PL178458B1 - Kompozycja farmaceutyczna do leczenia nowotworów lub chorób powstających w skutek nieprawidłowej i nadmiernej proliferacji komórek - Google Patents

Abstract

1 Kompozycja farm aceutyczna do leczenia nowotworów lub chorób po- wstajacych wskutek nieprawidlowej i nadmiernej proliferacji komórek, za- wierajaca substancje czynna i znane srodki pomocnicze, znam ienna tym , ze jako substancje czynna zawiera zwiazek o wzorze nr 1, w którym - L oznacza atom wodoru (H ) lub deuter (D), - Ar oznacza grupe fenylowa lub pentagonalny pierscien heterocyklicz- ny, zawierajacy 5 atom ów w pierscieniu, w którym heteroatomem m oze byc tlen (O) lub siarka (S), albo heksagonalny pierscien heterocykliczny, zawie- rajacy 6 atomów w pierscieniu, w którym heteroatomem moze byc azot (N), przy czym - pierscien aromatyczny moze byc mono- lub dipodstawiony jednakow y- mi lub róznymi podstaw nikam i,przy czym podstawnikami tymi m oga byc C 1 - 6 , alkil, C 2-6 alkenyl lub C 2- 6 , alkinyl, CF3 , halogen, nitro, cyjano. OR, w którym R moze oznaczac D, C 1 - 6 , alkil lub acyl. CA (O R 1 )2, w którym A moze oznaczac atomy H lub D, a R 1 moze oznaczac C 1 -6 alkil lub acyl, COR 2, w którym R2 moze oznaczac atomy H, D lub C 1 - 6 , alkil, lub COOR 2. jednak, gdy we wzorze 1 wystepuje acykliczny acylal, czyli Y i Z nie tw orza zamknietego pierscienia, Ar nie moze oznaczac niepodstawionego pierscienia fenylowego, - Y we wzorze 1 m oze oznaczac H, D lub C 1-6alkil, C 2-6alkenyl lub C2-6 alkinyl, w którym grupy alkilowe, alkenylowe 1 alkinylowe m o g a byc dalej podstawione przez halogen, -Z we wzorze 1 moze oznaczac Y lu b CO Y, przy czym podstawniki Y i Z m oga byc takie same lub m oga róznic sie miedzy soba. - sekwencja Z-O -C(A r)L-O-C O-Y wystepujaca we wzorze l mozc takze tw orzyc pentagonalny pierscien, w którym Y i Z sa polaczone przez atom we- gla, który moze byc mono- lub dipodstawiony, przy czym podstawniki te m o g a byc takie same lub m oga sie róznic miedzy so b a i moga stanow ic C 1 -6 alkil, C2-6alkenyl, C 2-6 alkinyl lub grupe CO O R2; - lub farm aceutycznie dopuszczalna sól zwiazku o wzorze I, z wylacze- niem dwuoctanu 5-nitro-2-furfurylidenu WZÓR 1 PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest kompozycja farmaceutyczna, zawierająca substancję czynną i znane środki pomocnicze, charakteryzująca się tym, że jako substancję czynną zawiera związek o wzorze nr 1, w którym:

- L oznacza atom wodoru (H) lub deuter (D),

- Ar oznacza grupę fenylową lub pentagonalny pierścień heterocykliczny, zawierający 5 atomów w pierścieniu, w którym heteroatomem może być tlen (O) lub siarka (S); albo heksagonalny pierścień heterocykliczny, zawierający 6 atomów w pierścieniu, w którym heteroatomem może być azot (N), przy czym

- pierścień aromatyczny może być mono- lub dipodstawiony jednakowymi lub różnymi podstawnikami, przy czym podstawnikami tymi mogąbyć: C,_₆ alkil, C2.₆ alkenyl lub C2.₆ alkinyl, CF3, halogen, nitro, cyjano; OR, w którym R może oznaczać D, C_U) alkil lub acyl; CA(OR₍)2, w którym A może oznaczać atomy H lub D, a R, może oznaczać C_w, alkil lub acyl; COR2, w którym R2 może oznaczać atomy H, D lub C_u, alkil; lub COOR2; jednak, gdy we wzorze 1 występuje acykliczny acylal, czyli Y i Z nie tworzą zamkniętego pierścienia, Ar nie może oznaczać niepodstawionego pierścienia fenylowego;

- Y we wzorze 1 może oznaczać H, D lub C'_u, alkil, C2.6 alkenyl lub C2.6 alkinyl, w którym grupy alkilowe, alkenylowe i alkinylowe mogąbyć dalej podstawione przez halogen;

-Z we wzorze 1 może oznaczać Y lub COY, przy czym podstawniki Y i Z mogąbyć takie same lub mogą różnić się między sobą;

178 458

- sekwencja Z-O-C(Ar)L-O-CO-Y występująca we wzorze 1 może także tworzyć pentagonalny pierścień, w którym Y i Z sąpołączone przez atom węgla, który może być mono- lub dipodstawiony, przy czym podstawniki te mogąbyć takie same lub mogą się różnić między sobąi mogą stanowić: C,.₆ alkil, C₂.₆ alkenyl, C₂.₆ alkinyl lub grupę COOR₂;

- lub farmaceutycznie dopuszczalną sól związku o wzorze 1, z wyłączeniem dwuoctanu 5-nitro-2-furfurylidenu.

Korzystne związki, jakie wchodząw skład kompozycji farmaceutycznych według wynalazku, mogą zostać zakwalifikowane do następujących podgrup:

- o ogólnym wzorze strukturalnym nr 2, w którym wszystkie możliwe podstawniki mają takie znaczenie, jak to opisano powyżej; oraz

- o ogólnym wzorze strukturalnym nr 3, w którym podstawniki R3 i R₄ mogąbyć takie same lub różne, i podstawnikami tymi mogąbyć: alkile zawierające od 1 do 6 atomów węgla, alkenyle zawierające od 2 do 6 atomów węgla i alkinyle zawierające od 2 do 6 atomów węgla lub grupę COR₂, a wszystkie pozostałe podstawniki majatakie' znaczenie, jak to opisano powyżej.

W szczególny sposób preferowanymi podgrupami związków chemicznych tworzących kompozycję farmaceutyczną według wynalazku są:

A. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca związek o wzorze nr 1, w którym Y oznacza grupę CH3, a Z oznacza grupę COCH3.

B. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca związek o wzorze nr 1, w którym Ar oznacza mono- lub di-podstawiony fenyl, a podstawnikiem lub podstawnikami mogąbyć w obu przypadkach takie same lub różne grupy, takie jak: CH3, CF3, F, NO2, CN, CO 2CH₃, CH(OCOCH3)2, CD(OCOCH3)2. '

C. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca związek o wzorze nr 1, w którym Ar oznacza nitrofuranyl.

D. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca związek o wzorze nr 1, w którym Ar oznacza fenyl.

E. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca związek o wzorze nr 1, w którym L oznacza atom deuteru.

Szczególnie korzystne są następujące kompozycje:

Tabela 1

L.p.	Wzór strukturalny	Nazwa związku chemicznego
1	2	3
1	wzór nr 4	dwuoctan 3-metylobenzylidenu
2	wzór nr 5	dwuoctan 4-metylobenzylidenu
3	wzór nr 6	dwuoctan 3-nitrobenzylidenu
4	wzór nr 7	dwuoctan 4-nitrobenzylidenu
5	wzór nr 8	dwuoctan 4-cyjanobenzylidenu
6	wzór nr 9	dwuoctan 4-fluorobenzylidenu
7	wzór nr 10	dwuoctan 4-karbometoksybenzylidenu
8	wzór nr 11	dwuoctan 4-karboksybenzylidenu sodu
9	wzór nr 12	dwuoctan 3-diacetoksymetylobenzylidenu
10	wzór nr 13	dwuoctan 3-acetoksy-5-etoksy-benzylidenu
11	wzór nr 14	dwumaślan 4-karboksybenzylidenu sodu
12	wzór nr 15	dwuoctan 2-furfurylidenu
13	wzór nr 16	dwuoctan tiofeno-2-karboksyaldehydu

178 458 tabela 1 (ciąg dalszy)

1	2	3
14	wzór nr 17	dwuoctan pirydyno-3-karboksyaldehydu
15	wzór nr 18	2-(R,S)-fenylo-1,3-dioksolano-4-on
16	wzór nr 19	(2R,S;5S)-2-fenylo-5-metylo-1,3-diokso- -lano-4-on

Wytwarzanie

Sposób syntezy dwuoctanu benzylidenu poprzez oksydację toluenu w obecności bezwodnika kwasu octowego znanyjest od dawna. W rzeczywistości ten sposób wytwarzania stosowany jest na szeroką skalę dla produkcji benzaldehydu, który dzięki tworzeniu i następującej hydrolizie przejściowego dioctanu chroniony, jest przed nadmiernym utlenianiem. Dwuoctan benzylidenu można również syntetyzować poprzez bezpośrednią syntezę wtedy, gdy bezwodnik kwasu octowego oddziaływuje na benzaldehyd.

