PL205898B1

PL205898B1 - Szczelna konstrukcja ściany oraz zbiornik, zwłaszcza zawierający szczelną konstrukcję ściany

Info

Publication number: PL205898B1
Application number: PL370699A
Authority: PL
Inventors: Jacques Dhellemmes
Original assignee: Gaz Transport & Technigaz
Priority date: 2003-10-16
Filing date: 2004-10-14
Publication date: 2010-06-30
Also published as: ES2274670A1; FI20041209A0; JP2010185576A; FI20041209A; KR100638985B1; HRP20040928A2; TW200521023A; CN1614295A; TWI298305B; RU2282101C2; PL370699A1; DK176702B1; CN1307384C; ITTO20040656A1; DE102004047551B4; JP4898108B2; US7540395B2; ES2274670B1; RU2004130367A; FI124555B

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest szczelna konstrukcja ściany przeznaczona zwłaszcza na wewnętrzną wykładzinę szczelnego i izolującego cieplnie zbiornika połączonego z konstrukcją nośną, oraz zbiornik, zwłaszcza zawierający szczelną konstrukcję ściany.

Znana jest w szczególności z europejskich opisów patentowych Nr EP 248 721 i Nr EP 573 327, szczelna konstrukcja ściany przeznaczona na wewnętrzną wykładzinę szczelnego i izolującego cieplnie zbiornika C' połączonego z konstrukcją nośną, zbiornik pokazany na rysunku pos. 1 załączonych rysunków, zawiera dwie kolejne bariery uszczelniające pokazane na pos. 2, jedną pierwotną stykającą się z produktem umieszczonym w zbiorniku, zawierającym tą szczelną konstrukcję ściany i drugą wtórną umieszczoną pomiędzy pierwotną barierą i konstrukcją nośną, te dwie bariery uszczelniające są umieszczone przemiennie z dwoma barierami izolującymi cieplnie, pierwotną barierą izolującą i wtórną barierą izolującą.

Z francuskich opisów patentowych Nr 1 376 525 i Nr 1 379 651 znana jest szczelna konstrukcja ściany, pokazana na rysunku pos. 3 i zawierająca szczelne płyty faliste mające na powierzchni wewnętrznej, pierwszą serię zafalowań zwaną zafalowaniami wzdłużnymi i drugą serię zafalowań zwaną zafalowaniami poprzecznymi, przy czym ich odpowiednie kierunki są prostopadłe, natomiast pierwsze serie zafalowań są niższe niż drugie serie zafalowań tak, że zafalowania pierwszej serii zafalowań są nieciągłe na ich przecięciu z zafalowaniami drugiej serii zafalowań, które są ciągłe. Na przecięciach pomiędzy zafalowaniami pierwszej serii zafalowań i drugiej serii zafalowań, wierzchołek zafalowania poprzecznego zawiera parę wklęsłych zafalowań, których wklęsłość jest zwrócona w stronę powierzchni wewnętrznej i które są umieszczona po obu stronach zafalowań wzdłużnych. Zafalowanie poprzeczne zawiera, ponadto, na każdym przecięciu, wzmocnienie boczne, w które wnika zafalowanie wzdłużne, z obu stron zafalowania poprzecznego.

Ta konstrukcja ściany jest odpowiednia dla wytrzymywania ciśnienia hydrostatycznego wywieranego na wewnętrzną wykładzinę zbiornika dużej pojemności, na przykład rzędu 138000 m³. Jednakże, dla zbiorników o większej pojemności albo dla częściowego wypełnienia konwencjonalnych statków, na przykład rzędu 138000 m³, ciśnienie hydrostatyczne wywierane przez produkt zawarty w zbiorniku, na przykład ciekły gaz, może spowodować znaczne odkształcenie plastyczne zafalowania a zwłaszcza zgniatanie bocznych powierzchni zafalowania drugiej serii zafalowań w pewnej odległości od przecięć pomiędzy zafalowaniami drugiej serii zafalowań i pierwszej serii zafalowań. W takich zbiornikach zintegrowanych z konstrukcją nośną statku, ruch kołysania ciekłego gazu przy bocznych ścianach zbiornika podczas transportu może także spowodować dynamiczne udary ciśnienia tak, że zafalowania także ulegają znacznym odkształceniom plastycznym. Takie odkształcenia mogą prowadzić do pogorszenia wytrzymałości mechanicznej płyt, które są poddane znacznym naprężeniom cieplnym, na przykład gdy jest przyjmowany płynny metan, a więc do uszkodzenia uszczelnienia płyt, zwłaszcza w obszarach spawów 12' na połączeniach pomiędzy rozmaitymi płytami szczelnej ściany (patrz pos. 2).

Jedno rozwiązanie może polegać na zwiększeniu grubości płyt, ale oprócz zwiększenia kosztów, to zwiększenie grubości może prowadzić do usztywnienia zafalowania i dlatego może pogorszyć elastyczność płyt, która jest wymagana aby mogły kurczyć się cieplnie bez ryzyka zniszczenia uszczelnienia.

Szczelna konstrukcja ściany, zwłaszcza przeznaczona na wewnętrzną wykładzinę szczelnego i izolującego cieplnie zbiornika połączonego z konstrukcją nośną, według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera co najmniej jedną szczelną płytę, której jedna powierzchnia, korzystnie, powierzchnia wewnętrzna, jest w kontakcie z płynem, przy czym szczelna płyta jest pofalowana i zawiera co najmniej pierwszą serię zafalowań i drugą serię zafalowań, których, odpowiednie kierunki przecinają się, a zafalowania wystają na stronę powierzchni wewnętrznej, ponadto konstrukcja zawiera co najmniej jeden grzbiet wzmacniający wykonany na co najmniej jednym zafalowaniu z jednej spośród pierwszej serii zafalowań i/lub drugiej serii zafalowań na ich części leżącej pomiędzy dwoma kolejnymi przecięciami z zafalowaniami odpowiedniej, pozostałej serii zafalowań, przy czym każdy grzbiet wzmacniający jest ogólnie wypukły zaś wypukłość wystaje na stronę powierzchni wewnętrznej i/lub na przeciwną powierzchnię zwaną powierzchnią zewnętrzną, który to grzbiet wzmacniający jest wykonany miejscowo na co najmniej jednej powierzchni bocznej zafalowania, na którym jest umieszczony.

Korzystnie, pierwsze serie zafalowań mają mniejszą wysokość niż drugie serie zafalowań, przy czym zafalowania pierwszej serii zafalowań są nieciągłe w miejscu ich przecięcia z zafalowaniami

PL 205 898 B1 drugiej serii zafalowań, które są ciągłe, zaś w miejscu przecięcia pomiędzy zafalowaniami pierwszej serii zafalowań i drugiej serii zafalowań, wierzchołek zafalowania drugiej serii zafalowań zawiera parę wklęsłych zafalowań, których wklęsłość jest zwrócona w stronę powierzchni wewnętrznej i które są umieszczone po obu stronach zafalowania pierwszej serii zafalowań.

Korzystnie, co najmniej pewne zafalowania drugiej serii zafalowań są wyposażone w grzbiety wzmacniające.

Korzystnie, każdy grzbiet wzmacniający biegnie w sposób ciągły od jednej powierzchni bocznej jednego zafalowania do drugiego zafalowania, odpowiednio z pierwszej serii zafalowań i z drugiej serii zafalowań, na którym jest oparty przechodząc przez jego wierzchołek.

Korzystnie, każdy grzbiet wzmacniający biegnie tylko na powierzchni bocznej zafalowania, odpowiednio z pierwszej serii zafalowań i drugiej serii zafalowań, na którym jest oparty, w odstępie od odpowiedniego wierzchołka i od podstawy zafalowania, odpowiednio z pierwszej serii zafalowań i drugiej serii zafalowań .

Korzystnie, każdy grzbiet wzmacniający jest usytuowany, korzystnie, po środku pomiędzy dwoma kolejnymi miejscami przecięcia.

Korzystnie, grzbiety wzmacniające znajdujące się na jednej i tej samej części zafalowania, odpowiednio z pierwszej serii zafalowań i drugiej serii zafalowań, są symetryczne w stosunku do płaszczyzny prostopadłej do kierunku tego zafalowania i są usytuowane, korzystnie, po środku pomiędzy dwoma kolejnymi miejscami przecięcia.

Korzystnie, grzbiety wzmacniające są symetryczne w stosunku do płaszczyzny przechodzącej przez wierzchołek zafalowania, odpowiednio z pierwszej serii zafalowań i drugiej serii zafalowań, na którym są oparte i są prostopadłe do płaszczyzny szczelnej płyty.

