PL207175B1 - Zastosowanie inhibitorów integryny do wytwarzania kompozycji farmaceutycznych do zapobiegania i/lub terapii chorób oczu - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Wynalazek dotyczy zasadniczo medycyny, a w szczególności kompozycji służących do zapobiegania i/lub terapii chorób oczu z wykorzystaniem antagonistów receptorów integryny α_νβ₃ i/lub α_νβ₅. Przedmiotem wynalazku są zwłaszcza zastosowania antagonistów receptorów integryny a_ve₃ i/lub a_ve₅ do wytwarzania kompozycji służących do zapobiegania i/lub terapii chorób oczu, w których kompozycje te są podawane poprzez wstrzyknięcie do ciałka szklistego oka.

Integryny są klasą receptorów komórkowych znanych z wiązania pozakomórkowych protein macierzowych, a zatem pośredniczą w interakcjach komórka-komórka i komórka-macierz pozakomórkowa, dotyczą z reguły zjawiska adhezji. Receptory integryny tworzą rodzinę protein membranowych o wspólnej charakterystyce strukturalnej heterodimerowych glikoproteinowych kompleksów utworzonych z podjednostek α i β.

Jedna klasa receptorów integryny, receptor witronektyny, nazwana ze względu na charakterystyczne korzystne wiązanie do witronektyny, dotyczy trzech różnych integryn, opisanych jako: a_ve₁, a_ve₃ i a_ve₅ przez Horton, Int. J. Exp. Pathol., 71:741-759 (1990). a_ve₁ wiąże fibronektynę i witronektynę. a_ve₃ wiąże wiele różnych ligandów, włącznie z fibryną, fibrynogenem, lamininą, trombospondyną, witronektyną, czynnikiem von Willebrand'a, osteospondyną oraz kostną sialoproteiną I. a_ve₅ wiąże witronektynę. Specyficzna rola adhezji komórkowej jaką odgrywają te trzy integryny w wielu komórkowych interakcjach w tkankach jest ciągle na etapie badań, ale wiadomo, że istnieją różne integryny o różnych funkcjach biologicznych.

Ważnym rozpoznanym obszarem w dziedzinie ligandów dla wielu integryn stanowi sekwencja tripeptydu (RGD) arginina-glicyna-kwas aspartanowy. RGD znajduje się we wszystkich ligandach zidentyfikowanych powyżej dla integryn receptora witronektyny. Ten rozpoznany obszar RGD może być określony jako polipeptydy („peptydy) zawierające sekwencję RGD, i takie peptydy RGD są znanymi inhibitorami funkcji integryny.

Inhibitory integryny zawierające sekwencję RGD przedstawiono, na przykład, w opisie patentowym EP 0 770 622 A2. Opisane związki hamują szczególnie interakcje receptorów integryny β3 i/lub β5 z ligandami i są szczególnie aktywne w przypadku integryn a_ve₃, a_ve₅ i α_Νβ₃, ale również wobec receptorów a_vPi, a_ve₆ i a_ve₈. Działanie to można przedstawić, na przykład, sposobem opisanym przez J.W. Smith et al. w J. Biol. Chem. 265, 12267-12271 (1990). Ponadto, związki te wykazują działanie przeciwzapalne.

Na podstawie inhibitorów integryny zawierających sekwencję RGD opracowano wiele antagonistów nie posiadających sekwencji RGD. Takie inhibitory integryny bez sekwencji RGD przedstawiono, na przykład, w opisach patentowych

WO 96/00730 A1, WO 96/18602 A1, WO 97/37655 A1, WO 97/06791 A1, WO 97/45137 A1,

WO 97/23451 A1, WO 97/23480 A1, WO 97/44333 A1, WO 98/00395 A1, WO 98/14192 A1,

WO 98/30542 A1, WO 99/11626 A1, WO 99/15178 A1, WO 99/15508 A1, WO 99/26945 A1,

WO 99/44994 A1, WO 99/45927 A1, WO 99/50249 A2, WO 00/03973 A1, WO 00/09143 A1,

WO 00/09503 A1, WO 00/33838 A1.

Opis patentowy DE 1970540 A1 przedstawia bicykliczne aromatyczne aminokwasy o działaniu inhibitorów receptorów integryny a_v, szczególnie integryn a_ve₃ i a_ve₅. Związki te są szczególnie aktywne jako antagoniści receptora adhezji wobec receptora witronektyny a_ve₃. Działanie to można przedstawić, na przykład, sposobem opisanym przez J.W. Smith et al. w J. Biol. Chem. 265, 11008-11013 oraz 12267-12271 (1990).

Opis patentowy WO 00/26212 A1 przedstawia chromanon i pochodne chromanonu o działaniu inhibitorów integryny względem receptorów integryny a_v, zwłaszcza integryn a_ve₃ i a_ve₅. Związki te są również szczególnie aktywne jako antagoniści receptora adhezji wobec receptora witronektyny a_ve₃.

