PL173533B1

PL173533B1 - Sposób i urządzenie do testowania bloku interfejsu nadawczo-odbiorczego w systemie łączności komórkowej

Info

Publication number: PL173533B1
Application number: PL94310775A
Authority: PL
Inventors: Luis R. Ortiz; Alexis Torres
Original assignee: Telular Int Inc
Priority date: 1993-03-25
Filing date: 1994-03-02
Publication date: 1998-03-31
Also published as: LV11510A; FI954509A; HU216556B; CA2154789C; AU6443194A; EE9400437A; MY110488A; ZA941880B; PL310775A1; NO953791L; IL108809A; PL174142B1; SK118995A3; MD940289A; HU9502752D0; EP0691058B1; CN1064808C; TR28486A; DE69407773D1; JPH08510872A

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób i urządzenie do testowania bloku interfejsu nadawczo-odbiorczego w systemie łączności komórkowej.

Znane są z opisów patentowych USA nr nr 4 658 096 i 4 737 975, systemy interfejsu komórkowego, w których blok interfejsu łączy standardowy zestaw telefoniczny, aparat faksymilowy, modem lub inne urządzenia telekomunikacyjne, z urządzeniem komórkowym nadawczo-odbiorczym, przy czym blok interfejsu umożliwia normalną pracę urządzenia telekomunikacyjnego przez radiowe urządzenie nadawczo-odbiorcze. Blok interfejsu może również przetwarzać sygnały wybierania DTMF lub typu impulsowego na format cyfrowy, przekazywany do radiowego urządzenia nadawczo-odbiorczego, tak aby wybrany numer mógł być wykorzystany do wywołania numeru przez system radiowy za pośrednictwem urządzenia nadawczo-odbiorczego.

Znane jest również stosowanie sprzętu diagnostyczno-testującego dla całych systemów komórkowych. Znane jest także stosowanie bloku samodzielnego, samodzielnie się testującego. Ten ostatni opisano w opisie patentowym USA nr 5 016 269, w którym opisano alarmową skrzynkę telefonu komórkowego. W tym patencie opisano autodiagnostykę realizowaną przez samą skrzynkę połączeniową. Skrzynka połączeniowa zapewnia autodiagnostykę i periodycznie melduje stan sprawdzanej pozycji do stacji centralnej przez sieć komórkową. W tym opisie patentowym przedstawiono aparat komórkowy i urządzenie nadawczo-odbiorcze oraz przyporządkowany mu system autodiagnostyczny do sprawdzania systemu i przesyłania zwrotnie raportów do stacji centralnej. Jednakże ten opis patentowy nie obejmuje monitorowania i funkcji autodiagnostyki przetwornika DTMF, na przykład stosowanego we wspomnianych powyżej opisach patentowych USA nr nr 4 658 096 i 4 737 975.

Te znane rozwiązania odnoszą się ogólnie biorąc do systemów telekomunikacyjnych bezprzewodowej łączności osobistej, z wieloma inteligentnymi stacjami bazowymi i inteligen4

173 533 tnymi przenośnymi terminalami mikrotelefonicznymi, z których każdy ma określony z góry obszar pokrycia komórki radiowej, a zwłaszcza odnoszą się do osobistych cyfrowych telekomunikacyjnych systemów komórkowych (PCS) z pełnym interfejsem ISDN, umożliwiając bezpośrednie połączenie i komutację ruchu połączeniowego PCS przez interfejs ISDN i publiczną komutowaną sieć telefoniczną lub dowolną inną sieć komutowaną, przy czym system telekomunikacji osobistej ma możliwości telefoniczne, dacyjne, wizyjne (lub dowolną ich kombinację) i zestawiania dwukierunkowych w pełni dupleksowych połączeń wchodzących i wychodzących, i przy tym jest całkowicie dyspozycyjny pod względem operacyjnym i w pełni kompatybilny z dowolnym wybranym rodzajem modulacji. Ponadto międzykomórkowy protokół przejmowania realizuje logika rozproszona, wprowadzona w postaci oprogramowania w inteligentnych przenośnych terminalach mikrotelefonicznych, inteligentnych stacjach bazowych i publicznej komutowanej sieci telefonicznej lub dowolnej sieci komutowanej wyposażonej w sterującą bazę danych usług PCS.

Wzrastająca dostępność telekomunikacji ruchomej i przenośnej uwalnia abonentów profesjonalnych i mieszkaniowych od ograniczeń fizycznych w pełni przewodowej sieci telekomunikacyjnej. W szczególności, komórkowe systemy telekomunikacyjne wraz z powiadamianiem i innymi usługami uzupełniającymi, zapewniają pełną mobilność usług telekomunikacyjnych. Znaczny postęp techniczny w zakresie sprzętu ruchomego i przenośnego, jak również nowych metod, jak na przykład transmisja cyfrowa w telekomunikacji bezprzewodowej, istotnie rozszerzyły liczbę i typy bezprzewodowych usług telekomunikacyjnych z wykorzystaniem widma radiowego, dostępnych dla użytkownika. Te usługi perspektywiczne obejmują, choć nie wyłącznie, rozszerzone formy usług telefonii komórkowej, rozszerzone usługi bezprzewodowej telefonii cyfrowej, obsługę przenośnych urządzeń faksowych oraz bezprzewodową obsługę sieci lokalnych, i mogą być wykorzystywane przez istniejącą publiczną sieć komutowaną lub przez alternatywne przewodowe sieci lokalne, na przykład systemy telewizji kablowej. Jako takie, cyfrowe osobiste systemy telekomunikacyjne mogą istnieć niezależnie lub przy współpracy z lokalnymi sieciami przewodowymi, wypełniając luki w istniejących obecnie systemach telekomunikacyjnych stwarzając również nowe rynki, z których wiele będzie dopiero kształtowanych. Pojawienie się PCS będzie miało duży wpływ na przyszłe opracowania i konfigurację wszystkich systemów telekomunikacyjnych przez znaczną poprawę ich elastyczności i funkcjonalności. Odpowiednio do tego, realizatorzy usług PCS będą mieli możliwości wzbogacenia i obsłużenia istniejących i nowych rynków krajowych w sposób ekonomiczny i odpowiedzialny.

Wymagania w stosunku do systemów telekomunikacji osobistej gwałtownie zmieniają się w miarę wzrostu zapotrzebowania na telekomunikację błyskawiczną, w wyniku zwiększonej mobilności abonentów. Jedną z zalet PCS jest to, że do wzbogacenia możliwości dotarcia do każdej osoby, w każdym czasie, w każdym miejscu, może wykorzystywać pojedyncze urządzenie telekomunikacyjne. PCS daje użytkownikowi możliwość zwiększenia mobilności i elastyczności, ponieważ takie podejście rozwiązuje podstawowy problem pozostawania w ciągłej łączności z abonentem. PCS drogą radiową zapewni abonentom łączność bez utraty ważnego połączenia, jak również zmniejszenie czasu i wydatku na rozmowy zwrotne. PCS łączą funkcjonalność techniki i infrastruktury urządzeń radiowych i publicznej komutowanej sieci telefonicznej (Public Switched Telephone PSTN - Network) i umożliwiają dopasowanie możliwości podtrzymywania w pełni dupleksowych połączeń (dwukierunkowych połączeń wchodzących i wychodzących) oraz przejmowania między komórkami radiowymi (umożliwiając użytkownikom swobodne przemieszczanie się z jednej komórki radiowej do drugiej, bez przerywania rozmowy). Istotne jest zatem, aby pamiętać, że istnieje stale wzrastające zapotrzebowanie na usługi PCS i technologię dla licznych, czasem niekompatybilnych zastosowań, mianowicie bezprzewodowych prywatnych central wewnętrznych, mniejszych i lżejszych przenośnych telefonów komórkowych, przenośnych aparatów faksowych, wielokanałowych telefonów bezprzewodowych i dodatkowych usług, których celem jest umożliwienie kontaktowania się danych poszczególnych użytkowników (a nie danych stacji).

Obecnie stosowany sprzęt radiowy i związane z nim oferowane obecnie usługi (to znaczy telefony bezprzewodowe, powiadamianie radiowe i łączność radiokomórkowa) nie są w stanie całkowicie zaspokoić zapotrzebowania na te nowe typy usług PCS. Na przykład telefony

173 533 bezprzewodowe są wykorzystywane wewnątrz i wokół domu lub biura, pracują na bardzo niewielkiej liczbie kanałów (na przykład dziesięciu) i w zagęszczeniu a ich wykorzystanie ogranicza się do bezpośredniej bliskości przyporządkowanej stacji bazowej. Usługi powiadamiania radiowego są tylko jednokierunkwe i mają ograniczone możliwości. Komórkowe i specjalizowane usługi radiokomunikacji ruchomej nie są w stanie zaspokoić pełnego zakresu spodziewanego zapotrzebowania na PCS. Z czasem PCS będą dysponowały standaryzowanym sprzętem ze wspólnymi modułami zapewniającym większą niezawodność współpracującego sprzętu, który będzie również mniej wrażliwy na przejściowe zakłócenia od źródeł zewnętrznych, będzie wyposażony w możliwości automatycznej rejestracji połączeń, automatycznego przekazywania połączeń, pocztą głosową, możliwość odbioru faksowego, możliwości zmiany miejsca zainstalowania, zdalne przekazywanie danych, zwiększony zakres ochrony prywatności/identyfikacji rozmówcy/usług kwalifikowanych, zwiększenie żywotności akumulatorów i wspólne protokoły. W celu możliwie najlepszego spełnienia tego zadania, stosowanie cyfrowych PCS staje się koniecznością. Bezprzewodowe PCS mogą wyeliminować konieczność dysponowania budynkami okablowanymi dla telekomunikacji. Mówiąc ogólnie, PCS pozwoli zaopatrzyć sprzęt telekomunikacyjny w dodatkowe możliwości. Cyfrowy PCS zapewni udoskonalenie sprzętu telekomunikacyjnego, telekomunikacyjnych systemów i konstrukcji.

