PL178307B1

PL178307B1 - Nowe pochodne steroidowe, sposób wytwarzania nowych pochodnych steroidowych i preparat farmaceutyczny do leczenia stanu zapalnego śluzówki jelita

Info

Publication number: PL178307B1
Application number: PL93309777A
Authority: PL
Inventors: Ralph L. Brattsand; Peter Edman; Thomas Högberg; Stinabritt Nilsson; Bror A. Thalen; Jan E. Ulmius
Original assignee: Astra Ab
Priority date: 1993-01-08
Filing date: 1993-12-17
Publication date: 2000-04-28
Also published as: US6140308A; CA2152374A1; NO952683D0; HU9502087D0; LV10961B; JPH08505616A; CZ171095A3; NZ259596A; HUT73227A; WO1994015947A1; ES2137353T3; TW261615B; SK87295A3; DK0678097T3; NO305367B1; BR9307746A; FI953358A; NO952683L; RU95115547A; HU221584B

Abstract

1 Nowe pochodne steroidowe o ogólnym wzorze G CS 1 -O -Cukier1 , w którym GC S 1 oznacza glukokortykosteroid (G C S 1 -OH) o wysokim metabolizmie pierwszego przejscia w watrobie, wybrany z grupy o wzorze (I) w postaci mieszaniny epimerów albo jako odpowiadajacy czysty epimer 22R lub epimer 22S lub grupy o wzorze (II) w których to wzorach X 1 1 X 2 sa podstawnikami takimi samymi lub róznymi 1 oznaczaja atom wodoru, fluoru, chloru lub bromu, X 3 oznacza atom fluoru, chloru lub bromu, R oznacza lancuch weglowodorowy zawierajacy 1 - 9 atomów wegla, w którym wiazanie C 1-C 2 jest wiazaniem po- jedynczym lub podwójnym, pozycja 1,2 GCS 1 jest nasycona lub jest wiazaniem podwójnym, Cukier1 oznacza ugrupowanie monosacharydu, przy czym GCS jest polaczony z cukrem przez wiazanie glikozydowe 9 Sposób wytwarzania nowych pochodnych steroidowych o ogólnym wzorze G C S 1 -O-Cukier1 , w którym GCS1 oznacza glukokorty- kosteroid (G CS1 -OH) o wysokim metabolizmie pierwszego przejscia w watrobie, wybrany z grupy o wzorze (I) w postaci mieszaniny epim erów albo jako odpowiadajacy czysty epimer 22R lub epimer 22S, lub grupy o wzorze (II) w których to wzorach X 1 i X 2 sa podstawnikami takimi samymi lub róznymi i oznacza atom wodoru, fluoru, chloru lub bromu, X3 ozna- cza atom fluoru, chloru lub bromu, R oznacza lancuch weglowodorowy zawierajacy 1 - 9 atomów wegla, w którym w iazanie C 1-C 2 jest wiazaniem pojedynczym lub podwójnym, pozycja 1,2 G C S 1 jest nasycona lub jest wiazaniem podwójnym, C ukier1 oznacza ugrupowanie monosacharydu, przy czym GCS jest polaczony z cukrem przez wiazanie glikozydowe, znam ienny tym , ze cukier kondensu je sie z gluko- kortykosteroidem G C S1 -OH o wzorze (VI) (VIA), (VIB) lub (VII)............................... 10. Preparat farmaceutyczny do leczenia stanu zapalnego sluzówki jelita zawierajacy substancje czynna 1 farm aceutycznie dopuszczal- ny nosnik, znam ienny tym , ze jako substancje czynna zawiera nowa pochodna steroidowa o ogólnym wzorze . PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku są nowe pochodne steroidowe, sposób wytwarzania nowych pochodnych steroidowych i preparat farmaceutyczny do leczenia stanu zapalnego śluzówki jelita

178 307 zawierający te nowe pochodne. Nowe pochodne steroidowe są glukokortykosteroidami (GCS) związanymi chemicznie z cukrem, przeznaczone do miejscowego, specyficznego dla okrężnicy i krętnicy dostarczania GCS do śluzówki jelita objętego stanem zapalnym.

Celem wynalazku jest zapewnienie przeciwzapalnego GCS o wysokim metabolizmie pierwszego przejścia w wątrobie, związanego chemicznie z cukrem oraz preparatu farmaceutycznego zawierającego GCS-cukier do miejscowego, specyficznego dla okrężnicy lub krętnicy dostarczania GCS do śluzówki jelita objętego stanem zapalnym.i

Wrzodziejące zapalenie okrężnicy (UC) jest poważną chorobą zapalną okrężnicy, a najczęściej części zstępującej i esowatej okrężnicy. Choroba Crohna jest niebezpieczną chorobą zapalną jelit, niekiedy dotykającą głównie okrężnicę, ale najczęściej końcowe małe jelito krętnicę. Te procesy zapalne są wrażliwe na terapię GCS, ale dotychczas efektywne długotrwałe leczenie hamowały poważne działania uboczne GCS nakrążenie układowe (na przykład osteoporoza, wywoływanie cukrzycy, blokowanie osi HPA, etc).

W celu miejscowego leczenia głównie dotkniętych chorobą odległych części okrężnicy stężenie steroidu w świetle okrężnicy musi być wystarczająco wysokie aby umożliwić transport wewnątrz światła mimo konkurującej absorpcji systemicznej w okrężnicy wstępującej. Idealny profil dla terapi specyficznej dla okrężnicy osiągany byłby przez uwalnianie silnego GCS przy bardzo wysokiej inaktywacji w wyniku metabolizmu pierwszego przejścia w wątrobie. Podczas przejścia przez okrężnicę uwalnianie aktywnego GCS powinno być ciągłe i całkowite. Najlepsze leczenie uzyskiwano dotychczas przy użyciu budesonidu, który charakteryzuje korzystne połączenie silnego działania miejscowego i znacznej inaktywacji w wyniku pierwszego przejścia wątrobowego (Can. J. Gastroeneterol 4: 407-414,1990). W celu osiągnięcia śluzówki okrężnicy na jej odległych odcinkach budesonid musi być kapsułkowany w postaci preparatu farmaceutycznego, który po podaniu doustnym rozpoczyna uwalnianie budesonidu w końcowym odcinku krętnicy. Taki preparat farmaceutycznyjest ujawniony w zgłoszeniu PCT/SE90/00738. Jednakże w przypadku takiego preparatu farmaceutycznego trudne jest uzyskanie kompletnego uwalniania GCS podczas przejścia przez okrężnicę, które co najmniej w okresach aktywności choroby jest krótkie i dość zmienne. Tak więc znaczna część GCS często przechodzi przez pacjenta nienędąc uwolniona.