Inhibitory integryny uważa się za korzystne jako substancje aktywne farmaceutycznie w medycynie i weterynarii, zwłaszcza do zapobiegania i terapii różnych zaburzeń. Zaleca się zwłaszcza ich swoiste zastosowanie do terapii i zapobiegania chorobom krążenia, zakrzepicy, zawałom, arteriosklerozie, zapaleniom, apopleksji, dusznicy bolesnej, chorobom nowotworowym, chorobom osteolitycznym, zwłaszcza osteoporozie, angiogenezie i zaburzeniom powstałym na skutek angiogenezy, na przykład retinopatii cukrzycowej oka, zwyrodnieniu plamki, krótkowzroczności, ocznej histoplazmozie, reumatoidalnemu artretyzmowi, osteoartretyzmowi, jaskrze różyczkowej, jak również wrzodziejącemu zapaleniu jelit, chorobie Crohn'a, stwardnieniu rozsianemu, łuszczycy oraz restenozie po angioplastyce.

PL 207 175 B1

Choroby oczu powstałe na skutek angiogenezy są główną przyczyną utraty wzroku w Ameryce. Podczas, gdy w przypadku populacji w wieku ponad 65 lat utrata wzroku jest głównie skutkiem zwyrodnienia plamki żółtej związanego z wiekiem (ang. age-related macular degeneration - AMD), to w przypadku populacji w wieku poniż ej 65 jest to związane gł ównie z retinopatią cukrzycową .

W Wall Street Journal z 6-go marca, 2000 przedstawiono przegląd na temat wystę powania i obecnych terapii AMD. Zgodnie z artykułem, AMD obecnie dotyka oko ło 12 milionów Amerykanów. AMD progresywnie burzy plamkę żółtą, która jest odpowiedzialna za widzenie centralne i widzenie koloru. W niektórych przypadkach, pogorszenie widzenia centralnego do nieostrej plamy, może wystąpić gwałtownie w przeciągu tygodni lub miesięcy. Występują dwie postaci choroby zwane „atroficzną” i „wysiękową. Pomimo, że wysiękowy AMD dotyka tylko 10% całej populacji cierpiącej na AMD, odpowiada on za 90% wszystkich zaburzeń wzroku związanych z AMD.

Do niedawna, jedyna terapia wysiękowej AMD obejmowała skierowanie silnej wiązki lasera na uszkodzone naczynia krwionośne, aby je ogrzać i koagulować. Jednak, tylko około 15% pacjentów cierpiących na wysiękowe AMD mogło być poddanych temu zabiegowi laserowemu. Inne terapie są obecnie w fazie eksperymentalnej. W podejściu, zwanym terapią fotodynamiczną, laser o niskiej mocy połączony jest z wstrzykiwaniem barwnika absorbującego światło. Inna terapia jest bardziej chirurgicznym podejściem i zwana jest „ograniczoną translokacją siatkówkową. W tej terapii nieszczelne naczynia niszczy się za pomocą lasera o dużej mocy, po oddzieleniu i rotacji siatkówki od zewnętrznej ściany oka.

Opis patentowy US 5,766,591 przedstawia zastosowanie antagonistów α_νβ₃ zawierających RGD, do terapii pacjentów, u których występuje neowaskularyzacja w tkance siatkówki. Bardziej specyficzne zastosowanie tych antagonistów zaleca się do terapii pacjentów, u których występuje retinopatią cukrzycowa, zwyrodnienie plamki i jaskra neowaskularna. Jakkolwiek, nie przedstawiono żadnych przykładów tego zastosowania. W odniesieniu do dróg podawania przedstawiono tylko ogólne informacje. Wymieniono zwłaszcza podawanie dożylne, dootrzewnowe, domięśniowe, do jam ciała oraz przezskórne. We wszystkich przypadkach, antagoniści a_ve₃ wykazują korzystną selektywność względem a_ve₃, silniejszą niż wobec innych integryn takich jak a_ve₅.

W opisie patentowym WO 97/06791 A1 opisano możliwość zastosowania antagonistów a_ve₅ do hamowania angiogenezy. Podobnie jak zalecano dla antagonistów a_ve₃ w opisie patentowym US 5,766,591 antagonistów a_ve₅ zaleca się do terapii pacjentów z retinopatią cukrzycową, zwyrodnieniem plamki żółtej i jaskrą neowaskularna. W odniesieniu do dróg podawania wymieniono szczególnie następujące sposoby podawania: dożylnie, śródgałkowo, do torebki stawowej, domięśniowo, przezskórnie i doustnie.

Okazało się, że inhibitory receptorów integryny a_ve₃ i/lub a_ve₅ mają przy dobrej tolerancji szczególne własności farmakologiczne i fizykochemiczne, zwłaszcza, mogą być one stosowane do zapobiegania i terapii chorób oczu powstałych w wyniku angiogenezy oka, po wstrzyknięciu inhibitora do ciałka szklistego oka.

