PL177745B1 - Nowe skondensowane dihydropirydyny - Google Patents

Abstract

1. Nowe skondensowane dihydropirydyny o wzorze ogólnym I (I) w którym R1 oznacza (C4-C6 -cykloalkil, (C4-C6)-cykloalkilo-(C1 -C5)-alkil albo rodnik o wzorze R oznacza (C1 -C4)-alkil, N3, chlorowiec, CF3 albo (C1-C4)-alkoksy, u oznacza 1, 2 albo 3, R 3 i R4 niezaleznie od siebie oznaczaja wodór albo rozgaleziony albo nierozgaleziony alkil o 1 do 12 atomach wegla, przy czym R 3 i R4 nie oznaczaja równoczesnie wo- doru i przy czym alkil moze byc podstawiony przez cykloheksyl, albo przez fenyl, przy czym ten fenyl moze byc podstawiony jedno- dwu- albo trzykrotnie przez (C1-C4)-alkoksy, chlorowiec (C1 -C4)-alkil, albo przez trifluorometyl albo jego sole z fizjologicznie tolerowanymi kwasami, zasadami. PL PL PL

Description

Wynalazek dotyczy nowych skondensowanych pochodnych kwasu dihydropirydynooctowego.

Z EP-A 37 934 znane sądihydroizochinoliny. Wymienione tam związki sa skuteczne kardiotonicznie i wykazują czynny składnik zwiększający kurczliwość i wpływający na ciśnienie tętnicze krwi. Zostały one zaproponowane do polepszenia przepływu krwi przez tkanki i zaopatrzenia tkanek w tlen. Te możliwości zastosowania polegają na naczyniowej skuteczności związków.

W EP-A 251 194 opisano, że karbocyklicznie i heterocyklicznie skondensowane dihydropirydyny wykazują działanie osłaniające serce i stanowią całkowicie nowy typ związków antagonistycznych wobec wapnia.

W EP-A 288048 opisano skondensowane dihydropirydyny, które wykazują skuteczne działanie w profilaktyce i leczeniu choroby wieńcowej i zawałów serca.

Przedmiotem omawianego wynalazku sąnowe karł^O(^;y^liicznie i heterocyklicznie skondensowane dihydropirydyny.

Nowe związki zgodne z wynalazkiem wykazująnowe, skuteczne działanie farmakologiczne przy leczeniu przewlekłych procesów zapalnych, wrzodziejącego zapalenia okrężnicy, choroby Crohńa oraz wykazują działanie przeciwrozrostowe.

Wynalazek dotyczy związku o wzorze ogólnym I

nr³r⁴ w którym

Ri oznacza (Cą-Cgj-cykloalkil,

177 745 (C4-C6)-cykloalkilo-(Ci-C5)-alkil albo rodnik o wzorze (R)„

R oznacza (C4-C6)-alkil, N 3, chlorowiec, CF3 albo (C4-C6)-alkoksy, u oznacza 1, 2 albo 3, r3 i r4 niezależnie od siebie oznaczają wodór albo rozgałęziony albo nierozgałęziony alkil o 1 do 12 atomach węgla, przy czym r3 i r4 nie oznaczają równocześnie wodoru i przy czym alkil może być podstawiony przez cykloheksyl, albo przez fenyl, przy czym ten fenyl może być podstawiony jedno- dwu- albo trzyktornie przez (C4-C6)-alkoksy, chlorowiec, (C4-C6)-alkil, albo przez trifluorometyl albo jego soli z fizjologicznie tolerowanymi kwasami, zasadami.

Korzystnym związkiem o wzorze ogólnym I jest związek, w którym

R1 oznacza (C4-C6)-cykloalkil albo (C4-C6)-cykloalkilo-(Ci-C5)-aUiil.

Szczególnie korzystnym związkiem o wzorze I jest związek, w którym

Ri oznacza cykloheksyl, cykloheksylometylen, cyklobutylometyl, korzystnie cykloheksyl. Szczególnie korzystnym jest związek o wzorze I, w którym jest

Szczególnie korzystne związki obejmują związek o wzorze I, w którym Ri oznacza fenyl podstawiony przez metoksy, metyl, F lub N3.

Szczególnie korzystne związki obejmują związek o wzorze I, w którym NR3R⁴ oznacza lub

177 745

W zastosowanych w tekście określeniach rodniki i grupy mogą być każdorazowo jednakowe albo różne, to znaczy, gdy jeden z uprzednio wymienionych podstawników występuje w określonej cząsteczce wielokrotnie, każdorazowe znaczenie może być wybrane dowolnie w ramach rozciągłości definicji.

Jeżeli nie zaznaczono inaczej przez alkil rozumie się szczególnie rodniki (C,-C₆)-alkilowe i (C_rC₄)-alkilowe. Rodniki alkilowe obejmująrodniki metylowy, etylowy, n-propvlowy, izopropylowy, n-butylowy, sec-butylowy, izobutylowy, tert-butylowy oraz różne izomeryczne rodniki pentylowe i heksylowe jak przykładowo izopentyl, neopentyl, n-pentyl i rodnik n-heksylowy.

Chlorowcami sąfluor, chlor, brom ijod, .korzystnie fluor, chlor i brom, a w drugim rzędziejod.

(C₄-C6)-cykloalkilami są cyklobutan, cyklopentan i cykloheksan.

Związki o wzorze I można wytwarzać w zasadzie znanymi sposobami, korzystnie według metody opisanej w niemieckiem zgłoszeniu patentowym P 37 18 570.5, EP 358 957, EP 37 934 i EP 251 794.

W obecności środka kondensującego diamid kwasu malonowego o wzorze ogólnym IV

w którym R¹, R³, r4 są określone powyżej oraz R² oznacza rodnik -OCH3, zaś Ar oznacza fenyl, można cyklizować do odpowiednich związków.

Jako środki kondensujące dla tego sposobu nadają się mocne kwasy Lewis'a, jak np. tlenochlorek fosforu, pentachlorek fosforu, tri chlorek fosforu, pentatlenek fosforu, tetrachlorek tytanu, trifluorek boru, tetrachlorek cyny, ale również nieorganiczne kwasy, jak np. kwas polifosforowy, kwas siarkowy, kwas fluorosulfonowy i kwas fluorowodorowy, albo mieszaniny środków kondensujących, jak np. mieszanina tlenochlorku fosforu i pentachlorku fosforu albo mieszanina pentatlenku fosforu i kwasu (Ci-Cty-alkanosulfonowego np. o udziale P₂O₅ około 10 % wagowych.

Cyklizację można przeprowadzić w obecności albo nieobecności rozpuszczalnika. Odpowiednie sąwszystkie obojętne rozpuszczalniki, o ile mająone wystarczaj ącąrozpuszczalność dla składników reakcji i wykazują wystarczająco wysoka temperaturę wrzenia, na przykład benzen, alkilobenzeny (np. toluen, ksylen), chlorobenzeny, chloroform, acetonitryl, dekalina. Korzystny wariant sposobu polega na tym, że stosuje się środek kondensujący, na przykład tlenochlorek fosforu albo mieszaninę kwasu (Ci-C^-alkanosulfonowy/pentatlenek fosforu, bez dodatku rozpuszczalników.

