PL238776B1 - Związek [1-(4-chlorofenylo)4-(4-morfolinylo)-2,5-dihydro-1Himidazol- 2-on] do zastosowania w leczeniu stanów lękowych u psów - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest związek [1-(4-chlorofenylo)4-(4-morfolinylo)-2,5-dihydro-1H-imidazol-2-on] (AWD 131-138) lub jego fizjologicznie dopuszczalna sól do zastosowania w leczeniu stanów lękowych u psów.

Ostatnie badania kliniczne, testujące antyepileptyczną aktywność fenytoiny, jednego z najstarszych leków antydrgawkowych, podawanej w formulacji o długotrwałym uwalnianiu, nie wykazały wystarczającej aktywności tego leku. Należało się spodziewać takich wyników ze względu na szybkie przejście przez jelita u psów, co powoduje, że formulacje o powolnym uwalnianiu są nieskuteczne. Dalsze badania kliniczne u psów przeprowadzano przy zastosowaniu wigabatryny (Speciale i inni, 1991). Związek ten wybrano ze względu na mechanizm działania. Mechanizm działania pociąga za sobą nieodwracalną reakcję wstrzymywania ścieżki metabolicznej kwasu gamma-aminomasłowego. Zatem z powodu nieodwracalnych właściwości lub mechanizmu oczekiwano, że lek ten wykaże swoją aktywność niezależnie od obecności długiego półokresu trwania. Stwierdzono, że pojedyncze wysokie dawki nieodwracalnie blokują metaboliczny rozkład kwasu gamma-aminomasłowego. Jednakże, badania te nie powiodły się z powodu nieakceptowalnych działań ubocznych tego leku u psów.

W oparciu o tę informację, oczywista staje się potrzeba opracowania nowych antyepileptycznych i antylękowych leków dla psów. Takie nowe leki powinny być aktywne w leczeniu psów cierpiących na epilepsję (tj. pacjentów). Takie leki w szczególności powinny być aktywne u psów cierpiących na epilepsję i stany lękowe, które nie mogły być leczone dostępnymi lekami. W dodatku takie leki powinny posiadać lepszy profil skutków ubocznych, to jest powinny powodować mniej efektów ubocznych podczas leczenia.

AWD 131-138 [1-(4-chlorofenylo)4-(4-morfolinylo)-2,5-dihydro-1H-imidazol-2-on] jest nowym lekiem o działaniu antydrgawkowym i antylękowym (Rostock i inni, 1998a-d; WO 97/09314). Lek wykazywał również podwyższony próg wywołanego chemicznie napadu padaczki w dożylnym teście ataku pentylenotetrazolowego (PTZ) u myszy i psów. U psów dawka doustna 20 i 40 mg/kg podniosła próg wystąpienia napadu odpowiednio o 39 i 118% (Bialer i inni, 1999). Jednakże, jak ujawniono powyżej, model ten nie prorokuje klinicznej aktywności leku u psów cierpiących na epilepsję. W teście PTZ leki są podawane doustnie i w określonym czasie po podaniu leku PTZ jest wprowadzany dożylnie, aż do wystąpienia pierwszego napadu takiego jak skurcze kloniczne. Dawka PTZ potrzebna do wywołania takich skurczy, w przeliczeniu na masę ciała, jest określana jako próg konwulsji. Działanie leku ocenia się porównując próg konwulsji u zwierząt leczonych lekiem z progiem kontrolnej grupy eksperymentu leczonej jedynie nośnikiem. Efekt leku przedstawia się jako procentowy wzrost progu konwulsji. Podczas gdy jest to model indukujący pewną aktywność w napadzie padaczki, taką jak zachowanie, PTZ nie wywołuje epilepsji u psów ograniczając przewidywalność takich modeli dla psów chorych. Ponadto, z powodu ścisłej korelacji pomiędzy podawaniem testowanego leku i infuzją PTZ, dane nie wskazują czy testowany lek może wytworzyć wystarczająco długotrwałe poziomy w osoczu do ochrony zwierzęcia przed napadami w ciągu dnia, jeżeli lek jest podawany nie więcej niż raz do trzech razy dziennie.

Mechanizm działania AWD 131-138 nie jest obecnie w pełni rozpoznany. Stwierdzono bardzo niskie powinowactwo do miejsca wiązania benzodiazepiny receptora GABAA w szerokim skriningu receptora. Elektrofizjologiczne badania przy zastosowaniu kompleksów różnych, sklonowanych ludzkich receptorów GABA wskazują na to, że AWD 131-138 działa jako częściowy agonista o niskim powinowactwie w receptorze benzodiazepiny bez selektywności podtypu. Maksymalna otrzymana stymulacja z AWD 131-138 osiągnęła jedynie 20% efektu diazepamu. Do oceny udziału we wzajemnym oddziaływaniu na farmakologiczną aktywność receptora benzodiazepiny zastosowano flumazenil będący specyficznym antagonistą receptora. Antykonwulsyjna aktywność AWD 131-138 mogła być częściowo antagonizowana, a lękowa aktywność była w pełni antagonizowana przy jednoczesnym podaniu flumazenilu. Zasięg antagonizmu w napadzie padaczki i test lękowy były porównywalne z efektem flumazenilu na antykonwulsyjną i antylękową aktywność diazepamu. Dane te wskazują na to, że pomimo niskiego powinowactwa i niskiej aktywności własnej, interakcja AWD 131 -138 z receptorem benzodiazepiny może być głównym mechanizmem aktywności farmakologicznej. Jednakże psychofarmakologiczny profil AWD 131-138 różni się znacząco od znanych agonistów benzodiazepiny. W badaniach na rozróżnianie, małpy nie zidentyfikowały AWD 131-138 jako benzodiazepino-podobnego tak jak to zrobiły z midazolamem i diazepamem. Ten brak cechy benzodiazepiny jako środka psychofarmakologicznego był także uzasadniony samonarzucającym się paradygmatem, że AWD 131-138, w odróżnieniu od pełnych agonistów benzodiazepiny, nie jest substytutem dla kokainy.

PL 238 776 B1

Ten brak benzodiazepiny jako środka psychofarmakologicznego może odnosić się do częściowej aktywności agonistycznej z niską aktywnością własną. Stwierdzono również, że AWD 131-138 ma słabe działanie blokujące kanał wapnia. Mechanizm ten może przyczyniać się do aktywności antykonwulsyjnej (Rostock i inni, 1998a-d; Rundfeldt i inni 1998; Sigel i inni, 1998; Yasar i inni, 1999).

W badaniach podstawowych wynalazku, skuteczność AWD 131-138 oceniano w klinicznej próbie na psach z epilepsją. Dokładniej, leczono psy z nowo zdiagnozowaną idiopatyczną epilepsją bez jakiegokolwiek wstępnego leczenia i psy z idiopatyczną epilepsją, które nie reagowały na tradycyjne leki antyepileptyczne. Dalej przeprowadzano łączone leczenie AWD 131-138 i innymi lekami epileptycznymi. Dodatkowo oceniano profil efektu ubocznego AWD 131-138 w porównaniu z innymi lekami antyepileptycznymi. Nieoczekiwanie, stwierdzono, że AWD 131-138 posiada wielką siłę tłumienia napadów padaczki u obydwu grup psów nowo zdiagnozowanych i psów z epilepsją opornych na leki. Poza tym AWD 131-138 jest dobrze tolerowany, nawet przy długotrwałym podawaniu i zaobserwowano mniej efektów ubocznych w porównaniu do tradycyjnych leków antyepileptycznych. Ponadto okazało się, że AWD 131-138 jest wydajny w leczeniu anormalnych zachowań u psów, szczególnie związanych z lękami, tj. zachowań lękowych takich jak nieoczekiwana agresja skierowana przeciw ludziom lub środowisku.

Nieoczekiwane działanie AWD 131-138 u psów chorych na epilepsję mogło być związane z połączeniem dwóch czynników: z jednej strony nieoczekiwana tolerancja na związek u psów, która była znacznie lepsza w porównaniu do innych stosowanych klinicznie leków, tj. fenobarbitalu, primidonu i bromku potasu. Z drugiej strony wskutek podawania AWD 131-138 poziomy w osoczu krwi, były dostatecznie wysokie nawet po upływie 12 godzin od podania jak pokazano na fig. 1. Poziomy w osoczu krwi mierzone dwie godziny po podaniu były znacznie wyższe (fig. 1). Tak więc połączenie zarówno, wyjątkowej tolerancji, dopuszczającej wysokie poziomy w osoczu krwi po podaniu i dostatecznie wysokie poziomy w osoczu krwi po 12 godzinach od podania, mogą być widziane jako podstawa nieoczekiwanej aktywności związku u psów chorych na epilepsję co stwierdzono w badaniach klinicznych u psów.

Zatem jednym z aspektów wynalazku jest zastosowanie AWD 131-138 lub jego dopuszczalnych fizjologicznie soli jako związku aktywnego w leczeniu anormalnych zachowań u psów.

Istotą obecnego wynalazku jest związek [1-(4-chlorofenylo)4-(4-morfolinylo)-2,5-dihydro-1H-imidazol-2-on] lub jego fizjologicznie dopuszczalna sól do zastosowania w leczeniu stanu lękowego u psów.

Związek może być podawany każdą odpowiednią drogą, np. pozajelitowo, doustnie, do nosa, podawany do płuc itp. Jednakże dla związku do zastosowanie według wynalazku korzystne jest, gdy jest on w postaci leku do podawania doustnego.

Lek może być podawany raz lub kilka razy dziennie, np. 1-5 razy dziennie. Jednakże dla związku do zastosowania według wynalazku korzystnie jest, gdy jest on podawany 1-2 razy dziennie.

Dawka aktywnego związku jest terapeutycznie skuteczną dawką, tj. dawką wystarczającą do polepszenia lub eliminacji symptomów epilepsji i/lub anormalnych zachowań. Dawka dzienna może być dopasowana do indywidualnych potrzeb pacjenta. Jednakże dla związku do zastosowania według wynalazku korzystnie jest, gdy dzienna dawka związku wynosi od 5 do 40 mg/kg.

Dla związku do zastosowania według wynalazku korzystnie jest także, gdy jest on podawany razem z co najmniej jednym dalszym związkiem aktywnym.

Taki dalszy związek aktywny może być wybrany spośród innych leków antyepileptycznych, np. fenobarbitalu, primidonu i bromku potasu.

Lek według wynalazku może służyć do leczenia anormalnych zachowań u psów, w szczególności stanów lękowych, które u psów nie mogą być leczone tradycyjnymi lekami antyepileptycznymi.

Nieoczekiwana korzyść w leczeniu polega na zmniejszeniu ryzyka niepożądanych behawioralnych efektów ubocznych takich jak uspokojenie polekowe. Dalej, podawanie leku nie wzbudza aktywności enzymów wątrobowych, a więc nie przesłania innych towarzyszących schorzeń.

Poniżej, wynalazek został wyjaśniony bardziej szczegółowo za pomocą wykresów i przykładów.

