NL9400350A - Dwarsstijve band. - Google Patents

Description

Dwarsstijve band

De onderhavige uitvinding heeft betrekking op een dwarsstijve band omvattende een rubberen drager met daarin een zich nabij de bovenzijde en nabij de onderzijde bevindende dwarsstijfheid gevende in hoofdzaak loodrecht op de langshartlijn van de band aangebrachte lagen en tussen deze lagen ten minste een langssterkte gevende zich in hoofdzaak parallel aan de langshartlijn van de band uitstrekkende laag.

Een dergelijke dwarsstijve band is bekend uit het Europese octrooi-schrift 0 273 478. Daarbij bestaan de dwarsstijfheid gevende lagen uit een aantal in het horizontale vlak op afstand liggende kabels van bijvoorbeeld vier draden met een diameter van elk 0,6 mm en een steekafstand van 2,5 mm. Dergelijke dwarsstijve banden worden bijvoorbeeld toegepast als rollende trottoirs in bijvoorbeeld in vliegvelden of expositieruimtes. Een groot voordeel van dergelijke banden ten opzichte van uit een groot aantal delen opgebouwde aluminiumconstructies is het geringere onderhoud en het lagere geluidsniveau. Een probleem, dat bestaat bij alle installaties, is de diameter van de trommel waarom de band, dan wel het aluminium pallettensysteem, bij het einde geleid moet worden. Indien deze verhoudingsgewijs groot is, betekent dit dat de vloer van een gebouw waarin een dergelijke installatie moet worden aangebracht, verhoogd of verdiept moet worden om de installatie met bijbehorende delen te kunnen opnemen.

Een in dit opzicht bijzonder voordeel van het bandensysteem ten opzichte van het aluminium pallettensysteem is de zeer kleine diameter van de trommel, die kan worden toegepast.

Bij proeven van lange duur met trommels met een nog kleinere diameter is gebleken dat op korte termijn geen problemen optreden, maar op lange termijn de aan de grootste deformatiebelasting onderworpen buitenoppervlakken van de band scheurvorming vertonen. Hoewel een dergelijke scheurvorming geen noemenswaardig effekt heeft op de mechanische eigenschappen van de band en deze zonder meer nog vele jaren gebruikt kan worden, ontstaat zeker bij toepassing voor het vervoer van personen een psychologisch probleem met betrekking tot de betrouwbaarheid van de band.

Het doel van de onderhavige uitvinding is deze scheurvorming bij een dwarsstijve band te vermijden.

Dit doel wordt bij een hierboven beschreven dwarsstijve band verwezenlijkt doordat tenminste de zich nabij de bovenzijde bevindende dwars-stijfheid gevende laag tenminste twee op geringe afstand van elkaar lig- gende sublagen omvat.

Aan de uitvinding ligt het inzicht ten grondslag dat. initiatie van de scheuren niet aan het oppervlak optreedt, maar bij de draden die de dwarsstijve lagen vormen. Eenmaal daar geïnitieerd, breiden de scheuren zich uit in de richting van het oppervlak van de band. Door dit inzicht is, in tegenstelling tot hetgeen voor de handliggend zou zijn, niet getracht maatregelen te nemen om het oppervlak van de band langer onbeschadigd te houden, maar zijn maatregelen genomen om initiatie van de scheur bij de kabels resp. draden te voorkomen. Indien geen initiatie bij de kabels optreedt, zal het oppervlak van de band eveneens niet gaan scheuren, zodat bijzondere maatregelen aan het oppervlak niet noodzakelijk zijn.

