PL183259B1

PL183259B1 - Sposób i mechanizm do zamykania palców na początku procesu wykonywania pończochy lub skarpety w dziewiarce okrągłej

Info

Publication number: PL183259B1
Application number: PL97330871A
Authority: PL
Inventors: Paolo Conti
Original assignee: Golden Lady Spa
Priority date: 1996-04-29
Filing date: 1997-04-28
Publication date: 2002-06-28
Also published as: DE69709106D1; IL126601A; DK0907777T3; SI9720036A; NO985026L; NO311897B1; MD1949B2; SK146698A3; TR199700322A2; LT98149A; ATE210752T1; KR20000065076A; KR100298423B1; CN1068644C; CZ295179B6; ES2168632T3; BR9709177A; RU2168573C2; JP2000509113A; NZ332501A

Abstract

1. Sposób zamykania palców, napoczatku procesu wykonywania ponczochy lub skarpety, w dziewiarce okraglej, w którym formuje sie szereg sciegów o dowolnym ukladzie, na poczatku wyko- nywania wyrobu, formuje sie tkaniny na worek pal- cowy przez igly pierwszego luku stanowiacego w przyblizeniu polowe kola oraz przenosi sie po- czatkowy wolny brzeg worka na igly przeciwleglego luku do wprowadzenia go we wspólprace z iglami przeciwleglego luku, w celu zapoczatkowania w ten sposób wykonywania tkaniny czesci rurowej w yro- bu, znam ienny tym , ze zasysa sie brzeg ( T l) tkani- ny (T) w rejonie skoncentrowanego zasysania po- wietrza wokól wewnetrznej czesci kola iglowego podczas jej przenoszenia i przem ieszcza.................. 5. Mechanizm do zamykania palców, na po- czatku procesu wykonywania ponczochy lub skar- pety, w dziewiarce okraglej, skladajacy sie z cylin- dra iglowego ze wzdluznymi chwytami, w których wpasowane sa ruchome igly i krzywek urucham iaja- cych igly, zaczepów rury, znam ienny tym , ze za- FIG. 5 PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób i mechanizm do zamykania palców na początku procesu wykonywania pończochy lub skarpety, w dziewiarce okrągłej.

W dziewiarkach okrągłych do produkcji pończoch lub skarpet, jednym ze sposobów zamykania palców w częściach garderoby, bezpośrednio wewnątrz maszyny, która później je wytwarza, jest zaczynanie procesu od formowania samej części na palce, to jest stopy, a nie od formowania mankietu lub górnego brzegu, po utworzeniu szeregu ściegów rozpoczynających wyrób, tylko pewien łuk igieł, w przybliżeniu odpowiadający jednej połowie obwodu cylindra, jest zajęty wykonywaniem części tkaniny, która będzie tworzyła palce części garderoby, po czym wolny brzeg części tkaniny jest przenoszony do i na igły przeciwległego łuku igieł, odpowiadającego pozostałej połowie obwodu cylindra. To przeniesienie odbywa się w dwóch operacjach. W znanych sposobach jest ono rozpoczynane w pierwszym miejscu przez elementy mechaniczne, które zaciskają tkaninę przenoszoną i umiejscawiają ją w taki sposób, że w drugiej operacji, inne elementy mechaniczne przejmują ją i kończą przeniesienie na igły przeciwległego łuku, co przechodzi w „dzianie jej w” dalszą część wyrobu o kształcie rurowym, wytwarzanie której postępuje od tej chwili naprzód. Jednak to w sposób nieunikniony pociąga za sobą niemałe problemy związane z komplikowaniem się mechanizmu niezbędnego do przeprowadzania operacji zasygnalizowanej powyżej i elementów mechanicznych, z których ten mechanizm się składa.

