PL196024B1 - Rusztowanie - Google Patents

Abstract

1. Rusztowanie, zwlaszcza rusztowanie elewacyjne, z umieszczonymi jeden za drugim i polaczonymi ze soba poprzeczkami (12) w okreslonych odstepach pionowych, wsporni- kami pionowymi (11), tworzacymi wraz z po- przeczkami (12) ramy nosne (43), oraz z umiesz- czonymi pomiedzy poprzeczkami (12) sasied- nich ram nosnych (43) plytami podlogowymi (13), przy czym pomiedzy co najmniej kilkoma z sasiadujacych wsporników pionowych (11) umieszczone sa wsporniki ukosne (27), przy czym co najmniej jeden koniec wspornika uko- snego (27) wchodzi za pomoca haka (15, 15') wznajdujacy sie w przyporzadkowanym mu wsporniku pionowym (11) otwór (16), zna- mienny tym, ze otwór (16) lezy co najmniej w przyblizeniu w plaszczyznie, wyznaczonej przez osie (17) polaczonych wspornikami uko- snymi (27) wsporników pionowych (11). PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest rusztowanie, zwłaszcza rusztowanie elewacyjne.

Tego typu rusztowania elewacyjne są znane, na przykład z niemieckiego zgłoszenia patentowego nr DE 196 33 091 A1, i służą w ogólności do stawiania przed elewacją budynku i przeprowadzania na nich prac budowlanych, na przykład tynkowania lub malowania. Wsporniki ukośne, służące do stabilizowania rusztowania w stosunku do przesunięć poziomych, rozciągają się zazwyczaj od miejsca położonego bezpośrednio nad poprzeczką aż do miejsca usytuowania sąsiedniego wspornika pionowego, który znajduje się nieco poniżej umieszczonej nad nim poprzeczki. Wsporniki ukośne muszą być tak zamocowane na wspornikach pionowych, aby ze wsporników pionowych na wsporniki ukośne mogły być przenoszone zarówno siły rozciągające, jak też ściskające.

W tym celu w znanych rusztowaniach rozmieszczone są w odpowiednich miejscach wsporników pionowych wystające do przodu palce przechyłowe, na które nasuwane są komplementarne względem nich otwory na końcach wsporników ukośnych.

Inna możliwość polega na tym, że w odpowiednich miejscach wsporników pionowych przyspawane są właściwe okucia, za pomocą których końce wsporników ukośnych można ustawiać w wymaganym położeniu czynnym.

Wada znanych rusztowań polega na tym, że wsporniki ukośne pod obciążeniem działają momentami skręcającymi na wsporniki pionowe, które muszą być zaopatrzone w specjalne elementy konstrukcyjne, umożliwiające zamocowanie wsporników ukośnych.

Z europejskiego zgłoszenia patentowego nr EP-A-0140984 znana jest lekka kratownicowa konstrukcja nośna, złożona z rurowych pionowych i poziomych elementów nośnych oraz umieszczonych pomiędzy nimi rozpór ukośnych. Aby w tej lekkiej kratownicowej konstrukcji nośnej uniknąć połączeń spawanych i uprościć montaż, pionowe i poziome elementy nośne są połączone za pomocą montowanych łączników węzłowych, tworzących z pionowymi i poziomymi elementami nośnymi połączenie kształtowe i siłowe, przy czym każdy z łączników węzłowych jest podzielony na dwie połowy, otaczające siłowo pionowe elementy nośne i wchodzące kształtowo za pomocą występów w korespondujące z nimi otwory pionowych elementów nośnych. Ponadto łączniki węzłowe stanowią czopy łączące, na które są nasuwane i mocowane siłowo poziome elementy nośne.

W amerykańskim zgłoszeniu patentowym nr US-A-2435171 opisane jest rusztowanie ze wspornikami pionowymi, poziomymi i ukośnymi, w którym ze wspornikami pionowymi zespawane są pary pionowych tulei, w których umieszczane są wygięte końce wsporników ukośnych.

W amerykańskim zgłoszeniu patentowym nr US-A-1552333 przedstawione jest rusztowanie, zawierające wsporniki pionowe, poziome i ukośne, w którym ścianki wsporników pionowych zawierają, prostopadłe do płaszczyzny wyznaczonej przez wsporniki pionowe i ukośne, otwory, w których umieszczane są wygięte końce lub sworznie mocujące dla wsporników ukośnych i poziomych.

Wreszcie z amerykańskiego zgłoszenia patentowego nr US-A-3330583 znana jest zapadka zabezpieczająca, umożliwiająca zamocowanie rur nośnych na pionowych i zaopatrzonych w otwory szynach.

Celem niniejszego wynalazku jest opracowanie rusztowania opisanego na wstępie rodzaju, w którym do zamocowania wsporników ukośnych nie są potrzebne żadne specjalne elementy konstrukcyjne, zaś ze wsporników ukośnych na wsporniki pionowe nie są przenoszone, co najmniej znaczące, momenty skręcające.

