio przeprowadzono szereg badań nad opracowaniem tkanek biologicznych do zastosowania jako wszczepy i do naprawy uszkodzonych lub objętych chorobą tkanek, ponieważ materiały plastykowe i polimerowe wyk^i^y^i w tych medycznych zastosowaniach istotne wady. Jakkolwiek materiały plastykowe i polimerowe wykazują pewne korzystne właściwości mechaniczne (na przykład wytrzymałość na rozciąganie), stwierdzono, że materiały plastykowe ulegają zakażeniu; ponadto opisywano, że przy zastosowaniu materiałów plastykowych do naczyń krwionośnych dochodzi do powstania zakrzepicy.

Ostatnio szeroko stosuje się protezy cylindryczne wytworzone z tkanek naturalnych do chirurgicznej naprawy i zastępowania objętych chorobą, lub uszkodzonych naczyń krwionośnych u ludzi. Protezy z tkanek naturalnych dzielą się na trzy główne klasy: autogenne, homologiczne i heterologiczne. Protezy tkankowe z materiału autogennego wytwarza się z tkanek pobranych od samego pacjenta (na przykład, przeszczepy z żyły odpiszczelowej). Zastosowanie takich protez wyklucza możliwość odrzucenia wszczepionej protezy, wymaga jednak szerszej i bardziej czasochłonnej interwencji chirurgicznej, co powoduje zwiększenie zagrożenia pacjenta. Homologiczne protezy z tkanek naturalnych wytwarza się z tkanek pobranych od innego człowieka, natomiast heterologiczne protezy z tkanek naturalnych wytwarza się z tkanek pobranych od zwierząt. Zastosowanie homologicznych i heterologicznych naczyń pępowinowych jako na przykład protez naczyniowych i moczowodowych opisano w patentach Stanów Zjednoczonych nr 3894530; 3974526 i 3988782.

Ponadto opisano autogenne protezy naczyniowe, wytworzone z płatów tkanki osierdzia - Yoshio Sako, Prevention of Dilation in Autogenous Venous and Pericardial Grafts in the Thoracic Aorta, Surgery 30, str. 148 - 160 (1951) i Robert G. Allen i Francis H. Cole, Jr., „Modified Blalock Shunts Utilizing Pericardial Tube Grafts, Jour. Pediatr. Surg. 12(3), str. 287 - 294 (1977). Opisano również heterologiczne protezy naczyniowe wytwarzane z płatów świńskiej tkanki osierdzia - Ornvold K. i wsp., „Structural Changes of Stabilized Porcine Pericardium after Experimental and Clinical Implantation, w: Proc. Eur. Soc. For Artif. Organs, t. VI, Genewa, Szwajcaria (1979).

Cechami niezbędnymi dla cylindrycznej protezy naczyniowej są: zgodność biologiczna, odpowiednia wytrzymałość, oporność na zakażenie, oporność na rozpad biologiczny, brak

184 497 zdolności do wywoływania zakrzepicy i tworzenia tętniaków. W rozumieniu niniejszego opisu, pojęcie „zgodności bilogicznej oznacza, że proteza jest nietoksyczna w środowisku jej zamierzonego zastosowania in vivo i nie ulega odrzuceniu przez układ fizjologiczny pacjenta (to znaczy nie ma właściwości antygenowych). Ponadto korzystne jest, aby możliwe było wytwarzanie protezy w umiarkowanej cenie, w dużym wyborze długości, średnicy i kształtu (na przykład prosta, zakrzywiona, rozwidlona), tak aby łatwo można ją było połączyć ze strukturami organizmu pacjenta i z innymi protezami cylindrycznymi tego samego lub innego rodzaju, i aby wykazywała stabilność rozmiarów przy jej zastosowaniu.

Jak to opisano w patencie Stanów Zjednoczonych nr 4902508, uprzednio już opisywano i stosowano do zastępowania uszkodzonych lub objętych chorobą tkanek naczyniowych wszczepy zawierające jelitową tkankę podśluzówkową. Protezy naczyniowe wytwarzano poprzez wprowadzenie szklanego prętu o odpowiedniej średnicy do światła tkanki pośluzówkowej i ręczne wykonanie szwu w tkance podśluzówkowej. Wszczepy naczyniowe z tkanki podśluzówkowej wytwarza się w warunkach jałowych w czasie zabiegu operacyjnego; wytworzenie takiego wszczepu zajmuje chirurgowi około pół godziny. Tak więc, dla zaoszczędzenia czasu, poświęcanego na wytwarzanie protezy w czasie zabiegu operacyjnego, korzystne byłyby gotowe wyjałowione protezy o różnej średnicy.

Wytworzenie cylindrycznej protezy o odpowiedniej długości i kształcie ułatwia wszczepienie i zwiększa funkcjonalność wszczepu. Na przykład, proteza cylindryczna za długa do zamierzonego zastosowania może załamać się po wszczepieniu, natomiast wszczepienie zbyt krótkiej protezy powoduje działanie zbyt dużych sił rozciągających na szwy na jej końcach i uraz w miejscu połączenia wszczepu z tkankami własnymi pacjenta. Tak więc bardzo korzystne byłoby wytwarzanie wyrobu protez cylindrycznych o różnej średnicy, które możnaby przycinać poprzecznie do odpowiedniej długości w dowolnym miejscu między końcami protezy, bez powodowania innego uszkodzenia protezy.

Tkankę podśluzówkową można wytwarzać z rozmaitych tkanek pobranych od zwierząt hodowanych na mięso, na przykład od świń, bydła i owiec, lub od innych kręgowców stałocieplnych. Bardziej szczegółowo, tkankę podśluzówkową izoluje się z rozmaitych źródeł tkankowych, takich jak przewód pokarmowy, układ oddechowy, jelita, drogi moczowe lub narządy rozrodcze kręgowców stałocieplnych. Ogólnie, tkankę podśluzówkową wytwarza się z tych źródeł tkankowych poprzez oddzielenie tkanki podśluzówkowej od warstwy mięśni gładkich i od warstwy śluzówki. Wytwarzanie podśluzówkowej tkanki jelitowej opisano i zastrzeżono w patencie Stanów Zjednoczonych nr 4902508. Tkankę podśluzówkową pęcherza moczowego i jej wytwarzanie opisano w patencie Stanów Zjednoczonych nr 5554389. Wytwarzano również tkankę podśluzówkową z żołądka, z zastosowaniem podobnych sposobów obróbki tkanek. Takie sposoby opisano w zgłoszeniu patentowym Stanów Zjednoczonych nr 60/032683 pod tytułem „Stomach Submucosal Derived Tissue Graft” („Przeszczep tkankowy pochodzący z tkanki podśluzówkowej żołądka”), złożonym 10 grudnia 1996. Pokrótce, tkankę podśluzówkową żołądka wytwarza się z odcinka żołądka sposobem podobnym do wytwarzania jelitowej tkanki podśluzówkowej. Odcinek tkanki żołądka poddaje się najpierw ścieraniu podłużnym ruchem ścierającym dla usunięcia warstw zewnętrznych (zwłaszcza warstwy mięśni gładkich) i części warstwy błony śluzowej, znajdującej się od strony światła naczynia. Wytworzona tkanka podśluzówkową ma grubość około 100-200 mikrometrów i składa się głównie (ponad 98%) z bezkomórkowego, barwiącego się kwasochłonnie (w barwieniu hematoksylmąi eozyną) pozakomórkowego materiału macierzowego.

Cylindryczna proteza z tkanki podśluzówkowej, według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera pierwszy płat tkanki podśluzówkowej uformowany w kształt cylindra tkanki podśluzówkowej i zaopatrzony w pierwszy brzeg i przeciwny drugi brzeg, przy czym przeciwny drugi brzeg pierwszego płata jest wysunięty nad pierwszym brzegiem pierwszego płata, tworząc wielowarstwowy obszar nakładania tkanki podśluzówkowej na siebie z zakładką, zaś warstwy tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładania są do siebie wzajemnie przytwierdzone, i płat drugi tkanki podśluzówkowej, zaopatrzony w pierwszy brzeg i przeciwny drugi brzeg, przy czym drugi płat przylega do cylindra tkanki podśluzówkowej, i pierwszy brzeg i drugi przeciwny brzeg drugiego płata są zeszyte razem wzdłuż cylindra tkanki podśluzów184 497 kowej bez powodowania perforacji leżącego pod spodem cylindra tkanki podśluzówkowej.

Pierwszy brzeg i przeciwny drugi brzeg pierwszego płata tkanki podśluzówkowej są do siebie równoległe.

Cylinder tkanki podśluzówkowej zawiera dwie warstwy tkanki podśluzówkowej, a wielowarstwowy obszar nakładania zawiera trzy warstwy tkanki podśluzówkowej.

Wiele warstw tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładania jest przytwierdzonych do siebie wzajemnie za pomocą środka usieciowującego.

Cylinder tkanki podśluzówkowej i drugi płat tkanki podśluzówkowej są połączone ze sobą za pomocą kompresji.

Środek usieciowujący stanowi aldehyd glutarowy.

Wiele warstw tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładania jest przytwierdzonych do siebie wzajemnie szwami, a obszar nakładania jest przesunięty w stosunku do szwów wytworzonych w drugim płacie tkanki podśluzówkowej.

Tkanka podśluzówkowa zawiera jelitową tkankę podśluzówkową, oddzieloną od leżącej w kierunku światła (abluminalnie) warstwy mięśniowej i co najmniej od części luminalnej błony mięśniowej kręgowca stałocieplnego.

Powierzchnia abluminalna cylindra tkanki podśluzówkowej znajduje się na zewnątrz cylindra.

Cylindryczna proteza z tkanki podśluzówkowej, według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera pierwszy płat tkanki podśluzówkowej, uformowany w kształt cylindra tkanki podśluzówkowej i zaopatrzony w pierwszy brzeg i przeciwny drugi brzeg, przy czym przeciwny drugi brzeg pierwszego płata jest wysunięty nad pierwszym brzegiem pierwszego płata, tworząc wielowarstwowy obszar nakładania tkanki podśluzówkowej na siebie z zakładką, zaś warstwy tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładania są do siebie wzajemnie przytwierdzone, i drugi płat tkanki podśluzówkowej, zaopatrzony w pierwszy brzeg i przeciwny drugi brzeg, przy czym drugi płat przylega do cylindra tkanki podśluzówkowej, i przeciwny drugi brzeg drugiego płata jest wysunięty nad pierwszym brzegiem drugiego płata i jest przyszyty do drugiego płata tkanki podśluzówkowej bez powodowania perforacji leżącego pod spodem cylindra tkanki podśluzówkowej.

Wiele warstw tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładania jest przytwierdzonych do siebie wzajemnie środkiem usieciowującym.

Środek usieciowujący stanowi aldehyd glutarowy.

Sposób wytwarzania cylindrycznej protezy z tkanki podśluzówkowej, według wynalazku charakteryzuje się tym, że dobiera się mandryn o określonej średnicy, po czym na ten mandryn nakłada się pierwszy płat tkanki podśluzówkowej, posiadający brzeg pierwszy i przeciwny drugi brzeg, tworząc cylinder tkanki podśluzówkowej, przy czym ten przeciwny drugi brzeg pierwszego płata tkanki podśluzówkowej rozciąga się nad pierwszym brzegiem pierwszego płata tkanki podśluzówkowej, ograniczając wielowarstwowy obszar nakładania się tkanki podśluzówkowej, następnie przytwierdza się warstwy tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładania się wzajemnie do siebie, i nakłada się drugi płat tkanki podśluzówko8

184 497 wej, posiadający brzeg pierwszy i przeciwny drugi brzeg, na cylinder tkanki podśluzówkowej, po czym zezzywa się przeciwny drugi brzeg drugiego płata tkanki podśluzówkowej z nałożonym drugim płatem tkanki podśluzówkowej wzdłuż cylindra tkanki podśluzówkowej, bez powodowania perforacji cylindra tkanki podśluzówkowej, i cylinder tkanki podśluzówkowej i drugi płat tkanki podśluzówkowej poddaje się kompresji, dociskając je do mandrynu, w warunkach odwodnienia.

Przed nałożeniem na mandryn pierwszego płata tkanki podśluzówkowej nakłada się na mandryn pasek materiału przepuszczalnego dla wody, a po wytworzeniu protezy cylindrycznej pasek materiału przepuszczalnego dla wody usuwa się z mandrynu, ułatwiając zsuwanie cylindrycznej protezy z mandrynu.

