PL204415B1 - Układ zdalnie sterowany do podawania leku - Google Patents

Description

Niniejszy wynalazek dotyczy układu zdalnie sterowanego do podawania leku.

Znane ze stanu techniki układy do automatycznego podawania pacjentowi leku w postaci cieczy, na przykład pompy infuzyjne. Lek w postaci cieczy doprowadzany jest ze źródła leku i pompowany do organizmu pacjenta za pośrednictwem cewnika lub innego urządzenia wstrzykującego. Proces wlewu cieczy kontrolowany jest przez pompę, która może posiadać wiele różnych trybów infuzji, takich jak na przykład tryb ciągły, w którym lek w postaci cieczy wlewany jest nieprzerwanie ze stałą szybkością lub tryb piłokształtny, w którym szybkość wlewu stopniowo narasta, następnie pozostaje na stałym poziomie, po czym stopniowo opada.

Zazwyczaj monitorowanie pompy wykonywane jest poprzez przeglądanie wyświetlacza dołączonego do pompy, zaś kontrola pompy wykonywana jest za pośrednictwem aktywacji urządzenia wejściowego, takiego jak na przykład klawiatura, dołączonego do pompy. W konsekwencji monitorowanie i/lub kontrola pompy dokonywane są w tej samej lokalizacji, w której znajduje się pompa.

Ponadto przy wielu rodzajach terapii medycznej wpływ oraz ostateczna użyteczność lekarstwa zależy od tolerancji pacjenta oraz wrażliwości na leczenie. Środki takie pozwalają lekarzowi na precyzyjne i skuteczne leczenie pacjentów. Dotychczas jednakże większość terapii medycznych stosowana jest wobec pacjentów raczej w oparciu o obiektywne pomiary aniżeli na podstawie faktycznych pomiarów danej osoby lub jej środowiska.

Przykładowo, typowe parametry leczenia dla wielu terapii farmakologicznych określane są na podstawie typowego układu okołodobowego. Wiadomo w przemyśle medycznym, iż typowe funkcje biologiczne roślin i zwierząt powtarzają się w przybliżeniu w przedziałach 24-godzinnych. U ludzi zegar biologiczny znajduje się w jądrze nadskrzyżowaniowym (SCN), wyróżnionej grupie komórek znajdujących się w podwzgórzu. SCN kontroluje lub koordynuje rytm okołodobowy w organizmie człowieka. Zazwyczaj rytm okołodobowy człowieka jest kalibrowany przez zmiany natężenia światła docierającego za pośrednictwem oczu oraz ciemności poprzez wydzielanie melatoniny przez szyszynkę.

Ponadto, metabolizm komórkowy oraz rozmnażanie w typowych tkankach ludzkich wykazują podobne rytmy, w związku z czym mają przewidywalne amplitudy oraz momenty szczytów i dolin. Rytmy takie wpływają na farmakologię leków, tolerancję oraz końcową przydatność. Uważano na przykład, iż rytm okołodobowy wpływa na zużycie i działanie leku przeciwnowotworowego, wliczając w to tolerancję oraz skuteczność przeciwnowotworową w leczeniu raka. Dlatego też, przy leczeniu chronofarmakologicznym leki przeciwnowotworowe podawane są zgodnie ze standardowym rytmem okołodobowym, zwłaszcza w przypadku chemioterapii. Przykładowo podawanie Floxuridiny wykonywane jest zwykle w czterech dawkach, z których każda zależna jest od pory dnia: 14% dawki pomiędzy godziną 9 a 15, 68% dawki pomiędzy godziną 15 a 21, 14% dawki pomiędzy godziną 21 a 3, 4% dawki pomiędzy godziną 3 a 9.

W ogólnoś ci czas, w którym podawany jest lek, jest tak dobierany przez lekarza, aby obiektywnie współgrał ze zmianami zachodzącymi w metabolizmie pacjenta. Jednakże, rytm okołodobowy stanowi zaledwie tylko oszacowanie zmian metabolizmu pacjenta i nie jest oparty na faktycznym metabolizmie pacjenta. W związku z tym to, czy podawanie leku faktycznie jest zbieżne z metabolizmem pacjenta nie jest ani szacowane ani też wyznaczane.

Dodatkowo, różne terapie odznaczają się różnymi optymalnymi profilami czasowymi dozowania. Przykładowo, różne leki przeciwnowotworowe są zazwyczaj dozowane o różnych porach: Epirubicin i Daunorubicin są zwykle dozowane 2 godziny po rozpoczę ciu dnia, Cyclophasphamide dozowana jest zwykle 12 godzin po rozpoczęciu dnia, Cisplatin dozowana jest zwykle 15 godzin po rozpoczęciu dnia, zaś Vinblastine dozowana jest zwykle 18 godzin po rozpoczęciu dnia. Jak można zauważyć różne leki odznaczają się różnymi mechanizmami działania.

Często jednak także inne czynniki mogą wpływać na prawidłowe leczenie. Przykładowo uważa się, że minimalna czułość normalnej tkanki związana jest z poziomami enzymów, które wpływają na metabolizm leków (na przykład glutationu). Uważa się, że ogólnym czynnikiem kontrolującym te zmienne jest cykl odpoczynku-aktywności pacjenta. Ze względu na ten efekt wiadome jest, iż powinny zostać przeprowadzone badania na szczurach laboratoryjnych, w których zwierzęta poddawane byłyby cyklom 12 godzin działania światła oraz 12 godzin ciemności.

Tym niemniej wiadomo, że różni pacjenci, w przypadku leczenia raka, a nawet innych nowotworów, nie mają takiego samego rytmu okołodobowego. Istnieją więc przynajmniej dwa aspekty, które

PL 204 415 B1 należy poddać optymalizacji w trakcie terapii okołodobowej: 1) szczytowa wrażliwość nowotworu (nowotworów) oraz 2) minimalna wrażliwość zwykłych tkanek.

Standardowa interwencja chronofarmakologiczna wykorzystuje rytm okołodobowy tolerancji na leki poprzez kontrolę czasu i wielkości dozowania. Można zatem zredukować wpływ toksyczności oraz poprawić jakość życia pacjenta. Ponadto w przypadku wielu leków, wliczając w to leki chemioterapeutyczne, dzięki podawaniu większej maksymalnie tolerowanej dawki w porze okołodobowej najmniejszej toksyczności, uzyskać można poprawę przeżywalności. Jednakże zgodnie z tym, co powiedziano powyżej, występują liczne wady związane z prowadzeniem terapii zgodnie ze standardowym systemem okołodobowym.

Według wynalazku, układ zdalnie sterowany do podawania leku, zawierający urządzenie medyczne ze źródłem leku oraz z zespołem do podawania leku pacjentowi, które to urządzenie medyczne znajduje się w pierwszej lokalizacji i ma dołączony sterownik algorytmiczny, oraz zawierający urządzenia czujnikowe pierwsze i drugie, a także zdalny kontroler usytuowany w drugiej lokalizacji, odległej od pierwszej lokalizacji, który to zdalny kontroler posiada urządzenie wejściowe do sterowania działaniem sterownika algorytmicznego, charakteryzuje się tym, że pierwsze urządzenie czujnikowe zawiera czujnik połączony z pacjentem do odbierania informacji o parametrach fizjologicznych pacjenta, a drugie urządzenie czujnikowe zawiera czujnik umieszczony do odbierania informacji dotyczących otoczenia pacjenta, przy czym urządzenia czujnikowe pierwsze i drugie są połączone z sterownikiem algorytmicznym do wysyłania do niego sygnałów, a sterownik algorytmiczny jest sterownikiem przetwarzającym sygnały odbierane z urządzeń czujnikowych, wytwarzającym, na podstawie przetworzonych sygnałów, zwrotny sygnał sterujący określający, czy pacjentowi powinien być podawany lek z urządzenia medycznego i sterownik algorytmiczny jest połączony z urządzeniem medycznym do doprowadzania zwrotnego sygnału sterującego regulującego podawanie leku pacjentowi z urządzenia medycznego. Korzystne jest, gdy sterownik algorytmiczny jest połączony ze zdalnym kontrolerem za pośrednictwem Internetu lub za pośrednictwem sieci wewnętrznej lub za pośrednictwem sieci bezprzewodowej. Zdalnym kontrolerem może być serwer.

Urządzenie medyczne korzystnie zawiera pompę do podawania pacjentowi ciekłego leku, przy czym pompa posiada zespół do wstrzykiwania cieczy do organizmu pacjenta, przewód połączony z zespoł em do wstrzykiwania cieczy, mechanizm pompujący do pompowania ciekłego leku poprzez przewód do organizmu pacjenta za pośrednictwem zespołu do wstrzykiwania cieczy, a także pompa posiada kontroler do sterowania mechanizmem pompującym, przy czym kontroler pompy jest połączony z sterownikiem algorytmicznym do odbierania zwrotnego sygnału sterującego do sterowania podawaniem pacjentowi leku z urządzenia medycznego.

Pierwsze urządzenie czujnikowe może być przenośnym wieloparametrowym monitorem fizjologicznym, a korzystnie może zawierać czujnik pomiaru elektrycznego parametru fizjologicznego pacjenta, zwłaszcza elektrodę lub akcelerometr.

Pierwsze urządzenie czujnikowe może zawierać czujnik pomiaru chemicznego parametru fizjologicznego pacjenta, a korzystnie może być czujnikiem SpO2, lub czujnikiem zapotrzebowania metabolicznego lub czujnikiem metabolizmu komórkowego.

Drugie urządzenie czujnikowe może zawierać czujnik światła.

Ze sterownikiem algorytmicznym może być połączone lokalne urządzenie wejściowe, które jest usytuowane w pierwszej lokalizacji.

Lokalne urządzenie wejściowe korzystnie zawiera zestaw rozmieszczonych przestrzennie klawiszy wejściowych, a zdalny kontroler posiada wyświetlacz, zaś z wyświetlaczem jest połączony funkcjonalnie zespół do generowania obrazu klawiszy wejściowych o konfiguracji przestrzennej zasadniczo takiej samej jak klawisze wejściowe lokalnego urządzenia wejściowego.

