NL194196C - Inrichting en werkwijze voor de stimulering van biologische processen, die verband houden met de cellulaire activiteit. - Google Patents

Description

1 194198

Inrichting en werkwijze voor de stimulering van biologische processen, die verband houden met de cellulaire activiteit

De onderhavige uitvinding heeft betrekking op een inrichting en een werkwijze voor het stimuleren van 5 biologische processen, in het bijzonder voor het bevorderen van het helen van kwetsuren op het lichaamsoppervlak, zoals wonden, zweren en diverse epitheelweefselletsels, omvattende een lamp welke incoherent licht uitzendt met spectrale componenten boven 300 nm, en een optisch systeem dat in de weg van het door de lamp uitgezonden licht is opgenomen om de lichtbundel in een bepaalde behandelingsrichting te richten.

10 Een dergelijke inrichting is bekend uit DE 2.717.233. Dit document beschrijft bestraling door middel van een quasi monochromatische lichtbron, welke niet gepolariseerd incoherent licht op het te behandelen oppervlak straalt. Door middel van speciale filterelementen wordt het quasi monochromatische karakter van het licht bewerkstelligd.

Door de bekende stralingsinrichting worden echter niet die gunstige resultaten bereikt zoals die wel door 15 bijvoorbeeld coherent laserlicht bereikt worden. De bestraling van een levend oppervlak met laserlicht heeft, zoals alom bekend, een biostimulerend effect. De experimenten op dit terrein zijn uitgevoerd sinds 1967 onder leiding van professor Endre Mester en de aanvankelijk bescheiden vermoedens zijn sinds die tijd i ruimschoots bewezen. Het genezende effect van de behandeling met laserlicht is op ruime schaal in de literatuur beschreven. De samenvatting van ervaringen is onder andere bijvoorbeeld opgenomen in het werk 20 van professor Endre Mester. ’’Laser Application in promoting of Wound-Healing”, gepubliceerd in de uitgave i 1980 van "Laser in Medicine” (geredigeerd door H.K. Koebner, Wiley - Interscience Publ. 1980). Een ander ! werd door professor Endre Mester: ”Der Laser” kan ook beschouwd worden als een samenvatting vein zijn ervaringen (geredigeerd door K. Dinstl en P.L. Fischer, Springer-Verlag, 1981). Opgemerkt dient te worden dat in tegenstelling tot het laserlicht geen andere behandelingen uitgevoerd met natuurlijk of kunstmatig licht 25 tot dusverre enig biostimulerend effect getoond hebben.

Het genezende effect van het laserlicht wordt hoofdzakelijk duidelijk bij de genezing van hardnekkige wonden en zweren. Het is bekend dat dergelijke slepende wonden vrij frequent ontwikkelen bij oudere lieden, die aan cardiovasculaire moeilijkheden lijden. Hardnekkige doorgelegen plekken komen eveneens tot ontwikkeling als gevolg van aanhoudende decubitus.

30 In de loop van de behandeling met laserlicht is het laatstgenoemde op de wond gericht door middel van een prisma, een spiegel of een vezel-optiek en het gehele oppervlak van de wond wordt afgetast door de overeenkomstig afgebogen bundel. De specifieke intensiteit van de bundel ligt tussen 20 en 150 mW/cm2 en de maximum energie-dichtheid wordt op ongeveer 4 J/cm2 gesteld. De behandeling is gewoonlijk herhalend In het algemeen tweemaal per week uitgevoerd en de gemiddelde genezingstijd wordt op ongeveer 10-12 35 weken geschat.

Er bestaat een groot aantal wederzijds zich tegensprekende theorieën, die pogen het biostimulerende effect van het laserlicht te verklaren, maar geen daarvan kon een wetenschappelijk aanvaardbare verklaring verschaffen.

Op basis van de gepubliceerde resultaten zou laserlicht een groot toepassingsgebied moeten hebben, 40 evenwel laten praktische ervaringen zien, dat het niet tot een mate van algemeen gebruik is gekomen, die het zou verdienen door zijn doelmatigheid.

Er zijn verschillende redenen, die de aanvaarding van deze behandeling op grote schaal vertragen, waarvan één zou kunnen zijn dat het ontwerp van continu werkende lasers, die de vereiste capaciteit en bundeldiameter verschaffen tamelijk ingewikkeld is en naast de verfijnde technische omgeving eveneens 45 speciale deskundigheden tijdens de vervaardiging vereisen.

Het oogmerk van de uitvinding is het verschaffen van een inrichting, die een verbeterd biostimulerend effect tot stand kan brengen dan met de bekende inrichting kan worden bereikt, en waarvan het biostimulerend effect ten minste equivalent is aan die van het laserlicht, zonder de technische moeilijkheden, die verbonden zijn met de opwekking van laserlicht.

50 De onderhavige uitvinding voorziet hierin door een inrichting van een in de aanhef genoemde soort, met het kenmerk dat het bestralende licht lineair gepolariseerd licht is met een golflengte in het gebied van 400 tot 700 nm, waarvoor een polarisator (16, 22, 23, 31, 42, 62) in de weg opgenomen is, en het bestralende licht ten minste in dit bereik een continue of quasi-continue spectrale verdeling heeft, waaibij de lichtbundel een doorsnedeoppervlak van ten minste 3 cm2 heeft.

55 Voor de oplossing van dit probleem is als uitgangspunt overwogen, dat in de fysiologische toestand de lipide dubbellaag van het celmembraan in een fase is, die soortgelijk is aan die van vloeibare kristallen. Het is uit de wisselwerking tussen gepolariseerd licht en vloeibare kristallen bekend, dat boven een bepaalde 194196 2 intensiteitsdrempelwaarde gepolariseerd licht een verandering van toestanden in vloeibare kristallen teweeg kan brengen. Aangenomen wordt, dat gepolariseerd licht van bepaalde eigenschappen de polaire koppen van de lipide dubbellaag van het celmembraan kan herordenen of een dergelijk herordeningsproces kan teweegbrengen. Eveneens is verondersteld, dat een dergelijke inwendige herordening een merkbare 5 verandering teweeg zou brengen in de cellulaire processen, die verband houden met en plaatshebben door het celmembraan.

Het wezen van de uitvinding is de herkenning van het feit, dat het biostimulerende effect in de eerste plaats toe te schrijven is aan de toepassing van gepolariseerd licht in plaats aan dat van laserlicht en het laatste heeft een dergelijk effect alleen omdat het ook een vorm van gepolariseerd licht voorstelt. Dientenge-10 volge kan het normale, incoherente licht eveneens een biostimulerend effect in beweging brengen, op voorwaarde dat het lineaire gepolariseerd is.

Volgens een voorkeursuitvoeringsvorm wordt de intensiteit van het bestralingslicht geregeld tussen 20 en 150 mW/cm2.

Volgens een tweede aspect van de uitvinding wordt een werkwijze verschaft voor het stimuleren van 15 biologische processen, die verband houden met de cellulaire activiteit, echter niet voor de therapeutische behandeling van mensen of dieren, waarbij het te stimuleren object met incoherent licht met een vooraf bepaalde specifieke intensiteit en een golflengte van meer dan 300 nm bestraald wordt, met hef kenmerk, dat de bestraling geschiedt met lineair gepolariseerd licht in het golflengtegebied van ten minste 400 tot 700 nm, en dat de vooraf bepaalde specifieke intensiteit van het lineair gepolariseerde licht, gemeten bij het 20 bestraalde oppervlak, wordt ingesteld op een waarde tussen 20 en 50 mW/cm2 en dat de bestraling in intermitterende perioden uitgevoerd wordt en dat de energie per periode ten hoogste 5 J/cm2 bedraagt.

Het is voor het genezingsproces doelmatig, wanneer de bestraling intermitterend wordt uifgevoerd en dat de energiedichtheid van het licht gedurende de behandeling niet 5 J/cm2 overschrijdt. Met een deigelijke energie kan het herordeningsproces in het membraan een verzadiging bereiken en de toepassing van 25 hogere energieën zou geen verdere voordelen geven.

De voor de behandeling gebruikte lichtbundel dient in hoofdzaak evenwijdige stralen te bevatten van continue of quasi-continue spectrale verdeling ten minste in het golflengtetraject van 400-700 nm en de-bundel dient in hoofdzaak loodrecht op het te behandelen oppervlak te vallen.

