PL207362B1

PL207362B1 - Podstawione pochodne 1,3-difenyloprop-2-en-1-onu, sposób otrzymywania tych związków , kompozycje farmaceutyczne zawierające te związki oraz zastosowanie tych związków

Info

Publication number: PL207362B1
Application number: PL372809A
Authority: PL
Inventors: Jamila Najib; Karine Caumont-Bertrand
Original assignee: Genfit
Priority date: 2002-07-08
Filing date: 2003-07-08
Publication date: 2010-12-31
Also published as: EA200500169A1; CN1668565A; IL165696A0; WO2004005233A1; FR2841900A1; NO329700B1; CA2490986C; US20050176808A1; CN100548960C; EP1525177A1; AU2003264698B2; US8058308B2; US20070032543A1; US7943661B2; US7566737B2; IL165696A; NZ538051A; CA2490986A1; ATE365703T1; EA011090B1

Abstract

Wynalazek dotyczy nowych podstawionych pochodnych 1,3-difenyloprop-2-en-1-onu, farmaceutycznych kompozycji zawierających te pochodne, ich zastosowań terapeutycznych, w szczególności do leczenia niedokrwienia mózgowego. Wynalazek dotyczy również sposobu otrzymywania tych pochodnych.

Description

Opis wynalazku

Wynalazek dotyczy nowych podstawionych pochodnych 1,3-difenyloprop-2-en-1-onu, farmaceutycznych kompozycji zawierających te pochodne oraz ich zastosowań terapeutycznych, a zwłaszcza zastosowania w leczeniu lub zapobieganiu patologiom naczyniowym mózgu, w szczególności niedokrwieniu mózgu i udarowi krwotocznemu. Wynalazek dotyczy również sposobu otrzymywania tych pochodnych.

We Francji choroba naczyniowa mózgu (150,000 nowych przypadków rocznie) jest trzecią główną przyczyną śmiertelności i główną przyczyną niepełnosprawności u osób dorosłych. Udar niedokrwienny i krwotoczny są odpowiedzialne za odpowiednio 80% i 20% wszystkich przypadków chorób naczyniowych mózgu. Udar niedokrwienny należy do ważnych problemów terapeutycznych, które muszą być rozwiązane aby obniżyć zapadalność i śmiertelność w wyniku chorób naczyniowych mózgu. Postęp nastąpił nie tylko w leczeniu fazy ostrej niedokrwienia, lecz również w zapobieganiu jej. Dlatego ważne jest aby pamiętać, że identyfikacja i kontrola czynników ryzyka jest zasadnicza w leczeniu tej patologii.

Metody leczenia niedokrwienia mózgu oparte na lekach opierają się na różnych strategiach. Pierwsza strategia obejmuje zapobieganie wystąpieniu udarów niedokrwiennych mózgu poprzez zapobieganie czynnikom ryzyka (nadciśnienie, zbyt wysoki poziom cholesterolu, cukrzyca typu I i II, migotanie przedsionków, itp.) lub przez zapobieganie zakrzepicy, w szczególności z pomocą leków przeciwpłytkowych lub przeciwzakrzepowych (Gorelick 2002) (Adams 2002).

Druga strategia obejmuje leczenie ostrej fazy niedokrwienia, prowadzące do złagodzenia długoterminowych konsekwencji udaru (Lutsep i Clark 2001).

Patofizjologia niedokrwienia mózgowego może być opisana następująco: niedokrwienna penumbra (krąg - strefa otaczająca ognisko martwicy), strefa pośrednia pomiędzy niedokrwionym centrum gdzie neurony są martwe, a nietkniętą tkanką nerwową, jest miejscem kaskady patofizjologicznej, która prowadzi w przeciągu kilku dni do śmierci neuronów, jeśli nie nastąpi powrót przepływu lub jeśli ochrona neuronów nie jest wystarczająca. Pierwsze zdarzenie, które ma miejsce w ciągu pierwszych kilku godzin, polega na zmasowanym uwolnieniu glutaminianu, co prowadzi do depolaryzacji neuronów i obrzęku mózgu. Napływ wapnia do komórki indukuje uszkodzenie mitochondriów prowadzące do uwolnienia wolnych rodników i indukcji enzymów, które zwiększają rozkład błon neuronów. Napływ wapnia i produkcja wolnych rodników z kolei aktywują pewne czynniki transkrypcyjne, takie jak NF-kB. Ta aktywacja indukuje procesy zapalne, takie jak indukcja białek adhezyjnych śródbłonkowych, wielojądrowych neutrofilowych nacieków ogniska niedokrwienia, aktywacji komórek mikrogleju, indukcji enzymów typu syntetazy tlenku azotu (NO) typu II lub cyklooksygenazy typu II. Te procesy zapalne prowadzą do uwolnienia NO lub prostanoidów, które są toksyczne dla komórki. Jednocześnie, w wyniku tych procesów występuje zjawisko apoptozy indukujące nieodwracalne uszkodzenia (DirnagI, ladecola i wsp. 1999).

Idea profilaktycznej ochrony neuronów oparta jest na danych doświadczalnych otrzymanych stosując modele zwierzęce wykazujące tolerancje na niedokrwienie. Rzeczywiście, przed indukowanym doświadczalnie niedokrwieniem mózgu stosowano różne procedury łagodzące ciężkość tego niedokrwienia. Różne bodźce mogą indukować tolerancję mózgu na niedokrwienie: wstępne warunkowanie (krótkotrwałe niedokrwienie poprzedzające przedłużone niedokrwienie); stres cieplny; podanie małej dawki lipopolisacharydu bakteryjnego (Bordet, Deplanque i wsp. 2000).

Te bodźce indukują mechanizmy tolerancji, które aktywują sygnały wyzwalające mechanizmy ochronne. Zidentyfikowano różne mechanizmy wyzwalające: cytokiny, ścieżki zapalne, wolne rodniki, NO, kanały potasowe zależne od ATP, adenozynę. Obserwowana faza opóźnienia pomiędzy rozpoczęciem wczesnych zdarzeń a tolerancją na niedokrwienie pochodzi z konieczności syntezy odpowiedniego białka. Wykazano, że różne typy białek indukują tolerancję na niedokrwienie: białka szoku cieplnego, enzymy przeciwutleniające i białka zapobiegające apoptozie (Nandagopal, Dawson i wsp. 2001).

Zatem występuje rzeczywista potrzeba uzyskania związków, które mogłyby zapobiegać rozwojowi czynników ryzyka udarów naczyniowych mózgu takich jak miażdżyca tętnic, cukrzyca typu I i II, otyłość i tym podobne, zdolne do dostarczenia profilaktycznej ochrony neuronów, lecz również zapewnić aktywną ochronę neuronów w fazie ostrej niedokrwienia mózgowego.

Fibraty są szeroko stosowane w leczeniu nadmiarów triglicerydów we krwi. Mają one również korzystne działanie w hipercholesterolemii. Fibraty wykazują pleotropowy mechanizm działania. Aktywują one klasę receptorów jądrowych (PPARs) biorących udział w koordynowaniu ekspresji białek

PL 207 362 B1 odpowiedzialnych za transport lub metabolizm lipidów. Pleotropowa natura mechanizmu działania fibratów wynika z różnorodności docelowych genów kodujących PPAR. W rzeczywistości, fibraty są zdolne do normalizacji poziomów lipidów w surowicy i przez to obniżają rozwój miażdżycy tętnic, lecz również wykazują właściwości przeciwzapalne w ścianach naczyń i w przypadku zakrzepicy (Fruchart, Staels i wsp. 2001).

Receptory PPARs (α, β, γ) należą do rodziny receptorów jądrowych aktywowanych przez hormon. Gdy są one aktywowane przez związanie z ich ligandem ulegają one heterodimeryzacji z receptorem retinoidu X (Retinoid-X-Receptor = RXR) i wiążą się z „elementami odpowiedzi peroksysomalnego czynnika proliferacyjnego (Peroxizome Proliferator Response Elements = PPREs) zlokalizowanymi w obrębie sekwencji promotora docelowych genów. Zatem wiązanie PPAR z PPRE indukuje ekspresję genu docelowego (Fruchart, Staels i wsp. 2001). Receptory PPAR są rozmieszczone w wielu różnych organach, jednakż e wszystkie one wykazują pewien stopień specyficzności z wyją tkiem PPARe, których ekspresja wydaje się zachodzić we wszystkich tkankach. Ekspresja receptorów PPARa jest szczególnie wysoka w wątrobie i w świetle jelita, podczas gdy PPARy głównie ulega ekspresji w tkance tłuszczowej i śledzionie. Trzy podtypy (α, β, γ) ulegają ekspresji w ośrodkowym układzie nerwowym. Komórki takie jak oligodendrocyty i astrocyty w większej mierze prowadzą ekspresję podtypu PPARa (Kainu, Wikstrom i wsp. 1994).

Geny docelowe kodujące receptory PPAR kontrolują metabolizm lipidów i glukozy. Jednakże obecne odkrycia sugerują, że receptory PPAR biorą udział w innych procesach biologicznych. Aktywacja PPAR przez ich ligandy indukuje zmiany w aktywności transkrypcyjnej genów, które modulują proces zapalny, enzymy przeciwutleniające, rozwój naczyń, proliferację i różnicowanie komórek, apoptozę, aktywności iNOS, MMPaz i TIMPów (Smith, Dipreta i wsp. 2001; Clark 2002). Na przykład, aktywacja PPAR α i γ jest odpowiedzialna za ustanie proliferacji keratynocytów naskórkowych i zwiększa ich różnicowanie (Ellis, Varani i wsp. 2000; Komuves, Hanley i wsp. 2000).

Wolne rodniki odgrywają rolę w bardzo dużej ilości patologii obejmujących alergię, inicjację i rozwój guza, choroby sercowo-naczyniowe (miażdżycę tętnic, niedokrwienie), choroby genetyczne i metaboliczne (cukrzycę typu I i II), choroby zakaźne i zwyrodnieniowe (chorobę Alzheimera, chorobę Parkinsona, choroby związane z prionami, itp.) i w chorobach oczu (Mates, Perez-Gomez i wsp. 1999).

Reaktywne formy tlenu (ROS) są wytwarzane w czasie normalnego funkcjonowania komórki. ROS obejmują rodnik hydroksylowy (OH), ponadtlenek (O2^-), nadtlenek wodoru (H2O2) i tlenek azotu (NO). Formy te są bardzo labilne oraz, ze względu na ich wysoką chemiczną reaktywność, stanowią zagrożenie dla biologicznych funkcji komórek. Indukują one tworzenie grup nadtlenkowych w lipidach, utlenianie pewnych enzymów i bardzo ekstensywne utlenianie białek prowadzące do ich rozkładu. Ochrona przeciwko tworzeniu grup nadtlenkowych w lipidach jest ważnym procesem dla organizmów tlenowych, ponieważ produkty tworzenia grup nadtlenkowych mogą powodować uszkodzenie DNA. Zatem deregulacja lub modyfikacja równowagi pomiędzy produkcją, obróbką a usuwaniem form rodników przez naturalną przeciwutleniającą ochronę prowadzi do powstania procesów, które są zgubne dla komórki lub organizmu.

ROS ulegają obróbce przez układ przeciwutleniający, który obejmuje składnik enzymatyczny i składnik nieenzymatyczny. Układ enzymatyczny jest złożony z kilku enzymów, o następującej charakterystyce:

- dysmutaza ponadtlenkowa (SOD) niszczy rodnik ponadtlenkowy przez przekształcanie go w nadtlenek. Z kolei nadtlenek ulega reakcji w innym układzie enzymów. SOD jest stale produkowany na niskim poziomie w wyniku oddychania tlenowego. Zidentyfikowano u ludzi trzy klasy SOD, z których każda zawiera Cu, Zn, Fe, Mn, lub Ni jako kofaktor (grupa prostetyczna związku). Trzy formy ludzkich SOD są następująco rozmieszczone: cytozolowe Cu-Zn SOD, mitochondrialne Mn-SO i zewnątrzkomórkowe SOD.

- katalaza jest bardzo skuteczna w przekształcaniu nadtlenku wodoru (H2O2) w wodę i O2. Nadtlenek wodoru jest enzymatycznie katabolizowany w organizmach tlenowych. Katalaza również katalizuje redukcję różnych wodoronadtlenków (ROOH).

- peroksydaza glutationowa wykorzystuje selen jako kofaktor i katalizuje redukcję wodoronadtlenków (ROOH i H2O2) wykorzystując glutation i dzięki temu zabezpiecza komórki przeciwko uszkodzeniu w wyniku utleniania.

Nieenzymatyczne czynniki ochronne przeciwko utlenianiu obejmują cząsteczki, które są syntetyzowane lub dostarczane w diecie.

Cząsteczki przeciwutleniaczy są obecne w różnych przedziałach wewnątrzkomórkowych.

PL 207 362 B1

Enzymy odtruwające (detoksykacji) na przykład eliminują wolne rodniki i są zasadnicze dla przeżycia komórki. Trzy najważniejsze rodzaje związków przeciwutleniaczy obejmują karotenoidy, witaminę C i witaminę E (Gilgun-Sherki, Melamed i wsp. 2001).

Aby uniknąć zjawiska apoptozy indukowanej przez niedokrwienie mózgowe i wynikające z tego skutki, twórcy opracowali nowe związki zdolne do zapobiegania rozwojowi czynników ryzyka opisanych wcześniej i które mogą działać przez profilaktyczną ochronę neuronów, jak również dostarczać aktywną ochronę neuronów w czasie fazy ostrej niedokrwienia mózgowego.

Twórcy wykazali również, że związki według wynalazku równocześnie wykazują właściwości środków aktywujących PPAR, środków przeciwutleniających i przeciwzaplanych oraz jako takie, związki te mają ważne działanie terapeutyczne lub profilaktyczne w niedokrwieniu mózgowym.

Przedmiotem wynalazku są zatem podstawione pochodne 1,3-difenyloprop-2-en-1-onu, przedstawione poniższym wzorem (I):

w którym:

X1 oznacza halogen lub grupę -R1 lub grupę odpowiadającą wzorowi -G1-R1, w którym G1 oznacza atom tlenu lub siarki, zaś R1 oznacza niepodstawioną grupę alkilową zawierającą od 1 do 7 atomów węgla;

X2 oznacza atom wodoru lub grupę hydroksylową lub niepodstawioną grupę alkiloksylową;

X3 oznacza niepodstawioną grupę alkilową zawierającą od 1 do 7 atomów węgla;

X4 oznacza grupę odpowiadającą wzorowi -G4-R4, w którym G4 oznacza atom tlenu lub siarki, zaś R4 oznacza grupę alkilową podstawioną podstawnikiem wybranym z grupy złożonej z grup karboksylowych przedstawionych wzorem -COOR6 i grup karbamoilowych przedstawionych wzorem -CONR6R7, przy czym R6 i R7, które są takie same lub różne, oznaczają atom wodoru lub grupę alkilową zawierającą od 1 do 7 atomów węgla;

X5 oznacza niepodstawioną grupę alkilową zawierającą od 1 do 7 atomów węgla;

X6 oznacza atom tlenu;

oraz izomery optyczne i geometryczne, racematy, tautomery, sole, hydraty i ich mieszaniny.

W jednym z korzystnych wariantów realizacji pochodne wedł ug wynalazku odpowiadają konformacji cis lub trans lub ich mieszaninie. W innym korzystnym wariancie realizacji pochodnych według wynalazku X2 oznacza atom wodoru. W jeszcze innym korzystnym wariancie realizacji pochodnych według wynalazku X1 oznacza grupę o wzorze -G1-R1. W kolejnym korzystnym wariancie realizacji pochodnych według wynalazku G4 oznacza atom tlenu, zaś X3 oraz X5 oznaczają grupy metylowe. W następnym korzystnym wariancie realizacji pochodnych według wynalazku X4 oznacza grupę -OC(CH3)2COOR6, gdzie R6 jest taki, jako określono powyżej. W dalszym korzystnym wariancie realizacji pochodna według wynalazku jest wybrana z grupy złożonej z następujących związków:

1-[2-hydroksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[2-hydroksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-izopropyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-izopropyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[2-hydroksy-4-bromofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

PL 207 362 B1

1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-izopropyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-heksyloksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-heksyloksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[2-metyloksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on.

1-[2-metyloksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-heptylofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-heptylofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-bromofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-bromofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on.

