PL202659B1 - Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest elektrochirurgiczny ekstraktor żylny z sondą i z przyrządem koagulacyjno-tnącym.

Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny jest znany z dziedziny chirurgii. SU 1 498 473 A1 ujawnia ekstraktor żylny, który jest połączony z sondą. Wyciągacz żylny ma nóż pierścieniowy z nasadką, przy czym w nasadce jest przewidziany otwór ze znajdującą się w nim elektrodą. Nóż pierścieniowy jest ukształtowany jako następna elektroda. Za pomocą tego noża jest wycinana tkanka wokół żyły podczas jej ekstrakcji. Zwiększony opór mechaniczny wskazuje na istnienie odgałęzień żylnych. Wówczas obracając wyciągacz żylny można przeciąć takie odgałęzienie za pomocą krawędzi tnącej nasadki oraz spowodować jego koagulację przy użyciu elektrody i prądów wysokiej częstotliwości. Wadą wyciągacza żylnego według SU 1 498 473 A1 jest to, że mniejsze odgałęzienia żylne są odrywane bez wyczuwalnego zwiększenia oporu mechanicznego i nie następuje ich koagulacja. Ponadto wadą jest to, że odgałęzienia żylne mogą być koagulowane tylko wtedy, gdy są wykrywane tuż przed przecięciem. Gdy następuje wykrycie żylnej gałęzi bocznej, ale uległa już ona przecięciu, to może nie dojść do znalezienia niezbędnego do wykonania koagulacji położenia wyciągacza żylnego. Dotyczy to zarówno wzdłużnego położenia wyciągacza, jak też nastawianego kąta obrotu. Przy tym proces koagulacji jest skomplikowany i długotrwały. Następną wadą wyciągacza żylnego według SU 1 498 473 A1 jest to, że z uwagi na naprężenia występujące przy ekstrakcji żył może wystąpić także krwawienie w tkance otaczającej żyły, przy czym żyły te nie są koagulowane. W przypadku wyciągacza żylnego według SU 1 498 473 A1 niekorzystne jest również to, że ostra krawędź tnąca noża pierścieniowego może spowodować niezamierzone okaleczenie otaczającej tkanki.

Dlatego zadaniem tego wynalazku jest zaproponowanie ekstraktora żylnego określonego wyżej rodzaju, w którym nie występują te wady i który zapewnia koagulację możliwie wszystkich odgałęzień żylnych.

Następnym zadaniem wynalazku jest zaoferowanie ekstraktora żylnego określonego wyżej rodzaju, który koaguluje uszkodzone żyły także w otaczającej tkance.

Kolejnym zadaniem wynalazku jest zaoferowanie ekstraktora żylnego określonego wyżej rodzaju, który ogranicza do minimum możliwość niezamierzonego rozcięcia otaczającej tkanki.

Zadaniem wynalazku jest też przedstawienie ekstraktora żylnego określonego wyżej rodzaju, który zapewnia cięcie i koagulację w jednej operacji.

Zadaniem tego wynalazku jest udostępnienie ekstraktora żylnego określonego wyżej rodzaju, w którym nie występują wymienione wcześniej wady, który zapewnia koagulację możliwie wszystkich odgałęzień żylnych, który ścina także uszkodzone żyły w otaczającej tkance, który ogranicza do minimum możliwość niezamierzonego rozcięcia otaczającej tkanki, który zapewnia cięcie i koagulację w jednej operacji oraz który ma prost ą i niezawodną budowę.

Zadanie wynalazku zostało rozwiązane za pomocą elektrochirurgicznego ekstraktora żylnego z sondą i z przyrządem koagulacyjno-tnącym, przy czym przyrząd koagulacyjno-tnący ma co najmniej dwie elektrody i czołowy otwór, przez który jest przeprowadzana sonda, który zgodnie z wynalazkiem charakteryzuje się tym, że przynajmniej jedna z elektrod jest ukształtowana pierścieniowo, przy czym wzdłuż obwodu w strefie czołowego otworu przyrządu koagulacyjno-tnącego są umieszczone w sąsiedztwie przynajmniej dwie z co najmniej dwóch elektrod.

Zaletą takiego ukształtowania jest to, że może być ono realizowane w powiązaniu z powszechnie używanymi ekstraktorami żylnymi. Ponadto korzystne jest to, że powstaje nie krwawiący kanał ekstrakcyjny, a więc nie trzeba koniecznie używać opasek uciskowych. Poza tym dzięki ekstraktorowi według wynalazku unika się w znacznym stopniu urazów otaczającej tkanki. Wynika stąd następna korzyść polegająca na tym, że operacje za pomocą ekstraktora żylnego według wynalazku można przeprowadzać przez cały rok a nie tylko w zimnej porze roku.

Zadanie wynalazku zostało rozwiązane dalej za pomocą elektrochirurgicznego ekstraktora żylnego z sondą i z przyrządem koagulacyjno-tnącym, przy czym przyrząd koagulacyjno-tnący ma co najmniej jedną elektrodę i czołowy otwór, przez który jest przeprowadzana sonda, który zgodnie z wynalazkiem charakteryzuje się tym, że przynajmniej jedna z elektrod jest ukształtowana pierścieniowo, a sonda przynajmniej na części jej długości jest ukształtowana jako elektroda.

Korzystnie, wzdłuż obwodu w strefie czołowego otworu przyrządu koagulacyjno-tnącego jest usytuowana przynajmniej jedna z co najmniej jednej elektrody przyrządu koagulacyjno-tnącego.

PL 202 659 B1

Takie wykonanie ma tę zaletę, że ze względu na przestrzenne oddzielenie elektrod występuje szczególnie małe niebezpieczeństwo zwarcia. Również za pomocą ekstraktora żylnego według wynalazku uzyskuje się nie krwawiący kanał ekstrakcyjny, w związku z czym nie jest konieczne stosowanie opasek uciskowych. Ponadto unika się w znacznym stopniu urazów otaczającej tkanki. Wynika stąd następna korzyść polegająca na tym, że operacje za pomocą ekstraktora żylnego według wynalazku można przeprowadzać przez cały rok, a nie tylko w zimnej porze roku, a także można zapewnić koagulację we wszystkich kierunkach wokół tego czołowego otworu.

W innej odmianie realizacji wynalazku przewidziano, ż e przynajmniej jedna z elektrod jest ukształtowana spiralnie. Takie spiralne ukształtowanie umożliwia kilkakrotne opasanie otworu elektrodą.

W następnym ukształtowaniu wynalazku przewidziano, że przynajmniej jedna z elektrod ma przerwy, przez które mogą być przeprowadzone inne elektrody, co pozwala umieścić elektrody w jednej płaszczyźnie.

W nastę pnym ukształ towaniu wynalazku przewidziano, ż e przynajmniej jedna z elektrod ma palczaste wypusty, dzięki którym może być znacznie powiększona strefa, w której odbywa się koagulacja i cięcie. Pozwala to znacznie zwiększyć niezawodność koagulacji wszystkich odgałęzień żylnych.

Według następnej cechy wynalazku przewidziano, że koniec sondy jest łączony z przyrządem koagulacyjno-tnącym za pomocą umieszczonej na tym przyrządzie obsady albo za pomocą końcówki lub podobnego elementu. Dzięki połączeniu z sondą ekstraktor żylny według wynalazku można wykorzystać tak samo jak powszechnie używany ekstraktor żylny, co zmniejsza niebezpieczeństwo nieprawidłowej obsługi.

Według następnej cechy wynalazku przewidziano, że sonda jest zamocowana do przyrządu koagulacyjno-tnącym, co pozwala w znacznym stopniu wyeliminować błędy w obsłudze.

W następnym ukształtowaniu wynalazku przewidziano, że przyrząd koagulacyjno-tnący ma element przesuwający, w szczególności korpus lub podobny element i że sonda jest ukształtowana jako sonda prowadząca.

Ten element przesuwający umożliwia ruch przyrządu koagulacyjno-tnącego na sondzie, przy czym sonda nie przesuwa się za tym ruchem i służy tylko jako prowadnica. Dzięki temu może najpierw nastąpić wycięcie żyły i koagulacja odgałęzień żylnych i dopiero potem wyciągnięcie żyły. Tak więc przyrząd koagulacyjno-tnący nie musi mieścić żyły, co pozwala zminimalizować wymiary przyrządu koagulacyjno-tnącego.

W rozwinięciu wynalazku przewidziano, że przyrząd koagulacyjno-tnący posiada element napędowy, przy czym może on przemieszczać się samoczynnie wzdłuż sondy. Taki element napędowy eliminuje potrzebę stosowania elementu przesuwającego i ułatwia ruch po krzywiźnie sondy.

W następnym ukształtowaniu wynalazku przewidziano, że przyrząd koagulacyjno-tnący ma co najmniej jedną następną elektrodę, w szczególności co najmniej trzy następne elektrody. Te następne elektrody pozwalają zwiększyć strefę, w której odbywa się cięcie i/albo koagulacja. W ten sposób zwiększa się pewność, że koagulowane są wszystkie odgałęzienia żylne.

W nastę pnej realizacji wynalazku przewidziano, ż e co najmniej jedna nastę pna elektroda jest umieszczona na ściance przyrządu koagulacyjno-tnącego. Umieszczenie przynajmniej jednej następnej elektrody na powierzchni ścianki tego przyrządu powiększa strefę koagulacji po przecięciu odgałęzienia żylnego i daje przez to pewność, że koagulowane są wszystkie odgałęzienia żylne.

W rozwinię ciu wynalazku przewidziano, ż e elektrody są umieszczone w róż nych odstę pach od sąsiednich elektrod. Poprzez zróżnicowanie odstępów umożliwia się uzyskanie różnych stref czynnych między dwiema elektrodami.

W innym ukształtowaniu wynalazku przewidziano, że przynajmniej jedna z elektrod jest połączona z opornikiem, co pozwala uzyskać zróżnicowane strefy czynne.

W nastę pnym ukszta ł towaniu wynalazku przewidziano, ż e przyrzą d koagulacyjno-tnący ma korpus rozciągający się wzdłuż osi podłużnej i że przynajmniej dwie z co najmniej dwóch elektrod są umieszczone na pierwszym czole tego korpusu. Na korpusie tym mogą być umocowane elektrody. Dzięki umieszczeniu elektrod na pierwszym czole zapewnia się to, że odgałęzienia żylne dostają się w strefę czynną elektrod, zanim nastę puje ich oderwanie.

