NL9500585A - ATM policing orgaan. - Google Patents

Description

KONINKLIJKE PTT NEDERLAND N.V.

GRONINGEN

ATM policing orgaan

A. ACHTERGROND VAN DE UITVINDING

De uitvinding heeft betrekking op een toelatingsorgaan voor het toelaten van datacellen, voorzien van VC (= Virtual Channel) codes, tot een transmissieraedium, welk toelatingsorgaan de VC code van een arriverende datacel uitleest en een tellerwaarde, die een maat is voor de belasting aan datacellen met die VC code, vergelijkt met een grenswaarde, waarna een toelatingscode wordt afgegeven waarvan de waarde afhangt van het vergelijkingsresultaat.

Een dergelijk orgaan is in de ATM techniek bekend onder de naatn 'policing' orgaan of UPC (Usage Parameter Control) orgaan en dient ervoor om te zorgen dat per VC niet méér ATM datacellen tot een medium (netwerk) worden toegelaten dan een tevoren --uit hoofde van een 'verkeerscontract' tussen abonnee en netwerk provider-- ingestelde waarde. Een en ander is vastgelegd in ITU-aanbeveling 1.371 'Traffic Control and Congestion Control in B-ISDN'.

Door aanvraagster werden reeds eerdere aanvragen op dit gebied ingediend, ondermeer US5007043 en US5224092. Eerstgenoemde, US5007043, behandelt het tijdverdeeld gebruik van een "leaky bucket" policing orgaan, waarbij van een arriverende datacel de VC code wordt uitgelezen en een voor dat VC geldige tellerstand wordt verhoogd met een vaste waarde en verlaagd met een waarde die groter is naarmate de belasting door datacellen met die VC code lager is. Het aldus volgens de wijze van een "leaky bucket"-bewerking verkregen nieuwe tellerstand is een maat voor de celbelasting in dat VC. Een maat voor de celbelasting kan ook op andere wijzen worden verkregen.

Als de berekende tellerwaarde een voor dat VC geldige grenswaarde niet overschrijdt, wordt de datacel tot het achterliggende transmissiemedium toegelaten. Bij overschrijding wordt aan de datacel een toelatingscode gegeven waardoor de cel niet wordt toegelaten. Een andere mogelijkheid, die in US4769810 (AT&T) wordt voorgesteld, is dat dergelijke cellen wel worden toegelaten, maar dat die worden gemarkeerd, bijvoorbeeld, zoals in genoemde ITU-aanbeveling voorschrijft, met een lage Cell Loss Priority (CLP) code; bij congestie in het transmissieroedium worden de gemarkeerde datacellen als eerste geëcarteerd (discarded).

Overigens ware het ook mogelijk om het bijwerken van de tellerstand niet aan het vergelijken met de grenswaarde vooraf te laten gaan, maar dat naderhand te doen, als het ware voorafgaand aan de volgende datacel.

US5224092 ten name van aanvraagster voorziet erin dat niet één, maar verscheidene tellerstanden simultaan worden bijgehouden en met evenzovele grenswaarden vergeleken. Het voordeel daarvan is een grote mate van vrijheid in het bewaken van de celstroom, zowel door interne parameterbesturing vanuit de arriverende datacellen als door externe besturing. Die laatste optie wordt nader uitgewerkt in US5224091 van aanvraagster.

Hoewel US5224092 een grote mate van vrijheid biedt, wordt daar voorzien in het simultaan updaten van een veelvoud van tellerstanden en het vergelijken met ieder zijn "eigen" grenswaarde, resulterend in een overeenkomstig aantal "beoordelingssignalen" die, na een bewerking, weer resulteren in een uiteindelijk besturingssignaal dat beschikt over het lot van de datacel (toelaten, markeren, toegang weigeren). Het bekende systeem is derhalve tamelijk complex, doordat in verschillende parallelle units afzonderlijke processen worden uitgevoerd. Ondermeer wordt in elke unit afzonderlijk een nieuwe tellerstand berekend.