Cyklizacja następuje korzystnie z tlenochlorkiem fosforu albo w trudnych przypadkach przy użyciu mieszaniny pentatlenku fosforu i kwasu (C_rC₄)-alkanosulfonowego (korzystnie kwasu metanosulfonowego).

Reakcję można przeprowadzać w obrębie dużego zakresu temperatur, korzystnie przy podgrzewaniu albo ogrzewaniu na 50°C do około temperatury wrzenia mieszaniny reakcyjnej. Wymagany czas trwania reakcji wynosi pomiędzy 2 i l5 godzin, zależnie od związku wyjściowego IV.

Związki o wzorze I są zasadami i można je w zwykły sposób z nieorganicznymi albo organicznymi kwasami oraz czynnikami solo- i kompleksotwórczymi przeprowadzić w dowolne fizjologicznie nie budzące zastrzeżeń addukty (sole).

177 745

Kwasami odpowiednimi do tworzenia soli są na przykład kwas solny, kwas bromowodorowy, kwas jodowodorowy, kwas fluorowodorowy, kwas siarkowy, kwas fosforowy, kwas azotowy, kwas octowy, kwas propionowy, kwas masłowy, kwas kapronowy, kwas walerianowy, kwas szczawiowy, kwas malonowy, kwas bursztynowy, kwas maleinowy, kwas fUmarowy, kwas mlekowy, kwas winowy, kwas cytrynowy, kwas jabłkowy, kwas benzoesowy, kwas p-hydroksybenzoesowy, kwas ftalowy, kwas cynamonowy, kwas salicylowy, kwas askorbinowy, kwas metanosulfonowy i podobne. Związki można podawać doustnie, pozajelitowo albo miejscowo. Pożądana dawka lecznicza zależy od wskazania i sposobu stosowania, i można ją określać doświadczalnie. Odpowiednimi postaciami zastosowania są na przykład tabletki, kapsułki, czopki, roztwory, soki, emulsje, aerozole albo dające się dyspergować proszki. Odpowiednie tabletki można otrzymać na przykład przez zmieszanie substancji czynnej albo substancji czynnych ze znanymi substancjami pomocniczymi, na przykład obojętnymi rozcieńczalnikami, jak węglanem wapnia, fosforanem wapnia, albo cukrem mlekowym, środkami rozkruszającymi, jak skrobią kukurydzianą albo kwasem alginowym, środkami wiążącymi, jak skrobią albo żelatyną, środkami smarującymi, jak stearynianem magnezu albo talkiem i/albo środkami w celu uzyskania przedłużonego działania jak karboksypolimetylenem, karboksymetylocelulozą, octanoftalanem celulozy albo polioctanem winylu. Tabletki mogą również składać się z kilku warstw. Odpowiednio drażetki można wytwarzać przez powleczenie rdzeni otrzymanych analogicznie do tabletek zwykłymi środkami stosowanymi na otoczki drażetkowe, na przykład takimi jak kolidon albo szelak, guma arabska, talk, ditlenek tytanu albo cukier. W celu uzyskania przedłużonego działania albo dla uniknięcia niezgodności jądro może także składać się z kilku warstw. Podobnie dla uzyskania przedłużonego działania otoczka drażetkowa może również składać się z kilku warstw, przy czym można stosować substancje pomocnicze wymienione wyżej przy tabletkach.

Soki zawierające zgodne z wynalazkiem substancje czynne lub kombinacje substancji czynnych mogądodatkowojeszcze zawierać środek słodzący, jak sacharynę, cyklaminian, glicerynę albo cukier, oraz środki poprawiające smak, np. substancje zapachowe, jak wanilinę albo ekstrakt pomarańczowy. Poza tym mogą one zawierać substancje pomocnicze do przeprowadzenia w stan zawiesiny albo środki zagęszczające, jak sól sodo wąkarboksym ety locelylozy, środki zwilżające, na przykład produkty kondensacji alkoholi tłuszczowych z tlenkiem etylenu, albo substancje ochronne, jak p-hydroksybenzoesany. Roztwory do wstrzykiwań wytwarza się w zwykły sposób, np. przy dodaniu środków konserwujących, jak p-hydroksybenzoesanów, albo stabilizatorów, jak soli alkalicznych kwasu etylenodiaminotetraoctowego i napełnia się nimi buteleczki do wstrzykiwań lub ampułki.

Kapsułki zawierające jedną albo kilka substancji czynnych lub kombinacji substancji czynnych można wytwarzać przykładowo w ten sposób, że substancje czynne miesza się z obojętnymi nośnikami, jak cukrem mlekowym albo sorbitem i zamyka w kapsułkach żelatynowych.

Odpowiednie czopki można wytwarzać przykładowo przez zmieszanie z przewidzianymi do tego nośnikami, jak tłuszczami obojętnymi albo glikolem polietylenowym lub jego pochodnymi. Związki można stosować zarówno jelitowo jak też pozajelitowo. Jako dawkę dla zastosowania doustnego proponuje się 0,1 do 500 mg substancji czynnej na dawkę, a dla zastosowania dożylnego proponuje się 0,05 do 150 mg na dawkę. Pożądana dawka lecznicza zależy od wskazania i sposobu stosowania i można ustalić ją doświadczalnie.

Środki lecznicze odpowiednie są do podawania doustnego albo pozajelitowego, ewentualnie również miejscowego. Jako postacie środków leczniczych służą przeważnie tabletki, drażetki, ampułki i preparaty sokowe. Dawka pojedyncza dla tych postaci środków leczniczych wynosi pomiędzy 1,0 i 200 mg, korzystnie 20 i 50 mg na 75 kg ciężaru ciała. Zależnie od ciężkości przypadku podawane są dziennie na ogół 1 do 3 dawki pojedyncze.

177 745

Następujące przykłady powinny bliżej objaśniać wynalazek:

Przykład 1

Szczawian (R,S)-(3,4-dihydro-6,7-dimetoksyizochinolin-1-ylo)-2-(4-metoksyfenylo)-N,N-di-[2-(2,3,4-trimetoksyfenylo)-etylo]-acetamidu

Wsad:

g (6,57 mmoli) N-[2-(3,4-dimetoksyfenylo)-etylo]-N^/-[2-(2,3,4-trimetoksyfenylo)-etylo]-diamid kwasu 4-metoksyfenylomalonowego (“Diamid”) 18 ml acetonitrylu, 3,02 g (19,7 mmoli) tlenochlorku fosforu, 600 mg (6,66 mmoli) kwasu szczawiowego, bezwodnego, 2θθ ml eteru

Przeprowadzenie: Mieszaninę reakcyjną złożoną z “Diamidu”, acetonitrylu i tlenochlorku fosforu ogrzewa się w atmosferze azotu przez 1 godzinę przy temperaturze orosienia. Po ochłodzeniu wodąz lodem rozcieńcza się za pomocą 100 ml octanu etylu i przemywa kolejno po 2 razy lodowatą wodą, 50 ml nasyconego roztworuNaHCO3, wodąi nasyconym roztworemNaCl. Fazę organiczną suszy się nad MgSO₄ i podczas mieszania wlewa do roztworu 706 mg (7,84 mmoli) bezwodnego kwasu szczawiowego w 200 ml absolutnego eteru.