Także sposób syntezy arylo-podstawionych dwuoctanów benzylidenu z podstawionych benzaldehydów jest dobrze znany z fachowej literatury chemicznej. Idea takiej syntezy została dokładnie opisana w standardowych podręcznikach chemii organicznej. Najbardziej aktualny opis wraz z wieloma cytowanymi pozycjami referencyjnymi można znaleźć w rozdziale autorstwa A. Klausenera i wsp. (E14a/1, str. 711-) książki wydanej w 1991 r. przez Thieme, Stuttgart, pod redakcją Houben-Weyl, zatytułowanej „Methoden der Organischen Chemie”. Dostęp do kluczowych artykułów opisujących omawianą metodę daje następująca lista: E. Knoevenagel, Justus Liebigs Ann. Chem. 402 (1914), 111; F. Freeman i E.M. Karachefski, J. Chem. Eng. Data 22 (1977), 355; G.A. Olah i A.K. Mehrotra, Synthesis (1982), 962; K.S. Kochar i wsp. J. Org. Chem., 48 (1983), 1765; P. Cotelle i J.P. Cotteau, Tetrahedron Lett. 33 (1992), 3855; R.S. Varma i wsp. Tetrahedron Lett. 34 (1993), 3207.

Należy także poświęcić nieco uwagi różnym odmianom kwaśnej katalizy. Dzięki zastosowaniu w miejsce tradycyjnie używanych kwasów mineralnych nadkwasów osadzonych ha żywicy omawiana metoda syntezy może ulec ulepszeniu dzięki ominięciu technik obróbki wodnej (G.A. Olah i A.K. Mehrotra, Synthesis (1982), 962).

Poprzez podstawienie w zamian bezwodnika kwasu octowego różnych innych bezwodników kwasów karboksylowych można równocześnie uzyskać inne diestry benzylidenu. Zgodnie z językową analogią do nazwy strukturalnie podobnych związków chemicznych typu acetali, diestry benzylidenu można określać ogólnie jako nazwą grupy acylale. Dwubenzoesan benzylidenu został dotychczas zsyntetyzowany przez R. Wegscheidera i E. Spata (Monatsh. Chem. 30 (1909), 825). Synteza dwumaślanu benzylidenu została opisana przez B.C. McKusicka (Am. J. Chem.. Soc. 70 (1948), 1982) i E.H. Mana i wsp. (Am. J. Chem. Soc. 72 (1950), 847).

W literaturze można znaleźć także opisy dotyczące niektórych heterocyklicznych dwuoctanów'. Dwuoctany pochodzące od furfuralu lub od tiofeno-2-karboksyaldehydu, oraz ich 5-nitro odpowiedniki, zostały 'opisane przez następujących autorów: E.C. Herman (patent nr US 2,680 z dnia 1 czerwca 1954; Chem.. Abstr. 1955, 49, 6313b); T.M. Patric'a i W.S. Emersona (J. Am. Chem. Soc:. 74 (1952), 1356); D. Freeman i wsp. (Anst. J. Chem.. 29 (1976), 327); J. Cymerman-Craig i D. Willis (J. Chem.. Soc. (1954) 1071).

Synteza acylali o dwóch różnych resztach estrowych jest także możliwa, a zgodnie z metodami opisanymi przez A. Klausenera i wsp. (Houben-Weyl, „Methoden det Organischen Chemie”, E14a/1, str*. 698, Thieme, Stuttgart 1991) najlepszym sposobem dla jej przeprowadzenia jest zastosowanie techniki dwustopniowej. W pierwszym etapie uzyskuje się arylideno-a-halo ester, a następnie stopniowo ten pośredni produkt reakcji poddawany jest działaniu kwasu karboksylowego w warunkach podstawowych reakcji.

Reakcja kondensacji aldehydów z kwasami dikarboksylowymi, w wyniku której powstają cykliczne diestery (acylale) oraz kondensacji kwasów hydroksy-karboksylowych celem której jest otrzymanie cyklicznego alkoksy-estru (acylo-acetale) zostały również wyczerpująco przed178 458 stawione przez A. Klausenera i wsp. (Houben-Weyl, „Methoden der Organischen Chemie”, W14a/1, str. 716-, Thieme, Stuttgart 1991). Jednak podczas gdy istnieje znaczna liczba cytowanych referencyjnych artykułów dotyczących aldehydów alifatycznych, to opisy odnoszące się do pochodnych benzylidenu pojawiająsię rzadko. Pomimo tego, opisy syntezy niektórych dioksolanów oraz dioksanonów benzylidenu znane są z literatury. Przykłady takich związków podali między innymi D. Seebach i wsp. w Tetrahedron 40 (1984), 1313; M. Farines i J. Souliers w Buli. Soc.Chim.Fr. (1970), 332; orazS.H.Mashraqui iwsp, w J. Org. Chem. 49 (1984),2513. Reakcja przeprowadzana jest najczęściej w środowisku węglowodoru, a woda powstająca w czasie kondensacji jest korzystnie odparowywana z rozpuszczalnikiem w mieszaninie azeotropowej.

Alternatywny sposób postępowania, mający na celu uzyskanie niektórych trudnych do otrzymania dioksanonów, został wskazany przez Seebacha i współpracowników. Kwas hydroksy-karboksylowy zostaje wstępnie aktywowany jako pochodna bis-trimetylosililu, a następnie pośredni produkt reakcji poddany zostaje działaniu aldehydu w obecności triflatu trimetylosilolu jako katalizatora (D. Seebach i wsp. Helv. Chim. Acta 70 (1987), 449).

Oczywistym jest, a wynika to z przytoczonych opisów, że niektóre substancje zawarte w obecnym zgłoszeniu patentowym, znane sąz fachowej literatury chemicznej i mogąw łatwy sposób zostać wytworzone przez znawcę w tej dziedzinie.

W rzeczywistości, wiele należących do acylali substancji, zwłaszcza pochodne dwuoctanu benzylidenu, zostało dotychczas zsyntetyzowanych. Jednak, zgodnie z naszą wiedzą, żadna z tych substancji nigdy nie została wykorzystanajako środek terapeutyczny do leczenia chorób powstających wskutek zwiększonej proliferacji komórkowej, zwłaszcza chorób nowotworowych.

Acykliczne pochodne według wynalazku mogą więc zostać przygotowane poprzez przeprowadzenie reakcji odpowiednich aromatycznych lub heterocyklicznych aldehydów z bezwodnikiem kwasu karboksylowego w obecności kwasowych katalizatorów. Katalizatorem może być kwas mineralny np. kwas siarkowy, kwas organiczny, np. kwas p-toluenosulfonowy lub nadkwas osadzony na żywicy, np. Nafion NR 50.

Cykliczne pochodne według wynalazku mogą zostać wytworzone poprzez przeprowadzenie reakcji kondensacji odpowiedniego aldehydu i kwasu hydroksy-karboksylowego lub aktywowanego trimetylosililem kwasu hydroksy-karboksylowego w obecności odpowiedniego katalizatora.

Reakcja taka może zostać bez problemu przeprowadzona w środowisku obojętnego rozpuszczalnika jakim może być np. czterochlorek węgla, dichlorometan, pentan, toluen lub do nich podobne, lub alternatywnie w nadmiarze bezwodnika bez żadnych dodatkowych rozpuszczalników.

Specyfika warunków reakcji, a także rozpuszczalnik oraz katalizator użyte w reakcji dobierane są indywidualnie dla każdej syntezy i zależą od rozpuszczalności i reaktywności substratów oraz od właściwości produktu.

Związki chemiczne o wzorze nr 1, w których w miejscu L znajduje się deuter mogą zostać przygotowane zgodnie z metodami opisanymi powyżej, jednak wyjściowym substratem dla reakcji są aromatyczne lub heterocykliczne aldehydy wstępnie poddane procesowi deuteryzacji w pozycji jaką zajmuje grupa formylowa.

Następujące poniżej przykłady ilustrują metody otrzymywania związków będących podstawą obecnego wynalazku.

Przykład I. Dwuoctan 3-metylobenzylidenu.

3-metylobenzaldehyd (4.57 g, 0,038 mola) rozpuszczono w nadmiarze bezwodnika kwasu octowego (10 ml), a w czasie mieszania dodano 4 krople stężonego kwasu siarkowego. Powstałą w ten sposób mieszaninę reakcyjnąpozostawiono w temperaturze pokojowej na 1,5 godziny. Następnie dodano hexan (30 ml), a powstałe w ten sposób dwie fazy płukano dwukrotnie 10% roztworem wodnym NaHCO 3 (20 ml). Faza organiczna została wysuszona (MgSO0 i odparowana. Surowy produkt reakcji poddano destylacji pod obniżonym ciśnieniem (78°C/0.12 mbara) i w rezultacie otrzymano bezbarwną ciecz oleistą. Wydajność wynosiła 3.6 g, co stanowiło 43% założonej wartości teoretycznej.

178 458 'H- i ’³CNMR(CDCl3), d(ppm) w odniesieniu do TMS: 7.66 (s, 1H, CH(OAc)2), 7.36-7.20 (m, 5H, Ar-H), 2.38 (s, 3H, Ar-CH₃) i 2.12 (s, 6 H, COCH₃); 168.695 (C=0), 138.304, 135.288, 130.434, 128.443, 127.180 i 123.621 (Ar), 89.690 (CH(OAc)₂), 21.270 (Ar-CIf) i 20.778 (COCH3).

Przykład II. Dwuoctan 4-metylobenzylidenu.

4-metylobenzaldehyd (4.01 g, 0,033 mola) rozpuszczono w nadmiarze bezwodnika kwasu octowego (10 ml), a w czasie mieszania dodano 5 kropli stężonego kwasu siarkowego. Powstałą w ten sposób mieszaninę reakcyjną pozostawiono w temperaturze pokojowej na 1.5 godziny, a nadmiar bezwodnika usunięto przez odparowanie. Pozostałość płukano 70% roztworem etanolu (20 ml), po czym dalej rozpuszczono w acetonie i poddano filtrowaniu poprzez warstwę żelu krzemionkowego. Po odparowaniu rozpuszczalnika otrzymano białe kryształki o masie 2.56 g, co stanowiło 35% założonej wartości teoretycznej.