Een bijzondere uitvoeringsvorm van de werkwijze volgens de uitvinding is dat, indien het doorsnede· 30 oppervlak van het bestralingslicht kleiner is dan het te bestralen oppervlak, de bestraling wordt uitgevoerd onder een relatieve verplaatsing van de bundel en van het oppervlak, waarbij eerst omtreksgebieden van het genoemde oppervlak worden bestraald, waarna een benadering wordt uitgevoerd in de richting van het centrale gebied daarvan langs een cirkelvormige concentrische weg.

Het verdient de voorkeur dat de bundel ten minste een doorsnede-oppervlak van 3 cm2 heeft en de 35 behandeling wordt uitgevoerd bij een normale kamertemperatuur.

Bij een bij voorkeur toe te passen uitvoeringsvorm is een ultraviolet filter en in bepaalde gevallen een infrarood filter in de baan van de bundels opgenomèn.

Bij een bij voorkeur toe te passen uitvoeringsvorm is een reflecterend oppervlak achter de lamp aangebracht om de achterwaarts gerichte lichtbundels in voorwaartse richting te reflecteren. Het reflecte-40 rende oppervlak kan worden gemaakt van een koude spiegel die bij voorkeur een bolvorm heeft of de vorm van een omwentelingsparaboloide. De lichtbron kan een normale gloeilamp zijn of een mefaalhalogeenlamp.

De polarisator kan een polaroidfilter, een spiegelpolarisator, een prisma van Nicol of elk ander middel zijn, dat gepolariseerde lichtbundels kan opwekken.

De inrichting is gemonteerd in een buisvormig huis waarvan de lengte voldoende is om divergerende 45 directe lichtbundels met divergentiehoeken van meer dan 15° te onderdrukken.

Een ventilator is achter het reflecterende oppervlak aangebracht om een voldoende koeling teweeg te brengen.

Bij een toe te passen uitvoeringsvorm omvat het lichtafbuigsysteem lenzen. De lens kan wanneer deze voor het te reflecteren oppervlak is aangebracht en voorzien is van verschillende bekledingsmaterialen aan 50 elke zijde voor het uitfilteren van componenten met een golflengte van ultraviolet en infrarood, voordelige karakteristieken bieden met het oog op het richten van het licht. Bij een andere uitvoeringsvorm heeft het reflecterende oppervlak de vorm van een omwentelingsparaboloide en is de lamp opgesteld in het brandpunt daarvan en is een geperste glasplaat voor de lamp aangebracht, die aan het reflecterende oppervlak is bevestigd en omvat deze een ringvormig en bolvormig spiegelend oppervlak.

55 Bij een andere uitvoeringsvorm zijn de lamp en het reflecterende oppervlak in een eindgedeelte van een buisvormig omhulsel opgesteld en is een spiegelpolarisator in het tegenoverliggende eindgebied daarvan geplaatst. Het vlak van de spiegelpolarisator is schuin ten opzichte van de optische as van de gerichte 3 194196 lichtbundel die zich in het omhulsel voortplant, waarbij de invalshoek van de bundels op dit vlak gelijk is aan de hoek van Brewster. Naast de eerste is een ander omhulsel aangebracht met gaten in de aangrenzende zijwanden daarvan om lichtbundels door te laten die van de spiegelpolarisator af worden gereflecteerd en is er een andere spiegel in het tweede omhulsel, die in de baan van de gereflecteerde lichtbundels is 5 geplaatst om deze bundels evenwijdig aan de optische as te richten. Het tweede omhulsel van deze uitvoeringsvorm is dicht naast en evenwijdig aan de eerste gemonteerd en de hoek tussen de reflecterende spiegel en de spiegelpolarisator is het dubbele van de complementaire hoek van Brewster.

Teneinde het polarisatierendement te vergroten kan de spiegelpolarisator een aantal vlakke evenwijdige platen omvatten, die van transparant glas zijn.

10 Het stimulerende effect van de behandeling met gepolariseerd licht bij de genezing van wonden, kan doeltreffend worden aangetoond door de ervaringen te beschrijven, die verkregen zijn gedurende een dergelijke behandeling, toegepast op chronische wonden, die jaren slepende zijn.

Als reactie op de behandeling begonnen de chronische wonden te genezen, eerst werden zij gezuiverd, vervolgens werd de secretie verminderd en later hield deze volledig op. Bloedvateinden verschenen bij de 15 bases van de wonden, vervolgens begon epitheelweefselvorming aan de randen. Het genezingsproces was continu, de bases van de wonden werden opgevuld, vervolgens genazen zij in sommige gevallen na korstvorming.

Op basis van cytologische onderzoekingen van uitstrijken, genomen uit de wondafscheiding voor en na elke behandeling, kunnen de invloeden van bestraling met gepolariseerd licht als volgt worden samengevat. 20 De bestraling vergrootte de verhouding gezonde leucocyten, die voor fagoytosis gereed zijn, ten opzichte van de necrotische leucocyten.

Niet alleen het aantal fagocytische leucocyten, maar ook de intensiteit van fagocytosis nam aanzienlijk toe. Deze toename in intensiteit manifesteerde zich zelf zowel in het sterk vergrote aantal bacteriën, gefagolyseerd door de respectievelijke leucocyten als in het hogere percentage gezonde en fagocytische 25 leucocyten onder alle leucocyten.

Na een aantal behandelingen verschenen de cellen, die deelnamen aan de immunologische bescherming, namelijk de eosinofiele cellen, lymfocyten en monocyten in de uitstrijken.

Zowel de kwantiteit als de kwaliteit van granuli in het cytoplasma van de cellen veranderde aanzienlijk onder de invloed van de behandeling, hetgeen gedemonstreerd werd door het verschijnen van duidelijk 30 zichtbare grote granuli.

De hoeveelheid fibrinevezels, die oorspronkelijk niet of nauwelijks in de uitstrijk waarneembaar waren, vermenigvuldigden zich onder invloed van de behandeling en de aanvankelijk dunne fibrinen met een neiging tot desintegratie, namen zowel in lengte als in dikte toe en zij waren vaak in bundels opgesteld.

Als reactie op de behandeling is de samenstelling van immunoproteïnen in het afscheidingsproduct 35 veranderd, hetgeen ook het begin en de activering van bescherming door lichaamsvocht kan bewijzen. Bestraling met gepolariseerd licht vergemakkelijkte de kwantitatieve groei van immunoproteïnen, vanzelfsprekend in verschillende graden in het geval van verschillende fracties. De grootste gemiddelde groei werd waargenomen bij het immunoglobuline M, die ongeveer +85% was in vergelijking met de gemiddelde waarde voor de behandeling, terwijl de laagste toename van ongeveer +21% optrad bij de immunoglobuline 40 A fractie.

De hiervoor beschreven biologische effecten houden nauw verband met de faseoverdracht, die samenhangt met de verandering van de gesteldheid van de polaire koppen in de lipide dubbellaag van het celmembraan, dat wil zeggen met het effect van gepolariseerd licht uitgeoefend op de lipide dubbellaag. Dit kan verklaard worden door de veronderstelling, dat de antigeenstructuren die aanwezig zijn in de buurt van 45 immune cellen een immuunreactie kunnen verschaffen onder invloed van gepolariseerd licht door het in gang zetten van een niet specifieke reactie in of het vergroten van de sensibiliteit van de immuuncellen, die onder andere kunnen bijdragen aan de genezing van wonden.

Wanneer gepolariseerd licht de membraanstructuur van de lymfocyten verandert, dein intensiveert dit de activiteit van de receptoren van de lymfocyten enerzijds en anderzijds kan de verandering in de membraan-50 structuur direct het cyclische adenosine monofosfaat activeren, dat het energie-opwekkingsproces van de cel kan aanzetten. Deze twee effecten kunnen een lokale immunologische reactie opwekken.

In de loop van de aangezette immuunreactie worden lymfokienen vrijgemaakt, die in staat zijn een immunologische ketenreactie in gang te zetten. Deze ketenreactie omvat de aanzetting van de factor MIF (migratieremmingsfactor), die de migratie van macrofagen remt, de factor MCF (monocyt chemotactische 55 factor), de factor NCF (neutrofiele chemotactische factor) en de factor ECF (eosinofiele chemotactische factor) en deze factoren tezamen trekken de monocyten, neutrofiele granulocyten en eosinofiele cellen naar het aangetaste gebied aan.

194196 4

Dientengevolge zullen de hiervoor vermelde cellen naar dat bijzondere gebied migreren.

Wegens de veranderingen in de membraanstructuur zal de hoeveelheid factor SRF (huidreactiefactor), die de permeabiliteit van bloedvaten vergroot, toenemen, waardoor het de circulatie vergemakkelijkt en op deze wijze het transport van de beschermende cellen in de bloedstroom naar het verwonde gebied.