1. Surowce i sposoby

1.1. Psy

W obecnych badaniach brało udział 111 psów z idiopatyczną epilepsją. W zapowiedzianych badaniach 29 psów było leczonych AWD 131-138. U 12 psów z nowo zdiagnozowaną epilepsją idiopatyczną (nowo zdiagnozowane psy) początkowe leczenie antykonwulsyjne rozpoczęto z AWD 131-138. U dalszych 17 psów z chroniczną epilepsją i z brakiem rezultatów tradycyjnego leczenia

PL 238 776 Β1 dodano AWD 131-138 (dodane leczenie). Retrospektywnie oceniano 82 psy z idiopatyczną epilepsją. 70 nowo zdiagnozowanych psów było leczonych ustalonymi lekami antyepileptycznymi fenobarbitalem lub primidonem.

U pozostałych 12 psów z chroniczną epilepsją, bez żadnego polepszenia po leczeniu tymi dwoma lekami, dodano bromek potasu (tabela 1).

Tabela 1: Liczba psów włączona do obecnych badań Leczenie Liczba psów

l.AWD 131-138	29
- psy z idiopatyczną epilepsją nowo zdiagnozowane psy z chroniczną idiopatyczną epilepsją	12
fenobarbital lub prirr.idon, dodany AWD 131-138	17
2. Leczenie tradycyjne	82
- psy z idiopatyczną epilepsją, nowo zdiagnozowane	44
leczenie wyłącznie fenobarbitalem
- psy z idiopatyczną epilepsją nowo zdiagnozowane	26
leczenie wyłącznie primidonem
- psy z chroniczną idiopatyczną epilepsją leczenie fenobarbitalem lub primidonem dodany	12
bromek potasu

1.1.1. Psy, leczenie AWD 131-138

Pierwsza część tego badania reprezentuje kliniczne pilotażowe badania testujące AWD 131-138 [1-(4-chlorofenylo)4-(4-morfolinylo)-2,5-dihydro-1H-imidazol-2-on]. U 29 psów z historią schorzeń napadowych została zdiagnozowana epilepsja idiopatyczna.

1.1.1.1. Psy nowo zdiagnozowane

U 12 z tych psów epilepsja idiopatyczna została nowo zdiagnozowana. Nie były one wcześniej leczone i otrzymały monoterapię z AWD 131-138 (tabela 1). Jeden z tych psów po 4 miesiącach leczenia AWD 131-138 nie wykazywał zmniejszenia częstotliwości napadów padaczkowych i dodatkowo podawano mu fenobarbital (4 mg/kg wagi ciała, doustnie, dzienna dawka).

Wszystkie psy przed prezentacją miały dwa lub więcej napadów epileptycznych. Napady uogólnione we wszystkich przypadkach zaobserwowali właściciele, u 5 z nich rozwinęła się grupa napadów. W dodatku oprócz uogólnionych napadów padaczki u 3 psów wystąpiły objawy ogniskowych napadów (tabela 2). Częstotliwość ataków u 12 nieleczonych psów wahała się od 8 napadów w ciągu miesiąca do jednego napadu na 8 miesięcy.

1.1.1.2. Psy z chroniczną epilepsją psów z chroniczną epilepsją było leczonych fenobarbitalem lub primidonem przed prezentacją i nie reagowały one na ten tradycyjny lek. Czas leczenia wynosił od 3 miesięcy do 5 lat (średnio 1,5 roku, średnie i standardowe odchylenie 1,6 ± 1,3 lat). Zwierzęta te otrzymywały podczas badań pilotażowych wiązaną terapię fenobarbitalem lub primidonem w połączeniu z AWD 131-138 (tabela 1).

z tych psów leczono dzienną dawką fenobarbitalu od 6 do 23 mg/kg wagi ciała, doustnie (średnio 10,7, średnie i standardowe odchylenie 12,9 ± 6,6 mg/kg). Zmierzono stężenie fenobarbitalu w surowicy i wahało się ono od 19,5 do 58,9 pg/ml (średnio 26,5, średnie i standardowe odchylenie 32 ± 13,6 pg/ml; wartości odniesienia 15-45 pg/ml, ustalone przez FARNBACH 1984).

PL 238 776 Β1

Pozostałe 6 psów było leczone primidonem przy zastosowaniu dziennych dawek od 25 do 53 mg/kg wagi ciała, doustnie (średnio 45,5, średnie i standardowe odchylenie 42,8 ± 8,9 mg/kg). W tych przypadkach stężenie fenobarbitalu wahało się od 23,2 do 27,4 pg/ml (średnio 23,7, średnie i standardowe odchylenie 24,8 ± 1,8 pg/ml).

Napady uogólnione zaobserwowano we wszystkich przypadkach. U 15 z nich rozwinęła się grupa napadów i 8 psów zaprezentowano albo z przetrwałym lub ostrym stanem epileptycznym. Dodatkowo oprócz uogólnionych napadów u 5 psów zaobserwowano częściowe napady i u 2 psów przypadki kompleksowych częściowych napadów (tabela 2).

Częstotliwość napadów padaczki u tych 17 psów wahała się od 6 napadów epileptycznych na miesiąc do jednego napadu na sześć miesięcy.

Tabela 2: Rodzaje napadów u 29 psów przed leczeniem AWD 131-138

Liczba psów

Rodzaj napadu Nowo zdiagnozowane Epilepsja chroniczna

napady uogólnione	12/12	17/17
Grupa napadów	5/12	15/17
stan epileptyczny	—	8/17
napady częściowe	3/12	5/17
kompleksowe częściowe napady	-	2/17

1.1.2. Psy, badania retrospektywne, leczenie tradycyjne

W drugiej części badań, przeanalizowano retrospektywnie dane z 82 dobrze udokumentowanych przypadków z idiopatyczną epilepsją.

z tych psów miało nowo zdiagnozowaną idiopatyczną epilepsję i nie było leczone przed prezentacją. Wszystkie psy miały dwa lub więcej napadów przed leczeniem. 44 z tych psów było leczonych fenobarbitalem z dzienną dawką w przedziale od 4 do 13 mg/kg wagi ciała, doustnie (średnio 5,0, średnie i standardowe odchylenie 6,0 ± 2,4 mg/kg). Stężenie w surowicy wahało się pomiędzy 4,6-33,2 pg/ml (średnio 17,2, średnie i standardowe odchylenie 18,4 ± 7,2 pg/ml).

psów leczono primidonem i otrzymywały one dawki od 24 do 70 mg/kg wagi ciała, doustnie (średnio 60,0, średnie i standardowe odchylenie 51,0 ± 13,4 mg/kg). Stężenie fenobarbitalu w surowicy wahało się pomiędzy 5,9-37,5 pg/ml (średnio 18,3, średnie i standardowe odchylenie 19,7 ± 10,2 pg/ml).

Wszystkie psy miały co najmniej dwa lub więcej napadów przed leczeniem. U większości psów (n=61) zaobserwowano uogólnione napady (padaczka napadów dużych). 19 psów miało grupy napadów w historii choroby i 7 psów zdiagnozowano z ostrym stanem epileptycznym lub po powrocie do normalnego stanu. U 13 psów opisano padaczkę częściową i 3 psy miały kompleksową częściową padaczkę (tabela 3).

psów z chroniczną epilepsją leczono przed prezentacją albo fenobarbitalem albo primidonem przez 3 miesiące do 3 lat (średnio 0,5 roku, średnie i standardowe odchylenie 1,7 ± 0,9 lat) i leki nie skutkowały. Otrzymały one dodatkowy lek w postaci bromku potasu.

z tych psów leczono dziennymi dawkami fenobarbitalu od 6 do 17 mg/kg wagi ciała, doustnie (średnio 9,5, średnie i standardowe odchylenie 10,0 ± 3,2 mg/kg), zmierzono stężenia w surowicy i wahało się ono pomiędzy 18,7 do 41 pg/ml (średnio 24,6, średnie i standardowe odchylenie 27,2 ± 8,4 pg/ml).

Pozostałe 4 psy leczono primidonem w dziennych dawkach od 50 do 70 mg/kg wagi ciała, doustnie (średnio 60,0, średnie i standardowe odchylenie 60,0 ± 7,0 mg/kg). W tych przypadkach stężenie w surowicy wahało się pomiędzy 24,5 do 36,2 pg/ml (średnio 30,4, średnie i standardowe odchylenie 30,4 ± 5,9 pg/ml).

Bromek potasu podawano w dziennej dawce 40-60 mg/kg wagi ciała, doustnie (średnio 41, średnie i standardowe odchylenie 42,6 ± 5,4 mg/kg). Stężenie bromku wahało się pomiędzy 0,6 do 1,4 mg/ml (średnio 0,9, średnie i standardowe odchylenie 1,0 ± 0,3 mg/ml; zakres terapeutyczny 1,0 do 2,0 mg/mL ustalone przez PODELL i FENNER 1993).

PL 238 776 Β1

U wszystkich psów zaobserwowano uogólnione napady (padaczka napadów dużych). 7 psów miało grupy napadów w historii choroby i 6 psów zdiagnozowano z ostrym stanem epileptycznym lub po powrocie do normalnego stanu. U 6 psów opisano padaczkę częściową i u 1 psa opisano kompleksową częściową padaczkę (tabela 3).

Tabela 3: Rodzaje napadów u 82 psów przed leczeniem fenobarbitalem lub primidonem u psów z nowo zdiagnozowaną epilepsją idiopatyczną lub z epilepsją chroniczną (dodany bromek potasu)

Rodzaj napadów	Liczba psów Nowo Epilepsja zdiagnozowane chroniczna
uogólnione napady	61/70	12/12
grupa napadów	19/70	7/12
stan epileptyczny	7/70	6/12
częściowe napady	13/7C	6/12
zespół częściowych napadów	3/70	1/12

1.2. Plan badań

1.2.1. Badania pilotażowe: leczenie AWD 131-138

Projekt zaplanowano tak by był przyszłościowym badaniem przez okres 7 do 9 miesięcy. W przypadku śmierci czas obserwacji był krótszy (patrz wyniki). Historia częstotliwości napadów, intensywność i czas trwania, wiek psa, w którym wystąpił pierwszy atak padaczki i poprzednio przeprowadzane lub trwające leczenie antyepileptyczne były zapisane dla każdego przypadku (patrz 1.1.). Napady epilepsji podzielono na kategorie w oparciu o obserwacje właścicieli i video monitoring (tabela 2) (HEYNOLD i inni 1997, BERNARDINI i JAGGY 1998, BERENDT i GRAM 1999, THOMAS 2000).