W innej odmianie wynalazku, ukł ad zdalnie sterowany do podawania leku, zawierają cy czujniki pierwszy i drugi, programowalne urządzenie medyczne usytuowane w pierwszej lokalizacji i posiadające zespół do podawania pacjentowi leku oraz posiadające pierwsze urządzenie wejściowe do wprowadzania poleceń sterujących dla programowalnego urządzenia medycznego, przy czym z programowalnym urządzeniem medycznym jest połączony lokalny kontroler umieszczony w pierwszej lokalizacji i mający drugie urządzenie wejściowe dla wprowadzania poleceń sterujących dla lokalnego kontrolera, i zawierający zdalny kontroler umieszczony w drugiej lokalizacji, odległej od pierwszej lokalizacji, charakteryzuje się tym, że pierwszy czujnik jest czujnikiem odbierania informacji o fizjologicznych parametrach pacjenta i wysyłania sygnału do programowalnego urządzenia medycznego, drugi czujnik jest czujnikiem wykrywania światła w otoczeniu pacjenta i wysyłania sygnału do programowalnego

PL 204 415 B1 urządzenia medycznego, zaś lokalny kontroler jest połączony z pacjentem dla odbierania sygnału od pacjenta i jest przystosowany do manipulowania działaniem programowalnego urządzenia medycznego, natomiast zdalny kontroler jest połączony z lokalnym kontrolerem do sterowania nim, przy czym zdalny kontroler posiada zespół sterujący do sterowania lokalnym kontrolerem przez użytkownika znajdującego się w drugiej lokalizacji.

Drugie urządzenie wejściowe może stanowić czytnik kodów paskowych lub może nim być urządzenie do wprowadzania informacji dotyczących pacjenta oraz danych medycznych.

Z programowalnym urządzeniem medycznym korzystnie jest połączone urządzenie wyświetlające zawierające zespół wyświetlający do generowania wirtualnego obrazu urządzenia wejściowego zasadniczo odpowiadającego urządzeniu wejściowemu programowalnego urządzenia medycznego, przy czym zespół wyświetlający jest połączony funkcjonalnie z urządzeniem wyświetlającym, a w drugiej lokalizacji jest umieszczony zespół aktywujący do uruchamiania wirtualnego urządzenia wejściowego i sterowania programowalnym urządzeniem medycznym przez użytkownik z drugiej lokalizacji.

Programowalne urządzenie medyczne może stanowić pompa infuzyjna lub pompa insulinowa lub urządzenie dostarczające powietrze lub środki znieczulające.

Pierwszy czujnik może być czujnikiem SpO2, lub czujnikiem ciśnienia krwi lub czujnikiem rytmu serca lub elektrodą EKG.

Przedmiot wynalazku uwidoczniony jest w przykładach wykonania, na którym fig. 1 przedstawia schemat układu zdalnie sterowanego do podawania leku pacjentowi oraz monitorowania stanu pacjenta, fig. 2 przedstawia schemat blokowy elektronicznych komponentów zdalnego kontrolera przedstawionego schematycznie na fig. 1, fig. 3 - widok z przodu jednego przykładu wykonania pompy przedstawionej schematycznie na fig. 1, fig. 4 - schemat blokowy elektronicznych komponentów pompy z fig. 3, fig. 5 - algorytm ogólnego działania pompy, fig. 6 - pewną liczbę etapów rejestrowania danych, wykonywanych w trakcie działania pompy, fig. 7 - reprezentację części pamięci pompy, fig. 8 algorytm działań procedury zapamiętywania danych, która może być wykorzystywana do przechowywania danych dotyczących działania pompy oraz danych odnoszących się do stanu pacjenta, fig. 9 algorytm działań procedury, która może być wykorzystywana do identyfikacji rodzaju pompy, z którą sprzężony jest zdalny kontroler, fig. 10 - algorytm działań procedury wyboru trybu pracy zdalnego kontrolera, fig. 11a , 11b przedstawiają fragmenty wyświetlanych obrazów generowanych przez zdalny kontroler, fig. 12 przedstawia algorytm działań procedury polecenia pompowania, która wykonywana jest przez zdalny kontroler, fig. 13 - algorytm działań procedury odbioru, która wykonywana jest przez pompę, fig. 14 - algorytm działań procedury przesłania, która wykonywana jest przez pompę, fig. 15 graficzne menu użytkownika, które może być wyświetlane przez zdalny kontroler, fig. 16 - schemat blokowy układu zdalnie sterowanego do podawania leku, według niniejszego wynalazku, fig. 17 - schemat blokowy innego przykładu wykonania układu zdalnie sterowanego do podawania leku z fig. 16, z ukazaniem zdalnego sterowania, fig. 18 - schemat blokowy innego przykładu wykonania układu do podawania leku z fig. 16, w którym kontroler stanowi część składową urządzenia medycznego, fig. 19 - schemat blokowy kolejnego przykładu wykonania układu do podawania leku z fig. 16, z różnymi rodzajami urządzeń czujnikowych, fig. 20 - schemat blokowy następnego przykładu wykonania układu do podawania leku z fig. 16, z innym urządzeniem czujnikowym, fig. 21 - schemat blokowy innego przykładu wykonania układu do podawania leku z fig. 16, w którym kontroler oraz urządzenie czujnikowe stanowią zintegrowaną część, fig. 22 - schemat blokowy innego przykładu wykonania układu podawania leku z fig. 16, z licznymi urządzeniami medycznymi, fig. 23 - schemat blokowy innego przykładu wykonania układu do podawania z fig. 22, z procesorom przeznaczonym dla licznych urządzeń medycznych, zaś fig. 24 - schemat blokowy jednego rodzaju sterownika algorytmicznego według niniejszego wynalazku.

Na fig. 1 zilustrowano jeden przykład wykonania układu 10 do podawania pacjentowi leku. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 1, układ 10 zawiera programowalne środki służące do prowadzenia terapii medycznej, w postaci infuzyjnej pompy 12, która jest połączona z urządzeniem wstrzykującym lek w postaci cieczy, mającym postać cewnika 14, za pośrednictwem przedstawionego schematycznie przewodu 16.

Układ 10 zawiera zdalny kontroler 20, który może też być monitorem, który usytuowany jest w lokalizacji odległej od lokalizacji, w której znajduje się pompa 12. Zdalny kontroler 20 może znajdować się w innym pomieszczeniu tego samego budynku, w którym znajduje się pompa 12 lub też w innym budynku. Zdalny kontroler 20 podłączony jest do standardowego modemu 22 służącego do transmisji głosu i danych za pośrednictwem łącza danych 24, przy czym modem 22 jest także połąPL 204 415 B1 czony z telefonem 26 za pośrednictwem łącza głosowego 28. Pompa 12 połączona jest z konwencjonalnym modemem 30 za pośrednictwem łącza danych 32, zaś modem 30 połączony jest z telefonem 34 za pośrednictwem łącza głosowego 36. Obydwa modemy 22, 30 są wzajemnie krzyżowo połączone w celu uzyskania dwukierunkowej łączności głosu i danych za pośrednictwem komunikacyjnego łącza 38, którym może być przykładowo linia telefoniczna.

Na fig. 2 przedstawiono schemat blokowy układu elektronicznego zdalnego kontrolera 20 przedstawionego schematycznie na fig. 1. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 2, zdalny kontroler 20 zawiera mikroprocesor (MP) 60, pamięć stałą (ROM) 62, pamięć o dostępie swobodnym (RAM) 64, a także układ wejścia/wyjścia (I/O) 66, przy czym wszystkie te elementy są wzajemnie połączone za pośrednictwem szyny adresowej/danych 68. Mikroprocesor 60 zawiera bufor transmisji (XMIT) 70 służący do transmisji danych, a także bufor odbioru (REC) 72 służący do odbioru danych. Zdalny kontroler 20 posiada klawiaturę 74 z układem wejścia/wyjścia I/O 66 za pośrednictwem linii 76, urządzenie wyświetlające 78, takie jak na przykład monitor CRT, połączone z układem I/O 66 za pośrednictwem linii 80, a także urządzenie wejściowe, takie jak na przykład mysz 82, połączone z układem wejścia/wyjścia I/O 66 za pośrednictwem linii 84. Zdalny kontroler 20 może także zawierać jeden lub większą liczbę napędów dyskowych, takich jak na przykład dysk twardy lub napęd dyskietek.

Na fig. 3 przedstawiono widok z przodu jednego przykładu wykonania infuzyjnej pompy 12 przedstawionej schematycznie na fig. 1. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 3, pompa 12 zawiera urządzenie wejściowe w postaci klawiatury 90, za pośrednictwem której użytkownik ma możliwość wprowadzania danych wejściowych oraz poleceń, a także wyświetlacz 92 służący do wyświetlania wiadomości tekstowych przeznaczonych dla użytkownika.

Schemat blokowy układu elektronicznego pompy 12 przedstawiono na fig. 4. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 4, pompa 12 zawiera kontroler 100, pamięć stałą programowalną elektrycznie (EPROM) 102 posiadającą wbudowany interfejs I/O 102a, trwała pamięć RAM 104, zegar czasu rzeczywistego 106 oraz wyświetlacz 92, z których to elementów wszystkie są połączone za pośrednictwem komunikacyjnej szyny 108. Wyświetlacz 92 zawiera podświetlenie 110, które jest wybiórczo aktywowane przez sygnał generowany na linii 112 łączącej kontroler 100 oraz podświetlenie 110. Zarówno pamięć RAM 104 jak i zegar czasu rzeczywistego 106 połączone są z baterią 114, która dostarcza dla nich zasilanie tylko przy braku głównego zasilania układu. Kontroler 100 zawiera bufor transmisji 116 oraz bufor odbioru 118 połączone z komunikacyjną szyną 108.

Kontroler 100 steruje szybkością infuzji leku poprzez okresowe wysyłanie sygnału kontrolnego do układu wzmacniacza 120 za pośrednictwem linii 122, uruchamiającego silnik 124 pompy, który napędza mechanizm pompujący 126, taki jak na przykład koło pompy obrotowej (nie pokazane), przystosowane do styczności z częścią przewodu 16 cieczy (fig. 1) połączonej z cewnikiem 14.

Kontroler 100 pompy odbiera okresowe impulsy pochodzące z czujnika (SE) 130 kodującego wału, który znajduje się na wale silnika 124. Czujnik SE 130 może być dwufazowym koderem wykrywania ruchu, który ma dwa wyjścia sygnałowe dla kontrolera 100. Prędkość obrotowa silnika 124 oraz kierunek jego obrotów wyznaczane są przez kontroler 100 na podstawie związku szybkości i fazy pomiędzy obydwoma wyjściami sygnałowymi.