Korzystnie, grubość szczelnej płyty na każdym grzbiecie wzmacniającym jest taka sama i/lub nieznacznie mniejsza niż pozostała część szczelnej płyty.

Korzystnie, wewnętrzny promień grzbietu wzmacniającego na powierzchniach bocznych zafalowania z pierwszej serii zafalowań i/lub drugiej serii zafalowań jest zasadniczo równy promieniowi wierzchołka tego zafalowania, na którym jest oparty.

Korzystnie, stosunek wysokości grzbietu wzmacniającego do wysokości zafalowania z pierwszej serii zafalowań i/lub drugiej serii zafalowań, na którym jest oparty wynosi pomiędzy 10% i 25%.

Korzystnie, każdy grzbiet wzmacniający ma kierunek biegnący w płaszczyźnie prostopadłej do kierunku zafalowania z pierwszej serii zafalowań i/lub drugiej serii zafalowań, na którym jest oparty.

Zbiornik, zwłaszcza zawierający szczelną konstrukcję ściany, w szczególności szczelny i izolujący cieplnie połączony z konstrukcją nośną statku, zawierający dwie kolejne bariery uszczelniające, z których jedna, pierwotna bariera uszczelniają ca jest w kontakcie z produktem zawartym w zbiorniku, zaś druga, wtórna bariera uszczelniająca umieszczona jest pomiędzy pierwotną barierą uszczelniającą i konstrukcją nośną, przy czym te dwie bariery uszczelniające są umieszczone przemiennie z dwiema barierami izolującymi cieplnie, według wynalazku charakteryzuje się tym, że pierwotna bariera uszczelniająca składa się co najmniej częściowo z konstrukcji ściany zawierającej co najmniej jedną szczelną płytę której jedna powierzchnia, korzystnie, powierzchnia wewnętrzna, jest w kontakcie z płynem, przy czym szczelna płyta jest pofalowana i zawiera co najmniej pierwszą serię zafalowań i drugą serię zafalowań , których odpowiednie kierunki przecinają się , a zafalowania wystają na stronę powierzchni wewnętrznej, ponadto konstrukcja zawiera co najmniej jeden grzbiet wzmacniający wykonany na co najmniej jednym zafalowaniu z jednej spośród pierwszej serii zafalowań i/lub drugiej serii zafalowań na ich części leżącej pomiędzy dwoma kolejnymi przecięciami z zafalowaniami odpowiedniej, pozostałej serii zafalowań, przy czym każdy grzbiet wzmacniający jest ogólnie wypukły zaś wypukłość wystaje na stronę powierzchni wewnętrznej i/lub na przeciwną powierzchnię zwaną powierzchnią zewnętrzną, grzbiet wzmacniający jest wykonany miejscowo na co najmniej jednej powierzchni bocznej zafalowania, na którym jest umieszczony.

Korzystnie, w szczelnej płycie wchodzącej w skład pierwotnej bariery uszczelniającej pierwsze serie zafalowań mają mniejszą wysokość niż drugie serie zafalowań, przy czym zafalowania pierwszej serii zafalowań są nieciągłe w miejscu ich przecięcia z zafalowaniami drugiej serii zafalowań, które są ciągłe, zaś w miejscu przecięcia pomiędzy zafalowaniami pierwszej serii zafalowań i drugiej serii zafalowań, wierzchołek zafalowania drugiej serii zafalowań zawiera parę wklęsłych zafalowań, których wklęsłość jest zwrócona w stronę powierzchni wewnętrznej i które są umieszczone po obu stronach zafalowania pierwszej serii zafalowań.

PL 205 898 B1

Korzystnie, w szczelnej płycie pierwotnej bariery uszczelniającej zbiornika co najmniej pewne zafalowania drugiej serii zafalowań są wyposażone w grzbiety wzmacniające.

Korzystnie, w szczelnej płycie pierwotnej bariery uszczelniającej zbiornika każdy grzbiet wzmacniający biegnie w sposób ciągły od jednej powierzchni bocznej jednego zafalowania do drugiego zafalowania, odpowiednio z pierwszej serii zafalowań i z drugiej serii zafalowań, na którym jest oparty przechodząc przez jego wierzchołek.

Korzystnie, w szczelnej płycie pierwotnej bariery uszczelniającej zbiornika każdy grzbiet wzmacniający biegnie tylko na powierzchni bocznej zafalowania, odpowiednio z pierwszej serii zafalowań i drugiej serii zafalowań, na którym jest oparty w odstępie od odpowiedniego wierzchołka i od podstawy zafalowania.

Korzystnie, w szczelnej płycie pierwotnej bariery uszczelniającej zbiornika każdy grzbiet wzmacniający jest usytuowany, korzystnie, po środku pomiędzy dwoma kolejnymi przecięciami.

Korzystnie, w szczelnej płycie pierwotnej bariery uszczelniającej zbiornika grzbiety wzmacniające znajdujące się na jednej i tej samej części zafalowania spośród pierwszej serii zafalowań i drugiej serii zafalowań są symetryczne w stosunku do płaszczyzny prostopadłej do kierunku tego zafalowania i są usytuowane, korzystnie, po ś rodku pomiędzy dwoma kolejnymi miejscami przecię cia.

Korzystnie, w szczelnej płycie pierwotnej bariery uszczelniającej zbiornika grzbiety wzmacniające są symetryczne w stosunku do płaszczyzny przechodzącej przez wierzchołek zafalowania, odpowiednio z pierwszej serii zafalowań i drugiej serii zafalowań, na którym są oparte i są prostopadłe do płaszczyzny tej szczelnej płyty.

Korzystnie, w szczelnej płycie pierwotnej bariery uszczelniającej zbiornika grubość szczelnej płyty na każdym grzbiecie wzmacniającym jest taka sama i/lub nieznacznie mniejsza niż pozostała część tej szczelnej płyty.

Korzystnie, w szczelnej płycie pierwotnej bariery uszczelniającej zbiornika wewnętrzny promień grzbietu wzmacniającego na powierzchniach bocznych zafalowania z pierwszej serii zafalowań i/lub drugiej serii zafalowań jest zasadniczo równy promieniowi wierzchołka tego zafalowania, na którym jest oparty.

Korzystnie, w szczelnej płycie pierwotnej bariery uszczelniającej zbiornika stosunek wysokości grzbietu wzmacniającego do wysokości zafalowania z pierwszej serii zafalowań i/lub drugiej serii zafalowań, na którym jest oparty wynosi pomiędzy 10% i 25%.

Korzystnie, w szczelnej płycie pierwotnej bariery uszczelniającej zbiornika każdy grzbiet wzmacniający ma kierunek biegnący w płaszczyźnie prostopadłej do kierunku zafalowania z pierwszej serii zafalowań i/lub drugiej serii zafalowań, na którym jest oparty.

Korzystnie, szczelne płyty konstrukcji ściany są umieszczone w górnym obszarze zbiornika.

Zaletą rozwiązania według wynalazku jest zaproponowanie nowej szczelnej konstrukcji ściany, która pozwoli uniknąć przedstawionych powyżej problemów występujących w znanych konstrukcjach i która zapewni, ż e zafalowania pł yt wytrzymają wię ksze ciś nienia.

Zalety rozwiązania szczelnej konstrukcji ściany przeznaczonej zwłaszcza na wewnętrzną wykładzinę szczelnego i izolującego cieplnie zbiornika połączonego z konstrukcją nośną, typu zawierającego co najmniej jedną szczelną płytę, której jedna powierzchnia, zwana powierzchnią wewnętrzną, jest przeznaczona do stykania się z płynem, wynikają z faktu, że płyta ta jest pofalowana z co najmniej pierwszą serią zafalowań i drugą serią zafalowań, których odpowiednie kierunki których przecinają się, zaś zafalowania wystają na stronie powierzchni wewnętrznej. Płyta charakteryzuje się tym, że zawiera co najmniej jeden grzbiet wzmacniający wykonany na co najmniej jednym zafalowaniu z jednej z wymienionych serii zafalowań w jej części leżącej pomiędzy dwoma kolejnymi przecięciami z zafalowaniami drugiej serii zafalowań, każdy grzbiet jest ogólnie wypukły przy czym jego wypukłość wystaje na stronie powierzchni wewnętrznej, albo na przeciwnej stronie zwanej powierzchnią zewnętrzną, grzbiet zaś jest wykonany miejscowo na co najmniej jednej bocznej powierzchni zafalowania, na którym się opiera.

