PL172792B1 - Sposób i urzadzenie do zewnetrznego wspomagania zespolenia zlamanej kosci PL PL - Google Patents

Abstract

1. Urzadzenie do zewnetrznego wspomaga- nia zespolenia zlamanej kosci, przewidziane do za- stosow an ia wraz z zew netrznym osiowym przyborem zespalajacym, wyposazonym w kuliste zaciski srub kostnych, wprowadzonych do czesci zlamanej kosci, przy czym urzadzenie ma srodkowy czlon o osi, wzdluz której moze byc wydluzany, ma zakonczenia, sprzegane rozlacznie z odpowiednimi zaciskami srub kostnych zewnetrznego osiowego przyboru zespalajacego, przy czym zakonczenia sa przymocowane do srodkowego czlonu przy pomocy przegubów z kolkami, o osiach równoleglych do siebie 1 prostopadlych do osi srodkowego czlonu, znamienne tym, ze sa zastosowane mocujace kolki (39,39') umozliwiajace wybór kierunku osi kolków (20, 20') przegubów (12, 12'), pozwalajacych zakonczeniom (3, 3') na obrót w tej samej, jednej tylko plaszczyznie, w czasie dzialania w ustalonym wstepnie polozeniu. (21) Numer zgloszenia: 310465 (2 2 ) D a t a z g l o s z e n i a : 2 5 .0 2 .1 9 9 4 (13) B 1 Fi g 1 PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób i urządzenie do zewnętrznego wspomagania zespolenia złamanej kości, zwłaszcza współdziałające z zewnętrznym przyborem zespalającym, stosowanym w chirurgii kostnej.

Znany sposób stabilizowania części złamanej kości, bez użycia opatrunku gipsowego, polega na zastosowaniu tak zwanego zewnętrznego przyboru zespolającego. Takie przybory mają zestawy śrub kostnych, zwykle w grupach po dwie śruby, wkręcanych do części kości w taki sposób, że zakończenia śrub wystające ze skóry pacjenta mocuje się do sztywnego zewnętrznego elementu przy pomocy zacisków z ustawianymi kierunkowo złączami.

Celem dokonania zespolenia kości chirurg wierci otwory w częściach kości, wkręca w te otwory śruby i mocuje je przy pomocy zacisków do przyboru zespalającego, a następnie dokonuje zespolenia kości posługując się dodatkowo aparatem rentgenowskim. Po dokonaniu zespolenia chirurg unieruchamia kierunkowe złącza zacisków śrub kostnych, przytrzymując części kości w najkorzystniejszym położeniu wzajemnym, po czym następuje wzrost tkanki kostnej i leczenia złamania.

Podczas dokonywania takiego zespolenia mogą występować dwa rodzaje trudności.

Pierwsza trudność polega na uciążliwym mocowaniu przyboru zespalającego do zacisków śrub kostnych, ponieważ kierunkowe złącza zacisków są duże i skomplikowane. Zmniejszenia tej trudności dokonuje się przez usunięcie środkowego członu przyboru zespalającego i wprowadzenie na jego miejsce odpowiedniego urządzenia. Po dokonaniu zespolenia tak dokładnie, jak tylko jest to możliwe, zaciski przymocowuje się do przyboru zespalającego, po czym oddziela się je od urządzenia, które może zostać użyte do zespalania innych złamanych kości.

Ten sposób jest skomplikowany i pracochłonny, wymaga długiego czasu operowania i powoduje powstanie ryzyka, że śruby kostne się rozluźnić w miejscach ich osadzenia w kości. Te trudności mogą się powtórzyć, jeżeli okaże się konieczne pooperacyjne działanie, korygujące nieliniowość części złamanej kości podczas jej leczenia.

Druga trudność polega na tym, że długą kość zespala się w przynajmniej dwóch wzajemnie prostopadłych płaszczyznach, a mianowicie w płaszczyznach czołowej i strzałkowej. Ponieważ obraz w promieniach rentgentowskich jest dwuwymiarowy, to nie jest

172 792 możliwe dokonanie zespolenia równocześnie w obu płaszczyznach. Również dokonywanie osiowania części kości w jednej płaszczyźnie może spowodować zmianę osiowości uzyskanei już w drugiej płaszczyźnie.

