PL181327B1 - Cover for holding credit cards - Google Patents

Abstract

1. Oprawka na karty kredytowe i produkty po- dobne, majaca pudelkowe uksztaltowanie zawieraja- ce zasadniczo prostokatna scianke przednia, dwie scianki boczne prostopadle do scianki przedniej, scianke dolna, która jest prostopadla do scianek bocznych, ale ze scianka przednia tworzy kat mniej- szy niz 90°, zasadniczo prostokatna scianke tylna, posiadajaca otwór oraz przechodzaca przez ten otwór w sciance tylnej sprezyne, oddzialujaca na karte kredytowa lub produkt podobny, umieszczony we- wnatrz oprawki, znamienna tym, ze równolegle do scianki dolnej (16) usytuowany jest pierwszy za- wias (20) i ten pierwszy zawias (20) jest polaczony ze scianka dolna (16) oraz, równolegle do scianki dolnej (16) usytuowany jest drugi zawias (24) i ten drugi zawias (24) jest polaczony z, oddalona od scianki dolnej (16), krawedzia otworu w sciance tylnej (18) oraz jest polaczony z umieszczona w otworze scianki tylnej (18), czescia (22) scianki tylnej (18), przy czym sprezyna (26) wspólpracuje z ta czescia (22) scianki tylnej (18). F i g 4 PL PL PL

Description

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest oprawka na karty kredytowe i inne karty albo wyroby, które posiadają zasadniczo takie same wymiary zewnętrzne.

Oprawki na karty kredytowe albo inne podobne wyroby są znane w różnorodnych formach.

Oprawka na karty kredytowe może być wykonana jako futerał paskowy posiadający ściankę przednią, ściankę tylną, dwie ścianki boczne i podstawę, przy czym pasek jest wytwarzany z względnie twardego i nieelastycznego materiału. Do takiego futerału paskowego mieści się tylko kilka (zwykle jedna albo dwie) kart kredytowych. Jeśli ma być przechowywanych więcej kart kredytowych, trzeba użyć kilku futerałów paskowych i całkowita objętość przechowywania bardzo się zwiększa.

Futerał może być wykonany z względnie elastycznego materiału. Futerał składa się wówczas z wydłużonego pasa materiału z kieszeniami na przeciwległych końcach, przy czym do każdej z kieszeni można włożyć kartę kredytową. Futerał jest składany dookoła linii centralnej w celu zabezpieczenia kart. Także w tym przypadku wadą jest to, że w ten sposób można przechowywać tylko względnie niewielką ilość kart, przy czym jednocześnie, z powodu zastosowania dla fiiterału względnie miękkiego materiału, dostarczona jest niewielka ochrona przed zginaniem kart (jest to zbyt duża wada).

Znana jest także oprawka w postaci książkowej, przy czym każda „kartka” książki zawiera kieszeń, często wykonaną z materiału przezroczystego, przy czym możliwe jest wkła4

181 327 danie jednej karty kredytowej z boku do każdej kieszeni. Z powodu dostarczenia oddzielnej kieszeni dla każdej karty, całkowita grubość tego pojemnika będzie względnie duża. Odkładanie albo usuwanie karty może czasami być nieco niewygodne, zwłaszcza podczas ciepłej pogody. Ponadto, dość uciążliwe jest usuwanie ziarenek piasku albo innych szkodliwych zanieczyszczeń, które mogą gromadzić się w kieszeniach wraz z upływem czasu, a może to prowadzić do uszkodzenia kart.

Znane jest także rozwiązanie, w którym indywidualne kieszenie wsuwane zostały połączone w długi pas, który może być składany w sposób zygzakowy. Wady tego rozwiązania są takie same jak te opisane w odniesieniu do rozwiązania poprzedniego.

Znana jest również oprawka w postaci książkowej, w której część zewnętrzna jest wykonana z twardego tworzywa sztucznego. Karty są wkładane w ukształtowanie harmonijkowe, które rozkłada się, kiedy ścianki zewnętrzne są rozkładane. Twarde ścianki zewnętrzne dostarczają dobrą ochronę przed zginaniem kart. Wadą tej oprawki jest to, że ukształtowanie harmonijkowe zajmuje względnie dużą przestrzeń, a ponadto koszt oprawki jest znacznie zwiększony.

Znana jest także oprawka, w której są umieszczone kieszenie wsuwane, rozmieszczone w rzędzie jedna nad drugą. Rozwiązanie tego typu jest szeroko stosowane w portfelach i tym podobnych. Ogólnie, oprawki tego typu posiadają względnie dużą objętość, oczywiście porównane z względnie ograniczonymi wymiarami pliku kart kredytowych, które są przechowywane w oprawce. Ogólnie, portfele są wykonane z tworzyw sztucznych, które zawierają zmiękczacze. Jednak zmiękczacze te, które stopniowo dyfundują z tworzywa sztucznego do otoczenia, mogą zaatakować materiał kart kredytowych. W rezultacie karty stają się łamliwe i informacje zawarte na kartach mogą być łatwo utracone.