W innym, korzystnym wariancie realizacji pochodna według wynalazku jest wybrana z grupy złożonej z następujących związków:

1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-terbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on, oraz

1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-izopropyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on

Przedmiotem wynalazku jest również sposób otrzymywania związków przedstawionych wzorem (I), znamienny tym, że obejmuje kontaktowanie w środowisku zasadowym lub kwaśnym przynajmniej jednego związku o wzorze (A) z przynajmniej jednym związkiem o wzorze (B), gdzie wzory (A) i (B) są następujące

w których podstawniki X1, X2, X3, X4 i X5 są takie, jak okreś lono powyż ej.

Ponadto, przedmiotem wynalazku jest kompozycja farmaceutyczna zawierająca, w farmaceutycznie dopuszczalnym podłożu, przynajmniej jeden związek czynny, którym jest podstawiona pochodna 1,3-difenyloprop-2-en-1-onu o wzorze (I) określona powyżej. W jednym z korzystnych wariantów realizacji kompozycja farmaceutyczna według wynalazku jako związek czynny zawiera związek o wzorze (I), w którym X2 oznacza atom wodoru, X6 oznacza atom tlenu, X1 oznacza grupę -G1-R1, zaś X4 oznacza grupę -G4-R4, w której G4 oznacza atom tlenu. W kolejnym korzystnym wariancie wykonania kompozycja farmaceutyczna według wynalazku jest przeznaczona do leczenia lub zapobiegania patologiom naczyniowym mózgu. W szczególnie korzystnych przypadkach patologią naczyniową mózgu jest niedokrwienie mózgu albo udar krwotoczny.

Przedmiotem wynalazku jest również zastosowanie przynajmniej jednej podstawionej pochodnej 1,3-difenyloprop-2-en-1-onu o wzorze (I) określonym powyżej do wytwarzania kompozycji farmaceutycznej do zapobiegania lub korzystnie leczenia patologii naczyniowych mózgu, a zwłaszcza niedokrwienia mózgowego. W jednym z korzystnych wariantów realizacji zastosowania według wynalazku stosuje się podstawioną pochodną 1,3-difenyloprop-2-en-1-onu o wzorze (I), w którym X2 oznacza

PL 207 362 B1 atom wodoru, X6 oznacza atom tlenu, X1 oznacza grupę -G1-R1, zaś X4 oznacza grupę -G4-R4, w której G4 oznacza atom tlenu.

Wynalazek również obejmuje proleki związków przedstawionych wzorem (I) które, po podaniu pacjentowi, są przekształcane w związki przedstawione wzorem (I) i/lub metabolity związków przedstawionych wzorem (I), które wykazują podobną aktywność terapeutyczną jak związki przedstawione wzorem (I).

Zgodnie z wynalazkiem, określenie alkil oznacza nasyconą węglowodorową grupę funkcyjną, liniową, rozgałęzioną lub cykliczną, halogenowaną lub nie, mającą bardziej szczegółowo od 1 do 24, korzystnie 1 do 10, atomów węgla, taką jak grupa metylowa, etylowa, propylowa, izopropylowa, butylowa, izobutylowa, tert-butylowa, pentylowa, neopentylowa, n-heksylowa. Grupy zawierające jeden lub dwa atomy węgla lub zawierające od dwóch do siedmiu atomów węgla są szczególnie korzystne. Grupy metylowa i etylowa są zwłaszcza szczególnie korzystne.

Określenie „halogen oznacza atom chloru lub atom bromu lub atom jodu lub atom fluoru.

Określenie „alkiloksy oznacza łańcuch alkilowy związany z pierścieniem atomem tlenu. Łańcuch alkilowy zdefiniowano wcześniej.

Warunki prowadzenia reakcji w środowisku zasadowym lub w kwaśnym w sposobie według wynalazku są znane, zaś dobór konkretnych parametrów mieści się w zakresie rutynowych czynności znawcy.

W jednym z korzystnych wariantów realizacji sposobu wedł ug wynalazku zwią zki (A) i (B) kontaktuje się ze sobą w stosunku stechiometrycznym. Kontaktowanie korzystnie jest prowadzone w temperaturze pokojowej (pomiędzy w przybliżeniu 18°C a 25°C) i pod ciśnieniem atmosferycznym.

W środowisku zasadowym, reakcję korzystnie prowadzi się w obecności silnej zasady, takiej jak wodorotlenek metalu ziem alkalicznych, typu wodorotlenek sodu lub alkoholan metalu alkalicznego typu etanolan sodu.

W kwaśnym środowisku, reakcję korzystnie prowadzi się w obecności silnego kwasu, takiego jak kwas chlorowodorowy.

Droga reakcji może być przedstawiona następująco:

Synteza w środowisku zasadowym może być prowadzona w następujący sposób:

Jeden równoważnik molowy ketonu (związek (A)) i jeden równoważnik molowy aldehydu (związek (B)) rozpuszczono w roztworze wodoroalkoholowym 20 równoważników molowych wodorotlenku sodu. Mieszaninę mieszano przez około 18 godzin w temperaturze pokojowej (pomiędzy 18°C a 25°C). Środowisko następnie zakwaszano (w szczególności do pH w przybliżeniu 2) w szczególności kwasem chlorowodorowym. Spodziewany podstawiony 1,3-difenyloprop-2-en-1-on może być otrzymany przez wytrącenie lub ekstrakcję w układzie ciało stałe/ciecz po odparowaniu środowiska reakcji. Następnie może być oczyszczony metodą chromatografii żelowej lub przez krystalizację.

Synteza w kwaśnym środowisku może być prowadzona w następujący sposób:

Jeden równoważnik molowy ketonu (związek (A)) i jeden równoważnik molowy aldehydu (związek (B)) rozpuszczono w roztworze etanolu nasyconym gazowym kwasem chlorowodorowym. Mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez około 6 godzin, rozpuszczalnik usunięto, w szczególności przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem. Podstawiony 1,3-difenyloprop-2-en-1-on oczyszczano, w szczególności metodą chromatografii w żelu krzemionkowym.

Sposób otrzymywania związków przedstawionych wzorem (I) pozwala na otrzymanie związków określanych tutaj poniżej jako materiały wyjściowe i związki pośrednie. Korzystnie do grupy tych związków (materiałów wyjściowych i produktów pośrednich) należą związki z grupy obejmującej:

1-[4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on (związek pośredni 1),

PL 207 362 B1

4-etyloksykarbonylodimetylometylotioacetophenone (materiał wyjściowy 12),

1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on (związek pośredni 2),

1-[2-metoksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on (związek pośredni 3),

1-[4-heksylooksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-one (związek pośredni 4),

1-[2-hydroksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on (związek pośredni 5),

2-(3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo)-7-chloro-4H-1-benzopiran-4-on (związek pośredni 6),

1-[2-metyloksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on (związek pośredni 7),

1-[4-heptylofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on (związek pośredni)

1-[4-bromofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on (związek pośredni 8)

W odniesieniu do kompozycji farmaceutycznej według wynalazku należy wskazać, że niespodziewanie stwierdzono, iż związki przedstawione wzorem (I) wykazują właściwości aktywatora PPAR, przeciwutleniacza i środka przeciwzapalnego, i mają działanie profilaktyczne i ochronne dla neuronów w fazie ostrej niedokrwienia mózgowego.

Kompozycje farmaceutyczne według wynalazku korzystnie obejmują co najmniej jedną farmaceutycznie dopuszczalną zaróbkę lub nośnik. Przykłady obejmują roztwór soli, roztwór fizjologiczny, izotoniczny, roztwory buforowane i tym podobne, odpowiednie do zastosowań farmaceutycznych i znane znawcom dziedziny wynalazku. Kompozycje mogą zawierać co najmniej jeden ś rodek lub zaróbkę wybraną z grupy obejmującej środki dyspergujące, środki zwiększające rozpuszczalność, środki stabilizujące, środki konserwujące, i tym podobne. Środki lub nośniki, które mogą być stosowane w preparatach (płynnych i/lub do zastrzyków i/lub stałych) obejmują w szczególności metylocelulozę, hydroksymetylocelulozę, karboksymetylocelulozę, polisorbat 80, mannitol, żelatynę, laktozę, oleje roślinne, gumę arabską i tym podobne. Kompozycje mogą być w postaci zawiesin do iniekcji, żelów, olejów, tabletek, czopków, proszków, kapsułek, kapsułek żelowych i tym podobnych, ewentualnie za pomocą postaci farmaceutycznych lub urządzeń zapewniających przedłużone i/lub opóźnione uwalnianie. W tego typu preparatach, korzystnie stosowane są środki takie jak celuloza, węglany lub skrobie.

Związki lub kompozycje według wynalazku mogą być podawane różnymi sposobami i w różnych formach. Na przykład, mogą one być podawane doustnie lub układowo, tak jak na przykład dożylnie, domięśniowo, podskórnie, przezskórnie, dotętniczo, itp. Do iniekcji związki są zasadniczo w postaci płynnych zawiesin, które mogą być wstrzykiwane, na przykład strzykawką lub przez wlew. Zrozumiałe jest, że częstość iniekcji i/lub wstrzykiwana dawka może być dostosowana przez biegłych z dziedziny odpowiednio do pacjenta, patologii, sposobu podawania, itp. Typowo, związki są podawane w dawkach w zakresie od 1 μg do 2 g na jedno podanie, korzystnie od 0,1 mg do 1 g na jedno podanie. Preparat może być podawany codziennie lub wielokrotnie kilka razy w ciągu dnia, w zależności od przypadku. Ponadto, kompozycje według wynalazku mogą dodatkowo obejmować inne składniki lub substancje czynne.

Opis figur rysunku

Fig. 1-1, 1-2, 1-3: Określenie właściwości przeciwutleniających związku 2, związku 3, związku 12, związku 14 i związku 17 na utlenianie LDL przez miedź (Cu).

Fig. 1-1 przedstawia wyniki doświadczenia mierzącego tworzenie sprzężonych dienów w czasie. Widoczne jest, że inkubacja LDL z badanymi związkami o stężeniach 10^-4 M opóźniała tworzenie sprzężonych dienów. Faza opóźnienia trwała 111 minut dla samej miedzi w porównaniu z fazą opóźnienia odpowiednio, 132, 145, 134 i 203 minut, gdy LDL inkubowano ze związkiem 3, związkiem 12, związkiem 14, związkiem 17. Faza opóźnienia była większa niż 480 minut gdy LDL inkubowano ze związkiem 2. To opóźnienie w tworzeniu sprzężonych dienów jest charakterystyczne dla przeciwutleniaczy.

Fig. 1-2 przedstawia szybkość tworzenia dienów w wyniku podania różnych związków. Inkubacja związków z LDL w obecności miedzi opóźniała szybkość tworzenia sprzężonych dienów. Szybkość ta wynosiła 2 nmoli/min/mg LDL dla samej miedzi, 1,7 nmola/min/mg LDL, gdy LDL inkubowano w obecności 10^-4 M związku 17, i nie wyznaczono dla związku 2 dla stężenia 10^-4 M (niemierzalne ponieważ była zbyt niska wartość).

Fig. 1-3 przedstawia najwyższą ilość sprzężonych dienów utworzonych w czasie. Inkubacja LDL z miedzią prowadziła do tworzenia 348 nmoli sprzężonych dienów na mg LDL; inkubacja ze związkiem 2 przy 10^-4 M, prowadziła do 84% obniżenia tworzenia sprzężonych dienów (54,4 nmoli na mg

LDL). W obecności związków 3 i 17, tworzenie sprzężonych dienów wynosiło odpowiednio 303 i 327 nmoli na mg LDL.

PL 207 362 B1

Fig. 1-4, 1-5, 1-6: Określenie właściwości przeciwutleniających związku 18, związku 19, związku 21 i związku 22 przy utlenianiu LDL przez miedź (Cu).

Fig. 1-4 przedstawia, że inkubacja LDL z badanymi związkami o stężeniach 10^-4 M opóźniała tworzenie sprzężonych dienów. Faza opóźnienia wynosiła 178 minut dla samej miedzi w porównaniu z fazą opóźnienia odpowiednio, 241, 182 i 241 minut (na podstawie oznaczenia doś wiadczalnego), gdy LDL inkubowano ze związkiem 18, związkiem 19, lub związkiem 22. Faza opóźnienia wynosiła powyżej 480 minut, gdy LDL inkubowano ze związkiem 21. To opóźnienie w tworzeniu sprzężonych dienów jest charakterystyczne dla przeciwutleniaczy.

Fig. 1-5 przedstawia szybkość tworzenia dienów w wyniku podania różnych związków. Szybkość tworzenia sprzężonych dienów wynosiła 1,6 nmola/min/mg LDL przy samej miedzi, 1,4 nmola/min/mg LDL gdy LDL inkubowano w obecności związku 18 przy 10^-4 M 1,3 nmola/min/mg LDL gdy LDL inkubowano w obecności związków 22, i nie wyznaczona dla związku 21 przy 10^-4 M (niemierzalne ponieważ zbyt niskie).

Fig. 1-6 przedstawia najwyższą ilość sprzężonych dienów utworzonych w czasie. Inkubacja LDL z miedzią prowadziła do tworzenia 353 nmoli sprzężonych dienów na mg LDL. Inkubacja ze związkiem 21 przy 10^-4 M hamowała tworzenie sprzężonych dienów. Tworzenie sprzężonych dienów było odpowiednio 305, 345 i 345 nmoli na mg LDL w obecności związków 18, 19 i 22.

Fig. 1-7, 1-8: Określenie właściwości przeciwutleniających związku 25 i związku 28 przy utlenianiu LDL przez miedź (Cu).

Fig. 1-7 przedstawia wyniki doświadczenia mierzącego tworzenie sprzężonych dienów w czasie. Widoczne jest, że inkubacja LDL z badanymi związkami o stężeniach 10^-4 M opóźniała tworzenie sprzężonych dienów. Faza opóźnienia wynosiła 82 minut dla samej miedzi w porównaniu z fazą opóźnienia odpowiednio, 120 i 135 minut (na podstawie wyznaczenia doświadczalnego), gdy LDL inkubowano ze związkiem 25 i związkiem 29.

Fig. 1-8 przedstawia najwyższą ilość sprzężonych dienów utworzonych w czasie. Inkubacja LDL z miedzią prowadziła do tworzenia 393 nmoli sprzężonych dienów na mg LDL. W obecności związku 25 wartość ta wynosiła 378 nmoli na mg LDL.

Fig. 1-9, 1-10, 1-11: Określenie właściwości przeciwutleniających związku 31, związku 33 i zwią zku 35 na utlenianie LDL przez miedź (Cu).

Fig. 1-9 przedstawia wyniki doświadczenia mierzącego tworzenie sprzężonych dienów w czasie. Widoczne jest, że inkubacja LDL z badanymi związkami o stężeniach 10^-4 M opóźniała tworzenie sprzężonych dienów. Faza opóźnienia wynosiła 80 minut dla samej miedzi w porównaniu z fazą opóźnienia odpowiednio, 139, 247 i 149 minut (na podstawie wyznaczenia doświadczalnego), gdy LDL inkubowano ze związkiem 31, związkiem 33, i związkiem 35. To opóźnienie w tworzeniu sprzężonych dienów jest charakterystyczne dla przeciwutleniaczy.

Fig. 1-10 przedstawia szybkość tworzenia dienów w wyniku podania różnych związków. Inkubacja związków z LDL w obecności miedzi opóźniała szybkość tworzenia sprzężonych dienów. Szybkość ta wynosiła 1,9 nmola/min/mg LDL przy samej miedzi, 1,6 nmola/min/mg LDL gdy LDL inkubowano w obecności związku 31 przy 10^-4 M, 0,8 nmola/min/mg LDL gdy LDL inkubowano w obecności związku 33 i 1,5 nmola/min/mg LDL gdy LDL inkubowano w obecności związku 35.

Fig. 1-11 przedstawia najwyższą ilość sprzężonych dienów utworzonych w czasie. Inkubacja LDL z miedzią prowadziła do tworzenia 298 nmoli sprzężonych dienów na mg LDL, w porównaniu z 257 nmoli na mg LDL w obecnoś ci zwią zku 33.

Fig. 1-12, 1-13, 1-14: Określenie właściwości przeciwutleniających związku 37, związku 38 i zwią zku 41 przy utlenianiu LDL przez miedź (Cu).