,o,w -w»«» τ TO n ΛΟΟ ΠΟΟ ΖΊΓ Tmi«sawm4vf o^«*2 T patV±lWWJl_Ll ^O-o-..................-............. n ' 9 9 9 y 9 9 9 I 1» F * /> I ,K I *4 A x> w Λ Λ , r· ♦ ^jum^ionj ujuugc łajuuuu) urnuw^uę jc&t urządzenie do zewnętrznego unieruchamiania złamanej kości, mającej dwa zaciski śrub kostnych, osadzonych w częściach złamanej kości, usytuowane na zakończeniach wydłużanego -pręta. W urządzeniu każdy zacisk ma elementy obracane względem pręta dokoła trzech prostokątnych osi, przecinających się w jednym punkcie, usytuowanym wewnątrz kości, a dwa punkty łączące ze sobą zaciski są od siebie oddalone wzdłuż osi kości. Podczas operacji urządzenie do zespalania jest przymocowane do zacisków, a usuwa się je po założeniu przyboru zespalającego.

W opisie patentowym US-4,488,54T (Helland) są omówione urządzenia do zewnętrznego wspomagania zespalania złamanych kości, mające końcowe zaciski mocowane do wydłużanego pręta o wielobocznym przekroju, przy pomocy sprzęgieł, które mogą być nakierowywane w dwóch płaszczyznach prostopadłych względem siebie. Każde sprzęgło ma pierwszą część nierozłączną z prętem, i drugą nierozłączną z zaciskiem. Pierwsza część ma kształt łukowej prowadnicy o promieniu łuku odpowiadającym w przybliżeniu odległości zacisku od osi kości, z zębatą częścią na zewnętrznej krawędzi prowadnicy. Druga część ma kształt ślimaka współdziałającego z zębatą częścią łukowej prowadnicy i może być obracana dokoła osi zasadniczo prostopadłej do płaszczyzny prowadnicy. Jeden z zacisków może się obracać o kilka stopni względem odpowiedniego sprzęgła dokoła podłużnej osi równoległej do osi pręta, kompensując małe obrotowe odchyłki zespolenia kości.

To urządzenie pozwala na dokładne zespolenie w trzech prostopadłych względem siebie płaszczyznach, ale ma skomplikowaną i kosztowną budowę i jest trudne w użytkowaniu. Również duże wymiary kierunkowych sprzęgieł nie ułatwiają użytkowania urządzenia podczas jego współdziałania z małymi osiowymi przyborami zespalającymi, a zwłaszcza nie nadają się do zastosowania dla zewnętrznych przyborów zespalających z kulistymi lub nastawnymi złączami, na przykład typów omówionych w opisie patentowym US-RE 31 809, lub we włoskim, opisie patentowym VR 9TA000070. Ze względu na znaczną zwartość i kierunkowość złącz, te typy przyborów zespalających mogą pozostać przymocowane do zacisków po dokonaniu zespolenia złamanej kości, eliminując trudności w pracy chirurga, co jest szczególnie korzystne podczas późniejszych interwencji koniecznych dla skorygowania błędów usytuowania lub błędów współliniowości spowodowanych pooperacyjnymi wypadkami.

Zespalanie złamanej kości wykonywane tym typem przyboru zespalającego ma następujące wady. Po wykonaniu osiowania części złamanej kości w pierwszej płaszczyźnie, przy użyciu promieni rentgenowskich, zaciski przyboru zespalającego unieruchamia się, a kość obraca się o około 90° względem źródła promieni rentgenowskich, następnie zaciski zluźnia się, a części kości osiuje się w drugiej płaszczyźnie, prostopadłej do pierwszej. Zbyt często jednak zluźnienie zacisków powoduje eliminację osiowości pierwotnej i wówczas staje się konieczne powtórzenie osiowanie w dwóch płaszczyznach drogą kolejnych prób, celem przybliżenia się, jak to jest tylko możliwe, do optymalnego wzajemnego usytuowania części kości. Powoduje to przedłużenie czasu operacji i wzmożone napromieniowanie rentgenowskie pacjenta i personelu medycznego, czego skutki nie są korzystne.