Czujnik SE 130 okresowo wysyła sygnały do kontrolera 100 za pośrednictwem linii 132. Za każdym razem kiedy sygnały te są transmitowane, generowane jest przerwanie i kontroler 100 dokonuje porównania faktycznego położenia wału silnika z jego położeniem pożądanym, po czym wysyła nowy sygnał kontrolny, taki jak na przykład sygnał z modulacją szerokości impulsu, do wzmacniacza 120 za pośrednictwem linii 122 w celu zagwarantowania tego, ażeby faktyczna prędkość silnika 124 odpowiadała prędkości silnika wymaganej dla pożądanej szybkości infuzji leku. Przerwania powodowane przez czujnik SE 130 mają przyporządkowany najwyższy priorytet, w związku z czym są one realizowane natychmiastowo, przed podjęciem przez kontroler 100 jakichkolwiek innych czynności.

Pompa posiada liczne inne, nie opisane tutaj właściwości, które zostały ujawnione w następujących zgłoszeniach patentowych, z których każde załączone jest w niniejszym przez odniesienie: US 08/399 184 Infusion Pump Having Power Saving Modes (Pompa posiadająca tryby oszczędzania energii), US 08/398 977 Infusion Pump With Selective Backlight (Pompa z wybiórczym podświetleniem), US 08/398 980 Infusion Pump With Different Operating Modes (Pompa z różnymi trybami pracy), US 08/398 886 Cassette For An Infusion Pump (Kaseta dla pompy), US 08/399 183 Infusion Pump With Dual-Latching Mechanism (Pompa z podwójnym mechanizmem zatrzaskowym), US 08/398 887 Infusion Pump With Historical Data Recording (Pompa z zapisem danych historycznych).

PL 204 415 B1

Działanie infuzyjnej pompy 12 kontrolowane jest przez program komputerowy przechowywany w pamięci EPROM 102 i wykonywany przez kontroler 100. Algorytm działań 200 tego procesu zilustrowana została w ogólności na fig. 5. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 5, po włączeniu pompy 12, w etapie 202 pompa jest inicjalizowana i wykonywany jest test pompy. Pompa 12 może być czasowo wyłączana w trakcie infuzji, w którym to przypadku pompa 12. może kontynuować infuzję po ponownym jej włączeniu, zgodnie z tym co opisano poniżej. W etapie 204, jeżeli pozostaje jeszcze jakaś objętość cieczy przeznaczonej do dokonania wlewu przez pompę lub jakiś dodatkowy czas dla infuzji, który to przypadek może zachodzić wtedy, gdy pompa została chwilowo wyłączona w trakcie wykonywania infuzji, program przechodzi do etapu 206, gdzie użytkownik proszony jest, za pośrednictwem wiadomości wyświetlanej na wyświetlaczu 92, o decyzję, czy poprzednia infuzja powinna zostać wznowiona. Jeżeli użytkownik odpowie tak (za pośrednictwem klawiatury 90), program odgałęzia się do etapu 210 gotowości do działania. Jeżeli poprzednia infuzja nie ma być wznawiana, program przechodzi do etapu 212.

Pompa 12 posiada tryb blokady, w którym użytkownik może nie mieć możliwości programowania parametrów infuzji, takich jak na przykład wlewana objętość lub szybkości prowadzenia infuzji. Przykładowo pompa 12 może być tak zaprogramowana przez personel medyczny, ażeby prowadziła infuzję o szczególnym profilu przepływu, szybkości przepływu oraz wlewanej objętości. Po zaprogramowaniu tej infuzji, personel medyczny może wprowadzić pompę w tryb blokady, co uniemożliwi pacjentowi dokonanie jakichkolwiek zmian parametrów infuzji. W etapie 212, jeżeli pompa 12 została uprzednio wprowadzona w tryb blokady, program przechodzi bezpośrednio do etapu 210 gotowości do działania, z pominięciem wszystkich etapów programowania.

W etapie 212, jeżeli pompa nie znajduje się w trybie blokady, program przechodzi do etapu 214, w którym to punkcie program prosi użytkownika, za pośrednictwem wyświetlacza 92, o decyzję czy pacjent powinien zostać upoważniony do programowania pompy w trakcie kolejnej infuzji. Jeżeli pompa nie ma być programowalna, program przechodzi do etapu 216, gdzie wykonywana jest sekwencja blokady poprzez poproszenie użytkownika o wprowadzenie decyzji, które tryby infuzji powinny zostać zablokowane. Jeżeli pompa ma być programowalna przez pacjenta, program pomija etap 216.

Pompa 12 posiada pięć podstawowych trybów infuzji: 1) tryb ciągły, w którym pompa podaje jedną objętość z jedną prędkością, 2) automatyczny tryb piłokształtny, w którym pompa podaje ciecz z prędkością, która stopniowo narasta do wartości progowej, pozostaje stała na wartości progowej, a następnie stopniowo opada, 3) tryb przerywany, w którym pompa podaje dyskretne objętości cieczy w ciągu stosunkowo długich okresów czasu, na przykład pewną objętość cieczy co trzy godziny, 4) tryb użytkownika, w którym pompa może zostać zaprogramowana do podawania z inną szybkością infuzji w trakcie odrębnych 25 okresów czasu, a także 5) tryb przeciwbólowy z reakcją na ból (PCA), w którym pompa okresowo podaje dawki środka przeciwbólowego w odpowiedzi na okresowe żądania pacjenta.

W etapie 218 pompa 12 generuje na wyświetlaczu 92 pytanie da użytkownika Tryb ciągły?. Jeżeli użytkownik ma zamiar stosować pompę w trybie ciągłym jej pracy, odpowiada tak za pośrednictwem klawiatury 90, zaś program przechodzi do etapu 220, w którym tryb ciągły programowany jest przez użytkownika poprzez wprowadzenie parametrów infuzji, takich jak pożądana szybkość infuzji, objętość przeznaczona do infuzji i tym podobne. W etapie 218, jeśli użytkownik nie ma zamiaru korzystania z trybu ciągłego, odpowiada nie i program przechodzi do etapu 222. Etapy 222-236 są w ogólności takie same jak etapy 218-220 za wyjątkiem tego, że użytkownik może być pytany o różne parametry infuzji, zależnie od tego, który z pięciu możliwych trybów infuzji został wybrany.

Po zakończeniu jednego z etapów 220, 224, 228, 232 lub 236, program przechodzi do etapu 210 gotowości do działania. Gdy użytkownik przyciska klawisz Uruchom (Run), pompa 12 wchodzi w tryb pracy 260 i dokonuje infuzji ciekłego leku do organizmu pacjenta zgodnie z trybem infuzji wybranym w jednym z etapów 218, 222, 226, 230, 234 oraz zgodnie z parametrami infuzji wprowadzonymi w jednym z etapów 220, 224, 228, 232, 236. Pompa 12 pozostaje w trybie pracy 260 do momentu przyciśnięcia klawisza Wstrzymaj (Hold), co badane jest w etapie 262. Po wystąpieniu stanu alarmowego, alarm zgłaszany jest w etapie 264. W etapie 262, jeżeli przyciśnięty jest klawisz wstrzymania, infuzja jest zatrzymywana w etapie 266, zaś pompa 12 oczekuje na przyciśnięcie klawisza uruchomienia w etapie 268 lub wyłączenia włącznika/wyłącznika w etapie 270.

Podsumowując opisane wyżej działanie jeżeli pompa ma być wykorzystywana w trybie blokady, personel medyczny włącza pompę, programuje pożądany tryb infuzji w jednym z etapów 220, 224, 228, 232, 236, a następnie wyłącza pompę. Zaprogramowane parametry infuzji będą przechowywane

PL 204 415 B1 w pamięci 104. Personel medyczny ponownie włącza pompę, przyciska klawisz Nie w odpowiedzi na pytanie Czy pompa programowalna? w etapie 214, wprowadza informację trybu blokady w etapie 216, a następnie ponownie wyłącza pompę. Gdy pacjent włącza pompę w celu wykonania infuzji, program będzie przebiegał od etapu 212 bezpośrednio do etapu 210 gotowości do działania, co uniemożliwi pacjentowi dokonanie zmiany parametrów infuzji.

Jeżeli nie został zastosowany tryb blokady, personel medyczny lub pacjent może włączyć pompę, zaprogramować pożądany tryb infuzji, a następnie wcisnąć klawisz Uruchom w celu uruchomienia infuzji bez wyłączania pompy.

W trakcie programowania oraz w trakcie pracy pompa 12 automatycznie zapisuje w nieulotnej pamięci 104 wszystkie istotne dane dotyczące infuzji w celu wygenerowania kompletnego zapisu danych historycznych, które będą mogły zostać później odczytane z pamięci 104 i wykorzystane do różnych celów, włączając w to cele kliniczne służące do określenia skuteczności danej terapii infuzyjnej oraz leczenia, a także potwierdzenia, iż przepisana infuzja została rzeczywiście podana.

Na fig. 6 zilustrowano różne etapy, w których zapisywane są dane dotyczące infuzji, które wykonywane są w trakcie całej pracy pompy przedstawionej generalnie na fig. 5. Dane dotyczące infuzji zarejestrowane w pamięci 104 przedstawiono w tabeli 1. Pewną liczbę zdarzeń, które powodują włączenie zapamiętywania danych, wyszczególniono w lewej kolumnie tabeli 1, zaś dane dotyczące infuzji, które są zapisywane przy wystąpieniu każdego zdarzenia, wymieniono w prawej kolumnie tabeli 1. Czas zapisania danych dotyczących infuzji, który określany jest przez zegar czasu rzeczywistego 106 jest również przechowywany razem z danymi dotyczącymi infuzji.