Istotą sposobu testowania bloku interfejsu nadawczo-odbiorczego w systemie łączności komórkowej, według wynalazku, w którym przetwarza się sygnały w bloku interfejsu sygnały DTMF bądź sygnały wybierania impulsowego, z dołączonego do niego przenośnego aparatu telefonicznego, na cyfrowy format danych dla nadawania danych cyfrowych do komórkowego urządzenia nadawczo-odbiorczego, jest to, że dołącza się blok diagnostyczny do komórkowego bloku interfejsu w miejsce przenośnego aparatu telefonicznego oraz generuje się w bloku diagnostycznym funkcje wykonywane przez przenośny aparat telefoniczny do wygenerowania w komórkowym bloku interfejsu indywidualnych, określonych odpowiedzi, po czym poddaje się kontroli funkcje wykony wane przez komórkowy blok interfejsu i określa się, czy komórkowy blok interfejsu działa poprawnie.

Korzystne jest, gdy zgodnie z wynalazkiem w trakcie generowania funkcji generuje się sygnał podniesienia słuchawki oraz następnie wykrywa się obecność sygnału tonu wybierania generowanego przez komórkowy blok interfejsu w odpowiedzi na generację sygnału podniesienia słuchawki.

Korzystne jest także, gdy według wynalazku w trakcie generowania funkcji generuje się sygnał DTMF, przy czym wykrywa się wyjściowy sygnał DTMF przez komórkowy blok interfejsu w odpowiedzi na generowany sygnał DTMF.

Dalsze korzyści z wynalazku uzyskuje się, gdy w trakcie generowania funkcji generuje się sygnał odłożenia słuchawki, następnie symuluje się obecność połączenia telefonicznego wchodzącego do urządzenia nadawczo-odbiorczego do uaktywnienia przez komórkowy blok interfejsu swojego generatora dzwonienia i do wykrywania wytwarzanego przezeń sygnału dzwonienia, przy czym generuje się sygnał podniesienia słuchawki w czasie, kiedy komórkowy blok interfejsu generuje sygnał dzwonienia, do określenia, czy komórkowy blok interfejsu poprawnie odłącza sygnał dzwonienia po odpowiedzi na wejściowe połączenie telefoniczne, oraz następnie generuje się połączenie telefoniczne wychodzące przez komórkową sieć telefoniczną, kiedy komórkowy blok interfejsu jest dołączony do urządzenia nadawczo-odbiorczego, i na powrót do komórkowego urządzenia nadawczo-odbiorczego, przy w trakcie generowania wychodzącego połączenia telefonicznego realizuje się przez komórkowe urządzenie nadawczo-odbiorcze połączenie telefoniczne z samym sobą i następnie wykrywa się generowanie sygnału zajętości przez komórkowe urządzenie nadawczo-odbiorcze w odpowiedzi na to połączenie telefoniczne.

Istotą urządzenia do testowania bloku interfejsu nadawczo-odbiorczego w systemie łączności komórkowej, według wynalazku, do którego jest dołączany przenośny aparat telefoniczny, przy czym komórkowy blok interfejsu jest zdolny do przetwarzania sygnałów DTMF bądź sygnałów wybierania impulsowego z dołączonego do niego przenośnego aparatu telefonicznego, na cyfrowy format danych dla nadawania danych cyfrowych do komórkowego urządzenia nadawczo-odbiorczego, jest to, że zawiera układy diagnostyczne do kontrolowania i określania

173 533 właściwego działania komórkowego bloku interfejsu i połączony z układami diagnostycznymi przekaźnik do dołączania komórkowego bloku interfejsu w miejsce przenośnego aparatu telefonicznego, przy czym układy diagnostyczne zawierają układy generowania funkcji wykonywanych przez standardowy aparat telefoniczny do wygenerowania w komórkowym bloku interfejsu indywidualnych odpowiedzi tego komórkowego bloku interfejsu.

Korzystnie układy generowania funkcji wykonywanych przez standardowy aparat telefoniczny zawierają układ generowania sygnału DTMF i nadawania tego sygnału do komórkowego bloku interfejsu, przy czym układy diagnostyczne zawierają układ wykrywania wyjściowego sygnału DTMF przez komórkowy blok interfejsu w odpowiedzi na sygnał DTMF generowany przez układ generowania sygnału TDMF.

Korzystne jest także, gdy układy diagnostyczne zawierają układy symulacji obecności połączenia telefonicznego wchodzącego do urządzenia nadawczo-odbiorczego do uaktywnienia przez komórkowy blok interfejsu swojego generatora dzwonienia, przy czym układy diagnostyczne zawieraj ą następnie układ wykrywania dzwonienia z układem optoizolatora do wykrywania wytwarzanego przez te układy sygnału dzwonienia.

Korzystne jest ponadto, gdy układy diagnostyczne zawierają układy generowania połączenia telefonicznego wychodzącego przez komórkową sieć telefoniczną, kiedy komórkowy blok interfejsu jest dołączony do urządzenia nadawczo-odbiorczego, i na powrót do komórkowego urządzenia nadawczo-odbiorczego, po którym te układy diagnostyczne powodują realizację przez komórkowe urządzenie nadawczo-odbiorcze połączenia telefonicznego z samym sobą, przy czym układy diagnostyczne zawierają następnie układ wykrywania sygnału zajętości przez komórkowe urządzenie nadawczo-odbiorcze w odpowiedzi na to połączenie telefoniczne, zaś układy do generowania wychodzącego połączenia telefonicznego wywołują numer aparatu telefonicznego, który został przydzielony urządzeniu nadawczo-odbiorczemu dołączonemu do komórkowego bloku interfejsu.

Zaletą rozwiązania według niniejszego wynalazku jest to, że może być wykorzystywany w dowolnym systemie typu komórkowego, na przykład w systemie komórkowym lub w systemach podobnych do komórkowych, na przykład ISDN lub innych osobistych systemach telekomunikacyjnych, przy czym stosuje blok adaptera lub interfejs, podobny do komórkowego, służący do przetwarzania sygnałów wybierania DTMF lub wybierania impulsowego na format cyfrowy w celu podania do podobnego do komórkowego urządzenia nadawczo-odbiorczego przyłączonego do systemu podobnego do komórkowego.

Rozwiązanie według wynalazku przeznaczone do wykorzystania w komórkowych blokach interfejsowych i systemach znanych ze stanu techniki, może być wykorzystywane z innymi radiowymi systemami nadawczo-odbiorczymi, na przykład IMTS, gdzie stosuje się bezprzewodowe łącze między stacją bazową i stacjami głównymi, których nadajniki połączone są z blokami interfejsowymi, które umożliwiają łączenie i normalne funkcjonowanie urządzenia typu telekomunikacyjnego, na przykład telefonu lądowego, aparatu faksymilowego, modemu itp., z radiowym urządzeniem nadawczo-odbiorczym. Blok interfejsu realizuje pewną liczbę funkcji, zależnie od jego docelowego wykorzystania. Na przykład w specjalizowanych systemach alarmowych, gdzie radiowe urządzenie nadawczo-odbiorcze realizuje tylko połączenia wychodzące, blok interfejsu nie musi realizować generacji dzwonienia, generacji sygnału zajętości itp., przekazywanych do urządzenia telekomunikacyjnego. W odróżnieniu od tego, w takich systemach, w których wymaga się realizacji tylko połączeń wchodzących, blok interfejsu nie musi przetwarzać sygnałów wybierania DTMF lub typu impulsowego na format cyfrowy. Według niniejszego rozwiązania stosuje się oprogramowanie, które ma dostęp do mikroprocesora bloku interfejsu komórkowego lub bloku interfejsu radiowego systemu nadawczo-odbiorczego, przy czym oprogramowanie może być uruchamiane albo ręcznie albo automatycznie w celu uaktywnienia urządzenia testującego. Oprogramowanie diagnozuje prawidłowość funkcjonowania wszystkich systemów programowych i sprzętowych.

Istnieje możliwość sprawdzenia każdej z poszczególnych pozycji. Na przykład w bloku interfejsu może być sprawdzany konwerter DTMF, interfejs z czterech przewodów na łącze dwuprzewodowe, może być sprawdzane oprogramowanie tonu zajętości, jak również inne cechy charakteryzujące działanie interfejsu. Poza tym, sprawdzane może być urządzenie nadawczo173 533 odbiorcze, akumulator, a nawet dowolny inny parametr interfejsu. System konserwacyjny ma możliwość realizowania połączenia przez sieć komórkową do zadanego numeru telefonicznego stacji bazowej, przy czym stacja centralna następnie może albo wysyłać ton zwrotny, albo wybierać aktualny numer systemu interfejsowego, w celu pobrania sygnału zajętości. Można to uważać za pewien test. Można dokonywać również wysłania przez system komórkowy innego numeru telefonicznego w celu wywołania tej samej lub innej stacji centralnej, tak że może być wysłany precyzyjny ton wsteczny (1000 Hz), a oprogramowanie może porównać ten ton 100 Hz z własną konfiguracją, w celu określenia, czy ma miejsce połączenie liniowe i czy system komórkowy działa poprawnie. Rozwiązanie jest szczególnie użyteczne, ponieważ pozwala abonentowi końcowemu uaktywnienie telefonu w przypadku, kiedy abonentjest przekonany, że ma kłopoty z tym telefonem. Test ten powoduje powiadomienie przedsiębiorstwa telefonicznego o wystąpieniu, bądź nie wystąpieniu nieprawidłowości w centrali systemu komórkowego lub o wystąpieniu problemu w jednostce bazowej abonenta końcowego.

W rozwiązaniu stosuje się dwa różne obwody. Pierwszy stanowi obwód telekonserwacyjny a drugi - obwód zaliczający. Obwód telekonserwacyjny generuje test wielokrotny, który obejmuje realizację połączenia telefonicznego pod określony numer. Układ melduje wyniki testu pod tym konkretnym numerem. Układ może łączyć się przy wybieraniu własnego numeru, w celu upewnienia się, przez odebranie sygnału zajętości, że prawidłowo funkcjonuje odbiór i transmisja bloku. Te zespoły testów mogą być inicjowane przez abonenta, przez wciśnięcie przycisku znajdującego się w bloku. Po naciśnięciu przycisku, dioda LED, znajdująca się w pobliżu przycisku zaczyna migać ustawicznie, identyfikując wykonywany test. Jeżeli na końcu testu dioda LED pozostaje włączona, to wskazuje to, że występuje problem związany z tym blokiem. Ten test łącznie zajmuje nie więcej niż 40 s. Z drugiej strony, jeżeli dioda LED przestaje migać i zostaje wyłączona, to wskazuje to, że test wypadł pomyślnie, i że blok jest w porządku w odniesieniu do pozycji sprawdzanej w teście. W dodatkowej opcji zapewniona jest możliwość prowadzenia testu z numeru zewnętrznego, w której urządzenie nadawczo-odbiorcze pracuje poprawnie odbierając numer telefonu.

