NL8203944A

NL8203944A - Gestabiliseerde insulinesamenstellingen en een werkwijze ter bereiding ervan.

Info

Publication number: NL8203944A
Application number: NL8203944A
Authority: NL
Original assignee: Novo Industri As
Priority date: 1981-10-30
Filing date: 1982-10-12
Publication date: 1983-05-16
Also published as: ES8403025A1; FI823702L; PT75766B; IE822602L; FR2515517A1; GB2107985B; IT1153315B; SE8206168L; US4614730A; ES516963A0; AU549593B2; NO168086B; SE460576B; GR77360B; LU84447A1; AU8986182A; DE3240177C2; IE54029B1; NO823603L; NO168086C

Description

i ., -s * N.O. 31.407 1

Gestabiliseerde insulinesamenstellingen en een werkwijze ter bereiding ervan. __

De onderhavige uitvinding heeft betrekking op nleuwe, fysisch gestabiliseerde insuline-oplossingen en op een werkwijze ter bereiding van dergelijke insuline-oplossingen.

Insuline opgelost in een vloeibaar milieu, bijvoorbeeld water, kan 5 enkele jaren bij omgevingstemperatuur worden opgeslagen en dergelijke samenstellingen zijn stabiel binnen die tijdsperiode. Wanneer echter een insuline-oplossing tot ongeveer 80°C wordt verwarmd, zal deze insuline binnen enkele minuten denatureren, welk gevolg warmte-denaturering of warmte-polymerisatie genoemd wordt. Wanneer een insuline-oplossing 10 enkele dagen geschud wordt bij een lagere temperatuur, waarbij geen of nagenoeg geen warmte-denaturatie plaats heeft, bijvoorbeeld bij 41°C, zal een andere soort polymerisatie plaats hebben, welke soort polymerl-satie hierna non-covalente grensvlak polymerisatie genoemd wordt.

Gewoonlijk bewaren insuline-fabrikanten, apothekers en patiSnten 15 insuline-preparaten bij ongeveer 5°C en blijkbaar heeft geen grensvlak polymerisatie in dergelijke samenstellingen plaats, hoewel onvermijde-lijk van tijd tot tijd de preparaten tijdens transport en dragen geschud worden·

In de laatste jaren zijn gestadig toenemende pogingen gewijd aan 20 de ontwikkeling van draagbare of implanteerbare systemen voor continu infuus van insuline. In wezen bestaat het mechanische deel van een in-richting voor de continue afgifte van insuline uit elementen zoals een insuline-reservoir, een pompsysteem en een geschikte catheter voor het afgeven van insuline aan de patiSnt. Wanneer de insuline-oplossing 25 wordt toegediend door een naald, kan de naald als het insuline-reservoir functioneren.

Helaas is gebleken dat, wanneer insuline in commercieel verkrijg-bare oplossingen in dergelijke systemen wordt geplaatst, de insuline de neiging heeft grensvlakpolymerisatie bij lichaamstemperatuur te onder-30 gaan, waardoor zowel de mechanische onderdelen als de afgifte catheters verstopping ondergaan. Deze eigenschap van insuline-oplossingen is gebleken een hoofdbeletsel te vormen voor de verdere ontwikkeling en klinische toepassing van continue infuus-apparatuur.

Klaarblijkelijk worden in elk type continue afgifte-apparatuur in-35 suline-oplossingen onderworpen aan bewegingen, die resulteren in grensvlakpolymerisatie. De algemene tekortkomingen van bekende insuline-preparaten in dit opzicht zijn uitvoerig in de literatuur gedocumenteerd, 8203944

'* V

2 zie bijvoorbeeld Diabetologia 19_ (1980), 1 - 9.

Om dit probleem op te lossen is voorgesteld zure insuline-oplossingen te gebruiken, die glutaminezuur of asparaginezuur bevatten, zia Diabetes 3£ (1981), 83. Echter is insuline in zuur chemisch niet sta-5 biel zelfs beneden lichaamstemperatuur. Voorts is gesuggereerd insuli-ne-formuleringen te gebruiken, die niet-ionogene oppervlakactieve mid-delen bevatten, zie de Duitse octrooiaanvrage 2.952.119. Echter zouden niet-ionogene oppervlakactieve middelen als ongewenst in geneesmiddelen bestemd voor parenteraal gebruik, beschouwd kunnen worden.