Znany jest cylinder igłowy ze wzdłużnymi chwytami, w których przemieszczają się igły. W zamocowanym na stałe pierścieniu, otaczającym górny koniec cylindra igłowego są promieniowe chwyty, w których przesuwają się wsporniki kiedy współpracują z igłami przy formowaniu tkaniny. Dysk posiada zaczepy zaprojektowane do współpracy z igłami i ze wspornikami, w wersji tradycyjnej dziewiarki okrągłej do produkowania wyrobów posiadających strukturę rurową takich jak pończochy, skarpety i tym podobne. Odnośnikiem oznaczono tradycyjną rurę zasysania, do wyrobu podczas jego formowania, w celu napinania wyrobu tak, żeby następowało równe formowanie się pętli, przy czym rura zasysania posiada górną część końcową w postaci ukształtowanego w lejek wylotu, na równi ze strefą roboczą igieł. W celu zastosowania rozwiązania w praktyce, rura z jej wylotem nie porusza się razem z układem obrotowym cylindra igłowego.

W przeciwieństwie do tamtego, niniejszy wynalazek w dużym stopniu redukuje skomplikowanie elementów mechanicznych niezbędnych do uzyskania przeniesienia tej części tkaniny, która jest przeznaczona do utworzenia palców części garderoby, a przy tym daje inne korzystne wyniki i zalety.

Sposób zamykania palców, na początku procesu wykonywania pończochy lub skarpety, w dziewiarce okrągłej, w którym formuje się szereg ściegów o dowolnym układzie, na początku wykonywania wyrobu, formuje się tkaniny na worek palcowy przez igły pierwszego łuku stanowiącego w przybliżeniu połowę koła oraz przenosi się początkowy wolny brzeg worka na igły przeciwległego łuku do wprowadzenia go we współpracę z igłami przeciwległego łuku, w celu zapoczątkowania w ten sposób wykonywania tkaniny części rurowej wyro

183 259 bu, według wynalazku charakteryzuje się tym, że zasysa się brzeg tkaniny w rejonie skoncentrowanego zasysania powietrza wokół wewnętrznej części koła igłowego podczas jej przenoszenia i przemieszcza się wolny brzeg stopniowo na zewnątrz poza koło igłowe, za pomocą uaktywniającego się układu mechanicznego złożonego korzystnie z wsporników i kolców.

Ponadto uaktywnia się układ złożony ze wsporników i kolców w pobliżu końca strefy skoncentrowanego zasysania.

Po czym chwyta się wolny brzeg tkaniny i przemieszcza się go, promieniowo na zewnątrz, poza koło igłowe za pomocą uaktywnionych wsporników ruchomych w kierunku promieniowym.

Podczas formowania worka palcowego napręża się tkaninę tego worka za pomocą rury zasysającej, przy czym dla intensyfikacji naprężania włącza się zasysanie w rejonie skoncentrowanego zasysania powietrza, wokół wewnętrznej części koła igłowego.

Mechanizm do zamykania palców, na początku procesu wykonywania pończochy lub skarpety, w dziewiarce okrągłej, składający się z cylindra igłowego ze wzdłużnymi chwytami, w których wpasowane są ruchome igły i krzywek uruchamiających igły, zaczepów rury, według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera układ sterujący igłami pierwszego łuku stanowiący w przybliżeniu połowę koła igieł do formowania tkaniny na worek palcowy, układ zawierający zasysający otwór wylotu i dodatkowej rury stanowiącej kontynuację zasysającego otworu wylotu tworzącego rejon skoncentrowanego zasysania powietrza, w miejscu ustalonym, wokół wewnętrznej części cylindra igłowego do przenoszenia wolnego brzegu tkaniny na igły drugiego łuku przeciwległego do pierwszego łuku igieł.

Mechanizm ma wydłużony łukowaty zasysający otwór wylotu przy górnym końcu dodatkowej rury, a przy przeciwległym końcu tej rury znajduje się sterujący zawór.