Działanie drugiego obwodu polega na tym, że wykorzystuje sygnał zaliczający z systemu komórkowego i generuje odpowiednie impulsy zaliczające dla standardowego telefonu domowego lub automatu telefonicznego. Urządzenie interpretuje sygnał nadchodzący z systemu komórkowego i nie wymaga taryfowania lokalnego. Pracuje ono w sposób podobny, jak przy generacji drugich tonów. Może ono być wykorzystywane w dowolnym komórkowym systemie mającym możliwość wysyłania sygnałów zaliczających.

Przedmiot wynalazku przedstawiono w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1A i 1B przedstawiają sieć działań procesu samotestowania, fig. 2 przedstawia sieć działań podprogramu autotestującego odwieszenia słuchawki, fig. 3 - sieć działań podprogramu autotestującego generacji tonu wybierania, fig. 4 - sieć działań podprogramu autotestującego generacji sygnału DTMF, fig. 5A, 5B i 5C przedstawiają sieć działań podprogramu autotestującego generacji dzwonienia, fig. 6 przedstawia sieć działań podprogramu autotestującego procesu odpowiedzi na dzwonienie, fig. 7A i 7B przedstawiają sieć działań podprogramu testu wywoływania, który sprawdza prawidłowość detekcji wywoływania i odpowiedzi na połączenie wchodzące, fig. 8A i 8B - sieć działań podprogramu generacji kodu błędu, fig. 9 przedstawia sieć działań podprogramu resetu, fig. 10 - schemat blokowy urządzenia testującego, zaś fig. 11, 12, 13 i 14 przedstawiają schematy układów do realizacji symulacji testowanych zdarzeń.

Wywołanie sekwencji testów operacyjnych jest dokonywane przez wciśnięcie przycisku autodiagnostyki i wtedy sterowanie bloku interfejsu 14 zostaje przekazane do głównego podprogramu autodiagnostycznego urządzenia testującego 10 w celu wykonania autotestowania.

Na figurach 1A i 1B przedstawiono podprogram wykonania testu, czyli główny podprogram autodiagnostyczny. Wykonywana jest pewna liczba połączeń z różnymi procedurami testowymi. Po wykonaniu każdego podprogramu sprawdza się flagi błędów. W przypadku wystąpienia jakiejś nieprawidłowości sekwencja testowa zostaje zatrzymana. Następnie koduje się stan, a wynik przedstawiany jest użytkownikowi za pośrednictwem czterech diod LED, jak to opisano poniżej.

173 533

Jak to przedstawiono na fig. 1A, w kroku 1, sekwencja testu operacyjnego rozpoczyna się od inicjalizacji zmiennych i flag. W kroku 2 program wywołuje podprogram testu odwieszenia. W podprogramie testu odwieszenia telefon użytkownika zostaje odłączony od linii wyszukiwania i dzwonienia, w to miejsce do bloku interfejsu, dołączane jest urządzenie testujące, opisane poniżej szczegółowo. W kroku 3 dokonuje się sprawdzenia, czy w podprogramie testu odwieszenia wykrywa sięjakiś błąd. Jeżeli wykryto błąd, sekwencja testu zostaje zawieszona a program przechodzi do kroku 14 na fig. 1B. Jeżeli natomiast nie wykryto błędu, to program wywołuje podprogram testu tonu wybierania w kroku 4. W kroku 5 następuje sprawdzenie wystąpienia błędu tonu wybierania. Jeżeli wykrywa się błąd, sekwencja testu zostaje zawieszona a program przechodzi do kroku 14 przedstawionego na fig. 1B. Jeżeli natomiast nie wykrywa się błędu, to program wywołuje następny test - podprogram testu DTMF w kroku 6. Program jest kontynuowany w przedstawionym na fig. 1B kroku 7, gdzie sprawdza się wynik podprogramu DTMF. W razie stwierdzenia błędu, sekwencja testu zostaje zawieszona a program przechodzi do kroku 14. Jeżeli natomiast nie wykrywa się błędu, to program wywołuje następny test, podprogram testu dzwonienia w kroku 8. W kroku 9 dokonuje się sprawdzenia na wystąpienie błędu dzwonienia. Jeżeli wykrywa się błąd, to sekwencja testu zostaje zatrzymana, a program przechodzi do kroku 14.Jeżeli natomiast nie wykrywa się błędu, to program wywołuje następny test, podprogram testu odpowiedzi na dzwonienie w kroku 10. W kroku 11 dokonuje się sprawdzenia na wystąpienie błędu odpowiedzi na dzwonienie. Jeżeli wykrywa się błąd, to sekwencja testu zostaje zatrzymana, a program przechodzi do kroku 14. Jeżeli natomiast nie wykrywa się błędu, to program przechodzi do podprogramu testu zestawienia połączenia w kroku 12. W kroku 13 dokonuje się sprawdzenia na wystąpienie błędu wywoływania. Jeżeli wykrywa się błąd, to sekwencja testu zostaje zatrzymana, a program przechodzi do kroku 14. Jeżeli natomiast nie wykrywa się błędu, to program przechodzi do podprogramu testu Fin_Self w kroku 15. Jeżeli podczas wykonywania podprogramu wykrywa się błąd, to program przechodzi do kroku 14. W kroku 14 program wywołuje podprogram błąd połączenia. Ostatecznie sekwencja kończy się po skasowaniu w kroku 15 wszystkich zmiennych i flag, zwracając sterowanie na powrót do urządzenia telefonicznego, i realizując normalne działanie bloku interfejsu 14.

Poniżej objaśniono na podstawie fig. 2 do fig. 9, i opisano szczegółowo, poszczególne wspomniane powyżej programy testowe.

Przedstawiony na fig. 2 podprogram testu odwieszenia (krok 2 z fig. 1A) rozpoczyna się od inicjalizacji zmiennych i flag w kroku 16. W kroku 17, program kasuje wszelkie sygnały wejściowe diod LED. W kroku 18, telefon użytkownika zostaje odłączony od linii wyszukiwania i dzwonienia bloku interfejsu 14, natomiast w kroku 19 na miejsce telefonu zostaje włączone urządzenie testujące 10. Krok 20 wnosi opóźnienie czasowe zapewniające dostatecznie długi czas reakcji, wystarczający do tego dołączenia. W kroku 21, urządzenie testujące symuluje i generuje odwieszenie. Krok 22 zapewnia opóźnienie czasowe dostateczne dla dokonania zdjęcia słuchawki z widełek. W kroku 23 program sprawdza stan widełek bloku interfejsu 14, który jest teraz dołączony do urządzenia testującego 10. W kroku 24 następuje sprawdzenie odwieszenia. Jeżeli nie wykryte zostanie odwieszenie, program przechodzi do kroku 25, gdzie zostaje ustawiona flaga Error_Flag i następuje ustawienie na 1 flag Main_Flag_Error. Jeżeli jednak nie nastąpi wykrycie błędu, to program trwa do kroku 23, gdzie następuje odblokowanie tonu wybierania, jak to przedstawiono na fig. 3. Na koniec, podprogram kończy się, a program wraca do głównego podprogramu z fig. 1A i 1B.

Przedstawiony na fig. 3 podprogram testu wybierania rozpoczyna się inicjalizacją zmiennych i flag w kroku 27. Krok 28 zapewnia opóźnienie czasowe potrzebne do prawidłowego wybierania tonowego. W kroku 29 następuje testowanie tonu wybierania. Jeżeli ton wybierania jest nieprawidłowy, program przechodzi do kroku 30, gdzie następuje ustawienie flagi Error_Flag, a flaga MAIN_FLAG_ERRORjest ustawiana na wartość 3. Jeżeli jednak nie nastąpi wykrycie błędu, to program przechodzi do kroku 31, skąd program zawraca na powrót do kroku 29, testując ton wybierania w ciągu przynajmniej 711 ms. Jeżeli nie wystąpił błąd i upłynęło 711 ms to podprogram zostaje zakończony, a program wraca do podprogramu głównego z fig. 1A i 1B.

Przedstawiony na fig. 4 podprogram testu DTMF, który sprawdza prawidłowość konwersji na dane cyfrowe za pomocą bloku interfejsu 14, rozpoczyna się w kroku 32 zablokowanie tonu

173 533 wybierania z poprzedniego podprogramu testowego. Krok 33 powoduje ustawienie pierwszego tonu DTMF na 0. W kroku 34, urządzenie testujące 10 wysyła ton DTMF odpowiadający tej wartości. Krok 35 realizuje opóźnienie czasowe zapewniające ilość czasu dostateczną do realizacji włączenia. W kroku 36 następuje zablokowanie tonu DTMF. Krok 37 realizuje opóźnienie czasowe umożliwiające interfejsowi wykrywanie impulsów tonowych DTMF. W kroku 38 bloku interfejsu 14 odczytuje ton. W kroku 39 następuje sprawdzenie odebranego tonu DTMF. Jeżeli ton DTMF nie jest taki sam, jak odebrany ton DTMF, lub jeżeli ton DTMF nie zostanie odebrany, to program przechodzi do kroku 40, w którym następuje ustawienie flagi Error_Flag a flaga MAIN_FLAG_ERROR zostaje ustawiona na wartość 4. Natomiast, jeżeli tony DTMF są jednakowe, to program przechodzi do kroku 41 i następuje wybranie kolejnej cyfry DTMF. W kroku 42 program sprawdza, czy zostały przetestowane wszystkie tony DTMF. W przeciwnym przypadku program zawraca do testowania następnej cyfry. Na koniec, po przetestowaniu wszystkich tonów DTMF, podprogram się kończy i wraca do głównego podprogramu według fig. 1A i 1B.

