PL180457B1 - Benzotiofeno- i indolotiazepinony, oksazepinony oraz diazepinony jako czynniki zapobiegajace adhezji komórek i hamujace dzialanie wirusa HIV PL PL PL PL PL PL PL PL - Google Patents

Benzotiofeno- i indolotiazepinony, oksazepinony oraz diazepinony jako czynniki zapobiegajace adhezji komórek i hamujace dzialanie wirusa HIV PL PL PL PL PL PL PL PL

Info

Publication number
PL180457B1
PL180457B1 PL95316197A PL31619795A PL180457B1 PL 180457 B1 PL180457 B1 PL 180457B1 PL 95316197 A PL95316197 A PL 95316197A PL 31619795 A PL31619795 A PL 31619795A PL 180457 B1 PL180457 B1 PL 180457B1
Authority
PL
Poland
Prior art keywords
compound
dihydro
methoxy
cells
hydrogen
Prior art date
Application number
PL95316197A
Other languages
English (en)
Other versions
PL316197A1 (en
Inventor
Diane Harris Boschelli
David Thomas Connor
James Bernard Kramer
Paul Charles Unangst
Original Assignee
Warner Lambert Co
Priority date (The priority date is an assumption and is not a legal conclusion. Google has not performed a legal analysis and makes no representation as to the accuracy of the date listed.)
Filing date
Publication date
Application filed by Warner Lambert Co filed Critical Warner Lambert Co
Publication of PL316197A1 publication Critical patent/PL316197A1/xx
Publication of PL180457B1 publication Critical patent/PL180457B1/pl

Links

Classifications

    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D495/00—Heterocyclic compounds containing in the condensed system at least one hetero ring having sulfur atoms as the only ring hetero atoms
    • C07D495/02—Heterocyclic compounds containing in the condensed system at least one hetero ring having sulfur atoms as the only ring hetero atoms in which the condensed system contains two hetero rings
    • C07D495/04—Ortho-condensed systems
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61K—PREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K31/00—Medicinal preparations containing organic active ingredients
    • A61K31/33—Heterocyclic compounds
    • A61K31/395—Heterocyclic compounds having nitrogen as a ring hetero atom, e.g. guanethidine or rifamycins
    • A61K31/55—Heterocyclic compounds having nitrogen as a ring hetero atom, e.g. guanethidine or rifamycins having seven-membered rings, e.g. azelastine, pentylenetetrazole
    • A61K31/551—Heterocyclic compounds having nitrogen as a ring hetero atom, e.g. guanethidine or rifamycins having seven-membered rings, e.g. azelastine, pentylenetetrazole having two nitrogen atoms, e.g. dilazep
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61K—PREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K31/00—Medicinal preparations containing organic active ingredients
    • A61K31/33—Heterocyclic compounds
    • A61K31/395—Heterocyclic compounds having nitrogen as a ring hetero atom, e.g. guanethidine or rifamycins
    • A61K31/55—Heterocyclic compounds having nitrogen as a ring hetero atom, e.g. guanethidine or rifamycins having seven-membered rings, e.g. azelastine, pentylenetetrazole
    • A61K31/553—Heterocyclic compounds having nitrogen as a ring hetero atom, e.g. guanethidine or rifamycins having seven-membered rings, e.g. azelastine, pentylenetetrazole having at least one nitrogen and one oxygen as ring hetero atoms, e.g. loxapine, staurosporine
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61K—PREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K31/00—Medicinal preparations containing organic active ingredients
    • A61K31/33—Heterocyclic compounds
    • A61K31/395—Heterocyclic compounds having nitrogen as a ring hetero atom, e.g. guanethidine or rifamycins
    • A61K31/55—Heterocyclic compounds having nitrogen as a ring hetero atom, e.g. guanethidine or rifamycins having seven-membered rings, e.g. azelastine, pentylenetetrazole
    • A61K31/554—Heterocyclic compounds having nitrogen as a ring hetero atom, e.g. guanethidine or rifamycins having seven-membered rings, e.g. azelastine, pentylenetetrazole having at least one nitrogen and one sulfur as ring hetero atoms, e.g. clothiapine, diltiazem
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P29/00—Non-central analgesic, antipyretic or antiinflammatory agents, e.g. antirheumatic agents; Non-steroidal antiinflammatory drugs [NSAID]
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P29/00—Non-central analgesic, antipyretic or antiinflammatory agents, e.g. antirheumatic agents; Non-steroidal antiinflammatory drugs [NSAID]
    • A61P29/02—Non-central analgesic, antipyretic or antiinflammatory agents, e.g. antirheumatic agents; Non-steroidal antiinflammatory drugs [NSAID] without antiinflammatory effect
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P31/00—Antiinfectives, i.e. antibiotics, antiseptics, chemotherapeutics
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P31/00—Antiinfectives, i.e. antibiotics, antiseptics, chemotherapeutics
    • A61P31/12—Antivirals
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P31/00—Antiinfectives, i.e. antibiotics, antiseptics, chemotherapeutics
    • A61P31/12—Antivirals
    • A61P31/14—Antivirals for RNA viruses
    • A61P31/18—Antivirals for RNA viruses for HIV
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P37/00—Drugs for immunological or allergic disorders
    • A61P37/02—Immunomodulators
    • A61P37/04—Immunostimulants
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P7/00—Drugs for disorders of the blood or the extracellular fluid
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07D—HETEROCYCLIC COMPOUNDS
    • C07D513/00—Heterocyclic compounds containing in the condensed system at least one hetero ring having nitrogen and sulfur atoms as the only ring hetero atoms, not provided for in groups C07D463/00, C07D477/00 or C07D499/00 - C07D507/00
    • C07D513/02—Heterocyclic compounds containing in the condensed system at least one hetero ring having nitrogen and sulfur atoms as the only ring hetero atoms, not provided for in groups C07D463/00, C07D477/00 or C07D499/00 - C07D507/00 in which the condensed system contains two hetero rings
    • C07D513/04—Ortho-condensed systems

Landscapes

  • Health & Medical Sciences (AREA)
  • Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Organic Chemistry (AREA)
  • Life Sciences & Earth Sciences (AREA)
  • Public Health (AREA)
  • Pharmacology & Pharmacy (AREA)
  • Veterinary Medicine (AREA)
  • Medicinal Chemistry (AREA)
  • General Health & Medical Sciences (AREA)
  • Animal Behavior & Ethology (AREA)
  • Chemical Kinetics & Catalysis (AREA)
  • Epidemiology (AREA)
  • Nuclear Medicine, Radiotherapy & Molecular Imaging (AREA)
  • General Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Oncology (AREA)
  • Immunology (AREA)
  • Communicable Diseases (AREA)
  • Virology (AREA)
  • Engineering & Computer Science (AREA)
  • Rheumatology (AREA)
  • Pain & Pain Management (AREA)
  • Bioinformatics & Cheminformatics (AREA)
  • Hematology (AREA)
  • Diabetes (AREA)
  • AIDS & HIV (AREA)
  • Tropical Medicine & Parasitology (AREA)
  • Molecular Biology (AREA)
  • Pharmaceuticals Containing Other Organic And Inorganic Compounds (AREA)
  • Heterocyclic Carbon Compounds Containing A Hetero Ring Having Oxygen Or Sulfur (AREA)
  • Plural Heterocyclic Compounds (AREA)
  • Nitrogen- Or Sulfur-Containing Heterocyclic Ring Compounds With Rings Of Six Or More Members (AREA)

