PL172448B1

PL172448B1 - Trwaly mikroemulsyjny srodek dezynfekujacy PL PL PL PL

Info

Publication number: PL172448B1
Application number: PL91291815A
Authority: PL
Inventors: Fabienne M Jacquet; Marie D Debrucq; Myriam M Loth; Claude A Blanvalet
Original assignee: Colgate Palmolive Co
Priority date: 1990-09-25
Filing date: 1991-09-24
Publication date: 1997-09-30
Also published as: JPH0631433B2; RO110779B1; MX9100858A; ZA916465B; ZM3791A1; CS285291A3; MY110506A; NO913744L; CN1060108A; ATE153061T1; IE913342A1; HU913053D0; EP0478086A3; CZ284404B6; EP0478086B1; YU154491A; GR1001316B; CA2051265A1; US5236614A; KR920006491A

Abstract

1. T rw a ly m ik ro e m u ls y jn y s ro d e k d e z y n fe k u ja c y z a w ie ra ja c y p o d c h lo ry n i s ro d k i p o w ie rz c h n io w o cz y n n e o ra z sro d o w isk o w o d n e, znamienny tym, ze s k la d a s ie z 1 ,5 % do 4 % w ag o w ych p o d c h lo ry n u m e ta lu a lk a lic z n e g o , 1 % d o 1 2 % w ag o w ych C 14-17 p a ra fin o s u lfo n ia n u so d u , 1 % do 1 0 % w ag o w ych C 12-18a lk ilo s ia rc z a n u so d u , 0 ,3 % d o 3 % w ag o w ych a ro m a tu i e w e n tu a ln ie 0 ,2 % do 2 % w ag o w ych C 8-16 w e g lo w o d o ru p a ra fin o - w ego, 5 d o 1 5 % w a g o w ych ro z g a le z io n e g o n iz sze g o a lk o h o lu o 4 do 8 a to m a ch w e g la , 0 ,5 % d o 1 ,5 % w ag o w ych w o d o ro tle n k u p o ta su , e w e n tu a ln ie 0 ,0 2 % d o 0 ,2 % w ag o w ych n a d jo d a n u m e ta lu a lk a lic z n e g o , 0,5 d o 5 % w ag o w ych m y d la p o ta so w e g o k w a só w p o c h o - d za cy ch z o le ju k o k o so w e g o i 5 0 % d o 8 9 ,7% w ag o w ych w o d y , p rz y czym s to s u n e k ilo s c i a lk ilo s ia rc z a n u d o p a ra fin o s u lfo m a n u je s t w z a k re s ie o d 5 :1 d o 1 :5 , a s ro d e k m a le p k o s c w 2 5 ° C w z a k re s ie 0 ,0 0 1 d o 0 ,0 2 P a .s i p H co n a jm n ie j 12. PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest trwały mikroemulsyjny środek dezynfekujący. Środek według wynalazku jest trwałą mikroemulsją o niskiej lepkości, o własnościach dezynfekujących, który, jeśli nie zawiera składnika zmętniającego, jest przezroczysty i który działa szczególnie skutecznie jako środek do dezynfekcji bądź środek poprawiający stan sanitarny oraz jako środek do czyszczenia przedmiotów o twardej powierzchni z lipofilowych zabrudzeń, takich jak oleje, tłuszcz i plamy ulegające wybieleniu, po użyciu którego powierzchnia pozostaje czysta i błyszcząca, a użycie środka często nie wymaga spłukania (szczególnie, gdy środek stosuje się w rozcieńczonej postaci).

Środek według wynalazku zawiera dezynfekującą wybielającą ilość podchlorynu, detersyjną ilość mieszaniny detergentów wyższego alkilosiarczanu i wyższego parafinosulfonianu, nierozpuszczalną w wodzie substancję lipofilową w ilości ułatwiającej usuwanie brudu oraz inicjującej powstanie mikroemulsji, wodne środowisko, a także współdziałający z substancją lipofilową i wodnym środowiskiem środek powierzchniowo czynny (kosurfaktant) w ilości pobudzającej tworzenie mikroemulsji. Mikroemulsją według wynalazku ma lepszą trwałość podchlorynu, oraz zwiększoną zdolność usuwania

172 448 brudu, gdy jest rozcieńczona wodą, w porównaniu do innych emulsji i roztworów zawierających podchloryn oraz emulsji zawierających inne detergenty, substancje lipofilowe, kosurfaktanty i wodę, gdy emulsje te są podobnie rozcieńczone.

Zdaniem zgłaszającego następujące opisy patentowe i publikacje są związane z przedmiotem wynalazku: opisy patentowe USA nr nr 4 146 199, 4 388 204,

472 291, 4 789 495, 4 839 077 i 3 839 0079; brytyjskie zgłoszenie patentowe nr 2 185 036; europejskie opisy patentowe nr nr 9 942 i 137 551; niemiecki opis patentowy nr 3 527 910 i japoński opis patentowy nr 62 158 799.

Wydaje się, że spośród tych opisów patentowych i publikacji (zgłoszeń) najbardziej istotne są opisy patentowe USA nr 4 146 499 i nr 4 472 291, obydwa dotyczące mikroemulsji zawierających podchloryn. Jednakże, środki według wynalazku charakteryzują się istotnie większą trwałością podchlorynu podczas przechowywania w temperaturze pokojowej, a szczególnie w temperaturze podwyższonej oraz wykazują, w postaci rozcieńczonej, doskonałe właściwości usuwania lipofilowych zabrudzeń z twardych powierzchni, a także mają niższą lepkość, nadają się zatem lepiej do rozprowadzania wprost na czyszczone czy dezynfekowane powierzchnie również z rozpylaczy i innych urządzeń dozujących, w porównaniu ze środkami według wymienionych powyżej dwóch ostatnich opisów patentowych USA.

Wśród publikacji, w których opisano środki mające pewien zwiayek z niniejszym zgłoszeniem można wymienić opisy patentowe USA nr nr 5 075 026, 5 076 954,

082 584, 5 108 643. Zgłoszenia te ujawniają różne kompozycje mikroemulsyjne, które zawierają syntetyczny organiczny detergent anionowy, środek lipofilowy (ciekły węglowodór i aromat), kosurfaktant i wodę, ale żaden z nich nie ujawnia ani nie sugeruje zawierających podchloryn środków według wynalazku, które charakteryzują się niższą lepkością i istotnie ulepszoną trwałością podchlorynu, a także lepszą zdolnością czyszczenia lipofilowych zabrudzeń, gdy są rozcieńczone.

Środek według wynalazku składa się z 1,5% do 4% wagowych podchlorynu metalu alkalicznego, 1% do 12% wagowych C14.17parafmosulfomanu sodu, 1% do 10% wagowych C12-i8alkilosiarczanu sodu, 0,3% do 3% wagowych aromatu i ewentualnie 0,2% do 2% wagowych Cs-16 węglowodoru parafinowego, 5 do 15% wagowych rozgałęzionego niższego alkoholu o 4 do 8 atomach węgla, 0,5% do 1,5% wagowych wodorotlenku potasu, ewentualnie 0,02% do 0,2% wagowych nadjodanu metalu alkalicznego, 0,5-5% wagowych mydła potasowego kwasów pochodzących z oleju kokosowego i 50% do 89,7% wagowych wody, przy czym stosunek ilości itlkilosiarczanu do parafinosulfonianu jest w zakresie od 5:1 do 1:5. Środek taki ma lepkość w 25°C w zakresie 0,001 do 0,02 Pa.s i pH co najmniej 12.

