PL184855B1 - Kołek rozporowy - Google Patents

Abstract

1 . Kolek rozporowy do kotwienia w ele- mencie budowlanym, skladajacy sie z tulei roz- porowej, która zawiera kilka szczelin, w ycho- dzacych z jej przedniego, wprowadzanego kon- ca, rozciagaja- cych sie na czesci jej dlugosci i tworzacych ramiona rozporowe, oraz laczaca sie ze szczelinami, utw orzona z otworów strefe zgniotu, i przechodzacego przez tuleje trzpienia gwintowanego, na którego przednim koncu umieszczony jest stozek rozporowy do wciagania w nacieta czesc tulei rozporowej, znamienny tym, ze strefa zgniotu jest utworzona przez kilka, rozmieszczonych we wzajemnych odstepach w kierunku obwodowym i osiowym, sierpowa- tych otworów (10, 11), przy czym konce (12) otworów (10, 11) s a zwrócone ku sobie w kierun- ku osiowym, a w kierunku obwodowym zacho- dza na siebie m eandrowo, tworzac zebra ( 1 3). Fig. 1 PL PL PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest kołek rozporowy do kotwienia w elemencie budowlanym, składający się z tulei rozporowej i trzpienia gwintowanego, przy czym tuleja rozporowa zawiera kilka szczelin, wychodzących z jej przedniego, wprowadzanego końca i utworzonąz otworów strefę zgniotu, oraz przechodzącego przez tuleję trzpienia gwintowanego, na którego przednim końcu umieszczony jest stożek rozporowy do wciągania w naciętą część tulei rozporowej.

Z niemieckiego opisu nr 35 07 022 Al znanyjest kołek rozporowy, który zawiera kilka, rozciągających się na części jego długości, szczelin. Celem zakotwienia kołka rozporowego w tuleję rozporową wciąga się, zaopatrzony w stożek rozporowy, trzpień gwintowany za pomocąnakrętki, która poprzez podkładkę wspiera się na tylnej czołowej powierzchni tulei rozporowej. Taki kołek rozporowy nadaje się do motażu przelotowego, w którym kołek rozporowy jest wsuwany przez mocowany przedmiot w otwór wywiercony w elemencie budowlanym do chwili, gdy nakrętka oprze się na zewnętrznej powierzchni mocowanego przedmiotu. Ponieważ nakrętka opiera się zarówno o mocowany przedmiot, jak też o tylną czołową powierzchnię tulei rozporowej, można wprawdzie uzyskać wystarczające zakotwienie kołka rozporowego, jednak przytwierdzenie mocowanego przedmiotu jest w tym przypadku niedostateczne. Osadzanie tulei rozporowej podczas procesu mocowania powoduje jedynie osiowy przesuw trzpienia gwintowanego, natomiast nakrętka nie przesuwa się wzdłuż osi w kierunku elementu budowlanego. Mocowanego elementu nie można zatem docisnąć. Jest to niekorzystne zwłaszcza wówczas, gdy na przykład wskutek nierówności powierzchni elementu budowlanego ewentualnie mocowanego przedmiotu w obszarze punktu zamocowania tworzy się pustka.

184 855

Aby wyeliminować tę wadę, w tulei rozporowej znanego kołka rozporowego przewidziano strefę zgniotu, która łączy się bezpośrednio ze szczeliną wzdłużną. Strefa zgniotu jest utworzona z kilku, rozmieszczonych we wzajemnych odstępach w kierunku obwodowym, ukośnych otworów. Podobna strefa zgniotu jest znana przykładowo z publikacji nr WO 84/01005.