Produkt reakcji wydziela się jako sól kwasu szczawiowego najpierw w postaci oleju, który po pewnym staniu podczas mieszania wykrystalizowuje. Po staniu przez noc w szafce chłodniczej odsącza się pod próżnią, przemywa eterem i suszy.

Temperatura topnienia: 107 - 110°C

Struktura została potwierdzona za pomocą spektroskopii NMR.

Wartość Rf: 0,53 (octan etylu)

Wartość Rf: 0,6 (acetonitryl: H₂O = 9:1)

Wytwarzanie związku wyjściowego:

Część A

Ester dietylowy kwasu 4-metoksyfenylomalonowego

Wsad:

150 ml absolutnego etanolu

7.5 g (0,33 mola) sodu

300 ml węglanu dietylowego

62.5 g (0,3 mola) estru etylowego kwasu 4-metoksyfenylooctowego

Przeprowadzenie:

Sód rozpuszcza się w absolutnym etanolu i zatęża w próżni do sucha. Podczas chłodzenia wodą z lodem pozostałość zadaje się przy mieszaniu węglanem dietylowym i estrem etylowym kwasu 3-chlorofenylooctowego. Potem oddestylowuje się etanol powoli (2-3 godziny) przez kolumnę 40 cm (pierścienie Raschiga) w wysokiej próżni przy 40 - 70°C i 26,6 kPa (200 mm). Po ochłodzeniu zakwasza się 30 ml lodowatego kwasu octowego i zadaje 150 ml wody. Wydzielony olej przemywa się kolejno wodąi nasyconym roztworem NaCl, i suszy nad MgSO₄.

Pozostałość destyluje się przy pompie olejowej w rurze z rozszerzeniem kulistym (Kugelrohr);

Temperatura wrzenia 6,7-10^-2 kPa (0,5 mm) 150 - 155°C.

Ester monoetylowy kwasu 4-metoksyfenylomalonowego

Wsad:

52.2 g (0,196 mola) estru dietylowego

120 ml etanolu

120 ml wody

12.3 g (0,22 mola) KOH w 60 ml wody i 60 ml etanolu

Przeprowadzenie:

Etanolowy roztwór estru dietylowego kwasu 4-metoksyfenylomalonowego zadaje się podczas mieszania i chłodzenia lodem wodnym, alkoholowym roztworem KOH i miesza przez 75 minut. Potem zakwasza się nasyconym roztworem kwasu cytrynowego i ekstrahuje 3 razy chlorkiem metylenu. Organiczną fazę przemywa się kolejno wodą i nasyconym roztworem

177 745

NaCl, suszy nad MgSO4 i oddestylowuje rozpuszczalnik pod próżnią. Krystaliczną pozostałość przekrystalizowuje się z układu chlorek metylenu/eter naftowy (40-800).

Wydajność: 34,4 g (73,6% wydajności teoretycznej).

Strukturę potwierdzono za pomocą widma NMR.

N-[2-(3,4-dimetoksyfenylo)-etylo]-amid estru monoetylowego kwasu 4-metoksyfenylomalonowego

Wsad:

34,4 g (0,144 mola) estru kwasu

150 ml tetrahydrofuranu bezwodnego

23,3 g (0,144 mola) N,N'-karbonylodiimidazolu

26,1 g (0,144 m4la) 2-(3,4-dim4toksyfenylo)-ety-oamlny w 50 mltetrahydrofuranu bezwodnego

Przeprowadzenie:

Roztwór półestru kwasu 4-metoks5fenyiomalonowego w THF zadaje się przy 50°C podczas mieszonio w sposób porcjowany karbo nylodiimidazolem. Po 30 minutach mieszanie w temperaturze pokojowej dodaje się przy chłodzeniu lodem aminę i miesza przez 16 godzin w temperaturze pokojowej. Mieszaninę reakcyjnązatęża się i pozostałość rozprowadza w CH₂Cl₂. Przemywa się po 2 razy wodą, potem 10% roztworem KHSO4, nasyconym roztworem NaHCO3, wodą i nasyconym roztworem soli kuchennej. Po wysuszeniu nad MgSO4 zatęża się fazę organiczną i oleistą pozostałość (7,7 g) krystalizuje z octanu etylu.

N-[2-(3,4-dimetoksyfenylo)-etylo]-amid kwasu 4-metoksyfenylomalonowego

Wsad:

44,16 g (0,11 mola) amidu półestru kwasu d-metoksyfenylomalonowego

300 ml metanolu

120 ml (0,12 mola) 1 N ługu sodowego

Przeprowadzenie:

Do metanolowego roztworu amidu półestru wprowadza się przy 5 -10°C w czasie 30 minut ług sodowy. Po 3-godzinnym mieszaniu w temperaturze pokojowej zatęża się, rozcieńcza wodą, następnie ekstrahuje 2 razy za pomocą CH3CL Fazą wodnąustawia się stężonym HCl na pH = 1 i ekstrahuje 2 razy za pomocą CH₃Cl. Po przemyciu nasyconym roztworem soli kuchennej fazą organiczną suszy się nad MgSO4 i zatęża. Krystaliczna pozostałość krystalizuje z CH3CL

Część B

2-(2,3,4-trimetoksyfenylo)-1-nitro-eter

Wsad:

400 g (2,04 mola) 2,3,4-^trimetoksybenzaldehydu

1740 ml lodowatego kwasu octowego

172,6 g (2,24 moli) octanu amonu (bezwodnego)

656 ml nitrometanu

Przeprowadzenie:

Mieszaninę złożoną z benzaldehydu, octanu amonu, nitrometanu i lodowatego kwasu octowego miesza się w atmosferze azotu przez 30 minut w temperaturze wrzenia. Ochładza się do -5°C, wylewa podczas mieszania do 51 wody z lodem. Lepką pozostałość ekstrahuje się wyczerpująco za pomocąCH₂Cl₂. Fazę organicznaprzemywa się wodą, suszy nad Mg SO4 i zatęża. Brunatna, oleista pozostałość (510 g) krystalizuje przy staniu. Rozpuszcza się ją w 470 ml octanu etylu i przez dodanie 3,9 l cykloheksanu doprowadza do krystalizacji.

Chlorowodorek 3-(2,3,4-trimetoksyfenylo)-etyloaminy

Wsad:

144,5 g (0,60 mo-a) “Nirrostyremi”

1,9 l wody

232 ml stężonego kwasu solnego (p. a.) g PdC (10%)

177 745

Przeprowadzenie:

Powyższąmieszaninę reakcyjnąuwodornia się przez 2,25 godziny przy 60°C i 35· 10² kPa (35 barach). Potem zatęża się w próżni, pozostałość rozprowadza w etanolu i zatęża do sucha. Następnie rozpuszcza się w etanolu i produkt reakcji doprowadza do krystalizacji przez dodanie eteru.

