PL167315B1

PL167315B1 - Sposób i urzadzenie do wytwarzania zlozonych plyt z kamienia ozdobnegolub równowaznego materialu PL PL PL

Info

Publication number: PL167315B1
Application number: PL90288036A
Authority: PL
Inventors: Giuseppe Marocco
Original assignee: Tecnomaiera Srl
Priority date: 1989-11-30
Filing date: 1990-11-30
Publication date: 1995-08-31
Also published as: IE904305A1; IT8968062A0; IT1237304B; PL288036A1; JPH04505732A; PT96039B; BR9007877A; CA2069512C; YU226590A; NZ236234A; ATE92394T1; US5226402A; JPH0767691B2; ES2043393T3; AR246707A1; WO1991008093A1; TR25406A; EP0502880B1; PT96039A; DK0502880T3

Abstract

1. Sposób wytwarzania zlozonych plyt z kamienia ozdobnego lub równowaznego materialu w postaci pla- skich plyt, wedlug którego tworzy sie pakiet z plyt, zam- yka sie ten pakiet plyt w cieczoszczelnym pojemniku, poddaje sie wnetrze pojemnika dzialaniu podcisnienia, wprowadza sie do wnetrza pojemnika utwardzalne ciekle spoiwo nadal w warunkach podcisnienia, tak ze spoiwo to wnika w szczeliny pomiedzy plata mi i przykrywa pakiet plyt, likwiduje sie podcisnienie w celu zakonczenia pene- tracji spoiwa, pozostawia sie spoiwo do utwardzenia lub powoduje sie utwardzenie spoiwa, aby uzyskac zwarty pakiet plyt w bloku, wyjmuje sie blok z pojemnika i wreszcie poddaje sie ten blok wielokrotnemu przecina- niu, aby uzyskac zlozone plyty, znamienny tym, ze plyty z kamienia ozdobnego lub równowaznego . . . . 32. Urzadzenie do wytwarzania zlozonych plyt z kamienia ozdobnego lub równowaznego materialu w postaci plaskich plyt, znamienne tym, ze zawiera cieczo- szczelny pojemnik (C), w którym znajduje sie pakiet (P) z plyt (L) z zachowaniem luzu w postaci obwodowej prze- strzeni (60, 6 4 , 66), utwardzalne ciekle spoiwo w warun- kach podcisnienia, a na konstrukcji nosnej (10), która stanowi zasadniczo pozioma plaska powierzchnia (18) podstawy (10) przenoszaca obciazenia, na której umie- szczone sa elementy dystansowe (24) oraz pokrycie (22) z plyt, kawalków lub podobnych elementów, natomiast na bocznej powierzchni (20) boku (14) umieszczone sa ele- menty dystansowe (26), a ponadto posiada elementy tnace (BL) oraz wskaznik (52) do okreslania rzeczywistej plaszczyzny ciecia. FIG 1 PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób i urządzenie do wytwarzania złożonych płyt z kamienia ozdobnego lub równoważnego materiału.

Znany sposób najbliższy przedmiotowi wynalazku opisano w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 4 092 393. Według tego znanego sposobu tworzy się pakiet płaskich płyt z marmuru lub innego kamienia ozdobnego. Otrzymany w ten sposób zwarty blok poddaje się wielokrotnemu przecinaniu prostopadle do płaszczyzn płyt w celu utworzenia złożonych płyt posiadających wzory geometryczne powstające na zasadzie kontrastu pomiędzy różnymi rodzajami płyt początkowych.

Rozwiązanie przedstawione w dokumencie WO 89/11958, który został opublikowany po dacie pierwszeństwa przedmiotowego zgłoszenia, ujawnia sposób, w którym wzmocnione płyty wytwarzane są przez przecinanie lub przepiłowanie bloku materiału budowlanego, takiego jak kamień. Sposobem tym trudno jest jednak wytworzyć płyty zawierające płyty granitowe.

Zgodnie ze sposobem ujawnionym w dokumencie nr WO 89/11958 blok poddaje się wielokrotnemu przecinaniu. Wielkość i kształt tego bloku muszą być kompatybilne z wymiarami formy. W przypadku marmuru blokowi można łatwo nadać kształt kwadratowy, jeżeli nie ma tej wielkości lub kształtu. Jednakże w przypadku granitu nie jest to możliwe przy rozsądnych kosztach. Nadawanie blokom granitu kształtu kwadratowego jest w normalnej praktyce operacją niezwykłą.

167 315

Blok granitu zwykle jest przepiłowywany bez nadawania mu kształtu kwadratu, tak, że otrzymuje się płyty o bardzo różnych wymiarach.

Sposób wytwarzania złożonych płyt, z których każda zawiera warstwę kamienia i warstwę jc «nm ją 1 ^Λ 1^r ♦ Fz* tk n inni ι·« s Le wz.nia.vinajcjV£j, rauta z. Rutw jvav zuOz-L/iia., zuianj jvot L i_eiiit_/pvjaiLivgv LgiuaŁuma iatvinuwvgu nr 252 434. Aby wykonać te płyty tworzy się elementy złożone, z których każdy zawiera dwie przeciwległe zewnętrzne warstwy z kamienia i/lub umieszczone pomiędzy nimi warstwy wzmacniające. Elementy te łączy się w pakiet z umieszczonymi pomiędzy nimi elementami dystansowymi, a odstępy pomiędzy tymi elementami są przynajmniej częściowo wypełnione wypełniaczem. Tak utworzony pakiet zostaje zaciśnięty w prasie i jest przepiłowywany wzdłuż środkowych płaszczyzn płyt kamiennych. Ten znany sposób ma między innymi tę wadę, że nie umożliwia najlepszego wykorzystania przestrzeni zawierających wypełniacz, który ma być odrzucony. Ponadto sposób ten nie pozwala na ulepszanie kamienia przez głęboką impregnację.

Celem wynalazku jest opracowanie sposobu wytwarzania złożonych płyt z wielu różnych rodzajów zaczynający od ciętych na gotowo płyt z różnych materiałów kamiennych, arkuszy materiałów wzmacniających itd.

Celem wynalazku jest opracowanie urządzenia do wytwarzania złożonych płyt.