Jako podchloryn można stosować każdy podchloryn metalu alkalicznego, taki jak podchloryn sodu i/lub podchloryn potasu, przy czym korzystny jest podchloryn sodu.

Podchloryn sodu zwykłe stosuje się w roztworze wodnym o pH alkalicznym, a korzystnie roztwór taki przechowywany jest na zimno w celu zmniejszenia do minimum jego destabilizacji, której towarzyszy uwolnienia tlenu.

Do wytwarzania mikroemulsji według wynalazku korzystnie stosuje się podchloryn sodu w postaci wodnego roztworu o zawartości czynnego chloru do 24%, korzystnie w zakresie 5-20%, bardziej korzystnie 10-16%, np. 13%, a otrzymana mikroemulsja, która zawiera wolne jony wodorotlenowe ma pH równe co najmniej 12, korzystnie co najmniej 13, jak np. w zakresie 12-14 i 13-14, np. 13,5 lub około 14.

Składniki stanowiące anionowy detergent w środku według wynalazku obejmują sulfonian wyższego węglowodoru parafinowego C14-17 oraz siarczan wyższego alkilu C1218, przy czym alkil jest liniowy bądź zasadniczo liniowy, jak w alkoholach tłuszczowych, oba składniki w postaci soli sodowych. Najkorzystniej jako alkilosiarczan środek zawiera alkilosiarczan sodu, w którym grupa alkilowa pochodzi od alkoholu z oleju kokosowego i jest ewentualnie uwodorniona lub laurylosiarczan sodu lub ich każda mieszanina, w której co najmniej 50%, korzystnie co najmniej 60% i bardziej korzystniej co najmniej

172 448

70% wagowych grup alkilowych stanowią grupy laurylowe i/lub mirystylowe, przy czym wskazane jest aby grupy alkilowe były nasycone i zawierały przeciętnie 12 do 14 atomów węgla w łańcuchu.

Parafinosulfoniany mogą być inonosulfonlariami bądź disulfonianami i zazwyczaj są ich mieszaniną uzyskaną przez sulfonowanie parafin o 14 do 17 atomach węgla. Parafinosulfoniany, które zawierają grupę(y) sulfonową(e) rozmieszczoną(e) wzdłuż łańcucha parafinowego opisane są w opisach patentowych USA nr nr 2 503 280, 2 507 088, 3 260 744 i 3 372 188, a także w niemieckim opisie patentowym nr 735 096.

Środek według wynalazku jako nierozpuszczalną w wodzie substancję lipofilową, która inicjuje tworzenie mikroemulsji i poprawia usuwanie lipofilowych zabrudzeń z twardych powierzchni, na które nanoszone są czyszczące i dezynfekujące środki według wynalazku, zawiera nasycone bądź zasadniczo nasycone węglowodory, takie jak parafiny Cs-ιό, podobnie jak różne nierozpuszczalne w wodzie aromaty, które mogą obejmować terpeny. Takie substancje w bardzo zadowalający sposób służą jako inicjatory mikroemulsji, a także do usuwania lipofilowych zabrudzeń z twardych powierzchni, przy czym ilość zabrudzeń usuwanych i zemulgowanych przez nierozpuszczalną(e) w wodzie substancję^) li^ofil^’^ią(e) czasami wielokrotnie przekracza masę substancji lipofilowej(ych) w mikroemulsji użytej do takich zabrudzonych olejem i/lub tłuszczem powierzchni. W środkach według wynalazku stosuje się parafiny (lub izoparafiny) razem z aromatem, a w niektórych przypadkach stosuje się sam aromat uzyskując lepsze rezultaty ze względu na jego polarny charakter.

Stosowany węglowodór parafinowy jest w stanie ciekłym. Korzystne są parafiny zawierające 9-16 atomów węgla, a bardziej korzystne są ciekłe izoparafiny, zwłaszcza C9-13.

Aczkolwiek składnika aromatyzującego mikroemulsji według wynalazku nie traktuje się jako rozpuszczalnika zanieczyszczeń tłuszczowych lub olejowych, mikroemulsje według wynalazku często mają zdolność rozpuszczania wielokrotnie więcej niż zawartość substancji lipofilowej (izoparafiny plus substancja zapachowa) zanieczyszczeń olejowych i tłuszczowych, które są uwalniane i usuwane z podłoża wskutek działania detergentów (które mogą być traktowane jako środki powierzchniowo czynne) i rozpuszczone w fazie olejowej mikroemulsji typu olej w wodzie (o/w). Takie solubilizujące działanie aromatu lub rozproszonej fazy lipofilowej może być również przypisane bardzo małym rozmiarom (submikron) cząsteczkowy rozproszonych w postaci kulek cząstek ciekłego aromatu i izoparafin, które tworzą rozproszoną fazę olejową, ponieważ takie cząstki mają znacznie zwiększoną powierzchnię właściwą i w konsekwencji zwiększoną aktywność solubilizującą. Ten rodzaj działania aromatu (i izoparafin) opisano w zgłoszeniu patentowym USA nr seryjny 07/267 872.

W środku według wynalazku rolę rozpuszczalnika zanieczyszczeń olejowych odgrywa częściowo nierozpuszczalny lub zasadniczo nierozpuszczalny (o rozpuszczalności zwykle poniżej 20%) w wodzie aromat. W przypadku kompozycji detergentowych opartych na wodzie wymagana jest obecność solubilizera, takiego jak hydrotrop będący niższo-alkiloarylosulfonianem metalu alkalicznego, trietanoloamina, mocznik itd. w ceiu rozpuszczenia lub zadowalającego rozproszenia aromatu, zwłaszcza przy poziomie aromatu rzędu 1% lub wyżej, ponieważ aromaty stanowią zwykle mieszaniny olejków eterycznych i związków zapachowych, które są zasadniczo nierozpuszczalne w wodzie. Dlatego przez wprowadzenie do wodnego środka czyszczącego aromatu i węglowodoru jako fazy olejowej detergentowej mikroemulsji typu o/w, osiągnięto kilka ważnych korzyści.

Po pierwsze, poprawiono właściwości kosmetyczne finalnego środka. Wytworzone środki są często przezroczyste (w wyniku wytworzenia mikroemulsji) oraz wysoce nawonnione (konsekwencja poziomu aromatu).

Po wtóre, uzyskano ulepszoną zdolność usuwania tłuszczu przy zastosowaniu zarówno stężonych (nierozcieńczonych), jak i rozcieńczonych (wodą) mikroemulsyjnych

172 448 środków czyszczących, dezynfekujących i poprawiających stan sanitarny bez potrzeby stosowania detergentowych wypełniaczy, buforów lub tradycyjnych rozpuszczalników usuwających tłuszcz, takich jak nafta, olej sosnowy, aceton, benzyna lakowa, niskie poziomy aktywnych składników oraz ulepszone działanie czyszczące.

W końcu, opisane substancje lipofilowe są kompatybilne z podchlorynem, podchloryn nie oddziaływuje na nie niekorzystnie w znacznym stopniu, zaś one nie powodują destabilizacji podchlorynu czy też mikroemulsji.