Abstract

1. Benzotiofeno- i indolotiazepinony, oksazepinony oraz diazepinony jako czynniki zapobiegajace adhezji komórek i hamujace dzialanie wirusa HIV posiadaja ogólny wzór (I): w którym R 1 , R3, R4 i R6 oznaczaja atom wodoru; R2 oznacza atom wodoru lub niska grupe alkoksylowa; R5 oznacza atom wodoru lub niska grupe alkilowa; X oznacza S(O)n lub NR7, gdzie R7 oznacza atom wodoru lub niska grupe alkilowa; Y oznacza O, S(O)n lub NH; n jest liczba calkowita wynoszaca 0 lub 1; pod warunkiem, ze jesli X oznacza NH i Y oznacza NH to podstawnik R2 nie moze byc grupa metoksylowa ani etoksylowa; a jesli X oznacza NH, a Y oznacza S, to podstawnik R2 nie moze byc atomem wodoru; lub tez farmakologicznie dopuszczalna kwasowa sól addycyjna tego zwiazku. PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku są benzotiofeno- i indolotiazepinony, oksazepinony oraz diazepinony jako czynniki zapobiegające adhezji komórek i hamujące działanie wirusa HIV oraz zawierające je kompozycje farmaceutyczne.
Nowe związki według wynalazku oraz ich farmakologicznie dopuszczalne sole stosowane są w celu zapobiegania adhezji leukocytów na powierzchni komórek śródbłonkowych. Przyleganie leukocytów do śródbłonka naczyniowego stanowi nieodłączną część patogenezy stanów zapalnych. Proces przylegania poprzedza migrację leukocytów przez śródbłonek do otaczającej tkanki i w konsekwencji, zniszczenie tej tkanki. Oczekuje się, że związki, które potrafią zablokować ten wstępny etap oddziaływania powierzchniowego będą efektywne w leczeniu stanów zapalnych, takich jak reumatyczne zapalenie stawów, zapalenie kości, astma czy też łuszczyca. Inne wskazania obejmują: zespół zaburzeń oddechowych u dorosłych, obrażenia związane z reperfiizją, niedokrwienie, wrzodziejące zapalenie okrężnicy, zapalenie naczyń, miażdżycę tętnic, zapalenie jelit, przerzuty nowotworowe, aczkolwiek nie są do nich ograniczone.
Receptory adhezji należą do trzech głównych rodzin: rodziny selektyn, super-rodziny immunoglobulin oraz rodziny integryn [Naturę, 346, 426 (1990)]. Związki należące do wszystkich tych trzech grup biorą udział w procesie adhezji leukocytów podczas stanów zapalnych [po przeglądowe informacje w tej dziedzinie spójrz: Thrombosis and Hemostasis, 65 (3), 223 (1991), Clinical and Experimental Allergy, 20, 619 (1990), Transplantation, 48, 727 (1989), Biochemical Pharm., 40, (8), 1683 (1990)]. Cząsteczka odpowiedzialna za śródbłonkową adhezję leukocytów-1 (zwana ELAM-1 lub E-selektyną) jest członkiem rodziny selektyn czyli glikoprotein, które promują adhezję komórki na komórce. Maksymalna ekspresja E-selektyny na powierzchni komórek śródbłonkowych obserwowana jest po upływie 4 godzin od stymulacji tych komórek za pomocą cytokin takich jak interleukina-1 (IL-1) czy czynnik martwicy nowotworów a (TNF-a) lub też czynników powodujących stany zapalne takich jak lipopolisacharyd (LPS) [Pro. Nat. Acad. Sci., 84, 9238 (1987)].
Cząsteczka odpowiedzialna za adhezję międzykomórkową-1 (ICAM-1) należy do super-rodziny immunoglobulin. Jej ekspresja także podlega regulacji, przy czym ekspresja najwyższa występuje po 12 do 24 godzinach od momentu stymulacji. Wykazano, że po 4 godzinach od stymulacji komórek śródbłonkowych, czynnikiem powodującym stan zapalny na ich powierzchni obecne są zarówno E-selektyna jak i ICAM-1 [J. Clin. Invest., 82, 1746 (1988); J. Immun., 137,1893 (1986); Blood, 78,2721 (1991)].
Zostało wykazane, że benzotiofeno- i indolotiazepinony, oksazepinony oraz diazepinony będące przedmiotem niniejszego wynalazku w teście in vitro zapobiegają adhezji obojętnochłonnych krwinek białych na śródbłonkowych komórkach żyły pępowinowej człowieka stymulowanej za pomocą TNFa.
Nowe benzotiofeno- i indolotiazepinony, oksazepinony oraz diazepinony według wynalazku mogą być stosowane w leczeniu ludzi zarażonych wirusem HIV hamując aktywację tego wirusa, kiedy występuje on u zakażonych osobników w stanie utajonym.
Patogeneza wirusa HIV jest skomplikowana i dotychczas nie w pełni poznana. Teoretycznie, cykl życiowy wirusa podzielony został na okresy aferentny oraz eferentny. Spośród zjawisk składających się na aferentny okres cyklu życiowego wirusa HIV można wymienić jego wiązanie się do limfocytów, podział, transkrypcję odwrotną czy też wreszcie integrację
180 457 z DNA gospodarza. To właśnie aferentny okres cyklu życiowego wirusa HIV odpowiedzialny jest za infekcję osobnika tym wirusem, po której generalnie następuje gwałtowny rozwój choroby z obecnymi lub też nieobecnymi objawami klinicznymi.
Opracowano wiele strategii terapeutycznych nakierowanych na interwencję w okresie aferentnym. Spójrz, na przykład: H. Mitsuya i S. Broder „Hamowanie zaraźliwości i efektu cytopatologicznego T-limfotropowego wirusa ludzkiego typu III w układzie wirus limfadenopatii - wirus stowarzyszony (HTLV-III/LAV) in vitro za pomocą 2',3'-didezoksynukleozydów”, Proc. Natl. Acad. Sci. (USA), 83, 1911-1915 (1986).
Mimo, że różne stadia okresu aferentnego przedstawiające! skutecznej interwencji terapeutycznej, okazuje się dziś coraz bardziej oczywiste, że interwencja wyłącznie w tych stadiach jest niewystarczająca. Po zarażeniu i przejściu choroby przez stadia aferentne zakażony osobnik przeżywa długi okres utajenia klinicznego, który może trwać wiele lat, podczas których pozostaje on w dobrym zdrowiu. W tym czasie osiągnięty jest niski do zerowego poziom wiremii i replikacji wirusa. Jednak w następnym etapie choroba przechodzi w fazę śmiertelnego zahamowania odporności (AIDS), która jest w chwili obecnej nieuleczalna. Faza ta stanowi manifestację eferentnych stadiów zakażenia wirusem HIV.
Eferentny okres cyklu życiowego wirusa HIV zawiera stadia potrzebne dla prowirusa HIV do tego, aby mógł skutecznie skopiować i przenieść informację kodu genetycznego mRNA, a następnie odbudować się oraz wyprodukować wiriony. Początek zdarzeń koniecznych do przejścia komórek zakażonych wirusem HIV od bezobjawowego, HIV ujemnego stadium, do objawowego, HFV dodatniego stadium nazywany jest aktywacją. W chwili obecnej zarówno składnik eferentny cyklu życiowego wirusa jak i komórkowe podstawy jego aktywacji nie są jeszcze w pełni zrozumiałe. Niemniej jednak jeśli opracowywane i stosowane są nowe środki i strategie lecznicze, które można stosować do zwalczania rozwoju AIDS w fazie klinicznych objawów, może oznaczać to nadzieję dla owego, szacunkowo biorąc, około miliona zarażonych, u których choroba znajduje się w fazie utajonej.
Według wynalazku benzotiofeno- i indolotiazepinony, oksazepinony oraz diazepinony jako czynniki zapobiegające adhezji komórek i hamujące działanie wirusa HIV posiadają ogólny wzór (I):
w którym Rj, R3, R4 i R^ oznaczają atom wodoru; R2 oznacza atom wodoru lub niską grupę alkoksylową; R5 oznacza atom wodoru lub niską grupę alkilową; X oznacza S(O)n lub NR7, gdzie R7 oznacza atom wodoru lub niską grupę alkilową; Y oznacza O, S(O)n lub NH; n jest liczbą całkowitą wynoszącą 0 lub 1; pod warunkiem, że jeśli X oznacza NH i Y oznacza NH to podstawnik R2 nie może być grupą metoksylową ani etoksylową; a jeśli X oznacza NH, a Y oznacza S, to podstawnik R2 nie może być atomem wodoru; lub też farmakologicznie dopuszczalna kwasowa sól addycyjna tego związku.
Korzystnie związki według wynalazku stanowią:
2,3-dihydro-9-metoksy-[l]benzotieno[2,3-f]-l,4-tiazepin-5(4H)-on, 2,3-dihydro-[l]benzotieno[2,3-f]-l,4-oksazepin-5(4H)-on, 2,3-dihydro-9-metoksy-[l]benzotieno[2,3-f]-l,4-tiazepin-5(4H)-on-l-oksyd, 3,4-dihydro-9-metoksy-6-metylo-2H-l,4-oksazepino[6,7-b]-indol-5(6H)-on, 2,3 -dihydro-1 H-benzotieno [3,2-e]-1,4-diazepin-5-on,
2,3 -dihydro-9-metoksy-1 H-benzotieno [2,3-f| -1,4-oksazepin-5 -on,
180 457
2,3-dihydro-9-metoksy-6-oksydo-lH-benzotieno-[2,3-f]-l,4-oksazepin-5-on oraz
2,3-dihydro-9-metoksy-2-metylo-lH-benzotieno-[2,3-f]-l,4-oksazepin-5-on.
Według wynalazku kompozycja farmaceutyczna zawierająca czynnik aktywny oraz farmakologicznie dopuszczalny nośnik, charakteryzuje się tym, że jako czynnik aktywny zawiera terapeutycznie skuteczną ilość związku o ogólnym wzorze (I):
w którym Rb R3, R4 i R$ oznaczają atom wodoru; R2 oznacza atom wodoru lub niską grupę alkoksylową R5 oznacza atom wodoru łub niską grupę alkilową X oznacza S(O)n lub NR7, gdzie R7 oznacza atom wodoru lub niską grupę alkilową Y oznacza O, S(O)n lub NH; n jest liczbą całkowitą wynoszącą 0 lub 1; pod warunkiem, że jeśli X oznacza NH i Y oznacza NH to podstawnik R2 nie może być grupą metoksylową ani etoksylową a jeśli X oznacza NH, a Y oznacza S, to podstawnik R2 nie może być atomem wodoru; lub też farmakologicznie dopuszczalnej kwasowej soli addycyjnej tego związku.
Związki według wynalazku znajdują zastosowanie w leczeniu chorób, które mogą być powstrzymywane poprzez zahamowanie adhezji leukocytów na powierzchni komórek śródbłonkowych, które polega na podawaniu osobnikowi będącemu w potrzebie kompozycji farmaceutycznej zawierającej związek o ogólnym wzorze (I).
Zalecane jest leczenie stanów zapalnych u ludzi polegające na podawaniu takiej ilości związku o wzorze ogólnym (I), która ma własności przeciwzapalne.
Ponadto, związki według wynalazku znajdują zastosowanie w leczeniu osobnika zakażonego wirusem HIV, które polega na podawaniu temu osobnikowi kompozycji farmaceutycznej zawierającej związek o ogólnym wzorze (I) w postaci dawek jednostkowych.
Określenia używane przy definiowaniu związku o wzorze ogólnym (I), będących przedmiotem niniejszego wynalazku są zdefiniowane w sposób następujący.
Niższa grupa alkilowa oraz niższa grupa alkoksylowa oznaczają prostą lub rozgałęzioną grupę alkilową lub alkoksylową zawierającą od 1 do 4 atomów węgla, taką jak na przykład grupa metylowa, etylowa, propylowa, izopropylowa inaczej nazywana (metylo)etylową i tertbutylowa inaczej nazywana l,l-(dimetylo)etylową a także taką jak na przykład, odpowiednio, grupa metoksylową, etoksylową, izopropoksylowa inaczej nazywana l-(metylo)-etoksylową i im podobne.
Związki o wzorze ogólnym (I) są zdolne do tworzenia farmakologicznie dopuszczalnych kwasowych soli addycyjnych.
Wszystkie te postacie stanowią przedmiot niniejszego wynalazku.
Farmakologicznie dopuszczalne kwasowe sole addycyjne związków o wzorze ogólnym I zawierają pochodne kwasów nieorganicznych takich jak kwas solny, azotowy, fosforowy, siarkowy, bromowodorowy, j odo wodorowy, fluorowodorowy, fosforawy i im podobne, a także pochodne nietoksycznych kwasów organicznych takich jak jedno- i dwukarboksylowe kwasy alifatyczne, kwasy alkanowe podstawione grupą fenylową kwasy hydroksyalkanowe, kwasy alkanodiowe, kwasy aromatyczne, alifatyczne i aromatyczne kwasy sulfonowe, etc. Sole te zawierają więc siarczany, pirosiarczany, wodorosiarczany, siarczyny, wodorosiarczyny, azotany, fosforany, jednowodofosforany, dwuwodofosforany, metafosforany, pirofosforany, chlorki,. bromki, jodki, octany, trójfluorooctany, propioniany, kaprylany, izomaślany, szczawiany, maloniany, bursztyniany, suberyniany, sebacyniany, fumarany, maleiniany, migdalany, benzoesany, chlorobenzoesany, metylobenzoesany, dwunitrobenzoesany, ftalany, benzesosulfoniany, toluenosulfoniany, fenylooctany, cytryniany, mleczany, maleiniany, wi
180 457 niany, metylosulfoniany i im podobne. Rozważane są także sole aminokwasów takie jak arginiany i im podobne, glukoniany, galakturoniany, N-metylo glutaminiany (spójrz, na przykład: S. M. Berge et al., „Sole farmaceutyczne”, Journal of Pharmaceutical Science, 66, 1-19 (1977).