Sposób wytwarzania złożonych płyt z kamienia ozdobnego lub równoważnego materiału w postaci płaskich płyt, według którego tworzy się pakiet z płyt, zamyka się ten pakiet płyt w cieczoszczelnym pojemniku, poddaje się wnętrze pojemnika działaniu podciśnienia, wprowadza się do wnętrza pojemnika utwardzalne ciekłe spoiwo nadal w warunkach podciśnienia, tak że spoiwo to wnika w szczeliny pomiędzy płytami i przykrywa pakiet płyt, likwiduje się podciśnienie w celu zakończenia penetracji spoiwa, pozostawia się spoiwo do utwardzenia lub powoduje się utwardzenie spoiwa, aby uzyskać zwarty pakiet płyt w bloku, wyjmuje się blok z pojemnika i wreszcie poddaje się ten blok wielokrotnemu przecinaniu, aby uzyskać złożone płyty, według wynalazku charakteryzuje się tym, że płyty z kamienia ozdobnego lub równoważnego materiału umieszcza się na przemian z dodatkowymi warstwami utworzonymi przez inne płyty lub arkusze na podstawie nośnej tworząc pakiet, wokół którego tworzy się pojemnik pozostawiając co najmniej wokół krawędzi warstw pakietu obwodową przestrzeń, następnie do pojemnika wprwadza się ciekłe spoiwo, które wypełnia całkowicie przestrzeń obwodową, a po utwardzeniu tworzy hermetyczne pokrycie na powierzchniach bloku odpowiadających krawędziom warstw, po czym przeprowadza się końcowe wielokrotne przecinanie bloku wzdłuż środkowych płaszczyzn niektórych warstw tworząc złożone płyty.

Korzystnie w obwodowej przestrzeni pozostawionej wokół pakietu w pojemniku tworzy się blok całkowicie zamknięty osłoną z utwardzonego spoiwa.

Korzystnie pakiet płyt tworzy się przez umieszczenie kolejnych warstw obok siebie pionowo.

Korzystnie jako podstawę nośną stosuje się zasadniczo poziomą, płaską powierzchnię przenoszącą obciążenia, na której umieszcza się elementy dystansowe, na których umieszcza się z kolei końce warstw tworząc pomiędzy płaską powierzchnią a dolną powierzchnią pakietu dolny obszar obwodowej przestrzeni.

Korzystnie do tworzenia pakietu stosuje się konstrukcję nośną, która zawiera dwie ścianki usytuowane pod kątem prostym, z których jedna znajduje się u dołu i ma przenoszącą obciążenia powierzchnię tworzącą podstawę pojemnika, a druga jest umieszczona z boku i stanowi jedną ze ścianek bocznych pojemnika, a ponadto ma płaską powierzchnię zwróconą do pakietu.

Korzystnie tworząc pakiet konstrukcję umieszcza się z jej ścianką dolną pochyloną w kierunku do ścianki bocznej i z jej ścianką boczną pochyloną na zewnątrz, a pakiet tworzy się zaczynając od pierwszej warstwy, która jest umieszczana przy ściance bocznej.

Korzystnie elementy dystansowe tworzy się lub umieszcza na powierzchni ścianki bocznej zwróconej do pakietu, tak aby powstał boczny obszar obwodowej przestrzeni pomiędzy powierzchnią a sąsiednią warstwą pakietu.

Korzystnie pokrycie z płyt, kawałków lub podobnych elementów umieszcza się na płaskiej, przenoszącej obciążenie powierzchni, a elementy dystansowe umieszcza się z kolei na tym pokryciu, tak że w wyniku spojenia pokrycia przez utwardzone spoiwo tworzą one wraz z nim podstawę dla bloku.

167 315

Korzystnie pakiet warstw tworzy się przez układanie kolejnych warstw płasko jedna na drugiej na płaskiej, zasadniczo poziomej powierzchni nośnej, po czym utworzony pakiet przechyla się zasadniczo o kąt 90° dla nalania spoiwa.

Korzystnie tworzy się warstwy lite o takich wymiarach, że ich brzegi znajdują się poniżej górnej powierzchni bloku, tak, że nad tymi brzegami powstają szczeliny, które wypełnia się mostkami.

Korzystnie jako spoiwo stosuje się termoutwardzalną żywicę syntetyczną.

Korzystnie dla wielokrotnego przecinania bloku, odpowiednie elementy tnące rozmieszcza się w takich samych odstępach jak środkowe płaszczyzny cięcia, a podczas tworzenia pakietu, po umieszczeniu każdej kolejnej warstwy, w której ma być wykonywane cięcie bada się rzeczywiste położenie środkowej płaszczyzny cięcia względem położenia odniesienia i jeżeli rzeczywiste położenie różni się od zadanego położenia cięcia, wówczas pomiędzy jedną warstwą, a następną warstwą stosuje się jeden lub kilka arkuszy kompensacyjnych przewidzianych dla składu pakietu o grubości kompensującej w następnej środkowej płaszczyźnie cięcia błąd (Δ) stwierdzony w poprzedniej płaszczyźnie cięcia.

Korzystnie rzeczywiste położenie każdej płaszczyzny cięcia określa się za pomocą wskaźnika, który jest umieszczony ruchomo w kierunku tworzenia pakietu i jest poruszany mikrometrycznie wzdłuż stałej skali, która ma podziałki odpowiadające położeniom zadanych płaszczyzn cięcia.

Korzystnie jako wskaźnik stosuje się promień laserowy emitowany tak, by tworzył linię światła zasadniczo równoległą do krawędzi płyt.

Korzystnie rzeczywiste położenie każdej środkowej płaszczyzny cięcia określa się za pomocą dwóch urządzeń wskaźnikowych usytuowanych po przeciwnych stronach pakietu.

Korzystnie do utworzenia niektórych warstw pakietu stosuje się lity materiał wzmacniający, który łączy się z co najmniej jedną warstwą ozdobnego materiału w końcowej złożonej płycie.

Korzystnie stosuje się w pewnych odstępach warstwy rozdzielające, aby utworzyć pewne warstwy pakietu, przy czym mają one taką właściwość, że nie kleją się ze spoiwem, aby ułatwić rozdzielenie sąsiednich złożonych płyt po wielokrotnym rozcinaniu.

Korzystnie jako lity materiał wzmacniający stosuje się materiał włóknisty, taki jak włókna szklane.

Korzystnie jako materiał wzmacniający stosuje się blachę.

Korzystnie stosuje się blachę perforowaną.

Korzystnie jako materiał wzmacniający stosuje się siatkę.

Korzystnie jako materiał wzmacniający stosuje się tkaninę lub matę z włókien szklanych.

Korzystnie jako materiał wzmacniający stosuje się laminat z tworzyw sztucznych.

Korzystnie jako materiał wzmacniający stosuje się cement azbestowy.

Korzystnie przynajmniej jeden arkusz wzmacniający i warstwę nieklejącą umieszcza się w pakiecie pomiędzy dwiema płytami ozdobnymi.

Korzystnie pomiędzy dwiema płytami ozdobnymi podczas tworzenia pakietu umieszcza się co najmniej jeden arkusz wzmacniający lub płytę z warstwą nieklejącą.