Ponadto mechanizm zawiera układ pneumatyczny zasysający, do naprężania wyrobu podczas jego formowania, z ukształtowanym w lejek otworem wlotowym wewnątrz cylindra igłowego, na końcu zamocowanej na stałe rury zasysającej, rozciągający się w górę we wnętrzu cylindra igłowego, przy czym wydłużony zasysający otwór wylotu jest połączony z ukształtowanym w lejek otworem wlotowym i z zamocowaną na stałe rurą zasysającą ma zawór umożliwiający zamykanie zamocowanej na stałe rury.

Mechanizm zawiera jeszcze naprężający pneumatyczny układ zasysający, z ukształtowanym w lejek otworem wlotowym wewnątrz cylindra igłowego oraz zawiera płaski komponent, który nadaje się do sprężystego odginania, zdolny do przemieszczania tak, żeby pokrywał otwór wlotowy za wyjątkiem szczeliny ograniczonej przez wycięcie na krawędzi płaskiego komponentu, szczelina tworzy rejon skoncentrowanego zasysania powietrza.

Następnie mechanizm zawiera podnoszone wsporniki, umieszczone w drugim łuku igłowym uzupełniającym pierwszy łuk igłowy, przy czym każdy ze wsporników jest zaopatrzony w kolec z ostrzem skierowanym na tkaninę.

Każdy z mających zdolność do unoszenia się wsporników ma występ skierowany do dołu na swym najbardziej wewnętrznym końcu, współpracujący ze wspornikowym chwytem.

Każdy z ruchomych wsporników zamocowany jest wychylnie w swoim chwycie.

Otwór ukształtowany w lejek rury zasysającej posiada na swym końcu wargę, która rozciąga się ponad wspornikami i ich kolcami i aż do linii, do której wsporniki są wycofywane i przy której one podnoszą się.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schematyczny widok z góry, z układem do zasysania wokół wnętrza koła igieł, fig. 2 i 3 - dwa częściowe przekroje po linii oznaczonej III-III na fig. 1, przedstawiające dwa położenia aktywne wsporników podczas normalnej pracy, fig. 4 i 5 - podobne do fig. 2 i 3 - położenie elementów na początku i podczas drugiego etapu mechanicznego przenoszenia, początkowego wolnego brzegu tkaniny palców, dla wprowadzenia jego we współdziałanie z igłami, które są przeznaczone do rozpoczęcia pracy przy formowaniu części rurowej, fig. od 6 do 9 - perspektywiczne widoki przedstawiające następujące po sobie etapy przenoszenia tkaniny worka palcowego do wprowadzenia jego we współdziałanie z igłami, które są przeznaczone do rozpoczęcia pracy przy formowaniu części rurowej, fig. od 10 do 13 ilość etapów w operacji przenoszenia w widoku osiowym, to jest w widoku z góry, fig. 14 i 15

183 259 sposób włączania i wyłączania zasysania przy operacjach przenoszenia, fig. 16 i 17 - podobne do fig. 14 i 15 ale z mniejszą ilością szczegółów i bardziej fragmentaryczne - alternatywne rozwiązanie do tego z fig. 14 i 15, fig. 18 - odosobniony widok wspornika w dwóch alternatywnych rozwiązaniach, fig. 19 - zmodyfikowaną wersję, z działaniem interwencyjnym wsporników w drugim etapie przenoszenia początkowego brzegu worka palcowego, fig. 20 modyfikacje układu z fig. od 1 do 5.

Na rysunku przedstawiono rozwiązanie, w którym w połączeniu z zamocowaną na stałe rurą zasysania 3, wylot 13A służy do konwencjonalnego napinania wyrobu podczas formowania, od wewnątrz koła igieł 3, a wydłużony łukowato zasysający otwór wylotu 22, taki jak przedstawiono wyraźnie na fig. 1, wyznacza rejon skoncentrowanego zasysania powietrza ograniczony końcowymi częściami 22A i 22B łączącymi go z rurą zasysania 3 i jej wylotem 3A. Wydłużony zasysający otwór wylotu 22 ciągnie się dalej w postaci dodatkowej rury 24, w której, jak zaznaczono poniżej, jest ustawiany skoncentrowany ciąg zasysania przez wydłużony łukowaty zasysający otwór wylotu 22.

