PL227137B1 - Sposób przytwierdzenia sprezystego szyny do podkładu i zespół przytwierdzenia sprezystego szyny do podkładu - Google Patents

Description

Przedmiotowy wynalazek dotyczy sposobu przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu, w którym zabetonowuje się kotwę w podkładzie strunobetonowym, zapina się na kotwie łapę sprężystą z zamontowaną na kabłąku łapy wkładką elektroizolacyjno-dociskową, przy czym między szyną i podkładem umieszcza się przekładkę podszynową, oraz zespołu przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu, posiadającego kotwę zabetonowaną w podkładzie strunobetonowym oraz zapiętą na kotwie łapę sprężystą z zamontowaną na kabłąku łapy wkładką elektroizolacyjno-dociskową, przy czym między szyną i podkładem umieszczona jest przekładka podszynową.

Z opisu polskiego patentu PL 185096 znane jest urządzenie do mocowania szyn kolejowych na twardym podtorzu, które obejmuje standardowy podkład betonowy wykorzystywany w torze na podsypce tłuczniowej. Każda z szyn jest prowadzona między dwiema kątowymi płytkami prowadzącymi i jest dociskana do standardowego podkładu betonowego poprzez sprężysty zacisk. Między stopką szynową i standardowym podkładem betonowym umieszczona jest elastyczna przekładka, a płytki prowadzące na ich końcu przeciwległym do szyny mają pierwszą i drugą powierzchnię, przy czym pierwsza powierzchnia w położeniu zamontowania jest skośna do linii pionowej i przylega do odpowiednio ukształtowanego skosu standardowego podkładu betonowego, a druga powierzchnia jest ukierunkowana w zasadzie pionowo i wznosi się nad stronę górną standardowego podkładu betonowego.

Z opisu polskiego wzoru użytkowego Ru 58 200 znane jest sprężyste mocowanie szyny z elastyczną przekładką pomiędzy stopą szyny a twardą podporą, np. podkładem z profilowaniem, przy czym zwrócone do podpory ściskane powierzchnie są utworzone przez zasadniczo zamknięte brzegowe listwy, które otaczają wewnątrz powierzchnię zagłębienia, z której wystają poszczególne punkty ściskania mające małą powierzchnię.

Ponadto z opisu polskiego patentu PL 182 453 znana jest łapka sprężysta do mocowania szyn, posiadająca dwa ramiona symetryczne względem siebie oraz kabłąk łączący te ramiona, która odznacza się tym, że proste równoległe odcinki końcowe ramion nie przebiegają pod wypukłymi do góry częściami ramion.

Dodatkowo z opisu polskiego wzoru użytkowego Ru 61 037 znana jest kotwa, która ma głowicę, od dołu przechodzącą w trzon, o przekroju poprzecznym w kształcie zbliżonym do owalu. Trzon jest ku dołowi zbieżny, a w części środkowej jest wyposażony w wystające po obu stronach żebra górne, zaś u dołu jest zakończony wystającymi po obu stronach żebrami dolnymi. Żebra górne i żebra dolne oraz oś dłuższa owalnego przekroju trzonu leżą w jednej płaszczyźnie, poprzecznej do płaszczyzny czołowej głowicy, a ich szerokość jest zbliżona do lokalnej grubości trzonu. Na fragmencie jednej z powierzchni wypukłych głowicy znajduje się ścięcie płaskie, ponadto głowica ma wybranie. Zapięcie łapki sprężystej wymaga włożenia jednego z dwóch jej równoległych ramion.