Diagnozę epilepsji idiopatycznej przeprowadzono w oparciu o normalne fizyczne i neurologiczne wnioski z poszukiwań i normalne, specjalne badania. Wszystkie psy poddano standaryzowanym fizycznym i neurologicznym badaniom (JAGGY i TIPOLD 1999). Badania krwi objęły we wszystkich przypadkach hematologię (liczbę czerwonych i białych krwinek i wzór odsetkowy krwinek białych) i badania chemiczne krwi (transaminaza glutaminiano-alaninowa (ALT), fosfataza zasadowa (AP), dehydrogenaza glutaminianowa (GLDH), amoniak, glukoza, mocznik, kreatynina, bilirubina całkowita w surowicy krwi, cholesterol, albumina surowicy krwi, wapń, sód i potas). Stężenie fenobarbitalu w osoczu (ALOMED, Radolfzell) analizowano w zewnętrznych laboratoriach. Dalszych badań specjalistycznych nie przeprowadzono na wszystkich psach, ale obejmowały one badanie płynu mózgowo-rdzeniowego, tomografię komputerową czaszki, EEG i prześwietlenie klatki piersiowej (tabela 4). W dwóch przypadkach potwierdzono epilepsję idiopatyczną poprzez wykonanie histopatologii.

Tabela 4: Badania specjalistyczne u 29 psów leczonych AWD 131-138

Liczba psów

Badania specjalistyczne	Nowo zdiagnozowane	Epilepsja chroniczna
tomografia koputerowa czaszki	8/12	9/17
płyn mózgowo- rdzeniowy	8/12	9/17
EEG	8/12	8/17
prześwietlenie klatki piersiowej	6/12	6/17

PL 238 776 Β1

Leczenie AWD 131-138 rozpoczęto we wszystkich przypadkach z dawką 5 mg/kg wagi ciała, doustnie dwa razy dziennie przez tydzień. W drugim tygodniu zwiększono dawkę u każdego psa do 10 mg/kg. Jeżeli nadal obserwowano napady padaczki zwiększono dawkę AWD 131-138 do 30 mg/kg wagi ciała dwa razy dziennie (tabela 5).

Tabela 5: Dzienna dawka AWD 131-138 w mg/kg wagi ciała

Liczba psów

Dzienna dawka	Nowo zdiagnozowana epilepsja: AWD 131138 monoterapia	Epilepsja chroniczna: AWD 131-138 leczenie dodatkowe
20 mg/kg	1/12	3/17
30 mg/kg	4/12	3/17
40 mg/kg	4/12	8/17
50 mg/kg	2/12	2/17
60 mg/kg	1/12	1/17

Pierwsze opracowanie badań przeprowadzono trzy tygodnie po rozpoczęciu terapii AWD 131-138, następnie przeprowadzano badania w przedziałach 6 do 8 tygodni lub zależnie od indywidualnego występowania napadów. Wykonano badania kliniczne i neurologiczne włączając w to badania krwi. Podczas badań każdy z właścicieli prowadził dziennik z dokładnymi zapisami występujących napadów, włączając w to częstotliwość, czas trwania i intensywność, zmiany w zachowaniu, inne leki i możliwe do zaobserwowania skutki ujemne. W tych punktach czasowych mierzono stężenie AWD 131-138 i jego metabolitów w osoczu.

Po upływie drugiego miesiąca leczenia AWD 131-138, każdy z właścicieli wypełnił kwestionariusz skupiający się na rozwoju napadów i efektach ubocznych: uspokojeniu polekowym, żarłoczności, wielomoczu i nadmiernym pragnieniu, wymiotach, biegunce, anoreksji, zmianach postawy, zmęczeniu, zwiększeniu przeżuwania po podaniu AWD 131-138, agresji w stosunku do właściciela lub innych psów, i zmianach chodu.

1.2.1.1. Pomiar stężenia AWD 131-138 w osoczu

Przeprowadzono badania farmakokinetyczne na początku leczenia u 2 psów z monoterapią AWD 131-138 i u 4 psów z łączonym leczeniem AWD 131-138 i fenobarbitalem lub primidonem. Wszystkie 6 psów otrzymywało AWD 131-138 w dawce 5 mg/kg wagi ciała. Pobierano krew trzykrotnie co 2 godziny. Dokonywano pomiaru stężenia AWD 131-138 i jego metabolitów w osoczu przy zastosowaniu HPLC/spektrometrii masowej. Ten sam sposób zastosowano jako kontrolę podatności na lek podczas opracowywania dalszych badań. Krew pobierano w 2 i 12 godzin po podaniu doustnym AWD 131-138.

1.2.2. Badania retrospektywne

Dane otrzymane w tej części badań służyły jako kontrola. W każdym przypadku 82 psów z tradycyjnym leczeniem (patrz 1.1.2.) zapisano historię częstotliwości napadów, ich ostrości i czasu trwania, wiek w jakim wystąpiły napady i leczenie antyepileptyczne. Kategorie napadów ustalono na podstawie obserwacji poczynionych przez właścicieli i video monitoringu.

Wszystkie psy przeszły standaryzowane fizyczne i neurologiczne badania (JAGGY i TIPOLD 1999). Analizy krwi przeprowadzane u wszystkich psów obejmowały hematologię i badania chemiczne krwi (patrz 1.2.1.). Stężenie w surowicy krwi fenobarbitalu (ALOMED, Radolfzell) i bromku potasu (Gesellschaft fur Epilepsieforschung E.V., Bielefeld) analizowano standardowymi sposobami. Inne badania specjalistyczne obejmowały tomografię komputerową czaszki, badanie płynu mózgowo-rdzeniowego, EEG, i prześwietlenia klatki piersiowej (tabela 6).

PL 238 776 Β1

Tabela 6: Badania specjalistyczne u 82 psów (badania retrospektywne)

Liczba psów

Badania Nowo Epilepsja specjalistyczne zdiagnozowane chroniczna

Tomografia komputerowa czaszki	22/70	5/12
Płyn mózgowordzeniowy	22/70	5/12
EEG	27/70	9/12
Prześwietlenie klatki piersiowej	36/70	8/12

Jeżeli wszystkie badania wykonano w normalnych granicach tam gdzie podejrzewano epilepsję idiopatyczną, była ona odpowiednio zdiagnozowana. Właściciele zwierząt byli pytani o kliniczne obserwacje, dotychczasowego leczenia pod względem częstotliwości napadów, czasu trwania i ostrości napadów przed i po leczeniu, obejmujące okres pomiędzy 1 a 9 miesięcy.

1.2.3. Statystyki

Zastosowano oprogramowanie statystyczne WinSTAT® dla Exela® do obliczenia opisowych parametrów w każdej z grup takich jak średnie, wartości średnie i standardowe odchylenia wieku, wieku w którym wystąpiły napady, wieku w jakim rozpoczęto leczenie, dawkowania fenobarbitalu i primidonu obejmujące stężenia w surowicy. Istotność różnic pomiędzy częstotliwością napadów przed i w czasie leczenia obliczano za pomocą testu Wilcoxon Signed Rank dla podwójnych równoległych doświadczeń stosując WinStat®. Poziom istotności wybierano jako P = 0,05. Porównanie leczonych grup przeprowadzano za pomocą testów: ANOVA (3 grupy) lub Fischer’s exact (2 grupy).

2. Wyniki

2.1. Częstotliwość napadów padaczki

2.1.1. Badania pilotażowe: leczenie AWD 131-138

2.1.1.1. Psy nowo zdiagnozowane

Przed prezentacją częstotliwość napadów wahała się od 8 napadów na miesiąc do jednego napadu na 8 miesięcy (średnio 1,6). Podczas monoterapii z AWD 131-138 częstotliwość napadów różniła się od całkowitej kontroli nad napadami do 9 napadów na miesiąc (średnio 0,71) (tabela 7). U 9 z 12 psów zaobserwowano zmniejszenie liczby napadów. Obliczono wartości u tych 9 psów, eliminując zatem nierespondentów, średnia częstotliwość napadów na miesiąc wynosiła 1,7 przed leczeniem i 0,55 podczas leczenia AWD 131-138. Zmniejszenie częstotliwości napadów u tych psów było statystycznie znaczące (p<0,05). Procent zmniejszenia napadów u respondentów wynosił średnio 49,8% (tabela 7).

Jeden z psów (8%), u którego wystąpiły napady pięciokrotnie przed leczeniem pozostał wolny od napadów padaczki przez 9 miesięcy (zgodnie z informacją od właściciela nie wystąpiły u niego napady od 17 miesięcy). Zmniejszenie częstotliwości napadów o więcej niż 50% nastąpiło u 4 z 12 psów (33%) (tabela 7). 3 psy (25%) można określić jako nie odpowiadające, zdefiniowane jako psy, które nie wykazywały ani spadku ani wzrostu częstotliwości napadów podczas leczenia. Jeden z tych trzech psów zmarł w stanie epileptycznym 2 miesiące po otrzymaniu pierwszej dawki 30 mg/kg wagi ciała AWD 131-138 i u którego stężenie zmierzone w osoczu wynosiło 3997,5 ng/ml w 2 godziny po podaniu leku. U jednego psa stan się pogorszył, ale polepszono go dzięki suplementacji fenobarbitalem.

Porównanie grup z monoterapią (2.2.1.-2.2.2.) nie wykazało żadnych znaczących różnic pomiędzy skutecznością epileptyczną AWD 131-138, fenobarbitalu lub primidonu, zatem wskazywało na terapeutyczną równoważność.

2.1.1.2. Psy z chroniczną epilepsją i dodatkowym leczeniem AWD 131-138

Częstotliwość napadów przypadająca w miesiącu podczas nieskutecznego leczenia fenobarbitalem lub primidonem różniła się od 8 napadów na miesiąc do jednego lub kolejno 4 napadów w ciągu

PL 238 776 B1 miesięcy (średnio 1,9). Podczas dodatkowego leczenia AWD 131-138 częstotliwość napadów wahała się od zera do 9 zdarzeń napadowych (średnio 2,0) (tabela 8). U 10 z 17 psów zaobserwowano zmniejszenie ilości napadów. Wyliczając wartości dla tych 10 psów wyeliminowano psy oporne na kurację i otrzymano średnią częstotliwość napadów 2,4 na miesiąc przed leczeniem i 1,1 podczas dodatkowego leczenia AWD 131-138. Polepszenie częstotliwości napadów u tych psów było statystycznie znaczące (p<0,05). Procentowe zmniejszenie ilości napadów u respondentów wynosiło 47,2% podanej jako wartość średnia (tabela 8).

U 6 psów (35%) zmniejszyła się ilość napadów o więcej niż 50%. U jednego psa (6%) napady ustąpiły zupełnie. U tego psa napady zaczęły występować w wieku 8 i ½ roku 1 do 4 grupami napadów w miesiącu. Po 3 miesiącach łączonej terapii z AWD 131-138 został on niestety poddany eutanazji z powodu ostrej białaczki. 2 inne psy miały nadal 2 napady na początku leczenia, ale w ciągu pozostałych 9 miesięcy leczenia nie wystąpił u nich nowy napad. U pozostałych 11 psów zaobserwowano zmniejszenie ilości napadów poniżej 50% (4 psy) lub uznano je za psy oporne na leczenie (7 psów). 9 pacjentów z tej grupy albo zmarło albo poddano ich eutanazji w stanie epileptycznym na życzenie właścicieli. Dwa z nich przebadano histopatologicznie. Nie wykryto u nich pozaneuronowych lub neuronowych zmian chorobowych. Inny pies zmarł po zatruciu kumaryną. U tych psów okres obserwacji leczenia był zmniejszony do 2-8 miesięcy.