Tak więc przybory zespalające z kulistymi złączami nie mają pamięci początkowego położenia i dlatego nie mogą być łatwo użytkowane wraz z urządzeniami do zespalania aktualnie dostępnymi handlowo.

Głównym celem wynalazku jest eliminacja wymienionych powyżej wad przez stworzenie urządzenia do wspomagania zespolenia złamanej kości, które może być użytkowane z zewnętrznym przyborem zespalającym tak podczas pierwszej operacji, jak

172 792 i podczas następnych interwencji dla skorygowania przypadkowych lub wypadkowych błędów zespolenia.

Szczególnym celem wynalazku jest stworzenie urządzenia nadającego się zwłaszcza do współdziałania z osiowym przyborem zespalającym, wyposażonym w nastawne lub kuliste złącza, umożliwiającego wykonanie zespolenia w dwóch prostopadłych do siebie płaszczyznach, w jednej płaszczyźnie w jednym kroku operacyjnym, zapamiętując położenie uzyskane w każdej płaszczyźnie, skracając czas operacji i zmniejszając napromieniowanie rentgenowskie.

Dalszym celem wynalazku jest stworzenie urządzenia do wspomagania zespolenia złamanej kości, o szczególnie prostej i zwartej budowie, pozwalającej na dużą elastyczność i łatwość użytkowania.

Wymienione cele zostały osiągnięte dzięki urządzeniu do zewnętrznego wspomagania zespolenia złamanej kości, zwłaszcza przeznaczonemu do współdziałania z zewnętrznym osiowym przyborem zespalającym wyposażonym w kuliste złącza zacisków śrub kostnych, wprowadzonych do części złamanej kości. Urządzenie ma wydłużony, osiowy człon środkowy, ze sprzęgłami umieszczonymi na zakończeniach, dla rozłącznego mocowania z odpowiednimi zaciskami śrub kostnych na zewnętrznym osiowym przyborze zespalającym, z którym współdziała urządzenie według wynalazku. Sprzęgła są połączone z zakończeniami członu środkowego przy pomocy dwóch przegubów o osiach równoległych do siebie i prostopadłych do osi środkowego członu. Dla uzyskania najlepszego kierunkowego położenia osi przegubów urządzenie ma elementy mocujące, pozwalające na obrót zacisków śrub kostnych w jednej tylko, wstępnie ustalonej płaszczyźnie, w jednym kroku operacyjnym.

Dzięki tym nastawnym przegubom urządzenie według wynalazku może zostać łatwo użyte wraz z osiowym przyborem zespalającym mającym kuliste złącza, do przeprowadzenia zespolenia w jednym kroku operacyjnym w jednej płaszczyźnie, bez ryzyka zmiany zapamiętanego położenia, ponieważ następny krok operacyjny, wykonany po zmianie kierunku przegubu, będzie wykonany w płaszczyźnie całkowicie różnej od pierwszej płaszczyzny.

Każdy przegub jest korzystnie wyposażony w widełki połączone przegubowo z łączącym członem przy pomocy kołka prostopadłego do osi środkowego członu.

Każde widełki są przymocowane teleskopowo do jednego z zakończeń środkowego członu przy pomocy podłużnych osiowych prowadnic, pozwalających na zmianę całkowitej długości urządzenia w kierunku podłużnym.

Do odpowiednich przegubów, przy pomocy kulistych złącz wyposażonych w elementy unieruchamiające, przymocowane są zaciski.

Zaciski, wyposażone w śruby unieruchamiające, umożliwiają wysuwanie i unieruchamianie dwóch uchwytów ręcznych, wyposażonych w końcowe szczęki współdziałające z odpowiednimi zaciskami śrub kostnych zewnętrznego przyboru zespalającego.

