PL209249B1 - Dyskowy nośnik optyczny - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest dyskowy nośnik optyczny. Dyskowy nośnik optyczny służy do zapisywania informacji (na przykład cyfrowej informacji wideo) z dużą gęstością.

Gęstość zapisu optycznych nośników dyskowych staje się ostatnio coraz większa. Ogólnie mówiąc, zapisywalny dyskowy nośnik optyczny ma zawczasu wyznaczone rowki ścieżkowe, a informacja jest zapisywana wzdłuż rowków ścieżkowych, tzn. na rowkach ścieżkowych lub obszarze między rowkami ścieżkowymi zwanymi „wyspami (land). Rowki ścieżkowe są wychyleniami o kształcie zbliżonym do sinusoidy, a informacja jest zapisywana w sposób zsynchronizowany z sygnałami synchronizującymi generowanymi w oparciu o okres 'wychyleń. Dla zapisu informacji w określonych pozycjach na powierzchni zapisu dyskowego nośnika optycznego ustala się adresy wzdłuż rowka ścieżkowego. Poniżej przedstawione będą trzy przykładowe struktury ustalające takie adresy.

(1) W japońskiej ogólnie dostępnej publikacji nr 6-309672 ujawniono dysk optyczny, w którym, wychylone rowki ścieżkowe są tworzone lokalnie i w sposób nieciągły, a informacja adresowa może być odtworzona jako tzw. wgłębienia wstępne (pre-pit). W tym przypadku, obszar adresowy i obszar danych do zapisu informacji istnieją na rowku ścieżki.

(2) W japońskiej ogólnie dostępnej publikacji nr 5-189934 ujawniono dysk optyczny, w którym zapewnione są modulowane częstotliwościowo wychylenia, a informacja adresowa (subinformacja) jest zapisywana z wykorzystaniem częstotliwości wychyleń. W tym przypadku, informacja danych jest zapisywana w informacji adresowej.

(3) W japońskiej ogólnie dostępnej publikacji nr 9-326138 ujawniono dysk optyczny, w którym wgłębienia wstępne są tworzone między przyległymi rowkami ścieżkowymi, a adresy są tworzone przez wgłębienia wstępne.

Przy zapisywaniu o dużej gęstości, które będzie wymagane w przyszłości, wszystkie opisane powyżej struktury mają charakterystyczne dla siebie wady.

W strukturze (1), przestrzeń dla danych jest zredukowana o przestrzeń wymaganą do adresowania (tzw. dane nadmiarowe). Dlatego pojemność pamięci jest nieuchronnie zmniejszona o przestrzeń na adresy.

W strukturze (2) występują następujące problemy. Wychylenia są początkowo ustalone głównie dla celów generowania sygnałów synchronizujących zapis informacji, a w związku z tym są korzystnie tworzone dla jednej częstotliwości. Gdy wychylenia są tworzone z jedną częstotliwością, sygnały o duż ej dokł adnoś ci synchronizują ce zapis mogą być generowane jedynie przez mnoż enie i synchronizację sygnału odtwarzania wychylenia z wykorzystaniem PLL (pętla synchronizacji fazowej), lub podobnych technik. Gdy jednak wychylenia mają wiele składowych częstotliwościowych, pasmo częstotliwości do której PLL może się zaadaptować musi być zredukowane do przypadku, gdzie wychylenia mają pojedynczą częstotliwość, aby uniknąć pseudo zatrzaśnięcia PLL. Ponadto może w sposób niezamierzony wystąpić niewystarczające śledzenie przez PLL fluktuacji napędu dysku, lub fluktuacji generowanych, na przykład, przez brak właściwego środkowania dysku. Powoduje to pozostanie fluktuacji w zapisywanym sygnale.

W przypadku, gdy zapisywana warstwa tworzona na powierzchni zapisu dysku optycznego jest warstwą ze zmianą fazy, stosunek sygnału do szumu warstwy zapisu może być niekorzystnie zmniejszony przy powtarzaniu przepisywania. Nawet gdy to zachodzi, wychylenia z pojedynczą częstotliwością umożliwiają usunięcie składnika szumu za pomocą filtra pasmowoprzepustowego o wąskim paśmie. Jednak gdy wychylenia są modulowane częstotliwościowo, pasmo przenoszenia musi zostać zwiększone, aby uwzględnić częstotliwości modulowane. W wyniku, składowa szumu jest mieszana z sygnał em odtwarzania wychylenia, co jeszcze bardziej zwię ksza fluktuacje. Taki wzrost fluktuacji nie jest pożądany, ponieważ rezerwa na fluktuacje jest zmniejszana ze wzrostem gęstości zapisu.

W strukturze (3) wgłębienia wstępne mają wpływ na czytanie informacji zapamiętanej w przyległych rowkach ścieżkowych. Dlatego trudne jest zapewnienie wystarczającej liczby wgłębień wstępnych, z których każdy ma wystarczającą długość. Stąd istnieje niepożądana możliwość zwiększenia liczby błędów detekcji, szczególnie gdy gęstość zapisu jest istotnie wysoka.

W ś wietle opisanych powyż ej problemów, celem niniejszego wynalazku jest opracowanie dyskowego nośnika optycznego do minimalizacji danych dodatkowych, w którym adresy opisywane są za pomocą wychyleń mających pojedynczą częstotliwość.

Dyskowy nośnik optyczny, zawierający rowek ścieżki, wzdłuż którego jest zapisana zasadnicza informacja, w którym rowek ścieżki niesie subinformację i jest podzielony fizycznie na odcinki, którym

PL 209 249 B1 odpowiada zbiór bloków, a każdy ze zbioru bloków zawiera zbiór ramek, według wynalazku wyróżnia się tym, że pierwsza ramka ze zbioru ramek tworzy odcinek ścieżki o pierwszym piłokształtnym wychyleniu od osi ścieżki, o łagodnym gradiencie zbocza narastającego i stromym gradiencie zbocza opadającego, druga ramka ze zbioru ramek tworzy odcinek ścieżki o drugim piłokształtnym wychyleniu od osi ścieżki, o stromym gradiencie zbocza narastającego i łagodnym gradiencie zbocza opadającego, przy czym pierwszy kształt piłokształtnego wychylenia ścieżki odpowiada subinformacji reprezentującej wartość logiczną „0 lub „1, a drugi kształt piłokształtnego wychylenia ścieżki odpowiada subinformacji reprezentującej wartość logiczną „1 lub „0, ponadto informacja adresowa bloku ze zbioru bloków jest reprezentowana przez kombinację piłokształtnych wychyleń o kształcie pierwszym i pił okształ tnych wychyleń o kształcie drugim.

Zgodnie z jedną z postaci wynalazku, dyskowy nośnik optyczny zawiera ścieżkowy rowek, wzdłuż którego zapisywana jest zasadnicza informacja. Ścieżkowy rowek jest podzielony na zbiór bloków. Każdy ze zbioru bloków zawiera zbiór ramek. Każda ze zbioru ramek zawiera jeden kształt wychyleń, spośród zbioru założonych kształtów wychyleń, wskazujący subinformację. Każdy ze zbioru bloków zawiera informację adresową. Informacja adresowa jest reprezentowana przez łańcuch przynajmniej jednej części subinformacji, reprezentowanej przez kształt wychyleń przynajmniej jednej ze zbioru ramek.

W jednym z przykładów wykonania wynalazku, każ dy ze zbioru bloków zawiera zbiór sektorów. Każdy ze zbioru sektorów zwiera zbiór ramek. Informacja adresowa jest reprezentowana przez łańcuch przynajmniej jednej części subinformacji reprezentowanej przez kształt wychyleń przynajmniej jednej ze zbioru ramek zawartych w przynajmniej jednym z sektorów.

W jednym z wykonań wynalazku, przynajmniej jeden ze zbioru bloków zawiera zbiór części informacji adresowej. Części informacji adresowej są identyczne. Każda ze zbioru części informacji adresowej jest reprezentowana przez łańcuch przynajmniej jednej części subinformacji.

W jednym z wykonań wynalazku, każda ze zbioru części informacji adresowej zawiera numer porządkowy, a numer porządkowy wskazuje porządek poszczególnej części informacji adresowej spośród wielu części informacji adresowej.

W jednym z wykonań wynalazku, informacja adresowa jest reprezentowana przez zbiór bitów, a zbiór bitów jest reprezentowany przez przynajmniej jeden ła ń cuch subinformacji, od bitu mł odszego do bitu starszego.

W jednym z wykonań wynalazku, każ dy ze zbioru bloków zawiera zbiór sektorów. Zbiór sektorów zawiera zbiór ramek. Informacja adresowa jest reprezentowana przez przynajmniej jeden łańcuch zawarty w zbiorze sektorów. Informacja wskazująca porządek sektora spośród zbioru sektorów jest reprezentowana przez porcję przynajmniej jednej części subinformacji.

W jednym z wykonań wynalazku, informacja wskazująca przynajmniej jeden z kodów, kodu korekcji błędów i kodu detekcji błędów, jest reprezentowana przez porcję przynajmniej jednej części subinformacji.

W jednym z wykonań wynalazku, ścieżkowy rowek ma ustalony w nim znacznik identyfikują cy, wskazujący początek każdego ze zbioru bloków.

W jednym z wykonań wynalazku, znacznik identyfikują cy jest ustalony przez odcię cie ś cież kowego rowka.

W jednym z wykonań wynalazku, znacznik identyfikują cy jest ustalony przez lokalnie zmieniają cą się szerokość ścieżkowego rowka.

W jednym z wykonań wynalazku, znacznik identyfikują cy jest ustalony przez lokalnie zmieniają cą się amplitudę kształtu wychylenia.

W jednym z wykonań wynalazku, zbiór kształtów wychyleń zawiera pierwszy kształt wychyleń i drugi kształt wychyleń, które różnią się od siebie przynajmniej nachyleniem zbocza narastającego i nachyleniem zbocza opadają cego, a pierwszy kształ t wychyleń i drugi kształ t wychyleń wskazują różniące się od siebie części subinformacji.

W jednym z wykonań wynalazku, spoś ród wielu kształ tów wychyleń zawarty jest pierwszy kształt wychyleń i drugi kształt wychyleń, które różnią się od siebie stosunkiem wypełnień, a pierwszy kształt wychyleń i drugi kształt wychyleń wskazują różniące się od siebie części subinformacji.

W jednym z wykonań wynalazku, zbiór kształ tów wychyleń jest ustalony na jednym zboczu ścieżkowego rowka.

W jednym z wykonań wynalazku, ś cież kowy rowek zawiera znacznik identyfikują cy wskazują cy przynajmniej jeden z końców, przedni i tylny, przynajmniej jednego łańcucha subinformacji.

PL 209 249 B1

W jednym z wykonań wynalazku, przynajmniej jeden ze zbioru bloków zawiera zbiór przynajmniej jednego łańcucha subinformacji. Znacznik identyfikujący wskazuje na przedni koniec przynajmniej jednego łańcucha subinformacji. Znak identyfikujący ma identyczny kształt z innym znacznikiem identyfikującym, w przynajmniej jednym łańcuchu subinformacji w jednym bloku.

W jednym z wykonań wynalazku, przynajmniej jeden ze zbioru bloków zawiera zbiór przynajmniej jednego łańcucha subinformacji. Znacznik identyfikujący wskazuje na koniec przedni przynajmniej jednego łańcucha subinformacji. Przynajmniej jeden znacznik identyfikujący ma kształt różny od kształtu innego znacznika identyfikującego w przynajmniej jednym łańcuchu subinformacji w jednym bloku.

W jednym z wykonań wynalazku, znacznik identyfikuj ą cy wskazuje na tylny koniec przynajmniej jednego łańcucha subinformacji. Znacznik identyfikujący jest tworzony przez kombinację pierwszego kształtu wychyleń i drugiego kształtu wychyleń, które różnią się od siebie przynajmniej jednym z nachyleń zboczy, narastającym i opadającym, z trzecim kształtem wychyleń, który ma kształt fali sinusoidalnej.

W jednym z wykonań wynalazku, przynajmniej jeden ze zbioru bloków zawiera zbiór skł adający się z przynajmniej jednego łańcucha subinformacji. Znacznik identyfikujący wskazuje na tylny koniec przynajmniej jednego łańcucha subinformacji. Znacznik identyfikujący ma kształt identyczny z kształtem innego znacznika identyfikującego, w przynajmniej jednym łańcuchu subinformacji w jednym bloku.

W jednym z wykonań wynalazku, przynajmniej jeden ze zbioru bloków zawiera zbiór składający się z przynajmniej jednego łańcucha subinformacji. Znacznik identyfikujący wskazuje na tylny koniec przynajmniej jednego łańcucha subinformacji. Przynajmniej jeden znacznik identyfikujący ma kształt różny od kształtu innego znacznika identyfikującego, w przynajmniej jednym łańcuchu subinformacji w jednym bloku.

W jednym z wykonań wynalazku, znacznik identyfikują cy jest ustalony przez odcię cie porcji wyspy między przyległymi porcjami rowka ścieżkowego.

W jednym z wykonań wynalazku, znacznik identyfikujący jest ustalony przez odcięcie wyspy między przyległymi porcjami rowka ścieżkowego.

W jednym z wykonań wynalazku, dane fikcyjne o pojedynczej czę stotliwo ś ci zapisywane są na znaczniku identyfikującym.

W jednym z wykonań wynalazku, liczba części subinformacji wskazującej młodszy bit informacji adresowej jest większa od liczby części subinformacji wskazującej straszy bit informacji adresowej.

Zgodnie z inną postacią wynalazku, dyskowy nośnik optyczny zawiera obszar odtwarzania zapisu i obszar zarządzania dyskiem. Obszar odtwarzania zapisu zawiera pierwszy ścieżkowy rowek, wzdłuż którego zapisywana jest informacja zasadnicza. Obszar zarządzania dyskiem zawiera drugi ścieżkowy rowek zapewniony w przynajmniej jednym z obszarów, wewnętrznym i zewnętrznym, dyskowego nośnika optycznego. Drugi ścieżkowy rowek zawiera zbiór założonych kształtów wychyleń. Informacja zarządzająca dyskowego nośnika optycznego jest reprezentowana przez kombinację elementów zbioru założonych kształtów wychyleń.

W jednym z wykonań wynalazku, zbiór założonych kształtów wychyleń zawiera pierwszy kształt wychyleń i drugi kształt wychyleń, które różnią się od siebie przynajmniej jednym z nachyleń zbocza, narastającym i opadającym, oraz trzeci kształt wychyleń, który ma kształt fali sinusoidalnej.

W jednym z wykonań wynalazku, pierwszy ścieżkowy rowek zawiera zbiór założ onych kształtów wychyleń. Liczba kształtów wychyleń wskazujących 1-bitową informację jest inna w obszarze zarządzania dyskiem, w porównaniu z obszarem zapisu i odtwarzania.

W jednym z wykonań wynalazku, pierwszy ścieżkowy rowek zawiera zbiór założ onych kształtów wychyleń. Pierwszy ścieżkowy rowek i drugi ścieżkowy rowek różnią się od siebie częstotliwością kształtu wychyleń.

W jednym z wykonań wynalazku, pierwszy ścieżkowy rowek zawiera zbiór założ onych kształtów wychyleń. Drugi ścieżkowy rowek ma większą amplitudę kształtów wychyleń niż pierwszy ścieżkowy rowek.

W jednym z wykonań wynalazku, przyległe porcje drugiego rowka ścieżkowego mają stałą różnicę fazową w kształcie wychyleń wynoszącą π/2 x (2n+1), gdzie n jest liczbą całkowitą.

W jednym z wykonań wynalazku, drugi ś cieżkowy rowek ma wię kszy skok ś cież ki niż pierwszy ścieżkowy rowek.

PL 209 249 B1

W jednym z wykonań wynalazku, znacznik identyfikują cy jest ustalony przez zmianę fazy przynajmniej jednego kształtu wychyleń w rowku ścieżkowym.

W jednym z wykonań wynalazku, znacznik identyfikują cy jest ustalony przez zmianę czę stotliwości przynajmniej jednego kształtu wychyleń w ścieżkowym rowku.

W jednym z wykonań wynalazku, elementy zbioru kształtów wychyleń mają identyczny okres. Rozwiązanie według wynalazku umożliwia uniknięcie redukcji przestrzeni dla danych o przestrzeń wymaganą do adresowania, a tym samym zmniejsza pojemność pamięci danych. Jednocześnie rozwiązanie zapewnia skuteczność działania pętli PLL, bez fluktuacji sygnału, oraz utrzymanie niskiej stopy błędów.