Okazało się również, że inhibitory a_ve₃ i/lub a_ve₅ receptorów integryny, które nie są polipeptydami i nie zawierają sekwencji RGD mogą być również stosowane do zapobiegania i terapii chorób oczu powstałych w wyniku angiogenezy oczu, poprzez wstrzykiwanie inhibitora do ciałka szklistego oka.

Istotą wynalazku jest zastosowanie inhibitora a_ve₃ i/lub a_ve₅ o wzorze II, w którym

R¹ oznacza H lub alkil zawierający 1 - 6 atomów węgla,

R² oznacza R¹⁰, CO-R¹⁰, COOR¹⁰ lub SO₂R¹⁰,

R³ oznacza H,

R⁴ oznacza H lub =O,

R⁵ oznacza R⁶,

R⁷, R⁸ są niezależnie od siebie nieobecne lub oznaczają H,

R⁷, R⁸ razem oznaczają również wiązanie,

X oznacza -NH-, O lub -CH2-,

Y oznacza NH lub O,

W, Z są niezależnie od siebie nieobecne lub oznaczają C(=O), NH, CONH lub NHCO,

R⁶ oznacza 1H-imidazolo-2-yl, tiazolo-2-yl, 1H-benzimidazolo-2-yl, 2H-pirazolo-2-yl, 1H-tetrazolo-5-yl, 2-iminoimidazolidyno-4-ono-5-yl, 1-A-1,5-dihydroimidazolo-4-ono-2-yl, pirymidyno-2-yl lub 1,4,5,6-tetrahydropirymidyno-2-yl,

R¹⁰ oznacza H, alkil zawierający 1 - 6 atomów węgla, kamforo-10-yl lub benzyl,

R¹¹ oznacza H,

PL 207 175 B1

A oznacza niepodstawiony alkil zawierają cy 1 - 6 atomów wę gla oraz m, n oznaczają niezależnie od siebie 0, 1 lub 2;

lub jego fizjologicznie tolerowanych soli do wytwarzania kompozycji farmaceutycznej do zapobiegania i/lub terapii chorób oczu powstałych w wyniku angiogenezy w oku, przy czym kompozycja ta zawiera terapeutycznie skuteczną ilość inhibitora α_νβ₃ i/lub α_νβ₅ wystarczającą do inhibitowania angiogenezy oka i jest podawana poprzez wstrzykiwanie do ciałka szklistego oka.

Ciałko szkliste jest umieszczone w tylnej części oka i zajmuje około cztery piąte jamy gałki ocznej, za soczewką. Ciałko szkliste jest zbudowane z galaretowatego materiału, zwanego „cieczą szklistą (vitreous humor). Ciecz szklista normalnego oka ludzkiego zbudowana jest w około 99% z wody oraz 1% makrocząsteczek zawierających kolagen, kwas hialuronowy, rozpuszczalne glikoproteiny, cukry i inne metabolity o niskiej masie cząsteczkowej.

Do podania leku do ciałka szklistego, inhibitor a_ve₃ i/lub a_ve₅ wystarczający do hamowania angiogenezy oka, może być wstrzyknięty bezpośrednio do ciałka szklistego, przez przepuszczenie igły poprzez powierzchnię płaską (pars piana).

Terapeutycznie skuteczną ilością jest ilość inhibitora wystarczająca do powstania mierzalnej inhibicji angiogenezy w tkance oka po wstrzyknięciu do ciałka szklistego. Z reguły, jest to ilość inhibitora a_ve₃ i/lub a_ve₅ od około 0.5 μg do około 5 mg.

Zastosowanie według wynalazku jest szczególnie przydatne do zapobiegania i/lub terapii retinopatii cukrzycowej, zwyrodnienia plamki żółtej, krótkowzroczności oraz histoplazmozy.

Korzystnymi inhibitorami według wynalazku są inhibitory a_ve₃ i/lub a_ve₅, jakie które mogą być wyrażone wzorem szczegółowym Ile odpowiadającym wzorowi II, ale w którym w Ile R¹ oznacza H lub alkil zawierający 1 - 6 atomów węgla,

R² oznacza R¹⁰, CO-R¹⁰, COOR¹⁰ lub SO₂R¹⁰,

R³ oznacza H,

R⁴ oznacza H lub =O,

R⁵ oznacza R⁶,

W, Z są niezależnie od siebie nieobecne lub oznaczają C(=O), NH, CONH lub NHCO,

X oznacza -NH-, O lub -CH2-,

Y oznacza NH lub O,

R⁶ oznacza 1H-imidazolo-2-yl, tiazolo-2-yl, 1H-benzimidazolo-2-yl, 2H-pirazolo-2-yl, 1H-tetrazolo-5-yl, 2-iminoimidazolidyno-4-ono-5-yl, 1-A-1,5-dihydroimidazolo-4-ono-2-yl, pirymidyno-2-yl lub 1,4,5,6-tetrahydropirymidyno-2-yl,

R¹⁰ oznacza H, alkil zawierający 1 - 6 atomów węgla, kamforo-10-yl lub benzyl,

R¹¹ oznacza H,

A oznacza niepodstawiony alkil zawierający 1 - 6 atomów węgla oraz m, n oznaczają każdorazowo niezależnie od siebie 0, 1 lub 2.

