PL202222B1 - Zespół oszklenia i zastosowanie zespołu oszklenia - Google Patents

Abstract

Zespó l oszklenia, zawiera pierwsze sztywne pod- lo ze (S1), drugie sztywne pod lo ze (S2) i trzecie sztywne, pó lsztywne lub gi etkie pod lo ze (S3) oraz co najmniej jeden uk lad aktywny (A), b ed acy uk ladem sterowanym elektrycznie i o zmiennych w la sciwo- sciach energii i/lub optycznych, przy czym trzecie pod lo ze (S3) jest cofni ete wzgl edem pozosta lych dwóch pod lo zy, a zespó l oszklenia zawiera tak ze warstw e po sredni a do utrzymywania od lamków umieszczon a pomi edzy pierwszym pod lo zem (S1) i drugim pod lo zem (S2) i/lub pomi edzy drugim pod lo- zem (S2) i trzecim pod lo zem (S3) i/lub tworz ac a czesc trzeciego pod lo za (S3). Uk lad aktywny (A), korzystnie b ed acy uk ladem elektrochromowym, jest usytuowany pomi edzy pod lo zami pierwszym (S1) i drugim (S2) lub pomi edzy pod lo zami drugim (S2) i trzecim (S3), a powierzchnia uk ladu aktywnego (A) ma wymiary podobne lub mniejsze ni z wymiary trze- ciego pod lo za (S3). Zastosowaniem zespo lu oszkle- nia jest okno dachowe pojazdu lub budynku. PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest zespół oszklenia i zastosowanie zespołu oszklenia, zwłaszcza na okna dachowe pojazdów i budynków.

Znane jako bezpieczne zespoły oszklenia są to zespoły oszklenia, w których możliwe jest utrzymywanie odłamków (zwłaszcza odłamków szkła) w przypadku stłuczenia. Są to zespoły oszklenia według europejskiej normy ECE R43 lub normy USA ANSI Z26.1. Te zespoły oszklenia korzystnie przechodzą testy opisane w obu normach jako „krople kulowe i „krople pozorne. Najbardziej typową budową tego typu zespołu oszklenia jest typowy laminowany zespół oszklenia składający się z dwóch zasadniczo przezroczystych sztywnych podłoży (zwykle wykonanych ze szkła), pomiędzy którymi jest umieszczona co najmniej jedna warstwa termoplastycznego polimeru zapewniająca utrzymywanie odłamków szkła, gdy zachodzi potrzeba. W znany sposób, laminowanie wymaga ogólnie ogrzewania, zwykle pod ciśnieniem, trzech elementów zespołu tak, żeby zmiękczyć i uczynić przyczepnym arkusz termoplastyczny i możliwie usunąć powietrze pozostałe pomiędzy różnymi elementami zespołu oszklenia.

Zespoły oszklenia mogą zawierać warstwę pośrednią na bazie jedno lub dwustronnie klejącego się polimeru typu elastomerowego, co pozwala uniknąć wspomnianej powyżej operacji laminowania na gorąco.

Znane są też zespoły oszklenia, nazywane zespołami „asymetrycznymi, zawierające jedno sztywne podłoże typu szklanego połączone z kilkoma arkuszami polimerowymi, z których zwykle co najmniej jeden jest na bazie poliuretanu (jak opisano na przykład w opisach patentowych EP 132198, EP 131523 i EP 389354).

W innych znanych zespołach oszklenia funkcja utrzymywania odł amków jest uzyskana za pomocą folii z tworzywa sztucznego, zwłaszcza poprzez nałożenie arkusza termoplastycznego typu poli(winylobutyral)u i ochronnego arkusza polimerowego typu poli(tereftalen etylen)u, który jest wykonany tak, że przywiera do sztywnego podłoża typu szkło. Ten arkusz polimerowy może być przezroczysty dla fal elektromagnetycznych. Znany jest też zespół złożony zawierający co najmniej dwa arkusze, przy czym jest możliwe, aby charakter i grubość każdego z tych arkuszy były różne zależnie od wymaganych zastosowań.

Znane zespoły oszklenia według wynalazku są „funkcjonalne, co oznacza, że mają co najmniej jedną cechę funkcjonalną nadaną przez jedną lub więcej cienkich warstw i/lub jeden lub więcej nieciągłych elementów, które mogą być organiczne, mineralne lub o charakterze kombinowanym organiczno-mineralnym (te warstwy lub elementy ogólnie są umieszczone przy jednym z sztywnych podłoży zespołu oszklenia według wynalazku). Są one dalej określane terminem „układ (y) aktywny(e).

Układy aktywne mogą być układami elektrochemicznymi ogólnie, a bardziej szczegółowo, sterowanymi elektrycznie układami zespołu oszklenia o zmiennych właściwościach optycznych i/lub energetycznych. W szczególności, sterowane elektrycznie układy umożliwiają uzyskanie zespołów oszklenia, w których na życzenie można modyfikować stopień przyciemnienia widoczności lub filtrowanie promieniowania termicznego/słonecznego. Na przykład, obejmuje to zespoły oszklenia wiologenowe, które umożliwiają dostosowanie przechodzenia lub absorpcji światła, jak te przedstawione w opisie patentowym US-5239406.

Układy elektroluminescencyjne bezpośrednio przekształcają energię elektryczną na światło, a jeden taki przykł ad jest przedstawiony w opisie patentowym FR-2770222.

Są znane także elektrochemiczne zespoły oszklenia, które umożliwiają zmianę przepuszczania światła i ciepła. Są one w szczególności przedstawione w opisach patentowych EP-253713 i EP670346, w których elektrolit jest w postaci polimeru lub żelu, a inne warstwy są typu mineralnego. Inny typ jest przedstawiony w opisach patentowych EP-867752, EP-831360, PCT/FR00/00675 i WO 00/03289, przy czym elektrolit jest w tym przypadku w postaci głównie warstwy mineralnej, wszystkie warstwy układu są więc głównie mineralne. Ten typ układu elektrochromowego jest powszechnie określany terminem układu elektrochromowego „całkowicie stałym. Znane są także elektrochromowe układy, w których wszystkie warstwy są typu polimerowego, polimerowego są one nazywane elektrochromowym układem „całkowicie polimerowym.

Ogólnie, układy elektrochromowe zawierają dwie warstwy materiału elektrochromowego oddzielone przez warstwę elektrolitu i otoczone dwiema warstwami przewodzącymi elektrycznie.

Są znane także układy nazywane „zaworami optycznymi, które zawierają folie na bazie polimerów posiadające kropelki z cząstkami mającymi zdolność do ustawiania się w korzystnym kierunku

PL 202 222 B1 pod działaniem pola elektrycznego. Jeden ich przykład jest przedstawiony w opisie patentowym WO 93/09460.