Jednym z podejść do bardziej specyficznego leczenia okrężnicy jest celowanie chemiczne, oparte na specyficznym dla bakterii rozszczepieniu proleku GCS, na przykład β-D-glukozydu. W EP 123485 a także w J. Med. Chem., 28,51-57,1985, Pharmaceutical Res. 8,445-454,1991 i w Advanced Drug Delivery Reviews 7,149-199,1991 opisano ostatnio takie proleki na bazie deksametazonu i hydrokortyzonu. Jednakże, jak stwierdzono, te GCS-glikozydy nie sąspecyficzne dla okrężnicy, ponieważ uwalniane glukokortykosteroidy mają zbyt niską inaktywację w wyniku pierwszego przejścia wątrobowego (Can. J. Gastroenetrol, 4,407-414, 1990). Można przewidywać, że u człowieka znaczna część uwolnionego GCS osiągnie krążenie układowe nietknięta i będzie w ten sposób wywoływać działania uboczne. Ponadto równe dostarczanie GCS-glikozydu nie prowadzi do prawidłowego typu ciągłego uwalniania w okrężnicy. Gdy glikozyd napotka bakterie zawierające glikozydazy w kątnicy i w okrężnicy wstępującej, nastąpi szybka hydroliza i absorpcja GCS wewnątrz światła jelita. Zmniejsza to znacznie możliwości następnego miejscowego uwalniania w części poprzecznej, zstępującej, esowatej i odbytnicy, które to części są bardziej podatne na zapalenie okrężnicy niż część wstępująca. To słabe miejscowe rozprzestrzenienie aktywnego GCS z proleku glikozydowego nie było dotychczas omawiane.

Najbardziej powszechnym umiejscowieniem uszkodzeń w chorobie Crohna jest krętnica. Pacjenci, których krętnica jest dotknięta chorobą, są bardzo często operowani przez resekcję końcowego odcinka krętnicy łącznie z zastawką kątniczo-krętniczą, która jest zastawką normalnie blokującą zarzucanie wsteczne bakterii do krętnicy. Najnowsze informacje wskazująna to, że takie zanieczyszczanie kałem segmentów jelit nie eksponowanych normalnie na wysokie miana bakterii przyczynia się do powszechnego wstecznego rozprzestrzeniania się ciężkich stanów zapalnych i nawrotu objawów klinicznych choroby. Pacjenci ci często musząbyć poddawani następnej chirurgicznej resekcji krętnicy lub poszerzenia światła krętnicy. Obecne leczenie choroby Crohna za pomocą GCS jest oparte na konwencjonalnych tabletkach, uwalniających zawartość

178 307 steroidowąw dolnych segmentach jelita. Ponieważ tabletki te działajądrogąsystemicznąi muszą być podawane wysokie dawki, prowokuje się w ten sposób ciężkie działanie uboczne. Ostatnio w celu ulepszenia bezpośrednio uwalniania do śluzówki krętnicy badano preparaty o opóźnionym działaniu. Jednakże przy obecnie stosowanych typach preparatów o opóźnionym działaniu kontrolowanych przez pH i siły osmotyczne nie jest możliwe osiągnięcie wysokiego stężenia uwolnionego aktywnego GCS przy czole inwazji bakteryjnej na jelito małe. Stosowanie glikozydów steroidów w miejscowym leczeniu choroby Crohna krętnicy nie było wcześniej dyskutowane.

Zgodnie z wynalazkiem ujawniono nowe związki, stanowiące nową drogę osiągnięcia dostarczania specyficznego dla okrężnicy, lepiej dostosowaną do odpowiedniej dystrybucji stanu zapalnego śluzówki.

Idealny profil miejscowego leczenia stanu zapalnego jelita małego w chorobie Crohna (zwłaszcza u pacjentów po resekcji lub u pacjentów ze słabo funkcjonującą zastawką kątniczokrętniczą) zapewnia GCS-glikozyd, uwalniający silny GCS o bardzo wysokim metabolizmie pierwszego przejścia w wątrobie. Gdy związek tego typu napotka czoło bakteryjne na poziomie krętnicy, można przewidywać, że na czole bakteryjnym osiągnięte zostaną znacznie wyższe miejscowe stężenia aktywnego GCS niż dla wcześniej znanych typów preparatów farmaceutycznych.

Związki według wynalazku mają wzór ogólny:

GCS'-O-Cukier‘ w którym GCS¹ oznacza steroid (GCS¹-OH) o wysokim metabolizmie pierwszego przejścia w wątrobie a Cukier¹ jest rozpoznawalny jako substrat dla glikozydaz bakteryjnych i połączony z pozycją 21 steroidu poprzez wiązanie glikozydowe, które jest hydrolizowane przez glikozydazy mikroflory okrężnicy.

GCS1 może być wybrany jako steroid z grupą 16,17-acetalową dostarczającą dodatkowo łatwo metabolizowane ugrupowanie, wybrany z grupy o wzorze I

lub GCS¹ może być 6-chlorowcowanym acetonidem wybranym z grupy o wzorze II

*3

178 307 w którym R oznacza łańcuch węglowodorowy mający 1 do 9 atomów węgla, wiązanie C, -C2 jest wiązaniem pojedynczym lub podwójnym, X ,i Χ2 są podstawnikami takimi samymi lub różnymi i oznaczają wodór, fluor, chlor lub brom, a X3 oznacza fluor, chlor lub brom.

Pozycja 1,2 GCS¹ jest nasycona lub jest wiązaniem podwójnym.

Acetal I jest w postaci epimerycznie czystej, to jest acetal I jest odpowiadającym czystym epimerem 22R IA lub epimerem 22S IB

lub jest w postaci mieszaniny epimerów.

Korzystnie acetal I jest epimerem 22R.

Najbardziej korzystnym GCS zgodnie z wynalazkiem jest epimer 22R budesonidu (GCSi-OH) o wzorze III

CH₂“

HO

C-

*0,

C3H7 III

178 307 lub epimer 22R 16α, 17<a-b^t^l^<^^i^<^^iok^^-6<a, 9a-difluoro-lip-hydroksy-4-pregnieno-3,20-dion-21ylu, określany dalej jako epimer 22R GCS1IV o wzorze

lub epimer 22R 16α, 17a-butelidenodioksy-6a, 9a-difluoro-11 β-hydroksyl, 4-pregnadieno-3, 20-dion-21-ylu, określony dalej jako epimer 22R GCS1 V o wzorze

Cukier1-OH oznacza monosacharyd, na przykład D-glukozę, kwas D-glukuronowy, D-galaktozę, kwas D-galakturonowy, D-cellobioza lub D-laktoza.

Korzystnie Cukier¹ oznacza β-połączoną D-glukozę lub kwas glukuronowy.

Najbardziej korzystnymi związkami według wynalazku β-D-glukozyd epimeru 22R budesonidu, β-D-glukozyd epimeru 22R GCS1IV i β-D-glukozyd epimeru 22R GCS1 kwas β-D-glukozydouronowy epimeru 22Rbudesoidu, kwas β-D-glukozydouronowy epimeru 22R GCS1IV i kwas β-D-glukozydouronowy epimeru 22R GCS1 V.