Związki o wzorze II oraz wzorze szczegółowym Ile przedstawiono w opisie patentowym DE 197 05 450 A1. Odpowiednio, podstawniki wzoru II i odpowiednio wzoru szczegółowego Ile, mają takie same znaczenia jak zdefiniowano dla podstawników wzoru I i odpowiednio wzoru szczegółowego le na stronie 2, wiersz 3 do 43, i odpowiednio na stronie 5, wiersz 58 do strony 7, wiersz 30 opisu patentowego DE 197 05 450 A1. Definicje podstawników podano na stronie 4, wiersz 35 do strony 5, wiersz 56 opisu patentowego DE 197 05 450 A1.

Do zastosowania według wynalazku szczególnie korzystnie są następujące inhibitory a_ve₃ i/lub a_ve₅: kwas (2S)-2-(2,2-dimetylopropyloksykarboksyamido)-3-{3,4-dihydro-2-[N-(2-imidazolilo)karbamiiloetylo]-(2S)-2H-1,4-benzoksazyno-3-ono-6-ylo}propionowy;

kwas (2S)-3-{2-[3-(1H-imidazolo-2-yloamino)propylo]-chromano-6-ylo}-2-(2,2-dimetylopropoksykarboksyamido)propionowy;

kwas (2S)-3-{2-[3-(1H-imidazolo-2-yloamino)propylo]-chromano-6-ylo}-2-(butylosulfonamido)-propionowy;

kwas (2S)-2-[(R)-kamforosulfonamido]-3-{3,4-dihydro-2-[N-(2-benzimidazolilo)-karbamoilometylo]-2H-1,4-benzoksazyno-3-ono-6-ylo)propionowy;

oraz ich fizjologicznie tolerowane sole.

Szczególną przydatność związków opisanych powyżej do zastosowania w terapii chorób oczu potwierdzono eksperymentalnie dla związków reprezentatywnych.

Inhibicję angiogenezy po podaniu związków do ciałka szklistego można przedstawić poprzez kwantyfikację neowaskularyzacji w oku po stymulowaniu angiogenezy i następnie podaniu do ciałka

PL 207 175 B1 szklistego inhibitora α_νβ₃ i/lub α_νβ₅. Modelem odpowiednim do zademonstrowania działania inhibitującego inhibitora a_ve₃ i/lub a_ve₅ na angiogenezę jest, na przykład, model mikrokieszonki rogówki królika opisany przez Shaffer R.W. et al., w: Molecular, Cellular, and Clinical Aspects of Angiogenesis, Maragoudakis E. (ed.). Plenum Press, New York, 241ff. (1996). W modelu tym angiogenezę stymuluje się implantowaniem tabletki Hydron zawierającej cytokiny wywołujące angiogenezę, na przykład, czynnik wzrostu fibroblastu (ang. fibroblast growth factor - FGF) lub naczyniowo nabłonkowy czynnik wzrostu (ang. vascular endothelial growth factor - VEGF) do rogówki. Po implantacji związek aktywny testuje się poprzez paralimbiczne wstrzyknięcie do ciałka szklistego. Wpływ na neowaskularyzację mierzy się w ustalonych odstępach czasu poprzez wzrokową ocenę za pomocą mikroskopu, fotografując i oceniając komputerowo za pomocą kwantyfikacji fotografii.

Alternatywnie do podania cytokiny wywołującej angiogenezę, indukowanie angiogenezy można również przeprowadzić za pomocą laserowej fotokoagulacji, jak opisano na przykład, przez Murata T. et al., IOVS, 41, 2309ff. (2000).

Wynalazek dostarcza kompozycje odpowiednie do zapobiegania i terapii chorób oczu powstałych w wyniku angiogenezy, zawierające terapeutycznie skuteczne ilości inhibitora a_ve₃ i/lub a_ve₅ wystarczające do inhibitowania angiogenezy oka i wstrzykiwanej do ciałka szklistego oka pacjenta.

Kompozycja ta stosowana do podawania związku do ciałka szklistego oka może występować w jakiejkolwiek postaci odpowiedniej do podawania do ciałka szklistego przez wstrzyknięcie za pomocą kaniula o małej średnicy odpowiedniej do wstrzykiwania do ciałka szklistego. Przykładami form do podawania przez wstrzykiwanie są roztwory, zawiesiny lub zawiesiny koloidalne.