TABELA 1
ZDARZENIE	ZAPISANE DANE
Włączenie zasilania	Data i czas
Programuj	Parametry infuzji. Patrz tabela 2
Uruchom	Parametry infuzji. Patrz tabela 2
Wstrzymaj	Całkowita objętość jaka została wlana
Restart	Czas restartu
Zmiany szybkości	Całkowita objętość jaka została wlana, szybkość, objętość
Alarmy	Całkowita objętość jaka została wlana, rodzaj alarmu
Zakończenie infuzji	Całkowita objętość jaka została wlana
Awarie	Całkowita objętość jaka została wlana, rodzaj awarii
Wznowienie	Parametry infuzji. Patrz tabel 2
Data konserwacji	Data
Identyfikator pacjenta	Numer identyfikacyjny pacjenta
Numer seryjny	Numer seryjny
Zmiana języka	Nowy język
Blokada	Zablokowane tryby
Wybór ciśnienie	Ustawione nowe ciśnienie
Żądanie środka przeciwbólowego	Podano/nie podano, ilość środka przeciwbólowego
Miareczkowanie	Nowe parametry
Wyłączenie zasilania	Czas wyłączenia
Numer wersji	Numer wersji oprogramowania

Odwołując się do tabeli 1 oraz fig. 6, gdy włączane jest zasilanie pompy 12, zapisywana jest data i godzina włączenia zasilania. Gdy pompa jest całkowicie zaprogramowana zgodnie z jednym

PL 204 415 B1 z etapów 220, 224, 228, 232, 236 (fig. 5), zgodnie z tym co określono w etapie 302, zaprogramowane parametry infuzji zapisywane są w etapie 304 razem z czasem tego zapisu. Szczególne parametry, które są przechowywane, zależą od trybu infuzji, który został zaprogramowany. Poniżej w tabeli 2 zestawiono kilka przykładów parametrów infuzji, które są przechowywane dla każdego z trybów infuzji.

TABELA 2

TRYB INFUZJI	PARAMETRY INFUZJI
Ciągły	Tryb infuzji
Szybkość infuzji
Objętość przeznaczona do infuzji
Czas opóźnienia
Całkowita objętość woreczka
Szybkość KVO
Automatyczna piła	Tryb infuzji
Szybkość infuzji
Objętość przeznaczona do infuzji
Czas opóźnienia
Całkowita objętość woreczka
Czas trwania piły narastającej
Czas trwania piły opadającej
Szybkość KVO
Przerywany	Tryb infuzji
Całkowity czas infuzji
Liczba dawek
Czas trwania dawki
Objętość dawki
Szybkość KVO

Gdy pompa wchodzi w tryb pracy 260 (fig. 5) zgodnie z tym, co określono w etapie 306, moment w którym tryb pracy został rozpoczęty, wraz z parametrami, zgodnie z którymi wykonywana jest infuzja, zapisywane są w etapie 308.

W etapie 310, jeżeli przyciśnięty jest klawisz wstrzymania, to w etapie 312 zapamiętywane są czas, w którym przyciśnięty został klawisz wstrzymania wraz z całkowitą objętością jaka została wlana w momencie, gdy przyciśnięty został klawisz wstrzymania. Pompa zapisuje także wszelkie zmiany szybkości infuzji, takie jak na przykład zmiany powodowane przez przełączenie z szybkości ciągłej do szybkości utrzymania otwartej żyły (keep-vein-open) (KVO) lub też w trybie przerywanym przechodząc z szybkości KVO do wyższej szybkości infuzji, czego obecność wykrywana jest w etapie 314. Nowa szybkość oraz czas, w którym ta nowa szybkość została rozpoczęta przechowywane są w etapie 316.

W etapie 318, jeśli generowane są jakiekolwiek alarmy, to w etapie 320 zapisywane są rodzaj alarmu, czas wystąpienia alarmu oraz całkowita wlana objętość. Jeżeli infuzja zostaje zakończona, co określone zostaje w etapie 322, program przechodzi do etapu 324, zapisywany jest czas, w którym infuzja została zakończona, razem z całkowitą objętością jaka została wlana. W etapie 326, jeśli występuje awaria, to w etapie 328 zapisywany jest rodzaj awarii, czas w jakim wystąpiła awaria, a także całkowita objętość wlana w czasie wystąpienia awarii.

W etapie 330, jeżeli infuzja zostaje wznowiona (gdy pompa jest ponownie włączona po jej wyłączeniu w trakcie infuzji), w etapie 332 zapisywane są czas, w którym infuzja jest wznawiana razem z parametrami infuzji. Po zakończeniu programowania sekwencji blokady, zgodnie z określeniem

PL 204 415 B1 w etapie 334 (to znaczy po etapie 216 z fig. 5), zapisywane są czas, w którym zakończono programowania blokady razem z trybami infuzji, które zostały zablokowane. W etapie 338, po wykryciu żądania środka przeciwbólowego, w etapie 340 zapisywany jest czas, w którym zażądano środek przeciwbólowy, razem ze wskazaniem czy środek przeciwbólowy został rzeczywiście podany oraz z ilością środka przeciwbólowego.

Na fig. 7 zilustrowano organizację danych fragmentu pamięci RAM 104, w którym przechowywane są dane dotyczące infuzji (dane zapisywane w trakcie etapów z fig. 6). Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 7, dane dotyczące infuzji przechowywane są w licznych lokacjach pamięci 372 z wykorzystaniem wskaźnika 376, który określa lokację pamięci, w której dane powinny być przechowywane.

Na fig. 8 przedstawiono algorytm działań procedury 380 służącej do zapisu danych w lokacjach pamięci 372. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 8, w etapie 382 wskaźnik 376 ustawiany jest na adresie następnej lokacji pamięci 372, w której przechowywane będą dane. W etapie 384, jeżeli wskaźnik 376 wskazuje na ostatnią lokację pamięci, w której zapisane mogą być dane, procedura przechodzi do etapu 386, w którym wskaźnik ustawiany jest na adres pierwszej lokacji pamięci, w której przechowywane mogą być dane. W konsekwencji etapów 384, 386, zawartości lokacji pamięci 372 są wystarczająco duże, dzięki czemu przed nadpisaniem można zapisać na przykład dane pochodzące z kilku miesięcy. W etapach 388 i 390 dane przechowywane są w lokacji pamięci 372 określonej przez wskaźnik 376 (dane zawierają znacznik czasu generowany przez zegar czasu rzeczywistego 106 oraz dane dotyczące zdarzenia określające szczególne zdarzenie infuzji).

Na fig. 9, 10 i 12 przedstawiono sieci działań różnych procedur, które wykonywane są przez zdalny kontroler 20. Jak opisano bardziej szczegółowo poniżej, zdalny kontroler 20 może być wykorzystywany do monitorowania pracy pompy 12, do kontroli pracy pompy 12 i/lub do transferu danych dotyczących infuzji oraz danych dotyczących pacjenta pochodzących od pompy 12, dzięki czemu dane tego rodzaju mogą być przeglądane przez personel medyczny w lokalizacji odległej od pacjenta.

Zdalny kontroler 20 zaprojektowany jest z możliwością współdziałania z różnymi rodzajami pomp infuzyjnych. W celu określenia rodzaju pompy z jaką zdalny kontroler 20 jest operacyjnie sprzężony, po ustanowieniu połączenia między zdalnym kontrolerem 20 a pompą 12 wykonywana jest procedura identyfikacji 400 pompy. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 9, w etapie 402 zdalny kontroler 20 przesyła do pompy 12 żądanie identyfikacji pompy (ID) za pośrednictwem łącza komunikacyjnego 38. W odpowiedzi na żądanie ID pompy pompa 12 przesyła wieloznakowy kod ID z powrotem do zdalnego kontrolera 20. Kod ID może zawierać przykładowo jeden lub większą liczbę znaków identyfikujących model pompy i/lub jeden lub większą liczbę znaków identyfikujących wersję oprogramowania pompy. W etapie 404 zdalny kontroler 20 odczytuje znaki wysłane przez pompę 12, aż do odebrania wszystkich znaków, co stwierdzone zostanie w etapie 406 lub aż do upłynięcia założonego okresu czasu, na przykład pięciu sekund. Ten okres czasu może być określony przez zegar (nie pokazany). Zdalny kontroler 20 może określać, iż wszystkie znaki zostały odebrane na przykład poprzez identyfikację jednego lub większej liczby znaków zakończenia, takich jak na przykład znak powrotu karetki <CR> wraz z następującym za nim znakiem wysuwu wiersza <LF>.

W etapie 408 wyznacza się czy z pompy 12 otrzymano poprawną odpowiedź, co może zostać stwierdzone poprzez sprawdzenie znaków odebranych z pompy 12 i porównanie ich z listą możliwych kodów ID. Jeżeli odebrano poprawną odpowiedź, procedura przechodzi do etapu 410, w którym określany jest rodzaj pompy, na przykład w wyniku porównania odebranego kodu ID pompy z przynajmniej jednym możliwym kodem ID, który identyfikuje szczególny rodzaj pompy lub też poprzez porównanie odebranego kodu ID pompy z licznymi możliwymi kodami ID, z których każdy identyfikuje szczególny rodzaj pompy. Stosowane w niniejszym określenie rodzaj pompy może odnosić się do modelu pompy lub wersji oprogramowania pompy.

Jeżeli nie odebrano poprawnej odpowiedzi, co stwierdza się w etapie 408, to w etapie 412 procedura określa czy przed odebraniem znaku kończącego upłynął założony okres czasu mierzony przez zegar. Jeżeli tak, to procedura przechodzi do etapu 414, w którym generowana jest wiadomość o błędzie w wyniku niepoprawnej odpowiedzi pompy na żądanie ID pompy.

W etapie 412, jeżeli przed upływem czasu ważności otrzymano jakiś rodzaj odpowiedzi (odpowiedź nieprawidłową), procedura przechodzi do etapu 416. Etapy 416-426 stanowią inną drogę określenia rodzaju pompy 12 połączonej ze zdalnym monitorem/kontrolerem 20, która oparta jest na liczbie znaków na wyświetlaczu 92 pompy 12. Przykładowo pierwszy rodzaj pompy może mieć wyświetlacz zdolny do wyświetlania 12 znaków, zaś drugi rodzaj pompy może mieć wyświetlacz zdolny do

PL 204 415 B1 wyświetlania 32 znaków. W etapach 416-426 określa się rodzaj pompy na podstawie liczby znaków na wyświetlaczu.

