PL190576B1

PL190576B1 - Urządzenie do transportu ciężkich ładunków po nierównej i wrażliwej na obciążenia powierzchni

Info

Publication number: PL190576B1
Application number: PL98330378A
Authority: PL
Inventors: Gerhard Vieregge
Original assignee: Gerhard Vieregge
Priority date: 1997-12-19
Filing date: 1998-12-17
Publication date: 2005-12-30
Also published as: CZ421298A3; ATE221020T1; DK0924146T3; DE19756618A1; EP0924146A1; CZ295870B6; EP0924146B1; PL330378A1; DE59804872D1

Abstract

1. Urzadzenie do transportu ciezkich ladunków po nierównej i wrazliwej na obciazenia powierzchni, zwlaszcza zapakowanych w pakiety plyt izolacyj- nych po dachu z blachy trapezowej, zawierajace co najmniej dwa oddalone od siebie zespoly toczne, z których kazdy zawiera kilka, umieszczonych jeden za drugim, elementów tocznych, tworzacych zwiek- szony obszar przylegania urzadzenia do podloza, znamienne tym, ze na elemencie laczacym dwa oddalone zespoly toczne (3) z elementami toczny- mi (5), ma umieszczone urzadzenie (1) wyposazone w co najmniej jeden element podnosnikowy (14, 25) do unoszenia i ladowania ladunku (2), przy czym kazdy z elementów podnosnikowych (14, 25) ma postac dzwigni katowej (15, 26), osadzonej wychyl- nie wokól zamocowanej trwale na elemencie lacza- cym osi obrotu (12, 34), która po stronie ladunku (2) ma krótsze ramie w postaci pierwszego odcinka (16) podpierajacego ladunek (2), a po stronie przeciwnej osi (12, 34) ma drugie dluzsze ramie w postaci dru- giego odcinka (17, 33) stanowiacego odcinek mani- pulacyjny elementu podnosnikowego (14, 25). FI G. 1 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest urządzenie do transportu ciężkich ładunków po nierównej i wrażliwej na obciążenia powierzchni, zwłaszcza zapakowanych w pakiety płyt izolacyjnych po dachu z blachy trapezowej, zawierające co najmniej dwa oddalone od siebie zespoły toczne, z których każdy zawiera kilka, umieszczonych jeden za drugim, elementów tocznych, tworzących zwiększony obszar przylegania urządzenia do podłoża.

Tego typu płyty izolacyjne układa się na płaskich dachach dużych hal lub temu podobnych. Ponieważ hale takie z reguły są bardzo duże, powstaje problem rozprowadzenia płyt izolacyjnych w celu ich ułożenia na dachu. Odbywa się to z reguły w ten sposób, że za pomocą dźwigu podnosi się na dach pakiety płyt, ważące około 500 kg, przy czym dźwig może je umieścić jedynie w obszarze krawędzi dachu. Dalsze sięgnięcie nie jest zazwyczaj możliwe. Aby teraz przemieścić poszczególne płyty w różne miejsca dachu, należy otworzyć pakiety i transportować płyty pojedynczo, co oczywiście jest bardzo kłopotliwe i czasochłonne. Poza tym istnieje niebezpieczeństwo, że wskutek otwarcia pakietu płyty izolacyjne będą pochłaniały wilgoć, czego należy unikać. Aby pakiety można było transportować w całości, po nierównym dachu, wykonanym na przykład z blachy trapezowej i mającym w związku z tym wzniesienia i zagłębienia, kładzie się w praktyce deski, po których mogąjeździć podnośniki. Również to rozwiązanie jest wyjątkowo skomplikowane, ponadto istnieje niebezpieczeństwo, że podnośniki ześlizgną się z desek i spadną na blaszany dach.