Pierwszy i drugi przeciwne brzegi drugiego płata tkanki podśluzówkowej zszywa się razem wzdłuż cylindra tkanki podśluzówkowej bez powodowania perforacji cylindra tkanki podśluzówkowej.

Przeciwny drugi brzeg drugiego płata rozciąga się nad pierwszym brzegiem drugiego płata tkanki podśluzówkowej i ten przeciwny drugi brzeg drugiego płata zszywa się wzdłuż cylindra tkanki podśluzówkowej bez powodowania perforacji cylindra tkanki podśluzówkowej.

Sposób wytwarzania cylindrycznej protezy z tkanki podśluzówkowej, według wynalazku charakteryzuje się tym, że dobiera się mandryn o określonej średnicy, nakłada się pierwszy płat tkanki podśluzówkowej, posiadający pierwszy brzeg i przeciwny drugi brzeg, na mandryn, tworząc cylinder tkanki podśluzówkowej, przy czym ten przeciwny drugi brzeg pierwszego płata tkanki podśluzówkowej rozciąga się nad pierwszym brzegiem pierwszego płata tkanki podśluzówkowej, ograniczając wielowarstwowy obszar nakładania się tkanki podśluzówkowej na siebie z zakładką, styka się cylinder tkanki podśluzówkowej z roztworem zawierającym środek usieciowujący, nakłada się drugi płat tkanki podśluzówkowej, posiadający pierwszy brzeg i przeciwny drugi brzeg, na cylinder tkanki podśluzówkowej, zszzywa się razem pierwszy i drugi przeciwne do siebie brzegi drugiego płata tkanki podśluzówkowej wzdłuż cylindra tkanki podśluzówkowej, bez powodowania perforacji cylindra tkanki podśluzówkowej, i poddaje się kompresji cylinder tkanki podśluzówkowej i drugi płat tkanki podśluzówkowej, dociskając je do mandrynu w warunkach odwodnienia.

Przed nałożeniem na mandryn pierwszego płata tkanki podśluzówkowej nakłada się na mandryn pasek materiału przepuszczalnego dla wody, przy czym po wytworzeniu protezy cylindrycznej pasek materiału przepuszczalnego dla wody usuwa się z mandrynu, ułatwiając zsuwanie cylindrycznej protezy z mandrynu.

Po zetknięciu cylindra tkanki podśluzówkowej z środkiem usieciowującym, a przed nałożeniem drugiego płata tkanki podśluzówkowej na cylinder tkanki podśluzówkowej, cylinder tkanki podśluzówkowej i drugi płat tkanki podśluzówkowej poddaje się kompresji, dociskając je do mandrynu w warunkach odwodnienia.

Stosuje się roztwór usieciowujący zawierający od około 0,1 do około 1,0% aldehydu glutarowego.

Stosuje się mandryn w postaci wydrążonego porowatego cylindra, pustego w środku, zaś kompresję tkanki biologicznej przeprowadza się poprzez podłączenie podciśnienia do światła mandrynu.

Cylinder tkanki podśluzówkowej i drugi płat tkanki podśluzówkowej ogrzewa się w czasie kompresji cylindra tkanki podśluzówkowej i drugiego płata tkanki podśluzówkowej.

Kompresję cylindra tkanki podśluzówkowej i drugiego płata tkanki podśluzówkowej przeprowadza się w komorze kompresyjnej.

Sposób wytwarzania cylindrycznej protezy z tkanki podśluzówkowej, według wynalazku charakteryzuje się tym, że dobiera się mandryn o określonej średnicy, po czym nakłada się pierwszy płat tkanki podśluzówkowej, posiadający pierwszy brzeg i przeciwny drugi brzeg, na materiał przepuszczalny dla wody, tworząc cylinder tkanki podśluzówkowej, przy czym ten drugi przeciwny brzeg pierwszego płata tkanki podśluzówkowej rozciąga się nad pierwszym brzegiem pierwszego płata tkanki podśluzówkowej, ograniczając wielowarstwowy obszar nakładania się tkanki podśluzówkowej, następnie cylinder tkanki podśluzówkowej poddaje się kompresji, dociskając go do mandrynu w warunkach odwodnienia i zszywa się razem warstwy

184 497 obszaru nakładania, po czym na cylinder tkanki podśluzówkowej nakłada się drugi płat tkanki podśluzówkowej, posiadający pierwszy brzeg boczny i przeciwny drugi brzeg i zezywa się pierwszy i drugi przeciwne brzegi drugiego płata tkanki podśluzówkowej wzdłuż cylindra tkanki podśluzówkowej, bez powodowania perforacji cylindra tkanki podśluzówkowej, a następnie cylinder tkanki podśluzówkowej i drugi płat tkanki podśluzówkowej poddaje się kompresji, dociskając je do mandrynu w warunkach odwodnienia.

Etap kompresji cylindra tkanki podśluzówkowej i drugiego płata tkanki podśluzówkowej przeprowadza się w komorze kompresyjnej.

Sposób wytwarzania cylindrycznej protezy z tkanki podśluzówkowej, według wynalazku charakteryzuje się tym, że na mandryn nakłada się płat tkanki podśluzówkowej, posiadający pierwszą część brzeżną i drugą część brzeżną, przy czym pierwsza i druga część brzeżna płata tkanki podśluzówkowej nakładają się, tworząc cylinder tkanki podśluzówkowej, następnie styka się nakładające się części brzeżne pierwszą i drugą ze środkiem usieciowującym, i poddaje się kompresji te nakładające się części brzeżne pierwszą i drugą w warunkach odwodnienia.

Nakładające się części pierwszą i drugą poddaje się kompresji próżniowej.

Jako środek usieciowujący stosuje się aldehyd glutarowy.

Przedmiotem mniejszego wynalazku jest więc wszczepialna proteza cylindryczna, zawierająca tkankę podśluzówkową, wytwarzana w kształcie cylindra.

Tkanka podśluzówkową, wytwarzana według niniee szego wynalazku, stanowi zgodny biologicznie, nie powodujący powstawania zakrzepicy, materiał do wszczepów, pobudzający naprawę uprzednio uszkodzonych lub objętych chorobą tkanek gospodarza. W licznych badaniach wykazano, że tkanka podśluzówkową kręgowców stałocieplnych jest zdolna do pobudzania proliferacji tkanki gospodarza oraz remodelowania i odnowy struktur tkankowych po wszczepieniu do różnego rodzaju mikrośrodowisk in vivo, takich jak dolne odcinki dróg moczowych, powłoki ciała, ścięgna, więzadła, kości, tkanki układu sercowo-naczyniowego i ośrodkowy układ nerwowy. Po wszczepieniu obserwuje się naciek komórkowy i szybkie powstanie nowych naczyń krwionośnych, po czym materiał podśluzówkowy ulega remodelowaniu do zastępczej tkanki gospodarza o swoistych dla miejsca wszczepienia właściwościach strukturalnych i czynnościowych.

Proteza cylindryczna zawiera pierwszy płat tkanki podśluzówkowej, zwinięty w kształt wielowarstwowego cylindra tkanki podśluzówkowej, i drugi płat tkanki podśluzówkowej, owinięty wokół cylindra z tkanki podśluzówkowej. Drugi płat tkanki podśluzówkowej pokrywa cylinder z tkanki podśluzówkowej tak, że brzeg pierwszy pozostaje w kontakcie z tkanką podśluzówkową a drugi, przeciwny brzeg jest przyszyty do brzegu pierwszego lub wystaje ponad pierwszy brzeg i jest przyszyty do drugiego płata tkanki podśluzówkowej. Wielowarstwową protezę cylindryczną według niniejszego wynalazku kształtuje się tak, aby miała nieprzepuszczalne dla płynów złącza i aby można ją było kształtować tak, aby pasowała do miejsca po tkance endogennej, który zastępuje się protezą.

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest również sposób wytwarzania wszczepialnej protezy tkankowej, wytworzonej w kształcie cylindra, ze szwem biegnącym wzdłuż wszczepu, przy czym szew ten jest zamknięty dla zapobieżenia wyciekania płynów ze światła przez szew na zewnątrz cylindra.

Niniejszy wynalazek umożliwia wytwarzanie wielowarstwowych protez cylindrycznych z płatów tkanki podśluzówkowej, przy czym ściany wytworzonej cylindrycznej protezy nie zawierają żadnych perforacji, które stanowiłyby bezpośrednie połączenie ze światłem naczy10

184 497 nia a powierzchnią zewnętrzną. Wielowarstwowa proteza cylindryczna według niniejszego wynalazku wykazuje dostateczną wytrzymałość i trwałość do zastosowania jako proteza naczyniowa bez niebezpieczeństwa wyciekania płynów ani zużycia protezy cylindrycznej.

Wszczepialne cylindryczne protezy z tkanek biologicznych są korzystne w wielu zastosowaniach medycznych.

Przykłady możliwych zastosowań stanowią wszczepy tętnicze i żylne, protezy moczowodu i cewki moczowej i rozmaite przewody i przetoki.

Przedmiot wynalazku uwidoczniono w przykładach wykonania na rysunku, którego fig. 1 stanowi rzut perspektywiczny komory kompresyjnej, w której świetle umieszczono mandryn pokryty tkanką podśluzówkową, fig. 2 stanowi przekrój tej komory kompresyjnej, fig. 3 stanowi rzut perspektywiczny pojedynczego paska tkanki podśluzówkowej, spiralnie owiniętego dookoła mandrynu, fig. 4 stanowi przekrój mandrynu pokrytego tkanką, podśluzówkową, przy czym jeden koniec mandrynu zamknięto i przez przeciwny, otwarty koniec usunięto powietrze, tworząc warunki próżni, fig. 5a stanowi rzut perspektywiczny pojedynczego paska materiału przepuszczalnego dla wody, owiniętego dookoła mandrynu zaopatrzonego w wiele otworów, fig. 5b stanowi rzut perspektywiczny mandrynu z wieloma otworami, owiniętego pojedynczym paskiem materiału przepuszczalnego dla wody i pierwszym płatem tkanki podśluzówkowej, fig. 5c stanowi rzut perspektywiczny mandrynu z wieloma otworami, owiniętego pojedynczym paskiem materiału przepuszczalnego dla wody, pierwszym płatem tkanki podśluzówkowej i drugim płatem tkanki podśluzówkowej.

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest wielowarstwowa proteza z tkanki biologicznej o arbitralnie ustalonej długości i średnicy. Produkt można modyfikować tak, aby był odpowiedni do różnych zastosowań w medycynie, gdzie korzystne jest zastosowanie cylindrycznej protezy lub przewodu. Wytwarzanie protez cylindrycznych według ninieeszego wynalazku obejmuje wytwarzanie płata tkanki podśluzówkowej, na przykład sposobem według patentu Stanów Zjednoczonych 4902508 i owijanie tkanki wokół mandrynu o odpowiedniej średnicy dla wytworzenia cylindra tkanki podśluzówkowej. Płat tkanki podśluzówkowej można wielokrotnie owijać wokół mandrynu dla wytworzenia wielowarstwowego cylindra tkanki podśluzówkowej. Następnie wokół wytworzonego cylindra tkanki podśluzówkowej owija się drugi płat tkanki podśluzówkowej, i jeden koniec drugiego płata tkanki podśluzówkowej przyszywa się do protezy w celu wytworzenia nieprzepuszczalnego dla wody połączenia, ciągnącego się wzdłuż cylindra. Tkankę podśluzówkową poddaje się następnie kompresji w warunkach odwodnienia, i ewentualnie ogrzewa w celu wytworzenia jednostkowej protezy cylindrycznej według niniejszego wynalazku.

Tkanka podśluzówkowa korzystna w zastosowaniu do wytwarzania wszczepu według niniejszego wynalazku zawiera naturalnie związane białka macierzy zewnątrzkomórkowej, glikoproteiny i inne czynniki. Bardziej szczegółowo, do tkanek podśluzówkowych odpowiednich do zastosowania według niniejszego wynalazku należą tkanka podśluzówkowa jelit, żołądka, pęcherza moczowego i macicy. Korzystny materiał stanowi tkanka podśluzówkowa jelit, zwłaszcza jelita cienkiego.

Korzystna jelitowa tkanką podśluzówkowa obejmuje typowo błonę podśluzówkową, oddzieloną od błony mięśniowej i co najmniej od części błony śluzowej, znajdującej się od strony światła naczynia. W jednym z wykonań niniejszego wynalazku jelitowa tkanka podśluzówkowa zawiera błonę podśluzówkową i część podstawną błony śluzowej, w tym blaszkę mięśniową błony śluzowej i warstwę zbitą; wiadomo, że warstwy te mają różną grubość i definicję w zależności od gatunku kręgowca.