Przedmiot wynalazku jest objaśniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym z pierwszego przykładu realizacji wynalazku, fig. 2 - pierwszy przykład wykonania dyskowego nośnika optycznego według wynalazku, fig. 3 - ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym z drugiego przykładu realizacji wynalazku, fig. 4 - ścieżkowy rowek w trzecim przykładzie wykonania dyskowego nośnika optycznego według wynalazku, fig. 5 - ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym z czwartego przykładu wykonania wynalazku, fig. 6 - ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym według piątego przykładu realizacji wynalazku, fig. 7 - ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym z szóstego przykładu wykonania niniejszego wynalazku, fig. 8 - ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym z siódmego przykładu realizacji wynalazku, fig. 9 - siódmy przykład wykonania dyskowego nośnika optycznego według wynalazku, fig. 10 - strukturę adresu dyskowego nośnika optycznego z siódmego przykładu wykonania wynalazku, fig. 11 - ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym według ósmego przykładu wykonania wynalazku, fig. 12 - strukturę adresu dyskowego nośnika optycznego z przykładu 8 zgodnie z niniejszym wynalazkiem, fig. 13 - ścież kowy rowek w dziewiątym przykładzie wykonania dyskowego nośnika optycznego według niniejszego wynalazku, fig. 14 - strukturę adresu dyskowego nośnika optycznego z dziewiątego przykładu wykonania wynalazku, fig. 15 - ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym z przykładu 10 zgodnie z niniejszym wynalazkiem, fig. 16 - strukturę adresu dyskowego nośnika optycznego z siódmego przykładu wykonania nośnika według wynalazku, fig. 17, fig. 18, fig. 19 i fig. 20 przedstawiają ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym z dwunastego przykładu realizacji nośnika według wynalazku, fig. 21 przedstawia strukturę adresu dyskowego z trzynastego przykładu realizacji nośnika optycznego według wynalazku, fig. 22 - strukturę adresu dyskowego nośnika optycznego z przykładu 11, fig. 23 - dyskowy nośnik optyczny według piętnastego przykładu realizacji wynalazku, fig. 24A, fig. 24B, fig. 25A i fig. 25B przedstawiają ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym według 15 przykładu wykonania wynalazku, fig. 26A i fig. 26B - ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym z szesnastego przykładu wykonania wynalazku, fig. 27A i fig. 27B - ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym według siedemnastego przykładu wykonania wynalazku, fig. 28A i fig. 28B - ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym z osiemnastego przykładu wykonania wynalazku, fig. 29 - konwencjonalny dyskowy nośnik optyczny, fig. 30 - ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym z dwudziestego przykładu wykonania wynalazku, fig. 31 - ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym z 21 przykładu wykonania wynalazku, fig. 32 - ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym według przykładu 22 zgodnie z wynalazkiem, fig. 33 - ścieżkowy rowek w dyskowym nośniku optycznym z dziewiętnastego przykładu realizacji wynalazku, natomiast fig. 34 - ścieżkowy rowek w piętnastym przykładzie wykonania dyskowego nośnika optycznego według niniejszego wynalazku.

P r z y k ł a d 1

Na fig. 2 przedstawiono dyskowy nośnik optyczny 20 zgodnie z przykładem 1 niniejszego wynalazku. Dyskowy nośnik optyczny 20 ma powierzchnię zapisu 101, na której znajduje się spiralny ścieżkowy rowek 102. Jak przedstawiono na fig. 1, ścieżkowy rowek 102 ma kształty różniące się z bloku na blok. Na fig. 1, znacznik bloku (znacznik identyfikujący) 210 jest odciętą porcją w ścieżkowym rowku 102 i reprezentuje indeks wskazujący przedni koniec każdego bloku.

Każdy blok jest podzielony na N sektorów 25 (N=32 lub 16), a każdy sektor 25 (podblok) jest dzielony na M ramek oznaczonych od #0 do #25 (M=26). Każda ramka (jednostka podstawowa) ma założoną w sposób okresowy liczbę piłokształtnych wychyleń 26 i 27. Piłokształtne wychylenia 26 i 27 mają różniące się od siebie założone z góry kształty, które reprezentują subinformację ('0', '1', lub 'S'). Jeden typ subinformacji ('0', '1', lub 'S') jest reprezentowany przez jeden kształt piłokształtnych wychyleń 26 lub 27. Typ subinformacji i kształt wychyleń (piłokształtne wychylenia 26 lub 27) są w relacji wzajemnie jednoznacznej. Mówiąc bardziej szczegółowo, oba piłokształtne wychylenia 26 i 27 mają

PL 209 249 B1 ogólnie kształt zębów piły oraz mają różne kształty wznoszące (lub nachylenie zbocza narastającego) i kształty opadające (nachylenie zbocza opadającego). Piłokształtne wychylenia 26 i 27 są tworzone zgodnie z typem subinformacji ('0', lub '1'). Łańcuch subinformacji jest reprezentowany przez kombinację piłokształtnych wychyleń 26 i 27.

Różnica w nachyleniu zbocza narastającego i nachyleniu zbocza opadającego między piłokształtnymi wychyleniami 26 i 27 może być łatwo wykryta za pomocą różnicowego przeciwsobnego sygnału detekcji w sposób następujący. Skanująca wiązka laserowa jest skierowana na ścieżkowy rowek 102 i generowany jest sygnał różnicowy wskazujący różnicę między ilościami światła odebranymi przez obszary detekcji elementu odbierającego światło, dzielonego wzdłuż kierunku prostopadłego do ścieżkowego rowka 102 (kierunek promieniowy) dyskowego nośnika optycznego 20 (tzn. sygnał przeciwsobny). A zatem uzyskany jest sygnał detekcji mający nachylenia zbocza narastającego i opadającego, które zmieniają się zgodnie z tym, czy subinformacja jest '0' lub '1'. Różnica między nachyleniem zbocza narastającego i opadającego może być łatwo identyfikowana, na przykład przez różniczkowanie sygnału detekcji.

A zatem typ subinformacji może być wykryty przez wielkość wartości uzyskanej jako wynik różniczkowania. Przy stosowaniu różniczkowania zwiększona jest naturalnie składowa szumu. W dyskowym nośniku optycznym, mającym gorszy stosunek sygnału do szumu, należy oczekiwać błędu detekcji. W analizowanym przykładzie, każdy wzorzec piłokształtnych wychyleń 26 i 27 jest powtórzony wiele razy, aby zwiększyć niezawodność detekcji.

Zasadnicza informacja (na przykład dane użytkownika) jest zapisywana w jednostce bloku 241 wzdłuż ścieżkowego rowka 102 od znacznika bloku 210. Jednostka bloku 241 ma założoną długość, na przykład 64 kB (lub 32 kB. Zasadnicza informacja może być zapisywana w postaci znaczników zapisu 28. Znacznik zapisu 28 jest zapisywany poprzez zmianę fazy warstwy zapisu. Jednostka bloku jest jednostką do przetwarzania informacji i na przykład jest blokiem ECC. Jednostka bloku 241 jest podzielona na 32 sektory 25 gdy N=32 (lub 16 sektorów 25 gdy N=16). Każdy sektor 25 jest podblokiem mającym długość 2 kB. Każdy sektor 25 jest podzielony na 26 ramek od #0 do #25 gdy M=26.

Ramka jest podstawową jednostką informacji zapisywaną na ścieżkowym rowku 102. Na fig. 1 ramka #0 jest reprezentowana przez numer odniesienia 22, a ramka #1 jest reprezentowana przez numer odniesienia 23. Jak to przedstawiono za pomocą ramek 22 i 23, każda ramka zawiera jeden typ wychyleń utworzony zawczasu w sposób okresowy. W ten sposób 1-bitowa subinformacja '0', '1' lub 'S' jest opisana w każdej z ramek 22 i 23. 26-bitowa (M=26) grupa subinformacji zawarta w każdym sektorze 25 wskazuje identyfikator bloku (informacja adresowa) odpowiadającej jednostki bloku 241. Na przednim końcu każdej z ramek od #0 do #25 zapisywany jest znacznik synchronizacji SYNC. Znacznik SYNC jest sygnałem synchronizacji zapisywanym do reprezentacji przedniego końca każdej ramki zasadniczej informacji, gdy zapisywana jest zasadnicza informacja jako znacznik zapisu 28. Okres wychyleń działa jako zegar odniesienia do synchronizacji obrotu dyskowego nośnika optycznego 20 i zapisu sygnałów, a ponadto jest użyty jako sygnał synchronizacji, gdy odtwarzana jest informacja adresowa

Identyfikator bloku (ID) może zawierać kod korekcji błędów, kod detekcji błędów, lub kod parzystości, albo podobny, do korekcji lub wykrywania sygnałów detekcji, dodatkowo do informacji wskazującej adres.

Ramka 22 zawiera tylko piłokształtne wychylenia 26 mające łagodne nachylenie zbocza narastającego i ostre nachylenie zbocza opadającego. Ramka 23 zawiera tylko piłokształtne wychylenia 27 mające strome nachylenie zbocza narastającego i łagodnie nachylenie zbocza opadającego. Na przykład, gdy jedna ramka zawiera 8 wychyleń, jeden sektor 25 zawiera 8 x 26 = 208 wychyleń (zawierających piłokształtne wychylenia 26 i 27).

Grupa subinformacji zapisywana w sektorze 25 może być prawidłowo identyfikowana tak długo, jak długo może być wykryta różnica między nachyleniami zbocza narastającego i nachyleniami zbocza opadającego, między 208 piłokształtnymi wychyleniami 26 i 27, jako całość, mimo pewnych błędów detekcji powodowanych przez szum. Niezawodność odczytu jest następnie zwiększana przez powtórzenie tego samego identyfikatora ID bloku 32 razy (gdy N=32) lub 16 razy (gdy N=16). Zgodnie z przykładową techniką do identyfikacji grupy subinformacji, różnicowy przebieg sygnału przeciwsobnego jest próbkowany i utrzymywany dla każdego wzrostu i spadku, oraz porównywane są ze sobą iloczyn logiczny narastających gradientów i iloczyn logiczny opadających gradientów. W ten sposób wyeliminowana jest składowa szumu i może być wydobyta składowa subinformacji.

PL 209 249 B1

W przykładzie tym, znacznik bloku 210 jest odciętą porcją w ścieżkowym rowku 102, a zatem nie jest korzystne nadpisywanie zasadniczej informacji w znaczniku bloku 210. Wynika to z faktu, że odbita ilość światła istotnie zmienia się w zależności od tego, czy rowek występuje, czy nie występuje, a ta zasadnicza różnica działa podobnie jak zaburzenie zewnętrzne dla sygnału odtwarzania. W tym przykładzie obszar zawierający znacznik bloku 210 jest przyporządkowany jako obszar zapisu VFO 21 Obszar zapisu VFO 21 jest wykorzystany do zapisu VFO 211, który jest sygnałem o pojedynczej częstotliwości do korygowania częstotliwości PLL do odtwarzania zasadniczej informacji, która jest zapisywana po obszarze zapisu VFO 21. Nawet gdy występuje niewielka fluktuacja zewnętrzna, VFO 211 działa jedynie jako lokalne zakłócenie i bezpośrednio nie powoduje żadnego błędu. Ponadto VFO 211 ma pojedynczą częstotliwość, a więc można odseparować częstotliwościowo zaburzenie zewnętrzne powodowane przez znacznik bloku 210.

W analizowanym przykładzie jedna jednostka bloku 241 (jeden blok) jest podzielona na 32 (lub 16) sektory 25, a każdy sektor 25 jest podzielony na 26 ramek (ramki od #0 do #25). W każdej z ramek od #0 do #25 są zawczasu tworzone piłokształtne wychylenia 26 lub 27, mające kształt odpowiadający subinformacji. Ponieważ grupa subinformacji zapisywana w jednym sektorze 25 reprezentuje ID bloku, ten sam ID bloku (informacja adresowa) może być tworzony z powtórzeniami w 32 (lub 16) sektorów 25 zawartych w jednostce bloku 241.

W tym przypadku grupa subinformacji może zawierać numer porządkowy wskazujący porządek powtarzanych ID bloku (informacji adresowej), tzn. czy każdy ID bloku jest piąty, dziesiąty, itd. Numer taki jest użyteczny do końcowego określenia numeru adresowego w oparciu o większość. Ponadto, taki numer dostarcza użytecznej informacji do przetwarzania sygnału, na przykład, który sektor 25 w bloku jest obecnie czytany, lub jaka grupa subinformacji w bloku jest nieprawidłowa.

W przypadku dyskowego nośnika optycznego mającego wiele powierzchni zapisu lub warstw, numer porządkowy warstwy zapisu może być zawarty w grupie subinformacji. W ten sposób powierzchnia zapisu może być łatwo identyfikowana.

Jak to opisano powyżej, w tym przykładzie, jeden blok informacji jest podzielony na 32 (N=32) lub 16 (N=16) sektorów, a każdy sektor jest podzielony na 26 (M=26) ramek. W każdej z 26 ramek tworzone są zawczasu wychylenia kształtu odpowiadającego subinformacji. Jeden ID bloku (informacja adresowa) jest tworzony z powtórzeniem w 32 (lub 16) sektorach w bloku. W ten sposób adres jest tworzony bez jakichkolwiek danych dodatkowych, lub bez wymagania wstępnych wgłębień między rowkami.

Wychylenia użyte w tym przykładzie mają stałą pojedynczą częstotliwość, chociaż wychylenia mają różne nachylenia zbocza narastającego i opadającego zgodnie z typem subinformacji. Dlatego sygnał zegara do zapisu mającego zredukowane fluktuacje może być wydobyty przez użycie najpierw filtra pasmowoprzepustowego, do przepuszczania tylko częstotliwości wychyleń tak, aby usunąć składową szumu, a następnie synchronizację i zwielokrotnienie wypadkowej częstotliwości z wykorzystaniem PLL.

Niezawodność odczytu ID bloku może być zwiększona przez powtarzanie tej samej ID bloku.

W tym przypadku ID bloku ma 26 bitów, podobnie jak liczba ramek. Liczba bitów informacji adresowej nie jest ograniczona do 26, ale może być dowolną niezbędną liczbą zgodną na przykład z ilością danych, które mają być zapisane na dyskowym nośniku optycznym, lub typem i systemem kodu korekcji błędów.

W tym przykładzie, jednostka bloku jest podzielona na 32 sektory z N=32 (lub 16 sektorów z N=16). Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej liczby sektorów.

W tym przykładzie, subinformacja jest zapisywana w 26 ramkach zawartych w każdym sektorze z M=26. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej liczby ramek.

W tym przykładzie, subinformacja jest zapisywana po zmodulowaniu na wychylenia o kształcie zębów piły. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do wychyleń o takim kształcie. Subinformacja może być zapisana po zmodulowaniu na odchylenia mające kształty, przedstawione na przykład na fig. 4 lub 7 i opisane poniżej.

W tym przykładzie, znacznik bloku jest odciętą porcją ścieżkowego rowka. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej postaci znacznika bloku. Na przykład, znacznik bloku może być modulowany na wychylenia mające kształt przedstawiony na fig. 5 lub 6, jak to opisano poniżej.

P r z y k ł a d 2

Na fig. 3 przedstawiono ścieżkowy rowek 10 zgodnie z przykładem 2 niniejszego wynalazku. Ścieżkowy rowek 10 może być tworzony w dyskowym nośniku optycznym 20 przedstawionym

PL 209 249 B1 na fig. 2, zamiast ścieżkowego rowka 102 przedstawionego na fig. 1. W tym przykładzie ścieżkowy rowek 10 ma wychylenia 28 wskazujące subinformację 'S' zapisywaną w ramce 24, dodatkowo do piłokształtnych wychyleń 26 w ramce 22 wskazujących na subinformację '0' i piłokształtnych wychyleń 27 wskazujących na subinformację '1'. Podobnie jak w przykładzie 1, informacja adresowa jest reprezentowana przez kombinację subinformacji '0' i subinformacji '1'. Subinformacja 'S' jest zapewniona na przednim końcu bloku i jest użyta do wskazywania przedniego końca bloku zamiast znacznika bloku 210 pokazanego na fig. 1. W ten sposób mogą być wyeliminowane dane dodatkowe wymagane dla znacznika bloku 210. W tym przykładzie, wychylenia 28 reprezentujące informację 'S' mają strome nachylenie zbocza narastającego i strome nachylenie zbocza opadającego.

P r z y k ł a d 3

Na fig. 4 przedstawiono ścieżkowy rowek 11 zgodnie z przykładem 3 niniejszego wynalazku. Ścieżkowy rowek 11 może być tworzony w dyskowym nośniku optycznym 20 przedstawionym na fig. 2, zamiast ścieżkowego rowka 102 przedstawionego na fig. 1. W pierwszym i drugim przykładzie jeden kształt wychyleń jest powtarzany okresowo zgodnie z jednym typem subinformacji, a wychylenia mające różne nachylenia zbocza narastającego i różne nachylenia zbocza opadającego są użyte do różnych typów subinformacji. W tym przykładzie wychylenia 29 i 30 są tak tworzone, aby miały różne stosunki wypełnień zgodnie z typem subinformacji. Mówiąc bardziej szczegółowo, co przedstawiono na fig. 4, wychylenia 29 wskazujące subinformację '0' zapisywaną w ramce 32 mają szerszy grzbiet lub nieckę (w przykładzie z fig. 4 mają szerszą nieckę), a wychylenia 30 wskazujące subinformację '1' zapisaną w ramce 34 odpowiednio szerszą nieckę lub grzbiet (w przykładzie z fig. 4 mają szerszy grzbiet). Taka cecha eliminuje konieczność różniczkowania sygnału odtwarzania do identyfikacji typu informacji. Sygnał odtwarzania może być w prosty sposób identyfikowany przez pomiar stosunku wypełnień z wykorzystaniem zegara. A zatem wpływ szumu może być zmniejszony.