Korzystnie warstwę nieklejącą tworzy się z materiału arkuszowego.

Korzystnie jako materiał arkuszowy tworzący warstwę nieklejącą stosuje się materiał elastyczny.

Korzystnie nieklejący materiał arkuszowy jest w postaci zasadniczo sztywnego arkusza.

Korzystnie jako nieklejącą warstwę stosuje się produkt ciekły rozprowadzony na arkuszu wzmacniającym lub płycie.

Korzystnie stosuje się arkusze wzmacniające utworzone przez płyty szklane, które podczas tworzenia pakietu kładzie się bezpośrednio na powierzchnię płyty ozdobnej, pozostawiając je widoczne.

Urządzenie do wytwarzania złożonych płyt z kamienia ozdobnego lub równoważnego materiału w płaskich płytach według wynalazku, charakteryzuje się tym, że zawiera cieczoszczelny pojemnik, w którym znajduje się pakiet z płyt z zachowaniem luzu w postaci obwodowej przestrzeni, utwardzalne ciekłe spoiwo w warunkach podciśnienia, a na konstrukcji nośnej, którą stanowi zasadniczo pozioma płaska powierzchnia podstawy przenosząca obciążenia, na której umieszczone są elementy dystansowe oraz pokrycie z płyt, kawałków lub podobnych elementów,

167 315 Ί natomiast na bocznej powierzchni boku umieszczone są elementy dystansowe, a ponadto posiada elementy tnące oraz wskaźnik do określania rzeczywistej płaszczyzny cięcia.

Korzystnie konstrukcja nośna zawiera dwie ścianki usytuowane pod kątem prostym, z których jedna znajduje się u dołu i ma przenoszącą obciążenia powierzchnię tworzącą podstawę pojemnika, a druga jest umieszczona z boku i stanowi jedną ze ścianek bocznych pojemnika a ponadto ma płaską powierzchnię zwróconą w stronę pakietu.

Korzystnie konstrukcja jest umieszczona z jej ścianką dolną pochyloną w kierunku do ścianki bocznej i z jej ścianką boczną pochyloną na zewnątrz, a pakiet tworzy się zaczynając od pierwszej warstwy, która jest umieszczona przy ściance bocznej.

Korzystnie na powierzchni ścianki bocznej zwróconej do pakietu znajdują się elementy dystansowe tak aby powstał boczny obszar obwodowej przestrzeni pomiędzy powierzchnią a sąsiednią warstwą pakietu.

Korzystnie pokrycie z płyt, kawałków lub podobnych elementów umieszczone jest na płaskiej, przenoszącej obciążenie powierzchni, a elementy dystansowe umieszczone są z kolei na tym pokryciu, tak że w wyniku spojenia pokrycia przez utwardzone spoiwo tworzą one wraz z nim podstawę dla bloku.

Korzystnie elementy tnące są rozmieszczone w takich samych odstępach jak środkowe płaszczyzny cięcia.

Korzystnie działko emitujące wskaźnik jest umieszczone ruchomo w kierunku powstawania pakietu i jest poruszane mikrometrycznie wzdłuż stałej skali, która ma podziałki odpowiadające położeniom zadanych płaszczyzn cięcia.

Korzystnie urządzenie zawiera dwa urządzenia wskaźnikowe usytuowane po przeciwnych stronach pakietu podczas tworzenia go.

Rozwiązanie według wynalazku jest szczególnie korzystne do wytwarzania płyt zawierających dowolny rodzaj kamienia, ale zwłaszcza płyt granitowych.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia konstrukcję wsporczą podczas przygotowywania do tworzenia pakietu płyt lub warstw według pierwszego przykładu wykonania wynalazku w widoku perspektywicznym, fig. 2 i 3 - tę samą konstrukcję wsporczą podczas tworzenia pakietu warstw odpowiednio w widoku z góry i z boku, fig.4-inny przykład wykonania konstrukcji wsporczej w widoku z boku, fig. 5urządzenie do detekcji położenia płyt podczas tworzenia pakietu w celu właściwego ustawienia płaszczyzn przecinania w widoku perspektywicznym, fig. 6 - schematycznie procedurę ustawiania za pomocą urządzenia z fig. 5, fig. 7 - różne elementy pojemnika podczas jego ustawiania wokół pakietu warstw w widoku perspektywicznym, fig. 8 - pojemnik ustawiony wokół bloku i sam blok w widoku z góry, fig. 9 - pojemnik w przekroju wzdłuż linii IX - IX z fig. 8, fig. 10 - sam zwarty blok w przekroju zgodnym z fig. 9, a fig. 11 - płyty bloku w częściowym przekroju poprzecznym, z pokazaniem różnych rodzajów płyt złożonych, które można wytwarzać sposobem według wynalazku.

Na figurach 1-3 przedstawiono mocną metalową konstrukcję nośną 10. Konstrukcja nośna 10 posiada ściankę podstawy 12 i ściankę boczną 14, które połączone są sztywno ze sobą i usytuowane pod kątem prostym względem siebie.

W celu utworzenia pakietu warstw lub płyt, co zostanie opisane poniżej, dwie ścianki 12 i 14 są korzystnie pochylone pod pewnym kątem α rzędu kilku stopni, na przykład przy użyciu siłowników hydraulicznych 16.

Ścianka podstawy 12 ma płaską powierzchnię nośną 18. Ścianka boczna 14 ma również płaską powierzchnię 20 usytuowaną od strony powierzchni 18.

Podczas przygotowania do tworzenia pakietu warstw na konstrukcji nośnej 10, powierzchnia nośna 18 zostaje korzystnie pokryta powłoką 22 z odpadowych płyt z marmuru lub innego kamienia dla celów, które zostaną wyjaśnione później.

Elementy dystansowe 24, korzystnie w postaci listew z drewna lub innego materiału, są rozmieszczone schodkowo na powłoce 22 dla celów, które zostaną objaśnione później.

Dalsze elementy dystansowe w postaci listew 26 są wykonane na lub przyłożone do powierzchni 20 ścianki bocznej 14, znów dla celów, które zostaną objaśnione później.

Po wykonaniu opisanych powyżej operacji tworzy się pakiet P warstw lub płyt L, zaczynając od ścianki bocznej 14, przy czym pierwsza płyta L opiera się o listwy dystansowe 26. Tworzenie

167 315 ścisłego pakietu P ułatwia pochylenie do dołu powierzchni nośnej 18 w kierunku ścianki bocznej 14 oraz odchylenie powierzchni 20 tej ścianki bocznej 14 na zewnątrz. Konstrukcja nośna 10 ma korzystnie taką wielkość, że może podtrzymywać płyty L o największej długości dostępnej w handlu. Przykładowo jest ona skonstruowana dla wspierania płyt L o długości 3,50 m i o szerokości 1,55 m.