Een van de op korte termijn belangrijke toepassingen van ATM is het onderling koppelen van reeds bestaande netwerken die gebaseerd zijn op andere technieken dan ATM. In dat geval moet conversie plaatsvinden van het dataformaat van het bestaande netwerk naar het ATM dataformaat. Het is gebleken dat toepassing van de in de aanbeveling vastgelegde richtlijnen nadelig kan uitpakken, zowel voor de efficiency van het ATM-netwerk als voor de performance zoals die door de gebruiker wordt ervaren. Bovendien kan, ook in een puur ATM-netwerk, een strikte toepassing van deze richtlijnen in een aantal bijzondere situaties leiden tot een minder gewenst gedrag van het systeem. Enkele van deze situaties worden dan ook nog door ITU-TS bestudeerd. Hieronder worden enige van deze situaties, waarvoor de onderhavige uitvinding beoogt een oplossing te bieden, geschetst, a. Behandeling van Cell Loss Priority (CLP) ATM kent twee klassen van verliesprioriteit (Cell Loss Priority) aangeduid met CLP0 en CL?!· De verliesprioriteit is in de cel header aangegeven. In geval van netwerkcongestie worden cellen die gemerkt zijn met CLPj bij voorkeur uitgeworpen zodat er meer ruimte ontstaat voor de cellen gemerkt met CLP0. Binnen één verbinding kunnen cellen voorkomen roet verschillende aanduiding voor de verliesprioriteit. De ITU-aanbeveling schrijft voor dat naast het beperken van de verkeersparameters (zoals het maximaal toegelaten aantal cellen per seconde) voor de CLP0-cellen, ook de parameters voor het totale (CLPq+CLPj) verkeer van de verbinding moet worden beperkt. Gezien vanuit het oogpunt van netwerk resource management is dit een logische keuze. Het gevolg is echter dat in een VC met zowel CLP0- als CLPj-cellen een CLP0-cel kan worden uitgeworpen omdat reeds eerder gepasseerde CLPj-cellen de bewakingsinrichting tot juist onder het kritische punt hebben gebracht. Een dergelijk gedrag waarbij een CLP0-cel verloren gaat ten gunste van een CLPj-cel is strijdig met de intentie dat CLPj-cellen als eerste zouden moeten worden uitgeworpen.

Bovendien geldt in het algemeen het principe dat het de bewakingsinrichting alleen is toegestaan cellen uit te werpen indien de celstroom de afgesproken parameter(s) overschrijdt: indien de CLP0-stroora de gestelde grens niet overschrijdt, dan zou ook geen CLP0-cel mogen worden uitgeworpen. Ook op dit punt is de consequentie van de gegeven richtlijn niet geheel in overeenstemming met het algemene principe.

In de betreffende ITU studiegroepen worden nu pogingen ondernomen om de eerder overeengekomen richtlijn over het beperken van de gezamenlijke (CLPq+CLPj) celstroom terug te draaien en te wijzigen in het apart beperken van de CLPj-stroom. Dit is uit het oogpunt van resource management echter niet wenselijk. Indien CLPj-cellen worden verzonden in plaats van CLP0-cellen dan zou de bewakingsinrichting cellen uitwerpen terwijl dit uit het oogpunt van netwerkbescherming in het geheel niet nodig is: CLPj-cellen zijn voor het netwerk 'roakkelijker' omdat ze in voorkomende gevallen (alsnog) mogen worden uitgeworpen.

De vinding beoogt de eerder geschetste nadelen te ondervangen zodat de huidige richtlijn inzake het beperken van het totale (CLPq+CLPj) verkeer kan worden gehandhaafd, b. Policing van OAM- en RM-cellen

Naast cellen met gebruikersgegevens, worden over hetzelfde virtuele kanaal ook cellen verzonden voor andere doeleinden. Het gaat in het bijzonder om cellen voor Operation & Maintenance (OAM) en om zogenaamde 'resource management' (RM) cellen. De verschillende soorten cellen zijn te herkennen aan het bitpatroon in de cel header. De vraag is nu of al deze cellen als één stroom of als drie verschillende stromen moeten worden bewaakt.