P r z y k ł a d 4

Na fig. 5 przedstawiono ścieżkowy rowek 200 zgodnie przykładem 4 niniejszego wynalazku. Ścieżkowy rowek 200 może być tworzony w dyskowym nośniku optycznym 20 przedstawionym na fig. 2, zamiast ścieżkowego rowka 102 przedstawionego na fig. 1. W przykładzie 1, porcja ścieżkowego rowka 102 jest odcięta dla utworzenia znacznika bloku 210. W tym przykładzie, użyty jest znacznik bloku 212 formowany przez lokalnie zwiększoną szerokość ścieżkowego rowka 200, zamiast znacznika bloku 210. Do zapisu lub odtwarzania zasadniczej informacji, przedni koniec bloku może być identyfikowany przez detekcję znacznika bloku 212. Użycie znacznika bloku 212 pozwala uniknąć odcięcia ścieżkowego rowka 200, a zatem zasadnicza informacja może również być zapisywana w znaczniku bloku 212. W wyniku mogą być zredukowane dane dodatkowe.

P r z y k ł a d 5

Na fig. 6 przedstawiono ścieżkowy rowek 201 zgodnie z przykładem 5 niniejszego wynalazku. Ścieżkowy rowek 201 może być tworzony w dyskowym nośniku optycznym 20 przedstawionym na fig. 2, zamiast ścieżkowego rowka 102 przedstawionego na fig. 1. W przykładzie 1, porcja ścieżkowego rowka 102 jest odcięta dla utworzenia znacznika bloku 210. W tym przykładzie, użyty jest znacznik bloku 213 formowany przez lokalnie zwiększoną amplitudę wychylenia ścieżkowego, zamiast znacznika bloku 210. Do zapisu lub odtwarzania zasadniczej informacji, przedni koniec bloku może być identyfikowany przez detekcję znacznika bloku 213. Podobnie jak w przykładzie 4, użycie znacznika bloku 213 pozwala uniknąć odcięcia ścieżkowego rowka 201, a zatem zasadnicza informacja może również być zapisywana w znaczniku bloku 213.

P r z y k ł a d 6

Na fig. 7 przedstawiono ścieżkowy rowek 202 oraz wyspę 203 zgodnie z przykładem 6 niniejszego wynalazku. Dyskowy nośnik optyczny w tym przykładzie ma wychylenia 220 i 230, które są tworzone tylko wzdłuż jednej krawędzi ścieżkowego rowka 202. Przykłady od 1 do 5 dotyczyły dyskowego nośnika optycznego typu z zapisywanym rowkiem, w którym zasadnicza informacja jest zapisywana w ścieżkowym rowku. Dostępny jest również inny typ dyskowego nośnika optycznego, który jest tzw. typu wyspa-rowek. W dyskowym nośniku optycznym tego typu, zasadnicza informacja jest zapisywana tak w rowkach jak i wyspach (obszary znajdujące się między dwoma przyległymi rowkami) wzdłuż ścieżkowego rowka 202. Przykłady od 1 do 5 mogą być łączone z dyskowym nośnikiem optycznym typu wyspa-rowek, opisanym w tym przykładzie.

Na fig. 7, subinformacja '0' i subinformacja '1' są zapisywane wzdłuż jednej krawędzi ścieżkowego rowka 202. Wychylenia 220 tworzone w ramce 221 wskazują subinformację '0', a wychylenia 230 tworzone w ramce 231 wskazują subinformację '1'. W ten sposób ścieżkowy rowek 202 i wyspa

PL 209 249 B1

203 przyległa do ścieżkowego rowka 202 są reprezentowane przez ten sam adres. Zasadnicza informacja jest zapisywana tak w ścieżkowym rowku 202, jak i wyspie 203. Dzięki zapisowi w ten sposób zasadniczej informacji, może być zawężony skok ścieżki, a w wyniku może być realizowany zapis o większej gęstości.

P r z y k ł a d 7

Na fig. 9 przedstawiono dyskowy nośnik optyczny 800 zgodnie z przykładem 7 niniejszego wynalazku. Dyskowy nośnik optyczny 800 ma powierzchnię zapisu 801, na której znajduje się spiralny ścieżkowy rowek 802. Jak przedstawiono na fig. 8, ścieżkowy rowek 802 ma kształty różniące się z bloku na blok. Na fig. 8, znacznik bloku (znacznik identyfikujący) 810 jest odciętą porcją w ścieżkowym rowku 802 i reprezentuje indeks wskazujący przedni koniec każdego bloku.

Każdy blok jest podzielony na N sektorów 825 (N=32 lub 16), a każdy sektor 825 jest dzielony na M ramek oznaczonych od #0 do #25 (M=26). Każda ramka ma założoną w sposób okresowy liczbę wychyleń 826 i 827. Wychylenia 826 i 827 mają różniące się od siebie założone z góry kształty, które reprezentują subinformację ('0', '1', lub 'S'). Jeden typ subinformacji ('0', '1', lub 'S') jest reprezentowany przez jeden kształt wychyleń 826 lub 827. Typ subinformacji i kształt wychyleń (wychylenia 826 lub 827) są w relacji wzajemnie jednoznacznej. Mówiąc bardziej szczegółowo, oba wychylenia 826 i 827 mają ogólnie kształt zębów piły i mają różne kształty wznoszące (lub nachylenie zbocza narastającego) i kształty opadające (nachylenie zbocza opadającego). Wychylenia 826 i 827 są tworzone zgodnie z typem subinformacji ('0', lub '1'). Łańcuch subinformacji jest reprezentowany przez kombinację piłokształtnych wychyleń 826 i 827.

Różnica w nachyleniu zbocza narastającego i nachyleniu zbocza opadającego między piłokształtnymi wychyleniami 826 i 827 może być łatwo wykryta za pomocą różnicowego przeciwsobnego sygnału detekcji w sposób następujący. Skanująca wiązka laserowa jest skierowana na ścieżkowy rowek 802 i generowany jest sygnał różnicowy wskazujący różnicę między ilościami światła odebranymi przez obszary detekcji elementu odbierającego światło, dzielonego wzdłuż kierunku prostopadłego do ścieżkowego rowka 802 (kierunek promieniowy) dyskowego nośnika optycznego 800 (tzn. sygnał przeciwsobny). A zatem uzyskany jest sygnał detekcji mający nachylenie zbocza narastającego i opadającego, które zmieniają się zgodnie z tym, czy subinformacja jest '0' lub '1'. Ta różnica między nachyleniem zbocza narastającego i opadającego może być łatwo identyfikowana, na przykład przez różniczkowanie sygnału detekcji.

A zatem typ subinformacji może być wykryty przez wielkość wartości uzyskanej jako wynik różniczkowania. Przy stosowaniu różniczkowania zwiększona jest naturalnie składowa szumu. W dyskowym nośniku optycznym, mającym gorszy stosunek sygnału do szumu, należy oczekiwać błędu detekcji. W analizowanym przykładzie każdy wzorzec wychyleń 826 i 827 jest powtórzony wiele razy, aby zwiększyć niezawodność detekcji.

Zasadnicza informacja jest zapisywana w jednostce bloku 841 wzdłuż ścieżkowego rowka 802 od znacznika bloku 810. Jednostka bloku 841 ma założoną długość, na przykład 64 kB (lub 32 kB). Zasadnicza informacja może być zapisywana jako znaczniki zapisu 28. Jednostka bloku jest jednostką do przetwarzania informacji i jest na przykład blokiem ECC. Jednostka bloku 841 jest podzielona na 32 sektory 825 gdy N=32 (lub 16 sektorów 825 gdy N=16). Każdy sektor 25 jest podblokiem mającym długość 2 kB. Każdy sektor 25 jest podzielony na 26 ramek od #0 do #25 gdy M=26. Na przednim końcu każdej z ramek od #0 do #25 zapisywany jest znacznik synchronizacji SYNC, jako sygnał synchronizacji użyty do odtwarzania danych.

Ramka jest podstawową jednostką informacji zapisywaną na ścieżkowym rowku 802. Na fig. 8 ramka #0 jest reprezentowana przez numer odniesienia 822, a ramka #1 jest reprezentowana przez numer odniesienia 823. Jak to przedstawiono za pomocą ramek 822 i 823, każda ramka zawiera jeden typ wychyleń utworzonych zawczasu w sposób okresowy. W ten sposób 1-bitowa subinformacja '0', '1' lub, 'S' jest opisana w każdej z ramek 822 i 823. 26-bitowa (M=26) grupa subinformacji zawarta w każdym sektorze 825 wskazuje co najmniej porcję ID bloku (informacji adresowej) odpowiadającej jednostki bloku 241.

Jednobitowa informacja jest przyporządkowana do każdej z ramek od #0 do #25. Na przykład, 8 ramek (tzn. 8 bitów) jest przyporządkowanych jako 1-bajtowa porcja ID bloku. Następnych 8 ramek jest przyporządkowanych jako bajt parzystości ID bloku. Następnych 5 ramek jest przyporządkowanych jako 5-bitowy bajt numeru sektora. Pozostałe 5 ramek jest przyporządkowanych jako 5-bitowa kontrola parzystości numeru sektora. Numer sektora wskazuje porządek sektora spośród wielu sekto10

PL 209 249 B1 rów (tzn. piąty sektor, dziesiąty sektor, lub podobnie). Każda kontrola parzystości wskazuje co najmniej jeden z kodów, kod detekcji błędów lub kod korekcji błędów.

Każda subinformacja dla jednego przyporządkowanego sektora, jak to opisano powyżej, jest tworzona na przykład przez 4 sektory 825 (tzn. grupa sektorów 825'). Przez rozmieszczenie porcji ID bloku, tzn. 1 bajta dla każdego z 4 sektorów, może być reprezentowany 32-bitowy ID bloku (8 bitów x 4 = 32 bity.

Na fig. 10 przedstawiono przykładowy format subinformacji zapisywanej w sektorach 825 w jednostce bloku 841 i ramkach od #0 do #25. W skrajnie lewej sekcji tabeli na fig. 10 przedstawiono numery sektorów. Po jej prawej stronie, przedstawiono informację zapisaną w ramkach każdego sektora. Przyjęto, że jednostka bloku zawiera 32 sektory. Numery sektorów w nawiasach „() są numerami sektorów w przypadku, gdy jednostka bloku zawiera 841 zawiera 16 sektorów. Każda z ramek od #0 do #25 zawiera 1-bitową subinformację. W tym przykładzie, jednostka bloku 841 jest blokiem ECC.

Obecnie opisana będzie zawartość sektora 0. Spośród ramek od #0 do #25 sektora 0, w ramkach od #0 do #7, zagrzebany jest sekwencyjnie pierwszy jeden bajt, spośród 4 bajtów (32 bity) adresu bloku ECC od LSB. W ramkach od #8 do #15, zagrzebana jest subinformacja pierwszego 1 bajta spośród 4 bajtów kontroli parzystości adresu bloku ECC. W ramkach od #16 do #20, zagrzebana jest 5-bitowa subinformacja reprezentująca numer sektora. W ramkach od #21 do #25, zagrzebana jest 5-bitowa subinformacja reprezentująca kontrolę parzystości numeru sektora. Jak pokazano na fig. 8, w sektorze 0, zagrzebane jest 1-bajtowe „01h jako porcja ID bloku.

Obecnie opisana będzie zawartość sektora 1. Spośród ramek od #0 do #25 sektora 1, w ramkach od #0 do #7, zagrzebany jest sekwencyjnie drugi jeden bajt spośród 4 bajtów (32 bity) adresu bloku ECC od najmłodszego bitu. W ramkach od #8 do #15, zagrzebana jest subinformacja drugiego 1 bajta spośród 4 bajtów kontroli parzystości adresu bloku ECC. W ramkach od #16 do #20, zagrzebana jest 5-bitowa subinformacja reprezentująca numer sektora. W ramkach od #21 do #25, zagrzebana jest 5-bitowa subinformacja reprezentująca kontrolę parzystości numeru sektora. Jak pokazano na fig. 8, w sektorze 1, zagrzebane jest 1-bajtowe „23h jako porcja ID bloku.

Obecnie opisana będzie zawartość sektora 2. Spośród ramek od #0 do #25 sektora 2, w ramkach od #0 do #7, zagrzebany jest sekwencyjnie trzeci pojedynczy bajt spośród 4 bajtów (32 bity) adresu bloku ECC od najmłodszego bitu. W ramkach od #8 do #15, zagrzebana jest subinformacja trzeciego pojedynczego bajta spośród 4 bajtów parzystości adresu bloku ECC. W ramkach od #16 do #20, zagrzebana jest 5-bitowa subinformacja reprezentująca numer sektora. W ramkach od #21 do #25, zagrzebana jest 5-bitowa subinformacja reprezentująca kontrolę parzystości numeru sektora. Jak pokazano na fig. 8, w sektorze 2, zagrzebane jest jednobajtowe „45h jako porcja ID bloku.

Obecnie opisana będzie zawartość sektora 3. Spośród ramek od #0 do #25 sektora 3, w ramkach od #0 do #7, zagrzebany jest sekwencyjnie czwarty pojedynczy bajt spośród 4 bajtów (32 bity) adresu bloku ECC od najmłodszego bitu. W ramkach od #8 do #15, zagrzebana jest subinformacja czwartego pojedynczego bajta spośród 4 bajtów parzystości adresu bloku ECC. W ramkach od #16 do #20, zagrzebana jest 5-bitowa subinformacja reprezentująca numer sektora. W ramkach od #21 do #25, zagrzebana jest 5-bitowa subinformacja reprezentująca kontrolę parzystości numeru sektora. Jak pokazano na fig.8, w sektorze 3, zagrzebane jest 1-bajtowe „45h jako porcja ID bloku.

W ten sposób 32-bitowy ID bloku „76543210h jest reprezentowany przez kombinację 1-bajtowej informacji z każdego z 4 sektorów 825.

bajtowy ID bloku w sektorach 825 jest korzystnie umieszczony w porządku odczytu, tzn. sekwencyjnie od pierwszego sektora 825, który ma być odczytany, do ostatniego sektora 825, który ma być odczytany, oraz od najmłodszego bitu do najstarszego bitu ID bloku.

Obecnie opisana będzie zawartość sektorów od czwartego. W sektorach od 4 do 7, powtórzony jest opis zawartości sektorów od 0 do 3. Podobnie w sektorach od 8 do 11, od 12 do 15, od 16 do 19, od 20 do 23, od 24 do 27, oraz od 28 do 31 powtórzony jest opis zawartości sektorów od 0 do 3.

W ten sposób, informacja w 4 sektorach jest opisana 8 razy (4 razy gdy jednostka bloku 841 zawiera 16 sektorów). A zatem informacja kontroli parzystości do realizacji korekcji błędów może być dodana do każdej jednostki bloku 841. W ten sposób może być zwiększona niezawodność odczytu ID bloku.

Ponieważ opisane są numery sektorów, nawet gdy utracony jest jeden bajt ID bloku, ten jeden bajt, który jest utracony może być łatwo zidentyfikowany przez odczytanie numeru sektora. A zatem może być zwiększona niezawodność odczytu ID bloku.

PL 209 249 B1

Ponieważ opisane są numery sektorów, osiągnięte są następujące korzyści. Gdy dane nie są odczytywane w sposób ciągły, na przykład po operacji wyszukiwania, może być odczytywany numer sektora dla sektora 825 bezpośrednio po operacji szukania, zamiast czytania jednostki bloku 841 od znacznika bloku 810 na przednim końcu. Dzięki takiej operacji, ID bloku może być ostatecznie określony przez odczyt subinformacji 4 sektorów 825 poczynając od dowolnego sektora 825.

Ponieważ ID bloku jest ostatecznie określony przez odczyt jedynie jednej z grup sektorów 825', z których każda zawiera 4 sektory (8 kB=2 kBx4), może być przeprowadzone szybko przetwarzanie końcowe (odczyt danych, zapis danych, itd.).

Nawet jeżeli w przybliżeniu 4 sektory ID bloku są odczytane nieprawidłowo, z powodu zarysowania dysku (defektu), prawidłowy ID bloku może być czytany z grupy sektorów nie zawierającej błędów. Tak więc gwarantowany jest istotnie wysoki poziom niezawodności odczytu ID bloku.

Zamiast numeru sektora może być opisany numer ID wskazujący porządek sektora spośród 4 sektorów 825 (tzn. pierwszy sektor, drugi sektor, i tym podobne) w grupie sektorów 825'. Podczas gdy na fig.10 przedstawiono 5-bitowy numer sektorów i 5-bitową kontrolę parzystości numeru sektora w ramkach od #16 do #25, na fig. 16 przedstawiono 2-bitowy numer ID, 2-bitową parzystość numeru ID, oraz 6-bitowy numer porządku powtarzanego ID bloku, wskazujący porządek powtarzanego ID bloku, w ramkach od #16 do #25.

Gdy używane są numery ID, 5-bitowa subinformacja wymagana dla każdego numeru sektora może być zredukowana do 2-bitowej. Wykorzystując pozostałe 8 bitów (ramki od #18 do #25), można usprawnić możliwość korekcji błędów ID bloku.

Ponieważ opisane są numery ID, osiągnięte są następujące korzyści. Gdy dane nie są odczytywane w sposób ciągły, na przykład po operacji wyszukiwania, może być odczytywany numer ID sektora 825 bezpośrednio po operacji szukania, zamiast czytania jednostki bloku 841 od znacznika bloku 810 na przednim końcu. Dzięki takiej operacji, ID bloku może być ostatecznie określony przez odczyt subinformacji 4 sektorów 825 poczynając od dowolnego sektora 825.

W przypadku, gdy subinformacja zwiera numer porządku ID bloku, numer porządku może być użyty do ostatecznego określenia numeru adresu w oparciu o większość. Ponadto numer taki dostarcza użytecznej informacji do przetwarzania sygnału, na przykład, który sektor 825 w bloku jest teraz czytany, lub która grupa subinformacji w bloku jest nieprawidłowa.

