PL189244B1

PL189244B1 - Zaworek zasobnika aerozolu

Info

Publication number: PL189244B1
Application number: PL97334354A
Authority: PL
Inventors: Giovanni Patrick Di; Cheryl Vanessa Rogerson
Original assignee: Glaxo Group Ltd
Priority date: 1996-12-27
Filing date: 1997-12-23
Publication date: 2005-07-29
Also published as: NZ336334A; JP3549543B2; NO993173D0; PT958201E; US20050183720A1; US20030136802A1; CA2276163C; TR199901470T2; EA199900495A1; DE69735247T2; AR011308A1; IS2086B; CN1094876C; EP0958201A1; ID22699A; JP2000516898A; AP9901587A0; JP4137700B2; PE6399A1; DE69728580T2

Abstract

1. Zaworek zasobnika aerozolu do do- zowania zawiesiny substancji w zawartym w nim cieklym propelencie, który to zawo- rek posiada korpus majacy co najmniej je- den otwór laczacy zasobnik z zaworkiem, znamienny tym, ze dookola korpusu (1) jest umieszczony pierscien (18), który po- siada korytko (19) usytuowane ponizej co najmniej jednego otworu (16, 26), zas na obrzezu posiada skierowane do góry skrzy- delka (20) rozdzielone szczelinami, gdy za- sobnik jest ustawiony zaworkiem do dolu. FIG 1 PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest zaworek zasobnika aerozolu. Za pomocą tego zaworka można dozować jego zawartość. Wynalazek służy zwłaszcza do dozowania odmierzonych dawek środków leczniczych, chociaż można go ogólnie stosować do dozowania aerozoli.

Z brytyjskiego opisu patentowego nr 2195986 jest znany zaworek zasobnika aerozolu, w którym punkt przejścia, to jest punkt, w którym ciecz przechodzi z wnętrza zasobnika do komory odbiorczej zaworka, znajduje się w takim miejscu, które, gdy dozownik jest ustawiony zaworkiem do dołu, jest oddalone w pewnej znacznej odległości pionowej od najbliższej w zasadzie poziomej powierzchni. Natomiast ten zaworek zabezpiecza, aby ciecz wchodząca do komory dozującej po operacji dozowania pochodziła od najbliższego obszaru, w którym mogłyby się gromadzić osadzone cząstki leku, przy czym wszelkie osadzające się cząstki leku, które mogłyby być wciągnięte do komory odbiorczej razem z cząstkami leku, które wypadają z zawiesiny w komorze odbiorczej, mają tendencję do ulegania wychwyceniu i nie są dozowane po wstrząśnięciu. Ponadto przez umieszczenie punktu przejścia odpowiednio wyżej, niż najniższy punkt w zasobniku, znaczna część zawartości zasobnika nie może być dozowana, co daje w rezultacie znaczne straty.

Zaworek zasobnika aerozolu do dozowania zawiesiny substancji w zawartym w nim ciekłym propelencie, który to zaworek posiada korpus mający co najmniej jeden otwór łączący zasobnik z zaworkiem według wynalazku charakteryzuje się tym, że dookoła korpusu jest umieszczony pierścień, który posiada korytko usytuowane poniżej co najmniej jednego otworu zaś na obrzeżu posiada skierowane do góry skrzydełka rozdzielone szczelinami, gdy zasobnik jest ustawiony zaworkiem do dołu.

Korzystnie otwory mają kształt szczelin usytuowanych w kierunku osiowym.

Szczeliny są usytuowane na całej długości osiowej komory odbiorczej.

Zaworek ma wiecei niż dwie szczeliny.

L. J J

W korzystnym rozwiązaniu pierścień zawiera ponadto gniazdo, w którym jest umieszczone uszczelnienie zasobnika.

Dzięki umieszczeniu pierścienia poniżej co najmniej jednego otworu w celu zmniejszenia objętości zawiesiny, która może gromadzić się wewnątrz zasobnika pod otworem bądź otworami, gdy zasobnik jest ustawiony zaworkiem do dołu, zabezpiecza on to, że większość zawartości zasobnika może być dozowana ze zmniejszeniem strat. Natomiast korytko dookoła korpusu zaworka pod otworem bądź otworami usytuowane w co najmniej jednej części zmniejszonej grubości osiowej pierścienia służy do gromadzenia jakiegokolwiek osadu czą189 244 stek. Zapewnia w ten sposób to, że zawiesina wchodząca do komory odbiorczej pochodzi sponad obszaru, gdzie mogłyby się gromadzić osadzone cząstki leku.