*H- i ¹³c NMR (CDCf), d(ppm) w odniesieniu do TMS: 7.66 (s, 1H, CH(OAc)2), 7.43 i

7.23 (q, 2+2H, Ar-H), 2.38 (s, 3H, Ar-CIk) i 2.12 (s, 6H, COCH3); 168.703 (C=0), 139.693, 132.519, 129.165 i 126.519 (Ar), 89.684 (CH(OAc>2), 21.194 (Ar-C^) i 20.775 (COCH3).

Przykład III. Dwuoctan 3-nitrobenzylidenu.

Mieszanina 3-nitrobenzadehydu (20.0 g, 0,132 mola) oraz bezwodnika kwasu octowego zostały rozpuszczone w czterochlorku węgla (50 ml). Po dodaniu Nafionu NR 50 (600 mg) poddana stałemu mieszaniu mieszanina reakcyjna była utrzymywana w atmosferze azotu (N₂) przez całą noc w temperaturze 35°C. Następnie dodano kolejną ilość 3.0 g bezwodnika, a mieszaninę pozostawiono na kolejnąnoc. Po tym czasie katalizator odfiltrowano, a filtrat odparowano. Pozostałość w postaci oleistej, żółtej cieczy zawierała nieco powstałych wskutek precypitacji kryształków, które odpłukano zimnym heksanem w czasie filtrowania. Filtrat został następnie ponownie odparowany, a pozostałość poddano dalej procedurze rekrystalizacji z heksanu (900 ml). Uzyskany produkt stworzył lekko żółte kryształki o temperaturze topnienia 67-70°C. Wydajność wynosiła 21.1 g, co stanowiło 63% założonej wartości teoretycznej.

‘H- i 13c NMR (CDG3), d(ppm) w odniesieniu do TMS: 8.45-7.61 (m, 3x1H, Ar-H), 7.79 (s, 1H, Ar-CH(OAc)2) i 2.19 (s, 6H, CH3); 168.583 (C=0), 148.344,137.496, 132.956, 129.742, 124.578, 121.881 (Ar), 88.337 (CH(OAc)2) i 20.758 (CH3).

Przykład IV. Dwuoctan 4-nitrobenzylidenu.

42nitrobcnzaldehyd (10.0 g, 0.066 mola) oraz bezwodnik kwasu octowego (7.4 g, 0,073 mola) zostały zmieszane z czterochlorkiem węgla (25 ml). Po dodaniu Nafionu NR 50 (300 mg) poddana stałemu mieszaniu mieszanina reakcyjna była utrzymywana przez kilka dni w atmosferze azotu (N2) w temperaturze 35°C. Następnie katalizator został odpłukany (z zastosowaniem czterochlorku węgla) w czasie filtrowania, a filtrat zagęszczany aż do momentu pojawienia się lekko żółtych kryształków, powstających na drodze precypitacji. Kryształki zostały odfiltrowane, oczyszczone przy pomocy eteru i zastosowane bez dalszej puryfikacji. Temperatura topnienia: 124-126°C. Wydajność wynosiła 4.6 g, co stanowiło 27% założonej wartości teoretycznej.

'H- i ^l3C NMR (CDCb), d(ppm) w odniesieniu do TMS: 8.27 i 7.71 (q, 2+2H, Ar-H), 7.74ppm (s, 1H, CH(OAc)2) i 2.19 (s, 6H, CH₃); 168.464 (C-O), 148.466, 141.819, 127.754 i 123.696 (Ar), 88.171 (CH(OAc^) i 20.599 (CH₃).

Przykład V. Dwuoctan 4-cyjanobenzylidenu.

4-cyjanobenzaldehyd (10.0 g, 0.076 mola) oraz bezwodnik kwasu octowego (7.8 g, 0,076 mola) zostały zmieszane z czterochlorkiem węgla (15 ml). Po dodaniu Nafionu Nr 50 (300 mg) poddana stałemu mieszaniu mieszanina reakcyjna była utrzymywana w atmosferze azotu (N₂) w temperaturze pokojowej. Po 5 godzinach dodano ponownie 4.0 g bezwodnika, a mieszaninę pozostawiono na kilka dni. Po tym czasie katalizator odfiltrowano, a filtrat odparowano. Pozostałość przeniesiono do chloroformu (230 ml), a wyjściowe substraty, które nie weszły w reakcję zostały precypitowane poprzez dodanie heksanu (100 ml) i następnie odfiltrowane. Filtrat został odparowany i poddany kolejnym cyklom rozpuszczania i precypitacji. Surowy produkt został w końcu rekrystalizowany z eteru. Otrzymano w ten sposób białe kryształki o temperaturze topnienia: 104-107°C. Wydajność wynosiła 5.9 g, co stanowiło 34% założonej wartości teoretycznej.

178 458 *H- i ^l3C NMR (CDCl₃), d(ppm) w odniesieniu do TMS: 7.72 i 7.63 (q, 2+2H, Ar-H), 7.69 (s, 1H, CH(OAc)₂) i 2.17 (s, 6H, CH3); 168.554 (C=O), 140.103, 132.442, 127.512, 118,166, 113.616 (Ar i C=N), 88.513 (CH(OAc)₂) i 20.737 (CH3).

Przykład VI. Dwuoctan 4-fluorobenzylidenu.

4-fluorobenzaldehyd(10.0 g, 0.081 mola) oraz bezwodnik kwasu octowego (8.23 g, 0,081 mola) zostały zmieszane z czterochlorkiem węgla (10 ml). Po dodaniu NafionuNR 50 (300 mg) poddana stałemu mieszaniu mieszanina reakcyjna była utrzymywana w atmosferze azotu (N2) w temperaturze pokojowej przez 21 godzin. Po tym czasie katalizator odfiltrowano, a filtrat odparowano uzyskując oleistą, bezbarwną ciecz, która pozostawiona twardniała, w miarę upływu czasu przechodząc w ciało stałe. Surowy produkt reakcji został następnie poddany skróconemu procesowi destylacji (skraplacz z gorącą wodą) - jego temperatura wrzenia wynosiła 68.5-71.5°C/0.1 mbara. Otrzymano w ten sposób białą substancję o temperaturze topnienia: 52-53.5°C. Wydajność wynosiła 14.9 g, co stanowiło 82% założonej wartości teoretycznej.

’HNMR(CDCl3), d(ppm) w odniesieniu do TMS: 7.67 (s, 1H, CH(OAc)2), 7.52 i 7.11 (q, 2+2H, Ar-H) oraz 2.11 (s, 6 H, CH3).

Przykład VII. Dwuoctan 4-karbometoksybenzylidenu.

Do oziębionego, utrzymywanego w mieszaninie wody i lodu, roztworu benzoesanu metylo-4-formylu (10.0 g, 0.061 mola) w nadmiarze bezwodnika kwasu octowego (50 ml) dodano stężonego kwasu siarkowego (5 kropli). Kiedy mieszanina reakcyjna osiągnęła ponownie temperaturę 0°C, usunięto łaźnię wodną. Po upływie 2 godzin mieszanina reakcyjna została odparowana, a pozostałość poddano krystalizacji z heksanu. Czystość pierwszego zbioru, zawierającego białe kryształki jakby obrastające meszkiem jądro krystalizacji, była możliwa do zaakceptowania. Drugi zbiór wymagał dalszego oczyszczania, do czego użyto kolumny krzemionkowej Lobar C, a pierwszym eluentem była mieszanina etylooctanu z heksanem przygotowana w stosunku 1: 10, a następnymi - te same mieszaniny jednak o stosunku składników jak 1: 1. (temperatura topnienia: 64-67.5°C). Całkowita wydajność reakcji (po krystalizacji i chromatografii) wyniosła 4.85 g, co stanowiło 30% założonej wartości teoretycznej.

*HNMR (CDO3), d(ppm) w odniesieniu do tMS: 8.09 i 7.60 (q, 2+2H, Ar-H), 7.72 (s, 1H, CH(OAc)2) oraz 2.14 (s, 1H, CH3).

Przykład VIII. Dwuoctan 4-karboksybenzylidenu sodu.

4-karboksybenzaldehyd (10.0 g, 0.067 mola) oraz bezwodnik kwasu octowego (35 ml) zostały zmieszane i utrzymywane w atmosferze azotu (N2). Po dodaniu Nafionu NR 50 (300 mg) poddana stałemu mieszaniu mieszanina reakcyjna była utrzymywana w temperaturze pokojowej przez 2 dni. Po tym czasie katalizator odfiltrowano, natomiast mieszanina reakcyjna została również poddana filtrowaniu i oczyszczeniu z użyciem eteru. Filtrat odparowano i zmieszano z 5% roztworem NaHCO3_ (100 ml). Bryłki o konsystencji ciała stałego, które nie uległy rozpuszczeniu, zostały usunięte. Faza ciekła została osuszona poprzez zamrażanie i oczyszczona z użyciem kolumny o odwróconej fazie Lobar C RP-8, a eluentem był 10% roztwór metanolu w wodzie. Otrzymywane w wielokrotnych cyklach chromatografii produkty zostały zgromadzone i ponownie osuszane poprzez zamrażanie, co dało w końcowym efekcie czysty, biały, puszysty proszek (1.0 g).