Według następnej cechy wynalazku przewidziano, że przyrząd koagulacyjno-tnący ma dwie elektrody ukształtowane w przybliżeniu pierścieniowo, przy czym osie symetrii tych elektrod przebiegają w przybliżeniu równolegle do siebie i powierzchnie rozpięte na każdej z tych elektrod pierścieniowych, patrząc w kierunku tych osi symetrii, w przybliżeniu pokrywają się ze sobą. W takiej odmianie

PL 202 659 B1 realizacji przyrząd koagulacyjno-tnący ma prostą konstrukcję, przy czym sonda nie musi być ukształtowana jako elektroda.

W dalszym rozwinię ciu wynalazku przewidziano, ż e przynajmniej jedna nast ę pna elektroda ukształtowana jest pierścieniowo, której oś symetrii przebiega w przybliżeniu równolegle do osi symetrii dwóch innych elektrod pierścieniowych, przy czym powierzchnia rozpięta na tej przynajmniej jednej następnej elektrodzie pierścieniowej i powierzchnie rozpięte na dwóch innych elektrodach pierścieniowych, patrząc w kierunku tych osi symetrii, w przybliżeniu pokrywają się ze sobą. Dzięki wykorzystaniu co najmniej trzech elektrod pierścieniowych można zwiększyć niezawodność koagulacji wszystkich odgałęzień żylnych.

Korzystnie, osie symetrii elektrod pierścieniowych przebiegają w przybliżeniu równolegle do osi podłużnej korpusu. Poprzez takie wykonanie można uzyskać osiowo-symetryczne działanie elektrod tak, że w wyniku niezamierzonego obrócenia przyrządu koagulacyjno-tnącego nie zmienia się jego działanie.

Korzystnie, elektrody pierścieniowe są usytuowane w jednej i tej samej płaszczyźnie przebiegającej w przybliżeniu normalnie do osi podłużnej korpusu. Taka odmiana realizacji umożliwia w szczególności poprawienie skuteczności cięcia przyrządu koagulacyjno-tnącego, w związku z czym przy koagulacji i cięciu potrzebna jest bardzo mała siła.

Według następnej cechy wynalazku przewidziano, że korpus ogranicza w przybliżeniu cylindryczną przestrzeń, dzięki czemu korzystnie przyrząd koagulacyjno-tnący może przylegać ściśle do żyły. Ponadto drugie czoło korpusu może być przyłożone do końcówki powszechnie używanego ekstraktora żylnego i w ten sposób może być z nim przeciągane przez żyłę, przy czym przyrząd koagulacyjno-tnący odcina odgałęzienia żylne.

Dalej zgodnie z wynalazkiem przewidziano, że korpus jest ukształtowany z co najmniej jednym mostkiem rozpościerającym się w kierunku osi podłużnej korpusu. Mostek ten umożliwia dostateczne rozciągnięcie żyły, która wybrzusza się w strefie korpusu pod naciągiem, dzięki czemu nie ma czopowania korpusu i przyrząd koagulacyjno-tnący może mieć małą długość.

Korzystnie, korpus w strefie jego drugiego czoła ma obsadę mieszczącą i ustalającą koniec sondy. Tak więc, ekstraktor żylny nie musi mieć własnej końcówki. Ponadto zaletą takiego ukształtowania jest to, że wykluczone jest użycie przyrządu koagulacyjno-tnącego w niewłaściwym kierunku, dzięki czemu zredukowane jest niebezpieczeństwo błędu w obsłudze.

Według następnej odmiany realizacji wynalazku przewidziano, że korpus na swoim drugim czole ma obsadę mieszczącą i ustalającą koniec sondy. Dzięki ukształtowaniu obsady na drugiej stronie czołowej można zmniejszyć długość konstrukcyjną przyrządu koagulacyjno-tnącego.

W następnym ukształ towaniu wynalazku przewidziano, ż e obsada ta umoż liwia połączenie kształtowe między końcem sondy i korpusem. Taki sposób połączenia gwarantuje, że nie nastąpi mimowolne rozłączenie tego połączenia.

W rozwinię ciu wynalazku przewidziano, ż e obsada posiada usytuowaną na ś ciance bocznej korpusu szczelinę umożliwiającą włożenie sondy oraz wnękę mieszczącą koniec sondy, przy czym wnęka korpusu ma zwężenie po stronie pierwszego czoła korpusu. Takie wykonanie umożliwia proste i niezawodne połączenie między sondą i korpusem.

Według następnej odmiany realizacji wynalazku przewidziano, że wnęka ta po stronie pierwszego czoła korpusu ma przedłużenie, które umożliwia poprawę trwałości połączenia.

Według kolejnej cechy wynalazku przewidziano, że łączące elektrody ze źródłem prądu przewody elektryczne są wyprowadzone centrycznie z korpusu na jego drugim czole. Dzięki takiemu wykonaniu przyrząd koagulacyjno-tnący może być poruszany za pośrednictwem przewodów elektrycznych bez momentu przechylającego.

Zgodnie z wynalazkiem przewidziano dalej, że obsada ma dwa styki połączone elektrycznie z elektrodami i ż e przewody elektryczne łączące elektrody ze źródłem prądu są prowadzone wewnątrz sondy i są połączone z następnymi stykami usytuowanymi na końcu sondy, przy czym połączenie elektryczne między elektrodami pierścieniowymi i źródłem prądu przy umieszczaniu i ustalaniu sondy w obsadzie jest realizowane poprzez styki i nastę pne styki. Tak wię c, nie trzeba przewidywać wł asnych kabli do połączenia elektrod ze źródłem prądu, ponieważ połączenie jest wykonane przez sondę. W rozwinięciu wynalazku przewidziano, że na przyrządzie koagulacyjno-tnącym jest umieszczony dren. W ten sposób podczas operacji ekstrakcji można wprowadzić dren do kanału ekstrakcyjnego.

W związku z tym według wynalazku przewidziano, że na przeciwległej do otworu stronie czołowej przyrządu koagulacyjno-tnącego jest usytuowany element mocujący dren. W przypadku wykorzyPL 202 659 B1 stania ekstraktora żylnego według wynalazku do dwóch odcinków żylnych można odciąć dren znajdujący się w kanale ekstrakcyjnym za pierwszym odcinkiem żylnym oraz zamocować znów na przyrządzie koagulacyjno-tnącym następny dren.

W innej odmianie realizacji wynalazku przewidziano rozcinak wzdłuż ny, który umożliwia prowadzenie ekstraktora żylnego według wynalazku wokół żyły, przy czym żyła jest usuwana z kanału ekstrakcyjnego dopiero po ekstrakcji. Jest to korzystne, gdyż żyła podczas ekstrakcji pozostaje w stanie rozciągniętym.

Korzystnie, rozcinak wzdłużny posiada elektrodę tnącą do cięcia jednobiegunowego, elektrodę tnącą do cięcia dwubiegunowego albo ostrze mechaniczne. W każdej z tych trzech odmian wykonania zapewnione jest dobre rozcięcie żyły w kierunku wzdłużnym.

Korzystnie dalej, rozcinak wzdłużny jest połączony z przyrządem koagulacyjno-tnącym i że ewentualnie elektroda tnąca jest połączona z przewodami elektrycznymi albo z następnym przewodem elektrycznym. Dzięki temu można w prosty sposób wytworzyć rozcinak wzdłużny.

Według następnej cechy wynalazku rozcinak wzdłużny jest połączony zatrzaskowo z sondą, w szczególnoś ci z rowkiem lub podobnym elementem sondy. Taka odmiana wykonania zapewnia właściwe rozcinanie żyły w kierunku wzdłużnym.

W następnym ukształtowaniu wynalazku przewidziano, że rozcinak wzdłużny jest ustalony w obsadzie i posiada następną obsadę mieszczącą i ustalającą koniec sondy. Takie ukształtowanie umożliwia modułową budowę przyrządu koagulacyjno-tnącego i rozcinaka wzdłużnego.

W rozwinięciu wynalazku przewidziano, ż e w obrę bie przynajmniej jeden z elektrod jest przewidziany co najmniej jeden otwór wylotowy na gaz jonizujący, w szczególności argon. Gaz jonizujący powoduje koagulację już przed elektrodami, przy czym zmniejsza się niebezpieczeństwo przywierania zakrzepów do jednej z elektrod i ich odrywania podczas ruchu ekstraktora żylnego. Gaz jonizujący jest doprowadzany przewodem gazowym.

W związku z tym korzystnie, przynajmniej jeden otwór wylotowy jest połączony z przyłączem gazowym na drugim czole korpusu. Przy tym przewód gazowy i przewody elektryczne mogą być prowadzone równolegle i ewentualnie we wspólnej rurce elastycznej.

W dalszym ukształtowaniu wynalazku przewidziano przynajmniej jeden otwór odsysający, który umożliwia odsysanie powstającego podczas koagulacji dymu i jego odprowadzanie przewodem odciągającym.

W tym kontekś cie w rozwinięciu wynalazku przewidziano umieszczenie przynajmniej jednego otworu odsysającego w obsadzie. Dzięki takiemu ukształtowaniu otwór odsysający może być ukształtowany niezależnie od przyrządu koagulacyjno-tnącego, przy czym może być zapewnione dobre odsysanie.

Zgodnie z wynalazkiem, korzystnie, przynajmniej jeden otwór odsysający jest połączony z przyłączem odsysania na drugim czole korpusu. Dzięki temu przewody elektryczne, przewód odciągający i ewentualnie przewód gazowy są prowadzone równolegle i mogą być ewentualnie umieszczone we wspólnej rurce elastycznej.

Wreszcie według wynalazku przewidziano, że w strefie elektrod jest umieszczony pierścieniowy rezonator ultradźwiękowy. Przy tym taki rezonator może być ukształtowany jako przyrząd tnący, a elektrody stanowią przyrząd koagulujący, w związku z czym rozdzielone jest cięcie od koagulacji, co umożliwia w prosty sposób niezależne nastawienie i regulację tych operacji.