Dzięki opracowaniu korpusu zaworka mającego pewną liczbę otworków dla umożliwienia przechodzenia zawiesiny z zasobnika do komory odbiorczej zawiesina może swobodnie przepływać przez komorę odbiorczą, umożliwiając mieszanie się zawiesiny zawartej w komorze odbiorczej i zasobniku, gdy zasobnik wstrząsa się i w ten sposób dysperguje się każdy osad cząstek w komorze odbiorczej.

Przez rozmieszczenie szczelin na długości komory odbiorczej zawiesina może przepływać swobodnie przez całą komorę odbiorczą umożliwiając w ten sposób maksymalną dyspersję osadu cząstek leku w komorze odbiorczej.

Przez umieszczenie gniazda na pierścieniu w celu umieszczenia uszczelnienia zmniejsza się wielkość uszczelnienia, przy czym zmniejsza się także powierzchnia uszczelnienia wystawiona na działanie zawartości zasobnika.

Dzięki skrzydełkom rozdzielonym szczelinami na obrzeżu pierścienia zawiesina płynie dookoła skrzydełek i przez szczeliny, gdy wstrząsa się zasobnik, a wytworzony ruch wirujący zawiesiny sprzyja dyspergowaniu wszelkiego osadu cząstek leku na pierścieniu i dookoła pierścienia.

Przedmiot zgłoszenia przedstawiony jest na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia zaworek zasobnika aerozolu, według wynalazku, w przekroju poprzecznym zgodnie z pierwszym przykładem wykonania, fig. 2 - zaworek zasobnika aerozolu według wynalazku, w przekroju poprzecznym w drugim przykładzie wykonania i fig. 3 - pierścień do stosowania w zaworku, według wynalazku, w widoku perspektywicznym z wyrwaniem.

Zaworek w pierwszym przykładzie wykonania przedstawiony na fig. 1, składa się z korpusu 1 zamkniętego szczelnie w nasadce pierścieniowej 2 poprzez obciskanie. Nasadka pierścieniowa 2 jest osadzona na szyjce zasobnika (nie pokazanej) z wstawionym w znany sposób uszczelnieniem 3.

W dolnej części korpusu 1 jest umieszczona komora dozująca 4, a w górnej części komora odbiorcza 5, która działa także jako obudowa sprężyny powrotnej 6. Słowa „górny” i „dolny” stosuje się do zasobnika, gdy jest on ustawiony w czasie używania z szyjką dozownika i zaworkiem w dolnym końcu zasobnika, jak pokazano na fig. 1. Wewnątrz korpusu 1 zaworka jest umieszczony trzonek 7, którego część 8 wystaje na zewnątrz zaworka poprzez dolne uszczelnienie 9 trzonka 7 i nasadki pierścieniowej 2. W części 8 trzonka 7, na jego zewnętrznym końcu, jest umieszczony wewnętrzny podłużny kanalik 10, który jest połączony z promieniowym kanalikiem dozującym 11.

Górna część trzonka 7 ma taką średnicę, że może ona przechodzić ślizgowo przez otwór w górnym uszczelnieniu 12 trzonka 7 i przylegać do obrzeża tego otworu w wystarczający sposób aby zapewnić uszczelnienie. Górne uszczelnienie 12 trzonka 7 jest oparte o występ 13 utworzony w korpusie 1 pomiędzy jego dolną i górną częścią za pomocą tulei 14, która wyznacza komorę dozującą 4 pomiędzy dolnym uszczelnieniem 9 trzonka 7 i górnym uszczelnieniem 12 trzonka 7. Trzonek 7 posiada kanalik łączący 15, który, gdy trzonek 7 jest ustawiony w położeniu biernym zapewnia połączenie pomiędzy komorą dozującą 4 i komorą odbiorczą 5, która z kolei jest połączoną z wnętrzem zasobnika poprzez otwory 16 usytuowane w bocznej ściance korpusu 1 zaworka. Otwory 16 mają kształt szczelin. A dokładniej mówiąc są to trzy szczeliny rozmieszczone względem siebie pod tym samym kątem dokoła korpusu 1 zaworka i rozciągające się w kierunku osiowym względem niego. Każda szczelina ma szerokość w przybliżeniu 1 mm i długość nieznacznie mniejszą niż długość komory odbiorczej 5 tak, że zawiesina we.wnątrz dozownika może przepływać swobodnie przez całą komorę odbiorczą 5.