10 De nadelen worden overwonnen door de praktijk van de onderhavige uitvinding, die nieuwe samenstellingen verschaft van opgeloste insuline, waarin de insuline aanzienlijk minder gevoelig is voor non-covalen-te grensvlakpolymerisatie onder omstandigheden, die in continue insuline afgifte-apparatuur heersen, dan het geval is met gebruikelijke insu-15 line-samenstellingen.

Verrassenderwijze werd gevonden, dat insuline-oplossingen tegen grensvlakpolymerisatie gestabiliseerd worden, wanneer ten minste een fosfolipide in de oplossing aanwezig is.

De fosfolipiden, die in insuline-oplossingen van de onderhavige 20 uitvinding aanwezig zijn, kunnen worden voorgesteld door de algemene formule van het formuleblad, waarin Rr en R" gelijk of verschillend zijn en elk waterstof, alkylcarbonyl, alkenylcarbonyl, alkadiSnylcarbo-nyl, alkatrienylcarbonyl of alkatetraenylcarbonyl voorstellen, met dien verstande, dat beide R’ en R" geen waterstof zijn en R’M een hydrofiele 25 groep voorstelt, bijvoorbeeld 2-(trimethylammonio)ethyl, 2-aminoethyl, 2-carboxy-2-aminoSthyl, 2,3-dihydroxypropyl of 2,3,4,5,6-pentahydroxy-cyclohexyl. De hiervoor vermelde alkylcarbonyl-, alkenylcarbonyl-, al-kadienylcarbonyl-, alkatri'dnylcarbonyl- en alkatetraenylcarbonylgroepen kunnen ongeveer 8 tot 22 koolstofatomen bevatten en volgens een uitvoe-30 ringsvorm van de onderhavige uitvinding bevatten zij ongeveer 12 tot 22 koolstofatomen.

Dientengevolge heeft de onderhavige uitvinding betrekking op een gestabiliseerde insuline-oplossing, die water, opgeloste insuline, een of meer van de fosfolipiden met de formule van het formuleblad en des-35 gewenst een zinkzout, een conserveermiddel, een middel om de oplossing isotoon te maken, een bufferend middel en andere fysiologisch aanvaard-bare verbindingen, bekend als toevoegsels in insuline-oplossingen en dergelijke, bevat.

Een subklasse van de verbindingen met de formule van het formule-40 blad, die de voorkeur verdient, zijn verbindingen, waarin R' en R" elk 8203944 j .

3 alkylcarbonyl voorstellen. Een andere subklasse, die de voorkeur verdient, zijn verbindingen, waarin R"' 2-(trimethylammonio)ethyl voor-stelt, welke verbindingen ala lecithinen bekend zijn. Een verdere voorkeur is voor verbindingen met de formule van het formuleblad, waarin R* 5 en R” elk alkylcarbonyl met ongeveer 8 tot 16 koolstofatomen of onge-veer 12 tot 16 koolstofatomen voorstellen en R”' 2-(trimethylammonio)-ethyl voorstelt. De subklasse, die de meeste voorkeur verdient, zijn verbindingen waarin R’ en R" elk octanoyl voorstellen. Verbindingen met de formule van het formuleblad, waarin R' en R” elk octanoyl voorstel-10 len, verdienen de voorkeur omdat zij geen liposomen schijnen te vormen en zij voorts bij lagere concentraties, bijvoorbeeld beneden ongeveer 160 pg/ml geen micellen schijnen te vormen.

Bij voorkeur ligt de hoeveelheid van een fosfolipide met de formule van het formuleblad, noodzakelijk voor het stabiliseren van een in-15 suline-oplossing, in het traject van ongeveer 10 tot 200 yg/ml, meer bij voorkeur van ongeveer 10 tot 100 pg/ml, bij voorkeur van ongeveer 25 tot 75 ug/ml en het meest de voorkeur van ongeveer 30 tot 50 yg/ml betrokken op de insuline-oplossing. De concentratie van opgeloste insu-line in de oplossingen van de onderhavige uitvinding ligt in het tra-20 ject van ongeveer 5 tot 1000 Internationale eenheden (I.U.) per ml of zelfs hoger.

Sommige van de gestabiliseerde insuline-oplossingen bereid volgens de voorbeelden, die hierna warden gegeven, kunnen liposomen bevatten.

Echter zullen dergelijke liposomen waarschijnlijk geen insuline bevat-25 ten, omdat zij gevormd worden voordat insuline wordt toegevoegd.