W celu wytworzenia zasysania w rurze zasysania 13, przy konwencjonalnym pneumatycznym napinaniu tkaniny podczas jej formowania oraz w celu wytworzenia skoncentrowanego zasysania przez zasysający otwór wylotu 22 za pomocą zamykania zasysania przez rurę 13, z wylotem 13 A, jest zastosowany układ jaki pokazano na fig. 14 i 15, na którym przedstawiono zawór krążkowy 26 zawieszony w miejscu 28 uruchamiany cięgnem 30, przy otwieraniu przelotu w rurze zasysania 13 jak pokazano na fig. 14 oraz przy zamykaniu rury zasysania 13, jak pokazano na fig. 15. W pozycji pokazanej na fig. 14, zasysanie może także występować (ale w niewielkiej tylko części) przez dodatkową rurę 24 i wlotu zasysającego otwór wylotu 17, ale kiedy zawór 26 zamyka główną rurę zasysającą 13 zasysanie jest skoncentrowane w dodatkowej rurze 24, skutkujące pełną siłą ssania przez zasysający otwór wylotu 22 dla celów wyznaczonych poniżej. Alternatywne rozwiązanie jest pokazane na fig. 16 i 17, na których zawór 126, równoważny zaworowi 26, jest zawieszony w miejscu 128 przyległym do rury dodatkowej 24 i jest obsługiwany cięgnem 130, w tej wersji ukształtowana przesłona 32 jest sztywno powiązana z zaworem 126, ale pod pewnym kątem do niej, układ jest taki, że w pozycji otwartej zaworu 126 (fig. 16), dodatkowa rura 24 jest zamknięta przez przesłonę 132, tak żeby występowało tam raczej wyłączenie ssania niż (zróżnicowanie jego natężenia w dodatkowej rurze 24.

W wersji pokazanej na fig. od 1 do 18, cylinder 1 posiada ścianki 36 w miejscach odpowiadających chwytom 7 wsporników 9, przy czym ścianki 36 ciągną się do wewnątrz dla ochrony wsporników 9 (pewna odmiana tego jest pokazana na fig. 20). Wsporniki 9 posiadają konwencjonalne wejścia szczelinowe 9A i konwencjonalne powierzchnie 9B, którymi one współpracują z igłami podczas formowania dzianej tkaniny T. Wsporniki, co najmniej połowy koła, w której igły wchodzą do pracy po utworzeniu worka palcowego, mają występ 38 na swych czołowym końcu, który odchyla się w dół do środka cylindra, przeznaczony do tego by działał nań koniec spodu chwytu 7, w którym poszczególny wspornik 9 się porusza, jego ruch odśrodkowy, to jest ruch w kierunku strzałki fc jak zaznaczono na fig. 4 i 5 - poza pewnym ograniczeniem, do którego on przemieszcza się w operacji konwencjonalnej powoduje podnoszenie przedniego końca wspornika 9, jak będzie to widoczne przy porównywaniu fig. 2 i 3 z fig. 4 i 5. Ten dodatkowy ruch w kierunku strzałki fc wykonywany przez wsporniki 9 jest wywołany za pomocą specjalnej krzywki, która jest ukształtowana tak, by spowodować promieniowe odciągnięcie w kierunku strzałki fc, a także odchylanie wspornika, który się podnosi. Każdy wspornik 9 połowy koła, która wchodzi do działania po wytworzeniu palców, posiada także (patrz, w szczególności fig. 18) uformowany do góry kolec 40, usytuowany zaraz za powierzchnią 9B, na przeciwnym jej końcu od wejścia szczelinowego 9A. Ten koniec 40 jest trzymany z dala tak, by był pomiędzy ściankami 36 podczas normalnej pracy wspornika w położeniach pokazanych na fig. 2 i 3, ale wystaje na zewnątrz kiedy wspornik jest unoszony przez zadziałanie występu 38, a w szczególności przez działanie jego krawędzi 38A na najbardziej wewnątrz położony skraj 7A chwytu wspornika 1.