W etapie 416 zdalny kontroler 20 przekazuje do pompy 12 żądanie wyświetlacza pompy, żądając od pompy 12 przesłania zawartości jej wyświetlacza 92. W etapie 418 zdalny kontroler 20 odczytuje znaki wyświetlacza przesyłane z pompy 12. W etapie 420, jeżeli upłynął założony okres czasu lub jeśli odebrano znak kończący, procedura przechodzi do etapu 422. W etapie 422, jeśli założony okres czasu mierzony przez zegar upłynął przed odebraniem znaku końcowego, procedura przechodzi do etapu 424, gdzie generowana jest odpowiednia wiadomość o błędzie. W etapie 426 określany jest rodzaj pompy na podstawie liczby odebranych znaków wyświetlacza.

Procedura może także wyjść z etapu 420, jeżeli odebrana zostanie założoną liczbą znaków. W tej sytuacji, gdy zdalny kontroler 20 zaprojektowany jest do pracy z dwoma różnymi rodzajami pomp infuzyjnych, jedną posiadającą możliwość wyświetlania 12 znaków oraz drugą mającą zdolność wyświetlania 32 znaków, jeżeli zdalny kontroler 20 odebrał więcej niż 12 wyświetlanych znaków w etapie 420, będzie on natychmiastowo zdolny do stwierdzenia, że rodzaj pompy odpowiadał pompie z wyświetlaniem 32-znakowym.

Zdalny kontroler 20 umożliwia wykonywanie czterech podstawowych funkcji, włączając w to kontrolowanie pracy pompy 12, monitorowanie działania pompy 12, przesyłanie danych od pompy 12 do zdalnego kontrolera 20, a także przeglądanie tych danych. Użytkownik może wykonywać jedną z tych funkcji poprzez dokonanie wyboru trybu pracy wyświetlanego na urządzeniu wyświetlającym 78 (fig. 2) zdalnego kontrolera 20 za pośrednictwem myszy 82. Do trybów tych należą tryb poleceń, w którym personel medyczny w miejscu usytuowania zdalnego kontrolera 20 może wysyłać sygnały poleceń do pompy 12 w celu sterowania jej pracą, tryb monitorowania, w którym pompa 12 nieprzerwanie przesyła zawartość swojego wyświetlacza 92 do zdalnego kontrolera 20, tryb pobierania danych, w którym dane dotyczące infuzji przesyłane są od pompy 12 do zdalnego kontrolera 20, a także tryb przeglądania danych, w którym dane dotyczące infuzji mogą być przeglądane na wyświetlaczu 78 zdalnego kontrolera 20.

Na fig. 10 zilustrowano algorytm działań 450 podstawowego funkcjonowania zdalnego kontrolera 20. Odwołując się do fig. 10, w etapie 452, jeżeli użytkownik wybrał opisany powyżej tryb poleceń, procedura przechodzi do etapu 454, w którym na urządzeniu wyświetlającym 78 przedstawiono wyświetlacz klawiatury 90 pompy 12. Obraz przedstawiony w etapie 454 zawiera liczne wirtualne klawisze posiadające przestrzenną konfigurację zasadniczo taką samą jak klawisze klawiatury 90 szczególnego rodzaju pompy, która jest połączona ze zdalnym monitorem/kontrolerem 20. Przykład takiego obrazu przedstawiono na fig. 11a.

Należy zauważyć, że wirtualna klawiatura przedstawiona na fig. 11a jest taka sama jak rzeczywista klawiatura 90 pompy 12, którą przedstawiono na fig. 3 (za wyjątkiem tego, że klawisz włącz/wyłącz pompę 12 zastąpiono na obrazie klawiatury wirtualnej klawiszem resetowania). Gdy do zdalnego kontrolera podłączona jest pompa innego rodzaju o innej klawiaturze, na urządzeniu wyświetlającym 78 wyświetlana jest ta szczególna klawiatura. Przykład innej wirtualnej klawiatury przedstawiono na fig. 11b. W pamięci zdalnego kontrolera 20 przechowywane mogą być rozmaite konfiguracje klawiatury posiadające odpowiednie kody rodzaju klawiatury. Ze względu na to, że zdalny kontroler 20 wyznacza początkowo rodzaj pompy, do której jest on podłączony (za pośrednictwem procedury z fig. 9), może on pobrać z pamięci i wyświetlić wirtualną klawiaturę odpowiednią dla tego rodzaju pompy.

Po wyświetleniu wirtualnej klawiatury personel medyczny może kontrolować działanie pompy 12 poprzez dokonywanie wyboru dowolnego z wirtualnych klawiszy za pośrednictwem myszy 82. Zastosowane mogą zostać inne sposoby wyboru klawiszy, takie jak na przykład ekran dotykowy lub ekran aktywowany przez czujniki promieniowania. Pompa 12 odpowiada na polecenia wprowadzane za pośrednictwem klawiatury 90 oraz na polecenia generowane ze zdalnego kontrolera 20. W etapach 456 i 458 każde polecenie wprowadzone przez personel medyczny transmitowane jest przez pompę 12, zaś w etapach 460 i 462 obraz wyświetlacza pompy 12 przesyłany jest do zdalnego kontrolera 20 i wyświetlany na urządzeniu wyświetlającym 78 zdalnego kontrolera 20. W etapie 464, jeżeli użytkownik wychodzi z trybu poleceń, procedura powraca do etapu 452.

W etapie 465, jeśli personel medyczny wybrał tryb monitorowania, procedura przechodzi do etapu 466, w którym na urządzeniu wyświetlającym 78 pokazywany jest obraz wyświetlacza 92 pompy. W etapie 467 zawartość wyświetlacza 92 pompy przesyłana jest do zdalnego kontrolera 20, zaś w etapie 468 zawartość ta wyświetlana jest na obrazie generowanym w etapie 466. W etapie 469,

PL 204 415 B1 jeżeli użytkownik wychodzi z trybu monitorowania, procedura powraca do etapu 467, dzięki czemu treść wyświetlacza 92 pompy jest nieprzerwanie pokazywana na urządzeniu wyświetlającym 78 w etapie 468 (wyświetlacz 92 pompy 12 zmienia się zgodnie z pracą pompy, dzięki czemu praca pompy może być monitorowana dzięki obserwacji wyświetlacza 92). Etap 467 może zostać zrealizowany na przykład w wyniku przesłania do pompy 12 żądania obrazu wyświetlacza pompy (za pośrednictwem etapów podobnych do etapów 416-420 opisanych powyżej).

Jeżeli personel medyczny wprowadza żądanie załadowania danych z pompy 12 do zdalnego kontrolera 20, co stwierdza się w etapie 470, procedura przechodzi do etapu 472, w którym realizowany jest transfer danych, zgodnie z tym co opisano poniżej w nawiązaniu do fig. 13 - 14. Jeżeli użytkownik wprowadza żądanie przeglądu dziennika danych, co stwierdza się w etapie 474, procedura przechodzi do etapu 476, w którym załadowane poprzednio w etapie 472 dane mogą być oglądane na urządzeniu wyświetlającym 478 zdalnego kontrolera 20. Użytkownik może wyjść z procedury wyboru trybu za pośrednictwem etapu 478.

Na fig. 12 zilustrowano jedną procedurę, która może zostać wykorzystana do realizacji etapu 458 polecenia transmisji przedstawionego schematycznie na fig. 10. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 12, polecenie pompowania przesyłane jest ze zdalnego kontrolera 20 w etapie 480, a następnie pompa 12 przesyła do zdalnego kontrolera 20 echo tego polecenia, dzięki czemu zdalny kontroler 20 wie, że polecenie zostało poprawnie odebrane przez pompę 12. Znaki tworzące echo odbierane są w etapach 482-484, jeżeli zaś echo to nie jest prawidłowe, to wyświetlana jest wiadomość o błędzie przeznaczona dla personelu medycznego. W etapie 490 zdalny kontroler 20 wysyła do pompy 12 potwierdzenie echa.

Transfer danych od pompy 12 do zdalnego kontrolera 20, przedstawiony schematycznie w etapie 468 z fig. 10, realizowany jest za pośrednictwem procedury 500 obsługi przerwania odbioru oraz procedury 550 obsługi przerwania transmisji, które wykonywane są przez pompę 12. Sieci działań procedur 500, 550 przedstawiono na fig. 13 i 14.

Procedura odbioru 500 przedstawiona na fig. 13 jest wywoływana przy generowaniu przerwania odbioru przez kontroler 100. Przerwanie odbioru wskazuje, iż w buforze odbioru 118 kontrolera 100 odebrana została wiadomość pochodząca ze zdalnego kontrolera 20. Gdy do pompy 12 wysyłane jest polecenie załadowania danych (co stwierdza się w etapie 466 z fig. 10), znacznik zrzutu danych ustawiany jest na wartości 1, co wskazuje, iż trwa transfer lub zrzut danych z pompy 12 do zdalnego kontrolera 20. Transfer danych wykonywany jest segmentowe Zamiast wysyłania wszystkich danych dotyczących infuzji i pacjenta przechowywanych w pamięci RAM 104 do zdalnego kontrolera 20 w pojedynczym ciągłym strumieniu, dane te są wysyłane w segmentach, z których każdy jest oddzielony w czasie od sąsiedniej części o okres wynoszący na przykład 100 mikrosekund.

Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 13, gdy procedura rozpoczyna się w etapie 502, w buforze 118 odebrana będzie właśnie wiadomość lub znak. W etapie 502, jeżeli znacznik zrzutu danych jest aktywny, co oznacza, że transfer danych już trwa, procedura przechodzi do etapu 504, w którym znacznik zrzutu danych przyjmuje wartość logicznego 0, skutecznie zatrzymując operację zrzutu danych, zaś do zdalnego kontrolera 20 wysyłana jest wiadomość o błędzie w etapie 506. Jest to wykonywane w celu uchronienia operacji zrzutu danych przed zakłóceniem przez jakiekolwiek polecenia, które są przesyłane ze zdalnego kontrolera 20 do pompy 12.

Jeżeli znacznik zrzutu danych nie był aktywny, co stwierdzono w etapie 502, procedura przechodzi do etapu 508, w którym odebrana właśnie wiadomość w buforze odbioru 118 jest sprawdzana w celu stwierdzenia czy jest to polecenie zrzutu danych. Jeżeli nie, wtedy procedura przechodzi do etapu 510, w którym pompa 12 odpowiada na polecenie.