Znane są także układy ciekłych kryształów, z trybem pracy podobnym do powyżej wskazanego. Jest w nich zastosowana folia polimerowa umieszczona pomiędzy dwiema warstwami przewodzącymi, w której są rozproszone ciekłe kryształy, zwłaszcza kryształy nematyczne z dodatnią dielektryczną anizotropią. Po przyłożeniu napięcia do folii ciekłe kryształy są ustawiane wzdłuż uprzywilejowanych osi, co umożliwia widzenie. Przy braku napięcia, folia staje się rozpraszająca. Przykłady tych rozwiązań są przedstawione w opisach patentowych EP-88126, EP-268 877, EP-238164, EP-357234, EP-409442 i EP-964288. Ta folia może także być wykonana z polimerów ciekłych kryształów cholesterycznych, jak te opisane w opisie patentowym WO92/19695, i układów ciekłych kryształów, które zmieniają transmisje światła TL.

Drugi znany typ aktywnego układu odnosi się do warstw lub stosów warstw, których właściwości zmieniają się z przyłożonym natężeniem elektrycznym pod wpływem ciepła lub światła. Mogą one być wytworzone z warstw termochromowych, zwłaszcza warstw na bazie tlenku wanadu (jeden przykład jest podany w opisie patentu francuskiego z 23 maja 2000, o numerze zgłoszenia FR00/06585), warstw termotropowych i warstw fotochromowych. Są także stosowane układy fotogalwaniczne, które przekształcają energię świetlną w energię elektryczną.

Trzeci typ znanego układu aktywnego, dotyczy warstw lub stosów warstw o właściwościach regulacji niskiej emisyjności promieniowania słonecznego, zwłaszcza opartych na co najmniej jednej warstwie przełożonej warstwami dielektrycznymi. Te stosy mogą być osadzone na jednym ze sztywnych podłoży lub być osadzone na giętkim podłożu typu PET poli(tereftalen etylen)u, które jest umieszczone pomiędzy dwoma arkuszami wykonanymi z termoplastycznego polimeru typu PVB poli(winylobutyral)u stosowanego do połączenia dwóch sztywnych podłoży typu szklanego. Ich przykłady można znaleźć w opisach patentowych EP-638528, EP-718250, EP-724955, EP-758583 i EP-847965.

Także należy wspomnieć powłoki o funkcji akustycznej (tłumienie akustyczne) i z funkcją optyczną (dekoracyjną, absorpcyjną, i tak dalej).

W odniesieniu do niniejszego wynalazku i w niniejszym tekście termin „warstwa” należy rozumieć w najszerszym znaczeniu. Może on obejmować równie dobrze minerały, jak materiały typu organicznego, organicznego szczególności polimery, które mogą być w postaci folii polimerowych lub nawet folii żelowych. To obejmuje zwłaszcza termotropowe żele, na przykład te przedstawione w opisach patentowych EP-639450, US-5615040, WO 94/20294 i EP-878296.

Projektowanie zespołu oszklenia mającego podwójną funkcję opisaną powyżej nie jest proste, ponieważ połączenie układu aktywnego z arkuszami polimerowymi mającymi funkcje utrzymywania odłamków w zespole oszklenia wytwarza dodatkowe naprężenia. Tak więc, jeżeli układ aktywny, na przykład układ elektrochromowy, jest umieszczony w typowym laminowanym zespole oszklenia pomiędzy szkłem i przełożoną folią polimerową, przyleganie folii polimerowej do szkła ma tendencje do zmniejszania się. Dlatego jest zwiększone ryzyko, że, gdy układ szklany zostanie stłuczony, większość odłamków szkła nie będzie utrzymywana przez polimerową folię, jak jest to wymagane przez normy.

W celu ochrony przed tym, gdy układ aktywny jest umieszczany na jednej z zewnętrznych powierzchni typowego zespołu oszklenia, jest konieczne zapewnienie środków do ochrony go przed kontaktem z otaczającą atmosferą, aby zabezpieczyć go przed zniszczeniami chemicznymi lub mechanicznymi. To wymaga zastosowania dodatkowego ochronnego podłoża. Obecnie, wiele zastosowań wymaga minimalnej grubości zespołu oszklenia i nie jest zawsze możliwe zaproponowanie zespołu oszklenia, który jest zbyt gruby. Jest tak w przypadku samochodowych szyb dachowych, w których konstruktorzy samochodów ogólnie umieszczają szkło laminowane lub hartowane, którego całkowita grubość nie może przewyższać około 5 mm. Tak jest także w przypadku zespołów oszklenia dachów, w których ramy umożliwiają zamontowanie tylko zespołów oszklenia o określonej grubości, która jest często narzucona przez właściwości izolacji termicznej, jaka ma być osiągnięta.

Celem wynalazku jest dlatego zapewnienie nowego typu zespołu oszklenia, który jest w stanie pogodzić zgodność z normami bezpieczeństwa z obecnością co najmniej jednego z zespołów aktywnych w zespole oszklenia. W szczególności, celem wynalazku jest zaprojektowanie takiego zespołu oszklenia, który dodatkowo nie może być zdyskwalifikowany pod względem całkowitego rozmiaru w porównaniu z równorzędnymi standardowymi bezpiecznymi zespołami oszklenia.

Według wynalazku, zespół oszklenia, zawierający pierwsze sztywne podłoże, drugie sztywne podłoże i trzecie sztywne, półsztywne lub giętkie podłoże oraz co najmniej jeden układ aktywny, będą4

PL 202 222 B1 cy układem sterowanym elektrycznie o zmiennych właściwościach energii i/lub optycznych, przy czym trzecie podłoże jest cofnięte względem pozostałych dwóch podłoży pierwszego i drugiego, i zawierający warstwę pośrednią do utrzymywania odłamków w przypadku stłuczenia zespołu szklanego umieszczoną pomiędzy pierwszym podłożem i drugim podłożem i/lub pomiędzy drugim podłożem i trzecim podłożem i/lub tworzącą część trzeciego podłoża, charakteryzuje się tym, że układ aktywny, korzystnie będący układem elektrochromowym, jest usytuowany pomiędzy podłożami pierwszym i drugim lub pomię dzy podł o ż ami drugim i trzecim, a powierzchnia ukł adu aktywnego ma wymiary podobne lub mniejsze niż wymiary trzeciego podłoża.

Podłoża pierwsze i drugie korzystnie są szklane, a trzecie podłoże jest szklane lub z materiału na bazie polimeru.

Warstwę pośrednią do utrzymywania odłamków w przypadku stłuczenia zespołu szklanego stanowi co najmniej jeden arkusz z polimeru termoplastycznego, umieszczony pomiędzy podłożami pierwszym i drugim i/lub pomiędzy podłożami drugim i trzecim.

Trzy podłoża pierwsze, drugie, trzecie są wykonane ze szkła i są laminowane ze sobą za pomocą arkuszy termoplastycznego polimeru.