Taka strefa zgniotu umożliwia wprawdzie dociśnięcie mocowanego przedmiotu do elementu budowlanego, jednak występuje tutaj szereg innych wad, które w znacznym stopniu pogarszają funkcjonowanie znanych kołków rozporowych. Ukośnie ustawione otwory sprawiają, że przy zgniataniu tulei rozporowej jej tylna część zostaje przesunięta promieniowo względem części przedniej i zakleszczona w otworze lub na trzpieniu gwintowanym. Ponieważ otwór i trzpień ograniczająprzesuw promieniowy, pozostające pomiędzy otworami żebra wyginająsię dodatkowo zarówno do wewnątrz, jak też na zewnątrz. Powoduje to dodatkowe zakleszczenie trzpienia gwintowanego z tuleją rozporową, które zwiększa opory wciągania trzpienia gwintowanego celem rozparcia kołka. Nierównomierne wyboczenie i promieniowy przesuw pomiędzy górną i dolną częścią tulei rozporowej prowadzą do nierównomiernego wciągania stożka rozporowego w utworzone przez szczeliny ramiona rozporowe. Zróżnicowane obciążenie, a częściowo także przeciążenie ramion rozporowych powoduje ich nierównomierne rozparcie i odkształcenie, uniemożliwiające prawidłowe zakotwienie. Dlatego też znane kołki rozporowe nie nadająsię do mocowań istotnych ze względów bezpieczeństwa.

Celem wynalazku jest opracowanie kołka rozporowego ze strefą zgniotu, który będzie tani do wykonania i umożliwi niezawodne zakotwienie.

W kołku rozporowym według wynalazku strefa zgniotu jest utworzona przez kilka, rozmieszczonych we wzajemnych odstępach w kierunku obwodowym i osiowym, sierpowatych otworów, przy czym końce otworów są zwrócone ku sobie w kierunku osiowym, a w kierunku obwodowym zachodzą na siebie meandrowo, tworząc żebra.

Korzystnie liczba otworów, tworzących strefę zgniotu, odpowiada podwójnej liczbie wzdłużnych szczelin tulei rozporowej, a punkt wierzchołkowy sierpowatych otworów, leżących najbliżej przedniego końca tulei rozporowej, pokrywa się z daną szczeliną.

Korzystnie wzdłużne szczeliny tulei rozporowej sięgają aż do przedniego końca otworów, leżących najbliżej tulei rozporowej oraz kończą się w odstępie od przedniego końca wybrań, leżących najbliżej przedniego końca tulei rozporowej.

Korzystnie szerokość żebra pomiędzy zachodzącymi na siebie końcami rozmieszczonych wzdłuż osi otworów odpowiada w przybliżeniu szerokości otworów, a szerokość żebra, pozostającego między końcami otworów, rozmieszczonych na obwodzie, odpowiada w przybliżeniu podwójnej szerokości otworów w obszarze punktu wierzchołkowego.

Skierowane ku sobie i zachodzące na siebie koliście końce sierpowatych otworów tworzą strefę zgniotu, która umożliwia osiowe skrócenie tulei rozporowej bez promieniowego odsadzenia lub wyboczenia. Podczas procesu zgniatania sierpowate otwory są ściskane, przy czym żebra utworzone przez zachodzące na siebie końce otworów odkształcają się wyłącznie w kierunku osiowym, bez promieniowego wyboczenia. Skierowane do siebie końcami i zachodzące na siebie w kierunku obwodowym otwory dopuszczają osiowe skrócenie tulei rozporowej bez wyboczenia na odległość równą podwójnej szerokości otworów w obszarze wierzchołkowym. Ponieważ tuleja rozporowa ulega równomiernemu skróceniu, również ramiona rozporowe tulei rozporowej są rozpierane równomiernie na zewnątrz. Skrócenie tulei rozporowej umożliwia dociśnięcie mocowanego przedmiotu nawet przy wyjątkowo dużych pustkach.