Także z opisu polskiego patentu PL 128 477 znane jest urządzenie łączące szynę z podporą, zwłaszcza betonową, zawierające łapki sprężyste umieszczone po obu stronach szyny, mające kształt litery U i składające się z dwóch równoległych, biegnących obok siebie ramion przebiegających i zakrzywionych jednakowo w dwóch płaszczyznach prostopadłych do osi podłużnej szyny oraz z podstawy łączącej te ramiona z jednej strony na ich końcach, jak również uchwyty do mocowania łapek sprężystych, przytwierdzone do podpory po obu stronach szyny w pobliżu krawędzi jej stopki, znamienne tym, że każdy uchwyt jest ukształtowany od góry przez powierzchnię walcową wypukłą w kierunku do góry o tworzącej poziomej przebiegającej prostopadle do krawędzi stopki szyny pomiędzy dwiema pionowymi, płaskimi ściankami bocznymi tego uchwytu prostopadłymi do tworzącej powierzchni walcowej, oraz posiada przelotowy otwór walcowy przebiegający równolegle do tworzącej powierzchni walcowej i rowek mający w przekroju poprzecznym kształt litery U, a przebiegający w dolnej części powierzchni walcowej na całej długości jej tworzącej i równolegle do tej tworzącej, z tym że przeciwległe ścianki boczne rowka są poziome, a otwór walcowy i rowek znajdują się na jednakowej wysokości, natomiast pomiędzy uchwytem a stopką szyny jest umieszczona wkładka dociskowa z tworzywa sztucznego, która leży na górnej powierzchni stopki szyny i przylega do ścianki bocznej uchwytu zwróconej w stronę szyny, pionową, płaską ścianką boczną, odwróconą od szyny, zakrywającą od strony szyny otwór walcowy i rowek, oraz posiada na dolnej powierzchni żebro przebiegające równolegle do krawędzi stopki szyny, a usytuowane w przestrzeni pomiędzy ścianką boczną uchwytu zwróconą w stronę szyny a krawędzią stopki szyny, zaś na wkładce dociskowej jest oparta podstawą łapka sprężysta, której ramiona, przebiegając od podstawy w kierunku oddalania się od szyny są wypukłe w kierunku do góry, a następnie są odgięte w kierunku szyny i zakończone poziomymi, prostymi

PL 227 137 B1 odcinkami końcowymi przebiegającymi w kierunku szyny pod wypukłymi w kierunku do góry częściami ramion, z których to odcinków końcowych jeden jest umieszczony w otworze walcowym, a drugi w rowku uchwytu, przy czym górna powierzchnia wkładki dociskowej jest zaopatrzona w występ usytuowany pomiędzy podstawą łapki sprężystej a ścianką boczną uchwytu, zwróconą w stronę szyny, uniemożliwiający wysunięcie się odcinków końcowych ramion łapki sprężystej z uchwytów.

Znane sposoby przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu oraz zespoły przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu nie zapewniają dostatecznej wytrzymałości na wyrwanie kotwy z podkładu, W elementach tych zespołów pojawiają się w trakcie eksploatacji pęknięcia. Znane sprężyste elementy przytwierdzenia szyny nie posiadają zadowalającej wytrzymałości na dynamiczne obciążenia cykliczne. Znane przekładki nie gwarantują dostatecznej sztywności w obszarze docisku szyny. Nie zapewniają one dostatecznej izolacji elektrycznej szyny i nie umożliwiają montażu zespołu przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu już w wytwórni podkładów strunobetonowych.

Celem przedmiotowego wynalazku jest sposób przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu, w którym zabetonowuje się kotwę w podkładzie strunobetonowym, zapina się na kotwie łapę sprężystą z zamontowaną na kabłąku łapy wkładką elektroizolacyjno-dociskową, przy czym między szyną i podkładem umieszcza się przekładkę podszynową. Celem wynalazku jest również zespół przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu, posiadający kotwę zabetonowaną w podkładzie strunobetonowym oraz zapiętą na kotwie łapę sprężystą z zamontowaną na kabłąku łapy wkładką elektroizolacyjno-dociskową, przy czym między szyną i podkładem umieszczona jest przekładka podszynową. Rozwiązania te są pozbawione wad rozwiązań znanych ze stanu techniki.

