PL173896B1

PL173896B1 - Sposób wytwarzania klocka hamulcowego

Info

Publication number: PL173896B1
Application number: PL92303201A
Authority: PL
Inventors: Helmut Ruckert
Original assignee: Teves Gmbh Alfred
Priority date: 1991-11-02
Filing date: 1992-09-19
Publication date: 1998-05-29
Also published as: SK380492A3; EP0609245A1; TR27967A; DE4136107A1; CZ282225B6; EP0609245B1; ZA927573B; DK0609245T3; BR9205344A; HU216489B; JPH07503301A; HUT69250A; WO1993009359A1; US6170618B1; DE59205129D1; CZ380492A3; ES2082504T3; HU9401254D0; SK279421B6

Abstract

1. Sposób wytwarzania klocka ha- mulcowego, w którym wystep tylnej plyty okladzinowej zanitowuje sie na sprezy- nie mocujacej klocka, znamienny tym, ze w sprezynie mocujacej (3) klocka ha- mulcowego wykonuje sie otwór (9,11,12, 13, 14) o zarysie owalnym, wielokatnym lub o ksztalcie litery D, a na tylnej plycie okladzinowej (1) formuje sie okragly wy- step (4) o srednicy mniejszej od naj- mniejszej szerokosci otworu (9, 11, 12, 13, 14) w sprezynie mocujacej (3), po czym sprezyne mocujaca (3) kladzie sie na tylnej plycie okladzinowej (1), tak ze wystep (4) wystaje poza otwór (9,11,12, 13,14) i doszczelnia sie ten wystep (4) az do jego ksztaltowego przylgniecia do krawedzi otworu (9,11,12,13,14). FIG. 2 PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób wywarzania klocka hamulcowego do hamulców tarczowych, z tylną płytą okładzinową, w którym występ tylnej płyty okładzinowej zanitowuje się na sprężynie mocującej klocka.

Z niemieckiego opisu patentowego nr 3 842 428 znany jest klocek hamulcowy, przeznaczony do wykorzystania w hamulcu tarczowym z częściową okładziną z zawieszeniem gniazdowym. W stanie wbudowanym, klocek hamulcowy przylega swoją tylną płytą okładzinową do tłoka hamulcowego hydraulicznego urządzenia uruchamiającego hamulec. Przy hamowaniu, tłok ten oddziaływuje bezpośrednio na klocek hamulcowy i dociska go do tarczy hamulcowej. Po zakończeniu hamowania tłok hamulcowy zostaje za pomocą odtaczającego się pierścienia uszczelniającego odciągnięty nieco w znany sposób w kierunku przeciwnym do kierunku ruchu, który spowodował jego uruchomienie, aby wytworzyć luz powietrzny między powierzchnią cierną klocka a tarczą hamulcową. Żeby klocek hamulcowy nadążał za tym ruchem, jest on za pomocą sprężyny mocującej przytwierdzony do tłoka. Sprężyna mocująca ma trzy sprężynujące języczki, wchodzące w wydrążony wewnętrznie tłok hamulcowy. Jeden z tych języczków służy równocześnie do napięcia klocka hamulcowego względem obudowy hamulca dla uniknięcia jego klekotania w prowadzeniach. Klocek hamulcowy jest przy tym dociskany promieniowo w kierunku osi tarczy hamulcowej. Dla zapewnienia tego, sprężyna mocująca musi być przytwierdzona do tylnej płyty okładzinowej w określonym położeniu i nie może się w trakcie eksploatacji przekręcać.

173 896

W znanym klocku hamulcowym, sprężyna mocująca jest przytwierdzona w prosty sposób jednym jedynym sworzniem lub trzpieniem, wprasowanym w tylną płytę okładzinową. Dla zabezpieczenia sprężyny mocującej przed przekręceniem się wokół sworznia przewidziano, że jest ona połączona kształtowo z blachą tłumiącą, również przytwierdzoną do tylnej płyty okładzinowej. To zabezpieczenie przed przekręceniem nie może jednak zostać zastosowane przy klockach hamulcowych, które nie mają blachy tłumiącej.

Inne mocowanie, zabezpieczające przed przekręceniem, jest znane przykładowo z opisu patentowego europejskiego nr 0 112 255. Tylna płyta okładzinowa ma tutaj, wystający z niej, łącznik, mający w przekroju poprzecznym kształt litery D. Sprężyna ma otwór o takim samym kształcie litery D, przez który przechodzi łącznik, przy czym kształtowe połączenie uniemożliwia przekręcenie się sprężyny mocującej wokół pojedynczego punktu mocowania. Mocowanie następuje w wyniku roznitowania łącznika, przykładowo przez zanitowanie przez zatoczenie.