Jeżeli pakiet P składa się z krótszych płyt, zalecane jest, aby stosować skrzynkowy element wypełniający 28 dla wypełnienia przestrzeni nie zajmowanej przez pakiet P w pojemniku, o czym będzie jeszcze mowa poniżej. Konstrukcja nośna 10 może być wyposażona w pełen asortyment skrzynek 28 o różnych wymiarach do stosowania w zależności od długości płyty L.

Na figurze 4 pokazano tę samą-konstrukcję nośną 10 przechyloną pod kątem 90° w stosunku do fig. 3 z zastosowaniem takich samych oznaczeń cyfrowych. Na fig. 4 pakiet P tworzy się przez układanie kolejnych warstw lub płyt L płasko jedna na drugiej zaczynając od ścianki podstawy 14 lub raczej od jej elementów dystansowych. 26. Korzystnie warstwy, lub przynajmniej cięższe płyty L są umieszczane za pomocą urządzenia 30 z przyssawkami 32. W przykładzie wykonania z fig. 4 dwie ścianki 12 i 14 są korzystnie również pochylone tak, że kolejne płyty L są oparte na listwach dystansowych 24 ścianki bocznej 12, które są przyłożone z kolei do pokrycia z płytek 22. Po utworzeniu pakietu P konstrukcja 10 z fig. 4 zostaje przechylona do położenia pokazanego na fig. 3 w celu nalania spoiwa, o którym będzie mowa później.

Wracając do przykładu wykonania z fig. 1 -3, podczas tworzenia pakietu P ściągi wzmacniające 34 pokazane na fig. 7 i 8 zostają korzystnie przyklejone do górnej powierzchni pakietu P w pewnych odstępach. Ściągami 34 mogą być po prostu odrzucone płytki marmuru lub innego materiału, które zostają przyklejone do płyt podczas tworzenia pakietu P. W alternatywnym rozwiązaniu ściągi 34 mogłyby być ceownikowymi wspornikami metalowymi obejmującymi co najmniej dwie lub więcej kolejne płyty kamienne L.

Dogodny sposób właściwego umieszczania płyt L pakietu P zostanie teraz opisany na podstawie fig. 5 i 6.

Na figurze 1 i 2 pokazano schematycznie dwa zespoły 36, które są zamocowane wzdłuż dwóch przeciwległych końców dolnej ścianki 12 podczas tworzenia pakietu P.

Każdy zespół 36 zawiera podłużną ramę 38, która wspiera pręt prowadzący 40 i równoległy do niego pręt gwintowany 42. Zespół 36 jest skonstruowany tak, że oba pręty 40 i 42 przebiegają równolegle do kierunku, w którym narasta pakiet P i płyt L. Zespół 36 zawiera również listwę 44, która jest umieszczona równolegle do prętów 40 i 42 i działajako nieruchoma skala. Podziałkę skali tworzą otwory 46 wykonane w listwie 44. O odstępach pomiędzy otworami 46 będzie mowa później.

Sanki 48 są przesuwane na dwóch prętach 40 i 42 i mają wewnętrzny gwint (nie pokazano), który jest sprzężony z gwintowanym drążkiem 42. Obrót pokrętła 49 powoduje, że sanie 48 przesuwają się wzdłuż prowadnic utworzonych przez pręty 40 i 42. Na saniach 48 umieszczone jest działko laserowe 50, które emituje wiązkę promieniowania laserowego tak, aby powstała linia światła 52 zasadniczo równoległa do odpowiednich krawędzi płytL. Przykładowo, kołek 53 zamontowany jest na saniach 48 w celu zatrzaskowego połączenia z kolejnymi otworami 46.

Jak pokazano na fig. 6 otwory 46 są rozmieszczone w rozstawie zgodnym z podziałką przecinania PT ramy tnącej wielokrotnej, której elementy tnące (ostrza, druty diamentowe itp.) oznaczone są przez BL. Odstępy PT pomiędzy kolejnymi ostrzami BL mogą być różne i są zgodne z cięciami, które mają być wykonane w bloku utworzonym z pakietu P warstw płyt L. Płaszczyzny cięcia CP muszą być dokładnie zgodne z położeniami ostrzy BL podczas końcowego przecinania wielokrotnego. Płaszczyzny cięcia CP przebiegają w płytach LS, które stanowią części pakietu P, a pomiędzy którymi umieszczona jest co najmniej jedna warstwa pośrednia IL, która w wytwarzanych płytach złożonych L stanowi wzmocnienie lub pełni inne funkcje.

Przyjmijmy, że tworzenie pakietu P doszło do etapu umieszczenia płyty LS1, w której ma być wykonane wzdłuż środkowej płaszczyzny cięcia CP1. Płyta LS1 może być z kamienia lub z innego materiału, na przykład z cementu azbestowego. Kiedy operator umieściłjuż płytę LS 1 (fig- 5 i 6), przesuwa sanie 48 za pomocą pokrętła 49, tak że kołek 53 wchodzi w otwór 46 odpowiadający płycie LS 1 - Działko laserowe 50 emituje promień światła 52 na p^^yzt^ę LS 1 - Jeżeh prormeń świałła 52 jest przesunięty względem płaszczyzny cięcia CP1, na przykład, na skutek błędu Δ, jak pokazano

167 315 na fig. 6, operator uwzględnia tę różnicę A przy umieszczaniu następnej płyty LS2, która ma być cięta wzdłuż płaszczyzny CP2. Należy zauważyć, że błędy ustalania położenia A pomiędzy kolejnymi płytami SL są zwykle pomijalne (rzędu 1 mm) w porównaniu z całą grubością płyty LS takiej jak LS1 (rzędu 4-5 cm), tak że jeden błąd cięcia w dowolnym kierunku w stosunku do przewidzianej płaszczyzny cięcia CP1 ma niewielkie znaczenie.

Operator musi pamiętać o tym, że błąd A trzeba skompensować przy następnej płycie LS2, która ma być cięta. W celu skompensowania błędu A operator wybiera z posiadanego zapasu jedną lub kilka warstw pośrednich IL lub arkuszy kompensacyjnych o takiej grubości, aby w następnej pośredniej płaszczyźnie cięcia CP2 skompensowany został błąd A stwierdzony w poprzedniej płaszczyźnie cięcia CP1. Arkusze lub warstwy kompensacyjne IL mogą potem stanowić część końcowej płyty złożonej, albo też mogą to być usuwalne warstwy rozdzielające.