Rusztowanie, zwłaszcza rusztowanie elewacyjne, z umieszczonymi jeden za drugim i połączonymi ze sobą poprzeczkami w określonych odstępach pionowych, wspornikami pionowymi, tworzącymi wraz z poprzeczkami ramy nośne, oraz z umieszczonymi pomiędzy poprzeczkami sąsiednich ram nośnych płytami podłogowymi, przy czym pomiędzy co najmniej kilkoma z sąsiadujących wsporników pionowych umieszczone są wsporniki ukośne, przy czym co najmniej jeden koniec wspornika ukośnego wchodzi za pomocą haka w znajdujący się w przyporządkowanym mu wsporniku pionowym otwór, według wynalazku charakteryzuje się tym, że otwór leży co najmniej w przybliżeniu w płaszczyźnie, wyznaczonej przez osie połączonych wspornikami ukośnymi wsporników pionowych.

Korzystnie wsporniki pionowe składają się z pojedynczych elementów.

Korzystnie co najmniej górny koniec wsporników ukośnych wchodzi za pomocą haka w znajdujący się w przyporządkowanym mu wsporniku pionowym otwór.

Korzystnie również drugi, zwłaszcza dolny, koniec co najmniej kilku wsporników ukośnych wchodzi za pomocą haka w znajdujący się w przyporządkowanym mu wsporniku pionowym otwór.

PL 196 024 B1

Korzystnie każdy otwór stanowi otwór podłużny, którego wzdłużny wymiar rozciąga się równolegle do osi wspornika pionowego.

Korzystnie dolny hak jest tak ukształtowany, że w opuszczonym położeniu wspornika ukośnego jest umieszczany w otworze, a następnie poprzez podniesienie w położenie ukośne zabezpieczony w otworze przed wyciągnięciem.

Korzystnie górny hak, przy znajdującym się co najmniej w przybliżeniu w swym ukośnym położeniu kątowym, wsporniku ukośnym jest wprowadzany w kierunku co najmniej w przybliżeniu prostopadłym do osi przyporządkowanego mu wspornika pionowego w przeznaczony dla haka otwór i poprzez opuszczenie poza dolną krawędź otworu jest zawieszany we wsporniku pionowym względnie poprzez uniesienie poza dolną krawędź otworu jest wyczepiany i wyjmowany z otworu w kierunku, co najmniej w przybliżeniu prostopadłym do osi przyporządkowanego mu wspornika pionowego.

Korzystnie w obszarze podłużnego otworu, nad zawieszonym hakiem, osadzany jest wyjmowalny rygiel.

Korzystnie rygiel jest umieszczony na odpowiednim końcu wspornika ukośnego.

Korzystnie rygiel w położeniu zablokowanym jest zabezpieczony przed wyjściem z tego położenia.

Korzystnie zabezpieczenie w położeniu zablokowanym jest osiągane za pomocą kształtowego umieszczenia rygla na znajdującym się na końcu wspornika ukośnego ograniczniku.

Korzystnie rygiel jest podnoszony z ogranicznika względnie przemieszczany w położenie współpracy z tym ogranicznikiem za pomocą umieszczonej na ryglu dźwigni uruchamiającej.

Korzystnie dźwignia uruchamiająca jest osadzona przegubowo na ryglu i przechylna pomiędzy położeniem zablokowanym i odblokowanym za pomocą działającego pomiędzy dźwignią uruchamiającą i końcem wspornika ukośnego układu, złożonego z czopu i jarzma.

Korzystnie przegubowe zamocowanie dźwigni uruchamiającej na ryglu oraz układ złożony z czopu i jarzma są tak zrealizowane względnie ukształtowane, że dźwignia uruchamiająca jest utrzymywana w położeniu zablokowanym przez siłę ciężkości.

Korzystnie rygiel stanowi czop ryglujący, prowadzony przesuwnie w otworze prowadzącym w pobliżu haka, co najmniej w przybliżeniu prostopadle do osi wspornika pionowego, przy haku zawieszonym w otworze.

Korzystnie czop ryglujący jest osadzony z luzem na odwrotnej względem podłużnego otworu stronie otworu prowadzącego tak, że zapewniony jest stopień swobody ruchów, niezbędny do rozłączenia czopu ryglującego i ogranicznika.

Korzystnie rygiel, zwłaszcza w postaci czopu ryglującego, jest połączony na stałe ze skrzydełkiem uruchamiającym, które jest za pomocą co najmniej jednego układu złożonego z czopu i jarzma tak osadzone na górnym końcowym obszarze wspornika ukośnego, że jest przesuwne pomiędzy położeniem odblokowanym (fig. 8) i położeniem zablokowanym (fig. 10).

Korzystnie skrzydełko uruchamiające ma przekrój w kształcie zbliżonym do odwróconej litery U, opasującej swym wierzchołkiem czop ryglujący, i jest z nim połączone na stałe.

Korzystnie ramiona skrzydełka uruchamiającego rozciągają się po obu stronach płaskiego obszaru końcowego i przylegają do niego ślizgowo.

Korzystnie jarzmo ma, biegnący co najmniej w przybliżeniu równolegle do toru rygla, obszar przesuwu oraz znajdujący się za nim po stronie odwrotnej do wspornika pionowego, biegnący w przybliżeniu prostopadle do toru rygla, obszar blokowania.

Korzystnie układ złożony z czopu i jarzma jest umieszczony na obu ramionach skrzydełka uruchamiającego.

Korzystnie w odstępie względem siebie umieszczone są co najmniej dwa, wzajemnie równoległe, jarzma i czopy.

Korzystnie podłużny otwór dla dolnego końca wspornika ukośnego jest dłuższy i/lub szerszy niż podłużny otwór dla górnego końca otworu prowadzącego, zaś dolny hak pasuje jedynie do dłuższego i/lub szerszego podłużnego otworu, a nie do krótszego i/lub węższego podłużnego otworu.