Podłoża pierwsze i drugie są wykonane ze szkła, a trzecie podłoże jest folią polimerową lub kombinacją folii polimerowych mających funkcje utrzymywania odłamków.

Trzecie podłoże jest folią polimerową lub kombinacją folii polimerowej przylegającej do powierzchni wewnętrznej pierwszego podłoża, która korzystnie jest wyposażona w układ funkcjonalny bezpośrednio lub poprzez klej.

Układ aktywny jest na powierzchni zewnętrznej lub na powierzchni wewnętrznej drugiego podłoża lub na powierzchni zewnętrznej trzeciego podłoża.

Całkowita grubość podłoży pierwszego i drugiego i warstwy usytuowanej pomiędzy nimi jest mniejsza lub równa 8 mm, korzystnie mniejsza lub równa 5,5 mm, a najkorzystniej zawiera się pomiędzy 2 mm i 5 mm.

Podłoża pierwsze i drugie mają zasadniczo identyczne wymiary, a trzecie podłoże ma mniejsze wymiary i jest usytuowane względem drugiego podłoża z cofnięciem tworzącym otwarty obwodowy rowek mający głębokość wynoszącą co najmniej 5 mm, korzystnie co najmniej 8 mm, a najkorzystniej od 10 do 25 mm.

Głębokość rowka jest stała na całym obwodzie podłoży pierwszego i drugiego, które go ogranicza.

Na obwodzie powierzchni wewnętrznej pierwszego podłoża i/lub na obwodzie powierzchni zewnętrznej lub wewnętrznej drugiego podłoża jest umieszczona zaciemniająca obwodowa powłoka typu sitodruku.

Trzecie podłoże jest cofnięte względem pozostałych podłoży pierwszego i drugiego tworząc na obwodzie otwarty rowek, w którym są umieszczone elementy łączników układu aktywnego, przy czym układ aktywny jest sterowany elektrycznie.

W styku z co najmniej bokiem podł o ż y pierwszego i/lub drugiego i/lub trzeciego jest umieszczona co najmniej jedna obwodowa uszczelka.

Co najmniej jedna obwodowa uszczelka jest ukształtowana poprzez wtryskiwanie lub uzyskana poprzez obudowanie.

Co najmniej jedna obwodowa uszczelka jest usytuowana w jednej płaszczyźnie z zewnętrzną powierzchnią pierwszego podłoża.

Co najmniej jedna obwodowa uszczelka przynajmniej częściowo wypełnia otwarty obwodowy rowek utworzony pomiędzy cofniętym trzecim podłożem i pozostałymi dwoma podłożami pierwszym i drugim.

Obwodowa uszczelka zawiera elementy łączące układu aktywnego i/lub zawiera co najmniej w części mechaniczne elementy wzmacniają ce.

Podłoża stanowią trzy szyby szklane, a pomiędzy nimi są umieszczone dwie laminowane warstwy, a na zewnętrznej powierzchni drugiego podłoża jest umieszczony całkowicie stały układ elektrochromowy.

Zastosowaniem zespołu oszklenia określonego powyżej okno dachowe, korzystnie umieszczone w powierzchni karoserii pojazdu lub w budynku.

Zespół oszklenia według wynalazku umożliwia poprawę bezpieczeństwa, funkcjonalności i rozmiaru. Zespół oszklenia według wynalazku, nawet będąc konstrukcją trójszybową, może być zamontowany bez problemu jako standardowe okno dachowe w karoserii pojazdu, ze względu na szczególny rozmiar trzeciej szyby.

PL 202 222 B1

Zespól oszklenia według wynalazku jest bardzo uniwersalny w zastosowaniu bez względu na to czy mają one, czy nie zbliżoną grubość do produktów standardowych lub do typu materiału/uszczelnienia lub mocowania obwodowego.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 do 5 przedstawiają część zespołu oszklenia według wynalazku, w przekroju, zgodnie z różnymi przykładami wykonania, fig. 6 przedstawia zespół oszklenia według wynalazku w przekroju w całości.

Figury są rozmyślnie bardzo schematyczne i nie są w skali w celu ułatwienia odczytywania.

Jak pokazano na rysunku, fig. 1-6, zespół oszklenia według wynalazku zawiera trzy podłoża S1, S2, S3 oraz folię polimerową mającą funkcję przytrzymywania odłamków, która jest istotna dla uzyskania żądanego poziomu bezpieczeństwa w przypadku stłuczenia zespołu oszklenia. Jej usytuowanie w zespole oszklenia może być wybrane zależnie od układu aktywnego, który działa w zespole oszklenia. Jeżeli układ aktywny A jest pomiędzy pierwszym podłożem S1 i drugim podłożem S2, ta folia polimerowa jest korzystnie pomiędzy drugim podłożem S2 i trzecim podłożem S3 lub jest integralną częścią trzeciego podłoża S3. Z drugiej strony, jeżeli układ aktywny A jest pomiędzy drugim podłożem S2 i trzecim podłożem S3, ta folia polimerowa jest korzystnie pomiędzy podłożami pierwszym S1 i drugim S2. Korzystnie, można także uniknąć bezpośredniego kontaktu pomiędzy układem aktywnym i folią polimerową mającego na celu utrzymanie większości odłamków. Tak więc, zapewnia się, że obecność układu aktywnego w zespole oszklenia nie przeszkadza przyleganiu folii polimerowej do jego sztywnego nośnego podłoża lub podłoża typu szklanego.

Oczywiście, nie wyklucza to obecności drugiej folii polimerowej mającej funkcję utrzymywania odłamków i będącej w styku z układem aktywnym. Ta druga folia może przyczyniać się do bezpieczeństwa zespołu oszklenia, ale ta rola jest przypisana głównie folii, która nie jest w styku z układem aktywnym A. Tak więc, poprzez fizyczne oddzielenie folii utrzymującej odłamki i układu aktywnego A, mogą one współistnieć w zespole oszklenia bez pogarszania wzajemnie ich funkcjonalności. Jednak, ceną tego rozwiązania jest to, że zespół oszklenia zawiera trzy podłoża S1, S2, S3, a nie dwa. W szczególności, jest oczywiste, że zastosowanie trzech sztywnych podłoży S1, S2, S3, zwłaszcza szklanych prowadzi do tego, że całkowita grubość zespołu oszklenia jest większa niż standardowego dwuszybowego laminowanego zespołu oszklenia.

Z tego powodu według wynalazku trzecie podłoże S3 jest cofnięte względem pozostałych dwóch podłoży S1, S2 poprzez nadanie mniejszego rozmiaru, co pozostawia swobodny obwodowy obszar na obrzeżu drugiego podłoża S2.