Zastosowanie promienia światła laserowego 52 zapewnia nie tylko kontrolę, czy płaszczyzna cięcia, taka jak CP1, odpowiada zamierzonej pozycji cięcia, ale zapewnia również sprawdzenie, czy płyta, przykładowo płyta LS 1, jest umieszczona równolegle do poprzednio umieszczonych warstw w pakiecie P oraz czy jest ustawiona równolegle, jeśli trzeba. Można to zrobić na obu końcach płyt LS korzystnie stosując dwa zespoły detekcyjne 36 (fig. 1 i 2).

Urządzenia 36 zostają usunięte przed utworzeniem pojemnika odlewniczego.

Konstrukcja 10 pokazana na fig. 7-9 stosowana jest jako część pojemnika do odlewania ciekłego spoiwa, co zostanie opisane poniżej.

Pojemnik C ma kształt skrzynki otwartej u góry. Jego ścianka podstawy i jedna ze ścianek bocznych utworzone są przez ściankę podstawy 12 i ściankę boczną 14 konstrukcji 10. Pozostałe ścianki pojemnika C utworzone są przez dwie ścianki końcowe 54 i grubą ściankę boczną 56. Te trzy ścianki 54 i 56 są przykręcone śrubami do krawędzi ścianek 12 i 14 i są do siebie, albo też są połączone za pomocą innego sztywnego systemu zaciskowego (nie pokazano) z zastosowaniem listew uszczelniających (nie pokazano). Korzystnie ścianka boczna 56 zawiera również listwy lub inne elementy dystansowe 58 (fig. 8) podobne do listew 26. Jeśli stosuje się element wypełniający 28, to pozostawia się go w pojemniku C lub skrzynce przy jednej ściance końcowej 54, aby uniemożliwić niepożądane wypełnienie tej przestrzeni przez materiał spoiwa.

Jak pokazano na fig. 7-9 pomiędzy pakietem P a wszystkimi ściankami pojemnika C powstaje wolna przestrzeń na obwodzie. W szczególności istnieje obszar 60 tej obwodowej przestrzeni pomiędzy pokryciem 22 a dolną powierzchnią pakietu P oraz boczne obszary 62 tej przestrzeni pomiędzy pakietem P a ściankami bocznymi 14 i 56. Istnieją również obszary 64 i 66 tej przestrzeni pomiędzy elementem wypełniającym 28 a odpowiednią ścianką końcową 54. Te obszary 64 i 66 obwodowej przestrzeni powstają po prostu przez staranne i poprawne centrowanie kolejnych płyt L pakietu P.

Skrzynka C i zawarty w niej pakiet P poddawane są operacji impregnacji zgodnie z rozwiązaniem ujawnionym w St. Zjedn. Ameryki nr 4 013 809. W szczególności zespół utworzony przez pojemnik C i pakiet P pozostaje najpierw poddany suszeniu i wstępnemu podgrzewaniu w celu usunięcia wody, którą przesycony jest materiał pakietu P. Korzystnie jednak suszenie i podgrzewanie przeprowadza się na kamiennych przed utworzeniem pakietu P. W takim wypadku może być konieczne ogrzewanie pakietu P, jeżeli impregnacja, o której będzie mowa później, przeprowadzana jest kilka godzin po utworzeniu pakietu P, na przykład następnego dnia.

Impregnację przeprowadza się w autoklawie zgodnie z rozwiązaniem ujawnionym w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki nr 4 013 809 i 4092393.

Dla uproszczenia określenie „żywica będzie używane w dalszej części opisu dla oznaczenia każdego odpowiedniego ciekłego materiału utwardzalnego. Korzystne jest jednak stosowanie dwuskładnikowych żywic syntetycznych, tak zwanych żywic termoutwardzalnych (żywic epoksydowych, polestrowych i innych).

W każdym przypadku zalecane jest, aby żywica impregnująca miała właściwość utwardzania się w dłuższym lub krótszym czasie na skutek wewnętrznej przemiany chemicznej, która po zakończeniu powoduje to, że żywica silnie przywiera do wszystkich ścianek zajmowanej przestrzeni za wyjątkiem warstw nie podlegających klejeniu, o której będzie mowa -później, i ponadto żywica ta ma wytrzymałość mechaniczną zasadniczo porównywalną z wytrzymałością kamienia lub innego materiału, z którym styka się.

167 315

Według korzystnego przykładu wykonania żywicę impregnującą wprowadza się do skrzynki C, jak w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki nr 4 092 393 przez zalewanie od góry poprzez odpowiedni układ dozowania w warunkach wysokiej próżni. Przy stosowaniu tego sposobu warstwy pakietu P są nadai suszone, a ciekła żywica jest odgazowywana w chwili wprowadzania. Podczas nalewania żywica rozpływa się we wszystkie szczeliny pomiędzy poszczególnymi płytami L pakietu P, spływa w obwodową przestrzeń, w jej boczne obszary 62, 64, 66 i po rozpłynięciu się w dolnej przestrzeni 60 wzdłuż labiryntowej drogi utworzonej przez listwy 24 unosi się w szczeliny pomiędzy płytami L, by całkowicie impregnować je. Wprowadzanie cieczy impregnującej zostaje zatrzymane, kiedy pakiet P zostanie pokryty kilkucentymetrową warstwą cieczy 70 (fig. 9).

W odmianie tego rozwiązania ten sam pojemnik C, w którym usytuowany jest pakiet P, może być hermetycznie zamknięty za pomocą pokrywy (nie pokazano), tak że będzie stanowić autoklaw.

Jeżeli kamień jest tak zwarty, że niepotrzebna jest penetracja żywicy w małe przestrzenie wewnątrz materiału (głęboka penetracja) i jeżeli inne arkusze lub płyty, stosowane jak wspomniano poniżej, są takiego typu i kształtu, że cała powierzchnia może być dobrze zwilżana na etapie wprowadzania żywicznego wypełniacza, wówczas rzeczywista impregnacja materiałów może nie być konieczna.

W większości przypadków jednak warunki takie nie występują, ponieważ kamień nieuchronnie ma pewne defekty, puste przestrzenie itd., tak że rzeczywista impregnacja jest konieczna. Impregnację taką uzyskuje się zgodnie z opisem patentowym St. Zjedn. Ameryki nr 4 013 809 przez zastosowanie w autoklawie (i/lub w hermetycznym pojemniku) nadciśnienia działającego na ciekłą żywicę przed jej utwardzeniem, tak że nadciśnienie to zmusza żywicę do zajęcia wszystkich wnęk (pustych przestrzeni, pęknięć i innych defektów) w kamieniu i ewentualnie w innych warstwach.