Wanneer liposomen aanwezig zijn in de insuline-oplossingen van de onderhavige uitvinding, verdient het de voorkeur, dat de insuline in hoofdzaak buiten eventuele liposomen is. De uitdrukking geeft in wezen aan dat bij voorkeur meer dan 90 %, het meest bij voorkeur meer dan 99 30 % van de insuline buiten eventuele liposomen is.

Liposomen, die insuline daarin bevatten, kunnen zoals bekend, zie bijvoorbeeld de Europese octrooiaanvrage 32.622, onderscheiden worden van de praktijk van de onderhavige uitvinding door het doel, alsmede omdat in de insuline-oplossingen van de onderhavige uitvinding aanwe-35 zigheid van eventuele insuline binnen een eventuele liposoom drager slechts toevallig is. Terwijl de insuline-oplossingen van de onderhavige uitvinding bestemd zijn voor parenterale toediening, is de princi-piSle basis voor het inkapselen van insuline in liposomen orale toediening. Een oogmerk van liposomen, die insuline daarin bevatten, is het 40 beschermen van de insuline tegen ongewenste chemische aantasting, bij- 8203944 4 ,ϊ » voorbeeld chemische ontleding van de insuline in de maag, wanneer insu-line oraal wordt toegediend. De artikelen, die betrekking hebben op li-posomen, die insuline daarin bevatten, hebben in geen enkel opzicht betrekking op een fysische stabilisatie van insuline-oplossingen tegen 5 grensvlakpolymerisatie. In bekende liposomen, die insuline daarin bev vatten, ligt de gewichtsverhouding tussen het fosfolipide en insuline bijvoorbeeld in het traject van 1:0,01 tot 1: 0,001, terwijl voor de ionsuline-oplossingen van de onderhavige uitvinding de gewichtsverhouding in het traject ligt van ongeveer 1:5 tot 1:10.000, bij voorkeur 10 ongeveer 1:10 tot 1:1000.

Het Duitse Offenlegungsschrift 2.652.636 heeft betrekking op een werkwijze voor het stabiliseren van gevoelige protelnen door toevoeging van beschermende verbindingen met een amfofiele structuur. In tegen-stelling tot de onderhavige uitvinding wordt de stabilisatie volgens 15 dit Offenlegungsschrift verkregen door het gevoelige protelne zodanig te omgeven, dat het beschermd is tegen contact met water. Voorts wordt volgens de terminologie in het Offenlegungsschrift insuline niet be-schouwd als een gevoelig protelne.

Een oogmerk van de onderhavige uitvinding is het handhaven van de 20 insuline in contact met water, dat wil zeggen in oplossing, waarbij het contact van insuline met andere grensvlakken voorkomen wordt.

De insuline-oplossingen van de onderhavige uitvinding bevatten bij voorkeur runder-, varkens- of menselijke insuline.

Bij een voorkeursuitvoeringsvorm bevat de insul.ine-oplossing van 25 de onderhavige uitvinding zink. Echter dient de hoeveelheld zink zodanig gekozen te worden, dat geen precipitatie plaats heeft. Een goede stabiliteit tegen grensvlakpolymerisatie wordt verkregen in insuline-oplossingen, waarin de verhouding tussen de molaire concentratie van zinkionen bij de beschikbaarstelling van insuline en de molaire concen-30 tratie van insuline berekend als hexameer insuline in het traject van ongeveer 1,5 tot 4,6, bij voorkeur van ongeveer 3 tot 4,5 en het meest bij voorkeur van ongeveer 3,6 tot 4,3 is. Zinkzouten, die de voorkeur verdienen, zijn oplosbare zinkzouten zoals zinkacetaat of zinkchloride. Wanneer de insuline-oplossing van de onderhavige uitvinding verbindin-35 dingen bevat, die complexen vormen met insuline, zoals een aminozuur, bijvoorbeeld glycine of histidine, of een hydroxycarbonzuur, bijvoorbeeld citroenzuur, staat slechts een deel van het totale zinkgehalte ter beschikking van insuline.