W ten sposób można wykonać zespolenie bez oddzielania zacisków od środkowego człona osiowego przyboru zestalającego z kulistymi złączami.

W szczególnym rozwiązaniu każdy przegub ma widełki mocowane przegubowo do łączącego członu przy pomocy kołka prostopadłego do osi środkowego członu. Każde złącze ma kulistą główkę mieszczącą się w zagłębieniu o odpowiednim kształcie, wykonanym w obejmie połączonej z odpowiednim łączącym członem.

Każdy łączący człon jest połączony z obejmą przy pomocy złącza bagnetowego i ma element unieruchamiający złącze.

Każdy zacisk ma otwór ze śrubą zabezpieczającą dla rozłącznego mocowania z odpowiednim ręcznym uchwytem, który z kolei jest mocowany do odpowiedniego zacisku śrub kostnych zewnętrznego osiowego przyboru, współdziałającego z urządzeniem według wynalazku.

Dzięki temu chirurg ortopeda wykonuje zespolenie Oddziaływując ręcznymi uchwytami na zaciski zewnętrznego osiowego przyboru zespalającego, bez oddzielania urzą6

172 792 dzenia od zacisków śrub kostnych, upraszczając operację zespalania i skracając czas naświetlania promieniami rentgenowskimi.

Wynalazek jest przykładowo wy'aśniony na rysunku, na którym:

fig. 1 przedstawia urządzenie według wynalazku, w widoku z przodu i w częściowym przekroju w płaszczyźnie osiowej, fig. 2 - urządzenie według fig. 1, w widoku z góry i w częściowym przekroju w płaszczyźnie osiowej, prostopadłej do pierwszej, fig. 3 - zakończenie urządzenia według fig. 1, w rozrzuconym widoku z przodu, fig. 4 - urządzenie według fig. 1 do 3, przymocowane do osiowego przyboru zespalającego ze śrubami umieszczonymi w częściach złamanej kości, w widoku z góry, fig. 5 - urządzenie według wynalazku, w układzie według fig. 4, w pierwszym kroku operacyjnym, w widoku perspektywicznym, fig. 6 - urządzenie według wynalazku, w układzie według fig. 4, w drugim kroku operacyjnym, w widoku perspektywicznym.

Urządzenie 1 ma środkowy człon 2 z dwoma, w lustrzanym odbiciu identycznymi, zakończeniami 3 i 3'. Środkowy człon 2 jest sztywnym elementem, o korzystnie okrągłym przekroju, jest wykonany z metalu, na przykład ze stopu aluminium, i jest połączony teleskopowo z zakończeniami 3, 3' przy pomocy podłużnych prowadnic, umożliwiających regulację całkowitej długości urządzenia.

Podłużnymi prowadnicami są cztery przelotowe otwory, w dwóch parach po dwa, o zasadniczo stałej średnicy, usytuowane w tej samej odległości od osi środkowego członu i obwodowo rozmieszczone co 90°.

Pierwsza para średnicowo przeciwległych otworów 4, na lewym zakończeniu środkowego członu 2 ma obwodowe stopnie 5 wystające do wnętrza otworu. Druga para średnicowo przeciwległych otworów 6, przemieszczonych kątowo o 90° względem pierwszej pary, ma obwodowe stopnie 7, podobne do stopni na lewej strome członu 2.

Dwie pary walcowych prętów 8, 9, wykonanych ze stali stopowej, o minimalnej średnicy nieco mniejszej od średnicy stopni 5, 7 są umieszczone ślizgowo w odpowiednich parach otworów 4, 6 i wystają ze środkowego członu 2 na lewą i na prawą stronę. Pręty 8 mają z prawej strony promieniowe występy 10, o zewnętrznej średnicy nieco mniejszej od maksymalnej średnicy otworów 4, na styku ze stopniem 5. Pręty 9 mają z lewej strony promieniowe występy 11 o takiej samej średnicy jak promieniowy występ 10 na styku ze stopniem 7 otworu 6. W ten sposób pręty są prowadzone w odpowiednich otworach, nie mogąc się z nich całkowicie wysunąć.