In het geval ervoor wordt gekozen elk der stromen apart te bewaken, betekent dit een verveelvoudiging van de complexiteit van de bewakingsinrichting. In plaats van voorzieningen voor het bewaken van één virtueel kanaal moeten er immers voorzieningen zijn voor het bewaken van een veelvoud aan substromen binnen het kanaal. Bovendien wordt het beheer van een verbinding aanzienlijk complexer. Een verdere uitbreiding naar meerdere substromen is nog niet voorzien maar zou met een dergelijke aanpak vrijwel onmogelijk worden gemaakt.

De andere optie is om alleen het totaal van de substromen te bewaken. De hoeveelheid OAM- en resource management cellen is altijd klein ten opzichte van de hoeveelheid user cellen. Bovendien volgen de cellen praktisch dezelfde route door het netwerk. Dit pleit voor een gezamenlijke bewaking. Echter, in geval het aantal user cellen de gestelde limiet overschrijdt, dan kan het voorkomen dat niet alleen user cellen worden uitgeworpen maar ook OAM- en resource management cellen. Dit laatste is niet direct rampzalig maar ook minder wenselijk. De vinding maakt een enkelvoudige en gezamenlijke bewaking mogelijk zonder dit nadeel, c. Policing van bursty datastromen

Vrijwel alle bestaande protocollen voor de overdracht van data werken roet blokken data (frames) die aanzienlijk groter zijn dan een of enkele ATM-cellen. Het netwerk, en dus ook de bewakingsinrichting, wordt dan geconfronteerd met 'bursts' data. Tijdens een burst volgen de datacellen elkaar op met korte tussenpozen; tussen de bursts is veelal veel meer ruimte. Zulke reeds bestaande protocollen voeren de foutdetectie uit over een geheel frame. Bij detectie van een fout wordt ook het gehele frame opnieuw verzonden. Het gevolg is dat door het verlies van een enkele ATM-cel (bijvoorbeeld ten gevolge van het ingrijpen van de bewakingsinrichting) een heel frame onbruikbaar wordt en opnieuw moet worden verzonden. Het doorlaten van cellen behorend ► ),λ*··?λ! ί/ίο f r amn n a e f· a Art /* a 1 4 n 11 4 ♦· f» Ατ.ι/trft a «t Vinai*· aaaw »4 a Art 4 ra daarom inefficiënt. Om hierin verbetering te brengen, is voorgesteld om alle cellen behorend tot hetzelfde frame en volgend op een uitgeworpen cel eveneens uit te werpen. Er worden dan in ieder geval geen nutteloze cellen meer aan het netwerk aangeboden. De cellen verzonden vóór het uitwerpen van de cel hebben echter wel beslag gelegd op de transmissiecapaciteit van het netwerk zonder dat het frame succesvol is overgedragen. De vinding beoogt mede het mogelijk te maken de efficiëntie verder op te voeren.

B. SAMENVATTING VAN DE UITVINDING

De essentie van de vinding is dat voor het beoordelen van de celbelasting weliswaar een enkelvoudige grenswaarde wordt gebruikt, maar dat die, afhankelijk van de soort datacel, uit een veelvoud van grenswaarden wordt geselecteerd. De grenswaarde wordt geselecteerd aan de hand van een of meer soortcodes die hetzij door het toelatingsorgaan van de arriverende datacel worden uitgelezen, hetzij van buiten het toelatingsorgaan worden aangeboden, bijvoorbeeld door een buiten het toelatingsorgaan gelegen netwerkbesturings- of monitoringsysteem.