2.1.2. Badania retrospektywne, leczenie tradycyjne

2.1.2.1. Nowo zdiagnozowane psy, monoterapia fenobarbitalem

Przed zastosowaniem leczenia napady występowały z częstotliwością od 7 na miesiąc do jednego napadu w ciągu 6 miesięcy (średnio 1,6) (tabela 7). Częstotliwość napadów przypadająca na miesiąc podczas leczenia fenobarbitalem wahała się od zera do 10 zdarzeń napadowych (średnio 0,59). U 32 z 44 psów zaobserwowano zmniejszenie ilości napadów. Wyliczając wartości dla tych 32 psów i eliminując psy oporne na kurację otrzymano średnią częstotliwość napadów na miesiąc 1,68 przed leczeniem i 0,42 podczas leczenia fenobarbitalem. Polepszenie częstotliwości napadów u tych psów było znaczące statystycznie (p<0,05) przy zastosowaniu obydwu sposobów obliczeń. Procentowe zmniejszenie napadów u respondentów wynosiło 72,4% podanych jako średnia wartość (tabela 7). U 9 (20%) psów z 44 nie wystąpiły napady podczas leczenia. U 28 (64%) psów nastąpiło zmniejszenie ilości napadów o więcej niż 50%. 12 (27%) psów było opornych na leczenie. 10 psów z tej grupy albo zmarło albo poddano je eutanazji w stanie epileptycznym na życzenie właścicieli. 3 dodatkowe psy poddano eutanazji z powodu innych schorzeń niż epilepsja.

2.1.2.2. Nowo zdiagnozowane psy, monoterapia primidonem

U tych 26 psów napady występowały z częstotliwością od 10 w ciągu miesiąca do jednego napadu na 5 miesięcy (średnio 1,75) (tabela 7). Podczas leczenia primidonem zdarzenia napadowe w miesiącu wahały się od 0 do 12 (średnio 0,39). Jednakże to zmniejszenie napadów nie miało znaczenia statystycznego. U 19 z 26 psów zaobserwowano zmniejszenie ilości napadów. Wyliczając wartości dla tych 19 psów i eliminując psy oporne na leczenie otrzymano średnią częstotliwość napadów na miesiąc, która wynosiła 2,0 przed leczeniem i 0,29 podczas leczenia fenobarbitalem. Polepszenie częstotliwości napadów u tych psów było statystycznie znaczące (p<0,05). Procentowe zmniejszenie napadów u respondentów wynosiło 75,1%, podane jako średnia wartość (tabela 7).

U 4 (15%) psów nie wystąpiły napady podczas leczenia primidonem. U 16 (62%) psów nastąpiło zmniejszenie ilości napadów o więcej niż 50%. 7 (27%) psów było opornych na leczenie. 10 psów z tej grupy albo zmarło albo poddano je eutanazji w stanie epileptycznym na życzenie właścicieli.

2.1.2.3. Psy z chroniczną epilepsją i dodatkowo leczone bromkiem potasu

U 12 psów opornych na leczenie fenobarbitalem lub primidonem zastosowano dodatkowo bromek potasu. Napady występowały z częstotliwością od 13 na miesiąc do jednego napadu co drugi miesiąc (średnio 3,0). Podczas łączonej terapii częstotliwość napadów różniła się od 11 na miesiąc do jednego napadu w ciągu 8 miesięcy (średnio 1,9) (tabela 8), a zmniejszenie ilości napadów nie miało znaczenia statystycznego. U 7 z 12 psów zaobserwowano zmniejszenie ilości napadów. Wyliczając wartości dla tych 7 psów i eliminując psy oporne na leczenie, otrzymano średnią częstotliwość na miesiąc 3,0 przed leczeniem i 0,8 podczas dodatkowego leczenia bromkiem potasu. Polepszenie częstotliwości napadów było znaczące statystycznie (p<0,05). Procentowe zmniejszenie ilości napadów u respondentów wynosiło średnio 59,7% podane jako średnia wartość (tabela 8). U 5 (42%) psów nastąpiło zmniejszenie ilości napadów o więcej niż 50%, 5 dalszych psów było opornych na leczenie. 6 psów z tej grupy albo zmarło albo poddano je eutanazji w stanie epileptycznym na życzenie właścicieli.

PL 238 776 Β1

Porównanie leczonej grupy psów z chroniczną epilepsją za pomocą testu Fischer’s exact nie wykazało żadnej znaczącej różnicy pomiędzy antyepileptyczną wydajnością dwóch dodatkowych planów leczenia, tj. grup z dodatkowym leczeniem AWD 12-281 lub bromkiem potasu.

T> nr uf n CU 9

O Ό Cl <0

C

Ό Φ N μ CL

o. 9 s ω co

U μ '0 4-J rl

C Φ N

U Φ o c μ Ό o cl

Φ

CL 3 M σ>

φ c 05 Cl 3 Ό

Ci O Cu ω

N o Ό

O CU '0 τι <o CU to c <D

C Φ N CO

Φ c E N

Ό (Λ οχ: 0 > C Ν υ u CL ω

S.

φ

CU w M 9 P 0 d o β d Λ -d c

Φ C μ O & O d> N μ 0) •r| s N

-H U

-tn o 3 . I o

m O N O

Φ 3 O r φ υ o μ CL ar _Q Ν Ο

O <13 <D

C Φ N co

CD c

U 'ŁÓ 0 μ

Γ0 3 c

οα □ μ er φ

C τι φ μ '10

Φ C 0 Ν U Π] C Ν 0 ar oj

Η C φ Ν U

Φ cn nj Ν υ τι ο CL φ ο ar Ν U 05 Π Ν

Ο Hri ai Ν aj ί>1 3

								□P
		OJ						Ol		dP	dP
	(0	|—|					|—1	70		lH	p^.
	OJ	C						----		(—|	OJ
	N	Φ				-łe	LD	70		* r	r
	u	N			07	07	+1	Ol		70	70
	Tl	□			m	OJ	cV			OJ	OJ
	0	Φ				k	lD	70
	CL	r—1			o	O	Γ-^	1—1		'sT	r^-
		E
		Φ
c A	Ό	c Φ
	Φ	N			lQ
u	N	U			p*~	O
d	μ	Φ
n rl	CL	<—1			i—1	oj
d					70	07	07
cu	C				OJ	rd
								□¥>			óP
		03					KD				p·»
	W	f						70		O	OJ
	03	C						.-		OJ
	N	Φ			*	-k	+1
	U	N			07	OJ
	Ό	U			m	^r				ęji
	0	Φ					OJ	CO			OJ
	a	—I			o	o		Ol		07	<—ł
		E
rt		Φ
rbit	TJ Φ	C Φ N				00
	N	U			70	TO
obi	μ CL	Φ			«Η	,-ł
c
9						OJ	OJ
h	C					co	co
							m
		aj					V»	o¥>		ł	dP
	10	μ					f—|	C*7		dP	lO
	Φ	C					—4	m		CD	OJ
	N	Φ				-*	+1	—--		-<—«
	U	N			p-i	cO	CO	OJ		OJ	OJ
	Ό	U			p»·	iD		,—|		1—(
	0	o				w	07
	CL	t—1			O	o				i—1	ΠΊ
		E
CD		Φ
cn		c
•	TJ	Φ
1	Φ	N
	N μ	U Φ			70 K	*
	CL	r—1			r-l
g					OJ
*<	C				1—1	07	07
			3				=1	dP
			O					O
			Ό (O				£	lO		3
			CL 0]			O	'0 Tl		3	Ό Ό
			£				03		Ό	05	x:
						c	CL		Ό	CL	o
						u	nj	N	ta	ai
					W	o	C		CU	C	c
					CL	a			ta		Ci
				o		o	rrł		c	N	O
				rO*	O		•U	->		CD	CU
			*u	p·|	- p-1	3		Ό	£	-Ώ	O
			'CO	ω		Ό	5 s		<D
			0	Φ	jj		N O	D«	Ή		3
			3		CO	CU	tn		c	Ό	>o
			Ή	E			r-s C		ω	CC	co
			!—|		N	N	d?		N	CL	CU
	(0		μ	>1	CO	(U	.2 ·ρ		co
	<3		0	Ό	5	ca	c c	05	“ł-)	aj	<a
	N			<3			e °	_Q	<Ł)	Xi	32
	U		(0	CU			5 cu	N	.i	N	N
	TJ		O	<3			N «	υ	C	U	O
	0		N				<P	-p^	ε	»pd
	CL		U	***			cip M		N	tJ	>-q

PL 238 776 Β1 <ϋ

Φ Ρ ο a c φ Ν ΙΛ

Φ·

Ή 3 Ν rtf -Η

C Ό

Φ U 'ΙΛ

Ο Λ4

C 05

Ό

0)

0) Ή φ C ν φ ο Ν Ό ο ο Φ dP

CM

Ο r*H

Ο. rtf

ΙΟ ΓΠ C

Ο >, Κ 01 (Ο

Ρ1

Π Φ > Ρ

Ό Ρ υ ίο ο 3 •Η

Ρ Ο Ρ cn φ* Ν ω

Oj

Ρ σ»

-C υ >1 c ο Ν Ο Φ

01 £ ο u Ό

Ό >

<0

Qj

Ο C Φ 3 ο

C

Ρ Φ

Ό Ν ω

c φ Ν υ φ

Ο C φ Ό Ο α φ

-Η &

Ιη Cn flf η &

α φ

<α κ Ν Ο

Η C ο Μ

-S

Φ α ω Ν ω φ φ C Μ Ο α ο <0 &

α> Ν

Μ φ

Ν

Ο

Ή •Ό ω 0] Ν u τι ο 0-1

Ό Ό πΐ IX (ΰ c ω

c φ Ν ω ω

C £ Ν

Ό Ό <Π a m C

Φ c φ Ν ω

ΤΙ φ

Η C £ Ν

Φ 3 Ο

C Φ Ο ο Ρ α ο 'tQ ο

Μ Ώ 2

Φα □ ρ σ’

Φ c Ό

Φ Μ Ή £ Φ

C

Τ3 Φ Φ Ν ν υ u φ

□

C GJ α 3

Ό u ο ίΐι m ο ο ν CU of τι

Ν oj

CC α> c ο Ν Ο πί C Ν

Ο or ω φ

c φ Ν (J OJ <α Ή υ '« ο c

Φ Ό

Ν Ό φ· £ ο &

> ο c ‘Ν Ό u tn Φ Ν υ Ό Ο CL

Ο U of Ν U 05 c Ν

Ο οι Ν 01

X > 3 ω -η οί η Ν φ Ο Ν ό ω ο Φ ο, -<

£ φ ’r4

C

Ό Φ Φ Ν Ν U H φ Qj nd o Ό 01 a 0!