Wynalazek w przykładach wykonania został przedstawiony na rysunku, na którym:

fig. 1a ukazuje w przekroju żyłę z odgałęzieniami bocznymi w tkance łącznej;

fig. 1b - odciętą żyłę według fig. la z przeprowadzoną sondą oraz końcówką i uchwytem;

fig. 1c - żyłę według fig. la z wybrzuszeniami powstającymi podczas ekstrakcji;

fig. 2a - żyłę w tkance łącznej z nasadzonymi elektrodami;

fig. 2b - usytuowanie elektrod względem żyły;

fig. 3a - usytuowanie elektrod w dwóch różnych płaszczyznach, w widoku z boku;

fig. 3b - następne usytuowanie elektrod w dwóch różnych płaszczyznach, w widoku z boku;

fig. 3c - usytuowanie elektrod w tej samej płaszczyźnie, w widoku z boku;

fig. 3d - następne możliwe usytuowanie elektrod, w widoku z przodu;

fig. 4a - przyrząd koagulacyjno-tnący ekstraktora żylnego według wynalazku, w widoku z boku;

fig. 4b - ekstraktor żylny według wynalazku, przy czym przyrząd koagulacyjno-tnący ma cylindryczny korpus, w widoku z boku;

PL 202 659 B1 fig. 4c - ekstraktor żylny według wynalazku, przy czym przyrząd koagulacyjno-tnący ma dwa mostki, w widoku z boku;

fig. 4d - ekstraktor żylny według wynalazku, przy czym przyrząd koagulacyjno-tnący ma dwa mostki i obsadę, w widoku z boku;

fig. 4e - przekrój obsady przyrządu koagulacyjno-tnącego i sondy według fig. 4d;

fig. 4f - ekstraktor żylny według wynalazku, przy czym przyrząd koagulacyjno-tnący ma obsadę ze stykami i w sondzie są prowadzone przewody elektryczne, a także uchwyt wyposażony w styki, w przekroju;

fig. 4g - ekstraktor żylny według wynalazku, przy czym przyrząd koagulacyjno-tnący ma element przesuwający;

fig. 4h - ekstraktor żylny według wynalazku, przy czym przyrząd koagulacyjno-tnący ma element napędowy;

fig. 4i - ekstraktor żylny według wynalazku, przy czym przyrząd koagulacyjno-tnący ma element przesuwający a sonda jest ukształtowana jako elektroda;

fig. 4j - ekstraktor żylny według wynalazku, przy czym sonda jest ukształtowana jako elektroda; fig. 4k - ekstraktor żylny według wynalazku, przy czym przyrząd koagulacyjno-tnący ma element napędowy, a sonda jest ukształtowana jako elektroda; fig. 5a - następny przyrząd koagulacyjno-tnący ekstraktora żylnego według wynalazku, częściowo w przekroju;

fig. 5b - widziany z boku przyrząd koagulacyjno-tnący według fig. 5a, w przekroju;

fig. 5c - widziany z góry przyrząd koagulacyjno-tnący według fig. 5a;

fig. 5d - widziany z przodu przyrząd koagulacyjno-tnący według fig. 5a;

fig. 5e - widok z boku przyrządu koagulacyjno-tnącego w następnej odmianie realizacji z rozcinakiem wzdłużnym, w przekroju;

fig. 5f - widok z boku przyrządu koagulacyjno-tnącego w następnej odmianie realizacji z rozcinakiem wzdłużnym i następną obsadą, w przekroju;

fig. 6a - zgodne z wynalazkiem ukształtowanie elektrod z odcinkowymi przerwami;

fig. 6b - inne zgodne z wynalazkiem ukształtowanie elektrod, które mają kształt spiralny;

fig. 6c - inne zgodne z wynalazkiem ukształtowanie elektrod, które mają palczaste wypusty;

fig. 7 - perspektywiczny widok zgodnego z wynalazkiem ekstraktora żylnego w następnej odmianie realizacji z otworami wylotowymi;

fig. 8 - perspektywiczny widok zgodnego z wynalazkiem ekstraktora żylnego w innej odmianie realizacji z otworami odsysającymi;

fig. 9a - perspektywiczny widok zgodnego z wynalazkiem ekstraktora żylnego w następnej odmianie realizacji z otworami wylotowymi i otworami odsysającymi;

fig. 9b - widok z boku ekstraktora żylnego według fig. 9a;

fig. 9c - widok z góry ekstraktora żylnego według fig. 9a;

fig. 9d - przekrój wzdłuż linii A-A na fig. 9b; fig. 9e - przekrój wzdłuż linii B-B na fig. 9c; i fig. 10 - perspektywiczny widok zgodnego z wynalazkiem ekstraktora żylnego w innej odmianie realizacji z rezonatorem ultradźwiękowym i otworami odsysającymi.

Niniejszy wynalazek wiąże się z technikami stosowanymi w elektrochirurgii lub też chirurgii wielkiej częstotliwości i w szczególności z koagulacją lub też cięciem biologicznego materiału lub tkanki za pomocą prądu wysokiej częstotliwości płynącego przez tkankę. Skutkiem działania prądów niskiej częstotliwości na materiał biologiczny jest efekt elektrolityczny i zjawisko Faradaya. Jednak oba te zjawiska nie są pożądane w elektrochirurgii, ponieważ mogą one powodować po pierwsze uszkodzenia elektrolityczne i po drugie mogą doprowadzać do mimowolnych skurczów mięśniowych. Z tego powodu w elektrochirurgii wykorzystuje się wyłącznie prądy wysokiej częstotliwości w zakresie około 300 kHz. Przy takiej częstotliwości nie ma przesunięcia jonów w tkance i nie występują skurcze mięśniowe. Uzyskuje się nagrzanie tkanki w wyniku efektu termicznego, który może być wykorzystany do koagulacji lub do przecinania tkanki.

Podczas koagulacji, gdy tkanka jest nagrzewana do około 100°C, paruje płyn wewnątrz- i pozakomórkowy. Następuje więc kurczenie się tkanki, przy czym pozostaje nie naruszona błona komórkowa. Dzięki temu tamowane jest skutecznie krwawienie. Podczas przecinania tkanka jest nagrzewana gwałtownie do temperatury powyżej 100°C tak, że następuje nagłe rozerwanie błony komórkowej, co umożliwia wykonanie dokładnych cięć w tkance.

PL 202 659 B1

Z uformowania elektrod połączonych ze ź ródł em prą du o wysokiej czę stotliwoś ci wynikają w zasadzie dwie techniki elektrochirurgii. W przypadku techniki jednobiegunowej tak zwana neutralna elektroda o dużej powierzchni jest umieszczana na ciele pacjenta. Wielkość tej elektrody powoduje to, że w tej strefie występują małe gęstości prądu, a więc nagrzewanie jest nieznaczne lub też pomijalnie małe. Nagrzewana jest strefa aktywnej, ostrzowej elektrody, która wywołuje w tkance prąd o znacznej gęstości. W przypadku techniki dwubiegunowej obie elektrody są bardzo zbliżone do siebie i są zespolone w miarę możliwości w jednym przyrządzie. Przy tym prąd płynie tylko w ściśle określonej strefie tkanki między dwiema elektrodami. Ekstraktor żylny według wynalazku opiera się na dwubiegunowej technice koagulacji lub cięcia materiału organicznego.

W przypadku schorzeń naczyniowych lub żylnych czę sto konieczne jest usunięcie określonego odcinka 102 żyły 100 (fig. 1a-1c). W tym celu nacinana jest tkanka łączna 105 na odcinku 102 między górną, to znaczy bliską serca strefą 103 i dolną, to znaczy oddaloną od serca strefą 104, przecinana jest żyła 100 i uwalniane są oba końce usuwanego odcinka 102 żyły 100.

W następnej fazie w usuwany odcinek 102 żyły 100 jest wprowadzana sonda 110 ekstraktora żylnego. Na sondzie 110 w dolnym obszarze w strefie 103 jest usytuowana końcówka 111, która zapobiega zsunięciu się żyły 100 z sondy 110. Następnie sonda 110 za pomocą umieszczonego na jej górnym końcu uchwytu 112 jest przeciągana przez tkankę łączną 105 zabierając usuwany odcinek 102 i jest wyciągana w górnej strefie 104 w kierunku zaznaczonym strzałką 113.

Przy tym, jak widać na fig. 1c, w strefie 114 poprzedzającej końcówkę 111 dochodzi do wybrzuszenia żyły 100 lub też do utworzenia pogrubionego fałdu na ściance żyły. Wadą tej metody jest to, że podczas tej operacji następuje odrywanie żylnych odgałęzień 101 uchodzących do żyły 100. Wywołuje to znaczne krwawienie i wydłuża pobyt w szpitalu, przy czym potrzebne jest odpowiednie obandażowanie i unieruchomienie części ciała poddanej operacji. Wadę tę pozwala wyeliminować ekstraktor żylny według wynalazku. Uzyskuje się to dzięki temu, że żylne odgałęzienia 101 nie są wyrywane z żyłą 100 z tkanki łącznej 105 lub też nie są odrywane przy wyciąganiu odcinka żyły 102, lecz uprzednio są zamykane za pomocą zaproponowanego przyrządu i są oddzielane od żyły 100.

Odbywa się to poprzez opisaną wyżej koagulację elektrochirurgiczną albo przecinanie żylnych odgałęzień 101 w obrębie ich ujścia do żyły 100.

W tym celu ekstraktor żylny według wynalazku posiada przyrząd koagulacyjno-tnący 1, który w pierwszej odmianie realizacji ekstraktora według wynalazku jest ukształtowany z co najmniej dwiema elektrodami 3, 4, 5, które mogą mieć kształt w przybliżeniu pierścieniowy. W innej odmianie realizacji ekstraktora żylnego według wynalazku sonda 110 jest ukształtowana jako elektroda 3, 4, 5, a przyrząd koagulacyjno-tnący 1 jest ukształtowany z co najmniej jedną elektrodą 3, 4, 5, przy czym ekstraktor żylny według wynalazku ma znów przynajmniej dwie elektrody 3, 4, 5.

Dzięki pierścieniowemu wykonaniu elektrod 3, 4, 5 mogą być one nasadzane na żyłę 100. Tworzy się przez to na ogół pierścieniowa, zawierająca żyłę 100 strefa, zwana dalej strefą czynną 6, w której otaczający żyłę 100 materiał biologiczny może być koagulowany lub przecinany. Tak więc, boczne odgałęzienia 101 mogą być odcinane od żyły 100 w strefie ich ujścia do żyły 100 (fig. 2). Przy tym po pierwsze istnieje możliwość bezpośredniego przecięcia odgałęzień żylnych 101, a po drugie wywoływana jest dostateczna koagulacja odgałęzień żylnych 101. Następuje zamknięcie tych odgałęzień i ich czyste oddzielenie w koagulowanym miejscu przy późniejszym wyciąganiu usuwanego odcinka 102 żyły 100, przy czym nie ma większego krwawienia.

Optymalny promień elektrod 3, 4, 5 zależy od warunków fizjologicznych, czyli od średnicy żyły 100. Z drugiej strony trzeba zachować możliwie małą średnicę elektrod 3, 4, 5, żeby uszkodzić jak najmniej tkanki łącznej 105. Z tego punktu widzenia w procesie ekstrakcji żył szczególnie celowe jest pierścieniowe ukształtowanie elektrod 3, 4, 5, ponieważ elektrody 3, 4, 5 mogą wtedy przylegać ściśle do żyły 100. Ale można też wyobrazić sobie inne ukształtowania elektrod 3, 4, 5, na przykład w postaci zamkniętych pętli o prostokątnym zarysie i tak dalej. Również takie elektrody 3, 4, 5 traktowane są w myśl wynalazku jako w przybliżeniu pierścieniowe elektrody 3, 4, 5.