Użyty tu, a także w dołączonych zastrzeżeniach termin aromat ma swoje normalne znaczenie, tj. odnosi się i obejmuje każdą zasadniczo nierozpuszczalną w wodzie substancję zapachową lub mieszaninę substancji łącznie z naturalnymi (tj. uzyskanymi w wyniku ekstrakcji z kwiatów, ziół, liści, korzeni, kory, drewna, kwiatów drzew owocowych czy roślin), sztucznymi (tj. mieszaniną różnych naturalnych olejków lub składników olejków) i syntetycznymi (tj. syntetycznie wytworzonymi substancjami zapachowymi). Takim substancjom często towarzyszą substancje pomocnicze, takie jak utrwalacze, wypełniacze i stabilizatory również objęte pojęciem aromatu jak w niniejszym opisie. Normalnie, aromaty są złożonymi mieszaninami wielu organicznych związków, które obeimują zapachowe i aromatyzujące węglowodory eteryczne, takie jak terpeny, etery i inne związki o trwałości do zaakceptowania w środkach według wynalazku. Substancje te są albo dobrze znane albo łatwe do określenia poprzez proste testy, tak więc nie ma potrzeby szczegółowo ich wymieniać.

Poza wymienionymi składnikami zapachowymi można również stosować zadowalająco trwałe substancje typu utrwalaczy, takie jak żywice, żywice naturalne i syntetyczrne piżmo i inne stabilne utrwalacze. Również często obecne w aromatach są trwałe środki konserwujące, przeciwutleniacze, stabilizatory oraz modyfikatory lepkości i lotności znane ze spełnienia tych funkcji.

Aromaty w środku według wynalazku mają korzystnie charakter polarny i lipofilowy, tak więc tworzą one co najmniej znaczną część fazy olejowej mikroemulsji. Takie aromaty są oczywiście trwałe wobec podchlorynu. Uważa się, że najlepszymi aromatami do tego celu są te, które należą do następujących rodzin zapachowych: rodzina zapachów kwiatowych obejmująca zapachy czysto kwiatowe, mieszane kwiatowe, zielono-kwiatowe, drzewno-roślinne i owocowo-kwiatowe; chypre, obejmującej kwiatowy aldehydowy chypre, skórzany chypre i zielony chypre; zapachy typu fougere; zapachy ambrowe obejmujące ambrę kwiatowo-drzewną, kwiatowo-korzenną, słodką ambrę i ambrę przypominającą kwiatową oraz rodzina zapachów skórzanych i które są trwałe w obecności podchlorynu oraz nie destabilizują podchlorynu. Aromaty takie można wybrać spośród wielu typów znanych jako trwałe wobec podchlorynu, takich jak mieszanki podobne do znanego aromatu Kloron znajdującego się w niektórych handlowych podchlorynowych preparatach wybielających. Wiele takich aromatów opisano w zgłoszeniu patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki o numerze seryjnym 07/267 872. Przed zastosowaniem takich aromatów w mikroemulsjach należy zbadać ich odporność na podchloryn.

Podczas gdy różne składniki aromatów uznane za użyteczne w środkach według wynalazku opisano powyżej, żadnej konkretnej kompozycji aromatu nie uważa się za krytyczną pod kątem właściwości czyszczących dopóki jest nierozpuszczalna w wodzie (i ma zadowalający zapach). Ze względu na stosowanie w gospodarstwie domowym, aromat, a także inne składniki środków do czyszczenia powinny być do zaakceptowania również ze względów kosmetycznych tj. powinny być nietoksyczne, hipoalergiczne itd., a również kompatybilne z podchlorynem i innymi składnikami kompozycji.

Kosurfaktant odgrywa ważną rolę zarówno w stężonej, jak i w rozcieńczonej mikroemulsji według wynalazku. Przy braku kosurfaktanta woda, detergent(y) oraz środek lipofilowy (węglowodór i aromat), po zmieszaniu w odpowiednich proporcjach, mogą tworzyć albo roztwór micelarny, przy niższych stężeniach, albo konwencjonalną emulsję olej w wodzie. W przypadku obecności kosurfaktanta w takich układach napięcie międzyfazowe lub powierzchniowe na granicach faz między lipofilowymi kropelkami i ciągłą

172 448 fazą wodną jest znacznie zmniejszone, do wartości bliskiej 0 (i wynosi około 10'⁶ N(m). Ta redukcja napięcia międzyfazowego powoduje spontaniczne rozdrobnienie kuleczek lub kropelek fazy rozproszonej, aż stają się one tak małe, że nie mogą być dostrzeżone nieuzbrojonym ludzkim okiem, a więc wytwarza się klarowna mikroemuisja, która wydaje się być przezroczysta (o ile nie zawiera środka zmętniającego). W takim mikroemulsyjnym stanie parametry termodynamiczne osiągają równowagę, przy czym różne stopnie trwałości związane są z całkowitą energią swobodną mikroemulsji. Niektóre parametry termodynamiczne mające wpływ na określenie całkowitej energii swobodnej układu to (1) potencjał cząstka - cząstka; (2) napięcie międzyfazowe lub energia swobodna (rozciąganie i zginanie); (3) entropia dyspersji kropelki i (4) zmiany potencjału chemicznego przy tworzeniu mikroemulsji. Termodynamicznie trwały układ osiąga się, gdy napięcie międzyfazowe lub energia swobodna osiąga minimum i gdy entropia dyspersji kropli osiąga maksimum. Tak więc, wydaje się, że zadaniem współdziałającego środka powierzchniowo czynnego w tworzeniu trwałej mikroemulsji typu o/w jest zmniejszenie napięcia międzyfazowego oraz modyfikacja struktury mikroemulsji i zwiększenie liczby możliwych konfiguracji. Również wydaje się prawdopodobne, że współdziałający środek powierzchniowo czynny pomaga zmniejszyć aktywność fazy rozproszonej względem fazy ciągłej oraz w odniesieniu do zabrudzeń olejem i tłuszczem, które mają być usunięte z powierzchni będącej w kontakcie z mikroemulsją. Oczywiście, w przypadku mikroemulsji według wynalazku tego typu efekty muszą być uzyskane w obecności silnie utleniającego środka (podchloryn) i dlatego współdziałający środek powierzchniowo czynny i inne składniki kompozycji są zadowalająco kompatybilne z podchlorynem jak równie z innymi spośród normalnych składników mikroemulsji.

Użyteczne kosurfaktanty w środkach mikroemulsyjnych według wynalazku obejmują rozpuszczalne w wodzie rozgałęzione niższe alkohole o 4 do 8 atomach węgla, takie jak trzeciorzędowe alkohole. Korzystne są alkohole o 4 do 6 atomach węgla, a tert-butanol jest najbardziej korzystny, chociaż tert-pentanol jest również wysoce zadowalający.

Mikroemulsje według wynalazku zawierają wodorotlenek potasu do stabilizowania podchlorynu.

Mikroemulsje według wynalazku zawierają mydło potasowe kwasów tłuszczowych pochodzących z oleju kokosowego, korzystnie wyższego kwasu tłuszczowego zawierającego 8 do 18 atomów węgla. Mydło takie dodaje się do innych składników dla wytworzenia pożądanej mikroemulsji, a funkcja jego polega na ograniczeniu pienienia (lecz także zwiększa się zdolność czyszczenia). Alternatywnie i często korzystnie, mydło wytwarzane jest in situ w wyniku reakcji między odpowiednim wodorotlenkiem lub węglanem a właściwym kwasem tłuszczowym, korzystnie w środowisku wodnym. Pewien nadmiar użytego wodorotlenku stanowi tzw. stabilizujący wolny wodorotlenek, który stabilizuje podchloryn. W kompozycjach mikroemulsyjnych pożądana jest, aczkolwiek nie jest konieczna, obecność nadjodanu, takiego jak nadjodan metalu alkalicznego, ze względu na jego stabilizujący wpływ na podchloryn. Korzystnym stabilizatorem jest nadjodan potasu, lecz sól sodowa jest również użyteczna. Nadjodan może być dodany jako taki, bądź też może być wytworzony in situ w stosownej reakcji odpowiednich związków jodu.