W przypadku dyskowego nośnika optycznego mającego wiele powierzchni lub warstw zapisu, numer porządku warstwy zapisu może być zawarty w grupie subinformacji. W ten sposób może być łatwo identyfikowana powierzchnia zapisu. Na przykład, jeden z czterech tych samych numerów porządku na fig. 16 może być zastąpiony przez numer porządku warstwy zapisu. A zatem powierzchnia zapisu może być łatwo identyfikowana.

W tym przykładzie ID bloku ma 32 bity. Liczba bitów informacji adresowej nie jest ograniczona do 32 i może to być dowolną niezbędną liczbą, na przykład zgodną z ilością danych, które mają być zapisane na dyskowym nośniku optycznym lub typem i systemem kodu korekcji błędów.

W niniejszym przykładzie jednostka bloku jest podzielona na 32 sektory przy N=32 (lub 16 sektorów przy N=16). Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej liczby sektorów.

W niniejszym przykładzie subinformacja jest zapisywana w 26 ramkach w każdym z sektorów przy M=26. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej liczby ramek.

W niniejszym przykładzie subinformacja jest zapisywana po jej zmodulowaniu na wychylenia w kształcie zębów piły. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do wychyleń o takim kształcie. Subinformacja może być zapisywana po jej zmodulowaniu na wychylenia o innych kształtach przedstawionych, na przykład tych przedstawionych na fig. 4 lub 7.

W niniejszym przykładzie znacznik bloku jest odciętą porcją ścieżkowego rowka. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej formy znacznika bloku. Na przykład, znacznik bloku może być modulowany na wychylenia mające kształty przedstawione na fig. 5 lub 6.

P r z y k ł a d 8

Na fig. 11 przedstawiono ścieżkowy rowek 1102 zgodnie z przykładem 8 niniejszego wynalazku. Ścieżkowy rowek 1102 może być tworzony w dyskowym nośniku optycznym 20 przedstawionym na fig. 2, zamiast ścieżkowego rowka 102 przedstawionego na fig. 1. Jak przedstawiono na fig. 11, ścieżkowy rowek 1102 ma kształty, różniące się z bloku na blok. Na fig. 11 znacznik bloku (znacznik identyfikujący) 1110 jest odciętą porcją w ścieżkowym rowku 1102 i przedstawia indeks wskazujący przedni koniec każdego bloku.

PL 209 249 B1

Każdy blok jest podzielony na N sektorów 1125 (N=32 lub 16), a każdy sektor 1125 jest dzielony na M ramek oznaczonych od #0 do #25 (M=26). Każda ramka ma założoną w sposób okresowy liczbę wychyleń 1126 i 1127. Wychylenia 1126 i 1127 mają różniące się od siebie założone z góry kształty, które reprezentują subinformację ('0', '1', lub 'S'). Jeden typ subinformacji ('0', '1', lub 'S') jest reprezentowany przez jeden kształt wychyleń 1126 lub 1127. Typ subinformacji i kształt wychyleń (wychylenia 1126 lub 1127) są w relacji wzajemnie jednoznacznej. Mówiąc bardziej szczegółowo, oba wychylenia 1126 i 1127 mają ogólnie kształt zębów piły i mają różne kształty wznoszące (lub nachylenie zbocza narastającego) i kształty opadające (nachylenie zbocza opadającego). Wychylenia 1126 i 1127 są tworzone zgodnie z typem subinformacji ('0' lub '1'). Łańcuch subinformacji jest reprezentowany przez kombinację piłokształtnych wychyleń 1126 i 1127.

Różnica w nachyleniu zbocza narastającego i nachyleniu zbocza opadającego między piłokształtnymi wychyleniami 1126 i 1127 może być łatwo wykryta za pomocą różnicowego przeciwsobnego sygnału detekcji w sposób następujący. Skanująca wiązka laserowa jest skierowana na ścieżkowy rowek 1102 i generowany jest sygnał różnicowy wskazujący różnicę między ilościami światła odebranymi przez obszary detekcji elementu odbierającego światło, dzielonego wzdłuż kierunku prostopadłego do ścieżkowego rowka 1102 (kierunek promieniowy) dyskowego nośnika optycznego 20 (tzn. sygnał przeciwsobny). A zatem uzyskany jest sygnał detekcji mający nachylenia zbocza narastającego i opadającego, które zmieniają się zgodnie z tym, czy subinformacja jest '0' lub '1'. Ta różnica między nachyleniem zbocza narastającego i opadającego może być łatwo identyfikowana, na przykład przez różniczkowanie sygnału detekcji.

A zatem typ subinformacji może być wykryty przez wielkość wartości uzyskanej jako wynik różniczkowania. Przy stosowaniu różniczkowania zwiększona jest naturalnie składowa szumu. W dyskowym nośniku optycznym, mającym gorszy stosunek sygnału do szumu, należy oczekiwać błędu detekcji. W analizowanym przykładzie każdy wzorzec wychyleń 1126 i 1127 jest powtórzony wiele razy, aby zwiększyć niezawodność detekcji.

Zasadnicza informacja jest zapisywana w jednostce bloku 1141 wzdłuż ścieżkowego rowka 1102 od znacznika bloku 1110. Jednostka bloku 1141 ma założoną długość, na przykład 64 kB (lub 32 kB). Zasadnicza informacja może być zapisywana jako znaczniki zapisu 28. Jednostka bloku jest jednostką do przetwarzania informacji i jest na przykład blokiem ECC. Jednostka bloku 1141 jest podzielona na 32 sektory 1125 gdy N=32 (lub 16 sektorów 1125 gdy N=16). Każdy sektor 1125 jest pod-blokiem mającym długość 2 kB. Każdy sektor 1125 jest podzielony na 26 ramek od #0 do #25 gdy M=26. Na przednim końcu każdej z ramek od #0 do #25 zapisywany jest znacznik synchronizacji SYNC, jako sygnał synchronizacji użyty do odtwarzania danych.

Ramka jest podstawową jednostką informacji zapisywaną na ścieżkowym rowku 1102. Na fig. 11 ramka #0 jest reprezentowana przez numer odniesienia 1122, a ramka #1 jest reprezentowana przez numer odniesienia 1123. Jak to przedstawiono za pomocą ramek 1122 i 1123, każda ramka zawiera jeden typ wychyleń utworzony zawczasu w sposób okresowy. W ten sposób 1-bitowa subinformacja '0', '1' lub 'S' jest opisana w każdej z ramek 1122 i 1123. 26-bitowa (M=26) grupa subinformacji zawarta w każdym sektorze 1125 wskazuje co najmniej porcję ID bloku (informacji adresowej) odpowiadającej jednostki bloku 1141.

ID bloku może zawierać kod korekcji błędów, kod wykrywania błędów, lub kod parzystości, lub podobne, do korekcji lub detekcji sygnałów detekcji, dodatkowo do informacji wskazującej adres.

ramek w każdym sektorze 1125 dzieli się, na przykład, na pierwszych 13 ramek (ramki od #0 do #12; pierwsza grupa ramek) i drugich 13 ramek (ramki od #13 do #25; druga grupa ramek).

1- bitowa subinformacja jest zapisywana w każdych 13 ramkach jako porcja ID bloku. A zatem

2- bitowa subinformacja jest zapisywana w każdym sektorze 1125 jako porcja ID bloku.

Na fig. 12 przedstawiono przykładowy format subinformacji zapisywanej w sektorach 1125 w jednostce bloku 1141 i ramek od #0 do #25. W skrajnie lewej sekcji tabeli na fig. 10 przedstawiono numery sektorów. Po jej prawej stronie, przedstawiono informację zapisaną w ramkach każdego sektora. 1-bitowa subinformacja jest zapisywana w pierwszych 13 ramkach, oraz 1-bitowa subinformacja jest zapisywana w drugich 13 ramkach (grupa ramek). Każda z ramek od #0 do #25 zawiera 1-bitową subinformację. W tym przykładzie, jednostka bloku 1141 jest blokiem ECC. B0 do B31 wskazują numer porządku bitu (tzn. czy odpowiadający bit jest pierwszym bitem, drugim bitem, itd.) w adresie bloku ECC.

Obecnie zostanie opisana zawartość sektora 0. Spośród ramek od #0 do #25 sektora 0, w ramkach od #0 do #12 (pierwsze ramki), zagrzebany jest pierwszy jeden bit spośród 32 bitów adresu bloPL 209 249 B1 ku ECC (LSB). W ramkach od #13 do #25 (drugie ramki), zagrzebana jest subinformacja drugiego jednego bitu spośród 32 bitów adresu bloku ECC. Jak pokazano na fig. 11, w sektorze 0, zagrzebana jest 2-bitowa informacja ('0' i '1') jako porcja ID bloku.

W pierwszej ramce sektora 0, może być zagrzebany kod SYNC 'S', wskazujący początek adresu bloku ECC, zamiast pierwszego 1 bitu adresu bloku ECC (LSB). Kod SYNC 'S' może być użyty jako sygnał synchronizacji do odtwarzania adresu bloku ECC lub jako znacznik detekcji, do detekcji początku adresu bloku ECC.

Obecnie zostanie opisana zawartość sektora 1. Spośród ramek od #0 do #25 sektora 1, w ramkach od #0 do #12 (pierwsze ramki), zagrzebany jest trzeci 1 bit spośród 32 bitów adresu bloku ECC. W ramkach od #13 do #25 (drugie ramki), zagrzebana jest subinformacja czwartego 1 bitu spośród 32 bitów adresu bloku ECC. Jak pokazano na fig. 11, w sektorze 1, zagrzebana jest 2-bitowa informacja ('0' i '1') jako porcja ID bloku.

W ten sposób, 32-bitowy ID bloku jest reprezentowany przez kombinację 2-bitowej informacji z każdego z 16 sektorów 1125.

W przypadku, gdy blok ECC ma długość 32 kB, a jedna jednostka bloku 1141 jest podzielona na 16 sektorów 1125, 32-bitowy blok może być otrzymany przez zapisywanie 2-bitowej subinformacji w każdym sektorze 1125.

W przypadku, gdy blok ECC ma długość 32 kB, jeden ID bloku jest reprezentowany przez 16 sektorów, jak to opisano powyżej. W przypadku, gdy blok ECC ma długość 64 kB, jedna jednostka bloku 1141 ma 32 sektory 1125. W sektorach od 16 do 31, powtórzony jest opis zawartości sektorów od 0 do 15. Mianowicie informacja w 16 sektorach (grupa subinformacji jest opisana dwukrotnie).

Ponieważ subinformacja jest zapisywana z powtórzeniem jednostki bloku 1141, ID bloku jest ostatecznie określony przez odczyt tylko 16 sektorów, tzn. 32 kB (2 kB x 16). Dlatego przetwarzanie końcowe (odczyt danych, zapis danych, itd.) może być szybko przeprowadzone. Ponieważ ID bloku jest powtórzony dwukrotnie w jednostce bloku 1141, w ten sposób zwiększona jest niezawodność odczytu ID bloku.

Zamiast dwukrotnego zapisywania ID bloku w jednostce bloku 1141, można zawrzeć inną informację niż ID bloku. Na przykład, w grupie subinformacji może być zawarty numer porządku ID bloku. Numer porządku może być użyty do ostatecznego określenia numeru adresu w oparciu o większość. Ponadto numer taki dostarcza użytecznej informacji do przetwarzania sygnału, na przykład, który sektor 1125 w bloku jest obecnie czytany lub jaka grupa subinformacji w bloku jest nieprawidłowa.

W przypadku dyskowego nośnika optycznego mającego wiele powierzchni lub warstw zapisu, numer porządku warstwy zapisu może być zawarty w grupie subinformacji. W ten sposób, powierzchnia zapisu może być łatwo identyfikowana, jak to opisano powyżej w odniesieniu do fig. 16.

W tym przykładzie ID bloku ma 32 bity. Liczba bitów informacji adresowej nie jest ograniczona do 32, ale może być dowolną niezbędną liczbą zgodną na przykład z ilością danych, które mają być zapisywane na dyskowym nośniku optycznym lub typem i systemem kodu korekcji błędów.

W tym przykładzie, jednostka bloku jest podzielona na 32 sektory z N=32 (lub 16 sektorów z N=16). Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej liczby sektorów.

W tym przykładzie, subinformacja jest zapisywana w 26 ramkach zawartych w każdym sektorze z M=26. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej liczby ramek.

W tym przykładzie, subinformacja jest zapisywana po zmodulowaniu na wychylenia o kształcie zęba piły. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do wychyleń o takim kształcie. Subinformacja może być zapisana po zmodulowaniu na odchylenia mające kształty przedstawione na przykład na fig. 4 lub 7.

W tym przykładzie, znacznik bloku jest odciętą porcją ścieżkowego rowka. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej postaci znacznika bloku. Na przykład, znacznik bloku może być na przykład modulowany na wychylenia mające kształt przedstawiony na fig. 5 lub 6.

P r z y k ł a d 9

Na fig. 13 przedstawiono ścieżkowy rowek 1302 zgodnie z przykładem 9 niniejszego wynalazku. Ścieżkowy rowek 1302 może być tworzony w dyskowym nośniku optycznym 20 przedstawionym na fig. 2, zamiast ścieżkowego rowka 102 przedstawionego na fig. 1. Jak przedstawiono na fig. 13, ścieżkowy rowek 1302 ma kształty różniące się z bloku na blok. Na fig. 13 znacznik bloku (znacznik identyfikujący) 1310 jest odciętą porcją ścieżkowego rowka 1302 i przedstawia indeks wskazujący przedni koniec każdego bloku.

PL 209 249 B1

Każdy blok jest podzielony na N sektorów 1325 (N = 32 lub 16), a każdy sektor 1325 jest dzielony na M ramek oznaczonych od #0 do #25 (M=26). Każda ramka ma założoną w sposób okresowy liczbę wychyleń 1326 i 1327. Wychylenia 1326 i 1327 mają różniące się od siebie założone z góry kształty, które reprezentują subinformację ('0', '1', lub 'S'). Jeden typ subinformacji ('0', '1' lub 'S') jest reprezentowany przez jeden kształt wychyleń 1326 lub 1327. Typ subinformacji i kształt wychyleń (wychylenia 1326 lub 1327) są w relacji wzajemnie jednoznacznej. Mówiąc bardziej szczegółowo, oba wychylenia 1326 i 1327 mają ogólnie kształt zębów piły i mają różne kształty wznoszące (lub nachylenie zbocza narastającego) i kształty opadające (nachylenie zbocza opadającego). Wychylenia 1326 i 1327 są tworzone zgodnie z typem subinformacji ('0' lub '1'). Łańcuch subinformacji jest reprezentowany przez kombinację piłokształtnych wychyleń 1326 i 1327.

Różnica w nachyleniu zbocza narastającego i nachyleniu zbocza opadającego między piłokształtnymi wychyleniami 1326 i 1327 może być łatwo wykryta za pomocą różnicowego przeciwsobnego sygnału detekcji w sposób następujący. Skanująca wiązka laserowa jest skierowana na ścieżkowy rowek 1302 i generowany jest sygnał różnicowy wskazujący różnicę między ilościami światła odebranymi przez obszary detekcji elementu odbierającego światło, dzielonego wzdłuż kierunku prostopadłego do ścieżkowego rowka 1302 (kierunek promieniowy) dyskowego nośnika optycznego 20 (tzn. sygnał przeciwsobny). A zatem uzyskany jest sygnał detekcji mający nachylenie zbocza narastającego i opadającego, które zmieniają się zgodnie z tym, czy uzyskana jest subinformacja '0' lub '1'. Ta różnica między nachyleniem zbocza narastającego i opadającego może być łatwo identyfikowana, na przykład przez różniczkowanie sygnału detekcji.

A zatem typ subinformacji może być wykryty przez wielkość wartości uzyskanej jako wynik różniczkowania. Przy stosowaniu różniczkowania zwiększona jest naturalnie składowa szumu. W dyskowym nośniku optycznym, mającym gorszy stosunek sygnału do szumu, należy oczekiwać błędu detekcji. W analizowanym przykładzie każdy wzorzec wychyleń 1326 i 1327 jest powtórzony wiele razy, aby wzmóc niezawodność detekcji.

Zasadnicza informacja jest zapisywana w jednostce bloku 1341 wzdłuż ścieżkowego rowka 1302 od znacznika bloku 1310. Jednostka bloku 1341 ma założoną długość, na przykład 64 kB (lub 32 kB). Zasadnicza informacja może być zapisywana jako znaczniki zapisu 28. Jednostka bloku jest jednostką do przetwarzania informacji i jest na przykład blokiem ECC. Jednostka bloku 1341 jest podzielona na 32 sektory 1325 gdy N=32 (lub 16 sektorów 1325 gdy N=16). Każdy sektor 1325 jest podblokiem mającym długość 2 kB. Każdy sektor 1325 jest podzielony na 26 ramek od #0 do #25 gdy M=26. Na przednim końcu każdej z ramek od #0 do #25 zapisywany jest znacznik synchronizacji SYNC, jako sygnał synchronizacji użyty do odtwarzania danych.