£ 0 c >. lu to O a a cu o ter φ

Ό -r4 --I 3 '« « ,Χ Ό o φ 4-> m 3 -η en a

-H g >, .—I Ν N

4-> > (0 Φ O Ό 3 Ώ

4-1 Φ en a φ. oj N C u —

»0

C Φ Ό C O a tn φ C4

Ό Ό

Φ a <o c Φ tu t/1

Φ dP o ΙΛ Λ

N

O a,

J2

N O

A

O Ό a φ c

N Φ ja

Ό «1 a te a;

N U

A U >c I-i 0 a o

O

W a ja

N O

Ή A

PL 238 776 B1

2.2. Aktywność napadów, czas trwania i zaostrzenie aktywności napadów

2.2.1. Badania pilotażowe: leczenie AWD 131-138

2.2.1.1. Nowo zdiagnozowane psy

W tej grupie psów czas trwania udaru przed prezentacją wahał się od pół minuty do 10 minut (średnio 3,0 minuty) (tabela 9). Przeciętny czas u większości pacjentów wynosił 2 do 3 minut. Podczas monoterapii AWD 131-138 czas trwania udaru wahał się także od 0,5 minuty do 10 minut, ale ze średnią wartością 2,5 minuty. W 5 przypadkach czas trwania udaru zmalał o 12 do 50% (średnio 38%).

U wszystkich 12 psów przed prezentacją zaobserwowano fazę poudarową ze zmianami w zachowaniu, która trwała od 10 minut do 24 godzin. U 4 psów czas poudarowy był skrócony o 50 do 70%.

Spadek zaostrzenia napadu opisało subiektywnie 9 z 12 właścicieli. Przed prezentacją wszystkie psy miały uogólnione napady padaczki (tabela 2), które rozszerzyły się u 5 psów do grup napadów. Podczas leczenia AWD 131-138 jedynie u dwóch psów rozwinęły się częściowe napady. Jeden z psów nigdy nie miał grup napadów, inne 4 psy miały zmniejszoną ilość napadów przypadającą na grupę napadów (średnia redukcja 45,3%).

2.2.1.2. Psy z chroniczną epilepsją i dodanym leczeniem AWD 131-138

Czas trwania uogólnionych napadów u 17 psów podczas tradycyjnej monoterapii fenobarbitalem lub primidonem wahał się od 30 sekund do 10 minut (średnio 2,0 minuty) (tabela 9). Po dodatkowym włączeniu AWD 131-138 czas trwania napadów nieznacznie zmalał i trwał od 30 sekund do 5 minut ze średnią 2,0 minuty. Czas udaru u 3 psów zmniejszył się o 40 do 50%.

Zaobserwowano fazę poudarową ze zmianami w zachowaniu u wszystkich psów przed prezentacją w zakresie od 30 minut do 48 godzin (średnio 8,5 godziny). Podczas leczenia AWD 131-138 czas ten wahał się od 10 minut do 24 godzin (średnio 5,5 godziny), u 10 psów skrócił się on o 30 do 75% (średnio 54%).

W 8 z 17 przypadków właściciele zwierząt opisali subiektywnie obniżenie się ostrości napadów. Wszystkie 17 psów przed leczeniem AWD 131-138 miało uogólnione napady, które u 15 psów uległy rozszerzeniu do grup napadów i/lub przeszły w stan epileptyczny u 8 psów (tabela 2). Po dodatkowym podawaniu AWD 131-138 u 9 psów częściowe napady w części zastąpiły uogólnione napady. U 3 psów grupy napadów nie wystąpiły już nigdy i liczba napadów w grupie napadów zmalała w dodatkowych 4 przypadkach o 21 do 64% (średnio 39,5%). Jeden z właścicieli zgłosił pogorszenie ostrości napadów i wstrzymał nagle podawanie AWD 131-138 po 2 miesiącach leczenia bez dalszych efektów ubocznych u psa. U innego psa podawanie AWD zmniejszono stopniowo na prośbę właściciela po 4 miesiącach terapii bez komplikacji.

2.2.2. Badania retrospektywne, leczenie tradycyjne

2.2.2.1. Psy nowo zdiagnozowane, monoterapia fenobarbitalem

Czas trwania udaru przed leczeniem wahał się od pół minuty do 10 minut (średnio 4,0 minuty) (tabela 9). Przeciętny czas w większości przypadków wynosił 2 do 3 minut. Podczas podawania fenobarbitalu czas trwania epizodów głównego napadu wahał się od 0,5 minuty do 10 minut, ale ze średnią wartością 5,0 minut. Jedynie u 4 psów, u których nie ustąpiły całkowicie napady, czas trwania udaru zmalał o 33 do 50%.

U 39 psów przed leczeniem zaobserwowano fazę poudarową ze zmianami w zachowaniu, która trwała od 10 minut do 24 godzin (średnio 3,5 godziny). Podczas podawania fenobarbitalu faza poudarowa została skrócona i wynosiła od 5 do 24 godzin (średnio 3 godziny). U 8 psów czas poudarowy został skrócony o 30 do 65% (średnio 43%).

W 24 przypadkach, u których nie ustały napady, właściciele zgłosili subiektywnie spadek ostrości napadów. Przed prezentacją 40 psów miało uogólnione napady, które rozszerzyły się do grup napadów, i przeszły u 4 psów w stan epileptyczny (tabela 3). Podczas podawania fenobarbitalu u 6 psów właściciele zaobserwowali zmianę uogólnionych napadów na napady częściowe. U 3 psów z 10 psów zatrzymał się rozwój grup napadów. U 3 z 4 psów stan epileptyczny nie wystąpił nigdy więcej. U 11 psów napady uogólnione pozostały bez zmian lub zgodnie z zapisami właścicieli wzrosło zaostrzenie napadów.

2.2.2.2. Psy nowo zdiagnozowane, monoterapia primidonem

U tych 26 psów czas trwania udaru przed prezentacją wahał się od pół minuty do 10 minut (średnio 1,5 minuty) (tabela 9). Przeciętny czas w większości przypadków wynosił 2 do 3 minut. Pod

PL 238 776 Β1 czas terapii primidonem czas trwania udaru wahał się od 0,5 minuty do 10 minut (średnio 1,0 minutę) i zmalał jedynie u 2 psów (30%).

U 22 psów przed prezentacją zaobserwowano oznaki fazy poudarowej i trwała ona od 15 minut do 48 godzin (średnia 5 godzin). Podczas podawania primidonu faza poudarowa uległa skróceniu u 5 psów o 25 do 65% (średnio 40%).

U 10 z 22 przypadków, u których napady nadal występowały, właściciel opisał subiektywnie spadek zaostrzenia napadów. Przed leczeniem 25 psów miało uogólnione napady padaczki, które rozszerzyły się u 9 psów do grup napadów, u 3 psów przeszły w stan epileptyczny (tabela 3). Jak wynika z relacji właścicieli, podczas podawania primidonu u dwóch psów częściowe napady zastąpiły napady uogólnione. U 5 z 10 psów częstotliwość napadów w grupie napadów zmniejszyła się o 23 do 50% (średnia 37,5%). U wszystkich 3 psów nie pojawił się nigdy więcej stan epileptyczny. U 2 psów zgodnie z relacjami właścicieli wzrosło zaostrzenie napadów.

2.2.2.3. Psy z chroniczną epilepsją, dodatkowo leczone bromkiem potasu

U 12 psów z monoterapią fenobarbitalem lub primidonem czas trwania udaru wahał się od 1,0 minuty do 13 minut (średnio 3,0 minuty) (tabela 9). Przeciętny czas w większości przypadków wynosił 1 do 3 minut. Po dodaniu bromku potasu czas trwania udaru wahał się od 1,0 minuty do 10 minut (średnio 2,0 minuty). U 3 psów czas trwania udaru zmalał o 40 do 50%.

U 12 psów przed prezentacją zaobserwowano oznaki fazy poudarowej, która trwała od 0,5 godziny do 24 godzin (średnio 6,0 godzin). Podczas łączonej terapii z bromkiem potasu faza poudarowa występowała w zakresie od 15 minut do 24 godzin (średnio 5,5 godziny). U 2 psów faza poudarowa była skrócona o (50 do 75%).

W 4 z 12 przypadków właściciele opisali subiektywnie spadek ostrości napadów. Przed łączoną terapią wszystkie 12 psów miało uogólnione napady padaczki, które przeszły w stan epileptyczny u 6 psów i u 7 psów w stan grupowych napadów, które nie wystąpiły nigdy więcej u 6 psów po dodatkowym leczeniu bromkiem potasu. U jednego psa właściciel zaobserwował wzrost zaostrzenia napadów.

Tabela 9: Czas trwania udaru podczas uogólnionych napadów przed i podczas zastosowania różnych sposobów leczenia antydrgawkowego

Leczenie	Czas trwania przed leczeniem	Czas trwania podczas leczenia
Monoterapia AWD 131-138 (n=12)	3,01(0,5-10)2	2,51(0,5-10)2
Terapia fenobarbitalem lub primidonem i dodatkowo AWD 131-138 (n=17)	2,01(0,5-10)2	2,O1(0,5-5)2
Monoterapia fenobarbitalem (n=44)	4,01(0,5-10)2	5,0‘(0,5-10)2
Monoterapia primidonem (n=26)	1,51(0, 5-10)2	1,01(0,5-10)2
Terapia fenobarbitalem lub primidonem i dodatkowo bromkiem potasu (n=12)	3,0^1-13)2	2,01(1-10)2

Legenda: n=liczba psów; średnia wartość¹ i zakres czasu² wyrażony w minutach

PL 238 776 Β1

2.3. Stężenie AWD 131-138 w osoczu

U 6 psów rozpoczynających badania pilotażowe z AWD 131-138 przeprowadzono badania farmakokinetyczne. Dokonywano pomiaru AWD 131-138 w osoczu w 2, 4 i 6 godzin po podaniu leku. Wyniki zsumowano w tabeli 10. Początkowa dawka AWD 131-138 wynosiła 5 mg/kg wagi ciała, doustnie we wszystkich przypadkach.