Ten sposób mocowania ma jednak tę wadę, że do doszczelniania lub zataczania muszą być użyte duże siły, potrzebne do odkształcenia pożądanej objętości materiału. Z powodu niemożliwych do uniknięcia tolerancji wykonania powstaje przy tym niebezpieczeństwo, że sama sprężyna mocująca lub tylna płyta okładzinowa ulegną wygięciu i nie będzie już zapewnione, nie wymagające żadnych dodatkowych czynności, funkcjonowanie klocka hamulcowego.

Celem wynalazku jest opracowanie sposobu wytwarzania klocka hamulcowego, w którym sprężyna mocująca jest w prosty sposób przytwierdzana do tylnej płyty okładzinowej i zabezpieczona przed przekręceniem, niezależnie od tolerancji wykonania elementów klocka.

Sposób wytwarzania klocka hamulcowego według wynalazku polega na tym, że w sprężynie mocującej wykonuje się otwór o zarysie owalnym, wielokątnym lub w kształcie litery D, a na tylnej płycie okładzinowej formuje się okrągły występ o średnicy mniejszej od najmniejszej szerokości otworu sprężyny, po czym sprężynę mocującą kładzie się na tylnej płycie okładzinowej, tak że występ wystaje poza otwór i doszczelnia się lub zatacza ten występ aż do jego kształtowego przylgnięcia do krawędzi otworu sprężyny.

Korzystnie, występ płyty tylnej formuje się za pomocą stempla, oddziaływującego na drugą stronę tylnej płyty okładzinowej i wypychającego ten występ.

Przy wytwarzaniu klocka hamulcowego według wynalazku występ zostaje uformowany na tylnej płycie okładzinowej i wystaje z płaszczyzny tej płyty, przy czym w przekroju poprzecznym ma przede wszystkim grubość mniejszą od najmniejszej szerokości otworu. Po nałożeniu sprężyny mocującej, materiał występu zostaje przez doszczelnianie lub zataczanie rozpęczniony na boki i dociśnięty do krawędzi otworu, przy czym przekrój poprzeczny występu dopasowuje się automatycznie do kształtu otworu i powstaje połączenie kształtowe między sprężyną mocującą a klockiem hamulcowym, niepodatne na wzajemne przekręcanie się łączonych elementów.

Przy wytwarzaniu klocka hamulcowego, według wynalazku, do zataczania występu potrzebne są o wiele mniejsze siły aniżeli w znanych układach. Można to uzasadnić tym, że w^i^1:ęp ma przede wszystkim stosunkowo mały przekrój poprzeczny i stąd przy zataczaniu, odkształcaniu musi być poddane względnie niewiele materiału. Natomiast w stosowanym układzie, znanym przykładowo z opisu patentu europejskiego nr 0 112 255 występ, swoim poprzecznym przekrojem w kształcie litery D, wypełnia kształtowo otwór o takim przekroju w sprężynie mocującej już przed zataczaniem, jest więc przy zadanych wymiarach otworu stosunkowo szeroki i musi być zataczany z użyciem odpowiednio dużych sił.

Praktycznie, przy wytwarzaniu klocka hamulcowego według wynalazku, siłę potrzebną do zataczania można zmniejszyć o połowę w stosunku do tej, jaka jest potrzebna w układach o znanym ukształtowaniu, mających porównywalne wymiary. Ma to między innymi tę zaletę, że zmniejszone jest wyraźnie niebezpieczeństwo zmian wymiarów, jak na przykład powstawania wybrzuszeń sprężyny mocującej lub tylnej płyty okładzinowej, podczas sporządzania klocka hamulcowego, a uzysk klocków hamulcowych, nie wymagających jakościowo żadnych nakładów, jest zwiększony. Również kąt zataczania i czas, potrzebny do przeprowadzenia tego procesu, uległy redukcji. Krótszy czas trwania cyklu wytwarzania ma tę zaletę, że środki produkcji są wykorzystane bardziej ekonomicznie. Mniejszy kąt zataczania stanowi zaletę w układzie niekorzystnym pod względem miejsca, przykładowo wtedy, kiedy do małych tłoków hamulcowych o niewielkiej średnicy wewnętrznej muszą być przytwierdzone sprężyny mocujące z ciasno rozstawionymi języczkami sprężynującymi, przewidziane do tego celu. Dochodzi do tego to, że sposób wytwarzania według wynalazku dopuszcza, z punktu widzenia siły zataczania i czasu zataczania, duże tolerancje i zapewnia przez to duży stopień bezpieczeństawa podczas procesu produkcji.