Odcinek jelita kręgowca, korzystnie, pobrany od świni, owcy lub gatunku bydła, jednak bez wyłączania innych gatunków, poddaje się ścieraniu podłużnym ruchem ścierającym dla usunięcia warstw zewnętrznych (w tym mięśni gładkich) i warstwy najbardziej wewnętrznej, to znaczy części błony śluzowej, znajdującej się od strony światła naczynia. Tkankę podśluzówkową płucze się solą fizjologiczną i ewentualnie wyjaławia. Tkanka podśluzówkowa jako wszczep tkankowy ulega remodelowaniu i pobudza wzrost tkanek endogennych po wszczepieniu do organizmu gospodarza. Tkankę tę z powodzeniem stosowano do wszczepów naczyniowych, w operacjach naprawczych pęcherza moczowego i przepuklin, zastępowaniu i naprawie

184 497 ścięgien i więzadeł oraz w przeszczepach skórnych. W takich zastosowaniach proteza, jak się wydaje, służy nie tylko jako macierz do odrostu tkanek, zastępowanych przeszczepem, lecz również sprzyja lub pobudza odrost tkra^iki endogennej. Przy takim procesie remodelowania często dochodzi do bardzo szybkiego i rozległego powstawania nowych naczyń krwionośnych, proliferacji komórek mezenchymalnych granulacji, rozpadu biologicznego/resorpeji wszczepionej jelitowej tkanki podśluzówkowej i brak jest odrzucenia immunologicznego.

Cylindryczne protezy z tkanki podśluzówkowej według niniej szego wynalazku można wyjaławiać konwencjonalnymi sposobami wyjaławiania, takimi jak obróbka aldehydem glutarowym, obróbka formaldehydem w kwaśnym pH, obróbka tlenkiem propylenu lub tlenkiem etylenu, wyjaławianie plazmą gazową, promieniowaniem gamma, promieniowaniem wiązką elektronów, wyjaławianie kwasem nadoctowym. Korzystne są sposoby wyjaławiania nie wpływające niekorzystnie na wytrzymałość mechaniczną, strukturę i właściwości biotropowe tkańci podśluzówkowej. Na przykład, silne promieniowanie gamma może spowodować zmniejszenie wytrzymałości płatów tkanki podśluzówkowej. Do korzystnych sposobów wyjaławiania należy ekspozycja wszczepu na działanie kwasu nadoctowego, 1-4 MRad promieniowania gamma (korzystnie, 1-2,5 MRad promieniowania gamma), obróbka tlenkiem etylenu lub wyjaławianie plazmą gazową. Najbardziej korzystnym sposobem wyjaławiania jest wyjaławianie kwasem nadoctowym. Typowo, tkankę podśluzówkową poddaje się wyjaławianiu dwoma lub więcej sposobami. Po wyjałowieniu tkanki podśluzówkowej, na przykład przez obróbkę chemiczną, tkankę można pakować w opakowania plastykowe lub foliowe i ponownie wyjaławiać wiązką elektronów lub promieniowaniem gamma.

Tkankę podśluzówkową można przechowywać w stanie nawodnionym lub odwodnionym. Liofilizowaną lub wysuszoną na powietrzu tkankę podśluzówkową można nawadniać i stosować według niniejszego wynalazku bez żadnego pogorszenia jej właściwości biotropowych i mechanicznych.

Płaty tkanki podśluzówkowej można kondycjonować (jak to opisano w patencie Stanów Zjednoczonych nr 5275826) w celu zmiany właściwości lepkościowo-elastycznych tkanki podśluzówkowej. Według jednego z wykonań wynalazku, tkankę podśluzówkową, oddzieloną od błony mięśniowej i części błony śluzowej znajdującej się od strony światła naczynia, poddaje się kondycjonowaniu tak, aby jej rozciągliwość nie przekraczała 20%. Tkankę podśluzówkową kondycjonuje się poprzez rozciąganie i obróbkę chemiczną, enzymatyczną lub ekspozycje tkanki na inne czynniki środowiskowe. W jednym z wykonań wynalazku paski jelitowej tkanki podśluzówkowej kondycjonuje się poprzez rozciąganie w kierunku podłużnym lub bocznym, tak, aby rozciągliwość pasków jelitowej tkanki podśluzówkowej nie przekraczała 20%.

W jednym z wykonań wynalazku tkankę podśluzówkową poddaje się kondycjonowaniu poprzez podłużne rozciąganie protezy do długości większej, niż długość tkanki podśluzówkowej, z której protezę wytworzono. Jeden ze sposobów kondycjonowania tkanki przez rozciąganie obejmuje przyłożenie określonego obciążenia do tkanki podśluzówkowej na czas 3-5 cykli. Każdy cykl polega na przyłożenie obciążenia do materiału wszczepu na 5 sekund, po czym następuje dziesięciosekundowa faza relaksacji. Po przeprowadzeniu 3-5 cykli uzyskuje się kondycjonowany przez rozciąganie materiał do wszczepów o zmniejszonej podatności na rozciąganie. Materiał do wszczepów nie powraca natychmiast do pierwotnych rozmiarów; jego rozmiary pozostają „rozciągnięte”. Materiał do wszczepów można ewentualnie poddawać kondycjonowaniu wstępnemu poprzez rozciąganie w płaszczyźnie bocznej.

W jednym z wykonań tkankę podśluzówkową rozciąga się stosując 50% przewidywanego obciążenia ostatecznego. „Obciążenie ostateczne” stanowi obciążenie maksymalne, które można przyłożyć do tkanki podśluzówkowej bez spowodowania jej uszkodzenia (to znaczy, jest to punkt pękania tkanki). Dla danego paska tkanki podśluzówkowej można przewidywać obciążenie ostateczne w oparciu o pochodzenie i grubość materiału. W związku z tym jeden ze sposobów kondycjonowania tkanki przez rozciąganie obejmuje przyłożenie 50% przewidywanego obciążenia ostatecznego do tkanki podśluzówkowej na czas 3-10 cykli. Każdy cykl obejmuje przyłożenie do materiału do wszczepów obciążenia na czas 5 sekund, po których następuje dziesięciosekundowa faza relaksacji. Wytworzona w ten sposób kondycjo12

184 497 nowana tkanka podśluzówkową wykazuje rozciągliwość poniżej 30%, korzystnie, od około 20 do około 28%. W korzystnym wykonaniu kondycjonowana tkanka podśluzówkową wykazuje rozciągliwość nie przekraczającą 20%. Pojęcie „rozciągliwość”, w rozumieniu niniejszego opisu, oznacza maksymalne wydłużenie tkanki przed jej pęknięciem przy rozciąganiu tkanki przez przyłożenie obciążenia. Rozciągliwość wyraża się jako odsetek długości tkanki przed przyłożeniem obciążenia. Kondycjonowane paski tkanki podśluzówkowej można stosować dla wytworzenia cylindrycznych protez lub, zamiast tego, cylindryczne protezy można poddawać kondycjonowaniu już po ich wytworzeniu.

Protezy cylindryczne według niniejszego wynalazku wytwarza się jako protezy wielowarstwowe, przy czym pierwszy płat tkanki podśluzówkowej formuje się w kształt cylindra z tkanki podśluzówkowej i na ten cylinder tkanki podśluzówkowej nakłada się drugi płat. Wymiary poszczególnych płatów tkanki podśluzówkowej nie mają kluczowego znaczenia i pojęcie „płat tkanki podśluzówkowej” oznacza tkankę podśluzówkową, pochodzącą od jednego lub kilku kręgowców, z jednego lub kilku narządów, przy czym rozmiar i kształt takiego płata może być różny. Po nałożeniu na mandryn drugiego płata tkanki podśluzówkowej na nakładające się części wywiera się ciśnienie w celu kompresji tkanki podśluzówkowej w kierunku przeciwnym do mandrynu. W korzystnych wykonaniach powierzchnie mandrynu są przepuszczalne dla wody. Termin „powierzchnia przepuszczalna dla wody”, w rozumieniu mniejszego opisu, obejmuje powierzchnie absorbujące wodę, mikroporowate lub makroporowate. Do materiałów makroporowatych należą perforowane płytki lub sita, wytwarzane z plastyku, metalu, materiałów ceramicznych lub drewna.

W jednym z korzystnych wykonań wiele warstw tkanki podśluzówkowej poddaje się kompresji w warunkach odwodnienia. Pojęcie „warunki odwodnienia” w rozumieniu niniejszego opisu oznacza dowolne warunki mechaniczne lub środowiskowe, sprzyjające lub pobudzające usuwanie wody z tkanki podśluzówkowej. W celu nasilenia odwodnienia sprasowanej tkanki podśluzówkowej, co najmniej jedna z dwóch powierzchni wywierających kompresję na tkankę jest przepuszczalna dla wody. Odwodnienie tkanki można ewentualnie jeszcze nasilać poprzez przykładanie materiału o typie bibuły, ogrzewanie tkanki lub przepuszczanie powietrza w kierunku prostopadłym do powierzchni zewnętrznej powierzchni poddawanych kompresji.

Tkanka podśluzówkową ma, typowo, dwie powierzchnie, abluminalną i luminalną. Powierzchnia łuminalna jest to powierzchnia tkanki podśluzówkowej, znajdująca się od strony światła narządu, który jest źródłem tkanki, typowo, przylegającą do wewnętrznej warstwy błony śluzowej in vivo, natomiast powierzchnia abluminalna stanowi powierzchnię tkanki podśluzówkowej przeciwległą do światła narządu, który jest źródłem tkanki podśluzówkowej, in vivo zazwyczaj pozostającą w kontakcie z tkanką mięśni gładkich. W jednym z wykonań wokół mandrynu owija się jeden lub więcej płatów tkanki podśluzówkowej, tak, aby powierzchnia luminalna tkanki podśluzówkowej pozostawała w kontakcie z powierzchnią mandrynu. Tak więc powierzchnia luminalna płata tkanki podśluzówkowej znajduje się od strony światła wytworzonego cylindra tkanki podśluzówkowej. Jednakże cylinder tkanki podśluzówkowej można również wytwarzać z jednego lub kilku płatów tkanki podśluzówkowej tak, aby od strony światła wytworzonej protezy cylindrycznej znajdowała się powierzchnia abluminalna.

Według jednego z wykonań niniejszego wynalazku, wytwarza się protezę cylindryczną zawierającą pierwszy płat tkanki podśluzówkowej, wytworzony w kształcie cylindra tkanki podśluzówkowej, i drugi płat tkanki podśluzówkowej, owinięty wokół i pozostający w kontakcie z cylindrem tkanki podśluzówkowej, przy czym złącze wytworzone przez końcową część drugiego płata tkanki podśluzówkowej zaszywa się, wytwarzając szew nieprzepuszczalny dla wody. Cylinder tkanki podśluzówkowej zawiera pierwszy płat tkanki podśluzówkowej, posiadający pierwszy brzeg i drugi, przeciwny brzeg, przy czym tkanka uformowana jest na kształt cylindra, w którym drugi, przeciwny brzeg pierwszego płata rozciąga się nad pierwszym brzegiem pierwszego płata, tworząc wielowarstwowy obszar nakładania się tkanki podśluzówkowej. W rozumieniu niniejszego opisu „obszar nakładania się” oznacza część wielowarstwowego cylindra, zdefiniowany przez kąt nakładania się rozciągający się między pierwszym a drugim brzegiem pierwszego płata tkanki podśluzówkowej, ukształtowanej jako cylinder (por. fig. 5b). Warstwy tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładającym się przymocowuje się do siebie na184 497 wzajem rutynowymi sposobami znanymi specjalistom. Zamiast tego, warstwy tkanki podśluzówkowej można przymocowywać do siebie poprzez obróbkę tkanki aldehydem glutarowym i działanie podciśnieniem na nakładające się warstwy tkanki, jak to opisano poniżej.