Trzonek 7 jest wysuwany do dołu do położenia nieaktywnego za pomocą sprężyny powrotnej 6. Posiada występ 17, który jest oparty o dolne uszczelnienie 9 trzonka 7. W położeniu nieaktywnym, przedstawionym na fig. 1, występ 17 jest oparty o dolne uszczelnienie 9 trzonka 7 zaś otwarcie promieniowego kanalika dozującego 11 znajduje się poniżej dolnego uszczelnienia 9 trzonka 7 tak, że komora dozująca 4 jest odcięta od podłużnego kanalika 10 i znajdująca się wewnątrz komory dozującej 4 zawiesina nie może wypłynąć.

189 244

Dookoła korpusu 1 pod otworami 16 w kształcie szczelin jest umieszczony pierścień 18, który składa się z szeregu części o zmniejszonej grubości osiowej, mających w przekroju poprzecznym kształt litery U, ustawionych w kierunku promieniowym i tworzących szereg korytek 19 umieszczonych dookoła korpusu 1 zaworka. Jak pokazano na fig. 1 i fig. 3, pierścień 18 stanowi oddzielną część składową wykonaną z nylonu albo innego odpowiedniego materiału i posiada wewnętrzne pierścieniowe obrzeże o takiej średnicy, która zapewni pasowanie cierne na górnej części korpusu 1 zaworka, przy czym pierścień 18 jest oparty o występ 13 poniżej otworów 16. Alternatywnie, pierścień 18 można jednak uformować jako jednolitą część korpusu 1 zaworka.

Zewnętrzna ścianka pierścienia 18 jest wydłużona w kierunku osiowym i składa się z szeregu ustawionych pod kątem szczelin tworząc skrzydełka 20, które są skierowane do góry od dolnej części pierścienia 18, jak widać to najlepiej na fig. 3. W pierścieniu 18 przedstawionym na fig. 3 jest przewidziane umieszczenie sześciu szczelin i sześciu skrzydełek, chociaż nie pokazano ich wszystkich. Jednak jest oczywiste, że można zastosować więcej albo mniej szczelin i skrzydełek. Ponadto, dolna część pierścienia 18 posiada gniazdo 21, w którym jest osadzone uszczelnienie 3. Kształt gniazda 21 pomaga w umieszczeniu uszczelnienia 3 we właściwym położeniu w czasie montażu, a także umożliwia zwiększenie średnicy uszczelnienia 3, zmniejszając przez to masę uszczelnienia i obszar uszczelnienia wystawionego na działanie substancji znajdującej się wewnątrz zasobnika. Daje to znaczną korzyść w tym przypadku, gdy istnieją problemy z zanieczyszczeniami wyciekającymi z uszczelnienia do substancji znajdującej się w zasobniku.

Przed zastosowaniem urządzenia zasobnik wstrząsa się celem ujednorodnienia zawartej w nim zawiesiny. Gdy zasobnik wstrząsa się, to zawiesina w zasobniku przepływa swobodnie przez szczeliny 16 w komorze odbiorczej 5, zapewniając dokładne wymieszanie zawiesiny w komorze odbiorczej 5 z zawiesiną w zasobniku. Zapewnia to nie tylko jednorodność zawiesiny w zasobniku i komorze odbiorczej 5, ale przepływ zawiesiny służy także do dyspergowania osadu cząstek leku, który może wytrącić się z zawiesiny w komorze odbiorczej 5. Wstrząsanie zasobnika powoduje także przepływ zawiesiny dookoła skrzydełek 20, a wytworzona turbulencja i ruch wirowy zawiesiny sprzyja dyspersji wszelkiego osadu cząstek leku na pierścieniu 18 i dookoła pierścienia 18.