*HNMR (D 2O), d(ppm) w odniesieniu do TMSP: 7.93 i 7.63 (q, 2+2H, Ar-H), 7.68 (s, 1H, CH(OAc)2) oraz 2.19 (s, 6 H, CH3).

Przykład IX. Dwuoctan 3-diacetoksymetylobenzylidenu.

Izoftaloaldehyd(10.0 g, 0.075 mola) oraz bezwodnik kwasu octowego (16.7 g, 0.164 mola) zostały w atmosferze azotu (N2) zmieszane z czterochlorkiem węgla (25 ml). Po dodaniu Nafionu NR 50 poddana stałemu mieszaniu mieszanina reakcyjna była utrzymywana w temperaturze 30°C przez kilka dni. W czasie inkubacji dodano kolejne ilości katalizatora (100 mg) i rozpuszczalnika (5 ml). Po tym czasie katalizator odfiltrowano, natomiast mieszanina reakcyjna została również poddana filtrowaniu i oczyszczeniu z użyciem eteru. Powstały surowy produkt, będący ciałem stałym, został rekrystalizowany z cykloheksanu (540 ml). Uzyskano w ten sposób białe

178 458 kryształki o temperaturze topnienia 110-113°C. Wydajność wynosiła 10.3 g, co stanowiło 41% założonej wartości teoretycznej.

Ή- i 13C NMR(CDCl₃), d(ppm) w odniesieniu do TMS: 7.72 (s, 1H, CHjOAcb), 7.70-7.42 (m, 1+2+1H, Ar-H) i 2.13 (s, 6H, CH₃); 168.591 (C=0), 135.908, 128.885, 128.047 i 124.879 (Ar), 89.072 (CH(OAc)2) i 20.717 (CH3).

Przykład X. Dwuoctan 3-acetoksy-5-etoksy-benzylidenu.

3- etoksy-4-hydroksybenzaldehyd (4.26 g, 0.025 mola) zmieszano z nadmiarem bezwodnika kwasu octowego (10 ml). Dodanie do mieszaniny stężonego kwasu siarkowego (3 krople) spowodowało zmianę jej koloru z pomarańczowego na ciemnoczerwony. Powstały w ten sposób roztwór stale mieszając pozostawiono w temperaturze pokojowej na 3 godziny. Następnie mieszanina reakcyjna została rozpuszczona w CH 2Cl₂ przed oczyszczeniem w wodnym roztworze NaHC(03. Faza organiczna została wysuszona (MgSO₄) i odparowana. Surowy produkt reakcji został poddany procesowi wielokrotnej rekrystalizacji z CHO3, a w końcu otrzymane w ten sposób białe, krystaliczne ciało stałe precypitowano z CHO3 poprzez dodanie pentanu. Spektroskopia NMR wykazała, że otrzymanym produktem był dwuoctan 3-acetoksy-5-etoksybenzylidenu,który jak się uważa powstał poprzez acetylację i niespodziewaną rearanżację grupy 4-hydroksylowej aldehydu.

*H- i ¹³C NMR (CDCl₃), d(ppm) w odniesieniu do TMS: 7.61 i 7.25 (s+s, 1+1H, Ar-H), 7.12 (s, 2H, Ar-H+CH(OAc)₂), 4.11 (q, 2H, CH 3CH2O), 2.25 (s, 3H, Ar-OCOCH₃), 2.10 (s, 6H, CH(OCOH3)2) i 1,35 (t, 3H, OCH ,0^); 169.230 (CH(OCOCH₃)₂), 168.870 (Ar-OCOCH₃), 151.619, 142.068, 135.418, 123.697, 119.540 i 112.749 (Ar), 89.838 (CH(OAc)₂), 65.075 (OCH₂), 20.669 (CH(OCOCH₃)₂), 20.389 (Ar-OCOCH₃) H4.888 (OCH₂CH₃).

Przykład XI. Dwumaślan 4-karboksybenzylidenu sodu.

4- karboksybenzałdehyd(8.6 g, 0.057 mola) oraz bezwodnik kwasu masłowego (45 ml) zostały zmieszane w atmosferze azotu (N₂). Dodano NafionNR 50 (300 mg) i mieszaninę reakcyjną stale mieszając utrzymywano przez kilka dni w temperaturze 30°C. W czasie inkubacji do mieszaniny dodano kolcjjiąilość katalizatora (150 mg). Po upływie oczekiwanego czasu katalizator odfiltrowano, natomiast mieszanina reakcyjna została również poddana filtrowaniu i oczyszczeniu z użyciem heksanu. Filtrat odparowano, a pozostałość zmieszano z 5% roztworem NaHCO₃ (200 ml). Nierozpuszczalną frakcję usunięto poprzez dekantyzację roztworu. Faza wodna została osuszona poprzez zamrażanie i oczyszczona z użyciem kolumny o odwróconej fazie Lobar C RP-8, a eluentem był roztwór metanolu w wodzie o stosunku składników jak 1:1. Otrzymywane w wielokrotnych cyklach chromatografii produkty zostały zgromadzone i ponownie osuszane poprzez zamrażanie, co dało w końcowym efekcie biały proszek (3.1 g).

’HNMR(D 2O), d(ppm) w odniesieniu do TMSP: 7.95 i 7.63 (q, 2+2H, Ar-H), 7.73 (s, 1H, CH(OCOC₃H₇)₂), 2.43 (t, 4H, COCH2), 1.62 (m, 4H, CH2CHCH3) oraz 0.90 (t, 6 H, CH3).

¹³C NMR (D_?O/dioksan), d(ppm) w odniesieniu do TMSP: 174.117 (CO 2Na), 173.434 (COC3H7), 137.970, 137.048, 129.352 i 126.146 (Ar), 88.499 (CH(OCOC3H7)₂), 35.476 (COCH2), 17.810 (CH2CH2CH3) oraz 12.779 (CH3).

Przykład XII. Dwuoctan 2-furfurylidenu.

Furano-2-karboksyaldehyd (4.85 g, 0.050 mola) rozpuszczono w nadmiarze bezwodnika kwasu octowego (10 ml). Po dodaniu 2 kropli stężonego kwasu siarkowego, roztwór przybrał barwę czarną. Powstałąw ten sposób mieszaninę reakcyjną pozostawiono w temperaturze pokojowej na 5 godzin stale mieszając. Następnie, przed płukaniem wodnym roztworem NaHCO3, mieszaninę rozcieńczono używając CHO3. Faza organiczna została wysuszona (MgSO₄) i odparowana. Powstały surowy, czarny produkt reakcji został rozpuszczony w eterze etylowym i przepuszczony przez warstwę węgla aktywnego. Ciecz została odparowana, a pozostałość rozpuszczona w heksanie. Nierozpuszczalne zanieczyszczenia usunięto, a heksan został odparowany. Uzyskano w ten sposób białe lub lekko różowe kryształki. Wydajność wynosiła 2.12 g, co stanowiło 21% założonej wartości teoretycznej.

178 458 'H- i ^l3C NMR (CDO3), d(ppm) w odniesieniu do TMS: 7.73 (s, 1H, CH(OAc)2), 7.48, 6.55 i 6.41 (m, 3x1H, Ar-H), 2.14 (s, 6H, CH3); 168.308 (C=0), 147.751, 143.562, 110.276 1 109.639 (Ar), 83.328 (CH(OAc)2) i 20.564 (CH3).

Przykład XIII. Dwuoctan tiofeno-2-karboksyaldehydu.

Tiofeno-2-karboksyaldehyd (5.66 g, 0.050 mola) rozpuszczono w nadmiarze bezwodnika kwasu octowego (10 ml), a w czasie mieszania dodano 3 krople stężonego kwasu siarkowego. Powstałą w ten sposób zieloną mieszaninę pozostawiono w temperaturze pokojowej na 2.5 godziny. Mieszaninę reakcyjnąrozcieńczono następnie w CHO3 (25 ml) i płukano dwukrotnie 10% roztworem wodnym NaHCO 3 (20 ml). Faza organiczna została wysuszona (MgSO..,) i odparowana. Surowy produkt reakcji rozpuszczono w heksanie, a nierozpuszczalne zanieczyszczenia usunięto. Uzyskany w ten sposób roztwór w heksanie przepuszczono przez warstwę aktywnego węgla, aby uzyskać bezbarwną ciecz. Odparowanie rozpuszczalnika spowodowało powstanie białych lub lekko-różowych kryształków. Uzysk wynosił 3.8 g, co stanowiło 35% założonej wartości teoretycznej.

Ή- i ¹³C NMR (CDCb), d(ppm) w odniesieniu do TMS: 7.93 (s, 1H, CH(OAc)2), 7.49, 7.27 i 7.02 (m, 3x1H, Ar-H) i 2.12 (s, 6H, CH3); 168.386, 127.179,126.917 i 126.599 (Ar), 86.227 (CHCOAcf) i 20.663 (CH3).

Przykład XIV. Dwuoctanpirydyno-3-karboksyaldehydu.