Ostatnim wymaganym składnikiem mikroemulsji według wynalazku jest woda, korzystnie dejonizowana, aczkolwiek możliwe jest również użycie wody wodociągowej, korzystnie o twardości mniejszej niż 50 lub 100 ppm w przeliczeniu na węglan wapnia, a dodatkowo woda może być napromieniona.

Dla zapewnienia skutecznego działania podchlorynu w zakresie poprawy stanu sanitarnego, dezynfekowania, usuwania plam i wybielania, jego zawartość w środkach mikroemulsyjnych według wynalazku jest ilością dezynfekującą, która wynosi 1,5 do 4% wagowych, korzystnie 2,0 do 3,0% wagowych, np. 2,5% lub około 2,5%. Ilość kombinacji detergentów wyzszego alkilosiarczzmu i wyższego parafinosulfonianu stanowi ilość

172 448 detersyjną, która zwykle wynosi od 2 do 22% wagowych, korzystnie 2 do 10% wagowych i bardziej korzystnie 3 do 5% wagowych, np. 3,9% lub około 4%. W takiej kombinacji proporcja parafinosulfonianu do alkilosiarczanu wynosi zwykle od 1:5 do 5:1, korzystnie 1:3 do 3:1 i bardziej korzystnie 1:2 do 2:1, np. 1:1 lub około 1:1. Ilość Ci_4i7parafinosulfonianu sodu wynosi 1 do 12% wagowych, korzystnie 1 do 6% wagowych i bardziej korzystnie 0,5 do 4%, np. 3% lub około 3% wagowych, podczas gdy ilość Cn-isalkiłosiarczanu sodu wynosi 1 do 10% wagowych, korzystnie 1 do 5% wagowych bardziej korzystnie

1,5 do 2,5%, np. 1,9% lub około 2,0% wagowych.

Nierozpuszczalny w wodzie środek lipofilowy, który obejmuje również nierozpuszczalne w wodzie aromaty mogące znajdować się w środkach według wynalazku jak również ciekłe parafiny oraz równoważne substancje ułatwiające usuwanie zabrudzeń i inicjujące powstawanie mikroemulsji, jest obecny w środkach według wynalazku w ilości promującej usuwanie zabrudzeń i inicjującej mikroemulsję, która to ilość wynosi 0,5 do 5% wagowych, korzystnie 0,5 do 3% wagowych i bardziej korzystnie 0,5 do 1,5%, np. 1% lub około 1%. Zawartość parafinowego lub izoparafinowego składnika środka lipofilowego wvnosi w środku dezvnfekującvm 0.2% do 2% wagowych. korzvotn ie 0,2 dn 1% wagowych, np. 0,3% lub około 0,3%, zaś zawartość w środku dezynfekującym aromatu wynosi 0,3 do 3% wagowych, korzystnie 0,3 do 2% i bardziej korzystnie 0,4 do 1%, np. 0,7% lub około 0,7%.

Ilość kosurfaktanta rozgałęzionego niższego alkoholu o 4 do 8 atomów węgla w mikroemulsji według wynalazku jest ilością promującą tworzenie mikroemulsji i wynosi 5 do 15% wagowych i bardziej korzystnie 7 do 13% wagowych, np. 8,8%, 10,0% wagowych.

Gdy kosurfaktantem jest korzystny trzeciorzędowy alkohol butylowy (t-butanol), można użyć czystego związku bądź jego azeotropu z wodą. Podany powyżej zakres procentowy i procenty odnoszą się do rzeczywistej zawartości tert-butanolu. Procentowa zawartość wody jest w zakresie 50 do 89,7% i bardziej korzystnie 65,6 do 87,15% wagowych, np. 79,0% lub około 79,9% wagowych. Dolna i górna granica zawartości wody określone są maksymalną i minimalną zawartością innych składników, uprzednio wymienionych. Ilość nadjodanu pełniącego funkcję stabilizatora wynosi od 0,02 do 0,2% wagowych i bardziej korzystnie 0,1% lub około 0,1%. Ilość wolnego wodorotlenku, jako KOH, wynosi 0,5 do 1,5% wagowych i bardziej korzystnie 0,7 do 0,9% wagowych, np. około 0,7% lub 0,9%.

Zawartość mydła, jako soli potasowej kwasu z oleju kokosowego, korzystnie jest w zakresie od 0,8 do 3% wagowych i może wynosić np. około 1,2% wagowych.

W mniejszym opisie wszystko to, co odnosi się do pojedynczego składnika, obejmuje również wiele składników. Dla przykładu to, co odnosi się do kosurfaktanta również obejmuje mieszaninę takich kosurfaktantów.

Podane powyżej procentowe zakresy zawartości odnoszą się zarówno do takich mieszanin, jak i pojedynczych substancji.

Poniżej przedstawiono korzystne środki według wynalazku. Korzystny środek, który ma lepkość w zakresie od 0,001 do 0,01 Pa-s w temperaturze 25°C, a pH około 14, składa się z 2,0% do 3% wagowych podchlorynu sodu, 1% do 6% wagowych Ci4-17parafinosulfonianu sodu, 1% do 5% wagowych liniowego Cu-malkilosiarczanu sodu, 0,2% do 1% wagowych węglowodoru izoparafinowego C9-13 , 0,3% do 2% wagowych aromatu, który jest zasadniczo trwały w obecności wybielacza podchlorynowego, 7% do 13% wagowych trzeciorzędowego niższego alkoholu o 4 do 6 atomach węgla, 0,8 do 3% wagowych mydła potasowego kwasów pochodzących z oleju kokosowego, 0,5% do 1,2% wagowych wodorotlenku potasu, 0,02% do 0,2% wagowych nadjodanu potasu i 65,6% do 87,15% wagowych wody. Korzystny jest również środek, który ma lepkość w zakresie od 0,001 do 0,005 Pa-s w temperaturze 25oC i składa się z około 2,5% wagowych podchlorynu sodu; około 3% wagowych Cw-nparafinosulfonianu sodu, około 2,0% wagowych C12-i8alkilosiarczanu sodu, około 0,3% wagowych węglowodoru izoparafinowego C9-13,

172 448 około 0,7% lipofilowego, polarnego, odpornego na podchloryn aromatu, około 10% wagowych tert-butanolu, około 1,2% wagowych mydła potasowego kwasów pochodzących z oleju kokosowego, około 0,7% wagowych wodorotlenku potasu; około 0,1% wagowych nadjodanu potasu i około 79,9% wagowych dejonizowanej wody.

Mikroemulsje według wynalazku można wytworzyć następującymi odpowiednimi sposobami, z których korzystny jest sposób obecnie opisany. Dane odnoszą się do konkretnego składu, lecz oczywiste jest, że sposobem tym można wytwarzać mikroemulsje o pełnym zakresie składu według wynalazku. Najpierw, rozpuszcza się anionowe detergenty przynajmniej w części wody, wytwarzając przedmieszkę 1. Korzystnie zużywa się większą część całkowitej zawartości wody w mikroemulsji, tj. 51 do 100%, korzystnie 70 do 90%. Następnie stapia się kokosowe kwasy tłuszczowe i poddaje reakcji z odpowiednim środkiem zobojętniającym, np. nadmiarem wodorotlenku potasu, korzystnie w środowisku wodnym, które zawiera ilość wody wynikłą z bilansu wody lub zasadniczo pozostałą wodę. W ten sposób powstaje przedmieszka 2.