5 De hiervoor beschreven gebeurtenissen vergemakkelijken de cellulaire immuunreactie (met T lymfocyten, dodercellen) en de lichaamsvocht immuunreactie door middel van T helpercellen.

Het transport door het celmembraan zal ook vergemakkelijkt worden door het feit, dat de aanvankelijk onregelmatige configuratie van de deeltjes in het interstitium een regelmatige vorm aanneemt onder invloed van het elektrische veld, dat door gepolariseerd licht wordt teweeggebracht. De werkwijze van herordening 10 als reactie op een elektrisch veld wordt bijvoorbeeld beschreven in het artikel van H.P. Schwan en L.D.

Sher "Alternating Current Field-Induced Forces and Their Biological Implications” (J. Electrochem. Society, Januari 1969, biz. 22c-25c).

Op basis van de hiervoor beschreven effecten kan gesteld worden, dat de toepassing van gepolariseerd licht volgens de onderhavige uitvinding een stimulerend effect uitoefent, in het algemeen op biologische 15 processen, die verband houden met de cellulaire activiteit, door het gedrag van het celmembraan te regelen.

De uitvinding zal thans aan de hand van uitvoeringsvormen worden beschreven, waarbij zal worden verwezen naar de tekeningen. In de tekeningen toont: 20 figuur 1 een vereenvoudigde schematische doorsnede van een eerste uitvoeringsvorm van de inrichting volgens de uitvinding; figuur 2 een schematische doorsnede van een tweede uitvoeringsvorm; figuur 3 een afbeelding die gelijk is aan die van figuur 2, waarbij de richting van de lichtbundels is omgekeerd; 25 figuur 4 een soortgelijke doorsnede van een andere uitvoeringsvorm, waarbij een Nicol-prisma als polarisator wordt gebruikt; figuur 5 in bijzonderheden een totale doorsnede van de inrichting volgens figuur 1; figuur 6 bepaalde overdrachtskarakteristieken van ultraviolet- en infrarood filters; figuur 7 overdrachtskarakteristieken en een karakteristiek van gekruisde polarisatiefilters van verschil-30 lende typen; figuur 8 tot en met 16 a, b en c (waar van toepassing) diverse foto-micrografische beelden van uitstrijken genomen uit wondsecreties, die de cytologische toestand voor respectievelijk na behandeling demonstreren; figuur 17a en b patronen die worden gebruikt voor de meting van immunoproteïne-fracties in monsters genomen voor respectievelijk na behandeling; en 35 figuur 18 tot 20 diverse diagrammen die de verticale en horizontale afmetingen van wonden gedurende het helingsproces illustreren.

Volgens de uitvinding is gevonden, dat de toepassing van gepolariseerd licht van voldoende intensiteit, dat in een vooraf bepaalde golflengtegebied valt, een bio-stimulerend effect kan voortbrengen. Hoewel er talrijke 40 bekende methoden zijn voor het opwekken van gepolariseerd licht, zullen in de volgende beschrijving de specifieke toestanden worden ópgesomd en aangetoond door uitvoeringsvormen waarmee rekening moet worden gehouden, wanneer bronnen van gepolariseerd licht worden toegepast om het helen van wonden te stimuleren.

Figuur 1 toont een schematische opstelling van een eerste uitvoeringsvorm van een inrichting voor het 45 opwekken van gepolariseerd licht, die voor de helende behandeling van wonden kan worden gebruikt. De lichtbron gevormd door de lamp 10 is als één geheel met het reflecterende vlak 11 gebouwd, dat het achterwaartse licht in een axiale voorwaartse richting kan richten. Indien de lamp 10 wordt gevormd door een puntbron of door een nagenoeg puntvormige bron en het reflecterende vlak 11 de vorm heeft van een omwentelingsparaboloide, zal het grootste gedeelte van de lichtbundels evenwijdig aan de optische as 50 worden doorgelaten. In dat geval moet de lamp 10 in het brandpunt van het reflecterende vlak 11 worden geplaatst.

Het volgende element in axiale richting na de lamp 10 is een infraroodfilter 12 voor het onderdrukken van infraroodcomponenten die door de lamp 10 worden uitgezonden. Het filtreren of onderdrukken van de voorwaarts gereflecteerde infraroodcomponenten zal doelmatiger zijn indien het reflecterende vlak 11 is 55 ontworpen als een koude spiegel die volledig de zichtbare componenten reflecteert, terwijl deze een reflectiefactor in het infraroodgebied heeft, die kleiner is dan ongeveer 20%, waarbij ongeveer 80% van de naar achteren gerichte infraroodbundels daardoorheen kan passeren. Het infraroodfilter 12 kan worden 5 194196 gevormd door bekende typen die gewoonlijk in de fotografie worden toegepasf.

. De overdrachtskarakteristieken versus golflengte van een filter van dit type is in figuur 6 getoond (curve IRF). De toepassing van het infraroodfilter 12 wordt als essentieel beschouwd, omdat de warmtebelasting op het behandelde oppervlak ongewenste effecten zou kunnen veroorzaken (zonder de onderdrukking van 5 de infraroodcomponenten). De dichtheid van de lichtflux van het overwegend zichtbare licht dat op het lichaamsoppervlak onder behandeling invalt, moet in het gebied van ongeveer 20-150 mW/cm liggen.

In figuur 1 is een lichtafbuigsysteem 10 schematisch geïllustreerd. De functie van het lichtafbuigsysteem is het richten van het licht van de lamp 10 evenwijdig aan de optische as, doordat de zo uniform mogelijke ruimteverdeling wordt teweeggebracht. Het afbuigsysteem 13 kan worden opgebouwd uit traditionele 10 optische lenzen, echter kan de lamp 10 met het reflecterende vlak 11 ook worden beschouwd als een uitvoeringsvorm van het afbuigsysteem 13, indien zij tezamen de gewenste axiale lichtbundels kunnen opwekken. De inrichting heeft een buisvormig omhulsel 14 en door het vergroten van zijn lengte kunnen de bundels worden onderdrukt, die zich niet evenwijdig aan de optische as voortplanten. Derhalve is het niet essentieel dat het lichtafbuigsysteem 13 uit lenzen is opgebouwd. Inderdaad is de lage waarde van de 15 lichtintensiteit en de betrekkelijk belangrijke lichtreflectie een nadeel van de uitvoeringsvormen waarbij lenzen worden gebruikt en als gevolg van de sterkere absorptie moeten lampen van een hoger vermogen worden gekozen om een vooraf bepaalde lichtopbrengst te verkrijgen. Anderzijds moet het vermogen van de lamp echter zo laag mogelijk worden gekozen om de problemen van koelen te verminderen.

Het is volgens de stand van de techniek bekend dat het menselijk lichaam gevoelig is voor ultraviolet 20 licht. Deze gevoeligheid is zelfs intensiever in geval van zieke weefsels en wondoppervlakken, zodat het uitgezonden licht geen ultraviolet-componenten mag bevatten. De ultraviolette bundels worden door het filter 15 doelmatig geëlimineerd. Hoewel het ultraviolette gebied van het spectrum door de glaslenzen wordt gefilterd, wordt ook de toepassing van een apart ultraviolet filter 15 ook geadviseerd in combinatie met glaslenzen. Een sterke absorptie van het ultraviolette gebied van het spectrum wordt bijzonder belangrijk bij 25 uitvoeringsvormen die zonder lenzen werken.

In figuur 6 illustreert de curve UVP de overdrachtskarakteristiek van een ultravioletfilter dat gewoonlijk in fotografie wordt toegepast. De absorptie van het ultraviolette licht zal doelmatiger zijn indien het ultraviolet filter 15 wordt gevormd door een geel filter dat ook gewoonlijk in fotografie wordt toegepast. Dit heeft een afname in de afgifte van het zichtbare licht tot gevolg, hoofdzakelijk in het gebied van kortere golflengten.

30 De grafiek YF in figuur 6 toont de overdrachtskarakteristiek van een bepaald geel filter.

Lineair gepolariseerd licht wordt door middel van een polaroidfilter 16 voortgebracht, dat in de baan van de lichtbundel is geplaatst. Het filter 16 kan worden gevormd door een polaroid plaatfilter dat gewoonlijk in fotografie wordt toegepast. De grafiek PF in figuur 7 illustreert de overdrachtskarakteristiek van zulk een polaroid filter. De afhankelijkheid van de polaire absorptie van de golflengte kan worden bepaald op basis 35 van de karakteristieken van gekruisde filters. Om zulke karakteristieken te verkrijgen wordt een paar polarisatiefilters met tegengestelde polarisatierichtingen achter elkaar geplaatst en als gevolg van deze opstelling zullen de tegengesteld gepolariseerde lichtbundels elkaar uitdoven. Zulk een karakteristiek van gekruiste filters stelt de grafiek CR van figuur 7 voor. Er kan worden waargenomen dat in het infrarode gebied boven de golflengte van ongeveer 800 nm, het verschijnsel van uitdoven afneemt, hetgeen aangeeft 40 dat zulke filters het infrarode gedeelte van het spectrum niet polariseren.