Zakończenia prętów 8, 9 wystających z członu 2 są przymocowane do zakończeń 3, 3' przy' pomocy ppzegubow 12, 12' o osiach róówiolejgych do siebie i prossopacdych do podłużnej osi środkowego członu 2.

Ponieważ zakończenia 3, 3' i odpowiednie przeguby 12, 12' są identyczne w lustrzanym odbiciu, to poniżej zostanie omówiona tylko lewa część urządzenia, na podstawie fig. 1 do 3. Elementy jednej strony są oznaczone kolejnymi cyframi, a położone z drugiej strony, nawet jeżeli niewidoczne, tymi samymi cyframi z apostrofami.

Przegub 12 ma widełki 13 z bocznymi częściami 14,15 przymocowanymi do prętów 8 przy pomocy kołków 16 i jest przymocowany wahliwie do łączącego członu 17 przy pomocy kołka 20, prostopadłego do podłużnej osi środkowego członu 2.

Z prawej strony łączący człon 17 ma dwie podłużnie równoległe powierzchnie 18, 19, wsunięte pomiędzy boczne części 14, 15 widełek 13, a z lewej strony ma kołnierz 21 z dwoma średnicowo przeciwległymi płaskimi bokami 22, 23.

Przegub 12 jest połączony z zakończeniem 3 przy pomocy kulistego złącza 24. Jego głównym elementem jest obejma 25, o wewnętrznej średnicy mniejszy od średnicy kołnierza 21 łączącego członu 17, z dwoma wewnętrznymi promieniowymi występami 26, 27, przeciwległymi średnicowo, mającymi płaskie boki, odpowiadające płaskim bokom 22, 23 kotaierza 21 , Worząc połączenie bagndowe, Gdy paaskie 22, 23 zostaną

172 792 wyrównane z promieniowymi występami 26, 27, kołnierz 21 może zostać włożony do obejmy 25 i obrócony o około 90°, mocujący łączący człon 17 z obejmą 27.

Obejma 27 ma poprzeczną dolną ścianę 28 ze środkowym zagłębieniem 29 przytrzymniarnm tnilictfl ołńwlrp ΊΠ iTłriwk^ 3Ω ipct nT-7Ptm,m™rana 1-17-71=7 Vrvń/-nii7w 7cx-iclr Γ1 —* ’J - *» * T*' J ·*-»· *·*'** . 7 AM* TS V J WkZ A. Λ, ’ * * * ^XU* ί*'*’ ¹¹J ŁA^V1MAV A.

o kształcie litery U, z ustalającą śrubą 32 przeznaczoną do unieruchamiania zacisku na części komplementarnego kształtu uchwytu 33, Identyczny uchwyt 33' jest przymocowany na drugim zakończeniu 3' urządzenia przy pomocy identycznego zacisku 31' z ustalającą śrubą 32', jak to uwidaczniają fig. 4, 5 i 6.

Łączący człon l7 ma osiową wewnętrzną wnękę 34, która obejmuje element 35, mający jedno zasadniczo płaskie zakończenie z poprzecznym półwalcowym zagłębieniem 36, a na przeciwległym zakończeniu mającym wnękę 37, o półkulistym wklęsłym kształcie, komplementarnym względem kulistej główki 30.

W łączącym członie 17 jest wykonany otwór 38, do którego włożony jest mimośrodowy kołek 39 współdziałający z zagłębieniem 36 elementu 35, a na jednym z zakończeń kołka jest usytuowane sześciokątne zagłębienie 40 dla sześciokątnego klucza. Obrót mimośrodowego kołka 39 powoduje osiowy ruch elementu 35 i ten element przyciska się do kulistej główki 30, która jest z drugiej strony przyciskana do środkowego zagłębienia 29 w obejmie 25, powodując, że kulista główka zostaje zaciśnięta ciernie w kulistym złączu 24.