Korzystnie co najmniej niektóre ze wsporników pionowych mają na przeciwnych stronach otwory, zwłaszcza podłużne otwory.

Istotna zaleta wynalazku polega na tym, że wsporniki ukośne można zamocować ich końcami, za pomocą haków, bezpośrednio w umieszczonych w odpowiednich miejscach, otworach, zwłaszcza podłużnych otworach wsporników pionowych, przy czym otwory są tak umiejscowione, że ani siły rozciągające, ani siły ściskające, wywierane na wsporniki ukośne, nie powodują przenoszenia momentów skręcających na wsporniki pionowe. W ten sposób nie tylko następuje zminimalizowanie nakładów

PL 196 024 B1 konstrukcyjnych związanych z rusztowaniem według wynalazku, lecz także można uniknąć masywnego wykonania jego konstrukcji, jakie jest niezbędne do przenoszenia momentów skręcających.

Podczas gdy dolny koniec wsporników ukośnych według wynalazku jest ukształtowany korzystnie według zastrzeżenia 6, szczególnie korzystna postać wykonania górnego końca jest przedmiotem zastrzeżenia 7.

Chociaż dzięki środkom według wynalazku raz zamontowany wspornik ukośny jest już z uwagi na siły ciężkości i tarcia zabezpieczony przed niepożądanym odłączeniem od wspornika pionowego, korzystne jest, jeżeli do zabezpieczenia, zwłaszcza górnego haka wjego podwieszonej pozycji, zastosowany jest rygiel, określony szczegółowo w zastrzeżeniach patentowych 8 do 16.

Inne, korzystne ze względów praktycznych, postaci wykonania, w których zabezpieczenie jest realizowane również przez siłę ciężkości, stanowi przedmiot zastrzeżeń patentowych 17 do 22.

Zwłaszcza w tych postaciach wykonania dźwigni uruchamiającej względnie skrzydełka uruchamiającego, w których pozycja zablokowana jest zabezpieczona przez siłę ciężkości, korzystne jest ukształtowanie według zastrzeżenia 23, ponieważ zapobiega ono nieumyślnemu zawieszeniu przeznaczonego na dół haka wspornika ukośnego u góry, w otworze wspornika pionowego, wskutek czego hak z zabezpieczeniem ryglowym, znajdujący się teraz na dole, nie mógłby być zabezpieczony przez siłę ciężkości.

Postać wykonania według zastrzeżenia 24 sprawia, że wsporniki ukośne można zamocować na każdej wysokości z jednej lub drugiej strony wspornika pionowego.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia znajdujące się w stadium stawiania rusztowanie elewacyjne, które można ukształtować według wynalazku, w schematycznym widoku perspektywicznym, fig. 2 - część ukształtowanego według wynalazku wspornika pionowego, widziana w powiększeniu w kierunku poziomym i równoległym do budynku, w obszarze połączenia poprzeczki ze spoczywającą na niej płytą podłogową, fig. 3 część rusztowania według wynalazku ze wspornikami ukośnymi, umieszczonymi pomiędzy dwoma wspornikami pionowymi, przy czym górne zamocowanie znajduje się w położeniu zablokowanym, w widoku z przodu, fig. 4 - widok analogiczny do fig. 3, przy czym górne zamocowanie wspornika ukośnego jest odblokowane w celu przygotowania demontażu wspornika ukośnego, fig. 5 - dolna część rusztowania z fig. 3 i 4 w fazie wkładania w podłużny otwór wspornika pionowego względnie wyjmowania zeń dolnego końca wspornika ukośnego, fig. 6 - wspornik ukośny według wynalazku w nieco pomniejszonej skali, w widoku z boku, fig. 7 - przekrój wzdłuż linii VII-VII na fig. 6, fig. 8 - górną cześć innego przykładu wykonania zawieszonego we wsporniku pionowym wspornika ukośnego w stanie odblokowanym, w widoku z boku i częściowym przekroju, fig. 9 - widok analogiczny do fig. 8 w trakcie procesu blokowania, fig. 10 - widok analogiczny do fig. 8 w stanie zablokowanym, oraz fig. 11 - przekrój wzdłuż linii XI-XI na fig. 10.

Na figurze 1 rusztowanie elewacyjne znajduje się w fazie stawiania przy budynku 37. Na gruncie 27 wsparte są, za pomocą zespołów śrubowych o regulowanej wysokości, cztery wsporniki pionowe 11, tworzące prostokątną powierzchnię podstawy, której dłuższy bok jest równoległy do frontu budynku 37, i uzupełnione górnymi wspornikami poprzecznymi 38, wspornikami wzdłużnymi 39 oraz rozporami ukośnymi 27, tworząc razem nośne rusztowanie główne 41, które na fig. 1 rozciąga się odpowiednio na dole w prawą stronę, co nie jest szczegółowo przedstawione. W dolnej części rusztowania głównego 41 nie ma poprzeczek, aby mogło się tam znajdować przejście, na przykład dla pieszych.