Wsporniki mogą być typu zwykłego ze względnie niskim pazurem 9E, który ogranicza szczelinowe wejście 9A i jest stosowany do wykonywania normalnych ściegów, albo z wyż

183 259 szym pazurem jak zaznaczono linią przerywaną przy oznaczeniu 9F na fig. 18, do robienia tak zwanej tkaniny pętelkowej (ręcznikowej).

W konwencjonalnym działaniu przy wykonywaniu worka tkaniny T na palce, jeden lub dwa przebiegi zaczynające tkaninę są formowane na wszystkich igłach przy rozpoczynaniu produkcji wyrobu z przynajmniej jednym nieparzystym przebiegiem 1:1, a następnie jedno parzyste przejście 1:1 w znany sposób. Maszyna wtedy postępuje naprzód przy tworzeniu początkowego brzegu Tl i tkaniny worka palcowego T na łuku igieł A, który jest w przybliżeniu połową koła igieł jak zaznaczono w szczególności na fig. 10 i 11. Formowanie tkaniny worka palcowego T jest uzyskiwane albo przez pracę w ruchu tam i z powrotem cylindra igłowego, albo przy ruchu ciągłym obwodowym cylindra igłowego, w kierunku strzałki fA. ale z aktywnymi igłami tylko na łuku A i odcinaniem przędzy przy końcach częściowych przebiegów, które przez to są stopniowo tworzone. W innym przypadku tkanina T na palce jest formowana przy wykonywaniu wolnego początkowego brzegu Tl, a następnie tkaniny T, która zawiera „łańcuchy” TC zmniejszanych i powiększanych przebiegów ściegów, dla utworzenia worka palcowego. Wolny początkowy brzeg Tl tkaniny rozciąga się - podczas robienia tkaniny worka T - pomiędzy dwiema końcowymi igłami 3X i 3Y łuku A igieł pracujących formujących workową tkaninę T (fig. od 6 do 13). Podczas formowania tkaniny T igły łuku B przeciwległego do łuku A pozostają obniżone i zaczepione w ściegach początkowych przebiegów „łańcucha”. Jak tylko workowa tkanina T zostanie zakończona, w sposób właściwy do kształtu wyrobu, wolny początkowy brzeg Tl jest przemieszczony ponad igłami łuku B by umożliwić wejście jego we współpracę z igłami łuku B jest to operacja wykonywana przez mechanizm, który został opisany i którego działanie będzie teraz objaśniane.