Jeżeli zespół oszklenia musi być umieszczony w ramie w karoserii (pewne korzystne konstrukcje będą wyszczególnione dalej), zespół oszklenia ma tylko dwa sztywne podłoża pierwsze S1 i drugie S2. Jest możliwe zamontowanie takiego zespołu oszklenia poprzez zamocowanie tylko na obwodzie tych dwóch podłoży S1, S2. Cofnięte trzecie podłoże S1 jest utrzymywane przy tych wcześniejszych za pomocą zwykłych technik opisanych dalej (laminowanie, stosowanie kleju) i także nie ma potrzeby używania sposobu mocowania zespołu oszklenia w celu zatrzaśnięcia go na jego obwodzie. To jest szczególnie korzystne, gdy zespół oszklenia ma być oknem dachowym, gdzie ogólnie stosuje się montowanie na obwodzie hartowanych monolitycznych zespołów oszklenia lub laminatów nie grubszych niż 4 lub 5 mm (te standardowe zakresy grubości są stosowane do zespołów oszklenia bez „układu aktywnego w sensie tego wynalazku, a do ogólnie pojedynczych szyb).

W korzystnym przykładzie wykonania trzecie podłoże S3 jest podłożem ukształtowanym z jednej lub więcej nałożonych na siebie folii polimerowych (takich jak folie PET/PVB wspomniane na wstępie), ich grubość nie może być zaniedbana. Dlatego, fakt, że trzecie podłoże S3 jest wykonane z tworzywa sztucznego a nie ze szkła może stwarzać ono problemy w montażu obwodowego uszczelnienia w porównaniu ze standardowym dwuszybowym laminowanym zespołem oszklenia. Również, fakt, że trzecie podłoże S3 jest mniejsze umożliwia, gdy to potrzebne, montaż/sposób umieszczenia typowej obwodowej uszczelki laminowanych okien.

Układ aktywny A może być układem typu sterowanego elektrycznie, układem elektrochromowym o zmiennych właściwościach energii i/lub optycznych, zaworem optycznym, układem wiologenowym, układem ciekłokrystalicznym, typu termochromowego lub termotropowego. Szczegóły ich dotyczące zostały podane na wstępie niniejszego zgłoszenia.

Układ aktywny Ą według wynalazku może także być bez zasilania elektrycznego, na przykład może mieć funkcję termiczną (niska emisyjność, ochrona przeciwsłoneczna), funkcję akustyczną (tłumienie akustyczne) lub funkcję optyczną (dekoracyjną, absorpcyjną, i tak dalej). Może także mieć powłoki termochromowe lub termotropowe, o których wspomniano na wstępie niniejszego zgłoszenia

PL 202 222 B1 (należy odnotować, że warstwy termochromowe mogą opcjonalnie być zasilane prądem w celu opcjonalnego ogrzewania poprzez ogrzewanie oporowe i zmiany właściwości optycznych/termicznych według potrzeb, a nie jak narzucają promienie słoneczne w otoczeniu).

Pierwsze podłoże S1 i drugie podłoże S2 mogą być wykonane ze szkła. Trzecie podłoże S3 może być ze szkła lub z materiału na bazie polimeru. Polimer może być stosunkowo sztywny, typu poliwęglanu PC lub poli(metakrylanu metyl)u PMMA. Ten materiał może być zastąpiony szkłem, jeżeli na przykład celem jest zmniejszenie ciężaru zespołu oszklenia jako całości. Ten materiał może także być półsztywny lub giętki i może go stanowić folia przystosowana do utrzymywania odłamków w przypadku stłuczenia, jak wspomniano powyżej.

Według jednego wariantu wynalazku, zespół oszklenia według wynalazku zawiera co najmniej jeden arkusz z termoplastycznego polimeru mający funkcje przytrzymywania odłamków w przypadku stłuczenia zespołu do szklenia, umieszczone pomiędzy podłożami pierwszym S1 i drugim S2 i/lub pomiędzy podłożami drugim S2 i trzecim S3 (jest to ostatni przypadek, gdy trzecie podłoże S3 jest sztywnym podłożem). Jeżeli występuje kilka arkuszy (lub nałożone arkusze) z termoplastycznego polimeru, jeden z nich nie styka się z układem aktywnym typu elektrochromowego i pełni zasadniczo rolę zabezpieczającą.

Według korzystnego przykładu wynalazku, trzy podłoża S1, S2, S3 mogą być wykonane ze szkła i laminowane ze sobą za pomocą termoplastycznego polimeru.

Powierzchnie podłoży zespołu oszklenia według wynalazku, przedstawionego na rysunku, są ponumerowane od zewnątrz do wewnątrz (rozważając usytuowanie zespołu oszklenia po jego zamontowaniu w pojeździe lub budynku), jest możliwe usytuowanie układu aktywnego A, na przykład typu elektrochromowego, na powierzchniach 3, 4 lub 5 podłoży drugiego S2 lub trzeciego S3 zależnie od przypadku i występuje termoplastyczny arkusz, z którym nie jest on w styku i który nadaje zespołowi oszklenia cechę zabezpieczenia.

Powracając do wcześniej omówionej konstrukcji, w której trzecie podłoże S3 jest folią lub nałożonymi na siebie foliami polimerowymi, te folie mogą przylegać do drugiego podłoża S2 na powierzchni, która może lub nie być wyposażona w układ aktywny A według wynalazku bezpośrednio lub poprzez warstwę klejową.

Układ aktywny A jest umieszczony na powierzchni zewnętrznej 3 lub na powierzchni wewnętrznej 4 drugiego podłoża S2 lub na zewnętrznej powierzchni 5 trzeciego podłoża S3 przy numerowaniu powierzchni wspomnianym wcześniej.

Korzystnie, całkowita grubość podłoży pierwszego S1 i drugiego S2 i wszystkich innych materiałów usytuowanych ewentualnie między nimi (arkuszy termoplastycznych, arkuszy elastomerowych, układu aktywnego A, i tym podobnych) jest mniejsza lub równa 8 mm, zwłaszcza mniejsza lub równa 5,5 mm, korzystnie pomiędzy 2 mm i 5 mm. Te grubości spełniają większość wymagań, jeżeli zespół oszklenia jest przeznaczony do pojazdów typu samochód lub obejmuje zespoły oszklenia do budynków typu zespołów oszkleń do dachów.

Korzystnie, podłoża pierwsze S1 i drugie S2 mają zasadniczo identyczne wymiary, a trzecie podłoże S3 ma mniejsze wymiary i jest usytuowane względem drugiego podłoża S2 tak, że tworzy otwarty obwodowy rowek g mający głębokość fi wynoszącą co najmniej 5 mm, korzystnie co najmniej 8 mm, a najkorzystniej od 10 do 25 mm. Korzystnie głębokość p rowka g jest stała na całym obwodzie podłoży drugiego S2 i trzeciego S3, które go ogranicza, a trzecie podłoże S3 jest korzystnie wycentrowane względem drugiego S2 i trzeciego S3 mającymi zarys identyczny jak podłoże drugie S2, ale mniejsze proporcje.