Pirydyno-3-karboksyaldehyd (5.45 g, 0.051 mola) rozpuszczono w nadmiarze bezwodnika kwasu octowego (10 ml), a w czasie mieszania dodano 4 krople stężonego kwasu siarkowego. Powstałą w ten sposób czerwoną mieszaninę pozostawiono w temperaturze 70-75 °C na 7 dni. Oziębioną, czarnego koloru mieszaninę reakcyjną rozcieńczono następnie w CHO3 i płukano dwukrotnie 10% roztworem wodnym NaHCO3, a następnie kilkukrotnie w solance. Faza organiczna została wysuszona (MgSO₄) i odparowana. Czarny, surowy produkt reakcji rozpuszczono w CHCl3, a celem usunięcia zanieczyszczeń dodano pentan. Precypitat zanieczyszczeń w pentanie usunięto. Roztwór został odparowany, a produkt reakcji poddano destylacji (Kugelrohr) pod obniżonym ciśnieniem (140°C/0.2 mbara), aby otrzymać bezbarwną substancję oleistą.

’H- i ¹³C NMR (CDO3), d(ppm) w odniesieniu do TMS: 8.80,8.68, 7.83 i 7.37 (m, 4x1H, Ar-H), 7.73 (s, 1H, CH(OAc)2) i 2.14 (s, 6 H, CH3); 168.443 (C=0), 150.778, 148.154, 134.303, 131.172 i 123.253 (Ar), 87.988 (CH(OAc)2) i 20.587 (CH3).

Przykład XV. (2R,S)-fenylo-1,3-dioksolan-4-on.

Do przechowywanej w temperaturze 0-5°C zawiesiny kwasu glikolowego (7.6 g, 0.100 mola) w dichlorometanie (200 ml) dodano trietyloaminy (31.2 g, 0.22 mola). W tej samej temperaturze dodano następnie chlorosilan trimetylu (28.8 ml, 0.22 mola). Uzyskaną w ten sposób białą zawiesinę, stale mieszając pozostawiono na 20 godzin. Następnie przefiltrowano i odparowano, aby usunąć CH 2¾. Aby uzyskać osad Et₃NHCL do substancji pozostałej po odparowaniu dodano 150 ml pentanu. Zawiesina została poddana filtracji poprzez filtr Milipore o porach średnicy 5 pm. Filtrat ponownie odparowano. Surowy produkt reakcji poddano frakcjonowanej destylacji pod obniżonym ciśnieniem (28°C/1.0 mbara), aby otrzymać bezbarwną ciecz o czystości możliwej do zaakceptowania. Uzysk wynosił 15.7 g, co stanowiło 71 % założonej wartości teoretycznej. Zgodność uzyskanej w ten sposób substancji, jaką stanowił kwas bis-(trimetylosilolo)-glikolowy, ze wzorcem sprawdzono stosując metodę spektroskopii NMR.

Do roztworu zawierającego kwas bis-(trimetylosilolo)-glikolowy (8.0 g, 36 mmoli) i benzaldehyd (2.6 g, 24 mmole) rozpuszczonych w 70 ml dichlorometanu w temperaturze -75°C dodano trifluorometanosiarczanu trimetylosilolu (0.4 ml) w ilości zapewniającej jego działanie katalityczne. Roztwór stale mieszając pozostawiono w tej temperaturze na 20 godzin. Następnie po dodaniu pirydyny (0.2 g, 2.5 mmola) pozwolono, aby ciepłota roztworu osiągnęła temperaturę pokojową. Po przeprowadzeniu rozdzielania przy użyciu chromatografii (żel krzemionkowo/CH2Cl2), pozostałe zanieczyszczenia usunięto poprzez odparowanie pod obniżonym ciśnieniem (0.5 torr) w temperaturze 20°C przez 16 godzin. Wydajność wynosiła 2.5 g, co stanowiło 42% założonej wartości teoretycznej.

178 458 ’H- i ¹³CNMR(CDCl3), d(ppm) w odniesieniu do TMS: 7.55-7.41 (m, 5H, Ar-H), 6.51 (s, 1H, Ar-CH) i 4.45 (q, 2H, CH₂); 171.122 (C=0), 134.521, 130.495, 128.669 i 126.328 (Ar), 105.155 (Ar-CH) i 64.137 (CH₂).

Przykład XVI. (2R,S;5S)-2-fenylo-5-metylo-l,3-dioksolan-4-on.

W specyficznej kolbie o pojemności 1 litra, posiadającej trzy szyjki, wyposażonej w syfon wodny typu Dean-Stark umieszczono mieszaninę benzaldehydu (88.5 g, 0.834 mola) z kwasem L(+)-mlekowym w środowisku 600 ml toluenu. Następnie dodano kwas p-toluenosulfonowy w ilości katalizującej reakcję, a mieszaninę reakcyjną stale mieszając chłodzono przez całą noc. Mieszanina została następnie ostudzona i przemywana 10% roztworem NaHCO 3 (600 ml) w rozdzielającym lejku. Faza organiczna została wysuszona (MgSO4 i odparowana. Surowy produkt reakcji rozpuszczono w eterze, a do roztworu dodawano pentan, aż do momentu zmętnienia. Poprzez oziębianie w kąpieli aceton/suchy lód uzyskano osad koloru jasno-żółtego. Osad ten izolowano (temperatura topnienia: 50-53°C). Wykazano, że była nim mieszanina stereoizomerów cis/trans substancji tytułowej w stosunku 4:1. Wydajność wynosiła 12.4 g, co stanowiło 42% założonej wartości teoretycznej.

’H- i 1³C NMR (aceton-d₆), d(ppm) w odniesieniu do TMS: 7.65 - 7.46 (m, 5H, Ar-H), 6.71 i 6.51 (s+s, 1H, Ar-CH), 4.69 (q, 1H, OCHCH3) i 1.52 (d, 3H, CH3); 174.167 (C=0), 136.248, 131.322, 130.984, 129.473, 127.836 i 127.293 (Ar), 103.585 (Ar-CH), 72.519 (OCHCH3) oraz 16.544 i 15.983 (CH3).

Doświadczenia biologiczne.

W opisywanych poniżej doświadczeniach prowadzonych in vivo wskaźnik nasilenia syntezy białek będzie mierzony w odniesieniu do substancji znanej i stosowanej wcześniej zgodnie z zasadami sztuki, jaką jest deuterowany kwas sodowo-5,6-O-benzylideno-d1-L-askorbinowy [zylaskorb(²H)j oraz w odniesieniu do 14 substancji chemicznych stanowiących istotę obecnego wynalazku.

Techniki hodowli..

Ludzkie komórki ustalonej linii hodowlanej NHIK 3025, pochodzącej z raka szyjki macicy w fazie in situ (K. Nordbye oraz R. Oftebro, Exp. Cell. Res, 58: 458, 1969; oraz R. Oftebro oraz

K.Nordbye,Ep. Celi.Res, 58:459-460,1969) hodowane były w pożywce Eagla (Puck/wsp,w Exp. Med, 106: 145-165, 1957) wzbogaconej 20% surowicą ludzką (przygotowaną w laboratorium) i 10% końską (GIBCO).

Linię komórkową A549 ludzkiego raka płuca (ATCC CCL 185) uzyskano z American Type Culture Collection. Komórki utrzymywano przy życiu dzięki stosowaniu pożywki Eagla w modyfikacji Dulbecco (D-MEM-Dulbecco's modification Minimum Essential Medium) wzbogaconej inaktywowaną termicznie 10% cielęcą surowicą płodową (GIBCO).

Komórki V79 379-A(Fordi Yerganian, J. Natl. Cancer Inst, 21: 393-425,1958) zostały w 1976 r. dostarczone przez Dr. Revesz z Karolinska Institute, Sztokholm, Szwecja. Te komórki hodowano w pożywce Eagla (Eagles Minimum Essential Medium) (MEM) wzbogaconej 10% cielęcą surowicą noworodkową.

Komórki T-47D pochodzące z ludzkiego raka sutka (Keydar i wsp, Europ. J. Cancer, 15: 659-670, 1979) hodowano w podłożu RPMI 1640 wzbogaconym 10% cielęcą surowicą płodową.

Uzyskiwano rutynowo jednowarstwowy wzrost komórek w butelkach do hodowli tkankowych. Poprzez częste przesiewanie np. co drugi lub trzeci dzień utrzymywano ekspotencjalny, stały wzrost hodowli. W czasie przesiewania, jak również w czasie doświadczeń, komórki trzymano w stałych lub przenośnych inkubatorach w temperaturze 37°C.

Aby uzyskać sferyczny wzrost linii komórkowej, uzyskane wcześniej hodowle podstawowe poddawano trypsynizacji. Zapoczątkowanie takiego sposobu hodowli możliwe było po odklejeniu warstwy komórek od podłoża poprzez wstępne trawienie komórek trypsyną. Ultrawirowanie z przyspieszeniem 250 g powodowało następnie usunięcie roztworu trypsyny. Następnie zasiedlano około 100,000 komórek w każdej z nowych plastykowych butelek hodowlanych o powierzchni 25 cm² (NUNC, Dania) zawierających 12 ml podłoża (Wibe i wsp,

178 458

Cell Tissue Kinet., 14: 639-651,1981). Butelki te następnie wytrząsano (30 cykli w ciągu minuty) na przechylnej platformie (Rotaxy Mixer, Labinco, Holandia) przez 24 godziny w temperaturze 37°C. Stały ruch hodowli zapobiegał przywieraniu komórek do dna naczynia hodowlanego. Po pewnym czasie w pożywce zaczęły się tworzyć agregaty zawierające od 10 do 100 komórek. Po okresie 24 godzinnego mieszania, agregaty komórkowe przenoszono do większych naczyń hodowlanych (powierzchnia 75 cm²), których ścianki zostały uprzednio pokryte cienką warstwą (1 ml na każde 25 cm2) sterylnego 1% agaru (Bactoagar, Difco, USA).