Ponadto, znana jest oprawka na karty kredytowe i produkty podobne, mająca pudełkowe ukształtowanie zawierające zasadniczo prostokątną ściankę przednią, dwie ścianki boczne prostopadłe do ścianki przedniej, ściankę dolną, która jest prostopadła do ścianek bocznych, ale ze ścianką przednią tworzy kąt mniejszy niż 90°, zasadniczo prostokątną ściankę tylną, posiadającą otwór oraz przechodzącą przez ten otwór w ściance tylnej sprężynę, oddziałującą na kartę kredytową lub produkt podobny, umieszczony wewnątrz oprawki.

Celem wynalazku jest dostarczenie oprawki na karty kredytowe albo inne płaskie wyroby, które posiadają zasadniczo taki sam kształt, która to oprawka posiada małe wymiary, jest zdolna do przechowywania względnie dużej ilości kart kredytowych, ale jest także odpowiednia dla tylko jednej karty kredytowej, jest wykonana z względnie twardego materiału oraz możliwe jest szybkie i łatwe wybranie pojedynczej karty kredytowej spośród znajdujących się w niej kart kredytowych. Celem wynalazku jest zwłaszcza dostarczenie oprawki, która łączy w sobie optymalną łatwość użytkowania ze względnie niskimi kosztami wytwarzania tak, że oprawka jest, z komercyjnego punktu widzenia, odpowiednia dla sektora rynku, w którym ilości wytwarzanych produktów są względnie duże.

Oprawka na karty kredytowe i produkty podobne, mająca pudełkowe ukształtowanie zawierające zasadniczo prostokątną ściankę przednią, dwie ścianki boczne prostopadłe do ścianki przedniej, ściankę dolną, która jest prostopadła do ścianek bocznych, ale ze ścianką przednią tworzy kąt mniejszy niż 90°, zasadniczo prostokątną ściankę tylną, posiadającą otwór oraz przechodzącą przez ten otwór w ściance tylnej sprężynę, oddziałującą na kartę kredytową lub produkt podobny, umieszczony wewnątrz oprawki, według wynalazku charakteryzuje się tym, że równolegle do ścianki dolnej usytuowany jest pierwszy zawias i ten pierwszy zawias jest połączony ze ścianką dolną oraz, równolegle do ścianki dolnej usytuowany jest drugi zawias i ten drugi zawias jest połączony z oddaloną od ścianki dolnej krawędzią otworu w ściance tylnej oraz jest połączony z umieszczoną w otworze ścianki tylnej, częścią ścianki tylnej, przy czym sprężyna współpracuje z tą częścią ścianki tylnej.

Oprawka zawiera ściankę górną, usytuowaną równolegle do ścianki dolnej, pomiędzy krawędziami górnymi ścianki przedniej i ścianki tylnej oraz tylko nad częścią otworu pomiędzy dwoma ściankami bocznymi.

181 327

Ścianka górna składa się z jednej części, połączonej z jedną ze ścianek bocznych tak, że część przestrzeni pomiędzy krawędziami górnymi ścianki przedniej i ścianki tylnej stykającej się z drugą ścianką boczną pozostaje otwarta.

Ścianka przednia posiada wycięcie, które przebiega od tej części krawędzi górnej, która jest oddalona od ścianki górnej.

Wycięcie jest wykonane także w krawędzi bocznej, przy czym wycięcie to styka się z wycięciem w ściance górnej.

Wybór tego, z którą ścianką boczną styka się ścianka górna, zależy od tego czy użytkownik oprawki jest lewo- czy praworęczny.

Wnętrze ścianki górnej jest wyposażone w nierówną powierzchnię.

Wnętrze ścianki górnej jest wyposażone w powierzchnię karbowaną, korzystnie z karbami równoległymi do krawędzi ścianki przedniej i ścianki tylnej.

Pierwszy zawias, wokół którego jest zamocowana uchylnie ścianka tylna, znajduje się na połączeniu ścianki przedniej i ścianki dolnej.

Zamocowana zawiasowo część ścianki tylnej w położeniu, w którym ta część jest usytuowana w płaszczyźnie ścianki tylnej, jest otoczona ze wszystkich stron pozostałą częścią ścianki tylnej.

Zamocowana zawiasowo część ścianki tylnej w położeniu, w którym ta część jest usytuowana w płaszczyźnie ścianki tylnej, styka się z jedną ze ścianek bocznych.

Część ścianki tylnej styka się z drugą ścianką boczną.

Powierzchnia wewnętrzna ścianki dolnej jest wyposażona w gładkie wykończenie albo jest wyposażona w gładką powłokę.

Przynajmniej część powierzchni wewnętrznej ścianki tylnej jest wyposażona w gładkie wykończenie albo jest wyposażona w gładką powłokę.

Gładka powierzchnia rozciąga się pomiędzy krawędzią górną i krawędzią dolną ścianki tylnej.

Krawędź górna ścianki tylnej jest sfazowana i krawędź górna tworzy kąt ostry z powierzchnią zewnętrzną ścianki tylnej.

Kąt pomiędzy ścianką dolną i ścianką przednią posiada wartość pomiędzy 10° i 80°.

Wspomniany kąt wynosi przynajmniej 30°.

Sprężyna jest ukształtowana z płaskiego paska materiału sprężystego, wygiętego na kształt litery U i umieszczonego od spodu na oprawce, przy czym jedno ramię sprężyny w kształcie litery U jest usytuowane na ściance przedniej, zaś drugie ramię sprężyny w kształcie litery U jest usytuowane na części ścianki tylnej, a ramię łączące kształtu U jest oparte o ściankę dolną.