W jednym z wykonań, wiele warstw tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładania przymocowuję się do siebie poprzez obróbkę środkiem usieciowującym, na przykład aldehydem, na przykład formaldehydem lub, korzystnie, aldehydem glutarowym. W jednym z wykonań złącze wytworzone w cylindrze z tkanki podśluzówkowej można „spawać punktowo” dla zapewnienia tego, żeby część końcowa nie obluzowała się. Według tego wykonania wynalazku, zachodzący obszar tworzący złącze pociera się wzdłuż pałeczką zwilżoną χ% aldehydem glutarowym (lub innym środkiem usieciowującym lub adhezyjnym). Wartość χ wynosi od około 0,1 do około 1,0%, korzystnie, około 0,5%, jednak istnieje związek między szerokością złączą, stężeniem aldehydu glutarowego i liczbą zwojów, określający ciśnienie rozrywające. W jednym z wykonań całość protezy zanurza się w rozcieńczonym roztworze aldehydu glutarowego (zawierającym około od około 0,1 do około 1,0%o aldehydu glutarowego) i następnie poddaje kompresji w warunkach odwodnienia w celu przytwierdzenia do siebie wielu warstw cylindra tkanki podśluzówkowej. Ponadto, wiele warstw tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładania się można do siebie wzajemnie przyszyć i w jednym z wykonań warstwy obszaru nakładania przytwierdza się szwami, jeśli nie stosuje się obróbki środkiem usieciowującym.

W jednym z korzystnych wykonań cylinder tkanki podśluzówkowej, wytworzony z pierwszego płata tkanki podśluzówkowej, kształtuje się w taki sposób, że pierwszy i drugi przeciwne brzegi pierwszego płata tkanki podśluzówkowej są w zasadzie równoległe do siebie, jak to przedstawiono na fig. 1 i fig. 5b. W tym wykonaniu płat tkanki podśluzówkowej zwija się w kształt warstwowego cylindra. Typowo, cylinder z tkanki podśluzówkowej zawiera dwie warstwy tkanki podśluzówkowej, a obszar nakładania się zawiera trzy warstwy tkanki podśluzówkowej.

Proteza według niniejszego wynalazku zawiera drugi płat tkanki podśluzówkowej, przy czym drugi płat pozostaje w ścisłym kontakcie z powierzchnią zewnętrzną cylindra tkanki podśluzówkowej. W jednym z wykonań pierwszy i drugi przeciwne brzegi drugiego płata tkanki podśluzówkowej zszywa się ze sobą wzdłuż cylindra tkanki podśluzówkowej bez perforowania leżącego pod spodem cylindra tkanki podśluzówkowej. W innym wykonaniu drugi przeciwny brzeg drugiego płata rozciąga się nad pierwszym brzegiem drugiego płata i przyszywa się go do drugiego płata tkanki podśluzówkowej bez perforowania leżącego pod spodem cylindra tkanki podśluzówkowej.

W korzystnych wykonaniach obszar nakładania się cylindra tkanki podśluzówkowej jest przesunięty w stosunku do szwów wytworzonych w drugim płacie tkanki podśluzówkowej (to znaczy, obszar nakładania się nie kontaktuje się z obszarem zaszytym drugiego płata. W jednym z wykonań szwy wytworzone w drugim płacie tkanki podśluzówkowej są umieszczone o 90180° wzdłuż obwodu cylindra tkanki podśluzówkowej w stosunku do obszaru nakładania, a w jednym wykonaniu szwy umieszczone są o 180° wzdłuż obwodu cylindra tkanki podśluzówkowej w stosunku do obszaru nakładania (por. fig. 5c).

Według jednego z wykonań proteza cylindryczna zawiera pierwszy płat tkanki podśluzówkowej, którego brzegi pierwszy i drugi, w zasadzie równoległe do siebie, są zwinięte na kształt wielowarstwowego cylindra z obszarem nakładania się, przy czym brzegi pierwszy i drugi pozostają w zasadzie równoległe do siebie w wytwarzanym cylindrze, i warstwy obszaru nakładania się są przytwierdzone do siebie szwami lub poprzez obróbkę środkiem usieciowującym. Cylinder zawiera ponadto drugi płat tkanki podśluzówkowej, przylegający do zewnętrznej powierzchni wytwarzanego cylindra tkanki podśluzówkowej, przy czym płat drugi, posiadający brzegi pierwszy i drugi w zasadzie równoległe do siebie jest owinięty wokół cylindra tkanki podśluzówkowej, a brzegi pierwszy i drugi są przytwierdzone do siebie szwami.

W jednym z wykonań protezę cylindryczną według niniejszego wynalazku wytwarza się w następujących etapach: dobiera się mandryn o średnicy odpowiadającej korzystnej średnicy produktu końcowego. Mandryn jest typowo kształtu cylindrycznego i w korzystnych wykonaniach zawiera wydrążony cylinder przepuszczalny dla wody. Następnie na mandryn nakłada się pierwszy płat tkanki podśluzówkowej, posiadający przeciwne brzegi pierwszy i drugi, dla

184 497 wytworzenia cylindra z tkanki podśluzówkowej, przy czym drugi, przeciwny brzeg pierwszego płata tkanki podśluzówkowej rozciąga się nad pierwszym brzegiem pierwszego płata tkanki podśluzówkowej, tworząc wielowarstwowy obszar nakładania się tkanki podśluzówkowej. Warstwy tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładania się przytwierdza się następnie do siebie, tworząc złącze, które rozciąga się wzdłuż wytworzonego cylindra. Następnie na cylinder tkanki podśluzówkowej nakłada się drugi płat tkanki podśluzówkowej, posiadający przeciwne brzegi pierwszy i drugi, i następnie drugi, przeciwny brzeg drugiego płata tkanki podśluzówkowej przyszywa się do nałożonego drugiego płata tkanki podśluzówkowej wzdłuż cylindra tkanki podśluzówkowej bez powodowania perforacji cylindra tkanki podśluzówkowej. W jednym z wykonań brzegi pierwszy i drugi drugiego płata tkanki podśluzówkowej zezzywa się ze sobą w celu wytworzenia jednowarstwowego drugiego cylindra, obejmującego pierwszy cylinder tkanki podśluzówkowej. Warstwy tkanki podśluzówkowej poddaje się następnie kompresji w kierunku przeciwnym do mandrynu w warunkach odwodnienia.

Wynalazek opisano poniżej w odniesieniu do korzystnych wykonań przedstawionych na figurach rysunku. Na fig. 1 przedstawiono korzystne wykonanie mandrynu 10, na którym owija się następnie płaty tkanki biologicznej. Mandryn 10 stanowi wydrążony cylinder metalowy lub plastykowy, zawierający otwory 12 w ścianie cylindra, wzdłuż części lub też wzdłuż całej długości cylindra metalowego. Wielkość otworów wmandrynie 10 nie ma kluczowego znaczenia, pod warunkiem, że mandryn jest dostatecznie porowaty dla umożliwienia odwodnienia tkanki podśluzówkowej w czasie kompresji owiniętej tkanki podśluzówkowej 14. W jednym z korzystnych wykonań mandryn stanowi cylinder metalowy, korzystniej, cylinder metalowy wytworzony z aluminium. Na mandryn 10 nakłada się tkankę podśluzówkową 14, tworząc wielowarstwowy cylinder tkanki podśluzówkowej. Mandryn pokryty tkanką podśluzówkową wprowadzą się następnie do światła komory kompresyjnej 20, stosowanej w jednym z wykonań w celu wytworzenia protez cylindrycznych według niniejszego wynalazku. Komora kompresyjna 20 zawiera powłokę zewnętrzną 22, dętkę 24 i port ciśnieniowy 26. Dętkę 24 można przytwierdzać do wewnętrznej ściany powłoki zewnętrznej 22 różnymi sposobami, na przykład spajaniem adhezyjnym lub cieplnym. Jak to pokazano na fig. 2, owinięty mandryn 10 wprowadza się do komory kompresyjnej 20, w której wewnętrzna błona 18 dętki 24 kontaktuje się i powoduje kompresję tkanki podśluzówkowej 14, kiedy wprowadza się płyn do portu ciśnieniowego 26 w celu napełnienia dętki 24. Dętkę. 24 napełnia się do pożądanego ciśnienia i ciśnienie utrzymuje się aż do dostatecznego odwodnienia tkanki podśluzówkowej.

Proces kompresji i suszenia można ewentualnie nasilić, stosując ogrzewanie w niskiej temperaturze (na przykład poniżej około 50°C) protezy tkankowej. Ponadto przez światło mandrynu można wprowadzać powietrze lub gaz obojętny (na przykład N2) jako środek zastępczy lub dodatkowy, w celu nasilenia procesu suszenia. Powiętrze/gaz wprowadzane do światła można ewentualnie ogrzewać w celu dalszego przyśpieszenia procesu odwodnienia. Otwory 12, wytworzone w ścianach mandrynu 10, wspomagają proces suszenia tkanki podśluzówkowej 14, jednakże struktura ta jest tylko jednym z wykonań mandrynu, korzystnym w zastosowaniu według niniejszego wynalazku (por. fig. 1). Mandryn można również wytwarzać jako lity cylinder lub jako rurę bez otworów. W jednym z wykonań mandryn zawiera wydrążony cylinder, z otworami wytworzonymi w ścianach mandrynu, i kompresji tkanki podśluzówkowej towarzyszy usunięcie powietrza (stworzenie warunków próżni) w świetle mandrynu.

Zamiast tego, kompresję tkanki podśluzówkowej można uzyskać poprzez ciągłe obracanie mandrynu, z owiniętymi wokół niego płatami tkanki biologicznej, w bezpośrednim kontakcie z druga powierzchnią, dla zapewnienia bezpośredniej siły kompresji. Ponadto, w jednym z korzystnych wykonań, jak to przedstawiono na fig. 4, zastosowanie próżni może zapewnić jedyną siłę kompresyjną do kompresji zachodzących na siebie części wielu pasków tkanki podśluzówkowej (działanie podciśnienia). W tym wykonaniu mandryn 30, wytworzony jako wydrążony cylinder, z wieloma otworami 32, wytworzonymi w ścianie mandrynu 30, pokrywa się wieloma warstwami tkanki podśluzówkowej 34. Zapewnia się mandryn 30 z zatyczką 36 do zamknięcia pierwszego końca mandrynu 30 i port końcowy 40 do usuwania powietrza ze światła mandrynu. Port końcowy 40 łączy się ze źródłem wytwarzającym próżnię i ze światła mandrynu 30 usuwa się powietrze, które

184 497 przechodzi przez wiele warstw tkanki podśluzówkowej, powodując wzajemną kompresję tkanek. Wokół wielu warstw tkanki podśluzówkowej można owinąć warstwę nieprzepuszczalną (na przykład mandryn można umieścić w worku plastykowym 44, zamkniętym zaciskiem 46 w porcie próżni) dla zapewnienia drugiej powierzchni, współpracującej z mąndrynem 30 w celu spowodowania kompresji wielu warstw tkanki podśluzówkowej 34 między drugą powierzchnią mandrynem 30. Stosuję się próżnię, na ogółodl 35,6do 177,8 cm Hg, 0,49-2,46 kg/cm², koizystaiej , około 129,5 cm Hg (1,76 kg/cm²). Ewentualnie na szczycie urządzenia można umieścić koc grzejny w celu ogrzewania tkanki podśluzówkowej w czasie kompresji. Po kompresji tkanki podśluzówkowej przez odpowiednio długi czas, poddana kompresji tkankę podśluzówkową usuwa się z mandrynu jako jednostkową podatną protezę.

Wiele pasków tkanki podśluzówkowej typowo poddaje się kompresji przez 12-48 godzin w temperaturze pokojowej, jakkolwiek można również stosować ogrzewanie. Na przykład, na zewnętrzną powierzchnię prasującą można nakładać koc grzejny w celu podwyższenia temperatury poddawanej kompresji tkanki do wartości około 40-50°C. Nakładające się części poddaje się zwykle kompresji przez czas, którego długość zależy od stopnia odwodnienia tkanki. Zastosowanie ciepła zwiększa prędkość odwadniania, skracając czas konieczny do kompresji nakładających się części tkanki. Typowo, tkankę poddaję się kompresji przez czas wystarczający do wytworzenia sztywnego, lecz giętkiego materiału. Wskaźnikiem odpowiedniego stopnia odwodnienia tkanki jest również wzrost impedancji prądu elektrycznego przepływającego przez tkankę. Kiedy impedancja rośnie o 100-200 omów, stopień odwodnienia tkanki jest dostateczny i można zaprzestać stosowania ciśnienia.