Również taka osłonka agarowa ma na celu zapobieganie przywieraniu agregatów komórek do dna naczynia hodowlanego. W okresie wzrostu kolonii sferycznych pożywkę (50 ml w każdym naczyniu) zmieniano 3 razy w tygodniu. Po tygodniu takiej hodowli, w każdej z butelek 200 komórkowych kolonii sferycznych (nazywanych dalej sferoidami) o podobnej wielkości zostało przesortowanych za pomocą pipety Pasteurowskiej. Objętość sferoidów mierzona była po przeniesieniu każdego indywidualnego sferoidu do pokrytego agarem (0.15 ml) dołka (średnica 16 mm) wielokomorowej plastykowej płytki hodowlanej (Falcon, Oxnard, USA), tak aby w każdym dołku znalazła się tylko jedna kolonia. Pożywkę w dołkach zmieniano codziennie. Używając kalibrowanych, mikrometrycznych okularów w mikroskopie fazowo-kontrastowym odwróconej fazy mierzono prostopadłe do siebie średnice sferoidu. Średnią objętość sferoidów obliczano stosując następujący wzór: (p/6)x sześcian średnicy. Zliczano 48 sferoidów Wszystkie wartości objętości sferoidów były normalizowane, także początkową wartość 1 stanowiła objętość sferoidu zaraz po zapoczątkowaniu wzrostu hodowli.

Działanie przeciwnowotworowe badanych związków oceniano in vivo podając je testowanym zwierzętom laboratoryjnym doustnie, używając do tego celu zgłębników dożołądkowych. Testowane roztwory badanych substancji podawano samicom myszy szczepu BALB/C/nu/nu/BOM, z wrodzonym brakiem grasicy. Guzy nowotworowe tworzone tak przez komórki A549 ludzkiego raka płuc jak i komórki SK-OV ludzkiego raka jajnika implantowano tym zwierzętom podskórnie w obrębie zadniej pachwiny. U każdej z myszy implantacji dokonywano w 9 tygodniu jej życia, kiedy średnia waga zwierzęcia wynosiła 25.5±0.3 g. Podawanie leków rozpoczynano 4 tygodnie później wtedy, gdy guz osiągnął średnicę od 3 do 6 mm. Leki rozpuszczano w 0.9% roztworze soli fizjologicznej.

Synteza białka.

Wskaźnik syntezy białka obliczano zgodnie z opisanym w literaturze sposobem (Running iwsp.,J. CellPhysiol., 107:47-57,1981). Pokrótce opis tej metody przedstawia się następująco: przed eksperymentem i saturacją protein oznakowywano białka komórkowe poprzez ich 2-4 dniowąpreinkubację z oznakowaną radioaktywnym węglem waliną([ ¹⁴C]walina) o stałej specyficznej radioaktywności (0.5 Ci/mol). Można to było uzyskać stosując wysokie stężenia radioaktywnej [l⁴C]waliny, tak aby rozcieńczające ją stężenia aminokwasu produkowanego wewnątrzkomórkowo oraz wytwarzanego w czasie proteolizy mogły być pomijalne (Running iwsp.,J. CellPhysiol, 107:47-57,1981). W ten sposób można było utrzymać specyficznąradioaktywność [ i4C]waliny na stałym poziomie. Wskaźnik komórkowej syntezy białka obliczano oceniając wbudowywanie do cząsteczki białka innego izotopu, [³H]waliny o stałej specyficznej aktywności promieniotwórczej. Zmiana wartości promieniowania generowanego przez izotop [³H] odniesionego do całkowitego promieniowania emitowanego przez izotop [ ^MC] wbudowany do spoczynkowych białek komórki na samym początku okresu pomiarowego, wyrażano w (%)/godzinę. Im ten odsetek był większy, tym bardziej był aktywny proces syntezy.

Wyniki.

W doświadczeniach prowadzonych z kilkoma liniami hodowlanymi komórek ssaków oceniano zdolność do hamowania syntezy białka przez [zylaskorb(²H)] oraz 14 substancji chemicznych stanowiących istotę obecnego wynalazku. W każdym z doświadczeń oceniano efekt działania różnych stężeń poszczególnych leków. Dla każdego z ocenianych stężeń wykonywano 3-4 powtarzalne doświadczenia.

W pierwszym z doświadczeń (figura 1) oceniano wskaźnik syntezy białka (jako odsetek [%] w stosunku do kontroli) w odniesieniu do dwóch pochodnych dwuoctanu nitrobenzylidenu

178 458 (związki chemiczne w/g wzorów: wzór nr 6 (związek nr 3) i wzór nr 7 (związek nr 4). Związek oznacza umieszczony w legendzie ryciny skrót danej substancji czynnej. Obserwację prowadzono na komórkach NHIK 3025 ludzkiego raka szyjki macicy. W czasie godziny, kiedy prowadzono doświadczenie w pożywce hodowlanej znajdowały się: badany związek i [3H]walina. W porównaniu z działaniem przebadanego wcześniej związku jakim jest [zylaskorb(²H)], obydwie oceniane substancje wykazywały znacznie większą zdolność hamowania syntezy białek.

W drugim doświadczeniu (figura 2) oceniano wskaźnik syntezy białka (jako odsetek [%] w stosunku do kontroli) w odniesieniu do dwuoctanu nitrobenzylidenu (związku chemicznego w/g wzoru nr 6 - związek nr 3), a doświadczenie prowadzono w hodowli in vitro na komórkach T-47D ludzkiego raka sutka. Warunki doświadczenia były identyczne z opisanymi powyżej dla doświadczenia nr 1. W porównaniu z działaniem przebadanego wcześniej związku jakim jest [zylaskorb(²H)], związek dwuoctanu nitrobenzylidenu (związek nr 3) o wzorze nr 6 powodował silne zahamowanie syntezy białek wewnątrzkomórkowych.

W trzecim doświadczeniu (figura 3) oceniano wskaźnik syntezy białka (j ako odsetek [%] w stosunku do kontroli) w odniesieniu do 14 różnych związków, a obserwacja dotyczyła hodowli in vitro komórek A549 ludzkiego raka płuca. W czasie godziny, kiedy prowadzono doświadczenie w pożywce hodowlanej znajdowały się: badany związek i [3H] walina. W części A doświadczenia (figura 3 A) wykazano, że w porównaniu z działaniem przebadanego wcześniej związku jakim jest [zylaskorb(2H)], każdy z dwóch związków dwuoctanu nitrobenzylidenu o wzorach nr 6 oraz nr 7 (związek nr 3 i związek nr 4)powodował znacznie silniejsze zahamowanie syntezy białek wewnątrzkomórkowych.

W części B doświadczenia (figura 3B) prowadzonego na komórkach A549 ludzkiego raka płuca wykazano, że związki pochodne od dwuoctanu benzylidenu o wzorach nr 4 (związek nr 1), nr 5 (związek nr 2), nr 9 (związek nr 6) oraz nr 10 (związek nr 7) powodowały znacznie silniejsze zahamowanie syntezy białek wewnątrzkomórkowych niż znany wcześniej związek jakim jest [zylaskorb(2H)].

W części C doświadczenia (figura 3C) prowadzonego na komórkach A549 ludzkiego raka płuca wykazano, że związki pochodne dioksanu o wzorach nr 18 (związek nr 15) oraz nr 19 (związek nr 16)powodowały znacznie silniejsze zahamowanie syntezy białek wewnątrzkomórkowych niż znany wcześniej związek jakim jest [zylaskorb^H)]. Dodatkowo stwierdzono, że w porównaniu z działaniem przebadanego wcześniej związku jakim jest [zylaskorb(2H)], związki pochodne acetoksybenzylidenu o wzorach nr 12 (związek nr 9) oraz nr 13 (związek nr 10) wykazywały znacznie większą zdolność hamowania syntezy białek, przy czym szczególnie silnym inhibitorem okazał się związek o wzorze nr 12 (związek nr 9).

W części D doświadczenia (figura 3D) prowadzonego na komórkach A549 ludzkiego raka płuca wykazano hamujące syntezę białek działanie heterocyklicznych pochodnych acetoksybenzylidenu. Pochodna pirydynowa, jakąjest związek o wzorze nr 17 (związeknr 14) jest znacznie silniejszym inhibitorem niż znany wcześniej [zylaskorb(2H)].

W czwartym doświadczeniu (figura 4) prowadzonym w hodowli in vitro na wielokomórkowych sferoidach różnych ludzkich raków badano hamujące syntezę białek działanie dwuoctanu nitrobenzylidenu o wzorze nr 6 (związek nr 3). Na rycinie przedstawiono uzyskane z użyciem związku o wzorze nr 6 (związek nr 3) wyniki zahamowania wzrostu sferoidów utworzonych przez komórki V79 raka płuca chomika chińskiego, NHIK 3025 ludzkiego raka szyjki macicy oraz T-47D ludzkiego raka sutka. Wykazano zależne od dawki zahamowanie wzrostu wszystkich trzech linii komórkowych, przy czym najbardziej wrażliwe na działanie związku o wzorze nr 6 (związek nr 3) były komórki sferoidu T-47D.

Sposób podawania.

Zgodnie z obecnym wynalazkiem kompozycja farmaceutyczna może być stosowana w leczeniu przeciwnowotworowym oraz w leczeniu chorób powstających wskutek nieprawidłowej i nadmiernej proliferacji komórek.

