PL166966B1 - Drag kotwiacy do zakotwiania za pomoca zywicy sztucznej PL PL PL PL PL - Google Patents

Abstract

1. Drag kotwiacy do zakotwiania za pomoca zywicy sztucznej posiadajacy glowice na przednim koncu i gwint do przymocowania przedmiotu na tylnym koncu, znamienny tym, ze drag kotwiacy (1) ma stozkowy odci- nek (5) zwezajacy sie w kierunku glowicy (6) i ze na powierzchni osadczej (7, 7a) glowicy (6) od strony odcinka (5) jest umieszczona ela- styczna, pierscieniowa tarcza (8). Fig. 1 PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest drąg kotwiący zakotwiania za pomocą żywicy sztucznej, posiadający głowicę na przednim końcu i gwint do przymocowania przedmiotu na tylnym końcu.

W celu zakotwienia drąga kotwiącego za pomocą masy przyczepnej wierci się najpierw w podłożu otwór, którego średnica jest trochę większa od średnicy drąga. Następnie wsuwa się do otworu ampułkę szklaną, która zawiera masę przyczepną, składającą się z żywicy, utwardzacza i substancji dodatkowych. Ampułkę rozbija się w otworze za pomocą drąga kotwiącego zamocowanego w wiertarce i aktywuje składniki masy przyczepnej przez zmieszanie. Po utwardzeniu masy przyczepnej drąg kotwiący jest mocno osłonięty i zakotwiony w otworze. Zakotwienie jest powodowane głównie przez przyczepność klejową między masą przyczepną a ścianką otworu wierconego. Przyczepność ta spada jednak znacznie wówczas, gdy w miejscu zakotwienia przebiega pęknięcie. Wskutek powiększenia otworu w wyniku pęknięcia masa przyczepna odrywa się od ścianki otworu, tak też pozostają tylko małe siły trzymające.

W niemieckim opisie wyłożeniowym DE-OS 35 16 866 zaproponowano więc drąg kotwiący, zaopatrzony na przednim końcu w głowicę, która podczas zakotwiania drąga ustawia się w podcięciu wywierconego otworu. W ten sposób wytwarza się w przestrzeni podcięcia połączenie kształtowe które w razie powstania pęknięcia dopuszcza działanie sił ciągnących. Siła trzymająca jest oczywiście uwarunkowana głównie połączeniem kształtowym w podcięciu, tak że w pękniętym betonie zachodzi znaczny spadek mocy. Ponadto ten znany sposób zakotwienia wymaga stosowania otworu wierconego z podcięciem, do wykonania którego potrzebne są specjalne narzędzia wiertnicze .

Z europejskiego opisu patentowego EP-A-D 352 226 znane jest zakotwienie w cylindrycznym otworze wierconym z drągiem kotwiącym, który jest zaopatrzony w głowicę wykonaną w postaci stożka rozprężnego. Na głowicy i trzonku drąga kotwiącego jest naniesiony środek antyadhezyjny, który powinien zapobiegać przyklejaniu się masy przyczepnej. W razie powstania pęknięcia zaprawa przyczepna odrywa się od drąga kotwiącego, tak że przyczepność masy zaprawy do ścianki otworu wierconego pozostaje nienaruszona. Przez przesunięcie się zaopatrzonej w

166 966 stożek rozprężny głowicy drąga kotwiącego powinno zostać skompensowane powiększenie otworu wewnętrznego w utwardzonej plombie zaprawowej. Stożek rozprężny, rozszerzający się w kierunku dna otworu, wytwarza jednak w przypadku obciążenia drąga kotwiącego siły rozpierające, których właśnie należy unikać przy zakotwianiu kotwic przyczepnych. Ponadto istnieje obawa, że podczas wbijania kotwicy przyczepnej może zetrzeć się lub uszkodzić warstwa antyadhezyjna, tak że nie wystąpi żądany efekt obsunięcia.

Zadaniem wynalazku jest zaproponowanie zakotwienia za pomocą żywicy sztucznej i drąga kotwiącego nie wywierającego ciśnienia rozprężnego, które odznacza się dużą zdolnością trzymania się podłoża także w pękniętym betonie.

W rozwiązaniu według wynalazku drąg kotwiący ma, za znajdującą się na przednim końcu głowicą, stożkowy odcinek zwężający się w kierunku głowicy, zaś na powierzchni osadczej głowicy, od strony wspomnianego stożkowego odcinka jest umieszczona elastyczna, pierścieniowa tarcza.