Użytkownik naciska wtedy trzonek 7 zaworka przeciwdziałając sile sprężyny 6. Po naciśnięciu trzonka 7 obydwa końce kanalika łączącego 15 znajdują się po przeciwnej stronie górnego uszczelnienia 12 trzonka 7, niż komora dozująca 4. Zatem dawkę odmierza się w komorze dozującej 4. Dalsze naciskanie trzonka 7 zaworka przesuwa promieniowy kanalik 11 do komory dozującej 4, przy czym górne uszczelnienie 12 trzonka 7 jest oparte szczelnie 0 korpus 1 trzonka 7. Zatem odmierzona dawka może wypłynąć poprzez promieniowy kanalik 11 1 podłużny kanalik 10.

Zwolnienie trzonka 7 zaworka pod działaniem sprężyny 6 powoduje jego powrót do przedstawionego położenia. Kanalik łączący 15 zapewnia wtedy jeszcze raz łączność pomiędzy komorą dozującą 4 i komorą odbiorczą 5. Zgodnie z tym, na tym etapie, ciecz przepływa pod ciśnieniem z zasobnika przez otwory 16, kanalik łączący 15 do komory dozującej 4 wypełniając ją.

Widać, że w położeniu roboczym zasobnika i zaworka, jak przedstawiono na rysunku, U-kształtne uformowanie pierścienia 18 dookoła korpusu 1 zaworka tworzy korytko 19, które znajduje się w odpowiedniej odległości poniżej otworów 16. Korytko 19 służy do gromadzenia w nim jakiegokolwiek osadu cząstek leku, który nie zdyspergował ponownie do zawiesiny, a zatem zapewnia to, że zawiesina wchodząca do komory odbiorczej 5 przez otwory 16 jest wyciągana z obszaru zawierającego jednorodną zawiesinę, która jest wolna od osadu cząstek leku.

Pierścień 18 służy ponadto do zmniejszenia objętości zawiesiny, która może nagromadzić się w zasobniku pod otworami 16. Zapewnia to, że może być dozowana większość zawartości zasobnika zaś jedyna ilość zawiesiny, która może być utracona, odpowiada małej ilości pozostającej poniżej szczelin po obniżeniu poziomu zawiesiny poniżej pewnego poziomu, od którego może ona wpływać do komory odbiorczej 5.

189 244

Zaworek pokazany w drugim przykładzie wykonania według wynalazku, na fig. 2, jest wariantem zaworka przedstawionego na fig. 1, w którym odpowiednim elementom nadano te same odnośniki liczbowe, jak na fig. 1. Główna różnica pomiędzy dwoma rozwiązaniami polega na tym, że w zaworku przedstawionym na fig. 2 zastosowano inną konstrukcję korpusu 1, który ma pojedynczy otwór 26 umożliwiający połączenie pomiędzy komorą odbiorczą 5 i wnętrzem zasobnika. Zaworek pracuje dokładnie w taki sam sposób, jak opisano w przypadku zaworka przedstawionego na fig. 1. Zaworek przedstawiony na fig. 2 można by stosować do zawiesin, w których problem osiadania w komorze odbiorczej nie jest tak ostry, lecz w których osiadanie dookoła zaworka mimo wszystko pozostaje problemem.

W tabeli 1 i 2 przedstawiono ciężary dawek w mg pod koniec okresu zadziałania, podane z dwóch zestawów po 5 inhalatorów w każdym. Obydwie tabele przedstawiają dane pochodzące z inhalatorów zawierających równoważnik 160 zadziałań zawiesiny propionianu fluticasonu w ciekłym HFA134a z dostarczeniem docelowym 120 zadziałań plus 40 zadziałań z przepełnieniem umożliwiając ubytek i upływ. Przedstawiono tylko dane od zadziałania numer 115, ponieważ dane dla obydwu zestawów inhalatorów są zgodne do tego momentu. W tabeli 1 przedstawiono dane z pierwszego zestawu pięciu konwencjonalnych inhalatorów wyposażonych w zaworki bez pierścienia. W tabeli 2 przedstawiono dane z drugiego zestawu pięciu inhalatorów wyposażonych w zaworki z pierścieniem według wynalazku.