Podczas normalnego działania i stąd także podczas wykonywania worka na palce, wsporniki 9 są przemieszczane pomiędzy pozycjami zaznaczonymi na fig. 2 i 3, a produkcja palców jest dokonywana jak pokazano na fig. 6 i fig. 10. Po wykonaniu wystarczającej ilości tkaniny T do utworzenia palców (a także wystarczającej ilości jej by umożliwić przeniesienie początkowego brzegu Tl ponad koło igieł w obszarze łuku B igieł, które nie były uaktywniane podczas formowania tkaniny workowej T), brzeg 10 jest przenoszony do pozycji gdzie on może wejść we współdziałanie z igłami powyżej łuku B, w taki sposób, że palce są zamykane na igłach łuku B. Pierwszy etap zamykania jest zaznaczony na fig. 7 i 11. Trwa wtedy ciągły ruch obrotowy w kierunku strzałki fA. Zawór 26 jest przestawiony na zamknięcie głównej rury zasysania 13, z wylotem 13A, podczas gdy pozostawiony jest otwarty zasysający otwór wlotu 22, tak żeby występował tam wolny dostęp powietrza tylko do rejonu skoncentrowanego zasysania powietrza, przez wydłużony i łukowaty zasysający otwór wlotu 22 i do dodatkowej rury 24. Część końcowa początkowego wolnego brzegu Tl, która znajduje się w sąsiedztwie igły 3X, jest ciągnięta podczas ruchu obrotowego i kierowana do przechodzenia ponad zasysającym otworem wylotu 22, który jest aktywny i wytwarza bardzo silne zasysanie. Wówczas pierwsza część wolnego brzegu Tl (figury 7 i 11), jest zasysana, tak daleko jak tylko to jest możliwe wzdłuż swej długości, do wlotu zasysającego otworu 22. Ponieważ cylinder kontynuuje obracanie się w kierunku fA, początkowa wolna krawędź Tl worka palcowego T stopniowo przechodzi przez całość otworu 22, rezultatem czego jest to, że stopniowo do niego wchodzi (fig. 8 i 12). Jako że cylinder dalej kontynuuje obracanie się, igła 3X, na której wolny brzeg Tl zaczyna się, osiąga i przechodzi ponad końcem 22B zasysającego otworu wylotu 22 (fig. 1 i 8), tak że tkanina T przybiera kształt pokazany na fig. 12, tworząc profil T2. Kiedy igła 3X przejdzie pozycję z fig 12 i osiągnie pozycję taką jak na fig. 13. wsporniki są przemieszczane promieniowo do zewnątrz jak na fig. 4, co powoduje, że dzięki występom 38, wsporniki 9 znajdujące się przy rozpoczynającym się łuku B po igle 3X, zaczynają unosić się i odchylać jak pokazano na fig. 4 i fig. 5, podczas gdy igły 1 w łuku B są ciągle opuszczone. Podczas unoszenia się tych wsporników, ich kolce 40 podnoszą się i wchodzą do tkaniny T przebijając ją natychmiast wewnątrz brzegu Tl i wokół profilu T2 na fig. 12 i 13, uformowanego pomiędzy końcem 22B otworu 22 rury zasysającej 24 i punktem zaczepienia tkaniny na igle 3X, ponieważ wsporniki 9 kontynuują swoje promieniowe odsuwanie się na zewnątrz, zaznaczone przez fc, one przenoszą brzeg początkowy Tl tkaniny T, zaczepiony na kolcach 40, na zewnątrz poza koło igieł jak pokazano na fig. 5, tak żeby brzeg Tl został poprzebijany na igłach

183 259 i wszedł we współdziałanie z igłami łuku B, które stopniowo i kolejno podnoszą się do góry i wchodzą do tkaniny T, tuż przy brzegu Tl, do jego wnętrza. To trwa dopóki brzeg Tl w całości nie wejdzie we współdziałanie z igłami łuku B, formując tkaninę z przędzy podawanej do tych igieł.

Opisana powyżej operacja zawiera tym samym sukcesywne przenoszenie całości początkowego brzegu Tl tkaniny palców i zaczepianie jej na igłach łuku B, przeciwległego do łuku A igieł, które formujątę tkaninę T. Tkanina T napina się i wchodzi pod dysk zakrywający całość powierzchni cylindra. Ponieważ ruch po obwodzie cylindra 1 jest kontynuowany w kierunku obrotów fA, igły obu łuków A i B, wszystkie, które teraz pracują, wykonują przebiegi po kształcie rurowym tkaniny, która narasta tworząc pozostałą część pończochy lub skarpety.

W wersji alternatywnej pokazanej na fig. 19 jest stosowany typ wspornika 109, który ma, podobnie do wspornika 9, szczelinowe wejście 109A, powierzchnię 109B do współpracy z igłami i kolec 140 podobny do kolca 40 wspornika 9. Wspornik 109 nie posiada występu 38 takiego jak na wsporniku 9, ale ma punkt styku 138 położony tuż obok jego wzdłużnej spodniej powierzchni, w taki sposób, że ten wspornik może się obracać podobnie do wahacza, pod wpływem działania krzywek pierścienia działającego na wsporniki, których działanie odbywa się w kierunkach zgodnych z dwiema strzałkami fK i fH na fig. 19, wspornik jest przemieszczany na zewnątrz, a jego najbardziej wystający na zewnątrz koniec obniżany, tym samym powodując wyłanianie się kolca 140 dla operacji podobnej do tej, która już została opisana przy wsporniku 40.