W korzystnym przykładzie wykonania wynalazku, pierwsza seria zafalowań ma mniejszą wysokość niż druga seria zafalowań tak, że zafalowania pierwszej serii zafalowań są nieciągłe na ich przecięciu z zafalowaniami drugiej serii zafalowań, które są ciągłe i na przecięciach pomiędzy zafalowaniami pierwszej serii zafalowań i drugiej serii zafalowań, wierzchołek zafalowania drugiej serii zawiera parę wklęsłych zafalowań, których wklęsłość jest zwrócona w stronę powierzchni wewnętrznej i które są umieszczone po każdej stronie zafalowania pierwszej serii.

PL 205 898 B1

Zgodnie z inną cechą wynalazku, wymienione powyżej grzbiety są wprowadzone na co najmniej pewnych zafalowaniach drugiej serii zafalowań.

Zgodnie z pierwszym przykładem wykonania wynalazku, każdy grzbiet rozpościera się w sposób ciągły od jednej powierzchni bocznej do drugiego zafalowania, na którym jest oparty gdy przechodzi przez jego wierzchołek.

Zgodnie z drugim przykładem wykonania, każdy grzbiet rozpościera się tylko nad jedną boczną powierzchnią zafalowania na której jest oparty w pewnej odległości od wierzchołka i od podstawy tego zafalowania.

Korzystnie, każdy grzbiet jest usytuowany zasadniczo w połowie drogi pomiędzy dwoma kolejnymi przecięciami.

Zgodnie z inną cechą wynalazku, grzbiet (grzbiety) na jednej i tej samej części zafalowania jest (są) symetryczne w stosunku do płaszczyzny prostopadłej do kierunku zafalowania i umieszczone zasadniczo w połowie pomiędzy dwoma kolejnymi przecięciami.

Korzystne jest także, że grzbiet (grzbiety) jest (są) symetryczne w stosunku do płaszczyzny przechodzącej przez wierzchołek zafalowania, na którym się opiera i prostopadły do płaszczyzny płyty.

Zgodnie ze szczególną postacią wynalazku, grubość płyty przy każdym grzbiecie jest taka sama albo nieco cieńsza niż reszta płyty.

W korzystnym przykładzie wykonania wynalazku, promień wewnętrzny grzbietu na powierzchniach bocznych zafalowania jest zasadniczo równy promieniowi wierzchołka zafalowania, na którym się opiera.

Korzystnie, stosunek wysokości grzbietu do wysokości zafalowania, na którym się opiera wynosi pomiędzy 10% i 25%.

Korzystnie, każdy grzbiet ma kierunek biegnący ogólnie w płaszczyźnie prostopadłej do kierunku zafalowania na którym się opiera.

Inną zaletą rozwiązania według wynalazku jest opracowanie szczelnego i izolującego cieplnie zbiornika połączonego z konstrukcją nośną zwłaszcza statku, który to zbiornik zawiera dwie kolejne bariery uszczelniające, przy czym jedna z nich - pierwotna stykająca się z produktem zawartym w zbiorniku, druga - wtórna umieszczona pomiędzy barierą pierwotną i konstrukcją nośną, te dwie bariery uszczelniające są umieszczone przemiennie z dwoma barierami izolującymi cieplnie, zaś pierwotna bariera uszczelniająca składa się co najmniej częściowo z konstrukcji ściany określonej powyżej.

Szczególne zalety wykazuje rozwiązanie, w którym płyty konstrukcji ściany są umieszczone w górnym obszarze zbiornika.

Przedmiot wynalazku w przykładach wykonania przedstawiono na załączonym rysunku, na którym pos. 1 przedstawia widok w częściowym przekroju i w perspektywie, wnętrza konwencjonalnego, znanego ze stanu techniki zbiornika, w którym może być zastosowany wynalazek, pos. 2 - zbiornik z pos. 1 w widoku częściowym w powiększeniu, w przekroju wzdłuż linii II-II na pos. 1, przy kącie przecięcia pomiędzy częścią poprzeczną i dolną ścianą podwójnej skorupy, pos. 3 - znaną ze stanu techniki konwencjonalną szczelną płytę w widoku z góry, fig. 4 - płytę według pierwszego przykładu wykonania konstrukcji ściany według wynalazku w powiększonym widoku perspektywicznym, fig. 5 - przekrój wzdłuż linii V-V na fig. 4, fig. 6 - przekrój wzdłuż linii VI-VI na fig. 4, fig. 7A - częściowy widok w perspektywie porównawczej konwencjonalnej płyty, ilustrujący wydłużanie zafalowania poddanego wysokiemu ciśnieniu hydrostatycznemu, fig. 7B - częściowy widok w perspektywie płyty według wynalazku, ilustrujący wydłużanie zafalowania poddanego wysokiemu ciśnieniu hydrostatycznemu, fig. 8A - częściowy widok w perspektywie porównawczej konwencjonalnej płyty, ilustrujący zgniatania zafalowanie poddanego wysokiemu ciśnieniu hydrostatycznemu, fig. 8B - częściowy widok w perspektywie płyty według wynalazku, ilustrujący zgniatanie zafalowania poddanego wysokiemu ciśnieniu hydrostatycznemu, fig. 9 płytę według wynalazku w widoku podobnym do pokazanego na fig. 4 ale przedstawiającą drugi przykład wykonania wynalazku, fig. 10 - przekrój wzdłuż linii X-X na fig. 9, fig. 11 - płytę w widoku podobnym do pokazanego na fig. 4, ale przedstawiająca trzeci przykład wykonania wynalazku, fig. 12 - przekrój wzdłuż linii XII-XII na pos. 11 oraz fig. 13 - górę płyty z fig. 11 w częściowym widoku perspektywicznym w powiększeniu.

W poniższym szczegółowym opisie zalecanych przykładów wykonania według wynalazku, drugą serię zafalowań 6 stanowią zafalowania poprzeczne, ponieważ ich kierunek T jest prostopadły do kierunku wzdłużnego statku. Podobnie, zafalowania wzdłużne stanowią pierwszą serię zafalowań 5 ponieważ ich kierunek L jest równoległy do kierunku wzdłużnego statku.

PL 205 898 B1

Jednakże, wynalazek odnosi się także do zafalowań wzdłużnych stanowiących zafalowania pierwszej serii 5, bez wychodzenia z kontekstu wynalazku.

Wyrażenie ogólnie wypukły, które jest użyte dla scharakteryzowania kształtu zafalowania albo grzbietów nie oznacza tylko, że główna część jest wypukła ale, że części powierzchni zafalowania albo grzbietów mogą być wklęsłe albo inaczej podobne na przykład do połączonych zaokrągleń pomiędzy powierzchniami płyty i bocznymi powierzchniami zafalowań albo grzbietów, i przez obszary zafalowań albo grzbietów.

Pos. 1 przedstawia zbiornik C' statku o konwencjonalnie ośmiokątnym przekroju poprzecznym, przy czym zbiornik C' jest połączony z konstrukcją nośną 13' zawierającą zwłaszcza dolną ścianę 13a', ścianę stropową 13c', ściany boczne 13d' i dwie przegrody poprzeczne 13b', z których jedna nie jest pokazana.

Pos. 2 pokazuje dokładnie konstrukcję szczelnego i izolującego cieplnie zbiornika C', w którym może być zastosowana konstrukcja ściany według wynalazku przeznaczonego dla transportu płynów kriogenicznych, a zwłaszcza płynnego metanu, którego główne elementy będą opisane.

Według wynalazku pierwotna bariera uszczelniająca 1 składa się ze szczelnej konstrukcji ściany zawierającej wiele szczelnych płyt 10 falistych, których powierzchnia wewnętrzna jest przeznaczona do stykania się z płynem.

Szczelne płyty 10 są cienkimi elementami metalowymi takimi jak blachy ze stali nierdzewnej albo aluminium i są spawane ze sobą z zachowaniem wyżej wspomnianych obszarów zakładek marginalnych 12. Spawy są typu spawania na zakładkę, których wykonanie jest opisane szczegółowo na przykład we francuskim opisie patentowym Nr 1 387 955.

Zafalowania wzdłużne stanowiące pierwszą serię zafalowań 5 i zafalowania poprzeczne stanowiące drugą serię zafalowań 6, które wystają w stronę powierzchni wewnętrznej zbiornika C, zapewniają, że konstrukcja ściany jest zasadniczo elastyczna, tak, że może odkształcać się pod wpływem naprężeń, zwłaszcza generowanych przez kurczenie cieplne i przez wspomniane powyżej ciśnienia hydrostatyczne i dynamiczne.