Jak opisano w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki nr 4013 809 nadciśnienie może polegać po prostu na powrocie wewnątrz autoklawu lub pojemnika ciśnienia atmosferycznego, co w wyniku powoduje ciśnienie różnicowe na swobodnej powierzchni żywicy.

Kiedy żywica lub inne spoiwo utwardzi się już, otrzymuje się złożony blok 72 pokazany na fig. 10, w którym wszystkie szczeliny pomiędzy warstwami i wszystkie przestrzenie lub wnęki w poszczególnych warstwach zostały wypełnione żywicą. Ponadto blok 72 jest całkowicie zamknięty w warstwie 74 utwardzonej żywicy lub innego spoiwa, które uszczelnia jego wnętrze. Różne warstwy wewnątrz bloku 72 są zatem utrzymywane pewnie sklejone ze sobą nie tylko za pomocą żywicy, która· spaja je, ale również przez ciśnienie atmosferyczne wokół osłony 74. Jest to szczególnie użyteczne przede wszystkim wtedy, gdy w bloku 72 występują warstwy nie klejone.

Obecnie na podstawie fig. 10 zostaną wyjaśnione zalety pokrycia 22 pokazanego na fig. 1. Pokrycie , 22 pozostaje spojone z dolną powierzchnią bloku 72, który będzie cięty w końcu podczas operacji wielokrotnego przecinania, poprzez żywicę lub inne spoiwo.

Zwłaszcza w przypadku granitu, cięcie wykonywane jest za pomocą ostrzy, które szybko zużywają się. Ostrza zużywają się bardziej w swym środku niż przy końcach, tak że przyjmują kształt łukowy 76 (fig. 10). Pożądane jest więc, że gdy ostrze osiągnie stan przy końcu cięcia taki, jak zaznaczono linią 76a na fig. 10, jego końce znajdowały jeszcze nadal w materiale podobnym do materiału bloku 72 a znajdującym się poniżej bloku 72. Pokrycie 22 w rzeczywistości stanowi przedłużenie tego materiału i jest przecinane częściowo przy końcach, podczas gdy środki ostrzy kończą cięcie lub przepiłowywanie środka bloku 72. Pokrycie 22 będące w bloku 72 stanowi również podstawę dla bloku 72 i zabezpiecza jego dolną powierzchnię podczas manipulowania.

Obecnie na podstawie fig. 11 zostaną opisane różne możliwe kompozycje pakietu P i płyt L, które można z niego wytwarzać.

Na figurze 11 pokazano osłonę 74 z żywicy lub innego spoiwa; płaszczyzny cięcia CP; płyty LS z indeksem literowym, które mają być cięte wzdłuż płaszczyzn CP; płyty PN z indeksem cyfrowym, które mają być wykonane przez przecinanie wzdłuż płaszczyzn CP; różnego rodzaju warstwy wzmacniające RL, przy czym niektóre warstwy wzmacniające, o których będzie jeszcze mowa później, są zaznaczone przez RG i warstwy rozdzielające SL.

Warstwy rozdzielające SL mogą składać się z cienkich, sztywnych lub elastycznych arkuszy materiału, takich jak arkusz polietylenu, posiadających tę właściwość, że nie kleją się one z żywicą lub innym spoiwem. Alternatywnie warstwy rozdzielające SL mogą być warstwami z nieklejonego

167 315 materiału, takiego jak olej silikonowy, rozprowadzonego na dopasowanych do siebie powierzchniach dwóch sąsiednich płyt lub arkuszy. Warstwy rozdzielające SL mogą być również umieszczone, na przykład klejone, na jednej lub innej z powierzchni sąsiedniej warstwy.

Warstwy wzmacniające RL mogą być utworzone przez arkusze lub płyty litego materiału, który jest połączony z warstwą materiału ozdobnego, takie jak warstwa LS, w końcowej płycie złożonej, takiej jak płyta PN. Przykładowo, warstwa wzmacniająca RL może być utworzona przez materiał włóknisty, taki jak włókna szklane, przez kawałek blachy metalowej, ewentualnie perforowanej lub przez siatkę z metalu lub innego materiału. Innymi materiałami na warstwy wzmacniające RL mogą być tkaniny lub maty z włókien szklanych itp., albo laminowane arkusze plastikowe. Zalecane jest również stosowanie cementu azbestowego na warstwy wzmacniające RL. W takim przypadku płyty, takie jak płyta LS, mogą być wykonane z cementu azbestowego z przeznaczeniem do cięcia wzdłuż płaszczyzn CP.

W szczególnym przypadku warstwa wzmacniająca może być utworzona przez płytę szklaną RG.

Korzystnie, jak pokazano na fig. 11, warstwy, takie jak RL i SL, które nie są przeznaczone do cięcia, mają taki wymiar, że ich krawędzie znajdują się poniżej górnej powierzchni bloku B. Pomiędzy wierzchołkami płyt LS przeznaczonych do cięcia powstają więc szczeliny, które są wypełniane mostkami 78 z utwardzalnego spoiwa. Rozwiązanie takie jest szczególnie użyteczne wtedy, gdy płyty LS, które mają być cięte, są wykonane z granitu. W takim przypadku cięcie przeprowadzane jest od górnej powierzchni bloku B za pomocą ściernych ziaren metalowych. Bez mostków 78 takie ziarna ścierne, które pokrywają całą górną powierzchnię bloku, powodowałyby erozję górnych krawędzi warstw takich jak RL i SL z katastrofalnym zanikiem podciśnienia, które utrzymuje warstwy rozdzielające SL i sąsiednie warstwy razem podczas cięcia wzdłuż płaszczyzn CP. Rozdzielanie przeprowadzane jest jednak celem otrzymania oddzielnych płyt PN po cięciu lub przepiłowaniu bloku B wzdłuż płaszczyzn CP i po usunięciu osłony 74 ze spoiwa. Każda z dwóch płyt, takich jak PN1 i PN2 (fig. 11), utworzonych przez przecięcie przez środek płyty LSa i oddzielenie reszty bloku B, dzięki nie klejącej warstwie SL, może zawierać oddzielną warstwę kamienia i co najmniej jedną warstwę wzmacniającą RL utworzone z jednego lub kilku wymienionych poprzednio materiałów. Płyty, takie jak PN3 i PN4, wykonane przez oddzielenie w taki sam sposób, mogą być wykonane z różnego kamienia.