Jeżeli wiadomość stanowi polecenie zrzutu danych, procedura przechodzi do etapu 512, w którym wskaźnik transmisji 513 (patrz fig. 7) ustawiany jest na najstarsze dane obecne w pamięci RAM 104, które nie zostały jeszcze wysłane do zdalnego kontrolera 20. W etapie 514 znacznik zrzutu danych ustawiany jest na wartości logicznej 1, gdyż rozpoczynana jest nowa operacja transferu danych. W etapie 516 z pamięci RAM 104 pobierany jest bajt danych określony przez wskaźnik transmisji 513, zaś w etapie 518 aktualizowane jest położenie wskaźnika transmisji 513 (to znaczy następuje jego inkrementacja), tak ażeby wskazywał na adres następnego bajtu danych przeznaczonych do przesłania. W etapie 520 bajt danych pobrany w etapie 516 formatowany jest w kodzie ASCII, w etapie 522 włączane jest przerwanie transmisji, zaś w etapie 524 z bufora transmisji 116 pompy do zdalnego kontrolera 20 przesyłany jest przeformatowany bajt danych za pośrednictwem łącza 38.

PL 204 415 B1

Gdy z bufora transmisji 116 wysłany zostaje pierwszy bajt danych, kontroler 100 generuje przerwanie transmisji w celu wskazania, iż bufor transmisji 116 jest pusty i przesłany może zostać inny bajt danych. Przy wygenerowaniu przerwania transmisji wykonywana jest procedura transmisji 550. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 14, w etapie 552 sprawdzany jest stan znacznika zrzutu danych. Jeżeli znacznik ten jest nieaktywny, co oznacza, iż nie trwa w tym momencie operacja zrzutu danych, procedura przechodzi do etapu 554, w którym procedura odpowiada na inne przerwanie. Jeżeli znacznik zrzutu danych jest aktywny, procedura przechodzi do etapu 556, w którym stwierdza czy wszystkie segmentowane części danych dotyczących infuzji zostały przesłane. Można to zrealizować na przykład poprzez określenie czy wskaźnik transmisji 513 oraz wskaźnik 376 (fig. 7) wskazują na tę samą lokację pamięci. Jeżeli wszystkie żądane dane zostały przesłane, procedura przechodzi do etapu 558, w którym wyłączane jest przerwanie transmisji, a następnie do etapu 560, w którym znacznikowi zrzutu danych ponownie nadawana jest wartość logiczna 0, co powoduje skuteczne zakończenie operacji przesłania danych.

Jeżeli nie zostały przesłane wszystkie dane, co stwierdza się w etapie 556, procedura przechodzi do etapu 562, w którym z pamięci RAM 104 pobierany jest bajt danych określony przez wskaźnik transmisji 513. W etapie 564 położenie wskaźnika transmisji jest aktualizowane na adres następnego bajtu danych przeznaczonych do przesłania. W etapie 566 bajt danych pobrany w etapie 562 formatowany jest w kodzie ASCII, zaś w etapie 568 przeformatowany bajt danych jest przesyłany z bufora transmisji 116 pompy do zdalnego kontrolera 20 za pośrednictwem łącza 38.

Przerwania transmisji generowane przez kontroler 100 w celu przesłania segmentowanych części danych do zdalnego kontrolera 20 mają przyporządkowany niższy priorytet niż przerwania generowane w odpowiedzi na sygnał czujnika kodującego wału 130, które są konieczne do uzyskania pożądanej szybkości infuzji. W konsekwencji transfer danych dotyczących infuzji oraz danych dotyczących pacjenta nie zaburza zdolności pompy 12 do utrzymania pożądanej szybkości infuzji i transfer ten może następować, gdy pompa dokonuje infuzji leku do organizmu pacjenta.

Na fig. 15 zilustrowano graficzne menu użytkownika, które może być pokazywane na urządzeniu wyświetlającym 78 zdalnego kontrolera 20. Personel medyczny może dokonać wyboru szczególnych danych, które mają zostać przesłane lub przeglądane za pośrednictwem licznych parametrów, takich jak na przykład data rozpoczęcia, data zakończenia, typy danych i tym podobne. Uważa się, iż szczególny sposób dokonywania wyboru danych do przesłania lub przeglądania nie jest istotny z punktu widzenia wynalazku.

Na fig. 16 - 24 przedstawiono układ 610 zdalnie sterowany do podawania leku, według wynalazku, wykorzystujący układ kontroli podawania leku mający na celu podawanie leku w oparciu o stan danego pacjenta i/lub zmiany zachodzące w środowisku tego pacjenta. Zgodnie z tym co pokazano na fig. 16 jeden przykład wykonania układu 610 do podawania leku zawiera urządzenie medyczne 612, którym może być pompa 12, zwłaszcza infuzyjna, sterownik algorytmiczny 626 sprzężony z urządzeniem medycznym 612 oraz czujnik 616 połączony z pacjentem 618. Urządzenie medyczne 612 może być jednym z wielu rodzajów urządzeń, wliczając w to, ale bez ograniczenia, pompy infuzyjne, wentylatory, urządzenia do podawania insuliny oraz środków znieczulających, jednakże znawca dziedziny zauważy, iż bez odchodzenia od idei i zakresu wynalazku zastosować można inne urządzenia medyczne. Ponadto urządzenie medyczne 612 może być programowane, zgodnie z tym co opisano powyżej, a także jak wiadome jest to znawcom tej dziedziny.

W jednym przykładzie wykonania pompa 12, zilustrowana na fig. 3, wykorzystywana jest w charakterze urządzenia medycznego 612 do podawania pacjentowi 618 ciekłego leku. Zazwyczaj urządzenie medyczne 612 zawiera źródło leku (nie pokazane) oraz środki służące do podawania leku (nie pokazane) pacjentowi 618. W przypadku pompy 12 źródłem leku jest zwykle lek w postaci cieczy zawarty w strzykawce lub torebce typu IV. Ponadto w przypadku pompy 12 do środków służących do podawania leku należą urządzenie do wstrzykiwania cieczy, często w postaci wydrążonej igły lub cewnika, przystosowane do połączenia z organizmem pacjenta, przewód lub rurka połączona z urządzeniem do wstrzykiwania cieczy, mechanizm pompujący służący do pompowania ciekłego leku poprzez przewód do organizmu pacjenta za pośrednictwem urządzenia do wstrzykiwania cieczy, a także kontroler służący do sterowania mechanizmem pompującym. Jednakże wtedy, gdy wykorzystywane są inne rodzaje urządzeń medycznych, lek oraz środki do podawania tego leku będą się nieco różnić, zależnie od specyfiki urządzenia medycznego. Przykładowo wentylator dostarcza pacjentowi tlen, urządzenie do podawania insuliny dostarcza insulinę, zaś urządzenie znieczulające podaje pacjentowi

PL 204 415 B1 gaz znieczulający lub lek znieczulający, każde z tych urządzeń za pomocą odpowiednich środków podających.

W przykładzie wykonania zilustrowanym na fig. 16 czujnik 616 jest połączony z organizmem pacjenta 618 i odbiera informację z organizmu pacjenta dotyczącą stanu fizjologicznego pacjenta 618. Jak jest to zrozumiałe dla znawcy tej dziedziny, do tego rodzaju parametrów fizjologicznych można zaliczyć, ale bez ograniczenia, tętno pacjenta, temperaturę ciała pacjenta, ciśnienie krwi pacjenta, poziom aktywności pacjenta, metabolizm komórkowy pacjenta, rozmnażanie komórek pacjenta, potrzeby metaboliczne pacjenta, przyjmowanie pokarmu przez pacjenta, a także poziom SpO2 pacjenta i inne. Tego rodzaju czynniki, jak również inne czynniki znane znawcom tej dziedziny, uważane są za zdarzenia włączające dla leczenia, a zwłaszcza terapii lekowej, przy leczeniu pacjentów. Dodatkowo urządzenie czujnikowe może zawierać urządzenie wejściowe służące do odbioru ręcznego sygnału wejściowego. Ręczny sygnał wejściowy może być wprowadzany przez personel medyczny lub przez pacjenta. Przykładem wprowadzania przez pacjenta sygnału wejściowego dla urządzenia czujnikowego jest sytuacja, gdy urządzenie medyczne 612 jest urządzeniem do podawania insuliny. Pacjent może wprowadzać do czujnika sygnał wskazujący na rodzaj pokarmu jaki został przez niego spożyty.

W jednym przykładzie wykonania w kieszonkowym wieloparametrowym monitorze fizjologicznym (nie pokazanym) znajdują się liczne czujniki 616 służące do nieprzerwanego monitorowania niektórych parametrów fizycznych pacjenta. Monitor posiada czujniki 616 zawierające: elektrody EKG, czujnik rozszerzania klatki piersiowej, przyspieszeniomierz, mikrofon klatki piersiowej, czujnik ciśnienia barometrycznego, czujnik temperatury ciała oraz czujnik temperatury otoczenia. Każdy z czujników wysyła sygnał wyjściowy do przetwornika analogowo-cyfrowego (ADC).

W tego rodzaju przykładzie wykonania czujniki 616 mogą znajdować się na pasku (nie pokazanym), którym może być pasek na klatce piersiowej, na którym rozmieszczone są rozmaite czujniki i wspierająca je elektronika. (Znawcy zauważą, że wieloparametrowe urządzenie monitorujące może być także zamontowane na pasku biegnącym wokół części ciała innej niż klatka piersiowa). Pasek na klatce piersiowej przystosowany jest do zamocowania go wokół tułowia pacjenta 618.

Na pasku znajdują się rozmaite czujniki 616, najbardziej odpowiednie do pomiarów wartości tego parametru (lub parametrów), który jest (są) przedmiotem detekcji. Każdy z czujników 616 wysyła sygnał elektryczny do układu analogowego, który dokonuje filtracji oraz wzmocnienia sygnałów pochodzących od czujników, co znane jest w dziedzinie przetwarzania sygnałów, po czym wyprowadza je do przetwornika analogowo-cyfrowego, który może stanowić część osprzętu kontrolera. Czujniki znajdujące się na pasku mogą być następujące: piersiowy czujnik temperatury, który dokonuje pomiaru temperatury powierzchni klatki piersiowej pacjenta, czujnik ciśnienia barometrycznego, który dokonuje pomiaru ciśnienia barometrycznego w otoczeniu pacjenta, czujnik rozszerzenia klatki piersiowej (oddychania), który dokonuje pomiaru napięcia paska piersiowego w charakterze wskazania rozszerzania się i kurczenia klatki piersiowej pacjenta, przyspieszeniomierz, który wykrywa ruch oraz nachylenie ciała pacjenta, czujnik temperatury otoczenia, który dokonuje pomiaru temperatury otoczenia pacjenta, mikrofon, który wykrywa dźwięki pochodzące z wnętrza tułowia pacjenta poniżej ramienia, a także elektrody EKG, które wykrywają sygnały elektryczne wywoływane działaniem mięśnia sercowego. Elektrody EKG stosowane są w połączeniu z elektrodami uziemienia lub odniesienia i umieszczane są w styczności ze skórą na klatce piersiowej pacjenta w celu wykrywania sygnałów wytwarzanych przez akcję pompowania wykonywaną przez mięsień sercowy pacjenta. EKG (elektrokardiogram) stanowi wskazanie aktywności serca pacjenta, jak jest to dobrze znane w medycynie.