Poza tym z czasopisma „DDH-Das Dachdeckerhandwerk” 20/1995, wydanie z 20 października 1995, strona 37, znany jest wózek transportowy do jazdy po blasze trapezowej, który ma ramę do umieszczania pakietów płyt i jest zaopatrzony od dołu w szereg rolek, umożliwiających przetaczanie się po blasze trapezowej. Jeżeli nawet wózek ten stanowi swego rodzaju ulepszenie, nadal istnieje problem, polegający na tym, że z uwagi na duży ciężar pakietów rozwiązanie to może prowadzić do stosunkowo dużych lokalnych obciążeń blaszanego dachu. Wyklucza to bezpośredni transport po blaszanym dachu w jego centralnym obszarze, a zatem w obszarze pomiędzy wspornikami, na których jest zamocowana blacha trapezowa, ponieważ dach jest w tym miejscu bardzo podatny na ugięcia, zaś nawet znane wózki transportowe powodują zbyt duże obciążenie lokalne. Może to prowadzić do wygięcia lub wciśnięcia blachy, zaś w skrajnym przypadku nawet do jej pęknięcia.

Celem wynalazku jest opracowanie urządzenia, które umożliwi bezpieczny transport ciężkich ładunków, jak na przykład wspomniane płyty izolacyjne, po nierównej powierzchni, takiej jak na przykład blacha trapezowa, eliminując zarazem trudności transportowe, wywołane nierównościami, a także zmniejszy obciążenia punktowe, umożliwiając transport również na takich powierzchniach, na których dopuszczalne obciążenia są niewielkie.

Urządzenie do transportu ciężkich ładunków po nierównej i wrażliwej na obciążenia powierzchni, charakteryzuje się według wynalazku tym, że na elemencie łączącym dwa oddalone zespoły toczne wyposażone w elementy toczne, tworzące zwiększony obszar przylegania

190 576 urządzenia do podłoża, ma umieszczone urządzenie wyposażone w co najmniej jeden element podnośnikowy do unoszenia i ładowania ładunku, przy czym każdy z elementów podnośnikowych ma postać dźwigni kątowej, osadzonej wychylnie wokół zamocowanej trwale na elemencie łączącym osi obrotu, która po stronie ładunku ma krótsze ramię w postaci pierwszego odcinka podpierającego ładunek, a po stronie przeciwnej osi ma drugie dłuższe ramię w postaci drugiego odcinka stanowiącego odcinek manipulacyjny elementu podnośnikowego.

Korzystnie, element łączący dwa zespoły toczne ma postać co najmniej jednego płaskiego wspornika łączącego.

Elementy toczne zespołów tocznych mogą mieć postać podłużnych rolek, walców lub kół, przy czym każdy z zespołów tocznych może zawierać kilka, usytuowanych obok siebie, elementów tocznych, zwłaszcza w ilości szesnastu a korzystnie 10 elementów tocznych.

Elementy toczne mogą być wykonane z tworzywa sztucznego, zwłaszcza z twardego tworzywa sztucznego.

Walce, rolki lub koła mogą mieć średnicę od 5 do 11 cm, zwłaszcza 9 cm, przy czym walce lub rolki mają zwłaszcza długość od 20 do 50 cm, zwłaszcza 33 cm.

Korzystnie, wspornik łączący jest połączony z zespołami tocznymi rozłącznie, zwłaszcza za pomocą połączenia wtykowego.

Korzystnie, zespoły toczne są usytuowane w takim odstępie względem siebie, że co najmniej częściowo leżą z boków poza ładunkiem.

Korzystnie, dźwignia kątowa ma pierwszy odcinek wyposażony w blokadę ustalającą stałe położenie dźwigni względem osi obrotu, przy załadowanym ładunku lub na manipulacyjnym drugim odcinku ma co najmniej jeden, usytuowany względem tego odcinka pod kątem, trzeci odcinek stanowiący dodatkowy uchwyt dźwigni kątowej.

Dźwignia kątowa może zawierać elementy zatrzaskowe do blokowania dźwigni kątowej w co najmniej jednym wybranym położeniu.

Korzystnie, dźwignia kątowa jest osadzona na wsporniku łączącym rozłącznie i może mieć zmienną długość, zwłaszcza poprzez wykonanie teleskopowe.

Korzystnie, wspornik łączący jest obniżony co najmniej w obszarze, na którym zamocowana jest dźwignia kątowa a na łączącym zespoły toczne wsporniku łączącym może znajdować się złącze obrotowe, na którym umieszczony jest element podnośnikowy.