Tabela 10: Stężenie AWD 131-138 w osoczu w ng/ml

Czas po podaniu leku	2 godziny	4 godziny	6 godzin
Monoterapia AWD 131-138 Pies 1 Pies 2	720,0 2579,2	702,7 1461,0	229, 5 709,0
Łączona terapia fenobarbitalem i AWD 131-138 Pies 3 Pies 4	23,27 1019,5	Bid 173,8	Bid 19, 5
Łączona terapia primidonem i AWD 131-138 pies 5 pies 6	1520,5 2392,3	1021,5 2438,7	448, 1 1289,0

Legenda: AWD 131-138: bid (poniżej granicy wykrywalności):

<2ng/ml

2.3.1. Stężenie AWD 131-138 w osoczu krwi u nowo zdiagnozowanych psów

W celu kontrolowania stosowania przez właścicieli leczenia, mierzono stężenie AWD 131-138 w osoczu po raz pierwszy w trzy tygodnie po rozpoczęciu leczenia 2 i 12 godzin po podaniu leku. Stężenie wahało się w 11 przypadkach w 2 godziny po podaniu pomiędzy 53,28 i 8619,4 ng/ml (średnio 2585,0, średnie i statystyczne odchylenie 3356,3 ± 3290,3) (fig. 1 i 2). Dawka AWD 131-138 różniła się w przedziale pomiędzy 10 mg/kg wagi ciała u 8 psów, 15 mg/kg wagi ciała u 2 psów i 20 mg/kg wagi ciała dwa razy dziennie u jednego psa. Stężenie w osoczu w tym punkcie czasu 12 godzin po podaniu leku wahało się u wszystkich 12 psów pomiędzy 5,4 i 1139,2 ng/ml (średnio 218,1, średnie i standardowe odchylenie 377,5 ± 406,0 ng/ml) (fig. 1). Dalsze badania kontrolne przeprowadzano w różnych punktach czasu u każdego psa. Stężenia w osoczu różniły się w przedziale pomiędzy 53,28 i 10 737,41 ng/ml w dwie godziny po podaniu leku (fig. 1 i 3). Nie było korelacji pomiędzy stężeniem leku w osoczu i częstotliwością napadów padaczki (fig. 2 i 3).

2.3.2. Stężenie AWD 131-138 w osoczu u psów z chroniczną epilepsją

Stężenie w osoczu u 17 psów z chroniczną epilepsją i dodanym leczeniem wahało się pomiędzy 279,6 do 10 613,7 ng/ml (średnio 2992,4, średnie i statystyczne odchylenie 3896,1 ± 3339,2) w2 godziny po podaniu leku (fig. 2). Dawka AWD 131-138 różniła się w przedziale pomiędzy 10 mg/kg wagi ciała u 15 psów, 15 mg/kg wagi ciała u 2 psów dwa razy dziennie. Stężenie w osoczu w 12 godzin po podaniu leku wahało się pomiędzy 7,57 i 5873,04 ng/ml (średnio 179,3, średnia 644,0). Dalsze badania kontrolne także przeprowadzono w tej grupie w różnych punktach czasu. Stężenie w osoczu różniło się w przedziale pomiędzy 156,46 i 26 710,58 ng/ml w dwie godziny po doustnym podaniu leku (fig. 1). Jednakże terapeutyczny zakres AWD 131-138 aż do tego czasu nie jest znany. Nie było korelacji pomiędzy stężeniem leku w osoczu i częstotliwością napadów padaczki (fig. 2 i 3).

PL 238 776 B1

2.4.1. Ocena kwestionariusza: podawanie AWD 131-138 12 psom z nowo zdiagnozowaną idiopatyczną epilepsją

Leczenie psów AWD 131-138 było wyjątkowo dobrze tolerowane przez zwierzęta. Psy pozostawały żwawe, nie występowało uspokojenie polekowe. W rzeczywistości psy wydawały się być nawet bardziej żywe i otwarte. Ta nieznaczna zmiana w zachowaniu była widoczna zwłaszcza u psów znanych z niespokojnego zachowania. Głównym efektem ubocznym u 12 psów leczonych AWD 131-138 jaki zaobserwowali właściciele była żarłoczność, która wystąpiła w 7 (58%) przypadkach, jedynie u 4 psów na początku badań. Nie zauważono żadnych innych efektów ubocznych.

2.4.2. Ocena kwestionariusza: podawanie AWD 131-138 u 17 psów z chroniczną epilepsją

Także u tych psów leczenie AWD 131-138 było bardzo dobrze tolerowane. Głównym efektem ubocznym zaobserwowanym przez właścicieli u 17 psów leczonych tradycyjnymi lekami antyepileptycznymi z dodatkiem AWD 131-138 była żarłoczność, która wystąpiła w 10 (59%) przypadkach, u 7 psów jedynie na początku badań. 2 psy poddane łączonemu leczeniu z fenobarbitalem i wysokimi poziomami stężeń fenobarbitalu w surowicy (56,6-58,9 μg/ml) wykazywały niezborność ruchów w tylnych kończynach i apatię w 2-4 godzin po podaniu AWD 131-138 w dawce 40 mg/kg wagi ciała dziennie i stężeniu AWD 131-138 w osoczu od 5563,26 do 10 858,45 ng/ml po 2 godzinach od podania. U jednego z tych psów zaobserwowano zwiększone przeżuwanie po podaniu AWD 131-138. Nie zauważono żadnych innych efektów ubocznych.

2.4.3. Obserwacja po: podawanie AWD 131-138 12 psom z nowo zdiagnozowaną idiopatyczną epilepsją

Podczas regularnych badań kontrolnych kliniczne i neurologiczne badania pozostawały w normie. Jeden z psów otrzymał od odnośnego weterynarza enrofloksacynę z powodu infekcji jelit i napady rozpoczęły się u niego po 24 godzinach. Po wycofaniu tego leku nie zaobserwowano dalszych napadów. Nie znaleziono żadnych nienormalności w hematologii (czerwone, białe ciałka i wzór odsetkowy krwinek) i badaniach chemicznych krwi.

2.4.4. Obserwacja po: podawanie AWD 131-138 17 psom z chroniczną epilepsją

Podczas regularnych badań kontrolnych kliniczne i neurologiczne badania pozostawały w normie u 15 psów. U dwóch psów z łączonym leczeniem fenobarbitalem niezborność zaobserwowana poprzednio przez właścicieli mogłaby być zweryfikowana. 2 psy miały lekkie proprioceptywne niedobory we wszystkich 4 kończynach, ale jedynie 2-4 godzin po podaniu AWD 131-138. Po tym okresie psy były klinicznie normalne. Jeden z psów otrzymał od odpowiedniego weterynarza penicylinę-streptomycynę z powodu infekcji płucnej i stał się apatyczny po podaniu lekarstwa. Wyeliminowanie tego dodatkowego lekarstwa skutkowało nagłą poprawą.

Nie znaleziono żadnych nienormalności w hematologii (czerwone, białe ciałka i wzór odsetkowy krwinek). Badania chemiczne krwi ujawniały nienormalności już na początku badań i podczas dodatkowego leczenia. U 6 psów nastąpiło podwyższenie AP, ALT u 1 psa i GLDH u 3 psów. Wszelkie inne badane parametry pozostały bez zmian.

3. Omówienie

Nowy antyepileptyczny i antylękowy lek AWD 131-138 był oceniany w trakcie pilotażowych badań u psów z nowo zdiagnozowaną lub chroniczną epilepsją idiopatyczną w celu zbadania efektywności antydrgawkowej tej substancji chemicznej. Podobnie jak u ludzi, zwierzęta z epilepsją mogą być wybrane spośród psów z napadami padaczki odpornymi na leki i psów z napadami wrażliwymi na leki (LOSCHER, 1997).

W obecnych badaniach wyniki otrzymane od psów leczonych AWD 131-138 porównywano z wynikami otrzymanymi od psów leczonych tradycyjną terapią antyepileptyczną. Aby rozpocząć badania wszystkie psy musiały spełnić dwa główne kryteria: kliniczne i neurologiczne badania w normie, brak odchyleń od normy w badaniach specjalistycznych i wystąpienie dwóch lub więcej napadów padaczki przed rozpoczęciem leczenia. U psów z chroniczną epilepsją stężenie fenobarbitalu w surowicy musiało być w zakresie terapeutycznym. Aby otrzymać szeroki zakres przypadków psów z epilepsją nie dokonywano selekcji z powodu rasy hodowlanej, wieku, rodzaju napadów i ich częstotliwości. Dlatego też dopuszczono różne rasy i mieszańców. Jednakże rasy duże takie jak owczarki niemieckie lub retriwery stanowiły większość ze względu na dobrze znany fakt, że psy dużych ras (>15 kg) są znacznie bardziej atakowane przez epilepsję idiopatyczną niż psy małych ras (PODELL i inni 1995).

PL 238 776 B1

Większość psów uczestniczących we wszystkich częściach badań nad leczeniem AWD 131-138, jak również w retrospektywnej ocenie tradycyjnego leczenia ulegało napadom padaczki po raz pierwszy pomiędzy pierwszym i trzecim rokiem życia. Z prac różnych autorów wynika, że epilepsja idiopatyczna rozpoczyna się właśnie w tym okresie (OLIVER 1987, OLIVER i LORENZ 1993, CHRISMAN 1991, DE LAHUNTA 1983, MARTINEK i inni 1970, CROFT 1965 i 1971, CENTER 1986, CUNNINGHAM 1971, SCHWARTZ-PORSCHE 1984 i FORRESTER i inni 1989). W obecnych badaniach u części psów ataki rozpoczęły się w wieku młodszym lub starszym niż w wieku 1 do 3 lat. W prawie wszystkich grupach psów jeden stary pies wchodził w badania z kliniczną diagnozą epilepsji idiopatycznej oraz klinicznymi i specjalistycznymi badaniami w normie. Nawet jeśli diagnoza może być dyskusyjna ze względu na stary wiek, psy te spełniły kryteria badań i dodały informacje do szerokich aspektów klinicznych badań pilotażowych.

Aby otrzymać informację na temat idealnego dawkowania AWD 131-138 w naturalnie występującej psiej epilepsji idiopatycznej wszystkie psy rozpoczęły leczenie z dawką 5 mg/kg wagi ciała doustnie, dwa razy dziennie przez tydzień. Dawka ta została podwojona u każdego psa po drugim tygodniu. U zwierząt, które nie odpowiadały na kurację dawkę zwiększono do 30 mg/kg wagi ciała, doustnie dwa razy dziennie. W pojedynczych przypadkach przy szybkim wzroście dawki, nie zaobserwowano efektów ubocznych i wydaje się, że duże dawki mogą być zastosowane na początku leczenia. Różne dawkowania modyfikowane zgodnie z odpowiedzią organizmu na leczenie były także stosowane w grupie leczonej tradycyjnie. Dlatego też różne plany leczenia są porównywalne.

Stężenie AWD 131-138 w osoczu krwi mierzono z dwóch przyczyn: w celu kontroli farmakokinetyki po pojedynczej doustnej dawce nowej substancji u atakowanych psów i w celu kontroli podatności psów podczas badań. Farmakokinetyka ujawniła duże zróżnicowanie stężenia w osoczu, spowodowane prawdopodobnie różną dystrybucją substancji czynnej w różnych tkankach. Ta sama różnorodność stężeń w osoczu wystąpiła również po 3 tygodniach leczenia AWD 131-138 i w różnych punktach czasowych. Interesującym odkryciem był fakt, że u psów z chroniczną epilepsją i leczeniem fenobarbitalem z dodatkiem AWD 131-138 odnaleziono najniższe wartości. Dalsze badania powinny być przeprowadzone dla oceny, czy występuje jakaś pewna interakcja pomiędzy fenobarbitalem i AWD 131-138 prowadząca do niskich stężeń w osoczu. Stężenie w osoczu nie korelowało z częstotliwością napadów. Jednakże u psów z powolnym wzrostem dawki AWD 131-138 zmniejszenie napadów następowało jedynie z pewnym opóźnieniem. Odkąd nie zaobserwowano efektów ubocznych, mógł być wprowadzany bardziej agresywny plan leczenia w przyszłych eksperymentach i zwiększenie efektywności u psów z idiopatyczną epilepsją.