Związki według wynalazku zawierają aktywny GCS, który po uwolnieniu posiada silne miejscowe działanie przeciwzapalne, jak również ulega głębokiej inaktywacji w wyniku pierwszego przejścia wątrobowego (85% lub więcej). Umożliwia to połączenie GCS o wysokim metabolizmie pierwszego przejścia z dostarczaniem skierowanym do okrężnicy zapewnionym przez enzymatyczne rozszczepienie przez specyficzne bakterie.

Wynalazek niniejszego obejmuje także dopuszczalne farmakologicznie i farmaceutycznie sole związków mających ogólny wzór GCS1-O-Cukier1.

Sposoby wytwarzania

Związki według wynalazku otrzymuje się przez kondensację mono-, di- lub oligosacharydów ze związkiem o wzorach VI, VIA, VIB i VII.

178 307

CHR

VI

X₂ ch₂oh

ΗΙΜΙΙΗΙΗθ—^.—.

SR

VIA x₂ ch₂oh

1Ιί!ΙΙΙ0ΐ!Ι«θ« itiiiti θ«

VIB x₂

178 307 ch₂oh

*3 ,/^CH3 'O-^\ CHg

VII w których linie stałe i przerywane między węglem 1 a węglem 2 oznaczają wiązanie pojedyncze lub wiązanie podwójne. R, X_b X2 i X3 mają znaczenia zdefiniowane powyżej.

Według wynalazku przekształcenie związku o wzorze VI, VIA, VIB i VII w odpowiadający 21-glikozyd przeprowadza się przez kondensacje odpowiednio zabezpieczonej pochodnej mono-,di- lub oligosacharydu ze steroidem lub pochodną steroidu, a następnie odbezpieczenie produktu kondensacji.

Najbardziej odpowiednie są metody glikozydacji, w których anomeryczna grupa hydroksylowa donora glikozylowego jest wymieniana przez grupę lepiej odszczepialnąlub grupę, która jest przekształcana w grupę odszczepialną pod wpływem promotora. Korzystnie bromki lub chlorki glikozylowe kondensuje się z alkoholami w obecności promotorów takich jak trifluorometanosulfonian srebra, nadchloran srebra, węglan srebra, układ bromek rtęci(II)/cyjanek rtęci(II), zeolit srebrowy, chlorek cynku lub bromek tetraetyloamoniowy. Estry glikozylowe reagują z alkoholami korzystnie w obecności kwasów Lewisa jako promotorów, na przykład trifluorometanosulfonianu trimetylosililowego, chlorku cyny (IV), układu chlorek cyny(IV)/nadchloran srebra lub eterat trifluorku boru. Tioglikozydy alkilowe i arylowe mogą być poddawane reakcji z alkoholami przy użyciu różnych tiofilowych promotorów, korzystnie układu N-jodosukcynoimid/kwas trifluorometanosulfonowy, nadchloran dikolidyno jodonium, trifluorometanosulfonian metylosulfenylu, bromek metylosulfenylu, trifluorometanosulfonian benzenoselenylu, tetrafluoroboran nitrozylu, trifluorometanosulfonian metylu, układ chlorek sulfurylu/kwas trifluorometanosulfbnowy, trifluorometanosulfonian dimetylo(metylotio)sulfonium lub tetrafluoroboran dimetylo^etyloti^sulfonium. W przypadku fluorków glikozyIowych jako promotory korzystnie stosuje się triiluorometanosulfonian trimetylosililu, eterat trifluorku boru, tetrafluorosilan, tetrafluorek tytanu, bezwodnik trifluorometanosulfonowy, układ chlorek cyny (II)/trifluorometanosulfonian srebra lub układ chlorek cyny (II)/nadchloran srebra. W przypadku trichlbroacetoimidanów glikozyIowych jako promotory korzystnie stosuje się kwasy Lewisa takie jak triiluorometanosulfonian trimetylosililu lub eterat trifluorku boru. Glikozydy n-pentenylowe mogą być aktywowane jonami halonowymi, korzystnie N-bromosukcynoimidem, jodonium nadchloranu dikolidyny lub N-jodosukcynoimidem w połączeniu z kwasem trifluorometanosulfonowym, trifluorometanosulfonianem srebra lub trifluorometanosulfonianem trietylosililu. Ponadto jako donory glikozylowe mogą być stosowane 1,2-ortoestry, U-oksazoliny, 1,2-tioortoestry, pochodne 1,2-cyjanoetylidenbwe, tiocyjaniany glikozylowe, sulfotlenki glikozylowe, sulfony glikozylowe, ksantogeniany S-glikozylowe, ditiokarbamianiany S-glikozylowe, anhydrocukry i glikale.

Rodzaj zastosowanych grup zabezpieczających dla donora glikozylowego ma znacznie dla stereoselektywności wiązania glikozylowego. Szczególnie ważna jest grupa zabezpieczająca w pozycji 2 donora glikozylowego. Na przykład grupa acetylowa lub benzoilowa w pozycji 2 donora na przykład glukozylowego, glukozylouronianowego, galaktozylowego, galaktozyloura178 307 nianowego, cellobiozylowego lub laktozylowego daje głównie kondensację p. Stosując tak zwane grupy nie współuczestniczące, na przykład allil i benzyl, w pozycji 2 donora na przykład glukozylowego, glukozyluronianowego, galaktozylowego, galaktozylouranianowego, cellobiozylowego lub laktozylowego można sprzęgać te donory głównie w pozycji α w stosunku do cząsteczki steroidu. W reakcji kondensacji stosuje się rozpuszczalnik aprotonowy, korzystnie dichlorometan, chloroform, czterochlorek węgla, N,N-dimetyloformamid, nitrometan, octan etylu, tetrahydrofuran, eter dietylowy, toluen, dioksan, 1,2-dichloroetan, acetonitryl, monoglim lub ich mieszaniny. Rozpuszczalnik i temperatura często mają wpływ na wynik stereochemiczny reakcji. Na przykład w przypadku donora galaktozylowego z grupą nieuczestniczącą w pozycji 2 eter etylowy na przykład często promuje α-kondensację, natomiast na przykład acetonitryl często promuje β-kondensację.

W alternatywnej metodzie glikozydacji anomeryczną grupę hydroksylową donora glikozylowego poddaje się reakcji z zasadą, na przykład wodorkiem sodu i pochodną steroidu, mającąw pozycji 21 odpowiednią grupę odszczepialną, na przykład grupę trifluorometanosulfonylową. Donor glikozylowy z anomeryczną grupą hydroksylową może być także sprzęgany ze steroidami przy użyciu różnych reagentów kondensujących, na przykład trifenylofosfmy i azodikarboksylanu dietylu. Mono-, di- i oligosacharyd może być także skondensowany ze steroidem przy użyciu katalitycznej ilości na przykład kwasu trifluorometanosulfonowego w odpowiednim rozpuszczalniku, na przykład dimetylosulfotlenku.