Figuur 2 toont een andere uitvoeringsvorm van de uitvinding. Bij deze uitvoeringsvorm leveren de lamp, het reflecterende vlak 11 en de lens 7 lichtbundels evenwijdig aan de optische as.

De lens 17 bestaat uit twee delen, namelijk uit het lenslichaam 20 en uit een bekleding 21. Het lenslichaam 20 kan worden vervaardigd uit glasmateriaal met absorptie van het infrarode licht, in welk geval 45 de bekleding 21 een ultraviolet filter moet zijn. De functies van het lenslichaam 20 en de bekleding 21 kunnen ook worden verwisseld, in welk geval de eerstgenoemde een UV-absorptie levert en de bekleding is vervaardigd uit een materiaal dat infrarood licht absorbeert.

De lichtbundels die zich in axiale richting in het buisvormige omhulsel 14 voortplanten, worden door middel van spiegels in gepolariseerd licht getransporteerd, zoals in figuur 2 is getoond. Een spiegel· 50 polarisator 22 is in het omhulsel 14 op afstand van de lamp 10 aangebracht met een schuin vlak, waarbij de invalshoek van de axiale bundels op dit vlak 45° is. Het licht wordt door de spiegelpolarisator 22 schuin gereflecteerd in de richting die in de figuur met een streeppuntlijn is getoond en het treft een andere spiegel 23 die evenwijdig aan de spiegelpolarisator 22 is opgesteld. De spiegel 23 is in het huis 24 gemonteerd, dat aan het omhulsel 14 is bevestigd. De gereflecteerde lichtbundels verlopen door respectieve gaten 25 en 26 55 die in aangrenzende zijwanden van het omhulsel 14 en van het huis 24 zijn aangebracht. De spiegel 23 reflecteert de lichtbundels in axiale richting. Het huis 24 is door een glasplaat 27 afgesloten, die zowel de inwendige onderdelen tegen stof beschermt als het ultraviolet licht filtert. Het is uit de fysica bekend, dat 194196 6 spiegels die onder een geschikte hoek ten opzichte van het invallende licht zijn opgesteld, gepolariseerd licht kunnen voortbrengen, niet slechts in het zichtbare maar ook in het infrarood gebied.

Thans wordt verwezen naar figuur 3, waarin een uitvoeringsvorm te zien is, die lijkt op de in figuur 2 getoonde uitvoeringsvorm. De lamp 10 is samengebouwd met een bolvormig reflectorvlak 11 en aan de 5 voorzijde daarvan is een condensor 28 geplaatst. Het reflectorvlak 11 wordt gevormd door een koude spiegel, waardoor een gedeelte van de infrarode bundels naar achter wordt gericht, in een richting tegengesteld aan die van de zichtbare bundels naar een achterruimte achter de lamp 10. In deze ruimte is een ventilator 29 aangebracht die zowel de lamp 10 als het buisvormige omhulsel 14 koelt. De koellucht stroomt door de ventilatiegaten 30 naar buiten.

10 De uitvoeringsvorm van figuur 3 wijkt af van die in figuur 2 is getoond, ook met betrekking tot de opstelling van de lichtbron aan de rechterzijde van het omhulsel 14 en in de tegengestelde richtingen van de uitgezonden en uitgaande bundels die de inrichting verlaten. In deze uitvoeringsvorm wordt de polarisa-tor gevormd door een aantal vlakke evenwijdige platen uit gewoon transparant glas, die evenwijdig aan elkaar zijn en schuin staan ten opzichte van de richting van het invallende licht. De invalshoek van het licht 15 is gelijk aan de bekende hoek van Brewster, die 57° is en het door de lagen gereflecteerde licht bestaat uit componenten die in één vlak zijn gepolariseerd. Het aantal reflecterende vlakken van de vlakke evenwijdige lagen 31 is het dubbele van het aantal platen. Ongeveer 35% van het invallende licht wordt gereflecteerd, indien de plaatconstructie uit vier platen bestaat Onmiddellijk onder het omhulsel 14 is een tweede huis 32 met kleinere afmetingen aangebracht, die één geheel daarmee vormt. De gemeenschappelijke wand van 20 het omhulsel 14 en van het huis 32 begrenzen een gat 33 met een afmeting die de doortocht van alle lichtbundels mogelijk maakt, die door elke polarisatorplaat worden gereflecteerd.

Een schuine spiegel 34 is in de baan van de gereflecteerde lichtbundels geplaatst, die zodanig door het gat 33 verlopen, dat de invalshoek van de gereflecteerde lichtbundels eveneens 57° is. De spiegel 34 reflecteert de invallende lichtbundels in een baan evenwijdig aan die door de lamp 10 worden uitgezonden, 25 echter in tegengestelde richting.

De op deze wijze gereflecteerde lichtbundels 35 verlopen door het huis 32 en verlaten dit aan de rechterzijde daarvan. Dit einde van het huis is door een plaat 36 afgesloten, die gemaakt is van een ultraviolet filter. De overdrachtskarakteristiek van een polarisator van dit type is in figuur 7 getoond (grafiek PR). Het blijkt dat zulke polarisatoren ook in het infrarode gebied gepolariseerd licht voortbrengen, waardoor 30 de noodzaak van het gebruik van een infrarood filter vervalt. Dankzij het brede gepolariseerde spectrale gebied kan de gewenste intensiteit van het gepolariseerde licht worden bereikt bij een veel lager lamp-vermogen met betrekking tot de ontwerpen met een infrarood filter. Het verminderde vermogen wekt een kleinere hoeveelheid warmte op, waardoor de toepassing van een gedwongen koeling onnodig wordt.

Bij de in figuur 3 getoonde inrichting is de weg van het licht nagenoeg tweemaal zo lang als de totale 35 constructieve lengte van de inrichting als gevolg van de omkering van de lichtbundels. Deze grotere lengte vermindert de divergentie van de uitgaande lichtbundels 35, omdat de divergente bundels door het buisvormige omhulsel zullen worden tegengehouden. Het is raadzaam het inwendige oppervlak van het omhulsel te voorzien van een licht-absorberende zwarte bekleding. Een ander voordeel ligt in het feit dat het doorsnedeoppervlak van het omhulsel 14 dat de lamp 10 bevat, groter is dan dat van het huis 32, waardoor 40 een grotere lamp kan worden gebruikt voor een bepaalde doorsnede van de uitgaande bundel, die de voorkeur verdient in verband met warmteontwikkeling. De ventilator 29 is niet essentieel maar wordt aanbevolen, in het bijzonder in het geval van hogere uitgangssignalen.

Tijdens behandeling is he dikwijls noodzakelijk om de richting van de lichtbundels te wijzigen. Deze functie wordt uitgevoerd door middel van de steun 37 die aan het omhulsel 14 of 32 is bevestigd en die aan 45 een console moet worden geklemd, die in de tekening niet is getoond. De console omvat bekende bevestigings- en besturingsmechanismen die voorzien in het gewenste vastzetten en de instelling van de positie van de lichtbundels.

Opgemerkt wordt, dat de in figuur 3 getoonde uitvoeringsvorm werkt zonder toepassing van de tweede spiegel 34 en het huis 32. In zulk een inrichting worden gepolariseerde bundels in een benedenwaartse 50 schuine richting door het gat 33 uitgezonden. De positie van het omhulsel 14 kan worden ingesteld om gepolariseerde bundels in elke richting te leveren waaronder zowel de horizontale als verticale richting.

Een andere uitvoeringsvorm van de inrichting volgens de uitvinding is in figuur 4 getoond.

De in deze uitvoeringsvorm toegepaste lichtbron is van een speciaal ontwerp dat lichtbundels kan opwekken die hoofdzakelijk evenwijdig aan de hartlijn verlopen. De lamp 10 is in het brandpunt van het 55 reflecterende vlak 11 geplaatst dat thans de vorm heeft van een omwentelingsparaboloide. Er is een geperste glasplaat 38 aangebracht, die aan het reflectorvlak 11 voor de lamp 10 is bevestigd. De geperste glasplaat 38 heeft een bolvormig en ringvormig buitengedeelte dat aan de binnenzijde is voorzien van een 7 194196 spiegelend vlak 39 dat de invallende lichtbundels naar het midden van de lamp 10 reflecteert, die thans moet worden beschouwd als een puntvormige lichtbron. Binnen de inwendige ringvormige rand van het spiegelende vlak 39 heeft de geperste glasplaat 38 een enigszins convexe vorm en dit inwendige gedeelte is vervaardigd uit transparant glas. De geperste glasplaat 38 kan worden ontworpen als een infrarood en/of 5 ultraviolet filter.