Sposób przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu, w którym zabetonowuje się kotwę w podkładzie strunobetonowym, zapina się na kotwie łapę sprężystą z zamontowaną na kabłąku łapy sprężystej wkładką elektroizolacyjno-dociskową, przy czym między szyną i podkładem umieszcza się przekładkę podszynową, według przedmiotowego wynalazku charakteryzuje się tym, że na kabłąk łapy sprężystej, w której górne prostoliniowe części ramion bocznych przechodzą jednakowymi łukami w łuk środkowy o kształcie półokręgu wypukłego w stronę przeciwną do szyny oraz dolne proste odcinki ramion bocznych posiadają na swoich końcach zagłębienia, wciska się wkładkę elektroizolacyjno-dociskową, która posiada kształt prostopadłościanu o zaokrąglonych krawędziach posiadającego w części centralnej od czoła wkładki symetryczne łukowe wyjęcie, przy czym wyjęcie posiada wejścia ścięte pod kątem 45° względem płaszczyzny symetrii wyjęcia i przebiegające po łuku, które posiadają łukowe zaczepy skierowane do wnętrza wyjęcia, aż do zatrzaśnięcia na kabłąku łapy sprężystej łukowych zaczepów wejść wyjęcia wkładki elektroizolacyjno-dociskowej, a następnie łapę sprężystą zapina się na kotwie tak, że jeden dolny prosty odcinek łapy sprężystej wprowadza się w półotwór głowicy kotwy, przy czym głowica ma postać dwóch półtulei połączonych poziomą belką, przy czym głowica posiada w jednej półtulei półotwór, a w drugiej wyjęcie kształtowe oraz od strony wyjęcia kształtowego pałąk o grubości mniejszej od grubości głowicy kotwy, obraca się łapę sprężystą wokół osi półotworu głowicy kotwy, następnie nasuwa się po pałąku kotwy drugi prosty odcinek łapy sprężystej i wprowadza go w wyjęcie kształtowe głowicy kotwy, po czym dolne proste odcinki łapy sprężystej wsuwa się we wpusty wkładki elektroizolacyjno-dystansowej, która jest złożona z wąskiej, podłużnej, prostopadłościennej belki dystansowej, która w części środkowej posiada szeroką, płaską płytę centralną, przy czym płyta centralna jest obniżona w stosunku do górnej krawędzi belki dystansowej i biegnie z pochyleniem zawartym pomiędzy 1° i 15° w stosunku do belki dystansowej, do chwili zapięcia się zagłębień łapy sprężystej na krańcach półotworu głowicy kotwy i wyjęcia kształtowego głowicy kotwy od strony szyny.

Korzystnie wkładkę elektroizolacyjno-dystansową łączy się z przekładką podszynową, przy czym korzystnie wkładkę elektroizolacyjno-dystansową łączy się z przekładką podszynową za pomocą pary bolców o kształcie stożków ściętych wchodzących w odpowiednie otwory stożkowe, co zapewnia ciągłość izolacji elektrycznej wokół szyny.

Zespół przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu, obejmujący kotwę zabetonowaną w strunobetonowym podkładzie oraz zapiętą na kotwie łapę sprężystą z zamontowaną na kabłąku łapy wkładką elektroizolacyjno-dociskową, przy czym między szyną i podkładem umieszczona jest przekładka podszynową, według przedmiotowego wynalazku charakteryzuje się tym, że na kabłąku łapy sprężystej, w której górne prostoliniowe części ramion bocznych przechodzą jednakowymi lukami w łuk środkowy o kształcie półokręgu wypukłego w stronę przeciwną do szyny oraz dolne proste odcinki ramion bocznych posiadają na swoich końcach zagłębienia, zatrzaśnięte są łukowe zaczepy wejść wyjęcia wkładki elektroizolacyjno-dociskowej, która posiada kształt prostopadłościanu o zaokrąglonych

PL 227 137 B1 krawędziach posiadającego w części centralnej od czoła wkładki symetryczne łukowe wyjęcie, przy czym wyjęcie posiada wejścia ścięte pod kątem 45° względem płaszczyzny symetrii wyjęcia i przebiegające po łuku, które posiadają łukowe zaczepy skierowane do wnętrza wyjęcia, przy czym dolne proste odcinki łapy sprężystej są wsunięte odpowiednio przez półotwór głowicy kotwy, przy czym głowica ma postać dwóch półtulei połączonych poziomą belką, przy czym głowica posiada w jednej półtulei półotwór, a w drugiej wyjęcie kształtowe oraz od strony wyjęcia kształtowego pałąk o grubości mniejszej od grubości głowicy kotwy, i wyjęcie kształtowe głowicy kotwy we wpusty wkładki elektroizolacyjno-dystansowej, która jest złożona z wąskiej, podłużnej, prostopadłościennej belki dystansowej, która w części środkowej posiada szeroką, płaską płytę centralną, przy czym płyta centralna jest obniżona w stosunku do górnej krawędzi belki dystansowej i biegnie z pochyleniem zawartym pomiędzy 1° i 15° w stosunku do belki dystansowej.