Na dwóch przesuniętych do tyłu względem przednich wsporników pionowych 11, umieszczonych w niewielkim odstępie jeden za drugim, wspornikach pionowych 11 rusztowania głównego 41 są nasadzone ramy nośne 43, składające się z tworzących wsporniki pionowe 11, złożonych ze sobą, pojedynczych elementów 11' i poziomych poprzeczek 12. Jak widać u góry z lewej strony fig. 1, liczne ramy nośne 43, z ewentualnie wstawionymi pomiędzy te ramy, niepołączonymi poprzeczkami 12, pojedynczymi elementami 11', są nasadzane jedna na drugą tak, że w pionowym odstępie od kondygnacji A, B, C, D, E i F znajduje się jedna poprzeczka 12. Wzdłuż budynku 37 rozmieszczonych jest w równomiernych odstępach siedem układów nasadzanych pionowo jedna na drugą, ram nośnych 43, zawierających leżące na jednakowej wysokości poprzeczki 12.

Na każdą z dwóch, umieszczonych obok siebie wzdłuż budynku 37, poprzeczek 12 nasadzone są rozłącznie wąskie boki prostokątnych płyt podłogowych 13.

Rusztowanie elewacyjne zawiera ponadto dwa, wystające do przodu, rusztowania pomocnicze lub 45.

PL 196 024 B1

Przednie wsporniki pionowe 11 w narożach rusztowania głównego 41 można wykorzystać do mocowania odpowiednich dalszych elementów nośnych.

Do zabezpieczenia osób 46, pracujących na płytach podłogowych 13, służą umieszczone na wspornikach pionowych 11na odpowiedniej wysokości, z przodu i z boku, poręcze 40, 47.

Zwłaszcza na odwrotnej względem budynku 37 stronie płyt podłogowych 13, a w razie potrzeby również na stronie zwróconej ku budynku 31 i na stronach czołowych, zamocowane są rozłącznie udołu pasy krawędziowe 42, których zadaniem jest zapobieganie zsuwaniu się leżących na płycie podłogowej 13 narzędzi, które podczas przechodzenia pracowników mogłyby się przesuwać w bok poza płytę i spadać z rusztowania.

Kondygnacje A, B, C, D są już postawione, natomiast kondygnacje E, F znajdują się w stadium stawiania.

Ukazane na fig. 3 do 4 poprzeczki 12 składają się z dwóch, zamocowanych równolegle w odstępie względem siebie na dwóch, znajdujących się jeden za drugim, wspornikach pionowych 11, za pomocą spawania lub połączenia rozłącznego, szynowych elementów kształtowych 14, 14', za które mogą zaczepiać zaznaczone schematycznie na fig. 2do 5, hakowe występy 13' na końcach płyt podłogowych 13, aby podeprzeć rozłącznie płyty podłogowe 13 na poprzeczkach 12.

Według figur 2 do 6 wspornik ukośny 27 według wynalazku zawiera na swym górnym końcu skierowany do dołu hak 15, zaśna swym dolnym końcu, również skierowany do dołu, hak 15'. Jak widać zwłaszcza na fig. 2, wsporniki pionowe 11 mają z boku, bezpośrednio pod poprzeczką 12, podłużny otwór 16 oraz bezpośrednio nad poprzeczką 12 następny podłużny otwór 16', przy czym podłużne otwory są równoległe do osi 17 wspornika pionowego 11.

Według figur 3 i 4 dolny hak 15' i znajdujący się nad każdą poprzeczką 12, podłużny otwór 16' są tak ukształtowane, że hak 15', przy przechylonym w dół zgodnie z fig. 5 wsporniku ukośnym 27, jest wprowadzany w zasadzie poziomo w podłużny otwór 16^ a następnie po podniesieniu wspornika ukośnego 27 w położenie ukazane na fig. 3, 4 hak 15' zostaje przechylony w dół i w tym położeniu stanowi, obciążone siłami rozciągającymi i ściskającymi, stałe połączenie między wspornikiem pionowym 11i wspornikiem ukośnym 27.

Górny hak 15 jest natomiast ukształtowany tak, że w widocznym na fig. 3 i 4, skrajnie nachylonym położeniuwspornika ukośnego 21 jest on wsuwany poziomo w znajdujący się poniżej poprzeczki12, podłużny otwór 16, a następnie przemieszczany, poprzez opuszczenie poza dolną krawędź podłużnego otworu 16, w widocznena fig. 3 i 4 położenie zawieszone. W tym położeniu, przedstawionym na fig. 4, wspornik ukośny 27 jest wystarczająco zabezpieczony na obu połączonych z nim wspornikach pionowych 11, zarówno przed siłami rozciągającymi, jak też przed siłami ściskającymi, jako że przy działaniu sił ściskających hak 15 może prześlizgiwać się w górę aż do górnej krawędzi podłużnego otworu 16,gdzie zostaje jednak zatrzymany na stałe. Przy odjęciu sił ściskających hak 15 ześlizguje się ponownie w swoje dolne położenie zawieszone.

Aby jednak uniknąć takiego ślizgania się haka 15 w jedną i drugą stronę przy działaniu zmiennych sił, nad hakiem 15 umieszczony jest czop ryglujący 13, osadzony w otworze prowadzącym 24 na wsporniku pionowym, przesuwnie w kierunku wspornika lub w kierunku przeciwnym do niego. Na swym tylnym końcu czop ryglujący 19 według fig. 3 jest zaopatrzony w rozciągający się do dołu występ 28, który współpracuje z komplementarnym ogranicznikiem 20 na odpowiednim końcu wspornika ukośnego 27 w taki sposób, że po zaczepieniu występu 28 za ogranicznik 20 nie jest możliwe cofnięcie czopu ryglującego 19 z położenia zablokowanego, jakie przedstawione jest na fig. 3.