Pierwotne bariery izolujące 3 i wtórne bariery izolujące 4 są wykonane za pomocą płyt P. Płyta P ma zasadniczo kształt prostokątny równoległościenny, składa się ona z pierwszej płyty 16a z forniru drzewnego na wierzchu której znajduje się pierwsza warstwa izolacji cieplnej 4b, na wierzchu której znajduje się z kolei tkanina 2a zawierająca materiał zawierający trzy warstwy (potrójny): dwie warstwy zewnętrzne są tkaniną z włókna szklanego a środkowa warstwa jest cienką blachą metalową. Na tkaninę 2a jest nałożona druga warstwa izolacji 4c, na której oparta jest druga płyta forniru drzewnego 14a.

Drugi podzespół (4b i 16a) który stanowi wtórną barierę izolującą 4 jest grubszy niż pierwszy podzespół (4c i 14a), który stanowi pierwotną barierę izolującą 3.

Warstwy izolacji cieplnej (4b i 4c) stanowią szczelny materiał izolujący cieplnie, zwłaszcza tworzywo sztuczne albo syntetyczne pianki o zamkniętych komórkach oparte na poliuretanie albo chlorku poliwinylu.

Płyta P, która została właśnie opisana, może być prefabrykowana dla utworzenia zespołu którego rozmaite składniki są połączone ze sobą w przedstawionym powyżej układzie. Ten zespół tworzy więc pierwotną i wtórną bariery izolujące 3 i 4. Płyty P są połączone z konstrukcją nośna 13 w znany sposób, taki jak gwintowane kołki 19 przyspawane do ścian 13a, 13b, 13c albo 13d konstrukcji nośnej 13 i przechodzące przez dopasowane otwory w pierwszej płycie 16a z forniru drzewnego.

Te gwintowane kołki 19 są umieszczone naprzeciw otworów przelotowych znajdujących się w warstwach 4b w pewnej odległości od przestrzeni 17 pomiędzy drugimi podzespołami (4b i 16a) płyty P. Otwory przelotowe 20 są wypełnione izolacyjnym materiałem wypełniającym 21.

Ponadto, w przestrzeniach 17, które oddzielają drugie podzespoły (4b i 16a) dwóch sąsiednich płyt P może być umieszczony cieplny materiał izolacyjny 18 zawierający na przykład arkusz pianki złożony w kształcie U i wepchnięty w przestrzeń 17. Tak więc ciągłość wtórnej bariery izolującej 4 zostaje odtworzona. Elastyczna taśma 2b jest przyklejona do krawędzi obrzeża 15 istniejącej pomiędzy warstwami 4b i 4c jednej i tej samej płyty P i rozpościera się do krawędzi obrzeża sąsiedniej płyty P. Elastyczna taśma 2b składa się z materiału kompozytowego zawierającego trzy warstwy (potrójnego).

Potrójna tkanina 2a która pokrywa podzespół (4b i 16a) i elastyczna taśma 2b stanowią wtórną barierę uszczelniającą 3.

Pomiędzy pierwszymi podzespołami (4c i 14a) dwóch sąsiednich płyt P, znajdują się płytki izolacyjne 3a każda złożona z warstwy izolacji cieplnej 3b i płyty forniru drzewnego 14b, które są umieszPL 205 898 B1 czone na taśmach 2b. Wymiary płytki izolacyjnej 3a są takie, że po jej umieszczeniu na miejscu jej płyta 14b zapewnia ciągłość pomiędzy płytami 14a sąsiednich płyt P.

Zespół płyt (14a i 14b) tworzy wewnętrzną warstwę rozdzielającą 14, a zespół płyt 16a tworzy zewnętrzną warstwę rozdzielającą 16. Warstwy te, wewnętrzna warstwa rozdzielająca 14 i zewnętrzna warstwa rozdzielająca 16 są wykorzystywane do rozdzielania prawie równomiernego w warstwach izolacji 3 i 4, sił związanych z odkształceniami pierwotnej bariery uszczelniającej 1.

W płytach 14a i warstwach izolacji cieplnej 4c, jest wykonanych wiele szczelin 19 biegnących w kierunku poprzecznym do długości statku. Te szczeliny są wprowadzone dla ochrony pierwotnej bariery izolującej 2 przed rozszczepianiem w sposób niekontrolowany, gdy zbiornik jest chłodzony.

Ogólna konstrukcja zbiornika C, która właśnie została opisana i konstrukcja narożnika zbiornika C określonego przez przecięcie pomiędzy poprzecznymi przegrodami 13b i dolną ścianą 13a podwójnej skorupy są opisane bardziej szczegółowo we francuskim opisie patentowym Nr 2781557.

Dokładniejszy opis konstrukcji ściany tworzącej pierwotną barierę uszczelniającą 1 będzie przedstawiony poniżej.

Na rysunku pos.3 przedstawiającym znaną konstrukcję płyty pokazano, że każde z zafalowań wzdłużnych stanowiących pierwszą serię zafalowań 5' i zafalowań poprzecznych stanowiących drugą serię zafalowań 6' ma wierzchołek 5a' i 6a', boczne powierzchnie 5b' i 6b' i odpowiednio korytko 5c' i 6c'. Mają one także profil półeliptyczny. Ponadto, pokazuje ona, że zafalowania 7a' i 7b' także mają profil półeliptyczny albo trójkątny.

Fig. 4 pokazuje zafalowania poprzeczne stanowiące drugą serię zafalowań 6 w ich części leżącej pomiędzy dwoma kolejnymi przecięciami 8, ale te przecięcia 8 nie zostały pokazane dla uproszczenia figury.

W pierwszym przykładzie wykonania wynalazku, pokazanym na fig. 4-6, grzbiet wzmacniający 11 jest wykonany na zafalowaniu poprzecznym drugiej serii zafalowań 6 po środku pomiędzy przecięciami 8, ponieważ w tej części zafalowania drugiej serii zafalowań 6, boczne powierzchnie 6b mają większą skłonność do odkształcania się pod działaniem dużych ciśnień hydrostatycznych i dynamicznych.

Ponadto, zależnie od rozstępu pomiędzy dwoma kolejnymi przecięciami 8, jeden albo więcej grzbietów wzmacniających 11 może być wykonane na poprzecznym elemencie drugiej serii zafalowań 6 w jego części leżącej pomiędzy kolejnymi przecięciami 8.

Grzbiet wzmacniający 11 jest ogólnie wypukły jak było określone powyżej, z wypukłością wystającą na stronę powierzchni wewnętrznej płyty 10.

Wypukłość grzbietów wzmacniających 11 jest utworzona na przykład przez tłoczenie.

Fig. 4 do 6 pokazują, że każdy grzbiet wzmacniający 11 rozpościera się w sposób ciągły od jednej powierzchni bocznej 6b zafalowania drugiej serii zafalowań 6 do drugiej powierzchni bocznej 6b przechodząc przez wierzchołek 6a. Wysokość grzbietu jest zasadniczo stała wzdłuż części 11b leżącej pomiędzy podstawą i wierzchołkiem grzbietu wzmacniającego 11, i zmniejsza się w pobliżu podstawy 11 e grzbietu wzmacniającego 11 aby stopniowo przejść w płaską powierzchnię płyty 10. Korzystnie, ta wysokość wynosi w przybliżeniu 5 mm.

Fig. 6 pokazuje, że grzbiet na swoim wierzchołku 11a ma dwa różne promienie krzywizny: R1, promień krzywizny łączący zaokrąglenie pomiędzy wierzchołkiem 6a zafalowania poprzecznego drugiej serii zafalowań 6 i wierzchołkiem 11 a grzbietu wzmacniającego 11, i R2, wewnętrzny promień krzywizny grzbietu wzmacniającego 11 na jego wierzchołku 11a. Środki krzywizny związane z tymi promieniami R1 i R2 są umieszczone z obu stron płyty 10. Zwiększenie R1 jest stosowane do minimalizowania koncentracji naprężeń na grzbiecie wzmacniającym 11 a zwiększenie R2 ma na celu usztywnienie grzbietu 11. Promienie krzywizny R1 i R2 wynoszą na przykład odpowiednio rzędu 20 mm i 5 mm.