Do wspornika łączącego może być dołączony dodatkowy element uruchamiający w postaci drążka pociągowego.

Korzystnie, element podnośnikowy ma krótsze ramię dźwigni w postaci pierwszego odcinka wyposażone w element płytkowy osadzony za pośrednictwem czopa w otworze obrotowego wałka umieszczonego na końcu pierwszego odcinka obrotowo wokół osi, prostopadłej do osi obrotu wałka, który na swoich końcach ma po jednej rolce łożyskowej, która przylega do dolnej powierzchni elementu płytkowego stanowiąc jego podporę.

Korzystnie, na dolnej powierzchni elementu płytkowego znajduje się co najmniej jeden ogranicznik dla ruchu obrotowego rolek łożyskowych.

Za pomocą przewidzianych według wynalazku zespołów tocznych, zawierających dużą liczbę usytuowanych jeden za drugim elementów, utworzono korzystnie zwiększony obszar przylegania, co oznacza, że ciężar ładunku jest rozkładany na stosunkowo dużej powierzchni podłoża, co daje w efekcie niewielkie obciążenie na jednostkę powierzchni. To sprawia, że po pierwsze dzięki dużej liczbie elementów tocznych można bez problemów przejeżdżać po nierównej powierzchni, jak również po równej powierzchni, wrażliwej na obciążenia, ponieważ na przykład w przypadku dachu z blachy trapezowej zawsze kilka elementów tocznych spoczywa na wybrzuszeniach blachy, a nie jest możliwe wpadanie w jej zagłębienia. Ponadto, wskutek znacznie zmniejszonego obciążenia punktowego, można przejeżdżać przez środek powierzchni dachowych, ponieważ optymalny rozkład ciężarów eliminuje niekorzystne przeciążenia. Ukształtowanie elementów tocznych jest dowolne (rolki, walce, koła), o ile spełniony jest warunek, że dobrane elementy toczne zapewnią wystarczająco duży obszar przylegania. Ze względu na stabilność korzystne jest, jeżeli zespół toczny ma ramę nośną, na której zamocowane są elementy toczne. Jeżeli rama nośna ma postać otwartego od dołu korpusu, jest to szczególnie korzystne z jednej strony z uwagi na przeznaczone do transportu duże ciężary, ponieważ za pomocą ramy nośnej względnie jej ukształtowania w postaci korpusu można

190 576 osiągnąć wystarczającą stabilność. Zwłaszcza, ukształtowanie w postaci korpusu, osłaniającego elementy toczne, jest korzystne z uwagi na możliwość ich uszkodzenia oraz bezpieczeństwo pracy. Elementy toczne z tworzywa sztucznego, zwłaszcza z twardego tworzywa sztucznego, umożliwiają wystarczające przesuwanie względnie ciągnięcie na boki, dzięki czemu na dość długich odcinkach transportowych - urządzenie według wynalazku pozwala również bez wysiłku pokonywać zakręty, bez konieczności wyposażania go w tym celu w samodzielny układ kierowniczy. Można oczywiście stosować więcej elementów tocznych o różnych rozmiarach, aby powiększyć obszar przylegania do podłoża.

Dwa zespoły toczne mogą być połączone z odstępem względem siebie za pomocą co najmniej jednego wspornika łączącego. Ten wspornik łączący jest o tyle korzystny, że może być stosunkowo wąski, przy zachowaniu wystarczającej sztywności, dzięki czemu własny ciężar urządzenia może być niewielki. Ponadto wspornik łączący umożliwia zachowanie wystarczającego odstępu pomiędzy zespołami tocznymi, dzięki czemu obszary przylegania leżą stosunkowo daleko od siebie. Zespoły toczne mogą przy tym być usytuowane w takim odstępie względem siebie, że co najmniej częściowo leżą z boków obok ładunku, przy czym płyty izolacyjne mają z reguły szerokość około 120 cm. Szczególnie korzystne, zwłaszcza z uwagi na transport urządzenia, okazało się rozwiązanie, w którym zespoły toczne są łączone rozłącznie z elementem łączącym, zwłaszcza za pomocą połączenia wtykowego, co umożliwia łatwe rozłożenie urządzenia.