Szczególnie korzystne jest, jeżeli liczba otworów, tworzących strefę 'zgniotu, odpowiada podwójnej liczbie wzdłużnych szczelin tulei rozporowej, a punkt wierzchołkowy sierpowatych otworów, leżących najbliżej przedniego końca tulei rozporowej, pokrywa się z daną szczeliną. W ten sposób osiąga się, pokrywające się dokładnie z ramionami rozporowymi, grzybkowe rozmieszczenie ramion rozporowych na tulei rozporowej, dzięki któremu skrócenie działa równomiernie na wszystkie ramiona rozporowe.

Wzdłużne szczeliny mogą się rozciągać zarówno do otworów, leżących najbliżej przedniego końca tulei rozporowej, jak też kończyć się w pewnej odległości od tych otworów, przy czym

184 855 w tym przypadku koniec szczeliny jest zazwyczaj poszerzony, aby ułatwić rozchylanie ramion rozporowych.

Szczególnie korzystny efekt zgniotu uzyskuje się wówczas, gdy szerokość żebra pomiędzy zachodzącymi na siebie końcami otworów odpowiada w przybliżeniu szerokości sierpowatego otworu w obszarze jego punktu wierzchołkowego, zaś szerokość żebra pozostającego miedzy końcami rozmieszczonych na obwodzie otworów odpowiada w przybliżeniu podwójnej szerokości sierpowatego otworu w obszarze jego punktu wierzchołkowego.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia kołek rozporowy ze szczelinami wzdłużnymi, sięgającymi aż do strefy zgniotu, fig. 2 - kołek rozporowy ze szczelinami wzdłużnymi, położonymi w pewnej odległości od strefy zgniotu, a fig. 3 - kołek rozporowy według fig. 2 zakotwiony w elemencie budowlanym.

Kołek rozporowy według fig.1 składa się z tulei rozporowej 1, która zawiera wzdłużne szczeliny 4, wychodzące z jej przedniego, wprowadzanego końca 2 i tworzące ramiona rozporowe 3. Jeżeli tuleja rozporowa jest wykonana za pomocą przycięcia płytki blaszanej i jej zwinięcia, wówczas jedną ze szczelin stanowi szczelina 4a powstała w wyniku zwijania (patrz fig. 3). Przez tuleję rozporową 1 przełożony jest trzpień gwintowany 5, na którego przednim końcu ukształtowany jest, stanowiący jego integralną część, stożek rozporowy 6. Na tylnym końcu trzpienia gwintowanego znajduje się gwintowany odcinek 7, na który nakręcona jest nakrętka 9 zaopatrzona w spęczoną podkładkę 8.

Strefę zgniotu stanowi w tulei rozporowej 1 kilka sierpowatych otworów 10,11, rozmieszczonych we wzajemnych odstępach w kierunu obwodowym i osiowym. Końce 12 otworów 10, 11 są w kierunku osiowym zwrócone ku sobie, a w kierunku obwodowym zachodząna siebie meandrowo, tak że pomiędzy tymi końcami tworzą się żebra 13. W przedstawionym przykładzie wykonania kołek rozporowy ma trzy szczeliny wzdłużne 4 i sześć otworów 10,11, stanowiących strefę zgniotu. Punkty wierzchołkowe otworów 10 pokrywająsię przy tym ze wzdłużnymi szczelinami 4. Ponieważ leżące nad nimi i przesunięte względem nich otwory 11 pokrywająsię wówczas z ramionami rozporowymi 3, w efekcie uzyskuje się grzybkowe, symetryczne rozmieszczenie ramion rozporowych 3 na tulei rozporowej 1. W przykładzie wykonania według fig. 1 wzdłużna szczelina 4 kończy się na przednim końcu 2 tulei rozporowej 1 przynajbliżej leżącym wybraniu 10.