Kwasowe sole addycyjne wspomnianych związków zasadowych są otrzymywane w sposób konwencjonalny, na drodze połączenia wolnej zasady z odpowiednią ilością pożądanego kwasu. Wolna zasada może być następnie uwolniona przez dodanie do soli innej zasady i wydzielenie wzmiankowanej wolnej zasady w sposób konwencjonalny. Mimo, że postać wolnej zasady różni się od odpowiedniej postaci soli niektórymi własnościami fizycznymi takimi jak na przykład rozpuszczalność w rozpuszczalnikach polarnych jednak dla celów związanych z niniejszym wynalazkiem sole są równoważne odpowiadającym im wolnym zasadom.
Niektóre ze związków stanowiących przedmiot niniejszego wynalazku mogą występować w postaci niesolwatowanej jak również w postaci solwatowanej włączając w to postać uwodnioną. W ogólności, postacie solwatowane, włącznie z uwodnionymi są równoważne postaciom niesolwatowanym i wchodzą w zakres niniejszego wynalazku.
Przy określaniu kiedy wskazane jest zastosowanie czynnika zapobiegającego adhezji komórek czy też hamującego aktywację wirusa HIV należy wziąć pod uwagę, oczywiście inter alia, rodzaj choroby i jej natężenie jak również wiek, płeć, wagę osobnika poddanego leczeniu i określenie to należy do lekarza prowadzącego.
Dla celów medycznych ilość związku o wzorze ogólnym I lub jego farmakologicznie dopuszczalnej soli addycyjnej potrzebna dla osiągnięciu efektu leczniczego będzie oczywiście zależeć od rodzaju związku, sposobu podawania, gatunku ssaka poddanego leczeniu oraz rodzaju choroby czy zaburzenia. W zalecanym wariancie przedmiotem wynalazku jest sposób leczenia ludzi cierpiących na stany zapalne, takie jak zapalenie stawów czy obrzęk polegający na podawaniu potrzebującemu osobnikowi ilości skutecznej przeciwzapalnie. Dawką związku o wzorze ogólnym I lub jego farmakologicznie dopuszczalnej kwasowej soli addycyjnej odpowiednią dla ssaka cierpiącego lub mogącego w przyszłości cierpieć na jeden ze stanów opisanych powyżej w niniejszym opisie jest dawka od 0,1 pg do 500 mg związku na kilogram wagi ciała. W przypadku podawania ogólnoustrojowego dawka może zawierać się w zakresie od 0,5 do 500 mg związku na kilogram wagi ciała, przy czym najbardziej zalecana dawka wynosi od 0,5 do 50 mg związku na kilogram wagi ciała ssaka podawanych od dwóch do trzech razy dziennie. W przypadku podawania lokalnego, na przykład na skórę lub do oka stosowna dawka może zawierać się w zakresie od 0,1 ng do 100 pg związku na kilogram wagi ciała, przy typowej dawce wynoszącej 0,1 pg/kg.
W przypadku podawania doustnego w celu leczenia lub zapobiegania zapaleniu stawów czy też stanów zapalnych w ogólności, niezależnie od ich przyczyny, odpowiednią dawką związku o wzorze ogólnym I lub jego fizjologicznie dopuszczalnej kwasowej soli addycyjnej może być dawka wyszczególniona w poprzednim paragrafie, przy czym dawką zalecaną jest dawka od 1 mg do 10 mg związku na kilogram wagi ciała, a najbardziej zalecaną jest dawka od 1 mg do 5 mg związku na kilogram wagi ciała ssaka, na przykład dawka od 1 do 2 mg/kg.
Jest zrozumiałe, że przeciętnie wyszkolony lekarz lub weterynarz będzie mógł łatwo określić i przepisać skuteczną ilość związku w celu zapobieżenia lub zahamowania rozwoju choroby, której dotyczy leczenie. Postępując tak lekarz lub weterynarz może początkowo stosować względnie niskie dawki, zwiększając je następnie tak aby osiągnąć maksimum działania.
Mimo, że składnik aktywny można podawać sam, zalecane jest jego podawanie w preparatach farmaceutycznych zawierających związek o wzorze ogólnym I lub jego farmakologicznie dopuszczalną kwasową sól addycyjną oraz farmakologicznie dopuszczalny nośnik. Takie preparaty stanowią kolejny przedmiot niniejszego wynalazku.
Preparaty będące przedmiotem niniejszego wynalazku, zarówno do użytku medycznego jak i weterynaryjnego zawierają składnik czynny w połączeniu z farmakologicznie dopuszczalnym nośnikiem oraz, opcjonalnie, z innym dodatkiem lub dodatkami leczniczymi. Nośnik musi być „dopuszczalny” w takim sensie, że będzie on zgodny z innymi składnikami preparatu oraz nie będzie szkodził przyjmującemu.
180 457
Wzmiankowane preparaty mogą mieć postać odpowiednią do podawania doustnego, dopłucnego, doocznego, doodbytniczego, pozajelitowego (obejmującego podskórne, domięśniowe i dożylne), dostawowego, lokalnego, nosowego lub policzkowego. Jest oczywiste, że preparaty te obejmują także znane fachowcom preparaty o przedłużonym działaniu.
Preparaty będące przedmiotem wynalazku mogą być przygotowane w formie dawek jednostkowych i otrzymane za pomocą któregoś ze sposobów dobrze znanych w sztuce farmacji. Każdy z tych sposobów może zawierać etap polegający na wprowadzeniu składnika czynnego w związek z nośnikiem, który stanowi jeden lub więcej składników dodatkowych. W ogólności, preparaty przygotowane są na bazie jednorodnego i delikatnego wprowadzenia składnika czynnego w związek z nośnikiem ciekłym, rozdrobnionym nośnikiem stałym lub też z nimi obydwoma oraz, jeśli to jest konieczne, nadania produktowi stosownego kształtu.
Preparaty będące przedmiotem niniejszego wynalazku przeznaczone do podawania doustnego mogą mieć postać pojedynczych jednostek takich jak kapsułki, opłatki, tabletki czy pastylki do ssania, każda zawierająca ściśle określoną ilość składnika aktywnego; mogą też mieć postać proszku lub granulek; mogą występować w postaci roztworu lub zawiesiny w wodzie lub w innej cieczy lub też w postaci emulsji typu olej w wodzie albo typu woda w oleju. Składnik czynny może też mieć postać dużej pigułki, powidełka lub pasty.
Użyteczność związków będących przedmiotem niniejszego wynalazku jako czynników zapobiegających przyleganiu leukocytów do śródbłonka naczyniowego i wynikająca z niej przydatność tych związków w leczeniu chorób i stanów zapalnych może być zademonstrowana w szeregu standardowych testów. W następnych sekcjach znajdują się opisy takich testów oraz przykłady uzyskiwanych wyników.
Protokół Testu Międzykomórkowego Przylegania Cząsteczka- 1/HUVEC (ICAM-1) oraz E-selektyna/HUVEC (ESEL) Hodowla komórek
Komórki śródbłonka pępowiny Judzkiej (HUVEC) zostały nabyte w firmie Clonetics w kolbach hodowlanych T-25, a następnie odstawione do wzrostu na okres 1 do 3 dni w temperaturze 37°C i w atmosferze zawierającej 5% dwutlenku węgla. Komórki te zostały następnie podzielone przez przepłukanie kolb T-25 za pomocą 10 ml roztworu 0,025% trypsyny/0,01% EDTA w ciągu 5-10 sekund i odlanie roztworu płuczącego. Następnie dodano kolejne 10 ml roztworu trypsyny/EDTA i przez 2 do 4 minut wytrząsano komórki poprzez pocieranie ściany kolby za pomocą gumki do wycierania. Zawartość kolby przelano do probówki centryfugi o pojemności 50 ml, zawierającej 40 ml pożywek. Pożywki te to podstawowe pożywki komórek śródbłonka nabyte w firmie Clonetics, zawierające hydrokortizon (2 mg/1), czynnik wzrostu naskórka (0,05 pg/l), ekstrakt z mózgu wołowego (12 mg/1) oraz zdezaktywowaną ciepłem surowicę krwi płodu cielęcego (6%) nabyte w firmie Hyclone. Komórki zostały odwirowane w ciągu 10-15 minut w temperaturze 15°C, supematant odlany, a komórki rozprowadzone ponownie w świeżych pożywkach. Przemywanie komórek powtórzono w identyczny sposób po raz wtóry, po czym komórki posiano na płytkach hodowlanych wyposażonych w 96 dołków.
Stymulacja cytokiną
W ciągu pięciu dni po zlaniu się ze sobą komórki zostały pobudzone za pomocą czynnika martwicy nowotworu a (TNF-a) (Genzyme) aż do osiągnięcia końcowego stężenia pożywek równego 140 U/ml i odstawione na 4 godziny do inkubacji w temperaturze 37°C. Po czterech godzinach inkubacji pożywki zostały usunięte i zachowane do analizy w celu przeprowadzenia oznaczenia produkcji chemokiny. Komórki zostały następnie trzykrotnie przemyte roztworem soli wolnym od jonów wapnia i magnezu i buforowanym fosforanami. Monokultury zostały następnie utrwalone poprzez dodanie do dołków w płytkach, na przeciąg 15 minut, 10% buforowanego roztworu formaliny. Po utrwaleniu komórki były trzykrotnie przemyte Zmodyfikowaną Pożywką Dulbecco Eagle (Gibco) zawierającą 2% surowiczej albuminy bydlęcej (DMEM/2% BSA) oraz zamrożone na noc.
ELISA
Do każdego dołka w płytce dodano mysi, monoklonalny przeciw-ludzki preparat ICAM-1 (R & D Systems, numer katalogowy BBA-4) lub mysią monoklonałną przeciw
180 457 ludzką E-selektynę (R & D Systems, numer katalogowy BBA-2) rozpuszczoną w DMEM/ 2% BSA o stężeniu 0,5 mg/ml, po czym odstawiono płytki na 2 godziny do inkubacji w temperaturze 37°C. Monokultury HUVEC były następnie czterokrotnie przemyte za pomocą DMEM/2% BSA. Następnie dodano owczy, przeciw-mysi sprzężony z peroksydazą preparat IgG (Cappel) w rozcieńczeniu 1:3000 i odstawiono na 1 godzinę do inkubacji w temperaturze 37°C. Komórki zostały następnie czterokrotnie przemyte za pomocą DMEM. Do utrwalonych komórek dodany został barwny odczynnik (Biorad) i pozostawiony do inkubacji w temperaturze pokojowej przez 15 minut. Reakcja została zatrzymana za pomocą 2% roztworu kwasu szczawiowego i za pomocą czytnika płytek titertek dokonano pomiaru absorbancji dla długości fali 414 nm.
Testowanie związków
Testowane związki zostały rozpuszczone w DMSO do stężenia 30 mmoli i rozcieńczone pożywką do osiągnięcia zamierzonego stężenia końcowego. Komórki HUVEC zostały potraktowane rozpuszczonym w pożywce związkiem na 30 minut przed poddaniem ich stymulacji za pomocą TNFa. Wartości absorbancji dla niestymulowanych komórek HUVEC zostały odjęte od wartości absorbancji dla komórek stymulowanych TNFa zanim obliczono procent zahamowania. Procent zahamowania oznaczano przez porównanie absorbancji komórek hodowanych na czystym podłożu z komórkami traktowanymi lekiem. Wartości IC50 zostały oznaczone przy użyciu regresji liniowej.
Metoda oznaczania hamowania adhezji ludzkich obojętnochłonnych białych krwinek na powierzchni ludzkich komórek śródbłonkowych naczynia pępowiny (ECA) stymulowanych czynnikiem TNFa
Hodowla komórek
Komórki HUVEC powtórnie pasażowane (Clonetics Corporation, San Diego, Califomia, CC-2617) zostały posiane na płytkach hodowlanych firmy Corning wyposażonych w 96 dołków (wytwórnia szkła Corning, New York) w ilości około 5 x 10rkomórek na dołek i hodowane aż do momentu zlania się na dostarczonej podstawowej pożywce śródbłonka (EBM, MĆDB-131 Clonetics, 1 mg/L hydrokortizon, 0,4% ekstrakt z mózgu wołowego, 5% płodowa surowica bydlęca). Jeden dzień przed przeprowadzeniem testu, zazwyczaj trzy dni po wysianiu, hodowle były dopełniane za pomocą EMB (S-EBM) dostarczonego w ilości 0,2 ml na dołek.
Przygotowanie badanych związków
Badane związki przygotowane były jako roztwory podstawowe o stężeniu 1,0 mM w ilościach po 10 ml. Związki te były najpierw roztwarzane w 0,1 ml DMSO po czym dodawano 9,9 ml S-EBM. Następnie w jednym etapie rozcieńczano preparaty zawierające leki do stężenia 66,6 mM. Zarówno roztwarzanie jak i rozcieńczanie odbywało się w pojemnikach z polistyrenu.
Stymulacja komórek HUYEC
Rekombinacyjny czynnik martwicy nowotworu a (TNF, Genzyme, Boston, Massaschusetts, kod TNF-H) został przygotowany w S-EBM w stężeniu 400 U/ml. Podstawowy TNF został przygotowany jako 20000 U/ml roztwór w solance buforowanej fosforanami firmy Delbecco (PBS, Gibco, Grand Island, New York) z dodatkiem 0,1% BSA i przechowywany w temperaturze -70°C. Komórki HUVEC były przemyte jednokrotnie za pomocą 0,2 ml ciepłego EBM pozbawionego dodatków, a następnie pobudzane przez 4 godziny w temperaturze 37°C za pomocą 200 U/ml TNF w obecności 33,3 mM badanego związku. Zostało to osiągnięte przez dodanie 0,1 ml TNF o stężeniu 400 U/ml oraz 0,1 ml badanego związku o stężeniu 66,6 mM. Dodawanie powyższych substancji odbywało się wolno, tak aby nie zburzyć monowarstwy komórek HUVEC. Każdy związek badany był w sześciu dołkach. Na każdej płytce znajdowały się także próbki kontrolne niepobudzonych komórek oraz komórek pobudzonych za pomocą TNF lecz nie zawierających żadnego z badanych związków.