W celu osadzenia drąga kotwiącego według wynalazku wprowadza się go za pomocą wiertarki udarowej w cylindryczny otwór wiercony, w którym znajduje się nabój żywiczny. Po utwardzeniu się żywicy przykłada się do drąga kotwiącego montażowy moment obrotowy. Zostaje przy tym trochę ściśnięta elastyczna tarcza umieszczona na powierzchni osadczej głowicy, tak że wskutek następującego przy tym małego przesunięcia poosiowego drąga kotwiącego w kierunku wylotu otworu wierconego stożkowy odcinek tego drąga odrywa się od uformowanego na tym odcinku stożka plomby zaprawowej. Dzięki temu między stożkowym odcinkiem drąga a masą przyczepną nie ma już połączenia, tak że w przypadku pojawienia się pęknięcia przyczepność klejowa między plombą zaprawową a ścianką otworu wierconego zostaje zachowana. Ponieważ głowica jest zamknięta kształtowo w plombie zaprawowej więc cała siła trzymająca zakotwienia zostaje utrzymana także w pękniętym betonie. Głowica drąga kotwiącego nie wytwarza siły rozpierającej ani nie jest potrzebne przesunięcie drąga, które mogłoby spowodować zmniejszenie naprężenia przymocowanego przedmiotu.

Tarcza składająca się z tworzywa sztucznego może być przyklejona lub naniesiona natryskowo. W przypadku wykonania tarczy w postaci otwartego pierścienia, można ją zacisnąć na stożkowym odcinku.

W celu zabezpieczenia się przy tym, aoy w przypadku pojawienia się pęknięcia plomba zaprawowa nie oderwała się od ścianki otworu wierconego i aby pęknięcie przebiegało poprzecznie do drąga kotwiącego, korzystne jest wyposażenie tarczy w kilka żeber przylegających do stożkowego odcinka i przebiegających równolegle do osi. Za pomocą żeber tworzy się w zaprawie przyczepnej płaszczyzny podziałowe, które wpływają na przebieg pęknięcia.

Poprzeczny przebieg pęknięcia przez plombę zaprawową można także ułatwić przez wykonanie skośnej powierzchni osadczej głowicy i zastosowanie tarczy o kształcie dopasowanym do powierzchni skośnej. Bowiem właśnie dzięki powierzchni skośnej występuje działanie karbu w kierunku na zewnątrz od drąga kotwiącego.

Również w celu umożliwienia odrywania się powierzchni bocznej głowicy podczas przykładania montażowego momentu obrotowego do drąga kotwiącego, powierzchnia boczna głowicy jest korzystnie wykonana jako zwężająca się w kierunku przedniego końca. Korzystnie głowica ma na stronie czołowej wierzchołek klinowy.

Wierzchołek klinowy umieszczony na stronie czołowej głowicy ułatwia rozbicie ampułki szklanej zawierającej żywicę. Ponadto wierzchołek klinowy służy swoimi powierzchniami jako zabezpieczenie drąga kotwiącego przed obracaniem się podczas przykładania montażowego momentu obrotowego.

Wynalazek zostanie bliżej przedstawiony w przykładach wykonania uwidocznionych na rysunku, którego poszczególne figury pokazują: fig. 1 drąg kotwiący zakotwiony w otworze wywierconym w elemencie budowlanym, fig. 2 przednią część drąga kotwiącego przed i po przyłożeniu montażowego momentu obrotowego, fig. 3 drugą postać wykonania drąga kotwiącego i tarczy.

Drąg kotwiący 1, przedstawiony na figurze 1, posiada gwint zewnętrzny 2, na który nakręca się nakrętkę 4 w celu przymocowania przedmiotu 3. Z gwintem 2 łączy się stożkowy odcinek 5, który zwęża się w kierunku głowicy 6. Wskutek tego powstaje powierzchnia osadcza 7, na której

166 966 jest osadzona elastyczna tarcza 8. Elastyczna tarcza składa się zwłaszcza z tworzywa sztucznego, które jest ściśliwe pod odpowiednim ciśnieniem. Powierzchnia boczna 9 głowicy 6 jest również wykonana jako lekko stożkowa w kierunku przedniego końca. Strona czołowa głowicy jest zaopatrzona w posiadający kształt daszkowy wierzchołek klinowy 10, który służy do rozbicia ampułki szklanej, zawierającej masę przyczepną.