Na fig. 5A i 5B przedstawiono podprogram testu dzwonienia. Ten podprogram testuje taktowanie dwóch impulsów dzwonienia generowanych przez układy dzwonienia bloku interfejsu 14. Ja to widać na fig. 5A, podprogram rozpoczyna się od inicjalizacji zmiennych i flag w kroku 43. W kroku 44 urządzenie testujące 10 generuje odłożenie słuchawki na widełki. Krok 45 stanowi opóźnienie czasowe umożliwiające blokowi interfejsu 14 wykrycie odłożenia słuchawki. W kroku 46 blok interfejsu 14 jest ustawiany dla upewnienia się, że odbywa się realizacja połączenia wchodzącego. Zatem blok interfejsu 14 generuje swoją sekwencję dzwonienia. Celem kroków 47 do 53 jest weryfikacja rozpoczęcia dzwonienia w ciągu następnych 2s oraz braku wykrycia zdjęcia słuchawki z widełek. W kroku 47 następuje skasowanie bloku czasowego. Krok 48 sprawdza zdjęcie słuchawki, i w razie wykrycia zdjęcia słuchawki następuje zatrzymanie testu, a program przechodzi do kroku 49 na fig. 5C w celu wskazania błędu. Natomiast przy wykryciu odłożenia słuchawki program przechodzi do kroku 51, w którym urządzenie testujące 10 sprawdza aktywność dzwonka. W kroku 52 sprawdza się rozpoczęcie dzwonienia. Jeżeli dzwonienie się rozpoczęło, to program przechodzi do kroku 54, przedstawionego na fig. 5B. Natomiast jeżeli dzwonek jeszcze nie dzwonił, to program sprawdza blok czasowy w kroku 53. Jeżeli ten czas wynosi mniej niż 2s, to program zawraca w pętli do kroku 48, aż do rozpoczęcia dzwonienia. Natomiast, jeżeli upłynął czas 2s, to test zostaje przerwany i program przechodzi do kroku 49 według fig. 5C, w celu sygnalizacji błędu, jak to przedstawiono na fig. 5B. Krok 54 wnosi opóźnienie czasowe. Celem kroków 55 do 59 jest sprawdzenie, że dzwonek dzwoni w ciągu przynajmniej jednego okresu 1,3s, i że nie wykrywa się podniesienia słuchawki. W kroku 55 następuje skasowanie bloku czasowego. W kroku 56 sprawdza się odwieszenie. Jeżeli wykrywa się podniesienie słuchawki, to test zostaje zatrzymany, a program przechodzi do kroku 49 z fig. 5C, w celu sygnalizacji błędu. Natomiast, jeżeli wykrywa się odwieszenie, program przechodzi do kroku 57, w którym urządzenie testujące 10 sprawdza aktywność dzwonka. W kroku 58 sprawdza się, czy dzwonienie zostało zatrzymane. Jeżeli dzwonienie zostało zatrzymane, to program sprawdza blok czasowy, w kroku 59. Jeżeli blok czasowy działa mniej, niż 1,3 s, to program zawraca w pętli do kroku 56, aż do ustania dzwonienia. Natomiast, jeżeli czas upłynął, test zostaje zatrzymany, a program przechodzi do kroku 49 z fig. 5C. Celem kroków 60 do 62 jest sprawdzenie, że dzwonek dzwoni nie dłużej niż

2,5 s. W kroku 60 urządzenie testujące 10 sprawdza aktywność dzwonka. W kroku 61 sprawdza się czy ustało dzwonienie. Jeżeli tak, to program przechodzi do kroku 63 z fig. 5C. Jeżeli jednak dzwonienie nie ustało, program sprawdza blok czasowy, w kroku 62. Jeżeli blok czasowy wykazuje upływ poniżej 2,5 s, to program zawraca w pętli do kroku 60, aż do ustania dzwonienia. Natomiast, jeżeli czas upłynął, test zostaje zatrzymany, a program skacze do kroku 49 z fig. 5C.

Celem kroków 63 do 65 przedstawionych na fig. 5C, jest sprawdzenie, że w okresie 2s nie wykrywa się podniesienia słuchawki. W kroku 63 następuje skasowanie bloku czasowego. W kroku 64 sprawdza się odwieszenie słuchawki. Jeżeli wykrywa się podniesienie słuchawki, to test zostaje zatrzymany, a program przechodzi do kroku 49, w celu sygnalizacji błędu. Jeżeli nie wykrywa się podniesienia słuchawki, to program sprawdza blok czasowy, w kroku 65. Jeżeli blok czasowy wykazuje upływ czasu poniżej 2s, to program zawraca do kroku 64, aż do

173 533 rozpoczęcia dzwonienia. Natomiast, jeżeli czas upłynął, program przechodzi do kroku 66, w którym sprawdza, w ilu cyklach tego podprogramu sprawdzano dzwonienie. Jeżeli dzwonienie było sprawdzane tylko raz, program przechodzi do kroku 67, w którym zostaje ustawiona flaga Ring_Second. Następnie program zawraca do kroku 47 w celu sprawdzenia dzwonienia po raz drugi. Natomiast jeżeli dzwonienie było sprawdzane dwukrotnie, to test zostaje zatrzymany, a program powraca do podprogramu głównego. Jeżeli podczas dowolnej części podprogramu testu odczytu został wykryty błąd, program przechodzi do kroku 49. W kroku 49 następuje skasowanie stanu połączenia wchodzącego i sekwencja dzwonienia zostaje zakończona. Następnie program przechodzi do kroku 50, w którym ustawiana jest flaga Error_Flag, a flaga Main_Flag_Error ustawiana jest na wartość 5. Następnie podprogram zostaje zakończony, a program powraca do podprogramu głównego.

Na fig. 6 przedstawiono podprogram testu odpowiedzi na dzwonienie. Ten podprogram sprawdza odpowiedź bloku interfejsu 14, kiedy do niej zgłoszono podniesienie słuchawki w cyklu dzwonienia, podczas odpowiedzi aparatu telefonicznego na połączenie wchodzące. Celem kroków 68 i 69 jest sprawdzenie, że w okresie następnych 2s rozpocznie się dzwonienie, i że nie wykrywa się podniesienia słuchawki. W kroku 68 następuje skasowanie bloku czasowego. W kroku 69 sprawdza się odwieszenie słuchawki. Jeżeli wykrywa się odwieszenie słuchawki, to test zostaje zatrzymany, a program przechodzi do kroku 73. Natomiast, jeżeli wykrywa się odwieszenie, program przechodzi dalej z, aktywnym dzwonkiem. W kroku 71 sprawdza się rozpoczęcie dzwonienia. Jeżeli dzwonienie się rozpoczęło, to program przechodzi do kroku 74. Natomiast, jeżeli dzwonek jeszcze nie zadzwonił, to w kroku 72 program sprawdza blok czasowy. Jeżeli blok czasowy wykazuje upływ czasu poniżej 2s, to program powraca w pętli do kroku 65, oczekując na rozpoczęcie się dzwonienia. Natomiast, jeżeli upłynął czas powyżej 2s, test zostaje zatrzymany, a program przechodzi do kroku 73. W kroku 74 urządzenie testujące 10 generuje sygnał podniesienia słuchawki. Krok 75 stanowi opóźnienie czasowe umożliwiające blokowi interfejsu 14 wykrycie podniesienia słuchawki. W kroku 76 blok interfejsu 14 sprawdza stan widełek. Jeżeli nie wykrywa się podniesienia słuchawki w kroku 77, następuje zatrzymanie testu i program przechodzi do kroku 73. Natomiast, jeżeli blok interfejsu 14 wykrywa podniesienie, program przechodzi do kroku 78. Jeżeli podczas dowolnej części podprogramu testu odpowiedzi na dzwonienie został wykryty błąd, program skacze do kroku 73, w którym następuje ustawienie flagi Error_Flag, a flaga Main_Flag_Error ustawiana jest na wartość 6. Następnie program przechodzi do kroku 78. W kroku 78, następuje skasowanie stanu połączenia wchodzącego i blok interfejsu 14 wstrzymuje sekwencję dzwonienia. Następnie podprogram się kończy i program przechodzi do podprogramu głównego.

Na fig. 7A i 7B przedstawiono podprogram testu dzwonienia. Ten podprogram sprawdza komórkowe lub urządzenie nadawczo-odbiorcze dołączone do bloku interfejsu 14, przez sprawdzenie na początku zasilania, a następnie wygenerowanie połączenia na własny numer telefonu. Na fig. 7A krok 79 dokonuje sprawdzenia, czy zasilanie urządzenia nadawczo-odbiorczego jest włączone. Jeżeli nie, flaga Main 1_Flag_Error w kroku 81 ustawianajest na wartość 1, a następnie program przechodzi do kroku 93 na fig. 7B. Natomiast, jeżeli zasilanie jest włączone, to program przechodzi dalej do kroku 92, w którym blok interfejsu 14 żąda od urządzenia nadawczo-odbiorczego numeru telefonu i pobiera go. Krok 83 wnosi opóźnienie czasowe umożliwiające reakcję urządzenia nadawczo-odbiorczego. W kroku 84 blok interfejsu 14 generuje połączenie na własny numer telefonu. Krok 85 stanowi opóźnienie czasowe umożliwiające połączenie między siecią komórkową a urządzeniem nadawczo-odbiorczym. W kroku 86 blok interfejsu 14 wykrywa stan pracy urządzenia nadawczo-odbiorczego. W kroku 87 odbywa się stan połączenia. Jeżeli nie jest to stan pracy to flaga Main1_Flag_Error w kroku 88 ustawiana jest na wartość 4, a następnie program przechodzi do kroku 93 na fig. 7B. Natomiast, jeżeli urządzenie nadawczoodbiorcze znajduje się w stanie pracy, to program przechodzi dalej do kroku 99 z fig. 7B. Jak to przedstawiono na fig. 7B, urządzenie testujące 10 w kroku 89 sprawdza ton zajętości. Jeżeli w kroku 90 wykrywa się ton zajętości, to program przechodzi do kroku 93 w celu wskazania, że wszystko pracuje poprawnie. Natomiast, jeżeli ton zajętości nie zostanie wykryty, program przechodzi dalej, do kroku 91, w którym następuje sprawdzenie bloku czasowego. Jeżeli blok czasowy wykazuje upływ czasu poniżej 18,2 s, to program powraca do kroku 86. Zapewnia to

173 533 większą ilość czasu dla sieci komórkowej na wysłanie zwrotne odpowiedzi na zajętość. Natomiast jeżeli czas już upłynął, program przechodzi dalej, do kroku 93, w którym flaga Main1_Flag_Error ustawiana jest na wartość 3. W kroku 93, blok interfejsu 14 wysyła sygnał końca połączenia do urządzenia nadawczo-odbiorczego. Następnie urządzenie testujące 10 sygnalizuje odwieszenie słuchawki do bloku interfejsu 14, w kroku 94. Program kończy się i wraca do podprogramu głównego.