Znakowanie obojętnochłonnych białych krwinek
Na godzinę przed dodaniem obojętnochłonnych białych krwinek do komórek HUVEC krwinki te (5 x 106/ml) znaczone były przez 30 minut w temperaturze 37°C za pomocą 5 mM roztworu kalceiny-AM (Molecular Probes, Eugene, Oregon) w roztworze zrównoważonej soli Hanksa z dodatkiem 0,45% BSA. Roztwór podstawowy kalceiny o stężeniu 5 mM został
180 457 przygotowany przy użyciu bezwodnego DMSO i był przechowywany w środowisku bezwodnym w temperaturze -20°C. Po zakończeniu inkubacji komórki zostały dwukrotnie przemyte zimnym HBSS i ponownie rozprowadzone w EBM do uzyskania końcowego stężenia 1 χ 106 komórek/ml.
Podanie obojętnochłonnych białych krwinek do komórek HUVEC
Po upływie czterogodzinnego procesu stymulacji, a bezpośrednio przed zadaniem monowarstwy HUVEC stosowną dawką obojętnochłonnych białych krwinek płytki zostały przemyte 0,2 ml ciepłego i pozbawionego dodatków EBM w celu usunięcia TNF oraz leku. Obojętnochłonne białe krwinki (1 x lirkomórek) dodane zostały powoli do każdego z dołków, po czym płytki inkubowano przez 30 minut w temperaturze 37°C. Po zakończeniu inkubacji płytki zostały dwukrotnie przemyte za pomocą 0,2 ml ciepłego, pozbawionego dodatków EBM, po czym dodano końcowe 0,1 ml dla potrzeb skanowania.
Pomiar fluorescencji względnej
Względną fluorescencję oznaczano za pomocą układu Millipore Cytofluor 300 (wzbudzenie - 480, emisja - 530, czułość - 4).
Obliczenia
Test zostawał uznany za ważny jeśli stymulacja komórek HUVEC za pomocą TNF prowadziła do 300% zwiększenia przylegania do nich obojętnochłonnych białych krwinek w odniesieniu do komórek HUVEC niestymulowanych. Wyniki wyrażano w procentach hamowania przylegania stymulowanego TNF.
przy leganie(lek) stymul. - przy legan ie ni es ty mu 1.
% hamowania = 100 - [---------;-----------------------------------] przyleganie(k0Illrol) stymul.-przyleganie niestymul.
Niektóre z badanych związków były testowane dla serii stężeń 33,3 mM, 10,0 mM, 3,3 mM i 1,0 mM w celu oznaczenia wartości IC50. Do oznaczenia IC50 zastosowana była analiza średnich wartości hamowania za pomocą regresji liniowej.
Wyniki otrzymane dla niektórych związków będących przedmiotem niniejszego wynalazku przedstawione są w tabeli 1.
Stwierdzono, że związki będące przedmiotem niniejszego wynalazku, w szczególności zaś związki o worze ogólnym III hamują aktywację wirusa HIV, pozostającego w utajeniu u zarażonych ssaków będąc tym samym środkami skutecznymi w leczeniu AIDS.
Próby zrozumienia wirusologicznych i komórkowych podstaw klinicznego okresu bezobjawowego wykazały, że wirus HIV istnieje w postaci uśpionego, nieczynnego pro wirusa w zasobniku populacji chronicznie zarażonych komórek. Szczególny typ wirusa HIV, HIV-1, stanowił przedmiot wielu projektów badawczych, które wykazały, że wirus ten istnieje w postaci uśpionego, nieczynnego pro wirusa w zasobniku populacji chronicznie zarażonych białych krwinek T. Bardziej szczegółowa analiza dotycząca mechanizmów jądrowych i biochemicznych odpowiedzialnych za nieczynny stan wirusa nie mieści się w zakresie niniejszego opisu. Można jednak taką analizę znaleźć gdzie indziej, na przykład: Bednarik i współautorzy. Mechanizm utajenia wirusa HIV-1, AIDS, 6, 3-16 (1992).
Do niedawna sądzono, że w klinicznym okresie bezobjawowym wirus HIV jest uśpiony lub nieczynny we wszystkich populacjach zarażonych komórek będących jego zasobnikami. Obserwowane niskie lub zerowe poziomy wiremii i replikacji wirusa w krwinkach obwodowych wywierały wrażenie, że choroba HIV nie była czynna w klinicznym okresie bezobjawowym. Zespół naukowców odkrył jednak, że prawdziwy stan utajenia mikrobiologicznego nie istnieje w trakcie zakażenia wirusem HIV, patrz: A. S. Fauci i współpracownicy, Zakażenie wirusem HIV jako aktywne i progresywne w tkance limfatycznej w klinicznie utajnionym stadium choroby, Naturę, 362, 355-358 (1993),
Wzmiankowani naukowcy opisali dychotomię pomiędzy stopniem zakażenia wirusem i poziomem jego replikacji w krwi obwodowej w stosunku do organów limfatycznych pod
180 457 czas stadium klinicznie utajonego. W oparciu o te obserwacje naukowcy stwierdzili, że „krew obwodowa nie odzwierciedla dokładnie aktualnego stanu choroby HIV, szczególnie we wczesnym klinicznie stadium zakażenia. W rzeczywistości choroba HIV jest aktywna i progresywna nawet wtedy kiedy we krwi obwodowej za pomocą łatwo mierzalnych parametrów wirusologicznych znaleźć można niewiele dowodów na jej aktywność, a pacjent znajduje się w fazie klinicznego utajenia”.
Bez wątpienia stan chorobowy HIV przechodzi od klinicznie uśpionego okresu bezobjawowego do wyrazistego i aktywnego okresu objawowego. Stosując różne modele zaczynamy powoli rozumieć ścieżki komórkowe zaangażowane w aktywację wirusa HIV z jego fazy laboratoryjnie uśpionej. Według Butery i współpracowników [Butera, et al„ AIDS, 6, 994 (1992)] w celu wyrażenia wirusa HIV-1 poddanego działaniu cytokin wywołać można wiele komórkowych modeli stanu uśpionego. Wskazuje to na fakt, że w stanie mikrobiologicznego uśpienia, aby rozpocząć replikację, wirus HIV oczekuje na bodziec z zewnątrz komórki. Sygnał taki może być nadany nie tylko na drodze oddziaływania rozpuszczalnej cytokiny z jej receptorem lecz także na drodze oddziaływań receptor-receptor jakie zachodzą podczas komunikacji komórki z komórką lub poprzez poddanie komórki obciążeniu, polegającemu na przykład na naświetleniu promieniami UV lub też szoku cieplnym. Co więcej, taki międzykomórkowy sygnał wywoławczy może być generowany zarówno w sposób autokryniczny jak i w sposób parakryniczny tak, że komórka zaktywowana wirusem HIV-1 podczas aktywacji sąsiedniej uśpionej komórki może propagować swój własny wyraz.
Specjaliści brali pod uwagę także dodatkowe czynniki mogące brać udział w procesie aktywacji wirusa HIV. W jednej z prac wykazane zostało, że octan 12-O-tetradekanoiloforbolu-13 (TPA) wpływa na obniżenie ekspresji białka CD4 oraz na ekspresję wirusa w komórkach zakażonych wirusem HIV, patrz: Hamamoto, et al., Biochem. Biophys. Res. Commun., 165, 339-344 (1989). Co ciekawe, Hamamoto badał także wpływ silnych inhibitorów kinazy białkowej C, takich jak staurosporyna, H7 i UCN-01 na zależne od TPA obniżenie ekspresji białka CD4 oraz na augmentację ekspresji wirusa. Okazało się, że dla obydwu tych funkcji TPA staurosporyna jest jego skutecznym inhibitorem.
Szlaki komórkowe zaangażowane w przeniesienie sygnału aktywującego od błony komórkowej do zintegrowanego wirusa owocujące uzewnętrznieniem się wirusa HIV-1 są mniej jasne. Niedawno w Narodowym Projekcie Współpracy Badawczej AIDS (NCDDG/AIDS) P. Feorino, S. T, Butera, T. M. Folks i R. F. Schinazi (3-7 listopada 1991) opisali prosty i skuteczny sposób ewaluacji związków, które mogą zapobiegać uaktywnieniu się uśpionego wirusa HIV. Test ten wykorzystuje linię komórkową typu OM-10,1 - unikalny klon chronicznie zakażonych promielocytów, która pozostaje w stanie CD4+ dopóki wirus HIV-1 nie zostanie uaktywniony za pomocą czynnika martwicy nowotworu a. Ekspresja CD4 na powierzchni komórki oraz aktywność transkryptazy odwrotnej używane są jako znaczniki do ilościowego ujęcia ekspresji wirusa. Alternatywnie można używać inne znaczniki HIV znane specjalistom w tej dziedzinie takie jak, na przykład, aktywność proteazy. Komórki typu OM10,1 pozostają w stanie CD4+ aż do momentu aktywacji wirusa oraz reagują na wzbudzenie czynnikiem martwicy nowotworu. Hodowle te są więc używane w celu szybkiego i łatwego testowania farmaceutyków w zakresie skuteczności zapobiegania obniżenia ekspresji CD4 na powierzchni komórki, a także ekspresji HIV-1.
Za pomocą powyższego testu zdolności do zapobiegania ekspresji HIV w komórkach OM-10,1 przebadano dużą ilość związków znanych ze swoich własności przeciwwirusowych zarówno w ostrych jak i przewlekłych przypadkach zakażenia. Przebadano także wiele związków, które oddziały wuj ą ze ścieżkami biochemicznymi mogącymi zakłócić proces reaktywacji. Wyniki tej ewaluacji przedstawione zostały w postaci plakatu na zjeździe NCDDG/AIDS w San Diego w Kalifornii w dniach 3-7 listopada 1991. Spośród 48 przebadanych związków następujące trzy zostały uznane za umiarkowanie skuteczne inhibitory aktywacji wirusa HIV-1: 3'-fluoro-3'-dezoksytymidyna (FTL), interferon Y oraz desferrioksamina.
Jeden z przedstawicieli grupy związków o wzorze ogólnym I, a mianowicie 2,3dihydro-9-metoksy-[l]benzotieno[2,3-f]-l,4-tiazepin-5(4H)-on (tabela 1, przykład 1) wykazywał wartość IC50 równą 0,21 mM dla przypadku inhibicji w komórkach ÓM-10,1.
180 457
2,3-dihydro-9-metoksy-[l]benzotieno-[2,3-f]-l,4-tiazepin-5(4H)-on
Tabela 1
Przykład r2 X Y ECA (IC50) ICAM/ESEL (IC5o lub %Inhib przy 30 mM OM-10 (IC50 mM)
1 OMe S s 5,2 3,1 / 1,3 0,21
2 H S 0 42%/40% >30
4 OMe NMe 0 14,7/14,2
5 H S NH 64%/47%
6 OMe s O 3,1 /7,5
7 OMe S-0 O 30% / 30%
8 OMe s O (2-metylo) 3,8/5,3
Związki będące przedmiotem niniejszego wynalazku wykazywały także aktywność w standardowych testach in vivo, stosowanych do pomiaru ich zdolności do hamowania obojętnochłonnych białych krwinek, a co za tym idzie ich zdolności do leczenia stanów zapalnych. W jednym z takich testów, nazywanym Testem Odwrotnego Biernego Zapalenia Opłucnej, sprowadzone samce szczurze rasy Wistar (220-245 g, Charles River Laboratories) były głodzone przez 16 do 18 godzin. Następnie dożylnie podano zaróbkę łub związek będący przedmiotem niniejszego wynalazku roztworzony w zaróbce. Zwierzęta zostały poddane lekkiemu znieczuleniu eterem a następnie podano im dożylnie 2,5 mg surowiczej albuminy bydlęcej (BSA) rozpuszczonej w roztworze soli. Natychmiast po zastrzyku dokonano małego nacięcia pomiędzy żebrami i za pomocą igły dozującej do jamy opłucnej podano 0,2 ml frakcji IgG króliczego przeciwciała anti-BSA [10 mg/ml w roztworze soli buforowanej fosforanami firmy Dulbecco (PBS)]. Nacięcie zostało następnie zamknięte za pomocą klamerki do ran o długości 9 mm, wykonanej ze stali kwasoodpomej. Po upływie czterech godzin zwierzęta zostały uśmiercone za pomocą dwutlenku węgla a ich jamę opłucnej przemyto 2 ml 0,325% roztworu czerwieni fenolowej w PBS. Wysięk wraz z buforem zostały usunięte z jamy opłucnej do analizy. Za pomocą licznika Coułtera policzono białe krwinki (zawierające ponad 90% krwinek obojętnochłonnych). Objętość wysięku opłucnej została zmierzona przy użyciu metody rozcieńczania barwnika [G. W. Carter et al., J. Pharm. Pharmacol., 34, 66-67 (1982)]. Grupy, którym podano leki zostały porównane z grupami, którym podano czystą zaprawkę a wyniki zostały statystycznie opracowane za pomocą testu t Studenta.
W powyższym teście związek opisany w przykładzie 1 wykazywał wielkości inhibicji przedstawione w tabeli 2.
Tabela 2
Dawka (mg/kg) Procent inhibicji wysięku Procent inhibicji krwinek białych obojętnochłonnych
0,3 40,5 18,6
1,0 28,4 8,9
3,0 28,2 15,9
180 457