Alkohol 2,3,4-trimetoksybenzylowy

Wsad:

500 g (2,55 moli) 2,3,4-trimetoksybenzaldehydu

5,0 l metanolu

13,0 g PtO2

Przeprowadzenie:

Redukcję przeprowadza się przy 20°C oraz 5102 kPa (5 barach) i jest zakończona po 30 minutach. Po odparowaniu rozpuszczalnika pozostałość (501,5 g) destyluje się w wysokiej próżni (temperatura wrzenia: 116°C; 5102 kP_a (0,5 mbara).

Chlorek 2,3,4-trimetoksybenzylu

Wsad:

50,0 g (0,25 mola) alkoholu 2,3,4-trimetoksybenzylowego

800 ml chlorku metylenu bezwodnego

59,4 g (0,5 mola) chlorku tionylu

Przeprowadzenie:

Roztwór alkoholu w bezwodnym chlorku metylenu podczas mieszania i chłodzenia lodem z solą kuchenną zadaje się powoli chlorkiem tionylu. Miesza się przez dalsze 15 minut w zimnie, potem przez 3 godziny w temperaturze pokojowej. Pod próżnią usuwa się rozpuszczalnik i nadmiar chlorku tionylu, pozostałość rozprowadza się w chlorku metylenu i wytrząsa kolejno z nasyconym roztworem NaHCO₃, wodą i nasyconym roztworem soli kuchennej. Po wysuszeniu nad MgSO4 odciąga się rozpuszczalnik pod próżnią i pozostałość destyluje w, piecu z rurą z rozszerzeniem kulistym (Kugelrohrofen) przy pompie olejowej (temperatura wrzenia: 118°C; 10 Pa (0,1 mbara).

Cyjanek 2,3,4-trimetoksybenzylu

Wsad:

75,8 g (0,35 mola) chlorku 2,3,4-trimetoksybenzylu

700 ml acetonu bezwodnego

3,45 g (0,023 mola) NaJ

25,7 g (0,53 mola) suchego, sproszkowanego NaCN

Przeprowadzen ie:

Mieszaninę reakcyjną złożoną z chlorku benzylu, NaJ i NaCN w bezwodnym acetonie miesza się przez 20 godzin w temperaturze wrzenia. Po ochłodzeniu sączy się pod próżnią i usuwa rozpuszczalnik pod próżnią. Pozostałość rozpuszcza się w octanie etylu, wytrząsa najpierw z wodą, potem z nasyconym roztworem soli kuchennej i suszy nad MgSO4. Po usunięciu rozpuszczalnika pozostałość destyluje się w piecu z rurąz rozszerzeniem kulistym przy 1,5 Pa (0,015 mbara) (temperatura wrzenia: 135°C).

Kwas 2,3,4-trimetoksyfenylooctowy

Wsad:

138.5 g (0,67 mola) cyjanku 2,3,4-trimetoksybenzylu

53.5 g (1,34 mola) NaOH rozpuszczonego w 215 ml wody

Przeprowadzenie:

Mieszaninę złożoną z cyjanku benzylu i wodnego ługu sodowego miesza się przez 7 godzin w temperaturze orosienia, po ochłodzeniu zakwasza się za pomocą6N H2SO4 i ekstrahuje 3 razy chlorkiem metylenu. Faząorganieznąprzemywa się wodąi nasyconym roztworem soli kuchennej, a potem suszy nad MgSO4. Po usunięciu rozpuszczalnika pozostałość rozpuszcza się w 200 ml chlorku metylenu i przez dodanie 1500 ml cykloheksanu doprowadza do krystalizacji.

177 745

2,3,4-trimetoksyfenylo-N-[2-(2,3,4-trimetoksyfenylo)-etylo]-acetamid

Wsad:

12,4 g (0,32 mola) kwasu 2,3,4-trimetoksyfenylooctowego

400 ml bezwodnego tetrahydrofuranu

51,8 g (0,32 mola) N,N'-karbonylodiimidazolu (CDI)

79.3 g (0,32 mola) chlorowodorku 2-(2,3,4-trimetoksyfenylo)-etyloaminy

500 ml bezwodnego tetrahydrofuranu

32.4 ml (0,32 mola) trietyloaminy

Przeprowadzenie:

Rozpuszczony w bezwodnym THF kwas fenylooctowy przez dodawanie CDI w sposób porcjowany podczas mieszania przy 5°C zostaje przeprowadzony w imidazolid. Po 30 minutach dodaje się podczas mieszania w temperaturze pokojowej zawiesinę chlorowodorku aminy, trietyloaminy w bezwodnym THF. Po 16 godzinach zatęża się pod próżnią i pozostałość dzieli pomiędzy chlorek metylenu i 2 N HCl. Potem przemywa się kolejno wodą, nasyconym roztworem NaHCO3, wodąi nasyconym roztworem NaCl. Po wysuszeniu nad MgSO4 fazą organiczną zatęża się, pozostałość rozpuszcza w 200 ml octanu etylu i produkt doprowadza do krystalizacji przez dodanie 700 ml cykloheksanu.

Chlorowodorek di-2-(2,3,4-trimetoksyfenylo)-etyloaminy

Wsad:

113.4 g (0,27 mola) “Amidu kwasu fenylooctowego”

470 ml bezwodnego tetrahydrofuranu

270 ml (0,54 mola) BH3 · S(CH3)₂ w THF (2 mole/l)

Przeprowadzenie:

Do roztworu amidu kwasowego w bezwodnym THF wkrapla się przy 65°C w atmosferze azotu mieszaninę kompleksu borowodorku. Po zakończonym dodawaniu miesza się przez dalsze 15 minut przy 65°C. Potem mieszaninę reakcyjną ochładza się do 5°C. Zakwasza sięjąostrożnie metanolowym kwasem solnym, zatęża pod próżnią (wyciąg) i pozostałość krystalizuje z etanolu przy dodaniu eteru.

Część C

N-|2-(3,4-dimetoksyfenylo)-etylo]-N-[2-(2_l3,4-trimetoksyfenylo)-etylo]-dt-amid kwasu 4-metoksyfenylomalonowego

Wsad:

3,73 g (10 mmoli) półamidu kwasu 4-metoksyfenylomalonowego ml bezwodnego THF

1,62 g (10 mmoli) N,N'-karbonylodiimidazolu

4,1 g (10 mmoli) chlorowodorku di-2-(2,3,4-trimetoksyfenylo)-etyloaminy ml bezwodnego THF

1,01 g (10 mmoli) trietyloaminy = 1,39 ml

Przeprowadzenie:

Do roztworu monoamidu w THF dodaje się w sposób porcjowany podczas mieszania przy 5°C karbonylodiimidazol. Mieszaninę reakcyjną miesza się przez 30 minut w temperaturze pokojowej. Następnie przy chłodzeniu lodem poddaje się reakcji z zawiesiną chlorowodorku aminy w THF i trietyloaminą. Po 16-godzinnym mieszaniu w temperaturze pokojowej zatęża się i pozostałość rozpuszcza w octanie etylu. Fazą organicznąprzemywa się kolejno wodą, 5% roztworem KHSO4, nasyconym roztworem NaHCO3, wodą i nasyconym roztworem NaCl. Po wysuszeniu nad MgSO4 zatęża się, pozostałość (7,2 g) oczyszczana 210 g żelu krzemionkowego (eluent: octan etylu/n-heksan = 2:1). W następujących tabelach zestawione sąprzykłady związków według wynalazku.