Ramka jest podstawową jednostką informacji zapisywaną na ścieżkowym rowku 1302. Na fig. 13 ramka #0 jest reprezentowana przez numer odniesienia 1322, a ramka #1 jest reprezentowana przez numer odniesienia 1323. Jak to przedstawiono za pomocą ramek 1322 i 1323, każda ramka zawiera jeden typ wychyleń utworzony zawczasu w sposób okresowy. W ten sposób 1-bitowa subinformacja '0', '1' lub 'S' jest opisana w każdej z ramek 1322 i 1323. 26-bitowa (M=26) grupa subinformacji zawarta w każdym sektorze 1325 wskazuje co najmniej porcję ID bloku (informacji adresowej) odpowiadającej jednostki bloku 1141.

ramek w każdym sektorze 1325 dzieli się, na przykład, na pierwszych 13 ramek (ramki od #0 do #12; pierwsza grupa ramek) i drugich 13 ramek (ramki od #13 do #25; druga grupa ramek). W 13 ramkach pierwszych ramek, te same kształty wychyleń są tworzone zawczasu w sposób okresowy. W 13 ramkach drugich ramek, te same kształty wychyleń są tworzone zawczasu w sposób okresowy. A zatem 2-bitowa subinformacja '0', '1' lub 'S' jest opisana w każdym sektorze 1325. 32 bitowa subinformacja w każdym sektorze 1325 wskazuje co najmniej porcję ID bloku (informacji adresowej) odpowiadającej jednostki bloku 1341.

ID bloku może zawierać kod korekcji błędów, kod wykrywania błędów, lub kod parzystości, lub podobne, do korekcji lub detekcji sygnałów detekcji, dodatkowo do informacji wskazującej adres.

Na fig. 14 przedstawiono przykładowy format subinformacji zapisywanej w sektorach 1325 w jednostce bloku 1341 i ramek od #0 do #25. W skrajnie lewej sekcji tabeli na fig. 14 przedstawiono numery sektorów. Po jej prawej stronie, przedstawiono informację zapisaną w ramkach każdego sektora.

Obecnie zostanie opisana zawartość sektora 0. We wszystkich ramkach od #0 do #25 sektora 0, zagrzebany jest pierwszy 1 bit spośród 32 bitów adresu bloku ECC (LSB). Jak pokazano na fig. 14, w sektorze 0, zagrzebana jest 1-bitowa subinformacja ('0' lub '1').

PL 209 249 B1

Obecnie zostanie opisana zawartość sektora 1. We wszystkich ramkach od #0 do #25 sektora 1, zagrzebany jest pierwszy 1 bit spośród 32 bitów adresu bloku ECC (LSB). Jak pokazano na fig. 14, w sektorze 1, zagrzebana jest 1-bitowa subinformacja B0 ('0' lub '1').

W sektorze 1, powtórzona jest subinformacja B0 zagrzebana w sektorze 0.

Obecnie zostanie opisana zawartość sektora 2. We wszystkich ramkach od #0 do #25 sektora 2, zagrzebany jest drugi 1 bit spośród 32 bitów adresu bloku ECC. Jak pokazano na fig. 14, w sektorze 2, zagrzebana jest 1-bitowa subinformacja B1 ('0' lub '1').

Obecnie zostanie opisana zawartość sektora 3. We wszystkich ramkach od #0 do #25 sektora 3, zagrzebany jest drugi 1 bit spośród 32 bitów adresu bloku ECC. Jak pokazano na fig. 14, w sektorze 3, zagrzebana jest 1-bitowa subinformacja B1 ('0' lub '1').

W sektorze 3, powtórzona jest subinformacja B1 zagrzebana w sektorze 2.

W ten sposób, w sektorach o numerach parzystych, aż do sektora 12, są odpowiednio zagrzebane trzeci, piąty i siódmy 1 bit spośród 32 bitów adresu bloku ECC. W sektorach o numerach nieparzystych (N), aż do sektora 13, jest zagrzebana ta sama subinformacja jak w numerach parzystych sektorów (N-1).

Poniżej zostanie opisana zawartość sektorów od 14 do 24.

Obecnie zostanie opisana zawartość sektora 14. We wszystkich ramkach od #0 do #25 sektora 14, zagrzebany jest ósmy 1 bit spośród 32 bitów adresu bloku ECC. Jak pokazano na fig. 14, w sektorze 14, zagrzebana jest 1-bitowa subinformacja B7 ('0' lub '1').

Obecnie zostanie opisana zawartość sektora 15. We wszystkich ramkach od #0 do #25 sektora 15, zagrzebany jest dziewiąty 1 bit spośród 32 bitów adresu bloku ECC. Jak pokazano na fig. 14, w sektorze 15, zagrzebana jest 1-bitowa subinformacja B8 ('0' lub '1').

Podobnie opisywana jest 1-bitowa subinformacja aż do sektora 24.

Obecnie zostanie opisana zawartość sektora 25. Spośród ramek od #0 do #25 sektora 25, w ramkach od #0 do #12 (pierwsza grupa ramek), zagrzebany jest dziewiętnasty 1 bit spośród 32 bitów adresu bloku ECC. Jak pokazano na fig. 14, w pierwszej grupie ramek sektora 25, zagrzebana jest 1-bitowa subinformacja B18 ('0' lub '1').

Spośród ramek od #0 do #25 sektora 25, w ramkach od #13 do #25 (druga grupa ramek), zagrzebany jest dwudziesty 1 bit spośród 32 bitów adresu bloku ECC. Jak pokazano na fig. 14, w drugiej grupie ramek sektora 25, zagrzebana jest 1-bitowa subinformacja B19 ('0' lub '1').

Obecnie zostanie opisana zawartość sektora 26. Spośród ramek od #0 do #25 sektora 26, w ramkach od #0 do #12 (pierwsza grupa ramek), zagrzebany jest dwudziesty pierwszy 1 bit spośród 32 bitów adresu bloku ECC. Jak pokazano na fig. 14, w pierwszej grupie ramek sektora 26, zagrzebana jest 1-bitowa subinformacja B20 ('0' lub '1').

Spośród ramek od #0 do #25 sektora 26, w ramkach od #13 do #25 (druga grupa ramek), zagrzebany jest dwudziesty drugi jeden bit spośród 32 bitów adresu bloku ECC. Jak pokazano na fig. 14, w drugiej grupie ramek sektora 26, zagrzebana jest 1-bitowa subinformacja B21 ('0' lub '1').

Podobnie opisywana jest 1-bitowa subinformacja aż do sektora 31.

Jak to opisano powyżej, w tym przykładzie, liczba sektorów i liczba ramek, w których opisana jest subinformacja zmienia się zgodnie z pozycją bitu ID bloku (tzn. młodszy bit, lub straszy bit). W tym przykładzie subinformacja B0 jest bitem mniej znaczącym (LSB), a subinformacja B31 jest bitem bardziej znaczącym (HSB).

W systemie do ciągłego odczytu danych zapamiętanych, na przykład na dysku optycznym, ID bloku danych, które są odczytywane w sposób ciągły, zwiększa się od młodszego bitu sekwencyjnie. Między dwoma przyległymi identyfikatorami ID bloków, wartość ID bloku różni się tylko o „1. Dlatego ID bloku może być określone po prostu przez czytanie kilku młodszych bitów ID bloku, który jest czytany, ponieważ pozostałe starsze bity mogą być estymowane na podstawie wartości, które jest czytana z ID bloku bezpośrednio poprzedzającego, lub wartości, która jest czytana z ID bloku, poprzedzającego bieżący ID bloku o określoną liczbę. W tym przypadku, niezawodność czytania kilku bitów młodszych ID bloku jest ważna. W tym przykładzie, bity młodsze ID bloku są rozmieszczone w wielu sektorach, tzn. w większej ich liczbie niż pozostałe starsze bity, jak to pokazano na fig. 14. Dlatego może być zwiększona niezawodność odczytu młodszych bitów ID bloku i niezawodność odczytu ID bloku.

W tym przykładzie ID bloku ma 32 bity. Liczba bitów informacji adresowej nie jest ograniczona do 32, ale może być dowolną niezbędną liczbą zgodną na przykład z ilością danych, które mają być zapisywane na dyskowym nośniku optycznym lub typem i systemem kodu korekcji błędów.

PL 209 249 B1

W tym przykładzie, jednostka bloku jest podzielona na 32 sektory z N=32 (lub 16 sektorów z N=16). Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej liczby sektorów.

W tym przykładzie, subinformacja jest zapisywana w 26 ramkach zawartych w każdym sektorze z M=26. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej liczby ramek.

W tym przykładzie, subinformacja jest zapisywana po zmodulowaniu na wychylenia o kształcie zębów piły. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do wychyleń o takim kształcie. Subinformacja może być zapisana po zmodulowaniu na odchylenia mające kształty przedstawione na przykład na fig. 4 lub 7.

W tym przykładzie, znacznik bloku jest odciętą porcją ścieżkowego rowka. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej postaci znacznika bloku. Na przykład, znacznik bloku może być na przykład modulowany na wychylenia mające kształt przedstawiony na fig. 5 lub 6.

P r z y k ł a d 10

Na fig. 15 przedstawiono ścieżkowy rowek 1502 zgodnie z przykładem 10 niniejszego wynalazku. Ścieżkowy rowek 1502 może być tworzony w dyskowym nośniku optycznym 20 przedstawionym na fig. 2, zamiast ścieżkowego rowka 102 przedstawionego na fig. 1. Jak przedstawiono na fig. 15, ścieżkowy rowek 1502 ma kształty, które są różne z bloku na blok. Na fig. 15 znacznik bloku (znacznik identyfikujący) 1510 jest odcięta porcją ścieżkowego rowka 1502 i przedstawia indeks wskazujący przedni koniec każdego bloku.

Każdy blok jest podzielony na N sektorów 1525 (N=32 lub 16), a każdy sektor 1525 jest dzielony na M ramek oznaczonych od #0 do #25 (M=26). Każda ramka ma założoną liczbę wychyleń 1526 i 1527 w sposób okresowy. Wychylenia 1526 i 1527 mają różniące się od siebie założone z góry kształty, które reprezentują subinformację ('0', '1', lub 'S'). Jeden typ subinformacji ('0', '1', lub 'S') jest reprezentowany przez jeden kształt wychyleń 1526 lub 1527. Typ subinformacji i kształt wychyleń (wychylenia 1526 lub 1527) są w relacji wzajemnie jednoznacznej. Mówiąc bardziej szczegółowo, oba wychylenia 1526 i 1527 mają ogólnie kształt zębów piły i mają różne kształty wznoszące (lub nachylenie zbocza narastającego) i kształty opadające (nachylenie zbocza opadającego). Wychylenia 1526 i 1527 są tworzone zgodnie z typem subinformacji ('0', lub '1'). Łańcuch subinformacji jest reprezentowany przez kombinację piłokształtnych wychyleń 1526 i 1527.

Różnica w nachyleniu zbocza narastającego i nachyleniu zbocza opadającego między piłokształtnymi wychyleniami 1526 i 1527 może być łatwo wykryta za pomocą różnicowego przeciwsobnego sygnału detekcji w sposób następujący. Skanująca wiązka laserowa jest skierowana na ścieżkowy rowek 1502 i generowany jest sygnał różnicowy wskazujący różnicę między ilościami światła odebranymi przez obszary detekcji elementu odbierającego światło, dzielonego wzdłuż kierunku prostopadłego do ścieżkowego rowka 102 (kierunek promieniowy) dyskowego nośnika optycznego 20 (tzn. sygnał przeciwsobny). A zatem uzyskany jest sygnał detekcji mający nachylenie zbocza narastającego i opadającego, które zmieniają się zgodnie z tym, czy uzyskana jest subinformacja '0' lub '1'. Ta różnica między nachyleniem zbocza narastającego i opadającego może być łatwo identyfikowana, na przykład przez różniczkowanie sygnału detekcji.

A zatem typ subinformacji może być wykryty przez wielkość wartości uzyskanej jako wynik różniczkowania. Przy stosowaniu różniczkowania zwiększona jest naturalnie składowa szumu. W dyskowym nośniku optycznym, mającym gorszy stosunek sygnału do szumu, należy oczekiwać błędu detekcji. W tym przykładzie każdy wzorzec wychyleń 1526 i 1527 jest powtórzony wiele razy, aby wzmóc niezawodność detekcji.

Zasadnicza informacja jest zapisywana w jednostce bloku 1541 wzdłuż ścieżkowego rowka 1502 od znacznika bloku 1510. Jednostka bloku 1541 ma założoną długość, na przykład 64 kB (lub 32 kB). Zasadnicza informacja może być zapisywana jako znaczniki zapisu 28. Jednostka bloku jest jednostką do przetwarzania informacji i jest na przykład blokiem ECC. Jednostka bloku 1541 jest podzielona na 32 sektory 1525 gdy N=32 (lub 16 sektorów 1525 gdy N=16). Każdy sektor 1525 jest podblokiem mającym długość 2 kB. Każdy sektor 1525 jest podzielony na 26 ramek od #0 do #25 gdy M=26. Na przednim końcu każdej z ramek od #0 do #25 zapisywany jest znacznik synchronizacji SYNC, jako sygnał synchronizacji użyty do odtwarzania danych.

Ramka jest podstawową jednostką informacji zapisywaną na ścieżkowym rowku 1502. Na fig. 15 ramka #0 jest reprezentowana przez numer odniesienia 1522, a ramka #1 jest reprezentowana przez numer odniesienia 1523. Jak to przedstawiono za pomocą ramek 1522 i 1523, każda ramka zawiera utworzony zawczasu w sposób okresowy jeden typ wychyleń. W ten sposób 1-bitowa subinformacja '0', '1' lub 'S' jest opisana w każdej z ramek 1522 i 1523. Subinformacja jest opisana jako

PL 209 249 B1 informacja SYNC. 26-bitowa (M=26) grupa subinformacji zawarta w każdym sektorze 1525 wskazuje co najmniej porcję ID bloku (informacji adresowej) odpowiadającej jednostki bloku 1541.

1-bitowa subinformacja jest przyporządkowana do jednej ramki, a stąd 32-bitowy ID bloku jest zagrzebany w ciągłych 32 ramkach (grupa subinformacji).

ID bloku może zawierać kod korekcji błędów, kod wykrywania błędów, lub kod parzystości, lub podobne, do korekcji lub detekcji sygnałów detekcji, dodatkowo do informacji wskazującej adres.

Jak to opisano powyżej, ID bloku jest reprezentowany przez kombinację 1-bitowych informacji, które są przyporządkowane do każdej z 32 ramek. A mianowicie cały ID bloku jest reprezentowany przez 32-bitową grupę subinformacji.

Gdy blok ECC ma długość 64 kB, każdy blok zawiera 32 sektory. Odpowiednio, jeden blok zawiera 832 ramki (=32 x 26). Gdy ID bloku jest reprezentowany przez 32 ramki (jedna grupa ramek), ID bloku może być powtórzony 26 razy (tzn. ten sam ID bloku jest opisany w 26 grupach ramek) w jednostce bloku 1541.

Gdy blok ECC ma długość 32 kB, każdy blok zawiera 16 sektorów. Odpowiednio, jeden blok zawiera 416 ramek (=16 x 26). Gdy ID bloku jest reprezentowany przez 32 ramki (jedna grupa ramek), ID bloku może być powtórzony 13 razy (tzn. ten sam ID bloku jest opisany w 13 grupach ramek) w jednostce bloku 1541.

W ten sposób, ID bloku jest reprezentowany przez 32 ramki (jedna grupa ramek), a ID bloku jest opisany wiele razy w jednostce bloku 1541.

A zatem ID bloku jest ostatecznie określony przez odczyt tylko 32 ramek. Dlatego przetwarzanie końcowe (odczyt danych, zapis danych, itd.) może być szybko przeprowadzone.

Ponieważ ID bloku jest powtórzony wielokrotnie w jednostce bloku 1541, może być w ten sposób zwiększona niezawodność odczytu ID bloku.

Informacja inna, niż ID bloku, może być zawarta w sposób opisany powyżej w odniesieniu do fig.16, chociaż ilość powtórzeń ID bloku w jednostce bloku 1541 jest w takim przypadku zmniejszona. Na przykład, w grupie subinformacji może być zawarty numer porządku ID bloku. Numer porządku może być użyty do ostatecznego określenia numeru adresu w oparciu o większość. Ponadto, numer taki dostarcza użytecznej informacji do przetwarzania sygnału, na przykład, który sektor 1525 w bloku jest teraz czytany, lub która grupa subinformacji w bloku jest nieprawidłowa.

W przypadku dyskowego nośnika optycznego mającego wiele powierzchni, lub warstw zapisu, numer porządku warstwy zapisu może być zawarty w grupie subinformacji. W ten sposób powierzchnia zapisu może być łatwo identyfikowana. Na przykład, jeden z czterech tych samych numerów porządku na fig. 16 może być zastąpionych przez numer porządku warstwy zapisu. A zatem powierzchnia zapisu może być łatwo identyfikowana.

W tym przykładzie ID bloku ma 32 bity. Liczba bitów informacji adresowej nie jest ograniczona do 32 i może to być dowolna niezbędna liczba, na przykład zgodna z ilością danych, które mają być zapisane na dyskowym nośniku optycznym, lub typem i systemem kodu korekcji błędów.

W niniejszym przykładzie jednostka bloku jest podzielona na 32 sektory przy N=32 (lub 16 sektorów przy N=16). Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej liczby sektorów.

W niniejszym przykładzie subinformacja jest zapisywana w 26 ramkach w każdym z sektorów przy M=26. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej liczby ramek.

W niniejszym przykładzie subinformacja jest zapisywana po jej zmodulowaniu na wychylenia w kształcie zębów piły. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do wychyleń o takim kształcie. Subinformacja może być zapisywana po jej zmodulowaniu na wychylenia o innych kształtach, na przykład tych przedstawionych na fig. 4 lub 7.