W jednym z korzystnych wykonań, przedstawionym na fig. 5a, mandryn 50 owija się najpierw przepuszczalnym dla wody, usuwalnym, porowatym materiałem taśmowym 52, przed nałożeniem na mandryn 50 płatów tkanki podśluzówkowej. Korzystnie, usuwalny materiał taśmowy 52 stanowi materiał przepuszczalny dla wody, oporny na rozdzieranie, w tym porowaty materiał plastykowy lub inny materiał, nie przywierający do tkanki podśluzówkowej ani mandrynu. W jednym z wykonań porowaty materiał taśmowy 52 stanowi pępowina. Następnie nakłada się warstwę tkanki podśluzówkowej bezpośrednio na materiał taśmowy i suszy dla wytworzenia jednostkowej protezy. Po wysuszeniu tkanki podśluzówkowej porowaty materiał taśmowy 52 zdejmuje się z mandrynu 50 poprzez pociągnięcie za pierwszy koniec 54 i drugi koniec 56 przepuszczalnego dla wody materiału taśmowego 52 (por. fig. 5a). Usunięcie taśmy przepuszczalnego dla wody materiału 52 pozostawia przestrzeń pomiędzy protezą z tkanki podśluzówkowej a mandrynem 50, umożliwiając usuniecie protezy z mandrynu.

Według jednego z wykonań, jak to przedstawiono na fig. 5a-5c, sposób wytwarzania protezy obejmuje dobranie przepuszczalnego dla wody wydrążonego mandrynu 50 o odpowiedniej średnicy i spiralne nawinięcie na mandryn 50 paska porowatego materiału taśmowego 52, na przykład pępowiny. Mandryn jest, korzystnie, przepuszczalny dla wody i w jednym z wykonań zaopatrzony w liczne otwory. Następnie nakłada się odpowiednią liczbę warstw pierwszego płata 60 tkanki podśluzówkowej, przy czym „warstwę tkanki podśluzówkowej” definiuje się jako kawałek tkanki podśluzówkowej, owinięty 360° dookoła mandrynu. Typowo, jedna lub dwie warstwy zapewniają, wytrzymałość na rozerwanie około 1200 mm Hg po wytworzeniu według poniższego opisu. Na mandryn 50 nakłada się ruchem owijania pierwszy płat 60 tkanki podślusówkowęj, określoną liczbę warstw (typowo dwie), wytwarzając obszar nakładania 62 (definiowany jako kąt nakładania Θ między pierwszym 64 a przeciwnym drugim brzegiem 65 pierwszego płata 60 tkanki podśluzówkowej wytworzenia cylindra tkanki podśluzówkowej o rozciągającym się wzdłuż podłużnie obszarze nakładania 62, tworzącym złącze cylindra (fig. 5b). Kąt nakładania wynosi typowo około 90°, korzystnie, od około 20 do około 40°; w jednym z wykonań kąt nakładania wynosi około 30°. Tkankę podśluzówkową owija się wokół mandrynu, pozostawiając niepokryty pierwszy koniec 54 i drugi koniec 56 przepuszczalnego dla wody materiału.

W jednym z wykonań złącze owijanej tkanki można „spawać punktowo”, żeby przeciwny drugi brzeg 65 nie obluzował się. Według tego wykonania wynalazku, pociera się wzdłuż powierzchnię części tkanki podśluzówkowej, tworzącej obszar nakładania 62, pałeczką zwilżoną χ% aldehydem glutarowym (lub innym środkiem usieciowującym lub adhezyjnym). Wartość χ wynosi od około 0,1 do około 1,0°%, korzystnie około 0,5%, jednak istnieje związek między

184 497 szerokością obszaru nakładania 62, stężeniem aldehydu glutarowego i liczbą zwojów, określający ciśnienie rozrywające. Warstwy tkanki podśluzówkowej tworzące obszar nakładania się można również usieciowywać, aby koniec nie obluzował się, poprzez zanurzenie całego cylindra tkanki podśluzówkowej w roztworze środka usieciowującego, na przykład aldehydu glutarowego. Cylinder tkanki podśluzówkowej potraktowany aldehydem glutarowym można ewentualnie poddawać kompresji w warunkach odwodnienia przed nałożeniem drugiego płata tkanki podśluzówkowej na cylinder tkanki podśluzówkowej (włączając w to zastosowanie podciśnienia) w celu dalszego wzajemnego spojenia warstw tkanki podśluzówkowej.

Zamiast tego, złącze cylindra tkanki podśluzówkowej można przytwierdzić poprzez zeszycie wielu warstw cylindra tkanki podśluzówkowej wzdłuż obszaru nakładania. Zastosowanie szwów czyni zbędnym usieciowywanie warstw tkanki podśluzówkowej obszaru nakładania.

Według niniejszego wynalazku, pierwszy płat tkanki podśluzówkowej można owijać na mandrynie w różnych orientacjach. W jednym z wykonań szerokość płatów jest równa długości mandrynu, tak że pojedynczy płat całkowicie pokrywa mandryn przy owijaniu go 360° dookoła mandrynu (por. fig. 5b).

Można stosować inne sposoby owijania dla utworzenia pierwszego płata tkanki podśluzówkowej w kształt cylindra tkanki podśluzówkowej, pod warunkiem, że nie ma przerw między złączami nakładających się tkanek. W jednym z wykonań szerokość płata tkanki podśluzówkowej może być mniejsza od pożądanej długości wytworzonego cylindra tkanki podśluzówkowej. W tym alternatywnym wykonaniu na mandryn 82 wielokrotnie nawija się wąski płat 80 tkanki podśluzówkowej, przy czym płat co najmniej częściowo nakłada się przy pokrywaniu nim mandrynu, tak że żadna część mandrynu nie jest odsłonięta (por. fig. 3). Mandryn jest przepuszczalny dla wody i w jednym z wykonań posiada wiele otworów 84. Nakładanie się takich częściowo nakładających się płatów tkanki podśluzówkowej wynosi od 10 do 60% szerokości pojedynczego płata, korzystniej, nakładanie wynosi 50%. W jednym z wykonań mandryn może być pokryty wieloma kawałkami tkanki podśluzówkowej, pod warunkiem, że co najmniej część każdego kawałka tkanki podśluzówkowej pokrywa część innego kawałka tkanki podśluzówkowej, owiniętego na mandrynie. W innym wykonaniu, na mandryn spiralnie nawija się długi, wąski płat tkanki podśluzówkowej, stosując nakładanie i następnie spiralne owinięcie w kierunku przeciwnym. Zapewnia to cztery warstwy tkanki podśluzówkowej podtrzymujące ciśnienie wewnętrzne. W tym wykonaniu złącza utworzone przez nakładające się płaty tkanki podśluzówkowej powinny nakładać się o 0,5-3 cm, korzystnie, o 1-2 cm. W wykonaniach, w których szerokość pierwszego płata tkanki podśluzówkowej, stosowanego do wytworzenia cylindra tkanki podśluzówkowej, jest mniejsza od długości pożądanego cylindra tkanki podśluzówkowej, złącza cylindra osadza się w miejscu, korzystnie, przez ekspozycję na działanie środka usięciowującego.

Po wytworzeniu cylindra tkanki podśluzówkowej nakłada się następnie okrężnie drugi płat 70 tkanki podśluzówkowej wokół zewnętrznej powierzchni cylindra tkanki podśluzówkowej utworzonego z pierwszego płata 60. W jednym z wykonań drugi płat 70 tkanki podśluzówkowej nakłada się na cylinder tkanki podśluzówkowej 60, owija jeden raz wokół cylindra i pierwszy koniec i drugi przeciwny koniec 76 drugiego płata tkanki podśluzówkowej zeszywa się wzdłuż cylindra tkanki podśluzówkowej szwami 78 bez powodowania perforacji cylindra tkanki podśluzówkowej utworzonego z pierwszego płata 60 - por. fig. 5c. Zamiast tego, drugi płat tkanki podśluzówkowej nakłada się na cylinder tkanki podśluzówkowej, nawija wokół cylindra co najmniej jeden raz, przy czym drugi, przeciwny koniec drugiego płata rozciąga się nad pierwszym końcem drugiego płata tkanki podśluzówkowej i ten drugi, przeciwny koniec drugiego płata przyszywa się wzdłuż cylindra tkanki podśluzówkowej bez powodowania perforacji cylindra tkanki podśluzówkowej.

Ponadto, kiedy drugi płat tkanki podśluzówkowej nakłada się na cylinder tkanki podśluzówkowej wytworzony z pierwszego płata tkanki podśluzówkowej, drugi płat można nakładać tak, aby w kontakcie z cylindrem tkanki podśluzówkowej pozostawała jego powierzchnia abluminalna lub powierzchnia luminalna. Każda z tych kombinacji nakładania się płatów tkanki podśluzówkowej od tego samego lub od różnych kręgowców lub narządów daje w wyniku jednostkową protezę tkanki podśluzówkowej w kształcie cylindra, przy kompresji co najmniej nakładających się części w warunkach umożliwiających odwodnienie tkanki.

184 497

Po owinięciu mandrynu drugim płatem tkanki podśluzówkowej, tkankę podśluzówkową poddaje się kompresji w warunkach odwodnienia. W jednym z wykonań tkankę traktuje się podciśnieniem, przy czym jeden koniec mandrynu jest zamknięty, a wnętrze mandrynu pokrytego tkanką podśluzówkową jest połączone z pompą próżniową. Próżnia powoduje, że ciśnienie atmosferyczne wywiera działanie kompresyjne na warstwy tkanki podśluzówkowej i w wykonaniach, w których stosuje się środek usieciowujący do wzajemnego usieciowania warstw tkanki podśluzówkowej, zastosowanie podciśnienia powoduje, że środek usieciowujący penetruje do całej grubości złącza. Zamykanie próżnią/suszenie dokonuje się typowo w ciągu około 4 godzin.

Po zakończeniu zamykania/suszenia, końce pierwszy i drugi (odpowiednio, 54 i 56) przepuszczalnego dla wody porowatego materiału taśmowego 52 (na przykład pępowina) chwyta się i ciągnie wzdłuż. Taśma łatwo rozwija się pod cylindrem tkanki podśluzówkowej i cylinder tkanki podśluzówkowej łatwo zsuwa się z mandrynu. W wyniku powstaje cylinder bez złączy, wyglądający jak słomka do napojów.

W jednym z wykonań cylinder tkanki podśluzówkowej można wytwarzać z jednego lub kilku płatów tkanki podśluzówkowej poprzez owijanie jednego lub więcej płatów tkanki podśluzówkowej wokół obwodu mandrynu, ekspozycję owiniętej tkanki podśluzówkowej na działanie środka usieciowującego i kompresję owiniętej tkanki w warunkach odwodnienia. Płaty tkanki można nakładać na mandryn różnymi sposobami owijania, pod warunkiem, że nie ma przerw między złączami nakładających się płatów tkanki podśluzówkowej. W jednym z wykonań pojedynczy płat tkanki podśluzówkowej, posiadający pierwszą część końcową i drugą część końcową nakłada się na mandryn tak, że pierwsza i druga część końcowa płata tkanki podśluzówkowej nakładają się, tworząc cylinder tkanki podśluzówkowej. W jednym z wykonań drugi brzeg płata tkanki podśluzówkowej rozciąga się nad pierwszym brzegiem płata tkanki podśluzówkowej, przy czym pierwszy brzeg jest w zasadzie równoległy do drugiego brzegu, i tworzą heterolaminarny cylinder, przedstawiony na fig. 5b. Zamiast tego, pojedynczy wąski płat tkanki podśluzówkowej można spiralnie owijać wokół mandrynu, jak to przedstawiono na fig. 3. Nakładające się części płata tkanki podśluzówkowej kontaktuje się następnie z czynnikiem usięciowującym. W jednym z wykonań protezę w całości zanurza się w roztworze usieciowującym. Korzystny środek usieciowujący stanowi aldehyd glutarowy w stężeniu od około 0,1 do około 1,0% aldehydu glutarowego. Po obróbce nakładających się warstw tkanki podśluzówkowej środkiem usieciowującym, nakładające się warstwy poddaję się kompresji w warunkach odwodnienia. W jednym z wykonań, nakładające się warstwy tkanki podśluzówkowej poddaje się działaniu podciśnienia, przy czym jeden koniec mandrynu jest zamknięty i wnętrze tkanki podśluzówkowej podłącza się do pompy próżniowej. Próżnia powoduje, że ciśnienie atmosferyczne wywołuje kompresję warstw tkanki podśluzówkowej; zastosowanie podciśnienia powoduje, że środek usieciowujący penetruje do całej grubości protezy.