W tabelach BS oznacza zasadę, Ox - szczawian

177 745

Tabela 1

Ri	-NR3R4	Postać soli
	ώζ	HCl	1.1. 116-127°C
	OCH3 0CH3 zCH2-CH2-^^- OCHj ~N x OCH3 HjCO OCH3	BS	Rf: 0,39 (octan etylu)

Tabela 2

-nr3r4	Postać soli	Struktura	Temp. top. /°C/	% Hamowanie
~nh-ch2ch2-^^	Cl	I	134-136
-nh~ch2*ch2-^^- Cl	Cl	I	166-168
-nh~ch2-<Q^	Cl	I	142-144
-nh-(ch2)3-^^-c(ch3)3	BS	I	119	84,43

177 745

Tabela 3

OCH₅ OCH₃

CO-N-(CH₂-CH₂ K OCH₃)₂

R1	Postać soli	Temp. topn. (°C)	% Hamow.
1	2	3	4
%	Ox	bezpostaciowy*	41,8
p- 0CH3	Ox	bezpostaciowy*	24,3
ch3o-©—	Ox	bezpostaciowyx	73,7
CH3O-^- OCHj	Ox	bezpostaciowyx	53,1
CH3°- ch3o-^- CHjO	Ox	bezpostaciowy*	23,59
Q* CH3	Ox	bezpostaciowy*	68,22
ch3O-	Ox	bezpostaciowy*	10,11
0; Br	BS	bezpostaciowyx	25,36(b)
Br-£>	Ox	bezpostaciowy*	14,46
Q- ''Cl	BS	bezpostaciowy*	20,15

177 745

c.d. tabeli 3

1	2	3	4
Cl	Ox	bezpostaciowy*	9,44
ci-n xci	Ox	bezpostaciowy*	30,79
F	Ox	bezpostaciowy'	14,61
F	Ox	bezpostaciowy*	10,89
F-O-	Ox	bezpostaciowy*	54,30
N3“O	Ox	bezpostaciowy*	61,3
»3-P I	Cl	bezpostaciowy*	5,81
O-ch2-	BS	bezpostaciowy*
^>-ch2-		bezpostaciowy*	56,0
CH3°-OCHjD OCH3	Ox	bezpostaciowy'	19,40

x: Struktura substancji jest określana widmem NMR (b): przy stężeniu 10 mola testowanego związku

177 745

Tabela 4

^x: Struktura substancji jest określona za pomocą widma NMR

Związki zgodne z wynalazkiem skutecznie zastosowano jako składnik czynny przy wytwarzaniu środków do leczenia przewlekłych procesów zapalnych, wrzodziejącego zapalenia okrężnicy i choroby Crohńa oraz środków o działaniu przeciwrozrostowym. Działanie związków można wyjaśnić ich hamowaniem nieselektywnych kanałów kationów (UKK). U podstaw patofizjologii przewlekłej dychawicy oskrzelowej leżąprocesy zapalne, którym sprzyja aktywacja komórek wywołujących stany zapalne. (BARNES, 1987; SEIFeRt i SCHULTZ, 1991).

Receptorowo regulowana aktywacja komórek wywołujących stany zapalne (np. obojętnochłonnych granuloeytów i komórek tucznych lub ich ciągłych linii komórkowych komórek HL-60 albo uwrażliwionych komórek RBL, to znaczy obciążonych gammaglobulinąE) jest hamowana niezależnie od rodzaju stymulujących agonistów (np. endotelina, PAF, leukotrieny, chemiotaktyczny peptyd fMLP albo antygen przeciwko wrażliwym komórkom tucznym) przez blokery nieselektywnych kanałów kationów (UKK) (RINK, 1990). Przez te kanały pozakomórkowy wapń dostaje się do komórek, co jest wymagane dla utrwalenia ułatwianej receptorowo aktywacji komórek (PUTNEY, 1990). Jeżeli przerwane zostanie to dostarczanie wapnia, następuje blokada aktywacji komórek wywołujących stany zapalne.

Klasyczne czynniki antagonistyczne wobec wapnia typu dihydropirydyny lub fenyloalkiloaminy nie hamuje ani UKK, ani procesów zapalnych (WELLS i współpracownicy, 1986).

Jako miarę aktywacji komórek lub jako miarę jej hamowania przez blokery UKK określa się fluorometrycznie ilościowo metodą opisaną przez GRYNKIEWICZA i współpracowników (1985) kinetykę cytoplazmatycznego stężenia jonów wapnia w komórkach obciążonych przez fura-2. Ten sposób postępowania w ramach omawianego wynalazku okazał się niezawodną metodą screeningową do wykrycia blokerów UKK.

Do specyficznej charakterystyki blokerów nieselektywnych kanałów kationów nadaje się tak zwane czynnościowe hamowanie tapsigarginą. Tapsigargma jest opisanym przez THASTRUPa i współpracowników (Proc. Natl., Acad. Sci. (USA), 87,2466-2470, (1990) promotorem nowotworów, który selektywnie i nieodwracalnie hamuje Ca2*ATP wewnątrzkomórkowo w komórkach IP₃-wrażliwych magazynujących Ca2*. Na skutek tego dochodzi do szybkiego opróżnienia komórek magazynujących Ca2*. Jak opisał J. PUTNEY (Calcium, 11, 611-624, 1990), opróżnienie komórek magazynowych stanowi fizjologiczne podrażnienie dla otwarcia nieselektywnych kanałów kationów w błonie komórkowej. Następstwem tego jest masowy dopływ Na* i Ca²*' do komórki. Na podstawie tych właściwości tapsigargma nadaje się jako pośredni stymulator do agomstycznego i niezależnego od IP₃ otwarcia nieselektywnych kanałów' kationów·'.

W ramach omawianego wynalazku przeprowadzono skutecznie za pomocą tapsigarginy stymulację nieselektywnych kanałów kationów na komórkach HL 60 (komórki ludzkiej leukemii), na hipokampalnych i korowych komórkach neuronów oraz na komórkach neuronów oraz na komórkach RBL (rat basophilic lymphoma) i zatem potwierdzono obecność tych kanałów w każdorazowych liniach komórkowych.