Łapa sprężysta korzystnie jest swoimi zagłębieniami zapięta na krawędziach półotworu i wyjęcia kształtowego kotwy od strony szyny, co blokuje łapę sprężystą w kotwie w kierunku prostopadłym do szyny.

Wkładka elektroizolacyjno-dystansowa jest korzystnie połączona z przekładką podszynową korzystnie za pomocą pary bolców o kształcie stożków ściętych wchodzących w odpowiednie otwory stożkowe.

Przedmiotowy sposób przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu oraz zespół przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu zapewniają właściwą wytrzymałość na wyrwanie kotwy z podkładu. Konstrukcja elementów tych zespołów zapobiega pojawianiu się w trakcie eksploatacji pęknięć. Zapewniają one wysoką wytrzymałość na dynamiczne obciążenia cykliczne. Przekładka gwarantuje optymalną sztywność w obszarze docisku szyny. Zapewniają one właściwą izolację elektryczną szyny i umożliwiają montaż zespołu przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu już w wytwórni podkładów strunobetonowych, a także łatwy montaż i demontaż in situ.

Przedmiotowy wynalazek został przedstawiony w korzystnym przykładzie wykonania na rysunku, na którym Fig. 1 przedstawia pierwszy etap realizacji sposobu przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu, Fig. 2 przedstawia drugi etap realizacji sposobu przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu, Fig. 3 przedstawia trzeci etap realizacji sposobu przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu, Fig. 4 przedstawia czwarty etap realizacji sposobu przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu, Fig. 5 przedstawia piąty etap realizacji sposobu przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu, Fig. 8 przedstawia szósty etap realizacji sposobu przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu, Fig. 7 przedstawia zespół przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu w widoku z boku, a Fig. 8 przedstawia zespół przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu w przekroju poprzecznym A-A z Fig. 7.

Jak pokazano na Fig. 1, która przedstawia pierwszy etap realizacji sposobu przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu, w pierwszym etapie do strunobetonowego podkładu 1 zostają zamocowane dwie kotwy 2 poprzez ich zabetonowanie w podkładzie 1 tak, że dolne powierzchnie ich głowic 3 przylegają do górnej powierzchni 4 podkładu 1, tak zwanej powierzchni podszynowej. Głowica 3 kotwy 2 ma postać dwóch półtulei, tj. półtulei przyjmującej 5 z półotworem 6 o średnicy odpowiednio dobranej do średnicy pręta łapy sprężystej oraz półtulei zapinającej 7 z wyjęciem kształtowym 8 połączonych belką 9. Głowica 3 posiada pałąk 10 o grubości mniejszej od grubości głowicy 1 kotwy, w tym wykonaniu równej w przybliżeniu połowie grubości głowicy 1. Pałąk 10 ma kształt półkolisty i jest umieszczony po stronie oddalonej od szyny 11 (jak widać na Fig. 3 i figurach kolejnych) w położeniu roboczym kotwy 2. Między głowicami 3 kotew 2 na górnej powierzchni 4 podkładu 1 umieszcza się przekładkę podszynową 12 zawierającą cztery występy 13 do pozycjonowania przekładki podszynowej na głowicach 3 kotew 2 i cztery bolce 14.

Jak pokazano na Fig. 2, która przedstawia drugi etap realizacji sposobu przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu, w drugim etapie na przekładkę podszynową 12 nałożone zostają dwie wkładki elektroizolacyjno-dystansowe 15. Każda wkładka elektroizolacyjno-dystansowa 15 jest złożona z belki dystansowej 16, która w części środkowej posiada płytę centralną 17. Każda wkładka elektroizolacyjno-dystansowa 15 zawiera od strony kotwy 2 dwa prostopadłościenne wpusty 18, stanowiące gniazda dla zakończeń 19, 19' dolnych prostych odcinków 20, 20' łapy sprężystej 21, wystających z półotworu 6 i wyjęcia kształtowego 8 głowicy 3 kotwy 2 (patrz Fig. 4, Fig. 5 i Fig. 6). Ponadto wkładka elektroizolacyjno-dystansowa 15 zawiera od dołu gniazda 22 w kształcie ściętych stożków dla przyjęcia bolców 14 przekładki podszynowej 12. Tak więc wkładkę elektroizolacyjno-dystansową 15 łączy się z przekładką podszynową 12 za pomocą pary bolców 14 o kształcie stożków ściętych wchodzących

PL 227 137 B1 w odpowiednie otwory stożkowe, tj. gniazda 22, co zapewnia ciągłość izolacji elektrycznej wokół szyny 11.