Elementy podnośnikowe do unoszenia i ładowania ładunku oznaczają takie ukształtowanie urządzenia, że nadaje się ono do samodzielnego podnoszenia/załadunku ciężaru. Urządzenie może przy tym stanowić rodzaj podnośnika, przy czym zespoły toczne są wówczas stosunkowo długie, korzystnie dłuższe niż pakiet. Szczególnie proste ukształtowanie elementu podnośnego stanowi dźwignia kątowa, osadzona ruchomo wokół osi obrotu i zawierająca działający na ładunek, pierwszy odcinek oraz drugi odcinek manipulacyjny. To ukształtowanie urządzenia odpowiada w zasadzie taczce do wożenia worków, przy czym tutaj najpierw przystawia się do ładunku pierwszy odcinek, a następnie przechyla się dźwignię, podnosząc jednocześnie ładunek. W tym ukształtowaniu wynalazku do transportu ładunku, mającego z reguły wymiary 200 cm x 120 cm, wymagane są dwa tego typu urządzenia, umieszczone na przednim i tylnym końcu pakietu oraz podnoszące te końce, wskutek czego pakiet spoczywa na dwóch urządzeniach, które następnie przemieszcza się wspólnie. Dźwignia kątowa może być przy tym według wynalazku tak ukształtowana i usytuowana, że pierwszy odcinek jest ustawialny w takim położeniu względem osi obrotu, że przy załadowanym ładunku dźwignia kątowa jest zablokowana przed samoczynnym cofnięciem. Dzięki temu nie ma potrzeby ciągłego naciskania dźwigni, aby zapobiec jej cofnięciu. Korzystne okazało się ponadto rozwiązanie, w którym na odcinku manipulacyjnym znajduje się co najmniej jeden, umożliwiający uchwycenie podczas ruchu dźwigni, kolejny odcinek, ponieważ droga dźwigni jest stosunkowo długa, zaś kolejny odcinek ułatwia manipulowanie dźwignią. Wreszcie ze względów bezpieczeństwa korzystne jest, jeżeli urządzenie zawiera elementy zatrzaskowe do blokowania dźwigni w co najmniej jednym położeniu - oczywiście korzystnie w położeniu załadunku ciężaru. Dźwignia kątowa jest osadzona na wsporniku łączącym, dla ułatwienia transportu rozłącznie. Dla zapewnienia korzystnych parametrów dźwigni wspornik łączący może być obniżony co najmniej w obszarze, na którym zamocowana jest dźwignia kątowa. Oś obrotu leży wówczas niżej, co zapewnia lepsze parametry dźwigni i ułatwia podnoszenie. Poza dźwignia ręczną element podnośnikowy może również być automatyczny lub półautomatyczny, na przykład, jak to ma miejsce w podnośniku, uruchamiany ruchem pompy.

Chociaż opisane wyżej urządzenie można przesuwać za pomocą działania na umieszczony na nim ładunek, korzystne okazało się, jeżeli zawiera ono elementy uruchamiające, przy czym w tej postaci wykonania wynalazku dźwignia kątowa może stanowić element uruchamiający. Można oczywiście zastosować również silnikowe elementy uruchamiające.

Jak już opisano, zwłaszcza przy zastosowaniu elementów tocznych z twardego tworzywa sztucznego, można osiągnąć wystarczającą przesuwność urządzenia na boki, w związku z czym urządzenie względnie cały układ, złożony z dwóch utrzymujących ładunek urządzeń, może pokonywać zakręty. Jeżeli oba zespoły toczne lub ewentualnie co najmniej dwa z czterech zespołów tocznych są obrotowe wokół wspólnej pionowej osi, to oznacza to możliwość