Fig. 1-12 przedstawia wyniki doświadczenia mierzącego tworzenie sprzężonych dienów w czasie. Widoczne jest, że inkubacja LDL z badanymi związkami o stężeniach przy 10^-4 M opóźniała tworzenie sprzężonych dienów. Faza opóźnienia wynosiła 120 minut dla samej miedzi w porównaniu z fazą opóź nienia odpowiednio, 196, 284 i 411 minut (na podstawie oznaczenia doś wiadczalnego), gdy LDL inkubowano ze związkiem 37, związkiem 38 i związkiem 41.

Fig. 1-13 przedstawia szybkość tworzenia dienów w wyniku podania różnych związków. Inkubacja związków z LDL w obecności miedzi opóźniała szybkość tworzenia sprzężonych dienów. Szybkość ta wynosiła 1,8 nmola/min/mg LDL przy samej miedzi, 1,49 nmola/min/mg LDL gdy LDL inkubowano w obecności związków 37 przy 10^-4 M, 0,71 nmola/min/mg LDL gdy LDL inkubowano w obecności związków 38 i 0,54 nmola/min/mg LDL gdy LDL inkubowano w obecności związków 41.

PL 207 362 B1

Fig. 1-14 przedstawia najwyższą ilość sprzężonych dienów utworzonych w czasie. Inkubacja LDL z miedzią prowadziła do tworzenia odpowiednio 372 nmoli sprzężonych dienów na mg LDL, w porównaniu z 338 nmoli na mg LDL, 244 nmoli na mg LDL, i 71 nmoli na mg LDL w obecnoś ci związków 37, 38 i 41.

Faza opóźnienia w tworzeniu sprzężonych dienów, obniżenie szybkości tworzenia dienów i obniżenia całkowitej ilości dienów utworzonych są charakterystyczne dla przeciwutleniaczy.

Fig. 2-1, 2-2, 2-3, 2-4, 2-5, 2-6: Określenie właściwości agonistycznych względem PPARa związków według wynalazku w układzie transaktywacji PPARa/Gal4.

Komórki RK13 inkubowano z różnymi związkami o stężeniach 10, 30 i 100 μM lub 1, 10 i 100 μM przez 24 godzin. Wyniki wyrażono jako współczynnik indukcji (sygnał luminescencyjny w odniesieniu do komórek nietraktowanych) po traktowaniu różnymi związkami. Im wyższy współczynnik indukcji tym większa aktywność agonistyczna względem PPARa.

Fig. 2-1:

Wyniki przedstawiają współczynniki indukcji dla związku 3, związku 4, związku 7, związku 8 i związku 9. Wartości tych współczynników indukcji podano w tabeli 2-1.

T a b e l a 2-1

Związek	Stężenie	Współczynnik indukcji
Cp3	10 pM	30,12
30 pM	27,27
100 pM	25,84
Cp4	10 pM	3,99
30 pM	22,15
100 pM	61,07
Cp7	10 pM	36,48
30 pM	50,37
100 pM	37,84
Cp8	10 pM	0,62
30 pM	1,27
100 pM	9,98
Cp9	10 pM	2,11
30 pM	5,00
100 pM	28,19

Wyniki pokazują, że związek 3 powoduje maksymalną 27-krotną indukcję przy stężeniu 30 μM, związek 4 wykazywał maksymalny współczynnik indukcji 60 przy 100 μM, 22 przy 30 μM i 4 przy 10 pM. Związek 7 wykazywał maksymalny współczynnik indukcji 50 przy 100 μM. Związek 8 aktywował układ z maksymalnym współczynnikiem indukcji 10 przy 100 μM. Związek 9 miał współczynnik indukcji 28 przy 100 μM, najwyższe stężenie.

Fig. 2-2:

Wyniki pokazują współczynniki indukcji dla związku 11, związku 12, związku 13, związku 14 i związku 17. Wartości tych współczynników indukcji podano w tabeli 2-2.

T a b e l a 2-2

Związek	Stężenie	Współczynnik indukcji
1	2	3
Cp11	1 pM	1,20
10 pM	1,39
100 pM	10,19

PL 207 362 B1 cd. tabeli 2-2

1	2	3
Cp12	1 pM	1,12
10 pM	8,45
100 pM	22,54
Cp13	1 pM	1,20
10 pM	1,10
100 pM	1,5
Cp14	1 pM	1,25
10 pM	1,36
100 pM	1,38
Cp17	1 pM	79,76
10 pM	85,69
100 pM	13,80

Wyniki pokazują, że związek 11 powoduje maksymalną 10-krotną indukcję przy stężeniu 100 μΜ, związek 12 wykazywał maksymalny współczynnik indukcji 22 100 μM, 8 przy 30 μM i 1 przy 10 μM. Związki 13 i 14 miały współczynniki indukcji zawarte pomiędzy 1,1 a 1,5 w różnych badanych stężeniach. Związek 17 aktywował układ z maksymalnym współczynnikiem indukcji 85 przy 10 μM i minimalnym współczynnikiem indukcji 13,8 przy stężeniu 100 μM.

Fig.: 2-3

Wyniki pokazują współczynniki indukcji dla związku 19, związku 20, związku 21 i związku 22. Wartości tych współczynników indukcji podano w tabeli 2-3.

T a b e l a 2-3

Związek	Stężenie	Współczynnik indukcji
Cp19	1 pM	1,20
10 pM	15,62
100 pM	0,07
Cp20	1 pM	21,50
10 pM	53,45
100 pM	1,22
Cp21	1 pM	0,78
10 pM	1,10
100 pM	22,80
Cp22	1 pM	2,40
10 pM	49,49
100 pM	2,73

Wyniki pokazują, że związek 19 powoduje maksymalną 15,6-krotną indukcję przy 10 μM, związek 20 wykazywał maksymalny współczynnik indukcji 53 przy 10 μM. Związek 21 miał współczynniki indukcji zawarte pomiędzy 0,8 a 22 przy różnych badanych stężeniach. Związek 22 aktywował układ z maksymalnym współczynnikiem indukcji 50 przy stężeniu 10 μM.

Fig.: 2-4

Wyniki przedstawiają współczynniki indukcji dla związku 23, związku 24, związku 25, związku 26 i związku 29. Wartości tych współczynników indukcji podano w tabeli 2-4.

PL 207 362 B1

T a b e l a 2-4

Związek	Stężenie	Współczynnik indukcji
Cp23	1 ąM	1,55
10 ąM	3,67
100 ąM	0,12
Cp24	1 ąM	2,06
10 ąM	11,62
100 ąM	0,00
Cp25	1 ąM	13,48
10 ąM	21,03
100 ąM	7,01
Cp26	1 ąM	1,75
10 ąM	7,85
100 ąM	1,08
Cp29	1 ąM	28,36
10 ąM	25,26
100 ąM	0,27

Związek 23 wykazywał maksymalny współczynnik indukcji 3,6 przy 10 μM, związek 24 wykazywał maksymalny współczynnik indukcji 11 przy 10 μM. Związek 25 aktywował układ w badanych stężeniach przy współczynnikach indukcji zawartym pomiędzy 7 a 21. Związek 26 wykazywał maksymalny współczynnik indukcji 7, 8 dla stężenia 10 μM, związek 29 miał współczynniki indukcji 28 i 25 odpowiednio przy 1 i 10 μM.

Fig.: 2-5

Wyniki przedstawiają współczynniki indukcji dla związku 31 i związku 33. Wartości tych współczynników indukcji podano w tabeli 2-5.

T a b e l a 2-5

Związek	Stężenie	Współczynnik indukcji
Cp31	1 ąM	3,77
10 ąM	15,52
100 ąM	1,21
Cp33	1 ąM	22,05
10 ąM	44,52
100 ąM	77,62

Związek 31 aktywował układ przy współczynniku indukcji 15,5 przy stężeniu 10 μM. Współczynniki indukcji dla związku 33 wynosiły 22, 44 i 77 dla stężeń odpowiednio 1, 10 i 100 μM.

Fig.: 2-6

Wyniki przedstawiają współczynniki indukcji dla związku 37, związku 38 i związku 41. Wartości tych współczynników indukcji podano w tabeli 2-6.

T a b e l a 2-6

Związek	Stężenie	Współczynnik indukcji
1	2	3
Cp37	1 ąM	24,55
	10 ąM	27,83
	100 ąM	0,02

PL 207 362 B1 cd. tabeli 2-6

1	2	3
Cp38	1 pM	14,70
10 pM	22,22
100 pM	0,311
Cp41	1 pM	34,61
10 pM	31,18
100 pM	3,39

Maksymalne współczynniki indukcji dla związków 37, 38 i 41 wynosiły odpowiednio, 27, 22 i 31, przy stężeniu 10 μΜ.

Wyniki te wykazały, że badane związki według wynalazku wykazują aktywność ligandu PPARa i dlatego umożliwiają aktywację jego transkrypcji.

Fig. 2-7: Określenie właściwości agonistycznych PPARy związków według wynalazku w układzie transaktywacji PPARY/Gal4.

Komórki RK13 inkubowano z różnymi związkami o stężeniach 1, 10 i 100 μM przez 24 godzin. Wyniki wyrażono jako współczynnik indukcji (sygnał luminescencyjny względem komórek nietraktowanych) po traktowaniu różnymi związkami. Im wyższy współczynnik indukcji tym większa aktywność agonistyczna przeciwko PPARy.

Wyniki na fig. przedstawiają współczynniki indukcji dla związku 17, związku 33 i związku 29. Wartości tych współczynników indukcji podano w tabeli 2-7.

T a b e l a 2-7

Związek	Stężenie	Współczynnik indukcji
Cp17	1 pM	15,37
10 pM	24,92
100 pM	6,13
Cp33	1 pM	15,65
10 pM	33,90
100 pM	45,58
Cp29	1 pM	17,05
10 pM	33,89
100 pM	0,01

Wyniki przedstawiają, że związek 17 wykazywał maksymalny współczynnik indukcji 25 przy 10 μM. Związek 33 wykazywał maksymalny współczynnik indukcji 45,5 przy 100 μM i związek 29 33,9 przy 10 μM.

Wyniki te wykazały, że badane związki według wynalazku wykazują aktywność ligandu PPARy i dlatego umożliwiają aktywację jego transkrypcji.

Fig. 3-1 i 3-2:

Określenie właściwości związków według wynalazku profilaktycznej ochrony neuronów i ochrony neuronów w fazie ostrej.

Fig. 3-1: Właściwości profilaktycznej ochrony neuronów.

₃

Fig. ta przedstawia objętość martwicy niedokrwiennej w mm³ mierzoną po zwarciu wnętrza światła przewodu środkowej tętnicy mózgowej po 60 minutach, po ponownej perfuzji przez 24 godzin przed uśmierceniem. Fig. 3-1 przedstawia objętość martwicy niedokrwiennej obserwowanej u trzech grup myszy C57Black/6. Dwie z tych grup zwierząt poddano odżywianiu przez zgłębnik ze związkiem 15 przy 200 mg/kg/dzień lub ze związkiem 42 przy 200 mg/kg/dzień przez 14 dni przed zwarciem.

₃

Widoczne jest, że objętość martwicy niedokrwiennej u nieleczonych zwierząt wynosiła 37 mm³33 w porównaniu do 24 mm³ u zwierząt leczonych związkiem 42 i 32 mm³ związkiem 15.

Fig. 3-2: Właściwości ochrony neuronów w fazie ostrej.

Fig. 3-2 przedstawia objętość martwicy niedokrwiennej obserwowanej u trzech grup myszy C57 black/6.

PL 207 362 B1

Zwierzęta traktowano związkiem 15 przy 200 mg/kg/dzień lub związkiem 42 przy 200 mg/kg/dzień przez 72 godzin po zwarciu.

Widoczne jest, że całkowita skorygowana objętość martwicy niedokrwiennej u nieleczonych zwierząt wynosiła 50 mm³ w porównaniu z 39 mm³ u zwierząt leczonych związkiem 42 i 43 mm³związkiem 15.

Wyniki przedstawione na fig. 3-1 i 3-2 wykazały skuteczność związków jako związków do ochrony neuronów. Związki te są aktywne w działaniu profilaktycznym i w leczeniu stanu ostrego.

Inne aspekty i korzyści wynalazku staną się jasne w następujących przykładach, które podano w celu przedstawienia wynalazku, a nie jako jego ograniczenie.

P r z y k ł a d y

Związki według wynalazku otrzymano według ogólnych sposobów zarysowanych poniżej.

Opis ogólnych sposobów syntezy według wynalazku:

Synteza 1,3-difenyloprop-2-en-1-onów:

X1 = OH, Cl, Br-SCH3, -OC6H13, -C7H15, OC(CH3)2COOR6, SC(CH3)2COOR6,

X2 = H, O(2-fenylo-4-H-1-benzopiran-4-on), OCH3, OH

X4 = OH, Cl, Br, -SCH3, OC(CH3)2COOR6, SC(CH3)2COOR6

X3 i X5 = CH3, C(CH3)3, OCH3,

OH, OC(CH3)2COOR6

R6 = CH2CH3, H

Sposób ogólny 1:

Synteza 1,3-difenyloprop-2-en-1-onów w środowisku kwaśnym:

Keton (1 równoważnik) i aldehyd (1 równoważnik) rozpuszczono w roztworze etanolu nasyconym gazowym kwasem chlorowodorowym. Reakcję mieszano w temperaturze pokojowej przez 6 godzin i rozpuszczalnik następnie usunięto przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem. 1,3-difenyloprop-2-en-1-on oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym.

Sposób ogólny 2:

Synteza 1,3-difenyloprop-2-en-1-onów w środowisku zasadowym:

Keton (1 równoważnik) i aldehyd (1 równoważnik) rozpuszczono w roztworze wodoroalkoholowym wodorotlenku sodu (20 równoważnik). Mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 18 godzin. Środowisko zakwaszano do pH = 2 kwasem chlorowodorowym. 1,3-difenyloprop-2-en-1-on otrzymano przez wytrącenie lub ekstrakcję w układzie ciało stałe/ciecz po odparowaniu środowiska reakcji. Oczyszczano metodą chromatografii żelowej lub przez ponowną krystalizację.

Sposób ogólny 3:

Synteza podstawionych 1,3-difenyloprop-2-en-1-onów w obecności etanolanu sodu:

Sód (1 równoważnik) rozpuszczono w etanolu absolutnym. Dodano keton (1 równoważnik) i aldehyd (1 równoważnik). Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej przez 12 godzin, a następnie dodano 2 N wodorotlenek sodu (5 równoważników). Mieszaninę utrzymywano w temp. 100°C przez 12 godzin. Środowisko reakcji zakwaszano dodając 6 N wodny roztwór kwasu chlorowodorowego. Rozpuszczalnik usunięto przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym lub przez ponowną krystalizację.

O-Alkilowanie fenoli i S-alkilowanie tiofenoli

Sposób ogólny 4:

PL 207 362 B1

X1 = Cl, Br-SCH3, -OC6H13, -C7H15 X2 = H, O(2-fenylo-4-H-1-benzopiran-4-on), OCH3

X3 i X5 = CH3 R6 = CH2CH3, H

Fenol (1 równoważnik) rozpuszczono w acetonitrylu. Następnie dodano halogenowaną pochodną (1 do 10 równoważników) i węglan potasu (5 równoważników). Środowisko reakcji energicznie mieszano pod chłodnicą zwrotną przez około 10 godzin. Sole usunięto przez sączenie, rozpuszczalnik i nadmiar odczynnika usunię to przez odparowanie pod zmniejszonym ciś nieniem, i spodziewany produkt oczyszczano metodą chromatografii żelowej.

Kwasowa hydroliza estrów tertbutylowych:

Sposób ogólny 5:

X1= Cl, Br, -SCH3, OC6H13, -C7H15

Ester tertbutylowy (1 równoważnik) rozpuszczono w dichlorometanie, dodano kwas trifluorooctowy (10 równoważnik) i mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 12 godzin. Otrzymany produkt oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym lub przez ponowną krystalizację.

Synteza materiałów wyjściowych stosowanych do syntezy związków według wynalazku:

Materiał wyjściowy 1:

PL 207 362 B1

2'-hydroksy-4'-(etoksykarbonylodimetylometoksy)acetofenon:

Związek ten zsyntetyzowano z 2',4'-dihydroksyacetofenonu i bromoizomaślanu etylu (1 równoważnik) według sposobu ogólnego 4, opisanego wcześniej. Oczyszczano metodą chromatografii w ż elu krzemionkowym (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 9:1).