Tabela 1

Ciężary dawek pod koniec okresu zadziałania dla zaworka bez pierścienia

Zadziałanie nr	Ciężary dawek odpowiadające zadziałaniom (mg)
inhalator 1	Inhalator 2	Inhalator 3	Inhalator 4	Inhalator 5
1	2	3	4	5	6
115	61	60	62	62	61
116	62	62	62	61	61
117	61	60	62	61	60
118	61	61	62	60	60
119	42	60	62	45	31
120	61	61	62	61	62
121	60	59	61	62	60
122	60	59	61	61	60
123	62	61	62	61	61
124	63	61	62	61	60
125	62	42	47	47	59
126	62	59	64	63	60
127	49	61	53	42	37
128	61	61	63	61	62
129	63	57	39	63	63
130	63	62	63	63	62
131	60	41	34	38	45
132	62	61	61	60	59
133	44	43	39	49	61
134	60	62	58	62	60

189 244 cd. tabeli 1

1	2	3	4	5	6
135	32	60	17	26	44
136	58	61	60	59	61
137	49	54	58	51	59
138	48	45	34	59	59
139	25	16	14	29	16
140	37	18	20	5	12
141	6	8	5	7	18
142	47	23	30	27	38
143	10	29	23	15	22
144	9	16	18	31	36
145	30	37	29	33	48
146	42	41	32	30	46

Tabela 2

Ciężary dawek pod koniec okresu zadziałania dla zaworka z pierścieniem

Zadziałanie nr	Ciężary dawek odpowiadające zadziałaniem (mg)
Inhalator 1	Inhalator 2	Inhalator 3	Inhalator 4	Inhalator 5
1	2	3	4	5	6
115	60	61	61	60	62
116	62	61	61	61	63
117	61	60	60	60	61
118	61	61	61	60	62
119	60	59	60	60	61
120	60	61	60	60	62
121	60	59	60	59	62
122	60	60	59	59	60
123	61	61	61	61	61
124	61	60	61	61	63
125	61	60	60	59	31
126	61	60	61	60	62
127	61	59	61	60	61
128	61	61	61	60	63
129	62	58	61	61	57
130	62	61	61	61	60
131	60	61	61	60	60
132	61	60	61	61	62

189 244 cd. tabeli 2

1	2	3	4	5	6
133	61	61	61	60	62
134	61	61	61	61	62
135	61	60	60	60	62
136	61	60	60	60	62
137	59	60	59	58	60
138	59	59	59	59	60
139	59	55	59	60	55
140	31	61	61	59	60
141	25	48	61	60	33
142	61	60	61	60	60
143	21	9	23	20	26
144	17	25	32	26	25
145	44	32	36	25	35
146	17	9	26	19	28

Z tabeli 1 widać, że ciężary dawek odpowiadające zadziałaniom stają się prawie niezgodne po numerze zadziałania 124 dla zaworków bez pierścienia, natomiast z tabeli 2 widać, że ciężar dawki odpowiadający zadziałaniu pozostaje prawie zgodny aż do numeru zadziałania 137, a następnie szybko odcina się dla zaworków według wynalazku zawierających pierścień. Jest zatem oczywiste, że pierścień ma znaczący wpływ na dostarczony ciężar dawki pod koniec zadziałania.

W tabeli 3 przedstawiono lepszą odtwarzalność dawki uzyskaną przy zastosowaniu zaworka według pierwszego przykładu wykonania wynalazku z korpusem wyposażonym w trzy szczeliny, jak przedstawiono na fig. 1, w porównaniu z zaworkiem według drugiego przykładu wykonania wynalazku z korpusem wyposażonym w pojedynczy otwór, jak pokazano na fig. 2, gdy stosuje się go do dozowania propionianu fluticasonu w ciekłym HFA134a. Liczby podane w tabeli są średnimi ciężarami dawek dozowanymi z co najmniej pięciu inhalatorów. W przypadku każdego inhalatora dawki z dwóch zadziałań mierzono przed poddaniem każdego inhalatora próbie wibracyjnej symulując efekty transportu, po której mierzono dawki z dwóch dalszych zadziałań.

Tabela 3

Wpływ drgań na dostarczoną dawkę

Rodzaj zaworka	Dawka (pg) przed wibracją	Dawka (pg) po wibracji
1 zadziałanie	2 zadziałanie	1 zadziałanie	2 zadziałanie
Korpus z pojedynczym otworem	233	246	217	688
Korpus z trzema szczelinami	288	285	275	317

Dane przedstawione w tabeli 3 pokazują wyraźnie, że charakterystyki ekstremalnej zmienności dawek w doświadczeniach z zaworkami mającymi jeden punkt odbiorczy (otwór), na skutek wysoce sedymentacyjnej natury propionianu fluticasonu w ciekłym HFA134a, są wyraźnie mniejsze w korpusie z trzema szczelinami.