Na figurze 2 przedstawiony jest przykład wykonania, w którym szczeliny wzdłużne 4 kończą się w pewnej odległości od, tworzących strefę zgniotu, otworów 10,11. Aby ułatwić rozchylanie ramion rozporowych 3, wzdłużne szczeliny 4 kończąsię rozszerzeniem 15. Wystarczająca sztywność tulei rozporowej 1, ajednocześnie jej dobra podatność na zgniot, spowodowane są tym, że szerokość żebra 13 między zachodzącymi na siebie końcami 12 otworów 10,11 odpowiada w przybliżeniu szerokości otworów 10,11, a szerokość żebra 16, pozostającego między końcami 12 otworów, rozmieszczonych na obwodzie, odpowiada w przybliżeniu podwójnej szerokości otworów W, 11 w obszarze punktu wierzchołkowego.

Na figurze 3 przedstawionyjest kołek rozporowy zakotwiony w elemencie budowlanym 18. W celu zakotwienia kołka rozporowego jest on wsuwany wotwór 19 elementu budowlanego 18tak daleko, aż nakrętka 9 oprze się swoją spęczoną podkładką 8 na zewnętrznej powierzchni mocowanego przedmiotu 2,. Wciągnięcie stożka rozporowego 6 w nacięty obszar tulei rozporowej 1 powoduje z jednej strony promieniowe rozpychanie ramion rozporowych 3 na zewnątrz, a zatem ich rozpieranie, zaś z drugiej strony, w przypadku zaistnienia pustki między elementem budowlanym 18 i mocowanym przedmiotem 2,, ściśnięcie tulei rozporowej 1 w obszarze strefy zgniotu utworzonej przez otwory 10,11. Maksymalny zgniot jest osiągany wówczas, gdy obie krawędzie otworu przylegają do siebie.

184 855

184 855

Fig. 1 Fig. 2

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz.

Cena 2,00 zł.

Claims (5)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Kołek rozporowy do kotwienia w elemencie budowlanym, składający się z tulei rozporowej , która zawiera kilka szczelin, wychodzących z jej przedniego, wprowadzanego końca, rozciągających się na części jej długości i tworzących ramiona rozporowe, oraz łączącą się ze szczelinami, utworzonąz otworów strefę zgniotu, i przechodzącego przez tuleję trzpienia gwintowanego, na którego przednim końcu umieszczony jest stożek rozporowy do wciągania w naciętą część tulei rozporowej, znamienny tym, że strefa zgniotu jest utworzona przez kilka, rozmieszczonych we wzajemnych odstępach w kierunku obwodowym i osiowym, sierpowatych otworów (10,11), przy czym końce (12) otworów (10,11) sązwrócone ku sobie w kierunku osiowym, a w kierunku obwodowym zachodzą na siebie meandrowo, tworząc żebra (13).
2. 2. Kołek rozporowy według zastrz. 1, znamienny tym, że liczba otworów (10,11), tworzących strefę zgniotu, odpowiada podwójnej liczbie wzdłużnych szczelin (4) tulei rozporowej (1), a punkt wierzchołkowy sierpowatych otworów (10), leżących najbliżej przedniego końca (2) tulei rozporowej (1), pokrywa się z daną szczeliną (4).
3. 3. Kolek rozporowy według zastrz. 1, znamienny tym, że wzdłużne szczeliny (4) sięgają aż do przedniego końca (2) otworów (10), leżących najbliżej tulei rozporowej (1).
4. 4. Kołek rozporowy według zastrz. 1, znamienny tym, że wzdłużne szczeliny (4) kończą się w odstępie od przedniego końca (2) wybrań (10), leżących najbliżej przedniego końca (2) tulei rozporowej (1).
5. 5. Kołek rozporowy według zastrz. 1, znamienny tym, że szerokość żebra (13) między zachodzącymi na siebie końcami (12) rozmieszczonych wzdłuż osi otworów (10,11) odpowiada w przybliżeniu szerokości otworów, a szerokość żebra (16), pozostającego między końcami (12) otworów (10,11) rozmieszczonych na obwodzie odpowiada w przybliżeniu podwójnej szerokości otworów (10,11) w obszarze punktu wierzchołkowego.