Przylegające do siebie powierzchnie końcowe 29, 30 czopu ryglującego 19 z jednej i ogranicznika 20 z drugiej strony są jednak prostopadłe do osi 31 czopu ryglującego 19, w związku z czym przemieszczenie końcowego obszaru czopu ryglującego 19 w kierunku strzałki P na fig. 3 wyprowadza powierzchnie końcowe 20, 30 z położenia czynnego, umożliwiając tym samym cofnięcie czopu ryglującego 19.

Aby unieruchomić czop ryglujący 19 wpołożeniu zablokowanym wewnątrz górnego obszaru 16'' (fig. 2i 3), w tylnym obszarze czopu obrotowego 19 umieszczony jest przegub poprzeczny 26, na którym osadzona jest przegubowo, mająca przekrój w kształcie odwróconej litery U (fig. 7), dźwignia uruchamiająca 21, która w położeniu zablokowanym według fig. 3 rozciąga się ukośnie w dół do wspornika pionowego 11 i w znacznym odstępie względem przegubu poprzecznego 26 ma wybranie jarzmowe 23, osadzone na czopie poprzecznym 22, który z kolei jest zamocowany w końcowym obszarze wspornika ukośnego 27. Z uwagi na symetrie w obu ramionach dźwigni uruchamiającej 21 należy umieścić jednakowo ukształtowane wybrania jarzmowe 23 i czopy 22.

PL 196 024 B1

W położeniu zablokowanym dźwignia uruchamiająca 21 z uwagi na większy ciężar swej części, leżącej przed przegubem poprzecznym 26, jest ciągnięta przez siłę ciężkości w dół, wskutek czego na dźwignię uruchamiającą 21 wywierany jest moment obrotowy w kierunku strzałki S na fig. 3. W położeniu zablokowanym czop 22 przylega do górnego końca wybrania jarzmowego 23. Stamtąd wybranie jarzmowe rozciąga się najpierw po torze kołowym wokół przegubu poprzecznego 26, a następnie, poprzez obszar narożny 23' (fig. 3) jest wygięte w dół i zakończone w przybliżeniu pionowym odcinkiem 23''. Obszar narożny 23' znajduje się w takim odstępie kątowym od górnego na fig. 3 końca jarzmowego wybrania 23, że przy przechylaniu dźwigni uruchamiającej 21 w kierunku przeciwnym do strzałki Sna fig. 3 aż do położenia, w którym obszar narożny 23' przylega do czopu poprzecznego 22, podniesienie dźwigni uruchamiającej 21 do góry pozwala przesunąć do góry tylny obszar czopu ryglującego 19, wskutek czego obie powierzchnie końcowe 29, 30 dochodzą do siebie. W tym celu za otworem prowadzącym 24, nad czopem ryglującym 19, przewidziany jest odpowiedni luz 25.

Przy przesuwaniu dźwigni uruchamiającej 21 ukośnie do góry i do tyłu prostoliniowy odcinek 23'', który obecnie w odniesieniu do przegubu poprzecznego 26 jest skierowany promieniowo, ślizga się po czopie poprzecznym 22 do położenia ukazanego na fig. 4, przy czym nie tylko powierzchnie końcowe 29, 30 odłączają się od siebie, lecz także czop ryglujący 19 jest cofany z położenia zablokowanego, pokazanego na fig. 3, w położenie odblokowane, widoczne na fig. 4.

Według wynalazku podłużne otwory 16, 16' (fig. 2, 3 i 4) leżą w płaszczyźnie wyznaczonej przez osie 17 obu sąsiednich wsporników pionowych 11, pomiędzy którymi rozciąga się według fig. 3 i 4 określony wspornik ukośny 27. Również oś 18 wspornika pionowego 27 leży zatem we wspomnianej płaszczyźnie. Z tego powodu zarówno siły rozciągające, jak też ściskające, przenoszone ze wspornika ukośnego 27 pomiędzy wspornikami pionowymi 11, przechodzą przez osie 17, co eliminuje występowanie momentów skręcających wokół osi 17.

Na figurze 7 widać, że pomiędzy górnym obszarem końcowym 27' i obydwoma ramionami dźwigni uruchamiającej 21 umieszczone są zmniejszające tarcie płytki 32.

Inne cechy i szczegóły wynalazku wynikają z poniższego opisu działania.

Po postawieniu wsporników pionowych 11 kondygnacji A, B, C, D, E lub F, ewentualnie po wstawieniu płyt podłogowych 13, w polach, w których mają być umieszczone wsporniki ukośne 27, montuje się je w ten sposób, że według fig. 5 najpierw wprowadza się znajdujący się na dolnym końcu wspornika ukośnego 27, dolny hak 15' w położeniu zbliżonym do poziomego lub lekko odchylonym do góry, w dolny podłużny otwór 16', po czym przechyla się wspornik ukośny 27 do góry w kierunku strzałki R na fig. 5 aż do zadanego położenia kątowego, widocznego na fig. 3 i 4. Dolny hak 15' zachodzi przy tym za dolną krawędź podłużnego otworu 16', zaś górne poziome odsadzenie 33 haka 15' wchodzi bezpośrednio pod górną krawędź podłużnego otworu 16'. Dolne wybranie 34 pomiędzy hakiem 15' i dolnym obszarem końcowym 27' wspornika ukośnego 27 dochodzi do dolnej krawędzi podłużnego otworu 16'. Wspornik ukośny 21 jest teraz zabezpieczony przed przesuwem w kierunku wzdłużnym 28 oraz od dołu i od góry.