Ramię łączące kształtu U tworzy kąt z dwoma innymi ramionami kształtu U w taki sposób, że w złożonej oprawce ramię łączące jest usytuowane równolegle do ścianki dolnej.

Krawędzie dwóch ramion kształtu U, które są zwrócone od ramienia łączącego, są wyposażone w środki mocujące, które współdziałają z odpowiednimi środkami mocującymi na/w ściance przedniej i, odpowiednio, na/we wspomnianej zamocowanej zawiasowo części ścianki tylnej.

Pierwszy zawias i drugi zawias stanowią zawiasy błonowe.

Każda ze ścianek bocznych jest podzielona na dwie części, przy czym jedna część jest trwałe połączona przynajmniej ze ścianką przednią, zaś druga część jest połączona przynajmniej ze ścianką tylną, a ukształtowanie stykających się krawędzi dwóch części każdej ścianki tworzy ograniczenie odchylnego ruchu zawiasowego ścianki tylnej.

W wyniku zastosowania nachylonej ścianki tylnej, karty są przechowywane w oprawce nieco przesunięte względem siebie nawzajem. Sprężyna, która naciska na zawiasową część ścianki tylnej zapewnia, że wspomniana zawiasowa część ścianki tylnej naciska na plik kart, w wyniku czego wspomniany plik stale znajduje się w stanie napięcia wstępnego i jest zaciśnięty w oprawce. Zapobiega to, między innymi, grzechotaniu kart w oprawce, jeśli oprawka jest tylko częściowo wypełniona. Ponieważ ścianka tylna jako całość jest zdolna do obracania się na zawiasie względem ścianki przedniej oprawki, karty mogą łatwo być wyciągane na

181 327 zewnątrz razem ze ścianką tylną, przy czym jest możliwe, dzięki napięciu wstępnemu, szybkie i łatwe przerzucanie kart, a więc i wybranie pożądanej karty.

W celu zapobieżenia wypadnięciu jednej albo większej ilości kart znajdujących się na górze, pomimo napięcia sprężystego, za pomocą którego karty są utrzymywane, oprawka ma ściankę górną, która przebiega równoległe do ścianki dolnej i rozciąga się pomiędzy krawędziami górnymi ścianki przedniej i ścianki tylnej tylko nad częścią otworu pomiędzy dwoma ściankami bocznymi.

W celu utrzymania możliwości łatwego przerzucania kart pomimo obecności ścianki górnej, ścianka górna zajmuje tylko część dostępnej przestrzeni pomiędzy krawędziami górnymi ścianki przedniej, ścianki tylnej i ścianek bocznych, przy czym pozostały otwór jest wystarczająco duży, aby użytkownik mógł włożyć do tej szczeliny kciuk. Pozostały otwór sąsiaduje z jedną ze ścianek bocznych, dzięki czemu polepsza się łatwość użytkowania oprawki.

Aby zapobiec ścieraniu, karty znajdujące się w oprawce powinny minimalnie przemieszczać się wzajemnie jedna nad drugą. Utrzymywanie kart jest jeszcze polepszone przez fakt, że wnętrze ścianki górnej jest wyposażone w nierówną powierzchnię. Oprawka jest ukształtowana w taki sposób, że wnętrze ścianki górnej jest wyposażone w powierzchnię karbowaną, najlepiej z karbami równoległymi do krawędzi ścianki przedniej i tylnej. Efekt uzyskany tą drogą jest taki, że karty nie mogą poruszać się do góry i do dołu w kierunku wzdłużnym, kiedy są one zaciśnięte w oprawce. Zapobiegają temu karby na powierzchni ścianki górnej.

Zawias, dookoła którego obraca się ścianka tylna, może być umieszczony w różnych miejscach. Na przykład, możliwe jest wytwarzanie ścianki dolnej oraz ścianki tylnej w jednym kawałku i umieszczenie zawiasu na przejściu pomiędzy ścianką dolną oraz ścianką przednią. Możliwe jest także obracanie się tylko części ścianki dolnej ze ścianką tylną, a więc umieszczenie zawiasu gdzieś w ściance dolnej. Jednak najlepiej jest, aby zawias, dookoła którego obraca się ścianka tylna, znajdował się na przejściu pomiędzy ścianką przednią i ścianką dolną.

Część ścianki tylnej, która obraca się względem pozostałej części, może znajdować się w dowolnie ustalonym położeniu w ściance tylnej. Na przykład, możliwa jest taka lokalizacja, że wspomniana część opiera się o jedną z krawędzi bocznych albo krawędź dolną. Jednak, w związku z trwałością i stabilnością, korzystne jest, aby w położeniu, w którym wspomniana część znajduje się na płaszczyźnie ścianki tylnej, wspomniana część ścianki tylnej była otoczona ze wszystkich stron pozostałą częścią ścianki tylnej.