Po wytworzeniu roztworu mydła potasowego kwasów tłuszczowych pochodzących z oleju kokosowego, zawierającego nadmiar niezwiązanego wodorotlenku potasowego, miesza się go z roztworem detergentowym, wytwarzając przedmieszkę 3. Po czym domieszkuje się nadjodan (daje to przedmieszkę 4), a następnie dodaje się podchloryn w celu wytworzenia przedmieszki 5. Sporządza się wspólny roztwór ciekłego aromatu i ciekłego węglowodoru izoparafinowego (przedmieszka 6) i miesza się z przedmieszką 5 dla wytworzenia przedmieszki 7. Następnie do przedmieszki 7 dodaje się trzeciorzędowego butanolu uzyskując produkt końcowy. Wszystkie operacje mieszania mogą być przeprowadzone w temperaturze pokojowej, z wyjątkiem tej, w której uczestniczy stopiony kwas kokosowy, ponieważ reakcja zachodzi korzystnie w temperaturze bliskiej temperatury topnienia takiego kwasu.

Można dokonać zmian w opisanym sposobie wytwarzania, lecz zwykle jest pożądane, aby nie dodawać wcześniej podchlorynu niż to jest wskazane, aby uniknąć możliwych problemów związanych z nierozpuszczalnością detergentu anionowego i mydła. Zazwyczaj zaleca się również, aby trzeciorzędowy butanol lub inne trzeciorzędowe niższe alkohole, będące współdziałającymi środkami powierzchniowo czynnymi o podobnej lub niższej lotności, dodawać na końcu, zwykle w temperaturze pokojowej i po dodaniu aromatu, w celu wytworzenia mikroemulsji i umknięcia ich strat wskutek odparowania składników podczas rozmaitych operacji mieszania. W razie potrzeby, można wytworzyć najpierw mydło i zmieszać anionowe detergenty z wodnym roztworem mydła. Po zakończeniu procesu wytwarzania otrzymuje się uformowaną mikroemulsję, która jest trwała w temperaturze pokojowej. Powstały produkt ma lepkość niższą niż 0,05 Ns/m², często niższą niż 0,03 Ns/m2, a typowo ma niską lepkość rzędu od 0,001 do 0,02 Ns/m2 korzystnie 0,001 do 0,01 Ns/m2, a bardziej korzystnie 0,001 do 0,005 Ns/m2 np. 0,003 lub około 0,003 Ns/m2 w temperaturze 25°C, tak że może być rozpylany, chociaż może być zagęszczony na życzenie.

Mikroemulsje według wynalazku mogą być stosowane do usuwania tłustych zabrudzeń z twardych podłoży, zarówno w postaci stężonej, jak i po rozcieńczeniu wodą. Mikroemulsję w postaci stężonej korzystnie rozpyla się na powierzchnię, z której mogą być usunięte lipofilowe zabrudzenia typu olej lub tłuszcz i czyści szczotką lub ściera ścierką. Powierzchnię można następnie spłukać lub też po przetarciu ścierką można pozostawić ją do wyschnięcia bez spłukiwania. Ze względu na skład mikroemulsji i brak w niej soli stanowiących wypełniacze, traktowane nią powierzchnie schną do stanu, w którym są błyszczące i bez smug, bez potrzeby spłukiwania oraz są czyste i w dobrym stanie sanitarnym, nawet bez spłukiwania (chociaż korzystnie jest je spłukać, gdy stosuje się środek w postaci stężonej).

W postaci rozcieńczonej, to jest w rozcieńczeniu jednej części do dwóch do 300 części wody, korzystnie za pomocą 3 do 20 części wody, np. około 10 części wody, powstać może mikroemulsja typu o/w (szczególnie do 20 części wody), a czyszczenie

172 448 może przebiegać w sposób uprzednio opisany dla stężonej mikroemulsji. Z uwagi na zastosowane rozcieńczenie, może być potrzebna większa energia mechaniczna i użycie większej ilości rozcieńczonej mikroemulsji, o 20 do około 70% tej ilości, której użyto by, gdyby kompozycję stosować w postaci stężonej, dla osiągnięcia, żądanego efektu czyszczenia i poprawy stanu sanitarnego. Do rozcieńczenia należy stosować wodę o temperaturze rzędu 10 do 40°C, zwykle 15 lub 20 do 30 lub 40°C i o twardości w zakresie od 0 do 600 ppm lub wyższej w przeliczeniu na węglan wapnia, takiej jak 50 do 150 ppm. I znów, czyszczoną i dezynfekowaną powierzchnię można spłukać bądź zaniechać płukania, szczególnie, gdy ma się do czynienia z mikroemulsją o rozcieńczeniu większym niż 20 części wody na część mikroemulsji. Jednakże korzystnie jest spłukać metalowe powierzchnie, aby zapobiec ich korozji spowodowanej kontaktem z podchlorynem. Warto zauważyć, że przy rozcieńczeniach w zakresie 1 do 20:1 rozcieńczona mikroemulsją będzie zazwyczaj w postaci mikroemulsji, podczas gdy przy większych rozcieńczeniach może być zwyJ^łą emulsją, która jest często mniej wydajna niż mikroemulsja w procesie czyszczenia i dezynfekowania. Gdy stosuje się rozcieńczoną mikroemulsję do mycia naczyń, należy je spłukać ze względów estetycznych i zdrowotnych, aczkolwiek będą one czyste i błyszczące bez spłukiwania.

Środki według wynalazku są przydatne do czyszczenia naczyń, przyborów, ścian, stolarki, skrzyń, skrzyń i pomieszczeń do przechowywania żywności, przewodów klimatyzacyjnych i ogrzewczych, rusztów i filtrów i kanałów wentylacyjnych, kuchennych wyciągów i filtrów itp. a także podłóg oraz do czyszczenia i dezynfekowania łazienek i kuchni, do usuwania pleśni, do mycia naczyń i utensyliów a nawet do czyszczenia zabrudzonych tłuszczem i poplamionych wyrobów tekstylnych takich jak zaplamiona odzież. We wszystkich tych przypadkach użycie mikroemulsji według wynalazku powoduje znacznie lepsze czyszczenie niż osiągane przy użyciu zwykłych niespreparowanych ciekłych detergentów w postaci roztworu bądź emulsji. Dodatkową, ważną zaletą jest to, że podchloryn dezynfekuje i/lub poprawia stan sanitarny traktowanych powierzchni i materiałów.

Mikroemulsje według wynalazku posiadają znaczące zalety w stosunku do innych tego typu mikroemulsji, które również zawierają podchloryn. Do zalet tych, odnośnie do ich właściwości dezynfekujących/popi^awiających stan sanitarny, wybielających i usuwających plamy, należy większa trwałość mikroemulsji według wynalazku po przechowywaniu w temperaturze pokojowej i w podwyższonych temperaturach. Stwierdzono, że w porównaniu z kompozycjami takimi jak przedstawiono w opisach patentowych Rosano (opisy patentowe Stanów Zjednoczonych Ameryki nr nr 4 146 499 i 4 472 291) mikroemulsje według wynalazku są znacznie bardziej trwałe w odniesieniu do podchlorynu, zatrzymując ponad trzydziestokrotnie więcej chloru czynnego w stosunku do zatrzymanego w 'kompozycji Rosano. pomimo faktu, że kompozycja ta początkowo zawierała 34% więcej czynnego chloru niż mikroemulsją według wynalazku, a także zatrzymując tyle samo czynnego chloru co inna z kompozycji Rosano, pomimo faktu, że ta druga kompozycja Rosano zawierała wyściowo 60% więcej aktywnego chloru niż mikroemulsją według wynalazku. Porównań tych dokonano po trzech tygodniach przechowywania w temperaturze pokojowej, lecz podobne wyniki porównań uzyskuje się przy przechowywaniu w podwyższonej temperaturze, np. 40°C, chociaż ze względu na rozkład podchlorynu w wysokich temperaturach należy unikać podwyższonych temperatur, jeżeli jest to możliwe.