Dla powyższych celów kompozycja farmaceutyczna w/g wzoru chemicznego nr 1 może zostać przygotowana w najbardziej dogodnej do spożycia przez pacjenta postaci. Może być po178 458 dawana jako monokomponent lub w mieszaninie z innymi, odpowiadającymi sobie pod względem poprawności farmakologicznej substancjami nośnikowymi lub różnymi adjuwantami.

W specjalny sposób preferuje się przygotowanie form leku nadających się do systemowej terapii doustnej lub pozajelitowej.

Właściwymi formami farmaceutycznymi leku do podawania doustnego będą: tabletki, kapsułki (np. twarde lub miękkie kapsułki żelatynowe), granulki, ziarenka lub proszek, syropy, zawiesiny, roztwory lub czopki. Wszystkie powyższe muszą zostać przygotowane zgodnie z zasadami sztuki farmakologicznej poprzez zmieszanie jednego lub większej ilości składników w/g wzoru nr 1 z nietoksycznymi, obojętnymi chemicznie stałymi lub płynnymi nośnikami.

Właściwymi formami farmaceutycznymi leku do podawania pozajelitowego będą roztwory do iniekcji lub infuzji.

W razie gdyby substancje w/g wzoru nr 1 miały być zastosowane miejscowo na skórę, mogą one zostać przygotowane w postaci: mleczka, balsamu, kremu, żelu, nalewki, aerozolu lub każdej innej postaci zawierającej substancję w/g wzoru nr 1 w mieszaninie z nietoksycznymi, obojętnymi chemicznie stałymi lub płynnymi nośnikami tradycyjnie stosowanymi w lekach do stosowania miejscowego. W szczególny sposób zaleca się używanie takich form leku, które chroniłyby substancję aktywną przed działaniem powietrza, wody i im podobnych.

Preparaty mogą zawierać obojętne lub farmaceutycznie aktywne dodatki. Tabletki lub granulki mogą np. zawierać wiele substancji spajających, wypełniaczy, substancji nośnikowych lub/i rozcieńczających. Preparaty płynne mogąwystępować w formie sterylnych roztworów-·. Kapsułki mogą zawierać substancje spajające lub wypełniające występujące jako dodatek do substancji aktywnej. Co więcej, do kompozycji można dodać substancje poprawiające jej smak, a także substancje rutynowo stosowane jako konserwanty, stabilizatory, emulgatory lub substancje odbierające wilgoć, konieczne dla utrzymania ciśnienia osmotycznego sole, substancje buforujące oraz inne dodatki.

Sposób podawania i dawkowanie takich preparatów zależy od wskazań lekarskich, drogi podania leku, sposobu jego użycia, jak również od potrzeb chorego. Ogólnie przyjmuje się, że dzienna dawka leku niezbędna do systemowego leczenia przeciwnowotworowego typowego dorosłego pacjenta waha się w granicach 0.1-500 mg/kg m.c./dobę, z tym, że preferuje się zakres dawki od 2-200 mg/kg m.c./dobę.

Dzienna dawka leku niezbędna do systemowego leczenia typowego dorosłego pacjenta, cierpiącego z powodu chorób powstających wskutek nieprawidłowej i nadmiernej proliferacji komórek, waha się w granicach 0.1 -50 mg/kg m.c./dobę, z tym, że preferuje się zakres dawki od 1-15 mg/kg m.c./dobę. Do leczenia miejscowego, właściwe balsamy lub maści powinny zawierać lek w stężeniu wagowym od 0,1 do 50% formuły farmaceutycznej, jednak w szczególności od 1- 20 %.

Jeśli zajdzie taka potrzeba, preparat farmakologiczny związku w/g wzoru nr 1 może zawierać środki przeciwdziałające utlenianiu takie jak tokoferol, N-metylo-tokoferol, hydroksyanizol butylu, kwas askorbinowy lub hydroksytoluen butylu.

178 458

178 458

WZÓR 1 WZÓR 2

O

^{WZÓR 4} WZÓR 5

178 458

Ο

WZÓR 6

WZÓR 7

O o

WZÓR 8 WZÓR 9

178 458

WZÓR 10

CH, WZÓR 13

178 458

Ο

ο

WZÓR 15

Ο

WZÓR 16

WZÓR 17

178 458

WZÓR 19

178 458

FIG1URA1

O zyląskorb (²H)

Ά- związek 3 O związek 4

« I · I ' I * I ‘ I ‘ I ‘

Wskaźnik syntezy białka Wskaźnik syntezy białka

o u	100
fl o	80
Ό G 3	60
ΪΛ O	40
t/3 £
W O <Z5 Ό O	20

o.

Ό' θ rr i i i..ł._i -i . .i i . i . i . i

0.2 0.4 0.6 0.8 1 1.2 1.4

Stężenie (mM)

FIGURA 2

Stężenie (mM)

178 458

FIGURA 3A komórki A549

Wskaźnik syntezy białka Wskaźnik syntezy białka (odsetek w stosunku do kontroli) (odsetek w stosunku do kontroli) θ* zylaskorh (²H)

-S- związek 3 Cl· związek 4 i ffr i t^-! i i i | i i i i i i i

~Ί-ΐ-ΐ_ι__1_ί_ι _i_l i i i I i i i I i i i Γ

--Ό0.2 0.4 0.6 0.8 1

Stężenie (mM)

FIGURA 3B

Ό- zylaskorb <²H) -Cl· związek: 1 -Δ- związek 2 związek g związek ' komórki A549

Stężenie (mM)

178 458

FIGURA 3C

-O- zylaskorb (²H) ®~ związek związek związek -A- związek

komórki A549

Wskaźnik syntezy białka Wskaźnik syntezy białka (odsetek w stosunku do kontroli) (odsetek w stosunku do kontroli)

100	ł 1 i ł | 1 t t | 1 I ł | 1 I I l 1 I i |
80
		'w
60
		--O
40		, -
20
0	Ί i t	< 1 » < J I ’ 1 I l 1 1 1 1 1 1 1 Γ

0.2 0.4 0.6 0.8 1

Stężenie (mM)

FIGURA 3D θ zylaskorb (²H) -Φ- związek 14 komórki A549

Stężenie (mM)

178 458

FIGURA 4A

O

MZ)

O

TJ

W)

N

SJ

MZ) o

Έ <υ

Ł· <Λ

Czas (dni)

FIGURA 4B θ' kontrola -«- 1.5 mM zylaskorb Tl· 0.3 mM związku 3 “Β 0.1 mM związku. 3

O

Μ»

O

4P

4?

c

TJ bx>

N 'O

MZ) o

r >

C3 ’H

Ό

4)

Ł_ ><Z)

SFEROIDY T-47D

10

Czas (dni)

178 458

FIGURA 5A

-O-kontrola

0.3 mM związku 3 |

-o* 1.0 mMzwiązku 3

SFEROIDY NHIK 3025

Średnia wartość względnej objętości Średnia wartość względnej objętości

Ί-	—i ' i r—	1 A
		JD —
-		Zr
-
-		fi
-		-
-		-
-		Q -
-
-		-
-		-
-		_TI__ m
J_I—	J_I_1_Ł	ł , 1

Czas (dni)

FIGURA 5B

Ό- kontrola

1.0 ITlMzwiązku

SFEROIDY NHIK 3025

2 4 6 8

Czas (dni)

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims (6)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Kompozycja farmaceutyczna do leczenia nowotworów lub chorób powstających wskutek nieprawidłowej i nadmiernej proliferacji komórek, zawierająca substancję czynną i znane środki pomocnicze, znamienna tym, że jako substancję czynną zawiera związek o wzorze nr 1, w którym:

   - L oznacza atom wodoru (H) lub deuter (D),

   - Ar oznacza grupę fenylową lub pentagonalny pierścień heterocykliczny, zawierający 5 atomów w pierścieniu, w którym heteroatomem może być tlen (O) lub siarka (S); albo heksagonalny pierścień heterocykliczny, zawierający 6 atomów w pierścieniu, w którym heteroatomem może być azot (N), przy czym

   - pierścień aromatyczny może być mono- lub dipodstawiony jednakowymi lub różnymi podstawnikami, przy czym podstawnikami tymi mogą być: C,.₆ alkil, C₂.₆ alkenyl lub C₂.₆ alkinyl, CF₃, halogen, nitro, cyjano; OR, w którym R może oznaczać D, C^, alkil lub acyl; CA(ORj)₂, w którym A może oznaczać atomy H lub D, a R, może oznaczać C_M, alkil lub acyl; COR₂, w którym R₂ może oznaczać atomy H, D lub C,^ alkil; lub COOR2; jednak, gdy we wzorze 1 występuje acykliczny acylal, czyli Y i Z nie tworzą zamkniętego pierścienia, Ar nie może oznaczać niepodstawionego pierścienia fenylowego;

   - Y we wzorze 1 może oznaczać H, D lub C,^ alkil, C2.6 alkenyl lub C₂_6 alkinyl, w którym grupy alkilowe, alkenylowe i alkinylowe mogą być dalej podstawione przez halogen;

   -Z we wzorze 1 może oznaczać Y lub COY, przy czym podstawniki Y i Z mogą być takie same lub mogą różnić się między sobą;

   -sekwencjaZ-O-CCArjL-O-CO-Y występująca we wzorze 1 może także tworzyć pentagonalny pierścień, w którym Y i Z sąpołączone przez atom węgla, który może być mono- lub dipodstawiony, przy czym podstawniki te mogąbyć takie same lub mogąsię różnić między sobąi mogą stanowić: C[_6 alkil, C2.6 alkenyl, C 2-6 alkinyl lub grupę COOR2;

   - lub farmaceutycznie dopuszczalną sól związku o wzorze 1, z wyłączeniem dwuoctanu 52nitro-2-fUrfurylidenu.
2. 2. Kompozycja farmaceutyczna według zastrz. 1, znamienna tym, że jako substancję czynnązawiera związek o wzorze 1, w którym Y oznacza grupę CH₃, a Z oznacza grupę COCH ₃.
3. 3. Kompozycja farmaceutyczna według zastrz. 1, znamienna tym, że jako substancję czynną zawiera związek o wzorze 1, w którym Ar oznacza mono- lub dipodstawiony fenyl, a podstawnikiem lub podstawnikami mogą być, takie same lub różne, grupy CH3, CF3, F, NO2, CN, CO2CH3, CH(OAc)2, CD(OAc)2.
4. 4. Kompozycja farmaceutyczna według zastrz. 1, znamienna tym, że jako substancję czynną zawiera związek o wzorze 1, w którym Ar oznacza nitrofaranyl.
5. 5. Kompozycja farmaceutyczna według zastrz. 1, znamienna tym, że jako substancję czynnązawiera związek o wzorze 1, w którym Ar oznacza fenyl.
6. 6. Kompozycja farmaceutyczna według zastrz. 1, znamienna tym, że jako substancję czynną zawiera związek o wzorze 1, w którym L oznacza deuter.