Niemniej jednak, w pewnych przypadkach korzystne jest, aby w położeniu, w którym wspomniana część znajduje się na płaszczyźnie ścianki tylnej, wspomniana część ścianki tylnej stykała się z jedną ze ścianek bocznych.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym: fig. 1A...1G przedstawiają różne przykłady wykonania oprawek na karty kredytowe, które są już znane z rozwiązań wcześniejszych; fig. 2A i 2B - dwa widoki oprawki według wynalazku; fig. 3 - przekrój wykonany wzdłuż linii III-III z fig. 2A; fig. 4 - przekrój wykonany wzdłuż linii IV-IV z fig. 2A, a także pokazuje w sposób schematyczny jak przebiega „przerzucanie” kart; fig. 5 - widok perspektywiczny jednej z możliwości zastosowania oprawki według wynalazku w praktyce, a zwłaszcza podczas przerzucania kart przechowywanych w oprawce. Nawiasem mówiąc, każdy użytkownik szybko opracuje jego albo jej własny „styl” użytkowania.

Figura 1A przedstawia futerał paskowy posiadający ściankę przednią, ściankę tylną, dwie ścianki boczne i podstawę, przy czym pasek jest wytwarzany z względnie twardego i nieelastycznego materiału. Do takiego ftiterału paskowego mieści się tylko kilka (zwykle jedna albo dwie) kart kredytowych. Jeśli ma być przechowywanych więcej kart kredytowych, trzeba użyć kilku futerałów paskowych i całkowita objętość przechowywania bardzo się zwiększa.

Figura IB przedstawia futerał wykonany z względnie elastycznego materiału. Futerał składa się z wydłużonego pasa materiału z kieszeniami na przeciwległych końcach, przy

181 327 czym do każdej z kieszeni można włożyć kartę kredytową. Futerał jest składany dookoła linii centralnej w celu zabezpieczenia kart. Także w tym przypadku wadą jest to, że w ten sposób można przechowywać tylko względnie niewielką ilość kart, przy czym jednocześnie, z powodu zastosowania dla fhterału względnie miękkiego materiału, dostarczona jest niewielka ochrona przed zginaniem kart (jest to zbyt duża wada).

Figura 1C przedstawia oprawkę w postaci książkowej, przy czym każda „kartka” książki zawiera kieszeń, często wykonaną z materiału przezroczystego, przy czym możliwe jest wkładanie jednej karty kredytowej z boku do każdej kieszeni. Z powodu dostarczenia oddzielnej kieszeni dla każdej karty, całkowita grubość tego pojemnika będzie względnie duża. Odkładanie albo usuwanie karty może czasami być nieco niewygodne, zwłaszcza podczas ciepłej pogody. Ponadto, dość uciążliwe jest usuwanie ziarenek piasku albo innych szkodliwych zanieczyszczeń, które mogą gromadzić się w kieszeniach wraz z upływem czasu, a może to prowadzić do uszkodzenia kart.

Figura ID przedstawia rozwiązanie, w którym indywidualne kieszenie wsuwane zostały połączone w długi pas, który może być składany w sposób zygzakowy. Wady tego rozwiązania są takie same jak te opisane w odniesieniu do fig. 1C.

Figura 1F przedstawia oprawkę w postaci książkowej, w której część zewnętrzna jest wykonana z twardego tworzywa sztucznego. Karty są wkładane w ukształtowanie harmonijkowe, które rozkłada się, kiedy ścianki zewnętrzne są rozkładane. Twarde ścianki zewnętrzne same dostarczają dobrą ochronę przed zginaniem kart. Wadą tej oprawki jest to, że ukształtowanie harmonijkowe zajmuje względnie dużą przestrzeń, a ponadto koszt oprawki jest znacznie zwiększony.

Figura IG przedstawia oprawkę, w której są umieszczone kieszenie wsuwane, rozmieszczone w rzędzie jedna nad drugą. Rozwiązanie tego typu jest szeroko stosowane w portfelach i tym podobnych. Ogólnie, oprawki tego typu posiadają względnie dużą objętość, oczywiście porównane z względnie ograniczonymi wymiarami pliku kart kredytowych, które są przechowywane w oprawce. Ogólnie, portfele są wykonane z tworzyw sztucznych, które zawierają zmiękczacze. Jednak zmiękczacze te, które stopniowo dyfundują z tworzywa sztucznego do otoczenia, mogą zaatakować materiał kart kredytowych. W rezultacie karty stają się łamliwe i informacje zawarte na kartach mogą być łatwo utracone.

Figura 2A przedstawia oprawkę według wynalazku, na którym widoczne są zasadniczo ścianka przednia, jedna ze ścianek bocznych i ścianka górna, podczas kiedy fig. 2B przedstawia oprawkę obróconą o 180°, przy czym widoczne są zasadniczo ścianka tylna, ścianka dolna i druga ścianka boczna. Na obu figurach są zastosowane te same numery odnośników, przy czym numery te powracają także na fig. 3 i 4.