W niniejszym przykładzie, znacznik bloku jest odciętą porcją ścieżkowego rowka. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej formy znacznika bloku. Na przykład, znacznik bloku może być modulowany na wychylenia mające kształty przedstawione na fig. 5 lub 6.

P r z y k ł a d 11

Na fig. 22 przedstawiono ścieżkowy rowek 1602 zgodnie z przykładem 11 niniejszego wynalazku. Ścieżkowy rowek 1602 może być tworzony w dyskowym nośniku optycznym 20 przedstawionym na fig. 2, zamiast ścieżkowego rowka 102 przedstawionego na fig. 1. Jak przedstawiono na fig. 22, ścieżkowy rowek 1602 ma kształty, które różnią się z bloku na blok.

W odniesieniu do fig. 22, blok ECC, który jest jednostką tworzącą adres bloku, jest podzielony na cztery sekcje PID od PID0 do PID3. Sekcje PID, a mianowicie PID0, PID1, PID2 i PID3 są oznaczone odpowiednio numerami odniesienia 2202, 2204, 2206 i 2208. Sekcje PID 2202, 2204, 2206

PL 209 249 B1 i 2208 są poprzedzone odpowiednio przez sekcje buforowe od 0 do 3. Sekcje buforowe 0, 1, 2 i 3 są odpowiednio oznaczone numerami odniesienia 2201, 2203, 2205 i 2207. Każda z sekcji buforowych 2201,2203, 2205 i 2207 zawiera znacznik bloku (znacznik identyfikacyjny) 2220. Na fig. 22 znacznik bloku (znacznik identyfikacyjny) 2220 jest odciętą porcją w ścieżkowym rowku 1602 i reprezentuje indeks wskazujący przedni koniec każdej sekcji PID.

Jak to opisano powyżej, blok jest dzielony na cztery sekcje PID (N=4), a każda sekcja PID jest dalej dzielona na M ramek (M=52). Każda ramka (np. każda z ramek 2222, 2223, 2224 i 2225) ma założoną liczbę wychyleń 2226, 2227, 2229 lub 2230 wzdłuż ścieżkowego rowka 1602 od znacznika bloku 2220. Wychylenia 2226, 2227, 2229 lub 2230 mają różniące się od siebie założone z góry kształty, które reprezentują subinformację ('0', '1', 'S', lub 'B'). Jeden typ subinformacji ('0', 'S', lub 'B') jest reprezentowany przez jeden kształt wychyleń 2226, 2227, 2229 lub 2230. Typ subinformacji i kształt wychyleń (wychylenia 2226, 2227, 2229 lub 2230) są w relacji wzajemnie jednoznacznej. Mówiąc bardziej szczegółowo, wszystkie wychylenia 2226, 2227 i 2228 mają ogólnie kształt zębów piły, a wychylenie 2230 kształt fali sinusoidalnej. Wychylenia 2226, 2227, 2228 i 2230 mają różne kształty wznoszące (lub nachylenie zbocza narastającego) i kształty opadające (nachylenie zbocza opadającego). Wychylenia 2226, 2227, 2229 lub 2230 są tworzone zgodnie z typem subinformacji ('0', '1', 'S', lub 'B').

Różnica w nachyleniu zbocza narastającego i nachyleniu zbocza opadającego między wychyleniami 2226, 2227, 2229 i 2230 może być łatwo wykryta za pomocą różnicowego przeciwsobnego sygnału detekcji w sposób następujący. Skanująca wiązka laserowa jest skierowana na ścieżkowy rowek 1602 i generowany jest sygnał różnicowy wskazujący różnicę między ilościami światła odebranymi przez obszary detekcji elementu odbierającego światło, dzielonego wzdłuż kierunku prostopadłego do ścieżkowego rowka 1602 (kierunek promieniowy) dyskowego nośnika optycznego 20 (tzn. sygnał przeciwsobny). A zatem uzyskany jest sygnał detekcji mający nachylenie zbocza narastającego i opadającego, które zmieniają się zgodnie z tym, czy uzyskana jest subinformacja '0', '1', 'S' lub 'B'. Ta różnica między nachyleniem zbocza narastającego i opadającego może być łatwo identyfikowana, na przykład przez różniczkowanie sygnału detekcji.

A zatem typ subinformacji może być wykryty przez wielkość wartości uzyskanej jako wynik różniczkowania. Przy stosowaniu różniczkowania zwiększona jest naturalnie składowa szumu. W dyskowym nośniku optycznym, mającym gorszy stosunek sygnału do szumu, należy oczekiwać błędu detekcji. W tym przykładzie, każdy wzorzec wychyleń 2226, 2227, 2229 i 2230 jest powtórzony wiele razy, aby zwiększyć niezawodność detekcji.

Obecnie opisana będzie zawartość sekcji PID. Każda sekcja PID zawiera 52 ramki, z których każda ma 372 bajty, a więc sekcja ma długość 19344 bajty (= 372 x 52). Sekcja PID 2202 (PID0) zawiera 8-bitową informację PID 2209, 24-bitową informację adresową bloku 2210, 16-bitową informację IED 2211, oraz 4-bitowy znacznik adresowy (AM) 2212.

Informacja PID 2209 reprezentuje numer odpowiadającej sekcji PID (tzn. czy informacją PID jest PID0, PID1, PID2 lub PID3). Informacja adresowa bloku 2210 jest informacją adresową przyporządkowaną do każdego bloku i jest wspólna dla PID0 do PID3 tego samego bloku ECC. Informacja IED 221 jest kodem detekcji błędu ID generowanym z informacji PID 2209 i informacji adresowej bloku 2210.

Znacznik adresowy 2212 jest umieszczony na tylnym końcu sekcji PID 2202 (tylny koniec) i jest używany do detekcji przedniego końca sekcji PID 2204, który występuje bezpośrednio po sekcji PID 2202. Znacznik adresowy 2211 zawiera subinformację B z użyciem wychylenia w kształcie fali sinusoidalnej taką, jak na przykład wychylenie 2230 w ramce 2225 dodatkowo do subinformacji '1', '0' lub 'S'. Znacznik adresowy 2212 jest reprezentowany przez kombinację subinformacji 'S' zapisanej przez wychylenie 2229 w ramce 2224 i subinformacji 'B'. Na przykład, znacznik adresowy 2212 ma 4-bitową informacje 'SBBS'. Gdy wykryty jest taki wzorzec, przygotowana jest detekcja następnej sekcji buforowej lub sekcji PID.

Ponieważ subinformacja 'B' jest użyta tylko do znacznika adresowego, znacznik adresowy jest łatwo odróżnialny od sekcji mających inną informację. A zatem może być zwiększona precyzja detekcji znacznika adresowego.

Obecnie opisana zostanie zawartość sekcji buforowej. W odróżnieniu od sekcji PID, każda sekcja buforowa ma znacznik bloku 2220 zapisany uprzednio na dysku. Znacznikiem bloku 2220 jest na przykład znacznik lustrzany, który jest odciętą porcją ścieżkowego rowka 1602, jak to pokazano na

PL 209 249 B1 opisanej poniżej fig. 17. Sekcja buforowa 2201 poprzedza sekcję PID 2202 (PID0) i jest również przednim końcem bloku ECC.

Sekcje buforowe od 0 do 3 są zapewnione zawczasu, odpowiednio przed PID0 do PID3 i mają długość 93 bajtów. Znacznik bloku (znacznik lustrzany) 2220 ma długość około 2 bajtów. W każdej sekcji buforowej mogą być zapisywane dane fikcyjne, aby zwiększyć precyzję detekcji znacznika bloku 2220.

Użytymi danymi fikcyjnymi może być na przykład informacja zawierająca po prostu powtórzenia znaczników 4T i odstępów 4T. A zatem znacznik zapisu składowej o pojedynczej częstotliwości i znacznik bloku mogą być rozdzielone częstotliwościowo dla łatwiejszej detekcji. A zatem znacznik bloku może być łatwiej wykryty.

Jak to opisano powyżej, blok ECC jest dzielony na cztery sekcje PID, a każda sekcja PID jest poprzedzona przez sekcję buforową. W każdej sekcji buforowej tworzony jest znacznik bloku wskazujący przedni koniec sekcji PID. Takie sekcje PID są powtórzone w bloku ECC. Ponieważ ID bloku jest ostatecznie określony przez 1/4 bloku tylko do odczytu, może być szybko przeprowadzone przetwarzanie końcowe (odczyt danych, zapis danych, itd.).

Ponieważ ID bloku jest powtarzany wiele razy w bloku ECC, zwiększona jest niezawodność odczytu ID bloku.

W tym przykładzie blok ECC jest podzielony na cztery sekcje PID. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej liczby sekcji PID. Jeden blok EC może być podzielony na dowolną całkowitą liczbę sekcji PID.

W niniejszym przykładzie subinformacja jest zapisywana po jej zmodulowaniu na wychylenia w kształcie zębów piły. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do wychyleń o takim kształcie. Subinformacja może być zapisywana po jej zmodulowaniu na wychylenia o kształtach przedstawionych, na przykład, na fig. 4 lub 7.

W niniejszym przykładzie, znacznik bloku jest odciętą porcją ścieżkowego rowka. Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej formy znacznika bloku. Na przykład znacznik bloku może być modulowany na wychylenia mające kształty przedstawione, na przykład, na fig. 5 lub 6. Alternatywnie, znacznik bloku może być modulowany na wychylenia mające kształt, przedstawiony na przykład na fig. 17, 18 lub 19.

P r z y k ł a d 12

Na fig. 17 przedstawiono ścieżkowy rowek 1702 zgodnie z przykładem 12 niniejszego wynalazku. Ścieżkowy rowek 1702 jest otrzymywany przez modyfikację sekcji buforowej ścieżkowego rowka 1602 przedstawionego na fig. 22.

Na fig. 17 numer odniesienia 1701 reprezentuje sekcję buforową 0, a 1705 reprezentuje każdą z sekcji buforowej od 1 do 3. Ścieżkowy rowek 1702 mający kształt ciągłych wielu wychyleń w kształcie fali sinusoidalnej jest tworzony zawczasu na dysku, a każda sekcja buforowa ma długość 93 bajtów. Sekcja buforowa zawiera dziewięć wychyleń. Sekcja buforowa 0 ma znaczniki bloku 1703 i 1704, każdy jako odcięta porcja ścieżkowego rowka 1702, a każda z sekcji buforowych od 1 do 3 ma znacznik bloku 1706, jako odcięta porcja ścieżkowego rowka 1702.

Jak to opisano w przykładzie 11, sekcje buforowe od 0 do 3 poprzedzają sekcje PID i mogą być przednim końcem informacji adresowej. Dlatego wymagane jest zapewnienie zadawalająco wysokiego poziomu niezawodności odczytu sekcji buforowej od 0 do 3. W przypadku, gdy znacznik bloku jest powtórzony wiele razy (na przykład dwa razy) w sekcji buforowej; tzn. w przypadku gdy kilka tych samych znaczników bloku jest ustalonych w sekcji buforowej; znacznik bloku może być wykryty na dużym poziomie niezawodności nawet wtedy, gdy jeden ze znaczników bloku nie może być wykryty na skutek zakłóceń zewnętrznych, na przykład szumu lub defektu. W przypadku, gdy znacznik bloku jest powtórzony wiele razy z pewnym odstępem, prawidłowy znacznik bloku może być łatwo odróżnialny od pseudo znacznika bloku, który jest generowany przez szum, defekt lub podobne czynniki.

Liczba i kształt znaczników bloku tworzonych w sekcjach buforowych od 0 do 3 może być taka sama. Na przykład, jeden znacznik bloku 1703 może być ustalony w każdej sekcji buforowej od 0 do 3. Alternatywnie, jak to pokazano na fig. 17, liczba i kształty znaczników bloku tworzonych w sekcjach buforowych od 0 do 3 mogą być różne dla sekcji od 0 do 3. Na przykład, liczba znaczników bloku w sekcji buforowej 0 może być różna od tej w sekcjach od 1 do 3. W tym przypadku większa liczba znaczników bloku jest zapewniona w sekcji buforowej 0 niż w pozostałych sekcjach, aby zwiększyć niezawodność odczytu sekcji buforowej 0, działającej jako przedni koniec bloku ECC. Na fig. 17, dwa znaczniki bloku 1703 i 1704 są zapewnione w sekcji buforowej 0, podczas gdy jeden

PL 209 249 B1 znacznik bloku 1706 jest zapewniony w każdej z sekcji buforowych od 1 do 3. Gdy liczba lub kształt znaczników bloku tworzonych w sekcji buforowej 0 jest różna od liczby, lub kształtowników bloku tworzonych w sekcjach buforowych od 1 do 3, znacznik bloku sekcji buforowej 0 może być łatwo odróżnialny od znacznika bloku w pozostałych sekcjach buforowych. A zatem początkowy adres bloku ECC może być ostatecznie określony bez odczytu wszystkich sekcji PID.

Na fig. 17, znaczniki bloku są ustalone w tej samej pozycji, pod względem fazy wychylenia. Alternatywnie, jak to pokazano na fig. 18, znaczniki bloku mogą być ustalone w pozycjach mających różnicę fazową wychyleń 180 stopni (znaczniki bloku 1703 i 1804).

W tym przykładzie, każdy znacznik bloku ma długość fizyczną 2 bajtów, ale niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do takiej długości. Może być wybrana optymalnie zaprojektowana długość, która jest określona na podstawie plamki optycznej. Na przykład, jak to pokazano na fig. 19, znacznik bloku może mieć fizyczną długość 4 bajtów.

Gdy znacznik bloku może mieć fizyczną długość 4 bajtów, jak pokazano na fig. 19, fizyczna długość znacznika bloku w sekcji buforowej 0 może być różna od tej w sekcjach buforowych od 1 do 3. A zatem niezawodność odczytu znacznika bloku w sekcji buforowej 0 może być zwiększona. Gdy długość znacznika bloku tworzonego w sekcji buforowej 0 różni się od długości znacznika w sekcjach buforowych od 1 do 3, znacznik bloku w sekcji buforowej 0 może być łatwo odróżnialny od znacznika bloku w pozostałych sekcjach buforowych.

W odniesieniu do fig. 20, opisany będzie dyskowy nośnik optyczny, w którym znaczniki bloku są wstępnymi wgłębieniami tworzonymi w wyspach. Na fig. 20 przedstawiono ścieżkowy rowek 2002 w takim dyskowym nośniku optycznym. Ścieżkowy rowek 2002 jest otrzymany przez modyfikację sekcji buforowej ścieżkowego rowka 1602, przedstawionego na fig. 22. Na fig. 20 numer odniesienia 2001 reprezentuje sekcję buforową 0, a 2005 reprezentuje każdą z sekcji buforowej od 1 do 3. Znaczniki bloku 2004 tworzone są w wyspach 2003 między przyległymi porcjami ścieżkowego rowka 2002 sekcji buforowej 0. Znaczniki bloku 2004 są odciętymi porcjami w wyspie 2003. Gdy ścieżkowy rowek 2002 jest skanowany przez plamkę optyczną 2007, znaczniki bloku 2004 są skanowane w stanie przesuniętym od środka plamki optycznej 2007 o połowę ścieżki.

Znaczniki bloku 2004 tworzone na wyspie 2003, jak pokazano na fig. 20, mogą być wykryte z użyciem sygnału różnicowego wskazującego różnicę między ilościami światła odebranymi przez dwa podzielone obszary detekcji elementu odbierającego światło (np. sygnał przeciwsobny). Sekcje PID opisane powyżej są wykrywane z wykorzystaniem takiego sygnału różnicowego. Adres bloku może być wykryty z użyciem podobnego sygnału różnicowego. Dlatego adres bloku i sekcje PID mogą być wykryte bez przełączania sygnału różnicowego na sygnał sumacyjny. A zatem sekcja detekcji sygnału może mieć prostszą konfigurację układu elektrycznego.

W przypadku, gdy ustalonych jest kilka takich samych znaczników w jednej sekcji buforowej, jak znaczniki bloku 2004 na fig. 20, liczba znaczników bloku może być różna w sekcji buforowej 0, oraz w sekcjach buforowych od 1 do 3.

Na przykład, gdy sekcja buforowa 0 zawiera dwa znaczniki bloku 2204 i każda z sekcji buforowych od 1 do 3 ma jeden znacznik bloku 2204, może być zwiększona niezawodność odczytu znacznika bloku w sekcji buforowej. Gdy liczba znaczników tworzona w sekcji buforowej 0 jest różna od liczby znaczników w sekcjach buforowych od 1 do 3, znacznik bloku w sekcji buforowej 0 może być łatwo odróżnialny od znacznika bloku w pozostałych sekcjach buforowych.

W każdej sekcji buforowej mogą być zapisywane dane fikcyjne aby usprawnić precyzję detekcji znacznika bloku.

Użytymi danymi fikcyjnymi może być na przykład informacja zawierająca po prostu powtórzenia znaczników 4T i odstępów 4T. A zatem znacznik zapisu składowej o pojedynczej częstotliwości i znacznik bloku mogą być rozdzielone częstotliwościowo dla łatwiejszej detekcji. A zatem znacznik bloku może być łatwiej wykryty.