Każda z dwóch płyt, takich jak PN5 i PN6 może zawierać warstwę marmuru, wykonaną przez przecięcie poprzez środek płyty LSc, której widoczna powierzchnia jest pokryta odpowiednią przezroczystą warstwą szkła RG. Arkusze tego rodzaju były poprzednio wytwarzane dość skomplikowanym sposobem ujawnionym w opisie patentowym St. Zjedn. Ameryki nr 4 460 850. Według tego sposobu przezroczysty arkusz szkła mocowany był do płyty kamiennej za pomocą warstwy butyrolu poliwinylowego.

Płyta PN₇ może zawierać dwie płyty LSa i LSe z kamienia lub jedną płytę z kamienia i jedną płytę z cementu azbestowego, połączone ze sobą trwale, pomiędzy którymi znajduje się co najmniej jedna warstwa wzmacniająca RL jednego lub kilku wymienionych powyżej typów. Inne ewentualne układy złożonych płyt podane są w zgłoszeniu patentowym St. Zjedn. Ameryki nr 458 693.

167 315

'60

5·

FIS. 1

Departament Wydawnictw UP RP- Naktad 90 «. Cena 1,50 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób wytwarzania złożonych płyt z kamienia ozdobnego lub równoważnego materiału w postaci płaskich płyt, według którego tworzy się pakiet z płyt, zamyka się ten pakiet płyt w cieczoszczelnym pojemniku, poddaje się wnętrze pojemnika działaniu podciśnienia, wprowadza się do wnętrza pojemnika utwardzalne ciekłe spoiwo nadal w warunkach podciśnienia, tak że spoiwo to wnika w szczeliny pomiędzy płatmi i przykrywa pakiet płyt, likwi<^i^j^^Jsię podciśnienie w celu zakończenia penetracji spoiwa, pozostawia się spoiwo do utwardzenia lub powoduje się utwardzenie spoiwa, aby uzyskać zwarty pakiet płyt w bloku, wyjmuje się blok- /pojemnika i wreszcie poddaje się ten blok wielokrotnemu przecinaniu, aby uzyskać złożone płyty, znamienny tym, że płyty z kamienia ozdobnego lub równoważnego materiału umieszcza się na przemian z dodatkowymi warstwami utworzonymi przez inne płyty lub arkusze na podstawie nośnej tworząc pakiet, wokół którego tworzy się pojemnik pozostawiając co najmniej wokół krawędzi warstw pakietu obwodową przestrzeń, następnie do pojemnika wprowadza się ciekłe spoiwo, które wypełnia całkowicie przestrzeń obwodową, a po utwardzeniu tworzy hermetyczne pokrycie na powierzchniach bloku odpowiadających krawędziom warstw, po czym przeprowadza się końcowe wielokrotne przecinanie bloku wzdłuż środkowych płaszczyzn niektórych warstw tworząc złożone płyty.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w obwodowej przestrzeni pozostawionej wokół pakietu w pojemniku tworzy się blok całkowicie zamknięty osłoną z utwardzonego spoiwa.
3. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że pakiet płyt tworzy się przez umieszczanie kolejnych warstw obok siebie pionowo.
4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako podstawę nośną stosuje się zasadniczo poziomą, płaską powierzchnię przenoszącą obciążenia, na której umieszcza się elementy dystansowe, na których umieszcza się z kolei końce warstw tworząc pomiędzy płaską powierzchnią a dolną powierzchnią pakietu dolny obszar obwodowej przestrzeni.
5. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że do tworzenia pakietu stosuje się konstrukcję nośną, która zawiera dwie ścianki usytuowane pod kątem prostym, z których jedna znajduje się u dołu i ma przenoszącą obciążenia powierzchnię tworzącą podstawę pojemnika, a druga jest umieszczona z boku i stanowi jedną ze ścianek bocznych pojemnika, a ponadto ma płaską powierzchnię zwróconą do pakietu.
6. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że tworząc pakiet konstrukcję umieszcza się z jej ścianką dolną pochyloną w kierunku do ścianki bocznej i z jej ścianką boczną pochyloną na zewnątrz, a pakiet tworzy się zaczynając od pierwszej warstwy, która jest umieszczona przy ściance bocznej.
7. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że elementy dystansowe tworzy się lub umieszcza na powierzchni ścianki bocznej zwróconej do pakietu, tak aby powstał boczny obszar obwodowej przestrzeni pomiędzy powierzchnią a sąsiednią warstwą pakietu.
8. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że pokrycie z płyt, kawałków lub podobnych elementów umieszcza się na płaskiej, przenoszącej obciążenie powierzchni, a elementy dystansowe umieszcza się z kolei na tym pokryciu,-tak że w wyniku spojenia pokrycia przez utwardzone spoiwo tworzą one wraz z nim podstawę dla bloku.
9. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że pakiet warstw tworzy się przez układanie kolejnych warstw płasko jedna na drugiej na płaskiej, zasadniczo poziomej powierzchni nośnej, po czym utworzony pakiet przechyla się zasadniczo o kąt 90° dla nalania spoiwa.
10. SposSb według zastrz. 9, znamienny eym, że tworzy sir waistwy li^e y takich wymiarach, ra ich brzegi znajdują się poniżej górnej powierzchni bloku, tak, że nad tymi brzegami powstają szczeliny, które wypełnia się mostkami.

167 315
11. Sposób według zastrz. 10, znamienny tym, że jako spoiwo stosuje się termoutwardzalną żywicę syntetyczną.
12. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że dla wielokrotnego przecinania bloku, odpowiednie elementy tnące rozmieszcza się w takich samych