Kompozycje stosowane do wstrzykiwania do ciałka szklistego zawierają fizjologicznie tolerowane nośniki razem z odpowiednim czynnikiem jak opisano, oraz rozpuszczonym lub zawieszonym w nich składnikiem aktywnym. Termin „farmaceutycznie tolerowane według wynalazku oznacza kompozycje, nośniki, rozcieńczalniki oraz reagenty określające materiały, nadające się do podawania do ciałka szklistego ssaka, bez wywoływania niepożądanych skutków fizjologicznych. Wytwarzanie farmakologicznych kompozycji do wstrzykiwania, które zawierają substancje aktywne rozpuszczone lub zawieszone jest dobrze znane ze stanu techniki i nie wymaga żadnych ograniczeń ze względu na kompozycję. Wytwarzanie może oznaczać również emulgowanie. Składnik aktywny może być mieszany z rozczynnikami, którymi są farmaceutycznie tolerowane i kompatybilne ze składnikiem aktywnym, w ilościach odpowiednich do zastosowań terapeutycznych według wynalazku. Odpowiednimi rozczynnikami są na przykład, woda, sól fizjologiczna, sorbitol, glicerol lub tym podobne oraz ich kombinacje. Ponadto, jeśli właściwe, kompozycja może zawierać mniejsze ilości substancji pomocniczych takich jak środki nawilżające lub emulgujące, czynniki buforujące pH, i tym podobne, które wspomagają skuteczność składników aktywnych. Kompozycja ta może również zawierać czynniki poprawiające lepkość, takie jak kwas hialuronowy. Kompozycja farmaceutyczna według wynalazku może zawierać farmaceutycznie tolerowane sole składników. Farmaceutycznie tolerowane sole obejmują kwaśne sole addycyjne, które tworzone są z kwasów nieorganicznych takich jak, na przykład, kwas solny lub fosforowy, lub kwasy organiczne takie jak kwas octowy, winowy, migdałowy i tym podobne. Sole utworzone z wolnych grup karboksylowych mogą być również pochodnymi zasad nieorganicznych takich jak, na przykład, wodorotlenku sodowego, potasowego, amonowego, wapniowego lub żelazowego, i zasad organicznych takich jak izopropyloamina, trimetyloamina, 2-etyloamino etanol, histydyna, prokaina i tym podobne. Szczególnie korzystną solą jest HCI.

Fizjologicznie tolerowane nośniki są znane ze stanu techniki. Przykładami ciekłych nośników są sterylne roztwory wodne, nie zawierające materiałów innych niż substancje aktywne oraz woda, lub zawierające bufory takie jak fosforan sodu o fizjologicznej wartości pH, sól fizjologiczną lub obie te sole, jak fosforan buforowany solą fizjologiczną. Ponadto, nośniki wodne mogą zawierać więcej niż jedną sól buforującą, oraz sole takie jak chlorek sodu i potasu, sorbitol i inne roztwory.

W zależności od formy podawania związek aktywny może być uwalniany w sposób natychmiastowy lub długotrwały. Kompozycje o długotrwałym uwalnianiu są korzystne ponieważ można wówczas zmniejszyć częstość wstrzykiwania.

Jedną z możliwości osiągania kinetyki długotrwałego uwalniania jest zanurzanie lub kapsułkowanie związku aktywnego do nanocząsteczki. Nanocząsteczki mogą być podawane w postaci proszku, mieszaniny proszku z dodatkiem rozczynników lub w postaci zawiesin. Zawiesiny koloidalne nanocząsteczek są korzystne ponieważ mogą być one łatwo podawane za pomocą kaniula o małej średnicy.

Nanocząsteczki są to cząsteczki o średnicy od około 5 nm do około 1000 nm. Termin „nanocząsteczki według wynalazku oznacza cząsteczki utworzone za pomocą macierzy polimerowej,

PL 207 175 B1 w której zdyspergowano związek aktywny, znane są również jako „nanosfery”, i oznaczają również nanocząsteczki utworzone z rdzenia zawierającego związek aktywny, który jest otoczony membraną polimerową, zwane są również „nanokapsułkami. Do podawania do ciałka szklistego oka, nanocząsteczki korzystnie mają średnicę od około 50 nm do około 500 nm, szczególnie od około 100 nm do około 200 nm.

Nanocząsteczki mogą być wytwarzane in situ w wyniku polimeryzacji zdyspergowanych monomerów lub za pomocą preformowanych polimerów. Ponieważ polimery wytwarzane in situ często nie ulegają biodegradacji i/lub zawierają toksyczne współprodukty, nanocząsteczki tworzone z preformowanych polimerów są bardziej korzystne. Nanocząsteczki z preformowanych polimerów mogą być wytwarzane różnymi technikami, to jest za pomocą odparowania emulsji, wypierania rozpuszczalnika, wysalania i przez emulgującą dyfuzję.