Jak pokazano także na fig. 16, obecny może być czujnik 617, dodatkowo lub w zastępstwie czujnika 616. Czujnik 617 odbiera informację dotyczącą środowiska pacjenta 618. Zazwyczaj czujniki 616, 617 automatycznie odbierają sygnał dotyczący stanu fizjologicznego pacjenta i/lub stanu środowiska, odpowiednio bez interwencji ze strony pacjenta 618. Zależnie od informacji wymaganej przez sterownik algorytmiczny 626, liczne czujniki 616, 617 mogą być wykorzystywane szeregowo lub równolegle (fig. 16, 19, 22 i 23).

Czujniki 616, 617 może stanowić dowolne urządzenie, które ma zdolność odbierania sygnału (to znaczy informacji), czy to pochodzącej od czujnika 616 stanu pacjenta, takiej jak na przykład sygnał dotyczący tętna, temperatury ciała, ciśnienia krwi, poziomu aktywności, metabolizmu komórkowego, rozmnażania komórkowego, potrzeb metabolicznych, poziomu SpO2 i inne, czy to opartej na czujniku 617 stanu środowiska, na przykład temperatury otoczenia, oświetlenia panującego w otoczeniu i innych. Zgodnie z tym co pokazano na fig. 19 i 20, do tego rodzaju czujników 616, 617 mogą należeć, ale bez ograniczenia, monitory oznak życia, monitory ciśnienia krwi, czujniki światła, czujniki

PL 204 415 B1 środowiskowe oraz czujniki aktywności. Ponadto, zgodnie z tym co pokazano na fig. 62, czujniki 616, 617 mogą być raczej zintegrowane z kontrolerem 628 aniżeli stanowić odrębny składnik.

Sygnał odbierany z czujnika 616, 617 przenoszony jest drogą elektryczną 624 do sterownika algorytmicznego 626. Zgodnie z tym co pokazano na fig. 17, 18 i 21, sterownik algorytmiczny 626 może stanowić część kontrolera 628 (określanego także jako procesor). Ponadto, zgodnie z tym co pokazano na fig. 18, kontroler 628 może stanowić część urządzenia kontrolnego 612. Zależnie od szczególnego rodzaju terapii aplikowanej pacjentowi 618, sterownik algorytmiczny 626 może żądać dostarczenia sygnałów pochodzących od jednego lub większej liczby czujników 616, 617. O ile aktywność spoczynkowa lub cykl metabolizmu pacjenta mogą zostać wyznaczone inwazyjnie poprzez dokonanie pomiaru rozmaitych elementów, włączając w to liczby komórek krwi, stężenie osocza lub surowicy kortyzolu, enzymów wątroby, a także kreatyny, to dostępne mogą być także inne metody. Przykładowo aktywność spoczynkowa lub cykl metabolizmu pacjenta mogą być także mierzone nieinwazyjnie za pośrednictwem oznak życia lub aktywności pacjenta. Ponadto zauważono, iż temperatura ciała pacjenta spada w nocy, zaś tętno pacjenta spada wtedy, gdy pacjent znajduje się w stanie spoczynku. Zgodnie z tym co powiedziano tego rodzaju sygnały odbierane są przez czujniki 616, 617 i informacja ta jest przesyłana w postaci sygnału 624 do sterownika algorytmicznego 626 celem poddania jej obróbce.

Należy rozumieć, iż sterownik algorytmiczny 626 będzie prawdopodobnie inny dla każdej terapii, a ponadto należy także mieć na uwadze, iż sterownik algorytmiczny 626 może być inny dla różnych pacjentów, nawet dla tej samej terapii. Przykład sterownika algorytmicznego 626 przedstawiono na fig. 24. Zgodnie z tym co pokazano na fig. 24, sterownik algorytmiczny 626 wykorzystywany jest do kontroli podawania pacjentowi leku w funkcji tętna pacjenta 618. W tym przykładzie wykonania sterownik algorytmiczny 626 odbiera sygnał tętna pacjenta pochodzący z jednego z czujników 616. Sterownik algorytmiczny 626 dokonuje obróbki sygnału 630 poprzez porównanie go z maksymalną wartością tętna. Jeżeli sygnał tętna jest mniejszy niż maksymalna wartość tętna, sterownik algorytmiczny opracowuje zwrotny sygnał sterujący 632 służący do zmniejszenia szybkości infuzji pompy 12 o 2%. Jeżeli sygnał tętna nie jest mniejszy niż maksymalna wartość tętna, sterownik algorytmiczny określa ponadto, czy terapia infuzyjna została ukończona. Jeżeli terapia infuzyjna nie została ukończona, generowany jest zwrotny sygnał sterujący 632 służący do kontynuacji infuzji. Następnie kontynuowana jest dodatkowa obróbka 630 sygnału tętna. Jeżeli terapia infuzyjna została ukończona, generowany jest zwrotny sygnał sterujący 632 służący do zatrzymania pompy 12.

Po odebraniu przez sterownik algorytmiczny 626 przesyłanego sygnału 624, sterownik algorytmiczny dokonuje jego obróbki 630, po czym generowany jest zwrotny sygnał sterujący 632. Jeżeli od licznych czujników 616, 617 żąda się i odbiera liczne sygnały, każdy żądany sygnał poddawany jest obróbce 630 przez sterownik algorytmiczny 626 zgodnie z programem, po czym generowany jest zwrotny sygnał sterujący 632. Zwrotny sygnał sterujący 632 pełni funkcję sygnału sterującego dla urządzenia medycznego 610 służącego do kontroli lub regulacji podawania pacjentowi 618 leku.

Osiągane jest to poprzez przesłanie 634 zwrotnego sygnału sterującego 632, który został opracowany przez sterownik algorytmiczny 626 do urządzenia medycznego 610. Zwrotny sygnał sterujący 632 stanowi zwykle jeden lub dwa sygnały lub polecenia dla urządzenia medycznego 610: sygnału 636 podania leku pacjentowi 618 lub sygnału 638 nie podania leku pacjentowi. Jeżeli zwrotny sygnał sterujący 632 stanowi sygnał podania leku 636, może on także zawierać sygnał dla urządzenia medycznego 612 wskazujący na ilość oraz szybkość podawania leku pacjentowi 618. Tego rodzaju sygnał może obejmować zwiększenie lub zmniejszenie szybkości podawania leku.

Zgodnie z tym co pokazano na fig. 22, do podawania 636 leku pacjentowi 618 zastosowane mogą być liczne urządzenia medyczne 612a, 612b. Poszczególne leki mogą być takie same i mogą być jedynie inaczej dozowane lub też każde z urządzeń medycznych 612a, 612b może podawać 636 pacjentowi 618 inny lek. Ponadto, zgodnie z tym co pokazano na fig. 22, dla każdego z urządzeń medycznych 612a, 612b zastosowane mogą być odrębne algorytmy kontrolne, 626a, 626b. W przykładzie wykonania z fig. 22 wykorzystuje się dwa różne algorytmy kontrolne 626a, 626b oraz liczne czujniki 616a, 616b i 617. Czujniki 616a, 617 przesyłają sygnały do sterownika algorytmicznego 626a, który zależnie od leku podawanego 636 pacjentowi 618, może dokonywać obróbki 630 sygnałów pochodzących od jednego lub obydwu czujników 616a, 617 w celu opracowania wynikowego zwrotnego sygnału sterującego 632a. Czujnik 616b przesyła 624 sygnał do sterownika algorytmicznego 626b, który podobnie dokonuje obróbki 630 sygnału i opracowuje wynikowy zwrotny sygnał sterujący 632b. Zwrotny sygnał sterujący 632a wysyłany jest do pierwszego urządzenia medycznego 612a w celu

PL 204 415 B1 kontroli podawania 636a leku pacjentowi 618, zaś zwrotny sygnał sterujący 632b wysyłany jest do drugiego urządzenia medycznego 612b w celu kontroli podawania 636b leku temu samemu pacjentowi 618.

Przeciwnie, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 23, jeden sterownik algorytmiczny może kontrolować liczne urządzenia medyczne 612a, 612b. W tym przykładzie wykonania wykorzystywany jest jeden sterownik algorytmiczny 626 z licznymi czujnikami 616a, 616b i 617. Czujniki 616a, 616b oraz 617 przesyłają łączem 624 sygnały do sterownika algorytmicznego 626, który zależnie od leku podawanego 636 pacjentowi 618, może dokonywać obróbki 630 sygnałów pochodzących z jednego lub większej liczby 616a, 616b i 617 w celu opracowania jednego lub większej liczby zwrotnych sygnałów sterujących 632a, 632b. Zwrotny sygnał sterujący 632a wysyłany jest do pierwszego urządzenia medycznego 612a w celu kontroli podawania 636a leku pacjentowi 618, zaś zwrotny sygnał sterujący 632b wysyłany jest do drugiego urządzenia medycznego 612b w celu kontroli podawania 636b leku temu samemu pacjentowi 618. Zgodnie z tym co powiedziano w tym przykładzie wykonania sterownik algorytmiczny 626 dla pierwszego urządzenia medycznego 612a jest tym samym sterownikiem algorytmicznym 626 co sterownik algorytmiczny dla drugiego urządzenia medycznego 612b.

Ze względu na to, że urządzenie medyczne 610 może być wykorzystywane w przypadku licznych terapii, sterownik algorytmiczny 626 jest generalnie modyfikowany lub zmieniany dla każdej terapii. W związku z tym, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 16 i 17, urządzenie wejściowe 642 może być połączone z kontrolerem 628 lub bezpośrednio z sterownikiem algorytmicznym 626. O ile sterownik algorytmiczny 626 może być wprowadzany manualnie, może być on także ładowany dynamicznie, na przykład z bazy danych lub sieci.