OlVWXWłłV płaszczyzny cięcia, a podczas tworzenia pakietu, po umieszczeniu każdej kolejnej warstwy, w której ma być wykonywane cięcie, bada się rzeczywiste położenie środkowej płaszczyzny cięcia względem położenia odniesienia i jeżeli rzeczywiste położenie różni się od zadanego położenia cięcia, wówczas pomiędzy jedną warstwą a następną warstwą stosuje się jeden lub kilka arkuszy kompensacyjnych przewidzianych dla składu pakietu o grubości kompensującej w następnej środkowej płaszczyźnie cięcia błąd (Δ) stwierdzony w poprzedniej płaszczyźnie cięcia.
13. Sposób według zastrz. 12, znamienny tym, że rzeczywiste położenie każdej płaszczyzny cięcia określa się za pomocą wskaźnika, który jest umieszczony ruchomo w kierunku tworzenia pakietu i jest poruszany mikrometiycznie wzdłuż stałej skali, która ma podziałki odpowiadające położeniom zadanych płaszczyzn cięcia.
14. Sposób według zastrz. 13, znamienny tym, że jako wskaźnik stosuje się promień laserowy emitowany tak, by tworzył linię światła zasadniczo równoległą do krawędzi płyt.
15. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że rzeczywiste położenie każdej środkowej płaszczyzny cięcia określa się za pomocą dwóch urządzeń wskaźnikowych usytuowanych po przeciwnych stronach pakietu.
16. Sposób według zastrz. 15, znamienny tym, że do utworzenia niektórych warstw pakietu stosuje się lity materiał wzmacniający, który łączy się z co najmniej jedną warstwą ozdobnego materiału w końcowej złożonej płycie.
17. Sposób według zastrz. 16, znamienny tym, że stosuje się w pewnych odstępach warstwy rozdzielające, aby utworzyć pewne warstwy pakietu, przy czym mają one taką właściwość, że nie kleją się ze spoiwem, aby ułatwić rozdzielenie sąsiednich złożonych płyt po wielokrotnym rozcinaniu.
18. Sposób według zastrz. 16, znamienny tym, że jako lity materiał wzmacniający stosuje się materiał włóknisty, taki jak włókna szklane.
19. Sposób według zastrz. 16, znamienny tym, że jako materiał wzmacniający stosuje się blachę.
20. Sposób według zastrz. 19, znamienny tym, że stosuje się blachę perforowaną.
21. Sposób według zastrz. 16, znamienny tym, że jako materiał wzmacniający stosuje się siatkę.
22. Sposób według zastrz. 16, znamienny tym, że jako materiał wzmacniający stosuje się tkaninę lub matę z włókien szklanych.
23. Sposób według zastrz. 16, znamienny tym, że jako materiał wzmacniający stosuje się laminat z tworzyw sztucznych.
24. Sposób według zastrz. 16, znamienny tym, że jako materiał wzmacniający stosuje się cement azbestowy.
25. Sposób według zastrz. 17, znamienny tym, że przynajmniej jeden arkusz wzmacniający i warstwę nie klejącą umieszcza się w pakiecie pomiędzy dwiema płytami ozdobnymi.
26. Sposób według zastrz. 25, znamienny tym, że pomiędzy dwiema płytami ozdobnymi podczas tworzenia pakietu umieszcza się co najmniej jeden arkusz wzmacniający lub płytę z warstwą nieklejącą.
27. Sposób według zastrz. 26, znamienny tym, że warstwę nieklejącą tworzy się z materiału arkuszowego.
28. Sposób według zastrz. 27, znamienny tym, że jako materiał arkuszowy tworzący warstwę nieklejącą stosuje się materiał elastyczny.
29. Sposób według zastrz. 28, znamienny tym, że nieklejący materiał arkuszowy jest w postaci zasadniczo sztywnego arkusza.
30. Sposób według zastrz. 25 albo 26, znamienny tym, że jako nie klejącą warstwę stosuje się produkt ciekły rozprowadzony na arkuszu wzmacniającym lub płycie.
31. Sposób według zastrz. 26, znamienny tym, że stosuje się arkusze wzmacniające utworzone przez płyty szklane, które podczas tworzenia pakietu kładzie się bezpośrednio na powierzchnię płyty ozdobnej, pozostawiając je widoczne.

167 315
32. Urządzenie do wytwarzania złożonych płyt z kamienia ozdobnego lub równoważnego materiału w postaci płaskich płyt, znamienne tym, że zawiera cieczoszczelny pojemnik (C), w którym znajduje się pakiet (P) z płyt (L) z zachowaniem luzu w postaci obwodowej przestrzeni (60,

A4 AAA 11twoTri701 η#=» γίαΙΊρ enniuz/ v »5 V»VłI U41<łó.Ł*illV vivmV ΐΙζΌΖ'Ιΐ ·»ΆΖ>/·1/»! Λ»·» , «» Λ» ηπ 1^· y-\ η 4··»*Ί » 1ζ- Ζ Ί Λ\ Ιζ’^/Λΐ·'!

ikuch podciśnienia, a na kuusuukcji nośnej (18), którą stanowi zasadniczo pozioma płaska powierzchnia (18) podstawy (10) przenosząca obciążenia, na której umieszczone są elementy dystansowe (24) oraz pokrycie (22) z płyt, kawałków lub podobnych elementów, natomiast na bocznej powierzchni (20) boku (14) umieszczone są elementy dystansowe (26), a ponadto posiada elementy tnące (BL) oraz wskaźnik (52) do określania rzeczywistej płaszczyzny cięcia.
33. Urządzenie według zastrz. 32, znamienne tym, że konstrukcja nośna (10) zawiera dwie ścianki (12, 14) usytuowane pod kątem prostym, z których jedna znajduje się u dołu i ma przenoszącą obciążenia powierzchnię (18) tworzącą podstawę pojemnika (C), a druga jest umieszczona z boku i stanowi jedną ze ścianek bocznych pojemnika (C) a ponadto ma płaską powierzchnię (20) zwróconą w stronę pakietu (P).
34. Urządzenie według zastrz. 33, znamienne tym, że konstrukcja (10) jest umieszczona z jej ścianką dolną (12) pochyloną w kierunku do ścianki bocznej (14) i z jej ścianką boczną (14) pochyloną na zewnątrz, a pakiet (P) tworzy się zaczynając od pierwszej warstwy (L), która jest umieszczona przy ściance bocznej (14).
35. Urządzenie według zastrz. 33, znamienne tym, że na powierzchni (20) ścianki bocznej (14) zwróconej do pakietu (P), znajdują się elementy dystansowe (26) tak aby powstał boczny obszar (62) obwodowej przestrzeni pomiędzy powierzchnią (20) a sąsiednią warstwą pakietu (P).
36. Urządzenie według zastrz. 32, znamienne tym, że pokrycie (22) z płyt, kawałków lub podobnych elementów umieszczone jest na płaskiej, przenoszącej obciążenie powierzchni (18), a elementy dystansowe (24) umieszczone są z kolei na tym pokryciu (22), tak że w wyniku spojenia pokrycia (22) przez utwardzone spoiwo tworzą one wraz z nim podstawę dla bloku (B).
37. Urządzenie według zastrz. 32, znamienne tym, że elementy tnące (BL) są rozmieszczone w takich samych odstępach jak środkowe płaszczyzny cięcia (PD).
38. Urządzenie według zastrz. 32, znamienne tym, że działko (50) emitujące wskaźnik (52), jest umieszczone ruchomo w kierunku powstawania pakietu (P) i jest poruszane mikrometrycznie wzdłuż stałej skali (44), która ma podziałki (46) odpowiadające położeniom zadanych płaszczyzn cięcia.
39. Urządzenie według zastrz. 38, znamienne tym, że zawiera dwa urządzenia wskaźnikowe (36) usytuowane po przeciwnych stronach pakietu (P) podczas tworzenia go.