Odparowanie emulsji jest klasyczną techniką otrzymywania nanocząsteczek z preformowanych polimerów. W technice tej polimer i związki aktywne rozpuszcza się w rozpuszczalniku organicznym nie mieszającym się z wodą, który jest emulgowany w roztworze wodnym. Surową emulsję poddaje się następnie działaniu źródła o wysokiej energii takiego jak przyrząd ultradźwiękowy lub przepuszcza się przez wysokociśnieniowe homogenizatory lub mikrofluidyzatory w celu redukcji rozmiaru cząsteczek. Następnie usuwa się rozpuszczalnik organiczny przez ogrzewanie i/lub przez działanie próżni, otrzymując nanocząsteczki o średnicy około 100 nm do około 300 nm. Zwykle jako rozpuszczalniki organiczne stosuje się chlorek metylenu i chloroform, ponieważ są one nierozpuszczalne w wodzie, mają dobre własności solubilizujące, łatwo emulgują i charakteryzują się dużą lotnością. Jednakże zastosowanie takich rozpuszczalników może być niebezpieczne z uwagi na ich fizjologiczne tolerowanie. Ponadto, duże siły ścinania konieczne do redukcji wielkości cząsteczki mogą powodować uszkodzenie polimeru i/lub związku aktywnego.

Proces wypierania rozpuszczalnika po raz pierwszy został przedstawiony w opisie patentowym EP 0 274 961 A1. W procesie tym związek aktywny i polimer są rozpuszczane w rozpuszczalniku organicznym, który miesza się z wodą we wszystkich stosunkach. Roztwór ten wprowadza się, łagodnie mieszając, do wodnego roztworu zawierającego stabilizator, w wyniku czego samoistnie tworzą się nanocząsteczki. Przykładami odpowiednich rozpuszczalników organicznych i 15 stabilizatorów są aceton lub etanol, i odpowiednio alkohol poliwinylowy. Korzystnie unika się chlorowanych rozpuszczalników oraz naprężeń ścinających. Mechanizm tworzenia nanocząsteczek wyjaśniono poprzez turbulencje międzyfazowe wywoływane podczas wypierania rozpuszczalnika (Fessi H. et al., Int. J. Pharm. 55 (1989) R1-R4). Ostatnio, technikę wypierania rozpuszczalnika przedstawiono w opisie patentowym WO 97/03657 A1, w której rozpuszczalnik organiczny zawierający związek aktywny i polimer wprowadzany jest do roztworu wodnego bez mieszania.

Technikę wysalania po raz pierwszy przedstawiono w opisie patentowym WO 88/08011 A1. W tej technice roztwór wodno-rozpuszczalnego polimeru i związku aktywnego w wodno-rozpuszczalnym rozpuszczalniku organicznym, korzystnie acetonie, miesza się ze skoncentrowanym lepkim wodnym roztworem lub żelem zawierającym koloidalny stabilizator oraz czynnik wysalający. Do otrzymanej emulsji olej w wodzie dodaje się wodę w ilości wystarczającej do dyfuzji do fazy wodnej i do wywołania gwałtownej dyfuzji rozpuszczalnika organicznego do fazy wodnej, co prowadzi do turbulencji międzyfazowej i tworzenia nanocząsteczek. Rozpuszczalnik organiczny i czynnik wysalający pozostające w zawiesinie nanocząsteczek są stopniowo eliminowane poprzez powtarzane przemywanie wodą. Alternatywnie, rozpuszczalnik i czynnik wysalający mogą być eliminowane poprzez filtrację crossflow.

W procesie emulgująco-dyfundującym polimer rozpuszcza się w nasyconym wodą rozpuszczalniku organicznym, który jest częściowo wodno-rozpuszczalny. Roztwór ten miesza się z roztworem wodnym zawierającym stabilizator, w wyniku czego tworzy się emulsja olej w wodzie. Do tej emulsji dodaje się wodę, co powoduje dyfuzję rozpuszczalnika do zewnętrznej fazy czemu towarzyszy tworzenie nanocząsteczek. Podczas tworzenia cząsteczek każda kropla emulsji prowadzi do kilku nanocząsteczek. Jako że fenomen ten nie może być w pełni wyjaśniony efektem konwekcji wywołanym turbulencjami międzyfazowymi, zaproponowano, że dyfuzja rozpuszczalnika organicznego z kropelek surowej emulsji niesie cząsteczki związku aktywnego i fazę polimeru do fazy wodnej, w wyniku czego następują supernasycenia lokalne, z których polimer agreguje w postaci nanocząsteczek (Quintanar-Guerrero D. et al. Colloid. Polym. Sci. 275 (1997) 640 - 647). Korzystnie, jako rozpuszczalniki organiczne można stosować farmaceutycznie tolerowane rozpuszczalniki takie jak węglan propylenu lub octan etylu.

W sposobie opisanym powyżej nanocząsteczki mogą być utworzone z różnymi typami polimerów. Do zastosowania według wynalazku, które obejmuje wstrzykiwanie formuły do ciałka szklistego

PL 207 175 B1 oka, nanocząsteczki korzystnie wykonuje się z biokompatybilnych polimerów. Termin „biokompatybilny oznacza materiał, który po wprowadzeniu do środowiska biologicznego, nie wywiera poważnego wpływu na to środowisko biologiczne. Wśród polimerów biokompatybilnych, korzystne są te, które ulegają biodegradacji. Termin „ulegający biodegradacji oznacza materiał, który po wprowadzeniu do środowiska biologicznego, ulega enzymatycznie lub chemicznie degradacji na mniejsze cząsteczki, które mogą być następnie eliminowane.