Zmniejszenie częstotliwości napadów przy zastosowaniu AWD 131-138 u psów z nowo zdiagnozowaną idiopatyczną epilepsją było porównywalne ze zmniejszeniem częstotliwości napadów u psów leczonych albo fenobarbitalem lub primidonem. Wyniki obecnej retrospektywnej oceny leczenia fenobarbitalem i primidonem dały zbieżne rezultaty z poprzednio opisanymi badaniami (SCHWARTZ-PORSCHE i inni 1985). Trzy leczone grupy nie wykazywały żadnej znaczącej różnicy pomiędzy wydajnością antyepileptyczną trzech leków. Wyliczając zmniejszenie częstotliwości napadów, wyłączając psy oporne na leczenie odkryto u trzech grup znaczące różnice w wartościach przed i po leczeniu. W grupie leczonej AWD 131-138 całkowity procent zmniejszenia napadów był w pewnym sensie niższy niż w innych grupach. Jednakże liczba pacjentów w potencjalnej grupie badań pilotażowych była niższa niż w grupie retrospektywnej i miała wpływ na rezultat. Wyższe dawki AWD 131-138 na początku planu leczenia mogłyby dalej podnieść antykonwulsyjną skuteczność nowych substancji.

U psów z chroniczną epilepsją i dodaną terapią AWD 131-138 lub bromkiem potasu suplementacja innej substancji nie miała wpływu na częstotliwość napadów. U psów nastąpiło polepszenie stanu w tym samym stopniu w obydwu grupach. Wyliczając zmniejszenie częstotliwości napadów i wyłączając grupę psów opornych na leczenie odkryto u obu grup znaczące różnice w wartościach przed i podczas leczenia. Procent psów opornych na leczenie jak oczekiwano był wyższy niż u psów z nowo zdiagnozowaną epilepsją.

Oprócz zmniejszenia częstotliwości napadów dodatkowo oceniano czas trwania napadów i ciężkość przypadku przed i podczas leczenia. Podczas podawania AWD 131-138 udary i napady uogólnione uległy skróceniu w więcej niż 1/3 przypadków. Zjawisko to jedynie rzadko występowało u psów leczonych fenobarbitalem (około 1/10 psów). W przeciwieństwie do tego u psów leczonych fenobarbitalem średnie wartości czasu trwania udaru wzrosły podczas leczenia. Jednakże faza poudarowa była skrócona we wszystkich badanych grupach. Dodatkowo oprócz skrócenia udaru i fazy pou

PL 238 776 B1 darowej ostrość pojedynczego napadu podczas leczenia AWD 131-138 uległa zmniejszeniu. Uogólnione napady zamieniły się w napady częściowe, występowanie grup napadów zaniknęło lub zredukowane zostały pojedyncze napady w grupie. Większość właścicieli opisało subiektywnie zmniejszenie się ostrości napadu.

Najbardziej oczywistą różnicą pomiędzy leczeniem AWD 131-138 i leczeniem tradycyjnym była ocena efektów ubocznych. Niepożądane efekty uboczne były jedynie rzadko raportowane i obejmowały żarłoczność na początku leczenia i niezborność u 2 psów z łączonym leczeniem fenobarbitalem i wysokim stężeniem fenobarbitalu w osoczu. Nie wystąpiły opisane, ciężkie efekty uboczne raportowane w leczeniu fenobarbitalem takie jak nadmierne pragnienie, żarłoczność, nadmierne uspokojenie polekowe i zaburzenia chodu (BUNCH i inni 1982, sChWARTZ-PORSCHE i inni 1985). Niezborność u wspomnianych psów była prawdopodobnie spowodowana połączeniem z fenobarbitalem. Takie efekty uboczne spowodowane leczeniem fenobarbitalem są czasami nie do zaakceptowania dla właścicieli i leczenie jest przerywane. Przy zastosowaniu AWD 131-138 podatność na lek według właścicieli była niezwykle dobra, zwłaszcza, że u psów nigdy nie występował jakikolwiek stan uspokojenia polekowego. Nawet więcej, zwłaszcza u psów znanych ze swojego lękliwego zachowania, to się poprawiało. Może być to uznane za wskaźnik aktywności lękowej. Długotrwałe podawanie primidonu i fenobarbitalu może prowadzić do znacznego podwyższenia enzymów wątrobowych (ALT, GLDH i AP) (SCHWARTZ-PORSCHE i inni, 1985), czego nie zaobserwowano u psów leczonych wyłącznie AWD 131-138 i jest uważane za wielką korzyść w interpretacji wyników laboratoryjnych w możliwym następstwie innych schorzeń niż epilepsja.

W podsumowaniu obecne pilotażowe badania pokazują po raz pierwszy, że nowa substancja AWD 131-138 ma silne działanie antykonwulsyjne u psów z epilepsją idiopatyczną. AWD 131-138 jest równie silny co tradycyjne leki takie jak fenobarbital lub primidon. Długotrwałe podawanie jest lepiej tolerowane i obserwuje się mniej efektów ubocznych w porównaniu z tradycyjnymi lekami antyepileptycznymi. Te pozytywne wyniki wspierają rozwój zastosowania AWD 131-138 jako efektywnego leku do leczenia psów. Nieoczekiwanie bardzo niskie powinowactwo i częściowa aktywność agonistyczna do receptora benzodiazepiny przekłada się na aktywność antykonwulsyjną ze zmniejszonym potencjałem powodowania efektów ubocznych u pacjentów. Przyszłe, dalsze badania z większą liczbą leczonych zwierząt i większymi dawkami AWD 131-138 na początku leczenia będą prawdopodobnie skutkowały nawet lepszymi wynikami klinicznej skuteczności bez towarzyszącej dawki ograniczającej efekty uboczne. Ponadto rodzaj obserwacji profilu klinicznego wskazuje na to, że lek może mieć dodatkowe właściwości antylękowe u psów.

Odnośniki literaturowe

BARKER, J. (1973): Epilepsy in the dog-a comparative approach. J. Small Animal Pract. 14, 281-289.

BERENDT, M. i L. E. GRAM (1999): Epilepsy and seizure classification in 63 dogs: a reappraisal of veterinary epilepsy terminology. J. Vet. Intern. Med; 13 (1): 14-20.

BERNARDINI, M. i A. JAGGY (1998): Idiopathic epilepsy in dogs: A long-term Study of 125 cases. Clinical and electroencephalographic findings. J. Small Anim. Pract. 39 (1): 23-9.

Bialer M, Johannessen SI, Kupferberg HJ, Levy RH, Loiseau P, Perucca E. (1999): Progress report on new antiepileptic drugs: a summary of the fourth Eilat conference (EILAT IV). Epilepsy Res. 34: 1-41.

BRAUND, K. G. (1986): Clinical syndromes in Veterinary Neurology Ed Baltimore, Williams and Wilkins 159-211.

BREITSCHWERDT, E. B., J. E. BREAZILE i I. J. BOADHORST (1979): Clinical and electroencephalographic findings associated with ten cases of suspected limbic epilepsy in the dog J. Am. Anim. Hosp. Assoc. 15, 37-50.

BUNCH, S. E., W. L. CASLEMAN, W. E. HORNBUCKLE (1982): Hepatic cirrhosis associated with long-term anticonvulsant drug therapy in dogs. J. Am. Vet. Med. Assoc. 181, 357-362.

BUNCH, S. E. (1986): Anticonvulsant drug therapy in companion animals In: Kirk R. W. IX ed. Current Veterinary Therapy Philadelphia: WB Saunders, 836-844.

BURNHAM, W. M. (1989): The GABA hypothesis of kindling: recent assay studies. Neurosci. Biobehav. Rev. 1989,13; 281-288.

PL 238 776 B1

BIELFELT, S. W., H. C. REDMAN, R. O. MC CLELLAN (1971): Sire- and sex related differences in rates of epileptiform seizure in a purebred beagle dog colony. Am. J. Vet. Res. 32, 2039-2048.

CENTER, S. A (1986): Seizure in the dog and cat Kal. Kan. Forum 5, 11-18.

CHRISMAN, C. L. (1991): Seizures In: Problems in Small Animal Neurology 2nd ed. Philadephia: Lea & Febiger, 177-205.

CROFT, P. G. (1965): Fits in dogs Vet. Rec. 1965,77, 438-455.

CROFT, P. G. (1971): Fits in the dog Vet. Rec. 1971,88, 118-120.

CUNNIGHAM, J. G. (1971): Canine Seizure Disorders. J. Am. Vet. Med. Assoc. 158, 589-597.

CHRISMAN, C. L. (1991): Seizures In: Problems in Small Animal Neurology Lea & Febiger, Philadelphia, S. 177-205.

DE LAHUNTA, A. (1983): Veterinary neuroanatomy and clinical neurology 2. Auflage W. B. Saunders Comp., Philaldelphia, 326-343.

DINGLEDINE, R. (1990): Dual effect of glycine on NMDA-induced neurotoxicity in rat cortical cultures. J Neurosci. Dec; 10 (12): 3970-6.

FARNBACH, G. C. (1984): Serum phenobarbital concentrations and efficiency of phenytoin, phenobarbital, and primidone in canine epilepsy. J Am Vet Med Assoc. 1984; 184 (9), 1117-20.

FENNER, W. R. and J. A. HAAS (1989): Epilepsy resistance to anticonvulsant therapy Problems in Veterinary Medicine 4, 596-605.

FORRESTER, S. D., D. M. BOOTHE i G. C. TROY (1989): Current concepts in the managment of canine epilepsy Compend. Contin. Educ. Pract. Vet. 11, 811-820.

FREY, H.-H. (1986): Use of anticonvulsants in small animals Vet. Rec. 118, 484-486.

FREY, H.-H. (1989): Anticonvulsant drugs used in the treatment of epilepsy. Problems Vet. Med. 1, 558-577.

FREY, H.-H. i D. SCHWARTZ-PORSCHE (1985): Pharmakologische Grundlagen der Behandlung der Epilepsie bei Hund und Katze Tierarzt. Prax. 13, 541-549.

HEYNOLD, Y., D. FAISSLER, F. STEFFEN i A. JAGGY (1997): Clinical, epidemiological and treatment results of idiopathic epilepsy in 54 labrador retrievers: a long term study. J. Small Animal. Pract. 38, 7-14.

JAGGY, A., i F. STEFFEN (1995a): Epileptische Krampfanfalle beim Hund Teil 1: Klassifikation, Symptomatik und Diagnose Prakt. Tierarzt, 2, 95-102.