Inną znaczącą zaletą wynalazku jest duża zdolność usuwania tłuszczu. W testach porównawczych, stosując barwione osady łoju na twardych powierzchniach i maszynowe ścieranie powierzchni nasyconymi mikroemulsją gąbkami (używając mikroemulsji w stężonej postaci), wykazano, że usuwanie tłuszczu przy pomocy środka według wynalazku było równoważne z uzyskanymi przy użyciu kompozycji Rosano pomimo faktu, że kompozycja Rosano zawierała ponad trzykrotnie więcej składnika detergentowego oraz ponad dwunastokrotnie więcej składnika lipofilowego (czterochlorku węgla). Porównując

172 448 postać rozcieńczoną do drugiej rozcieńczonej kompozycji Rosano, przy czym obie kompozycje miały taką samą zawartość procentową detergentu, wykazano, że mikroemulsja według wynalazku przewyższa kompozycję Rosano pod względem zdolności usuwania tłuszczu i jest nawet lepsza od innego takiego produktu. Wyniki tu przedstawione są szczególnie niespodziewane jako, że wskazują, iż mikroemulsje według wynalazku charakteryzują się nieoczekiwanie dużo większą trwałością podchlorynu niż inne znane w technice mikroemulsje zawierające podchloryn, a nawet lepszą niż znane mikroemulsje na bazie podchlorynu zdolnością czyszczenia, gdy znajdują się w rozcieńczonej wodą postaci, tj. postaci, w której takie produkty są zwykle stosowane, przy równoważnej zawartości detergentu, pomimo większych ilości rozpuszczalnika w porównywalnych kompozycjach. Wyniki te stanowią atrybut kombinacji podchlorynu, parafinosulfonianu i detergentów alkilosiarczanowych i możliwości wytwarzania bardziej skutecznych mikroemulsji do środków według wynalazku.

Stwierdzono, że oprócz trwałości podchlorynu i przewagi nad innymi emulsjami zawierającymi podchloryn odnośnie właściwości czyszczących, mikroemulsje według wynalazku charakteryzują się fizyczna trwałością nie ulegając rozdzielaniu się, zagęszczaniu po odstaniu oraz nie mętniejąc w czasie przechowywania, a także, co jest pożądane, cechuje je niska lepkość a więc łatwo można nimi napełniać pojemniki z rozpylaczem, z których można je łatwo odmierzać. Ponadto ze względu na obecność mydła w recepturze regulowane jest nadmierne pienienie się, które w innym przypadku mogłoby zaistnieć z powodu obecności syntetycznych organicznych detergentów anionowych, co ułatwia czynności czyszczenia, np. czyszczenia podłóg. Ponadto brak soli stanowiących wypełniacz zapobiega osadzeniu się ich na podłożach, a przez to zapobiega powstawaniu smug.

Następujące przykłady ilustrują lecz nie ograniczają wynalazku. O ile nie wskazano, wszystkie części w przykładach, opisie i zastrzeżeniach są częściami wagowymi, a wartości temperatury podano w °C.

Przykład I

Składnik	Procent /wagowy/
/1/ C₁₄_₁₇parafinosulfonian sodu	3,00
/2/ Ci₂-₁₈alkilosiarczan sodu	2,00
/3/ Kwas tłuszczowy z oleju kokosowego	1,00
Wodorotlenek potasu	1,00
Trzeciorzędowy alkohol butylowy	10,00
/czystość analityczna/
/4/ Węglowodór izoparafinowy C_g_₁₃	0,34
/5/ Aromat /typu Kloron/	0, 66
Wodny roztwór podchlorynu soau	18,00
/12,5% czynnego chloru/
Nadjodan potasu	0,10
Woda demonizowana	63, 90
	100,00

(1) Pochodzący z 98% C14-17parafinosulfomanu, w którym co najmniej 50% stanowi monosulfoman (2) Pochodzący z 94% C12-18alkilosiarczanów, w których 75% stanowią Cl2-14alkilosiarczany (3) Kwasy tłuszczowe C8-18 pochodzące z oleju kokosowego (4) Isopar H (Exxon Chemical Corp) (5) Składający się z trwałych wobec podchlorynu terpenów aromatycznych, eterów i syntetycznych utrwalaczy oraz innych trwałych lipofilowych związków zapachowych.

172 448

Mikroemulsję według podanej receptury wytwarza się przez rozpuszczenie parafinosulfonianu sodu i laurylosiarczanu sodu w większej ilości, około 40% (w odniesieniu do całego składu) ilości wody podanej w recepturze i do tego roztworu, w temperaturze około 40°C dodaje się stopione kokosowe kwasy tłuszczowe oraz wodny roztwór wodorotlenku potasu. Alternatywnie, można najpierw poddać reakcji stopione kokosowe kwasy tłuszczowe i nadmiar wodorotlenku potasu w środowisku wodnym zawierającym około 1/2 lub 3/4 pozostałej wody i następnie można zmieszać z roztworem detergentów lub kwas i wodorotlenek można początkowo poddać reakcji w prawie całej ilości wody, z wyjątkiem części, w której należy rozpuścić nadjodan, a później zmieszać detergenty z powstałym roztworem mydła. Następnie, rozpuszcza się nadjodan w pozostałej wodzie i miesza się z przedmieszką wymienionych pierwszych pięciu składników, po czym miesza się roztwór podchlorynu z otrzymaną przedmieszką w temperaturze pokojowej lub nieznacznie wyższej, a potem miesza się z tym przedmieszkę aromatu i węglowodoru izoparafinowego i na końcu dodaje się i miesza ostatni składnik tj. t-butanol. Jeśli wtrąca się jakieś nierozpuszczalne cząstki, pożądane jest przesączenie końcowe produktu.

Otrzymany produkt ma lepkość około 3 mPii* w temperaturze 25°C, jest klarowny, łatwo płynący o stosunkowo przyjemnym zapachu typu chlorowego. Pakuje się go do pojemnika dozującego z rozpylaczem bądź do polietylenowej butli i jest gotów do użycia.

Wytworzona mikroemulsja poddana starzeniu w temperaturze 20°C w ciągu ośmiu tygodni zawiera 75% wyjściowej zawartości czynnego chloru. Badanie wykazuje, że mikroemulsja jest fizycznie trwała. Nie wykazuje rozdzielenia, żadnych zagęszczeń na górze, przy powierzchni ani obecności rozróżnialnych cząstek. W tych przypadkach, kiedy kompozycja zawiera znaczne zanieczyszczenie metalem ciężkim, taki metal może wytrącić się z nadjodanem i być usunięty z kompozycji. Trwałość podchlorynu w wytworzonej mikroemulsji jest znacząco lepsza niż znanych mikroemulsji zawierających podchloryn (takich jak kompozycja Rosano) a wytworzona mikroemulsja i jej rozcieńczona wodą w stosunku 1:10 postać wykazują obie skuteczne działanie dezynfekujące i obielające.