W innym teście in vivo, nazywanym Testem Dopływu Obojętnochłonnych Krwinek Białych Indukowanego Tioglikonianem samice myszy rasy Balb/c, wyhodowane wspólnie, podzielono na grupy po siedem i umieszczono razem zapewniając im swobodny dostęp do wody i pożywienia. Następnie zwierzętom podano doustnie zaróbkę (0,5% hydroksypropylometyloceluloza plus 0,2% Tween 80) lub też związek będący przedmiotem niniejszego wynalazku roztworzony lub też zawieszony w zaróbce. W godzinę po podaniu leków myszy zostały znieczulone eterem dwuetylowym poprzez inhalację, a następnie węwnątrzotrzewnie podano im 1,0 ml 3% roztworu pożywki tioglikonianowej w solance. Po dwóch godzinach od wewnątrzotrzewnego zastrzyku zwierzęta zostały uśmiercone przez uduszenie dwutlenkiem węgla, a następnie wstrzyknięto im 6 ml PBS firmy Dulbecco zawierającej 10 U/ml heparyny sodowej oraz 1% BSA. Jamę otrzewnej wymasowano, a następnie nacięto w celu pobrania płynu do 15 ml probówek wirówkowych. Z każdego zwierzęcia pobrano jednakową objętość płynu i za pomocą licznika Coultera (model ZBi, Coulter Instruments, Hialeah, Floryda) policzono w nim ilość komórek. Kolejny alikwot pobrano z każdego zwierzęcia do badań mikroskopowych za pomocą Cytospinu 2 (Shandon Inc., Pittsburgh, Pennsylvania), a następnie zabarwiono zmodyfikowanym barwnikiem Wright’a. W celu oznaczenia procentowego udziału obojętnochłonnych krwinek białych, które wydostały się z naczyń do jamy otrzewnej przeprowadzono różnicowanie hematologiczne.
Związek opisany w przykładzie 1, poddany powyższemu testowi przy dawkowaniu 10 mg/kg wykazywał 26,1% inhibicji, przy dawkowaniu 30 mg/kg wykazywał 31,9% inhibicji, a przy dawkowaniu 100 mg/kg wykazywał 34,3% inhibicji dopływu obojętnochłonnych krwinek białych.
Związki będące przedmiotem niniejszego wynalazku mogą być otrzymywane za pomocąjednego z następujących sposobów.
Pierwsze z ogólnych podejść syntetycznych jako materiały wyjściowe wykorzystuje estry 3-hydroksy, tiolo lub aminobenzo[b]tiofeno, benzofurano lub indolo-2-karboksylowe o strukturze 1 (Schemat 1). Estry 3-hydroksybenzo[b]tiofeno-2-karboksylowe otrzymywane są zgodnie z przepisem [spójrz: D. T. Connor et al., J. Med. Chem., 35, 958 (1922)]. Estry 3-tio-benzo[b]tiofeno-2-karboksylowe otrzymywane są na drodze reakcji analogicznej pochodnej 3-chlorowej [spójrz: D. T. Connor et al., J. Med. Chem., 35, 958 (1922)] z tioacetamidem w obecności zasady takiej jak na przykład l,8-diazabicyklo[5.4.0]-undek-7-en (DBU) oraz w rozpuszczalniku takim jak Ν,Ν'-dimetyloformamid lub tetrahydrofuran. Estry 3-amino-benzo[b]tiofeno-2-karboksylowe otrzymywane są za pomocą ogólnie znanych sposobów [J. R. Beck, J. Org. Chem., 37, 3224 (1972)]. Estry 3-hydroksy-indolo-2-karboksylowe otrzymywane są za pomocą metod takich jak opisane w: P. C. Ungast et al., J. Heterocyclic Chem., 24, 811 (1987) czy Μ. P. Moyer et al., J. Org. Chem., 51, 5106 (1986). Estry 3-tioindolo-2-karboksylowe otrzymywane są za pomocą opisanych metod takich jak na przykład: P. C. Ungast et al., J. Heterocyclic Chem., 24, 811 (1987), J. G. Atkinson et al., Synthesis, 480 (1988) czy K. Nagarajan et al., Indian J. Chem., 20B, 672 (1981). Estry 3-amino-indolo2-karboksylowe otrzymywane są za pomocą metod takich jak opisane w: S. V. Simakov et al., Khim.-Farm. Zu., 17, 1183 (1983).
Przejście od związków typu 1 do związków będących przedmiotem niniejszego wynalazku przedstawione jest na schemacie 1. W celu otrzymania estrów typu 2 estry typu 1 poddane są reakcji z pochodnymi acetonitrylu podstawionymi chlorowcem w pozycji a takimi jak na przykład bromoacetonitryl w obecności zasady takiej jak na przykład t-butanolan potasu w tetrahydrofuranie, acetonitrylu lub dimetylosulfotlenku w temperaturze od 0 do 80°C. Grupa nitrylowa redukowana jest do odpowiedniej aminy pierwszorzędowej, a uzyskany związek przejściowy o wzorze 3 jest poddany cyklizacji w celu otrzymania laktamu o wzorze 4. Zalecanym sposobem konwersji jest uwodornienie estru o wzorze 2 w roztworze tetrahydrofuranu, w obecności zasady takiej jak trójetyloamina w warunkach podwyższonej temperatury oraz ciśnienia i przy zastosowaniu kobaltu Raneya jako katalizatora. W tych warunkach z estru o wzorze 2 otrzymuje się bezpośrednio związek o wzorze 4. Jeśli wydzielany jest związek przejściowy 3, to wówczas w celu otrzymania związku o wzorze 4 poddawany jest on cyklizacji w środowisku zasadowym, z zaleceniem stosowania metanolami sodu w metanolu lub też kwasowym, z zaleceniem stosowania kwasu polifosforowego i w podwyższonej temperaturze.
Podczas syntezy niektórych związków będących przedmiotem niniejszego wynalazku może się okazać pożądane lub konieczne przekształcenie reaktywnych grup takich jak grupa
180 457 hydroksylowa, grupa aminowa czy grupa karboksylowa w ich pochodne ochraniające te grupy przed niepożądanymi reakcjami ubocznymi w czasie kiedy zamierzona reakcja przebiega w innej części cząsteczki. Tak zabezpieczoną grupę hydroksylową, aminową czy też karboksylową można łatwo, za pomocą konwencjonalnych metod przekształcić z powrotem w grupę wyjściową. Powszechnie używane ugrupowania chemiczne służące do zabezpieczania grup reaktywnych takich jak grupa hydroksylowa, grupa aminowa czy też grupa karboksylowa jak również sposoby ich przyłączania a następnie ich usuwania, opisane są przez Greena i Wuta w książce pod tytułem: Grupy ochronne w syntezie organicznej, John Wiley & Sons, Inc., New York, 1991.
Dla przykładu, 3-amino, 3-hydroksy lub 3-tioindol, benzotiofen lub benzofuran (związek nr 1 na schemacie 1) może być poddany reakcji z β-halo-etylenoaminą, w której grupa aminowa zabezpieczona jest odpowiednią grupą ochronną (PG) taką jak na przykład grupa t-butoksykarbonylowa (Boc) lub grupa benzyloksykarbonylowa (Cbz). Reakcja w warunkach takich jak opisane powyżej prowadzi do otrzymania związku o wzorze 5. Deprotekcja (to jest usunięcie PG) związku o wzorze 5 w standardowych warunkach takich jak zastosowanie kwasu trójfluorooctowego w celu usunięcia grupy Boc lub hydrogenoliza w celu usunięcia grupy Cbz prowadzi do otrzymania związków o wzorze 3, które są następnie poddane cyklizacji tak jak wspomniano poprzednio. Innym podejściem jest reakcja związku o wzorze 1 z etylenoiminą w roztworze alkoholowym, tak aby bezpośrednio otrzymać związek o wzorze 3 [spójrz: K. Nagarajan et al., Indian J. Chem., 20B, 672 (1981)].
Drugie ogólne podejście do syntezy związków o wzorze 4 bierze za punkt wyjścia odpowiednie pochodne o wzorze 6, podstawione w pozycji 3 atomem chlorowca (schemat reakcji 2). Reakcja związku o wzorze 6 z dietylenoaminą i tlenkiem miedziowym w rozpuszczalniku takim jak pirydyna i w obecności zasady takiej jak węglan potasu prowadzi do otrzymania związku o wzorze 3, w którym Y oznacza NH [spójrz: S. P. Hiremath et al., Proc. Nat. Acad. Sci. India, 60 367 (1990)]. Reakcja związku o wzorze 6 z cystaminą w rozpuszczalniku takim jak dimetyloformamid i w obecności zasady takiej jak DBU prowadzi do otrzymania związku o wzorze 3, w którym Y oznacza S. Reakcja związku o wzorze 6 z nitroetanolem w rozpuszczalniku takim jak tetrahydrofuran i w obecności zasady takiej jak t-butanolan potasu prowadzi do otrzymania związku o wzorze 7, a następująca po niej redukcja grupy nitrowej do grupy aminowej prowadzi do otrzymania związku o wzorze 3, w którym Y oznacza O. W niektórych z powyższych przypadków można nie wydzielać związku o wzorze 3, tylko bezpośrednio otrzymać związek o wzorze 4.
Trzecie ogólne podejście do syntezy związków o wzorze 4 także bierze za punkt wyjścia pochodne o wzorze 6, podstawione w pozycji 3 atomem chlorowca (schemat reakcji 3). Pochodna podstawiona w pozycji 3 atomem chlorowca poddawana jest reakcji z pierwszorzędową aminą, która posiada w pozycji β odpowiednio zabezpieczoną grupę aminową, hydroksylową lub tiolową tak aby otrzymać związek przejściowy o wzorze 7. Deprotekcja, a następnie cyklizacja prowadzi do otrzymania związku o wzorze 4. Podobna sekwencja rozpoczyna się od reakcji addycji związku 3-hydroksy, tiolo lub amino z aminą zawierającą stosowną grupę odchodzącą w pozycji β. Uzyskany związek pośredni o wzorze 8 jest następnie poddany cyklizacji w celu otrzymania związku o wzorze 4.
Te związki o wzorze 4, w których X oznacza S, a Y oznacza O lub NR, mogą być przekształcone w odpowiednie sulfotlenki lub sulfony o wzorze 9 za pomocą utleniaczy takich jak kwas m-chloroperbenzoesowy (m-CPMA) lub oksazyrydyna, przy czym stopień przereagowania zależny jest od jej warunków (schemat reakcji 4). W przypadku tych związków, w których Y oznacza S podobna reakcja utleniania prowadzi do powstania sulfotlenku lub sulfonu o wzorze 10.
Zarówno warunki reakcji występujących w schematach od 1 do 4 jak i wszelkie warianty tych reakcji mogą być łatwo określone za pomocą reakcji analogicznych dobrze znanych specjalistom w tej dziedzinie.
180 457
Schemat I
zasada lub kwas f(jeśli wymagane)
180 457
Schemat I (ciąg dalszy)
NaOMe/MeOH lub PPA
180 457
Schemat II
180 457
Schemat III
180 457
Schemat IV
180 457
Następujące przykłady mają zilustrować sposoby otrzymywania związków będących przedmiotem niniejszego wynalazku.
Przykład 1. 2,3-Dihydro-9-metoksy-[l]benzotieno[2,3-f]-l,4-tiazepin-5(4H)-on.
Do roztworu 3-chloro-5-metoksy-benzo[b]tiofeno-karboksylanu metylowego (500 mg, 1,95 milimola) [otrzymanego w reakcji znanego chlorku 3-chloro-5-metoksy-benzo[b]tiofeno-2-karbonylu z metanolem - J. Med. Chem., 35, 958 (1992)] w 20 ml DMF dodano w temperaturze pokojowej chlorowodorek cystaminy (885 mg, 7,79 milimola) a następnie DBU (92,33 ml, 15,58 milimola). Mieszanina reakcyjna poddana była mieszaniu przez 1,5 godziny w temperaturze pokojowej, a następnie ogrzana do temperatury 70°C. Mieszaninę tę rozcieńczono octanem etylu, a następnie przemyto kwasem solnym, wodą i solanką. Warstwę organiczną wysuszono nad MgSO4, odsączono i zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem. Surowy produkt został przekrystalizowany z mieszaniny heksanu i octanu etylu w celu uzyskania 2,3-dihydro-9-metoksy-[l]benzotieno[2,3-f]-l,4-tiazepin-5(4H)-onu z wydajnością 74%; temperatura topnienia 209-209,5°C.
Przykład 2. 2,3-Dihydro-[l]benzotieno[2,3-f]-l,4-oksazepin-5(4H)-on.
Mieszaninę estru metylowego kwasu 3-(cyjanometoksy)-benzo[b]tiofeno-karboksylowego (405 mg, 1,64 milimola) [J. Hetero. Chem., 12, 1037 (1975)], 0,5 ml Et3N oraz 0,50 g RaCo w 50 ml THF ogrzano do temperatury 100°C w atmosferze wodoru pod ciśnieniem 8,28 MPa. Następnie mieszaninę reakcyjną zatężono pod zmniejszonym ciśnieniem. Za pomocą chromatografii kolumnowej przy użyciu eluentu gradientowego, począwszy od mieszaniny heksan-octan etylu w stosunku 1:1, a skończywszy na czystym octanie etylu, uzyskano 2,3-dihydro-[l]benzotieno[2,3-f]-l,4-oksazepin-5(4H)-on z wydajnością 55%; temperatura topnienia 244-245°C.
Przykład 3. 2,3-Dihydro-9-metoksy-[l]benzotieno[2,3-f]-l,4-tiazepin-5(4H)-on-loksyd.
Mieszaninę 2,3-dihydro-9-metoksy-[l]benzotieno[2,3-f]-l,4-tiazepin-5(4H)-onu (200 mg, 0,75 milimola) oraz NaBO3-4H2O (116 mg, 0,75 milimola) w 18 ml AcOH mieszano przez noc w temperaturze pokojowej. Następnie mieszaninę przesączono, a do przesączu dodano 60 ml wody. W wyniku filtracji otrzymano 2,3-dihydro-9-metoksy-[l]benzotieno[2,3-f]-l,4tiazepin-5(4H)-on-l-oksyd z wydajnością 69%; temperatura topnienia 215-216°C.
Przykład 4. 3,4-Dihydro-9-metoksy-6-metylo-2H-l,4-oksazepino[6,7-b]-indol-5(6H)-on.
A. 3-(cyjanometoksy)-5-metoksy-1 -metylo- lH-indolo-2-karboksylan metylu.
Zawiesinę tert-butanolanu potasu (3,2 g, 29 milimoli) w 60 ml sulfotlenku dwumetylu potraktowano porcjami 3-hydroksy-5-metoksy-l-metylo-lH-indolo-2-karboksylanu metylu [5,6 g, 24 milimole; P. C. Ungast et al., J. Heterocyclic Chem., 24, 811 (1987)]. Mieszaninę tę mieszano przez 15 minut, a następnie wkroplono chloroacetonitryl (4,8 ml, 5,7 g, 76 milimoli). Następnie przez 90 minut mieszaninę utrzymywano w temperaturze 80°C, po czym ochłodzono i dodano 800 g mieszaniny lodu z wodą. Wytrącony stały osad odsączono, przemyto 10% roztworem metanolu w wodzie oraz przekrystalizowano z wodnego roztworu acetonitrylu, tak by otrzymać 3,9 g (60% wydajności) produktu o temperaturze topnienia 131-137°C.