Nadat men tot het inzicht is gekomen, dat de scheuren beginnen bij de kabels, is de volgende stap het nemen van maatregelen om de spanning ter plaatse van de kabels te verminderen. Een voor de handliggende oplossing zou zijn het eenvoudig vergroten van de afstand tussen de staalkabels. Daardoor ontstaat echter het probleem, dat de dwarsstijfheid van de betreffende band vermindert. Vervolgens zou per kabel een groter aantal draden toegepast kunnen worden, hetgeen echter problemen geeft omdat het gevaar dat de kabels tijdens bedrijf zich uit het rubber loswerken en naar boven komen, aanzienlijk vergroot wordt. De volgens de uitvinding voorgestelde oplossing bestaande uit het aanbrengen van ten minste twee op afstand liggende lagen kabels, maakt het mogelijk de onderlinge afstand in elke laag tussen de kabels te vergroten terwijl toch dezelfde hoeveelheid kabelmateriaal gebruikt wordt om in een voldoende dwarsstijfheid te voorzien.

Zoals hierboven reeds aangegeven, zijn de gevolgen van de scheurvorming het meest uitgesproken aan de bovenzijde van de band. Daarom wordt in dit geval daar een uit ten minste twee sublagen opgebouwde dwarsstijfheid gevende laag aangebracht. Om eveneens problemen aan de onderzijde te vermijden, kan de onderste dwarsstijfheid gevende laag eveneens uit tenminste twee sublagen opgebouwd zijn.

Evenals de in de stand der techniek toegepaste kabels, kunnen ook bij de uitvinding de draden waaruit de kabels zijn opgebouwd bestaan uit hoog modulus materiaal. De afstand tussen de kabels ligt bij voorkeur tussen 2,5 en 7,5 mm. De kabels kunnen evenals in de stand der techniek elk aantal draden omvatten. Voor optimale aanhechting wordt aan drie draden de voorkeur gegeven.

De afstand tussen twee aangrenzende sublagen moet enerzijds voldoen- de klein zijn om het idee van een "kokerconstructie" van de band te kunnen handhaven, maar anderzijds zo groot zijn, dat de hierboven beschreven scheurinitiatie bij de kabels voorkomen wordt. Gebleken is dat indien de afstand tussen de sublagen tussen 1 en 3 mm ligt en bij voorkeur ongeveer 2 mm is, optimaal aan deze voorwaarden voldaan wordt.

De langssterkte gevende laag kan, zoals algemeen bekend is, in elke positie tussen de twee dwarsstijfheid gevende lagen aangebracht worden.

Er wordt echter de voorkeur aan gegeven deze ongeveer in het midden van de band aan te brengen.

De uitvinding zal hieronder aan de hand van een in de tekening afge-beeld uitvoeringsvoorbeeld nader verduidelijkt worden. Daarbij tonen:

Fig. 1 in perspectivisch aanzicht, gedeeltelijk opengewerkt, de band volgens de uitvinding;

Fig. 2 een dwarsdoorsnede volgens de lijn II-II in fig. 1 en fig. 3 een langsdoorsnede volgens de lijn III-III in detail van een de dwarsstijfheid gevende lagen.

In fig. 1 is de band volgens de uitvinding in zijn geheel met 1 aangegeven. Deze band bestaat, zoals eveneens uit fig. 2 blijkt, uit een rubberen dragermateriaal 2, dat zich over de gehele hoogte van de band uitstrekt. Aan de bovenzijde is dit rubbermateriaal als een ribbelprofiel 8 uitgevoerd. In deze rubberen drager zijn van boven naar beneden gaande de volgende lagen aangebracht:

Twee sublagen 3 en 4, die samen de bovenste dwarsstijve laag vormen. Deze hebben in dit uitvoeringsvoorbeeld een onderlinge afstand van ongeveer 2 mm. De afstand tussen het bovenste deel van het rubberen profiel 8 en laag 3 is ongeveer 8 mm. De afstand tussen laag 4 en 5 bedraagt tussen 6 en 15 mm. De twee sublagen 5 en 6 vormen de onderste dwarsstijve laag. Deze hebben in dit uitvoeringsvoorbeeld een afstand van ongeveer 2 mm.

Aan de onderzijde wordt de band begrensd door 2 mm rubber. Daarmee verkrijgt de band een totale dikte die bij voorkeur ligt tussen 20 en 35 mm.