Zadaniem części podprogramu z fig. 8A i 8B jest generowanie kodu ERROR_CODE na podstawie uprzednio opisanych flag błędów, w taki sposób, że wyniki następnie mogą być wyprowadzone za pośrednictwem diod LED. Jak to przedstawiono na fig. 8A, podprogram rozpoczyna sprawdzanie wartości jednej z dwóch flag błędów, flagi Main_Flag_Error. W kroku 95 odbywa się sprawdzenie czy Main_Flag_Error jest równe 1 czyli odpowiada Hook Slic Error. Jeżeli tak, to ERROR_CODE ustawiany jest w kroku 96 na wartość 1, a następnie program powraca do podprogramu głównego. Natomiast w przypadku wyniku negatywnego, program przechodzi dalej do kroku 97. W kroku 97 odbywa się sprawdzenie czy Main_Flag_Error jest równe 2, czyli odpowiada błędowi dzwonienia przy odwieszeniu. Jeżeli tak, to ERROR_CODE ustawiany jest w kroku 96 na wartość 1, a następnie program powraca do podprogramu głównego. Natomiast w przypadku wyniku negatywnego, program przechodzi dalej do kroku 97. W kroku 97 odbywa się sprawdzenie, czy Main_Flag_Error jest równe 2, czyli odpowiada błędowi dzwonienia - odwieszenia. Jeżeli tak. to ERROR_CODe ustawiany jest w kroku 98 na wartość 2, a następnie program powraca do podprogramu głównego. Natomiast w przypadku wyniku negatywnego, program przechodzi dalej do kroku 99. W kroku 99 odbywa się sprawdzenie czy Main_Flag_Error jest równe 3, czyli odpowiada błędowi wybierania. Jeżeli tak, ERROR_CODE ustawiany jest w kroku 100 na wartość 3, a następnie program powraca do podprogramu głównego. Natomiast w przypadku wyniku negatywnego, program przechodzi dalej do kroku 101. W kroku 101 odbywa się sprawdzenie czy Main_Flag_Error jest równe 4, czyli odpowiada błędowi tonu DTMF. Jeżeli tak, to ERROR_CODE ustawiany jest w kroku 102 na wartość 4, a następnie program powraca do podprogramu głównego. Natomiast w przypadku wyniku negatywnego, program przechodzi dalej do kroku 103. W kroku 103 odbywa się sprawdzenie czy Main_Flag_Error jest równe 5, czyli odpowiada błędowi wykrywania dzwonienia. Jeżeli tak, to kod ERROR_CODE ustawiany jest w kroku 104 na wartość 5, a następnie program powraca do podprogramu głównego. Natomiast w przypadku wyniku negatywnego, program przechodzi dalej do kroku 105. W kroku 105 odbywa się sprawdzenie czy Main_Flag_Error jest równe 6, czyli odpowiada błędowi odpowiedzi na dzwonienie. Jeżeli tak, to kod ERROR_CODE ustawiany jest w kroku 106 na wartość 6, a następnie program powraca do podprogramu głównego. Natomiast w przypadku wyniku negatywnego, program przechodzi do kroku 107 według fig. 8B. Na fig. 8B, podprogram rozpoczyna sprawdzanie wartości drugiej flagi błędu, Main1_Flag_Error. W kroku 107 odbywa się sprawdzenie czy Main1_Flag_Error jest równe 1, czyli odpowiada błędowi zasilania części radiowej. Jeżeli tak, to kod ERROR_CODE ustawiany jest w kroku 108 na wartość 7, a następnie program powraca do podprogramu głównego. Natomiast w przypadku wyniku negatywnego, program przechodzi dalej do kroku 109. W kroku 109 odbywa się sprawdzenie, czy M.ain1_Flag_Error jest równe 2, czyli odpowiada błędowi wywoływania. Jeżeli tak, to kod ERROR_CODE ustawiany jest w kroku 110 na wartość 8, a następnie program powraca do podprogramu głównego. Natomiast w przypadku wyniku negatywnego, program przechodzi dalej do kroku 111. W kroku 111 odbywa się sprawdzenie czy Main1_Flag_Error jest równe 3 czyli odpowiada błędowi tonu zajętości. Jeżeli tak, to kod ERROR_CODE ustawiany jest w kroku 112 na wartość 9, a następnie program powraca do podprogramu głównego. Natomiast w przypadku wyniku negatywnego, program przechodzi dalej do kroku 113. W kroku 113 odbywa się sprawdzenie czy Main 1_Flag_Error jest równe 4, czyli odpowiada błędowi stanu pracy urządzenia. Jeżeli tak, to kod ERROR_CODE ustawiany jest w kroku 114 na wartość 10, a następnie program powraca do podprogramu głównego. Natomiast w przypadku wyniku negatywnego, program przechodzi dalej do kroku 115. W kroku 115 odbywa się sprawdzenie czy Main1_Flag_ErrOr jt^s^t równe 5, czyli odpowiada błędowi 1000 Hz. Jeżeli tak, to kod ERROR_CODE ustawiany jest w

173 533 kroku 116 na wartość 11 i wraca do podprogramu głównego. Natomiast w przypadku wyniku negatywnego, następuje powrót programu do podprogramu głównego.

Na fig. 9 przedstawiono podprogram testu FIN_SELF, którego celem jest resetowanie bloku interfejsu 14 dla zapewnienia jego normalnego funkcjonowania i wskazanie końca testu czterokrotnym zapaleniem diod LED. Podprogram rozpoczyna się krokiem 117, w którym urządzenie testujące 10 generuje sygnał odłożenia słuchawki. W kroku 118 odbywa się kasowanie wszystkich zmiennych i flag błędów. W kroku 119 następuje wyłączenie wszystkich diod LED. Krok 120 wnosi opóźnienie czasowe. W kroku 121 włączone zostają wszystkie diody LED. Krok 122 wnosi opóźnienie czasowe. Krok 123 umożliwia zamknięcie pętli do kroku 119, tak że włączenie diod LED odbywa się cztery razy. Na koniec, w kroku 124 odbywa się wyłączenie wszystkich diod LED a następnie program powraca do podprogramu głównego z fig. 1A i 1B.

Poniżej opisano rozwiązanie według wynalazku, z odniesieniem do następnych figur rysunku, opisu poszczególnych obwodów wykorzystywanych do wykonywania opisanego powyżej autotestowania oraz dokumentacji programu do wykonywania wyszczególnionych w opisie operacji.

Na figurze 10 przedstawiono schemat blokowy urządzenia testującego 10. Urządzenie testujące 10 zainstalowane jest w układzie adaptera komórkowego i przeznaczone jest do inicjalizacji procesu automatycznego testowania funkcji aparatu telefonicznego przy uruchomieniu przez abonenta telefonicznego przycisku lub przy testowaniu automatycznym w odstępach około 12 godzin, zgodnie z sieciami działań z fig. 1A - 9, jak to opisano szczegółowo powyżej. Końcowy wynik tego autotestowania zostanie przekazany użytkownikowi za pośrednictwem wskaźnika w postaci diod LED, zainstalowanego na prawej ściance adaptera komórkowego, bądź podobnego do komórkowego. Urządzenie 10 ma możliwość meldowania wyników testu do wolnego ośrodka obsługowego. Ten meldunek może być realizowany przez automatyczne połączenie z wyznaczonym z góry numerem centrum obsługowego. Ta funkcja wymaga, aby ośrodek obsługowy był wyposażony w elementy układowe i programowe niezbędne do nawiązania łączności i do interpretacji odebranych meldunków. Test autodiagnostyczny sprawdza poprawność działania adaptera komórkowego, włącznie z jego takimi elementami jak: podstawowe układy bloku interfejsowego, kable między częścią radiową a interfejsem, linia transmisyjna, antena, urządzenie nadawczo-odbiorcze komórkowe, układ rozliczeniowy i źródło zasilania. Urządzenie testujące 10 jest skonfigurowane tak, aby przy wykonywaniu testu wywoływać ten sam numer, przydzielony do urządzenia nadawczo-odbiorczego adaptera. Test autodiagnostyczny zaprogramowany jest tak, aby wykrywać sygnał zajętości lub sygnał natłoku na linii, jako wskazanie, że połączenie nie może być dokonywane, i że układ transmisyjny działa poprawnie.

Urządzenie testujące 10 jest przeznaczone do wykorzystania w komórkowym bloku adaptera, w celu sprawdzenia, że ten ostatni pracuje poprawnie, bez konieczności wysyłania personelu technicznego na miejsce zainstalowania sprzętu. Urządzenie testujące 10 układu telekonserwacyjnego zasilane jest bezpośrednio z bloku interfejsu komórkowego 14. Urządzenie testujące 10 nie jest układem autonomicznym. Jego działanie zależy od sygnałów sterujących, które odbiera z układu nadzorującego, zlokalizowanego w bloku interfejsu komórkowego 14. Układ nadzorujący porównuje wyniki testów z parametrami systemu operacyjnego. Układ autodiagnostyczny urządzenia testującego 10 przeprowadza następujące testy: błędy odpowiedzi (nieprawidłowy numer) - test wykonywany dwoma różnymi sposobami, napięcie dzwonienia generuje wywołanie i wykrywa obecność napięcia dzwonienia wytwarzanego przez blok interfejsu 14, odpowiedź na wywołanie - sprawdza, że dzwonienie ustaje po udzieleniu na nie odpowiedzi, ton wybieranie - sprawdza występowanie tonu wybierania, działanie MFTD sprawdza, czy blok interfejsu 14 prawidłowo wykrywa tony odbierane przez wieloczęstotliwościowy detektor tonu (MFTD), test urządzenia nadawczo-odbiorczego, test obwodu odbiorczego, test obwodu nadawczego, test układu zaliczającego - sprawdza charakterystyki częstotliwościowe impulsów generowanych przy 12 kHz, zasilacz urządzenia nadawczo-odbiorczego, sprawność układu zasilania. Testy te zostały wyszczególnione powyżej, w opisie sieci działań z fig. 1A - 9.