Door deze opstelling kunnen slechts lichtbundels die zich hoofdzakelijk evenwijdig aan de hartlijn uitstrekken, door het transparante centrale gedeelte 40 van de geperste glasplaat 38 verlopen. Een ring 41 is aangebracht om de geperste glasplaat 38 aan het reflecterende vlak 11 te bevestigen.

Hoewel de spiegel 39 als een normaal reflecterend vlak is ontworpen, wordt aanbevolen dat het 10 reflecterende vlak 11 wordt gevormd door een koude spiegel.

De in figuur 4 getoonde compacte lamp is het meest geschikt voor behandelingen met gepolariseerd licht, waarbij de noodzaak van de toepassing van een afzonderlijk optisch lichtafbuigsysteem vervalt.

De in figuur 4 getoonde polarisator is een op zichzelf bekend prisma van Nicol, dat bestaat uit een paar calciet prisma’s die door slijpen worden bewerkt en aan elkaar worden gelijmd met canadabalsem. De in 15 figuur 4 getoonde hoek 43 is gelijk aan 66°.

Het prisma van Nicol 42 is in het omhulsel 14 bevestigd door middel van vasthoudringen 44 en 45. De vasthoudring 45 heeft een vooropening die door de glasplaat 46 is gesloten, die als een infrarood filter kan worden ontworpen.

Figuur 5 toont een samenstellingstekening in bijzonderheden van een gepolariseerde lichtbron die 20 overeenkomt met de principiële in figuur 1 getoonde opstelling. Bij deze uitvoeringsvorm zijn de lamp en het reflecterende vlak 11 gerealiseerd door een lamp van het spiegeltype, die omgeven is door een van koelribben voorziene buis 50. De lamp 10 is in een keramische lampvoet 51 bevestigd, die op een bevestiging 52 is geklemd, die tezamen met een montagebasis 37 aan het benedenste gedeelte van de buis 50 is bevestigd door middel van een schroefverbinding. De schijf 53 met ventilatiegaten vormt een 25 achterste afsluiting voor de buis 50. Een holle schroefmontage is in het midden van de schijf 53 aangebracht voor het ondersteunen van de elektrische kabelverbindingen en een steun 54 waarop de ventilator 29 kan worden bevestigd.

Een aanpasbus 55 met ventilatiegaten is met het voorste einde van de buis 50 met koelribben gekoppeld en het voorste einde daarvan is met een bus 56 gekoppeld door een schroefdraadverbinding. De bus 56 30 ondersteunt aan de binnenzijde een lenshouder 57 waarin een lens 58 is gemonteerd. De bus 56 is verlengd door een holle filterondersteuning 59 die zodanig is ontworpen, dat deze een open bovenste gedeelte heeft, dat bedekt is door een afdekplaat 60 die door een losmaakbare bevestiging daaraan is vastgezet. Er zijn verscheidene sleuven voor het vasthouden van filters (in deze uitvoeringsvorm vier. sleuven) in de filterondersteuning 59. Wanneer de afdekplaat 60 wordt verwijderd kunnen geschikte filters in 35 de respectieve sleuven van de filterondersteuning 59 worden gestoken, of kan het filter worden gewijzigd volgens de heersende eisen. In figuur 5 zijn een infrarood filter 61 en een polarisatiefilter 62 in de sleuven van de buisvormige houder voor filters getoond. Een buisvormige lenshouder 63 is met de filterondersteuning 59 gekoppeld, zodanig dat een ultraviolet filter 64 In de verbinding kan worden gestoken. De buisvormige lenshouder 63 wordt gebruikt voor het vasthouden van tweede en derde lenzen 65 en 66.

40 De in figuur 5 getoonde inrichting levert gepolariseerde lichtbundels met een diameter van ongeveer 35-40 mm, die hoofdzakelijk evenwijdig aan de optische as zijn gericht. Het uitgezonden licht valt binnen het zichtbare gebied van golflengten en zowel zijn ultraviolette als infrarode componenten zijn op doelmatige wijze onderdrukt.

Op basis van de in de figuren 1 tot en met 5 getoonde uitvoeringsvormen kan worden gesteld dat voor 45 het stimuleren van het helen van wonden een speciale lichtbron vereist is, die zichtbaar licht opwekt, waarbij de ultraviolette en Infrarode componenten zijn verwijderd, terwijl het uitgezonden licht zich hoofdzakelijk in een evenwijdige bundel van uniforme verdeling moet voortplanten. De lichtintensiteit van de bundel moet kleiner zijn dan ongeveer 150 mW/cm2. Het uitgezonden licht moet lineair gepolariseerd zijn.

De afzonderlijke constructieve bijzonderheden van de hierboven besproken uitvoeringsvormen kunnen 50 natuurlijk in elke andere rationele combinatie worden toegepast. Bijvoorbeeld kan de in figuur 4 getoonde lichtbron worden gebruikt in de opstelling volgens figuur 1, echter zou daardoor de toepassing van een afbuigsysteem 13 onnodig worden. De gepolariseerde lichtbron volgens de uitvinding moet dus niet beperkt zijn tot een van de als voorbeeld gegeven uitvoeringsvormen.

Thans zullen de toepassing van de werkwijze en de verkregen uitkomsten bij deze toepassingen aan de 55 hand van de volgende voorbeelden worden beschreven. Hierbij dient ten overvloede te worden opgemerkt, dat de therapeutische behandeling van mensen of dieren, niet valt onder de bescherming.

Om het effect van gepolariseerd licht toe te lichten werden patiënten behandeld met ziektegeschiedenis- 194196 8 sen, waarbij alle soorten traditionele therapie voor het genezen van hun wonden waren toegepast, evenwel zonder zelfs een tijdelijk succes. In totaal werden 23 patiënten behandeld en de etiologische verdeling van hun ziekten was als volgt:

Ulcus cruris ontwikkeld als gevolg van diabetische angiopathie bij 7 patiënten; het werd veroorzaakt door 5 arteriosclerosis obliterans bij 6 gevallen en bij 6 gevallen door varicositas of posttrombofisch syndroom. Drie patiënten werden behandeld voor decubitus en een van de patiënten had een chronische osteomyelitis in de achtergrond van zijn pathografie.

Voorafgaande aan de behandeling met gepolariseerd licht werden gedurende de traditionele therapie verbandmiddelen met Mikulitz zalf en perubalsem, Oxycort, Panthetol spray, Solcoseryl gelei, Debrisan en 10 verschillende lokaal antibiotica en drogende zwachtels toegepast. Als algemene therapie kregen de patiënten Glyvenol, Padutin, Venoruton, vitaminen en andere versterkende middelen en zij ontvingen tevens een versterkende behandeling. De behandeling met gepolariseerd licht werd begonnen na de mislukking van de hiervoor vermelde typen conventionele therapie. Onder vermelding van alleen de extreme gevallen had een van de patiënten een niet helende wond gedurende meer dan 35 jaar en bij verscheidene gevallen 15 waren de wonden 5 tot 20 jaar ontwikkeld voordat de behandeling werd begonnen.

De behandeling met gepolariseerd licht werd eenmaal per dag uitgevoerd. Het oppervlak van de lichtvlek, die geprojecteerd werd op de wonden was ongeveer 4 cm2 en de gemiddelde fluxdichtheid van de bundels was ongeveer 80 mW/cm2. Het spectrum van het licht varieerde tussen 300 nm en 700 nm, de spectrale verdeling bevatte geen afzonderlijke componenten met hoge intensiteiten.

20 De duur van de behandeling werd zodanig gekozen, dat de gemiddelde energie, die op het onder behandeling zijnde wondoppervlak viel 4 J/cm2 was. Wanneer het te behandelen oppervlak groter was dan de doorsnede van de bundels, werd dit afgetast door de intermitterende verplaatsing van de lichtbron op een zodanige wijze, dat de randen van de wond eerst langs de omtrek werden bestraald en het binnenste gebied bereikt werd door een rondgaande, naar binnen gerichte beweging. De gebruikelijke duur van de 25 behandeling in elke positie van de lichtbron lag tussen 1 en 2 minuten.