Polimery ulegające biodegradacji są dobrze znane ze stanu techniki. Przykładami są poliestry z kwasów hydroksykarboksylowych takich jak poli(kwas mlekowy) (ang. poly lactic acid - PLA), poli(kwas glikolowy) (ang. poly glycolic acid - PGA), polikaprolakton (ang. polycaprolactone - PCL), kopolimery kwasu mlekowego i kwasu glikolowego (PLGA), kopolimery kwasu mlekowego i kaprolaktonu, poliepsilon kaprolakton, polihydroksy kwas masłowy i poli(orto)estry, poliuretany, polianhydrydy, poliacetale, polidihydropirany, policyjanoakrylany, polimery naturalne takie jak alginiany i inne polisacharydy włącznie z dekstranem i celulozą, kolagenem i albuminą.

Lipozomy są kolejnym układem dostarczania leku, który jest łatwy do wstrzykiwania. Odpowiednio, według wynalazku związki aktywne mogą być również podane do ciałka szklistego oka w postaci lipozomalnego układu dostarczania. Lipozomy są dobrze znane ze stanu techniki. Lipozomy można utworzyć z różnych fosfolipidów, takich jak cholesterol, stearyloamina fosfatydylocholiny. Lipozomy, które są przydatne w zastosowaniu według wynalazku obejmują wszystkie typy lipozomów włączając, ale nie ograniczając się do nich, małe pęcherzyki multilamelarne, duże pęcherzyki multilamelarne oraz pęcherzyki multilamelarne.

PRZYKŁAD

Skuteczność podawania do ciałka szklistego inhibitora α_νβ₃ i/lub α_νβ₅ badano w modelu mikrokieszonki rogówki królika jak opisano przez Shaffer R.W. (patrz powyżej). Przykładem inhibitora a_ve₃ i/lub a_ve₅ w eksperymencie był kwas 2-(2,2-dimetylopropyloksykarboksyamido)-3-{3,4-dihydro-2-[N-(2-imidazolilo)-karbamoiloetylo]-2H-1,4-benzoksazyno-3-ono-6-ylo}propionowy. Do wywołania angiogenezy stosowano tabletki Hydron zawierające czynnik wzrostu podstawowego fibroblastu (bFGF). Przygotowanie implantów zawierających bFGF przeprowadzano poprzez umieszczanie Hydron [poli-(hydroksyetylo)metakrylanu] w specjalnie przygotowanych teflonowych kołeczkach, o 2.5 mm rdzeniach wydrążonych w powierzchni. W każdym kołeczku umieszczano około 12 μl materiału i poddawano go polimeryzacji przez noc pod sterylnym przykryciem, następnie sterylizowano przez napromieniowanie ultrafioletem.

Eksperyment obejmował 10 zwierząt; którym do każdego oka implantowano tabletkę do chirurgicznie przygotowanej „kieszonki w środkowe podścielisko (zrąb) rogówki królika. Zabieg chirurgiczny przeprowadzano sterylną techniką za pomocą mikroskopu operacyjnego Moeller-Wedel Microflex (Haag-Streit Company, Germany) wyposażonego w zwierciadło półprzezroczyste oraz aparat do fotograficznego zapisu obrazu rogówki. Do wykonania „kieszonki o wymiarach 3 mm na 5 mm na głębokość połowy grubości rogówki stosowano ostrze A 69 Beaver Podścielisko (zrąb) rozcinano obwodowo za pomocą łopatki i implantowano tabletkę z zapasem na obrzeżu 2 mm od obwodówki (limbus). Natychmiast po implantacji tabletki Hydron zawierającej bFGF, 5 z 10 zwierząt podano przez wstrzyknięcie do ciałka szklistego 100 μl roztworu leku zawierającego 2.0 mg/ml kwasu 2-(2,2-dimetylopropyloksykarboksyamido)-3-{3,4-dihydro-2-[N-(2-imidazolilo)-karbamoiloetylo]-2H-1,4-benzo-ksazyno-3-ono-6-ylo}propionowego solubilizowanego w soli fizjologicznej. W celu porównania ten sam zabieg przeprowadzono dla 5 zwierząt używając tylko soli fizjologicznej. Następnie implantację oczu fotografowano i mierzono obszar neowaskularyzacji w ustalonych odstępach czasu. Wyniki otrzymane 5 i 7 dni po implantacji przedstawiono w tabeli. Przegląd wyników uzyskanych 5, 7, 10, i 14 dni po implantacji przedstawiono w tabeli 1.