P r z y k ł a d 13,

Na fig. 21 przedstawiono sekcję PID 2100 dyskowego nośnika optycznego zgodnie z przykładem 13 niniejszego wynalazku. Sekcja PID 2100 jest otrzymana przez modyfikację PID0 do PID3 pokazanych na fig. 22. Sekcja PID 2100 zawiera 52 ramki, z których każda ma 372 bajty, za zatem ma długość 19344 bajtów (=372 x 52). Sekcja PID 2100 zawiera 8-bitową informację PID 2209, 24-bitową informację adresową bloku 2210, 16-bitową informację IED 2211, oraz 4-bitowy znacznik adresowy (AM) 2212, jako znacznik identyfikujący. Informacja PID 2209, informacja adresowa bloku 2210, oraz informacja IED 2211 są podobne do tych opisanych w przykładzie 11.

PL 209 249 B1

Znacznik adresowy 2211 jest umieszczony w tylnym końcu sekcji PID 2100 i jest użyty do detekcji przedniego końca sekcji PID, który jest bezpośrednio następnym po sekcji PID 2100. Znacznik adresowy 2211 jest jednostką 4 informacji, zawierającą subinformację 'B' dodatkowo do subinformacji '1', '0', lub 'S'. Znacznik adresowy 2211 jest reprezentowany przez kombinację subinformacji 'S' i subinformacji 'B'. Znacznik adresowy może być różną kombinacją subinformacji w każdej sekcji PID 2100. Na przykład, jak to pokazano na fig. 21, znacznik adresowy 2107 PID3, zawiera 4-bitową informacje 'SSSS'. Gdy taka kombinacja jest wykryta, zostaje zidentyfikowana jako znacznik adresowy 2107 PID3. A zatem może być przygotowana detekcja znacznika identyfikacji w sekcji buforowej poprzedzającej bezpośrednio kolejny PID0, lub adres PID0.

Każdy ze znaczników adresowych, 2101 PID0, 2103 PID1, 2105 PID2 zawiera 'SBBS', a więc jest różny od znacznika adresowego 2107 PID3. Ponieważ zawartości znacznika adresowego PID3 są różne od zawartości znaczników adresowych od PID0 do PID2, znacznik adresowy PID3 jest łatwo odróżnialny od znaczników adresowych pozostałych sekcji. A zatem możliwa jest większa precyzja detekcji znacznika adresowego PID3. Mianowicie przedni koniec bloku może być łatwiej wykryty przez taką kombinację subinformacji.

Znaczniki adresowe od PID0 do PID2 mogą być tworzone przez taki sam kształt wychyleń (tzn. taką samą kombinację subinformacji). Na przykład, wszystkie znaczniki adresowe od PID0 do PID2 mogą zawierać 'SBBS'.

Przedstawione na fig. 21 znaczniki adresowe 2101, 2103, 2105 i 2107, które mają informację reprezentowaną przez wychylenia ścieżkowego rowka, mogą być wykryte z wykorzystaniem sygnału różnicowego wskazującego różnicę między ilościami światła odebranymi przez dwa podzielone obszary detekcji elementu odbierającego światło (np. sygnał przeciwsobny). Informacja PID 2209, informacja adresowa bloku 2210 i informacja IEP 2211 są wykrywane z wykorzystaniem takiego sygnału różnicowego. Adres bloku, lub znacznik identyfikujący, poprzedzający każdą sekcję PID, może być wykryty z użyciem podobnego sygnału różnicowego. Dlatego przedni koniec każdej sekcji PID, przedni koniec bloku, oraz adres bloku mogą być wykryte bez przełączania sygnału różnicowego na sygnał sumacyjny i sygnał różnicowy. A zatem sekcja detekcji sygnału może mieć prostszą konfigurację układu elektrycznego.

Aby zwiększyć precyzję detekcji znaczników adresowych 2101,2103, 2105 i 2107, dane fikcyjne mogą być zapisane w porcjach ścieżkowego rowka odpowiadających znacznikom adresowym.

Użytymi danymi fikcyjnymi może być na przykład informacja zawierająca po prostu powtórzenia znaczników 4T i odstępów 4T. A zatem znacznik zapisu składowej o pojedynczej częstotliwości i znacznik bloku mogą być rozdzielone częstotliwościowo dla łatwiejszej detekcji. A zatem znacznik bloku może być łatwiej wykryty. Znaczniki adresowe przedstawione na fig. 21 mogą być wykryte z wykorzystaniem wspomnianego powyżej sygnału różnicowego. Dlatego znaczniki adresowe mogą być wykrywane przez zapisywanie właściwych danych użytkownika, zamiast danych fikcyjnych, w porcjach ścieżkowego rowka odpowiadających znacznikom adresowym.

Znacznik identyfikujący w sekcji buforowej i znacznik adresowy mogą być użyte w kombinacji. Znacznikiem identyfikacji w sekcji buforowej jest, na przykład, 2-bajtowy znacznik lustrzany, a zatem jest ustalony na zasadniczo wyższym poziomie precyzji pozycjonowania. Dlatego takie kombinowane użycie może zwiększyć precyzję pozycji, w której rozpoczęte jest zapisywanie w czasie łączenia dla dodatkowego zapisywania lub ponownego zapisywania.

P r z y k ł a d 15

Poniżej opisany będzie obszar początkowy, (lead-in area) oraz obszar końcowy (lead-out area) zgodnie z przykładem niniejszego wynalazku.

W odniesieniu do fig. 29, będzie opisany obszar początkowy i obszar końcowy konwencjonalnego dyskowego nośnika optycznego 3001. Dyskowy nośnik optyczny 3001 zawiera obszar początkowy 3003 ustalony w skrajnie wewnętrznym obszarze, obszar końcowy 3004 w skrajnie zewnętrznym obszarze, oraz obszar zapisywania i odtwarzania ustalony między obszarem początkowym 3003 oraz obszarem końcowym 3004. Na fig. 29 powiększono porcję 3007. Obszar początkowy 3003 ma wstępne zagłębienia 3006. Przez odczyt różnicy między odblaskowością między wstępnymi zagłębieniami i pozostałym obszarem, czytana jest informacja '0' lub '1'. Obszar początkowy 3003 ma informację zarządzania dyskiem zapisaną zawczasu. Informacja zarządzania dyskiem zawiera, na przykład, informacje o mocy odtwarzania dysku, serwoinformację, informacje o optymalnej mocy zapisu. Obszar zapisu i odtwarzania 3004 ma zawczasu tworzony ścieżkowy rowek 3002. Przez przeprowadzenie

PL 209 249 B1 kontroli śledzenia wzdłuż ścieżkowego rowka 3002, dane są zapisywane w ścieżkowym rowku 3002, lub też dane zapisane w ścieżkowym rowku 3002 są usunięte.

W konwencjonalnym dyskowym nośniku optycznym 3001, obszar początkowy 3003 i obszar końcowy 3005 różnią się od obszaru zapisu i odtwarzania 3004 kształtem wstępnych zagłębień 3006 i kształtem ścieżkowego rowka 3002. Dlatego muszą być użyte dwa systemy śledzące w sposób naprzemienny. Mówiąc bardziej szczegółowo, do obszarów początkowego i końcowego stosuje się śledzenie systemu różnicy fazy (DPD), a do obszaru zapisu i odtwarzania 3004 stosuje się śledzenie systemu przeciwsobnego wykorzystującego dyfrakcję przez ścieżkowy rowek 3002.

W przykładzie 15 niniejszego wynalazku, zapewniony jest dyskowy nośnik optyczny umożliwiający zastosowanie tego samego systemu śledzenia do obszarów początkowego, końcowego, oraz obszaru zapisu i odtwarzania. Taki dyskowy nośnik optyczny może uprościć operację śledzenia.

Od tego momentu opisywany będzie dyskowy nośnik optyczny zgodnie z przykładem 15.

Na fig. 23 przedstawiono dyskowy nośnik optyczny 2400 zgodnie z przykładem 15. Dyskowy nośnik optyczny 2400 zawiera obszar początkowy 2401, obszar zapisu i odtwarzania 2402, oraz obszar końcowy 2403. Obszar początkowy 2401 i obszar końcowy 2403 mają zapisaną zawczasu informację zarządzania dyskiem. Każdy z obszarów, początkowy 2401 i końcowy 2403, może mieć obszar inny od obszaru do zapisu danych użytkownika, tzn. obszar do próbnego zapisu. Na fig. 23, obszar początkowy 2401 może być ustalony w obszarze od krawędzi okręgu mającego promień 22.59 mm od środka dyskowego nośnika optycznego 2400, do krawędzi okręgu mającego promień 24.02 mm od środka dyskowego nośnika optycznego 2400. Obszar początkowy 2401 zawiera obszar zarządzania dyskiem (obszar od krawędzi okręgu mającego promień 22.59 mm od środka, do krawędzi okręgu mającego promień 24.00 mm od środka) zawierający zapisaną zawczasu informację zarządzania dyskiem. Obszar początkowy 2401 może zawierać również obszar wielokrotnego zapisu do próbnego zapisu na dyskowym nośniku optycznym lub napędzie. Jako zasada, informacja w obszarze zarządzania dyskiem podlega zakazowi nadpisania. W tym przykładzie, obszar początkowy 2401, oraz obszar końcowy 2403 oznaczają obszar zarządzania dyskiem.

W odniesieniu do fig. 34, opisany będzie ścieżkowy rowek 3631 tworzony w sposób spiralny w powierzchni zapisu dyskowego nośnika optycznego. Ścieżkowy rowek 3631 tworzony jest w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403. Ścieżkowy rowek 3631 jest ustalony z założonymi kształtami wychyleń 3626, 3627, i 3628 w szczególny sposób. Wychylenia 3626, 3627, i 3628 mają różniące się od siebie założone kształty i reprezentują subinformację ('0', '1', 'S', lub 'B'). Jeden typ subinformacji ('0', '1', 'S', lub 'B') jest reprezentowany przez jeden kształt wychyleń 3626, 3627 lub 3628. Typ subinformacji i postać piłokształtnych wychyleń (wychylenia 3626, 3627, lub 3628) są w relacji wzajemnie jednoznacznej. Mówiąc bardziej szczegółowo, wychylenia 3626 i 3627 mające ogólnie kształt zębów piły i wychylenia 3628, mające kształt fali sinusoidalnej, mają różne kształty wznoszące (lub nachylenie zbocza narastającego) i kształty opadające (nachylenie zbocza opadającego), jak to pokazano na fig. 34. Informacja zarządzania dyskiem jest reprezentowana przez łańcuch subinformacji przedstawiony jako kombinacja piłokształtnych wychyleń 3626, 3627 i wychylenia 3628.

Różnica w nachyleniu zbocza narastającego i nachyleniu zbocza opadającego między piłokształtnymi wychyleniami 3626, 3627, i wychyleniem 3628 może być łatwo wykryta za pomocą różnicowego przeciwsobnego sygnału detekcji w sposób następujący. Skanująca wiązka laserowa jest skierowana na ścieżkowy rowek 3631 i generowany jest sygnał różnicowy wskazujący różnicę między ilościami światła odebranymi przez obszary detekcji elementu odbierającego światło, dzielonego wzdłuż kierunku prostopadłego do ścieżkowego rowka 3631 (kierunek promieniowy) dyskowego nośnika optycznego 3400 (tzn. sygnał przeciwsobny). A zatem uzyskany jest sygnał detekcji mający nachylenie zbocza narastającego i nachylenie zbocza opadającego, które zmieniają się zgodnie z tym, czy uzyskana jest subinformacja '0' albo '1'. Ta różnica między nachyleniem zbocza narastającego i opadającego może być łatwo identyfikowana, na przykład przez różniczkowanie sygnału detekcji. Typ subinformacji może być wykryty przez wielkość wartości uzyskanej jako wynik różniczkowania. W obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403, subinformacja jest użyta jako informacja zarządzania dyskiem do obszaru zapisu i odtwarzania 2402.

Na fig. 34 ramka 3620 zawierająca znacznik bloku 3660 ma dziewięć utworzonych zawczasu wychyleń 3628 tak, aby wskazywać subinformację 'B'. Każda z 52 ramek 3621 po znaczniku bloku 3660 ma w sumie 36 piłokształtnych wychyleń 3626 i 3627 tak, aby wskazać subinformację '0' i subinformację '1'. W przypadku dyskowego nośnika optycznego 2400, w tym przypadku formatu

PL 209 249 B1

CLV, fizyczna częstotliwość dla której tworzone są piłokształtne wychylenia 3626 i 3627 jest stała i wynosi fb od ścieżki najbardziej wewnętrznej do najbardziej zewnętrznej.

W odniesieniu do fig. 24A i fig. 24B, obszary początkowy 2401 i końcowy 2403, będą porównane z obszarem zapisu i odtwarzania 2402.

Na fig. 24A przedstawiono ścieżkowy rowek 2502 w obszarze zapisu i odtwarzania 2402. Ramka 2510 zawierająca znacznik bloku 2520 ma dziewięć wychyleń 2528 (kształt fali sinusoidalnej) utworzonych zawczasu tak, aby wskazywać subinformację 'B'. Każda z 52 ramek 2511 występujących po znaczniku bloku 2520 ma w sumie 36 wychylenia 2526 i 2527 (kształt zębów piły) tak, aby wskazywać subinformację '0' i subinformację '1'. W przypadku dyskowego nośnika optycznego 2400, w tym przypadku formatu CLV, częstotliwość fizyczna, dla której tworzone są wychylenia 2526, 2527 i 2528, jest stała i wynosi fa od ścieżki najbardziej wewnętrznej do najbardziej zewnętrznej (1 wychylenie: 124 bity kanałowe). Stopień wahnięć wychylenia jest stały dla 22,5 nmpp.

W obszarze zapisu i odtwarzania 2402, znacznik zapisu jest zapisywany po jego zmodulowaniu. W tym przykładzie, sygnał modulowany-46D, którego długość przebiegu ograniczona do 2T (długość minimalna), jest zapisywany w ścieżkowym rowku 2502. Długość bitu kanałowego w tym punkcie wynosi 0,0771 μm. Światło lasera użyte do zapisu i odtwarzania sygnału ma wartość średnią długości fali 405 nm (+10 nm, -5 nm), a liczbowa rozwartość optyczna (A) 0,85±0,01.

Na fig. 24B przedstawiono ścieżkowy rowek 3601 w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403. Szczegóły dotyczące ścieżkowego rowka 3601 są opisane w odniesieniu do fig. 34. Częstotliwość fizyczna fb, dla której tworzone są wychylenia 3626, 3627 i 3628 w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403, jest dziesięć razy wyższa niż częstotliwość fa, dla której tworzone są wychylenia 2526, 2527 i 2528 w obszarze zapisu i odtwarzania 2402. Przez ustawienie wyższej częstotliwości wychyleń, może być zwiększona ilość informacji zawartej w obszarze jednostki.

W obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403, zbiór wychyleń wskazuje 1-bitową subinformację. Między obszarem początkowym 2401 i obszarem końcowym 2403, a obszarem zapisu i odtwarzania 2402, może być różna liczba wychyleń wskazujących 1-bitową informację, która jest minimalną jednostką subinformacji. Przez zmniejszenie liczby wychyleń wskazujących 1-bit informacji w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403, w porównaniu z obszarem zapisu i odtwarzania 2402, wychylenia wskazujące informację zarządzania dyskiem mogą być efektywnie tworzone we względnie małych obszarach obszaru początkowego 2401 i obszaru końcowego 2403.

Jak to opisano powyżej, obszar początkowy 2401 i obszar końcowy 2403, zawierają ścieżkowy rowek 3631 mający założone kształty wychyleń tworzone w sposób okresowy, a każdy kształt wychyleń w ścieżkowym rowku 3631 reprezentuje informację zarządzania dyskiem. Ponieważ wychylenia są również tworzone w sposób okresowy w ścieżkowym rowku 2502 zawartym w obszarze zapisu i odtwarzania, może być zastosowane śledzenie za pomocą tego samego systemu do całego dyskowego nośnika optycznego 2400. Ponieważ częstotliwość wychyleń w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403 jest dziesięć razy wyższa niż częstotliwość w obszarze zapisu i odtwarzania 2402, a jedno wychylenie wskazuje 1-bit subinformacji, zwiększona jest ilość informacji zapisana w obszarze jednostki. A zatem wychylenia wskazujące informację zarządzania dyskiem mogą być efektywnie zapisywane w ograniczonych obszarach, w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403.

W tym przykładzie, częstotliwość wychyleń w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403 jest dziesięć razy wyższa niż częstotliwość w obszarze zapisu i odtwarzania 2402, ale niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do tej wartości liczbowej.

W tym przykładzie, opisane są wychylenia w kształcie zębów piły. Zgodnie z wynalazkiem wychylenia nie są ograniczone do takiego kształtu.

W tym przykładzie, jedno wychylenie wskazuje 1-bit informacji. 1-bit może być wskazany przez zbiór wychyleń.

Alternatywnie, jak to pokazano na fig. 25A i 25B, częstotliwość fb wychyleń w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403 może być niższa od częstotliwości fa wychyleń w obszarze zapisu i odtwarzania 2402. W ten sposób, może być zwiększony stosunek sygnału do szumu przy wykrywaniu wychyleń w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403. A zatem może być zwiększona niezawodność informacji zarządzania dyskiem w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403.

W tym przykładzie, wychylenia w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403 mają tę samą częstotliwość, która jest różna od częstotliwości wychyleń w obszarze zapisu i odtwarzania

PL 209 249 B1

2402. W przypadku, gdy informacja zarządzania dyskiem jest zapisywana tylko w obszarze początkowym 2401, częstotliwość wychyleń tylko w obszarze początkowym 2401 może być różna od częstotliwości w obszarze zapisu i odtwarzania 2402.