¹H NMR CDCI3 δppm: 1,25 (t, J = 7,17 Hz, 3H), 1,67 (s, 6H), 2,56 (s, 3H), 4,24 (q, J = 7,17 Hz, 2H), 6,27 (d, J = 2,55 Hz, 1H), 6,37 (dd, J = 2,55 Hz, J = 8,72 Hz, 1H), 7,62 (d, J = 8,72 Hz, 1H), 12,6 (sygnał, 1H).

Odnośnik: opis patentowy US nr 3,629,290 (1970), Fisons Pharmaceutical

Materiał wyjściowy 2:

Octan 3-chlorofenylu

3-chlorofenol rozpuszczono w dichlorometanie. Dodano trietylaminę (1 równoważnik) i bezwodnik octowy (2 równoważniki). Mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 5 godzin. Rozpuszczalnik usunięto przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość po odparowaniu roztworzono w dichlorometanie, wysuszono w obecności siarczanu magnezu i rozpuszczalnik usunięto przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem. Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 95:5).

¹H NMR CDCI3 δppm: 2,29 (s, 3H), 6,99-7,33 (m, 4H)

Materiał wyjściowy 3:

4'-Chloro-2'-hydroksyacetofenon

Octan 3-chlorofenylu (materiał wyjściowy 2) zmieszano z chlorkiem glinu (3 równoważniki). Mieszaninę ogrzewano w temp. 200°C przez 1 godzinę. Środowisko reakcji schłodzono do temperatury pokojowej następnie przelano na lód. Fazę wodną ekstrahowano chlorkiem metylenu, którą wysuszono w obecności siarczanu magnezu po odparowaniu pod zmniejszonym ciśnieniem.

Oczyszczano metodą chromatografii żelowej (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 95:5).

¹H NMR CDCI3 δppm: 3,41 (s, 3 H), 6,81 (dd, J = 8,82 Hz, J = 1,47 Hz, 1H), 6,91 (d, J = 1,47 Hz, 1H), 7,60 (d, 8,82 Hz, 1H), 12,33 (s, 1H)

Odnośnik: Chen i wsp., J Chem Soc, 1958,146-148.

Materiał wyjściowy 4:

4-Etyloksykarbonylodimetylometyloksybenzaldehyd

PL 207 362 B1

Związek ten zsyntetyzowano z 4-hydroksyabenzaldehydu i bromoizomaślanu etylu według sposobu ogólnego 4 opisanego wcześniej.

Oczyszczano metodą chromatografii żelowej (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 9:1).

¹H NMR CDCI₃ δppm: 1,20 (t, J = 6,96 Hz, 3H), 1,67 (s, 6H), 4,21 (q, J = 6,96 Hz, 2H), 6,89 (d, J = 8,91 Hz, 2H), 7,79 (d, J = 8,94 Hz, 2H), 9,87 (s, 1H).

Materiał wyjściowy 5:

3,5-dimetyloksy-4-etyloksykarbonylodimetylometyloksybenzaldehyd

Związek ten zsyntetyzowano z 3,5-dimetyloksy-4-hydroksyabenzaldehydu i bromoizomaślanu etylu według sposobu ogólnego 4 opisanego wcześniej.

Oczyszczano metodą chromatografii żelowej (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 8:2).

¹H NMR CDCI3 δppm: 1,33 (t, J = 7,29 Hz, 3H), 1,50 (s, 6H), 3,84 (s, 6H), 4,27 (q, J = 7,29 Hz, 2H), 7,08 (s, 2H), 9,86 (s, 1H)

Materiał wyjściowy 6:

3,5-dimetylo-4-etyloksykarbonylodimetylometyloksybenzaldehyd

Związek ten zsyntetyzowano z 3,5-dimetylo-4-hydroksyabenzaldehydu i bromoizomaślanu etylu według sposobu ogólnego 4 opisanego wcześniej.

¹H NMR CDCI₃ δppm: 1,37 (t, J = 7,14 Hz, 3H), 1,50 (s, 6H), 2,29 (s, 6H), 4,30 (q, J = 7,14 Hz, 2H), 7,54 (s, 2H), 9,88 (s, 1H)

Materiał wyjściowy 7:

3-Etyloksykarbonylodimetylometyloksybenzaldehyd:

Związek ten zsyntetyzowano z 3-hydroksybenzaldehydu i bromoizomaślanu etylu według sposobu ogólnego 4 opisanego wcześniej.

¹H NMR CDCI₃ δppm: 1,24 (t, J = 7,27 Hz, 3H), 1,62 (s, 6H), 4,25 (q, J = 7,27 Hz, 2H), 7,11 (m, 1H), 7,31 (m, 1H), 7,40 (t, J = 8,19 Hz, 1H), 7,49 (m, 1H), 9,93 (s, 1H).

Materiał wyjściowy 8:

4-Etyloksykarbonylodimetylometylotiobenzaldehyd

PL 207 362 B1

4-Metylotiobenzaldehyd (1 równoważnik) rozpuszczono w chlorku metylenu i roztwór schłodzono do 0°C. Małymi porcjami dodano kwas metachloroperoksybenzoesowy (1,5 równoważnika). Reakcję śledzono chromatografią cienkowarstwową. Dodatkowy kwas metachloroperoksybenzoesowy możliwie dodano tak, aby otrzymać całkowite zniknięcie wyjściowego produktu. Wytrącony osad usunięto przez sączenie. Wodorotlenek wapnia (1,5 równoważnika) dodano i mieszaninę mieszano przez kolejne 15 min. Części stałe usunięto przez sączenie, filtrat wysuszono w obecności siarczanu magnezu, a następnie chlorek metylenu usunięto przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem.

Pozostałość po odparowaniu roztworzono w bezwodniku octowym, następnie ogrzewano pod chłodnicą zwrotną przez 30 min i odparowano do suchości. Pozostałość roztworzono w roztworze metanol/trietylamina, mieszano w temperaturze pokojowej przez 15 minut, następnie rozpuszczalniki usunięto przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem. Oleistą pozostałość roztworzono w nasyconym wodnym roztworze chlorku amonu następnie ekstrahowano chlorkiem metylenu. Fazę organiczną wysuszono w obecności siarczanu magnezu i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem.

Otrzymany związek pośredni, 4-merkaptobenzaldeliyd stosowano bez dalszego oczyszczania. Związek ten alkilowano według sposobu ogólnego 4 aby otrzymać 4-etyloksykarbonylodimetylometylotiobenzaldehyd.

¹H NMR CDCI₃ δppm: 1,22 (t, J = 7,46 Hz, 3H), 2,60 (s, 6H), 4,15 (q, J = 7,46 Hz, 2H), 7,53 (d, J = 8,38 Hz, 2H), 7,88 (d, J = 8,39 Hz, 2H), 9,99 (s, 1H)

Odnośnik: Young NR, Gauthier J Y., Coombs W. (1984). Tetrahedron Letters 25(17): 1753-1756.

Materiał wyjściowy 9:

4'-Etyloksykarbonylodimetylometyloksyacetofenon:

Związek ten zsyntetyzowano z 4'-hydroksyacetofenonu i bromoizomaślanu etylu według sposo-

¹H NMR CDCI₃ δppm: 1,17 (t, J = 5,64 Hz, 3H), 1,61 (s, 6H), 2,50 (s, 3H), 4,18 (q, J = 5,64 Hz,

2H), 6,78 (d, J = 8,82 Hz, 2H), 7,83 (d, J = 8,81 Hz, 2H).

Materiał wyjściowy 10:

Octan 3-bromofenylu

3-bromofenol rozpuszczono w dichlorometanie. Trietylaminę (1 równoważnik) i dodano bezwodnik octowy (2 równoważnik), i mieszaninę mieszano w temperaturze pokojowej przez 5 godzin. Rozpuszczalnik usunięto przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość po odparowaniu roztworzono w dichlorometanie następnie wysuszono w obecności siarczanu magnezu. Rozpuszczalnik usunięto przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem.

¹H NMR CDCI3 δ [ppm]: 2,30 (s, 3H), 7,0-7,4 (m, 4H)

Materiał wyjściowy 11:

2'-hydroksy-4'-bromoacetofenon

PL 207 362 B1

Octan 3-bromofenylu (materiał wyjściowy 10) zmieszano z chlorkiem glinu (3 równoważniki), i mieszaninę ogrzewano w temp. 200°C przez 1 godzinę. Środowisko reakcji schłodzono do temperatury pokojowej następnie przelano na lód. Fazę wodną ekstrahowano chlorkiem metylenu, którą wysuszono w obecności siarczanu magnezu.

¹H NMR CDCl₃ δppm: 2,59 (s, 3H), 7,01 (d, J = 8,5 Hz, 1H), 7,13 (s, 1H), 7,55 (d, J = 8,5 Hz, 1H), 12,33 (s, 1H)

Materiał wyjściowy 12:

4'-Etyloksykarbonylodimetylometylotioacetofenon

4'-metylotioacetofenon rozpuszczono w chlorku metylenu i roztwór schłodzono do 0°C. Kwas metachloroperoksybenzoesowy (1,5 równoważnika) dodano małymi porcjami. Reakcję śledzono chromatografią cienkowarstwową. Dodatkowy kwas metachloroperoksybenzoesowy możliwie dodano tak, aby otrzymać całkowite zniknięcie wyjściowego produktu. Wytrącony osad usunięto przez sączenie. Dodano wodorotlenek wapnia (1,5 równoważnika) i mieszaninę mieszano przez kolejne 15 min. Części stałe usunięto przez sączenie, filtrat wysuszono w obecności siarczanu magnezu i chlorek metylenu następnie usunięto przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość po odparowaniu roztworzono w bezwodniku octowym, następnie ogrzewano pod chłodnicą zwrotną przez 30 min i odparowano do suchości. Pozostałość roztworzono w roztworze metanol/trietylamina, mieszano w temperaturze pokojowej przez 15 minut, następnie rozpuszczalniki usunięto przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem. Oleistą pozostałość roztworzono w nasyconym wodnym roztworze chlorku amonu następnie ekstrahowano chlorkiem metylenu. Fazę organiczną wysuszono w obecności siarczanu magnezu po odparowaniu pod zmniejszonym ciśnieniem.

Otrzymany związek pośredni, 4-merkaptoacetofenon stosowano bez dalszego oczyszczania. Związek ten alkilowano według sposobu ogólnego 4 aby otrzymać 4-etyloksykarbonylodimetylometylotioacetofenon. Oczyszczany metodą chromatografii żelowej (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 9:1).

Odnośnik: Young NR, Gauthier J Y., Coombs w (1984). Tetrahedron Letters 25(17): 1753-1756.

¹H NMR CDCI3 δ [ppm]: 1,21 (t, J = 7,32 Hz, 3H), 1,51 (s, 6H), 2,59 (s, 3H), 4,12 (q, J = 7,32 Hz. 2H), 7,51 (d, J = 8,40 Hz, 2H), 7,79 (d, J = 8,40 Hz, 2H)

Synteza związków pośrednich stosowanych do syntezy związków według wynalazku:

Związek pośredni 1:

1-[4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on

Związek ten zsyntetyzowano z 4-chloroacetofenonu i 3,5-dimetylo-4-hydroksybenzaldehydu według sposobu ogólnego 1 opisanego wcześniej. Oczyszczano chromatografią w żelu krzemionkowym (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 95:5).

¹H NMR CDCI₃ δppm: 2,30 (s, 6H), 7,32 (s, 2H), 7,34 (d, J = 15,25 Hz, 1H), 7,47 (d, J = 8,86

Hz, 2H), 7,75 (d, J = 15,26 Hz, 1H), 7,97 (d, J = 8,86 Hz, 2H).

Związek pośredni 2:

1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on:

PL 207 362 B1

Związek ten zsyntetyzowano z 4'-metylotioacetofenonu i 3,5-dimetylo-4-hydroksybenzaldehydu według sposobu ogólnego 1 opisanego wcześniej.

Oczyszczano chromatografią w żelu krzemionkowym (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 8:2).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 2,22 (s, 6H), 2,54 (s, 3H), 7,36 (d, J = 8,20 Hz, 2H), 7,48 (s, 2H), 7,62 (d, J = 15,7 Hz, 1H), 7,74 (d, J = 15,7 Hz, 1H), 8,10 (d, J = 8,20 Hz, 2H), 8,92 (s, 1H)

Związek pośredni 3:

1-[2-metoksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on

Związek ten zsyntetyzowano z 2'-metoksyacetofenonu i 3,5-dimetylo-4-hydroksybenzaldehydu według sposobu ogólnego 1 opisanego wcześniej.

¹H NMR DMSO Ó[ppm]: 2,39 (s, 6H), 2,22 (s, 6H), 7,58 (s, 2H), 7,67-7,62 (m, 3H), 7,82 (d, J =

15,5 Hz, 1H), 8,17 (d, 1H), 12,96 (s, 1H)

Związek pośredni 4:

1-[4-heksyloksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 4-heksylooksyacetofenonu i 3,5-dimetylo-4-hydroksybenzaldehydu według sposobu ogólnego 1 opisanego wcześniej.

Spodziewany związek wytrącono w środowisku reakcji, wysuszono następnie stosowane bez dalszego oczyszczania w następujących reakcjach.

¹H NMR DMSO Ó[ppm]: 0,88 (m, 3H), 1,28-1,43 (m, 6H), 1,72 (m, 2H), 2,21 (s, 6H), 4,05 (t, J = 6,42 Hz, 2H), 7,40 (d, J = 8,43 Hz, 2H), 7,48 (s, 2H), 7,57 (d, J = 15,24 Hz, 1H), 7,72 (d, J = 15,24 Hz, 1H), 8,12 (d, J = 8,43 Hz, 2H), 8,89 (s, 1H)

Związek pośredni 5:

1-[2-hydroksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on

PL 207 362 B1

Związek ten zsyntetyzowano z 4'-chloro-2'-hydroksyacetofenonu (materiał wyjściowy 3) i 3,5-dimetylo-4-hydroksybenzaldehydu według sposobu ogólnego 1 opisanego wcześniej.

Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (toluen: 10).

¹H NMR DMSO δppm: 2,21 (s, 6H), 7,1 (m, 2H), 7,55 (s, 2H), 7,72 (d, J = 15,4 Hz, 1H), 7,80 (d, J = 15,4 Hz, 1H), 8,25 (d, J=9,0 Hz, 1H), 9,09 (s, 1H), 13,04 (s, 1H)

Związek pośredni 6:

2-(3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo)-7-chloro-4H-1-benzopiran-4-on

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[2-hydroksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek pośredni 5) według następującego sposobu:

1-[2-hydroksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on rozpuszczono w dimetylosulfotlenku, dodano kryształy jodu i mieszaninę utrzymywano pod chłodnicą zwrotną przez 10 min.

Środowisko reakcji doprowadzono do temperatury pokojowej, hydrolizowano. Wytrącony osad wysuszono, przemyto roztworem tiosiarczanem sodu a następnie wodą.

Oczyszczano przez rozpuszczenie w chlorku metylenu i wytrącenie przez dodanie heptanu.

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 2,25 (s, 6H), 6,87 (s, 1H), 7,51 (d, J = 8,55 Hz, 1H), 7,73 (s, 2H), 7,98 (m, 2H)

Odnośnik: Doshi AG, S. P., Ghiya BJ (1986). Indian J Chem Sect B 25: 759.

Związek pośredni 7:

1-[2-metyloksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 4'-chloro-2'-metoksyacetofenonu i 3,5-dimetylo-4-hydroksybenzaldehydu według sposobu ogólnego 1 opisanego wcześniej.

Oczyszczano chromatografią w żelu krzemionkowym (wymywanie: cykloheksan/octan etylu

85:15).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 2,21 (s, 6H), 3,90 (s, 3H), 7,12 (m, 1H), 7,23 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 7,29 (s, J = 1,80 Hz, 1H), 7,38 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 7,41 (s, 2H), 7,48 (d, J = 7,98 Hz, 1H)

Związek pośredni 8:

1-[4-bromofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on:

PL 207 362 B1

Związek ten zsyntetyzowano z 4'-bromoacetofenon i 3,5-dimetylo-4-hydroksybenzaldehyd według sposobu ogólnego 1 opisanego wcześniej.

Oczyszczano chromatografią w żelu krzemionkowym (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 85:15).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 2,30 (s, 6H), 7,32 (s, 2H), 7,56-7,66 (m, 3H), 7,75 (d, J = 15,27 Hz, 1H), 7,90 (d, J = 8,70 Hz, 2H), 9,82 (s, 1H)

Związek pośredni 9:

1-[4-heptylofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 4'-heptylacetofenonu i 3,5-dimetylo-4-hydroksybenzaldehydu według sposobu ogólnego 1 opisanego wcześniej.