Na figurach ścianka przednia jest oznaczona numerem 10, ścianki boczne są oznaczone numerami 12 i 14, ścianka dolna jest oznaczona numerem 16, a ścianka tylna jest oznaczona numerem 18. W przedstawionym przykładzie wykonania zakłada się, że ścianka przednia 10 i ścianki boczne 12 oraz 14 są połączone ze sobą w jedną całość. Ponadto, ścianka dolna 16 i ścianka tylna 18 są połączone ze sobą w jedną całość. Połączenie pomiędzy ścianką przednią 10 i tylnąló jest ukształtowane przez pierwszy zawias 20, który znajduje się na przebiegającym pod kątem przejściu pomiędzy ścianką dolną 16 i ścianką przednią 10. Jak widać także na fig. 2B, ścianka tylna 18 jest wyposażona w część 22, która jest przymocowana poprzez drugi zawias 24 do pozostałej części ścianki tylnej 18. Zawiasowa część 22 jest dociskana do wewnątrz przez sprężynę 26. Sprężyna 26 jest zasadniczo U-kształtna, chociaż ramię łączące tworzy kąt z dwoma ramionami głównymi kształtu U. Sprężyna 26 zaciska się dookoła ścianki przedniej 10, ścianki tylnej 18 i ścianki dolnej 16 i w ten sposób zapewnia, że zawiasowo zamontowana część 22 znajduje się pod napięciem wstępnym.

Oprawka jest wyposażona także w ściankę górną 28, która jest trwale połączona ze ścianką przednią 10 i która rozciąga się nad częścią przestrzeni dostępnej dla ścianki górnej. Część, która nie jest zajęta przez ściankę górną dostarcza możliwość, która to zostanie bardziej szczegółowo objaśniona poniżej, „przerzucania” pliku kart, które mogą być przechowywane w oprawce.

181 327

Figura 3 przedstawia przekrój wykonany wzdłuż linii III-III z fig. 2A. Na fig. 3 widać w jaki sposób cztery karty 30, 32, 34, 36 są przechowywane w oprawce i są utrzymywane na miejscu przez ruchomą część 22 ścianki tylnej 18, która to część 22 naciska dzięki napięciu wstępnemu sprężyny 26 na dolną kartę 36 z pliku, a zarazem dociska cały plik do ścianki przedniej 10. Na figurze widać także, że długość kart 30, 32, 34 i 36 zasadniczo odpowiada wolnej przestrzeni, która jest dostępna pomiędzy ścianką dolną 16 i ścianką górną 28. Jak widać na fig. 3, miejsce, w którym zamocowana zawiasowo część 22 ścianki dolnej 18 naciska na plik kart, znajduje się dość daleko na lewo. W rezultacie prawe końce kart posiadają pewną swobodę ruchu, a zwłaszcza prawy koniec dolnej karty 36 będzie zdolny do rozpoczęcia przesuwania się do dołu wzdłuż ścianki górnej 28. W celu zapobieżenia temu przesuwaniu, wnętrze ścianki górnej 28 jest wyposażone w szorstką powierzchnię. W szczególności, na powierzchni wewnętrznej ścianki górnej 28 są ukształtowane karby, które to karby przebiegają równolegle do kart. Dzięki wspomnianym karbom skutecznie zapobiega się przesuwaniu kart nad wnętrzem ścianki górnej 28. Ryzyko to nie istnieje na ściance dolnej 16 i dlatego wnętrze ścianki dolnej 16 może być wykonane jako gładkie.

Figura 4 przedstawia dalszy przekrój przez oprawkę, w tym przypadku wykonany wzdłuż linii IV-IV z fig. 2A. Figura ta przedstawia także schematycznie położenie oprawki podczas „przerzucania” pliku kart, które są przechowywane w oprawce. Jako dodatek do tego, fig. 5 przedstawia widok perspektywiczny przykładu w jako sposób oprawka może być trzymana przez użytkownika podczas przerzucania. W związku z tym, zaznaczone jest, że każdy użytkownik szybko rozwinie swój własny „styl użytkowania” oraz, że fig. 5 pełni więc wyłącznie rolę przykładu.

Jak widać na fig. 5, oprawka jako całość jest trzymana w jednej ręce 40 w taki sposób, że w każdym przypadku ścianka przednia 10 i dwie ścianki boczne 12 i 14 są zaciśnięte pomiędzy kciukiem i palcami wspomnianej ręki 40. Ścianka tylna 18 pozostaje zasadniczo swobodna. Ruch przerzucający jest wykonywany za pomocą drugiej ręki 42. W tym celu kciuk 44 jest umieszczany na odsłoniętych krawędziach górnych pliku kart w oprawce w sposób pokazany na fig. 5. Następnie wspomniane karty, które leżą przesunięte jedna nad drugą, są pociągane nieco na zewnątrz razem ze ścianką tylną 18. Podczas tej operacji palec wskazujący 46 ręki może naciskać na ruchomą część 22 ścianki tylnej 18 i/lub sprężynę 26 tak, aby oddziaływać na wspomnianą część 22 ścianki dodatkową siłą naprężającą. W wyniku tego karty znajdują się pod dodatkowym napięciem, co dalej ułatwia ich przerzucanie. Jeśli kciuk 44 zostanie teraz stopniowo przemieszczony w kierunku ścianki tylnej 18, karty będą kolejno sprężyście odchylały się z powrotem do położenia, w którym znajdowały się one przed rozpoczęciem przerzucania. Figura 4 przedstawia sytuację, w której karty 30 i 32 powróciły do ich początkowego położenia, podczas kiedy karty 34 i 36 są nadal trzymane przez kciuk. W tym momencie można z łatwością odczytać napisy na karcie 34. Gdyby karta 34 okazała się kartą poszukiwaną, wspomniana karta może być łatwo usunięta z oprawki poprzez początkowe przemieszczenie kciuka 44 nieco do wewnątrz i utrzymanie go w pewny sposób na powierzchni karty 34, a następnie przemieszczenie kciuka 44 na zewnątrz, przy czym karta 34 jest zabierana wraz z nim.