Przykładowo, zafalowania wzdłużne pierwszej serii zafalowań 5 mają określoną wysokość pomiędzy wierzchołkiem 5a i powierzchnią płyty 10 równą w przybliżeniu 36 mm, a odległość rozdzielająca dwa korytka 5c tego samego zafalowanie pierwszej serii zafalowań 5 jest rzędu 53 mm. Natomiast, zafalowania poprzeczne drugiej serii zafalowań 6 mają określoną wysokość pomiędzy wierzchołkiem 6a i powierzchnią płyty 10 rzędu 54,5 mm i a odległość rozdzielająca dwa korytka 6c tego samego zafalowanie drugiej serii zafalowań 6 wynosi w przybliżeniu 77 mm. Ponieważ obszar powierzchni bocznych 5b zafalowania wzdłużnego pierwszej serii zafalowań 5 jest mniejszy niż powierzchni bocznych 6b zafalowania poprzecznego drugiej serii zafalowań 6 i ponieważ ciśnienie hydrostatyczne jest przykładane prostopadle do powierzchni płyty 10, zafalowania wzdłużne pierwszej serii zafalowań 5 są bardziej wytrzymałe na to ciśnienie. Jednakże, jest możliwe nakładanie grzbietów także na zafalowania wzdłużne pierwszej serii zafalowań 5.

PL 205 898 B1

Jest także możliwe nakładanie grzbietów na zafalowania wzdłużne pierwszej serii zafalowań 5 albo zafalowania poprzeczne drugiej serii zafalowań 6 mające profil trójkątny.

Skuteczność wytrzymałości na podwyższone ciśnienia, nadawanej przez grzbiet wzmacniający 11, została przedstawiona przez różne symulacje wykonane przez obliczenia na wykonanych elementach.

Te symulacje zostały wykonane na zafalowaniach poprzecznych drugiej serii zafalowań 6, których wymiary zostały poprzednio określone.

Pierwszymi rezultatami wynikającymi z tych symulacji są wydłużenia płyty 10 na powierzchniach bocznych 6b dwóch zafalowań poprzecznych drugiej serii zafalowań 6 poddanych działaniu wysokiego ciśnienia hydrostatycznego, jedna z nich nie miała grzbietu wzmacniającego 11 (fig. 7A) a druga miała taki grzbiet (fig. 7B). Wydłużenie jest stosunkiem powierzchni odkształcającej się części zafalowania drugiej serii zafalowań 6 (wierzchołek 6a, powierzchnia boczna 6b albo korytko 6c) pod ciśnieniem, do powierzchni tej części bez ciśnienia.

Część zafalowania pokazana na fig. 7B jest częścią znajdującą się pomiędzy pionową półpłaszczyzną przechodzącą przez wierzchołek 6a zafalowania poprzecznego drugiej serii zafalowań 6, pionową płaszczyzną przechodzącą przez korytko 5a wzdłużnego zafalowania pierwszej serii zafalowań 5 tworząc przecięcie 8 z zafalowaniem poprzecznym drugiej serii zafalowań 6, a pionową płaszczyzną przechodząca przez wierzchołek 11a i podstawę 11e grzbietu wzmacniającego 11 (to znaczy przednią lewą ćwiartkę fig. 4).

Część zafalowania drugiej serii zafalowań 6 pokazana na fig. 7A jest tą samą częścią co pokazana na fig. 7B z tym, że odpowiada zafalowaniu bez grzbietu wzmacniającego, to znaczy części leżącej pomiędzy pionową półpłaszczyzną przechodzącą przez wierzchołek 6a zafalowania poprzecznego drugiej serii zafalowań 6, płaszczyzna pionowa do zafalowania drugiej serii zafalowań 6 przechodzi przez korytko 5a wzdłużnego zafalowania pierwszej serii zafalowań 5 tworząc przecięcie 8 z zafalowaniem poprzecznym drugiej serii zafalowań 6, i pionowa płaszczyzna przechodząca po środku pomiędzy dwoma kolejnymi przecięciami 8.

Zafalowanie poprzeczne drugiej serii zafalowań 6 nie mające grzbietu wzmacniającego 11 jest poddane ciśnieniu 7.07 bar (fig. 7A) podczas gdy zafalowanie poprzeczne drugiej serii zafalowań 6 mające grzbiet wzmacniający 11 jest poddane nieco większemu ciśnieniu 7.50 bar (fig. 7B).

Zafalowania poprzeczne drugiej serii zafalowań 6 bez grzbietu wzmacniającego 11 podlegają znacznemu wydłużeniu odległości od przecięcia 8 (przecięcie 8 tworzy stosunkowo sztywny obszar płyty, mniej wrażliwy na odkształcanie pod wpływem wysokiego ciśnienia hydrostatycznego).

Korzystnie, wydłużenie znajduje się w trzech oddzielnych rejonach 36, 37 i 38 zafalowania poprzecznego drugiej serii zafalowań 6. Pierwszy rejon 36, znajduje się na wierzchołku 6a zafalowania poprzecznego drugiej serii zafalowań 6 w odległości od przecięcia 8, zawiera obszary wydłużenia 22 i 23 wyznaczone odpowiednio liniami kropka kreska i liniami kreskowanymi, wydłużenia odpowiednio 1.43 do 2% i więcej niż 2%. Rejon 36 także wykazuje maksymalne wydłużenie w przybliżeniu 4.69%. Drugi rejon 37, znajdujący się na powierzchni bocznej 6b zafalowania poprzecznego drugiej serii zafalowań 6 w odległości od przecięcia 8, także zawiera wspomniane poprzednio obszary 22 i 23. Na koniec, ostatni rejon 38, znajdujący się w korytku 6c zafalowania poprzecznego drugiej serii zafalowań 6 w odległości od przecięcia 8, zawiera tylko obszar 22, to znaczy wydłużenie mniejsze niż w przybliżeniu 2%.

Te rejony, 36, 37 i 38 są skoncentrowane po środku pomiędzy dwoma kolejnymi przecięciami 8. To po pierwsze potwierdza, że przecięcia 8 usztywniają konstrukcję ściany, ponieważ znaczne wydłużenie jest obserwowane tylko w odległości od przecięcia 8. To także potwierdza, że zafalowania drugiej serii zafalowań 6 bez grzbietów wzmacniających 11 mają obszar osłabienia gdy są narażone na naprężenia spowodowane wysokimi ciśnieniami, w pewnej odległości od przecięcia 8.

Z drugiej strony, zafalowanie z grzbietem wzmacniającym 11 nie ma znacznego wydłużenia powierzchni bocznych 6b (fig. 7B) mimo nieco wyższego ciśnienia.

Korzystnie, wydłużenie zafalowania drugiej serii zafalowań 6 znajduje się tu tylko w rejonie 39. Ten rejon 39, znajdujący się na wierzchołku 6a zafalowania poprzecznego drugiej serii zafalowań 6 w pewnej odległości od przecięcia 8, ma obszar wydłużenia 33 wyznaczony liniami kreskowanymi, które to wydłużenie jest większe niż 2%. Wykazuje ono maksymalne wydłużenie 2,37%.

Ponadto, rejon 39 wykazuje obszar wydłużenia 33 znacznie mniejszy niż obszar 23 poprzednio wspomnianych rejonów 36 i 37 i maksymalne wydłużenie w przybliżeniu 2,37%, które jest znacznie mniejsze niż maksymalne wydłużenie rejonu 36.

PL 205 898 B1

Dlatego, grzbiet wzmacniający 11 sprawia, że poprzednio wspomniana konstrukcja ściany jest bardziej wytrzymała na działanie ciśnienia przez utworzenie stosunkowo bardziej sztywnego obszaru po środku pomiędzy przecięciami 8.

Drugimi rezultatami wynikającymi z tych symulacji jest zgniatanie płyt 10 na bocznych powierzchniach 6b dwóch zafalowań drugiej serii zafalowań 6 poddanych wysokiemu ciśnieniu hydrostatycznemu, jedno z nich nie mające grzbietu wzmacniającego 11 (fig. 8A) i drugie mające taki grzbiet (fig. 8B). Wielkość zgniatania jest odległością pomiędzy punktem części zafalowania drugiej serii zafalowań 6 (wierzchołek 6a, powierzchnia boczna 6b albo korytko 6c) odkształcającym się pod działaniem ciśnienia i tym samym punktem bez ciśnienia.

Część zafalowania drugiej serii zafalowań 6 pokazana na fig. 8A jest taka sama jak pokazana na fig. 7A. Podobnie, część zafalowania drugiej serii zafalowań 6 pokazana na fig. 8B jest taka sama jak pokazana na fig. 7B.