Grupy zabezpieczające produkt kondensacji mogą być usuwane znanymi metodami. Na przykład acylowe grupy ochronne usuwa się przez transestryfikację, na przykład metanolanem sodu.

Preparaty farmaceutyczne

Następnie zgodnie z wynalazkiem ujawniono przeznaczone do prawidłowego leczenia stanów zapalnych okrężnicy typowe preparaty farmaceutyczne lub preparaty farmaceutyczne, które łagodnie opóźniają początkowe uwalnianie proleku w esicy i okrężnicy wstępującej, tak że zapewniona jest bardziej kompletna i ciągła ekspozycja aktywnego GCS w najważnieszych regionach okrężnicy i esicy.

Uzyskuje się to za pomocą preparatu farmaceutycznego, zawierającego prolek GCS, zabezpieczony powłoką, która pęka po ustalonym okresie czasu, to jest 5-10 godzin po opuszczeniu przez preparat żołądka, gdy preparat przebywa w okrężnicy wstępującej. Preparat jest zabezpieczony w żołądku przez powłokę jelitową.

Cel ten jest również osiągnięty za pomocą preparatu farmaceutycznego, zawierającego prolek GCS zabezpieczony przez polisacharyd, który może ulec degradacji pod wpływem mikroflory jelitowej. Stopień zabezpieczenia powinien być uregulowany tak, aby główna część uwalniania następowała za okrężnicą wstępującą. Preparat powinien być ewentualnie zabezpieczony powłoką j elitową.

Preparaty farmaceutyczne według wynalazku bardziej szczegółowo opisano poniżej: a) rolek GCS j est formułowany w postaci rdzeń ia za pomocą dobrze znanych teyhn i te granulacji lub granulacji + wytłaczania + marznizogji razem z odpowiednimi nośnikami, w tym super-decihtegratorami, na przykład usiegiowanym poliwinylipirolidohem, solą sodową CMC lub solą sodową glikoŁmu skrobi. Rdzeń jest powlekany warstwą, która będzie regulować szybkość penetracji wody do rdzenia. Warstwa może składać się z nierozpuszczalnego polimeru, na przykład etylocelulozy, hydroksypiopylocedulozy, Eudragitu RS lub Eudragitu RL razem ze środkiem hydrofobowym, na przykład stearynianem metalu. Proporcje polimeru i stearynianu metalu i/lub grubość warstwy będą determinować czas opoźnienia do spenetrowania warstwy przez wodę i wejścia przez nią do rdzenia, w którym będzie następować pęcznienie środka dezintegrującego i rozerwanie błony z uwolnieniem proleku GCS. Rdzeń i warstwa są również powleczone polimerem dojelitowym, na przykład Eudragitem L, Eudragitem S, zctahoftalahem celulozy lub ftalanem hydrokdypropylometylzcelulzcy, który zapobiega penetracji wody podczas przebywania preparatu w żołądku.

178 307

b) Prolek GCS nawarstwia się na odpowiepoim rdzenia razem a odp owiepoim środkiem wiążącym, na przykład PVP lub rozpuszczalnym w wodzie eterem celulozy, w złożu fluidalnym lub w procesie wirnikowym. Rdzeń ten powleka się warstwą zawierającą polisacharyd degradowalny przez mikroflorę jelitową, na przykład pektynę, gumę guarową, dekstran, karageninę, amylozę lub chitozan w nierozpuszczalnym polimerze, na przykład etylocelulozie, Eudargicie R, Eudragicie S lub Eudragicie NE. Czas degradacji polisacharydu tak, aby prolek GCS mógł być uwolniony, może być zmieniony przez proporcję polisacharydu i polimeru nierozpuszczalnego i/lub grubość warstwy. Ewentualnie warstwa może być zabezpieczona warstwą polimeru dojęlitowego, na przykład Eudragitu L, Eudragitu S, ociazoftalanu celulozy lub ftalanu hydroksypropylometylocelulozy.

Przykłady wykonania

Wynalazek zostanie dodatkowo zilustrowany za pomocą poniższych nieograniczjących przykładów. Zatężenie prowadzono pod zmniejszonym ciśnieniem w łaźni o temperaturze <40°C. Temperatury topnienia mierzono za pomocą mikroskopu typu Mettler FP82 Olympus BH-2. Widma NMR rejestrowano za pomocą aparatu Varian VXR-300. Stosowano następujące sygnały odniesienia:

Me₄Si, δ 0,00 (¹ H w CDC^); i MeOH δ 3,35 (¹ H w CD3OD). W poniższych przypisaniach atomy glukozy i kwasu glukuronowego oznaczono indeksem górnym'. Ciężary cząsteczkowe oznaczono za pomocą spektroskopii masowej z bombardowaniem szybkimi atomami (FAB). Chromatografię kolumnową prowadzono na żelu krzemionkowym (60A, 40-63 pm; Merck, Darmstadt, Niemcy). Analizy HPLC prowadzono na kolumnie C|₈ (pBondapak 10 pm 150 x 3,9 mm lub Supelcoil 5 pm 150 x 4,6 mm) przy użyciu układu acetonitryl/woda lub acetonki-yl^ mM TBAHS + 10 mM bufor fosforanowy o pH 7 jako eluent. Sproszkowane sita molekularne (4A; Fluka, Buchs, Szwajcaria) ogrzewano przez noc do 300°C pod próżnią. Dichlorometan i toluen suszono na sitach molekularnych 4A, a metanol na sitach molekularnych 3A.

Przykład 1. (22R)-16α, 17α-Butylidezodioksy-6α, 9a-difluoro-11 p-hydroksy-4-pregneno-3,20-dion-21-ylo β-D-glukopiranozyd (β-D-glukozyd epimeru 22R GCS¹ IV)

Roztwór trifluoromatanosulfonianu srebra (1,19 g, 4,64 mmola) w toluenie (20 ml) dodano w ciągu 5 minut do mieszaniny (22R)-16a, 17a-butylidenodioksy-6a, 9a-difluoro-11 β, 21-dihydroksy-4-pregneno-3,20-dionu (1,09 g, 2,32 mmola), bromku 2,3,4,6-ieira-O-benzoiloa-D-glukopiranozylu (2,30 g, 3,48 mmola) i sproszkowanych sit molekularnych 4A (8,0 g) w dichlorometanie (100 ml) w temperaturze -20°C pod azotem. Pozwolono na podniesienie się temperatury do -10°C w ciągu 1 h. Dodano pirydynę (3,0 ml), mieszano następnie przez 30 min, po czym dodano 0,5M tiosiarczan sodu (50 ml). Mieszaninę przesączono przez warstwę Celitu. Fazę organiczną przemyto wodą, 1M kwasem siarkowym, wodą i nasyconym wodorowęglanem sodu, wysuszono nad siarczanem magnezu i zatężono. Po chromatografii (kolumna 50 x 4,0 cm, eluent: dichlorometan/octan etylu 9/1 objętościowo) otrzymano bezpostaciowy (22R)-16a, 17a-butylidenodioksy-6a, 9a-difluoro-1 1β-hydroksy-4-pregzeno-3,20-dion-21-ylo 2',3',4',6'-teira-O-bezzoiloβ-D-glukopiranozyd (2,03 g, 83%).