W tym przykładzie, dyskowy nośnik optyczny 2400 zawiera obszar początkowy 2401 i obszar końcowy 2403. Dyskowy nośnik optyczny 2400 może zawierać tylko obszar początkowy 2401 lub tylko obszar końcowy 2403, dodatkowo do obszaru zapisu i odtwarzania 2402.

P r z y k ł a d 16

Na fig. 26A i 26B przedstawiono ścieżkowe rowki 2502 i 2731 dyskowego nośna optycznego zgodnie z przykładem 16 niniejszego wynalazku.

Ścieżkowy rowek 2502 przedstawiony na fig. 26A jest taki sam jak ścieżkowy rowek 2502 opisany w odniesieniu do fig. 24A i jest tworzony w obszarze zapisu i odtwarzania 2402 przedstawionym na fig. 23. Ścieżkowy rowek 2731 przedstawiony na fig. 26B może być tworzony w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403.

Ramka 2510 zawierająca znacznik bloku 2520 ma dziewięć wychyleń w kształcie sinusoidalnym 2528' tak, aby wskazywać subinformację 'B'. Każda z 52 ramek 2511 występujących po znaczniku bloku 2520 ma ogólną liczbę 36 wychyleń w kształcie zębów piły 2526' i 2527' tak, aby wskazywać subinformację '0' i subinformację '1'. W przypadku dyskowego nośnika optycznego 2400, w tym przypadku formatu CLV, fizyczna częstotliwość, dla której tworzone są wychylenia 2526, 2527 i 2528 jest stała i wynosi fa od najbardziej wewnętrznej ścieżki do najbardziej zewnętrznej ścieżki (1 wychylenie: 124 bity kanałowe). Amplituda wychylenia, reprezentująca stopień wahania wychylenia jest stała i wynosi Ca.

Ścieżkowe rowki przedstawione na fig. 26A i 26B różnią się amplitudą wychylenia, reprezentującą stopień wahania wychyleń, od tych przedstawionych na fig. 24A i 24B. Amplituda wychylenia ścieżkowego rowka 2502 w obszarze zapisu i odtwarzania 2402 na fig. 26A jest Ca, a amplituda wychylenia ścieżkowego rowka 2731 w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403 na fig. 26B jest Cb, przy czym Cb > Ca.

Amplituda sygnału wychylenia w czasie odtwarzania jest proporcjonalna do stopnia wahania. Dlatego, gdy amplituda wychylenia obszaru początkowego 2401 i obszaru końcowego 2403 jest większa od amplitudy wychylenia obszaru zapisu i odtwarzania 2402, usprawniony jest stosunek sygnału do szumu, gdy wykryte są wychylenia w czasie odtwarzania. A zatem może być zwiększona niezawodność odczytu informacji zarządzania dyskiem.

W tym przykładzie, dyskowy nośnik optyczny 2400 zawiera obszar początkowy 2401 i obszar końcowy 2403. Dyskowy nośnik optyczny 2400 może zawierać tylko obszar początkowy 2401, lub tylko obszar końcowy 2403, dodatkowo do obszaru zapisu i odtwarzania 2402.

P r z y k ł a d 17

Na fig. 27A i 27B przedstawiono ścieżkowe rowki 2502 i 2831 dyskowego nośnika optycznego zgodnie z przykładem 17 niniejszego wynalazku.

Na fig. 27A wychylenia 2826 są tworzone z formatem CLV, a fizyczna częstotliwość wychyleń 2826 jest stała od najbardziej wewnętrznej ścieżki, do najbardziej zewnętrznej ścieżki. Dlatego fazy dwóch przyległych wychyleń 2826 są przesunięte zgodnie z położeniem ścieżki i pozycją radialną. W czasie odtwarzania, wpływ zakłóceń przyległej ścieżki jest uzależniony od różnicy faz, a amplituda sygnału wychylenia wykrytego przez sygnał odtwarzania zmienia się w sposób okresowy z różnicą faz. W wychyleniu, w którym zmieniająca się amplituda sygnału wychylenia jest minimalna, stosunek sygnału do szumu jest zmniejszony.

Ścieżkowe rowki przedstawione na fig. 27A i 27B różnią się od tych przedstawionych na fig. 24A i 24B następująco. W ścieżkowych rowkach 2831, wychylenia 2827 są tworzone z formatem CAV i dlatego różnica fazy wychyleń 2827 między dwiema przyległymi ścieżkami jest zawsze π/2.

Gdy wychylenia w obszarze zapisu i odtwarzania 2402, obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403 są tworzone z formatem CAV, amplituda sygnału wychylenia w czasie odtwarzania jest stała. A zatem może być zwiększona niezawodność detekcji wychyleń.

W tym przykładzie, różnica fazy wynosi π/2. Wychylenia zwykle mają strome zbocza sygnału dla fazy 0 przy narastaniu, oraz dla fazy π przy opadaniu. Gdy strome zbocza przypadają w położeniu π/2 i 3 x π/2 z π/2 x (2n+1) (n liczba całkowita), wpływ przesłuchu od przyległych ścieżek może być zredukowany. Różnica fazy nie jest ograniczona do takich wartości, ale może być inną wartością stałą.

Wychylenia w obszarze zapisu i odtwarzania 2402, obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403 mogą być tworzone z formatem ZCLV, użytym w DVD-RAM zamiast formatu CAV.

PL 209 249 B1

Przez tworzenia wychyleń z formatem CAV lub formatem ZCLV, zamiast formatu CLV, może być zwiększona niezawodność informacji adresowej odtwarzanej z obszaru zapisu i odtwarzania 2402.

W tym przykładzie, dyskowy nośnik optyczny 2400 zawiera obszar początkowy 2401 i obszar końcowy 2403. Dyskowy nośnik optyczny 2400 może zawierać tylko obszar początkowy 2401, lub tylko obszar końcowy 2403, dodatkowo do obszaru zapisu i odtwarzania 2402.

P r z y k ł a d 18

Na fig. 28A i 28B przedstawiono ścieżkowe rowki 2502 i 2931 dyskowego nośnika optycznego zgodnie z przykładem 18 niniejszego wynalazku.

Ścieżkowy rowek 2502 przedstawiony na fig. 28A jest taki sam jak ścieżkowy rowek 2502 opisany powyżej w odniesieniu do fig. 24A i jest tworzony w dyskowym nośniku optycznym 2400 przedstawionym na fig. 23. Ścieżkowy rowek 2931 pokazany na fig. 28B może być tworzony w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403.

Ścieżkowy rowek 2502 przedstawiony na fig. 28A ma skok ścieżki (odległość między dwiema przyległymi ścieżkami) TPAa. Zasadnicza informacja jest zapisywana w ścieżkowym rowku 2502 za pomocą systemu zapisywania rowka.

Ścieżkowe rowki przedstawione na fig. 28A i 28B różnią się od tych przedstawionych na fig. 24A i 24B skokiem ścieżki. Skok ścieżki, ścieżkowego rowka 2502, w obszarze zapisu i odtwarzania 2402 na fig. 28A wynosi Tpa, a skok ścieżki, ścieżkowego rowka 2931, w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403 na fig. 28B wynosi Tpb, gdzie TPb>Tpa. Na przykład, gdy informacja zapisywana na dyskowym nośniku optycznym systemu zapisywania rowka, mającego skok ścieżki Tpa = 0,32 μm (odległość między dwoma sąsiednimi ścieżkami), jest odtwarzana z użyciem plamki optycznej o długości fali 405 nm oraz NA równym 0,85, jako stałymi optycznymi, amplituda sygnału błędu śledzenia otrzymana przez system przeciwsobny jest istotnie mała. Gdy skok ścieżki jest zwiększony, zwiększona jest odpowiednio amplituda sygnału błędu śledzenia. Gdy stopień wahania wychylenia jest stały, amplituda sygnału wychylenia zasadniczo zwiększa się proporcjonalnie do amplitudy sygnału błędu śledzenia. Piątego gdy skok ścieżki jest zwiększony, zwiększona jest amplituda sygnału wychylenia w czasie odtwarzania.

A zatem przez zwiększenie skoku ścieżki TPb w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403 w porównaniu ze skokiem ścieżki Tpa w obszarze zapisu i odtwarzania 2402, może być zwiększony stosunek sygnału do szumu w czasie detekcji wychyleń.

Alternatywnie, gdy TPb<Tpa, wychylenia wskazujące informację zarządzania dyskiem mogą być efektywnie zapisane w ograniczonych obszarach początkowym 2401 i końcowym 2403.

W przykładach od 15 do 18, częstotliwość wychyleń, amplituda wychyleń, różnica fazy wychyleń w przyległych ścieżkach, skok ścieżki i podobne parametry w obszarach początkowym 2401 i końcowym 2403 różnią się od podobnych parametrów w obszarze zapisu i odtwarzania 2402. Wiele z tych czynników może być różnych dla obszarów początkowego 2401 i końcowego 2403, oraz dla obszaru zapisu i odtwarzania 2402.

W ścieżce obszaru zarządzania dyskiem obszaru początkowego 2401 i końcowego 2403, nie jest tworzony znacznik zapisu. A zatem stosunek sygnału do szumu sygnału odtwarzania dla obszaru zarządzania dyskiem może być zwiększony, a więc w wyniku może być zwiększona niezawodność odczytu obszaru zarządzania dyskiem.

W tym przykładzie, dyskowy nośnik optyczny 2400 zawiera obszar początkowy 2401 i obszar końcowy 2403. Dyskowy nośnik optyczny 2400 może zawierać tylko obszar początkowy 2401, lub tylko obszar końcowy 2403, dodatkowo do obszaru zapisu i odtwarzania 2402.

P r z y k ł a d 19

Na fig. 33 przedstawiono ścieżkowy rowek 3531 dyskowego nośnika optycznego zgodnie z przykładem 19 niniejszego wynalazku.

Ścieżkowy rowek 3531 przedstawiony na fig. 33 może być tworzony w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403 dyskowego nośnika optycznego 2400 przedstawionego na fig. 23.

Ścieżkowy rowek 3531 przedstawiony na fig. 33 różni się od ścieżkowego rowka 3631 przedstawionego na fig. 24B tym, że ścieżkowy rowek 3531 ma znacznik zapisu o pojedynczej częstotliwości, zapisywany jednokrotnie w obszarze początkowym 2401 i obszarze końcowym 2403 (tzn. ścieżkowy rowek 3531). Na przykład, znacznik zapisu mający długość bitu kanałowego 0,0771 μm jest zapisywany jednokrotnie przez ustalenie sygnału mającego znaczniki zapisu 8T i przerwy 8T, powtarzane w ścieżkowym rowku 3531 mającym informację zarządzania dyskiem. A zatem informacja może

PL 209 249 B1 być odtwarzana przez urządzenie odtwarzające, które nie uwzględnia śledzenia systemu przeciwsobnego (urządzenie śledzenia systemu DPD). Może być więc usprawniona kompatybilność między urządzeniami.

W tym przykładzie, dyskowy nośnik optyczny 2400 zawiera obszar początkowy 2401 i obszar końcowy 2403. Dyskowy nośnik optyczny 2400 może zawierać tylko obszar początkowy 2401 lub tylko obszar końcowy 2403, dodatkowo do obszaru zapisu i odtwarzania 2402.

P r z y k ł a d 20.

Na fig. 30 przedstawiono ścieżkowy rowek 3101 dyskowego nośnika optycznego zgodnie z przykładem 20 niniejszego wynalazku.

W przykładzie 1, znacznik bloku 210 jest ustalony przez odcięcie ścieżkowego rowka 102. W tym przykładzie, znacznik bloku 3401 jest tworzony przez lokalne odwrócenie fazy wychyleń 3126 w ścieżkowym rowku 3101. A zatem tworzony znacznik bloku 3104 nie odcina ścieżkowego rowka 3101, a więc informacja może być zapisana na znaczniku bloku 3104. W wyniku mogą być zredukowane dane nadmiarowe.

P r z y k ł a d 21

Na fig. 32 przedstawiono ścieżkowy rowek 3201 dyskowego nośnika optycznego zgodnie z przykładem 21 niniejszego wynalazku.

W przykładzie 1, znacznik bloku 210 jest ustalony przez odcięcie ścieżkowego rowka 102. W tym przykładzie, zbiór znaczników bloku 3204a i 3204b jest tworzony przez lokalne odwrócenie fazy wychyleń 3226 w ścieżkowym rowku 3201. Tak tworzone znaczniki bloku 3204a i 3204b nie odcinają ścieżkowego rowka 3201, a dodatkowo ciągłość faz wychyleń 3226 jest utrzymywana za wyjątkiem porcji umieszczonej między znacznikami bloku 3204a i 3204b. Dlatego odtwarzanie może być realizowane bez zasadniczych zmian fazy zegara wychyleń i bez generowania różnicy fazy w PLL. Zasadnicza informacja może być zapisywana w znacznikach bloku 3204a i 3204b. W wyniku, mogą być zredukowane dane nadmiarowe.

P r z y k ł a d 22

Na fig. 31 przedstawiono ścieżkowy rowek 3301 dyskowego nośnika optycznego zgodnie z przykładem 22 niniejszego wynalazku.

W przykładzie 1, znacznik bloku 210 jest ustalony przez odcięcie ścieżkowego rowka 102. W tym przykładzie, znacznik bloku 3304 jest tworzony jako wychylenie 3326 mające lokalnie wyższą częstotliwość niż częstotliwość piłokształtnego wychylenia 26. A zatem tworzony znacznik bloku 3204 nie odcina ścieżkowego rowka 3301, a zatem informacja może być zapisywana w znaczniku bloku 3304. W wyniku, mogą być zredukowane dane nadmiarowe.

W przykładach 1, 4, 5, 7 do 12, 15, 16, i 19 do 22, ujawniono ścieżkowy rowek mający znacznik bloku. Na dyskowym nośniku optycznym może być zapewniony ścieżkowy rowek bez znacznika bloku.

Jak to opisano powyżej, zgodnie z niniejszym wynalazkiem, zbiór założonych kształtów wychyleń jest tworzony w ścieżkowym rowku, w którym jest zapisywana zasadnicza informacja na zasadzie blok za blokiem. Wychylenie przedstawia szczególną informację opisaną w ramce otrzymanej przez podzielenie bloku przez założoną liczbę K. Przez tworzenie wychylenia wskazującego subinformację w wielu ramkach w bloku, tzn. wiele razy, informacja adresowa może być tworzona z małą liczbą danych dodatkowych lub bez danych dodatkowych. Może być otrzymany sygnał odtwarzania wychylenia z pojedynczą częstotliwością (tzn. sygnał synchronizacji). A zatem może być opracowany dyskowy nośniki optyczny o dużej gęstości zapisu.

Subinformacja jako porcja grupy subinformacji wskazuje numer sektora numeru ID. Na przykład, gdy dane nie są czytane w sposób ciągły, może być czytany po operacji szukania numer sektora lub numer ID sektora, bezpośrednio po operacji szukania, zamiast znacznika bloku na przednim końcu bloku. A zatem ID bloku może być czytany od dowolnego sektora. Wobec ostatecznego określanie ID bloku, przez czytanie jedynie grupy sektorów zawierającej zbiór sektorów w bloku, może być przeprowadzane szybko przetwarzanie końcowe (odczyt danych, zapis danych, itd.).

ID bloku jest powtórzony wiele razy w jednym bloku, a zatem może być zwiększona niezawodność odczytu ID bloku.

W obszarze początkowym i obszarze końcowym informacja zarządzająca dyskiem jest wskazana przez zawczasu utworzone wychylenia o kształcie zębów piły. A zatem ten sam system śledzenia może być użyty do całego dysku. Dyskowe urządzenie optyczne może być uproszczone.

PL 209 249 B1

Częstotliwość wychylenia jest inna dla obszarów początkowego i końcowego oraz inna dla obszaru zapisu i odtwarzania. Obszar zarządzania dyskiem może być efektywnie zapisywany w ograniczonych obszarach obszaru początkowego w porcji wewnętrznej dysku i obszaru końcowego zewnętrznej porcji dysku.

Claims (1)

1. Zastrzeżenie patentowe

   Dyskowy nośnik optyczny, zawierający rowek ścieżki, wzdłuż którego jest zapisana zasadnicza informacja, w którym rowek ścieżki niesie subinformację i jest podzielony fizycznie na odcinki, którym odpowiada zbiór bloków, a każdy ze zbioru bloków zawiera zbiór ramek, znamienny tym, że pierwsza ramka (22) ze zbioru ramek tworzy odcinek ścieżki o pierwszym piłokształtnym (26) wychyleniu od osi ścieżki, o łagodnym gradiencie zbocza narastającego i stromym gradiencie zbocza opadającego, druga ramka (23) ze zbioru ramek, tworzy odcinek ścieżki o drugim piłokształtnym (27) wychyleniu od osi ścieżki, o stromym gradiencie zbocza narastającego i łagodnym gradiencie zbocza opadającego, przy czym pierwszy kształt piłokształtnego wychylenia ścieżki odpowiada subinformacji reprezentującej wartość logiczną '0' lub '1', a drugi kształt piłokształtnego wychylenia ścieżki odpowiada subinformacji reprezentującej wartość logiczną '1' lub '0', ponadto informacja adresowa bloku (241) ze zbioru bloków jest reprezentowana przez kombinację wychyleń piłokształtnych o kształcie pierwszym i wychyleń piłokształtnych o kształcie drugim.