Een voorbeeld van een bereidingswijze van de insuline-oplossingen 40 van de onderhavige uitvinding omvat het oplossen van insuline, bijvoor- 8203944 5 beeld kristallijne zinkinsuline, bijvoorbeeld een zeer gezuiverde kwa-liteit insuline, zoals "monocomponent" insuline, zie Brits octrooi-schrift 1.285.023, in water bij aanwezigheid van zuur, bijvoorbeeld zoutzuur. Een waterige oplossing van een conserveermiddel, bijvoorbeeld 5 fenol, een alkylfenol, zoals cresol of methyl p-hydroxybenzoaat wordt afzonderlijk bereid, en bevat desgewenst een middel, dat de oplossing isotoon maakt, zoals natriumchloride of glycerol. Voorts kan de conser-veermiddeloplossing een buffer, zoals natriumorthofosfaat, natriumci-traat, natriumacetaat of TRIS (tris(hydroxymethyl)aminomethaan) bevat-10 ten. De verkregen conserveermiddeloplossing wordt vervolgens desgewenst toegevoegd aan de zure insuline-oplossing, gevolgd door toevoeging van een base, bijvoorbeeld een natriumhydroxide-oplossing, om de pH-waarde op neutraal te regelen. Binnen de context van de onderhavige uitvinding wordt onder neutral!teit een pH-waarde verstaan in het traject van on-15 geveer 6,5 tot 8. Het fosfolipide met de formule van het formuleblad kan aan de insuline-oplossing worden toegevoegd als een oplossing of een colloldale oplossing, die bereid is door het fosfolipide met de formule van het formuleblad in water op te lossen of te suspenderen en desgewenst een eventuele suspensie te onderwerpen aan een ultrasone be-20 handeling voordat met de insuline-oplossing gemengd wordt. De fosfoli— t pide-oplossing kan desgewenst een buffer en een conserveermiddel bevat-ten. Na het mengen in het fosfolipide kan de pH-waarde van de insuline-samenstelling opnieuw op neutraal worden ingesteld. Tenslotte wordt de verkregen insuline-oplossing op het berekende volume gebracht door toe-25 voeging van water, daarna wordt door filtratie gesteriliseerd en vervolgens wordt aseptisch overgebracht naar steriele flesjes, die vervolgens worden afgedicht.

De onderhavige uitvinding heeft eveneens betrekking op een werk-wijze voor de bereiding van de insuline-ορlossingen van de onderhavige 30 uitvinding, welke werkwijze wordt gekenmerkt door het mengen van insuline met een verbinding met de formule van het formuleblad en eventueel met een zinkzout, een conserveermiddel, een middel dat de oplossing isotoon maakt en een buffermiddel bij aanwezigheid van water.

Sommige verbindingen met de formule van het formuleblad zijn be-35 kend en de overige verbindingen met deze formule kunnen analoog aan de bereiding van bekende verbindingen bereid worden.

Verdere details over de uitvoering van de onderhavige uitvinding worden door middel van de volgende voorbeelden verschaft, die echter geen beperking van de uitvinding vormen. Het in de voorbeelden gebruik-40 te uitgangsinsuline-materiaal bevatte ongeveer 20 tot 35 pg zink per mg 8203944 6 stikstof. De bepaling van de stabiliteitsfactor blijkt uit het hierna volgende:

Teneinde de stabiliteit van insuline-oplossingen tegen grensvlak-polymerisatie te bepalen, werden deze oplossingen onderworpen aan een 5 stabiliteitsproef onder geforceerde omstandigheden op de volgende wij-ze:

Flesjes met een inhoud van 12,5 ml, die 10 ml van het proefmonster bevatten, en elk waren voorzien van een rubber dop, werden vertikaal op een schudplatvorm geplaatst (geleverd door HETO, Denemarken), dat to-10 taal was ondergedompeld in een waterbad, dat op 41 + 0,1°C werd gehou-den. Het platform werd aan horizontale schudbewegingen onderworpen met een frequentie en een amplitude van 100 omwentelingen per minuut res-pectievelijk 50 mm.

De opalescentie van de proefmonsters werd met regelmatige tijdin-15 tervallen gevolgd op een "Fischer DRT 1000 nefelometer" (geleverd door Fischer, Canada). Grensvlakpolymerisatie werd aangenomen te hebben plaats gevonden, wanneer de troebeling 10 nefelometrische troebelings-eenheden (NTU) overschrijdt.

De stabiliteitsfactor werd berekend als de verhouding van de 20 grensvlakpolymerisatietijd van het proefmonster tot die van een contro- t le-monster, op dezelfde wijze bereid als het proefmonster, met dien verstande, dat geen verbinding met de formule van het formuleblad aan het controle-monster was toegevoegd.