Należy zauważyć, że na zewnętrznej powierzchni obejmy 25 znajduje się oznakowanie 41, którego celem jest wyznaczenie położenia osi przegubu 12 gdy urządzenie jest całkowicie zmontowane. Podobne oznakowanie 41' jest umieszczone na drugiej obejmie 25' kulistego złącza 24', celem wyznaczenia położenia osi odpowiedniego przegubu 12'. Dla uniemożliwienia oddzielenia się łączących członów 17 od odpowiednich obejm 25, 25' obejmy są wyposażone w śruby 42, 42' powodujące zacisk płaskich boków 23, 23' kołnierzy 21, 21' odpowiednich łączących członów 17, 17'.

Figury 4, 5 i 6 przedstawiają urządzenie 1 połączone z osiowym przyborem zespalającym 43 typu zilustrowanego i omówionego we włoskim opisie patentowym VR92000070. Przybór zespalający 43 ma dwa zaciski 44, 44', dla odpowiednich śrub kostnych 45, 45' umieszczonych w częściach kości 46, 47, przymocowane do środkowego członu 48 przy pomocy odpowiednich końcowych złączy 49, 49'. Śruba 50 w środkowym członie 48 określa osiową długość przyboru zespalającego, a wraz z mimośrodowym kołkiem 51, 51' unieruchamia odpowiednie końcowe kuliste złącze.

Uchwyty 33, 33' są wyposażone w końcowe szczęki 52, 52', które mogą zostać zaciśnięte na odpowiednich zaciskach 44, 44' przyboru zespalającego 43 powodując, że zakończenia 3, 3' urządzenia 1 są sztywno połączone z częściami kości 46, 47.

Podczas przeprowadzania operacji zespalania, po umieszczeniu śrub kostnych 45, 45' w częściach kości 46, 47, chirurg mocuje je w zaciskach 44, 44' przyboru zespalającego 43. Może wówczas dokonać zespolenia, wykorzystując wszystkie możliwe ruchy przyboru zespalającego i wspomagając operację urządzeniem według wynalazku.

W szczególności dla wydłużenia środkowego członu 48 zluźnia się śruby 50, 50', a mimośrodowe kołki 51, 51' obraca się przy pomocy odpowiedniego narzędzia, nie pokazanego na rysunku, pozwalając zaciskom 44, 44' na swobodny obrót dokoła końcowych złączy 49, 49'.

Uchwyty 33, 33' przymocowane do zacisków 44, 44' przez zacisk szczęk 52, 52' wykorzystuje się do pomocy w manipulowaniu i do mocowania urządzenia 1 do przyboru zespalającego. Z drugiej strony urządzenie 1 jest sztywno przymocowane do uchwytów 33, 33' przy pomocy końcowych zacisków 31, 31'.

W tym momencie i w tym układzie urządzenia chirurg może dokonać zespolenia w pierwszej płaszczyźnie, na przykład w płaszczyźnie papieru fig. 4, którą nazwiemy płaszczyzną poziomą. Chirurg obraca mimośrodowe kołki 39, 39' urządzenia 1 używając sześciokątnego klucza włożonego do odpowiednich sześciokątnych zagłębień 40, 40’, rozluźniając elementy 35, 35' względem kulistych główek 30, 30' i pozwalając na

172 792 swobodny obrót każdego przegubu 12, 12'. Po obróceniu przegubów 12, 12' aż osie każdego kołka 20, 20' i odpowiednie oznakowania 41, 41' znajdą się w położeniu pionowym, uwidocznionym na fig. 4 i 5, mimośrodowe kołki 39, 39' znów unieruchamia się. Od tego momentu zaciski, uchwyty i zaciski śrub kostnych przyboru zespalającego mogą być obracane tylko w płaszczyźnie poziomej, co zaznaczono strzałkami F1 i F2. Przy pomocy promieni rentgenowskich chirurg odnajduje najlepszą współosiowość i styczność części kości 46, 47 w tej płaszczyźnie i wówczas unieruchamia śrubami 50 i mimośrodowymi kołkami 51, 51' przybór 43, zapamiętując położenie w pierwszej płaszczyźnie.