B. Do mieszaniny 3-(cyjanometoksy)-5-metoksy-l-metylo-lH-indolo-2-karboksylanu metylu (0,60 g, 2,2 milimola) oraz trietyloaminy (0,40 ml, 0,29 g, 2,9 milimola) w 35 ml tetrahydrofuranu w reaktorze ciśnieniowym dodano jako katalizator kobalt Raneya. Reaktor wypełniono wodorem pod ciśnieniem 4,07 MPa, a następnie utrzymywano w temperaturze 80°C przez 10 godzin. Ochłodzoną mieszaninę reakcyjną odsączono, a przesącz odparowano. Oleistą pozostałość rozpuszczono w 50 ml metanolu, po czym dodano metanolan sodu (0,80 g, 15 milimoli). Mieszaninę przez 3 godziny ogrzewano w temperaturze wrzenia rozpuszczalnika w warunkach jego powrotu, po czym ochłodzono i odparowano. Pozostałość została rozdzielona pomiędzy 75 ml octanu etylu a 150 ml solanki. Warstwa wodna została wyekstrahowana kilkakrotnie octanem etylu. Połączone warstwy organiczne zostały przemyte solanką, osuszone nad bezwodnym siarczanem sodu, a następnie odparowane. Surowy produkt został oczyszczony za pomocą chromatografii błyskawicznej (żel krzemionkowy, elucja 5% metanolem w dichloroetanie) w celu otrzymania 0,18 g (33%) produktu końcowego. Próbka rekry
180 457 stalizowana z mieszaniny octan etylu-heksan posiadała temperaturę topnienia równą 184-186°C.
Przykład 5. 2,3-Dihydro-lH-benzotieno-[3,2-e]-l,4-diazepine-5-on.
A. Chlorowodorek estru metylowego kwasu 3-(2-aminoetyloamino)benzo[b]tiofeno-2karboksylowego.
Roztwór 2-(4,5-dihydro-lH-imidazol-2-ilo)benzenotiolu (1,0 g, 5,62 milimola) [H. Hagen, H. Fleig, Justus Liebigs Ann. Chem., 11, 1994 (1975)] i octanu chlorometylu (610 mg, 5,62 milimola) w 15 ml metanolu ogrzewano przez 90 minut w temperaturze wrzenia rozpuszczalnika w warunkach jego powrotu. Mieszaninę reakcyjną następnie ochłodzono i przesączono. Przesącz odparowano do suchej pozostałości, którą rozpuszczono w gorącym chloroformie. Po kilku godzinach zebrano i wysuszono powstały osad. Roztwór macierzysty dostarczył kolejnej porcji kryształów dzięki czemu otrzymano chlorowodorek estru metylowego kwasu 3-(2-aminoetyloamino)benzo[b]tiofeno-2-karboksylowego z ostateczną wydajnością 61%; temperatura topnienia 219-220°C.
B. 2,3-dihydro-1 H-benzotieno-[3,2-e]-1,4-diazepin-5-on.
Roztwór chlorowodorku estru metylowego kwasu 3-(2-aminoetyloamino)benzo[b]tiofeno-2-karboksylowego (339 mg, 1,18 milimola) oraz świeżo przygotowanego metanolami sodowego (z 134 mg, 2,48 milimola sodu) w 5 ml metanolu przez 18 godzin w temperaturze wrzenia rozpuszczalnika w warunkach jego powrotu. Po ochłodzeniu mieszaninę reakcyjną zobojętniono za pomocą 25 ml 1 N HC1, a następnie odstawiono na 1 godzinę w temperaturze 0°C. Otrzymany żółty krystaliczny materiał został przesączony i osuszony w temperaturze 60°C pod zmniejszonym ciśnieniem w celu uzyskania 2,3-dihydro-lH-benzotieno-[3,2-e]-l,4diazepin-5-onu z wydajnością 64%. Za pomocą chromatografii, stosując eluent gradientowy od 2% metanolu w octanie etylu do 5% metanolu w octanie etylu, otrzymano analitycznie czysty 2,3-dihydro-lH-benzotieno-[3,2-e]-l,4-diazepin-5-on o temperaturze topnienia 210212°C.
Przykład 6. 2,3-Dihydro-9-metoksy-lH-benzotieno[2,3-f]-l,4-oksazepine-5-on.
A. Ester metylowy kwasu 3-cyjanometoksy-5-metoksy-benzo[b]tiofeno-2-karboksylowego.
W temperaturze pokojowej do roztworu 3-hydroksy-5-metoksybenzeno[b]tiofeno-2karboksylanu metylu (1,0 g, 4,2 milimola) [Connor et al., J. Med. Chem., 35, 959 (1992)] w 20 ml DMSO dodano t-butanolan potasu (494 mg, 4,41 milimola), a następnie bromoacetonitryl (878 ml, 12,58 milimola). Mieszaninę reakcyjną przez 1,5 godziny mieszano w temperaturze pokojowej, a następnie przelano do octanu etylu i 1 N HC1. Warstwę organiczną przemyto 1 N HC1, a następnie kilkoma porcjami solanki, po czym wysuszono nad MgSO4. Sączenie, a następnie usunięcie rozpuszczalnika pod zmniejszonym ciśnieniem oraz rekrystalizacja pozostałości z mieszaniny octan etylu-heksan pozwoliło uzyskać 413 mg produktu. Dalsze 112 mg uzyskano z roztworu macierzystego; temperatura topnienia 159,5-160°C.
B. 2,3-Dihydro-9-metoksy-lH-benzotieno[2,3-f]-l,4-oksazepine-5-on.
Roztwór estru metylowego kwasu 3-cyjanometoksy-5-metoksybenzo[b]tiofeno-2karboksylowego (2,5 g, 9,0 milimoli) w 50 ml THF ogrzewano intensywnie w temperaturze wrzenia rozpuszczalnika w warunkach jego powrotu. Następnie gwałtownie dodano kompleks boran-siarczek dimetylu (9,0 ml, 90,2 milimoli) i kontynuowano ogrzewanie uzupełniając straty THF. Dodano jeszcze raz 4,0 ml kompleksu boran-siarczek dimetylu po czym kontynuowano ogrzewanie jeszcze przez 10 minut. Mieszaninę reakcyjną następnie ochłodzono do temperatury 0°C i ostrożnie dodano 50 ml 6 N HC1. W tych warunkach ulatnia się gazowy wodór, a temperatura mieszaniny reakcyjnej wzrasta. Otrzymany osad został wydzielony przez odsączenie, przemyty wodą i osuszony przez noc pod zmniejszonym ciśnieniem.
Tak otrzymany proszek dodano do przygotowanego roztworu metanolami sodowego (z 1,9 g, 82 milimole sodu) w 40 ml metanolu. Mieszaninę reakcyjną utrzymywano w temperaturze 50°C przez 2 godziny, a1 następne 2 godziny ogrzewano w temperaturze wrzenia rozpuszczalnika w warunkach jego powrotu. Po ochłodzeniu do temperatury pokojowej zebrano wytrącony osad i przemyto go zimnym metanolem, a następnie zimnym eterem dwuetylowym. Po wysuszeniu przez noc pod zmniejszonym ciśnieniem otrzymano 1,18 g 2,3-dihydro
180 457
9-metoksy-lH-benzotieno[2,3-f]-l,4-oksazepine-5-onu z wydajnością 52%. Analityczna próbka 2,3-dihydro-9-metoksy-lH-benzotieno[2,3-i]-l,4-oksazepine-5-onu, o temperaturze topnienia 264-265°C otrzymana została przez rekrystalizację z mieszaniny octan etyluheksan.
Przykład 7. 2,3-Dihydro-9-metoksy-6-oksydo-lH-benzotieno-[2,3-f]-l,4-oksazepine-5-on.
Do zawiesiny 2,3-dihydro-9-metoksy-lH-benzotieno[2,3-f]-l,4-oksazepine-5-onu (1,0 g, 4,0 milimola) w 100 ml ciepłego metanolu dodano 30% nadtlenek wodoru (8,0 ml, 80 milimoli), a następnie dwutlenek selenu (445 mg, 4,01 milimola). Mieszaninę reakcyjną przez 3 godziny mieszano w temperaturze pokojowej, po czym utrzymywano przez 1,5 godziny w temperaturze 30°C oraz przez 2 godziny w temperaturze 40°Ć. Następnie mieszaninę tę ochłodzono do temperatury -40°C, a wytrącony osad odsączono. Pozostałość poddano chromatografii przy zastosowaniu eluentu gradientowego, poczynając od czystego octanu etylu, a następnie stopniowo zwiększając jego polamość aż do mieszaniny metanolu z octanem etylu w proporcjach 1:1 i uzyskano 338 mg produktu. Analityczną próbkę 2,3-dihydro-9metoksy-6-oksydo-lH-benzotieno-[2,3-f]-l,4-oksazepine-5-onu o temperaturze topnienia 273-274°C otrzymano przez rekrystalizację z mieszaniny metanol-octan etylu.
Przykład 8. 2,3-Dihydro-9-metoksy-2-metylo-lH-benzotieno-[2,3-f]-l,4-oksazepine-5-on.
A. Ester metylowy kwasu 3-(l-cyjanoetoksy)-5-metoksy-benzo[b]tiofeno-2-karboksylowego.
W temperaturze pokojowej do roztworu 3-hydroksy-5-metoksy-benzo[b]tiofeno-2-karboksyłanu metylowego (1,00 g, 4,2 milimola) [Connor et al., J. Med. Chem., 35, 959 (1992)] w 20 ml DMSO dodano t-butanolan potasu (494 mg, 4,41 milimola), a następnie 2-chloropropiononitryl (1,1 ml, 12,6 milimola). Mieszaninę reakcyjną przez 1,5 godziny mieszano w temperaturze pokojowej, przez kolejne 3 godziny przetrzymywano w temperaturze 82°C, a następnie przelano do octanu etylu i 1 N HCL Warstwę organiczną przemyto 1 N HC1, a następnie kilkoma porcjami solanki, po czym wysuszono nad MgSO4. Sączenie, a następnie usunięcie rozpuszczalnika pod zmniejszonym ciśnieniem oraz rekrystalizacja pozostałości z mieszaniny octan etylu-heksan pozwoliło uzyskać 853 mg produktu o temperaturze topnienia 127-129C.
B. 2,3-Dihydro-9-metoksy-2-metylo-lH-benzotieno-[2,3-f]-l,4-oksazepine-5-on.
Roztwór estru metylowego kwasu 3-(l-cyjanoetoksy)-5-metoksy-benzo[b]tiofeno-2karboksylowego (400 mg, 1,37 milimoli) w 10 ml THF ogrzewano intensywnie w temperaturze wrzenia rozpuszczalnika w warunkach jego powrotu. Następnie wkroplono kompleks boran-siarczek dimetylu (1,4 ml, 13,7 milimoli) i kontynuowano ogrzewanie przez 20 minut uzupełniając straty THF. Mieszaninę reakcyjną następnie ochłodzono do temperatury pokojowej i ostrożnie dodano 7,5 ml 6 N HC1. Po upływie 5 minut mieszaninę reakcyjną ochłodzono do temperatury 0°C i dodano 68,5 ml NaOH, a następnie octan etylu. Warstwę organiczną oddzielono i przemyto wodą z solanką w stosunku 1:1, a następnie solanką. Fazę tę wysuszono nad MgŚO4, odsączono i zagęszczono pod zmniejszonym ciśnieniem. W celu uzyskania 135 mg produktu pozostałość poddano chromatografii stosując eluent gradientowy, począwszy od mieszaniny metanol-heksan-chloroform o proporcjach 5:25:70 poprzez mieszaninę metanol-chloroform w stosunku 10:90, a skończywszy na mieszaninie metanolchlorofbrm w stosunku 30:70. Analityczna próbka 2,3-dihydro-9-metoksy-2-metylo-lHbenzotieno[2,3-f]-l,4-oksazepin-5-onu, o temperaturze topnienia 185-186°C otrzymana została przez rekrystalizację z mieszaniny octan etylu-heksan.
Związki będące przedmiotem niniejszego wynalazku mogą być łatwo preparowane z popularnymi zarobkami lub nośnikami w celu ich dogodnego podawania doustnego lub pozajelitowego ludziom lub zwierzętom w celu leczenia stanów zapalnych, w szczególności zapalenia stawów i jemu podobnych. Następujące przykłady przedstawiają przygotowanie typowych preparatów farmaceutycznych.
180 457
Przykład 9. Przygotowanie kapsułki 250 mg.
2,3-dihydro-9-izopropoxy-7-chloro-lH-benzotieno[2,3-f]-l,4-oksazepin-5-on (250 mg) wymieszano aż do osiągnięcia jednorodności z 150 mg laktozy i 150 mg skrobi kukurydzianej. Mieszaninę zamknięto w żelatynowych kapsułkach. Kapsułki takie podawane są podczas leczenia zapalenia stawów w ilości dwie do trzech dziennie.
Przykład 10. Przygotowanie zawiesiny do podawania doustnego.
Składnik Ilość
2,3-Dihydro-8-etylo-10-trójfluorometylo-6-oksydo-lH-benzotieno-[2,3-f]-l ,4-oksazepine-5-on
Roztwór sorbitu (70% N.F.) 40mg
Benzoesan sodowy 150mg
Sacharyna 10mg
Dodatek o smaku czereśni 50mg
Woda destylowana standard ad. 100mg
Roztwór sorbitu dodano do 40 ml wody destylowanej, a w powstałym roztworze utworzono zawiesinę oksazepinonu. Następnie dodano i roztworzono sacharynę, benzoesan sodowy i substancję smakową. Objętość uzupełniono wodą destylowaną do 100 ml. Każdy mililitr syropu zawiera 5 mg oksazepinonu. Taki preparat doustny nadaj e się idealnie do leczenia stanów zapalnych w pediatrii.
Przykład 11. Przygotowanie roztworu do podawania pozajelitowego.
W roztworze zawierającym 700 ml glikolu propylenowego i 200 ml wody destylowanej rozpuszczono 20,0 g 2,3-dihydro-7-dimetyloamino-lH-benzotieno[3,2-e]-l,4-diazepine-5-onu. Następnie za pomocą kwasu solnego ustalono dla roztworu pH = 5,5, a objętość uzupełniono wodą destylowaną do 1000 ml. Preparat wysterylizowano i napełniono nim 5 ml ampułki, tak aby zawierały po 2 ml (odpowiadające 40 mg aktywnego diazepinonu) roztworu. Ampułki zasklepiono w atmosferze azotu. Tak przygotowany preparat podawany jest dożylnie pacjentom cierpiącym na różne choroby, od stanów zapalnych po AIDS.
Przykład 12. Przygotowanie maści do użytku miejscowego.
Pięćset miligramów 2,3-dihydro-7-etoksy-benzofurano-[2,3-f]-l ,4-oksazepine-5-onu wymieszano z 15 g alkoholu cetylowego, 1 g siarczanu sodowo-laurylowego, 40 g oleju silikonowego D.C. 200 (Cow Corning Co., Midland, Michigan), 43 g sterylnej wody, 0,25 g metyloparabenu i 0,15 g propyloparabenu. Mieszaninę ogrzano do temperatury około 75°C nie przerywając mieszania, a następnie ochłodzono do temperatury pokojowej, w której mieszanina ta skrzepła. Tak przygotowany preparat służy do stosowania na powierzchni skóry u osób cierpiących na miejscowe stany zapalne.
Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz. Cena 4,00 zł.