173 533

Urządzenie testujące 10 połączone jest z konwencjonalną kartą bloku interfejsu komórkowego 14 za pośrednictwem 20 - kołkowego gniazda wtykowego. Podprogram testujący jest inicjonowany za pośrednictwem wyłącznika ręcznego zainstalowanego po prawej stronie skrzynki adaptera. Po stwierdzeniu jakiejś nienormalności w działaniu aparatu telefonicznego, jak na przykład braku słyszalności sygnału wybierania po podniesieniu słuchawki odbiornika, abonent podchodzi do skrzynki adapterowej i naciska odpowiednio oznaczony przycisk testowania. Urządzenie testujące 10 dokonuje przerwania połączenia aparatu abonenta z blokiem interfejsu komórkowego 14 i realizuje sekwencję testów autodiagnostycznych, opisaną powyżej. Urządzenie testujące 10 zaprogramowane jest przy tym tak, że inicjuje samoczynnie program testujący w odstępach około 12 godzin od momentu włączenia bloku interfejsu komórkowego 14. Przy automatycznej inicjalizacji testu nie jest generowana sekwencja wychodzącego połączenia testowego. Po dodatkowym opracowaniu można zapewnić inicjowanie funkcji automatycznego generowania testu z ośrodka zdalnego. Ta funkcja telekonserwacyjna wiąże się z modyfikacją oprogramowania operacyjnego bloku interfejsu 14 i wymaga dodatkowo opracowania nowych układów i oprogramowania urządzenia testującego 10. Po zainicjowaniu programu autotestowania pomarańczowy wskaźnik świetlny (dioda LED) błyska, wskazując abonentowi, że odbywa się testowanie. Między kolejnymi testami występują przerwy w błyskającej sygnalizacji trwające około 1s. Pełny test trwa w przybliżeniu 40s. Po zakończeniu testu, jego wynik jest przedstawiany za pomocą pozostającego włączonego wskaźnika świetlnego. W tym przypadku występujący problem może się odnosić do odpowiedniego połączenia przewodowego lub zastosowania aparatu telefonicznego dołączonego do bloku interfejsu komórkowego 14. Kiedy wskaźnik świeci w sposób ciągły, blok interfejsu komórkowego 14 wraca do swoich warunków roboczych. W przypadku uszkodzenia bloku interfejsu komórkowego 14 stwierdza się to na podstawie testów, a wskaźnik świetlny przy tym pozostaje w sposób wyraźny wygaszony. Wskazuje to użytkownikowi, że uszkodzenie wystąpiło w adapterze komórkowym. Po zakończeniu procedury testującej, blok interfejsu komórkowego 14 wraca do swoich normalnych warunków pracy, niezależnie od tego, czy zostało wykryte uszkodzenie. Użytkownik może kontynuować wykorzystywanie adaptera nawet przy występowaniu ograniczeń, w wyniku wykrytego uszkodzenia.

Wskaźnik świetlny diody (LED) w bloku interfejsu komórkowego 14 może być wykorzystywany do identyfikacji wykrytego uszkodzenia. Zobrazowanie takie stanowi pomoc dla technika serwisu, który ma dostęp do wnętrza skrzynki w celu sprawdzenia prawdopodobnej przyczyny uszkodzenia. Kombinacja włączonych i wyłączonych diod LED może identyfikować pierwotnie wykryte w teście uszkodzenia. Ta kombinacja pozostaje zapalona podczas 60s po zakończeniu testu. Listę kodów możliwych uszkodzeń wskazywanych przez diody LED bloku interfejsu komórkowego 14 zamieszczono poniżej.

Jeżeli w wyniku wykonania testu wykrywa się uszkodzenie, to może być inicjalizowane połączenie z ośrodkiem telekonserwacyjnym. Po nawiązaniu łączności, meldowane jest stwierdzone uszkodzenie. Ta funkcja telekonserwacyjna umożliwia prowadzenie bazy danych dla każdego z bloków. Jeżeli test został uruchomiony ręcznie, za pomocą przycisku, to pełny wynik zakończonego testu, niezależnie od wykrytych uszkodzeń, będzie meldowany do ośrodka telekonserwacyjnego.

Poniżej zamieszczono listę kodów wyświetlanych na tabeli diod LED: 4.10 KOD BŁĘDU

Typ błędu L L L

Bez uszkodzenia

Błąd pętli

Ton wybierania

Detektor MFTD

Detektor dzwonienia

Odpowiedź na wywołanie

Zasilanie nadajnika

Nadajnik (połączenie) Odbiornik (zajętość)

Detekcja tonu przy 12 kHz

Zasilacz główny

BRAK OBSŁUGI

ED 5 ED 4 ED 3 ED 2

W

Obwód nadawania

W W W W

Y

173 533

Nie określony

WWW Y_ _

WWW

Y Y

Sekwencja autotestowania jest następująca. Pierwszym działaniem realizowanym przez urządzenie testujące 10 jest odłączenie instalacji abonenta. Następnie symuluje się warunki odpowiedzi na telefon abonenta. W tych warunkach przez generację tonu wybierania sprawdza się poprawność wykrywania zamknięcia pętli. Następnie sprawdza się poprawność generacji tonu wybierania w minimalnym zakresie częstotliwości i poziomów. Następnie rozpoczyna się test detektora tonu wieloczęstotliwościowego MFTD. Składa się on z karty autodiagnostycznej generującej pełną sekwencję 16 tonów MFTD, wysyłającej ją do konwencjonalnego bloku interfejsu komórkowego 14 w adapterze komórkowym i sprawdzenia poprawności odbioru tych tonów. Następnie wykonuje się test służący do sprawdzania poprawności funkcjonowania generatora dzwonienia. Generuje się prąd dzwonienia, przy sprawdzaniu jego częstotliwości i poziomu, w określonym zakresie minimalnym. Następnie na nowo symuluje się warunki odpowiedzi telefonu, czyli odpowiedzi na połączenie, w celu sprawdzenia działania układu dzwonienia, który powinien być zdezaktywowany przed odpowiedzią telefonu. W następnym teście wykrywa się zdolność układu zaliczania do generacji impulsów o częstotliwości 12 kHz, w minimalnym zakresie częstotliwości i poziomu, dla przypadku adapterów telefonicznych komórkowych. Impulsy generowane przez kartę układu zaliczania są wykrywane przez precyzyjny detektor impulsów w urządzeniu testującym 10 w znany sposób. W przypadku adapterów systemowych komórkowych, które nie mają modułów zaliczania, w takim przypadku ustawia się w położeniu rozwarcia łącznik J1.3 karty bloku interfejsu komórkowego 14. W tych blokach, które mają zainstalowany moduł zaliczania, należy stosować mostek zwierający.

Następne testy sprawdzają działanie komórkowego urządzenia nadawczo-odbiorczego. Po pierwsze sprawdzane jest zasilanie urządzenia nadawczo-odbiorczego. Ten test wykonuje się przez wykrywanie stałego napięcia+12V, otrzymanego ze złącza danych urządzenia nadawczo-odbiorczego. Następnie jest sprawdzane urządzenie nadawczo-odbiorcze, to znaczy w warunkach usług dostępu komórkowego charakteryzującego się brakiem sygnału NO SERVICE. Obecność sygnału NO SERVICE zostanie rozpoznana jako uszkodzenie. Takie warunki mogą być spowodowane wadliwą detekcją, a nie po prostu uszkodzeniem komórkowego urządzenia nadawczo-odbiorczego. Następnie jest generowane połączenie przez sieć komórkową z numerem abonenta. W ten sposób sprawdzane jest działanie urządzenia nadawczo-odbiorczego, przez wykrywanie sygnału zajętości z systemu, ponieważ odbywa się wywoływanie samego siebie. W przypadku natrafienia na natłok w sieci, nastąpi poinformowanie urządzenia nadawczo-odbiorczego o warunkach PATH ENGAGED (TRASA ZAJĘTA). Urządzenie nadawczo-odbiorcze wtedy generuje ton NATŁOKU (zajętości). Obecność tego tonu jest interpretowana jako poprawność działania bloku nadawczo-odbiorczego, podobnie, jak sygnał zajętości. Ten ton interpretowany jestjako wynik poprawnego działania urządzenia nadawczo-odbiorczego, tak samo, jak sygnał zajętości. Test ten może być realizowany tylko wtedy, kiedy podprogram inicjowany jest ręcznie, na przykład za pomocą przycisku. Test nie będzie realizowany w blokach, które inicjują proces automatycznie. Następnie sprawdzane jest napięcie zasilającego układu mocy. Jeżeli napięcie stałe jest mniejsze od 14,5 V, zostanie wykryte uszkodzenie źródła zasilania.