Do zakotwienia drąga kotwiącego 11 służy cylindryczny otwór wiercony 12, wykonany w elemencie budowlanym 11. Po usunięciu w ten otwór ampułki szklanej, zawierającej żywicę, utwardzacz i ewentualnie substancje wypełnające, wbija się drąg kotwiący 1 za pomocą wiertarki udarowej w otwór 12. Rozbija się przy tym wierzchołkiem klinowym 10 ampułkę szklaną i powierzchniami tworzonymi przez wierzchołek klinowy aktywuje składniki masy przyczepnej 13 przez zmieszanie ich.

Po zakończeniu operacji osadzania i utwardzeniu masy przyczepnej nasuwa się przeznaczony do przymocowania przedmiot na wystający z elementu budowlanego nagwintowany odcinek drąga kotwiącego 1 i dokręca go nakrętką 4. Przyłożony przez nakrętkę 4 montażowy moment obrotowy powoduje działanie siły ciągnącej na drąg kotwiący 1 co z kolei wywołuje niewielkie poosiowe przesunięcie drąga I. To przesunięcie umożliwia elastyczna i/lub plastyczna odkształcalność tarczy 8, składającej się z tworzywa sztucznego.

Lewa połowa szkicu na fig. 2 pokazuje przednią część drąga kotwiącego 1 przed przyłożeniem momentu obrotowego a prawa połowa po przyłożeniu tego momentu. Tarcza 8 zostaje ściśnięta przez występującą przy tym siłę ciągnącą, tak te drąg kotwiący wykonuje nieznaczne przesunięcie poosiowe. Wskutek tego stożkowy odcinek 5 jak również stożkowa powierzchnia boczna głowicy 6 odrywają się na tyle od ścianki 14 plomby zaprawowej 13, że powstaje mała szczelina. Siła trzymająca drąga kotwiącego wynika z osłonięcia głowicy 6 masą przyczepną. Ze względu na oddzielenie drąga kotwiącego od masy przyczepnej zostaje utrzymana przyczepność klejowa między masą i ścianką otworu wierconego w przypadku pojawienia się pęknięcia. Dzięki temu naprężenia styczne, pochodzące od głowicy 6 drąga kotwiącego 1, są przejmowane przez połączenie klejowe ze ścianką otworu wierconego.

W przykładzie przedstawionym na figurze 3 powierzchnia osadcza 7 posiada lekkie pochylenie na zewnątrz. Wskutek tego występuje pochodzące od odcinka 5 działanie karbu, które ułatwia pękanie plomby zaprawowej 13 w przypadku pojawienia się pęknięcia. Umieszczone nad tarczą 8 i przebiegające równolegle do osi żebra 15, które swymi tylnymi stronami przylegają do stożkowego odcinka 8, tworzą dodatkowo zadane miejsca przełomów, ułatwiające odrywanie plomby zaprawowej 13.

166 966

Fig. 2

Fig. 3

166 966

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 1,00 zł.

Claims (6)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Drąg kutwiący do zakotwiania za pomocą żywicy sztucznej posiadający głowicę na przednim końcu i gwint do przymocowania przedmiotu na tylnym końcu, znamienny tym, że drąg kotwiący /1/ ma stożkowy odcinek /5/ zwężający się w kierunku głowicy /6/ i że na powierzchni osadczej /7, 7a/ głowicy /6/ od strony odcinka /5/ jest umieszczona elastyczna, pierścieniowa tarcza /8/.
2. 2. Drąg według zastrz. I, znamienny tym, że tarcza /8/ jest wykonana jako otwarty pierścień z tworzywa sztucznego i zaciśnięta na stożkowym odcinku /5/.
3. 3. Drąg według zastrz. 1, znamienny tym, że nad tarczą /8/ jest uformowanych kilka żeber /15/, przylegających do stożkowego odcinka /5/ i przebiegających równolegle do osi.
4. 4. Drąg wedłuy zastrz. 1, znamienny tym, ża powierzchni a osadcza /7a/ głowiyy /6/ jest powierzchnią skośną a tarcza /8/ ma kształt dopasowany do powierzchni skośnej.
5. 5. Drą/ wedłuy zas^. . 1. .znamienny tym , ża głowiaa /6/ ma powierzchni/ boczną /9/ wykonaną jako zwężającą się w kierunku przedniego końca.
6. 6. Drąg kotwiący według zastrzeżenia 1, znamienny t y m, że głowica /6/ ma na stronie czołowej wierzchołek klinowy /10/.

   * * *