Celem dokonania zespolenia w drugiej płaszczyźnie, prostopadłej do pierwszej, chirurg luzuje kołki 39, 39' i obraca przeguby o 90° tak, aby doprowadzić osie kołków 20, 20' do położenia poziomego (fig. 6). Następnie chirurg znów unieruchamia kołki 39, 39' i luzuje przybór zespalający 43, odkręcając śruby 50, 50' i kołki 51, 51'. Teraz chirurg obraca zaciski, uchwyty i zaciski śrub kostnych tylko w płaszczyźnie pionowej, w kierunku oznaczonym strzałkami G1 i G2 pokazanymi na fig. 6. Po dokonaniu najlepszego osiowania kości w tej płaszczyźnie przy użyciu promieni rentgenowskich, chirurg dokonuje dalszego sprawdzenia w pierwszej płaszczyźnie i ostatecznie unieruchamia osiowy przybór zespalający w końcowym położeniu zespolenia.

Z powyższego opisu wynika, że urządzenie według wynalazku osiąga założone cele, a w szczególności pozwala na łatwe i szybkie dokonanie zespolenia, cały czas pozostawiając przybór zespalający przymocowany do części kości. Pozwala również na zapamiętanie i przeprowadzenie osiowania w każdej płaszczyźnie, w której urządzenie zostało ustawione, znacznie skracając czas operacji i napromieniowania personelu promieniami rentgenowskimi. Umożliwia też późniejsze korekty, już po dokonaniu zespolenia, umożliwiając wprowadzanie minimalnych tylko zmian układu założonego już przyboru zespalającego. Stanowi to znaczne uproszczenie prac korekcyjnych przy każdym stwierdzonym błędzie usytuowania, lub po stwierdzeniu przemieszczenia spowodowanego pooperacyjnymi wypadkami.

Omówione powyżej urządzenie może podlegać wielu modyfikacjom i odmianom, w zakresie określonym w załączonych zastrzeżeniach. Wszystkie elementy mogą zostać zamienione odpowiednimi innymi elementami, które są również objęte zastrzeżeniami.