Jak pokazano na Fig. 3, w trzecim etapie na przekładkę podszynową 12 nałożona zostaje szyna 11.

Jak pokazano na Fig. 4, w czwartym etapie na kabłąk 23 łapy sprężystej 21 wciska się wkładkę elektroizolacyjno-dociskową 24 aż do zatrzaśnięcia na kabłąku 23 łapy sprężystej 21 łukowych zaczepów 25 wejść 26 wyjęcia 27 wkładki elektroizolacyjno-dociskowej 24, dla zablokowania w wyjęciu 27 tej wkładki elektroizolacyjno-dociskowej 24 kabłąka 23 łapy sprężystej 21, a tym samym zablokowania tej wkładki elektroizolacyjno-dociskowej 24 na łapie sprężystej 21.

Jak pokazano na Fig. 5, w piątym etapie łapę sprężystą 21 z zamontowaną na kabłąku 23 łapy sprężystej 21 wkładką elektroizolacyjno-dociskową 24 zapina się na kotwie 2 tak, że jeden dolny prosty odcinek 20 łapy sprężystej 21 wsuwa się jego zakończeniem 19 przez półotwór 6 głowicy 3 kotwy 2, a następnie w szóstym etapie, jak pokazano na Fig. 6, obracając łapę sprężystą 21 wokół osi półotworu 6 głowicy 3 kotwy 2 nasuwa się po pałąku 10 kotwy 2 drugi prosty odcinek 20' łapy sprężystej 21 umieszczając jego zakończenie 19' w wyjęciu kształtowym 8 głowicy 3 kotwy 2. Po zapięciu łapy sprężystej 21 na kotwie 2 wsuwa się jednocześnie dolne proste odcinki 20, 20' łapy sprężystej 21 we wpusty 18 wkładki elektroizolacyjno-dystansowej 15 do chwili zapięcia się zagłębień 19a, 19a' na krańcach półotworu 6 i wyjęcia kształtowego 8 kotwy 2 od strony szyny 11.

Jak wynika z figur Fig. 7 i Fig. 8 (a także z Fig. 5 i Fig. 8), zespół przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu jest złożony z łapy sprężystej 21, kotwy 2, wkładki elektroizolacyjno-dociskowej 24, wkładki elektroizolacyjno-dystansowej 15 i przekładki podszynowej 12, przy czym na jeden węzeł przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu składają się dwie łapy sprężyste 21, dwie kotwy 2, po dwie wkładki elektroizolacyjno-dociskowe 24 i wkładki elektroizolacyjno-dystansowe 15 oraz jedna przekładka podszynową 12.

Jak także wynika z figur Fig. 7 i Fig. 8 (a także z Fig. 5 i Fig. 6) zespół przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu posiada kotwę 2 zabetonowaną w strunobetonowym podkładzie 1 oraz zapiętą na kotwie 2 łapę sprężystą 21 z zamontowaną na kabłąku 23 łapy sprężystej 21 wkładką elektroizolacyjno-dociskową 24, przy czym między szyną 11 i podkładem 1 umieszczona jest przekładka podszynową 12, zaś zarówno jeden jak i drugi dolny prosty odcinek 20, 20' łapy sprężystej 21 wsunięte są odpowiednio przez półotwór 6 i wyjęcie kształtowe 8 głowicy 3 kotwy 2 do wpustów 18 wkładki elektroizolacyjno-dystansowej 15.

Łapa sprężysta 21 jest swoimi zagłębieniami 19a, 19a' zapięta na krawędziach półotworu 6 i wyjęcia kształtowego 8 kotwy 2 od strony szyny 11, co blokuje łapę sprężystą 21 w kotwie 2 w kierunku prostopadłym do szyny 11. Na kabłąku 23 łapy sprężystej 21 zatrzaśnięte są łukowe zaczepy 25 wejść 26 wyjęcia 27 wkładki elektroizolacyjno-dociskowej 24, co powoduje zablokowanie tej wkładki na łapie sprężystej 21 (patrz również Fig. 3, Fig. 4 i Fig. 5).