Voorbeeld I

25 500 mg semi-synthetisch menselijke insuline werden in 10 ml 0,045N

zoutzuur opgelost en 359 mg methyl p-hydroxybenzoaat, opgelost in 300 ml gedestilleerd water, werden toegevoegd. Voorts werden 476 mg na-triumacetaattrihydraat, 2,46 g natriumchloride en 4,73 ml van een 0,2 N natriumhydroxide-oplossing, opgelost in 15 ml gedestilleerd water, toe-30 gevoegd. 9 mg dimyrlstoyl,L-a-fosfatidylcholine werden gesuspendeerd in 10 ml van een oplossing van 70 mg natriumchloride, 13,6 mg natriumace-taat en 10 mg methyl p-hydroxybenzoaat in gedestilleerd water. Stikstof werd door de suspensie geborreld, die werd onderworpen aan een ultra-sone behandeling in een ultrasoon bad gedurende 2 uren. De verkregen 35 colloidale oplossing werd onder roeren aan de insuline-oplossing toegevoegd. De pH-waarde werd op 7,45 ingesteld met 0,2 N zoutzuur of een 0,2 N natriumhydroxide-oplossing en gedestilleerd water werd tot 350 ml toegevoegd. De stabiliteitsfactor van de verkregen insuline-oplossing was groter dan 125.

40 Voorbeeld II

8203944 7 9,65 g varkensinsuline warden in 400 ml 0,02 N zoutzuur opgelost en 5,0 g kristallijn fenol en 400 g watervrij glycerol werden toege-voegd en voorts werd gedestilleerd water tot 2200 ml toegevoegd. De pH-waarde werd op 7,45 ingesteld met een 0,2 N natriumhydroxide-oplos-5 sing. 125 mg distearoyl.L-a-fosfatidylcholine werden door voorzichtig verwarmen in 2 ml ethanol (96 %) opgelost en werden via een hypodermi-sche injeetienaald gelnjecteerd in 100 ml gedestilleerd water met een temperatuur van 70°C onder krachtig roeren. De verkregen, troebele op-lossing werd aan een ultrasone behandeling onderworpen met een ultra 10 geluidstift van hoge energie gedurende 15 minuten en de verkregen col-loldale oplossing werd onder roeren aan de insuline-oplossing toegevoegd en gedestilleerd water werd tot 2500 ml toegevoegd. De pH-waarde werd indien noodzakelijk opnieuw op 7,45 ingesteld. De stabiliteitsfac-tor was groter dan 30.

15 Voorbeelden III tot VIII

Insuline-oplossingen werden op analoge wijze als beschreven in voorbeeld I bereid, met dien verstande, dat de gebruikte fosfolipiden lecithinen waren, waarin de hydrofobe delen, dat wil zeggen R* en R", identiek zijn en zijn zoals vermeld in tabel A. De resultaten zijn 20 eveneens in tabel A opgenomen.

r

Tabel A_

Voorbeeld R' en R" Insulinesoorten Stabiliteitsfactor nr. _ 25 III myristoyl varken > 120 IV palmitoyl varken 104 V stearoyl varken >117 VI lauroyl mens > 133 VII myristoyl mens > 133 30 VIII palmitoyl mens 75

Voorbeeld IX

Een insuline-oplossing werd analoog aan de in voorbeeld I beschreven werkwijze bereid, met dien verstande, dat het gebruikte fosfolipide 35 eilecithine was en het gebruikte insuline varkensinsuline was. De stabiliteitsfactor was 96.

Voorbeelden X tot XIV

Insuline-oplossingen werden analoog aan de in voorbeeld I beschreven werkwijze bereid, met dien verstande, dat varkensinsuline werd toe-40 gevoegd in een hoeveelheid, die de in tabel B vermelde concentratie 8203944 8 geeft. De resultaten zijn eveneens in tabel B opgenomen.