Jeśli chodzi o rozmiar układu aktywnego A, jego powierzchnia aktywna ma wymiary podobne lub mniejsze niż wymiary trzeciego podłoża S3. Termin „powierzchnia aktywna” odnosi się do powierzchni, która ma wymaganą funkcjonalność, zwłaszcza wyłączając obwodowe nieaktywne obszary stosowane do połączenia. Jeżeli układ aktywny A jest jedną z powierzchni trzeciego podłoża S3 takie zwymiarowanie jest obowiązkowe. Jeżeli jednak jest on na powierzchni podłoża pierwszego S1 lub drugiego S2, to takie wymiary umożliwiają lepsze dopasowanie układu aktywnego A do obszaru środkowego zespołu oszklenia, który jest odsłonięty, a nie do obszaru obwodowego podłoży pierwszego S1 i drugiego S2, które „wychodzą poza” trzecie podłoże S3 i które ze względów estetycznych, są dlatego maskowane.

Według korzystnego wariantu wynalazku, zespół oszklenia do zamocowania jest wyposażony w zaciemniającą obwodową powłokę r typu sitodruku, zwłaszcza na obwodzie powierzchni wewnętrznej 2 podłoża pierwszego S1 i/lub na obwodzie powierzchni zewnętrznej 3 lub wewnętrznej 4 drugiego

PL 202 222 B1 podłoża S3. Obwodowa powłoka r może być powłoką na bazie emalii, która jest dobrze znane dla zespołów oszklenia w pojazdach. Ta powłoka może mieć różne funkcje: ukrycie połączeń elektrycznie sterowanego układu aktywnego, ukrycie obszaru obwodowego zespołu oszklenia, w którym nie występuje trzecie podłoże S3, spełnienie funkcji nieprzezroczystej (układ elektroluminescencyjny), mającej funkcje dekoracyjne i tym dalej.

Półotwarty rowek g utworzony w zespole oszklenia poprzez cofniecie trzeciego podłoża S3 może być wykorzystany w różny sposób i może być wykorzystany w wiele sposobów. Oczywiście, jest możliwe przymocowanie zespołu oszklenia do jego ramy poprzez mocujące podłoża S1 i S2. Ale ta swobodna przestrzeń może także umożliwiać, na przykład przechodzenie przez nią elementów łączących układ aktywny, gdy jest on sterowany elektrycznie.

Szczególne ukształtowanie zespołu oszklenia według wynalazku umożliwia różne usytuowania obwodowych uszczelek J, gdy są one konieczne. Dotyczy to w szczególności przypadku, gdy zespół oszklenia zawiera układy aktywne A, które są wrażliwe na wilgoć i kontakt z otoczeniem. Usytuowanie uszczelki J jest więc uwarunkowane układem aktywnym A, a celem jest jego właściwe uszczelnienie. Tak więc, gdy układ aktywny jest pomiędzy drugim podłożem S2 i trzecim podłożem S3, co najmniej jedna obwodowa uszczelka jest umieszczona na obrzeżu podłoży drugiego S2 i trzeciego S3, a korzystnie także pomiędzy podłożami pierwszym S1 i drugim S2. Może być zastosowanych kilka uszczelek, które są uzupełniające pod względem ich funkcji (na przykład jedna jako bariera dla pary wodnej, druga dla ciekłej wody). Co najmniej jedna uszczelka jest korzystnie umieszczona na krawędzi podłoża pierwszego S1 i/lub drugiego S2 i/lub trzeciego podłoża S3, zwłaszcza pomiędzy podłożami drugim S2 i trzecim S3, jak wskazano powyżej, gdy układ aktywny A jest pomiędzy podłożem drugim S2 i trzecim S3, lub tylko na krawędziach dwóch podłoży i pomiędzy nimi lub wychodzi poza powierzchnię tych dwóch podłoży (lub jednego z nich). Korzystnie uszczelka obejmuje powierzchnię, która jest przeciwna do tej zwróconej do układu aktywnego A.

Można zastosować rożne techniki w celu ukształtowania tej obwodowej uszczelki lub tych obwodowych uszczelek. Mogą one być mocowane przy zastosowaniu wstępnie wytworzonej uszczelki w postaci kropli (które są umieszczone poprzez zmiękczenie ich wskutek lekkiego podgrzania, na przykład tak, że tworzą uszczelnienie przeciwko przeciekom na krawędziach danych podłoży). Mogą one także być wytłaczanymi uszczelkami już gotowymi do użycia, zwłaszcza jako uszczelki okienne, jak ukazano w opisach patentowych EP 479677 i EP 524060.

Mogą one być wykonane także techniką oblewania. To ogólnie obejmuje technikę oznaczaną terminem RIM (Reactive Injection Molding - reakcyjne kształtowanie wtryskowe), w której polimer, który jest ogólnie poliuretanem pod niskim ciśnieniem i w niezbyt wysokiej temperaturze, jest wtryskiwany do zamkniętej formy w pobliżu miejsca odbioru zespołu oszklenia (podłoża pierwszego S1, drugiego S2 i ewentualnie trzeciego S3 dla zespołu oszklenia według wynalazku). Ta technika jest zwłaszcza przedstawiona w opisie zgłoszenia patentowego FR00/012398, zgłoszonego 29.09.2000.

Korzystnie, obwodowa uszczelka J, lub co najmniej jedna z nich, jest wyrównana z powierzchnią zewnętrzną 1 pierwszego podłoża S1. Ten typ montażu jest szczególnie estetyczny, ponieważ zapewnia ciągłą powierzchnię karoserii i ramy otaczającej zespół oszklenia. Obwodowa uszczelka J co najmniej częściowo wypełnia otwarty obwodowy rowek opisany powyżej. Może ona zawierać elementy łączące układu aktywnego A, jeżeli jest on sterowany elektrycznie. Może ona także zawierać mechaniczne elementy wzmacniające (elementy mocujące, kulki, ramę, i tak dalej), jak zwłaszcza przedstawiono w opisie zgłoszenia patentowego FR 00/13307, złożonego 10.10.2000 i dotyczącego uszczelek.

W szczególnym przykładzie wykonania zespół oszklenia jest trójszybowym zespołem oszklenia z trzema podłożami S1, S2, S3 ze szkła i dwiema warstwami laminowanymi, i jest on wyposażony w całkowicie stały układ elektrochromowy umieszczony na powierzchni zewnętrznej 3 drugiego podłoża S2. W tym przypadku występuje pomiędzy podłożami drugim S2 i trzecim S3 jest umieszczony arkusz termoplastyczny f2, którego główną funkcja jest zabezpieczenie (utrzymanie odłamków w przypadku stłuczenia).