190 576 odpowiedniego przekręcania zespołów tocznych, pozwalającą z kolei na bezpośrednie kierowanie urządzeniem, na przykład za pomocą dźwigni lub dodatkowego elementu uruchamiającego. Do realizacji połączenia obrotowego działający na ładunek, pierwszy odcinek jest osadzony na obrotowym wałku dźwigni obrotowo wokół osi, prostopadłej do osi obrotu wałka. Obrotowe osadzenie można zrealizować za pomocą wystającego na pierwszym odcinku, czopu obrotowego, osadzonego obrotowo w przelotowym otworze na wałku. Dla podparcia pierwszego odcinka, który przy załadowanym ciężarze podczas przekręcania zespołów tocznych pozostaje w zasadzie nieruchomy, można na wałku, w zasadzie na jego końcach, umieścić po jednej rolce łożyskowej, która przylega do dolnej powierzchni płytkowego pierwszego odcinka, podpierając go, przy czym na dolnej powierzchni płytkowego pierwszego odcinka znajduje się co najmniej jeden ogranicznik do ograniczania ruchu obrotowego rolek łożyskowych. Poza tym na łączącym zespoły toczne elemencie łączącym może znajdować się połączenie obrotowe, na którym umieszczony jest element podnośnikowy lub który jest połączony z ramą. W przypadku ukształtowania urządzenia jako podnośnika lub taczki do wożenia worków można w nim zastosować element uruchamiający w postaci drążka pociągowego lub temu podobnego, umieszczony korzystnie na elemencie łączącym, stanowi zatem swego rodzaju dyszel z obrotową częścią. Elementem podnośnikowym może tu być dźwignia kątowa. Dźwignia kątowa lub element uruchamiający w postaci drążka pociągowego lub podobnego mogą przy tym mieć zmienną długość, zwłaszcza mogą być teleskopowe, co z jednej strony jest korzystne ze względów transportowych, z drugiej zaś ułatwia obsługę, ponieważ odpowiednie przedłużenie dźwigni zwiększa jej długość efektywną, ułatwiając podnoszenie ciężkich ładunków.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia pierwszy przykład wykonania urządzenia w widoku z boku i częściowym przekroju, fig. 2 - urządzenie z fig. 1 w widoku z przodu, fig. 3 - urządzenie z fig. 1 w widoku z góry, fig. 4 - zastosowanie urządzenia na schematycznym szkicu, fig. 5 urządzenie z fig. 1 z obrotowymi elementami tocznymi w schematycznym szkicu, fig. 6 - inne połączenie obrotowe elementu podnośnego w widoku szczegółowym, zaś fig. 7 - element podnośnikowy w widoku z boku.

Na fig. 1 ukazane jest w widoku z boku urządzenie 1 według wynalazku, na którym umieszczony jest ładunek w postaci pakietu 2 płyt izolacyjnych. Urządzenie 1 składa się z zespołu tocznego 3, zawierającego kilka, osadzonych obrotowo w ramie nośnej 4 w postaci zamkniętego od góry korpusu, elementów tocznych 5 w postaci rolek lub walców 6. W ukazanym przykładzie przewidzianych jest ogółem jedenaście rolek 6. W ten sposób powstaje na tyle duży obszar przylegania do podłoża, że zespół toczny 3 w każdej chwili spoczywa na kilku, w ukazanym przykładzie trzech, górnych pasach 7 przejeżdżanej blachy trapezowej 8. Wyeliminowano dzięki temu „skaczącą” jazdę, spowodowaną trafianiem w odpowiednie wgłębienia blachy trapezowej 8. Ponadto duży obszar przylegania do podłoża umożliwia optymalny rozkład obciążeń, ponieważ cały ciężar jest rozkładany na stosunkowo dużej powierzchni, zwłaszcza z uwagi na to, że, jak widać na fig. 2 i 3, urządzenie 1 ma dwa zespoły toczne 3, w związku z czym istnieje podwójna powierzchnia przylegania do podłoża. Ponieważ, jak widać na fig. 4, do transportu pakietu 2 stosuje się zawsze dwa urządzenia 1, całkowita powierzchnia przylegania do podłoża odpowiada zatem czterokrotnej powierzchni przylegania pojedynczego zespołu tocznego 3. Lokalne obciążenie blachy można na tyle zmniejszyć, że będzie ono znacznie niższe od obciążenia dopuszczalnego, wynoszącego około 150-200 kg/m², którego przekroczenie może powodować wyginanie blachy, w skrajnym zaś przypadku nawet jej pęknięcie. Zespoły toczne 3 mają odpowiednie, wystające w bok przedłużenie 9, na którym za pomocą połączeń wtykowych 11 zamocowany jest rozłącznie podłużny wspornik łączący. Za pomocą tego wspornika łączącego 10 oba zespoły toczne 3 są utrzymywane w odstępie względem siebie, na tyle dużym, że umieszczony na urządzeniu pakiet 2 mieści się w obszarze pomiędzy 10 zespołami tocznymi 3. Ponieważ szerokość pakietów wynosi z reguły 120 cm, wystarczająca jest długość wspornika łączącego 10 około 130 cm. Rozłączność połączenia umożliwia w razie potrzeby zastosowanie krótszego lub dłuższego wspornika łączącego.