Stanie się jasne, że każda żądana karta może być wybrana i usunięta z oprawki w ten sposób. W celu wprowadzenia kart do oprawki trzeba jedynie pociągnąć ściankę tylną 18 wraz z kartą (albo kartami), które mają być włożone do oprawki, wystarczająco daleko na zewnątrz tak, że pojawi się odpowiednia wolna przestrzeń pomiędzy ścianką tylną 18 i ścianką górną 28 do włożenia karty (albo kart). Jeśli tylko ścianka tylna 18 jest wyciągana na zewnątrz, bez wyciągania kart, albo przynajmniej części kart znajdujących się w oprawce, wraz z nią, karty znajdujące się w oprawce pozostaną dociśnięte do ścianki przedniej, w wyniku nacisku, który jest wywierany przez część 22 tak, że wkładanie nowej karty nie napotyka na przeszkody. W celu jeszcze większego ułatwienia wkładania, korzystne jest, aby powierzchnia wewnętrzna ścianki tylnej 18, obejmująca powierzchnię wewnętrzną ruchomej części 22, była gładka albo była opcjonalnie wyposażona w gładką powłokę, w wyniku czego wkładanie i wyciąganie kart jest ułatwione.

181 327

Jednak możliwe jest także wkładanie karty do pliku w konkretnym miejscu. W tym celu konieczne jest wyciągnięcie nie tylko ścianki tylnej 18, ale także pliku kart znajdujących się w oprawce, na zewnątrz za pomocą kciuka i/lub karty, która ma być włożona, w podobny sposób jak w przypadku, kiedy użytkownik chce przerzucić plik kart. Poprzez przerzucanie pliku możliwe jest określenie miejsca, w które ma być włożona karta. Jak tylko zostanie osiągnięte to miejsce, przerzucanie się kończy i karta jest wpychana do wnętrza do dostępnej teraz wolnej przestrzeni. Ponieważ karty pliku są nieco przesunięte względem siebie nawzajem, istnieje, tak jak w przypadku zwykłego przerzucania, luz sił pomiędzy kartami, który zapewnia, że przednie karty pozostaną dociśnięte do ścianki przedniej 10 pod wpływem sprężyny 26 i zamocowanej zawiasowo części 22 ścianki tylnej 18, podczas kiedy karty, które mają się znaleźć za kartą wkładaną, są dociskane do ścianki tylnej.

Oprawka według wynalazku jest korzystnie wytwarzana w procesie formowania wtryskowego. Przykład wykonania, w którym wszystkie części oprawki, za wyjątkiem sprężyny 26, mogąbyć wytwarzane jako pojedynczy składnik formowany wtryskowo, jest pokazany na fig. 6A i 6B. Składnik formowany wtryskowo, który jest pokazany na fig. 6A, zawiera, z lewej strony figury ściankę przednią 10, ściankę górną 28 i części dwóch ścianek bocznych, oznaczone jako 12a i 14a, przy czym wszystkie one są sztywno połączone ze sobą. Po prawej stronie znajdują się sztywno połączone ze sobą: ścianka tylna 18, ścianka dolna 16 i pozostałe części dwóch ścianek bocznych, oznaczone jako 12b i 14b. Zawias, dookoła którego obraca się ścianka tylna 18, znajduje się w tym przypadku pomiędzy ścianką przednią 10 i ścianką dolną 16. Zawias jest ukształtowany jako zawias błonowy, to znaczy jako cienka część ścianki, która posiada wystarczającą elastyczność, aby służyć jako zawias. Ukształtowanie zawiasu tego typu jest używane także do zawiasowego mocowania ruchomej części 22 do pozostałej części ścianki tylnej 18. Drugi zawias 24 jest więc także ukształtowany jako zawias błonowy.

Na figurze 6B lewa strona składnika formowanego wtryskowo jest złożona na prawą stronę za pomocą pierwszego zawiasu 20, przy czym części ścianek, odpowiednio, 12a i 12b oraz 14a i 14b układają się na swoim przedłużeniu. Następnie, w celu zakończenia montażu, sprężyna 26 jest przesuwana nad oprawką w celu umożliwienia pełnienia jej funkcji.

Jak pokazano na fig. 6B, korzystne jest, aby w ściance górnej 10, ściance dolnej 16 i ściance tylnej 18 były wykonane lokalne wycięcia, przy czym wymiary wspomnianych wycięć zasadniczo odpowiadają wymiarom ramion sprężyny 26. Efekt osiągnięty w ten sposób jest taki, że sprężyna, w położeniu użytkowania, znajduje się zasadniczo wewnątrz objętości, która jest ograniczona ściankami oprawki tak, że sprężyna nie tworzy wystającej części i oprawka jako całość posiada powierzchnię zewnętrzną gładką jak to jest możliwe. Ponadto, korzystne jest, aby wyposażyć dwa wolne końce ramion sprężyny 26 w środki mocujące, za pomocą których sprężyna jest utrzymywana na miejscu w położeniu pracy. Na fig. 3 i 4 końce ramion sprężyny są, przykładowo, wyposażone w zawinięte krawędzie, oznaczone na fig. 6B numerami 48a i 48b, które łączą się z odpowiednimi wycięciami w ściance przedniej 10 i, odpowiednio, w ruchomej części 22 ścianld. W ten sposób sprężyna jest zablokowana w tym położeniu i zapobiega się odłączeniu sprężyny. Możliwe jest także wykonanie otworów w każdym z ramion sprężyny, z którymi to otworami łączą się wypukłości ścianki przedniej 10 i, odpowiednio, ścianki tylnej 18 tak, że sprężyna jest zamocowana. Możliwe do zastosowania są także inne środki, przy czym zakłada się, że są one znane osobom znającym temat.