Jak na to wskazują dane z przykładu 4, cylinder tkanki podśluzówkowej, poddany obróbce roztworem aldehydu glutarowego w stężeniu co najmniej 1% wykazuje istotną trwałość w pulsacyjnych testach ciśnieniowych. Ponadto, cylinder tkanki podśluzówkowej, wytworzony przez owijanie płatów tkanki podśluzówkowej z utworzeniem heterolaminarnego cylindra, potraktowany aldehydem glutarowym i podciśnieniem, zapewnia cylinder tkanki podśluzówkowej o gładkiej powierzchni luminalnej.

Wiadomo, że obróbka materiałów biologicznych aldehydem glutarowym sprzyja powstawaniu zwapnień, osłabieniu włączania do tkanek organizmu gospodarza i na koniec mechanicznemu uszkodzeniu protez biologicznych. W celu zminimalizowania szkodliwego wpływu obróbki materiałów biologicznych aldehydem glutarowym protezy cylindryczne według niniejszego wynalazku poddaje się działaniu względnie rozcieńczonych roztworów aldehydu glutarowego, to znaczy około 0,1% aldehydu glutarowego. Protezy cylindryczne, potraktowane aldehydem glutarowym, wytworzone według niniejszego wynalazku przez obróbkę roztworem zawierającym poniżej 1% aldehydu glutarowego, można stosować w różnych zastosowaniach nienaczyniowych, na przykład do zastępowania moczowodu i cewki moczowej, różnych przewodów i przetok. Ponadto, cylinder tkanki podśluzówkowej, posiadający złącza cylindra tkanki podśluzówkowej, zamknięte środkiem usieciowującym, można spajać z drugim płatem

184 497 tkanki podśluzówkowej w celu wzmocnienia spojonych aldehydem glutarowym złączy. W jednym z wykonań cylinder tkanki podśluzówkowej poddaje się ponownemu nawodnieniu i wokół cylindra tkanki podśluzówkowej nawija się drugi płat tkanki podśluzówkowej i poddaje kompresji w kierunku przeciwnym do cylindra tkanki podśluzówkowej w warunkach odwodnienia. W jednym z wykonań z płata tkanki podśluzówkowej wytwarza się cylinder tkanki podśluzówkowej i poddaje się go kontaktowi z roztworem aldehydu glutarowego (przy czym stężenie aldehydu glutarowego wynosi poniżej 1%, korzystnie poniżej 0,5%), działaniu podciśnienia, i następnie owija drugim płatem tkanki podśluzówkowej, zeszytym wzdłuż, jak to pokazano na fig. 5c. Drugi płat tkanki podśluzówkowej w tym wykonaniu zapewnia dostateczne podtrzymanie leżącego pod spodem cylindra tkanki podśluzówkowej, tak że protezę można stosować w zastosowaniach naczyniowych, w tym do zastępowania naczyń tętniczych i żylnych, mimo niskiego stężenia czynnika usieciowującego, zastosowanego do zamknięcia cylindra tkanki podśluzówkowej.

W jednym z wykonań sposób wytwarzania cylindrycznej protezy z tkanki podśluzówkowej obejmuje nałożenie pierwszego paska przepuszczalnego dla wody materiału wokół obwodu mandrynu i następnie nałożenie drugiego paska przepuszczalnego dla wody materiału na pierwszy pasek przepuszczalnego dla wody materiału. Pierwszy płat tkanki podśluzówkowej, posiadający pierwszy brzeg i przeciwny drugi brzeg, nakłada się następnie na spiralnie owinięty materiał w celu wytworzenia cylindra tkanki podśluzówkowej, przy czym drugi przeciwny brzeg rozciąga się nad pierwszym brzegiem, tworząc wielowarstwowy obszar nakładania się tkanki podśluzówkowej. Cylinder tkanki podśluzówkowej poddaje się następnie kompresji w kierunku przeciwnym do powierzchni mandrynu w warunkach odwodnienia, w celu wytworzenia cylindrycznej protezy. Drugi pasek przepuszczalnego dla wody materiału usuwa się następnie z mandrynu dla uwolnienia cylindrycznej protezy z mandrynu. Warstwę tkanki podśluzówkowej obszaru nakładania uwolnionego cylindra tkanki podśluzówkowej zs&ywa się następnie szwem ciągłym w celu zapewnienia, że cylinder nie rozejdzie się. Protezę umieszcza się następnie z powrotem na mandrynie poprzez przesunięcie cylindra na pierwszym pasku materiału przepuszczalnego dla wody, pokrywającym mandryn. Następnie na cylinder z tkanki podśluzówkowej nakłada się drugi płat tkanki podśluzówkowej, posiadający przeciwne końce pierwszy i drugi. Przeciwne końce pierwszy i drugi drugiego płata tkanki podśluzówkowej zeszywa się wzdłuż cylindra tkanki podśluzówkowej bez powodowania perforacji cylindra tkanki podśluzówkowej i wiele warstw tkanki podśluzówkowej poddaje się razem kompresji w warunkach odwodnienia. Pierwszy pasek materiału przepuszczalnego dla wody usuwa się następnie z mandrynu w celu uwolnienia cylindrycznej protezy z mandrynu. W korzystnym wykonaniu szwy drugiego płata tkanki podśluzówkowej nie zachodzą na szwy wytworzone w obszarze nakładania się cylindra tkanki podśluzówkowej.

Wielowarstwowy wszczep tkankowy można wytwarzać tak, aby wykazywał on właściwości w zasadzie izotropowe. Takie wszczepy w zasadzie izotropowe (pseudoizotropowe) wytwarza się z co najmniej dwóch płatów jelitowej tkanki podśluzówkowej, oddzielonej od błony mięśniowej części luminalnej błony śluzowej kręgowca stałocieplnego. Każdy z tych płatów jelitowej tkanki podśluzówkowej ma oś długą, odpowiadającą dominującej orientacji włókien kolagenowych w płatach tkanki podśluzówkowej. Sposób wytwarzania pseudoizotropowych wszczepów obejmuje umieszczenie pierwszego płata tkanki podśluzówkowej na mandrynie, pokrycie tego pierwszego płata co najmniej jednym dodatkowym płatem tkanki podśluzówkowej, tak aby osie długie każdego z płatów tkanki podśluzówkowej tworzyły kąt około 90° z osią podłużną drugiego płata tkanki podśluzówkowej, tworząc wszczep heterolaminarny.

Wszczepy lub protezy z tkanki biologicznej, wytwarzane według niniejszego wynalazku, zapobiegają problemowi wycieku płynów wokół otworów po szwach zeszytych tkanek biologicznych. Wytworzenie dwóch koncentrycznych cylindrów tkanki podśluzówkowej, przy czym zeszyte złącza obu cylindrów są przesunięte względem siebie, i następnie spojenie razem obu cylindrów tkanki podśluzówkowej, zapewnia to, że otwory po szwach nie będą powodowały wycieku z wytworzonej protezy. Ponadto, wykonania z zastosowaniem obróbki środkiem usieciowującym dla zamknięcia złącza pierwszego cylindra oczywiście nie mają

184 497 żądnych perforacji wytworzonych w ścianie cylindra i w związku z tym nie będą przeciekały. Cylindry wytworzone według niniejszego wynalazku stanowią w zasadzie pozbawione złącza cylindry, przez które nie przecieka płyn, i nie wymagają one dodatkowych środków związanych z wyciekiem płynów. Właściwość ta jest szczególnie ważna przy stosowaniu protez jako wszczepów naczyniowych do zastępowania moczowodu lub jako przetoki. Protezą można dalej manipulować (to znaczy ciąć, zginać, zszywać i tak dalej) tak, aby nadawała się do rozmaitych zastosowań medycznych, gdzie korzystne jest zastosowanie materiału podśluzówkowego według niniejszego wynalazku.

Inne cechy i aspekty niniejszego wynalazku specjalista oceni po zapoznaniu się z niniejszym opisem. Takie cechy, aspekty i oczekiwane odmiany i modyfikacje pozost^aą w zakresie niniejszego wynalazku.

Przykład 1

Wytwarzanie cylindrycznych protez z tkanki podśluzówkowej

W jednym z wykonań sposób wytwarzania protezy obejmuje dobranie przepuszczalnego dla wody wydrążonego mandrynu o odpowiedniej średnicy i spiralne owinięcie mandrynu pępowiną. Następnie nakłada się określoną liczbę warstw tkanki podśluzówkowej, przy czym „warstwę tkanki podśluzówkowej” definiuje się jako kawałek tkanki podśluzówkowej, owinięty 360° wokół mandrynu. Typowo, jedna lub dwie warstwy zapewniają wytrzymałość na rozerwanie około 1000-2000 mm Hg po wytworzeniu w sposób opisany poniżej.

Płat tkanki podśluzówkowej umieszcza się na gładkiej powierzchni warstwą błony śluzowej do góry. Owinięty pępowiną mandryn układa się na tym płacie tak, aby jego oś długa była równoległa do osi długiej tkanki podśluzówkowej. Następnie stosuję się żyletkę do przecięcia tkanki podśluzówkowej równolegle do osi mandrynu w celu wytworzenia Unijnego brzegu tkanki podśluzówkowej. Tkankę podśluzówkową nakłada się na mandryn ruchem nawijania, wytwarzając pożądaną liczbę warstw (typowo, dwie) i obszar nakładania (zdefiniowany przez kąt nakładania się (Θ) około 30°, rozciągający się między dwoma brzegami bocznymi tkanki podśluzówkowej, tworząc cylinder tkanki podśluzówkowej o złączu podłużnym.

Po całkowitym owinięciu mandrynu, jeden koniec mandrynu zamyka się i wnętrze mandrynu pokrytego tkanką podśluzówkową łączy się z pompą próżniową. Próżnia powoduje, że ciśnienie atmosferyczne wywiera działanie kompresyjne na warstwy tkanki podśluzówkowej i przyśpiesza odwodnienie tkanki podśluzówkowej. Proces zamykania próżnią/suszenia dokonuje się typowo w ciągu około 4 godzin. Po zakończeniu suszenia i zamykania chwyta się i ciągnie wzdłuż końce pępowiny. Pępowina łatwo odwija się pod cylindrem tkanki podśluzówkowej, który następnie łatwo zsuwa się z mandrynu. W wyniku powstaje cylinder bez złączy, wyglądający jak słomka do napojów.

Można stosować inne typy szczeliwa, stężenie i sposób owijania. Na przykład, sposób taki stanowi spiralne owijanie długiego, wąskiego paska tkanki podśluzówkowej na mandrynie z obszarem nakładania i następnie spiralne owijanie w kierunku przeciwnym. Zapewnia to cztery warstwy tkanki podśluzówkowej, podtrzymujące ciśnienie wewnątrz. Tę podwójną spiralę można łączyć ze sposobem owijania pokazanym na fig. 3. Według niniejszego wynalazku tkankę podśluzówkową można owijać na mandrynie w różnych orientacjach. Jedynym ograniczeniem jest to, aby nie było przerw między złączami nakładających się tkanek. W korzystnych wykonaniach złącza wytworzone przez nakładające się paski tkanki podśluzówkowej powinny zachodzić na siebie o 0,5-3 cm i więcej, korzystnie, od 1 do 2 cm.

Przykład 2

Spawanie punktowe złączy z tkanki podśluzówkowej

W jednym z wykonań złącze owiniętej tkanki można „spawać punktowo” dla zapewnienia tego, żeby część końcowa nie obluzowała się. Według tego wykonania wynalazku, zachodzący obszar tworzący złącze pociera się wzdłuż pałeczką zwilżoną χ% aldehydem glutarowym (lub innym środkiem usieciowującym lub adhezyjnym). Wartość χ wynosi od około 0,1 do około 1,0%, korzystnie około 0,5%, jednak istnieje związek między szerokością złącza, stężeniem aldehydu glutarowego i liczbą zwojów, określający ciśnienie rozrywające. Zamiast tego, złącze można spawać punktowo laserem.

184 497

W innym wykonaniu złącze cylindra z tkanki podśluzówkowej można spawać punktowo termicznie w celu dalszego zamknięcia złączą tkanki, do wytworzenia jednostkowego cylindra tkanki podśluzówkowej. Za jakość termicznego spawania punktowego tkanki podśluzówkowej odpowiadają cztery czynniki: 1) temperatura 2) siła 3) czas przykładania siły i 4) kształt narzędzia do spawania termicznego, narzędzie ostro zakończone daje spawanie z wytworzeniem otworu. Narzędzie zakończone tępo nie wytwarza otworu, a zakończenie soczewkowe może tworzyć mały otwór.