Tabel B_

Voorbeeld nr._Insuline, I.U./ml_Stabiliteitsfactor 5 X 20 > 120 XI 40 > 120 XII 100 97 XIII 200 79 XIV 500 53 10

Voorbeeld XV

1,50 g varkensinsuline werden in 6,5 ml 2 N zoutzuur opgelost en water werd tot 50 ml toegevoegd. 1,0 g methyl p-hydroxybenzoaat en 1,78 g natriumfosfaat werden in 900 ml gedestilleerd water opgelost en de 15 insuline-oplossing werd toegevoegd. De pH-waarde werd met een 0,2 N na-triumhydroxide-oplossing op 7,45 ingesteld. Een colloldale dimyristoyl,L-a-fosfatidylcholine-oplossing, analoog bereid zoals de werkwijze in voorbeeld II beschreven, werd tezamen met gedestilleerd water tot 1000 ml toegevoegd voor het verkrijgen van een eindconcentra-20 tie van fosfolipide van 50 pg/ml. De stabiliteitsfactor was groter dan 30.

Voorbeeld XVI

Een insuline-oplossing werd analoog aan voorbeeld XV bereid, met dien verstande, dat de eindoplossing 20 I.U. insuline per ml bevatte.

25 De stabiliteitsfactor was groter dan 17.

Voorbeeld XVII

Een insuline-oplossing werd analoog aan voorbeeld XV bereid, met dien verstande, dat de eindinsulineconcentratie 500 I.U./ml was en het eindgehalte dimyristoyl,L-a-fosfatidylcholine 50 pg/ml was. De stabili-30 teitsfactor was groter dan 30.

Voorbeelden XVIII tot XX

Insuline-oplossingen werden analoog aan de in voorbeeld II beschreven werkwijze bereid, met dien verstande, dat dimyristoyl,L-a-fos-fatidylcholine werd gebruikt voor het verkrijgen van de eindconcentra-35 tie zoals vermeld in tabel C. De resultaten blijken eveneens uit tabel C.

8203944 + 9

Tabel C_______

Voorbeeld nr. Dimyristoylverbinding , pg/ml Stabiliteitsfactor XVIII 1 1,3 5 XIX 10 1,8 XX 50 >33

Voorbeeld XXI

Dioctanoyl,L-a-fos£atidylcholine werd in gedestilleerd water opge-10 lost en werd in een voldoende hoeveelheid voor het verkrijgen van een eindconcentratie van 30 ug/ml toegevoegd aan een insuline-oplossing, die analoog aan de insuline-oplossing van voorbeeld I werd bereid. De stabiliteitsfactor was groter dan 63.

Voorbeeld XX

15 3,65 g semi-synthetische menselijke insuline warden in 100 ml 0,02 N zoutzuur en 2,0 g kristallijne fenol opgelost. 16 g watervrije glycerol en 0,3 ml van een zinkchloride-oplossing, die 4 % zink bevat-te, werden toegevoegd en voorts werd gedestilleerd water tot 900 ml toegevoegd. De pH-waarde werd op 7,45 ingesteld met een 0,2 N natrium-20 hydroxide-oplossing. 50 mg dioctanoyl,L-a-fosfatidylcholine werden in gedestilleerd water opgelost en aan de oplossing toegevoegd. Gedestilleerd water werd tot 1000 ml toegevoegd. De stabiliteitsfactor was 65.

8203944

Claims

1. Fysisch gestabiliseerde insuline-oplossing, die eventueel zink, een conserveermiddel, een ndddel voor het isotoon maken van de oplos-sing en een buffer bevat, met het kenmerk, dat de oplossing stabilise- 5 rende hoeveelheden van een fosfolipide met de algemene formule van het formuleblad bevat, waarin R* en R" gelijk of verschillend zijn en elk waterstof, alkylcarbonyl, alkenylcarbonyl, alkadiSnylcarbonyl, alka-tri'dnylcarbonyl of alkatetraenylcarbonyl voorstellen, met dien verstan-de, dat beide R' en R” geen waterstof zijn, en R"’ een hydrofiele groep 10 voorstelt.

2. Insuline-oplossing volgens conclusie 1, met het kenmerk, dat de hydrofiele groep 2-(trimethylammonio)ethyl, 2-aminoethyl, 2-carboxy-2-aminoethyl, 2,3-dihydroxypropyl of 2,3,4,5,6-pentahydroxycyclohexyl is.

3. Insuline-oplossing volgens conclusie 1 of 2, met het kenmerk, dat de insuline in hoofdzaak buiten eventuele liposomen aanwezig is.

4. Insuline-oplossing volgens een of meer van de voorafgaande con-clusies, met het kenmerk, dat de alkylcarbonyl-, alkenylcarbonyl-, al-kadienylcarbonyl-, alkatrienylcarbonyl- en alkatetraSnylcarbonylgroepen 20 ongeveer 8 tot ongeveer 22 koolstofatomen bevatten.