Mając na uwadze nasadzanie pierścieniowych w przybliżeniu elektrod 3, 4, 5 na żyłę 100 umieszcza się te elektrody tak, aby osie symetrii 3/, 4 5 elektrod 3, 4, 5 przebiegały w przybliżeniu równolegle do linii osiowej 100' żyły 100 (fig. 2b). Tak więc osie symetrii 3/, 4', 5 elektrod 3, 4, 5 przebiegają także w przybliżeniu równolegle do siebie. Ponadto powierzchnie rozpięte na każdej z elektrod 3, 4, 5 pokrywają się ze sobą, gdy obserwuje się je w kierunku przebiegu osi symetrii 3/, 4 5 . To pokrycie może być pełne lub tylko częściowe, zależnie od wykonania poszczególnych elektrod 3, 4, 5.

PL 202 659 B1

Oczywiście dotyczy to również elektrod 3, 4, 5, w których nie można wyznaczyć dokładnej osi symetrii 3', 4', θ', a więc które mają na przykład wgłębienia lub podobne odkształcenia.

Jednak w każdym przypadku można usytuować celowo pierścieniowe w przybliżeniu elektrody 3, 4, 5 według układu naszkicowanego na fig. 2b.

Dokładne usytuowanie elektrod 3, 4, 5 wpływa na położenie i wielkość strefy czynnej 6, to znaczy tej strefy, w której występują najsilniejsze zjawiska termiczne w 3, 4, 5.

Oczywiście kształt i struktura strefy czynnej 6 zależą też od innych czynników, zwłaszcza od zastosowanego natężenia prądu i napięcia. Poprzez dobór napięć wyjściowych można zastosować różne metody koagulacji, jak koagulacja typu soft, forced i spray.

Na figurach 3a do 3d przedstawiono kilka możliwych korzystnych układów elektrod 3, 4, 5, jak też powstające w tych układach strefy czynne 6, przy czym każdą z tych stref czynnych 6 zaznaczono linią kreskową. Linie te są liniami przecięcia skrajnej powierzchni trójwymiarowej, w przybliżeniu pierścieniowej strefy czynnej 6 z płaszczyzną rysunku, która jest oznaczona jako płaszczyzna 6/. Jednak w każdym przypadku strefa czynna 6 wyznaczona przez pierścieniowe elektrody 3, 4, 5 jest trójwymiarowym, w przybliżeniu pierścieniowym obszarem. Ogólnie mówiąc strefę czynną 6 można określić jako torus o kołowym lub eliptycznym lub też prostokątnym zarysie.

Figura 3a ukazuje układ, w którym dwie elektrody 3, 4 leżą w dwóch różnych płaszczyznach oddalonych od siebie i w przybliżeniu równoległych do siebie. Powstaje tu strefa czynna 6 dla dwubiegunowej koagulacji lub cięcia, która jest położona między dwiema elektrodami 3, 4, jak to widać na rysunku. W układzie tym podczas ruchu obu elektrod 3, 4 w kierunku wyciągania oznaczonym strzałką 113 odgałęzienie żylne 101 jest najpierw rozpoznawane przez elektrodę 4. Dopiero przy dalszym wyciąganiu odgałęzienie 101 jest przeginane do strefy czynnej 6 i następuje tu koagulacja lub przecinanie. W tym przypadku celowe jest użycie osłonki 115, która zapobiega przecięciu samej żyły 100.

Na figurze 3b ukazano układ z dwiema elektrodami 3, 4, 5 o różnej średnicy, które są znów położone w dwóch odsuniętych od siebie płaszczyznach. Zaznaczona szkicowo strefa czynna 6 powoduje już wcześniej, to znaczy przy mniejszym naciągu, cięcie lub też koagulację odgałęzień żylnych 101. Również tu może być przewidziana osłonka 115.

W układzie naszkicowanym na fig. 3c dwie elektrody 3, 4 są położone w tej samej płaszczyźnie. W efekcie powstaje strefa czynna 6, która rozpościera się nieznacznie poza pole ograniczone wewnętrzną elektrodą 4 i zewnętrzną elektrodą 3. Tak więc, sama żyła 100 nie leży w strefie czynnej 6. Podczas ruchu w kierunku wyciągania 113 odgałęzienia żylne 101 są przecinane już przed, a zwłaszcza przy zetknięciu z jedną z dwóch elektrod 3, 4. Ułatwia to przecinania w przód, gdyż strefa czynna leży w kierunku wyciągania 113. Osłonka 115 nie jest tu potrzebna, jednak przez przytrzymanie obu elektrod 3, 4 zapewnia się to, że również wewnętrzna elektroda 4 nie dochodzi zbyt blisko do żyły 100.

Oczywiście możliwe są też inne układy elektrod 3, 4, 5. Przykładowo fig. 3d ukazuje układ, w którym strefa czynna 6 jest ograniczona do miejsca, w którym dwie elektrody 3, 4 są najbardziej zbliżone do siebie. Jest to korzystne rozwiązanie na przykład w przypadku bardzo selektywnych przyrządów, gdy chirurg obracając przyrząd koagulacyjno-tnący 1 może dokładnie wyznaczyć miejsce koagulacji. W innych układach oprócz dwóch elektrod 3, 4 mogą być przewidziane także następne elektrody 5, co umożliwia zmianę, w szczególności powiększenie strefy koagulacji. W przedstawionym przyrządzie koagulacyjno-tnącym 1 elektrody 3, 4, 5 mogą wspierać się na wydłużonym korpusie 2.

Figury 4a do 4k przedstawiają korzystne odmiany realizacji ekstraktora żylnego według wynalazku. Elektrody 3, 4, 5 mogą być umieszczone na pierwszym czole 2a korpusu 2 tak, że osie symetrii 3/, 4 elektrod 3, 4, 5 przebiegają w przybliżeniu równolegle do osi podłużnej 2' korpusu 2. Takie rozmieszczenie zapewnia to, że gdy korpus 2 przemieszcza się w przedstawiony sposób lub też w kierunku wyciągania 113 wzdłuż żyły 100 lub też jej linii środkowej 100', to elektrody 3, 4, 5 są ukierunkowane względem żyły 100 w opisany wyżej sposób (w szczególności fig. 3a-3d).

Naszkicowany na fig. 4a korpus 2 jest ukształtowany w postaci ramienia z chwytem 7. W ukazanym wykonaniu elektrody 3, 4, 5, analogicznie jak w układzie na fig. 3c, są położone w jednej i tej samej płaszczyźnie przebiegającej w przybliżeniu normalnie do osi podłużnej 2 korpusu 2. Ale możliwe są też układy elektrod 3, 4, 5 według fig. 3a, 3b, 3c, 3d lub tym podobnych.

Elektrody 3, 4, 5 są połączone przewodami elektrycznymi 3a, 4a ze źródłem prądu 37, które jest ukazane na przykład na fig. 4f.

Naszkicowany na fig. 4b korpus 2 ma w przybliżeniu kształt cylindryczny. Na pierwszym czole 2a korpusu 2 są umieszczone pierścieniowe elektrody 3, 4, 5, które także są połączone przewodami

PL 202 659 B1 elektrycznymi 3a, 4a ze źródłem prądu 37. Również tu osie symetrii 3', 4' elektrod 3, 4, 5 przebiegają w przybliżeniu równolegle do osi podłużnej 2' korpusu 2.

Cylindryczne ukształtowanie umożliwia nasadzenie przyrządu koagulacyjno-tnącego 1 na żyłę 100. Cylindryczny kształt ukazanego na fig. 4b korpusu 2 umożliwia także prowadzenie przyrządu koagulacyjno-tnącego 1 wzdłuż żyły 100.

Jednocześnie korpus 2 na jego drugim czole 2b jest ukształtowany tak, że może być nałożony na końcówkę 111 używanego powszechnie ekstraktora żylnego. Tak więc, podczas ekstrakcji żyły po nasadzeniu zgodnego z wynalazkiem przyrządu koagulacyjno-tnącego 1 na uwolniony koniec usuwanego odcinka 102 żyły 100 w strefie 103 (por. fig. 1b) i po wprowadzeniu sondy 110 w żyłę 100 umieszcza się w znany sposób końcówkę 111 na sondzie 110 i wyciąga się żyłę w kierunku wyciągania 113.

Jednak podczas tej operacji, inaczej niż w znanym sposobie, zgodny z wynalazkiem przyrząd koagulacyjno-tnący 1 odcina lub też koaguluje wszystkie odgałęzienia żylne 101 zanim nastąpi ich oderwanie z opisanymi wyżej konsekwencjami. W opisanym wykonaniu szczególnie korzystna jest ta okoliczność, że przyrząd koagulacyjno-tnący 1 można wykorzystać z powszechnie używanymi ekstraktorami żylnymi.

Figura 4c przedstawia następną odmianę realizacji, w której korpus 2 jest utworzony tylko z dwóch listewek 20a, 20b i czołowych pierścieni 21a, 21b. Celowo przewody elektryczne 3a, 4a są prowadzone na listewkach 20a, 20b. Oczywiście możliwe jest też wykonanie z tylko jedną listewką 20a. Dzięki takiemu ukształtowaniu korpusu 2 uzyskuje się to, że naciągnięta na korpus 2 cylindryczna w przybliżeniu osłonka, inaczej niż w wykonaniu ukazanym na fig. 3b, jest prawie całkowicie przenikalna.

Jest to korzystne przy ekstrakcji żyły, w szczególności w związku z opisanym wcześniej fałdowaniem ścianki żyły. Przy wyciąganiu żyły 100 z tkanki łącznej 105 następuje zwykle wybrzuszenie żyły 100 w strefie 114 poprzedzającej końcówkę 111. W odmianie realizacji ukazanej na fig. 4c istnieje możliwość dostatecznego rozszerzenia żyły 100 w przestrzeni cylindrycznej ograniczonej korpusem 2. Dzięki temu można przewidzieć o wiele krótszy korpus 2 niż w wykonaniu z zamkniętym cylindrem, przy czym wybrzuszenie żyły 100 nie powoduje zaczopowania korpusu 2. Również tu mogą być wykorzystane powszechnie używane ekstraktory żylne.