Ponadto, zgodnie z tym co pokazano na fig. 16, urządzenie medyczne 612 może także posiadać przeznaczone dla niego urządzenie wejściowe 648. Urządzenie wejściowe 648 przeznaczone dla urządzenia medycznego 612 pozwala użytkownikowi, zwykle upoważnionemu lekarzowi, na wprowadzanie poleceń sterujących 650 w celu regulacji lub ustawienia parametrów kontrolnych dla urządzenia medycznego 612. W alternatywnym przykładzie wykonania urządzenie wejściowe dla urządzenia medycznego 612 jest takie same jak urządzenie wejściowe dla kontrolera/sterownika algorytmicznego.

Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 17, może być obecny zdalny kontroler 646 (to znaczy zdalne urządzenie wejściowe), służący do zdalnej regulacji lub ustawiania parametrów kontrolnych sterownika algorytmicznego 626 i/lub kontrolera 628. W patencie USA nr 5 885 245 na rzecz zgłaszającego niniejszy wynalazek, załączonym w niniejszym przez odniesienie i stanowiącym część niniejszego zgłoszenia, ujawniono między innymi zdalny kontroler. Zdalny kontroler 646 znajduje się w pomieszczeniu (to znaczy w drugiej lokalizacji) odległym od pomieszczenia, w którym znajduje się urządzenie medyczne 612 (to znaczy pierwszej lokalizacji) Zdalny kontroler 646 może być umieszczony w innym pomieszczeniu tego samego budynku, w którym znajduje się urządzenie medyczne 612 lub w innym budynku niż budynek, w którym znajduje się urządzenie medyczne 612. Zdalny kontroler 646 połączony jest do konwencjonalnego modemu 652 za pośrednictwem łącza danych 654, przy czym modem 652 jest także połączony z telefonem 656 za pośrednictwem łącza głosu 658. Urządzenie medyczne 612 połączone jest z konwencjonalnym modemem 660 za pośrednictwem łącza danych 662, zaś modem 660 połączony jest z telefonem 664 za pośrednictwem łącza głosu 665. Obydwa modemy 652, 660 są połączone wzajemnie tworząc dwukierunkową łączność umożliwiającą przesyłanie głosu i danych za pośrednictwem łącza 668, którym może być na przykład linia telefoniczna. Ponadto zdalny kontroler 646 może łączyć się z sterownikiem algorytmicznym 626 za pośrednictwem Internetu, sieci wewnętrznej oraz sieci bezprzewodowej. Ponadto zdalnym kontrolerem 646 może być serwer.

O ile zilustrowano i opisano szczególne przykłady wykonania, to bez odchodzenia od idei wynalazku można opracować liczne modyfikacje, w związku z czym zakres ochrony ograniczony jest tylko przez zakres załączonych zastrzeżeń patentowych.

Claims (18)

1. Układ zdalnie sterowany do podawania leku, zawierający urządzenie medyczne ze źródłem leku oraz z zespołem do podawania leku pacjentowi, które to urządzenie medyczne znajduje się w pierwszej lokalizacji i ma dołączony sterownik algorytmiczny, oraz zawierający urządzenia czujnikowe pierwsze i drugie, a także zdalny kontroler usytuowany w drugiej lokalizacji, odległej od pierwszej lokalizacji, który to zdalny kontroler posiada urządzenie wejściowe do sterowania działaniem sterowni16

PL 204 415 B1 ka algorytmicznego, znamienny tym, że pierwsze urządzenie czujnikowe zawiera czujnik (616) połączony z pacjentem (618) do odbierania informacji o parametrach fizjologicznych pacjenta (618), a drugie urządzenie czujnikowe zawiera czujnik (617) umieszczony do odbierania informacji dotyczących otoczenia pacjenta, przy czym urządzenia czujnikowe pierwsze i drugie są połączone z sterownikiem algorytmicznym (626) do wysyłania do niego sygnałów, a sterownik algorytmiczny (626) jest sterownikiem przetwarzającym sygnały odbierane z urządzeń czujnikowych, wytwarzającym, na podstawie przetworzonych sygnałów, zwrotny sygnał sterujący (632) określający, czy pacjentowi (618) powinien być podawany lek z urządzenia medycznego (612) i sterownik algorytmiczny (626) jest połączony z urządzeniem medycznym (612) do doprowadzania zwrotnego sygnału sterującego (632) regulującego podawanie leku pacjentowi (618) z urządzenia medycznego (612).

2. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że sterownik algorytmiczny (626) jest połączony ze zdalnym kontrolerem (20, 646) za pośrednictwem Internetu.

3. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że sterownik algorytmiczny (626) jest połączony ze zdalnym kontrolerem (20, 646) za pośrednictwem sieci wewnętrznej.

4. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że sterownik algorytmiczny (626) jest połączony ze zdalnym kontrolerem (20, 646) za pośrednictwem sieci bezprzewodowej.

5. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że zdalnym kontrolerem (20, 646) jest serwer.

6. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że urządzenie medyczne (612) zawiera pompę (12) do podawania pacjentowi ciekłego leku, przy czym pompa (12) posiada zespół do wstrzykiwania cieczy do organizmu pacjenta, przewód połączony z zespołem do wstrzykiwania cieczy, mechanizm pompujący (126) do pompowania ciekłego leku poprzez przewód do organizmu pacjenta za pośrednictwem zespołu do wstrzykiwania cieczy, a także pompa (12) posiada kontroler (100) do sterowania mechanizmem pompującym (126), przy czym kontroler (100) pompy (12) jest połączony z sterownikiem algorytmicznym (626) do odbierania zwrotnego sygnału sterującego do sterowania podawaniem pacjentowi leku z urządzenia medycznego (612).

7. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że pierwsze urządzenie czujnikowe jest przenośnym wieloparametrowym monitorem fizjologicznym.

8. Układ według zastrz. 7, znamienny tym, że pierwsze urządzenie czujnikowe zawiera czujnik pomiaru elektrycznego parametru fizjologicznego pacjenta, a korzystnie elektrodę lub akcelerometr.

9. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że pierwsze urządzenie czujnikowe zawiera czujnik (616) pomiaru chemicznego parametru fizjologicznego pacjenta, a korzystnie jest czujnikiem SpO₂, lub czujnikiem zapotrzebowania metabolicznego lub czujnikiem metabolizmu komórkowego.

10. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że drugie urządzenie czujnikowe zawiera czujnik światła.

11. Układ według zastrz. 1, znamienny tym, że z sterownikiem algorytmicznym (626) jest połączone lokalne urządzenie wejściowe (642), które jest usytuowane w pierwszej lokalizacji.

12. Układ według zastrz. 11, znamienny tym, że lokalne urządzenie wejściowe (642) zawiera zestaw rozmieszczonych przestrzennie klawiszy wejściowych, a zdalny kontroler (646) posiada wyświetlacz, zaś z wyświetlaczem jest połączony funkcjonalnie zespół do generowania obrazu klawiszy wejściowych o konfiguracji przestrzennej zasadniczo takiej samej jak klawisze wejściowe lokalnego urządzenia wejściowego (642).

13. Układ zdalnie sterowany do podawania leku, zawierający czujniki pierwszy i drugi, programowalne urządzenie medyczne usytuowane w pierwszej lokalizacji i posiadające zespół do podawania pacjentowi leku oraz posiadające pierwsze urządzenie wejściowe do wprowadzania poleceń sterujących dla programowalnego urządzenia medycznego, przy czym z programowalnym urządzeniem medycznym jest połączony lokalny kontroler umieszczony w pierwszej lokalizacji i mający drugie urządzenie wejściowe dla wprowadzania poleceń sterujących dla lokalnego kontrolera, i zawierający zdalny kontroler umieszczony w drugiej lokalizacji, odległej od pierwszej lokalizacji, znamienny tym, że pierwszy czujnik (616) jest czujnikiem odbierania informacji o fizjologicznych parametrach pacjenta (618) i wysyłania sygnału do programowalnego urządzenia medycznego (612), drugi czujnik (617) jest czujnikiem wykrywania światła w otoczeniu pacjenta (618) i wysyłania sygnału do programowalnego urządzenia medycznego (612), zaś lokalny kontroler (628) jest połączony z pacjentem (618) dla odbierania sygnału od pacjenta (618) i jest przystosowany do manipulowania działaniem programowalnego urządzenia medycznego (612), natomiast zdalny kontroler (20, 646) jest połączony z lokalnym kontrolerem (628) do sterowania nim, przy czym zdalny kontroler (646) posiada zespół sterujący do sterowania lokalnym kontrolerem (628) przez użytkownika znajdującego się w drugiej lokalizacji.

PL 204 415 B1

14. Układ według zastrz. 13, znamienny tym, że drugie urządzenie wejściowe stanowi czytnik kodów paskowych.

15. Układ według zastrz. 13, znamienny tym, że drugie urządzenie wejściowe jest urządzeniem do wprowadzania informacji dotyczących pacjenta oraz danych medycznych.

16. Układ według zastrz. 13, znamienny tym, że z programowalnym urządzeniem medycznym (612) jest połączone urządzenie wyświetlające (78) zawierające zespół wyświetlający do generowania wirtualnego obrazu urządzenia wejściowego zasadniczo odpowiadającego urządzeniu wejściowemu programowalnego urządzenia medycznego (612), przy czym zespół wyświetlający jest połączony funkcjonalnie z urządzeniem wyświetlającym (78), a w drugiej lokalizacji jest umieszczony zespół aktywujący do uruchamiania wirtualnego urządzenia wejściowego i sterowania programowalnym urządzeniem medycznym (612) przez użytkownika z drugiej lokalizacji.

17. Układ według zastrz. 13, znamienny tym, że programowalne urządzenie medyczne (612) stanowi pompa infuzyjna lub pompa insulinowa lub urządzenie dostarczające powietrze lub środki znieczulające.

18. Układ według zastrz. 13, znamienny tym, że pierwszy czujnik (616) jest czujnikiem SpO₂, lub czujnikiem ciśnienia krwi lub czujnikiem rytmu serca lub elektrodą EKG.