Górny obszar wspornika ukośnego 27 podnosi się teraz tak wysoko, aby znajdujący się tam hak15 znalazł się przed górnym podłużnym otworem 16. Następnie hak 15, przy cofniętym czopie ryglującym 19 według fig. 4, wsuwa się w podłużny otwór 16, po czym hak pod działaniem siły ciężkości zawiesza się na dolnej krawędzi podłużnego otworu 16, jak to jest ukazane na fig. 3i 14.

Z uwagi na podniesioną w swoje górne położenie dźwignię uruchamiającą 21, czop ryglujący 19 znajduje się początkowo według fig. 4 w położeniu odblokowanym, w związku z czym wprowadzanie haka 15 w podłużny otwór 16 odbywa się bez przeszkód. Gdy osiągnięte zostanie położenie według fig. 4, dźwignia uruchamiająca 21 zostaje najpierw przesunięta w kierunku strzałki T na fig. 4, przy czym czop ryglujący 19 zostaje przesunięty w przód, do górnego obszaru 16'' podłużnego otworu 16, w położenie ukazane na fig. 3. Powierzchnie końcowe 29, 30 stykają się przy tym ponownie ze sobą, co dzięki kształtowej blokadzie zapobiega cofaniu się czopu ryglującego 19.

Aby ustalić ten stan współpracy obu powierzchni, dźwignia uruchamiająca 21 zostaje przechylona w kierunku ruchu wskazówek zegara w położenie ukazane na fig. 3, w którym to położeniu czop poprzeczny 22 znajduje się na górnym końcu wybrania jarzmowego 23. Ruch ten jest wykonywany już przez samo działanie siły ciężkości dźwigni uruchamiającej, może być jednak wsparty przez osobę obsługującą.

W określonym przez siłę ciężkości, końcowym położeniu dźwigni uruchamiającej 21 według fig. 3, nie jest możliwe wychylanie tylnego obszaru czopu ryglującego 19 poza ogranicznik 20, co pociąga za sobą ustalenie zablokowanego położenia według fig. 3.

PL 196 024 B1

Aby zapobiec odwrotnemu zamontowaniu wspornika ukośnego 27, które uniemożliwiałoby samoczynne blokowanie według fig. 3, dolny podłużny otwór 16' jest dłuższy niż dolny podłużny otwór 16. Jeżeli zatem osoba obsługująca spróbuje zamontować wspornik ukośny 27 odwrotnie, wówczas okaże się to niemożliwe, ponieważ hak 15' nie będzie pasował do mniejszego podłużnego otworu 16. Osoba obsługująca jest zatem zmuszona do obrócenia wspornika ukośnego 27 i zamocowania go we właściwym ustawieniu, w którym dolny hak 15' jest umieszczony w podłużnym otworze 16', zaś górny hak 15 jest umieszczony w górnym podłużnym otworze 16.

Według wynalazku podłużne otwory 16, 16' są wykonywane za pomocą cięcia wiązką laserową, co jest o tyle korzystne, że nie narusza praktycznie wytrzymałości wsporników pionowych w obszarze podłużnych otworów 16, 16' oraz zapewnia wyjątkowo dokładne ich usytuowanie.

Z figur 8 do 10 wynika po pierwsze, że podłużne otwory 16 są korzystnie umieszczone na dwóch przeciwległych bokach wsporników pionowych 11, w związku z czym wsporniki ukośne można zależnie od potrzeb umieścić na jednej lub na drugiej stronie, względnie na obu stronach wspornika pionowego 11.

W postaci wykonania uwidocznionej na fig. 8 do 11, na których te same odnośniki oznaczają odpowiednie elementy, jak w powyższym opisie, czop ryglujący 19 jest połączony na stałe ze skrzydełkiem uruchamiającym o przekroju w kształcie odwróconej litery U, które to skrzydełko opasuje według fig. 11 tylny obszar czopu ryglującego 19 i jest z nim połączone na stałe, na przykład za pomocą nitów 51 (fig. 8).

Ramiona skrzydełka uruchamiającego 48 zachodzą od góry na płaski górny obszar końcowy27' wspornika ukośnego 27, na którym osadzony jest górny hak 15, zawieszony w podłużnym otworze 16.

W odstępie jedno nad drugim i nieco przesunięte względem siebie, oba ramiona skrzydełka uruchamiającego 48 są zaopatrzone w jarzma 50, z których każde ma, biegnący co najmniej w przybliżeniu równolegle do toru rygla, co najmniej w zasadzie prosty, obszar przesuwu 50' oraz znajdujący się za nim obszar blokowania 50'', również co najmniej w przybliżeniu prostoliniowy i biegnący co najmniej w zasadzie prostopadle do toru rygla. W oba jarzma 50 wchodzą poprzecznie skierowane czopy 49, połączone na stałe z płaskim obszarem końcowym 27' wspornika ukośnego 27.

Zasada działania tego przykładu wykonania jest opisana w odniesieniu do ciągu fig. 8 do 10.

W odblokowanym położeniu według fig. 8 skrzydełko uruchamiające 48 jest w miarę możliwości na tyle cofnięte względem haka 15, że czopy 49 znajdują się na położonym od strony wspornika końcu obszaru przesuwu 50' jarzma 50. W tym stanie czop ryglujący 19 znajduje się poza podłużnym otworem 16.