Voor en na elke behandeling werden respectieve monsters genomen van de wondafscheiding en uitstrijken werden vervaardigd voor de microscopische waardering onder toepassing van de fixatietechniek en de May-Grünwald-Giemsa-methode. Met het voortschrijden van de behandeling konden, aangezien de secretie geleidelijk verminderde en ophield, geen uitstrijken meer gemaakt worden.

30 Naast de monsters voor uitstrijken werden ook indien het mogelijk was grotere monsters genomen van de wondsecretie om de samenstelling van de proteïnen, in het bijzonder de immuno-proteïnen, in het serum te bepalen.

Gedurende de behandeling met gepolariseerd licht ontvingen de patiënten geen enkel soort antibioticum en slechts droge verbandmiddelen werden aangebracht.

35 Op basis van het cytologische onderzoek van uitstrijken, die van de wonden waren genomen voor en na elke behandeling, zijn de volgende algemene resultaten verkregen: a. De verhouding gezonde leucocyten gereed voor bacterio-fagocytosis tot de necrotische leucocyten nam in een aanzienlijke mate toe als gevolg van de bestraling met gepolariseerd licht. De toename van deze verhouding liet een tamelijk gevarieerd beeld zien bij de onderzochte gevallen. Het kwam bij verschillende 40 gevallen voor dat, terwijl er in het geheel geen gezonde leucocyten waren in de uitstrijk voor de behandeling, de verhouding gezonde leucocyten tot de necrotische toenam tot 50%:50% in de uitstrijk, die onmiddellijk na de behandeling werd gemaakt.

Bestraling met gepolariseerd licht vergemakkelijkte het te voorschijn komen van gezonde leucocyten op het wondoppervlak. De mate van toename van deze verhouding ten gunste van de gezonde leucocyten kon 45 vrijwel bij elk monster worden waargenomen, echter was deze bijzonder hoog na de eerste behandelingen van een reeks.

De meeste van de leucocyten in de uitstrijk waren neutrofiele granulocyten, die de basis vormen van hef cellulaire verdedigingsmechanisme van het organisme, wat de meest elementaire vorm van bescherming is.

Onder opoffering van zichzelf verzwelgen de neutrofiele granulocyten bacteriën om het organisme te 50 beschermen. De mate van de intensiteit van bacterio-fagocytosis is het aantal verzwolgen bacteriën door een enkel neutrofiel granulocyt.

De figuren 8a, 8b, 9a en 9b laten deze verschijnselen zien.

Figuur 8a toont een uitstrijk, die voor de behandeling is gemaakt, waarbij een groot aantal extra cellulaire bacteriën worden waargenomen en de overwelgende meerderheid van de leucocyten wordt door de 55 necrotische gevormd. De situatie na de behandeling is toegelicht in figuur 8b, de extra cellulaire bacteriën zijn nagenoeg verdwenen en in hoofdzaak gezonde leucocyten kunnen worden waargenomen.

Een ander type uitstrijk is in figuur 9a getoond, waarbij het aantal necrotische cellen voor de behandeling * 9 194198 hoog was en na de behandeling zoals getoond in figuur 9b, een aanzienlijke toename in het aantal gezonde , cellen had plaatsgevonden.

b. De intensiteit van de fagocytosis is eveneens toegenomen. Naast de toename in de verhouding van gezonde fagolytische leucocyten, is de intensiteit van fagocytosis eveneens toegenomen als gevolg van de 5 bestraling met gepolariseerd licht. De tamelijk trage bacteriofagocytosis voor de behandeling, hetgeen de verzwelging betekent van ongeveer 8-10 bacteriën door een enkele cel, werd meer en meer intensief en de leucocyten fagolyseerden tot 80-100 bacteriën onder invloed van de behandeling.

De intensiteit van fagocytosis wordt eveneens gekenmerkt door de percentuele verhouding van de feitelijke fagolyserende leucocyten binnen het totale aantal gezonde leucocyten. Terwijl slechts 5-10% van 10 de gezonde leucocyten fagocytisch waren voor de behandeling, nam daarna deze verhouding tot 50-60% toe.

Deze twee verschijnselen zijn bijzonder veelbetekenend bij de initiële fase van de genezing, omdat de genezing van wonden in hoofdzaak belemmerd wordt door de aanwezigheid van extra-cellulaire bacteriën.

Het verschijnen van krachtig gezonde leucocyten in de secretie en beide typen intensivering van 15 bacterio-fagocytosis bevorderen de vernietiging van extra cellulaire bacteriën.

Figuur 10 laat een situatie zien voor behandeling, waar slechts enkele cellen fagolyseren en elk daarvan slechts een klein aantal bacteriën verzwelgt. Figuur 10b laat de situatie na de behandeling zien en deze laat zien, dat het aantal fagocytische cellen en het aantal bacteriën verzwolgen door één cel merkbaar is toegenomen. Een soortgelijke aanzienlijke intensivering kan gezien worden in de figuren 11a en 11b, die 20 eveneens respectievelijke situaties voor en na bestraling toelichten. De uitstrijken, die na de bestraling zijn gemaakt, laten eveneens het verdwijnen van extra-cellulaire bacteriën zien.

c. Onder invloed van de behandeling met gepolariseerd licht is de immunologische (van het lichaamsvocht afkomstige) verdediging van het organisme eveneens in beweging gebracht of geïntensiveerd.

Het is bekend, dat dit type bescherming tegen bacteriën teweeggebracht wordt door plasmacellen, 25 lymfocyten en monocyten. Deze typen leucocyten produceren immunoproteïnen, die de bacteriën doden.

Het verschijnen van deze cellen betekent, dat het organisme diepere immunologische mechanismen mobiliseert om de wond te genezen en de bacteriën te doden.

Terwijl de uitstrijk, die voor de bestraling werd gemaakt in het algemeen slechts neurofiele granulocyten bevatte, zijn na de bestraling andere typen leucocyten eveneens te voorschijn gekomen, die een grotere, 30 van het lichaamsvocht afkomstige vorm van bescherming kunnen verschaffen. Dergelijke cellen zijn bijvoorbeeld de eosinofiele cellen, lymfocyten en monocyten.

In verschillende gevallen verschenen deze cellen reeds na een klein aantal behandelingen. De verhouding van het verschijnen van deze cellen met betrekking tot andere cellen varieerde van het ene geval tot het andere. Het kwam voor, dat geen lymfocyten werden aangetroffen onder de leucocyten voor de 35 behandeling, terwijl de verhouding van lymfocyten toenam tot 4-10% aan het einde van de behandeling.

Met een toenemend aantal behandelingen konden lymfocyten gezien worden in de secretie reeds voor de behandeling van de volgende dag, maar hun verhouding voor de behandeling was bijvoorbeeld 2%, hetgeen na de behandeling toenam tot 20%.

Een soortgelijk verschijnsel werd waargenomen bij eosinofiele granulocyten, waarvan de verhouding i 40 toenam van de oorspronkelijke 0% tot 1-5%, daarna in een latere fase van de therapie van de oorspronkelijke 1% tot 20%. Een soortgelijke toename van de percentuele verhouding monocyten werd vastgesteld ! vanaf de oorspronkelijke 0% tot de nabehandeling 5% en in een latere fase van 3% tot 5%.

De cellen, die de immunologische verdediging van het organisme verschaffen, verschenen in het algemeen na de tweede of derde behandeling, maar een veelbetekenende kwantitatieve groei kon in het 45 algemeen gedurende en na de zevende-negende behandeling worden waargenomen. Echter stabiliseerde de aanwezigheid van deze cellen slechts na de 15de-20ste behandeling, tot welke behandeling hun kwantiteit tussen opeenvolgende behandelingen afnam.

Op dat tijdstip waren er reeds zichtbare tekenen van het aan de gang zijnde genezingsproces. Dit is een tamelijk veelbetekenend bewijs, aangezien voor de eerste behandeling er geen sporen waren van de 50 aanwezigheid van leucocyten in de secretie van elke van de patiënten, die een immunologische verdediging zouden verschaffen.