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 0,84 (m, 3H), 1,25 (m, 8H), 1,60 (m, 2H), 2,21 (s, 6H), 2,65 (t, J = 7,50

Hz, 2H), 7,35 (d, J = 8,02 Hz, 2H), 7,48 (s, 2H), 7,60 (d, J = 15,48 Hz, 1H), 7,71 (d, J = 15,48 Hz, 1H), 8,05 (d, J = 8,02 Hz, 2H), 8,92 (s, 1H)

Synteza związków według wynalazku:

Związek 1:

1-[2-hydroksy-4-etoksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]-3-[3,5-ditertbutylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on

Związek ten zsyntetyzowano z 2'-hydroksy-4'-(etoksykarbonylodimetylometoksy)acetofenonu (materiał wyjściowy 1) i 3,5-ditertbutylo-4-hydroksybenzaldehydu według sposobu ogólnego 1 opisanego wcześniej.

Oczyszczano chromatografią w żelu krzemionkowym (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 9:1).

¹H NMR CDCI3 δ [ppm]: 1,25 (t, J = 7,11 Hz, 3H), 1,45 (s, 18H), 1,70 (s, 6H), 4,26 (q, J = 7,11 Hz, 2H), 5,63 (s, 1H), 6,33 (d, J = 2,37 Hz, 1H), 6,42 (dd, J = 8,8 Hz, J = 2,37 Hz, 1H), 7,41 (d, J = 15,39 Hz, 1H), 7,5 (s, 2H), 7,83 (d, J = 8,8 Hz, 1H), 7,88 (J = 15,39 Hz, 1H), 13,5 (s, 1H)

Związek 2:

1-[2-hydroksy-4-karboksydimetylometyloksyfenyl]-3-[3,5-ditertbutylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on:

PL 207 362 B1

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[2-hydroksy-4-etoksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]-3-[3,5-ditertbutylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek 1) według następującego sposobu:

Ester rozpuszczono w etanolu, dodano wodny roztwór 1N wodorotlenku sodu (5 równoważników) i mieszaninę utrzymywano pod chłodnicą zwrotną przez 10 godzin. Środowisko zakwaszano przez dodanie 12N kwasu chlorowodorowego następnie ekstrahowano octanem etylu. Fazę organiczną wysuszono w obecności siarczanu magnezu po odparowaniu pod zmniejszonym ciśnieniem.

Oczyszczano preparatywną metodą HPLC (odwrócona faza RP18, Licrospher 12 μm, wymywanie: woda - metanol - kwas trifluorooctowy: 22:78:0,1).

¹H NMR CDCI3 δ [ppm]: 1,49 (s, 18H), 1,73 (s, 6H), 5,62 (s, 1 H), 6,44 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 7,01 (m, 2H), 7,57 (t, 1H), 7,81 (d, J= 15,5 Hz, 1H), 7,87 (d, 2H), 7,93 (d, 1H), 8,26 (d, 1H)

MS (ES-MS): 453,2 (M-1)

Związek 3:

1-[2-hydroksy-4-chlorofenylo]-3-[4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 2'-hydroksy-4'-chloroacetofenonu i 4-etyloksykarbonylodimetylometyloksybenzaldehydu (materiał wyjściowy 9) według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,58 (s, 6H), 6,87 (d, J = 8,54 Hz, 2H), 7,05 (dd, J = 8,54 Hz, 1,83 Hz,

1H), 7,09 (d, J = 1,2 Hz, 1H), 7,90-7,80 (m, 4H), 8,25 (m, 8,52 Hz, 1H), 12,84 (s, 1H), 13,26 (s, 1H)

MS (ES-MS): 359,0 (M-1)

Związek 4:

1-[2-hydroksyfenylo]-3-[4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 2'-hydroksyacetofenonu i 4-etyloksykarbonylodimetylometyloksybenzaldehydu (materiał wyjściowy 4) według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,58 (s, 6H), 6,88 (d, 2H), 7,01 (m, 2H), 7,57 (t, 1H), 7,81 (d, J = 15,5

Hz, 1H), 7,87 (d, 2H), 7,93 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 8,26 (d, 1H), 12,69 (s, 1H)

MS (ES-MS): 325,1 (M-1)

Związek 5:

1-[2-hydroksyfenylo]-3-[3,5-dimetoksy-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

PL 207 362 B1

Związek ten zsyntetyzowano z 2'-hydroksyacetofenonu i 3,5-dimetyloksy-4-etyloksykarbonylodimetylometyloksybenzaldehydu (materiał wyjściowy 5) według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,35 (s, 6H), 3,80 (s, 6H), 7,00-7,03 (m, 2H), 7,25 (s, 2H), 7,59 (t, 1H, J = 8,07 Hz, 1H), 7,81 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 8,00 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 8,31 (d, J = 8,07 Hz, 1H), 12,36 (s, 1H), 12,69 (s, 1H)

MS (ES-MS): 385,3 (M-1)

Związek 6:

1-[2-hydroksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetoksy-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 2'-hydroksy-4'-chloroacetofenonu (materiał wyjściowy 3) i 3,5-dimetyloksy-4-etyloksykarbonylodimetylometyloksybenzaldehydu (materiał wyjściowy 5) według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,34 (s, 6H), 3,80 (s, 6H), 7,08 (dd, J = 1,77 Hz, 1H), 7,12 (d, J = 1,77 Hz, 1H), 7,24 (s, 2H), 7,79 (d, J = 15,4 Hz, 1H), 7,93 (d, J = 15,4 Hz, 1H), 8,27 (d, J = 8,3 Hz, 1H), 12,36 (s, 1H), 12,69 (s, 1H)

MS (ES-MS): 419,0 (M-1)

Związek 7:

1-[2-hydroksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 2'-hydroksy-4'-chloroacetofenonu (materiał wyjściowy 3) i 3,5-dimetylo-4-etyloksykarbonylodimetylometyloksybenzaldehydu (materiał wyjściowy 6) według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,39 (s, 6H), 2,22 (s, 6H), 7,07 (m, 1H), 7,12 (d, J = 2,07 Hz, 1H), 7,61 (s, 2H), 7,74 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 7,87 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 8,26 (d, 1H), 12,76 (s, 1H)

MS (ES-MS): 387,1 (M-1)

Związek 8:

1-[2-hydroksy-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]-3-[3,5-dibromo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on:

PL 207 362 B1

Związek ten zsyntetyzowano z 2'-hydroksy-4'-etylooksykarbonylodimetylometyloksyacetofenonu (materiał wyjściowy 1) i 3,5-dibromo-4-hydroksybenzaldehydu według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

¹H NMR CDCI3 δ [ppm]: 1,60 (s, 6H), 6,24 (d, J = 2,47 Hz, 1H), 6,43 (dd, J = 2,47 Hz, J = 8,52 Hz, 1H), 7,70 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 7,96 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 8,22 (s, 2H), 8,34 (d, J = 9,16 Hz, 1H), 13,34 (s, 1H)

MS (ES-MS): 498,6 (M-1)

Związek 9:

1-[2-hydroksyfenylo]-3-[3-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 2'-hydroksyacetofenonu i 3-etyloksykarbonylodimetylometyloksybenzaldehydu (materiał wyjściowy 7) według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,56 (s, 6H), 6,91 (dd, J = 8,01 Hz, J = 2,47 Hz, 1H), 7,03-6,99 (m,

2H), 7,41-7,36 (m, 2H), 7,60-7,52 (m, 2H), 7,77 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 8,00 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 8,31 (dd, J = 8,63 Hz, J = 1,85 Hz, 1H), 12,47 (s, 1H), 13,17 (s, 1H)

MS (ES-MS): 325,8 (M-1)

Związek 10:

1-[2-hydroksy-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]-3-[3-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 2'-hydroksy-4'-etyloksykarbonylodimetylometyloksyacetofenonu (materiał wyjściowy 1) i 3-hydroksybenzaldehydu według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,60 (s, 6H), 6,25 (d, J = 2,47 Hz, 1H), 6,43 (dd, J = 2,47 Hz, 9,09 Hz,

1H), 6,89 (m, 1H), 7,35-7,24 (m, 3H), 7,73 (d, 1H), 7,92 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 8,27 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 13,21 (s, 1H), 13,39 (s, 1H).

MS (ES-MS): 341 (M-1)

Związek 11:

1-[2-hydroksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

PL 207 362 B1

Związek ten zsyntetyzowano z 2'-hydroksyacetofenonu i 3,5-dimetylo-4-etyloksykarbonylodimetylometyloksybenzaldehydu (materiał wyjściowy 6) według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 9:1) a następnie preparatywną metodą HPLC (odwrócona faza RP18, Licrospher 12 pm, wymywanie: woda - metanol - kwas trifluorooctowy: 22:78:0,1).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,57 (s, 6H), 2,31 (s, 6H), 6,96 (t, J = 8,17 Hz, 1H), 7,04 (d, J = 8,72 Hz, 1H), 7,35 (s, 2H), 7,49 (t, J = 8,2 Hz, 1H), 7,58 (d, J = 15,8 Hz, 1H), 7,84 (d, J = 15,8 Hz, 1H), 7,94 (d, J = 8,7 Hz, 1H), 12,87 (s, 1H)

MS (ES-MS): 353,1 (M-1)

Związek 12:

1-[2-hydroksy-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]-3-[4-metylotiofenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 2'-hydroksy-4'-etyloksykarbonylodimetylometyloksyacetofenonu (materiał wyjściowy 1) i 4-metylotiobenzaldehydu według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 9:1) a następnie preparatywną metodą HPLC (odwrócona faza RP18, Licrospher 12 pm, wymywanie: woda - metanol - kwas trifluorooctowy: 22:78:0,3).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,60 (s, 6H), 2,54 (s, 3H), 6,25 (d, 1H), 6,43 (dd, J = 2,47 Hz, 1H), 7,33 (d, J = 8,56 Hz, 2H), 7,8 (d, 15,5 Hz, 1H), 7,86 (d, J = 8,56 Hz, 2H), 7,98 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 8,29 (d, J = 9,1 Hz, 1H), 13,34 (s, 1H)

MS (ES-MS): 373,1 (M-1)

Związek 13:

1-[2,4-dihydroksyfenylo]-3-[4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 2',4'-dihydroksyacetofenonu i 4-etoksykarbonylodimetylometyloksybenzaldehydu (materiał wyjściowy 4) według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

Oczyszczano chromatografią w żelu krzemionkowym (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 9:1) a następnie preparatywną metodą HPLC (odwrócona faza RP18, Licrospher 12 pm, wymywanie: woda - metanol - kwas trifluorooctowy: 34:66:0,1).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,57 (s, 6H), 6,29 (d, J = 2,16 Hz, 1H), 6,41 (dd, J = 9,18 Hz, J = 2,16 Hz, 1H), 6,86 (d, J = 8,64 Hz, 2H), 7,75 (d, J= 15,67 Hz, 1H), 7,83-7,88 (m, 3H), 8,19 (d, J = 9,18 Hz, 1H), 10,74 (s, 1H), 13,53 (s, 1H)

MS (maldi-Tof): 343,1 (M+1)

Związek 14:

1-[2-hydroksyfenylo]-3-[4-karboksydimetylometylo oksyfenylo]prop-2-en-1-on

PL 207 362 B1

Związek ten zsyntetyzowano z 4'-hydroksyacetofenonu i 4-etoksykarbonylodimetylometyloksybenzaldehydu (materiał wyjściowy 4) według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 9:1) a następnie preparatywną metodą HPLC (odwrócona faza RP18, Licrospher 12 um, wymywanie: woda - metanol - kwas trifluorooctowy: 34:66:0,1).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,56 (s, 6H), 6,85 (d, J = 8,63 Hz, 2H ), 6,90 (d, J = 9,21 Hz, 2H), 7,63 (d, J = 15,54 Hz, 1H), 7,78 (m, 3H), 8,05 (d, J = 8,61 Hz, 2H), 10,40 (s, 1H), 13,22 (s, 1H)

MS (maldi-Tof): 327,1 (M+1)

Związek 15:

1-[4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-izopropyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek pośredni 1) i bromoizomaślanu izopropylu według sposobu ogólnego 4 opisanego wcześniej.

Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 9:1).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,25 (d, J = 6,06 Hz, 6H), 1,39 (s, 6H), 5,00 (sept, J = 6,06 Hz, 1H), 7,57 (s, 2H), 7,62 (d, J = 8,40 Hz, 2H), 7,64 (d, J = 15,8 Hz, 1H), 7,81 (d, J = 15,8 Hz, 1H), 8,16 (d, J = 8,40 Hz, 2H).

MS (Maldi-Tof): 415,1 (M+1)

Związek 16:

1-[4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek pośredni 1) i bromoizomaślanu tertbutylu według sposobu ogólnego 4 opisanego wcześniej.

Związek 17:

1-[4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[4-chloroprienylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek 16) według sposobu ogólnego 5 opisanego wcześniej.

PL 207 362 B1

Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (wymywanie: dichlorometan//metanol 98:2) ¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,39 (s, 6H), 2,22 (s, 6H), 7,58 (s, 2H), 7,67-7,62 (m, 3H), 7,82 (d, J =

15,5 Hz, 1H), 8,17 (d, 1H), 12,96 (s, 1H)

MS (Maldi-Tof): 373,3 (M+1)

Związek 18:

1-[2-hydroksy-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]-3-r4-chlorofenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 2'-hydroksy-4'-etyloksykarbonylodimetylometyloksyacetofenonu (materiał wyjściowy 1) i 4-chlorobenzaldehydu według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,60 (s, 6H), 6,25 (d, J = 2,47 Hz, 1H ), 6,45 (dd, J = 2,47 Hz, J = 9,12 Hz, 1H ), 5,55 (d, J = 8,55 Hz, 2H), 7,82 (d, J = 15,54 Hz, 1H), 7,97 (d, J = 8,55 Hz, 2H), 8,03 (d, J = 15,54 Hz, 1H), 8,29 (d, J = 9,12 Hz, 1H), 13,20 (s, 1H), 13,39 (s, 1H)

MS (ES-MS): 359,0 (M-1)

Związek 19:

1-[2-hydroksyfenylo]-3-[4-karboksydimetylometylotiofenylo]prop-2-en-1-on

Związek ten zsyntetyzowano z 2'-hydroksyacetofenonu i etyloksykarbonylodimetylometylotiobenzaldehydu (materiał wyjściowy 8) według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (wymywanie: dichlorometan//metanol 95:5) a następnie preparatywną metodą HPLC (odwrócona faza RP18, Licrospher 12 pm, wymywanie: woda - metanol - kwas trifluorooctowy: 22:78:0,1).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,44 (s, 6H), 6,99-7,05 (m, 1H), 7,52 (d, J = 8,1 Hz, 2H), 7,58 (m, 1H), 7,83 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 7,92 (d, J = 8,1 Hz, 1H), 8,09 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 8,26 (dd, J = 1,62, J = 8,6 Hz, 1H), 12,47 (s, 1H), 12,78 (s, 1H)

MS (Maldi-Tof): 242,9 (M+1)

Związek 20:

1-[4-chloro-2-hydroksyfenylo]-3-[4-karboksydimetylometylotiofenylo]prop-2-en-1-on

PL 207 362 B1

Związek ten zsyntetyzowano z 4'-chloro-2'-hydroksyacetofenonu (materiał wyjściowy 3) i 4-etyloksykarbonylodimetylometylotiobenzaldehydu (materiał wyjściowy 8) według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (wymywanie: dichlorometan/metanol 95:5) a następnie preparatywną metodą HPLC (odwrócona faza RP18, Licrospher 12 pm, wymywanie: woda - metanol - kwas trifluorooctowy: 22:78:0,1).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,43 (s, 6H), 7,05 (dd, J = 1,7 Hz, J = 8,46 Hz, 1H), 7,11 (d, J = 2,25 Hz, 1H), 7,51 (d, J = 7,92 Hz, 2H), 7,82 (d, J = 15,8 Hz, 1H), 7,89 (d, J = 7,9 Hz , 2H), 8,05 (d, J = 15,2 Hz, 1H), 8,23 (d, J = 8,46 Hz, 1H), 12,57 (s, 1H), 12,78 (s, 1H).