Zafalowanie poprzeczne drugiej serii zafalowań 6 nie mające grzbietu wzmacniającego 11 jest poddane działaniu ciśnienia 7,07 bar (fig. 8A) podczas gdy zafalowanie poprzeczne drugiej serii zafalowań 6 ze grzbietem wzmacniającym 11 jest poddane działaniu nieco wyższego ciśnienia 7.50 bar (fig. 8B).

Zafalowanie poprzeczne drugiej serii zafalowań 6 nie mające grzbietu wzmacniającego 11 wykazuje znaczne zgniecenie w pewnej odległości od przecięcie 8. Maksymalne obliczone zgniecenie jest rzędu 8.53 mm. Obszary 24 i 25 otoczone odpowiednio liniami kropka kreska i liniami kreskowanymi są obszarami gdzie zgniecenie wynosi odpowiednio od 2 do 6 mm i więcej niż 6 mm (fig. 8A).

W tej drugiej grupie wyników, te obszary 24 i 25 są także skoncentrowane po środku pomiędzy dwoma kolejnymi przecięciami 8 i w połowie wysokości zafalowania drugiej serii zafalowań 6. To po pierwsze potwierdza, że przecięcia 8 usztywniają konstrukcję ściany, ponieważ znaczne zgniecenie jest obserwowane tylko w odległości od przecięcia 8 na powierzchniach bocznych 6b zafalowania drugiej serii zafalowań 6. To ponownie potwierdza, że zafalowania drugiej serii zafalowań 6 bez grzbietów wzmacniających 11 mają obszar osłabienia, gdy są narażone na naprężenia spowodowane wysokimi ciśnieniami, w pewnej odległości od przecięcia 8.

Natomiast, zafalowanie poprzeczne drugiej serii zafalowań 6 wyposażone w grzbiet wzmacniający 11 nie wykazuje znacznego zgniecenia powierzchni bocznych 6b (fig. 8B). Zwłaszcza, maksymalne obliczone zgniecenie wynosi w przybliżeniu 1,67 mm.

Te dwa zestawy wyników symulacji dowodzą więc, że grzbiet wzmacniający 11 nadaje konstrukcji ściany znaczną wytrzymałość na naprężenia spowodowane ciśnieniami hydrostatycznym i dynamicznym w pewnej odległości od przecięć 8 i dlatego stanowi znaczne wzmocnienie dla poprzednio wspomnianej konstrukcji ściany. Funkcja grzbietu wzmacniającego 11 jest podobna do funkcji przecięć 8 i instalowanie grzbietów 11 może umożliwić rozsunięcie przecięć, a przez to uzyskanie płyty 10 o większych wymiarach. Jeżeli wymiary płyt są większe, to mniej płyt musi być spawanych. To pozwala skrócić czas budowy poprzednio wspomnianej konstrukcji ściany, co stanowi oszczędność.

Część pokazana na fig. 9 jest zasadniczo taka sama jak pokazana na fig. 4. Tutaj także, przecięcia 8 nie zostały pokazane dla uproszczenia figury.

Jednakże, w drugim przykładzie wykonania pokazanym na fig. 9 i 10, można zobaczyć, że grzbiet wzmacniający 111 w tym przypadku może być wprowadzony na każdej powierzchni bocznej 6b zafalowania drugiej serii zafalowań 6, na której jest usytuowany w odległości od wierzchołka 6a i od korytka 6c.

W tym drugim przykładzie wykonania, wierzchołek 111a grzbietu wzmacniającego 111 znajduje się poniżej wierzchołka 6a zafalowania drugiej serii zafalowań 6, na którym jest umieszczony, podczas gdy wierzchołek 11a grzbietu wzmacniającego 11 w poprzednim przykładzie wykonania jest powyżej wierzchołka 6a zafalowania drugiej serii zafalowań 6, na którym jest umieszczony. Natomiast, podstawa 111 c grzbietu wzmacniającego 111 znajduje się powyżej korytka 6c podczas gdy podstawa 11e grzbietu wzmacniającego 11 z poprzedniego przykładu wykonania jest na poziomie korytka 6c. Na koniec, część 111b leżąca pomiędzy wierzchołkiem 111a i podstawą 111c grzbietu wzmacniającego 111 wystaje powyżej bocznej powierzchni 6b zafalowania drugiej serii zafalowań 6 tak jak część 11b usytuowana pomiędzy wierzchołkiem 11a i podstawą 11e grzbietu wzmacniającego 11.

Poprzednio wspomniane promienie krzywizny R1 i R2, określające kształt grzbietu na powierzchni płyty 10 na bocznych częściach 111b, mogą być odpowiednio rzędu 20 mm i 9,4 mm (promienie krzywizny R1 i R2 nie są pokazane w tym przykładzie wykonania).

Ponadto, tutaj dwie pary grzbietów wzmacniających 111 są wprowadzone w równych odstępach pomiędzy dwa kolejne przecięcia 8. Te dwie pary grzbietów mogą korzystnie być symetryczne do

PL 205 898 B1 siebie w stosunku do płaszczyzny prostopadłej do kierunku T i przechodzącej po środku pomiędzy dwoma kolejnymi przecięciami 8. Ponadto, jedna i ta sama para grzbietów może korzystnie być symetryczna w stosunku do płaszczyzny równoległej do kierunku T i przechodzącej przez wierzchołek 6a. Naturalnie, wynalazek może zawierać większą liczbę grzbietów.

W trzecim przykładzie wykonania pokazanym na fig. 11 do 13, pokazano, że każdy grzbiet wzmacniający 211 może być ogólnie wypukły z wypukłością zwróconą w stronę powierzchni zewnętrznej płyty 10. Grzbiety wzmacniające 211 są umiejscowione tak samo na zawierającym je zafalowaniu jak grzbiety wzmacniające 111, to znaczy parami, na każdej bocznej powierzchni 6b i w pewnej odległości od wierzchołka 6a i od korytka 6c zafalowania drugiej serii zafalowań 6.

W tym przykładzie wykonania, wierzchołek 211a grzbietu wzmacniającego 211 i podstawa 211c tego grzbietu wzmacniającego 211 są umiejscowione identycznie w stosunku do powierzchni bocznych 6b zafalowania drugiej serii zafalowań 6, jak w opisanym poprzednio przykładzie wykonania. Jednakże, część 211b leżąca pomiędzy wierzchołkiem 211a i podstawą 211c grzbietu wzmacniającego 211 jest wykonana jako nacięcie w powierzchni bocznej 6b zafalowania drugiej serii zafalowań 6.

Fig. 12 pokazuje, że zafalowania poprzeczne drugiej serii zafalowań 6 o profilu półeliptycznym mają trzy różne promienie krzywizny: R3 promień krzywizny łączący zaokrąglenie pomiędzy płytą 10 i powierzchnią boczną 6b zafalowania drugiej serii zafalowań 6, R4 wewnętrzny promień krzywizny na wierzchołku 6a, i R5 promień krzywizny powierzchni bocznych 6b zafalowania drugiej serii zafalowań 6. Promienie R3, R4 i R5 są na przykład rzędu, odpowiednio, 8.4 mm, 9,4 mm i 65,4 mm. Przykładowo, wzdłużne zafalowanie pierwszej serii zafalowań 5 o profilu półeliptycznym (nie pokazane na fig. 12) także ma poprzednio wspomniane trzy promienie krzywizny R3, R4 i R5, które są odpowiednio rzędu 8,4 mm, 8,4 mm i 38,4 mm.

W przypadku pokazanym na fig. 12, głębokość grzbietu wzmacniającego 211 wynosi 5.06 mm.

Grzbiet wzmacniający 211 ma płaszczyznę symetrii przechodzącą przez linie 26 i 27, które są odpowiednio prostopadłe i równoległe do kierunku T zafalowania drugiej serii zafalowań 6, gdy przechodzą przez środek grzbietu wzmacniającego 211.

W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 12 i 13, przebieg grzbietu wzmacniającego 211 jest zasadniczo prostoliniowy.