Figuur 12a laat een toestand zien voor behandeling met een zichtbaar groot aantal extra cellulaire bacteriën en trage bacteriofagocytosis. Naast de neutrofiele granulocyten kunnen geen andere typen leucocyten worden waargenomen. Figuur 12b laat de situatie zien na behandeling en het blijkt, dat enkele 55 lymfocyten zijn verschenen en de extra-cellulaire bacteriën zijn verdwenen. Na een latere behandeling kunnen monocyten worden vastgesteld (zie figuur 12c). In figuur 12c kan eveneens worden waargenomen, dat fibrinevezels reeds aanwezig zijn. Op soortgelijke wijze licht figuur 13a een voorbehandelingstoestand 1941SS 10 » toe met granulering. Slechts neutrofiele granulocyten kunnen worden waargenomen. Na behandeling is de eosinofiele cel verschenen (zie figuur 13b). Na opeenvolgende behandelingen verschijnt een groot aantal eosinofiele cellen in de uitstrijk, zoals blijkt uit figuur 13c. In figuur 14a kunnen lymfocyten worden vastge-steid zelfs voor de behandeling en de hoeveelheid ervan is na de behandeling aanzienlijk toegenomen 5 (figuur 14b).

Wanneer het genezingsproces wordt onderzocht, zal gevonden worden, dat ten eerste de kwantiteit en de activiteit van de neutrofiele granulocyten toeneemt in een chronische, hardnekkige wond en daarna, of ten dele tegelijkertijd cellen verschijnen, die de hogere vormen van bescherming bieden, en wanneer deze beschermingsmechanismen relatief gestabiliseerd worden, het spectaculaire proces van genezing van de 10 wond begint.

d. De ontwikkeling van immunologische bescherming wordt bevestigd door de verandering in de kwaliteit en de kwantiteit van granuli in het cytoplasma van de cellen, dat plaats heeft onder invloed van de behandeling.

Granulering omvat de lysosomatische enzymen (die alle typen organisch materiaal vereist voor de 15 bescherming tegen bacteriën kunnen oplossen) en de aanwezigheid van een bepaalde granulering van grote afmeting is het bewijs van de kwantitatieve groei en het verschijnen van dergelijke enzymen.

De figuren 15a en 15b laten de veranderingen zien in het gehalte en de kwaliteit van de granulering, die plaats heeft als reactie op de behandeling met gepolariseerd licht. Voor de behandeling was de granulering in de neutrofiele granulocytcellen zwak en nauwelijks bepaalbaar. In de nabehandelingstoestand, zoals 20 getoond in figuur 15b kan een bepaalde, goed bepaalbare granulering met grote korrel in het cytoplasma van de cellen waargenomen worden.

e. De enkele fibrinen, indien aanwezig in de voorbehandelingsuitstrijk, zijn dun met een neiging tot desintegratie.

De aanwezigheid van fibrinen in de loop van het eerste geringe aantal behandelingen werd nauwelijks 25 ervaren. Als reactie op de behandeling met gepolariseerd licht vermenigvuldigde de hoeveelheid fibrinen in relatie tot de voorbehandelingstoestand. Deze fibrinen worden gevormd tot lange, dikke, evenwijdig rechte vezels veelal opgesteld in bundels. Dit wordt toegelicht in de figuren 16a en 16b, die uitstrijken laten zien, die respectievelijk voor en na bestraling zijn gedaan. Het effect van behandeling met gepolariseerd licht op de samenstelling van immunoproteïnen in de secretie is eveneens onderzocht. De samenstellingsmetingen 30 werden uitgevoerd volgens de immunoelektroforetische techniek. 0,4 μΙ Volumedeel van de secretie was voor elke analyse vereist om de monsters te bereiden op een speciaal voorbereide plaat voor immunologische proeven. Acht verschillende proteïnen kunnen gewoonlijk op een enkele plaat worden gemeten. Er is een standaardmonster op elke plaat, waarin de respectievelijke gebieden, die betrekking hebben op elke fractie, bekend zijn, en daarom kan de meting worden uitgevoerd om niet alleen relatieve, maar ook 35 absolute waarden te leveren.

Gedurende de immunoelektroforese worden de afzonderlijke protelnefracties afgescheiden en de kwantitatieve verhoudingen van de fracties worden voorgesteld door de verhoudingen van de overeenkomstige gebieden. Door de proefplaat op een overhead-projector te plaatsen en de omtrekken van elke geprojecteerde fractie af te tekenen met dezelfde vergroting, kan de grootte van de verkregen gebieden 40 bepaald worden door middel van een planimeter. Vervolgens worden de hoeveelheden van de fractie berekend in verband met de standaardgebieden. Dergelijke afgetekende omtrekken zijn in de figuren 17a en 17b (respectievelijk voor en na de behandeling) getoond. De getallen, die met de respectieve componenten samenhangen, geven de relatieve indices van de verwante gebieden aan.

In de loop van de metingen werd de samenstelling van immunoproteTnen in de secretie van drie 45 patiënten geanalyseerd en de monsters werden voor en na elke behandeling van een reels genomen. Het effect van de behandeling wordt weergegeven in de mate van verandering van de samenstelling. Tabel A laat de procentuele veranderingen van immunoprotelnefracties van drie patiënten A, B en C zien als reactie op de respectieve behandelingen. De ontbrekende posten geven aan, dat de geringe hoeveelheid van de secretie, die tijdens de bijzondere behandeling beschikbaar was, niet voldoende was om de meting van die 50 bijzondere component uit te voeren. Bij patiënt C was tengevolge van de snelle genezing van de wond voldoende hoeveelheid secretie beschikbaar gedurende slechts een klein aantal behandelingen.

‘ 11 194198

TABEL A

Procentuele veranderingen van de respectieve componenten na behandeling met betrekking tot de vóórbehandelingswaarde 5 -

Monster Albumine Immunoglobuline Immunoglobulins Immunoglobulins Μ

nummer G A

ABC ABCABCABC

10 1 125 126 239 73 111 150 74 118 100 100 2 80 126 600 135 107 433 146 100 200 100 3 140 114 57 118 117 61 118 127 67 200 100 50 4 120 377 175 112 236 239 120 192 100 350 5 132 110 121 115 131 112 50 149 15 6 81 97 91 100 94 100 100 200 7 96 84 92 100 87 116 100 100 8 104 103 111 167 9 120 123 109 200 10 132 142 149 200 20 11 94 96 92 100 12 137 133 133 200 13 125 205 150 223 14 123 104 91 100 25 TABEL A (vervolg)

Monster α,-lipoproteïne Transferrine Oj-macroglobuline ott-antitrypsins nummer ABCABCABCABC 30 _ 1 100 125 275 70 120 90 70 76 100 2 122 100 142 100 142 132 100 3 180 107 53 124 120 54 118 121 57 4 120 400 330 127 299 284 123 300 35 5 150 108 141 107 131 108 6 70 100 92 88 100 100 77 7 131 90 92 111 111 94 100 8 109 109 118 100 9 56 124 167 120 40 10 136 165 140 171 11 90 76 80 83 12 143 150 179 137 13 324 233 200 270 14 100 111 80 124 45 _;_

Op basis van tabel A, waarin de respectieve voorbehandelingswaarden zijn beschouwd als 100%, kan gezien worden, dat bestraling met gepolariseerd licht de proteïnogenesis in de secretie intensiveert, klaarblijkelijk tot verschillende mate in verschillende fracties. De aanzienlijke fluctuaties in de waarden van 50 de tabel resulteerden uit de individuele verschillen en uit het feit, dat de monsters genomen waren tijdens verschillende fasen van de genezing. Het had geen zin gemiddelden te berekenen vanwege de grote variatie van de waarden, echter laten de gegevens van tabel A duidelijk de neiging zien van kwantitatieve groei van de componenten als reactie op de behandeling. Deze getallen laten zien, dat de grootste toename plaats had in fractie immunoglobuline-M, waarna de volgorde was: albumine, a^lipoproteïne, 55 immunoglobuline-G, α,-antitrypsine. transferrine, Os-macroglobuline en immunoglobuline-A.

Eveneens werd opgemerkt, dat de neiging tot genezing van verschillende patiënten evenredig is aan de kwantitatieve groei van immunoproteïnen, die plaats heeft als reactie op respectieve behandelingen. Hoe 1941196 12 > groter de vermeerdering van immunoproteïnen is, dat wil zeggen hoe intensiever de reactie op de behandeling met gepolariseerd licht is, des te groter is de mate van genezing. Rekening houdende met dit verband kan de neiging van de wond tot genezing en de verwachte totale duur van de genezing reeds bepaald worden op basis van een klein aantal behandelingen.

5 De resultaten van de immunologische proeven zijn in overeenstemming met de ervaring, zoals verkregen volgens de cytologische onderzoekingen, dat wil zeggen, ais reactie op de behandeling met gepolariseerd licht: i) proteïne typen verschijnen, die een van het lichaamsvocht afkomstige bescherming verschaffen; ii) een bepaalde granulering verschijnt in het cytoplasma van de cellen, die de aanwezigheid van lysosoma-10 tische enzymen aangeeft; iii) een effectieve bescherming begint tegen de bacteriën in bacillivorm, die hoofdzakelijk vernietigbaar zijn langs immunologische weg.