5. Insuline-oplossing volgens conclusie 4, met het kenmerk, dat de groepen ongeveer 12 tot ongeveer 22 koolstofatomen bevatten.

6. Insuline-oplossing volgens een of meer van de voorafgaande con-clusies, met het kenmerk, dat R' en R" elk alkylcarbonyl voorstellen.

7. Insuline-oplossing volgens een of meer van de voorafgaande con- clusies, met het kenmerk, dat R"’ 2-(trimethylammonio)ethyl voorstelt.

8. Insuline-oplossing volgens conclusie 7, met het kenmerk, dat R' en R" elk alkylcarbonyl met 8 tot ongeveer 16 koolstofatomen voorstellen.

9. Insuline-oplossing volgens conclusie 8, met het kenmerk, dat R’ en R" elk alkylcarbonyl met ongeveer 12 tot ongeveer 16 koolstofatomen voorstellen.

10. Insuline-oplossing volgens een of meer van de voorafgaande conclusies, met het kenmerk, dat R' en R" elk octanoyl voorstellen.

11. Insuline-oplossing volgens een of meer van de voorafgaande conclusies, met het kenmerk, dat de concentratie van het fosfolipide met de formule van het formuleblad in deze oplossing in het traject van ongeveer 10 tot ongeveer 200 vig/ml ligt.

12. Insuline-oplossing volgens conclusie 11, met het kenmerk, dat 40 de concentratie ongeveer 10 tot ongeveer 100 yg/ml bedraagt. 8203944

13. Insuline-oplossing volgens conclusie 12, met het kenmerk, dat de concentratie ongeveer 25 tot ongeveer 75 pg/ml bedraagt.

14. Insuline-oplossing volgens conclusie 13, met het kenmerk, dat de concentratie ongeveer 30 tot ongeveer 50 pg/ml bedraagt.

15. Insuline-oplossing volgens een of meer van de voorafgaande eonclusies, met het kenmerk, dat de gewichtsverhouding tussen het fos-folipide met de formule van het formuleblad en de insuline in het traject van ongeveer 1:5 tot ongeveer 1:10.000 ligt.

16. Insuline-oplossing volgens conclusie 15, met het kenmerk, dat 10 de gewichtsverhouding in het traject van ongeveer 1:10 tot ongeveer 1:1000 ligt.

17. Insuline-oplossing volgens een of meer van de voorafgaande eonclusies, met het kenmerk, dat de oplossing zink bevat.

18. Insuline-oplossing volgens conclusie 17, met het kenmerk, dat 15 de gewichtsverhouding tussen de molaire concentratie van zinkionen bij het ter beschikking stellen van insuline en de molaire concentratie van insuline, berekend als hexamaer insuline, in het traject van ongeveer 1,5 tot ongeveer 4,6 ligt.

19. Insuline-oplossing volgens conclusie 18, met het kenmerk, dat 20 de verhouding in het traject van ongeveer 3 tot ongeveer 4,5 ligt.

20. Insuline-oplossing volgens conclusie 19, met het kenmerk, dat de verhouding in het traject van ongeveer 3,6 tot ongeveer 4,3 ligt.

21. Werkwijze ter bereiding van een insuline-oplossing volgens een of meer van de voorafgaande eonclusies, met het kenmerk, dat men insu- 25 line mengt met een verbinding met de formule van het formuleblad volgens conclusie 1 en eventueel met een zinkzout, een conserveermiddel, een middel voor het isotoon maken van de oplossing en een buffer bij aanwezigheid van water.

22. Werkwijze volgens conclusie 21, met het kenmerk, dat men het 30 mengsel aan een ultrasone behandeling onderwerpt, voordat de insuline wordt toegevoegd.

23. Werkwijze voor het stabiliseren van een insuline-oplossing, die eventueel een conserveermiddel, een middel voor het isotoon maken van de oplossing en een buffer bevat, met het kenmerk, dat men een fos- 35 folipide met de algemene formule van het formuleblad volgens conclusie 1, bij voorkeur in een waterige oplossing, die desgewenst aan een ultrazone behandeling is onderworpen, toevoegt.

24. Insuline-oplossing volgens de voorbeelden I tot 22. ί-ΗΊ-1-Η |.|-h- 8203944