Zespół oszklenia opisany powyżej, może być stosowany zwłaszcza w budownictwie jako oszklenie dachów lub w przemyśle samochodowym jako okna dachowe (otwierane lub nie otwierane). W samochodach zespół oszklenia według wynalazku może być wpuszczony w karoserię.

W szczególności, na fig. 1 do 5 przedstawiono przykłady wykonania zespołu oszklenia według wynalazku, szczególnie odnoszącego się do zespołu oszklenia samochodowego dachu. Zawierają one kolejno, od zewnątrz do wewnątrz pomieszczenia pasażerskiego, trzy podłoża pierwsze S1, dru8

PL 202 222 B1 gie S2, trzecie S3, które są przejrzystymi (mogą być przyciemnione) szybami krzemionkowo-sodowo-wapiennymi mającymi grubość odpowiednio 1,6 mm; 2,1 mm i 1,6 mm.

Fig. 6 przedstawia najważniejszą cechę zespołu oszklenia według wynalazku: trzecie podłoże S3 jest mniejsze niż pozostałe dwa podłoża pierwsze S1 i drugie S2 i jest umieszczone jako cofnięte względem nich.

Podłoża pierwsze S1 i drugie S2 mają tę samą wielkość i ten sam prostokątny kształt. Ich wymiary są 900 x 500 mm².

Podłoże pierwsze S1 może mieć na wewnętrznej powierzchni 2 stos cienkich warstw z funkcją ochrony przeciwsłonecznej.

Trzecie podłoże S3 jest mniejsze niż pozostałe dwie szyby, jest usytuowana na środku względem drugiego podłoża S2 i ma wymiary 875 x 475 mm².

Ta budowa pozostawia otwarty obwodowy rowek g o zmiennej głębokości p zależnie od przykładu.

Pierwsze podłoże S1 jest laminowane z podłożem drugim S2 poprzez pierwszy arkusz termoplastyczny f1 wykonany z poliuretanu (PU) mający grubość 0,8 mm (może on być zastąpiony arkuszem z kopolimeru etylenu z octanem winylu (EVA) lub poli(winylobutyral)u (PVB).

Układ aktywny A jest umieszczony na zewnętrznej powierzchni 3 drugiego podłoża S2. Układ aktywny jest całkowicie stałym zespołem elektrochromowym, zawierającym stos z następujących warstw (poczynając od zewnętrznej powierzchni 3 drugiego podłoża S2): dolnej warstwy przewodzącej, która jest podwójną warstwą składającą się z pierwszej warstwy SiO x Ny o grubości 30 nm pokrytą drugą warstwą ITO (tlenek indu domieszkowany cyną) o grubości 250 nm; drugiej warstwy z anodowego materiału elektrochemicznego o grubości 40 do 100 nm z tlenku irydu (uwodnionego) lub o grubości 40 nm do 400 nm z uwodnionego tlenku niklu, przy czym warstwa może lub nie być z dodatkiem pierwiastka stopowego innego metalu; warstwy zawierającej tlenek niklu o grubości 100 nm; drugiej warstwy o grubości 100 nm zawierającej uwodniony tlenek tantalu lub uwodniony tlenek krzemu lub uwodniony tlenek cyrkonu; drugiej warstwy z katodowego materiału elektrochemicznego na bazie 370 nm tlenku wolframu WO3; górnej warstwy przewodzącej zawierającej 100 do 300 nm ITO.

Wszystkie te warstwy są osadzone w znany sposób przez rozpylanie reaktywne wspomagane polem magnetycznym.

Połączenia i wszystkie środki stosowane do dostarczania prądu do dwóch elektrycznie przewodzących warstw nie są opisane szczegółowo. Są one znane i przedstawione w opisach patentowych wspomnianych we wstępie.

W szczególności, mogą one zawierać sieć przewodów łączących się z górną elektrodą, jak przedstawiono w opisie patentowym PCT/FR00/00675.

Drugie podłoże S2 i trzecie podłoże S3 są laminowane ze sobą drugim arkuszem termoplastycznym f2 wykonanym z PU lub EVA lub PVB o grubości 0,38 do 0,76 mm.

Obecność zespołu elektrochromowego A na zewnętrznej powierzchni 3 drugiego podłoża S2 osłabia połączenie pomiędzy drugim podłożem S2 i pierwszym arkuszem termoplastycznym fi, wskutek czego już nie ma gwarancji, że odłamki będą utrzymane przez ten pierwszy arkusz termoplastyczny f1 w przypadku stłuczenia. Według wynalazku, drugi arkusz termoplastyczny f2 przejmuje funkcje zabezpieczenia od pierwszego arkusza termoplastycznego fi. Odwrotnie, gdy układ aktywny jest na wewnętrznej powierzchni 4 drugiego podłoża S2 lub na zewnętrznej powierzchni 5 szyby wewnętrznej, znowu pierwszy arkusz termoplastyczny fi jest tym, który głównie przyjmuje tę funkcję.

Jest możliwa alternatywna konstrukcja, w której funkcję zabezpieczenia spełnia standardowy laminowany zespół oszklenia (S1+f1+S2), który jest dostosowany do funkcji poprzez dodanie, wskutek laminowania z drugim arkuszem termoplastycznym f2, trzeciego podłoża S3 połączonej z zespołem aktywnym A.

Oczywiście, jak wspomniano wcześniej, układ aktywny A może być połączony z przeciwległym podłożem (jako przeciwległym do podłoża nośnego, na którym jest on osadzony) nie poprzez laminowanie, ale poprzez połączenie z arkuszem polimerowym typu elastomerowego, poprzez jednostronne lub dwustronne klejenie, i tym podobnie.

P r z y k ł a d 1

Fig. 1 przedstawia w przekroju część trójszybowego zespołu oszklenia opisanego powyżej, w położeniu jako okno dachowe względem jego układu mocującego w karoserii. Można zauważyć, że rowek g ma głębokość p wynoszącą 12 mm, a wewnętrzna powierzchnia 2 pierwszego podłoża S1 ma osadzoną na jej obrzeżu sitodrukową matową powłokę r na szerokości w przybliżeniu równej głębokoPL 202 222 B1 ści p rowka g. Układ aktywny A (jego aktywna powierzchnia) ma wymiary nieco mniejsze niż wymiary trzeciego podłoża S3.

Na fig. 1 pokazano ramę metalową M, do której jest zamocowane okno dachowe, ze wzmocnieniami w postaci metalowych wkładek które są przyklejone do zespołu oszklenia poprzez warstwę klejową C1. Druty przewodzące fc, które są częścią połączeń zespołu elektrochromowego A, i które następnie są ułożone w poprzek rowka g, mogą być ułożone wzdłuż całej krawędzi drugiego podłoża S2. Stwierdzono, że jest bardzo praktycznie użyć rowka do przeprowadzenia drutu przewodzącego od zewnątrz do wewnątrz zespołu oszklenia (i pomieszczenia pasażera).