Hierna wordt beschreven hoe de uitvinding een oplossing biedt voor elk van de eerder beschreven probleemgebieden, a. Behandeling van Cell Loss Priority (CLP)

In het geval van een verbinding waarbij cellen met verschillende settings van het Cell Loss Priority (CLP) bit kunnen voorkomen, wordt voor wat betreft de beperking van het CLPg+CLPj-verkeer een hogere grenswaarde gehanteerd bij het arriveren van een CLP0-cel dan bij het arriveren van een CLPj-cel (beide behorend tot hetzelfde VC en dus voorzien van dezelfde VC code). Het verschil tussen de hogere en de lagere grenswaarde hoeft niet meer te zijn dan overeenkomt met één enkele cel om te bereiken dat een CLP0-cel nooit wordt uitgeworpen ten faveure van een eerder doorgelaten CLPj-cel. Daarmee wordt dus tevens bereikt dat een CLP0-cel alleen wordt uitgeworpen indien het patroon van aankomsten van CLP0-cellen niet aan de specificaties voldoet en niet langer wordt beïnvloed door de aankomsten van CLPj-cellen.

Aldus is het mogelijk te voldoen aan de huidige ITU-richtlijnen ten aanzien van UPC voor celstromen met cellen van beiderlei CLP.waarde, zonder de voorheen daaraan gekoppelde nadelen. Merk tenslotte op dat de hogere grenswaarde alleen hoeft te gelden voor de beperking van de geaggregeerde (CLP0+CLPj) stroom en niet voor de afzonderlijk uit te voeren beperking op het CLP0-verkeer alleen. In het netwerk hoeven derhalve niet meer resources te worden gereserveerd dan anders het geval zou zijn.

De CLP0- en CLPj-code vormt dus een van de soortcodes van de datacel, aan de hand waarvan de juiste grenswaarde wordt ingesteld.

b. Policing van OAM- en resource management (RM) cellen

Indien een lagere grenswaarde wordt gehanteerd voor de gewone user cellen en een hogere grenswaarde voor de 'bijzondere' cellen zoals die voor OAM en voor resource management, dan zal er geen bijzondere cel verloren gaan uitsluitend ten gevolge van het overschrijden van het toegestane aantal user-cellen. Het is daarmee raogelijk de UPC-functie eenvoudig uit te voeren door alleen de parameters van de totale stroom te beperken zonder de eerder beschreven ongewenste neveneffecten. Het verschil tussen de lagere en de hogere grenswaarde hoeft, mede omdat het aandeel ervan in vergelijking met de user cellen zeer gering is, niet meer te zijn dan overeenkomt met het aantal 'bijzondere' cel-stromen.

Merk op dat indien, door welke oorzaak dan ook, het aantal 'bijzondere' cellen te hoog wordt, alsnog de hogere grenswaarde kan worden overschreden. In dat geval zullen ook 'bijzondere' cellen worden uitgeworpen, maar nu geheel terecht, teneinde het netwerk te beschermen tegen overbelasting. Het gezamenlijk bewaken van deze stromen geeft een aanzienlijke vereenvoudiging van het beheer en van de signalering nodig voor het instellen van de verschillende parameters. In de eenvoudigste uitwerking wordt de marge tussen de lage en de hoge grenswaarde op semipermanente basis en voor alle verbindingen gelijk gekozen zodat het beheer en de signalering nog verder wordt vereenvoudigd. In het algemeen zal deze vereenvoudiging verantwoord zijn, daar het autoriseren om 'bijzondere' celstromen te implementeren veelal onderhevig is aan standaardlsatieprocedures.