Jak pokazano na fig. 6A i 6B część ścianki 12a jest wyposażona w wystającą krawędź 50a, a część ścianki 12b jest wyposażona w wystającą krawędź 50b. W stanie złożonym, który jest pokazany na fig. 6B, wspomniane występy 50a i 50b zapewniają, że ruch ścianki tylnej 18 dookoła pierwszego zawiasu 20 jest ograniczony. Ścianka tylna 18 może być wyciągana z oprawki do czasu, aż dwa występy zaczną na siebie oddziaływać. Podobne występy pełniące podobną funkcję są ukształtowane na częściach ścianek 14a i 14b, przy czym występy te są oznaczone na fig. 6A numerami 52a i 52b.

Powyżej opisano zawiasy 20 i 24 jako zawiasy błonowe. Jednak dla osoby znającej temat będzie jasne, że mogą być zastosowane także inne ukształtowania zawiasów, bez odcho

181 327 dzenia poza zakres wynalazku. Jednak zastosowanie ukształtowania zawiasu błonowego ogólnie prowadzi do względnie taniego procesu wytwarzania.

Powyżej odwoływano się przykładowo do stosowania oprawki do przechowywania kart, a zwłaszcza kart kredytowych. Jednak będzie jasne, że oprawka może być także stosowana dla innych wyrobów, takich jak karty inteligentne, dyskietki, wizytówki i tym podobne. W zasadzie oprawka może być stosowana dla płaskich produktów o zasadniczo takich samych wymiarach.

Powyżej zaznaczono, że ukształtowanie oprawki może być wytwarzane względnie tanim kosztem, zwłaszcza jeśli stosuje się składniki formowane wtryskowo. Jednak wynalazek nie jest ograniczony do tego. Będzie jasne, że mogą być zastosowane inne techniki, czasem związane z wyższymi kosztami produkcji, na przykład w celu wytwarzania „bardziej luksusowych” przykładów wykonania wynalazku.

Powyżej nie podano żadnych informacji dotyczących wymiarów i lokalizacji zamocowanej zawiasowo części 22 ścianki tylnej 18. Generalnie nie ma pod tym względem żadnych wymagań. W związku z używaniem kart, na których znajduje się namagnesowany pasek, może być jednak korzystne dobranie położenia i wymiarów ruchomej części 22 w taki sposób, aby wspomniana część nie kontaktowała się z magnesowalnymi paskami, w celu zapobieżenia uszkodzeniu wspomnianych pasków. W związku z kartami, w których albo na których, znajdują się płytki półprzewodnikowe, podobnie korzystne może być dobranie położenia i wymiarów części 22 tak korzystnych jak to jest możliwe.

Claims (23)

1. Oprawka na karty kredytowe i produkty podobne, mająca pudełkowe ukształtowanie zawierające zasadniczo prostokątną ściankę przednią, dwie ścianki boczne prostopadłe do ścianki przedniej, ściankę dolną, która jest prostopadła do ścianek bocznych, ale ze ścianką przednią tworzy kąt mniejszy niż 90°, zasadniczo prostokątną ściankę tylną, posiadającą otwór oraz przechodzącą przez ten otwór w ściance tylnej sprężynę, oddziałującą na kartę kredytową lub produkt podobny, umieszczony wewnątrz oprawki, znamienna tym, że równolegle do ścianki dolnej (16) usytuowany jest pierwszy zawias (20) i ten pierwszy zawias (20) jest połączony ze ścianką dolną (16) oraz, równolegle do ścianki dolnej (16) usytuowany jest drugi zawias (24) i ten drugi zawias (24) jest połączony z, oddaloną od ścianki dolnej (16), krawędzią otworu w ściance tylnej (18) oraz jest połączony z umieszczoną w otworze ścianki tylnej (18), częścią (22) ścianki tylnej (18), przy czym sprężyna (26) współpracuje z tą częścią (22) ścianki tylnej (18).

2. Oprawka według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera ściankę górną (28), usytuowaną równolegle do ścianki dolnej (16), pomiędzy krawędziami górnymi ścianki przedniej (10) i ścianki tylnej (18) oraz tylko nad częścią otworu pomiędzy dwoma ściankami bocznymi (12,14).

3. Oprawka według zastrz. 2, znamienna tym, że ścianka górna (28) składa się z jednej części, połączonej z jedną ze ścianek bocznych (12, 14) tak, że część przestrzeni pomiędzy krawędziami górnymi ścianki przedniej (10) i ścianki tylnej (18) stykającej się z drugą ścianką boczną (12, 14) pozostaje otwarta.