Jeżeli teraz ma nastąpić blokada, wówczas skrzydełko uruchamiające 48 przesuwa się ręcznie w kierunku wspornika pionowego 11, przy czym według fig. 9 czop ryglujący 19 wchodzi w obszar 16'' górnego podłużnego otworu, zaś jarzma 50 przesuwają się początkowo względem czopów 49 na tyle, że znajdują się w narożnym obszarze 50''' jarzma 50. Czop ryglujący 19 znajduje się obecnie w położeniu zablokowanym.

Aby zabezpieczyć to położenie zablokowane, skrzydełko uruchamiające 48 przechyla się w dół, w zasadzie wokół przedniego końca czopu ryglującego 19, przy czym obszar blokowania 50'' obu jarzm 50 ślizga się po czopach 49 w dół do chwili, gdy czopy 49 znajdą się na górnym końcu obszarów blokowania 50'', jak widać na fig. 10. Korzystne jest takie ukształtowanie, w którym ruch skrzydełka uruchamiającego 48 z położenia według fig. 9 w położenie według fig. 10 odbywa się wyłącznie pod działaniem siły ciężkości skrzydełka uruchamiającego 48 i czopu ryglującego 19. W każdym przypadku siła ciężkości sprawia, że raz osiągnięte położenie zablokowane według fig. 10, zostaje zachowane.

Z uwagi na fakt, że obszary blokowania 50'' rozciągają się co najmniej w przybliżeniu prostopadle do toru rygla 19, względnie mają co najmniej istotną składową w kierunku prostopadłym do toru rygla, następuje blokada ruchu czopu ryglującego 19 w kierunku zwalniania.

Aby skrzydełko uruchamiające 48 mogło wykonywać ruch uchylny z położenia według fig. 9 w położenie według fig. 10, w odblokowanym położeniu według fig. 8 względnie w jeszcze niezabezpieczonym położeniu według fig. 9 pomiędzy dolną powierzchnią czopu ryglującego 19 i górną krawędzią końcowego obszaru 27' musi znajdować się pachwinowa przestrzeń 52, umożliwiająca przechylanie skrzydełka z położenia ukazanego na fig. 9 w położenie z fig. 10.

PL 196 024 B1

Odblokowanie z położenia według fig. 10 odbywa się w odwrotnej kolejności, w ramach której skrzydełko uruchamiające 48 przechyla się ręcznie do góry w położenie pośrednie, widoczne na fig. 9, a następnie odciąga od wspornika pionowego 11 aż do osiągnięcia odblokowanego położenia z fig. 8.

Zastosowanie dwóch lub nawet kilku, wzajemnie równoległych układów czopowo-jarzmowych mate zaletę, że dźwignia względnie skrzydełko uruchamiające są prowadzone w sposób jednoznaczny.

Claims (24)

1. Rusztowanie, zwłaszcza rusztowanie elewacyjne, z umieszczonymi jeden za drugim i połączonymi ze sobą poprzeczkami (12) w określonych odstępach pionowych, wspornikami pionowymi (11), tworzącymi wraz z poprzeczkami (12) ramy nośne (43), oraz z umieszczonymi pomiędzy poprzeczkami (12) sąsiednich ram nośnych (43) płytami podłogowymi (13), przy czym pomiędzy co najmniej kilkoma z sąsiadujących wsporników pionowych (11) umieszczone są wsporniki ukośne (27), przy czym co najmniej jeden koniec wspornika ukośnego (27) wchodzi za pomocą haka (15, 15') w znajdujący się w przyporządkowanym mu wsporniku pionowym (11) otwór (16), znamienny tym, że otwór (16) leży co najmniej w przybliżeniu w płaszczyźnie, wyznaczonej przez osie (17) połączonych wspornikami ukośnymi (27) wsporników pionowych (11).

2. Rusztowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że wsporniki pionowe (11) składają się z pojedynczych elementów (11').

3. Rusztowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że co najmniej górny koniec wsporników ukośnych (27) wchodzi za pomocą haka (15) w znajdujący się w przyporządkowanym mu wsporniku pionowym (11) otwór (16).

4. Rusztowanie według zastrz. 2, znamienne tym, że również drugi, zwłaszcza dolny, koniec co najmniej kilku wsporników ukośnych (27) wchodzi za pomocą haka (15') w znajdujący się w przyporządkowanym mu wsporniku pionowym (11) otwór (16).

5. Rusztowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że każdy otwór stanowi otwór podłużny (16, 16'), którego wzdłużny wymiar rozciąga się równolegle do osi (17) wspornika pionowego (11).

6. Rusztowanie według zastrz. 1albo 4, znamienne tym, że dolny hak (15') jest tak ukształtowany, że w opuszczonym położeniu wspornika ukośnego (27) jest umieszczany w otworze (16'), a następnie poprzez podniesienie w położenie ukośne zabezpieczony w otworze (16') przed wyciągnięciem.