MS (Maldi-Tof): 377,0 (M-1)

Związek 21:

1-[4-karboksydimetylometyloksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on

Związek ten zsyntetyzowano z 4-etyloksykarbonylodimetylometyloksy acetofenonu (materiał wyjściowy 9) i 3,5-dimetylo-4-hydroksybenzaldehydu według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,60 (s, 6H), 2,21 (s, 6H), 6,91 (d, J = 9,09 Hz, 2H), 7,48 (s, 2H), 7,57 (d, J = 15,12 Hz, 1H), 7,70 (d, J = 15,63 Hz, 1H), 8,09 (d, J = 9,06 Hz, 2H), 8,9 (s, 1H), 13,29 (s, 1H)

MS (Maldi-Tof): 355,2 (M+1)

Związek 22:

1-[4-metylotiofenylo]-3-[4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on

Związek ten zsyntetyzowano z 4'-metylotioacetofenonu (materiał wyjściowy 12) i 4-etyloksykarbonylodimetylometyloksybenzaldehydu (materiał wyjściowy 9) według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,57 (s, 6H), 2,57 (s, 3H), 6,86 (d, J = 8,94 Hz, 2H), 7,41 (d, J = 8,40 Hz, 2H), 7,69 (d, J = 15,2 Hz, 1H), 7,84-7,78 (m, 3H), 8,09 (d, J = 8,4 Hz, 2H), 13,21 (s, 1H)

MS (Maldi-Tof): 357,2 (M-1)

Związek 23:

1-[4-karboksydimetylometyloksyfenylo]-3-[4-chlorofenylo]prop-2-en-1-on;

PL 207 362 B1

Związek ten zsyntetyzowano z 4-etyloksykarbonylo dimetylometyloksyacetofenonu (materiał wyjściowy 9) i 4-chlorobenzaldehydu według sposobu ogólnego 3 opisanego wcześniej.

Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (wymywanie: dichlorometan//metanol 95:5) a następnie preparatywną metodą HPLC (odwrócona faza RP18, Licrospher 12 μm, wymywanie: woda - metanol - kwas trifluorooctowy: 22:78:0,1).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,72 (s, 6H), 6,97 (d, J = 8,61 Hz, 2H ), 7,39 (d, J = 8,25 Hz, 2H), 7,50 (d, J = 15,72 Hz, 1H), 7,57 (d, J = 8,61 Hz, 2H), 7,77 (d, J = 15,72 Hz, 1 H), 7,99 (d, J = 8,61 Hz, 2H), 13,30 (s, 1H)

MS (Maldi-Tof): 345,1 (M+1)

Związek 24:

1-[4-karboksydimetylometylotiofenylo]-3-[4-metylotiofenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 4-etyloksykarbonylo dimetylometylotioacetofenonu (materiał wyjściowy 12) i 4-metylotiobenzaldehydu według sposobu ogólnego 3 opisanego wcześniej.

Oczyszczano chromatografią w żelu krzemionkowym (wymywanie: dichlorometan/metanol 95:5) a następnie preparatywną metodą HPLC (odwrócona faza RP18, Licrospher 12 μm, wymywanie: woda - metanol - kwas trifluorooctowy: 22:78:0,1).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,46 (s, 6H), 2,54 (s, 3H), 7,33 (d, J = 8,61 Hz, 2H), 7,59 (d, J = 8,10 Hz, 2H), 7,73 (d, J = 15,66 Hz, 1H), 7,85 (d, J = 8,10 Hz, 2H), 7,92 (d, J = 15,66 Hz, 1H), 8,13 (d, 8,10 Hz, 2H), 12,85 (s, 1H)

MS (Maldi-Tof): 373,1 (M+1)

Związek 25:

1-[2-hydroksy-4-bromofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on

Związek ten zsyntetyzowano z 4'-bromo-2'-hydroksyacetofenonu (materiał wyjściowy 11) i 3,5-dimetylo-4-etyloksykarbonylodimetyloksybenzaldehydu (materiał wyjściowy 6) według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (wymywanie: dichlorometan/ /metanol 95:5) a następnie preparatywną metodą HPLC (odwrócona faza RP18, Licrospher 12 μm, wymywanie: woda - metanol - kwas trifluorooctowy: 22:78:0,1).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,39 (s, 6H), 2,22 (s, 6H), 7,20 (dd, J = 2,16, J = 8,55 Hz, 1H), 7,25 (d, J = 1,59 Hz, 1H), 7,60 (s, 2H), 7,73 (d, J = 15,51 Hz, 1H), 7,86 (d, J = 15,51 Hz, 1H), 8,16 (d, J = 8,58 Hz, 1H), 12,70 (s, 1H), 13,30 (s, 1H)

MS (ES-MS): 432,9 (M-1)

Związek 26:

1-[4-karboksydimetylometyloksyfenylo]-3-[4-metylotiofenylo]prop-2-en-1-on:

PL 207 362 B1

Związek ten zsyntetyzowano z 4'-etyloksykarbonylodimetylo-metyloksyacetofenonu (materiał wyjściowy 9) i 4-metylotiobenzaldehydu według sposobu ogólnego 2 opisanego wcześniej.

Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (wymywanie: dichlorometan//metanol 95:5) a następnie preparatywną metodą HPLC (odwrócona faza RP18, Licrospher 12 ąm, wymywanie: woda - metanol - kwas trifluorooctowy: 22:78:0,1).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,60 (s, 6H), 2,53 (s, 3H), 6,93 (d, J = 9,00 Hz, 2H), 7,32 (d, J = 8,49 Hz, 2H), 7,68 (d, J = 15,51 Hz, 1H), 7,82 (d, J = 8,52 Hz, 2H), 7,89 (d, J = 15,51 Hz, 1H), 8,13 (d, 9,00 Hz, 2H), 13,30 (s, 1H)

MS (Maldi-Tof): 355,0 (M+1)

Związek 27:

1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutylooksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek pośredni 2) i bromoizomaślanu tertbutylu według sposobu ogólnego 4 opisanego wcześniej.

Związek 28:

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek pośredni 2) i bromoizomaślanu izopropylu według sposobu ogólnego 4 opisanego wcześniej.

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,25 (d, J = 6,18 Hz, 6H), 1,39 (s, 6H), 2,18 (s, 6H), 2,57 (s, 3H), 4,99 (sept, J = 6,18 Hz, 1H), 7,40 (d, J = 8,28 Hz, 2H), 7,58 (s, 2H), 7,62 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 7,82 (d, J =

15,5 Hz, 1H), 8,10 (d, J = 8,28 Hz, 2H), 12,97 (s, 1H)

MS (Maldi-Tof): 427,1 (M+1)

Związek 29:

1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

PL 207 362 B1

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek 28) według sposobu ogólnego 5 opisanego wcześniej.

Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (wymywanie: dichlorometan/metanol 98:2).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,39 (s, 6H), 2,22 (s, 6H), 2,57 (s, 3H), 7,40 (d, J = 8,55 Hz, 2H), 7,57 (s, 2H), 7,62 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 7,83 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 8,10 (d, J = 8,55 Hz, 2H), 12,97 (s, 1H)

MS (ES-MS): 383,3 (M-1)

Związek 30:

1-[2-metoksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[2-metoksyfenylo]-3-[3,5-dimetyl-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek pośredni 3) i bromoizomaślanu tertbutylu według sposobu ogólnego 4 opisanego wcześniej.

Związek 31:

1-[2-metoksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[2-metoksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek 30) według sposobu ogólnego 5 opisanego wcześniej.

Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (wymywanie: dichlorometan//metanol 98:2).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,38 (s, 6H), 2,19 (s, 6H), 3,93 (s, 3H), 7,05 (m, 1H), 7,20 (d, J = 8,31 Hz, 1H), 7,25 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 7,37 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 7,39 (s, 2H), 7,46 (d, J = 7,2 Hz, 1H), 7,53 (m, 1H), 12,93 (s, 1H)

MS (ES-MS): 367,1 (M-1)

Związek 32:

1-[4-heksyloksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutylooksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

PL 207 362 B1

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[4-heksylooksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek pośredni 4) i bromoizomaślanu tertbutylu według sposobu ogólnego 4 opisanego wcześniej.

Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 95:5)

Związek 33:

1-[4-heksylooksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[4-heksylooksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek 32) według sposobu ogólnego 5 opisanego wcześniej.

Oczyszczano przez ponowną krystalizację w metanolu.

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 0,88 (t, J = 6,33 Hz, 3H), 1,30 (m, 4H), 1,39 (s, 6H), 1,44 (m, 2H), 1,73 (m, 2H), 2,22 (s, 6H), 4,06 (t, J = 6,30 Hz, 2H), 7,06 (d, J = 8,61 Hz, 2H), 7,56 (s, 2H), 7,58 (d, J =

15,5 Hz, 1H), 7,82 (d, J = 15,5 Hz, 1H), 8,13 (d, J = 6,61 Hz, 2H)

MS (ES-MS): 437,2 (M-1)

Związek 34:

2-(3,5-dimetylo-4-tertbutylooksykarbonylodimetylometyloksyfenylo)-7-chloro-4H-1-benzopiran-4-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 2-(3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo)-7-chloro-4H-1-benzopiran-4-onu (związek pośredni 6) i bromoizomaślanu tertbutylu według sposobu ogólnego 4 opisanego wcześniej.

Oczyszczano przez wytrącenie w mieszaninie rozpuszczalników dichlorometan/heptan.

Związek 35:

2-(3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo)-7-chloro-4H-1-benzopiran-4-on

PL 207 362 B1

Związek ten zsyntetyzowano z 2-(3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo)-7-chloro-4H-1-benzopiran-4-onu (związek 34) według sposobu ogólnego 5 opisanego wcześniej.

Oczyszczano preparatywną metodą HPLC (odwrócona faza RP18, Licrospher 12 pm, wymywanie: woda - metanol - kwas trifluorooctowy: 22:78:0,1).

¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,24 (s, 6H), 2,28 (s, 6H), 7,02 (s, 1H), 7,56 (dd, J = 8,71 Hz, J = 1,75 Hz, 1H), 7,85 (s, 2H), 8,03 (d, J = 1,75 Hz, 1H), 8,06 (d, J = 8,71 Hz, 1H)

MS (Maldi-Tof): 387,1 (M+1)

Związek 36:

1-[2-metyloksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutylooksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[2-metyloksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek pośredni 7) i bromoizomaślanu tertbutylu według sposobu ogólnego 4 opisanego wcześniej.

Związek 37:

1-[2-metyloksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[2-metoksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek 36) według sposobu ogólnego 5 opisanego wcześniej.

Oczyszczano chromatografią w żelu krzemionkowym (wymywanie:dichlorometan/metanol 98:2) ¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,38 (s, 6H), 2,19 (s, 6H), 3,89 (s, 3H), 7,12 (dd, J = 7,98 Hz, J = 1,71 Hz, 1H), 7,23 (d, J = 15,56 Hz, 1H), 7,29 (s, J = 1,71 Hz, 1H), 7,38 (d, J = 15,7 Hz, 1H), 7,41 (s, 2H), 7,48 (d, J = 7,98 Hz, 1H)

MS (ES-SM): 401,2 (M-1)

Związek 38:

1-[4-heptylofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[4-heptylofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-on (związek pośredni 9) i bromoizomaślanu tertbutylu według sposobu ogólnego 4 opisanego wcześniej.

PL 207 362 B1

Oczyszczano chromatografią w żelu krzemionkowym (wymywanie:cykloheksan/octan etylu 9:1) Związek 39:

1-[4-heptylofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[4-heptylofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek 38) i bromoizomaślanu tertbutylu według sposobu ogólnego 4 opisanego wcześniej.

Oczyszczano chromatografią w żelu krzemionkowym (wymywanie: dichlorometan/metanol 98:2) ¹H NMR DMSO δ [ppm]: 0,85 (m, 3H), 1,30-1,24 (m, 8H), 1,39 (s, 6H), 1,60 (m, 2H), 2,22 (s, 6H), 2,67 (t, 2H, J = 7,4 Hz), 7,37 (d, J = 8,04 Hz, 2H), 7,57 (s, 2H), 7,62 (d, J = 15,66 Hz, 1H), 7,82 (d, J = 15,69 Hz, 1H), 8,07 (d, J = 8,07 Hz, 2H)

MS (ES-MS): 435,3 (M-1)

Związek 40:

1-[4-bromofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutylooksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[4-bromofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-hydroksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek pośredni 8) i bromoizomaślanu tertbutylu według sposobu ogólnego 4 opisanego wcześniej.

Oczyszczano chromatografią w żelu krzemionkowym (wymywanie: cykloheksan/octan etylu 9:1) Związek 41:

1-[4-bromofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

Związek ten zsyntetyzowano z 1-[4-bromofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-onu (związek 40) według sposobu ogólnego 5 opisanego wcześniej.

Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (wymywanie: dichlorometan//metanol 98:2) ¹H NMR DMSO δ [ppm]: 1,39 (s, 6H), 2,22 (s, 6H), 7,58 (s, 2H), 7,65 (d, J = 15,39 Hz, 1H), 7,84-7,77 (m, 3H), 8,09 (d, J = 8,19 Hz, 1H), 13,01 (s, 1H)

MS (ES-MS): 417,2 (M-1)

Związek 42:

1-[2-hydroksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-izopropyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on:

PL 207 362 B1

1-[2-hydroksyfenylo]-3-[4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on (związek 4; 1 równoważnik) rozpuszczono w dichlorometanie.

Eter dichlorometylometylowy (3 równoważniki) dodano i mieszaninę utrzymywano pod chłodnicą zwrotną przez 8 godzin. Rozpuszczalnik i nadmiar odczynnika usunięto przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość po odparowaniu roztworzono w izopropanolu (50 równoważników) mieszano przez 12 godzin w temperaturze pokojowej i izopropanol następnie usunięto przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem. Oczyszczano metodą chromatografii w żelu krzemionkowym (wymywanie: toluen/octan etylu 7:3) ¹H NMR CDCI3 δ [ppm]: 1,21 (d, J = 6,09 Hz, 5H), 1,65 (s, 6 H), 5,10 (sept, J = 6,10 Hz, 1H), 6,86 (d, J = 8,65 Hz, 2H), 6,95 (m, 1H), 7,02 (dd, J = 8,65 Hz, J = 1,53 Hz, 1H), 7,48 (m, 1H), 7,54 (d, J = 15,25 Hz, 1H), 7,57 (d, J = 8,65 Hz, 2H), 7,87 (d, J = 15,25 Hz, 1H), 7,93 (d, J = 8,40 Hz, 1H), 12,94 (sygnał wymienialny D2O, 1H)

MS (Maldi-Tof): 369,1 (M+1)

P r z y k ł a d 2. Oszacowanie właściwości przeciwutleniających związków według wynalazku

1. Ochrona przeciwko utlenianiu LDL przez miedź:

Badane związki według wynalazku były związkami, których otrzymywanie opisano w powyższych przykładach.

Utlenianie LDL jest ważną zmienną i odgrywa dominującą rolę w zapoczątkowaniu i w rozwoju miażdżycy tętnic (Jurgens, Hoff i wsp. 1987). Poniższy protokół umożliwia wykazanie przeciwutleniających właściwości związków. Jeśli nie wskazano inaczej, odczynniki pochodziły z Sigma (St Quentin, France).

LDL otrzymano według sposobu opisanego przez Lebeau i wsp. (Lebeau, Furman i wsp. 2000).

Roztwory badanych związków otrzymano w stężeniach 10^-2 M w buforze wodorowęglanowym (pH 9) i rozcieńczono w PBS, aby otrzymać końcowe stężenia w zakresie od 0,1 do 100 μM przy całkowitym stężeniu etanolu 1% (obj/obj).

Przed utlenianiem, EDTA usuwano z preparatu LDL stosując dializę. Następnie utlenianie prowadzono w temp. 30°C przez dodanie 100 μl 16,6 μM roztworu CuSO₄ do 160 μl LDL (125 μg białka/ml) i 20 μl roztworu badanego związku. Tworzenie dienów, obserwowanych cząsteczek, śledzono mierząc gęstość optyczną przy 234 nm w próbkach traktowanych związkami, lecz w obecności lub braku miedzi. Gęstość optyczną przy 234 nm mierzono co 10 minut przez 8 godzin w termostatowanym spektrofotometrze (Tecan Ultra 380). Analizy wykonywano w trzech powtórzeniach. Uważano, że związki mają działanie przeciwutleniające gdy indukowały dłuższe czasy opóźnienia i obniżały szybkość utleniania i ilość dienów utworzonych w porównaniu z próbką kontrolną. Twórcy wykazali, że związki według wynalazku mają przynajmniej jedną z powyżej opisanych właściwości przeciwutleniających, wskazując że związki według wynalazku mają własne działanie przeciwutleniające.