Stosując małą lutownicę z zakończeniem kalibrowanym temperaturowo, można wtopić tkankę podśluzówkową dla wytworzenia punktów „spawania” pomiędzy dwoma kawałkami tkanki podśluzówkowej. Umieszczając próbkę tkanki podśluzówkowej na płytce szklanej (w celu uniknięcia rozpraszania ciepła), ogrzane zakończenie przykłada się do tkanki podśluzówkowej w celu określenia temperatury i czasu przyłożenia, niezbędnego do stopnia tkanki. Badania prowadzono na paskach tkanki podśluzówkowej o szerokości 1 cm, nałożonych na siebie o 1 cm, w celu określenia liczby termicznych spawów punktowych niezbędnych do złączenia dwóch kawałków tkanki podśluzówkowej. Pięć spawań punktowych w nakładającym się obszarze o wymiarach 1x1 cm zapewnia połączenie bardziej wytrzymałe, niż siła potrzebna do rozerwania pojedynczej grubości paska o szerokości 1 cm. Zakończenie ostre daje małe, punktowe połączenie z wytworzeniem otworu, tak więc zadaniem jest zidentyfikowanie parametrów, pozwalających zapewnić najsilniejsze spawanie z wytworzeniem możliwie najmniejszego otworu.

W celu optymalizacji warunków spawania punktowego przeprowadzono poniższe doświadczenia. Zastosowano kawałki tkanki podśluzówkowej o szerokości 1 cm i długości 10 cm; wytworzono 50 próbek i badano je przy utrzymywaniu na stałym poziomie trzech z czterech parametrów (temperatura, czas, siła i kształt zakończenia) i zmianie jednego parametru, w tych pierwszych badaniach stosowano zakończenie zaostrzone. Następnie badania powtórzono z zakończeniem soczewkowatym 0,5 mm, i potem z zakończeniem tępym o średnicy 1 mm. Wyniki wskazują, w jaki sposób uzyskać najsilniejsze spawanie z wytworzeniem najmniejszego otworu, mierzonego pod mikroskopem. Określiliśmy również wytrzymałość na rozerwanie wybranych próbek, stosując urządzenie MTS.

b) Model zwierzęcy

Do badania odpowiedzi organizmu gospodarza na spawane punktowo paski tkanki podśluzówkowej zastosowano model szczurów odstawionych od matki. Szczury znieczulono i utrzymywano w znieczuleniu metafanem, podawanym przez maskę na pysk. Powierzchnię brzuszną zwierzęcia przygotowano do zabiegu chirurgicznego w warunkach jałowych, w każdym z kwadrantów skóry brzucha wykonano podłużne nacięcia skóry. Następnie w tkance podskórnej każdego szczura wykonano dwustronne kieszenie podskórne poprzez rozwarstwienie na tępo. W każdej z kieszeni umieszczono podskórnie jedną próbkę badaną o powierzchni 1 cm²i przytwierdzono w tym położeniu jednym szwem z polipropylenu 5-0 do leżącej poniżej powięzi, nacięcia skórne zamknięto pojedynczym przerywanym szwem nicią polipropylenową 5-0. Do badania zastosowano 24 szczury.

Po określonym czasie dokonano uśmiercenia zwierząt dosercowym wstrzyknięciem chlorku potasu (1, 2, 4 i 8 tygodni po wszczepieniu).

C) Analiza morfologiczna

Próbki pobrane do oceny morfologicznej utrwalano w utrwalaczu Trumpa przez 24 godziny i następnie umieszczano w buforze fosforanowym. Próbki do oceny w mikroskopie świetlnym zatapiano w parafinie i wykonywano z nich skrawki o grubości 2-3 pm. Skrawki zabarwiano hematoksyliną i eozyną do oceny ogólnej morfologii i barwieniem VonKossa do oceny zwapnień.

Przykład 3

Wytwarzanie i badanie cylindra tkanki podśluzówkowej

Celem tego badania było wytworzenie wszczepów o średnicy zewnętrznej 5,0 mm. Wydrążony mandryn o średnicy 4 mm, zaopatrzony w wiele otworów, spiralnie owinięto niezachodzącą na siebie pępowiną. Następnie nałożono dwie i pół warstwy tkanki podśluzówkowej dla wytworzenia cylindra tkanki podśluzówkowej i część zachodzącą przytwierdzono aldehy184 497 dem glutarowym w jednej grupie i szwami w drugiej grupie. Następnie wzdłuż cylindra tkanki podśluzówkowej owinięto drugi płat tkanki podśluzówkowej i zeszyto razem przeciwległe brzegi drugiego płata tkanki podśluzówkowej. Po owinięciu jeden z końców mandrynu połączono z pompą próżniową, a drugi koniec mandrynu zamknięto. Powstała w mandrynie próżnia powoduje, że ciśnienie atmosferyczne ściska mocno razem warstwy, tkanki podśluzówkowej i usuwa wilgoć z tkanki podśluzówkowej, co wymaga około 24 godzin.

Po wysuszeniu warstw tkanki podśluzówkowej końce pępowiny chwyta się i pociąga wzdłuż. Pępowina równo i łatwo rozwija się pod cylindrem tkanki podśluzówkowej, który następnie łatwo zsuwa się z mandrynu.

e) Badanie statyczne

Przed badaniem oporności na rozrywanie każdy wszczep z tkanki podśluzówkowej namoczono w 0,9% roztworze soli fizjologicznej w temperaturze 37°C na 24 godziny. Celem tego badania było określenie trwałości złączy.

W celu określenia wytrzymałości na rozrywanie jeden z końców cylindra tkanki podśluzówkowej przymocowano do łącznika, używanego do zastosowania ciśnienia powietrza. Drugi koniec cylindrycznego wszczepu z tkanki podśluzówkowej zamknięto szwem i podano rosnące ciśnienie powietrza. Ciągły zapis ciśnienia względem czasu umożliwia dokładne określenie ciśnienia rozerwania. Naszym celem jest uzyskanie ciśnienia rozerwania wynoszącego co najmniej 1000 mm Hg. Korzystnym sposobem wytwarzania jest sposób powodujący rozerwanie (przy dowolnym ciśnieniu) bez rozejścia się warstw. Cylindryczne wszczepy z tkanki podśluzówkowej, które przeszły test statyczny, poddano testowi pulsacyjnemu.

f) Test pulsacyjny

Okresem krytycznym dla cylindrycznego wszczepu z tkanki podśluzówkowej jest pierwsze kilka tygodni po wszczepieniu, kiedy wszczep jest we wstępnej fazie remodelowania i poddany, jest działaniu ciepłej krwi, z ciśnieniem statycznym (rozkurczowym) i pulsacyjnym. W tym czasie najistotniejsze jest to, czy wszczep zachowa wytrzymałość w okresie wczesnego remodelowania. W związku z tym przeprowadziliśmy badanie pulsacyjnym ciśnieniem wszczepów w soli fizjologicznej w temperaturze 37°C. Stosowano ciśnienie pulsacyjne 200/150 mm Hg z częstotliwością,. 1,'sek. Badanie prowadzono przez 2 tygodnie, po których przeprowadzono statyczne badanie na rozerwanie.

Przykład 4

Badanie pulsacyjne cylindrów tkanki podśluzówkowej

W celu zbadania trwałości cylindrów tkanki podśluzówkowej, wytworzonych z płatów tkanki podśluzówkowej według niniejszego wynalazku, opracowano sposób badania pulsacyjnego. Dołączono pompę ciśnieniową pulsacyjną, podającą pulsy ciśnienia o regulowanej intensywności przy 4,5 Hz. Płynem w systemie była woda jałowa. Ciśnienie podawano na wytworzone cylindryczne wszczepy z tkanki podśluzówkowej, przymocowane do wylotu pompy. Cylindry zanurzono w wodzie o temperaturze 37°C, co miało naśladować warunki fizjologiczne. Typowo, system badania pulsacyjnego stosowano przy ciśnieniu 150/50 mm Hg lub 400/200 mm Hg. Spadek podawanego ciśnienia wskazuje na uszkodzenie wszczepu.

Wyniki badania cylindrów wytworzonych z tkanki podśluzówkowej

Cylindry tkanki podśluzówkowej poddane obróbce aldehydem

Wokół zaopatrzonego w wiele otworów wydrążonego mandrynu owinięto nawodnioną tkankę podśluzówkową jelita cienkiego (dwa i pół obrotu), i zanurzono w rozcieńczonym roztworze aldehydu glutarowego (GA), i wysuszono w próżni, jak to opisano uprzednio. Te potraktowane GA cylindry tkanki podśluzówkowej badano następnie na urządzeniu do badania pulsacyjnego.

Wszczepy potraktowane > 1 % roztworem GA (wagowo) wykazywały istotną trwałość w ciśnieniu pulsacyjnym (400/200), i pozostawały nieuszkodzone przez ponad 5,5 miliona cyklów pulsacyjnych. Wszczepy potraktowane <1% roztworem GA (wagowo) wykazywały trwałość znamiennie mniejszą; przetrwały one mniej niż 500000 cykli w podobnych warunkach. W związku z tym obróbka cylindrów tkanki podśluzówkowej 1 % (wagowo) lub bardziej stężonym roztworem GA umożliwia wytworzenie jednostkowego cylindra tkanki podśluzówkowej o pożądanej trwałości i oporności na ciśnienie pulsacyjne.

184 497

Niepoddane obróbce, zaszyte ręcznie cylindry tkanki podśluzówkowej

Wokół zaopatrzonego w wiele otworów wydrążonego mandrynu owinięto nawodnioną tkankę podśluzówkową jelita cienkiego, złącze zeszyto i następnie owinięto dodatkową warstwą tkanki podśluzówkowej jelita i cienkiego i zaszyto ręcznie wzdłuż, jak to przedstawiono na fig. 5b i 5c. Te niepoddane obróbce, zaszyte ręcznie cylindry badano następnie na urządzeniu do badania pulsacyjnego.

Wyniki tych badań wykazały, że cylindry zaszyte ręcznie przetrwały ponad 6 milionów cykli pulsacyjnych; wówczas badanie celowo przerwano; granice trwałości pozostają nadal do ustalenia.

Claims

1. Cylindryczna proteza z tkanki podśluzówkowej, znamienna tym, że zawiera pierwszy płat (60) tkanki podśluzówkowej, uformowany w kształt cylindra tkanki podśluzówkowej i zaopatrzony w pierwszy brzeg (64) i przeciwny drugi brzeg (65), przy czym przeciwny drugi brzeg (65) pierwszego płata (60) jest wysunięty nad pierwszym brzegiem (64) pierwszego płata (60), tworząc wielowarstwowy obszar nakładania (62) tkanki podśluzówkowej na siebie z zakładką, zaś warstwy tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładania (62) są do siebie wzajemnie przytwierdzone, i drugi płat (70) tkanki podśluzówkowej, zaopatrzony w pierwszy brzeg (74) i przeciwny drugi brzeg (76), przy czym drugi płat (70) przylega do cylindra tkanki podśluzówkowej, i pierwszy brzeg (74) i przeciwny drugi brzeg (76) drugiego płata (70) są zeszyte razem wzdłuż cylindra tkanki podśluzówkowej bez powodowania perforacji leżącego pod spodem cylindra tkanki podśluzówkowej.

2. Cylindryczna proteza według zastrz. 1, znamienna tym, że pierwszy brzeg (64) i przeciwny drugi brzeg (65) pierwszego płata (60) tkanki podśluzówkowej są do siebie równoległe.

3. Cylindryczna proteza według zastrz. 1, znamienna tym, że cylinder tkanki podśluzówkowej zawiera dwie warstwy tkanki podśluzówkowej, a wielowarstwowy obszar nakładania (62) zawiera trzy warstwy tkanki podśluzówkowej.

4. Cylindryczna proteza według zastrz. 1, znamienna tym, że wiele warstw tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładania (62) jest przytwierdzonych do siebie wzajemnie za pomocą środka usieciowującego.

5. Cylindryczna proteza według zastrz. 1, znamienna tym, że cylinder tkanki podśluzówkowej i drugi płat (70) tkanki podśluzówkowej są połączone ze sobą za pomocą kompresji.

6. Cylindryczna proteza według zastrz. 4, znamienna tym, że środek usieciowujący stanowi aldehyd glutarowy.

7. Cylindryczna proteza według zastrz. 1, znamienna tym, że wiele warstw tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładania (62) jest przytwierdzonych do siebie wzajemnie szwami, a obszar nakładania (62) jest przesunięty w stosunku do szwów wytworzonych w drugim płacie (70) tkanki podśluzówkowej.