Na figurze 10, urządzenie testujące 10 jest przyłączone do standardowego komórkowego adaptera bądź bloku interfejsu 14. Urządzenie testujące 10 jest zbudowane z układów diagnostycznych wykorzystywanych do realizacji testów autodiagnostycznych opisanych powyżej. Tymi układami są: detektor 16 sygnału zajętości, wykorzystywany podczas testu prawidłowości

173 533 odbioru wywołania, wykonywanego przez urządzenie testujące 10 podczas opisanego powyżej autotestowania, z wywołaniem zwrotnym, przedstawionym na fig. 7A, układ 18 detektora 12. 000 Hz wykorzystywany do testowania zaliczania, który sprawdza parametry częstotliwościowe impulsów generowanych przy 12 kHz. Układ 20 generatora MFTD, który generuje sygnały DTMF przetwarzane przez komórkowy blok interfejsu 14, jak to opisano powyżej w odniesieniu do fig. 4, układ 22 detektora sygnału dzwonienia, wykorzystywanego do wykrywania sygnału dzwonienia generowanego przez blok interfejsu 14 komórkowego, podczas podprogramu testu dzwonienia i odpowiedzi na dzwonienie, opisanych powyżej w odniesieniu do fig. 5A i 6, układ 24 detektora tonu wybierania, który sprawdza prawidłowość generacji tonu wybierania przez blok interfejsu 14 komórkowego, bądź podobnego do komórkowego, jak to opisano powyżej w odniesieniu do fig. 3, układ 28 detektora napięcia do sprawdzania zasilania urządzenia nadawczo-odbiorczego i całego urządzenia oraz telekonserwacyjny blok sterujący 30, który jest blokiem sterującym i który jest również wykorzystywany do nawiązywania połączeń i meldowania, do centralnej stacji meldowania, wyników autotestu. Rzeczywista konfiguracja każdego ze wspomnianych powyżej na figurach 11, 12, 13 i 14 układów jest poniżej opisana bardziej szczegółowo.

Na fig. 11, 12,13 i 14 przedstawiono schematy układów do' realizacji symulacji opisanych powyżej testów w ciągu całego procesu samotestowania. Na fig;'. 11 przedstawiono urządzenie testujące 10. Część, oznaczona schematycznie na fig. 11 literą A, stanowi miejsce, w którym następuje przyłączenie urządzenia testującego 10 do linii wyszukiwania i dzwonienia konwencjonalnego bloku interfejsu 14 komórkowego. Przekaźnik RELY1 wykorzystywany jest do odłączenia telefonu użytkownika od bloku interfejsu 14 komórkowego podczas konserwacyjnego testu działania. Zamiast tego, urządzenie testujące 10 jest przyłączone do linii wyszukiwania i dzwonienia, w celu wykonania tych testów. Kiedy sygnał odblokowania testu ma stan wysoki, tranzystor Q3 wchodzi w nasycenie i następnie zasila przekaźnik RELY1 dołączając układ telekonserwacyjny do linii wyszukiwania i dzwonienia. Część układu w uproszczeniu oznaczona na fig. 11 literą B stanowi przełącznik widełkowy telefonu abonenta, przy czym mikrotelefon abonenta może być odwieszany na płycie na dwa możliwe sposoby J1 jest łącznikiem dwuzaciskowym normalnego gniazda telefonicznego P1.

Część układu w uproszczeniu oznaczona na fig. 11 literą C stanowi układ interfejsu fonicznego, wykorzystywanego jako interfejs między linią wyszukiwania i dzwonienia a linią foniczną. T1 oznacza telefoniczny transformator dopasowujący. Jego zadaniem jest utrzymywanie podobnych parametrów prądu przemiennego i stałego dla telefonu przy realizacji odbioru i nadawania sygnałów fonicznych. Diody Zenera D1 i D2 służą do eliminacji wszelkich sygnałów o napięciach większych od +/- 4,5 V. Zainstalowany jest również optoizolator SSR1, który w połączeniu z tranzystorem Q4 zapewnia zwieranie linii wyszukiwania i dzwonienia. Kiedy sygnał przyłączania pętli jest ustawiony w stan wysoki, to tranzystor Q4 wchodzi w nasycenie, co powoduje zasilanie optoizolatora SSR1, zamknięcie obwodu i realizację funkcji zdjęcia słuchawki.

Część układu w uproszczeniu oznaczona na fig. 11 literą D stanowi układ wykrywania dzwonienia, zawierający dwa układy scalone: układ U2 wykrywania dzwonienia i U9 optoizolatora zapewniający właściwy poziom CMOS sygnału wyjściowego. Do układu U2 wykrywania dzwonienia doprowadzany jest sygnał wejściowy, kiedy na linii wyszukiwania i dzwonienia występuje napięcie dzwonienia. Sygnał ten jest transformowany przez układ U9 optoizolatora, który następnie generuje aktywny sygnał niski na linii I/O.

Cześć układu w uproszczeniu oznaczona na fig. 11 literą E stanowi układ wykrywania pętli prądowej, zawierający kolejny optoizolator U17 zapewniający wykrywanie prądu pętli. Kiedy ten test jest wykonywany (sygnał odblokowania testu w części A ma stan wysoki) i realizowane jest podniesienie słuchawki, (sygnał przyłączania pętli w części C jest w stanie wysokim), linie wyszukiwania i dzwonienia zostają zwarte zapewniając prąd podniesienia słuchawki. Prąd ten jest transformowany przez optoizolator U17 na aktywny poziom niski na linii I/O.

Część układu w uproszczeniu oznaczona na fig. 11 literą F stanowi zespół układów fonicznych wejściowych/wyjściowych zbudowany z 1/4 scalonego wzmacniacza operacyjnego U1.

173 533

Głównym zadaniem tego obwodu jest izolowanie i wzmacnianie wejściowych sygnałów fonicznych. Wyjście tego układu jest wejściem fonicznym. Również i w tym przypadku sygnał wyjściowy DTMF generowany przez urządzenie testujące 10 przekazywany jest na linię wyszukiwania i dzwonienia. Ten sygnał DTMF pojawia się na wyjściu tonowym.

Część oznaczona schematycznie na fig. 12 literą G jest generatorem sygnału DTMF, który zbudowany jest z układu U4, generowania sygnału DTMF oraz 1/4 scalonego wzmacniacza wyjściowego U1. W celu generowania sygnału DTMF, podaje się najpierw czterobitową wartość kodową na zaciski wejściowe oznaczone DTMF 1 -OUT, DTMF2-OUT, DTMF3-OUT, DtMF4OUT układu U4. Następnie utrzymując tę wartość czterobitową, powoduje się, że sygnał zezwalający na zacisku wejściowym oznaczonym DTMF-OUT zmienia poziom z niskiego na wysoki umożliwiając w ten sposób generację sygnału. Częstotliwość akustyczna wyprowadzana jest na wyjście tonowe po wzmocnieniu sygnału przez wzmacniacz U1. W celu wyłączenia tonu, sygnał na zacisku DTMF-OUT sprowadza się na powrót do stanu niskiego.

Część oznaczona schematycznie na fig. 12 literą H jest układem scalonym U8 portów I/O. Ten układ scalony z portami wejściowymi i wyjściowymi jest wykorzystywany przez mikrokontroler bloku interfejsu 14 komórkowego do odczytu danych wejściowych i do sterowania wszystkich sygnałów wyjściowych urządzenia testującego 10. Łącznik J4 stanowi przełącznik dla automatycznego testu periodycznego zapewniający wybór 12 lub 24 godzin. J5 wykorzystywany jest dla umożliwienia automatycznej odpowiedzi na wywołanie.

Części oznaczone schematycznie na fig. 12 literą I.1 i I.2 są złączami zasilającymi, złączami przesyłania danych i złączami sterującymi. W ich skład wchodzi głowica wtykowa J2 z kołkami stykowymi 2 x 10 wykorzystywana do podawania zasilania, jak również do nadawania i odbioru danych portu I/O. Zawierają one również głowicę J3 z czterema kołkami stykowymi wykorzystywanymi do sygnalizacji stanu testowania oraz do zewnętrznego przycisku służącego do ręcznej aktywacji testu. Część oznaczona schematycznie na fig. 12 lite^rąJ jest stabilizatorem zasilania i zawiera układ U7, 5-woltowego nieregulowanego stabilizatora napięcia dodatniego, dostarczający napięcie niezbędne dla układów cyfrowych.

Urządzenie testujące 10 zawiera sześć pojedynczych detektorów tonu, wykorzystywanych do testowania toru fonicznego, częstotliwości i taktowania czasu trwania tonów ROH, wybierania, zajętości i natłoku. Każdy z detektorów tonu składa się ze wzmacniacza operacyjnego i oddzielnego detektora tonu. Wejście wzmacniacza operacyjnego jest dołączone do linii wejścia fonicznego. Częstotliwość detekcji ustawiana jest za pomocą rezystora i kondensatora, które są włączane między kołki stykowe oraz masę. Kiedy tonowi programowanemu przez obwód rezystora i kondensatora odpowiada ważny ton, to sygnał wyjściowy detektora tonu zmienia stan z niskiego na wysoki.

Część K na fig. 12 stanowi układ detektora sygnału wybierania. Kiedy na wejściu układu U3 wykrywania sygnału wybierania występuje ważny sygnał wybierania, linia wykrycia wybierania jest ustawiana w stan niski. Część L stanowi układ detektora sygnału ząjętości. Kiedy na wejściu układu U6 wykrywania sygnału ząjętości występuje ważny sygnał ząjętości, linia wykrycia ząjętości jest ustawiana w stan niski.

Część M z fig. 13 stanowi układ detektora tonu 400 Hz. Kiedy na wejściu układu scalonego U14 występuje ważny ton 400 Hz, linia wykrycia tonu 400 Hz jest ustawiana w stan niski.

Część N z fig. 14 stanowi układ detektora tonu 800 Hz. Kiedy na wejściu układu scalonego Ul 3 występuje ważny ton 800 Hz, linia wykrycia tonu 800 Hz jest ustawiana w stan niski. Część O stanowi układ detektora tonu 1020 Hz. Kiedy na wejściu układu scalonego Ul 6 występuje ważny ton 1020 Hz, linia wykrycia tonu 1020 Hz jest ustawiana w stan niski. Część P stanowi układ detektora tonu 12 kHz. Kiedy na wejściu układu scalonego U12 występuje ważny ton 12 kHz, linia wykrycia tonu 12 kHz jest ustawiana w stan niski.