Claims (10)

  1. Zastrzeżenia patentowe
    1. Benzotiofeno- i indolotiazepinony, oksazepinony oraz diazepinony jako czynniki zapobiegające adhezji komórek i hamujące działanie wirusa HIV posiadają ogólny wzór (I):
    R<
    w którym Ri, R3, R4 i Rć oznaczają atom wodoru; R2 oznacza atom wodoru lub niską grupę alkoksylową; R5 oznacza atom wodoru lub niską grupę alkilową; X oznacza O, S(Ó)n lub NR7, gdzie R7 oznacza atom wodoru lub niską grupę alkilową; Y oznacza S(O)„ lub ŃH; n jest liczbą całkowitą wynoszącą 0 lub 1; pod warunkiem, że jeśli X oznacza NH i Y oznacza NH to podstawnik R2 nie może być grupą metoksylową ani etoksylową; a jeśli X oznacza NH, a Y oznacza S, to podstawnik R2 nie może być atomem wodoru; lub też farmakologicznie dopuszczalna kwasowa sól addycyjna tego związku.
  2. 2. Związek według zastrz. 1, znamienny tym, że stanowi go 2,3-dihydro-9-metoksy- [ 1 ] benzotiazeno [2,3 -f] -1,4-tiazepin-5 (4H)-on.
  3. 3. Związek według zastrz. 1, znamienny tym, że stanowi go 2,3-dihydro-[l]benzotieno[2,3-f]-l,4-oksazepin-5(4H)-on.
  4. 4. Związek według zastrz. 1, znamienny tym, że stanowi go 2,3-dihydro-9-metoksy-[l]benzotieno[2,3-f]-l,4-tiazepin-5(4H)-on-l-oksyd.
  5. 5. Związek według zastrz. 1, znamienny tym, że stanowi go 3,4-dihydro-9-metoksy-6metylo-2H-1,4-oksazepino [6,7-b] -indol-5(6H)-on.
  6. 6. Związek według zastrz. 1, znamienny tym, że stanowi go 2,3-dihydro-lHbenzotieno-[3,2-e]-l,4-diazepin-5-on.
  7. 7. Związek według zastrz. 1, znamienny tym, że stanowi go 2,3-dihydro-9-metoksy1 H-benzotieno [2,3 -f]-1,4-oksazepin-5 -on.
  8. 8. Związek według zastrz. 1, znamienny tym, że stanowi go 2,3-dihydro-9-metoksy-6oksydo-1 H-benzotieno- [2, 3 -f] -1,4-oksazepin- 5 -on.
  9. 9. Związek według zastrz. 1, znamienny tym, że stanowi go 2,3-dihydro-9-metoksy-2metylo-1 H-benzotieno- [2,3 -f] -1,4-oksazepin-5-on.
  10. 10. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca czynnik aktywny oraz farmakologicznie dopuszczalny nośnik, znamienna tym, że jako czynnik aktywny zawiera terapeutycznie skuteczną ilość związku o ogólnym wzorze (I):
    180 457 w którym Ri, R3, R4 i R$ oznaczają atom wodoru; R2 oznacza atom wodoru lub niską grupę alkoksylową; R5 oznacza atom wodoru lub niską grupę alkilową; X oznacza S(O)n lub NR7, gdzie R7 oznacza atom wodoru lub niską grupę alkilową; Y oznacza O, S(O)n lub NH; n jest liczbą całkowitą wynoszącą 0 lub 1; pod warunkiem, że jeśli X oznacza NH i Y oznacza NH to podstawnik R2 nie może być grupą metoksylową ani etoksylową; a jeśli X oznacza NH, a Y oznacza S, to podstawnik R2 nie może być atomem wodoru; lub też farmakologicznie dopuszczalnej kwasowej soli addycyjnej tego związku.
    * * *
PL95316197A 1994-03-07 1995-01-30 Benzotiofeno- i indolotiazepinony, oksazepinony oraz diazepinony jako czynniki zapobiegajace adhezji komórek i hamujace dzialanie wirusa HIV PL PL PL PL PL PL PL PL PL180457B1 (pl)