Odpowiednie elementy - takie jak krzywki lub inne o podobnym działaniu - są przewidziane do ponownego obniżania wsporników 9 lub 109 kiedy one będą przesuwane z powrotem w kierunku osi cylindra igłowego.

Jest możliwe zastosowanie odpowiedniego dociskacza 54 (fig. 5), który jest wprowadzony do akcji, dla zabezpieczenia tkaniny przed podnoszeniem jej do góry igłami przechodzącymi przez nią tak jak to robi igła 33 pokazana na fig. 5, po to by osiągnąć płynne wchodzenie we współdziałanie z igłami łuku B, które muszą wejść i zaczepić się na brzegu Tl tkaniny palców T przed przystąpieniem do pracy przy formowaniu kształtu rurowego.

Figura 20 przedstawia rozwiązanie alternatywne do wersji pokazanej na fig. 1, 3, 4, 5, przy stosowaniu wsporników 9 (patrz także fig. 18) bez modyfikacji cylindra igłowego, to jest bez stosowania wystających do wewnątrz ścianek 36. W tym wariancie rura zasysająca 13 ma swój ukształtowany w postaci lejka górny wlot 13A przechodzący w kształt wargi 13F przykrywającej najbardziej wewnętrzne części wsporników 9 i przez to także kolce 40. Kiedy wspornik 9 jest wysuwany na zewnątrz i podnoszony (za pomocą istniejącego występu 38), kolec 40 unosi się tuż poza zewnętrzną krawędzią wargi 13F i wchodzi we współdziałanie z tkaninąT na wolnym początkowym brzegu Tl.

Jest zrozumiałe, że rysunek przedstawia rozwiązanie tylko w celach ilustracyjnych, umożliwiając w sposób klarowny demonstrację praktyczną wynalazku, istnieje możliwość zmian w wynalazku odnośnie kształtów i układów bez wychodzenia przez to z dziedziny pomysłu leżącego u podstaw wynalazku.

183 259

FIG. 2

FIGA

183 259

FIG, 5

183 259

FIG. 10

^pfG.

183 259

FIG. 13

183 259

FIG. 14

183 259

FIG. 15

183 259

FIG. 18

183 259

FIG. 20

183 259

FIG.1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 60 egz. Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób zamykania palców, na początku procesu wykonywania pończochy lub skarpety, w dziewiarce okrągłej, w którym formuje się szereg ściegów o dowolnym układzie, na początku wykonywania wyrobu, formuje się tkaniny na worek palcowy przez igły pierwszego luku stanowiącego w przybliżeniu połowę koła oraz przenosi się początkowy wolny brzeg worka na igły przeciwległego łuku do wprowadzenia go we współpracę z igłami przeciwległego łuku, w celu zapoczątkowania w ten sposób wykonywania tkaniny części rurowej wyrobu, znamienny tym, że zasysa się brzeg (Tl) tkaniny (T) w rejonie skoncentrowanego zasysania powietrza wokół wewnętrznej części koła igłowego podczas jej przenoszenia i przemieszcza się wolny brzeg (Tl) stopniowo na zewnątrz poza koło igłowe, za pomocą uaktywniającego się układu mechanicznego złożonego korzystnie z wsporników (9) i kolców (40).

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że uaktywnia się układ złożony ze wsporników (9) i kolców (40) w pobliżu końca strefy skoncentrowanego zasysania.

3. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że chwyta się wolny brzeg (Tl) tkaniny (T) i przemieszcza się go, promieniowo na zewnątrz, poza koło igłowe za pomocą uaktywnionych wsporników (9) ruchomych w kierunku promieniowym.