Analiza HPLC wykazała czystość 96,4%.

^lH-NMR (CDC13): δ 0,92 (t,H-25), 0,95 (s, H-18), 1,41 (m,H-24), 1,56 (s, H-19), 4,01 (m, H-5'), 4,39 (m, H-11), 4,55 (t, H-22), 4,89 (d, H-16), 5,25 (d, J1₂,= 7,9 Hz, H-l'), 5,29 (2m, H-6), 5,54 (dd, H-2'), 5,75 (t, H-40, 5,91 (t, H-3'), 6,15 (szeroki s, H-4).

MS wykazałajon [M+Na]+ o m/z 1069. (Obliczona suma mas nuklidów wynosi 1046.4.)

Do roztworu tej substancji (1,11 g, 1,06 mmola) w mieszaninie dichlorometan/metanol (50 ml, 1/3 objętościowo) dodano w temperaturze pokojowej roztwór metanolanu sodu w metanolu (4,0 ml, 0,5M). Mieszano przez noc, po czym roztwór zobojętniono żywicą Dowex 50 (H⁺), przesączono i zatężono. Po chromatografii (kolumna: 30 x 4,0 cm, eluent: dichlorometan/metanol 5/1 objętościowo) otrzymano tytułowy związek w postaci amorficznej substancji (554 mg, 83%).

178 307

Analiza HPLC wykazała czystość 97%.

¹H-NMR (CD₃OD): δ 0,96 (s, H-18), 0,99 (t, H-25), 1,51 (m, H-24), 1,60 (s, H-19), 3,70 (m, H-6'a), 3,93 (szeroki d, H-6'b), 4,33 (m, H-11), 4,38 (d, J‘.₂. = 7,6 Hz, H-1), 4,60 (d, H-21a), 4,72 (t, H-22), 4,89 (d, H-21b), 5,45 (2m, H-6), 6,05 (szeroki’ s, H-4).

MS wykazała jon [M+H]+ o m/z 631 i jon [M+H]+ o m/z 653. (Obliczona suma mas nuklidów wynosi 630,3).

Przykład 2. (22R)- 16α, 17a-Butylidenodioksy-11 β-hydrnksyprcgna-1,4-dieno-3,20-dion-21-ylo β-D-glukopiranrzyd (β-D-glukozyd epimeru 22R budesonidu)

Budesonid (1,00 g, 2,32 mmola) poddano reakcji z bromkiem 2,3,4,6-tetra-O-benzoilo-a-D-glukopiranozylu (2,30 g, 3,48 mmoli) analogicznie do sposobu opisanego w przykładzie 1. Po chromatografii (kolumna: 50 x 4,0 cm, eluent: dichlorometan/octan etylu 7/1 objętościowo) otrzymano amorficzny ^'^''ó-tetra-O-benzoilo-a-D-glukopiranozyd (22R)-16a, 17a-butylidenodioksy-11 p-hydroksypregna-1,4-dieno-3,20-dion-21-ylu (1,96 g, 84%).

Analiza HPLC wykazała czystość 98,8%.

‘H-NMR (CDC1₃): δ 0,87 (t, H-(S)25), 0,90 (t, H-(R)25), 0,98 (s, H-(R)18), 1,02 (s, H-(S)18), 1,50 (s, H-(RS)19), 5,21 (d, J‘,₂, = 7,8 Hz, H-(S)1'), 5,23 (d, J‘,₂. = 7,8 Hz, H-(R)1'), 5,54 (dd, H-(R)2'), 5,56 (dd, H-(S)2'), 5,74 (t, H-(SM 5,76 (t, H-(R)4'), 5,92 (t, H-(RS)3'), 6,03 (szeroki s, H-(RS)4), 6,29 (dd, (S)2), 6,31 (dd, H-(R)2).

MS wykazałajon [M+Na]+ o m/z 1031. (Obliczona suma mas nuklidów wynosi 1008.4).

Materiał ten (1,22 g, 1,21 mmola) deacetylowano i oczyszczono analogicznie do sposobu opisanego w przykładzie 1. Epimery 22R i 22S otrzymanego materiału (674 mg, 94%) rozdzielono za pomocą półpreparatywnej HPLC (Apex Prepsil ODS 8 pm, 25 x 2,25 cm), stosując jako eluent układ acetonitryl/woda 23/77. Otrzymano związek tytułowy w postaci amorficznej substancji (280 mg, 83%).

Analiza HPLC wykazała czystość 98,5%.

‘H-NMR (CD₃OD): δ 0,96 (t, H-25), 0,99 (s, H-18), 1,46 (m, H-24), 1,53 (s, H-19), 3,69 (m, H-6'a), 3,93 (d, H-6'b), 4,37 (d, J‘ ₂,= 7,7 Hz, H-1'), 4,47 (m, H-11), 4,59 (d, H-2 la), 4,67 (t, H-22), 4,86 (d, H-21b), 4,90 (H-16), 6,06 (szeroki s, H-4), 6,30 (dd, H-2), 7,50 (d, H-1).

MS wykazała jon [M+Na]+ o m/z 615 i jon [M+H]+ o m/z 593 (Obliczona suma mas nuklidów wynosi 592,3).

Przykład 3.Sól sodowa [(22R)- 16α, 17 a-butylidenodmksy-6a, 9a-difluoro-11 β-hydroksy-4-pregneno-3, 20-dion-21ylo β-D-glukopiranozyd]urrnianu (β-D-glukozydruronian epimeru 22R GCS¹ IV).

Roztwór triflurrrmetanosulfonianu srebra (1,38 g, 5,38 mmola) w toluenie (25 ml) dodano w ciągu 15 minut do mieszaniny (22R)-16a, na-butylidenodioksy-óa, 9a-difluoro-©, 21-dihydroksy-4-pregnenr-3,20-dirnu (1,20 g, 2,56 mmola), bromku (2,3,4-tri-O-benzoilo-a-D-glukopiranozylouronianu) metylu (2,39 g, 4,10 mmola) i sproszkowanych sit molekularnych 4A (9,0 g) w mieszaninie dichlorometan/toluen (125 ml, 4/1 objętościowo) w temperaturze -20°C pod azotem. Pozwolono na podniesienie się temperatury do 10°C w ciągu 2 h. Dodano pirydynę (5,0 ml), a następnie 0,5 M tiosiarczan sodu (70 ml). Mieszaninę reakcyjną poddano obróbce w sposób opisany w przykładzie 1. Po chromatografii (kolumna 50 x 4,0 cm, eluent: toluen/dichlorometan/octan etylu 40/20/15 objętościowo) otrzymano bezpostaciowy [(22R)-16a, 17 a-butylidenrdioksy-6a, 9a-diflurro-11β-hydroksy-4-pregneno-3,20-dion-21-ylo 2', 3', 4'-tri-O-benzoilr-β-D-glukopiranozydojuronian metylu (1,59 g, 64%).