190 576

Rolki 6 są z twardego tworzywa sztucznego, które wykazuje bardzo niewielką przyczepność względem górnych pasów i umożliwia łatwe przesuwanie załadowanego urządzenia w bok, co pozwala także na pokonywanie zakrętów. Średnica rolek wynosi korzystnie około 8 cm, szerokość około 35 cm, przy czym szerokość powinna być tak dobrana, aby przewyższała znacznie szerokość górnych pasów 7 blachy trapezowej 8, umożliwiając tym samym jazdę w kierunku do nich równoległym (porównaj fig. 2). Wymiary można jednak dowolnie zmieniać, przy czym są one zależne przede wszystkim od typu blachy trapezowej. Podobnie dowolnie można zmieniać również liczbę rolek 6. Im więcej rolek jest przewidzianych, to znaczy im dłuższy jest zespół toczny 3, tym większy jest obszar przylegania i mniejsze obciążenie miejscowe. Na podstawie doświadczenia jako korzystną uznano długość zespołu tocznego, wynoszącą około 100 cm.

Na górnej powierzchni wspornika łączącego 10 znajdują się uchwyty przegubowe 12 dla uchylnego zamocowania drążka przegubowego 13 elementu podnośnikowego 14 w postaci dźwigni kątowej 15. Dźwignia kątowa 15 ma pierwszy odcinek 16, który, jak widać na fig. 1, działa bezpośrednio na pakiet 2, oraz manipulacyjny drugi odcinek 17, służący do przechylania dźwigni kątowej 15. Na drugim odcinku 17 znajduje się kolejny odcinek 18, służący do uchwycenia wówczas, gdy dźwignia kątowa 15 jest mocno opuszczona. W celu załadowania urządzenie 1 z pionowo ustawioną dźwignią przysuwa się na tyle do pakietu 2, aby pierwszy odcinek 16 znalazł się pod pakietem. Następnie dźwignię kątową 15 przechyla się w dół tak, że pierwszy odcinek 16 zachodzi za pakiet w postaci ładunku 2 i podnosi go przy dalszym przechylaniu. Z uwagi na przejrzystość na fig. 2 i 3 nie przedstawiono dźwigni w całości. Ukazany na fig. 2 wspornik łączący 10 ma tutaj postać podłużnego wspornika. Może on również być obniżony w obszarze umieszczenia dźwigni kątowej 15 i usytuowany bliżej powierzchni blachy, wskutek czego pakiet ładunku 2 jest unoszony na mniejszą wysokość, zaś parametry dźwigni kątowej 15 są bardziej korzystne.

Na fig. 4 ukazane jest zastosowanie urządzenia 1 według wynalazku do transportu pakietu ładunku 2. Jak widać, urządzenie 1 pracuje na zasadzie taczki do wożenia worków, co oznacza, że pakiet jest zawsze unoszony na jednym końcu. W następstwie tego do transportu konieczne jest użycie dwóch urządzeń 1. Ukazana na fig. 4 modyfikacja urządzenia 1 różni się od rozwiązania przedstawionego na fig. 1 tym, że pierwszy odcinek jest tak usytuowany względnie osadzony, że można go ustawić w takim położeniu względem osi obrotu, że przy załadowanym urządzeniu dźwignia kątowa 15 jest zablokowana przed samoczynnym cofnięciem. Oznacza to, że ciężar ładunku 2 naciska dźwignię kątową 15 w dół, zapobiegając jej cofnięciu. Załadowany na urządzenie ciężar można wówczas bez wysiłku transportować po nierównej powierzchni, jak pokazano na fig. 4.