189 244

Zasobnik wypełnia się zawiesiną środka leczniczego w ciekłym propelencie HFA134a. Środkami leczniczymi nadającymi się do tego celu są, na przykład środki do leczenia zaburzeń oddechowych, takie jak astma, chroniczne zatorowe choroby płuc i infekcje piersi. Dodatkowe środki lecznicze można wybrać spośród jakichkolwiek innych leków użytecznych w terapii inhalacyjnej i które mogą występować w postaci zawiesiny. Odpowiednie środki lecznicze można wybrać zatem na przykład spośród leków przeciwbólowych, takich jak kodeina, dwuwodoromorfina, ergotamina, fenantyl albo morfina, preparatów dusznicowych, takich jak na przykład diltiazem, środków przeciwalergicznych, na przykład cromo-glycate, ketotifen albo neodocromil, środków przeciwzakaźnych, na przykład cefalosporyn, penicylin, streptomycyny, sulfonamidów, tetracyklin i pentaimidyny, leków przeciwhistaminowych, na przykład methapyrilene, środków przeciwzapalnych, na przykład propionianu fluticasonu, dwupropionianu beciomethazone, flunisolide, budesonide albo acetonidu triamcinolone, środków przeciwkaszlowych, na przykład noscapine, leków rozszerzających oskrzela, na przykład salmeterol, salbutamol, efedryna, adrenalina, fenoterol, formoterol, isoprenaline, metaproterenol, fenyloefyna, fenylopropanoloamina, pirbuterol, reproterol, rimiterol, terbutaline, izoetharine, tulobuterol orci-prenaline albo (-)-4-amino-3,5-d\wchkuO-a-[[[()-[2-(2-piryxiynyk))etoksy] heksylo]amino]metylo]benzenometanol, środków moczopędnych, na przykład amiloride, środków przeciwcholinergicznych, na przykład ipratropium, atropiny albo oxitropium, hormonów, na przykład kortyzonu, hydrokortyzonu albo prednisolone, ksantyn, na przykład aminophylline, cholinę theophyllinate, łysinę theophyllinate albo teofiliny, oraz protein terapeutycznych i peptydów, na przykład insuliny albo glucagon. Dla specjalisty w tej dziedzinie jest oczywiste, że tam, gdzie jest to właściwe, środki lecznicze można stosować w postaci soli (na przykład soli metali alkalicznych albo soli aminowych albo soli addycyjnych z kwasami) albo w postaci estrów (na przykład estrów niższych alkilów) albo solwatów (na przykład wodzianów) celem zoptymalizowania aktywności i ewentualnie trwałości środka leczniczego. Do korzystnych środków leczniczych należy salbutamol, siarczan salbutamolu, salmeterol, salmeterol xinafoate, propionian fluticasonu, dwupropionian beclomethasone i siarczan terbutaline. Rozumie się, że zawiesina środka leczniczego może składać się z czystego jednego albo więcej niż jednego składnika.

Rozumie się, że niniejszy opis jest przeznaczony tylko do celów ilustracji i wynalazek obejmuje modyfikacje, zmiany i ulepszenia.

189 244

FIG. 2

189 244

FIG. 3

189 244

FIG.1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Zaworek zasobnika aerozolu do dozowania zawiesiny substancji w zawartym w nim ciekłym propelencie, który to zaworek posiada korpus mający co najmniej jeden otwór łączący zasobnik z zaworkiem, znamienny tym, że dookoła korpusu (1) jest umieszczony pierścień (18), który posiada korytko (19) usytuowane poniżej co najmniej jednego otworu (16, 26), zaś na obrzeżu posiada skierowane do góry skrzydełka (20) rozdzielone szczelinami, gdy zasobnik jest ustawiony zaworkiem do dołu.
2. Zaworek według zastrz. 1, znamienny tym, że otwory (16) mają kształt szczelin usytuowanych w kierunku osiowym.
3. Zaworek według zastrz. 2, znamienny tym, że szczeliny są usytuowane na całej długości osiowej komory odbiorczej (5).
4. Zaworek według zastrz. 3, znamienny tym, że ma więcej niż dwie szczeliny.
5. Zaworek według zastrz. 1, znamienny tym, że pierścień (18) zawiera ponadto gniazdo (21), w którym jest umieszczone uszczelnienie (3) zasobnika.