Oczywiście możliwe są też ukształtowania pośrednie między konstrukcjami przedstawionymi na fig. 4b i 4c. Na przykład może być przewidziana tylko jedna większa wnęka w cylindrycznym płaszczu korpusu 2. W ten sposób można zoptymalizować przyrząd koagulacyjno-tnący 1 z punktu widzenia jego długości i sztywności. Niezbędnym warunkiem wykorzystania przyrządu koagulacyjno-tnącego 1 do ekstrakcji żyły jest tylko to, żeby wybrzuszenie żyły 100 w strefie 114 nie rozpościerało się przed elektrodami 3, 4, 5 w kierunku wyciągania 113. W takim przypadku odgałęzienia żylne 101 mogłyby nie być prawidłowo koagulowane lub przecinane.

W odwzorowaniu na fig. 4d na drugim czole 2b korpusu 2 jest umieszczona obsada 8, która służy do pomieszczenia i ustalenia końca 110a sondy 110. Tak więc, w tym wykonaniu końcówka 111 jest zespolona z korpusem 2, co ułatwia nieco manipulacje, gdyż nie trzeba zakładać własnej końcówki 111. Po wprowadzeniu sondy 110 w uwolnioną żyłę 100 nasadza się tylko zgodny z wynalazkiem przyrząd koagulacyjno-tnący 1 na żyłę 100 i koniec 110a sondy 110 mocuje się na korpusie 2 lub też w obsadzie 8.

W tym celu obsada 8 jest korzystnie ukształtowana podobnie jak znane końcówki 111 używanych powszechnie ekstraktorów żylnych. W szczególności ma ona szczelinę 8a, przez którą można włożyć sondę 110, a poza tym wnękę 8b mieszczącą koniec 110a sondy 110 oraz zwężenie 8c, które blokuje przejście końca 110a (fig. 4e).

W ukazanej na fig. 4f odmianie realizacji, elektrody 3, 4, 5 są połączone poprzez sondę 110 ze źródłem prądu 37. Dlatego nie jest konieczny własny kabel, który trzeba przeprowadzić przez żyłę 100 przed jej ekstrakcją albo wyciągać przez tkankę łączną 105 przy wyrywaniu żyły 100.

Można przy tym przewidzieć, że obsada 8 ma dwa styki 9a, 9b, które są połączone elektrycznie z elektrodami 3, 4, 5. Ponadto jest przewidziana specjalna sonda 110', w której zatopione są dwa przewody elektryczne 3a i 4a. Sonda 110' na swoim końcu 110a' ma również dwa styki 10a, 10b. Po przeprowadzeniu sondy 110' przez żyłę 100 następuje połączenie przyrządu koagulacyjno-tnącego 1 z końcem 110a' sondy 110' podobnie jak w wykonaniu przedstawionym na fig. 4d. Jednak tu powstaje połączenie między stykami 9a, 9b i 10a, 10b, a więc pierścieniowe elektrody 3, 4, 5 są łączone poprzez sondę 110' ze źródłem prądu 37.

PL 202 659 B1

Korzystnie sonda 110' jest wyposażona na obu końcach 110a', 110b' w elektrody 10a, 10b i ponadto jest przewidziany własny uchwyt 112', który tworzy w analogiczny sposób połączenie elektryczne z przewodami elektrycznymi 3a, 4a. Uchwyt 112' w tym przypadku ma również elektrody, które są podłączone przewodami prowadzącymi do źródła prądu 37. W tym ostatnio opisanym wykonaniu ekstrakcja żylna jest szczególnie prosta. Po przeprowadzeniu sondy 110' przez żyłę 100 i po założeniu przyrządu koagulacyjno-tnącego 1 oraz połączonego ze źródłem prądu 37 uchwytu 112' na oba końce 110a' i 110b' sondy 110' elektrody 3, 4, 5 są połączone poprzez uchwyt 112' i sondę 110' ze źródłem prądu 37. Tak więc, można wyciągać żyłę 100, przy czym elektrody 3, 4, 5 przecinają z dużą pewnością wszystkie odgałęzienia żylne 101.

Zgodny z wynalazkiem ekstraktor żylny według fig. 4g odpowiada temu z fig. 4a, przy czym celem prowadzenia przyrządu koagulacyjno-tnącego 1 wprowadzono sondę 110 przed ekstrakcją do żyły 100. Dzięki temu można zapobiec przecięciu żyły 100 tak, że ekstraktor żylny według fig. 4g zawiera także sondę. Prowadzenie przyrządu koagulacyjno-tnącego 1 wokół żyły zapewnia pierścień prowadzący 2d.

Na figurze 4h przedstawiono zgodny z wynalazkiem ekstraktor żylny, który ma element napędowy 22, w szczególności kółka 22 lub tym podobne elementy. Dzięki elementowi napędowemu 22 przyrząd koagulacyjno-tnący 1 może przemieszczać się wzdłuż sondy 110 i w ten sposób żyła 100 jest odcinana od tkanki łącznej 105 i odgałęzień żylnych 101. W tej odmianie realizacji nie są potrzebne dodatkowe elementy przesuwające i/albo pociągowe.

Zaletą zgodnych z wynalazkiem ekstraktorów żylnych według fig. 4g i 4h jest to, że żyła 100 może być odcinana w pierwszej fazie operacji od tkanki łącznej 105 i odgałęzień żylnych 101 i dopiero w drugiej fazie następuje usunięcie żyły 100. Dzięki temu przyrząd koagulacyjno-tnący 1 nie musi mieć stref mieszczących już wyciętą żyłę 100, ponieważ pozostaje ona w ciele. Pozwala to zminimalizować konstrukcję ekstraktora żylnego według wynalazku.

W przypadku zgodnych z wynalazkiem ekstraktorów żylnych według fig. 4i do 4k sonda 110 jest ukształtowana każdorazowo jako elektroda 4. Dlatego do osiągnięcia efektu cięcia i koagulacji wystarczy już jedna elektroda 3 na przyrządzie koagulacyjno-tnącym 1. Pierścieniowe w przybliżeniu ukształtowanie elektrody 3 na przyrządzie koagulacyjno-tnącym 1 zapewnia możliwość cięcia i koagulacji we wszystkich kierunkach. Celem poprawienia właściwości przyrządu koagulacyjno-tnącego 1 można też przewidzieć następne elektrody 5 w odmianach realizacji według fig. 4i do 4k.

W odmianach realizacji, w których sonda 110, 110', 110 podczas ekstrakcji przesuwa się wraz z przyrządem koagulacyjno-tnącym 1, sonda ta może być połączona w jedną część z przyrządem koagulacyjno-tnącym 1.

Okazało się, że podczas operacji trzeba często nieco wycofać ekstraktor żylny. Można to wykonać pociągając za połączone z elektrodami 3, 4, 5 przewody elektryczne 3a, 4a lub też za opasujący je kabel, gdy przewody 3a, 4a lub kabel są wyprowadzone na drugim czole 2b korpusu 2. Gdy kabel jest zamocowany mimośrodowo na korpusie 2, to może on spowodować skręcenie przyrządu koagulacyjno-tnącego 1 w kanale. Dlatego przewody 3a, 4a w następnej korzystnej odmianie wykonania ukazanej szkicowo na fig. 5a do 5d są wyprowadzane centrycznie z drugiej powierzchni czołowej 2b korpusu 2.

Naszkicowany na fig. 5a do 5d przyrząd koagulacyjno-tnący 1 w strefie pierwszego czoła 2a korpusu 2 ma kilka następnych elektrod 5, które pokrywają się w przybliżeniu z elektrodami 3, 4. W szczególności ich osie symetrii 5 przebiegają w przybliżeniu równolegle do osi symetrii 3/, 4 innych elektrod 3, 4. Przy tym powierzchnie wyznaczone przez elektrody 3, 4, 5 w przybliżeniu zachodzą na siebie, patrząc w kierunku osi symetrii 3/, 4, 5\

Jak widać na rysunku, następne elektrody 5 mogą być umieszczone na zewnętrznej powierzchni ścianki 2c korpusu 2 lub też na wewnętrznej powierzchni ścianki. Oczywiście można też przewidzieć następne elektrody bezpośrednio na pierwszym czole 2a korpusu 2.

Dzięki wykorzystaniu wielu elektrod 3, 4, 5 powstaje kilka stref czynnych, w których odcięte odgałęzienia żylne mogą być dodatkowo koagulowane. Sprzyja to zwłaszcza zatamowaniu krwawienia, ponieważ poprzez powtórną koagulację odciętego, otwartego końca odgałęzienia żylnego można lepiej powstrzymać krwawienie. Jest to często niezbędne w przypadku bardzo grubych lub też bardzo cienkich albo kruchych odgałęzień żylnych, gdzie w przeciwnym razie może jeszcze wystąpić sporadycznie krwawienie. Gdy przyrząd koagulacyjno-tnący 1 jest wyposażony w dodatkowe elektrody 5 na powierzchni bocznej 2c korpusu 2, to końce problematycznych odgałęzień żylnych 101 są automatycznie kilkakrotnie koagulowane, co pozwala całkowicie powstrzymać krwawienie. Dodatkowe elekPL 202 659 B1 trody pierścieniowe 5 mogą być dołączone do określonego potencjału przez własne przewody albo mogą być połączone z innymi elektrodami 3, 4, 5. W pierwszym przypadku powstaje możliwość oddzielnego nastawienia różnicy potencjałów dla wszystkich stref czynnych 6; w drugim przypadku wszystkie elektrody 3, 4, 5 mogą być korzystnie zasilane przez dwa przewody 3a, 4a. Wszystkie elektrody 3, 4, 5 przyrządu koagulacyjno-tnącego 1 naszkicowanego na fig. 5a do 5d są połączone przewodami 3a, 4a i mają naprzemiennie biegunowości przewodu 3a i przewodu 4a. Zróżnicowanie potencjałów między poszczególnymi elektrodami 3, 4, 5 można też uzyskać poprzez zróżnicowanie odstępów między elektrodami 3, 4, 5 i/albo poprzez połączenie co najmniej jednej z elektrod 3, 4, 5 z opornikiem lub tym podobnym elementem. Jako oporniki oprócz rezystancji wchodzą w grę w szczególności oporności bierne.