Typowe wyniki przedstawiono na fig. 1-1, 1-2, 1-3, 1-4, 1-5, 1-6, 1-7, 1-8, 1-9, 1-10, 1-11, 1-12, 1-13 i 1-14 ilustrując właściwości przeciwutleniające związków według wynalazku 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 14, 17, 18, 19, 21, 22, 25, 29, 31, 33, 35, 37, 38 i 41.

2. Określenie działania ochronnego związków według wynalazku przeciwko tworzeniu grup nadtlenkowych w lipidach:

Utlenianie LDL wyznaczano stosując sposób TBARS.

Według tej samej zasady opisanej wcześniej, LDL utleniano CuSO4 i tworzenie grup nadtlenkowych w lipidach wyznaczano następująco:

TBARS mierzono metodą spektrofotometryczną, lipidy z grupami hydronadtlenkowymi mierzono stosując tworzenie grup zależne od lipidów utlenianie (peroksydacja) jodku do jodu. Wyniki wyrażono jako nmol malondialdehydu (MDA) lub jako nmol wodoronadtlenku/mg białka.

PL 207 362 B1

Poprzednie wyniki otrzymane mierząc hamowanie tworzenia sprzężonych dienów, potwierdzono doświadczeniami mierzącymi tworzenie grup nadtlenkowych w lipidach LDL. Związki według wynalazku również skutecznie zabezpieczały LDL przeciwko tworzeniu grup nadtlenkowych w lipidach indukowanemu przez miedź (środek utleniający).

P r z y k ł a d 3: Pomiar właściwości przeciwutleniających związków według wynalazku w hodowlach tkankowych:

Protokół hodowli:

Do tego typu badań stosuje się jako linie komórkowe neuronalne komórki nerwiaka niedojrzałego (ludzkie) i komórki PC12 (szczurze). Komórki PC12 otrzymano z guza chromochłonnego i scharakteryzowano w pracy Greene i Tischler (Greene i Tischler, 1976). Komórki te są ogólnie stosowane w badaniach różnicowania neuronów, przekazywania sygnału i śmierci neuronów. Komórki PC12 hodowano jak opisano wcześniej (Farinelli, Park i wsp. 1996) w pożywce pełnej RPMI (Invitrogen) uzupełnionej 10% surowicą końską i 5% płodową surowicą cielęcą.

Stosowano również (pierwotne) hodowle komórek śródbłonka i mięśni gładkich. Komórki otrzymano z Promocell (Promocell GmBH, Heidelberg) i hodowano według instrukcji producenta.

Komórki traktowano różnymi dawkami związków w zakresie od 5 do 300 uM przez 24 godzin. Komórki następnie ponownie odżywiano i zwiększenie ekspresji genów docelowych określano ilościową PCR.

Pomiar mRNA:

mRNA ekstrahowano z hodowlanych komórek traktowanych lub nie związkami według wynalazku. Ekstrakcję prowadzono odczynnikami z zestawu Absolutely RNA RT-PCR miniprep (Stratagene, Francja) jak wskazał producent. mRNA następnie testowano spektrometrycznie i określano ilościowo ilościową RT-PCR stosując zestaw Light Cycler Fast Start DNA Master Sybr Green I (Roche) w Light Cycler System (Roche, Francja). Pary starterów specyficznych dla genów kodujących enzymy przeciwutleniające dysmutazy ponadtlenkowej (SOD), katalazy i peroksydazy glutationowej (GPx) stosowano jako sondy. Pary starterów specyficznych dla genów kodujących β-aktynę i cyklofilinę stosowano jako sondy kontrolne.

Zwiększenie ekspresji mRNA genów kodujących enzymy przeciwutleniające, mierzono ilościową RT-PCR, przedstawiono dla różnych stosowanych typów komórek, gdy komórki traktowano związkami według wynalazku.

Kontrola stresu utleniającego:

Pomiar form utleniających w hodowanych komórkach:

Właściwości przeciwutleniające związków również określano stosując znaczniki fluorescencyjne, których utlenianie śledzi się przez pojawienie się sygnału fluorescencyjnego. W komórkach traktowanych związkami wyznaczano obniżenie intensywności emitowanego sygnału fluorescencyjnego w następujący sposób: komórki PC12 hodowane jak opisanego wcześniej (czarne 96-studzienkowe szalki, o przeźroczystym dnie, Falcon) inkubowano ze zwiększającymi się dawkami H2O2 (0,25 mM - 1 mM) w pożywce bez surowicy przez 2 i 24 godziny. Po inkubacji, pożywkę usuwano i komórki inkubowano z 10 uM roztworem dioctanu dichlorodihydrofluoresceiny (DCFDA, Molecular Probes, Eugene, USA) w PBS przez 30 min w temp. 37°C w atmosferze 5% CO2. Komórki następnie przemywano PBS. Fluorescencję emitowaną przez utleniany znacznik mierzono na fluorymetrze (Tecan Ultra 384) przy długości fali wzbudzenia 495 nm i długości fali emisji 535 nm. Wyniki wyrażono jako procent ochrony względem utlenianej kontroli.

Intensywność fluorescencji była niższa w komórkach inkubowanych ze związkami według wynalazku niż w komórkach nietraktowanych. Odkrycia te wskazują, że związki według wynalazku zwiększają hamowanie produkcji form utleniających w komórkach poddanych stresowi utleniającemu. Poprzednio opisane właściwości przeciwutleniające są również skuteczne w indukowaniu ochrony przeciw rodnikom w hodowanych komórkach.

Pomiar tworzenia grup nadtlenkowych w lipidach:

Działanie ochronne związków na tworzenie grup nadtlenkowych w lipidach w hodowanych komórkach (modele komórkowe wspomniane tutaj powyżej) wyznaczano następująco: różne linie komórkowe i pierwotne linie komórkowe traktowano jak opisano wcześniej, supernatant komórkowy odzyskiwano po traktowaniu i komórki poddawano lizie i odzyskiwano aby określić stężenie białka. Tworzenie grup nadtlenkowych w lipidach wyznaczano następująco:

Tworzenie grup nadtlenkowych w lipidach mierzono stosując kwas tiobarbiturowy (TBA) który oddziałuje z tworzeniem grup nadtlenkowych w lipidach aldehydów takich jak malonodialdehyd (MDA).

PL 207 362 B1

Po traktowaniu, supernatanty komórkowe zebrano (900 μθ i dodano 90 μl butylowanego hydroksytoluenu (Morliere, Moysan i wsp. 1991). Do środowiska reakcji również dodano mililitr 0,375% roztworu

TBA w 0,25 M HCI zawierający 15% kwas trichlorooctowy. Mieszaninę ogrzewano w temp. 80°C przez 15 min, schłodzono w lodzie i fazę organiczną ekstrahowano butanolem. Fazę organiczną analizowano spektrofluorymetrycznie ^wzb=515 nm i λem=550 nm) na spektrofluorymetrze Shimazu 1501 (Shimadzu Corporation, Kyoto, Japonia). TBARS wyrażono jako równoważniki MDA stosując tetraetoksypropan jako standard. Wyniki znormalizowano względem stężenia białka.

Obniżenie tworzenia grup nadtlenkowych w lipidach obserwowane w komórkach traktowanych związkami według wynalazku potwierdza poprzednie wyniki.

Związki według wynalazku korzystnie wykazują własne właściwości przeciwutleniające pozwalające na spowolnienie i/lub zahamowanie działania stresu utleniającego. Twórcy również przedstawiają, że związki według wynalazku są zdolne do indukcji ekspresji genów kodujących enzymy przeciwutleniające. Te szczególne właściwości związków według wynalazku pozwalają aby komórki walczyły bardziej skutecznie przeciwko stresowi utleniającemu i dlatego będą zabezpieczone przeciwko uszkodzeniu spowodowanemu przez wolne rodniki.

P r z y k ł a d 4: Określenie aktywacji PPAR in vitro przez związki według wynalazku

Badane związki mające grupy funkcyjne kwasu karboksylowego, według wynalazku były związkami, których otrzymywanie opisano w powyższych przykładach.

Receptory jądrowe z podrodziny PPAR, które są aktywowane przez dwie główne klasy środków farmaceutycznych - fibraty i glitazony, szeroko stosowane w medycynie do leczenia dyslipidemii i cukrzycy obu typów - odgrywają ważną rolę w homeostazie lipidów i glukozy. Poniższe dane doświadczalne przedstawiają, że związki według wynalazku aktywują in vitro PPARa i PPARy.

Aktywację PPAR badano in vitro w liniach komórkowych komórek fibroblastów RK13 mierząc aktywność transkrypcyjną chimer złożonych z domeny wiążącej DNA drożdżowego czynnika transkrypcyjnego gal4 i domeny wiążącej ligand różnych PPARs. Te ostatnie wyniki następnie potwierdzono w liniach komórkowych według następujących protokołów:

Jako przykład podano komórki RK13.

a. Protokoły hodowli

Komórki RK13 z ECACC (Porton Down, UK) hodowano w pożywce DMEM uzupełnionej 10% (obj/obj) płodową surowicą cielęcą, 100 U/ml penicyliny (Gibco, Paisley, UK) i 2 mM L-glutamina (Gibco, Paisley, UK). Pożywka hodowlana była zmieniana co dwa dni. Komórki utrzymywano w temp. 37°C w nawilżonym powietrzu 95% /atmosferze 5% CO2.

b. Opis plazmidów stosowanych do transfekcji

Plazmidy pG5TkpGL3, pRL-CMV, pGal4-hPPARa, pGal4-hPPARY i pGaM-Φ opisano w pracy Raspe, Madsen i wsp. (1999). Konstrukty pGal4-mPPARa i pGaW-hPPARY otrzymano przez klonowanie w wektorze pGaM-Φ fragmentów DNA amplifkowanych metodą PCR odpowiadających domenom DEF ludzkich receptorów jądrowych PPARa i PPARy.

c. Transfekcja

Komórki RK13 przeszukiwano w 24-studzienkowych szalkach do hodowli przy 5x10⁴ komórek/studzienkę i transfekowano przez 2 godziny plazmidem reporterowym pG5TkpGL3 (50 ng/studzienek), wektory ekspresyjne pGaM-Φ, pGal4-mPPARa, pGal4-hPPARa, pGal4-hPPARY (100 ng/studzienkę) i wektor skuteczności kontroli transfekcji pRL-CMV (1 ng/studzienkę) według poprzednio opisanego protokołu (Raspe, Madsen i wsp. 1999), następnie inkubowano przez 36 godzin z badanymi związkami. Na koniec doświadczenia, komórki poddano lizie (Gibco, Paisley, UK) i wyznaczano aktywność lucyferazy stosując zestaw Dual-Luciferase™ Reporter Assay System (Promega, Madizon, Wl, USA) według instrukcji producenta jako opisano uprzednio. Zawartość białka w ekstraktach komórkowych następnie zmierzono stosując test do oznaczania białka Bio-Rad Protein Assay (Bio-Rad, Munich, Niemcy) zgodnie z opisem producenta.

Twórcy wykazali wzrost aktywności lucyferazy w komórkach traktowanych związkami według wynalazku i transfekowanych plazmidem pGal4-hPPARa. Ta indukcja aktywności lucyferazy wskazuje, że związki według wynalazku są aktywatorami PPARa.

Wyniki podano na fig. 2-1,2-2, 2-3, 2-4, 2-5, 2-6 które ilustrują PPARa właściwości aktywatorowe związków według wynalazku 3, 4, 7, 8, 9, 11, 12, 13, 14, 17, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 29, 31, 33, 37, 38, 41.

PL 207 362 B1

Twórcy wykazali wzrost aktywności lucyferazy w komórkach traktowanych związkami według wynalazku i transfekowanych plazmidem pGal4-hPPARY. Ta indukcja aktywności lucyferazy wskazuje, że związki według wynalazku są aktywatorami PPARy.

Wyniki podano na fig. 2-7 które ilustrują właściwości aktywatorowe PPARy związków według wynalazku 17, 33 i 29.

P r z y k ł a d 5: Określenie przeciwzapalnych właściwości związków według wynalazku:

Odpowiedź zapalna jest obserwowana w wielu zaburzeniach neurologicznych, obejmujących stwardnienie rozsiane, chorobę Alzheimera i chorobę Parkinsona, niedokrwienie mózgowe i uraz głowy, i zapalenie jest również ważnym czynnikiem w neurodegeneracji. W udarze, jedną z pierwszych reakcji komórek glejowych jest uwalnianie cytokin i wolnych rodników. To uwolnienie cytokin i wolnych rodników prowadzi do odpowiedzi zapalnej w mózgu, co może prowadzić do śmierci neuronów (Rothwell 1997).

Linie komórkowe i komórki pierwszorzędowe hodowano jak opisano tutaj powyżej.

Endotoksyny bakteryjne LPS (Escherichia coli 0111:B4) (Sigma, Francja) zrekonstruowano w destylowanej wodzie i przechowywano w temp. 4°C. Komórki traktowano LPS 1 pg/ml przez 24 godzin. Aby uniknąć oddziaływania z innymi czynnikami pożywki hodowlanej pożywka została całkowicie zmieniona.

TNF -α jest ważnym czynnikiem odpowiedzi zapalnej na stres (stres utleniający na przykład). Aby określić wydzielanie TNF-α w odpowiedzi na stymulację przez zwiększające się dawki LPS, pożywka hodowlana stymulowanych komórek została usunięta i TNF-α oznaczono stosując zestaw ELISA-TNF -α (Immunotech, Francja). Próbki rozcieńczono 50-krotnie tak aby były w zakresie krzywej standardowej (Chang, Hudson i wsp. 2000).

Właściwości przeciwzapalne związków charakteryzowano następująco:

Pożywkę hodowli komórkowej całkowicie zmieniono i komórki inkubowano z badanymi związkami przez 2 godziny, po czym do pożywki hodowlanej dodano LPS do końcowego stężenia 1 pg/ml. Po 24-godzinnej inkubacji, supernatant komórkowy odzyskano i przechowywano w temp. -80°C gdy nie jest traktowany bezpośrednio. Komórki poddano lizie i ilość białka określano ilościowo zestawem Bio-Rad Protein Assay (Bio-Rad, Munich, Niemcy) według instrukcji producenta.

Pomiar obniżenia wydzielania TNF-α indukowany przez traktowanie badanymi związkami wyrażono jako pg/ml/pg białka i jako procent względem kontroli. Wyniki te przedstawiają, że związki według wynalazku mają właściwości przeciwzapalne.

P r z y k ł a d 6: Określenie działania ochronnego względem neuronów związków według wynalazku w modelu niedokrwienia mózgowe-ponownej perfuzji

Model profilaktyczny:

1. Traktowanie zwierząt

1.1 Zwierzęta i podawanie związków

Myszy C57 black/6 (typ dziki) stosowane w tym doświadczeniu.

Zwierzęta utrzymywano w 12 godzinnym cyklu światła-ciemności w temperaturze 20°C ± 3°C. Woda i pokarm były dostępne ad libitum. Pobór pożywienia i zwiększanie masy rejestrowano.

Związki według wynalazku (200 mg/kg/dzień) lub nośnik (0,5% karboksycelulozy (CMC)) podawano zwierzętom przez zgłębnik, przez 14 dni przed indukcją niedokrwienia w środkowej tętnicy mózgowej.

1.2 Ponowna perfuzja indukowana przez niedokrwienie przez zamknięcie wewnątrz światła przewodu środkowej tętnicy mózgowej:

Zwierzęta usypiano przez iniekcję śródotrzewnową 300 mg/kg wodzianu chloralowego. Sondę doodbytniczą wprowadzono i utrzymywano temperaturę ciała na poziomie 37°C ± 0,5°C. W trakcie doświadczenia monitorowano ciśnienie krwi.

Pod mikroskopem zabiegowym prawa tętnica szyjna została odsłonięta przez środkowe nacięcie szyi. Tętnica skrzydłowo-podniebienna została podwiązana na początku i nacięcie tętnicy ukształtowano w zewnętrznej tętnicy szyjnej, tak aby wprowadzić nylonowe pojedyncze włókno, które łagodnie przesuwano ku wspólnej tętnicy szyjnej, a następnie do wewnętrznej tętnicy szyjnej, tak aby zewrzeć początek środkowej tętnicy mózgowej. Włókno wycofywano godzinę później aby umożliwić ponownie przepływ (perfuzję).