Ponadto, grzbiety wzmacniające 211 w trzecim przykładzie wykonania mają co najmniej tak dobrą wytrzymałość jak grzbiety wzmacniające 111 drugiego przykładu wykonania, przy głębokości grzbietu wzmacniającego 211 mniejszej niż wysokość grzbietów wzmacniających 111. Dlatego może być korzystne wyposażenie poprzednio wspomnianej konstrukcji ściany w grzbiety wzmacniające 211 z trzeciego przykładu wykonania. Jeżeli instalacja grzbietów wzmacniających 211 wymaga płytszego tłoczenia niż dla grzbietów wzmacniających 111, zmniejszenie grubości płyty 10, w tym miejscu spowodowane tłoczeniem będzie mniejsze, płyty 10 będą mniej kruche na grzbietach wzmacniających 211 które będą bardziej wytrzymałe na działanie ciśnienia. Przykładowo, płyta 10 ma grubość w przybliżeniu 1,2 mm. Ta sama konstrukcja ściany, jak również ta sama płyta albo to samo zafalowanie, może jednocześnie zawierać grzbiety wzmacniające 11 i/lub 111 i/lub 211, dla różnych serii zafalowań pierwszej 5 i drugiej 6, albo dla tych samych serii zafalowań pierwszej serii 5 albo drugiej serii 6, albo nawet w tej samej części zafalowania pierwszej albo drugiej serii zafalowań 5 albo 6 pomiędzy dwoma przecięciami 8, albo na koniec w tej samej płaszczyźnie prostopadłej do zafalowania pierwszej albo drugiej serii zafalowań 5 albo 6 które je niesie, na przeciwnej bocznej powierzchni 5b i 6b tych zafalowań, na których są one umieszczone.

W innej odmianie wynalazku, przebieg grzbietu wzmacniającego 211 ma zakrzywienie symetryczne do zakrzywienia powierzchni bocznej 6b w stosunku do płaszczyzny przechodzącej przez podstawę 211c i wierzchołek 211a grzbietu wzmacniającego 211 równoległy do kierunku T zafalowania 6 drugiej serii zafalowań. Instalacja tego typu zakrzywienia ma taką zaletę, że pozwala uzyskać głębokość grzbietu wzmacniającego 211 większą niż grzbietu wzmacniającego 111 opisanego poprzednio bez promienia krzywizny na dnie grzbietu wzmacniającego 111 (do 25% w stosunku do wysokości zafalowania pierwszej albo drugiej serii 5 albo 6), co powoduje zwiększenie wytrzymałości tej odmiany grzbietu wzmacniającego 211.

Na koniec, sposób wytwarzania poprzednio wspomnianej konstrukcji ściany może zawierać przedstawione poniżej trzy etapy.

Pierwszy etap polega na wytwarzaniu zafalowania drugiej serii zafalowań 6 przez gięcie, przy czym nadaje się drugiej serii zafalowań 6 profil trójkątny.

PL 205 898 B1

Drugi etap polega na jednoczesnym formowaniu zafalowania pierwszej serii zafalowań 5 przez gięcie i przecięcia 8, ewentualnie nadając w tym etapie zafalowaniom pierwszej serii zafalowań 5 profil półeliptyczny.

Ostatni etap polega na jednoczesnym wytwarzaniu grzbietów wzmacniających 11, 111, 211 przez wytłaczanie profilu półeliptycznego na zafalowaniu drugiej serii zafalowań 6, formowanie profilu półeliptycznego na zafalowaniu drugiej serii zafalowań 6 pozostaje opcjonalne.

Chociaż wynalazek został opisany w odniesieniu do kilku szczególnych przykładów wykonania, jest oczywiste, że nie jest on do tych przykładów w żadnej mierze ograniczony i że obejmuje wszystkie odpowiedniki techniczne opisanych elementów i ich kombinacji jeżeli te ostatnie tworzą część idei wynalazku.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Szczelna konstrukcja ściany, zwłaszcza przeznaczona aa wewnętrzną wykładzinę szczelnego i izolującego cieplnie zbiornika połączonego z konstrukcją nośną, znamienna tym, że zawiera co najmniej jedną szczelną płytę (10), której jedna powierzchnia, korzystnie, powierzchnia wewnętrzna, jest w kontakcie z płynem, przy czym szczelna płyta (10) jest pofalowana i zawiera co najmniej pierwszą serię zafalowań (5) i drugą serię zafalowań (6), których odpowiednie kierunki (L, T) przecinają się, a zafalowania wystają na stronę powierzchni wewnętrznej, ponadto konstrukcja zawiera co najmniej jeden grzbiet wzmacniający (11, 111, 211) wykonany na co najmniej jednym zafalowaniu z jednej spośród pierwszej serii zafalowań (5) i/lub drugiej serii zafalowań (6) na ich części leżącej pomiędzy dwoma kolejnymi przecięciami (8) z zafalowaniami odpowiedniej, pozostałej serii zafalowań, przy czym każdy grzbiet wzmacniający (11, 111,211) jest ogólnie wypukły zaś wypukłość wystaje na stronę powierzchni wewnętrznej i/lub na przeciwną powierzchnię zwaną powierzchnią zewnętrzną, który to grzbiet wzmacniający (11, 111, 211) jest wykonany miejscowo na co najmniej jednej powierzchni bocznej (5b, 6b) zafalowania, na którym jest umieszczony.
2. Konstrukcja ściany według zastrz. 1, znamienna tym, że pierwsze serie zafalowań (5) mają mniejszą wysokość niż drugie serie zafalowań (6), przy czym zafalowania pierwszej serii zafalowań (5) są nieciągłe w miejscu ich przecięć (8) z zafalowaniami drugiej serii zafalowań (6), które są ciągłe, zaś w miejscu przecięcia (8) pomiędzy zafalowaniami pierwszej serii zafalowań (5) i drugiej serii zafalowań (6), wierzchołek (6a) zafalowania drugiej serii zafalowań (6) zawiera parę wklęsłych zafalowań (7a, 7b), których wklęsłość jest zwrócona w stronę powierzchni wewnętrznej i które są umieszczone po obu stronach zafalowania pierwszej serii zafalowań (5).
3. Konstrukcja ściany według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że co najmniej pewne zafalowania drugiej serii zafalowań (6) są wyposażone w grzbiety wzmacniające (11, 111,211).
4. Konstrukcja ściany według jednego z zastrz. 1-3, znamienna tym, że każdy grzbiet wzmacniający (11) biegnie w sposób ciągły od jednej powierzchni bocznej (5b, 6b) jednego zafalowania do drugiego zafalowania, odpowiednio z pierwszej serii zafalowań © i z drugiej serii zafalowań (6), na którym jest oparty przechodząc przez jego wierzchołek (5a, 6a).
5. Konstrukcja ściany według jednego z zastrz. 1 - 3, znamienna tym, że każdy grzbiet wzmacniający (111,211) biegnie tylko na powierzchni bocznej (5b, 6b) zafalowania, odpowiednio z pierwszej serii zafalowań (5) i drugiej serii zafalowań (6), na którym jest oparty, w odstępie od odpowiedniego wierzchołka (5a, 6a) i od podstawy (5c, 6c) zafalowania, odpowiednio z pierwszej serii zafalowań (5) i drugiej serii zafalowań (6).
6. Konstrukcja ściany według jednego z zastrz. 1 - 5, znamienna tym, że każdy grzbiet wzmacniający (11) jest usytuowany, korzystnie, po środku pomiędzy dwoma kolejnymi miejscami przecięcia (8).
7. Konstrukcja ściany według jednego z zastrz. 1 - 6, znamienna tym, że grzbiety wzmacniające (11, 111, 211) znajdujące się na jednej i tej samej części zafalowania, odpowiednio z pierwszej serii zafalowań (5) i drugiej serii zafalowań (6), są symetryczne w stosunku do płaszczyzny prostopadłej do kierunku (L, T) tego zafalowania i są usytuowane, korzystnie, po środku pomiędzy dwoma kolejnymi miejscami przecięcia (8).
8. Konstrukcja ściany według jednego z zastrz. 1 - 7, znamienna tym, że grzbiety wzmacniające (11) są symetryczne w stosunku do płaszczyzny przechodzącej przez wierzchołek (5a, 6a) zafalowania, odpowiednio z pierwszej serii zafalowań (5) i drugiej serii zafalowań (6), na którym są oparte i są prostopadłe do płaszczyzny szczelnej płyty (10).