177 745

Cytoplazmatyczne stężenie Ca2+ (/Certy) odgrywa ważą rolę przy rozrastaniu się komórek i przy rozwoju nowotworów (przegląd patrz L. R. ZACHARSKI, Journal of Medicine 19: 145-177, 1988). Szczególnie stymulowany przez aktywację receptora z następnym pośrednictwem trifosforanu inozytu (IP3) dopływ CA* do komórki powinien mieć decydujące znaczenie dla onkogennego rozrastania komórek (U. KIKKAWA i Y. NISHIZUKA, Ann. REV. CELL. BIOL. 2: 149-178, 1986). Mechanizm ten odgrywa także rolę przy tworzeniu się przerzutów i oporności w terapii wielolekowej (“Multi-Drug-Resistance”) (przegląd patrzy wyżej wymieniona publikacja L. R. ZACHARSKI) J. MED. 19: 145-177,1988.

Ta hipoteza jest poparta tym, że tapsigargina jako pośredni stymulator nieselektywnych kanałów kationów (UKK) prowadzi zarówno do przeciążenia komórek przez Ca2+ jak też jest wysokoskutecznym promotorem nowotworów·.. (V. THASTRUP i współpracownicy Proceedings of the NATL. Acad. Sci: (USA) 87; 2466-2470, 1990).

Blokada dopływu Ca2+ przez nieselektywne kanały kationów prowadzi do normalizacji wewnątrzkomórkowego stężenia jonów Ca, a zatem do hamowania rozwoju nowotworu itd.

Klasyczne czynniki antagonistyczne wobec wapnia nie hamują dopływu przez te nieselektywne kanały kationów. Niespodziewanie stwierdzono, że związki tego wynalazku hamują dopływ wapnia do komórki przez UKK.

Jak wykazał S. H. MuRcH i współpracownicy (Lancet 339: 381-385,15, Febr. 1992), endotelina I odgrywa ważną rolę patofizjologiczną przy zapalnych schorzeniach jelit jak wrzodziejącego zapalenia okrężnicy i choroby Crohn'a. Za pomocą immunohistochemicznych metod można było stwierdzić, że pacjenci z chorobą Crohn'a w obszarze błony podśluzowej, a pacjenci z wrzodziejącym zapaleniem okrężnicy w obrębie Lamina propria nabłonka okrężnicy wykazują w porównaniu do zdrowych osób normalnych wyraźnie i silnie podwyższone stężenie endoteliny I. Przyjmuje się, że miejscowe uwolnienie endoteliny wywołuje masowy skurcz naczyń z następnym rozsianym niedokrwieniem z mikrozawałami, które są uważane jako istotna przyczyna wymienionych schorzeń. Powodującą skurcz naczyń efektywność endoteliny tłumaczy się przeładowaniem przez Ctr+ naczyniowych miocytów. Przy tym endotelina pierwotnie wyzwala za pośrednictwem IP3 uwalnianie wewnątrzkomórkowego Ca2+, do którego dołącza się masowy dopływ transmembranowego Ca2+ przez kanały uniewrażliwione dihydropirydyną (M. S. Simonson i współpracownicy, Clin. Inwest. Med. 14; 499-507,1991; T. Masakai, J. Cardiovasc. Pharmacol. 13: Suppl. 5. S1-S4,1989; D. W. Hay,R. J. Pharmacol. 100:383-392,1990). Odnośnie tych kanałów chodzi o nieselektywne kanały kationów, których obecność także w komórkach błony śluzowej jelita grubego niedawno opisano (Chr. Siemer i H. Gogelein. Europ. J. Physiol. 420: 319-328, 1992).

Jako odpowiedni model screeningowy dla wykrycia czynnościowych antagonistów endoteliny okazała się niezawodna stymulowana endotelinąaktywacja komórek ludzkiej leukemii (komórki HL 60) obciążonych przez fumar-2. W oparciu o pracę G. GRYNKIeWiCZA i współpracowników (J. Biol. Chem. 260: 340-3450, 1985) można prześledzić spektrofluorometrycznie wewnątrzkomórkowe stężenie CA * w cytoplazmie komórek HL 60 (zawiesiny) i ocenić ilościowo jako miarę aktywacji komórek przez endotelinę. Stymulowanie następowało przez dodanie 0,1 μΜ endoteliny i dało się hamować substancjami według wynalazku zależnie od dawki.

Czynnościowy antagonizmie substancji według wynalazku wobec endoteliny jest ułatwiany poprzez blokadę nieselektywnych kanałów kationów. Dlatego wykazanie czynnościowego antagonizmmu wobec tapsigarginy na komórkach RBL-hml nadaje się jako metoda screeningowa dla funkcjonalnych antagonistów endoteliny.

Wykonanie badań:

Dla celów screeningowych w środowisku inkubacyjnym wolnym od Ca2+ stymuluje się za pomocą 0,1 μM tapsigarginy obciążone przez fura-2 przylegające komórki RBL-hm 1. Po 4 minutach restytuuje się pozakomórkowy Ca2+ na 1,5 mM i za pomocąfluorescencji fura-2 rejestruje się nadmierny wzrost cytoplazmatycznego stężenia Ca2+ na skutek masowego dopływu transmembranowego Ca2+ przez nieselektywne kanały kationów.

177 745

Ten dopływ jest hamowany wyłącznie i zależnie od dawki przez blokery nieselektywnych kanałów kationów. Ani klasyczne czynniki antagonistyczne wobec wapnia, ani specyficzne blokery -gonistów, które stymulują przemianę IP3 nie mogą hamować dopływu transmembranowego Ca²⁺ uwalnianego pośrednio przez tapsigarginę.

Związki omawianego wynalazku orzn-czają się hamowaniem UKK. Fluorometryczny pomiar wapnia w cytoplazmie osobno przyrośniętych komórek RBL-hm 1 następuje analogicznie do metody opisanej przez KUDO i OGURA (1986) dla neuronalnych komórek. Stosuje się mikroskop fluorescencyjny AXIOVERT 35 firmy ZEISS w połączeniu z układem obrazowania HAMAMTSU, składającym się z układu przetwarzania obrazu ICMS, kamery światła szczątkowego z jednostką kontrolną i wzmacniaczem obrazu DVS 3000.

Kinetykę cytoplazmatycznego stężenia Ca2⁺zapisuje się w sposób ciągłyjako krzywą zależności stężenie-ciecz po stymulowanej tapsigarginą(0,1 pM) aktywacji komórek. Porównywane są krzywe dwu aktywowanych kultur komórek w obecności i nieobecności 10 pM testowej substancji. Powierzchnia pod tymi krzywymi (area under the curve=AUC) jest całkowana i rejestrowana jako miara aktywacji komórek. Moc działania hamującego testowanych blokerów UKK ustala się za pomocą następującego stosunku:

% H =100

AUC_a x 100

AUC^^ % H = procentowe hamowanie dopywu wapma przez nieselekyywne kanayy kationów stymulowane i hamowane przez 10 pM badanej substancji.

AUCJn =e powierzhhma j^tdO krzywą, którases 0 narysowana w obecnośćiroodka pobudzającego plus 10 pM hamującej substancji badanej.

AUC(_k-_nt_r-l-) = powierzchnia pod krzywą, którajest narysowana tylko po dodatku środka pobudzającego.