172 792

'⁷·ο%

172 792

Departament Wydawnictw UP RP Nakład 90 egz. Cena 4,00 zł

Claims (11)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Urządzenie do zewnętrznego wspomagania zespolenia złamanej kości, przewidziane do zastosowania wraz z zewnętrznym osiowym przyborem zespalającym, wyposażonym w kuliste zaciski śrub kostnych, wprowadzonych do części złamanej kości, przy czym urządzenie ma środkowy człon o osi, wzdłuż której może być wydłużany, ma zakończenia, sprzęgane rozłącznie z odpowiednimi zaciskami śrub kostnych zewnętrznego osiowego przyboru zespalającego, przy czym zakończenia są przymocowane do środkowego członu przy pomocy przegubów z kołkami, o osiach równoległych do siebie i prostopadłych do osi środkowego członu, znamienne tym, że są zastosowane mucujące kuiki (39, 39 ) umożliwiające wyoór kierunku osi kołków (20, 20 ) przegubów (12, 12'), pozwalających zakończeniom (3, 3') na obrót w tej samej, jednej tylko płaszczyźnie, w czasie działania w ustalonym wstępnie położeniu.
2. 2. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że każdy przegub (12, 12') ma widełki (13, 13'), połączone przegubowo z łączącym członem (17) przy pomocy kołka (20) prostopadłego do osi środkowego członu (2).
3. 3. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że każde widełki (13, 13') są przymocowane teleskopowo do jednego z zakończeń środkowego członu przy pomocy elementów podłużnych prowadnic (4 - 11), umożliwiających zmienianie całkowitej długości środkowego członu w kierunku podłużnym.
4. 4. Urządzenie według zastrz. 3, znamienne tym, że prowadnice składają się z przynajmniej jednej pary podłużnych prętów (8, 9) umieszczonych ślizgowo w osiowo usytuowanych otworach (4, 6) w środkowym członie (2).
5. 5. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że każdy łączący człon (17) przegubów jest połączony z odpowiednim sprzęgającym zaciskiem (31, 31') przy pomocy kulistego złącza (24, 24'), wyposażonego w elementy unieruchamiające złącze.
6. 6. Urządzenie według zastrz. 5, znamienne tym, że każdy sprzęgający zacisk (31, 31') ma zasadniczo kształt litery U i jest wyposażony w ustalającą śrubę (32, 32') dla rozłącznego mocowania z odpowiednim uchwytem (33, 33'), który z kolei może zostać przymocowany do odpowiedniego zacisku (44, 44') śrub kostnych, połączonego z urządzeniem zewnętrznego osiowego przyboru zaspalającego (43).
7. 7. Urządzenie według zastrz. 5, znamienne tym, że każde kuliste złącze (24, 24') zawiera kulistą główkę (30, 30') przymocowaną do odpowiedniego zacisku (31, 31') i przyciśniętą do komplementarnego środkowego zagłębienia (29, 29'), wykonanego w obejmie (25, 25'), połączonej z sąsiadującym łączącym członem (17, 17').
8. 8. Urządzenie według zastrz. 5, znamienne tym, że element (35, 35') z półkolistym zagłębieniem (37, 37'), stykającym się z kulistą główką (30, 30') kulistego złącza (24, 24') jest umieszczony pomiędzy łączącym członem (17, 17') i obejmą (25, 25').
9. 9. Urządzenie według zastrz. 7, znamienne tym, że elementem mocowania każdego złącza jest mimośrodowy kołek (39, 39') umieszczony w przelotowym otworze (38) w odpowiednim łączącym członie (17), i dociskający element (35) do odpowiedniej kulistej główki (30) złącza.
10. 10. Urządzenie według zastrz. 6, znamienne tym, że każdy przegub (12, 12') jest wyposażony w oznakowanie (41, 41') umieszczone na jego zewnętrznej powierzchni, wyznaczające położenie osi kołków (20, 20') i określające aktualną płaszczyznę obrotu.
11. 11. Sposób zewnętrznego wspomagania zespolenia złamanej kości, pozwalający na ustalanie położenia zacisków śrub kostnych zewnętrznego osiowego przyboru zespalającego, typu wydłużalnego, z nastawianymi kulistymi złączami, znamienny tym,

    172 792 że przygotowuje się urządzenie mające środkowy człon o osi, wzdłuż której może być wydłużany, wyposażony w elementy zakończeń, wyposaża się zakończenia środkowego członu w elementy sztywnego mocowania zakończeń do zacisków śrub kostnych zewnfirinranm η'»-»/-»!, Al·» z-. A »-»-Z A ·, »4 .-..-.....4 ~

    j.iyuz.iiv£u jn&juuiu ZA^apciAOjC^W/gk./ w LO-^l apUdUU, UJ ^WCdVKz LUZ^UŁCinC W położeniu zasadniczo równoległym do zewnętrznego osiowego przyboru zespalającego przy pomocy uchwytów ręcznych, wyposaża się urządzenie w dwa przeguby o nastawianych kierunkowo osiach, równoległych do siebie i do osi środkowego członu, łączące zakończenia środkowego członu z elementami mocowania, wybiera się najlepsze położenie i unieruchamia się osie przegubów w pierwszym kierunku, pozwalając na obrót zacisków śrub kostnych w pierwszej ustalonej wstępnie płaszczyźnie, przy pomocy uchwytów ręcznych obraca się elementy mocujące w pierwszej płaszczyźnie, oraz osiuje się zaciski pod kontrolą optyczną, wybiera się najlepsze położenie i unieruchamia się osie przegubów w drugim kierunku, pozwalając na obrót zacisków śrub kostnych w drugiej ustalonej wstępnie płaszczyźnie, prostopadłej do pierwszej płaszczyzny, przy pomocy uchwytów ręcznych obraca się elementy mocujące w drugiej płaszczyźnie w taki sposób, by skorygować osiowość zacisków w drugiej płaszczyźnie pod kontrolą optyczną, po ostatecznym unieruchomieniu zewnętrznego osiowego przyboru zespalającego, luzuje się elementy sztywnego mocowania zakończeń do zacisków śrub kostnych, umieszczone na zakończeniach środkowego członu.