   Wynalazek obecny dotyczy kompozycji farmaceutycznej jaka może być zastosowana do leczenia nowotworów, w szczególności raka, lub chorób powstających wskutek nieprawidłowej i nadmiernej proliferacji komórek. Składniki czynne prezentowanej w obecnym wynalazku kom178 458 pozycji farmaceutycznej to acylowe pochodne aldehydów aromatycznych, zwłaszcza diestry arylidenu oraz estry α-alkoksyarylidenu.

   Znane jest między innymi z EP215395, J632644 11, J88009490, J55069510 i EP0283139, że wiele aldehydów aromatycznych i ich pochodne posiadają działanie przeciwnowotworowe. Substancje te działają hamując syntezę białek w komórkach.

   W komórkach guzów litych ogólne obniżenie produkcji białek może spowodować brak istotnych także dla życia komórki protein i w konsekwencji jej śmierć. Potencjalna zdolność syntezy białek jest wyższa w komórkach prawidłowych tkanek niż w komórkach nowotworowych większości guzów litych. Można to wykazać poprzez porównanie czasu trwania cyklu komórkowego w prawidłowych komórkach macierzystych, który zwykle wynosi ok. 10 godzin, z cyklem komórek nowotworowych, który dla większości guzów litych wynosi 30-150 godzin (szukaj w: Gavosto i Pileri, The Cell Cycle and Cancer pod redakcjąBasergi, wydanej przez Marcel Dekker Inc., N.Y. 1971, strona 99). Ze względu na fakt, że komórki średnio podwajajązawartość swoich białek w czasie cyklu komórkowego, oznacza to, iż w stymulowanych do wzrostu prawidłowych komórkach dochodzi do znacznie większej kumulacji białka niż w większości komórek nowotworowych.

   Pamiętając o opisanej powyżej różnicy pomiędzy komórkami prawidłowymi a nowotworowymi, należy zwrócić uwagę na kolejnąrównie istotnąróżnicę w ich charakterystyce: podczas, gdy normalne komórki poddają się działaniu regulujących ich wzrost bodźców, komórki nowotworowe wykazująmniejszązależność od takich czynników lub wręcz taka zależność nie zachodzi. Z tego powodu, podczas gdy prawidłowe komórki pozostające w środowisku zapewniającym ich normalny rozwój mogąwykazywać pewne rezerwy w potencjale wzrostu, to komórki nowotworowe takich rezerw nie posiadają lub ich potencjał wzrostowy jest prawie całkowicie wykorzystany. Jeśli zarówno komórki nowotworowe jak i prawidłowe poddane zostaną stałemu, długotrwałemu działaniu bodźca hamującego syntezę białek, to należy spodziewać się innego ich zachowania w odpowiedzi na zmianę warunków rozwoju. Prawidłowa tkanka może w takich warunkach utrzymać dotychczasowy stopień rozwoju i podziałów komórkowych dzięki zachowanej rezerwie potencjału wzrostowego. W przeciwieństwie do niej, tkanki nowotworowe albo posiadają minimalne rezerwy potencjału wzrostowego albo ich nie posiadają. Jednoczasowo wskaźnik akumulacji białek w większości komórek nowotworowych jest z reguły niski (co znaczy, że np. synteza białek jedynie nieznacznie przewyższa ich degradację). Dlatego zahamowanie syntezy białek może wystarczyć, aby zaburzyć akumulację białka w komórkach nowotworowych i tym samym spowodować ujemny bilans dla niektórych białek. Podczas stałego, trwającego kilka dni podawania substancji hamujących syntezę białek może dochodzić do inaktywacji komórkowej i martwicy w obrębie tkanki nowotworowej. W przeciwieństwie do tego, w prawidłowych tkankach takie zmiany nie zachodzą.

   Zgodnie z aktualną wiedzą, najlepiej przebadaną substancją wykazującą zdolność do odwracalnego hamowania syntezy białek w komórkach i tym samym posiadającą działanie przeciwnowotworowe jest zylaskorb(²H) [kwas 5,6-benzylideno-d,-askorbinowy]. Zdolność do hamowania syntezy białek wywierana przez ten prekursorowy związek została szczegółowo opisana przez Pettersena i wsp. (Anticancer Res, 11: 1077-1082. 1991)orazwEP00283139.7« vivo zylaskorb(2H) powoduje martwicę nowotworu obserwowaną w obrębie ksenobiotycznego przeszczepu guza dokonanego u myszy laboratoryjnych pozbawionych odporności (tzw. „nude mice”). Związek ten jest obecnie testowany w ramach fazy I i II badań klinicznych. Ponieważ zylaskorb(2H) jest pochodną aromatycznego aldehydu, do jego aktywności odnoszone będą wyniki badań prowadzonych nad nowymi związkami, stanowiącymi istotę obecnie prezentowanego wynalazku.

   Na podstawie zgłoszenia patentowego nr UK 9026080.3 złożonego w Wielkiej Brytanii wiadomo, że związki pochodzące od benzaldehydu, znanego wcześniej jako lek przeciwnowotworowy, mogą zostać zastosowane do zwalczania chorób wynikających z nieprawidłowej, nadmiernej proliferacji komórek. Związki takie wywierają także działanie na tkanki wykazujące nieprawidłowo wysokie wskaźniki proliferacji komórkowej. Substancje te mogą dodatkowo zo4

   178 458 stać użyte do leczenia chorób takich jak łuszczyca, choroby zapalne, reumatoidalne oraz dermatozy o podłożu alergicznym.

   Stanowiące domenę dermatologii nieprawidłowości proliferacji komórek skóry, takie jak łuszczyca, charakteryzują się bardzo szybką odnową komórek naskórka. Podczas, gdy w obrębie jednego cm² prawidłowej skóry zawierającego 27,000 komórek produkowane jest codziennie ok. 1250 nowych komórek, to w obrębie zmian łuszczycowych zawierających 52,000 komórek w cm², powstaje 35,000 nowych komórek/cm2/dobę. W tej chorobie fenotyp powstających nowych komórek jest „prawidłowy”, jednak produkowane są one bez przerwy i w nadmiarze wskutek nieprawidłowych cykli komórkowych. Podczas, gdy w obrębie zdrowej skóry cykl komórkowy trwa około 311 godzin, to w obrębie zmian łuszczycowych proces taki zostaje skrócony do około 11-36 godzin.

   Wiadomo, że aromatyczne aldehydy i niektóre z ich acetylowych pochodnych wykazują właściwości hamujące namnażanie komórek ludzkich tkanek i z natury swego działania właściwości te są odwracalne. Pierwotnym efektem działania tych związków jest hamowanie syntezy białek, prowadzące w konsekwencji do zahamowania wzrostu komórek [Pettersen iwsp, Eur. J. Clin.Oncol. 19,935-940 (1983) oraz Cancie Res. 45,2085-2091 (1985)]. Zahamowanie syntezy białek zachodzi tak długo, jak długo w mikrośrodowisku komórki utrzymuj e się efektywne stężenia danego związku. Dla przykładu, synteza komórkowych białek powraca do normy w godzinę po usunięciu z komórki omawianej substancji.

   Jak z tego wynika, po zadziałaniu omawianych związków prawidłowe komórki tkanek pozostająnieuszkodzone. Co więcej, wynikiem zahamowania syntezy białekjest wydłużenie cyklu komórkowego i związane z tym zmniejszenie produkcji nowych komórek jak również zmniejszenie produkcji białek w komórkach, do czego dochodzi w czasie leczenia.

   Przykładami chorób, jakie mogąbyć leczone z zastosowaniem omawianej kompozycji farmaceutycznej są: reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), łuszczycowe zapalenie stawów, układowy (SLe) i skórny (DLE) toczeń rumieniowaty, trądzik, zapalenie stawów typu Bechterewa (zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa - ZZSK), twardzina uogólniona (TU) i zmiany łojotokowe.

   Jak to obecnie udowodniono, opisana w przedstawianym zastrzeżeniu patentowym klasa związków będących pochodnymi aromatycznych aldehydów, takich jak podwójne estry arylidenu oraz estry α-alkoksyarylidenu, wykazuje zadziwiająco silniejsze działanie hamujące syntezę białek niż dotychczas znane i badane substancje.