Analiza HPLC wykazała czystość 97,7%.

‘H-NMR (CDCl₃): δ 0,89 (t, H-18), 0,94 (s, H-25), 1,44 (m, H-24), 1,53 (s, H-19), 3,64 (s, COOCH3), 4,34 (d, H-5‘, 4,44 (m, H-11), 4,54 (d, H-21 a), 4,60 (t, H-22), 4,90 (d, H-16), 4,91 (d, H-21b), 5,25 (d, J‘ 2 = 7,6 Hz, H-1'), 5,28 (2 m, H-6), 5,58 (dd, H-2'), 5,67 (t, H-4'), 5,94 (t, H-3'), 6,15 (szeroki s, H-4).

MS wykazała jon [M+Na]+ o m/z 993. (Obliczona suma mas nuklidów wynosi 970.4)

Do roztworu tej substancji (1,38 g, 1,42 mmola) w mieszaninie tetrahydrofuran/woda (65 ml, 3/1 objętościowo) dodano w temperaturze 0°C roztwór wodorotlenku litu w wodzie (9,1 ml, 1,0 M).

178 307

Roztwór pozostawiono do dojścia do temperatury pokojowej, mieszano przez 24 h, po czym roztwór zobojętniano kwasem octowym (1,0 ml) i zatężono. Pozostałość oczyszczano za pomocą półpreparatywnej HPLC (Apex Prepsil ODS 8 pm, 25 x 2,25 cm), stosując jako eluent układ etanol/40 mM wodny octan trietyloamoniowy pH 5,0 33/67. Frakcje zawierające żądaną substancję łączono, odsalano na kolumnie C-18 (10 g, Isolute; International Sorbent Technology, Hengoed, Mid Glamorgan, Wielka Brytania), stosując kroczący gradient woda/metanol, i przekształcono w formę sodową przez wymianę jonową na kolumnie (4 x 2,5 cm) Dowex 50Wx2 (forma Na+). Po liofilizacji otrzymano związek tytułowy w postaci amorficznej substancji (305 mg, 32%).

Analiza HPLC wykazała czystość 97,3%.

'H-NMR (CD3OD): δ 0,95 (s, H-18), 0,99 (t, H-25), 1,51 (m, H-24), 1,60 (s, H-19), 4,35 (m, H-11), 4,44 (d, J_r>2.=7,6 Hz, H-1'), 4,73 (d, H-22), 4,74 (t, H-21 a), 5,45 (2 m, H-6), 6,05 (szeroki s, H-4).

Przykład 4. Sól sodowa [(22R)-16a, 17a-butylidenodioksy-11p-hydroksypregna-1,4-dieno-3,20-dion-21-ylo β-D-glukopiranozydjuronianu (β-D-glukozydouronian epimeru 22R budesonidu).

Roztwór trifluorometanosulfonianu srebra (238 mg, 0,928 mmola) w toluenie (4,0 ml) dodano do mieszaniny (22R)-16α, 17a-butylidenodioksy- -1^ 21 -dihydroksypregna-1,4-dieno-3,20-dionu (200 mg, 0,464 mmola), bromku (2,3,4-tri-O-benzoilo-a-D-glukopiranozylouronianu) metylu (406 mg, 0,696 mmola) i sproszkowanych sit molekularnych 4A (1,2 g) w dichlorometanie (10 ml) w temperaturze -50°C pod azotem. Pozwolono na podniesienie się temperatury do 0°C w ciągu 2 h. Dodano pirydynę (600 pl), a następnie 0,5 M tiosiarczan sodu (50 ml). Mieszaninę reakcyjną poddano obróbce w sposób opisany w przykładzie 1. Po chromatografii (kolumna 30 x 3,0 cm, eluent: dichlorometan/octan etylu 5/1 objętościowo) otrzymano bezpostaciowy [(22R)-16a, 17a-butylidenodioksy-1^hydroksypregna-1,4-dieno-3,20-dion-21-ylo 2', 3', 4'-tri-0-benzoilo^D-glukopiranozydo]uronian metylu (397 g, 91%).

Analiza HPLC wykazała czystość 99,0%.

'H-NMR (CDC13): δ 0,92 (t, H-18), 0,92 (t, H-25), 1,40 (m, H-24), 3,67 (s, COOCH3), 4,33 (d, H-5'), 4,54 (m, H-11, 21a, 22), 4,87.(d, H-16), 4,87 (d, H-21b), 5,25 (d, J_{r 2}, = 7,3 Hz, H-1'), 5,57 (dd, H-2'), 5,70 (t, H-4¹), 5,93 (t, H-30, 6,03 (szeroki s, H-4), 6,30 (dd, H-2).

MS wykazała jon [M+Na]+ o m/z 955. (Obliczona suma mas nuklidów wynosi 932.4)

Do roztworu tej substancji (360 mg, 0,386 M) w mieszaninie tetrahydrofuran/woda (18 ml, 3/1 objętościowo) dodano w temperaturze 0°C roztwór wodorotlenku litu w wodzie (2,5 ml, 1,0 M). Roztwór pozostawiono do dojścia do temperatury pokojowej, a po 22 h roztwór zobojętniono kwasem octowym (290 ul) i zatężono. Po chromatografii (kolumna: 30 x 2,0 cm, eluent: octan etylu/kwas octowy/metano/woda 16/3/3/2 objętościowo), odsoleniu, wymianie jonowej i liofilizacji w sposób opisany w przykładzie 3 otrzymano związek tytułowy w postaci amorficznej substancji (220 mg, 91%).

Analiza HPLC wykazała czystość 98,2%.

'H-NMR (CD3OD): δ 0.96 (s, H-25), 0,98 (s, H-18), 1,47 (m, H-24), 1,53 (s, H-19), 4,43 (d, J_r 2 = 7,6 Hz, H-1'), 4,48 (m, H-11), 4,68 (t, H-22), 4,71 (d, H-21a), 4,86 (d, H-21b), 4,89 (d, H-16), 6,05 (szeroki s, H-4), 6,30 (dd, H-2), 7,52 (d, H-1).

Poniższe nieograniczające przykłady ilustrują preparaty farmaceutyczne odpowiednie dla związków według wynalazku.