De code in de datacel die aangeeft dat de datacel een "gewone", een OAM- of een RM-datacel is wordt gebruikt als een van de soortcodes voor het instellen van de juiste grenswaarden.

c. Policing van bursty datastromen

In het geval van het aanbieden van tot ATM-cellen geconverteerde frames met data, is het kenmerkende beeld dat er 'bursts' van cellen worden aangeboden. Tijdens een burst volgen de datacellen elkaar op met korte tussenpozen terwijl tussen de bursts (vrijwel) geen cellen worden aangeboden. Een tweede kenmerk is dat de cellen in een burst alle behoren tot hetzelfde blok data (frame). Het verloren gaan van een enkele cel uit een burst maakt het gehele frame onbruikbaar. In zo'n situatie kan met voordeel een bewaking met meerdere grenzen worden toegepast. Voor elke eerste cel van het frame wordt de lagere grens gehanteerd. De daaropvolgende actie is afhankelijk van de beslissing van de bewakingsinrichting op deze eerste cel.

(a) indien de eerste cel niet wordt toegelaten, wordt de grenswaarde niet gewijzigd; (b) indien de eerste cel wel wordt toegelaten, wordt de grenswaarde gewijzigd naar de hogere waarde.

Ad (a) Indien de eerste cel niet wordt toegelaten, zal een aanzienlijk deel van de kort daarop volgende cellen eveneens worden uitgeworpen. Het netwerk wordt daardoor grotendeels ontlast van het aanbod van cellen op de betreffende verbinding. Een verdere verfijning van de uitvinding voorziet in het omschakelen naar een nulgrens indien de eerste cel niet wordt toegelaten. Met de verfijning wordt, bij niet toelaten van de eerste cel, de gehele burst uitgeworpen. De efficiëntie op dit punt is dan maximaal: er worden geen cellen aan het netwerk aangeboden terwijl dat toch niet leidt tot een succesvol overgedragen frame.

Ad (b) Indien het verschil tussen de lage en hoge grens voldoende is om een burst afkomstig van een geheel blok data te overbruggen, dan zal de volledige burst cellen worden toegelaten indien de eerste cel wel wordt toegelaten. Dit voorkomt de situatie dat een burst in eerste aanzet wordt toegelaten maar dat er tijdens een burst blijkt dat er moet worden ingegrepen. In zo'n situatie zou ook het eerste, reeds toegelaten deel, vergeefs door het netwerk worden overgedragen. Met de voorgestelde methode wordt ook op dit punt de maximale efficiëntie bereikt.

De hoge grens fungeert als beveiliging tegen het zenden van langere bursts dan is overeengekomen, dus ook tegen een aanhoudende stroom cellen. Een verdere verfijning van de uitvinding voorziet in het omschakelen naar de nulgrens zodra de hoge grenswaarde is overschreden.

De code die aangeeft dat een datacel de eerste van een "burst" is (de volgende hebben dus een andere code) is bruikbaar als een van de soortcodes voor het selecteren van de juiste grenswaarde. Een andere mogelijkheid is om hiervoor een code te gebruiken die juist aangeeft dat de datacel waaraan die code is toegekend de laatste datacel van een frameburst is; de eerstvolgende datacel is dan het eerste van het volgende frame.

C. UITVOERINGSVOORBEELD

Figuur 1 toont een schematisch uitvoeringsvoorbeeld van de uitvinding. Een arriverende datacel wordt in een schakelorgaan 1 tijdelijk vastgehouden in een buffer. Van die datacel worden door een leesorgaan 2 de VC Identifier (VCI=x) en de als grenswaarde-selectiecode te gebruiken soortcodes uitgelezen, bestaande uit één-bits CLP-code en een drie-bits PTI (Payload Type Identifier). Laatstgenoemde geeft aan of de datacel een OAM-cel, een RM-cel of een "gewone" datacel is; een gewone datacel die de laatste cel van een "frame burst" vormt, krijgt een aparte PTI-code. Het CLP-bit is alleen voor gewone datacellen van betekenis. De soortcodes die voor de onderhavige uitvinding van belang zijn, zijn dus twee CLP- en vier PTI-codes. In de praktijk kunnen er 7 PTI-codes voorkomen, die alsvolgt worden geïnterpreteerd: 1. Gewone datacel met lage Cell Loss Priority; niet de laatste van een burst: CLP=I en PTI=000 of 010; 2. Gewone datacel met hoge Cell Loss Priority; niet de laatste van een burst: CLP=0 en PTI-000 of 010; 3. Gewone datacel met lage Cell Loss Priority; laatste datacel van een burst: CLP=1 en PTI*001 of 011; 4. Gewone datacel met hoge Cell Loss Priority; laatste datacel van een burst: CLP=0 en PTI=001 of 011; 5. OAM-cel: CLP=0/1 en PTI=100 of 101; 6. RM-cel: CLP=0/1 en PTI*110