P r z y k ł a d 2

Na fig. 2 przedstawiono drugi przykład wykonania. Porównując z fig. 1 można zauważyć, że cofnięcie trzeciego podłoża S3 jest większe. Tutaj rowek g ma głębokość p wynoszącą 37 mm. Występuje także sitodrukowa powłoka r' na powierzchni wewnętrznej 2 pierwszego podłoża S1, która także jest szersza niż powłoka r w przykładzie 1 i której szerokość jest około 37 mm, taka sama jak głębokość p rowka g.

Na powierzchni wewnętrznej 6 trzeciego podłoża S3 jest zastosowane mechaniczne połączenie z ramą, z metalowymi wzmocnieniami M' zamocowanymi do powierzchni wewnętrznej 4 drugiego podłoża S2 i do powierzchni wewnętrznej 6 szyby wewnętrznej za pomocą dwóch warstw klejowych, odpowiednio £1, C'2.

P r z y k ł a d 3

W przykładzie pokazanym na fig. 3 występuje ukształtowanie takie, jak w przykładzie 2 z cofnięciem trzeciego podłoża S3 wynoszącym 37 mm. Zastosowano tu otaczającą uszczelkę J usytuowaną w jednej płaszczyźnie z powierzchnią zewnętrzną 1 pierwszego podłoża S1 na bazie PU i wypełniającą rowek g (i w rzeczywistości wszystkie połączenia, które przez niego przechodzą).

Uszczelka J także zawiera metalowe wzmocnienia M i rozciąga się poza powierzchnię wewnętrzną 6 trzeciego podłoża S3 na grubość około 2 mm. Kształt wzmocnienia M jest dostosowany tak, że jest ono bardziej efektywne i łączy się z trzecim podłożem S3 w mechanicznym złączu zespołu oszklenia i metalowej ramy.

P r z y k ł a d 4

W przykładzie pokazanym na fig. 4 także występuje układ taki, jak w przykładach 2 i 3. Uszczelka J jest umieszczona jak w przykładzie 3 ale tutaj nie styka się ona z trzecim podłożem S3, ani na żadnej z jej powierzchni, ani na jej krawędziach. Uszczelka nie wypełnia całkowicie rowka g.

P r z y k ł a d 5

W przykładzie zilustrowanym na fig. 5 także ukształtowanie jest takie, jak w przykładzie 3, ale tym razem z bardziej typowymi wzmocnieniami metalowymi Ml·

Podsumowując, wynalazek zapewnia zespół oszklenia, w którym jest możliwe uzyskanie 100% jakości oczekiwanej od zespołu aktywnego, który ma 100% funkcji zabezpieczenia w szczególności wymaganej w przemyśle samochodowym, a jednocześnie ma mały całkowity rozmiar. Przy rozpatrywaniu przykładów, w rzeczywistości widać, że zespół oszklenia może być przymocowany do karoserii na pierwszym podłożu S1 i drugim podłożu S2, lub na całej grubości obu szyb wynoszącej 4,5 mm.

Możliwych jest wiele innych wariantów. W szczególności jest możliwe zastąpienie drugiego arkusza termoplastycznego f2 i trzeciego podłoża S3 tylko trzecim podłożem zawierającym arkusze polimerowe, które mogą, jeżeli potrzeba, zapewniać funkcję zabezpieczenia. W tym przypadku, nawet chociaż trzecie podłoże może być stosunkowo cienkie (cieńsze niż szyba), uzyskuje się korzyść cofnięcia go względem pierwszego podłoża S1 i drugiego podłoża S2 z dwóch powodów. Z jednej strony jego grubość nie może być pominięta (na przykład 1 mm), a z drugiej strony, jeżeli trzecie podłoże jest wykonane z tworzywa sztucznego, gdy dwa inne podłoża są wykonane ze szkła, może być korzystne dodatkowe zastosowanie uszczelek, które są znane dla właściwego przylegania do pierwszego podłoża S1 i drugiego podłoża S2 i materiałów umieszczonych pomiędzy tymi szybami, poprzez pozostawienie na boku trzeciego podłoża z tworzywa sztucznego, którego przyczepność do uszczelki może być oceniona jako niewystarczająca (lub że technika osadzania uszczelki jest bardziej odpowiednia dla szkła niż dla podłoży z tworzyw sztucznych). Można w ten sam sposób zastosować też materiały wtryskowe i zamykające, które są bardziej odpowiednie dla szkła.

Dzięki tym wariantom, zespół oszklenia może zawierać, albo pomiędzy podłożami pierwszym S1 i drugim S2 lub pomiędzy podłożami drugim S2 i trzecim S3 aktywny układ elektroluminescencyjny typu organicznego, powszechnie znanego jako OLED (Organic Light Emitting Diode) lub układ PLED

PL 202 222 B1 (Polymer Light Emitting Diode) lub typu nieorganicznego, w tym przypadku nazywany układem TFEL (Thin Film Electroluminescent).

Zespół oszklenia może także zawierać zestaw trzeciego podłoża S3 szklanego lub polimerowego, który jest przymocowany poprzez złącze klejowe do tradycyjnego zespołu oszklenia zawierającego dwa podłoża S1, S2, przy czym podłoże wewnętrzne S3 jest mniejsze niż podłoża S1 i S2, i jest cofnięte względem tego ostatniego i posiada cechy funkcjonalne, które nie pogarszają utrzymywania odłamków (na przykład funkcjonalne cechy dekoracyjne lub niskiej emisji lub tym podobne). Układ aktywny typu elektrochromowego jest umieszczony podczas wytwarzania powyżej zespołu oszklenia pomiędzy trzecim podłożem S3 z jednej strony i podłożami pierwszym S1 i drugim S2 z drugiej strony.

W wariancie poprzedniego przykładu, drugie podłoże S2 jest podłożem polimerowym o funkcji niskiej emisyjności i korzystnie jest uzupełnione w funkcje przezroczystości na fale elektromagnetyczne, pierwsze podłoże S1 jest tylną szybą, drugie podłoże S3 jest cofnięte względem podłoży pierwszego S1 i drugiego S2, a układ aktywny typu elektrochromowego jest umieszczony pomiędzy trzecim podłożem S3 i podłożami pierwszym S1 i drugim S2.

Przedmiotem wynalazku są wszystkie zastosowania zespołu oszklenia opisane powyżej, zwłaszcza w budownictwie jako oszklenie dachów lub w przemyśle samochodowym jako okna dachowe (otwierane lub nie otwierane).

Przedmiotem wynalazku jest także samochód wyposażony w ten sposób, korzystnie z zespołem, lub zespołami, oszklenia według wynalazku wpuszczonymi w karoserię.