JAGGY, A., i F. STEFFEN (1995b): Epileptische Krampfanfalle beim Hund Teil II: Extrazerebrale

Ursachen von Epileptischen Anfallen Prakt. Tierarzt, 3, 191-204.

JAGGY, A., i F. STEFFEN (1995c): Epileptische Krampfanfalle beim Hund Teil III: Intrazerebrale

Ursachen, idiopathische Epilepsie und Therapie Prakt. Tierarzt, 4, 304-314.

JAGGY, A., i Y. HEYNOLD (1996): Idiopathic epilepsy in the dog Schweiz Arch Tierheilkd.; 138 (11): 523-31.

JAGGY, A. i A. TIPOLD (1999): Die neurologische Untersuchung beim Kleintier und beim Pferd. Opuscula Veterinaria, WAK Verlag, Munchen.

JANZ, D. (1979): Epidemiologie und Klassifikation von Epilepsien und epileptischen Anfallen Akt. Neurol. 6, 189-196.

KAY, W. J. (1989): What is epilepsy? Prob. Vet. Med. 1, 495-500.

KERANEN, T. i P. RIEKKINGEN (1988): Severe Epilepsy: Diagnostic and Epidemiological Aspects Acta. Neurol. Scand. (Suppl. 117) 57, 7-14.

KNEBEL, N. G. i B. DONATH (unpublished, 1998): Details of the method and validation ASTA Medica AG, Biochemical Research.

PL 238 776 B1

LEVITSKI, R. E., L. A. TREPANIER (2000): Effect of timing of blood collection on serum phenobarbital concentrations in dogs with epilepsy. J. Am. Vet. Med. Assoc. 15; 217 (2): 200-4.

LOSCHER, W. (1984): Genetic animal models of epilepsy as a unique resource for the evaluation of anticonvulsant drugs. A review methods findings experiment. Clin. Pharmacol. 6, 531-547.

LOSCHER, W., D. SCHWARTZ-PORSCHE, i H.-H. FREY (1985): Evaluation of epileptic dogs as an animal model of human epilepsy. Arzneimittelforschung, 35, 82-87.

LOSCHER, W. (1986): Experimental models for intractable epilepsy in nonprimate animal species Intractable Epilepsy: Experimental and Clinical Aspects 25-37 Eds: D. Schmidt and P. L. Morselli Raven press, New York.

LOSCHER, W. i D. SCHWARTZ-PORSCHE (1986): Low levels of y-aminobutyric acid in cerebrospinal fluid of dogs with epilepsy. J. Neurochem. 46, 1322-1325.

LOSCHER, W. (1989): GABA and the epilepsies: Experimental and clinical considerations In: N. G. Bowery und G. Nistico (Hrsg.) GABA: Basic aspects and clinical applications Phythagora Press, Rom, 260-300.

LOSCHER, W. (1993): Basic aspects of epilepsy Current Opinion Neurol. Neurosurg. 6, 223-232.

LOSCHER, W. (1994): Neue Antiepileptika-ein Fortschritt fur die Behandlung epileptischer Tiere? Kleintierprax. 39, 325-342.

LOSCHER, W. (1995): Pharmakologie des Zentralen Nervensystems: Antiepileptica In: Loscher, W., H., H., Frey: Lehrbuch der Pharmakologie und Toxikologie fur die Veterinarmedizin Enke Verlag, Stuttgart, 177-181.

LOSCHER, W. (1997): Animal models of intractable epilepsy Prog. Neurobiol., 53, 239-258.

Loscher W, Honack D, Scherkl R, Hashem A, Frey HH. (1990) Pharmacokinetics, anticonvulsant efficacy and adverse effects of the beta-carboline abecarnil, a novel ligand for benzodiazepine receptors, after acute and chronic administration in dogs. J. Pharmacol. Exp. Ther. 255: 541-548.

MARTINEK, Z. i F. HORAK (1970): Development of so called “genuine” epileptic seizures in dogs during emotional excitement Physio. Bohemoslovca. 19, 185-195.

MCNAMARA, J. (1988): Pursuit of the mechanisms of kindling trends Neuroscience, 11, 33-36.

MONTGOMERY, D. L. i A. C. LEE (1983): Brain damage in the epileptic Beagle dog. Vet Pathol. 20, 160-169.

OLIVER, J. E. (1980): Seizure disorders in companion animals. Compend. Contin. Educ. Pract. Vet. 1980,2: 77-85.

OLIVER, J. E (1987): Seizure disorders and narcolepsy In: Veterinary Neurology, 2 nd ed. Philadelphia: WB Saunders 285-302.

OLIVER, J. E. i M. D. LORENZ (1993): Seizures and narcolepsy In: Handbook of Veterinary Neurology, 2 nd ed. Philadelphia: WB Saunders 296-313.

OWENS, D. F. i A. R. KRIEGSTEIN (2001): Muturation of channels and receptors: consequences for excitability In: Brain Plasticity and Epilepsy Int. Rev. Of Neurobiol. Academic Press, Vol. 45, 43-87.

PALMER, A. C. (1970): Pathologie changes in the brain associated with fits in dogs. Veterinary Record, 1972,90, 167-173.

PALMER, A. C. (1972): Pathological changes in the brain associated with fits in dogs Vet. Rec. 90, 167-173.

PODELL, M. and W. R. FENNER (1993): Bromide therapy in refractory canine idiopathic epilepsy J. Vet. Int. Med. 7, 318-327.

PODELL, M., W. R. FENNER, u. J. D. POWERS, (1995): Seizure classification in dogs from nonreferral-based population J. Am. Vet. Med. Assoc. 206, 1721-1728.

PL 238 776 B1

Rostock, A.; Tober, C.; Dost, R.; Bartsch, R. Anxiolytic effects without sedation and amnesia of AWD 131-138 in animals: A comparison with diazepam and buspirone Naunyn Schmiedeberg’s Arch Pharmacol 1998a; 357; Suppl. 4; R97 Spring meeting of the German Society of Pharmacology and Toxicology, 17.-19.3.1998, Mainz, Germany.

Rostock, A.; Tober, C.; Dost, R.; Bartsch, R. AWD 131-138 is a potential novel anxiolytic without sedation and amnesia: A comparison with diazepam and buspirone Naunyn Schmiedeberg’s Arch Pharmacol 1998b; 358; Suppl. 1; P35.162 13th International Congress of Pharmacology, 26.-31.7.1998, Munich, Germany.

Rostock, A.; Tober, C.; Dost, R.; Bartsch, R., AWD 131-138: Anxiolytic and anticonvulsant activities without side effects in animals Behavioural Pharmacology 1998c: 9; Suppl. 1; S79 7th International Meeting of the European Behavioural Pharmacology Society, 2.-6.9.1998, Brno, Czech Republic Rostock, A.; Tober, C.; Dost, R.; Rundfeldt, C.; Bartsch, R.; Egerland, U.; Stark, B.; Schupke, H.; Kronbach, T.; Lankau, H.-J.; Unverferth, K.; Engel, J., AWD 131-138, Drugs of the Future 1998d; 23 (3): 253-255.

Rundfeldt, C.; Sigel, E.; Egerland, U., First insights in the mode of action of AWD 131-138: Allosteric modulation of GABA-induced currents, Naunyn Schmiedeberg’s Arch Pharmacol 1998a; 357; Suppl. 4; R98 Spring meeting of the German Society of Pharmacology and Toxicology, 17.-19.3.1998, Mainz, Germany.

SCHWARTZ-PORSCHE, D., W. LOSCHER i H. H. FREY (1982): Treatment of canine epilepsy with primidone J. Am. Vet. Med. Assoc. 181, 592-595.

SCHWARTZ-PORSCHE, D. (1984): Epilepsie-Diagnose, Differentialdiagnose und Therapie Kleintierprax., 29, 67-82.

SCHWARTZ-PORSCHE, D., LOCHER, W. i H.-H. FREY (1985): Therapeutic efficacy of phenobarbital and primidone in canine epilepsy: a comparsion J. Vet. Pharmacol.-Ther., 8, 113-119.

SCHWARTZ-PORSCHE, D. i D. JURGENS (1991): Wirksamkeit von Bromid bei den therapieresistenten Epilepsien des Hundes Tierarztl. Prax. 19, 395-401.

SCHWARTZ-PORSCHE, D. (1994): Seizures, In: Braund KG ed. Clinical Syndromes in Veterinary Neurology, 2 nd ed. St. Louis: Mosby-Year Book, 1994 234-251.

Sigel, E.; Baur, R.; Netzer, R.; Rundfeldt, C., The antiepileptic drug AWD 131-138 stimulated different recombinant isoforms of the rat GABAA receptor through the benzodiazepine binding site., Neuroscience Letters 1998; 245: 85-88.

Special J, Dayrell-Hart B, Steinberg SA. (1991): Clinical evaluation of gamma-vinyl-gamma-aminobutyric acid for control of epilepsy in dogs., J Am Vet Med Assoc. 198: 995-1000.

SRENK, P., A. JAGGY, C. CAILLARD, A. BUSATO i P. HORIN (1994): Genetische Grundlagen der Idiopathischen Epilepsie beim Golden Retriever Bern, Univ., Inst. f. Tierneurologie und Inst. f. Tierzucht u. Genetik, Diss.

THOMAS, W. B. (2000): Idiopathic epilepsy in dogs. Vet. Clin. North Am. Small Anim. Pract, 30, 183-206.

VAN DER VELDEN, N. A. (1968): Fits in Tervuren sheeperd dogs: a presumed hereditary trait J. Small Anim. Pract. 9, 63-70.

WALLACE, M. E (1973): Keeshonds A genetic study of epilepsy and EEG reading J Small Anim. Pract. 9, 63-70.

Yasar, S.; Paronis, C.; Munzar, P.; Tober, C.; Bergman, J., Evaluation of the antiepileptic drug AWD 131-138 for reinforcing and discriminative-stimulus effects 1st International Meeting of the Behavioural Pharmacology Society and European Behavioural Pharmacology Society, 1.-4.9.1999, Boston, USA.

Claims (5)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Związek [1-(4-chlorofenylo)4-(4-morfolinylo)-2,5-dihydro-1H-imidazol-2-on] lub jego fizjologicznie dopuszczalna sól do zastosowania w leczeniu stanu lękowego u psów.
2. 2. Związek do zastosowania według zastrz. 1, znamienny tym, że jest on w postaci leku do podawania doustnego.
3. 3. Związek do zastosowania według zastrz. 2, znamienny tym, że lek jest podawany 1-2 razy dziennie.
4. 4. Związek do zastosowania według któregokolwiek z zastrz. 1-3, znamienny tym, że dzienna dawka związku wynosi od 5 do 40 mg/kg.
5. 5. Związek do zastosowania według któregokolwiek z zastrz. 1-4, znamienny tym, że związek jest podawany razem z co najmniej jednym dalszym związkiem aktywnym.