Korpus 2 jest wykonany z pojedynczym szerokim mostkiem 20a, dzięki czemu jest dość miejsca na tworzący się fałd ścianki żyły. W strefie drugiego czoła 2b korpus 2 ma przewidzianą w ściance bocznej 2c szczelinę 8a oraz wnękę 8b, przy czym wnęka 8b po stronie pierwszego czoła 2b korpusu 2 ma zwężenie 8c. Służy ono jako obsada 8 mieszcząca i ustalająca koniec 110a sondy 110. Przedstawiona obsada 8, w której wnęka 8b ma przedłużenie 8d po stronie pierwszego czoła 2b korpusu 2, umożliwia proste kształtowe połączenie między korpusem 2 i główkowym końcem 110a sondy 110. Po włożeniu sondy 110 lub też jej końca 110a w obręb szczeliny 8a lub też wnęki 8b koniec 110a sondy jest ustalany w przedłużeniu 8d przez jego odciągnięcie w kierunku wyciągania 113.

Przewidziana obsada 8 w ściance bocznej 2c umożliwia centryczne odprowadzenie przewodów 3a, 4a z drugiej powierzchni czołowej 2b. Pozwala to przeciągać w prosty sposób w obie strony przyrząd koagulacyjno-tnący 1 w kanale żylnym za przewody 3a, 4a i za sondę 110.

W szczególności w przypadku prowadzenia przewodów 3a, 4a wewnątrz sondy 110' istnieje możliwość umocowania dodatkowego drenu 36 na drugim czole 2b, jak to przedstawiono na przykład na fig. 4f. Taki dren lub rurkę (Redonschlauch) 36 wprowadza się zwykle po zakończeniu ekstrakcji żyły 100 w kanał ekstrakcyjny, żeby odprowadzać płyn tkankowy. Wykonanie przyrządu koagulacyjno-tnącego 1 z zamocowaną rurką 36 ułatwia po pierwsze wprowadzenie tej rurki 36, gdyż jest ona automatycznie wprowadzana do kanału żylnego wraz z usuwaniem żyły 100. Po drugie w przypadku, gdy przewody 3a, 4a są prowadzone wewnątrz sondy 110' i korpus nie może być odciągany za przewody 3a, 4a, ekstraktor żylny według wynalazku może być przeciągany w obie strony w kanale żylnym za rurkę lub dren 36. Dren 36 może być zamocowany różnymi sposobami, na przykład poprzez zgrzanie lub zaciśnięcie. Jednak dobrze jest przewidzieć własną obsadę 35 na korpusie 2, za pomocą której można ustalić dren 36. Stwarza to możliwość wykonania operacji na jednej nodze, pozostawienia pierwszej rurki 36 w pierwszym kanale żylnym, ustalenia następnej rurki 36 w obsadzie 35 na korpusie 2 i powtórzenia operacji na drugiej nodze. W innych odmianach realizacji ekstraktora żylnego według wynalazku przewody 3a, 4a mogą być prowadzone wewnątrz rurki (Redonschlauch) 36.

Na figurze 5e ukazano w widoku z boku i w przekroju następną odmianę realizacji przyrządu koagulacyjno-tnącego 1 z rozcinakiem wzdłużnym 25. W porównaniu z odmianami realizacji według fig. 5a do 5d przewidziano tu dodatkowo rozcinak wzdłużny 25.

Za pomocą rozcinaka wzdłużnego 25 podczas ekstrakcji żyła 100 jest nacinana w kierunku podłużnym, przy czym rozcięta strefa żyły 100 może być prowadzona przez drugie czoło 2b przyrządu koagulacyjno-tnącego 1. Pozwala to przeciągnąć przyrząd koagulacyjno-tnący 1 z sondą 110, 110', 110 przez kanał ekstrakcyjny, przy czym żyła 100 pozostaje w tym kanale i jest z niego usuwana dopiero w następnej fazie operacji. Przy usuwania żyły 100 można wprowadzić rurkę drenażową w kanał ekstrakcyjny. Podczas tej procedury zgodny z wynalazkiem ekstraktor żylny nie musi mieścić już wyciętej części żyły 100, co pozwala zmniejszyć wielkość konstrukcyjną ekstraktora żylnego według wynalazku.

Rozcięcie podłużne żyły 100 może być wykonane za pomocą ostrza mechanicznego albo przy użyciu elektrody tnącej, przy czym za pomocą tej elektrody może być wykonane cięcie dwubiegunowe lub jednobiegunowe. W dwubiegunowej wersji elektrody tnącej jedna z następnych elektrod 5 może być wykorzystana jako przeciwelektroda. W przypadku jednobiegunowej elektrody tnącej można nastawiać niezależnie od siebie moc potrzebną do cięcia i koagulacji żyły 100 oraz do nacięcia podłużnego.

W odmianie realizacji według fig. 5e rozcinak wzdłużny 25 jest połączony z przyrządem koagulacyjno-tnącym 1. Umożliwia to połączenie elektrody tnącej z jednym z przewodów elektrycznych 3a, 4a. Zwłaszcza w przypadku jednobiegunowej elektrody tnącej dobrze jest przewidzieć własny przewód elektryczny.

PL 202 659 B1

Rozcięcie wzdłużne żyły 100 jest w szczególności zapewnione wtedy, gdy rozcinak wzdłużny 25 jest połączony zarówno z przyrządem koagulacyjno-tnącym 1, jak i z sondą 110, 110', 110. W tym celu można przewidzieć, że sonda 110, 110', 110 ma rowek lub podobny element, w którym może być zatrzaśnięty rozcinak wzdłużny 25.

W innej, przedstawionej na fig. 5f odmianie realizacji zgodnego z wynalazkiem ekstraktora żylnego rozcinak wzdłużny 25 może być ustalony w obsadzie 8 za pomocą wypustu 38a oraz może mieć następną obsadę 38 mieszczącą i ustalającą koniec 110a, 110a', 110b' sondy 110, 110', 110. W tej odmianie realizacji rozcinak wzdłużny 25 może być umieszczony między sondą 110, 110', 110 i obsadą 8 przyrządu koagulacyjno-tnącego 1, dzięki czemu uzyskuje się budowę modułową przyrządu. Również rozcinak wzdłużny 25 o takiej konstrukcji może być zespolony w jedną część z przyrządem koagulacyjno-tnącym 1.

W przedstawionych odmianach realizacji ze względu na rozmieszczenie elektrod 3, 4, 5 strefa czynna 6 rozpościera się w przybliżeniu na całym obwodzie korpusu. Tę właściwość można uzyskać także z wieloma inaczej ukształtowanymi elektrodami.

Na przykład elektrody 3, 4, 5 mogą mieć wycinkowe przerwy, jak to widać na fig. 6a. Daje to dodatkową możliwość spiralnego przedłużenia elektrod 3, 4, 5. Fig. 6b ukazuje przyrząd koagulacyjno-tnący 1, w którym dwie elektrody 3, 4, 5 są przedłużone spiralnie na dłuższej części korpusu 2. Uzyskuje się przez to większą strefę czynną 6.

W wykonaniu ukazanym na fig. 6c elektrody 3, 4, 5 mają palczaste wypusty 10, co również umożliwia powiększenie strefy czynnej 6.

Oprócz ekstrakcji żył 100 ekstraktor według wynalazku można też wykorzystać do ekstrakcji innych rurkowych fragmentów tkanki lub tym podobne. Na przykład za pomocą ekstraktora żylnego według wynalazku można byłoby usunąć część przełyku.

Ukazany na fig. 7 ekstraktor żylny według wynalazku ma otwory wylotowe 30 gazu jonizującego, przy czym jako taki gaz można przewidzieć w szczególności użycie argonu. Otwory wylotowe 30 są korzystnie rozmieszczone na całym obwodzie ekstraktora żylnego według wynalazku, przy czym można przewidzieć wiele otworów wylotowych 30 albo jeden w przybliżeniu pierścieniowy otwór wylotowy. Korzystne okazało się ukształtowanie elektrod 3, 4, 5 o tej samej biegunowości z otworami wylotowymi 30, przy czym w sąsiedztwie elektrod 3, 4, 5 z otworami wylotowymi 30 są umieszczone elektrody 3, 4, 5 o innej biegunowości.

W przypadku ekstraktora żylnego według wynalazku bez użycia gazu jonizującego może zdarzyć się, że skrzepnięty strup jednego z odgałęzień przywiera do elektrody 3, 4, 5 i w wyniku ruchu ekstraktora następuje zerwanie strupa i znów zaczyna krwawić odgałęzienie. Przeciągając kilkakrotnie ekstraktor można uzyskać całkowitą koagulację odgałęzień także bez użycia gazu jonizującego.

W przypadku wykorzystania gazu jonizującego wypływa on z otworów wylotowych 30 i tworzy na elektrodzie 3, 4, 5 z otworami wylotowymi 30 poduszkę gazową. Gdy taka poduszka styka się z jedną z elektrod 3, 4, 5 o innej biegunowości, to gaz jonizuje i staje się przewodzący, przy czym gaz nagrzewa się i staje się plazmotwórczy. Tkanka stykająca się z poduszką gazową jest koagulowana, przy czym nie ma bezpośredniego styku tkanki z jedną z elektrod 3, 4, 5 i dlatego strupy nie mogą przywierać do elektrod 3, 4, 5.

Żeby zapewnić koagulację przez nagrzanie plazmotwórczego gazu jonizującego, a nie bezpośrednio na elektrodach 3, 4, 5, można cofnąć elektrody 3, 4, 5 z otworami wylotowymi 30 względem sąsiednich elektrod 3, 4, 5, dzięki czemu tworzy się poduszka gazowa z plazmotwórczego gazu na elektrodach 3, 4, 5 z otworami wylotowymi 30. Taka poduszka gazowa, która w szczególności może mieć kształt pierścieniowy, powoduje koagulację i zapobiega jednocześnie bezpośredniemu zetknięciu koagulowanej tkanki z elektrodami 3, 4, 5.

Gdy poduszka gazowa ma bezpośredni styk tylko z jedną z elektrod 3, 4, 5, to może też wystąpić styczność z jedną z elektrod 3, 4, 5 o innej biegunowości pośrednio przez tkankę. Przy tym jonizuje się gaz między elektrodą 3, 4, 5 z otworami wylotowymi 30 i tkanką ciała, przy czym gaz ten znów nagrzewa się i staje się plazmotwórczy, w wyniku czego następuje koagulacja tkanki. Taki przypadek może wystąpić w szczególności wtedy, gdy ciśnienie gazu jest bardzo małe, kółka sąsiednich elektrod są zanieczyszczone i/albo na powierzchniach elektrod 3, 4, 5 jest dużo płynu ustrojowego.

Gdy elektrody 3, 4, 5 są tylko nieznacznie cofnięte, to w razie braku przepływu gazu można zapewnić zetknięcie koagulowanej tkanki bezpośrednio z elektrodami 3, 4, 5 i koagulacja odbywa się jak w ekstraktorze żylnym według wynalazku bez wspomagania gazem jonizującym.