Claims (19)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Zespół oszklenia, zawierający pierwsze sztywne podłoże, drugie sztywne podłoże i trzecie sztywne, półsztywne lub giętkie podłoże oraz co najmniej jeden układ aktywny, będący układem sterowanym elektrycznie o zmiennych właściwościach energii i/lub optycznych, przy czym trzecie podłoże jest cofnięte względem pozostałych dwóch podłoży pierwszego i drugiego, i zawierający warstwę pośrednią do utrzymywania odłamków w przypadku stłuczenia zespołu szklanego umieszczoną pomiędzy pierwszym podłożem i drugim podłożem i/lub pomiędzy drugim podłożem i trzecim podłożem i/lub tworzącą część trzeciego podłoża, znamienny tym, że układ aktywny (A), korzystnie będący układem elektrochromowym, jest usytuowany pomiędzy podłożami pierwszym (S1) i drugim (S2) lub pomiędzy podłożami drugim (S2) i trzecim (S3), a powierzchnia układu aktywnego (A) ma wymiary podobne lub mniejsze niż wymiary trzeciego podłoża (S3).
2. 2. Zespół oszklenia według zastrz. 1, znamienny tym, że podłoża pierwsze (S1) i drugie (S2) są szklane, a trzecie podłoże (S3) jest szklane lub z materiału na bazie polimeru.
3. 3. Zespół oszklenia według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwę pośrednią do utrzymywania odłamków w przypadku stłuczenia zespołu szklanego stanowi co najmniej jeden arkusz (f1, f2) z polimeru termoplastycznego, umieszczony pomiędzy podłożami pierwszym (S1) i drugim (S2) i/lub pomiędzy podłożami drugim (S2) i trzecim (S3).
4. 4. Zespół oszklenia według zastrz. 3, znamienny tym, że trzy podłoża pierwsze (S1), drugie (S2), trzecie (S3) są wykonane ze szkła i są laminowane ze sobą za pomocą arkuszy termoplastycznego polimeru (f1, f2).
5. 5. Zespół oszklenia według zastrz. 1, znamienny tym, że podłoża pierwsze (S1) i drugie (S2) są wykonane ze szkła, a trzecie podłoże (S3) jest folią polimerową lub kombinacją folii polimerowych mających funkcje utrzymywania odłamków.
6. 6. Zespół oszklenia według zastrz. 5, znamienny tym, że trzecie podłoże (S3) jest folią polimerową lub kombinacją folii polimerowej przylegającej do powierzchni wewnętrznej (2) pierwszego podłoża (S1), która korzystnie jest wyposażona w układ funkcjonalny bezpośrednio lub poprzez klej.
7. 7. Zespół oszklenia według zastrz. 1, znamienny tym, że układ aktywny (A) jest na powierzchni zewnętrznej (3) lub na powierzchni wewnętrznej (4) drugiego podłoża (S2) lub na powierzchni zewnętrznej (5) trzeciego podłoża (S3).
8. 8. Zespół oszklenia według zastrz. 1, znamienny tym, że całkowita grubość (ej+j) podłoży pierwszego (S1) i drugiego (S2) i warstwy usytuowanej pomiędzy nimi jest mniejsza lub równa 8 mm, korzystnie mniejsza lub równa 5,5 mm, a najkorzystniej zawiera się pomiędzy 2 mm i 5 mm.
9. 9. Zespół oszklenia według zastrz. 1, znamienny tym, że podłoża pierwsze (S1) i drugie (S2) mają zasadniczo identyczne wymiary, a trzecie podłoże (S3) ma mniejsze wymiary i jest usytuowane

   PL 202 222 B1 względem drugiego podłoża (S2) z cofnięciem tworzącym otwarty obwodowy rowek (g) mający głębokość (p) wynoszącą co najmniej 5 mm, korzystnie co najmniej 8 mm, a najkorzystniej od 10 do 25 mm.
10. 10. Zespół oszklenia według zastrz. 9, znamienny tym, że głębokość (p) rowka (g) jest stała na całym obwodzie podłoży pierwszego (S2) i drugiego (S3), które go ogranicza.
11. 11. Zespół oszklenia według zastrz. 1, znamienny tym, że na obwodzie powierzchni wewnętrznej (2) pierwszego podłoża (S1) i/lub na obwodzie powierzchni zewnętrznej (3) lub wewnętrznej (4) drugiego podłoża (S2) jest umieszczona zaciemniająca obwodowa powłoka (r) typu sitodruku.
12. 12. Zespół oszklenia według zastrz. 1, znamienny tym, że trzecie podłoże (S3) jest cofnięte względem pozostałych podłoży pierwszego (S1) i drugiego (S2) tworząc na obwodzie otwarty rowek (g), w którym są umieszczone elementy łączników układu aktywnego (A), przy czym układ aktywny (A) jest sterowany elektrycznie.
13. 13. Zespół oszklenia według zastrz. 1 albo 12, znamienny tym, że w styku z co najmniej bokiem podłoży pierwszego (S1) i/lub drugiego (S2) i/lub trzeciego (S3) jest umieszczona co najmniej jedna obwodowa uszczelka (J).
14. 14. Zespół oszklenia według zastrz. 13, znamienny tym, że co najmniej jedna obwodowa uszczelka (J) jest ukształtowana poprzez wtryskiwanie lub uzyskana poprzez obudowanie.
15. 15. Zespół oszklenia według zastrz. 14, znamienny tym, że co najmniej jedna obwodowa uszczelka (J) jest usytuowana w jednej płaszczyźnie z zewnętrzną powierzchnią d pierwszego podłoża (S1).
16. 16. Zespół oszklenia według zastrz. 14, znamienny tym, że co najmniej jedna obwodowa uszczelka (J) przynajmniej częściowo wypełnia otwarty obwodowy rowek (g) utworzony pomiędzy cofniętym trzecim podłożem (S3) i pozostałymi dwoma podłożami pierwszym (S1) i drugim (S2).
17. 17. Zespół oszklenia według zastrz. 17, znamienny tym, że obwodowa uszczelka (J) zawiera elementy łączące układu aktywnego (A) i/lub zawiera co najmniej w części mechaniczne elementy wzmacniające.
18. 18. Zespół oszklenia według zastrz. 1, znamienny tym, że podłoża (S1, S2, S3) stanowią trzy szyby szklane, a pomiędzy nimi są umieszczone dwie laminowane warstwy (f1, f2), a na zewnętrznej powierzchni (3) drugiego podłoża (S2) jest umieszczony całkowicie stały elektrochromowy układ aktywny (A).
19. 19. Zastosowanie zespołu oszklenia określonego w zastrz. 1-18 na okno dachowe, korzystnie umieszczone w powierzchni karoserii pojazdu lub w budynku.