7. Rusztowanie według zastrz. 1albo 3, znamienne tym, że górny hak (15), przy znajdującym się co najmniej w przybliżeniu w swym ukośnym położeniu kątowym, wsporniku ukośnym (27) jest wprowadzany w kierunku co najmniej w przybliżeniu prostopadłym do osi (17) przyporządkowanego mu wspornika pionowego (11) w przeznaczony dla haka (15) otwór (16) i poprzez opuszczenie poza dolną krawędź otworu (16) jest zawieszany we wsporniku pionowym (11), względnie poprzez uniesienie poza dolną krawędź otworu (16) jest wyczepiany i wyjmowany z otworu (16) w kierunku, co najmniej w przybliżeniu prostopadłym do osi (17) przyporządkowanego mu wspornika pionowego (11).

8. Rusztowanie według zastrz. 7, znamienne tym, że w obszarze (16'') podłużnego otworu, nad zawieszonym hakiem (15), osadzany jest wyjmowalny rygiel (19).

9. Rusztowanie według zastrz. 8, znamienne tym, że rygiel (19) jest umieszczony na odpowiednim końcu wspornika ukośnego (27).

10. Rusztowanie według zastrz. 8 albo 9, znamienne tym, że rygiel (19) w położeniu zablokowanym jest zabezpieczony przed wyjściem z tego położenia.

11. Rusztowanie według zastrz. 10, znamienne tym, że zabezpieczenie w położeniu zablokowanym jest osiągane za pomocą kształtowego umieszczenia rygla (19) na znajdującym się na końcu wspornika ukośnego (27) ograniczniku (20).

12. Rusztowanie według zastrz. 11, znamienne tym, że rygiel (19) jest podnoszony z ogranicznika (20) względnie przemieszczany w położenie współpracy z tym ogranicznikiem (20) za pomocą umieszczonej na ryglu (19) dźwigni uruchamiającej (21).

13. Rusztowanie według zastrz. 12, znamienne tym, że dźwignia uruchamiająca (21) jest osadzona przegubowo na ryglu (19) i przechylna pomiędzy położeniem zablokowanym i odblokowanym za pomocą działającego pomiędzy dźwignią uruchamiającą (21) i końcem wspornika ukośnego (27) układu, złożonego z czopu (22) i jarzma (23).

PL 196 024 B1

14. Rusztowanie według zastrz. 13, znamienne tym, że przegubowe zamocowanie dźwigni uruchamiającej (21) na ryglu (19) oraz układ złożony z czopu (22) i jarzma (23) są tak zrealizowane względnie ukształtowane, że dźwignia uruchamiająca (21) jest utrzymywana w położeniu zablokowanym przez siłę ciężkości.

15. Rusztowanie według zastrz. 8, znamienne tym, że rygiel stanowi czop ryglujący (19), prowadzony przesuwnie w otworze prowadzącym (24) w pobliżu haka (15), co najmniej w przybliżeniu prostopadle do osi (17) wspornika pionowego (11), przy haku (15) zawieszonym w otworze (16).

16. Rusztowanie według zastrz. 15, znamienne tym, że czop ryglujący (19) jest osadzony z luzem (25) na odwrotnej względem podłużnego otworu (16) stronie otworu prowadzącego (24) tak, że zapewniony jest stopień swobody ruchów, niezbędny do rozłączenia czopu ryglującego (19) i ogranicznika (20).

17. Rusztowanie według zastrz. 8, znamienne tym, że rygiel (19), zwłaszcza w postaci czopu ryglującego, jest połączony na stałe ze skrzydełkiem uruchamiającym (48), które jest za pomocą co najmniej jednego układu złożonego z czopu (49) i jarzma (50) tak osadzone na górnym końcowym obszarze (27') wspornika ukośnego (27), że jest przesuwne pomiędzy położeniem odblokowanym (fig. 8) i położeniem zablokowanym (fig. 10).

18. Rusztowanie według zastrz. 17, znamienne tym, że skrzydełko uruchamiające (48) ma przekrój w kształcie zbliżonym do odwróconej litery U, opasującej swym wierzchołkiem czop ryglujący (19) i jest z nim połączone na stałe.

19. Rusztowanie według zastrz. 18, znamienne tym, że ramiona skrzydełka uruchamiającego (48) rozciągają się po obu stronach płaskiego obszaru końcowego (27') i przylegają do niego ślizgowo.

20. Rusztowanie według zastrz. 17, znamienne tym, że jarzmo (50) ma, biegnący co najmniej w przybliżeniu równolegle do toru rygla, obszar przesuwu (50') oraz znajdujący się za nim po stronie odwrotnej do wspornika pionowego, biegnący w przybliżeniu prostopadle do toru rygla, obszar blokowania (50'').

21. Rusztowanie według zastrz. 17, znamienne tym, że układ złożony z czopu (49) i jarzma (50) jest umieszczony na obu ramionach skrzydełka uruchamiającego (48).

22. Rusztowanie według zastrz. 17, znamienne tym, że w odstępie względem siebie umieszczone są co najmniej dwa, wzajemnie równoległe, jarzma (50) i czopy (49).

23. Rusztowanie według zastrz. 5, znamienne tym, że podłużny otwór (16') dla dolnego końca wspornika ukośnego (27) jest dłuższy i/lub szerszy niż podłużny otwór (16) dla górnego końca otworu prowadzącego (24), zaś dolny hak (15') pasuje jedynie do dłuższego i/lub szerszego podłużnego otworu (16'), a nie do krótszego i/lub węższego podłużnego otworu (16).

24. Rusztowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że co najmniej niektóre ze wsporników pionowych (11) mają na przeciwnych stronach otwory, zwłaszcza podłużne otwory (16, 16').