PL 205 898 B1
9. Konstrukcja ściany według jednego z zastrz. 1 - 8, znamienna tym, że grubość szczelnej płyty (10) na każdym grzbiecie wzmacniającym (11, 111, 211) jest taka sama i/lub nieznacznie mniejsza niż pozostała część szczelnej płyty (10).
10. Konstrukcja ściany według jednego z zastrz. 1 - 9, znamienna tym, że wewnętrzny promień (R2) grzbietu wzmacniającego (11 111, 211) na powierzchniach bocznych (5b, 6b) zafalowania z pierwszej serii zafalowań (5) i/lub drugiej serii zafalowań (6) jest zasadniczo równy promieniowi (R4) wierzchołka (5a, 6a) tego zafalowania, na którym jest oparty.
11. Konstrukcja ściany według jednego z zastrz. 1 - 10, znamienna tym, że stosunek wysokości grzbietu wzmacniającego (11, 111, 211) do wysokości zafalowania z pierwszej serii zafalowań (5) i/lub drugiej serii zafalowań (6), na którym jest oparty wynosi pomiędzy 10% i 25%.
12. Konstrukcja ściany według jednego z zastrz. 1 - 11, znamienna tym, że każdy grzbiet wzmacniający (11, 111, 211) ma kierunek biegnący w płaszczyźnie prostopadłej do kierunku (L, T) zafalowania z pierwszej serii zafalowań (5) i/lub drugiej serii zafalowań (6), na którym jest oparty.
13. Zbiornik, zwłaszcza zawierający szczelną konstrukcję ściany, w szczególności szczelny i izolujący cieplnie połączony z konstrukcją nośną statku, zawierający dwie kolejne bariery uszczelniające, z których jedna, pierwotna bariera uszczelniająca jest w kontakcie z produktem zawartym w zbiorniku, zaś druga, wtórna bariera uszczelniająca umieszczona jest pomiędzy pierwotną barierą uszczelniającą i konstrukcją nośną, przy czym te dwie bariery uszczelniające są umieszczone przemiennie z dwiema barierami izolującymi cieplnie, znamienny tym, że pierwotna bariera uszczelniająca (1) składa się co najmniej częściowo z konstrukcji ściany zawierającej co najmniej jedną szczelną płytę (10) której jedna powierzchnia, korzystnie, powierzchnia wewnętrzna, jest w kontakcie z płynem, przy czym szczelna płyta (10) jest pofalowana i zawiera co najmniej pierwszą serię zafalowań (5) i drugą serię zafalowań (6), których odpowiednie kierunki (L, T) przecinają się, a zafalowania wystają na stronę powierzchni wewnętrznej, ponadto konstrukcja zawiera co najmniej jeden grzbiet wzmacniający (11, 111, 211) wykonany na co najmniej jednym zafalowaniu z jednej spośród pierwszej serii zafalowań (5) i/lub drugiej serii zafalowań (6) na ich części leżącej pomiędzy dwoma kolejnymi przecięciami (8) z zafalowaniami odpowiedniej, pozostałej serii zafalowań, przy czym każdy grzbiet wzmacniający (11, 111, 211) jest ogólnie wypukły zaś wypukłość wystaje na stronę powierzchni wewnętrznej i/lub na przeciwną powierzchnię zwaną powierzchnią zewnętrzną, grzbiet wzmacniający (11, 111, 211) jest wykonany miejscowo na co najmniej jednej powierzchni bocznej (5b, 6b) zafalowania, na którym jest umieszczony.
14. Zbiornik według zastrz. 13, znamienny tym, że w szczelnej płycie (10) wchodzącej w skład pierwotnej bariery uszczelniającej (1) pierwsze serie zafalowań (5) mają mniejszą wysokość niż drugie serie zafalowań (6), przy czym zafalowania pierwszej serii zafalowań (5) są nieciągłe w miejscu ich przecięcia (8) z zafalowaniami drugiej serii zafalowań (6), które są ciągłe, zaś w miejscu przecięcia (8) pomiędzy zafalowaniami pierwszej serii zafalowań (5) i drugiej serii zafalowań (6), wierzchołek (6a) zafalowania drugiej serii zafalowań (6) zawiera parę wklęsłych zafalowań (7a, 7b), których wklęsłość jest zwrócona w stronę powierzchni wewnętrznej i które są umieszczone po obu stronach zafalowania pierwszej serii zafalowań (5).
15. Zbiornik według zastrz. 13 albo 14, znamienny tym, że w szczelnej płycie (10) pierwotnej bariery uszczelniającej (1) zbiornika co najmniej pewne zafalowania drugiej serii zafalowań (6) są wyposażone w grzbiety wzmacniające (11, 111,211).
16. Zbiornik według zastrz. 13 - 15, znamienny tym, że w szczelnej płycie (10) pierwotnej bariery uszczelniającej (1) zbiornika każdy grzbiet wzmacniający (11) biegnie w sposób ciągły od jednej powierzchni bocznej (5b, 6b) jednego zafalowania do drugiego zafalowania, odpowiednio z pierwszej serii zafalowań (5) i z drugiej serii zafalowań (6), na którym jest oparty przechodząc przez jego wierzchołek (5a, 6a).
17. Zbiornik według zastrz. 13 - 15, znamienny tym, że w szczelnej płycie (10) pierwotnej bariery uszczelniającej (1) zbiornika każdy grzbiet wzmacniający (111,211) biegnie tylko na powierzchni bocznej (5b, 6b) zafalowania, odpowiednio z pierwszej serii zafalowań (5) i drugiej serii zafalowań (6), na którym jest oparty w odstępie od odpowiedniego wierzchołka (5a, 6a) i od podstawy (5c, 6c) zafalowania.
18. Zbiornik według zastrz. 13 - 17, znamienny tym, że w szczelnej płycie (10) pierwotnej bariery uszczelniającej (1) zbiornika każdy grzbiet wzmacniający (11) jest usytuowany, korzystnie, po środku pomiędzy dwoma kolejnymi przecięciami (8).
19. Zbiornik według jednego z zastrz. 13 - 18, znamienny tym, że w szczelnej płycie (10) pierwotnej bariery uszczelniającej (1) zbiornika grzbiety wzmacniające (11, 111, 211) znajdujące się na

PL 205 898 B1 jednej i tej samej części zafalowania spośród pierwszej serii zafalowań (5) i drugiej serii zafalowań (6) są symetryczne w stosunku do płaszczyzny prostopadłej do kierunku (L, T) tego zafalowania i są usytuowane, korzystnie, po środku pomiędzy dwoma kolejnymi miejscami przecięcia (8).
20. Zbiornik według jednego z zastrz. 13 - 19, znamienny tym, że w szczelnej płycie (10) pierwotnej bariery uszczelniającej (1) zbiornika grzbiety wzmacniające (11) są symetryczne w stosunku do płaszczyzny przechodzącej przez wierzchołek (5a, 6a) zafalowania, odpowiednio z pierwszej serii zafalowań (5) i drugiej serii zafalowań (6), na którym są oparte i są prostopadłe do płaszczyzny tej szczelnej płyty (10).
21. Zbiornik według jednego z zastrz. 13 - 20, znamienny tym, że w szczelnej płycie (10) pierwotnej bariery uszczelniającej (1) zbiornika grubość szczelnej płyty (10) na każdym grzbiecie wzmacniającym (11, 111, 211) jest taka sama i/lub nieznacznie mniejsza niż pozostała część tej szczelnej płyty (10).
22. Zbiornik według jednego z zastrz. 13 - 21, znamienny tym, że w szczelnej płycie (10) pierwotnej bariery uszczelniającej (1) zbiornika wewnętrzny promień (R2) grzbietu wzmacniającego (11, 111, 211) na powierzchniach bocznych (5b, 6b) zafalowania z pierwszej serii zafalowań (5) i/lub drugiej serii zafalowań (6) jest zasadniczo równy promieniowi (R4) wierzchołka (5a, 6a) tego zafalowania, na którym jest oparty.
23. Zbiornik według zastrz. 13 - 22, znamienny tym, że w szczelnej płycie (10) pierwotnej bariery uszczelniającej (1) zbiornika stosunek wysokości grzbietu wzmacniającego (11, 111, 211) do wysokości zafalowania z pierwszej serii zafalowań (5) i/lub drugiej serii zafalowań (6), na którym jest oparty wynosi pomiędzy 10% i 25%.
24. Zbiornik według jednego z zastrz. 13 - 23, znamienny tym, że w szczelnej płycie (10) pierwotnej bariery uszczelniającej (1) zbiornika każdy grzbiet wzmacniający (11, 111, 211) ma kierunek biegnący w płaszczyźnie prostopadłej do kierunku (L, T) zafalowania z pierwszej serii zafalowań (5) i/lub drugiej serii zafalowań (6), na którym jest oparty.
25. Zbiornik według zastrz. 13, znamienny tym, że szczelne płyty (10) konstrukcji ściany są umieszczone w górnym obszarze zbiornika (C).