Naast cytologische en immunologische proeven werd ook een groot belang toegekend aan het algemene genezingsproces.

15 In de loop van de onderzoekingen werden de macroscopische parameters van de wonden gemeten en werden de verkregen resultaten geëvalueerd. De waargenomen veranderingen in de bases van de wonden werden gemeten en geregistreerd met inbegrip van de verticale en horizontale afmetingen van de randen van de wonden, alsmede hun diepte en de breedte van de nieuw gegroeide epitheelweefselranden werden eveneens gemeten. In de loop van de behandelingen begonnen de wonden eerst gezuiverd te worden, de 20 secretie verminderde en werd helderder zelfs na slechts een klein aantal behandelingen. Tegelijkertijd rapporteerden de patiënten over de aanzienlijke vermindering van hun pijnen. De wonden begonnen zichtbaar te genezen na een bepaalde latente periode, die in het algemeen een week duurde. Na deze tijd begonnen de wonden geleidelijk te genezen, zelfs die wonden, die vóór de behandeling met gepolariseerd licht geen neiging tot genezing vertoonden.

25 Na een week behandeling werd het genezingsproces gewoonlijk sneller.

Bloedvateinden verschenen aan de bases van de wonden op een later tijdstip met witte parelachtige groei daaromheen en de epitheelweerfselvorming begon eveneens aan de randen. Het nieuwe epitheel-weefsel verscheen eerst als een rood gebied, dat gewoonlijk wit werd en de volgende dag een randachtige verhoging werd.

30 Het begin en de snelheid van genezing hangt grotendeels af van de leeftijd, de algemene toestand, de medische en haemodynamische toestand van de patiënt.

Dit proces is toegelicht in de figuren 18,19 en 20. De getrokken lijnen laten de horizontale grootte van de wonden zien en de gestreepte lijnen de verticale afmeting.

In de anamnese van een 54 jaar oude mannelijke patiënt was de enige ziekte waaraan hij leed hepatitis.

35 Hij had duidelijke varicositas gedurende 20 jaar gehad, maar geen trombose. Zijn scheen spleet voor de eerste maal 15 jaar geleden, daarna genas de wond spontaan. Dit proces had zich sindsdien enkele malen herhaald. De zweer ontwikkelde zich aan zijn rechter scheen 4 jaar geleden; de huidige wonden zijn sinds 10 maanden niet genezen. Hij werd behandeld met Venoruton en Padutin, de plaatselijke medische verzorging bestond uit Oxycort, antibiotica, Neogranorman en Panthenol.

40 De behandeling met gepolariseerd licht werd na dergelijke antecedenten begonnen. Op dat tijdstip had hij een 2 mm diepe zweer met een grootte van 20 x 24 mm aan de rand van het middelste en onderste derde deel van zijn scheenbeen en een 4 mm diepe zweer van 24 x 18 mm in het distale derde deel.

Ongeveer na de 5de of 7de behandeling begonnen de wonden snel te genezen, zij werden ondieper en generfd. De distale wond genas met korstvorming na de 40ste behandeling (figuur 18), daarna genas de 45 veel diepere proximale zweer eveneens snel na de 57ste behandeling (figuur 19) en de genezing werd beëindigd.

Figuur 20 laat de genezing zien van de wonden van een 66 jaar oude mannelijke patiënt Zijn anamnese hield permanente coxalgie gedurende 21 jaar in, daarvoor had hij een kunstheup (prothese) gekregen 17 jaar daarvoor en teneinde hem op te beuren van de blijvende pijn werd cordothomie bij hem uitgevoerd.

50 Tengevolge van zijn mentale storing, die 6 maanden daarvoor ontstond, werd hij overgebracht naar de psychiatrische afdeling. Op het lichaam van deze patiënt, die tegelijkertijd het bed moest houden, ontwikkelden geleidelijk aan beide zijden decubiti aan de heup en eveneens aan de sacralis. Daarna werd de behandeling met gepolariseerd licht begonnen. Bij het begin van de therapie had hij twee 3 mm diepe wonden aan de rechterzijde van de heup, een van 21 x 30 mm en de andere van 16 x 25 mm. Aan de 55 linkerzijde had hij een 38 mm diepe wond van 66 x 45 mm. De sacrale decubitus was 30 x 13 mm groot Als gevolg van het gepolariseerde licht begon de wonden geleidelijk te reinigen en na de 7de behandeling begonnen hun afmetingen langzaam te verminderen. Vervolgens verminderde tijdelijk de vaart van de

Claims (11)

1. Inrichting voor het stimuleren van biologische processen, in het bijzonder voor het bevorderen van het helen van kwetsuren op het lichaamsoppervlak, zoals wonden, zweren en diverse epitheelweefselletsels, omvattende een lamp welke incoherent licht uitzendt met spectrale componenten boven 300 nm, en een optisch systeem dat in de weg van het door de lamp uitgezonden licht is opgenomen om de lichtbundel In een bepaalde behandelingsrichting te richten, met het kenmerk, dat het bestralende licht lineair gepolari-50 seerd licht is met een golflengte in het gebied van 400 tot 700 nm, waarvoor een polarisator (16, 22, 23, 31, 42,62) in de weg opgenomen is, en het bestralende licht ten minste in dit bereik een continue of quasi-continue spectrale verdeling heeft, waarbij de lichtbundel een doorsnedeoppervlak van ten minste 3 cm2 heeft.

2. Inrichting volgens conclusie 1, met het kenmerk, dat de specifieke intensiteit, gemeten bij het bestraalde 55 oppervlak, op een waarde tussen 20 en 150 nW/cm2 wordt ingesteld.

3. Inrichting volgens conclusie 1 of 2, met het kenmerk, dat het bestralende licht eveneens lineair gepolariseerd licht in het infrarood gebied omvat 1941190 14 * !

4. Inrichting volgens een der conclusies 1-3, met het kenmerk, dat het licht hoofdzakelijk evenwijdige bundels omvat. ’

5. Inrichting volgens een der conclusies 1-4, met het kenmerk, dat een ultraviolet filter (15, 36, 64) in de weg is opgenomen.

6. Inrichting volgens conclusie 1, met het kenmerk, dat de polarisator een polaroid filter is.

7. Inrichting volgens conclusie 6, met het kenmerk, dat in het geval dat het polaroid filter niet werkzaam is in het infrarood gebied, een infrarood filter (12, 61) in de weg opgenomen is.

8. Inrichting volgens conclusie 1, waarbij een reflecterend vlak achter de lamp is opgesteld om de naar achteren gerichte bundels in voorwaartse richting te reflecteren, en de lamp en het reflecterende vlak aan 10 een einde van een buisvormig omhulsel zijn opgesteld, met het kenmerk, dat aan het andere einde van het buisvormige omhulsel (14) een spiegelpolarisator (22) is opgesteld, die een schuin vlak heeft ten opzichte van het geprojecteerde licht, waarbij de invalshoek van het licht op de polarisator (22) gelijk is aan de hoek van Brewster.

9. Inrichting volgens conclusie 8, met het kenmerk, dat de spiegelpolarisator wordt gevormd door een 15 aantal transparante vlakke evenwijdige platen (33).

10. Werkwijze voor het stimuleren van biologische processen die betrekking op cellulaire activiteit, echter niet voor de therapeutische behandeling van mensen of dieren, waarbij het te stimuleren object met incoherent licht met een vooraf bepaalde specifieke intensiteit en een golflengte meer dan 300 nm bestraald wordt, met het kenmerk, dat de bestraling geschiedt met lineair gepolariseerd licht in het golflengtegebied 20 van ten minste 400 tot 700 nm, en dat de vooraf bepaalde specifieke intensiteit van het lineair gepolariseerd licht, gemeten bij het bestraalde oppervlak, wordt ingesteld op een waarde tussen 20 en 50 mW/cm2 en dat de bestraling in intermitterende perioden uitgevoerd wordt en dat de energie per periode ten hoogste 5 J/cm2 bedraagt.

11. Werkwijze volgens conclusie 10, met het kenmerk, dat indien het doorsnedeoppervlak van het 25 bestralingslicht kleiner is dan het te bestralen oppervlak, de bestraling wordt uitgevoerd onder een relatieve verplaatsing van de bundel en van het oppervlak, waarbij eerst omtreksgebieden van het genoemde oppervlak worden bestraald, waarna een benadering wordt uitgevoerd in de richting van het centrale gebied daarvan langs een cirkelvormige concentrische weg. Hierbij 9 bladen tekening