Na fig. 5 ukazane jest następne urządzenie 21 według wynalazku. Odpowiada ono w zasadzie urządzeniu z fig. 1, jednak na wsporniku łączącym 10 znajduje się połączenie w postaci złącza obrotowego 22, na przykład wieniec obrotowy lub temu podobny element, na którym umieszczona jest dźwignia kątowa 15. Na wsporniku łączącym 10 znajduje się z kolei element uruchamiający 23 w postaci drążka pociągowego 24. Ta modyfikacja umożliwia kierowanie urządzeniem 21, ponieważ za pomocą drążka pociągowego 24 można przechylać zespoły toczne 3 względem załadowanego pakietu i w ten sposób pokonywać zakręty o małym promieniu. Dźwignia kątowa 15 i drążek pociągowy 24 są przy tym oczywiście tik ukształtowane względnie usytuowane, że nie przeszkadzają sobie wzajemnie.

Na fig. 6 i 7 ukazany jest dalszy przykład wykonania rozwiązania połączenia obrotowego. Na elemencie podnośnikowym 25, mającym również postać dźwigni kątowej 26, która na końcu krótszego ramienia 31 posiada element płytkowy 27 osadzony obrotowo na wałku 28 za pomocą czopa 29 i otworu 30. Wałek 28 osadzony jest obrotowo na dwóch podporach stanowiących krótsze ramię 31 dźwigni 26. Na końcach wałka 28 umieszczone są ponadto rolki łożyskowe 32 o takich wymiarach, że stykają się one z dolną powierzchnią elementu płytkowego 27, podpierając go. Zasada działania tego elementu podnośnikowego 25 jest taka, że po podniesieniu ciężaru, przez naciśnięcie w dół manipulacyjnego dłuższego ramienia 33 dźwigni kątowej 26, osadzonej obrotowo na osi 34 w uchwytach na wsporniku łączącym obydwa, nie pokazane tutaj, zespoły toczne, w celu kierowania obraca się dźwignię kątową 26 wokół osi A obrotu, wyznaczoną przez czop obrotowy 29 i przelotowy otwór 30, przy czym rolki

190 576 łożyskowe 32 toczą się po dolnej powierzchni elementu płytkowego 27. Element płytkowy 27 pozostaje w swym położeniu, zaś dźwignia kątowa 26 jest pod nim niejako „przekręcana”. Przekręcanie odbywa się do momentu, gdy jedna z rolek łożyskowych dojdzie do ogranicznika 35 na elemencie płytkowym 27. Jeżeli teraz zaistnieje potrzeba zdjęcia ładunku 2 wówczas dźwignię kątową 26 przechyla się do góry, co sprawia, że element płytkowy 27 wraz z podpartym ciężarem zostaje opuszczony, zachowując podczas opuszczania położenie poziome, dzięki jego osadzeniu na obrotowym wałku 28.