Wkładka elektroizolacyjno-dystansowa 15 jest połączona z przekładką podszynową 12 za pomocą pary bolców o kształcie stożków ściętych wchodzących w odpowiednie otwory stożkowe (patrz również Fig. 2).

Elementy zespołu przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu pełnią w nim następujące funkcje. Łapa sprężysta 21 jest elementem dociskającym szynę 11 do strunobetonowego podkładu 1. Kotwa 2 pełni rolę elementu trzymającego i pozycjonującego łapę sprężystą 21 w strunobetonowym podkładzie 1. Siła docisku łapy sprężystej 21 do szyny 11 jest przenoszona przez wkładkę elektroizolacyjno-dociskową 24. Po zapięciu łapy sprężystej 21 na kotwie 2 uzyskuje ona określoną strzałkę ugięcia, co wywołuje w łapie sprężystej 21 naprężenia wstępne, w przeważającej części skręcające. Naprężenia te równomiernie przenoszone są na wkładkę elektroizolacyjno-dociskową 24 przylegającą do szyny całą swoją powierzchnią, która z kolei przekazuje na szynę 11 wymaganą siłę docisku. Wkładka elektroizolacyjno-dociskową 24 pełni również rolę izolatora elektrycznego pomiędzy łapą sprężystą 21 i szyną 11. Umieszczona między szyną 11 i strunobetonowym podkładem 1 przekładka podszynową 12 tłumi drgania od przejazdu taboru kolejowego oraz pełni funkcję izolatora elektrycznego między szyną 11 i strunobetonowym podkładem 1. Wkładki elektroizolacyjno-dystansowe 15 zapobiegają kontaktowi szyny 11 z kotwami 2 i dolnymi odcinkami 20, 20' łap sprężystych 21 pełniąc rolę elektroizolacyjną oraz ustalają w sposób precyzyjny pozycję szyny 11, a tym samym zapewniają wymaganą tolerancję rozstawu szyn. Jednocześnie same te wkładki elektroizolacyjno-dystansowe 15 pozycjonują się w stosunku do zakończeń dolnych odcinków 20, 20' łap sprężystych 21 i kotew 2 oraz w stosunku do przekładki podszynowej 12.

Claims (7)

1. Sposób przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu, w którym zabetonowuje się kotwę w podkładzie strunobetonowym, zapina się na kotwie łapę sprężystą z zamontowaną na kabłąku łapy sprężystej wkładką elektroizolacyjno-dociskową, przy czym między szyną i podkładem umieszcza się przekładkę podszynową, znamienny tym, że na kabłąk (23) łapy sprężystej (21), w której górne prostoliniowe części ramion bocznych przechodzą jednakowymi tukami w łuk środkowy o kształcie półokręgu wypukłego w stronę przeciwną do szyny oraz dolne proste odcinki (20, 20') ramion bocznych posiadają na swoich końcach zagłębienia (19, 19'), wciska się wkładkę elektroizolacyjno-dociskową (24), która posiada kształt prostopadłościanu o zaokrąglonych krawędziach posiadającego w części centralnej od czoła wkładki symetryczne łukowe wyjęcie (27), przy czym wyjęcie (27) posiada wejścia (26) ścięte pod kątem 45° względem płaszczyzny symetrii wyjęcia i przebiegające po luku, które posiadają łukowe zaczepy (25) skierowane do wnętrza wyjęcia (27), aż do zatrzaśnięcia na kabłąku (23) łapy sprężystej (21) łukowych zaczepów (25) wejść (26) wyjęcia (27) wkładki elektroizolacyjno-dociskowej (24), a następnie łapę sprężystą (21) zapina się na kotwie (2) tak, że jeden dolny prosty odcinek (20) łapy sprężystej (21) wprowadza się w półotwór (6) głowicy (3) kotwy (2), przy czym głowica (3) ma postać dwóch półtulei połączonych poziomą belką, przy czym głowica (3) posiada w jednej półtulei półotwór (6), a w drugiej wyjęcie kształtowe (8) oraz od strony wyjęcia kształtowego (8) pałąk (10) o grubości mniejszej od grubości głowicy (3) kotwy (2), obraca się łapę sprężystą (21) wokół osi półotworu (6) głowicy (3) kotwy (2), następnie nasuwa się po pałąku (10) kotwy (2) drugi prosty odcinek (20') łapy sprężystej (21) i wprowadza go w wyjęcie kształtowe (8) głowicy (3) kotwy (2), po czym dolne proste odcinki (20, 20') łapy sprężystej (21) wsuwa się we wpusty (18) wkładki elektroizolacyjno-dystansowej (15), która jest złożona z wąskiej, podłużnej, prostopadłościennej belki dystansowej (16), która w części środkowej posiada szeroką, płaską płytę centralną (17), przy czym płyta centralna (17) jest obniżona w stosunku do górnej krawędzi belki dystansowej (16) i biegnie z pochyleniem zawartym pomiędzy 1° i 15° w stosunku do belki dystansowej (16), do chwili zapięcia się zagłębień (19a, 19a') łapy sprężystej (21) na krańcach półotworu (6) głowicy (3) kotwy (2) i wyjęcia kształtowego (8) głowicy (3) kotwy (2) od strony szyny (11).