Przykład 5. Tabletka

Typowymi metodami prasowania sporządzono tabletki o następującym składzie: β-D-glukozyd epimeru 22R budesonidu, β-D-glukozydouronian epimeru 22R budesonidu, β-D-glukozyd epiemeru 22R GCS¹ IV lub β-D-glukozudouronian epimeru 22R GCS¹ IV 5 mg

Laktoza 80 mg

Celuloza mikrokrystaliczna 20 mg

Crosspovidone 5 mg

Poliwinylopirolidon 5 mg

Stearynian magnezu 2 mg

178 307

Przykład 6. Tabletka dojelitowa

Tabletkę z przykładu 5 powlekano powłokę o składzie:

Eudragit L30D 3,7 mg

PEG 6000 0,4 mg

Talk 0,9 mg

Przykład7. Kapsułka o opóźnionym uwalnianiu β-D-glukozyd epimeru 22R budesonidu, β-D-glukozydouronian epimeru 22R budesonidu, β-D-glukozyd epimeru 22R GCS¹ IV lub β-D-glukozydouronian epimeru 22R GCS¹ IV (7,1 g) zmieszano z 300 g laktozy, 128 g celulozy mikrokrystalicznej, 75 g usieciowanego poliwinylopirolidonu i 25 g poliwinylopirolidonu. Mieszaninę granulowano z wodąi mokrąmasę wytłaczano i sferonizowano, otrzymując rdzenie o przybliżonej wielkości 1 mm. Rdzenie wysuszono i przesiano. Rdzenie powlekano mieszaniną255 g Eudragitu NE30D, 77 g stearynianu magnezu i 250 g wody w urządzeniu ze złożem fluidalnym. Na końcu na kuleczki natryskano powłokę jelitową składającą się z 11 g dyspersji Eudragitu L30D, 3 g cytrynianu trietylu i 15 g talku. Peletki wysuszono w urządzeniu ze złożem fluidalnym, przesiano i napełniono nimi twarde kapsułki żelatynowe.

Przykład 8. Kapsułka o uwalnianiu regulowanym przez mikroflorę jelitową. β-D-Glukozyd epimeru 22R budesonidu lub β-D-glukozydouronian epimeru 22R budesonidu (6,6 g) zawieszono w roztworze 1 g hydroksypropylometylocelulozy w 50 ml wody. Mieszaninę napylono na 510 g kulek cukrowych w urządzeniu ze złożem fluidalnym. Następnie na kulki natryskano mieszaninę 85 g gumy guar, 30 g (zawartość substancji stałej) Eudragitu RL30D i 15 g talku w łącznie 900 g mieszaniny 1:1 wody i izopropanolu. Na końcu na kulki natryskano powłokę jelitową, składającąsię ze 100 g dyspersji Eudragitu L30D, 3 g cytrynianu trietylu i 15 g talku. Peletki wysuszono w urządzeniu ze złożem fluidalnym, przeniesiono i napełniono nimi twarde kapsułki żelatynowe.

Przykład 9. Kapsułki o uwalnianiu regulowanym przez mikroflorę jelitową. β-D-Glukozyd epimeru 22R GCS¹ IV lub β-D-glukozydouronian epimeru 22R GCS¹ IV (6,8 g) zawieszono w mieszaninie 15 g gumy akacjowej, 5 g (zawartość substancji stałej) Eudragitu RL30D i 2 g talku w łącznie 220 g mieszaniny wody i izopropanolu. Mieszaninę tę napylono na 510 g kulek cukrowych w urządzeniu ze złożem fluidalnym. Następnie na kulki natryskano mieszaninę 80 g gumy akacjowej, 40 g (zawartość substancji stałej) Eudragitu RL30D i 15 g talku w łącznie 900 g mieszaniny 1:1 wody i izopropanolu. Na końcu na kulki natryskano powłokę jelitową, składającąsię ze 100 g dyspersji Eudragitu L30D, 3 g cytrynianu trietylu i 15 g talku. Peletki wysusozno w urządzeniu ze złożem fluidalnym, przesiano i napełniono nimi twarde kapsułki żelatynowe.

Badania farmakologiczne

Aktywność nowych proleków w zapaleniu okrężnicy wykazano na niżej opisanym modelu zapalenia okrężnicy. W celu ustalenia, czy proleki spełniają zamierzony profil i rozpadają się w jelicie do aktywnych glukokortykosteroidów zaprojektowano model, w którym związki podawano doustnie, a aktywność przeciwzapalną badano w odległych odcinkach okrężnicy.

Model testu in vivo

Zapalenie okrężnicy u szczurów indukowane oksazolonem

Jest to model IBD u szczurów, stwarzający zapalenie zależne od komórek T po doodbytniczej prowokacji oksazolonem zwierząt po uprzednim uczuleniu skóry. Stan zapalny rozpoczyna się stadium ostrym, w którym w 24 po prowokacji widoczne jest naciekanie komórek zapalnych i zwiększony ciężar mokrej okrężnicy (obrzęk), przekrwienie i niewielkie owrzodzenie. Po kilku dniach rozwija się bardziej przewlekły stan zapalny ze stałym wzrostem ciężaru mokrego i dominacją komórek T w nacieku komórkowym.

Procedury eksperymentalne

Czarne szczury agoutki uczulono przez pomalowanie przez dwa kolejne dni 12 mg oksazolu (w 0,3 ml mieszaniny aceton/95% etanol (1:4)). Siedem dni po drugim uczuleniu zwierząt poddano prowokacji okrężnicy przez doodbytniczą iniekcję 6 mg oksazolonu zemulgowanego w 200 μΐ

178 307 równych części Orabase® i oleju z orzeszków ziemnych. Po uśmierceniu zwierząt w cztery dni po prowokacji zważono odległą okrężnicę w celu uzyskania masy mokrej. Stan zapalny okrężnicy mierzono jako obrzęk (wzrost ciężaru mokrego odległej okrężnicy w stosunku do zwierząt, którym podawano solankę). Ciężar grasicy rejestrowano jako niepożądaną systemiczną aktywność glukokortykoidu.

Leczenie

Glikozydy glukokortykosteroidów rozpuszczano w niewielkich ilościach etanolu i rozcieńczono 0,9% NaCl. Zwierzęta otrzymywały 30 lub 300 nmol/kg wagi ciała steroidu doustnie (przez zgłębnik 10 mg/kg wagi ciała) przez trzy dni, rozpoczynając od dnia po prowokacji. Zwierzęta kontrolne otrzymywały NaCl. Grupy kontrolne składały się z 6 zwierząt.