4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że podczas formowania worka palcowego napręża się tkaninę (T) tego worka za pomocą rury zasysającej (13), przy czym dla intensyfikacji naprężania włącza się zasysanie w rejonie skoncentrowanego zasysania powietrza, wokół wewnętrznej części koła igłowego.

5. Mechanizm do zamykania palców, na początku procesu wykonywania pończochy lub skarpety, w dziewiarce okrągłej, składający się z cylindra igłowego ze wzdłużnymi chwytami, w których wpasowane są ruchome igły i krzywek uruchamiających igły, zaczepów rury, znamienny tym, że zawiera układ sterujący igłami pierwszego łuku (A) stanowiący w przybliżeniu połowę koła igieł do formowania tkaniny (T) na worek palcowy, układ zawierający zasysający otwór, wylotu (22) i dodatkowej rury (24) stanowiącej kontynuację zasysającego otworu wylotu (22) tworzącego rejon skoncentrowanego zasysania powietrza, w miejscu ustalonym, wokół wewnętrznej części cylindra igłowego do przenoszenia wolnego brzegu tkaniny (T) na igły drugiego łuku (B) przeciwległego do pierwszego łuku igieł (A).

6. Mechanizm według zastrz. 5, znamienny tym, że ma wydłużony łukowaty zasysający otwór wylotu (22) przy górnym końcu dodatkowej rury zasysającej (24), a przy przeciwległym końcu tej rury znajduje się sterujący zawór (26,126).

7. Mechanizm według zastrz. 6, znamienny tym, że zawiera układ pneumatyczny zasysający, do naprężania wyrobu podczas jego formowania, z ukształtowanym w lejek otworem wlotowym (13A) wewnątrz cylindra igłowego, na końcu zamocowanej na stałe rury zasysającej (33), rozciągający się w górę we wnętrzu cylindra igłowego, przy czym wydłużony zasysający otwór wylotu (22) jest połączony z ukształtowanym w lejek otworem wlotowym (13A) i z zamocowaną na stałe rurą zasysającą (13), ma zawór (26) umożliwiający zamykanie zamocowanej na stałe rury.

8. Mechanizm według zastrz. 5, znamienny tym, że zawiera naprężający pneumatyczny układ zasysający, z ukształtowanym w lejek otworem wlotowym (13A) wewnątrz cylindra igłowego (1) oraz zawiera płaski komponent, który nadaje się do sprężystego odginania, zdolny do przemieszczania tak, żeby pokrywał otwór wlotowy (13A) za wyjątkiem szczeliny ograniczonej przez wycięcie na krawędzi płaskiego komponentu, szczelina tworzy rejon skoncentrowanego zasysania powietrza.

9. Mechanizm według zastrz. 5, znamienny tym, że zawiera podnoszone wsporniki (9), umieszczone w drugim łuku igłowym (B) uzupełniającym pierwszy łuk igłowy (A), przy

183 259 czym każdy ze wsporników (9) jest zaopatrzony w kolec (40) z ostrzem skierowanym na tkaninę (T).

10. Mechanizm według zastrz. 9, znamienny tym, że każdy z mających zdolność do unoszenia się, wsporników (9), ma występ (38) skierowany do dołu na swym najbardziej wewnętrznym końcu, współpracujący ze wspornikowym chwytem (7).

11. Mechanizm według zastrz. 9, znamienny tym, że każdy z ruchomych wsporników (9) zamocowany jest wychylnie w swoim chwycie.

12. Mechanizm według zastrz. 9 albo 10, albo 11, znamienny tym, że otwór ukształtowany w lejek (13A) rury zasysającej (13) posiada na swym końcu wargę (13B), która rozciąga się ponad wspornikami (9, 109) i ich kolcami (40, 140) i aż do linii, do której wsporniki są wycofywane i przy której one podnoszą się.

* * *