8. Cylindryczna proteza według zastrz. 7, znamienna tym, że cylinder tkanki podśluzówkowej i drugi płat (70) tkanki podśluzówkowej są połączone ze sobą za pomocą kompresji.

9. Cylindryczna proteza według zastrz. 1, znamienna tym, że tkanka podśluzówkowa zawiera jelitową tkankę podśluzówkową, oddzieloną od leżącej w kierunku światła (abluminalnie) warstwy mięśniowej i co najmniej od części luminalnej błony mięśniowej kręgowca stałocieplnego.

10. Cylindryczna proteza według zastrz. 1, znamienna tym, że powierzchnia abluminalna cylindra tkanki podśluzówkowej znajduje się na zewnątrz cylindra.

11. Cylindryczna proteza z tkanki podśluzówkowej, znamienna tym, że zawiera pierwszy płat (60) tkanki podśluzówkowej, uformowany w kształt cylindra tkanki podśluzówkowej i zaopatrzony w pierwszy brzeg (64) i przeciwny drugi brzeg (65), przy czym przeciwny drugi brzeg (65) pierwszego płata (60) jest wysunięty nad pierwszym brzegiem (64) pierwszego płata (60), tworząc wielowarstwowy obszar nakładania (62) tkanki podśluzówkowej na siebie z zakładką, zaś warstwy tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładania są do siebie wzajemnie przytwierdzone, i drugi płat (70) tkanki podśluzówkowej, zaopatrzony w pierwszy brzeg (74) i przeciwny drugi brzeg (76), przy czym drugi płat (70) przylega do cylindra tkanki podśluzówkowej, i przeciwny drugi brzeg (76) drugiego płata (70) jest wysunięty nad pierwszym brzegiem (74) drugiego płata (70) i jest przyszyty do drugiego płata (70) tkanki podśluzówkowej bez powodowania perforacji leżącego pod spodem cylindra tkanki podśluzówkowej.

184 497

12. Cylindryczna proteza według zastrz. 11, znamienna tym, że pierwszy brzeg (64) i przeciwny drugi brzeg (65) pierwszego płata (60) tkanki podśluzówkowej są do siebie równoległe.

13. Cylindryczna proteza według zastrz. 11, znamienna tym, że wiele warstw tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładania (62) jest przytwierdzonych do siebie wzajemnie środkiem usieciowującym.

14. Cylindryczna proteza według zastrz. 11, znamienna tym, że cylinder tkanki podśluzówkowej i drugi płat tkanki podśluzówkowej są połączone ze sobą za pomocą kompresji.

15. Cylindryczna proteza według zastrz. 13, znamienna tym, że środek usieciowujący stanowi aldehyd glutarowy.

16. Cylindryczna proteza według zastrz. 11, znamienna tym, że wiele warstw tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładania (62) jest przytwierdzonych do siebie wzajemnie szwami, a obszar nakładania (62) jest przesunięty w stosunku do szwów wytworzonych w drugim płacie (70) tkanki podśluzówkowej.

17. Cylindryczna proteza według zastrz. 11, znamienna tym, że cylinder tkanki podśluzówkowej i drugi płat (70) tkanki podśluzówkowej są połączone ze sobą za pomocą kompresji.

18. Cylindryczna proteza według zastrz. 11, znamienna tym, że tkanka podśluzówkowa zawiera jelitową tkankę podśluzówkową, oddzieloną od leżącej w kierunku światła (abluminalnie) warstwy mięśniowej i co najmniej od części luminalnej błony mięśniowej kręgowca stałocieplnego.

19. Sposób wytwarzania cylindrycznej protezy z tkanki podśluzówkowej, znamienny tym, że dobiera się mandryn o określonej średnicy, po czym na ten mandryn nakłada się pierwszy płat tkanki podśluzówkowej, posiadający brzeg pierwszy i przeciwny drugi brzeg, tworząc cylinder tkanki podśluzówkowej, przy czym ten przeciwny drugi brzeg pierwszego płata tkanki podśluzówkowej rozciąga się nad pierwszym brzegiem pierwszego płata tkanki podśluzówkowej, ograniczając wielowarstwowy obszar nakładania się tkanki podśluzówkowej, następnie przytwierdza się warstwy tkanki podśluzówkowej w obszarze nakładania się wzajemnie do siebie, i nakłada się drugi płat tkanki podśluzówkowej, posiadający brzeg pierwszy i przeciwny drugi brzeg, na cylinder tkanki podśluzówkowej, po czym zezywa się przeciwny drugi brzeg drugiego płata tkanki podśluzówkowej z nałożonym drugim płatem tkanki podśluzówkowej wzdłuż cylindra tkanki podśluzówkowej, bez powodowania perforacji cylindra tkanki podśluzówkowej, i cylinder tkanki podśluzówkowej i drugi płat tkanki podśluzówkowej poddaje się kompresji, dociskając je do mandrynu, w warunkach odwodnienia.

2θ.

Sposób według zastrz. 19, znamienny tym, że przed nałożeniem na mandryn pierwszego płata tkanki podśluzówkowej nakłada się na mandryn pasek materiału przepuszczalnego dla wody, a po wytworzeniu protezy cylindrycznej pasek materiału przepuszczalnego dla wody usuwa się z mandrynu, ułatwiając zsuwanie cylindrycznej protezy z mandrynu.

21. Sposób według zastrz. 20, znamienny tym, że pierwszy i drugi przeciwne brzegi drugiego płata tkanki podśluzówkowej zszywa się razem wzdłuż cylindra tkanki podśluzówkowej bez powodowania perforacji cylindra tkanki podśluzówkowej.

22. Sposób według zastrz. 19, znamienny tym, że przeciwny drugi brzeg drugiego płata rozciąga się nad pierwszym brzegiem drugiego płata tkanki podśluzówkowej i ten przeciwny drugi brzeg drugiego płata zszzywa się wzdłuż cylindra tkanki podśluzówkowej bez powodowania perforacji cylindra tkanki podśluzówkowej.

23. Sposób wytwarzania cylindrycznej protezy z tkanki podśluzówkowej, znamienny tym, że dobiera się mandryn o określonej średnicy, nakłada się pierwszy płat tkanki podśluzówkowej, posiadający pierwszy brzeg i przeciwny drugi brzeg, na mandryn, tworząc cylinder tkanki podśluzówkowej, przy czym ten przeciwny drugi brzeg pierwszego płata tkanki podśluzówkowej rozciąga się nad pierwszym brzegiem pierwszego płata tkanki podśluzówkowej, ograniczając wielowarstwowy obszar nakładania się tkanki podśluzówkowej na siebie z zakładką, styka się cylinder tkanki podśluzówkowej z roztworem zawierającym środek usieciowujący, nakłada się drugi płat tkanki podśluzówkowej, posiadający pierwszy brzeg i przeciwny drugi brzeg, na cylinder tkanki podśluzówkowej, zezzywa się razem pierwszy i drugi przeciwne do siebie brzegi drugiego płata tkanki podśluzówkowej wzdłuż cylindra

184 497 tkanki podśluzówkowej, bez powodowania perforacji cylindra tkanki podśluzówkowej, i poddaje się kompresji cylinder tkanki podśluzówkowej i drugi płat tkanki podśluzówkowej, dociskając je do mandrynu w warunkach odwodnienia.

24. Sposób według zastrz. 23, znamienny tym, że przed nałożeniem na mandryn pierwszego płata tkanki podśluzówkowej nakłada się na mandryn pasek materiału przepuszczalnego dla wody, przy czym po wytworzeniu protezy cylindrycznej pasek materiału przepuszczalnego dla wody usuwa się z mandrynu, ułatwiając zsuwanie cylindrycznej protezy z mandrynu.

25. Sposób według zastrz. 24, znamienny tym, że po zetknięciu cylindra tkanki podśluzówkowej z środkiem usieciowującym, a przed nałożeniem drugiego płata tkanki podśluzówkowej na cylinder tkanki podśluzówkowej, cylinder tkanki podśluzówkowej i drugi płat tkanki podśluzówkowej poddaje się kompresji, dociskając je do mandrynu w warunkach odwodnienia.

26. Sposób według zastrz. 23, znamienny tym, że stosuje się roztwór usieciowujący zawierający od około 0,1 do około 1,0% aldehydu glutarowego.

27. Sposób według zastrz. 24, znamienny tym, że stosuje się mandryn w postaci wydrążonego porowatego cylindra, pustego w środku, zaś kompresję tkanki biologicznej przeprowadza się poprzez podłączenie podciśnienia do światła mandrynu.

28. Sposób według zastrz. 24, znamienny tym, że cylinder tkanki podśluzówkowej i drugi płat tkanki podśluzówkowej ogrzewa się w czasie kompresji cylindra tkanki podśluzówkowej i drugiego płata tkanki podśluzówkowej.

29. Sposób według zastrz. 24, znamienny tym, że kompresję cylindra tkanki podśluzówkowej i drugiego płata tkanki podśluzówkowej przeprowadza się w komorze kompresyjnej.

30. Sposób wytwarzania cylindrycznej protezy z tkanki podśluzówkowej, znamienny tym, że dobiera się mandryn o określonej średnicy, po czym nakłada się pierwszy płat tkanki podśluzówkowej, posiadający pierwszy brzeg i przeciwny drugi brzeg, na materiał przepuszczalny dla wody, tworząc cylinder tkanki podśluzówkowej, przy czym ten drugi przeciwny brzeg pierwszego płata tkanki podśluzówkowej rozciąga się nad pierwszym brzegiem pierwszego płata tkanki podśluzówkowej, ograniczając wielowarstwowy obszar nakładania się tkanki podśluzówkowej, następnie cylinder tkanki podśluzówkowej poddaje się kompresji, dociskając go do mandrynu w warunkach odwodnienia i zezywa się razem warstwy obszaru nakładania, po czym na cylinder tkanki podśluzówkowej nakłada się drugi płat tkanki podśluzówkowej, posiadający pierwszy brzeg boczny i przeciwny drugi brzeg i zszywa się pierwszy i drugi przeciwne brzegi drugiego płata tkanki podśluzówkowej wzdłuż cylindra tkanki podśluzówkowej, bez powodowania perforacji cylindra tkanki podśluzówkowej, a następnie cylinder tkanki podśluzówkowej i drugi płat tkanki podśluzówkowej poddaje się kompresji, dociskając je do mandrynu w warunkach odwodnienia.

31. Sposób według zastrz. 30, znamienny tym, że przed nałożeniem na mandryn pierwszego płata tkanki podśluzówkowej nakłada się na mandryn pasek materiału przepuszczalnego dla wody, przy czym po wytworzeniu protezy cylindrycznej pasek materiału przepuszczalnego dla wody usuwa się z mandrynu, ułatwiając zsuwanie cylindrycznej protezy z mandrynu.

32. Sposób według zastrz. 3l, znamienny tym, że stosuje się mandryn w postaci wydrążonego porowatego cylindra, pustego w środku, zaś kompresję tkanki biologicznej przeprowadza się poprzez podłączenie podciśnienia do światła mandrynu.

33. Sposób według zastrz. 30, znamienny tym, że cylinder tkanki podśluzówkowej i drugi płat tkanki podśluzówkowej ogrzewa się w czasie kompresji cylindra tkanki podśluzówkowej i drugiego płata tkanki podśluzówkowej.

34. Sposób według zastrz. 30, znamienny tym, że etap kompresji cylindra tkanki podśluzówkowej i drugiego płata tkanki podśluzówkowej przeprowadza się w komorze kompresyjnej.

35. Sposób wytwarzania cylindrycznej protezy z tkanki podśluzówkowej, znamienny tym, że na mandryn nakłada się płat tkanki podśluzówkowej, posiadający pierwszą część brzeżną i drugą część brzeżną, przy czym pierwsza i druga część brzeżna płata tkanki podśluzówkowej nakładają się, tworząc cylinder tkanki podśluzówkowej, następnie styka się nakładające się części brzeżne pierwszą i drugą ze środkiem usieciowującym, i poddaje się kompresji tę nakładające się części brzeżne pierwszą i drugą w warunkach odwodnienia.

184 497

36. Sposób według zastrz. 35, znamienny tym, że nakładające się części pierwszą i drugą poddaje się kompresji próżniowej.

37. Sposób według zastrz. 35, znamienny tym, że jako środek usieciowujący stosuje się aldehyd glutarowy.