In fig. 3 is een langsdoorsnede van een dwarsstijve laag weergegeven. Het blijkt dat deze uit kabels 9 bestaat, die liggen in de lagen 3 en 4. De afstand van de kabels 9 in een laag ligt tussen 2,5 en 7,5 mm en is bij voorkeur ongeveer 4 mm. Elke kabel 9 bestaat bij voorkeur uit drie draden 10 hoog modulus materiaal. De diameter van elke draad is ongeveer 0,6 mm.

De mechanische eigenschappen van een dergelijke uit twee sublagen opgebouwde dwarsstijve laag kunnen worden vergeleken met een gebruikelijke dwarsstijve laag bestaande uit een enkele laag met kabels met vier draden van 0,6 mm diameter en een steek van 2,5 mm. De hoeveelheid staal of ander hoogmodulus materiaal verwerkt in een dergelijke dwarsstijve laag is hetzelfde als bij de dwarsstijve laag volgens de uitvinding, zodat de sterkte hetzelfde is. Aan de uitvinding ligt het inzicht ten grondslag dat door het vergroten van de afstand tussen de kabels de dempende en absorberende eigenschappen van het rubbermateriaal optimaal uitgebuit kunnen worden en scheurinitiatie voorkomen wordt. Bij het gebruik van drie draden vindt optimale aanhechting tussen rubber en kabel plaats.

Hoewel de uitvinding hierboven aan de hand van een voorkeursuitvoering is beschreven, moet begrepen worden dat daaraan talrijke wijzigingen kunnen worden aangebracht zonder buiten het bereik van de onderhavige aanvrage te geraken. Zo is het mogelijk de langssterkte gevende laag in een andere positie aan te brengen, bijvoorbeeld grenzend aan de onderste of bovenste dwarsstijfheid gevende laag. Eveneens kunnen de kabels uit een ander aantal dan drie draden zijn opgebouwd en kan elke dwarsstijfheid gevende laag bestaan uit drie of meer sublagen. Al dergelijke wijzigingen worden geacht binnen het bereik van de bijgevoegde conclusies te liggen.

Claims (7)

1. Dwarsstijve band (1) omvattende een rubberen drager met daarin een zich nabij de bovenzijde en nabij de onderzijde bevindende dwarsstijfheid gevende in hoofdzaak loodrecht op de langshartlijn van de band aangebrachte lagen (3-6) en tussen deze lagen ten minste een langssterkte gevende zich in hoofdzaak parallel aan de langshartlijn van de band uitstrekkende laag (7), met het kenmerk, dat tenminste de zich nabij de bovenzijde bevindende dwarsstijfheid gevende laag omvat tenminste twee op geringe afstand van elkaar liggende sublagen (3,4).

2. Dwarsstijve band volgens conclusie 1, waarbij de bovenzijde van de band van een geribbeld profiel (8) is voorzien.

3. Dwarsstijve band volgens een van de voorgaande conclusies, waarbij de zich nabij de onderzijde bevindende, dwarsstijfheid gevende laag omvat tenminste twee op geringe afstand van elkaar liggende sublagen (5,6).

4. Dwarsstijve band volgens een van de voorgaande conclusies, waarbij elke sublaag opgebouwd is uit een aantal op afstand van elkaar liggende kabels (9), waarbij elke kabel ongeveer drie draden (10) uit hoog-modulus materiaal omvat.

5. Dwarsstijve band volgens een van de voorgaande conclusies, waarbij elke sublaag is opgebouwd uit een aantal op afstand van elkaar liggende kabels, waarbij de afstand tussen die kabels ligt tussen 2,5 en 7,5 mm.

6. Dwarsstijve band volgens een van de voorgaande conclusies, waarbij de afstand tussen twee aangrenzende sublagen ligt tussen 1 en 3 mm en bij voorkeur ongeveer 2 mm is.

7. Dwarsstijve band volgens een van de voorgaande conclusies, waarbij de langssterkte gevende laag tussen de dwarsstijfheid gevende lagen is aangebracht.