Applications Claiming Priority (3)

Application Number Priority Date Filing Date Title
US20733094A 1994-03-07 1994-03-07
US08/351,611 US5489586A (en) 1994-03-07 1994-12-12 Method for treating inflammatory disease in humans
PCT/US1995/001275 WO1995024408A1 (en) 1994-03-07 1995-01-30 Benzothiophene, benzofuran and indolethiazepinones, oxazepinones and diazepinones as inhibitors of cell adhesion and as inhibitors of hiv

Publications (2)

Publication Number Publication Date
PL316197A1 PL316197A1 (en) 1996-12-23
PL180457B1 true PL180457B1 (pl) 2001-02-28

Family

ID=22770077

Family Applications (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL95316197A PL180457B1 (pl) 1994-03-07 1995-01-30 Benzotiofeno- i indolotiazepinony, oksazepinony oraz diazepinony jako czynniki zapobiegajace adhezji komórek i hamujace dzialanie wirusa HIV PL PL PL PL PL PL PL PL

Country Status (28)

Country Link
US (2) US5489586A (pl)
EP (1) EP0749434B1 (pl)
JP (1) JPH09509961A (pl)
KR (2) KR100325881B1 (pl)
AT (1) ATE187728T1 (pl)
AU (1) AU688466B2 (pl)
BG (1) BG62698B1 (pl)
CA (1) CA2181354A1 (pl)
CZ (1) CZ292009B6 (pl)
DE (1) DE69513961T2 (pl)
DK (1) DK0749434T3 (pl)
ES (1) ES2141922T3 (pl)
FI (1) FI963462A0 (pl)
GE (1) GEP19991835B (pl)
GR (1) GR3032861T3 (pl)
HU (1) HUT77403A (pl)
MD (1) MD1688G2 (pl)
NO (1) NO313384B1 (pl)
NZ (1) NZ279737A (pl)
PH (1) PH31163A (pl)
PL (1) PL180457B1 (pl)
RO (1) RO117919B1 (pl)
RU (1) RU2144033C1 (pl)
SK (1) SK282962B6 (pl)
TJ (1) TJ252B (pl)
UA (1) UA45967C2 (pl)
WO (1) WO1995024408A1 (pl)
ZA (1) ZA951844B (pl)

Families Citing this family (21)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
US5612330A (en) * 1994-03-07 1997-03-18 Warner-Lambert Company Methods for inhibiting and controlling viral growth
DE19818964A1 (de) * 1998-04-28 1999-11-04 Dresden Arzneimittel Neue Hydroxyindole, deren Verwendung als Inhibitoren der Phospodiesterase 4 und Verfahren zu deren Herstellung
BR9910029A (pt) 1998-04-28 2000-12-26 Dresden Arzneimittel Hidróxi indóis, sua aplicação como inibidores da fosfodiesterase 4 e processo para sua preparação
US7015212B1 (en) 1999-05-12 2006-03-21 The United States Of America As Represented By The Department Of Health And Human Services Thiazepine inhibitors of HIV-1 integrase
DE19944829A1 (de) * 1999-09-18 2001-06-13 Kundo Systemtechnik Gmbh Ultraschall-Durchflußmesser
AU2001281142A1 (en) * 2000-08-16 2002-02-25 Japan Tobacco Inc. Diazepinones as antiviral agents
JP2005089298A (ja) * 2001-09-18 2005-04-07 Japan Tobacco Inc ナフタレン化合物及びその医薬用途
GB0217920D0 (en) 2002-04-23 2002-09-11 Aventis Pharm Prod Inc Interleukin-4 Gene Expression inhibitors
EP1501797B1 (en) * 2002-04-23 2009-08-05 Aventis Pharmaceuticals Inc. 3-(substituted amino)-1h-indole-2-carboxylic acid ester and 3-(substituted amino)-benzo[b]thiophene-2-carboxylic acid ester derivatives as interleukin-4 gene expression inhibitors
CA2522195A1 (en) * 2003-04-15 2004-10-28 Warner-Lambert Company Llc [b]-fused bicyclic proline derivatives and their use for treating arthritic conditions
CN1238357C (zh) * 2003-10-22 2006-01-25 中国科学院昆明植物研究所 炭球菌素及其制备方法和应用
US20050203081A1 (en) * 2004-02-25 2005-09-15 Jinbo Lee Inhibitors of protein tyrosine phosphatase 1B
PT1799696E (pt) 2004-09-17 2009-02-16 Idenix Pharmaceuticals Inc Fosfoindoles como inibidores de hiv
US7674822B2 (en) 2004-11-24 2010-03-09 Wyeth PTP1b inhibitors
JP2009062278A (ja) * 2005-12-29 2009-03-26 Nippon Chemiphar Co Ltd Ｐ２ｘ４受容体拮抗剤
PE20080993A1 (es) 2006-06-27 2008-10-06 Takeda Pharmaceutical Compuestos ciclicos fusionados como moduladores del receptor gpr40
CA2664396A1 (en) * 2006-09-29 2008-04-10 Idenix Pharmaceuticals, Inc. Enantiomerically pure phosphoindoles as hiv inhibitors
RU2564445C2 (ru) * 2010-11-15 2015-10-10 ВииВ Хелткер ЮКей Лимитед Ингибиторы репликации вич
RU2506082C2 (ru) * 2011-05-24 2014-02-10 Государственное учебно-научное учреждение Химический факультет Московского государственного университета им. М.В. Ломоносова Антигипотоническое средство
US10870663B2 (en) 2018-11-30 2020-12-22 Glaxosmithkline Intellectual Property Development Limited Compounds useful in HIV therapy
AU2023216716A1 (en) * 2022-02-07 2024-08-22 Riparian Pharmaceuticals, Inc. Inducers of klf2 and methods of use thereof

Family Cites Families (3)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
GB1222294A (en) * 1968-09-19 1971-02-10 Upjohn Co Oxazinobenzodiazepine derivatives
US4013641A (en) * 1975-10-08 1977-03-22 Xerox Corporation Indolobenzoxazepines
AU5883794A (en) * 1993-01-20 1994-08-15 A. Menarini Industrie Farmaceutiche Riunite S.R.L. Diazepin derivatives and antiviral compositions

Also Published As

Publication number Publication date
KR100325881B1 (ko) 2002-03-20
RO117919B1 (ro) 2002-09-30
PH31163A (en) 1998-03-20
SK114196A3 (en) 1997-03-05
CA2181354A1 (en) 1995-09-14
ATE187728T1 (de) 2000-01-15
BG62698B1 (bg) 2000-05-31
US5489586A (en) 1996-02-06
AU688466B2 (en) 1998-03-12
MD1688F2 (en) 2001-06-30
NO963744D0 (no) 1996-09-06
WO1995024408A1 (en) 1995-09-14
CZ292009B6 (cs) 2003-07-16
NO963744L (no) 1996-09-06
FI963462A (fi) 1996-09-04
RU2144033C1 (ru) 2000-01-10
ES2141922T3 (es) 2000-04-01
MD960230A (en) 1997-10-31
FI963462A0 (fi) 1996-09-04
SK282962B6 (sk) 2003-01-09
UA45967C2 (uk) 2002-05-15
ZA951844B (en) 1995-12-12
DE69513961D1 (de) 2000-01-20
HU9602451D0 (en) 1996-11-28
JPH09509961A (ja) 1997-10-07
PL316197A1 (en) 1996-12-23
EP0749434B1 (en) 1999-12-15
US5565446A (en) 1996-10-15
TJ252B (en) 1999-12-23
AU1697395A (en) 1995-09-25
EP0749434A1 (en) 1996-12-27
BG100829A (en) 1997-10-31
NZ279737A (en) 1997-07-27
HUT77403A (hu) 1998-04-28
GR3032861T3 (en) 2000-07-31
DE69513961T2 (de) 2000-06-29
NO313384B1 (no) 2002-09-23
MD1688G2 (ro) 2002-01-31
KR100338017B1 (ko) 2002-11-23
CZ259796A3 (en) 1997-06-11
GEP19991835B (en) 1999-11-05
DK0749434T3 (da) 2000-05-29

Similar Documents

Publication Publication Date Title
PL180457B1 (pl) Benzotiofeno- i indolotiazepinony, oksazepinony oraz diazepinony jako czynniki zapobiegajace adhezji komórek i hamujace dzialanie wirusa HIV PL PL PL PL PL PL PL PL
RU2271358C2 (ru) Производные бета-карболина, обладающие действием ингибиторов фосфодиэстеразы, фармацевтическая композиция (варианты), способ ее получения, способ ингибирования действия фосфодиэстеразы (варианты) и способ увеличения концентрации цгмф
US6372740B1 (en) 2-aryl-8-oxodihydropurine derivative, process for the producing the same, medicinal compositions containing the same, and intermediates thereof
US5424329A (en) Indole-2-carboxamides as inhibitors of cell adhesion
US5434188A (en) 1-ether and 1-thioether-naphthalene-2-carboxamides as inhibitors of cell adhesion and as inhibitors of the activation of HIV
JP2021185192A (ja) アリール受容体モジュレーターならびにその作製および使用方法
TWI295670B (en) Vanilloid receptor ligands and their use in treatments
ES2222477T3 (es) Uso de compuestos de tiazepina, oxazepina y diazepina para inhibir el vih, el herpesvirus y suprimir el sistema inmunologico.
EP0628038B1 (en) 3-ALKYLOXY-, ARYLOXY-, OR ARYLALKYLOXYBENZO [b]THIOPHENE-2-CARBOXAMIDES AS INHIBITORS OF CELL ADHESION
MXPA96002996A (en) Benzotiofeno, benzofuran and indolo-tiazepinones, oxazepinones and diazepinones as inhibitors of the cell adhesion and as inhibitors of
KR100852366B1 (ko) 포스포디에스테라제 저해제로서 유용한 치환된 β-카볼린유도체
CZ20031972A3 (cs) Nové 1,1-dioxo-2H-1,2-benzothiazin-3-karboxamidové sloučeniny, způsob jejich přípravy a farmaceutické přípravky je obsahující

Legal Events

Date Code Title Description
LAPS Decisions on the lapse of the protection rights

Effective date: 20050130