Literatura do powyższych objaśnień:

BARNES P. J., I., W. RODGER i N. C. THOMSOIN

Pathogsnesis of asthma, w “ASTHMA, basic mechanisms and clinical managemsnt”

ED by P. J. BARNES; ACADEMIC PRESS, LONDON, 1988 Grynkicwicz G., M. POENIE i R. Y. Tsien

A nsw generation of Ca2⁺-indicators with greatly improvsd fluoresśencs properties

J. BIOL. CHEM. 260: 3440-3450, 1985

HIDE M. i M. A. BEAVEN

CalOum influx in a rat mas cell (RBL-2H3) line

J. BIOL. CHEM. 266 15221-15229, 1991

KUDO, Y. i A. OGURA

Glutamate-induced incrsase in intracsliui-r Ca -conccntration in isol-tsd hippocampal neurones BR. J. PHARMACOL. 89: 191-198, 1986 PUTNEY, J. W., jr.

Capacitative Calcium sntry rsvised

CELL CALCIUM11: 611-624, 1990

RINK, T. J.

Receptor-mediatsd calcium entry

FEBS LETT. 268: 381-385, 1990

SEIFERT, R. i G. SCHULTZ

Ths superoxide forming NADPH oxidase od phagocytss: An enzym system rsgulated by multipls mschanism

REV. PHYSIOL. BIOCHEM.PHARMACOL., Vol. 117, SPRINGER VERL., 1991

177 745

WELLS, E., C. G. JACKSON, S. T., HARPER, J. MANN iR. P. EAOY Characterization od primate bronchoalveolar mast cells II, inhibition of histamine, LTC4 and PGF2 release from primate bronchoalveolar mast cells and a comparison with rat periotoneal mast cells.

J. IMMUNOL. 137: 3941-3945, 1986.

Wyniki pomiarów:

Podane jest procentowe hamowanie UKF po stymulacji tapsigarginą(0,1 pM tapsigarginy) w komórkach RBL-hm 1. Jednolite stężenie badanych substancji wynosi 10'⁵ mola.

Dane odnośnie działania (% hamowania oraz IC₅₀) dla związków zawarte sąw tabelach 2,3,4.

Za pomocą następującego testu można wykazać czynnościowe działanie przeciwzapalne: Stosuje się pojedyncze komórki RBL-2H3 (linia komórek nowotworowych spokrewniona z komórkami tucznymi) przylegające do płytek szklanych.

Hodowla i przylgnięcie komórek RBL-2H3 następuje metodą opisaną przez HIDE i BEAVEN (1991). W celu sensybilizacji przylegających komórek RBL-2H3 komórki inkubuje się przez 2 godziny w temperaturze pokojowej w rozcieńczonym 1:2000 handlowym roztworem gammaglobuliny E wobec kompleksu dinitrofenol-albumina surowicy bydlęcej (DNP-BSA-Antigen). Następnie komórki przemywa się. Przez dodanie 0,1 ml roztworu DNP-B SA (10 pg/ml) następuje zmasowana immunologiczna aktywacja komórek, która jest ułatwiona przez cytoplazmatyczne przeładowanie Ca²⁺. Fluorometryczny pomiar wapnia w cytoplazmie pojedynczych przylegających komórek RBL-2H3 następuje analogicznie do metody opisanej dla komórek neuronalnych przez KUDO i OGURA (1986), która jest objaśniona wyżej w tym opisie. Jako substancja porównawcza w tych badaniach służy Cromoglycat (10 pM), który powoduje około 50% hamowanie aktywacji komórek inkubowanej antygenem.

W tym teście wyżej wymienione związki wykazująwartości % H, które sąporównywalne z wyżej podanymi wartościami. Badania na mikrokulturach różnych ludzkich linii komórek nowotworowych za pomocą próby tetrazolilowej w celu stwierdzenia efektu przeciwrozrostowego substancji według wynalazku wykazały niespodziewanie, że badane związki wykazują działanie silniejsze 5 do 100 razy niż substancja porównawcza Verapamil.

Efektywność przeciwrozrostową badanych substancji oznaczano za pomocą testu MTT opisanego przez MOSMANNa (J. IMMUNOL. METH.651 55-63, 1983), DENIZOTa i współpracowników (J. IMMUNOL. METH. 89: 271-277, 1986) oraz przez J. ELIASONa i współpracowników (INT. J. CANCER 46: 113-117, 1990).

(MTT = bromek 3-(4,5-dimetylotiazol-2-ilo)-2,5-difenylotetrazoliowy firmy CHEMICON Inc. El Segurido, Ca, USA). Ten indykatorjest metabolizowany tylko przez żywe komórki z nieuszkodzonymi mitochondriami do produktu stanowiącego niebieski formazan. Następujące linie ludzkich komórek nowotworowych stosowano w naszym teście: A 549 (Adenocarcinoma płuc), A 431 (Epidermiscarcinoma sromu niewieściego), PC 3 (Adenocarcinoma prostaty), SK BR 3 (Adenocarcinoma piersi), HT 29 (CX1) (Adenocarcinoma okrężnicy) i K 562 (komórki przewlekłej białaczki szpikowej). Test przeprowadzano na płytkach do mikromianowania. Każde zagłębienie zawierało 100 pl zawiesiny komórek (0,2 x 10⁶ komórek/ml). Jako środowisko inkubacyjne służyło RPM.1 1640 z 10% dezaktywowanej na gorąco surowicy płodu cielęcego i 50 pg/ml gentamycyny. Zawiesiny komórek inkubowano przez 0, 24, 48 albo 72 godziny przy nasyconej wilgotności powietrza w atmosferze składającej się z CO2 (5%) i powietrza (95%) przy 37°C w obecności i nieobecności zmiennych stężeń testowych substancji o właściwościach przeciwrozrostowych.

Testowe substancje rozpuszczano w DMSO (rozcieńczenie końcowe: 0,1%). Następnie dodawano 10 pl roztworu MTT (3 mg/ml) i po upływie 3 godzin 100 pl 0,08 N roztworu izopropanolowego zawierającego HCl. Po dalszej godzinie ustalano w czytniku do mikropłytek absorpcję światła przy 570 nm (długość fali porównawczej 630 nm). Absorpcja światła jest wprost proporcjonalna do liczby żyjących komórek. Półmaksymalne stężenia hamujące badanych substancji wynosiły około 1 pg/ml.