PL 202 659 B1

Zgodny z wynalazkiem ekstraktor żylny według fig. 8 ma w strefie obsady 8 dwa otwory odsysające 40, które umożliwiają odsysanie dymu powstającego przy koagulacji. W innych odmianach realizacji może być też przewidziana inna ilość otworów odsysających 40. Umieszczenie otworów odsysających 40 w strefie obsady 8 daje tę korzyść, że elektrody 3, 4, 5 mogą być ukształtowane niezależnie od ukształtowania otworów odsysających 40. Dzięki tym otworom 40 możliwe jest odsysanie dymu bezpośrednio po jego powstaniu. Otwory odsysające 40 mogą być umieszczone także w mostku 20a.

Na figurach 9a do 9e przedstawiono następną odmianę realizacji ekstraktora żylnego według wynalazku, w której istnieją otwory wylotowe 30 i otwory odsysające 40. Na przekrojach ukazanych na fig. 9d i 9e widać, że jedna z elektrod 3, 4, 5 ma rurkową część 11. Ta rurkowa część ma dużą powierzchnię stykową, co poprawia połączenie przewodzące między tą częścią 11 i tkanką.

Ponadto z fig. 9d i 9e wynika, że otwory wylotowe 30 są połączone przewodem gazowym 31 z przyłączem gazowym 32, które może być umieszczone na drugim czole 2b korpusu 2. Przewód gazowy może być poprowadzony równolegle z przewodami elektrycznymi 3a, 4a lub może być z nimi połączony. Otwory odsysające 40 są połączone za pośrednictwem kanałów 41 z przyłączem odsysania 42, które korzystnie jest usytuowane również na drugim czole 2b korpusu 2. Wtedy także przewód odsysający może być prowadzony równolegle z przewodami elektrycznymi 3a, 4a albo jest z nimi połączony. Przewody elektryczne 3a, 4a, przewód gazowy i przewód odsysający mogą być też prowadzone we wspólnej rurce elastycznej lub w podobnym elemencie.

W przedstawionej na fig. 10 odmianie realizacji ekstraktora żylnego według wynalazku w strefie elektrod 3, 4, 5 jest umieszczony pierścieniowy rezonator ultradźwiękowy 50, który jest ukształtowany jako przyrząd tnący. Elektrody 3, 4, 5 tworzą przyrząd koagulacyjny. W tym ukształtowaniu proces cięcia i proces koagulacji są zrealizowane w różny sposób, dzięki czemu możliwa jest też oddzielna regulacja obu tych procesów.

W odmianach realizacji według fig. 7 do 10 można też przewidzieć rozcinak wzdłużny 25. Ponadto we wszystkich odmianach realizacji mogą być przewidziane rezonator ultradźwiękowy 50 i/albo otwory odsysające 40, i/albo otwory wylotowe 30.

Claims (79)

1. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny z sondą i z przyrządem koagulacyjno-tnącym, przy czym przyrząd koagulacyjno-tnący ma co najmniej dwie elektrody i czołowy otwór, przez który jest przeprowadzana sonda, znamienny tym, że przynajmniej jedna z elektrod (3, 4, 5) jest ukształtowana pierścieniowo, przy czym wzdłuż obwodu w strefie czołowego otworu przyrządu koagulacyjno-tnącego (1) są umieszczone w sąsiedztwie przynajmniej dwie z co najmniej dwóch elektrod (3, 4, 5).

2. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 1, znamienny tym, że przynajmniej jedna z elektrod (3, 4, 5) jest ukształtowana spiralnie.

3. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 1, znamienny tym, że przynajmniej jedna z elektrod (3, 4, 5) ma przerwy.

4. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 1, znamienny tym, że przynajmniej jedna z elektrod (3, 4, 5) ma palczaste wypusty (10).

5. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 1, znamienny tym, że koniec (110a, 110a', 110b') sondy (110, 110', 110) jest łączony z przyrządem koagulacyjno-tnącym (1) za pomocą umieszczonej na tym przyrządzie (1) obsady (8) albo za pomocą końcówki (111) lub podobnego elementu.

6. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 5, znamienny tym, że sonda (110, 110', 110) jest zamocowana do przyrządu koagulacyjno-tnącego (1).

7. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 1, znamienny tym, że przyrząd koagulacyjno-tnący (1) ma element przesuwający, w szczególności korpus (2) lub tym podobny element i że sonda jest ukształtowana jako sonda prowadząca (110, 110', 110).

8. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 1, znamienny tym, że przyrząd koagulacyjno-tnący (1) posiada element napędowy (22), przemieszczany samoczynnie wzdłuż sondy (110, 110', 110).

9. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 1, znamienny tym, że przyrząd koagulacyjno-tnący (1) ma co najmniej jedną następną elektrodę (5), w szczególności co najmniej trzy następne elektrody (5).

PL 202 659 B1

10. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 9, znamienny tym, że co najmniej jedna następna elektroda (5) jest umieszczona na ściance (2c) przyrządu koagulacyjno-tnącego (1).

11. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 9 albo 10, znamienny tym, że elektrody (3, 4, 5) są umieszczone w różnych odstępach od sąsiednich elektrod (3, 4, 5).

12. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 1, znamienny tym, że przynajmniej jedna z elektrod (3, 4, 5) jest połączona z opornikiem lub podobnym elementem.

13. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 1, znamienny tym, że przyrząd koagulacyjno-tnący (1) ma korpus (2) rozciągający się wzdłuż osi podłużnej (2) i że przynajmniej dwie z co najmniej dwóch elektrod (3, 4, 5) są umieszczone na pierwszym czole (2a) korpusu (2).

14. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 1, znamienny tym, że przyrząd koagulacyjno-tnący (1) ma dwie elektrody (3, 4) ukształtowane w przybliżeniu pierścieniowo, przy czym osie symetrii (3), 4) tych elektrod (3, 4) przebiegają w przybliżeniu równolegle do siebie, a powierzchnie rozpięte na każdej z tych elektrod pierścieniowych (3, 4), patrząc w kierunku osi symetrii (2, 4) i w przybliżeniu pokrywają się ze sobą.

15. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 9, znamienny tym, że przynajmniej jedna następna elektroda (5) ukształtowana jest pierścieniowo, której oś symetrii (5) przebiega w przybliżeniu równolegle do osi symetrii (31, 4) dwóch innych elektrod pierścieniowych (3, 4), przy czym powierzchnia rozpięta na tej przynajmniej jednej następnej elektrodzie pierścieniowej (5) i powierzchnie rozpięte na dwóch innych elektrodach pierścieniowych (3, 4), patrząc w kierunku osi symetrii (3/, 41, 51), w przybliżeniu pokrywają się ze sobą.

16. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 15, znamienny tym, że osie symetrii (3, 4) elektrod pierścieniowych (3, 4) przebiegają w przybliżeniu równolegle do osi podłużnej (2) korpusu (2).

17. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 15, znamienny tym, że elektrody pierścieniowe (3, 4) są usytuowane w jednej i tej samej płaszczyźnie przebiegającej w przybliżeniu normalnie do osi podłużnej (2) korpusu (2).

18. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 13, znamienny tym, że korpus (2) ogranicza w przybliżeniu cylindryczną przestrzeń.

19. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 18, znamienny tym, że korpus (2) jest ukształtowany z co najmniej jednym mostkiem (20a) rozpościerającym się w kierunku osi podłużnej (2) korpusu (2).

20. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 13, znamienny tym, że korpus (2) w strefie jego drugiego czoła (2b) ma obsadę (8), w której umieszczony jest i ustalony koniec (110a, 110a', 110b') sondy (110, 110', 110).

21. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 20, znamienny tym, że korpus (2) na swoim drugim czole (2b) ma obsadę (8), w której umieszczony jest i ustalony koniec (110a, 110a', 110b') sondy (110, 110', 110).

22. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 20 albo 21, znamienny tym, że za pomocą obsady (8) koniec (110a, 110a', 110b') sondy (110,110', 110) i korpus (2) są połączone kształtowo.

23. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 22, znamienny tym, że obsada (8) posiada usytuowaną na ściance bocznej (2c) korpusu (2) szczelinę (8a) dla sondy (110, 110', 110) oraz wnękę (8b) mieszczącą koniec (110a, 110a', 110b') sondy (110, 110', 110), przy czym wnęka (8b) ma zwężenie (8c) po stronie pierwszego czoła (2a) korpusu (2).

24. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 23, znamienny tym, że wnęka (8b) po stronie pierwszego czoła (2a) korpusu (2) ma przedłużenie (8d).

25. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 13, znamienny tym, że łączące elektrody (3, 4, 5) ze źródłem prądu (37) przewody elektryczne (3a, 4a) są wyprowadzone centrycznie z korpusu (2) na jego drugim czole (2b).

26. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 5, znamienny tym, że obsada (8) ma dwa styki (9a, 9b) połączone elektrycznie z elektrodami (3, 4, 5) i że przewody elektryczne (3a, 4a) łączące elektrody (3, 4, 5) ze źródłem prądu (37) są prowadzone wewnątrz sondy (110, 110', 110) i są połączone z następnymi stykami (10a, 10b) usytuowanymi na końcu (110a, 110a', 110b') sondy (110, 110', 110), przy czym połączenie elektryczne między elektrodami pierścieniowymi (3, 4, 5) i źródłem prądu (37) przy umieszczaniu i ustalaniu sondy (110, 110', 110) w obsadzie (8) jest realizowane poprzez styki (9a, 9b) i następne styki 10a, 10b).

27. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 1, znamienny tym, że na przyrządzie koagulacyjno-tnącym (1) jest umieszczony dren.

PL 202 659 B1

28. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 27, znamienny tym, że na przeciwległym do otworu czole (2b) przyrządu koagulacyjno-tnącego (1) jest usytuowany element mocujący dren.

29. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 1, znamienny tym, że posiada rozcinak wzdłużny (25).

30. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 29, znamienny tym, że rozcinak wzdłużny (25) posiada elektrodę tnącą do cięcia jednobiegunowego, elektrodę tnącą do cięcia dwubiegunowego albo ostrze mechaniczne.

31. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 29, znamienny tym, że rozcinak wzdłużny (25) jest połączony z przyrządem koagulacyjno-tnącym (1) i że korzystnie elektroda tnąca jest połączona z przewodami elektrycznymi (3a, 4a) albo z następnym przewodem elektrycznym.

32. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 29, znamienny tym, że rozcinak wzdłużny (25) jest łączony zatrzaskowo z sondą (110, 110', 110), w szczególności z rowkiem lub podobnym elementem sondy (110, 110', 110).

33. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 29, znamienny tym, że rozcinak wzdłużny (25) jest ustalany w obsadzie (8) i posiada następną obsadę (38) mieszczącą i ustalającą koniec (110a, 110a', 110b') sondy (110, 110', 110).

34. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 1, znamienny tym, że w obrębie przynajmniej jednej z elektrod (3, 4, 5) jest przewidziany co najmniej jeden otwór wylotowy (30) gazu jonizującego, w szczególności argonu.

35. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 34, znamienny tym, że przynajmniej jeden otwór wylotowy (30) jest połączony z przyłączem gazowym (32) na drugim czole (2b) korpusu (2).

36. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 1, znamienny tym, że przewidziany jest przynajmniej jeden otwór odsysający (40).

37. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 36, znamienny tym, że przynajmniej jeden otwór odsysaiacy(40) jest umieszczony w obsadzie (8).

38. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 36, znamienny tym, że przynajmniej jeden otwór odsysający (40) jest połączony z przyłączem odsysania (42) na drugim czole (2b) korpusu (2).

39. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 1, znamienny tym, że w strefie elektrod (3, 4, 5) jest umieszczony pierścieniowy rezonator ultradźwiękowy (50).

40. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny z sondą i z przyrządem koagulacyjno-tnącym, przy czym przyrząd koagulacyjno-tnący ma co najmniej jedną elektrodę i czołowy otwór, przez który jest przeprowadzana sonda, znamienny tym, że przynajmniej jedna z elektrod (3, 4, 5) jest ukształtowana pierścieniowo, a sonda (110, 110', 110) przynajmniej na części jej długości jest ukształtowana jako elektroda (3, 4, 5).

41. Elektrochirurgiczny ekstraktor według zastrz. 40, znamienny tym, że wzdłuż obwodu w strefie czołowego otworu przyrządu koagulacyjno-tnącego (1) jest usytuowana przynajmniej jedna z co najmniej jednej elektrody (3, 4, 5) przyrządu koagulacyjno-tnącego (1).

42. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 40 albo 41, znamienny tym, że przynajmniej jedna z elektrod (3, 4, 5) jest ukształtowana spiralnie.

43. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 40 albo 41, znamienny tym, że przynajmniej jedna z elektrod (3, 4, 5) ma przerwy.

44. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 40 albo 41, znamienny tym, że przynajmniej jedna z elektrod (3, 4, 5) ma palczaste wypusty (10).

45. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 40 albo 41, znamienny tym, że koniec (110a, 110a', 110b') sondy (110, 110', 110) jest łączony z przyrządem koagulacyjno-tnącym (1) za pomocą umieszczonej na tym przyrządzie (1) obsady (8) albo za pomocą końcówki (111) lub podobnego elementu.

46. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 45, znamienny tym, że sonda (110, 110', 110) jest zamocowana do przyrządu koagulacyjno-tnącego (1).

47. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 40 albo 41, znamienny tym, że przyrząd koagulacyjno-tnący (1) ma element przesuwający, w szczególności (trzonek) korpus (2) lub tym podobny element i że sonda jest ukształtowana jako sonda prowadząca (110, 110', 110).

48. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 40 albo 41, znamienny tym, że przyrząd koagulacyjno-tnący (1) posiada element napędowy (22), przemieszczany samoczynnie wzdłuż sondy (110, 110', 110).

PL 202 659 B1

49. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 41, znamienny tym, że przyrząd koagulacyjno-tnący (1) ma co najmniej jedną następną elektrodę (5), w szczególności co najmniej trzy następne elektrody (5).

50. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 49, znamienny tym, że co najmniej jedna następna elektroda (5) jest umieszczona na ściance (2c) przyrządu koagulacyjno-tnącego (1).

51. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 49 albo 50, znamienny tym, że elektrody (3, 4, 5) są umieszczone w różnych odstępach od sąsiednich elektrod (3, 4, 5).

52. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 40 albo 41, znamienny tym, że przynajmniej jedna z elektrod (3, 4, 5) jest połączona z opornikiem lub podobnym elementem.

53. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 40 albo 41, znamienny tym, że przyrząd koagulacyjno-tnący (1) ma korpus (2) rozciągający się wzdłuż osi podłużnej (2) i przynajmniej dwie z co najmniej dwóch elektrod (3, 4, 5) są umieszczone na pierwszym czole (2a) korpusu (2).

54. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 40 albo 41, znamienny tym, że przyrząd koagulacyjno-tnący (1) ma dwie elektrody (3, 4) ukształtowane w przybliżeniu pierścieniowo, przy czym osie symetrii (3/, 4) tych elektrod (3, 4) przebiegają w przybliżeniu równolegle do siebie, a powierzchnie rozpięte na każdej z tych elektrod pierścieniowych (3, 4), patrząc w kierunku osi symetrii (3/, 4), w przybliżeniu pokrywają się ze sobą.

55. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 49, znamienny tym, że przynajmniej jedna następna elektroda (5) ukształtowana jest pierścieniowo, której oś symetrii (5) przebiega w przybliżeniu równolegle do osi symetrii (3/, 4) dwóch innych elektrod pierścieniowych (3, 4), przy czym powierzchnia rozpięta na tej przynajmniej jednej następnej elektrodzie pierścieniowej (5) i powierzchnie rozpięte na dwóch innych elektrodach pierścieniowych (3, 4), patrząc w kierunku osi symetrii (3', 4, 5), w przybliżeniu pokrywają się ze sobą.

56. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 55, znamienny tym, że osie symetrii (3^, 4) elektrod pierścieniowych (3, 4) przebiegają w przybliżeniu równolegle do osi podłużnej (2) korpusu (2).

57. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 55, znamienny tym, że elektrody pierścieniowe (3, 4) są usytuowane w jednej i tej samej płaszczyźnie przebiegającej w przybliżeniu normalnie do osi podłużnej (2) korpusu (2).

58. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 53, znamienny tym, że korpus (2) ogranicza w przybliżeniu cylindryczną przestrzeń.

59. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 58, znamienny tym, że korpus (2) jest ukształtowany z co najmniej jednym mostkiem (20a) rozpościerającym się w kierunku osi podłużnej (2) korpusu (2).

60. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 59, znamienny tym, że korpus (2) w strefie jego drugiego czoła (2b) ma obsadę (8), w której umieszczony jest i ustalony koniec (110a, 110a', 110b') sondy (110, 110', 110).

61. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 60, znamienny tym, że korpus (2) na swoim drugim czole (2b) ma obsadę (8), w której umieszczony jest i ustalony koniec (110a, 110a', 110b') sondy (110, 110', 110).

62. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 45, znamienny tym, że za pomocą obsady (8) koniec (110a, 110a', 110b') sondy (110, 110', 110) i korpus (2) są połączone kształtowo.

63. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 62, znamienny tym, że obsada (8) posiada usytuowaną na ściance bocznej (2c) korpusu (2) szczelinę (8a) dla sondy (110, 110', 110) oraz wnękę (8b) mieszczącą koniec (110a, 110a', 110b') sondy (110, 110', 110), przy czym wnęka (8b) ma zwężenie (8c) po stronie pierwszego czoła (2a) korpusu (2).

64. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 63, znamienny tym, że wnęka (8b) po stronie pierwszego czoła (2a) korpusu (2) ma przedłużenie (8d).

65. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 40 albo 41, znamienny tym, że łączące elektrody (3, 4, 5) ze źródłem prądu (37) przewody elektryczne (3a, 4a) są wyprowadzone centrycznie z korpusu (2) na jego drugim czole (2b).

66. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 45, znamienny tym, że obsada (8) ma dwa styki (9a, 9b) połączone elektrycznie z elektrodami (3, 4, 5) i że przewody elektryczne (3a, 4a) łączące elektrody (3, 4, 5) ze źródłem prądu (37) są prowadzone wewnątrz sondy (110, 110', 110) i są połączone z następnymi stykami (10a, 10b) usytuowanymi na końcu (110a, 110a', 110b') sondy (110, 110', 110), przy czym połączenie elektryczne między elektrodami pierścieniowymi (3, 4, 5) i źróPL 202 659 B1 dłem prądu (37) przy umieszczaniu i ustalaniu sondy (110, 110', 110) w obsadzie (8) jest realizowane poprzez styki (9a, 9b) i następne styki (10a, 10b).

67. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 40 albo 41, znamienny tym, że na przyrządzie koagulacyjno-tnącym (1) jest umieszczony dren.

68. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 67, znamienny tym, że na przeciwległym do otworu czole (2b) przyrządu koagulacyjno-tnącego (1) jest usytuowany element mocujący dren.

69. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 40 albo 41, znamienny tym, że posiada rozcinak wzdłużny (25).

70. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 69, znamienny tym, że rozcinak wzdłużny (25) posiada elektrodę tnącą do cięcia jednobiegunowego, elektrodę tnącą do cięcia dwubiegunowego albo ostrze mechaniczne.

71. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 69, znamienny tym, że rozcinak wzdłużny (25) jest połączony z przyrządem koagulacyjno-tnącym (1) i że korzystnie elektroda tnąca jest połączona z przewodami elektrycznymi (3a, 4a) albo z następnym przewodem elektrycznym.

72. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 69, znamienny tym, że rozcinak wzdłużny (25) jest łączony zatrzaskowo z sondą (110, 110', 110), w szczególności z rowkiem lub podobnym elementem sondy (110, 110', 110).

73. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 69, znamienny tym, że rozcinak wzdłużny (25) jest ustalany w obsadzie (8) i posiada następną obsadę (38) mieszczącą i ustalającą koniec 110a, 110a', 110b') sondy (110, 110', 110).

74. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 40 albo 41, znamienny tym, że w obrębie przynajmniej jednej z elektrod (3, 4, 5) jest przewidziany co najmniej jeden otwór wylotowy (30) gazu jonizującego, w szczególności argonu.

75. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 74, znamienny tym, że przynajmniej jeden otwór wylotowy (30) jest połączony z przyłączem gazowym (32) na drugim czole (2b) korpusu (2).

76. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 40 albo 41, znamienny tym, że przewidziany jest przynajmniej jeden otwór odsysający (40).

77. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 76, znamienny tym, że przynajmniej jeden otwór odsysający (40) jest umieszczony w obsadzie (8).

78. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 76, znamienny tym, że przynajmniej jeden otwór odsysający (40) jest połączony z przyłączem odsysania (42) na drugim czole (2b) korpusu (2).

79. Elektrochirurgiczny ekstraktor żylny według zastrz. 40 albo 41, znamienny tym, że w strefie elektrod (3, 4, 5) jest umieszczony pierścieniowy rezonator ultradźwiękowy (50).