4. Oprawka według zastrz. 3, znamienna tym, że ścianka przednia (10) posiada wycięcie, które przebiega od tej części krawędzi górnej, która jest oddalona od ścianki górnej (28).

5. Oprawka według zastrz. 4, znamienna tym, że wycięcie jest także w krawędzi bocznej, przy czym wycięcie to styka się z wycięciem w ściance górnej (28).

6. Oprawka według zastrz. 3, znamienna tym, że wybór tego, z którą ścianką boczną (12, 14) styka się ścianka górna (28), zależy od tego czy użytkownik oprawki jest lewo- czy praworęczny.

7. Oprawka według zastrz. 2 lub 3, znamienna tym, że wnętrze ścianki górnej (28) jest wyposażone w nierówną powierzchnię.

8. Oprawka według zastrz. 2 lub 3, znamienna tym, że wnętrze ścianki górnej (28) jest wyposażone w powierzchnię karbowaną, korzystnie z karbami równoległymi do krawędzi ścianki przedniej (10) i ścianki tylnej (18).

9. Oprawka według zastrz. 1, znamienna tym, że pierwszy zawias (20), wokół którego jest zamocowana uchylnie ścianka tylna (18), znajduje się na połączeniu ścianki przedniej (10) i ścianki dolnej (16).

10. Oprawka według zastrz. 1, znamienna tym, że zamocowana zawiasowo część (22) ścianki tylnej (18) w położeniu, w którym ta część (22) jest usytuowana w płaszczyźnie ścianki tylnej (18), jest otoczona ze wszystkich stron pozostałą częścią ścianki tylnej (18).

11. Oprawka według zastrz. 1, znamienna tym, że zamocowana zawiasowo część (22) ścianki tylnej (18) w położeniu, w którym ta część (22) jest usytuowana w płaszczyźnie ścianki tylnej (18), styka się z jedną ze ścianek bocznych (12,14).

12. Oprawka według zastrz. 1, znamienna tym, że część (22) ścianki tylnej (18) styka się z drugą ścianką boczną (12,14).

13. Oprawka według zastrz. 1, znamienna tym, że powierzchnia wewnętrzna ścianki dolnej (16) jest wyposażona w gładkie wykończenie albo jest wyposażona w gładką powłokę.

14. Oprawka według zastrz. 1, znamienna tym, że przynajmniej część powierzchni wewnętrznej ścianki tylnej (18) jest wyposażona w gładkie wykończenie albo jest wyposażona w gładką powłokę.

181 327

15. Oprawka według zastrz. 14, znamienna tym, że gładka powierzchnia rozciąga się pomiędzy krawędzią górną i krawędzią dolną ścianki tylnej (18).

16. Oprawka według zastrz. 1, znamienna tym, że krawędź górna ścianki tylnej (18) jest sfazowana i krawędź górna tworzy kąt ostry z powierzchnią zewnętrzną ścianki tylnej (18).

17. Oprawka według zastrz. 1, znamienna tym, że kąt pomiędzy ścianką dolną (16) i ścianką przednią (10) posiada wartość pomiędzy 10° i 80°.

18. Oprawka według zastrz. 17, znamienna tym, że wspomniany kąt wynosi przynajmniej 30°.

19. Oprawka według zastrz. 1, znamienna tym, że sprężyna (26) jest ukształtowana z płaskiego paska materiału sprężystego, wygiętego na kształt litery U i umieszczonego od spodu na oprawce, przy czym jedno ramię sprężyny (26) w kształcie litery U jest usytuowane na ściance przedniej (10), zaś drugie ramię sprężyny (26) w kształcie litery U jest usytuowane na części (22) ścianki tylnej (18), a ramię łączące sprężyny (26) w kształcie litery U jest oparte o ściankę dolną (16).

20. Oprawka według zastrz. 19, znamienna tym, że ramię łączące sprężyny (26) w kształcie litery U tworzy kąt z innymi ramionami tej sprężyny w kształcie litery U w taki sposób, że w złożonej oprawce ramię łączące jest usytuowane równolegle do ścianki dolnej (16).

21. Oprawka według zastrz. 19 albo 20, znamienna tym, że te krawędzie dwóch ramion sprężyny w kształcie litery U, które są zwrócone od ramienia łączącego, są wyposażone w środki mocujące, które współdziałają z odpowiednimi środkami mocującymi na/w ściance przedniej (10) i, odpowiednio, na/we wspomnianej zamocowanej zawiasowo części (22) ścianki tylnej (18).

22. Oprawka według zastrz. 1, znamienna tym, że pierwszy zawias (20) i drugi zawias (24) stanowią zawiasy błonowe.

23. Oprawka według zastrz. 2, znamienna tym, że każda ze ścianek bocznych (12, 14) jest podzielona na dwie części, przy czym część (12a, 14a) jest trwale połączona przynajmniej ze ścianką przednią (10), zaś druga część (12b, 14b) jest połączona przynajmniej ze ścianką tylną (18), a ukształtowanie stykających się krawędzi (50a, 50b, 52a, 52b) dwóch części każdej ścianki tworzy ograniczenie odchylnego ruchu zawiasowego ścianki tylnej (18).