177 745

Efektywność spazmolityczna naczyń wyżej wymienionych czynnościowych antagonistów endoteliny lub tap.sigarginy potwierdzono na wyizolowanym preparacie naczyniowym:

Na wstecznie perfundowanych samoistnie bijących spreparowanych według Langendrofa sercach szczurów określano ilościowo nieprzerwanie perfuzję wieńcową za pomocą elektromagnetycznego pomiaru przepływu (aparatura firmy Hugo Sachs Elektronik, MARCH). Tym urządzeniem pomiarowym można rejestrować z dużą dokładności rozmiar, czas trwania oraz formę przebiegu skurczów naczyń. Jeżeli perfuzję prowadzi się ze stężeniem endoteliny 100 nM, wówczas wieńcowy strumień perfuzji redukuje się z 11 na 5 ml/min. Ograniczenie perfuzji można znieść substancjami według wynalazku. Efektywność działania związków według wynalazku odnośnie hamowania tapsigarginą na komórkach RBL-hm 1 obciążonych fura-2 lub odnośnie efektywności hamowania endotehnąna komórkach HL 60 obciążonych fura-2 jednoznacznie korelują z efektywnością rozkurczową naczyń badanych substancji oznaczono na preparacie Lanhendorfa'. Można z tego wnioskować, że naczyniowo-rozkurczony antagonizm endoteliny badanych substancji polega na blokadzie nieselektywnych kanałów kationów',

Przykłady farmaceutycznego zastosowania

a) Drażetki rdzeń drażetki zawiera:

substancja czynna o wzorze ogólnym I cukier mlekowy skrobia kukurydziana żelatyna stearynian magnezu

30,0 mg

100,0 mg

75,0 mg 3,0 mg 2,0 mg 210,0 mg

Wytwarzanie

Mieszaninę substancji czynnej z cukrem mlekowym i skrobiąkukurydzianągranuluje się z 10% wodnym roztworem żelatyny przez sito o wymiarze otworu 1 mm, suszy się przy 40°C i jeszcze raz przeciera przez sito. Tak otrzymany granulat miesza się ze stearynianem magnezu i prasuje. Tak otrzymane rdzenie powleka się w zwykły sposób otoczką, którą nanosi się za pomocą wodnej zawiesiny cukru, ditlenku tytanu, talku i gumy arabskiej. Gotowe drażetki poleruje się woskiem pszczelim.

b) Tabletki substancja czynna o wzorze ogólnym I cukier mlekowy skrobia kukurydziana rozpuszczalna skrobia stearynian magnezu

30,0 mg

100,0 mg

77,0 nm 7,0 nm 330 nm 210,0 mg

Wytwarzanie

Substancję czynną i stearynian magnezu granuluje się z wodnym roztworem rozpuszczalnej skrobi, granulat suszy się i miesza dokładnie z cukrem mlekowym i skrobią kukurydzianą. Potem mieszaninę prasuje się na tabletki o ciężarze 210 mg.

c) Kapsułki substancja czynna o wzorze ogólnym I 20,0 nm cukier mlekowy 230,0 nm skrobia kukurydziana 40,0 nm talk W,0 nm

300,0 mg

177 745

Wytwarzanie

Substancję czynną, cukier mlekowy i skrobię kukurydzianą miesza się najpierw w mieszarce, a potem w rozdrabniarce. Mieszaninę jeszcze raz podaje się do mieszarki, miesza dokładnie z talkiem i napełnia nią mechanicznie twarde kapsułki żelatynowe.

d) Tabletki substancja czynna 44,0 mg cukier mlekowy 100,4 mgg skrobia kukurydziana 5C^,0 mg koloidalny kwas krzemowy 2,0 nm stearynian magnezu 3,0 mg ogółem 200,0 mg

Wytwarzanie

Substancję czynną miesza się z częścią substancji pomocniczych i granuluje się przy użyciu roztworu rozpuszczalnej skrobi w wodzie. Po wysuszeniu granulatu domieszkuje się resztę substancji pomocniczych i mieszaninę prasuje się na tabletki.

e) Drażetki

substancja czynna według wynalazku	20,0 mg
cukier mlekowy	100,0 mg
skrobia kukurydziana	65,0 mg
koloidalny kwas krzemowy	2,0 mg
rozpuszczalna skrobia	5,0 mg
stearynian magnezu	3,0 mg
ogółem	195,0 mg
Wytwarzanie
Substancję czynną i substancje pomocnicze prasuje się, jak opisano w przykładzie 1, na
jądra tabletkowe, które drażuje się w zwykły sposób cukrem, talkiem i gumą arabską.
f) Czopki
substancja czynna według wynalazku	50,0 mg
cukier mlekowy	250,0 mg
masa czopkowa q.s	do 1,7 g
Wytwarzanie:
Miesza się ze sobą substancję czynną i cukier mlekowy, i mieszaninę zawiesza się równo-
miernie w stopniowej masie czopkowej. Zawiesiny wylewa się do chłodzonych form na czopki o
ciężarze 1,7 g.
g) Ampułki
substancja czynna według wynalazku	2C^,0 nm
chlorek sodu	5,0 mm
dwukrotnie destylowana woda q. sincerely.	do 2,, ml
Wytwarzanie:
Substancję czynną i chlorek sodu rozpuszcza się w dwukrotnie destylowanej wodzie i roz-
tworem napełnia się sterylnie ampułki.
h) Ampułki
substancja czynna według wwnalazku	11),0 mg
chlorek sodu	7,0 mg
dwukrotnie destylowana woda q.s.	do 1,4 mg

177 745

i) Krople substancja czynna według wynalazku 0,70 g ester metylowy kwasu p-hydroksybenzoesowego 0,07 g ester propylowy kwasu p-hydroksybenzoesowego 0,03 g demineralizowana woda q. sincerely.do 100,00 ml

Wytwarzanie:

Substancję czynną i środki konserwujące rozpuszcza się w demineralizowanej wodzie, roztwór sączy i napełnia nim buteleczki po 100 ml.

Claims (6)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Nowe skondensowane d^i^h^^/clr<^o^^^rr^^<^d^¹^ny θ wzorze ogólnym I nr³r⁴ w którym

   Ri oznacza (C4-C6)-cykloalkil, (C4-C6)-cykloalkilo-(Ci-C5)-alkil albo rodnik o wzorze (R)«

   R oznacza (Ci-C4)-alkil, N3, chlorowiec, CF3 albo (Ci-C4)-alkoksy, u oznacza 1, 2 albo 3,

   R³ i R⁴ niezależnie od siebie oznaczają wodór albo rozgałęziony albo nierozgałęziony alkil o 1 do 12 atomach węgła, przy czym R3 i r4 nie oznaczają równocześnie wodoru i przy czym alkil może być podstawiony przez cykloheksyl, albo przez fenyl, przy czym ten fenyl może być podstawiony jedno- dwu- albo trzykrotnie przez (C1-C4 )-alkoksy, chlorowiec (C1-C4 )-alkil, albo przez trifluorometyl albo jego sole z fizjologicznie tolerowanymi kwasami, zasadami.
2. 2. Związek o wzorze ogólnym I według zastrz. 1, w którym R1 oznacza (C4-C6)-cykloalkil albo (C4-C6)-cykloalkilo-(C 1 -C 5 )-al kil
3. 3. Związek o wzorze I według zastrz. 2, w którym r1 oznacza cykloheksyl, cykloheksylometylen, cyklobutylometyl, korzystnie cykloheksyl
4. 4. Związek o wzorze I według zastrz. 2, którym jest h₃co h₃co

   C(CH₃)₃

   177 745
5. 5. Związek o wzorze I według zastrz. 1, w którym R¹ oznacza fenyl podstawiony przez metoksy, metyl, F lub N₃.
6. 6. Związek o wzorze I według zastrz. 1 albo 2, albo 3, albo 5, w którym NR³R⁴ oznacza