De belasting aan datacellen met die VC code wordt nu in een orgaan 5 berekend door, zoals in US5007043 in detail is uiteengezet, het verschil (ΔΤ) tussen de aankomsttijd (T) van de laatste datacel en die van de voorlaatste datacel met dezelfde VC code (T'x) te vermenigvuldigen met een constante (C1), de uitkomst af te trekken van de in orgaan 5 opgeslagen tellerstand (CVX) geldig voor dat virtuele kanaal (x) en een constante waarde (C2) daarbij op te tellen. De resulterende tellerwaarde is een maat voor de belasting, berekend volgens de "leaky bucket"-methode. Andere methoden zijn ook mogelijk, bijvoorbeeld "windowing". Hierna wordt de belastingswaarde (tellerwaarde) vergeleken met een grenswaarde die door een orgaan 6, aan de hand van de door orgaan 2 uitgelezen soortcodes --die tezamen een grenswaarde-selectiecode vormen-- wordt geselecteerd volgens de volgende tabel: IF (CLP=1) AND (PTI=000 OR PTI=010) THEN THRESH=A: REM Normale CLPj datacel; selecteer grenswaarde A; IF (CLP=0) AND (PTI-000 OR PTI=010) THEN THRESH=B: REM Normale CLP0 datacel; selecteer grenswaarde B; IF (CLP=1) AND (ΡΤΙ·χ*001 OR PTI’X=011) THEN THRESH=C: REM CLP! datacel, eerste van een burst; selecteer grenswaarde C; PTI'X is de PTI van de voorlaatste datacel van hetzelfde virtuele kanaal x; IF (CLP=0) AND (PTI'X=001 OR PTI'X=011) THEN THRESH=D: REM CLP0 datacel, eerste van een burst; selecteer grenswaarde D; IF (PTI-100 OR PTI=101) THEN THRESH=E: REM OAM-cel; selecteer grenswaarde E; IF PTI=110 THEN THRESH=F: REM RM-cel; selecteer grenswaarde F.

Over de hoogte van de grenswaarden is in het voorgaande al iets gezegd. Grenswaarde B moet hoger zijn dan grenswaarde A teneinde CLP0-datacellen, die een hogere prioriteit hebben, te bevoordelen boven CLPj-cellen; het verschil hoeft niet méér te zijn dan overeenkomt met één datacel.

Grenswaarde C moet in vergelijking met grenswaarde D laag zijn, zodat als de eerste datacel van de burst wordt toegelaten (onder regiem van C) , de rest van de frame burst moet kunnen volgen (onder regiem van D) , daar anders het frame onvolledig is. Als de eerste datacel wordt toegelaten is D dus groter dan C. Als echter de eerste datacel van de burst niet wordt toegelaten, heeft het ook geen zin om de rest van de frame-datacellen toe te laten: om die reden wordt in dat geval grenswaarde D bijvoorbeeld op 0 gesteld, waardoor de cellen van de frame-rest zeker worden geweigerd. In de figuur zijn beide waarden voor D voorgesteld als Dt en D2.

Grenswaarden E en F zullen relatief hoog gekozen worden, daar het van groot belang is dat systeembesturings/signaleringscellen (OAM- en RM-cellen) worden toegelaten.