190 576

FIG. 5

190 576

cs>

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz. Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Urządzenie do transportu ciężkich ładunków po nierównej i wrażliwej na obciążenia powierzchni, zwłaszcza zapakowanych w pakiety płyt izolacyjnych po dachu z blachy trapezowej, zawierające co najmniej dwa oddalone od siebie zespoły toczne, z których każdy zawiera kilka, umieszczonych jeden za drugim, elementów tocznych, tworzących zwiększony obszar przylegania urządzenia do podłoża, znamienne tym, że na elemencie łączącym dwa oddalone zespoły toczne (3) z elementami tocznymi (5), ma umieszczone urządzenie (1) wyposażone w co najmniej jeden element podnośnikowy (14, 25) do unoszenia i ładowania ładunku (2), przy czym każdy z elementów podnośnikowych (14, 25) ma postać dźwigni kątowej (15, 26), osadzonej wychylnie wokół zamocowanej trwale na elemencie łączącym osi obrotu (12, 34), która po stronie ładunku (2) ma krótsze ramię w postaci pierwszego odcinaka (16) podpierającego ładunek (2), a po stronie przeciwnej osi (12, 34) ma drugie dłuższe ramię w postaci drugiego odcinka (17, 33) stanowiącego odcinek manipulacyjny elementu podnośnikowego (14, 25).
2. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że element łączący dwa zespoły toczne (3) ma postać co najmniej jednego płaskiego wspornika łączącego (10).
3. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że elementy toczne (5) zespołów tocznych (5) stanowią podłużne rolki (6) walce lub koła, przy czym każdy z zespołów tocznych (3) zawiera kilka, usytuowanych obok siebie, elementów tocznych (5).
4. Urządzenie według zastrz. 3, znamienne tym, że każdy zespól toczny (3) zawiera do 16 elementów tocznych (5), korzystnie 10 elementów tocznych (5).
5. Urządzenie według zastrz. 3, znamienne tym, że elementy toczne (5) są z tworzywa sztucznego, zwłaszcza z twardego tworzywa sztucznego.
6. Urządzenie według zastrz. 3, znamienne tym, że walce, rolki (6) lub koła mają średnicę od 5 do 11 cm, zwłaszcza 9 cm, przy czym walce lub rolki mają zwłaszcza długość od 20 do 50 cm, zwłaszcza 33 cm.
7. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że wspornik łączący (10) jest połączony z zespołami tocznymi (3) rozłącznie, korzystnie za pomocą połączenia wtykowego (11).
8. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że zespoły toczne (3) są usytuowane w takim odstępie względem siebie, że co najmniej częściowo leżą z boków poza ładunkiem (2).
9. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że dźwignia kątowa (15) ma pierwszy odcinek (16) wyposażony w blokadę ustalającą stałe położenie dźwigni kątowej (15) względem osi obrotu (12), przy załadowanym ładunku (2).
10. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że dźwignia kątowa (15) na manipulacyjnym drugim odcinku (17) ma co najmniej jeden, usytuowany względem tego odcinka (17) pod kątem, trzeci odcinek (18) stanowiący dodatkowy uchwyt dźwigni kątowej (15).
11. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że dźwignia kątowa (15) zawiera elementy zatrzaskowe do blokowania dźwigni kątowej (15) w co najmniej jednym wybranym położeniu.
12. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że dźwignia kątowa (15) jest osadzona na wsporniku łączącym (10) rozłącznie.
13. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że dźwignia kątowa (15) ma zmienną długość, zwłaszcza jest teleskopowa.
14. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że wspornik łączący (10) jest obniżony co najmniej w obszarze, na którym zamocowana jest dźwignia kątowa (15).
15. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że na łączącym zespoły toczne (3) wsporniku łączącym (10) znajduje się złącze obrotowe (22), na którym umieszczony jest element podnośnikowy (14).

190 576
16. Urządzenie według zastrz. 2 albo 15, znamienne tym, że do wspornika łączącego (10) ma dołączony dodatkowy element uruchamiający (23) w postaci drążka pociągowego (24).
17. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że element podnośnikowy (25) ma krótsze ramię dźwigni kątowej (26) w postaci pierwszego odcinka (31) wyposażone w element płytkowy (27) osadzony za pośrednictwem czopa (29) w otworze obrotowego wałka (28) umieszczonego na końcu pierwszego odcinka (31) obrotowo wokół osi (A), prostopadłej do osi obrotu wałka (28).
18. Urządzenie według zastrz. 17, znamienne tym, że wałek (28), ma na swoich końcach, po jednej rolce łożyskowej (32), która przylega do dolnej powierzchni elementu płytkowego (27) stanowiąc jego podporę.
19. Urządzenie według zastrz. 18, znamienne tym, że na dolnej powierzchni elementu płytkowego (27) znajduje się co najmniej jeden, ogranicznik (35) dla ruchu obrotowego rolek łożyskowych (32).