Kolejna zaleta sposobu wynika z okoliczności, że kształt występu zostaje dopasowany do kształtu otworu w sprężynie mocującej dopiero przy zataczaniu. Zostają przy tym automatycznie wyrównane tolerancje wymiarów, uwarunkowane technicznymi warunkami wytwarzania. Należałoby wreszcie wspomnieć na koniec na fakt, że jakość miejsca przytwierdzenia według wynalazku może być za pomocą prostych oględzin oceniona i sprawdzona na podstawie jego poprawionego wyglądu optycznego bardziej niezawodnie aniżeli dotychczas.

Kształty otworu w sprężynie mocującej są proste do wykonania i zabezpieczają niezawodnie tę sprężynę przed przekręceniem. Szczególnie korzystne efekty daje otwór kwadratowy.

Występ, mający kołowy przekrój poprzeczny natomiast, ze względu na swój prosty kształt, wymaga nieznacznych kosztów formowania i dopasowuje się podczas zataczania bez trudności do kształtu otworu, zwłaszcza w powiązaniu z kwadratowym otworem.

Wynalazek zostanie bliżej przedstawiony w przykładach wykonania uwidocznionych na rysunku, na którym kolejne figury przedstawiają: fig. 1 - widok z góry na tylną ścianę klocka, fig. 2 - przekrój według linii A-A z fig. 1, fig. 3 - częściowy widok klocka hamulcowego przed zanitowaniem sprężyny mocującej, fig. 4 jak fig. 3, po zanitowaniu, fig. 5 - częściowy widok klocka hamulcowego po zanitowaniu sprężyny mocującej, w przekroju wzdłuż linii B-B na fig. 2, fig. 6 jak fig. 3, jednakże z alternatywnymi kształtami otworu w sprężynie mocującej: a) trójkątnym, b) ośmiokątnym, c) owalnym, d) w kształcie litery D.

W skład klocka hamulcowego, przedstawionego na fig. 1 i 2, wchodzi tylna płyta okładzinowa 1, która po jednej stronie ma okładzinę cierną 2, a po drugiej stronie ma sprężynę mocującą 3 z blachy sprężynującej. Do przytwierdzania sprężyny mocującej 3 przewidziany jest występ 4, ukształtowany na tylnej płycie okładzinowej 1 i wystający ponad jej płaszczyznę. Sprężyna mocująca 3 ma trzy ramiona sprężynujące 5, 6, 7, chwytające za wydrążony tłok hamulcowy 8, zaznaczony na figurach liniami kreskowymi.

Jak to można stwierdzić na podstawie fig. 5, w centralnej części sprężyny mocującej 3 znajduje się kwadratowy otwór 9, przez który przechodzi występ 4. Występ 4 wypełnia otwór 9 kształtowo, tak że sprężyna mocująca 3 nie może się obracać wokół punktu przytwierdzenia. Jednocześnie występ 4 wystaje na boki ponad krawędź otworu 9 (fig. 2) i dociska sprężynę mocującą 3 do tylnej płyty okładzinowej 1 tak, że sprężyna mocująca 3 jest przytwierdzona pewnie do tej płyty 1. Sprężynę mocującą 3 stanowi kawałek blachy sprężynującej. Jest ona wytwarzana przez wykrawanie i wyginanie, podczas którego jest również wytwarzany kwadratowy otwór 9.

Przy wytwarzaniu klocka hamulcowego, występ 4 jest formowany na tylnej płycie okładzinowej 1 przed naniesieniem okładziny ciernej 2, przy czym stempel działa na stronę płyty okładzinowej 1, przewidzianą dla okładziny ciernej 2 i wypycha występ 4 tak, że wystaje on po drugiej stronie tej płyty 1. Stempel wytwarza