In afhankelijkheid van het resultaat van de vergelijking tussen de berekende tellerwaarde en de geselecteerde grenswaarde (A...F) wordt een toegangscode gegenereerd en aan orgaan I aangeboden. Als de geselecteerde grenswaarde niet door de (berekende) tellerwaarde wordt overschreden, behelst de toegangscode het signaal dat de in orgaan 1 gebufferde datacel naar het netwerk moet worden doorgeschakeld. Wordt echter de grenswaarde overschreden, dan wordt een toegangscode gegenereerd die door orgaan 1 wordt geïnterpreteerd dat de datacel moet worden geëcarteerd. Een andere mogelijk is dat, als de datacel een CLP0-prioriteit heeft, deze wordt vervangen door een CLPj-prioriteit, waardoor de datacel, conform US4769810 (AT&T), wordt gemarkeerd als datacel die in geval van metwerkcongestie het eerste mag worden geëcarteerd.

Opgemerkt wordt dat de uitvinding zich niet beperkt tot ATM datacellen, maar zich uitstrekt tot transmissiesystemen waarin datacellen (datapakketten), voorzien van kanaalcodes of soortgelijke codes, worden overgedragen.

D. REFERENTIES

De genoemde referenties worden, voor een juist en volledig begrip van de onderhavige uitvinding, geacht in deze aanvrage te zijn geïncorporeerd.

[1] Traffic Control and Congestion Control in B-ISDN; ITU-TS recommendation 1.371; 1992 [2] US5007043 [3] US5224092 [4] US4769810 [5] US5224091

Claims (8)

1. Toelatingsorgaan voor, in een transmissiesysteem, het toelaten van datacellen voorzien van VC codes, tot een transmissiemedium, welk toelatingsorgaan de VC code van een arriverend datacel uitleest en een tellerwaarde, die een maat is voor de belasting aan datacellen met die VC code, vergelijkt met een grenswaarde, waarna een toelatingscode wordt afgegeven waarvan de waarde afhangt van het vergelijkingsresultaat, met het kenmerk dat genoemde grenswaarde wordt geselecteerd uit een meervoud van grenswaarden, aan de hand van één of meer soortcodes.

2. Toelatingsorgaan volgens conclusie 1, met het kenmerk dat één of meer soortcodes uit de arriverende datacel uitgelezen wordt.

3. Toelatingsorgaan volgens conclusie 1 of 2, met het kenmerk dat één of meer soortcodes van een buiten het toelatingsorgaan gelegen orgaan aan het toelatingsorgaan wordt aangeboden.

4. Toelatingsorgaan volgens conclusie 1, met het kenmerk dat tenminste een deel van genoemde soortcode een prioriteitscode is.

5. Toelatingorgaan volgens conclusie 4, waarbij de datacellen ATM datacellen zijn, met het kenmerk dat tenminste een deel van genoemde soortcode wordt gevormd door de Cell Loss Priority (CLP) code van de datacel.

6. Toelatingorgaan volgens conclusie 1, met het kenmerk dat tenminste een deel van genoemde soortcode wordt gevormd door een code die aangeeft of de datacel een gebruikers-datacel is, bedoeld voor het in hoofdzaak overdragen van gebruikers-informatie, of een systeem-datacel, bedoeld voor het uitsluitend overdragen van besturings- of signaleringsinformatie voor genoemd transmissiesysteem.

7. Toelatingorgaan volgens conclusie 1, met het kenmerk dat tenminste een deel van genoemde soortcode een code is die aangeeft of de datacel al dan niet de laatste datacel uit een serie tot eenzelfde frame datacellen is.

8. Toelatingsorgaan volgens conclusie 6 of 7, waarbij de datacellen ATM datacellen zijn, met het kenmerk dat tenminste een deel van genoemde soortcode wordt gevormd door de Payload Type Identifier (PTI) van de datacel.