Część Q z fig. 13 stanowi układ detektora sygnału DTMF, złożony z układu U13 wykrywania sygnału DTMF oraz 1/4 scalonego wzmacniacza wejściowego Ul. Kiedy na wejściowej końcówce występuje ważny sygnał DTMF, linia DTMF-STROBE jest ustawiana w stan niski, a układ U13 dokonuje wykrywania sygnału DTMF. Po zdekodowaniu sygnału, na końcówki oznaczone DTMFO-IN, DTMF1EN, DTMF2-IN, DTMF4-IN, wyprowadzana jest

173 533 wykryta wartość czterobitowa. Następnie linia DTMF-STROBEjest ustawiana na powrót w stan wysoki. Część R stanowi monitor składowej zmiennej, zawierający układ U10, detekcji obniżenia się napięcia poniżej 4,5 V. Rezystory R17 i R33 stanowią dzielnik napięcia, który powiększa napięcie detekcji układu U10 z 4,5 V do 13 V. Układ pracuje przy założeniu, że kiedy dochodzi napięcie zasilające z zasilacza, na wejściu urządzenia testującego 10 występuje 13 V. W przypadku zaniku zasilania prądem przemiennym, napięcie spada do poziomu podtrzymywania baterii, który nie przewyższa 13 V. Układ ten wykrywa zanik i ustawia linię wykrycia sygnału zmiennego w stan niski.

Poniżej zamieszczono wydruk programu źródłowego do realizacji wynalazku.

FIG.1B

173 533

KROK 16

KROK 17

KROK 18

KROK 19

KROK 20 ( start)

INICJUJ ZMIENNE

OOtACZ MODUt OBSŁUGOWY

ZWŁOKA

KROK 21

KROK 22

KROK 23

KROK 24 NIE

KROK 25 J

USTAW ERROR-FLAG MAIN FLAG ERR0R = 1

MODUŁ 08SŁUG0WY ZDJĘCIA SŁUCHAWKI | ZWŁOKA IINTERFEJS WYKRYWAJĄCY ODWIESZENIE

ODBLOKUJ TON WYBIERANIA ( RETURN )

FIG. 2

173 533 ( START )

KROK 27 J

RInicjuj ZMIENNT~|

KROK 28 Γ | ZWŁOKA 1-

NIE ( return }

FIG.3

173 533

FIG-4

173 533

FIG. 5A

173 533

FIG. 5B

173 533

KROK 63

KASUJ BLOK CZASOWY 1

KROK 49

KROK 50 (return)

KROK 64

PĘTLA! ZDJECIE SŁUCHAWKI PRZEO UPŁYWEM 2S JEST NIEDOZWOLONE

FIG.5C

173 533

FIG .6

173 533

FIG.7A

173 533

FIG.7B

173 533

KROK 95

KROK 97

KROK 99

KROK 101

KROK 103

KROK 105

FIG. 8A

BtĄO ODWIESZENIA | KROK 96 lERROR-COOE=1)

BEAO ODWIESZENIA PRZY OZWONIENIU | KROK 98 [ERROR ?C00E=2]

BtAO TONU WYBIERANIA

J KROK 100 |ERROR-'cOOE=3[ BtĄO TONOW DTMF | KROK 102 lERROR-COOETaI

BLAO WYKRYWANIA DZWONIENIA |KROK 104 [ERROR-CODĘ ^5[

BtAO OOPOWIEDZI NA DZWONIENIE | KROK 106 | ERROR JcOOE=~6]

KROK 107

KROK 109

KROK 111

KROK 113

KROK 115

NIE

BŁAO ZASILANIA-RACIO

BtAO POŁĄCZENIA

JKROK 110 |ERR0R_C00E=8 |

- l _s

BtAO TONU ZAJĘTOŚCI

J KROK 112 | ERR0R_C00E=9~|

BtAO STANU ' DZIAŁANIA

J KROK 114

1ERROR,COOE=1O| BtAO 1000Hz ' | KROK 116 lERROR-CODE 111

Ci

RETURN

FIG.8B

173 533

KROK 117

KROK 118

KROK 119

KROK 120

KROK 121

KROK 122

KROK 123

KROK 124

FIG.9

173 533 □ □

Ο ο

Ll

173 533

Luty LU ~Z.

173 533

CN

O

Li_

173 533

FIG.13

173 533

FIG.14

173 533

FIG.1A

Departament Wydawnictw ΌΡ RP. Nakład 90 egz Cena 6,00 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób testowania bloku interfejsu nadawczo-odbiorczego w systemie łączności komórkowej, w którym przetwarza się w bloku interfejsu sygnały DTMF bądź sygnały wybierania impulsowego, z dołączonego do niego przenośnego aparatu telefonicznego, na cyfrowy format danych dla nadawania danych cyfrowych do komórkowego urządzenia nadawczo-odbiorczego, znamienny tym, że dołącza się blok diagnostyczny do komórkowego bloku interfejsu w miejsce przenośnego aparatu telefonicznego oraz generuje się w bloku diagnostycznym funkcje wykonywane przez przenośny aparat telefoniczny do wygenerowania w komórkowym bloku interfejsu indywidualnych, określonych odpowiedzi, po czym poddaje się kontroli funkcje wykonywane przez komórkowy blok interfejsu i określa się, czy komórkowy blok interfejsu działa poprawnie.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w trakcie ‘generowania funkcji generuje się sygnał podniesienia słuchawki.
3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że wykrywa się obecność sygnału tonu wybierania generowanego przez komórkowy blok interfejsu w odpowiedzi na generację sygnału podniesienia słuchawki.
4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w trakcie generowania funkcji generuje się sygnał DTMF.
5. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że wykrywa się wyjściowy sygnał DTMF przez komórkowy blok interfejsu w odpowiedzi na generowany sygnał DTMF.
6. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w trakcie generowania funkcji generuje się sygnał odłożenia słuchawki.
7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że następnie symuluje się obecność połączenia telefonicznego wchodzącego do urządzenia nadawczo-odbiorczego do uaktywnienia przez komórkowy blok interfejsu swojego generatora dzwonienia i do wykrywania wytwarzanego przezeń sygnału dzwonienia.
8. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że generuje się sygnał podniesienia słuchawki w czasie, kiedy komórkowy blok interfejsu generuje sygnał dzwonienia, do określenia, czy komórkowy blok interfejsu poprawnie odłącza sygnał dzwonienia po odpowiedzi na wejściowe połączenie telefoniczne.
9. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że następnie generuje się połączenie telefoniczne wychodzące przez komórkową sieć telefoniczną, kiedy komórkowy blok interfejsu jest dołączony do urządzenia nadawczo-odbiorczego, i na powrót do komórkowego urządzenia nadawczo-odbiorczego, przy w trakcie generowania wychodzącego połączenia telefonicznego realizuje się przez komórkowe urządzenie nadawczo-odbiorcze połączenie telefoniczne z samym sobą i następnie wykrywa się generowanie sygnału zajętości przez komórkowe urządzenie nadawczo-odbiorcze w odpowiedzi na to połączenie telefoniczne.
10. Urządzenie do testowania bloku interfejsu nadawczo-odbiorczego w systemie łączności komórkowej, do którego jest dołączany przenośny aparat telefoniczny, przy czym komórkowy blok interfejsu jest zdolny do przetwarzania sygnałów DTMF bądź sygnałów wybierania impulsowego z dołączonego do niego przenośnego aparatu telefonicznego, na cyfrowy format danych dla nadawania danych cyfrowych do komórkowego urządzenia nadawczo-odbiorczego, znamienne tym, że zawiera układy diagnostyczne (16,18, 20,22,24,28,30) do kontrolowania i określania właściwego działania komórkowego bloku interfejsu (14) i połączony z układami diagnostycznymi (16,18,20,22,24,28,30) przekaźnik (RELY1) do dołączania komórkowego bloku interfejsu (14) w miejsce przenośnego aparatu telefonicznego, przy czym układy diagnostyczne (16, 18, 20, 22, 24, 28, 30) zawierają układy (SSR1, Q4, U4) generowania funkcji

173 533 wykonywanych przez standardowy aparat telefoniczny do wygenerowania w komórkowym bloku interfejsu (14) indywidualnych odpowiedzi tego komórkowego bloku interfejsu (14).
11. Urządzenie według zastrz. 10, znamienne tym, że układy (SSR1, Q4, U4) generowania funkcji wykonywanych przez standardowy aparat telefoniczny zawierają układ generowania sygnału DTMF i nadawania tego sygnału do komórkowego bloku interfejsu (14).
12. Urządzenie według zastrz. 11, znamienne tym, że układy diagnostyczne (16,18, 20, 22, 24, 28, 30) zawierają układ wykrywania wyjściowego sygnału DTMF przez komórkowy blok interfejsu (14) w odpowiedzi na sygnał DTMF generowany przez układ (U4) generowania sygnału TDMF.
13. Urządzenie według zastrz. 10, znamienne tym, że układy diagnostyczne (16,18, 20, 22, 24, 28, 30) zawierają układy symulacji obecności połączenia telefonicznego wchodzącego do urządzenia nadawczo-odbiorczego do uaktywnienia przez komórkowy blok interfejsu (14) swojego generatora dzwonienia, przy czym układy diagnostyczne (16, 18, 20, 22, 24, 28, 30) zawierają następnie układ (U2) wykrywania dzwonienia z układem (U9) optoizolatora do wykrywania wytwarzanego przez te układy sygnału dzwonienia.
14. Urządzenie według zastrz. 10, znamienne tym, że układy diagnostyczne (16,18, 20, 22, 24, 28, 30) zawierają układy generowania połączenia telefonicznego wychodzącego przez komórkową sieć telefoniczną, kiedy komórkowy blok interfejsu (14) jest dołączony do urządzenia nadawczo-odbiorczego, i na powrót do komórkowego urządzenia nadawczo-odbiorczego, po którym te układy diagnostyczne powodują realizację przez komórkowe urządzenie nadawczo-odbiorcze połączenia telefonicznego z samym sobą, przy czym układy diagnostyczne (16, 18, 20, 22, 24, 28, 30) zawierają następnie układ (U6) wykrywania sygnału zajętości przez komórkowe urządzenie nadawczo-odbiorcze w odpowiedzi na to połączenie telefoniczne, zaś układy do generowania wychodzącego połączenia telefonicznego wywołują numer aparatu telefonicznego, który został przydzielony urządzeniu nadawczo-odbiorczemu dołączonemu do komórkowego bloku interfejsu (14).