2. Pomiar objętości martwicy niedokrwiennej w mózgu:

Dwadzieścia cztery godziny po ponownej perfuzji, zwierzęta wcześniej nie traktowane lub traktowane związkami usypiano przez podanie zbyt wysokiej dawki pentobarbitalu.

PL 207 362 B1

Mózgi szybko zamrażano i tworzono skrawki. Skrawki barwiono fioletem cresylu. Strefy niewybarwione skrawków mózgu uważano za uszkodzone przez zawał. Powierzchnie mierzono i obliczano objętość zawału i dwóch półkuli stosując następujący wzór: (korygowana objętość martwicy niedokrwiennej = objętość martwicy niedokrwiennej - (objętość prawej półkuli - objętość lewej półkuli)), aby skompensować obrzęk mózgowy.

Analiza skrawków mózgu od traktowanych zwierząt ujawniła znaczące obniżenie objętości martwicy niedokrwiennej w porównaniu z nietraktowanymi zwierzętami. Gdy związki według wynalazku są podawane zwierzętom przed niedokrwieniem (działanie profilaktyczne), mogą one indukować ochronę neuronów.

Przykładowe wyniki przedstawiono na fig. 3-1, ilustrujące profilaktyczne właściwości ochronne neurony związków według wynalazku 15 i 42.

3. Pomiar aktywności enzymatycznej przeciwtuleniającej:

Mózgi myszy zamrażano, miażdżono i rozdrabniano na proszek, następnie ponownie zawieszano w roztworze soli. Rożne aktywności enzymatyczne mierzono jak opisano w następujących pracach: dysmutazę ponadtlenkową (Flohe i Otting 1984); peroksydaza glutationowa (Paglia i Valentine 1967); reduktazę glutationową (Spooner, Delides i wsp. 1981); transferazę glutationową-S (Habig i Jakoby 1981); katalazę (Aebi 1984).

Te różne aktywności enzymatyczne były zwiększone w preparatach mózgowych od zwierząt traktowanych związkami według wynalazku.

Model leczniczy lub leczenie fazy ostrej

1. Indukcja niedokrwienia /ponownej perfuzji przez zaciśnięcie wnętrza światła przewodu środkowej arterii mózgowej.

W tym doświadczeniu stosowano zwierzęta takie jak te opisane wcześniej. Zwierzęta usypiano przez iniekcję śródotrzewnową 300 mg/kg wodzianu chloralowego. Sondę doodbytniczą wprowadzono i utrzymywano temperaturę ciała na poziomie 37°C ± 0,5°C. W trakcie doświadczenia monitorowano ciśnienie krwi.

Pod mikroskopem zabiegowym, prawa tętnica szyjna została odsłonięta przez środkowe nacięcie szyi. Tętnica skrzydłowo-podniebienna została podwiązana na początku i nacięcie tętnicy ukształtowano w zewnętrznej tętnicy szyjnej, tak aby wprowadzić nylonowe pojedyncze włókno, które łagodnie przesuwano ku wspólnej tętnicy szyjnej, a następnie do wewnętrznej tętnicy szyjnej, tak aby zewrzeć początek środkowej tętnicy mózgowej. Włókno wycofywano godzinę później aby umożliwić ponowny przepływ (perfuzję).

2. Traktowanie zwierząt:

Zwierzęta na początku poddane niedokrwieniu - ponownej perfuzji traktowano związkami według wynalazku drogą doustną lub układową jeden lub więcej razy po ponownej perfuzji.

3. Pomiar objętości martwicy niedokrwiennej w mózgu:

Siedemdziesiąt dwie godziny po ponownej perfuzji, zwierzęta wcześniej nie traktowane lub traktowane związkami były usypiane przez przedawkowanie pentobarbitalu.

Mózgi szybko zamrażano i wykonywano skrawki. Skrawki barwiono fioletem krezylowym. Strefy niewybarwione skrawków mózgu uważano za uszkodzone przez zawał. Powierzchnie mierzono i obliczano objętość zawału i dwóch półkuli stosując następujący wzór: (korygowana objętość martwicy niedokrwiennej = objętość martwicy niedokrwiennej - (objętość prawej półkuli - objętość lewej półkuli)) aby skompensować obrzęk mózgowy.

W przypadku leczenia (leczenie ostrej fazy), zwierzęta traktowane związkami według wynalazku miały mniej uszkodzeń mózgu niż nie traktowane zwierzęta. W rzeczywistości, objętość martwicy niedokrwiennej była mniejsza gdy związki według wynalazku podawano jeden lub więcej razy po niedokrwieniu - ponownej perfuzji.

Przykład wyników przedstawiono na fig. 3-2 które ilustrują właściwości ochronne względem neuronów w stanie ostrym związków według wynalazku 15 i 42.

Zastosowanie związków według wynalazku w różnych doświadczalnych modelach przedstawia, że te nowe związki mają wewnętrzne działanie przeciwutleniające, są zdolne do opóźnienia i opóźnienia działań stresu oksydacyjnego, i ponadto również indukowania ekspresji genów kodujących enzymy przeciwutleniające, które razem z ich przeciwutleniającym charakterem zwiększa ochronę przeciwko wolnym rodnikom w hodowlach komórkowych. Ponadto, związki według wynalazku również wykazują przeciwzapalną aktywność i są zdolne do aktywności PPARa receptora jądrowego.

PL 207 362 B1

Na koniec, zastosowanie związków według wynalazku, zawierających grupę funkcyjną estrową lub grupę funkcyjną kwasu karboksylowego, w zwierzęcym modelu niedokrwienia - ponownej perfuzji ujawniło korzystne działanie ochronne na neurony zarówno w traktowaniu zapobiegawczym jak i leczniczym.

Bibliografia

Adams, H. P., Jr. (2002). Emergent use of anticoagulation for treatment of patients with ischemic stroke. Stroke 33(3): 856-61.

Aebi, H. (1984). Catalase in vitro. Methods Enzymol 105: 121-6.

Bordet, R., D. Deplanque, i wsp. (2000). Increase in endogenous brain superoxide dismutase as a potential mechanism of lipopolysaccharide-induced brain ischemic tolerance. J Cereb Blood Flow Metab 20(8): 1190-6.

Chabrier, P. E., M. Auguet, i wsp. (1999). BN 80933, a dual inhibitor of neuronal nitric oxide synthase and lipid peroxidation: a promising neuroprotective strategy. Proc NatI Acad Sci USA 96(19): 10824-9.

Chang, R. C, P. Hudson, i wsp. (2000). Influence of neurons on lipopolysaccharide-stimulated production of nitric oxide and tumor necrosis factor-alpha by cultured glia. Brain Res 853(2): 236-44.

dark, R. B. (2002). The role of PPARs in inflammation and immunity. J Leukoc Biol 71(3): 388-400.

DimagI, U., C. ladecola, i wsp. (1999). Pathobiology of ischaemic stroke: an integrated view. Trends Neurosci 22(9): 391-7.

Ellis, C. N., J. Varani, i wsp. (2000). Troglitazone improves psoriasis and normalizes models of proliferative skin disease: ligands for peroxisome proliferator-activated receptor-gamma inhibit keratinocyte proliferation. Arch Dermatol 136(5): 609-16.

Farinelli, S. E., D. S. Park, i wsp. (1996). Nitric oxide delays the death of trophic factor-deprived PC12 cells and sympathetic neurons by a cGMP-mediated mechanism. J Neurosci 16(7): 2325-34.

Flohe, L. and F. Otting (1984). Superoxide dismutase assays. Methods Enzymol 105:93-104.

Fruchart, J. C, B. Staels, i wsp. (2001). PPARS, metabolic disease and atheroscierosis. Pharmacol Res 44(5): 345-52.

Gervois, P., N. Vu-Dac, i wsp. (2001). Negative regulation of human fibrinogen gene expression by peroxisome proliferator-activated receptor alpha agonists via inhibition of CCAAT box/enhancer-binding protein beta. J Biol Chem 276(36): 33471-7.

Gilgun-Sherki, Y., E. Melamed, i wsp. (2001). Oxidative stress induced-neurodegenerative diseases: the need for antioxidants that penetrate the blood brain barrier. Neuropharmacolociv 40(8): 959-75.

Gorelick, P. B. (2002). Stroke prevention therapy beyond antithrombotics: unifying mechanisms in ischemic stroke pathogenesis and implications for therapy: an invited review. Stroke 33(3): 862-75.

Greene, L. A. i A. S. Tischler (1976). Establishment of a noradrenergic clonal line of rat adrenal pheochromocytoma cells which respond to nerve growth factor. Proc NatI Acad Sci USA 73(7): 2424-8.

Habig, W. H. and W. B. Jakoby (1981). Assays for differentiation of glutathione S-transferases. Methods Enzymol 77: 398-405.

Jurgens, G., H. F. Hoff, i wsp. (1987). Modification of human serum Iow density lipoprotein by oxidation-characterization and pathophysiological implications. Chem Phys Lipids 45(2-4): 315-36.

Kainu, T., A. C. Wikstrom, i wsp. (1994). Localization of the peroxisome proliferatoractivated receptor in the brain. Neuroreport 5(18): 2481-5.

Komuves, L. G., K. Hanley, i wsp. (2000). Stimulation of PPARalpha promotes epidermal keratinocyte differentiation in vivo. J Invest Dermatol 115(3): 353-60.

Lebeau, J., C. Furman, i wsp. (2000). Antioxidant properties of di-tert-butylhydroxylated flavonoids. Free Radic Biol Med 29(9): 900-12.

Lutsep, H. L. i W. M. Clark (2001). Current status of neuroprotective agents in the treatment of acute ischemic stroke. Curr Neurol Neurosci Rep 1(1): 13-8.

Mates, J. M., C. Perez-Gomez, i wsp. (1999). Antioxidant enzymes and human diseases. Clin Biochem 32(8): 595-603.

Morliere, P., A. Moysan, i wsp. (1991). UVA-induced lipid peroxidation in cultured human fibroblasts. Biochim Biophys Acta 1084(3): 261-8.

Nandagopal, K., T. M. Dawson, i wsp. (2001). Critical role for nitric oxide signaling in cardiac and neuronal ischemic preconditioning and tolerance. J Pharmacol Exp Ther 297(2): 474-8.

PL 207 362 B1

Paglia, D. E. i W. N. Valentine (1967). Studies on the quantitative and qualitative characterization of erythrocyte glutathione peroxidase. J Lab Clin Med 70(1): 158-69.

Raspe, E., L. Madsen, i wsp. (1999). Modulation of rat liver apolipoprotein gene expression and serum lipid levels by tetradecyithioacetic acid (TTA) via PPARalpha activation. J Lipid Res 40(11): 2099-110.

Rothwell, N. J. (1997). Cytokines and acute neurodegeneration. Mol Psychiatry 2(2): 120-1.

Smith, K. J., E. Dipreta, i wsp. (2001). Peroxisomes in dermatology. Part II J Cutan Med Surg 5(4): 315-22.

Spooner, R. J., A. Delides, i wsp. (1981). Heat stability and kinetic properties of human serum glutathione reductase activity in various disease states. Biochem Med 26(2): 239-48.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Podstawiona pochodna 1,3-difenyloprop-2-en-1-onu, znamienna tym, że jest przedstawiona poniższym wzorem (I):

w którym:

X1 oznacza halogen lub grupę -R1 lub grupę odpowiadającą wzorowi -G1-R1, w którym G1 oznacza atom tlenu lub siarki, zaś R1 oznacza niepodstawioną grupę alkilową zawierającą od 1 do 7 atomów węgla;

X2 oznacza atom wodoru lub grupę hydroksylową lub niepodstawioną grupę alkiloksylową;

X3 oznacza niepodstawioną grupę alkilową zawierającą od 1 do 7 atomów węgla;

X4 oznacza grupę odpowiadającą wzorowi -G4-R4, w którym G4 oznacza atom tlenu lub siarki, zaś R4 oznacza grupę alkilową podstawioną podstawnikiem wybranym z grupy złożonej z grup karboksylowych przedstawionych wzorem -COOR6 i grup karbamoilowych przedstawionych wzorem -CONR6R7, przy czym R6 i R7, które są takie same lub różne, oznaczają atom wodoru lub grupę alkilową zawierającą od 1 do 7 atomów węgla;

X5 oznacza niepodstawioną grupę alkilową zawierającą od 1 do 7 atomów węgla;

X6 oznacza atom tlenu;

oraz izomery optyczne i geometryczne, racematy, tautomery, sole, hydraty i ich mieszaniny.
2. Pochodna według zastrz. 1, znamienna tym, że odpowiada konformacji cis lub trans lub ich mieszaninie.
3. Pochodna według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że X2 oznacza atom wodoru.
4. Pochodna według jednego z zastrz. od 1 do 3, znamienna tym, że X1 oznacza grupę o wzorze -G1-R1.
5. Pochodna według jednego z zastrz. od 1 do 4, znamienna tym, że G4 oznacza atom tlenu, zaś X3 oraz X5 oznaczają grupy metylowe.
6. Pochodna według jednego z zastrz. od 1 do 5, znamienna tym, że X4 oznacza grupę -OC(CH3)2COOR6, gdzie R6 jest taki, jako określono w zastrz. 1.
7. Pochodna według jednego z zastrz. od 1 do 6, znamienna tym, że jest wybrana z grupy złożonej z następujących związków:

1-[2-hydroksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[2-hydroksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-izopropyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

PL 207 362 B1

1-[4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-izopropyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[2-hydroksy-4-bromofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-izopropyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-heksyloksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-heksyloksyfenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[2-metyloksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[2-metyloksy-4-chlorofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-heptylofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-heptylofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-bromofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-tertbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-bromofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on.
8. Pochodna według zastrz. 1, znamienna tym, że jest wybrana z grupy złożonej z następujących związków:

1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-karboksydimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on,

1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-terbutyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo]prop-2-en-1-on, oraz

1-[4-metylotiofenylo]-3-[3,5-dimetylo-4-izopropyloksykarbonylodimetylometyloksyfenylo-prop-2-en-1-on.
9. Sposób otrzymywania związków przedstawionych wzorem (I), znamienny tym, że obejmuje kontaktowanie w środowisku zasadowym lub kwaśnym przynajmniej jednego związku o wzorze (A) z przynajmniej jednym zwi ą zkiem o wzorze (B), gdzie wzory (A) i (B) są nastę pują ce w których podstawniki X1, X2, X3, X4 i X5 są takie, jak okreś lono w zastrz. 1.
10. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca, w farmaceutycznie dopuszczalnym podłożu, przynajmniej jeden związek czynny, znamienna tym, że tym związkiem czynnym jest podstawiona pochodna 1,3-difenyloprop-2-en-1-onu o wzorze (I) określona w jednym z zastrz. od 1 do 8.
11. Kompozycja farmaceutyczna według zastrz. 10, znamienna tym, że jako związek czynny zawiera związek o wzorze (I), w którym X2 oznacza atom wodoru, X6 oznacza atom tlenu, X1 oznacza grupę -G1-R1, zaś X4 oznacza grupę -G4-R4, w której G4 oznacza atom tlenu.
12. Kompozycja farmaceutyczna określona w zastrz. 10 do leczenia lub zapobiegania patologiom naczyniowym mózgu.
13. Kompozycja farmaceutyczna według zastrz. 12, znamienna tym, że patologią naczyniową mózgu jest niedokrwienie mózgu.
14. Kompozycja farmaceutyczna według zastrz. 12, znamienna tym, że patologią naczyniową mózgu jest udar krwotoczny.

PL 207 362 B1
15. Zastosowanie przynajmniej jednej podstawionej pochodnej 1,3-difenyloprop-2-en-1-onu o wzorze (I) określonej w zastrz. 1 do wytwarzania kompozycji farmaceutycznej do zapobiegania lub korzystnie leczenia patologii naczyniowych mózgu, a zwłaszcza niedokrwienia mózgowego.
16. Zastosowanie według zastrz. 15, w którym stosuje się podstawioną pochodną 1,3-difenyloprop-2-en-1-onu o wzorze (I), w którym X2 oznacza atom wodoru, X6 oznacza atom tlenu, X1 oznacza grupę -G1-R1, zaś X4 oznacza grupę -G4-R4, w której G4 oznacza atom tlenu.