PL 207 175 B1

T a b e l a 1:

pojedyncze wstrzyknięcie do ciałka szklistego (dzień 0), 100 μΙ, 20 mg/ml leku = 2 mg/oko

dni po implantacji	5	7	10	14
inhibicja [%]	56.3	13.4	45.8	40.0
	Odnośnik	Lek	Odnośnik	Lek	Odnośnik	Lek	Odnośnik	Lek
Średni obszar [mm2]	3.91	1.71	5.37	4.65	9.41	5.10	16.56	9.94
S.D.	1.84	1.29	1.86	2.11	2.97	2.26	5.40	3.31
CV%	47.06	75.44	34.64	45.38	31.56	44.31	32.61	33.30
n	10	9	10	9	10	9	10	7

T a b e l a 1: Skuteczność pojedynczego wstrzyknięcia do ciałka szklistego (dzień 0) kwasu 2-(2,2-dimetylopropyloksykarboksyamido)-3-{3,4-dihydro-2-[N-(2-imidazolilo)-karbamoiloetylo]-2H-1,4-benzoksazyno-3-ono-6-ylo}propionowego wobec bFGF-stymulowanej angiogenezy rogówkowej, 5, 7, 10 i 14 dni po implantacji.

Uzyskane wyniki jasno przedstawiają korzystny wpływ związku według wynalazku. Pomimo, że przedstawiono tylko jedną dawkę inhibitora α_νβ₃ i/lub α_νβ₅, a receptura leku była roztworem, osiągnięto silną inhibicję neowaskularyzacji przez wiele dni.

Claims (7)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Zastosowanie inhibitora α_νβ₃ i/lub α_νβ₅ o wzorze II, w którym

   R¹ oznacza H lub alkil zawierający 1 - 6 atomów węgla,

   R² oznacza R¹⁰, CO-R¹⁰, COOR¹⁰ lub SO₂R¹⁰, ₃

   R³ oznacza H,

   R⁴ oznacza H lub = O,

   R⁵ oznacza R⁶,

   R⁷, R⁸ są niezależnie od siebie nieobecne lub oznaczają H,

   R⁷, R⁸ razem oznaczają również wiązanie,

   X oznacza -NH-, O lub -CH2-,

   Y oznacza NH lub O,

   W, Z są niezależnie od siebie nieobecne lub oznaczają C(=O), NH, CONH lub NHCO,

   R⁶ oznacza 1H-imidazolo-2-yl, tiazolo-2-yl, 1H-benzimidazolo-2-yl, 2H-pirazolo-2-yl, 1H-tetrazolo-5-yl, 2-iminoimidazolidyno-4-ono-5-yl, 1-A-1,5-dihydroimidazolo-4-ono-2-yl, pirymidyno-2-yl lub 1,4,5,6-tetrahydropirymidyno-2-yl,

   R¹⁰ oznacza H, alkil zawierający 1 - 6 atomów węgla, kamforo-10-yl lub benzyl,

   R¹¹ oznacza H,

   A oznacza niepodstawiony alkil zawierający 1 - 6 atomów węgla oraz m, n oznaczają niezależnie od siebie 0, 1 lub 2;

   lub jego fizjologicznie tolerowanych soli do wytwarzania kompozycji farmaceutycznej do zapobiegania i/lub terapii chorób oczu powstałych w wyniku angiogenezy w oku, przy czym kompozycja ta zawiera terapeutycznie skuteczną ilość inhibitora α_νβ₃ i/lub α_νβ₅ wystarczającą do inhibitowania angiogenezy oka i jest podawana poprzez wstrzykiwanie do ciałka szklistego oka.
2. 2. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że inhibitorem α_νβ₃ i/lub α_νβ₅ jest:

   kwas (2S)-2-(2,2-dimetylopropyloksykarboksyamido)-3-{3,4-dihydro-2-[N-(2-imidazolilo)karbamoiloetylo]-(2S)-2H-1,4-benzoksazyno-3-ono-6-ylo}propionowy;

   kwas (2S)-3-{2-[3-(1H-imidazolo-2-yloamino)propylo]-chromano-6-ylo}-2-(2,2-dimetylopropoksykarboksyamido)propionowy;

   kwas (2S)-3-{2-[3-(1H-imidazolo-2-yloamino)propylo]-chromano-6-ylo}-2-(butylosulfonamido)-propionowy; lub kwas (2S)-2-[(R)-kamforosulfonamido]-3-{3,4-dihydro-2-[N-(2-benzimidazolilo)-karbamoilometylo]-2H-1,4-benzoksazyno-3-ono-6-ylo)propionowy;

   PL 207 175 B1
3. 3. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że terapeutycznie skuteczna ilość związku wynosi od około 0.5 μg do 5 mg.
4. 4. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że chorobą oczu jest retinopatią cukrzycowa.
5. 5. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że chorobą oczu jest zwyrodnienie plamki żółtej.
6. 6. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że chorobą oczu jest krótkowzroczność.
7. 7. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że chorobą oczu jest oczna histoplazmoza.