173 896 przy tym wgłębienie 10, które zostaje wypełnione materiałem ciernym przy nanoszeniu okładziny ciernej 2. Jak to widać na fig. 3, przekrój poprzeczny występu 9 po jego uformowaniu i przed przytwierdzeniem sprężyny mocującej 3 jest z początku okrągły i ma mniejszą średnicę aniżeli najmniejsza szerokość (długość boków) kwadratowego otworu 9 w sprężynie mocującej 3. W celu przytwierdzenia sprężyny mocującej 3 do tylnej płyty okładzinowej 1, zostaje ona nałożona znajdującym się w niej otworem 9 na występ 4 i ustawiona we właściwym położeniu kątowym. Sytuacja ta jest przedstawiona na fig. 3. Następnie występ 4 zostaje zatoczony (roznitowany) tak, że jak to jest przedstawione na fig. 4, rozszerza się poza krawędzie otworu 9 i dociska sprężynę mocującą 3 do tylnej płyty okładzinowej 1. Przy zataczaniu odkształca się jednakże również, przechodzący przez otwór 9, odcinek występu 4, jak to jest uwidocznione na przekroju przedstawionym na fig. 5. Przekrój poprzeczny tego występu rozszerza się, dopóki nie zetknie się z krawędziami otworu 9, a jego kształt nie dopasuje się do kwadratowego zarysu tego otworu 9. Powstaje przy tym między sprężyną mocującą 3 a występem 4 połączenie kształtowe, uniemożliwiające przekręcenie się sprężyny mocującej 3 względem tylnej płyty okładzinowej 1. W pierwszym przykładzie wykonania, przedstawionym na fig. 1 do 5, pierwotnie okrągły przekrój poprzeczny występu 4 ma średnicę 5 mm, a długość boku kwadratowego otworu 9 wynosi

5,2 mm. Do zataczania stosuje się siłę 4500 N.

Na figurze 6 przedstawione są dalsze przykłady sprężyn mocujących 3, ukształtowanych według wynalazku. Sprężyny mocujące 3 są w każdym z przypadków już nasadzone na kołowy w przekroju poprzecznym występ 4, nie pokazanej, tylnej płyty okładzinowej 1. Sytuacja na fig. 6 odpowiada sytuacji na fig. 3, na której występ 4 nie jest zatoczony. Po zatoczeniu każdy z otworów 11, 12, 13, 14 jest zasadniczo zakryty przez odkształcony występ 4 tak, że ich trójkątne, ośmiokątne, owalne lub mające kształt litery D kształty stają się z zewnątrz niewidoczne, a obraz klocka hamulcowego odpowiada temu z figur 1 i 4. We wnętrzu otworu 11, 12, 13, 14 każdy z występów 4 jest jednak w analogiczny sposób, podobnie jak na fig. 5, tak odkształcony, że dopasowuje się zasadniczo do kształtu otworu 11, 12, 13, 14, z którym współdziała, i łączy się kształtowo z jego krawędziami.

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 2,00 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób wytwarzania klocka hamulcowego, w którym występ tylnej płyty okładzinowej zanitowuje się na sprężynie mocującej klocka, znamienny tym, że w sprężynie mocującej (3) klocka hamulcowego wykonuje się otwór (9, 11, 12, 13, 14) o zarysie owalnym, wielokątnym lub o kształcie litery D, a na tylnej płycie okładzinowej (1) formuje się okrągły występ (4) o średnicy mniejszej od najmniejszej szerokości otworu (9, 11, 12, 13, 14) w sprężynie mocującej (3), po czym sprężynę mocującą (3) kładzie się na tylnej płycie okładzinowej (1), tak że występ (4) wystaje poza otwór (9, 11, 12, 13, 14) i doszczelnia się ten występ (4) aż do jego kształtowego przylgnięcia do krawędzi otworu (9, 11, 12, 13, 14).
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że występ (4) formuje się za pomocą stempla, oddziaływującego na drugą stronę tylnej płyty okładzinowej (1) i wypychającego ten występ (4).
3. Sposób wytwarzania klocka hamulcowego, w którym występ tylnej płyty okładzinowej zanitowuje się na sprężynie mocującej klocka, znamienny tym, że w sprężynie mocującej (3) klocka hamulcowego wykonuje się otwór (9, 11, 12, 13, 14) o zarysie owalnym, wielokątnym lub o kształcie litery D, a na tylnej płycie okładzinowej (1) formuje się okrągły występ (4) o średnicy mniejszej od najmniejszej szerokości otworu (9, 11, 12, 13, 14) w sprężynie mocującej (3), po czym sprężynę mocującą (3) kładzie się na tylnej płycie okładzinowej (1), tak że występ (4) wystaje poza otwór (9, 11, 12, 13, 14), po czym zatacza się ten występ (4) aż do jego kształtowego przylgnięcia do krawędzi otworu (9, 11, 12, 13, 14).
4. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że występ (4) formuje się za pomocą stempla, oddziaływującego na drugą stronę tylnej płyty okładzinowej (1) i wypychającego ten występ (4).