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że wkładkę elektroizolacyjno-dystansową (15) łączy się z przekładką podszynową (12).

3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że wkładkę elektroizolacyjno-dystansową (15) łączy się z przekładką podszynową (12) za pomocą pary bolców (14) o kształcie stożków ściętych wchodzących w odpowiednie otwory stożkowe.

4. Zespół przytwierdzenia sprężystego szyny do podkładu, posiadający kotwę zabetonowaną w strunobetonowym podkładzie oraz zapiętą na kotwie łapę sprężystą z zamontowaną na kabłąku łapy sprężystej wkładką elektroizolacyjno-dociskową, przy czym między szyną i podkładem umieszczona jest przekładka podszynową, znamienny tym, że na kabłąku (23) łapy sprężystej (21), w której górne prostoliniowe części ramion bocznych przechodzą jednakowymi lukami w łuk środkowy o kształcie półokręgu wypukłego w stronę przeciwną do szyny oraz dolne proste odcinki (20, 20') ramion bocznych posiadają na swoich końcach zagłębienia (19, 19'), zatrzaśnięte są łukowe zaczepy (25) wejść (26) wyjęcia (27) wkładki elektroizolacyjno-dociskowej (24), która posiada kształt prostopadłościanu o zaokrąglonych krawędziach posiadającego w części centralnej od czoła wkładki symetryczne łukowe wyjęcie (27), przy czym wyjęcie (27) posiada wejścia (26) ścięte pod kątem 45° względem płaszczyzny symetrii wyjęcia i przebiegające po łuku, które posiadają łukowe zaczepy (25) skierowane do wnętrza wyjęcia (27), przy czym dolne proste odcinki (20, 20') łapy sprężystej (21) są wsunięte odpowiednio przez półotwór (6) głowicy (3) kotwy (2), przy czym głowica (3) ma postać dwóch półtulei połączonych poziomą belką, przy czym głowica (3) posiada w jednej półtulei półotwór (6), a w drugiej wyjęcie kształtowe (8) oraz od strony wyjęcia kształtowego (8) pałąk (10) o grubości mniejszej od grubości głowicy (3) kotwy (2), i wyjęcie kształtowe (8) głowicy (3) kotwy (2) we wpusty (18) wkładki elektroizolacyjnodystansowej (15), która jest złożona z wąskiej, podłużnej, prostopadłościennej belki dystansowej (16), która w części środkowej posiada szeroką, płaską płytę centralną (17), przy

PL 227 137 B1 czym płyta centralna (17) jest obniżona w stosunku do górnej krawędzi belki dystansowej (16) i biegnie z pochyleniem zawartym pomiędzy 1° i 15° w stosunku do belki dystansowej (16).

5. Zespół według zastrz, 4, znamienny tym, że sprężysta łapa (21) jest swoimi zagłębieniami (19a, 19a') zapięta na krawędziach półotworu (6) głowicy (3) kotwy (2) i wyjęcia kształtowego (8) głowicy (3) kotwy (2) od strony szyny (11).

6. Zespół według zastrz. 4, znamienny tym, że wkładka elektroizolacyjno-dystansowa (15) jest połączona z przekładką podszynową (12).

7. Zespół według zastrz. 4, znamienny tym, że wkładka elektroizolacyjno-dystansowa (15) jest połączona z przekładką podszynową (12) za pomocą pary bolców o kształcie stożków ściętych wchodzących w odpowiednie otwory stożkowe.