Działanie czyszczące (odtłuszczające) środka według wynalazku, w jego postaci stężonej, badano przez porównanie z próbkami kontrolnymi, stosując zabarwiony łój wołowy osadzony na twardych, białych płytkach z tworzywa sztucznego. Łój wołowy, w roztworze chloroformowym naniesiono na płytki z tworzywa Formica poprzez rozpylenie i pozostawienie próbki do odparowania rozpuszczalnika. Rozpylony roztwór sporządzono rozpuszczając pięć gramów utwardzonego łoju wołowego, pięć gramów łoju wołowego i 0,05 g niebieskiego barwnika (Dysl 502 EX, z firmy Hoechst) w 89,95 g chloroformu. Roztwór rozpylono równomiernie na białą płytkę i pozostawiono do wyschnięcia w temperaturze pokojowej przez 15 minut. Następnie, 2,5 g mikroemulsji sporządzonej według przykładu rozpylono na wcześniej zmoczoną gąbkę, którą starannie wyżęto, aby usunąć z niej większość wody. Plastikową płytkę umieszczono wraz z gąbką, na której znajdowała się naniesiona mikroemulsja w maszynie zmywającej Gardnera. Włączono maszynę i gąbka rozpoczęła szorowanie płytki usuwając w ten sposób osadzony na niej łój. Rejestrowano liczbę ruchów niezbędnych do oczyszczenie ścieżki z łoju tak, aby ukazała się biała płytka. Te same operacje wykonano na próbkach kontrolnej mikroemulsji (w rodzaju mikroemulsji Rosano) rejestrując ilość wymaganych ruchów. Lepszą mikroemulsją czyszczącą jest ta, która oczyszcza ścieżkę z naniesionego łoju przy mniejszej liczbie ruchów. Testy wykazały, że zawierająca podchloryn mikroemulsja według wynalazku w postaci nierozcieńczonej charakteryzuje się równą zdolnością czyszczącą co mikroemulsja typu Rosano, lecz mikroemulsja porównawcza zawiera więcej detergentu, a także więcej środka lipofilowego niż mikroemulsja według wynalazku.

Procedurę podobną do opisanego testu czyszczenia wykonano dla przebadania efektów czyszczenia kompozycji według wynalazku i kompozycji kontrolnych po rozcieńczeniu ich do tego samego stężenia składników detergentowych. W testach tych

172 448 stosowano próbki kontrolne rozcieńczone do stężenia dwunastu gramów na litr roztworów czyszczących a rozcieńczenia mikroemulsji według wynalazku były takie, aby uzyskać te same stężenia detergentów. Ze względu na większe rozcieńczenia roztworów czyszczących (w porównaniu do stężonych) preparat stanowiący zabrudzenie, nanoszony na białe płytki sporządzono przez rozpuszczenie 0,5 g utwardzonego łoju, 0,5 g łoju wołowego i 0,05 g niebieskiego barwnika w 98,95 g chloroformu. Roztwór brudzący rozpylono równomiernie na białe podłoże i pozostawiono do wyschnięcia w temperaturze pokojowej przez 15 minut, przed rozpoczęciem badań. Gąbki zostały wstępnie zmoczone rozcieńczonym roztworem czyszczącym i starannie wyżęte w celu usunięcia z nich większości roztworu. Następnie, zwilżoną wstępnie gąbkę polano 10 ml rozcieńczonego roztworu czyszczącego i włączono maszynę. Po 15 ruchach gąbki następnie moczono, wyżynano i ponownie moczono i procedurę tę powtarzano po każdej serii 15 ruchów, aż do zakończenia testu (czyszczenia ścieżki na zabrudzonej tłuszczem płytce). Testy wykazały wyższość rozcieńczonej mikroemulsji sporządzonej według receptury podanej w przykładzie nad obydwiema mikroemulsjami typu Rosano, przy 35 ruchach wobec 40 dla jednej kompozycji Rosano i 35 ruchach w porównaniu z 50 ruchami dla drugiej.

Mikroemulsję według wynalazku, w postaci stężonej, używa się z zadowalającym skutkiem do usuwania pleśni z kafelków. Gdy stosuje się mikroemulsję rozcieńczoną 30 częściami wody do mycia podłóg i ścian lekko zabrudzonych tłuszczem i olejem wystarczy przetrzeć czyszczone powierzchnie gąbką i pozostawić do wyschnięcia, a będą one zadowalająco czyste i błyszczące, bez spłukiwania. Warto zauważyć, że mikroemulsją według wynalazku dezodoryzuje powierzchnie, na które jest naniesiona i dlatego, zwłaszcza w postaci stężonej, nadaje się do czyszczenia i poprawy stanu sanitarnego cuchnących powierzchni, np. pojemników na śmieci.

Przykład II

Składnik	Procent /wagowy/
A	B	c	D
C₁₄_₁₇parafinosulfo- nian sodu	3,0	3,0	3,0	3,0
C₁₂__lgalkilosiarczan sodu	2,0	2,0	2,0	2,0
Kwasy tłuszczone z oleju kokosowego	1,0	1,0	1,0	1,0
Wodorotlenek potasu	1,0	1,0	1,0	1,0
Trzeciorzędowy alkohol butylowy	10,0	10,0	10,0	10,0
Węglowodór izopara- finowy C₉.₁₃	1,0	0,34	0,34
Aromat /typu Klo- ron/	·“	0,66	0,66	1,0
Podchloryn /jako chlor czynny/	2,0	2,88	3,2	2,0
Demonizowana woda do 100%	uzupełń.	uzupełń.	uzupełń.	uzupełń.

Receptury A-D zrealizowano sposobem wytwarzania opisanym w przykładzie I, a wszystkie otrzymane mikroemulsje miały pH rzędu 13 do 14 oraz były lekko żółtawe

172 448 i przezroczyste. Wszystkie mikroemulsje są zadowalająco trwałe w temperaturze pokojowej i podwyższonych, do 40°C, oraz stanowią skuteczne środki czyszczące (szczególnie tłustych zabrudzeń), dezynfekujące, poprawiające stan sanitarny i dezodoryzujące. Rozcieńczone wodą pozostają w stanie mikroemulsji aż do granicznego rozcieńczenia, w którym przechodzą w stan zwykłej emulsji, działając nadal jako skuteczne środki czyszczące (aczkolwiek nie tak dobrze jak mikroemulsje). Dodatkowo, ze względu na zawartość podchlorynu sodowego są one skutecznymi środkami poprawiającymi stan sanitarny, dezodoryzując^ymi, wybielającymi oraz są użyteczne w usuwaniu z podłoża plam ulegających wybieleniu, jednocześnie czyszcząc, dezodoryzując i poprawiając stan sanitarny podłoża. W stężonej postaci środki są również użyteczne do usuwania pleśni z twardych powierzchni, takich jak zalewane wodą kafelki i zaprawy uszczelniające oraz są korzystne w porównaniu z większością cieszących się powodzeniem produktów handlowych o tym przeznaczeniu. Warto zauważyć, że do usuwania tłustych zanieczyszczeń z twardych powierzchni, kompozycja D, która zawiera wyłącznie aromat (brak węglowodoru) jako substancję lipofilową, jest zauważalnie lepsza od kompozycji o składzie podanym w przykładzie I.