Wyniki

GCS i dawka (nmole/kg)	Obrzęk okrężnicy (% kontroli)	Ciężar grasicy (% kontroli)
Budesonid 30	101± 15	96 ±4
Budesonid 300	85 ± 19	54 ±3
β-D-glukozydouronian budesonidu 30	90 ±17	77 ±7
β-D-glukozydouronian budesonidu 300	58 ±4	45 ±6
β-D-glukozydouronian epimeru 22R GCS¹ IV 30	73 ± 12	86 ±4
β-D-glukozydouronian epimeru GCS¹ IV 300	37 ± 8	36 ±2
β-D-glukozydouronian epimeru 22R GCS'V 30	28 ±6	84 ±4
β-D-glukozydouronian epimeru 22R GCS¹ V 300	0 ± 9	32 ±3

Wnioski:

Tabela pokazuje, że nowe związki według wynalazku mają silniejsze działanie przeciwko zapaleniu okrężnicy i wyższą skuteczność niż związki znane ze stanu techniki, budesonid i β-D-glukozydouronian budesonidu. Podczas gdy związki znane w dawce 300 nmol/kg zmniejszająobrzek okrężnicy o maksymalnie około 40%, dwa nowe związki w tej samej dawce hamują obrzęk o około 65% lub nawet całkowicie hamują obrzęk. β-D-Glukozydouroman epimeru 22R GCS¹ V w dawce 30 nmoli/kg powodował znacznie silniejsze hamowanie niż dwa związki znane ze stanu techniki w dawce 300 nmoli/kg, co wskazuje, że nowe związki mają działanie ponad 10 razy silniejsze.

Nowe związki posiadają także znacznie lepszą zależność między skutecznością przeciwobrzękową a powikłaniami grasicy, które to powikłania reprezentują niepożadaną systemiczną aktywność glukokortykoidów. Jest to oczywiste jeśli porówna się trzy β-D-glukozydouroniany przy tych samych dawkach: podczas gdy stopień powikłań grasicy nie różni się tak bardzo, to skuteczność przeciwko obrzękom okrężnicy jest dla nowych związków znacznie silniejsza.

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz. Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Nowe pochodne steroidowe o ogólnym wzorze GCS¹ -O-Cukier¹, w którym GCS1 oznacza glukokortykosteroid (GCS1 -OH) o wysokim metabolizmie pierwszego przejścia w wątrobie, wybrany z grupy o wzorze (I)

CH₂ w postaci mieszaniny epimerów albo jako odpowiadający czysty epimer 22R lub epimer 22S lub grupy o wzorze (II) *3 w których to wzorach X₂ są podstawnikami takimi samymi lub różnymi i oznaczają atom wodoru, fluoru, chloru lub bromu, X₃ oznacza atom fluoru, chloru lub bromu, R oznacza łańcuch węglowodorowy zawierający 1 - 9 atomów węgla, w którym wiązanie C_rC₂ jest wiązaniem pojedynczym lub podwójnym, pozycja 1,2 GCS 1 jest nasycona lub jest wiązaniem podwójnym, Cukier1 oznacza ugrupowanie monosacharydu, przy czym GCS jest połączony z cukrem przez wiązanie glikozydowe.

178 307
2. Związek według zastrz. 1, w którym GCS¹ jest epimerem 22R o wzorze (I).
3. Związek według zastrz. 1 albo 2, w którym Cukier¹ oznacza β-związaną D-glukozę.
4. Związek według zastrz. 1, w którym GCS 1 jest epimerem 22R ugrupowania budesonidu o wzorze (III)

CH₂*” lub epimerem 22R o wzorze (IV) lub epimerem 22R o wzorze (V)
5. Związek według zastrz. 4, w którym Cukie^ oznacza β-związaną D-glukozę.
6. Związek według zastrz. 1, którym jest (22R)-16a, 17a-butylidenodioksy-6a, 9a-difluoro-11 e-hydroksy-4-pregneno-3,20-dion-21-ylo β-D-glukopiranozyd.
7. Związek według zastrz. 1, którym jest (22R)-16α, 17a-butylidenodioksy-11 β-hydroksypregna-1,4-dieno-3,20-dion-21 -ylo β-D-glukopiranozyd.

178 307
8. Związek według zastrz. 1 albo 4, którym jest postać farmaceutycznie dopuszczalnej soli tego związku.
9. Sposób wytwarzania nowych pochodnych steroidowych o ogólnym wzorze GCS’-0Cukier¹, w którym GCS¹- oznacza glukokortykosteroid (GCS‘-OH) o wysokim metabolizmie pierwszego przejścia w wątrobie, wybrany z grupy o wzorze (I) w postaci mieszaniny epimerów albo jako odpowiadający czysty epimer 22R lub epimer 22S, lub grupy o wzorze (II) *3 w których to wzorach X ,i X₂ są podstawnikami takimi samymi lub różnymi i oznacza atom wodoru, fluoru, chloru lub bromu, X₃ oznacza atom fluoru, chloru lub bromu, R oznacza łańcuch węglowodorowy zawierający 1-9 atomów węgla, w którym wiązanie C1 -C₂ jest wiązaniem pojedynczym lub podwójnym, pozycja 1,2 GCS (jest nasycona lub jest wiązaniem podwójnym, Cukief oznacza ugrupowanie monosacharydu, przy czym GCS jest połączony z cukrem przez wiązanie glikozydowe, znamienny tym, że cukier kondensuje się z glukokortykosteroidem GCSi-OH o wzorze (VI), (VIA), (VIB) lub (VII) ch₂oh

I *2

178 307 ch₂oh

I x₂

VIA gh₂oh

VIB ch₂oh

VII w których to wzorach X, i X₂ są podstawnikami takimi samymi lub różnymi i oznaczają atom wodoru, fluoru, chloru lub bromu, X₃ oznacza atom fluoru, chloru lub bromu, R oznacza łańcuch węglowodorowy zawierający 1 - 9 atomów węgla, w którym wiązanie C_rC₂ jest wiązaniem pojedynczym lub podwójnym, pozycja 1,2 GCS¹ jest nasycona lub jest wiązaniem podwójnym, Cukier¹ oznacza ugrupowanie monosacharydu, przy czym GCS jest połączony z cukrem przez wiązaniem glikozydowe.

178 307
10. Preparat farmaceutyczny do leczenia stanu zapalnego śluzówki jelita zawierający substancję czynną i farmaceutycznie dopuszczalny nośnik, znamienny tym, że jako substancję czynną zawiera nową pochodną steroidową o ogólnym wzorze

GCS^O-Cukier!

w którym GCS1 oznacza glukokortykosteroid (GCS1-OH) o wysokim metabolizmie pierwszego przejścia w wątrobie, wybrany z grupy o wzorze (I)

CH₂

X2 w postaci mieszaniny epimerów albo jako odpowiadający czysty epimer 22R lub epimer 22S lub grupy o wzorze (II) *3 w których to wzorach Xj X2 sąpodstawnikami takimi samymi lub różnymi i oznacza atom wodoru, fluoru, chloru lub bromu, X₃ oznacza atom fluoru, chloru lub bromu, R oznacza łańcuch węglowodorowy zawierający 1-9 atomów węgla, w którym wiązanie C1-C2 jest wiązaniem pojedynczym lub podwójnym, pozycja 1,2 GCS (jest nasycona lub jest wiązaniem podwójnym, Cukieri oznacza ugrupowanie monosacharydu, przy czym GCS jest połączony z cukrem przez wiązanie glikozydowe.