P r z y k ład III _

Składnik	Procent /wagowy/
E	F	G
C₁₄_₁₇parafinosułfonian sodu	3,0	1,5	12,0
C,- .„ałkilosiarczan sodu	2-0	1,0	8,0
Kwasy tłuszczowe pochodzące z oleju kokosowego	1,0	0,5	4,0
Wodorotlenek potasu	1,0	0,5	1,85
Trzeciorzędowy alkohol butylowy	^-	5,0	10,0
Trzeciorzędowy alkohol amylowy	6,0
Węglowodór izoparafinowy C9-13	0,34	0,20	0, 30
Aromat	0, 66	0,30	0,70
Wodny roztwór podchlorynu sodu /13% czynnego chloru/	8,0	8,0	16,0
Nadjodan potasu	-	0,10	0,02
Woda w ilości uzupełniającej do 100%	uzupełń	. uzupełń.	uzupełń.

Mikroemulsje według opisanej receptury wytworzono sposobem podanym w przykładzie I, aczkolwiek po wprowadzeniu modyfikacji w sposobie wytwarzania można również uzyskać zadowalające klarowne i trwałe mikroemulsje o wspaniałych właściwościach

177 444 czyszczących, dezynfekujących, dezodoryzujących i wybielających; gdy środek jest w stężonej postaci a także podobnie skuteczne środki poprawiające stan sanitarny, czyszczące, wybielające i dezodoryzujące w postaci rozcieńczonej. Wodny roztwór podchloryn sodu zawiera małą ilość jonu nadjodanowego i wraz z nim stabilizuje środki przed nadmierną utratą zdolności wybielania związaną z przechowywaniem (która w przeciwnym wypadku mogłaby nastąpić, prawdopodobnie z powodu kontaktu podchlorynu z metalami takimi jak żelazo, miedź, kobalt, mangan, nikiel itp.).

Przykład IV (porównawczy)

Składnik	Procent/wagowy/
H	I	J	K
C₁₄₁₇parafinosulfonian sodu	3,0	-	3,0	-
Etoksylowany laurylosiarczan sodu	2,0	3,0	2,0	3,0
/2 Eto na cząsteczkę/
Laurylosiarczan sodu	2,0	-	-	2,0
Tlenek dimetyloalkiloarniny (alkil	-	3,0	-	-
pochodzący z kwasów oleju kokoso-
wego)
Kwas tłuszczowy pochodzący z ole-	1,0	-	1,0	1,0
ju kokosowego
Wodorotlenek potasu	1,0	-	1,0	0,85
Wodorotlenek sodu	-	1,0	-	-
Izopar H	0,33	2,0	0,33	1,0
Aromat	0,67	-	0, 67	1,0
Podchloryn sodu /jako chlor czyn-	2,0	2,0	2,0	2,0
ny/
Trzeciorzędowy alkohol butylowy	9,0	4,5	7,0	4,5
Chlorek sodu	-	5,0	-	-
Woda w ilości uzupełniającej do	uzu-	uzu-	uzu-	uzu-
100%	pełń	pełń.	pełń.	pełń .

Receptura H stanowi korzystną recepturę według wynalazku, zaś receptury J-K odnoszą się do innych wybielających mikroemulsji zawierających podchloryn, w których zastosowano inne, niż w korzystnej recepturze H, kombinacje syntetycznych detergentów. A więc, w tym przykładzie, receptury I-K stanowią przykłady porównawcze.

Mikroemulsje według każdej z powyższych receptur sporządzono sposobem opisanym w przykładzie I. Wszystkie mikroemulsje są klarowne, rzadkie, o charakterze alkalicznym i są użyteczne jako środki czyszczące, dezynfekujące, wybielające i dezodoryzujące. Jednakże, po przechowywaniu w temperaturze 40°C przez trzy tygodnie mikroemulsja według receptury H zawiera ponad trzy razy więcej czynnego chloru niż sporządzona według receptury I i ponad 50% więcej czynnego chloru niż sporządzone według receptury J i K. Stąd wniosek, że produkt według receptury H bardziej nadaje się do celów handlowych niż produkt według receptury I-K, zwłaszcza, gdy może zaistnieć potrzeba magazynowania w podwyższonej temperaturze, przed sprzedażą. Zatem, receptura H jest lepsza niż receptury I-K pod względem właściwości dezynfekujących, wybielających i dezodoryzujących.

Wynalazek został opisany w odniesieniu do różnych jego ilustracji, przykładów i postaci wykonania, lecz nie ogranicza się do nich, jako że specjalista dysponujący niniejszym opisem będzie w stanie wykorzystać substytuty i ekwiwalenty bez wykraczania poza zakres wynalazku.

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 4,00 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Trwały mikroemulsyjny środek dezynfekujący zawierający podchloryn i środki powierzchniowo czynne oraz środowisko wodne, znamienny tym, że składa się z 1,5% do 4% wagowych podchlorynu metalu alkalicznego, 1% do 12% wagowych C^-nparafinosulfonianu sodu, 1% do 10% wagowych C12-isalkilosiarczanu sodu, 0,3% do 3% wagowych aromatu i ewentualnie 0,2% do 2% wagowych Cs-16 węglowodoru parafinowego, 5 do 15% wagowych rozgałęzionego niższego alkoholu o 4 do 8 atomach węgla, 0,5% do 1,5% wagowych wodorotlenku potasu, ewentualnie 0,02% do 0,2% wagowych nadjodanu metalu alkalicznego, 0,5 do 5% wagowych mydła potasowego kwasów pochodzących z oleju kokosowego i 50% do 89,7% wagowych wody, przy czym stosunek ilości alkilosiarczanu do parafinosulfonianu jest w zakresie od 5:1 do 1:5, a __i__i__... ncufi_____i____nnm n m n_ _ · _tt __ · · -i/·,

WUUCA lina ICpRUSL W Z._> V, W /.ClMcaiC υ,υυΐ UU U,UZ, fd.b 1 ρΠ IAJ liajlUlUCJ IZ.
2. Środek według zastrz. 1, znamienny tym, że ma lepkość w zakresie od 0,001 do 0,01 Pa.s w temperaturze 25°C, a pH około 14 i składa się z 2,0% do 3% wagowych podchlorynu sodu, 1% do 6% wagowych C14-17parafinosulfonianu sodu, 1% do 5% wagowych liniowego Ci2-isalkilosiarczanu sodu, 0,2% do 1% wagowych węglowodoru izoparafinowego C9-13, 0,3% do 2% wagowych aromatu, który jest zasadniczo trwały w obecności wybielacza podchlorynowego, 7% do 13% wagowych trzeciorzędowego niższego alkoholu o 4 do 6 atomach węgla, 0,8% do 3% wagowych mydła potasowego kwasów pochodzących z oleju kokosowego, 0,5% do 1,2% wagowych wodorotlenku potasu, 0,02% do 0,2% wagowych nadjodanu potasowego i 65,6% do 87,15% wagowych wody.
3. Środek według zastrz. 2, znamienny tym, że ma lepkość w zakresie od 0,001 do 0,005 Pa.s w temperaturze 25°C i składa się z około 2,5% wagowych podchlorynu sodu, około 3% wagowych soli sodowej Ci4-17parafinosulfonianu, około 2,0% wagowych soli sodowej C12-i8alkilosiarczanu, około 0,3% wagowych węglowodoru izoparafinowego C9-13, około 0,7% wagowych lipofilowego, polarnego, odpornego na podchloryn aromatu, około 10% wagowych tert-butanolu, około 1,2% wagowych mydła potasowego kwasów pochodzących z oleju kokosowego, około 0,7% wagowych wodorotlenku potasu, około 0,1% wagowych nadjodanu potasowego i około 79,9% wagowych dejonizowanej wody.